Verslag Francesca Romanamars 9 maart 2013 Om 9.30 u. had zich een tiental Lopers verzameld aan de keukentafel bij Els in Berg en Dal. Velen hadden zich al voorbereid op een Mars onder waterige omstandigheden. Regenbroeken in alle soorten en maten en (kleurige) parapluutjes werden tevoorschijn gehaald en na de koffie aangedaan en opgestoken. Vincent had zich weer afgemeld, want het schoolwerk eiste wederom al zijn aandacht en tijd op. Het is toch te zot voor woorden, dat vele onderwijsgevenden niet alleen door de week dag en nacht moeten werken, maar nu ook de weekeinden moeten besteden aan de uitvoering van de talrijke plannen van het hogere en lagere Management. Om 9.32 u. klonk een zacht gebrom uit de ocarina van de Kootsj en gingen enkele Wandelaars naar buiten. Pas buiten klonk het zo bekende schrille geluid van de Rode Fluit en toen kwamen de laatste deelnemers het huis uit. In de miezerige regen vertrok men richting Nijmegen. De Routemaster had in zijn Routebeschrijving al opgenomen, dat de Mars langs Romeinse bezienswaardigheden ging en sommige Wandelaars maakten een dankbaar gebruik van deze aanwijzing door de Romeinse limes aandachtig te bestuderen. Daarbij liep de Routebeschrijving enige averij (particulier) op door de voortdurend vallende regen. Eerste weg linksaf en aan de rechterkant lopen over een zandpad, want auto’s scheuren hier met een snelheid van 90 km p/h over de weg. Hotel Erica liet men gelukkig links liggen en al spoedig liep het Gezelschap in een bos. In het bos verdichtte de miezerige regen zich tot dikke druppels en gestaag daalden deze druppels neer op de deelnemers aan deze Mars. De eerste gesprekken gingen over de drukke werkzaamheden op het Instituut en het naderend Afscheid van de Directrice. Enkele lopers twijfelden of haar werk nu wel af was. En wie zal haar opvolgen? Iemand van buiten? Of toch een der vele Managers? Bij enkelen liepen de rillingen reeds over het lijf… Aan het einde van het bospad, net voor de Meerwijkse Laan zagen de Wandelaars een drijfjacht. Luid blaffende honden liepen voor een stoet galopperende paarden uit op zoek naar de vos. De vos bleef onvindbaar en liet de honden vrij snuffelen in het struikgewas. “Wellicht heeft men de vos door een manager vervangen”, merkte iemand op, “want die kunnen zich goed verbergen en laten geen reukspoor achter”. Meerwijkse Laan rechtsaf langs een op een hoge heuvel gelegen kleine villa.”Dáár zou eigenlijk een kasteeltje moeten staan”, werd opgemerkt. Iets verder stak men de weg over en sloeg na huisnummer 17 een geasfalteerd bospad in. Ondertussen viel de miezerige regen gestaag door en de paden werden modderig. Een blubberig pad werd ingeslagen en langs een weiland liep men langzaam omhoog. Deze biotoop staat in ecologische kringen bekend als ’t Grüske. Na dit natuurgebiedje werd een breder en nog modderiger pad ingeslagen. Sinds enige tijd liep Fred weer eens mee. Ook voor hem nadert de opname in het B-register (B15). En dat vindt hij helemaal niet erg. Wij zullen in de toekomst nog genoeg van hem horen! Het werd opletten èn tellen geblazen, want het vijfde pad diende te worden ingeslagen. Gelukkig had de Routemaster in de beschrijving nog toegevoegd dat in de verte een groot en nieuw hekwerk zichtbaar was. Dat grote en nieuwe hekwerk was voorzien van een geheel nieuwe contraptie om wilde dieren binnen dan wel buiten dit gebied te houden. Om dat het gehele terrein niet is omrasterd, zal dat binnen- en buitenhouden niet helemaal lukken. Men stak de Nijmeegse Baan over naar een soortgelijk hekwerk. Over een modderig pad liep men langs de bosrand. Plots was de voorhoede achter struiken en jonge aanplant verdwenen. Maar gelukkig zag de
