VERSNELING JANUARI 2012 JAARGANG 10, NUMMER 2 CROSSEND HET NIEUWE JAAR IN. Sportvoeding: de diëtiste geeft advies. Mountainbiken in Pakistan

JAARGANG 10, NUMMER 2

DE VERSNELING JANUARI 2012

CROSSEND HET NIEUWE JAAR IN Het verslag van de nu al legendarische mini-playbackshow: “Een complexe choreografie die de artiesten van K3 schijnbaar moeiteloos neerzetten.”

Sportvoeding: de diëtiste geeft advies Mountainbiken in Pakistan 1

COLOFON Inhoudsopgave De Versnelling, clubblad NSWV Mercurius Jaargang 10, nummer 2, januari 2012

Redactioneel 3 Veurzitterspraat 4 Yannick Sijnesael Redactie Mededelingen en Agenda 5 Titia van der Stelt, Lisanne Oldekamp Irene Roding Steffen Janssen, Jan Sachtleven Lustrumplaybackshow 6 Contact Larix Bouwman [email protected], www.nswv-mercurius.nl Even Voorstellen 8 Zoë Peters Drukker Copyshop The Print Van de sportcommissaris 9 Oplage 150 Hilde Oudman De Wielerbibliotheek 11 Activiteitencommissie Bas van de Wouw Josette Bos, Joep Timmermans, Liset Oudshoorn, Joost Stultiens, Lars Schopen, De grote Mercuriusawardshow 12 Rogier van der Woning Lisanne Oldekamp De kampioen aan het woord 14 Internetcommissie Joep Timmermans Steffen Janssen, Matthias Kruisselbrink Wist je dat.... 18 Chaos, hitte en échte bergen! 22 Kascontrolecommissie Tessa van der Velden, Bas van de Wouw, Ranhilde Luttenberg Gert-Jan van de Lagemaat De Grote Sprong Voorwaarts 26 “De commissarissen der TTC’’ Raad van Advies Interview met... Sophie de Boer 28 Frank van Caspel, Paul Brussee, Anne Brants

Sponsorcommissie

Nicole Vernhout, Stan Albers, Irene Roding, Hilde Oudman, Yannick Sijnesael

Technische commissie

Gert Jan van de Lagemaat

Toertochtcommissie

Hidde Hendriksen, Ries van der Sanden, Bas van de Wouw, Bas Fransen, Tim Schoonrok, Yannick Sijnesael

VOM

Jelle Roest, Hein te Riele, Harmen Aalbers, Kim van de Belt

Wedstrijdadviescommissie

Yannick Sijnesael, Hilde Oudman, Femke van Kessel

Trainers

Hein te Riele, Thomas Dunkerbeck, Yannick Sijnesael

2



Titia van der Stelt

Profwielrennen 30 Gert Jan van de Lagemaat Prijsvraag 31 Jan Sachtleven NCK Wielrennen 2011 32 Lotte Füssenich Sporter van het jaar 33 Steven Eskes Wereldrondes 34 Lisanne Oldekamp Koolhydraten: belangrijk of boosdoener ? 36 Titia van der Stelt

Bestuur

Voorzitter Yannick Sijnesael Secretaris Irene Roding Penningmeester Liset Oudshoorn Sportcommissaris Hilde Oudman

Redactioneel 2012. 2012 is het jaar waarin de wereld vergaat volgens de Maya kalender. Voor de redactie van de Versnelling is het in ieder geval een jaar voor een goede nieuwe start. Met een bijna volledig nieuwe redactie zie je voor je een compleet nieuwe Versnelling met een fantastische lay-out, met grote dank aan Lisanne Oldekamp. In deze vernieuwde Versnelling komen enkele vaste rubrieken, zoals een interview met een bekende fietser, uiteraard de Wist je datjes, Even Voorstellen, de Wielerbibliotheek en fietsnieuwtjes van Gert-Jan. Naast de vaste rubrieken staan er voor deze Versnelling op het menu: NCK/NSK, fietsvakanties, VOM-ervaringen en nog veel meer! Het crossseizoen is nu grotendeels achter de rug, met veel leuke trainingen, valpartijen, verborgen talenten (daar valt bier drinken ook onder) en mooie wedstrijden. We hopen dan ook dat het nieuwe fietsseizoen net zo fris begint: vol nieuwe talenten, leuke borrels, fantastische overwinningen en hopelijk weinig valpartijen (dit geldt met name voor Marcel Wouters). Voor vragen, suggesties, opmerkingen of ideeën kan er gemaild worden naar [email protected] Wij wensen jullie in ieder geval veel leesplezier toe! Namens de redactie, Titia van der Stelt

6

“Uitdagende exotische zangers en zangeressen met stemmen als nachtegalen, geniale muzikanten en de meest betoverende danseressen”

14 “Winnen kan alleen als alle stukjes op hun plaats vallen”

24 “Halverwege begint het echt zware gedeelte en begint het te regenen. En regen in de Pakistaanse bergen betekent één ding: modderstromen en bovenop sneeuw.’’

32 “Titia en Larix wisselen elkaar af met door de megafoon schreeuwen, dat zou niet meer stoppen tot we over de finish rijden.’’

3

Beste Mercurianen,

Vanuit het Bestuur Veurzitterspraat

Wanneer ik dit schrijf zit ik lekker voor de kachel te luisteren naar de top 2000. Tussen kerst en Oud en Nieuw is altijd een geschikt moment om iedereen een gelukkig en gezond 2012 toe te wensen, dus bij deze. Zo tegen het einde van het jaar is ook altijd een moment om terug te blikken op het afgelopen jaar. Voor Mercurius was 2011 het eerste jaar waarin we ons zowel mountainbike als wielervereniging konden noemen. De winterse crosswedstrijden werden aan het begin van 2011 dan ook opeens gedomineerd door mountainbikes in plaats van de crosserfietsen. In maart begonnen traditiegetrouw ook de wegtrainingen weer, dit betekende dat er bijna elke dag getraind kon worden. Naast de wegtrainingen op maandag, woensdag en donderdag was nu ook de mogelijkheid om op dinsdag en zondag in het bos te fietsen, voor ieder wat wils dus. Ook werd voor het eerst in het voorjaar een fietsweekend georganiseerd. De Toertocht commissie had een leuk huisje in Sippenaeken gehuurd, net over de grens en op een paar kilometer van het Amstel Gold Race parcours. Maarliefst 36 Mercurianen konden hun energie kwijt op de vele heuvels die dit gebied kent. Na afloop was er gelukkig ook nog voldoende energie over om gezellig de avond te vieren. Gelukkig voor ons had de zon zich in de zomervakantie gespaard zodat we ook na de zomervakantie nog volop van mooie fietstrainingen konden genieten. Veder konden we genieten van de prestaties van onze wedstrijdrijders Steven en Joep. Steven kroonde zich tot Benelux kampioen en Joep werd Nederlands studenten kampioen. Ook de Miniplaybackshow van onze reünistenvereniging VOM zal bij veel mensen mooie herinneringen oproepen. Nu in de winter is er voor het eerst de mogelijkheid om core stabillity te volgen. Deze training wordt elke vrijdag om half 8 gegeven in het sportcentrum. 4

Naast de core stabillity training is er ook nog de mogelijkheid elke donderdag te spinnen en elke zondag mountainbike tochten te rijden. Ook wordt er om de twee weken voor de gevorderde mountainbikers op dinsdag training gegeven in de stad. Inmiddels heeft de top 2000 met Billy Joel nummer 348 bereikt. Voor mij rest nu nog één dag in 2011en dus ook tijd om alvast vooruit de kijken naar het volgende jaar. In 2012 zullen er nog enkele crosswedstrijdjes georganiseerd worden. Iedereen is hierbij van harte uitgenodigd. Ook zullen er in 2012 op bestuurlijk gebied een paar wijzigingen plaatsvinden. Josette en Steffen zullen na een jaar uit het bestuur treden, zij worden vervangen door Irene en Liset. Hilde en ik zullen voorlopig onze eigen functies blijven vervullen. Verder zal er ook dit jaar weer een gala georganiseerd worden, dit zal 9 maart plaatsvinden. Maar voorlopig is het voor mij nog even de winter doorkomen met wekelijkse spinning en après-spinning. Van mij mag het snel weer voorjaar worden, ik wacht nu al met smart af op de dag de ‘wintervacht’ op de benen eraf kan en dat er weer voor de eerste keer met korte broek gefietst kan worden. Ik wens jullie nogmaals allemaal het beste toe in 2012! Sportieve groet, Yannick Sijnesael

Mededelingen Irene Roding De winter is in volle gang! Voor de een betekent dit dat de fiets nog mooi een tijdje binnen staat, voor de ander is het een uitgelezen kans om te crossen of mountainbiken. En sommigen zijn natuurlijk heel actief op het ijs in deze tijd van het jaar. Wat je ook doet, we vinden het sowieso leuk als je op maandag 23 januari naar café Twee Keer Bellen komt om mee te doen aan de TKB Studentenslag, je bent ook welkom om aan te moedigen (ook heel belangrijk!). Op woensdag 25 januari is het weer tijd voor de technische mannenavond en op woensdag 1 februari is de eerste borrel van het jaar (elke eerste woensdag van de maand). Op woensdag 15 februari is er nog een borrel, dit keer samen met Lacustris. Kom zeker ook op vrijdag 9 maart naar het ZevenVerenigingen Gala, vorig jaar was het een groot succes en het zou leuk zijn ook dit

jaar met een grote groep Mercurianen te komen. Begin maart beginnen ook de wegtrainingen weer (maandagavondtraining van Hein, woensdagavond damestraining en donderdagavond het Mercuriusrondje) en rond die tijd zullen ook de mountainbiketraining weer wekelijks plaatsvinden, op dinsdagavond en zondagochtend. Houd de website in de gaten voor precieze tijden en data. Tot en met februari wordt er nog gespind op donderdagavond en er is nog corestabilitytraining op vrijdagavond tot halverwege maart. Er wordt ook nu elke zondagochtend in het bos gefietst en om de week zijn er MTB-trainingen op dinsdagavond. Hopelijk tot gauw, op de fiets, in het USC of in het café!

