“Vergane glorie… is dat kunst?”
door Hans van Vrouwerf
Een volmondig “ja” klinkt uit mijn mond op de Leerdamse Kunst vierdaagse. Eén van de andere bezoekers staat stil bij mijn foto’s en zegt: “Wist u, dat ik fotografie nooit als kunstvorm heb gezien tot ik nu uw foto’s zie?” Ik knik wat verbouwereerd en zeg hartelijk: “dank je wel” tegen dit prachtige compliment! Zo heeft denk ik iedereen wel zijn mooie momenten van de laatste kunst vierdaagse in zijn gedachte zitten, zo ook ik. Het was geweldig om zelfs als een groentje in de expositie wereld mij zelf te tonen aan een groot publiek. Veel vragen kwamen mijn kant op, ook veel interesse in mijn werk. Leuk, heel leuk zelfs. Misschien zelfs wat overweldigend, want dit was zeker iets wat ik als exposant niet had verwacht, laat staan dromen. Kunst leeft in Leerdam! Wat houdt vergane glorie precies in? Vergane glorie wordt ook wel Urbexfotografie genoemd en betrekt zich tot het bezoeken van verlaten plekken die zijn achter gelaten door mensen. Dit kan verschillende oorzaken hebben, wellicht is er iemand overleden en maakt niemand aanspraak op het eigendom of is het bedrijf failliet en zijn er juridische zaken waarin eigenaren en schuldeiser al tientallen jaren in verwikkeld zijn. Kortom heel erg interessant en heel divers. Het meest interessante is nog om dit te kunnen tonen aan mensen, te exposeren. Laten zien wat je normaal niet te zien krijgt. Zoals bijvoorbeeld een binnenkant van een koeltoren, of alle hoekjes en gaatjes van een kolencentrale of wat te denken van een herenhuis waar voor letterlijk 1000’en euro’s aan spullen staan te verkommeren...
Kunststof-magazine
Jaargang 2
Nummer 6
Pagina 26
Na het laatste eigenlijk geschreven te hebben realiseer ik mezelf dat vele lezers nu vast zullen denken dat het hier een vorm van inbraak betreft. Neen! Niets van dat is waar. Een vaste kreet in het Urbex wereldje oftewel Urban Exploring is “Take nothing but pictures, Leave only footprints” Met andere woorden “Neem niks anders dan foto’s en laat alleen je voetdrukken achter”. Ik doe het voor het avontuur. Is er een deurtje of raam open? Leuk, laat ik eens gaan kijken...Is het dicht, dan is het dicht. Maar toch wat bezielt me om het te doen. Eigenlijk een simpel antwoord. De mens is van nature van onderzoekende aard en erg nieuwsgierig. Iedereen vraagt zich wel eens af achter bepaalde deuren wat daar nou zit. Zo ook ik en soms zijn die deuren open en kan ik binnen gluren in zgn. Tijdcapsules waar het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan, waar natuur en zijn weersinvloeden grip krijgen op plekken waar de mensheid niet meer aanwezig is. Afbladderende verf, schimmelplekken, stof en bijvoorbeeld opengebarsten parketvloeren zijn hier een logisch gevolg van de vereenzaming van deze gebouwen. Kunststof-magazine
Jaargang 2
Nummer 6
Pagina 27
En dan nog...is dat kunst? Voor mij wel, als ik een gebouw betreed, let ik op licht en lijnen, ik kies mijn standpunt en leg de sfeer vast. Niets wordt in scene gezet alles is zoals ik het vind. Sfeer is alles voor mijn foto’s, ik kan het ook gewoon zomaar vastleggen, een kiekje maken. Maar daar zit voor mij geen voldoening in. Licht is bijna alles. Daarnaast is het ontwikkelproces ook een doorslaggevende factor natuurlijk. Een dosis van gezonde perfectie.
Een volgende vraag die ook steeds terug kwam. Is dat nou niet heel spannend zoiets? Ja, absoluut. Dat maakt het vaak ook nog moeilijker om de juiste compositie te maken. Het is natuurlijk nog altijd verboden terrein waar je jezelf bevind. Betrapt ben ik pas een keer en de politie vond het wel bijzonder en stuurde me met een waarschuwing weg. Een enkel avontuur wil ik jullie toch niet onthouden. Een met een spannend begin en zinderend einde. Het betreft hier een bezoek aan een voormalige handelskamer in België. Vroeger werden hier heel veel import en export zaken geregeld, maar ook theater en dans werd er uitgevoerd. Kortom een pand met een zeer rijke geschiedenis die wel terug gaat tot de bouw zo’n 200 jaar geleden. Kunststof-magazine
Jaargang 2
Nummer 6
Pagina 28
Al jaren staat dit pand leeg en al geruime tijd op mijn lijst om te bezichtigen. Dus op naar België dan maar. ’s Ochtend rond 7 uur dool ik met mijn vriendin door een verlaten centrum op weg naar het pand. Na enig zoek werk vinden we het desbetreffende gebouw en lopen er om heen, om wellicht vrij eenvoudig een ingang te vinden. Dit valt ons zwaar, want de enige manier die volgens ons gaat werken is een hele hoge stelling van zeker 8 hoog! Eerst ons nog langs het bouwhek wurmen en dit lukt en via een knietje en een handje mijn vriendin naar de eerste etage van de stelling helpen en uiteraard daarna zelf met het nodige aapjes gedrag er achteraan.