hoofdmacht in de druilerige regen tegen de bosrand een verzamellinkje randgroepouderen staan te kleumen. De Routemaster stelde een ander te volgen bospad voor, want door de aanhoudende regen was het oorspronkelijk pad veranderd in een glibberige modderstroom. Iedereen ging akkoord en onder leiding van de Routemaster liep men over een breder en minder modderig bospad naar een hoge stapel boomstammen. Jan M toonde veel belangstelling voor deze stapel hout en later zou duidelijk worden waarom. Het Gezelschap volgde nu weer de oorspronkelijke route. Op dit pad zakte men tot ver over de enkels in de zuigende modder. En vaak hoorde men een ploppend geluid als de De enige foto van deze regenachtige wandeldag! voeten met een krachtige ruk uit de blubber werden getrokken. Dit gebied staat bekend als het Kraaiendal en Staatsbosbeheer kapt hier alle dennen en sparren. Overal liggen dus stapels bomen en het pad is voorzien van diepe tractorsporen die vol staan met regenwater. Na veel gesop en geploeter bereikte men een parkeerplaats op de Maldense Baan. Velen hadden al de nodige rotzooi in de vorm van blikjes, kartonnetjes en flesjes opgemerkt in het bos maar hier was het nog veel erger. Naast etensresten en diverse verpakkingen stond hier een blauwe fauteuil zomaar langs de weg en toen de Kootsj zich even terugtrok voor een sanitaire stop ontwaarde hij achter de braamstruiken drie versleten zittingen en een uiteengereten matras. Welke onverlaat deponeerde hier zijn overbodig geworden huisraad ? Of was hier een dependance van Casa Rosso gevestigd ? Voor de opgeheven spoorbaan Nijmegen – Kleef sloeg het Gezelschap linksaf bij paddenstoel 24754. Deze paddenstoel was geheel rood geverfd en iets verder gelegen paal voor het Fietsknopennetwerk was met gele verf besmeurd. Welke peukendraaier neemt potten verf en een kwast mee van huis om hier, toch ver van de bewoonde wereld, hulpmiddelen voor fietser en wandelaar te bekladden ? “Het wordt wel allemaal een heel stuk minder”, zuchtte iemand. Na De Poort (Centrum voor Meditatieve Bijeenkomsten voor OnderwijsManagers, die hier een Cursus “Mindfulness in Opvoeding” of “Somatic Experiencing” kunnen volgen) sloeg men rechtsaf de spoorbaan over. Links had men een mooi uitzicht over een glooiend landschap dat ingericht wordt als sprinkhanenreservaat. Daarvoor heeft wel 3 ha bos moeten wijken. En dan een sprinkhanenreservaat. Vormden sprinkhanen niet de achtste Ramp van de tien Plagen in Egypte ? De geïnteresseerde lezer in onheil en rampspoeden verwijs ik gaarne naar Exodus 10: 1- 20. Dat zijn dus helemaal geen lieve en aardige beestjes. Nijmegen en verre omgeving zijn gewaarschuwd ! Voor het spoorbruggetje linksaf en over een modderig pad langs een heideveld (links) en de spoorbaan Nijmegen – Venlo (rechts). Kootsj merkte op, dat hij (weer) bijna thuis was en overwoog vanwege de heersende economische crisis om thuis maar een
kopje koffie te drinken. Enkele medelopers vonden dat ook een prima idee, maar bij gebrek aan vlaai liepen de Kootsj en de andere lopers maar door. Dus linksaf richting Het Jachtslot, o.a. residentie van de Herensociëteit Molenhoek Totis Veribus, die in de nacht van 10 op 11 februari j.l. zo trouw de wacht gehouden hebben bij de toegangswegen naar (de Ridderlaan in) Molenhoek. Verder door de bossen en langs enkele gebouwen, die door Natuurmonumenten zijn overgenomen van de Dominicanessen van Bethanië, die hier 40 jaar geleden uit huis geplaatste meisjes opvingen, voor onderdak zorgden en onderwijs gaven. Via enkele kruisingen, door dichte bosschages en over omgevallen boomstammen bereikte het Gezelschap de bekende Bisseltse Baan. Na zo´n 10 minuten zag men vrolijk wapperende vlaggen boven de huizen uitsteken. Het eerste Pauzepunt werd bereikt: HCR ‘t Zwaantje. De natte jassen en andere kledingstukken werden op een knaapje te drogen gehangen en men nam plaats aan twee aan elkaar geplaatste tafels achteraan in een duistere hoek. Koffie en vlaai werden besteld. Enkelen spraken wel de hoop uit, dat het in de middag zou opklaren. Nu bleek waarom Jan M zo´n bijzondere belangstelling voor omgevallen en gezaagde boomstammen had. Jan verzamelt hout voor zijn kachel. Hij