Agenda Januari

23 – 20:00 Twee Keer Bellen Studentenslag 24 – 20:00 Mountainbiken – stadstraining 25 - 20:30 Technische Mannenavond

Februari

01 - 21:30 Borrel 07 – 20:00 Mountainbiken – stadstraining 09 - Diner Rouler 15 - Borrel met Lacustris 21 – 20:00 Mountainbiken – stadstraining 26 - 10:00 Laatste Crosswedstrijdje

Maart

04 - Baanwielrennen 09 – Zeven Verenigingen Gala trainingen

dv u o H

er e m oor

w e d ten i e t i activ

in e t i s eb

d

n! e t a eg

5

Lustrum playbackshow

Larix Bouwman

De jury wist ondanks de vele alcoholische versnaperingen toch een objectief oordeel te vellen Natuurlijk probeerden alle aanwezigen de schijn van Spektakel, muziek, lichten, een uitgelaten publiek met gillende meisjes en jongens die, ondanks pogingen koelbloedig te blijven, werden meegezogen in de totale gekte van het moment. Een gelukzalige spanning bij de mensen die binnen hadden weten te geraken. Al dan niet met een kaartje. Een zaal en entourage die deed denken aan het burleske en moulin rouge van de jaren 50 gecombineerd met het exorbitante vrijheidsgevoel van de glamourrock in de jaren 90. Prachtige vrouwen en stoere mannen. Lange benen, billen, borsten, gespierde lijven. Uitdagende Exotische zangers en zangeressen met stemmen als nachtegalen, geniale muzikanten en de meest betoverende danseressen. Een totaalbeleving waar, en dit is werkelijk niet overdreven, nog jaren over zal worden nagepraat. De VOM lustrum playbackshow 2011. Hoewel woorden tekort schieten, en degenen die er niet bij aanwezig waren alleen kunnen gissen naar de legendarische ervaring. Hierbij toch een kort verslag van de avond. 6

rust en gelatenheid op te houden. Rustig een biertje drinken aan de bar. Een praatje hier, een luchtkusje daar. VOM-mers zien elkaar niet dagelijks, en ze zien elkaar al helemaal niet op trainingen, dus is er genoeg te bespreken. En als er niks te bespreken is dan doen we dat toch. Toch was de spanning voor het naderende spektakel voelbaar. De show werd direct groots en meeslepend geopend door Diederik en Jitske die een closed-lip versie van ‘something stupid’ op het podium brachten. Een overweldigend applaus volgde. Natuurlijk. Het was ook steengoed! Direct daar achteraan de mannen van Grease ligtning. Een gedurfde act waar kosten nog moeite voor gespaard werden. Ook voor deze act geldt dat een beschrijving geen recht doet aan de gebeurtenis. Maar ik denk dat iedereen zich kan voorstellen dat het publiek uitzinnig werd toen

Bas Franssen en Hidde met blote lichaamsdelen, scheermesjes en scheerschuim aan de gang gingen. En dat ook nog eens terwijl Tim zichzelf alsof hij nooit anders gedaan had een infuus zette op de jurytafel.

nend en gewaagd en steeds sexy zonder hoerig te worden. Een complexe choreografie die de artiesten van K3 schijnbaar moeiteloos neerzetten met een uitstraling die bijna te groot was voor de zaal waarin werd opgetreden.

De acts die daarop volgde waren stuk voor stuk waanzinnig. De een nog Grandiozer dan de ander. The Backstreet boys, bicycle race, nog meer Grease, de Toppers met hun superhit Shine. Allemaal goed! Allemaal spektakel! Er werd zelfs live gezongen door Lieneke, Frank en Jesper. Om het feest compleet te maken had men bovendien nog ergens een aantal ouderwetse gabbers vandaan weten te halen. Er werd dus ook nog gehakt. Alleen de Spice Girls die ook op het feestje waren hadden niet begrepen dat het doel van een playbackshow is dat je een ander nadoet. Dus die deden zichzelf. Dat deden ze dan weer wel met volledige overgave en een supersterke performance . De finale act was K3 met teleromeo. Groots, uitbundig, roze, span-

Het juryoverleg dat volgde duurde eindeloos. Het overlegproces werd daarbij ernstig gestagneerd door een aantal van de Spice girls die zich tactisch hadden gepositioneerd op schoot van de juryleden. De jury toonde zich zoals de rest van de avond onberispelijk door het fantastische optreden van K3 te verdiend te bekronen met de winst. Het publiek was overduidelijk verguld met de jurybeslissing want het dak ging eraf. Er werd gedanst er werd gelachen er werd gesjanst. En dan was er nog iets met kledingstukken. Daarover misschien later ooit meer. Zoals goede wijn moeten sommige verhalen nu eenmaal rijpen en alleen uit de kast worden getrokken op passende momenten.

De winnaressen van de avond: de dames van K3 met hun TeleRomeo 7

Even Voorstellen Zoë Peters Beste medemercurianen,

laat ik mij even voorstellen. Mijn naam is Zoë Peters, 23 jaar, derdejaars student Sociologie aan het Radboud en ik ben nu vanaf september lid van Mercurius. Als ik er nu op terug kijk is het allemaal eigenlijk heel snel gegaan. Op een maandag in september zat ik mij een beetje te oriënteren op de mogelijkheden om bij een studenten wielervereniging in Nijmegen te gaan. Dinsdag stuurde ik een mailtje, woensdag stond ik op het intro-eten en donderdag reed ik voor de eerste keer mee. Vanaf dat moment probeer ik zoveel mogelijk regelmatig aanwezig te zijn op trainingen en evenementen en ik moet zeggen, met veel plezier! Het hoogtepunt is tot nu toe toch wel het Ardenneweekend.

Mijn fietscarrière begon toen ik een jaar of 15 was. Een vriend van me deed fanatiek wielrennen. Na een stalen Raleigh van mijn oom geleend te hebben begon ik zijn trainingstempo aanzienlijk omlaag te schroeven door mee te gaan fietsen. Een aantal jaar fietste ik zo zeer sporadisch wat tochtjes. Met een stel vrienden maakte we er een gewoonte van ieder jaar in ieder geval één keer de mergelland route te fietsen. Ook hier was het niveau erg laag. De kreet "het is tijd voor een terrasje" kwam meer voor dan daadwerkelijk fietsgerelateerde uitspraken. Langzaam begon ik te merken dat terwijl mijn vrienden de fiets veelal links lieten liggen ik zelf tijdens mijn studententijd steeds meer recreatief begon te wielrennen. Dit deed mij geleidelijk besluiten om het fietsen iets serieuzer aan te gaan pakken. De geliefde oude Raleigh werd bedankt voor zijn jaren trouwe dienst en een nieuwe fiets werd aangeschaft. Toen ik ook nog zag dat ik dit collegejaar wat extra tijd om handen zou gaan krijgen besloot ik lid te worden van Mercurius. Ik had buiten een beetje recreatief wielrennen nooit echt veel gesport. Mijn vrije tijd wordt vooral ingevuld door muziek. Ik ben slagwerker en speel bij harmonie-, fanfare-, symfonieorkesten en zelfs een bandje. Hiernaast ga ik ook graag naar concerten/ festivals en luister ik veel naar muziek.

8

Tijd die overblijft speel ik nog graag een bordspelletje met wat vrienden. Mijn niet zo sportieve achtergrond en het feit dat ik nooit koersen gereden heb zorgden ervoor dat ik best even moest inkomen toen ik bij de vereniging begon. Vooral het rijden in grote groepen en het meer technische bochtenwerk zijn nog niet mijn sterkste punten. Mijn eerste clubwedstrijdje was dan ook nog geen doorslaand succes. Toch moet ik zeggen dat het iedere training en evenement beter lijkt te gaan. Nu de winter is aangebroken ligt het wielrennen even stil en vermaak ik mij vooral met af en toe spinnen. Toch kan ik eigenlijk al niet wachten tot het seizoen weer begint. Want, ondanks dat ik puur voor de lol fiets en mijzelf op de korte termijn echt geen wedstrijden zie rijden vind ik het toch leuk mezelf vooruit te zien gaan en houd ik van het competitieve element van de sport. Ik hoop iedereen dan ook binnenkort weer te zien zodra er weer buiten getraind gaat worden.

Van de sportcommissaris Hilde Oudman Eind september werd er een voorspelling gedaan voor komende winter: het zou Siberisch koud worden en er zou een dik pak sneeuw vallen. Niet al te goed fietsweer dus! Maar gelukkig zijn die voorspellingen tot nu toe niet uitgekomen en kon er de afgelopen maanden lekker gesport worden. Ook de eerste crosswedstrijdjes zijn inmiddels gereden. Het eerste wedstrijdje was op een rondje waar flink doorgereden kon worden, maar tijdens het tweede wedstrijdje was het hier en daar al flink glibberen en glijden geblazen in een bos waar zelfs een klein laagje sneeuw lag! Voor wie de eerste crossjes heeft gemist zijn er nog voldoende kansen om los te gaan in de bossen: op 26 februari is het laatste crosswedstrijdje en ook is er daarnaast elke zondag om 10 uur ook de toertochttraining, waarbij we ook binnenkort weer een paar keer ergens anders heen zullen gaan om een uitgepijlde toertocht te gaan rijden.

Voor wie wel op de fiets wil spelen, maar niet vies wil worden in het bos, is er mountainbiketraining van Thomas in de binnenstad. Deze trainingen zijn om de week op dinsdagavond en het vertrek is om 8 uur vanaf het USC. En zelfs voor de mensen die deze winter toch liever binnenblijven is er genoeg te doen: elke donderdagavond zijn er spinningfietsen gereserveerd voor Mercurius en op vrijdagavond geeft Lacustris core stability waarbij ook de Mercurianen welkom zijn. Er zijn dus genoeg manieren om 2012 goed te beginnen! Ik hoop dat we er met z’n allen weer een gezond, gezellig en sportief jaar van maken. Hopelijk snel tot ziens op een van de trainingen of andere activiteiten!

HOOFDSPONSOR Rabobank rijk van nijmegen Adres Telefoon Fax E-mail Website

Keizer Karelplein 1 6511 NC Nijmegen 024-3818500 024-3818505 [email protected] www.rabobank.nl/nijmegen

SUBSPONSOR Kersten Wielersport Adres Stikke Hezelstraat 19 6511 JV Nijmegen Telefoon 024-3226362 E-mail [email protected] Website www.kerstenwielersport.nl

9

CO-SPONSORS Medox

Adres Hambakenwetering 10 5231 DC ‘s-Hertogenbosch Telefoon 073 - 6159950 E-mail [email protected] Website www.medox.nl

Cafe de Fiets

Adres Grotestraat 8 6511 VD Nijmegen Telefoon 024-3224982 Website www.cafedefiets.com

Fysiotherapie Malden-Molenhoek Adres Malden Telefoon 024-3580779 024-3584973 Website http://www.fysiotherapie maldenmolenhoek.nl/

De Dromaai

Adres Plein 1944 25 6511 JC Nijmegen Telefoon 024-3600085 Website www.dedromaai.nl

Snellewielen.nl

Adres Moeflonstraat 29 6531 JS Nijmegen Telefoon 024-3245 410 Email [email protected] Website http://www.snellewielen.nl

Assink ERA Makelaars

Adres Hoofdstraat 104 6881 TJ  Velp Telefoon 026 – 3617023 Email [email protected] Website http://www.assinkera.nl

DressMe Clothing

Adres Prof. Molkenboerstraat 28A 6524 RP Nijmegen Telefoon 0643127399 10 Website http://www.dressmeclothing.nl/

De Wielerbibliotheek Bas van de Wouw Gert Jan de Vries: Gedroomd Wielrennen – de carrière van Leontien van Moorsel (nu voor slechts 5,99) Sinds het einde van haar carrière als actief wielrenster zijn er meerdere biografieën over Leontien van Moorsel geschreven. De bekendste, en best verkochte werd geschreven door Marjolein Hurkmans (Leontien, de rit van mijn leven), eerder verscheen al aan de hand van Bas Steman het boek ‘Tinus, Tinus’. Beide boeken zijn in samenwerking met Leontien ontstaan. Zo niet het boek van Gert Jan de Vries. ‘Gedroomd Wielrennen’ wordt daarom bestempeld als onofficiële, nietgeautoriseerde biografie. En dat zijn vaak de leukste om te lezen! De schrijver heeft door het niet-meewerken van Leontien van Moorsel (en haar naaste omgeving) zijn heil gezocht in krantenartikelen en voormalige concurrentes. Uiteraard worden alle grote successen besproken, en het diepe dal dat de carrière van Van Moorsel in tweeën brak.