Na een stevige klim van 3 of 4 etages komen we aan bij een torentje met een raampje... Jammer die is dicht, vervolgens nog mijn vriendin een ander dak op geholpen en ze vind een open raam. Echter bezitten we niet over superhelden krachten, want de sprong naar beneden is al gauw een meter of 10!
Kunststof-magazine
Jaargang 2
Nummer 6
Pagina 29
Dan maar verder de stelling op klimmen, nog hoger. Tot bijna bovenaan waar we om het torentje heen kunnen lopen en zien een dak met daarop 2 bouwsels met 2 grote witte deuren. Dit moet het gewoon zijn. Ik klim op de rand van de stelling en maak een sprongetje van zo’n 1,5 meter naar het andere dak.
Kunststof-magazine
Jaargang 2
Nummer 6
Pagina 30
Mijn vriendin was ondertussen zo verstandig om te wachten en had inmiddels geen nagels meer over van de spanning. Ik loop vol goede moed naar de deuren. “Rammel de Rammel” dicht! Wat nu dan...de moed zakt me in de schoenen en ik draai om en alsof het moest zit er in het torentje een deur, hij staat op een kier. Ik ren er heen en zie dat het inderdaad zo is. Blij als een kind met een lolly ga ik terug naar mijn vriendin. Na de nodige waaghalzerij is ook zij aan de andere kant en gaan we het torentje in. Heel smal en eng was het en dan zien we een deur die open staat en stappen er doorheen. Dan 2 klapdeuren met glas en daarachter zien we wazig de ruimte waarvoor we kwamen. We lopen er samen heen en doen voorzichtig een deur open en onze monden vallen open van verbazing. Wat een pracht, wat een weelde. Wat een enorm pronkstuk is dit!
We zouden bijna vergeten waarvoor we kwamen...foto’s! Snel en stil zetten we onze spullen klaar, camera’s met de juiste lenzen en de statieven erbij. We zijn klaar voor de strijd...tot plots! We horen stemmen en ons hart zit werkelijk in onze keel en stiekem gluren we vanaf de 1e verdieping naar beneden. Tot we ineens een been van een statief zien. Zo, wat een mazzel het zijn mede explorers die al voor ons binnen waren. Na een kwartiertje fotograferen komen we ze tegen en ze zijn werkelijk doodsbenauwd want ze lopen er al enig tijd en de plek waar ze naar binnen zijn gegaan is zo hoog dat ze er niet meer uit komen. Kunststof-magazine
Jaargang 2
Nummer 6
Pagina 31
Ze hebben alles al geprobeerd. Ik lach wat sarcastisch en vertel ze de uitgang, maar zeg er niet bij hoe spannend hij is, een beetje lol wil ik er wel aan over houden natuurlijk. Na diverse platen geschoten te hebben voelt mijn vriendin zich niet op haar gemak. De spanning en adrenaline worden haar teveel van het goede dus besluiten we er vandoor te gaan. We hebben een geniaal idee wat veiliger is en ons klimmen scheelt. We maken gewoon dat kleine raampje open op de 3e of 4e verdieping dan zijn we er zo uit. Zo gezegd zo gedaan. Echter! Als mijn vriendin haar hoofd uit het raam steekt staat er ineens een auto! Lijkwit trekt ze haar hoofd terug. Ze zegt volgens mij zijn die gasten gepakt! Verbazingwekkend genoeg bleef ik kalm en probeer dit op haar te reflecteren, iets wat niet echt lukt haha..Ik gluur naar buiten en zie een persoon bij de auto lopen en het blijkt een man te zijn die wat ophaalt in een huis, hij stapt uiteindelijk in en rijd weg.
Het moment dat ik bovenstaande aan mijn vriendin vertel, schiet ze als een raket door dat raampje en ben ik haar volledig kwijt. Ze gaat als een speer de stelling af tot ze beneden is en wacht daar op mij. Kunststof-magazine
Jaargang 2
Nummer 6
Pagina 32
Toen ik het hek zag heb ik toch ook nog een sprintje getrokken en snel schieten we langs het bouwhek het inmiddels druk geworden centrum in. Wat een ervaring yeah! Dit is Urban Exploring daar doen we het voor. Thuis worden snel de foto’s bekeken en kan de lange weg van ontwikkelen gaan volgen om er een waar kunstwerk van te maken. Iets wat aan de foto’s in dit artikel hopelijk duidelijk te zien valt. Voor mij kunst met een verhaal, kunst met een moeilijkheidsgraad, kunst die je doet nadenken en kunst om niet te vergeten. Sfeerbepalend en kietelend aan je gemoedstoestand. Kunst is zien maar vooral ook voelen. Mocht u geïnteresseerd zijn in mijn werk of in mij als fotograaf, dan bent u altijd van harte welkom op mijn website www.PhotoSolutions.nl Groet, Hans van Vrouwerf Fotograaf
De ultieme schoonheid van “ Aurora Borealis “
Kunststof-magazine
Jaargang 2
Nummer 6
door Sylvia Bosch
Pagina 33