heeft zo´n 5 m3 per jaar nodig. Mocht iemand dus een boom uit zijn/haar tuin willen snoeien of verwijderen, dan wordt aangeraden contact met Jan te zoeken. Hij is bereid hand- en spandiensten te verrichten en het hout af te voeren. Om 13.00 u. stapte men op voor de tweede etappe. Het regende nog steeds en de paden werden nog modderiger. Zo ook de Bisseltse Baan die nu verder naar het zuiden werd gevolgd. Pas bij huisnummer 52 ging men scherp linksaf langs een akker met zonnebloemenrand (in de zomer!) (rechts) en een houtwal (links). Bij een heuveltje met uitzichtpunt over de Slenk van Groesbeek werd halt gehouden. Even genieten van het uitzicht over de akkers en wijngaarden (de wijnakkers) van dit dorp. In de verte torende het Reichswald dreigend uit boven nederzettingen als Grafwegen en De Horst. Men zou nu voortdurend de rood/witte aanwijzingen van het LAW Pieterpad volgen tot de Duivelsberg. De routebeschrijving hamerde op het goed uitkijken naar de schaarse aanwijzingen, want verdwalen in de Groesbeekse bossen is geen pretje. Na geruime tijd werd het dorp Groesbeek bereikt. Ook Groesbeek wordt opgestoten in de vaart der volkeren, want wegen worden geasfalteerd, fietspaden vernieuwd en stoepen verbreed. Fred stopt, want zijn conditieachterstand door de griepaanval van afgelopen week is nog te groot. Zijn auto blijft bij Els staan en zal vanavond keurig worden afgeleverd. De rest van het Gezelschap liep verder door de Houtlaan, de Kerkstraat en Bosweg langs uitspanning Ottenhof. Bij enkele, vooral oudere, wandelaars kwamen beelden van een Aspergemars boven. De Kootsj wilde met zijn smerige schoenen nog een keer naar binnen om daar flink wat rond te stampen. Wijzere wandelgenoten hebben hem van dit voornemen weerhouden. Via de Burg. Ottenhofstraat en de Panoramaberg bereikten de Wandelaars de Zevenheuvelenweg. Hier werd halt gehouden en kort overleg gepleegd. Enkele dames en heren hadden in de Routebeschrijving gelezen, dat er weer modderige paden zouden volgen. En de Routebeschrijving was in een vrij droge periode geschreven. Zij betoogden, dat ze nu wel genoeg hadden van de modder, de regen en de nattigheid die nu tot in het merg voelbaar was geworden. Onder leiding van interim-Kootsj Jan zouden zij een kortere route en over meer verharde paden naar het eindpunt volgen. De Routemaster en Richard B hielden vast aan de oorspronkelijke Route. Men zou elkaar weer treffen aan de keukentafel bij Els.
Beschrijving onder leiding van Jan Men stak de weg over naar een graspad en ging door een tweetal klaphekjes. Beneden aangekomen stak men de weg over naar een steil pad. Links zag men de golfbaan waar enkele ouderen een karretje voortduwden waaruit enkele vreemde stokken staken. Takken zwiepten in het gezicht en struiken belemmerden soms de voortgang. Na een daling bereikte men weer de Zevenheuvelenweg en beklom de volgende heuvel. Op voorstel van de interim-Kootsj werd bij Camping De But linksaf geslagen. Aan het einde van de weg belandde het Gezelschap plots in een zeer modderig pad…. Tractoren hadden diepe voren achtergelaten, die nu vol met water stonden en menigeen moest zijn voeten (en schoenen) met een zuigend geluid uit de blubber trekken. Via enkele bochten bereikte men de Postweg. Hier was het iets beter. Maar ook hier moest men om de talrijke plassen heenlopen. Aan het einde van de Postweg stak men de Meerwijkse Laan over. Zo, vanaf nu zou men slechts over geasfalteerde wegen lopen. Aan de rechterkant stonden enkele bouwvallen, die nog elektronisch beveiligd werden. “De school zoekt toch nog ruimte in verband met de vernieuwbouw?”, zeiden enkele oud-gedienden tegen TPM Herman. “Hier kan prima de bovenbouw gevestigd worden en in die vervallen bunker is genoeg plaats voor het Hogere Management”, vervolgde een hunner. TPM Herman lachte als een boer met kiespijn en maakte een aantekening: “Overleg verh. Kees” in zijn agendaatje. Men liep de weg uit, langs Hotel Erica. Hm, er