Voor de jongelingen onder ons: na het behalen van enkele wereldtitels en 2 tourzeges had Van Moorsel zichzelf zo diep de anorexia ingewerkt dat verder fietsen onmogelijk was geworden. Na het overwinnen van deze ziekte zouden nog liefst 4 olympische titels volgen, en een verbetering van het werelduurrecord. Op dat punt onderscheidt dit boek zich dus duidelijk niet. Wat dit boek wel de moeite waard maakt, zijn de gesprekken die de auteur had met enkele voormalige concurrentes en ploeggenotes. Was Leontien ook binnen het peloton die vrolijke, spontane, goedlachse renster die zij door haar mediaoptredens leek te zijn? Het antwoord kan je in dit boekje vinden, met soms fijne steken onder water. Eindoordeel: een overzichtelijk, fatsoenlijk, leuk boekje voor een paar uur ‘hoe zat het ook alweer’leeservaring.

11

Enkele van de dolblije winnaars met hun awards

De grote Mercuriusawardshow Een verslag

Lisanne Oldekamp

Woensdag 11 januari jongstleden was het eindelijk zover: de Mercurius Awards werden zoals elk keer weer bij de eerste borrel in het nieuwe jaar uitgereikt! De AC had haar best gedaan zoveel mogelijk mensen naar de Fiets te lokken, sommigen vermoedden zelfs dat iedereen was genomineerd. De opkomst leek extra groot door een aantal brede, onbekende heren-in-pak, maar dat bleek een verdwaald dispuut te zijn. Toen zij van het toneel waren verdwenen, de stemming er al lekker in zat en de stemmen waren geteld werden de winnaars bekendgemaakt. Op wat wroeging onder de heren van de TTC na werden de winnaars met

gejuich begroet. Zij ontvingen onder luid applaus een mooi shirtje voor aan de muur – al hadden sommige winnaars het liever wat groter gezien. Voor Joep was er ondanks dat hij de award voor prestatie van het jaar had verloren, toch nog een troostprijs: hij kreeg een ingelijst canvas doek met daarop de foto waarbij hij juichend over de streep kwam bij het NSK. (Zie artikel over het NSK) Met de spanning eraf werd het nog erg gezellig en de die-hards eindigden voor een dürüm of een frietje bij dé kebabtent van Nijmegen (waar zowaar nog een behoorlijk dronken lid van de AC tegen het lijf werd gelopen, die een zware dag wachtte met de wekker om 7 uur).

De winnaars krijgen uiteraard naast het mooie shirtje-voor-aan-de-muur nog een eervolle vermelding in De Versnelling:

12

Rookie van het Jaar Sponsor van het Jaar Prestatie van het Jaar Omdat het kan - award Leukste commissie - award Lekkerste kontje - award Brokkenpiloot - award Scheve Schaats - award Meest kekke profielfoto - award Op een oude fiets moet je het leren - award Best geïntegreerde mountainbiker

Hilde Oudman Café de Fiets Steven Eskes Zoë Peters Activiteitencommissie Hilde Oudman Marcel Wouters Gert Jan van de Lagemaat Larix Bouwman Hein te Riele Ranhilde Luttenberg

13

De kampioen aan het woord Verslag van het NSK

Joep Timmermans Er zijn een paar dingen die vaak gezegd worden over winnaars. Sinds kort kan ik daarover meepraten. Ik wil eerst wat gedachtes over die uitspraken met jullie delen, voordat we overgaan naar de feiten van 16 oktober jongstleden. Winnaars zijn nooit moe, zeggen ze altijd. Nou, dat klopt dus niet. Een hele week heb ik spierpijn gehad nadien. Misschien lag dat ook aan het feit dat het einde seizoen is en dat er aan het NSK een dag vooraf ging gevuld met vroeg opstaan, hard werken, reizen met het openbaar vervoer en met een afsluiting in de vorm van een gezellig VOM-feestje, maar zelden was ik zo kapot na een wedstrijd als deze keer. Winnaars zijn vaak sprakeloos van geluk. Ik wist ook niet precies wat ik moest zeggen. Die lijkt dus bevestigd. Maar ik heb over deze aanname een tijdje nagedacht. Ik weet nu waarom ik niets te zeggen had. In het systeem van een wielrenner ligt het verzinnen van excuses verzonken. Ik heb wel eens gezegd dat tijdens de donderdagtraining iedereen bij de beklimming van de Oude Kleefsebaan bezig is met twee dingen. Zo hard mogelijk omhoog rijden, en alvast een goed excuus verzinnen waarom het niet gelukt is om als eerste boven te zijn. Normaal na de koers begint voor mij ook dat verzinnen van excuses. Te veel getraind, te weinig getraind, slechte benen,

14

gebrek aan tactisch inzicht, ‘ik zat op de verkeerde plek op het verkeerde moment’, afgebluft, allemaal zijn ze al meerdere keren voorbij gekomen in mijn pas korte wielercarrière. Maar ja, als je gewonnen hebt, hoef je geen excuses te verzinnen. Dat zou mooi zijn. ‘Ja shit, ik had zo’n goede benen dat ik gewonnen heb vandaag. Echt balen!’ En als derde en laatste, winnen kan alleen als alle stukjes op zijn plaats vallen. Deze kan ik alleen maar volmondig beamen. Niet alleen kwam ik in de goede vlucht terecht, waarin iedereen goed meewerkte en waarin ik sterker was dan mijn directe concurrent, ik had ook nog het geluk dat het parcours me goed lag en dat die directe concurrent iets te vroeg aanging, waardoor ik hem kon oproken en uiteindelijk op het juiste moment voorbij kon steken. Maar belangrijker dan dat nog, ik werd volop ondersteund, zowel binnen als buiten de koers. De overige Mercurianen in koers hebben niet aan hun eigen resultaat gedacht, maar netjes afgestopt. En de Mercurianen buiten de koers hebben mij zonder uitzondering iedere ronde weer heel hard aangemoedigd, ondersteund door de megafoon, waardoor het lastigste punt in het parcours net iets minder lastig werd. Hartstikke bedankt daarvoor!!!

Terug naar de koers dan. Het was pas op het laatste moment dat er toch nog een NSK werd georganiseerd. Nadat geen enkele studentenwielervereniging interesse had getoond en een samenwerkingsverband ook op niets was uitgelopen, kwam er in de laatste week van september goed nieuws, er kwam toch nog een kampioenschap. Ondanks dat het eigenlijk al einde seizoen was, stroomden al snel de inschrijvingen vanuit Mercurius binnen, zodat er op 16 oktober in iedere categorie behalve bij de elite/beloftes iemand aan de start stond uit Nijmegen. Nadeel van de late bekendmaking was wel dat het NSK samen kwam te vallen met het al eerder genoemde VOM-lustrumfeest. Het was waarschijnlijk ook daarom dat niet iedereen even fris uitzag, toen we om kwart voor 10 wegreden richting Nieuwegein. De eersten die van start gingen waren de heren zonder licentie. Voor Mercurius traden 4 heren aan. Dat hadden er eigenlijk vijf moeten zijn, maar Jan S. had wat navigatie-problemen, waardoor hij later in de categorie met licentie zou moeten starten (ongeveer een kwartier na de start kwam hij het parkeerterrein oprijden). Hidde mocht weg van de eerste startrij, Frank, Koen en Guido moesten iets verder achterin de koers aanvangen. Nadat alle pompjes en zadeltasjes verwijderd waren, gingen de heren van

In het systeem van een wielrenner ligt het verzinnen van excuses verzonken start voor wat een koers van vallen en opstaan zou worden. In de eerste rondes werd er meteen flink doorgetrokken, waardoor Koen al snel het peloton moest laten gaan. Ook Hidde had het lastig ondanks dat hij voorin had mogen starten. Zelf weet hij dat aan halve-marathonbenen, onwaarschijnlijk hebben ook de shoarma en het vele bier van de avond daarvoor niet meegeholpen. Frank en Guido wisten zich goed voorin te handhaven en alle valpartijen te ontwijken (en dat waren er veel, heel veel), tot het voor Frank misging. Hij moest een noodstop maken voor een vallende renner voor hem, dacht voet aan de grond te kunnen zetten maar belandde met die voet in een wiel van een gevallen renner. Hij kwam vast te zitten en verloor daardoor zoveel tijd dat hij de koers moest staken. Guido was daarmee de enige renner die wist uit te rijden. Zijn twaalfde plek is een knappe prestatie, zeker gezien de vele valpartijen en het hoge tempo. Maar een nog knappere prestatie is het, als je bedenkt dat het zijn eerste koers ooit was. Misschien volgend jaar toch maar eens wat meer gaan proeven aan het wedstrijdjes rijden. ;) 15

Na de heren zonder was het de beurt aan de dames. Vanwege de beperkte inschrijvingen startten de dames zonder en de dames met licentie tegelijk. Voor Tessa, de enige dame zonder licentie, was daardoor de opdracht simpel: zo lang mogelijk aanklampen. Dit deed ze met verve. Zelfs terwijl de dames met licentie demarrage op demarrage plaatsten, handhaafde ze zich prima in het peloton. In de eindsprint werd ze overtroefd door enkele andere dames, maar met een zesde plek mag ze heel tevreden zijn. Bij de dames met licentie werd de eer van Mercurius hooggehouden door Hilde en Femke. Hilde wilde het niet gokken op haar eindsprint en probeerde meerdere keren weg te rijden. Het tempo lag echter dusdanig hoog dat ze niet weg kon komen. Ook een mooie poging in een van de laatste rondes om op het klimmetje weg te springen liep op niets uit. In de sprint kwam ze enigszins opgesloten te zitten, waardoor ze niet verder kwam dan een zesde plek. Zelf was ze daarmee helemaal niet tevreden, maar toch mag ook zij trots zijn op haar wedstrijd. Uit eigen ervaring weet ik dat een sterke wedstrijd niet altijd wordt beloond met een mooie eindklassering, zelfs vaker niet dan wel. Femke hield zich vrijwel de hele wedstrijd koest, maar sprong attent mee als er concurrentes dreigden te ontsnappen. In een sterke eindsprint moest ze alleen de klasbak Kirsten Peetoom voor zich dulden, waardoor ze op een tweede plek eindigde. Een podiumplek op een Nederlands kampioenschap, die pakken ze je niet meer af.

