Van sondevoeding naar marsepein
Eerste druk, 2013 © 2013 Nelleke van Doodewaard Corrector: Anneke van Heusden isbn: nur:
9789048430765 402
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
Nelleke van Doodewaard
Van sondevoeding naar marsepein
Dit boek draag ik op aan mijn lieve moeder. Liefs, Nelleke
Introductie
Wat je nu in handen hebt is mijn boek, een waar gebeurd verhaal. Waarom schrijf ik een boek? Is mijn leven dan zo interessant? Nee, ik leefde een normaal leven net als de meeste mensen op deze wereld. Waar moet ik dan over schrijven? Nou, ik zal het je vertellen. Ik heb een dubbele herseninfarct gekregen toen ik elf weken in verwachting was van mijn derde kindje. Het schrijven van dit boek is een mooie gelegenheid om het van me af te schrijven en het te accepteren... Er zijn weinig gedetailleerde boeken over dit onderwerp, een herseninfarct en de gevolgen hiervan. Wat er tot nu toe over geschreven is, is gedaan door vooral mannen en dat is toch anders dan door de ogen van een vrouw. Vooral een jonge getrouwde vrouw met drie kleine kinderen. Toen nog twee kinderen want ik was zwanger van de derde. Er is wel wat te vinden maar het betreft allemaal korte verhaaltjes. Nu, dit is geen kort verhaaltje… Wie ben ik dan? Ik ben Nelleke van Doodewaard, 32 jaar oud, getrouwd en moeder. Voor mijn herseninfarct was ik lerares op een basisschool. Hoe moet je dit boek lezen? Wel, in de eerste paar dagen is er zoveel gebeurd, dat mijn ervaringen vooral in het begin per dag beschreven zijn. En gebundeld per week. Daarna worden het gewoon belevenissen van alle dag, een samenvatting of gedachtespinsel. Dit boek is ook een soort naslagwerk waaraan vele mensen wat kunnen hebben. Het is uitvoerig beschreven. Het is autobiografisch en in de ik-vorm geschreven. Niet te vergeten hebben directe familie en bekenden de eerste twee of alleen de eerste dag beschreven van mijn herseninfarct. Hoe hebben zij die dag of dagen ervaren. Vindt je het al prima na één 7
verhaaltje. Sla de rest over en lees mijn belevenissen. Niet alles is natuurlijk beschreven, dan zou het een trilogie worden! Ik hoop dat jullie mijn boek geboeid zullen lezen. Nelleke van Doodewaard september 2006
8
Hoe het toen die dagen verder ging met de familie, vrienden en natuurlijk met mij, kun je nu lezen. Ben je het zat, dan lees je gewoon verder vanaf pagina 27.
9
Mijn moeder
Vrijdagmorgen hoor ik dat Nelleke niet lekker is. Waarschijnlijk de griep. Ik ben nog gaan werken ’s morgens wat ik achteraf dom vind van mezelf. Ik ben ’s middags nog langs Nelleke geweest. Ze lag wel in bed maar was toen nog aanspreekbaar volgens mij. ’s Avonds rond zeven uur ben ik weer langs Nelleke geweest. Nel was aan het spugen, kon niet meer praten en lopen. Wij hadden niet gehoord dat Nel toen zelf gezegd heeft dat ze een hersenbloeding heeft. Volgens haar dan. Anders hadden we waarschijnlijk eerder 112 gebeld. De dokter is ’s nachts rond één uur langs geweest. Hij heeft 112 gebeld. Die waren er snel. Nelleke was helemaal afwezig. Ze is met brancard naar beneden gebracht naar de ziekenwagen. Toen heb ik snel pa gehaald. We gingen beiden naar Nel toe. Ze doet haar ogen open. Toen werd ze als een speer naar het Ruwaard van Putten ziekenhuis gebracht. Jef en pa zijn gelijk meegegaan. Christa en ik zijn in het huis gebleven tot er oppas was. Dennis onze toenmalige schoonzoon heeft een broer die oppast. Later pastte tante Maddy op, maar dat weet ik niet zeker. Tante Nel en oom Ruud zijn ook gekomen. Rond drie uur zijn Christa en ik naar het Ruwaard van Putten ziekenhuis gegaan. Toen wij aankwamen waren ze bezig met Nel. Ze kreeg allerlei scans. Ook lag ze aan veel slangen. We hebben iedereen opgebeld. Jef zijn ouders, zijn broer Walter, Philip en Kitty, Anneke en Stefan die toevallig op vakantie waren in België en Olaf en Samantha. Daarna hebben ze Nelleke naar het Erasmus ziekenhuis vervoerd. Wij natuurlijk allemaal mee. Toen we daar waren was het wachten. De doktoren kwamen steeds langs en hielden ons op de hoogte wat ze met Nel deden. Ze werd ook geopereerd en ze zijn met een soort slangetje naar binnen geweest in het hoofd van Nelleke. Op de slang 11
stond een bepaalde druk. Zo hebben ze geprobeerd de prop weg te spuiten. Dat is niet gelukt want ze kwamen er niet bij. De hele dag zijn we in het ziekenhuis geweest. Oom Daan en tante Dicky uit Friesland zijn ook langs geweest. Om de beurt zijn ze bij Nelleke wezen kijken. Tegen de avond zijn we heel even naar huis gegaan. Tante Nel en oom Ruud waren nog steeds thuis bij de kinderen. Pa is ’s nachts steeds bij Nelleke geweest. Op de dag was Jef er en de anderen. Na ongeveer twee weken ging je naar ‘zaal’.
12