mag dan in Nederland wel een economische crisis heersen, maar Schildersbedrijf P.A. Bos zal het wel overleven. Aan enkele grote huizen werden klussen verricht en Schildersbedrijf P.A. Bos was maar wat trots op deze opdrachten, getuige de borden van deze onderneming in de tuinen en aan de gevels. Aan het einde van de weg sloeg men rechtsaf en iets verder had men al zicht op het Eindpunt. TPM Herman had slechts oog voor de bushalte waar lijn 8 stond uit te rusten. Met een sprint snelde TPM Herman de bus in. Tjonge, hoe moet dat nu weer met de Financiën? Bij Els werden in de garage de natte kleren te drogen gehangen. Els zorgde voor thee en zoete versnaperingen en geleidelijk aan kwamen de Lopers weer op krachten. Na een kwartier klonk er gemompel en gestommel en daar kwamen Routemaster Jos en Richard aan. Zij zaten bijna tot hun kruin onder de modder. “We hebben helemaal geen last van de modder gehad en we zagen jullie nog strompelen in de blubber”, zeiden de twee. “Ja, ja,” klonk het ergens. Beschrijving onder leiding van Jos Ja, hoor eens even, moet Jos gedacht hebben, het moet niet nog minder worden. Nou starten we tegenwoordig al zo dicht mogelijk bij het huis van een van onze wandelaars om te voorkomen dat men te vroeg het bed uit moet of na het avondeten pas weer thuiskomt, en dan laat men zich uit het veld slaan door een paar plassen water en wat modder hier en daar! Over my dead body! En Richard sloot zich zonder dralen bij hem aan. Dus daar gingen ze, op weg naar de Duivelsberg. Toen zij de klim naar de Hoge Hof maakten konden ze de andere Ahasverussianen (het lijkt wel een religieuze orde!) nog net omhoog zien kruipen langs de Zevenheuvelenweg! Zo af en toe kwamen de twee op hun tocht ook wandelaars tegen. Een groep was klaarblijkelijk bezig een deel van het Pieterpad te lopen, maar zoals wel vaker gebeurt werd ook daar de routebeschrijving slecht gelezen (of helemaal niet), zodat Jos en Richard zich genoodzaakt voelden enige aanwijzingen te geven om te voorkomen dat men in Malden zou eindigen in plaats van in Groesbeek! En voort ging het onder leiding van RM Jos die uiteraard de route uit zijn hoofd kende, omhoog, omlaag, en dat minstens 5 keer. Enfin, na het oversteken van de Oude
Kleefsebaan hebben ze het Duivelsberglusje en het Sterrenberglusje noodgedwongen en tot hun grote verdriet maar overgeslagen om te voorkomen dat de anderen al te lang moesten wachten tot de vergadering kon beginnen en dat Els de ene versnapering na de andere moest aanrukken om de tijd te doden. Achteraf bleek dat de andere groep niet de kortste weg naar huis had genomen, dat men aan het zwerven geslagen was, en dat men nauwelijks voor het dappere duo op het eindpunt gearriveerd was. Ja, ja, wandelen zonder routebeschrijving en/of kaart is niet aan te bevelen voor de doorsnee weekendwandelaar. Daar komen alleen maar brokken van! Nu eenieder weer verzameld was, kon de AVW beginnen. 1. De Volgende Mars vindt plaats op 6 april a.s. Het wordt een Veluwezoommars: De Mars start in Wolfheze en via Nol in ’t Bosch en de Blauwe Kamer eindigt de Wandeling in Opheusden. 2. Over de Tweedaagse 2013 viel niets te melden door ontstentenis van de Twee Organisatoren: Fons en TPM Herman. 3. Bij de Rondvraag sprak Richard de hoop uit dat er in de toekomst ook marsen (veel) verder uit de buurt van Nijmegen worden georganiseerd. Een oud dispuut herleefde. In de warmere tijd van het jaar vinden velen het geen probleem als starten eindpunt (iets) verder uit de directe omgeving van Nijmegen liggen. Maar zeker in de winter heeft zo’n Mars geen voorkeur. 4. Jan vertelt dat oud-collega Dick Tasma zeer ernstig ziek is. 5. Wie hout over heeft, bomen wil rooien of kandelaberen mag contact opnemen met Jan (zie ook 1e pauze). Om 16.30 u. nam men afscheid van Els. Zo heeft zij nog voldoende tijd om te badderen en zich klaar te maken voor het Diner en de wagen van Fred heelhuids af te (laten) leveren. EINDE