16

Als laatste categorie van de dag kwamen de heren met licentie in actie. Door de beperkt beschikbare tijd waren alle licentiecategorieën op een hoop gegooid. Net als bij de dames werd het dus een wedstrijd in een wedstrijd. Gelukkig waren de elite-renners te herkennen aan de hoge rugnummers, waardoor het toch nog mogelijk was om de koers af te stemmen op de directe concurrenten. Voor Mercurius waren Marcel W., Gert Jan, Simon K., Steven, Kevin, Hilko, Paul S., Bas vdW. en ikzelf afgereisd naar Nieuwegein. Helaas bleek aangekomen op de Nedereindse Berg dat bijschrijven niet mogelijk was. Paul, die aan inschrijven niet was toegekomen, kon daardoor geen startnummer opspelden. Een flutbesluit van de jury, die star vasthield aan de regels, maar hier best wat coulanter had mogen zijn, ook gezien de last-minute aankondiging van het kampioenschap. Goed, zonder Paul dus, die tot het maken van foto’s was veroordeeld, maar met Jan, ging het peloton van start. Verschillende Mercurianen reden steeds goed van voor, Kevin wist mee te springen met een vroege kopgroep. Helaas lag het tempo in het peloton hoog door alle elite-renners die aan de start stonden, en werd de kopgroep weer ingerekend. Enkele momenten later, ongeveer halfkoers wist ikzelf mee te springen met enkele andere renners die een volgende ontsnappingspoging op gang brachten. Tot dan toe had ik me netjes rustig gehouden zoals mij was aangeraden, wat me meer moeite kostte dan je zou denken. We sprongen weg met zes, en ondanks dat de kopgroep al snel weer afslankte tot

vier renners, konden we toch een ruime halve minuut wegrijden van het peloton. We werkten goed samen en eindelijk had ik het geluk weg te zijn met alleen maar hardrijders. Aanvankelijk zag ik tot tevredenheid hoe het rondebord steeds minder rondes aangaf die nog gereden moesten worden, later ging dat steeds moeizamer en leken de rondes steeds langer te duren. Ik probeerde energie te sparen, maar toch steeds wel mijn steentje bij te dragen in de vlucht door de stukken die ik makkelijk verteerde op kop af te werken. Vooral op het klimmetje in het parcours had ik het lastig, maar gelukkig verzamelden daar steeds meer Mercurianen om mij aan te moedigen. Ineens vingen we in de kopgroep iets op van de laatste twee rondes. Omdat er wat onduidelijkheid bestond over het totaal te rijden rondes voor de amateurs, besloten we dat te negeren. Maar toen de ronde erna gebeld werd, was het menens. We waren met vier, waarvan naast mij nog een andere renner een amateurlicentie had. Ik wist dus waar ik op moest letten. Toch kon ik niet voorkomen dat op het klimmetje Rob van Gameren, zoals de andere amateur heette, weg kon springen. Ik zat van achteren en kon niet direct naar zijn wiel, waardoor hij snel een meter of 30 pakte. De eliterenners lieten, volkomen terecht, mij de kolen zelf uit het vuur halen en kwamen niet meer op kop. Gelukkig was er bij Van Gameren ook het beste af, waardoor hij niet echt kon wegrijden. Ik bleef stug doorzwoegen en wist dat mijn punt in de ronde, de afdaling nog moest komen. Steeds had ik op die afdaling lekker tempo gemaakt op de grote plaat, mijn plan voor de laatste ronde was niet anders. Dwars door de kramp heen heb ik er een lange sprint

van gemaakt, die erin resulteerde dat ik juist voor de streep Van Gameren kon oprapen en als eerste over de meet kon gaan. Ik ben zelden zo diep gegaan, na de finish moest ik meteen terug naar het binnenblad en mijn grootste krans achter om überhaupt mijn benen nog rond te kunnen laten gaan. De kramp zat me tot achter de oren, mijn hartslag moet zowat de 300 hebben aangetikt, zo voelde het althans. Maar wat kon het geven, ik had gewonnen!!! Jan, die zeker bij de kanshebbers had behoord bij de heren zonder, moest al snel lossen uit het peloton, dat er vanaf ronde één een flink tempo op nahield. Simon en Bas verkeerden niet in hun beste vorm ooit, waardoor ze na een ronde of 6 de groep moesten laten gaan en even later definitief in de remmen knepen. Steven, die ook zijn eerste wegwedstrijd ooit reed, wist zich goed voorin te handhaven samen met Kevin, GJ en Marcel. Na de hele koers te hebben afgestopt om mijn vlucht ruimte te geven, hadden ze in de laatste ronde nog energie over om een treintje op te zetten om de sprint aan te trekken voor Kevin. Die kon daardoor naar een vierde plek sprinten, alleen nog voorbijgestoken door een renner van Dutch Mountains. Het teamwork en de opofferingsbereidheid die Mercurius heeft laten zien geeft veel vertrouwen en een voldaan gevoel. Dat ik het vervolgens kon afmaken, is de kers op de taart. Hopelijk kunnen we volgend jaar wat wilde bond wedstrijden rijden met een vergelijkbaar groot contingent renners. Dat zou nog wel eens tot leuke resultaten kunnen leiden. Aangevuld met Paul en met enkele nieuwe licentiehouders gaan we zeker geen lulfiguur slaan. 17 Het was een fantastische zondag!!!

Wist j e Hij is? – l e z e e keer een Tim g ch wel twe zi stoot zelfde been t aan he

Koen alle spacers uit zijn fiets heeft gehaald? - Dus dat komt wel goed…

Stan altijd in de beugels fietst?

Ranhilde een geheime aanbidder he eft?

gemiddeld Marcel Wouters jaar vier helmen per verbruikt?

De redactie ongevoelig is voor bedreigingen - zelfs als dat betekent dat een redactielid van driehoog naar beneden dreigt te worden gestort door een delegatie brede en niet zo brede mannen?

18

Sinterklaas m eer vrouwen versiert dan Hidde?

Er actieve censuur plaatsvindt op het gastenboek?

dat...

Er bij de vrouwenrace bij het n NSK niet gevalle is?

De leukste gesprekken op het gastenboek om half vier ’s nachts plaatsvinden?

Yannick zin heeft in friet?

en nlijk e e g i e Joep frame r e t o r nog g had? nodig

eer

k ee w l t eeft a h en eff Liset n? t S t ke me espro afg

Nicole haar m ountainbike een dynamo heeft, uiters t geschikt voor het nightbiken?

Je je sleutelbeen ook kunt breken op je stadsfiets? Dat Hidde paarse slipjes draagt?

Oproep

Stuur interessante weetjes naar [email protected]. Dan staan ze erbij in de volgende Versnelling

en chtlev a S an n Ja aam v n e d onder ailt? m Tessa

De t ont rainer vlam n baar iet lich t is ?

19

20

21

Chaos, hitte en échte bergen Mountainbiken in Pakistan



Pakistan, september 2011.

Ranhilde Luttenberg

Pakistan, wat moet ik daar nou weer? Dat was de gedachte die ik had toen ik in april de vraag kreeg of ik wellicht mee zou willen. Een driedaagse mountainbikewedstrijd, in de Pakistaanse uitlopers van de Himalaya. Een gebied waar in 2005 een grote aardbeving heeft plaatsgevonden en bijna alles verwoest heeft en een hoop slachtoffers heeft gemaakt. Zo ook heel veel kinderen en hun scholen. Om ervoor te zorgen dat de nieuwe generatie kinderen toch in de toekomst weer naar school zou kunnen is een stichting opgericht: ´The Kaghan Memorial Trust´. Deze stichting organiseert onder andere evenementen om geld op te halen voor het project, waaronder een mountainbikewedstrijd. De keuze was snel gemaakt. Remko, onze teamcaptain, was er al eerder geweest en naar aanleiding van zijn verhalen durfde ik het avontuur aan. Dat begon met het zoeken van vluchten en natuurlijk het regelen van visa. Dit levert overigens interessante uitstapjes op naar Pakistaanse ambassades waar ze totaal niet snappen waarom je in hemelsnaam gaat fietsen in een land als Pakistan. Feit dat andere ambassade-bezoekers meteen wisten te vertellen dat het noorden wél veilig was deed me goed. De reis verliep via Frankfurt en Abu Dhabi naar Islamabad. In Abu Dhabi keken we onze ogen uit, maar eenmaal in het vliegtuig naar Islamabad begon het

22

feest. Overal mannen in witte jurken die zelden Europese vrouwen zien. Een van de eerste dingen die me opviel was de (voor ons) totale chaos waarin alles gebeurde. Pakistanen zitten in het vliegtuig alsof ze in de trein zitten. Al voor we geland zijn heeft iedereen zijn handbagage al naar beneden gehaald en staat iedereen in de rij voor de deur. Vervolgens gaan alle mobiele telefoons aan. De meest ‘hippe’ ringtones klinken door het vliegtuig, maar wel allemaal met camera. Op het vliegveld val ik in de volgende verbazing. Nog nooit heb ik zoveel mensen om drie uur ’s nachts op een vliegveld gezien. Gelukkig staan er mensen die ‘Team Dutch’ op komen halen. We worden meegenomen naar een prachtig, kitscherig versierd busje en naar het hotel gebracht voor een welverdiende nachtrust. De volgende dag staat het volgende deel van de reis

Regen in de Pakistaanse bergen betekent één ding: modderstromen en bovenop sneeuw

op het programma, op naar de bergen! In Pakistan duurt alles lang, dus we hebben ruim de tijd om met de andere negen teams kennis te maken. Canada, Australië, Duitsland, Engeland, Slowakije, twee Pakistaanse teams en een combiteam, stuk voor stuk gezellige en avontuurlijke mensen. Interessant is dat het vol zit met triatleten en wielrenners. Eigenlijk bestaan alleen ons team en het Engelse team uit mountainbikers. Wij duimen samen voor technische etappes. We worden allen in jeeps geladen en beginnen aan de rit van 180 km die ons de bergen in moet leiden. En dat is niet te onderschatten, want de wegen zijn slecht, het is heet, maar vooral gevaarlijke chaos. Ik heb mijn ogen wel een paar keer dicht gedaan. Het heeft ons 6 uur gekost voor we na een bijna onmogelijk bergweggetje eindelijk aankwamen bij het hotel. Snel wat eten en slapen, gelukkig hebben we nog een paar dagen om te acclimatiseren. De dagen erna brengen we door met rusten, wennen aan de hoogte, wennen aan het eten en kleine stukjes fietsen. Gelukkig hebben onze fietsen het transport overleefd. Hoogtepunt van deze dagen is de dag dat we op bezoek gaan bij een van de scholen die dankzij de stichting gebouwd is. Speciaal voor

ons is een sportdag georganiseerd. De gemiddelde leeftijd van de kinderen is laag, omdat bijna alle oudere kinderen bij de aardbeving om het leven zijn gekomen. Ook de meisjes doen mee, iets wat normaal gesproken niet mag in Pakistan. De kinderen weten niet wat ze zien. Fietskleren, mountainbikes, allemaal We halen jeeps in die niet willen ze ons aanmeer omhoog komen raken, een hand geven, aan de wielen van onze fietsen draaien, en ze vooral ook optillen. Allemaal krijgen we een team toegewezen dat we vandaag supporten. Ik hoor bij Team Eagles, dat zelfs een yell heeft bedacht: ‘Eagles, fly high!’. Ik zing vrolijk mee en gelukkig winnen we het touwtrekken en daarmee ook het dagklassement. De dag wordt afgesloten met de zoveelste rijst-met-kip-en-curry-maaltijd. Ik kan er nog niet aan wennen. Waar ik wel aan gewend ben geraakt is de politiebegeleiding die constant bij ons is. Stiekem geeft het een extra veilig gevoel. De eerste wedstrijddag breekt aan, en dit belooft meteen een zware te worden. Zo’n 60 km, niet al te technisch, maar we gaan omhoog naar ruim 4100m. Elk team heeft speciaal gemaakte shirts gekregen, elk in een eigen kleur. Wij natuurlijk in het oranje. Ook is van heinde en verre pers toegestroomd. De rust is voorbij, want iedereen wil met ons op de foto. En denk vooral niet dat één foto genoeg is. Bovendien moet er elke dag een nieuwe gemaakt worden. We zijn interessant. Zoals velen ben ook ik al ziek van het eten en begin dus leeg aan de etappe. Die bestaat uit een lange klim, een vlakker en technischer stuk en een afdaling. Hoe hoger we komen, hoe beter ik me ga voelen. Tot we echt richting de 4000m gaan. Het tempo dat je rijdt kun je net aan, maar even gaan staan op de pedalen is er niet meer bij. Bovenaan verbaas ik mij over de

toppen die nog boven me uitsteken, terwijl ik toch al best hoog ben. In de verte de Nanga Parbat (8126m). Als ik later onderweg ben in de afdaling terug merk ik dat ik behoorlijk stuk zit. Niet zo gek natuurlijk, op zo’n hoogte met maar een paar dagen acclimatiseren. Eenmaal aan de finish blijkt dat twee van mijn teamgenoten niet zijn gefinisht door een valpartij en hoogteziekteverschijnselen. Helaas, vandaag een 5e plek voor Team Orange. Dag twee is een dag voor ons. En voor Engeland. Het wordt technisch. Na een ritje van een uur omhoog naar een prachtig meer komen we bij een van de mooiste cross country rondjes die ik ooit heb gezien. Zeer technisch, vol stenen, slopende korte klimmetjes, wij worden er gelukkig van. Niet iedereen. Met name de wielrenners balen, en dit zal later ook aan de uitslag te zien zijn. Remko start niet door zijn valpartij van gisteren. Als we gestart zijn begint het feest. Ik geniet niet vaak van een wedstrijd, maar vandaag lukt het me. Het gaat goed, ik merk hoeveel voordeel ik heb tegenover de meeste andere dames die technisch minder zijn. De Engelse dames moet ik laten gaan, maar de rest moet mij ook laten gaan. Ondanks dat het een cross country wedstrijd is, moeten we 8 ronden rijden, hetgeen neerkomt op een wedstrijd van ruim drie uur. Geen fouten maken dus, want met alle stenen liggen die op de loer. Ik zie dan ook elke ronde nieuwe uitvallers, en halverwege zit ook mijn tweelingbroer Irjan langs de kant. Voelt zich niet goed, en een latere valpartij zal ook hem doen uitvallen. Ook Kim valt wederom uit. Miel en ik finishen opnieuw, maar omdat er voor een teamklassering een vrouw en twee mannen moeten finishen hebben we helaas geen teamklassering. Lang treuren we er niet om, want wat is het hier mooi, wat is de sfeer goed, en wat kijken we onze ogen uit. Op dag drie staan we allemaal, op Irjan na, weer aan de start. We doen niet meer mee voor het klasseDe Kaghan Memorial Trust is een Pakistaanse NGO die is opgericht na de aarbeving van januari 2006. De oprichters, drie goede vrienden, hebben tot doel het oprichten en in stand houden van de Kaghan Memorial School. De Kaghan regio was zwaar getroffen door de aardbeving en de inmiddels opgerichte school is opgedragen aan de duizenden kinderen die om het leven zijn gekomen bij de aardbeving.

23

ment, maar de laatste etappe wil je altijd rijden. Een klimtijdrit van 16 km en 1600 hm. Niet lang, maar met name door het soort jeeptrail waar we overheen moeten wel enorm slopend. Het is heet, ruim dertig graden. Zweten dus. Gelukkig worden we onderweg voorzien van Red Bull en water. Bij zulke hitte is alles lekker. Halverwege begint het echt zware gedeelte en begint het te regenen. En regen in de Pakistaanse bergen betekent één ding: modderstromen en bovenop sneeuw. Ik rij het hele stuk al samen met Miel, en samen worstelen we ons door de verschrikkelijke gladheid omhoog. We halen jeeps in die niet meer omhoog komen. Bijna boven aangekomen begint het te sneeuwen. Voor een laatste etappe van een bizar avontuur een mooie afsluiter. Ik doe snel een highfive met Miel omdat we, naast de enigen van Team Orange, deel uitmaken van de flinke minderheid die in álle etappes zijn gefinisht. Toch zijn we blij als we de verwarmde tent in kunnen bij de finish. We hebben gezien hoeveel moeite de jeeps hadden omhoog, dus we besluiten maar op de fiets naar het hotel beneden te glijden.’s Avond hebben we een feestje, ons aangeboden door de Pakistaanse minister van Toerisme, Jeugd, Huisvesting en whatever nog meer. Drank is verboden, tot de pers en andere officials weg zijn. Dan komt de whiskey tevoorschijn bij het kampvuur. Ik citeer de minister himself: ‘Ach, verboden, dan kost het gewoon wat meer geld.’ Dus. De overwinning gaat uiteindelijk naar het Britse team. En dat mag ook wel, met 5 24-uurs wereldkampioenen in het team. Wij hebben geen teamklassering, maar omdat we niet de enigen zijn is er toch nog een zesde plaats voor ons! Hoe dat berekend is 24 nooit geheel duidelijk worden. Het evenement is zal

voorbij, en dat betekent dat we lekker nog een paar daagjes vakantie mogen vieren. En dat is vakantie van het andere uiterste. We reizen terug naar een meer in de buurt van Islamabad, waar de organisator zijn buitenhuis heeft. De heren van het Elite Force (met op hun shirts: ‘Don’t fear the night, but fear what hunts in the night’) nemen halverwege de route afscheid. Het is al avond als we aankomen, en dus is de grootste hitte gelukkig weg (we zijn tenslotte weer op normale hoogte). Een gigantisch buffet staat voor ons klaar, gelukkig niet alleen maar curry. Eindelijk weer eens echt genieten van eten. Na het eten is het tijd voor feest. De gebruikelijke whiskey komt weer uit de kelder en wordt rijkelijk gemixt met cola en sinaasappelsap. Dan ineens wordt besloten in het donker het meer op te varen. Zelden heb ik zo veel sterren bij elkaar gezien. Zonder dat we het in de gaten hebben wordt het later en later, en ineens is het licht, zonnig, en heet. Toch nog maar een paar uurtjes slapen, om ons de rest van de dag te vermaken op de jetski’s en in de speedboat. Aan het eind van de middag gaan we dan toch echt terug naar Islamabad. Nog even een paar uurtjes slapen en dan staat de terugreis weer op het programma. Iets te laat vertrokken, vervolgens moest de chauffeur nog tanken (op kosten van de baas, dus trommelt hij wat vriendjes op die ook meteen even komen tanken op de pinpas van diezelfde baas), moesten we ineens nog iemand ophalen en we kwamen dus veel te laat op het vliegveld aan. Dezelfde nachtelijke en onvoorstelbare chaos op het vliegveld van Islamabad. Ook de securitymaatregelen zijn niet bepaald minimaal, en alles, inclusief de fietsen, moet drie keer door de scan. Godzijdank hoeven we ze niet open te

maken, maar ik word enorm chagrijnig van de drukte, opdringerige mensen en hitte in combinatie met vermoeidheid. Ik schiet wat meer op dan de heren, omdat ze speciale rijen hebben voor vrouwen, terwijl er vrijwel geen enkele vrouw met het vliegtuig gaat. Naast mij is dat alleen een vrouw die er een K2expeditie op heeft zitten (respect!). Uiteindelijk halen we op 10 minuten ons vliegtuig, en ben ik al in slaap gevallen voor we überhaupt opgestegen zijn. Vijf uur overstaptijd in Abu Dhabi, en dan op naar Frankfurt. Terug naar het ‘normale leven’. Ik ben moe, moe van alle indrukken. Twee weken lang heb ik mijn ogen uitgekeken. Twee weken lang een compleet andere wereld. Niet alleen dat wat je ziet, maar het voelt ook anders. In eerste instantie ongeorganiseerde chaos, na twee weken nog altijd chaos, maar aangezien alles goed gaat zal het wel georganiseerd zijn. Ook als vrouw is het een raar land om te zien. Je ziet dat vrouwen niet deelnemen aan het openbare leven en je ziet ze niet op straat. Mannen gaven ons als vrouw geen hand en het werd duidelijk niet altijd gewaardeerd als wij in onze fietskleren door een dorpje fietsten. Papa’s die hun dochters bij ons wegstuurden en gesis. Dit wisten we van tevoren, en we letten dan ook goed op onze kleding, maar het is een aparte ervaring. Tegelijkertijd is er de (vaak meer verwesterde) groep (vaak pers) die zo vaak mogelijk met je op de foto wil, constant om je heen draait, en graag met je wil chatten via facebook. Het leek soms alsof we allemaal wereldkampioen waren. En dat is soms heel ongemakkelijk. Alles werd voor ons gedaan, tot aan het halen van een lepel aan toe. Heel aardig, maar zo kom je er wel achter dat wij dat niet gewend zijn en het eigenlijk gewoon liever zelf doen.

Meest indrukwekkend vond ik de vele mensen die hoog in de bergen in een tentje wonen met om zich heen een vierkant van gestapelde stenen. Elke dag leggen ze er tien bij, en over een paar jaar is dat hopelijk weer een huis. En natuurlijk de kinderen op de school, die zo blij waren om op school te zijn, de meisjes in de kleurige jurkjes. Dat geeft een dubbel gevoel, je weet dat ze over een paar jaar een heel ander leven tegemoet gaan. Iets heel anders wat ons enorm verbaasde in een land als Pakistan is dat het voor bevriende mannen gebruikelijk is elkaars handje vast te houden. De eerste keer zag ik het bij twee heren van het Elite Force. Toen ik erop ging letten zag ik het vaker, gewoon langs de kant van de weg. Schijnt te gelden als een blijk van vriendschap. En tot slot nog even de kwestie Osama Bin Laden. Ook de Pakistanen hebben hun theorieën hierover, lijnrecht tegenover die van de Amerikanen. Osama Bin Laden is in ieder geval niet door de Amerikanen gedood en gepakt. En vergis je niet, dit gaat met exact dezelfde overtuiging als het verhaal van Barack Obama. Ook zij hebben hun eigen waarheid, zoals meer mensen die hebben. Ik kan uren vertellen, maar het was geweldig. Een onvergetelijk avontuur met een fantastische groep mensen. Zelf had ik dit nooit aangedufd, maar op deze manier heeft het me weer een heel nieuw deel van de wereld laten zien, zonder me onveilig te voelen. Ik heb gezien dat, ook al is er vanalles aan de hand in een land op politiek of economisch gebied en woonde er een Osama Bin Laden in je land, het grootste deel van de mensen een dagelijks leven probeert te onderhouden of op te bouwen. Voor die mensen is wat daarbuiten gebeurt soms heel ver weg. In het Duits hebben ze een woord wat deze trip prachtig omschrijft: Unfassbar. Een goede Nederlandse vertaling hiervoor kan en wil ik niet vinden. Om over het Pakistaans nog maar te zwijgen!

25

De Grote Sprong Voorwaarts “De Commissarissen der TTC”

Beste Kameraden, Graag maakt de TTC van deze Versnelling gebruik om kort terug te blikken op het afgelopen toerjaar, en onze grootse plannen voor 2012 aan te kondigen. 2011 was voor de TTC het eerste jaar zonder de Grote Leider Frank. Met de aanstelling van Hidde als nieuwe voorzitter, en de toevoeging van Tim en Bas Fransen, heeft de TTC dit gemis weten op te vangen. Dit jaar heeft de TTC voor het eerst in de geschiedenis van Mercurius een (na)voorjaarsweekeinde georganiseerd, waarover in de vorige Versnelling al een recensie is verschenen. Hierbij kondigen wij vast aan dat ook in 2012 een toeristisch weekend in de planning staat, maar de details houden we nog staatsgeheim. In september heeft vervolgens de Via Romana plaatsgevonden. Met liefst 450 deelnemers mogen werd het bezoekersrecord ruim gebroken. Onder de deelnemers bevond zich ook een controleur van de Nederlandse ToerFiets Unie. Deze beste man heeft als taak elke toertocht te beoordelen op ‘een aantal punten’. Het bleek om een lijst van 4 kantjes te gaan, maar gelukkig scoorde de Via Romana een dikke voldoende. Door de vele deelnemers heeft de TTC een leuke winst weten te boeken (ondanks het bezoek van Die Polizei, en het drinkgedrag van Matthias). Uiteraard wordt dit geld geïnvesteerd in de toeractiviteiten van volgend jaar. Maar voordat we onze grootse, vernieuwende activiteit van 2012 bekend maken, acht de TTC het wenselijk dat de Mercurianen inzicht krijgen in de waarden en normen van de TTC.

26

De Leer der TTC

De TTC maakt zich sterk voor het populariseren van het toeren binnen Mercurius. Toeren is namelijk een uiterst gezellige, schone, mooie, fatsoenlijke, geëngageerde manier van fietsen. Dit probeert de TTC duidelijk te maken met de activiteiten die zij organiseert. Die activiteiten worden bedacht en uitgewerkt, met de kernwaarden en –normen van de TTC in het achterhoofd: • de schoonheid van de omgeving waar je doorheen fietst, valt pas op als je de juiste wegen weet te vinden. Hiervoor is geen specifieke terreinkennis nodig, maar eerder een niet nader te specificeren ‘gevoel’. Dit gevoel is slechts te ontwikkelen door het bestuderen van landkaarten, of door het volgen van Ries van der Sanden, Teun Lamers en Hein te Riele. De leden der TTC hopen dit niveau op zekere dag te benaderen. Tijdens het toeren komt men regelmatig langs lokaties die bij de ongeoefende toerfietser geen interesse wekken. Door een goed ontwikkeld historisch besef ziet men echter vele unieke gebouwen en landschappen voorbij komen. Denk aan Middeleeuwse kastelen, voormalige slagvelden, militair-strategische punten, kloosters, monumenten, en noemt maar voort. Waar mythiek in de gehele wielersport een belangrijk element is, zijn ‘de verhalen uit de oude doos’ zeker bij het toeren onmisbaar. Het moge duidelijk zijn dat ook een zekere mate van militarisme gewenst is. • Zoals al blijkt uit de bovenstaande punten, is toeren méér dan fietsen. Het is een levenswijze. Het Rijke Roomse Leven, la dolce vita, de cote d’azur, de heerlijke doorluchtigheid. Tijdens een toertocht moet dan ook regelmatig worden gepauzeerd, omwille van de innerlijke mens. • Ubi volentia est via, luidt een bekend gezegde. Zoals eerder al werd gesteld, is een geografisch fingerspitzengefuhl een prominent kenmerk van de toerfietser. De ‘via’ zal dus immer aanwezig zijn, maar de ‘volentia’ mag ook niet ontbreken. Wanneer de toerfietser de juiste mogelijkheden ziet, dan pas zullen alle wegen zich aan hem openbaren. Zonder creativiteit zou er bovendien minder mythiek in de

wielersport zijn vergroeid, dus het punt is gemaakt. Hoewel een zekere mate van burgerlijke ongehoorzaamheid onderdeel is van het Bourgondische leven, en de andere kernwaarden van de TTC, zijn ook toerders onderhevig aan de regels en bepalingen zoals vastgesteld in de Wegenverkeerswet. Naleving hiervan verdient aanbeveling.

TTC-Challenge

De TTC heeft de hiervoor genoemde waarden en normen weten samen te vatten in één allesomvattende toertocht. Deze tocht zal ergens in april plaatsvinden, en dopen wij met de naam:

In de TTC-Challenge wordt bepaald welk team (4-6 personen) het best voldoet aan de normen en waarden van de TTC. Dit wordt als volgt gedaan: De teams krijgen 2 verplichte passagepunten doorgegeven, de rest van de route moet zelf worden bedacht. Een goede geografische kennis en oriëntatievermogen is dus gewenst. Op de route die zij volgen, moeten zij foto’s maken van allerlei dingen die ze tegenkomen. Wat er op de foto wordt gezet staat dus vrij, maar aan het eind van de dag worden de foto’s op kwaliteit beoordeeld door de commissarissen van de TTC. Hoeveel punten een foto waard is, stemt overeen met de waarden en normen van de TTC die de foto tot uitdrukking brengt. In de categorie ‘historisch besef en militarisme’ scoren foto’s van ridders en kastelen bijvoorbeeld hoog, of foto’s van oorlogsmonumenten. Maar er is meer! Onderweg zijn ook punten te scoren in de categorie ‘Bourgondische levenswijze’ en wellicht wordt er gecontroleerd op de categorie ‘Verkeersveiligheid’. Aan het eind van de dag wordt, tijdens een vleselijke barbecue, duidelijk wie zichzelf de beste 27 toerder mag noemen.

Interview met... Sophie de Boer, woonachtig in Nijmegen, is 21 lentes jong en een groot talent in het veld. Met al verschillende podiumplaatsen dit jaar en een opvallende 4e plek tijdens het EK kunnen we niet om haar heen. Mercuriusredactie vindt dit ook reden genoeg voor een interview in de Versnelling. Wanneer ben je begonnen met fietsen? Ik denk dat ik rond mijn 14e begonnen, eerst bij wielerclub de Stofwolk te Eibergen. Rond mijn 15e heb ik me aangesloten bij de Oldenzaalse wielerclub, omdat die club op dat moment de ruimte bood voor wedstrijden. Dat jaar heb ik ongeveer 4 wedstrijden gereden, waaronder het NK (13e red.) samen met ondergetekende. Pas het jaar erop bij de junioren ben ik wat meer wedstrijden gaan rijden.

Hoewel ik door deze wedstrijd wel opviel bij nationale selectie en ik ook het EK hierdoor mocht rijden. Dit was ook weer een opstap om Wereldbekers te mogen rijden. Heb je een idool? Niet specifiek, er wel mensen waar ik tegenop kijk of bewondering/respect voor heb. Zoals in het mountainbiken destijds was dat wel Elsbeth Vink. En toen ik net begon met crossen was dat denk ik Daphny vd Brand.

Dat gaat allemaal over wielrennen, wanneer begon je eigenlijk met veldrijden? Tijdens het wielrennen bij de junioren ben ik ook gaan mountainbiken. In de winter kwamen daar wat crosswedstrijden bij: de regionale GOW's (Gezamelijke Oostelijke Wielerverenigingen). Toen ik 3e werd op het NK cross kwam ik in de landelijke selectie en ben ik dit wat fanatieker gaan doen. Momenteel is dit mijn 4e seizoen op de crosser en het 3e seizoen internationaal. Je 'grote' doorbraak is toch wel geweest dat je derde werd bij de Koppenbergcross in 2009. Hoe voelt dat om Marianne Vos te kloppen? Heel eerlijk: ze reed daar 2x lek, dus op dat moment was ze geen echte concurentie. 28

Wat wil je dit seizoen nog bereiken? A.s. weekend (8 januari) zou ik tijdens het NK wel heel graag podium willen rijden, maar dit zal niet makkelijk worden. Sanne van Paassen is een goede concurente. Ik hoop op een goede dag en we zullen zien! Bij het WK zou ik wel heel graag bij de eerste 8 willen eindigen, toch duiken er tijdens een WK altijd talenten op waar je de rest van het seizoen niet zoveel van ziet.

veldrijdster Sophie de Boer En wat wil je uiteindelijk bereiken?

Valt dat nog een beetje te combineren met fietsen?

Mijn lange termijn doel is de aansluiting bij absolute wereldtop, zodat ik er ook echt van kan leven Heb je nog doelen voor a.s. zomer? Ik zou heel graag de Giro willen rijden en natuurlijk het EK op de weg (onder 23 jaar), want die wordt dit jaar in Nederland gereden.

Ik volg gelukkig op het moment niet veel vakken, waardoor het nu redelijk overzichtelijk is. Ik heb nu al wel wat vertraging opgelopen, maar dat kon ook niet anders. Ik vind het jammer dat er op de universiteit weinig begrip voor topsport, niet zozeer dat de mensen niet willen meewerken; maar het systeem laat het niet echt toe met de intensiteit waarop ik sport beoefen. Zeker in de winter, wanneer het snel donker is en er voor bepaalde vakken dan wel een 80 of zelfs 100% aanwezigheidsplicht geldt. Nu is fietsen sowieso een sport waar veel trainingsuren voor nodig zijn. Ik hoop mijn studie wel in de toekomst af te ronden.

Je vader (Meint de Boer: o.a. trainer van mtb'er Axel Bult) betekent veel voor je: als coach, trainer en trouwe supporter. Is dat soms wel eens moeilijk? Ja dat is wel lastig, door het fietsen verandert de relatie wel. Op een gegeven moment draait het allemaal om fietsen en verlies je soms de vaderdochter verhouding. Maar ik zou het voor geen goud anders willen! Ik ben mijn vader echt dankbaar voor wat hij allemaal voor mij doet en gedaan heeft. Sophie, je wordt regelmatig gespot in Nijmegen op de fiets. Hoe bevalt het fietsen daar?

Kom je nog een keer bij Mercurius meetrainen? Missschien in de zomer wel een keer met een duurritje! Is er nog iets dat je tegen Mercurius wilt zeggen? Zwaai gerust eens als je me tegen komt op de fiets;)

Ja heel leuk, veel mogelijkheden hier aan trainingen. Binnen 10 min zit ik op de crosser in het bos, maar ook wielrennen kan hier ideaal. Toen ik nog in Arnhem woonde (bij ondergetekende), was ik dagelijks te vinden op de Posbank. Dat mis ik wel eens! Hier zijn wel meer rensters om mee te trainen. Met wie train je dan? Meestal alleen, maar soms ook met Marieke van Wanrooi van het AA drink team of Esra Tromp van Skil-Shimano. Die zitten allebei in een Nederlands team, jij zit bij Young Telenet-Fidea. Waarom een Belgisch team? Een belgisch team biedt toch wat meer ondersteuning. Zeker wat betreft hun aanpak. Zoals trainen met profs en de begeleiding die ze geven. Wat studeer je? Bedrijfscomminicatie

Sophie reed 8 januari heel knap naar een derde plek op het NK veldrijden!

Titia van der Stelt

29

Profwielrennen?

Gert Jan van de Lagemaat

Ja, profwielrennen. De TC schijnt tegenwoordig

ook wat van profwielrennen te weten, zo dacht de redactie een tijdje geleden kennelijk. Dus of diezelfde TC daar een stukje over wilde schrijven. Uhm…. Bij dezen een poging. Een van de vele voordelen van rechten studeren is tenslotte dat je leert wijs te doen op gebieden waar je stiekem helemaal niet zoveel van weet. Wat gaat het komende jaar brengen? Een Ronde van Vlaanderen die zonder Muur van Geraardsbergen toch echt geen Ronde van Vlaanderen meer is. Na 31 aaneengeschakelde jaren draagt de Vlaamse hoogmis van het wielrennen niet meer over De Muur. De Muur waar Cancellara Boonen in 2010 nog fietsles gaf en waar hij afgelopen jaar werd teruggepakt. De Muur waar menig coureur zijn laatste oortje versnoepte en volledig plafoneerde. Een gemis, dat zeker. De zwaarste etappekoers zal opnieuw de Giro blijken, nu de Fransen hun Tour met de Franse slag hebben samengesteld. Met 9 vlakke etappes, 4 heuvelachtige (waarvan 2 finishes bergop), slechts 5 bergetappes die met moeite dat predicaat mogen krijgen (ook twee finishes bergop) en twee tijdritten lijkt het spek voor de bek van Evans. Het meeste spektakel biedt echter de Giro. Zet nu maar vast een kruis door je agenda op 26 mei en ga de hele dag voor de buis zitten voor de Koninginneetappe van de Giro over maar liefst 218 km. De laatste 50km beloven spektakel met de zware Mortirolo en vervolgens 39 haarspeldbochten van de Stelvio. Maar eigenlijk gaat het natuurlijk om de mannen die de koers maken. Wie zijn cartouche op het verkeerde moment verschoten heeft, wie in chasse patate* zit en wie met een ferme coupe de pedale* de rest in zijn gat laat kijken. Gilbert (BMC), Cavendish (Team Sky), Martin (Omega Pharma), Contador (Saxo Bank) en – jawel – Evans (BMC) zullen ook in 2012 de te kloppen mannen zijn. Tot zover natuurlijk niets bijzonders. En oké, Der Fabian (Cancellara, van Radioshack-Nissan-Trek) moet toch ook genoemd worden. Stiekem hoop ik dat hij zijn niveau van 2010 weer terugvind. Dit seizoen redde hij dat alleen in de E3-prijs, waar hij 30

fenomenaal terug wist te keren na 3 maal pech. Maar naast deze kampioenen die ongeveer iedereen kent, staan een aantal mannen die stiekem minstens evengoed in de gaten moeten worden gehouden. Daarvan noem ik er voor nu twee. Peter Sagan (Liquigas) is een potentiële Gilbert-klopper, zeker als hij nog iets beter koersen aankan die langer zijn dan 200km. Een andere outsider is Marcel Kittel (Project 1T4I). Met maar liefst 21 overwinningen in 2011 is deze sprinter (en tijdrijder)zeker iemand om in de gaten te houden. Voor sommigen zal het ook het allerlaatste seizoen als prof worden. Freire (Katusha) is er zo een. De man die de Ronde van Luxemburg naar verluidt won door het land in z’n achterzak te stoppen, met een 11-11-11-11-11-11-11-11-11-12-cassette rijdt en bovenal de beste helper in het peloton is, stopt. Jens Voigt rijdt zijn laatste seizoen. De altijd goedlachse, hardwerkende Voigt is een van de smaakmakers binnen het peloton. Verschrikkelijk hard rijden behoort tot zijn specialiteiten. Verschrikkelijk hard vallen echter ook, bijvoorbeeld in de Tour van 2009. Desalniettemin zat hij ook weer snel op de fiets, waar anderen nooit meer waren teruggezien. Als afzien nog niet was uitgevonden, had hij het uitgevonden. Niet heel vreemd dat de wereld in hetzelfde jaar zal vergaan, als je de Maya-kalender mag geloven… * Voor degenen die deze Vlaamse wielertermen niet begrijpen: iemand die op het verkeerde moment zijn krachten heeft ingezet, degene die in een kansloze, achtervolgende groep zit (tussen peloton en kopgroep), respectievelijk degene die een splijtende demarrage plaatst.

Prijsvraag Nieuw in deze Versnelling is de prijsvraag. Onderstaande puzzel werd door redactielid Jan Sachtleven in elkaar gezet - aan jullie om hem zo snel mogelijk op te lossen. Degene die de goede oplossing als eerste inlevert bij de redactie (in persoon, niet per email) wint een mooie prijs! Naast een eervolle vermelding in de volgende editie van de Versnelling schittert de winnaar op de voorpagina van diezelfde Versnelling. Zorg dus, naast de goede oplossing, ook voor een mooie actiefoto van jezelf!

Horizontaal

Verticaal

1: Is Evans van origine 5: Oppermachtig tot de comeback 7: Kon tijdrijden kan goed sprinten en een berg overkomen

2: Calimero kan klimmen 3: Spartacus 4: Verdachte Spaanse bron 6: Vijf keer op rij tweede geworden 8 Droeg de allereerste bolletjestrui in de tour 9: Werd Ricco bijna fataal 10: Fietsende Broertjes

31

NCK Wielrennen 2011: Een verslag

Lotte Füssenich Zaterdag 3 september 2011, het NCK tijdrijden. Al op vrijdag vertrokken Hilde, Nicole, Femke en Lotte richting het hoge noorden. In Hotel Oudman waren 4 bedjes vrij om deze wielerdames van een goede nachtrust te voorzien. Met 4 fietsen in en op de auto en 4 tacxen in de achterbak vertrokken wij richting Groningen. Die tacxen zouden meegaan, want na vorig jaar konden we niet nogmaals de reputatie van opperamateurploeg aan. Eenmaal aangekomen in Groningen zijn wij eerst op verkenningstocht gegaan. De route lag er mooi bij, de beentjes waren soepel, zogezegd laat die wedstrijd maar komen! Maar eerst lekkere spaghetti bij de mama van Hilde. De volgende ochtend was de spanning om te snijden, zelfs de papa van Hilde hield bij waar de wind vandaan kwam en of het droog zou blijven. Met 4 gespannen kopjes aan het ontbijt en weinig eetlust vanwege de spanning (met uitzondering van Nicole!!!) was de dag van de wedstrijd nu een feit. De laatste tactieken werden doorgesproken. Eenmaal in de auto, na nog een keer teruggereden te zijn omdat we de reservewielen vergeten waren, was het echt begonnen. Nadat we een mooi parkeerplekje gevonden hadden en nog een extra plek veroverd hadden voor onze fietsen konden de eerste zenuwplasjes gepleegd worden. Eenmaal met zijn vieren naast elkaar op de tacx was het af, Ladies Team Mercuri-

32

us was weer een feit, nu iets minder amateuristisch dan vorig jaar! Inmiddels waren Larix en Titia, onze geweldige begeleiding, ook aangekomen. Uiteraard inclusief megafoon, deze zou later onmisbaar blijken. Zij zijn helemaal vanuit Nijmegen gekomen om vervolgens een uur achter ons aan te rijden, toe te schreeuwen en daarna weer naar huis te rijden. Ontzettend bedankt daarvoor! Op naar de start! Femke voorop! Dat ging goed. Titia en Larix wisselen elkaar af met door de megafoon schreeuwen, dat zou niet meer stoppen tot we over de finish rijden. Netjes rijden we in een treintje, elkaar rustig afwisselend. Femke natuurlijk als een beest het meest aan kop. Na een paar kilometers kijken we de dames die een minuut voor ons startten al in de rug. Met Titia en Larix druk schreeuwend halen we deze in. Tot onze verbazing weten we nog 2 teams in te halen, de endorfines schreeuwen door onze lijven! Larix en Titia weten hen nog extra in vernedering te brengen met hun aanmoedigingen. Terwijl het zonnetje heerlijk schijnt, wij als een dolle gaan en tot aan de finish met zijn 4en weten te blijven, behalen we uiteindelijk de 13e plaats met een gemiddelde snelheid van 40.23km/h. Ons doel is behaald! Volgens mij het doel van Larix en Titia ook! Zeer voldaan kijken wij terug op deze mooie dag. Hilde, Nicole, Femke, Titia en Larix bedankt daarvoor!

Sporter van het jaar Terwijl Amerika in de ban is van de voorverkiezingen bij de Republikeinen, blikken wij nog een keer terug op de verkiezing van de Sporter van het Jaar 2011. En wie kan hier beter over vertellen dan de uitverkorene himself: Steven Eskes! November 2010, zoals als vaker dat seizoen was het bij de sporter van het jaar verkiezing net niet. Wel een nominatie, maar geen overwinning. Een jaar later en een goed seizoen verder was er weer een nominatie voor sporter van het jaar. Zo rond februari 2011 had ik niet kunnen bedenken dat het seizoen op deze manier zou v erlopen. De doelstelling om vooraan mee te doen op het NK Cross Country en een podiumplek op het NK marathon was er. Maar door een enigszins tegenvallende eerste seizoenshelft was die eerste doelstelling al bij gesteld tot het rijden van een lekkere wedstrijd tijdens het NK. Een meerdaagse in Oostenrijk bracht daar echter verandering in. Daar werd (achteraf gezien) de basis gelegd voor een goed NK Cross Country. Vrij onverwacht kon ik daar vanuit het middenveld opklimmen tot een 3e plek, de eerste medaille was dus binnen!

Steven Eskes daarmee wel binnen gehaald. Terugkijkend was het NK Marathon ondanks de tweede plek een goed slot het seizoen!I In november 2011 kwam er dus net als een jaar eerder de nominatie voor sporter van het jaar, altijd leuk om voor zo iets genomineerd te worden! Stiekem wil je dan ook nog winnen. Dus daar stond ik dan, toch een klein beetje zenuwachtig in het sportcafé. Helaas waren mijn 'concurrenten' er op deze avond niet bij en stond ik daar dus in mijn eentje op het podium te wachten op de uitslag. Maar wel vergezeld door een mooie afvaardiging Mercurius fans. Dit maakte de afwezigheid van mijn concurrenten op die avond wel goed! Hoewel de concurrentie er dus niet bij was, was ik uiteraard blij verkozen te zijn tot sporter van het jaar 2011! Waarvoor ik iedereen die heeft gestemd nog even wil bedankten voor zijn of haar stem. Al met al was het een mooie kroon op een prachtig mountainbike seizoen!

Deze lijn kon ik gedurende de tweede seizoenshelft goed doortrekken met een overwinning op de 75 km marathon in Houffalize en een aantal andere goede marathon uitslagen. Dit alles ter voorbereiding op het hoofddoel van het seizoen, het NK Marathon. In deze voorbereiding besloot ik het Beneluxkampioenschap in Zoetermeer te rijden, het NK Cross Country in juli was immers alweer mijn laatst cross country wedstrijd en ik had wel weer zin in een cross country wedstrijd. Hier bleek al vrij snel dat het met de conditie wel goed zat. Dit werd bevestigd doordat ik met de Beneluxkampioen-trui naar huis mocht keren, hiermee was dus de tweede medaille van het seizoen binnen! Met nog twee weken te gaan om de puntjes op de i te zetten voor het NK Marathon werd er hard door getraind om helemaal klaar aan de start van mijn laatste piek te staan. Met uiteindelijk een tweede plek, kan ik niet anders zeggen dat ik op dat moment wel baalde. Maar, de derde medaille was

33

Wereldrondes Lisanne Oldekamp Sinds 2005 kent de UCI de Continental Circuits, die in het leven zijn geroepen om wielrennen buiten Europa te promoten. In deze nieuwe rubriek zullen wielerrondes van steeds een ander continent centraal staan. Zo maken we een wereldreis per fiets, te beginnen in het continent van de Maya’s, supersizemenu’s, oerbossen en vooral uitersten: Amerika. De UCI America Tour bevat rondes in zowel Noord- als Zuid-Amerika en het seizoen 2011-2012 is in oktober begonnen met de Tobago Cycling Classic. Zuid-Amerika kent verschillende grote en minder grote rondes, waarvan een aantal in 2011 helaas niet meer zijn verreden. Voorbeelden hiervan zijn de Vuelta a Chihuahua in Mexico en de Vuelta a Cuba. De meeste wielerrondes zijn voor het eerst verreden in de jaren zestig en kennen maar weinig winnaars van buiten het continent. De Vuelta Ciclista a Táchira bijvoorbeeld, die sinds 1966 wordt verreden, is zelfs maar drie keer niet door een Venezolaan of een Colombiaan gewonnen: tweemaal ging een Rus en eenmaal een Cubaan er met de eer vandoor. Vorig jaar wist de Venezolaan Manuel Medina de ronde voor de derde keer op zijn naam te schrijven. De editie van 2012 is begonnen op 13 januari en kent 10 etappes, een sprintklassement en 16 bergen waarvan acht van de A-categorie. In het Argentijnse San Luis wordt van 23 tot en met 29 januari de Tour de San Luis gereden. De organisatie van deze jonge ronde (die in 2007 voor het eerst werd gehouden) is ambitieus en vol zelfvertrouwen: de tour wordt op de eigen website aangeprezen als “el evento ciclísto más importante de Sudamérica”, het belangrijkste wielerevenement van Zuid Amerika. Na drie Argentijnse winnaars werd de ronde in

34

2010 door de Italiaan Nibali (Liquigas-Doimo) en in 2011 door Arriagada (Chileense nationale team) gewonnen. Vorig jaar deed ook een Nederlander mee: Maarten de Jonge, destijds uitkomend voor Endura Racing, eindigde als zestiende in het eindklassement. De Jonge, die na het winnen van de Ronde van Limburg bij het Britse Continental-team Endura Racing terechtkwam, vertelt hierover op zijn website het volgende: “Met dit team heb ik een prachtig wedstrijdprogramma gereden met als hoogtepunt mijn 7e plaats in de koninginnerit van de Tour de San Luis (Argentinië).” In het huidige seizoen komt De Jonge uit voor het Test Team Raiko-Stölting en zal in februari te zien zijn bij de eerste wielerklassieker van het seizoen, de Ster van Zwolle.

Het peloton van de Tour de San Luis 2011

Terug naar de andere kant van de oceaan. De Tour de San Luis heeft naast verschillende landenteams uit Zuid Amerika ook in 2012 een aantal ploegen uit de World Tour weten te strikken – zo verschijnen onder andere Liquigas, AG2R en Omega Pharma – Quick Step aan de start. Daarbij kondigt de organisatie een oude bekende aan: Michael Rasmussen zal met zijn nieuwe ploeg Christina Watches aan de start verschijnen. Maar de bekendste deelnemer is toch wel Alberto Contador, die op het moment van schrijven nog in afwachting is van de uitslag in zijn doping-zaak uit 2010. Dit weerhield hem er echter niet van zijn agenda onder voorbehoud al aardig te vullen met koersen, beginnend dus in San Luis. Met de grote namen uit bovengenoemde ploegen erbij (Leipheimer, Boonen, Ventoso en Casper zijn een paar voorbeelden) belooft het een pittige koers te worden. Die koers bestaat dit jaar overigens uit zeven etappes, waaronder een individuele tijdrit. Ook in de noordelijke helft van het continent staat een aantal koersen op het programma. Dat de Amerikanen van krachtsinspanning houden blijkt uit het feit dat de websites van twee random aangeklikte wedstrijden allebei beloven de toughest te zijn: de Tour of the Battenkill wordt aangekondigd als America’s toughest one-day race, met een mooie foto van ploeterende moddermonsters op de fiets, en de Tour of Utah is America’s toughest stage race. Dus wie zich aan de andere kant van de oceaan bevindt op 14 en 15 april (Tour of the Battenkill) of tussen 7 en 12 augustus (Tour of Utah) staat een spektakel te wachten!

Ook de Amgen Tour of California belooft een mooie koers te worden. Deelnemers zijn nog niet bekend, maar vorig jaar verschenen verschillende Europese ploegen aan de start, waaronder de Rabobank, HTC en Saxo Bank. De koers werd gewonnen door Radioshacks Christopher Horner, Laurens ten Dam werd zesde op 03:26. De acht etappes worden dit jaar tussen 13 en 20 mei gereden, met de start van etappe 2 in San Francisco, een individuele tijdrit als vijfde etappe en de finish in Los Angeles. Over de editie van vorig jaar verscheen op cyclingnews.com overigens nog een leuk interview met Ten Dam, waarin hij aangeeft tevreden te zijn op de behaalde resultaten. “I came here to try and do well in the two mountain stages. I was eighth on Sierra Rd. and third today, so I did well this week,” aldus de coureur na afloop van de koninginnerit van de koers, waarin Mount Baldy werd aangedaan. Al met al staan aan de andere kant van de Grote Oceaan dit jaar behoorlijk wat mooie koersen op het programma, die zeker de moeite waard zijn om in de gaten te houden of, voor de lucky few die in de buurt zijn, te bezoeken. Voor het complete programma verwijzen we je graag door naar de website van de UCI America Tour: www.uciamericatour.com.

Oproep

Heb jij voor komend jaar een ‘exotische’ koers op het programma, of heb je in het verleden meegedaan aan een ronde die buiten de geijkte paden plaatsvond? Laat het ons weten! Mail je verhaal naar [email protected] en wellicht plaatsen we het in de volgende editie van Werel35 drondes.

Koolhydraten: belangrijk of boosdoener?

Titia van der Stelt

Sinds een half jaar ben ik inmiddels werkzaam als sportdiëtiste, daarom leek het mij interessant om een stukje van mijn kennis en ervaringen te delen met jullie: sporters. Vaak krijg ik de vraag wat ik vind van koolhydraatarme diëten, zoals dr. Frank of een iets oudere maar ook bekende: dr. Atkins of een van de vele andere diëten die volgens dit principe redeneren. Belangrijk om daarover te oordelen is eerst van een stukje theorie op de hoogte te zijn: voeding en de werking van het lichaam.

bescherming tegen kou en natuurlijk als brandstof. Hoe meer zuurstof je tot je beschikking hebt, hoe groter het aandeel vetten binnen je verbranding is. Dat wil zeggen: in je slaap verbrand je bijvoorbeeld 90% vet, 9% koolhydraten en 1% eiwit en in totaal misschien 70 kcal per uur. ( = 7 gram vet, 1.5gram koolhydraten en 0.2 gram eiwit) Tijdens het sporten heb je een stuk minder zuurstof tot je beschikking, daarom is het aandeel koolhydraten groter binnen je verbranding. Koolhydraten zijn de directe energieleveranciers en hebben geen (dan ontstaat er wel lactaat) of weinig zuurstof nodig. Bijvoorbeeld een uurtje spinning: ongeveer 700 kcal per uur, waarvan 85% koolhydraten, 13% vetten en 2% eiwitten. ( 148,8 gram koolhydraten, 10.1 gram vet, 3.5 gram eiwit) Verhalen over ‘rustiger trainen zodat je meer vet verbrand’ zijn dus wel waar, maar in percentages gezien. Reken je het om naar absolute grammen dan kan het nog wel eens tegenvallen. Bovendien gaat het als je wilt letten op je gewicht om de negatieve energiebalans: heb je een verbruik van 2000kcal per dag en eet je elke dag 1800kcal en verbruik je daarnaast met sport nog 500kcal, dan heb je dagelijks een negatieve energiebalans van –700kcal en daalt je gewicht als je dit een tijdje volhoudt. Fabeltjes als ‘je verbrand pas vet na 20 minuten’ zijn dus al helemaal niet waar: je verbrand altijd een beetje vet, ook als je helemaal niets doet.

Voeding kun je indelen in verschillende categorieën: vetten, eiwitten en koolhydraten. Allen leveren energie, aangegeven in calorieën of Joules. 1 kilocalorieën (kcal) = 4,2 kiloJoules (kJ). 1 gram vet levert 9 kcal/37 kJ en 1 gram eiwit of 1 gram koolhydraten levert 4 kcal/ 17kJ. Vetten heb je nodig om de in vetoplosbare vitamines A, D, E en K op te kunnen nemen, ter 36

Koolhydraten zijn dus de belangrijkste energieleveranciers tijdens inspanning en ook je hersenen functioneren alleen op glucose (= een simpele vorm van koolhydraten). Helaas is je voorraad niet oneindig: in je spieren en lever zit een opslag voor ongeveer 1,5 uur intensief trainen. Train je langer dan 1,5 uur en je vult geen koolhydraten aan, dan kun je ‘de man met de hamer’ tegen komen: je kunt dan alleen nog maar vet verbranden, waar meer zuurstof voor nodig is. Dit betekent dat je nog maar op 50% van je maximale kunnen kunt presteren: het gevoel dat je de pedalen niet meer rond krijgt. Belangrijk is dus dit op tijd aan te vullen d.m.v. een sportdrank en/of reepje/boterham etc.

Dan hebben we eiwitten nog niet gehad: Eiwitten zijn vooral belangrijk als bouwstoffen in je lichaam: spieropbouw, DNA, enzymen en lichaamscellen worden hiervan gemaakt. Wij Nederlanders eten over het algemeen ruim voldoende eiwitten. Vaak wordt er gedacht dat voor herstel van spierschade (dus na inspanning) grote hoeveelheden eiwitten nodig zijn. In feite is dat niet meer dan 1,5 glas melk: de rest is alleen maar extra energie. Belangrijker is om de koolhydraatvoorraad weer aan te vullen. Eiwitten zijn niet bedoeld als brandstof, hoewel het soms wel gebruikt wordt als brandstof. Met name als de koolhydraat voorraad op is. Het lichaam gaat dan eiwitten omzetten in een soort ‘namaakglucose’ om in ieder geval de hersenen te voorzien van brandstof. Deze verbranding is onvolledig en er ontstaat dan een restproduct: zogenaamde ketonlichamen. (vergelijkbaar met aceton: nagellakremover) Indien hier sprake van is gaat men naar ammonia ruiken, met name transpiratie en adem ruikt dan sterk. Terug te komen op de beginvraag: wat vind ik van koolhydraatarme diëten? Voor een sporter in ieder geval absoluut niet aan te raden: koolhydraten zijn voor een sporter de belan-

grijkste brandstof. Sowieso lijkt het me voor niemand aan te raden om overmatig veel ketonlichamen te produceren, los van het feit dat het in feite een lichaamseigen gifstof is en het niet fris ruikt, mis je door koolhydraatrijke producten achterwege te laten ook een hoop belangrijke vitamines. Mijn mening trouwens over welk dieet dan ook: zodra erbij staat dat je een vitaminepreparaat moet slikken klopt er volgens mij iets niet. Dan is de voeding blijkbaar niet compleet genoeg. Bovendien is mijn praktijkervaring dat veel cliënten uiteindelijk de leefstijl koolhydraatarm eten niet vol kunnen houden en op den duur snakken naar een boterham of aardappel. Gaan ze dan weer vrolijk koolhydraten consumeren, lijken ze extreem gevoelig te reageren: elke boterham bij wijze van maakt dik. Ik zeg bewust praktijkervaring: ik heb geen onderzoeken kunnen vinden die specifiek aangeven dat er zoiets bestaat als ‘koolhydraatovergevoelig zijn’. Wel heb ik vele onderzoeken gevonden dat het gewicht een periode na een koolhydraatarmdieet vaak hetzelfde of juist nog hoger is. Er zijn daarentegen ook veel onderzoeken die het positieve effect van een dergelijk dieet laten zien: verlaging van bloedglucose en cholesterolwaarden. Dit is echter het positieve effect van de gewichtsverandering: afvallen leidt vaak tot betere bloedwaarden. Dat maakt dus niet veel uit op wat voor onverantwoorde manier: een lager lichaamsgewicht is gewoon beter voor de gezondheid. (Niet té laag natuurlijk). Alleen kun je het lagere lichaamsgewicht daarna niet behouden, is die gezondheidswinst snel weer verdwenen. Tot zover dit verhaal over voeding, de volgende keer zal ik het fenomeen koolhydraatopslag uitgebreider proberen uit te leggen. Mocht je naar aanleiding van dit verhaal vragen of juist opmerkingen of suggesties hebben: vragen staat vrij, mail even naar [email protected].

37

38

 

Leden en oud-leden van Mercurius ontvangen 10% korting op al onze producten. Deze korting geldt niet in combinatie met andere aanbiedingen.   

Specialist in carbon race- en tijdritwielen

HED. wielen en tijdritsturen Spinergy race- en mountainbikewielen  Corima producten  Custom-made racewielen Moeflonstraat 29 6531 JS Nijmegen T: 024 3245 410 E: [email protected] www.snellewielen.nl

39

40