1
Uitvaartplechtigheid St. Lodewijkkerk Mortsel 9 januari 2016
Mevrouw
Leen Torfs 28 september 1938 – 4 januari 2016
Dankbaar aandenken aan haar leven midden onder ons.
Greet Peeters - De Zeven Eiken – 03/315 03 05– www.dezeveneiken.be
2
Begroeting achteraan in de kerk CD intro 1. Mozart - Clarinet Concerto K 622; 2. Willem Vermandere - Donker Land; 3. Astor Piazzolla - Contramilonga a la funerala; 4. G.F. Handel - Se pietà di me non senti; 5. Marianelli – Dawn; 6. Madredeus - O paraiso; 7. Mozart Clarinet Quintet K581 - Larghetto
Ophalen van kist en in processie naar voor. Fauré – In paradisum
Verwelkoming en aanwezig stelling van de overledene. Lieve VH en Greet Leentje werd geboren in een groot gezin, aan de vooravond van de tweede wereldoorlog. Uit die oorlogsjaren herinnerde Leentje zich één beeld, namelijk dat zij uit de kelder werd getild en zag hoe Aarschot in lichterlaaie stond. Zij was de tweede jongste van negen. In het gezin was er als het ware de ‘oude’ generatie, een rijtje van 5 kinderen en de jonge generatie, een rijtje van vier kinderen. Haar moeder was 43 bij haar geboorte. Haar vader was hovenier op het mooie domein de Liedenberg. Een domein gelegen op een heuvel vlak bij Aarschot, omgeven door bossen. Een prachtig stuk natuur voor kinderen om in op te groeien. Zoals het er toen in vele grote gezinnen aan toe ging, namen de oudere kinderen mee de zorg op voor de jongere kinderen. Zo was Mariette, een zus, als een tweede moeder voor Leentje. Later, tijdens haar tienerjaren, zal Leentje de zorg voor haar nichtjes, de kinderen van haar zus, op zich nam. Zorgen voor kleine kinderen, dat was toen al haar lang leven. Op vele foto’s en uit de vele verhalen die ze zelf vertelde, kon je opmaken dat menig neef of nichtje maar al te graag bij haar vertoefde. Maar Leentje nam niet alleen de zorg op voor kleine kinderen. Vanaf haar veertiende zorgde zij ook voor haar moeder. De oudste kinderen hadden intussen namelijk het ouderlijkhuis verlaten. Hierdoor was er voor Leentje wel geen tijd en ruimte meer om verder te studeren en kon ze haar droom, namelijk kleuterjuf worden, niet waar maken. Rond die periode kreeg de familie Torfs ook steeds meer bezoek van Rik, vriend van Paul, haar jongere broer. Maar Rik kwam niet alleen voor Paul, hij had ook een oogske op Leentje en dat was wederzijds. Samen brachten ze heel wat tijd door in de bossen om en rond de Liedenberg, gingen ze wandelen op den toppekesberg, zwommen ze in de nabijgelegen zwemvijvers. Dit jonge koppel was echter niet veel alleen op stap… Meestal was er wel een nichtje of neefje die hen vergezelde op hun wandelingen. Maar Leentje en Rik troffen elkaar ook op de volksdans. In ’60 zijn ze gehuwd en gingen in Oostenrijk op huwelijksreis. Foto’s uit die periode tonen een stralende jonge man en een stralende jonge vrouw, klaar om hun eigen leven vorm te geven, hun leven samen uit te bouwen.
3 En dat deden ze ook. Zij stichten samen een gezin met 5 kinderen. Deze kinderen werden geknuffeld, gekoesterd, gedragen, verzorgd door Leentje, door moeke. Ze naaide voor elk van hen hun kledij zodat ze steeds piekfijn, als uit een boekje, op stap gingen. Kinderen werden gehaald en gebracht naar school, te voet, de kinderwagen vol en dan nog enkele aan de hand. Moeke had magische handen waarmee ze de lastigste pijnen wist te verdrijven. Op zondag na de scouts stond de tafel gezellig én keurig gedekt : met tafellaken, servieten, een voorgerecht, soep, hoofdgerecht, dessert … niet de dagelijkse kost. Nee, een menu waar moeke een hele morgen zorgvuldig aan gekookt had. Nadien reden jullie naar Aarschot, op bezoek bij de grootouders. Een groen speelparadijs voor de 5 kinderen, een plek waar moeke in de natuur ‘thuis’ kwam. Moeke, Leentje leerde haar kinderen lezen, meer dan dat, ze gaf aan enkele haar liefde voor het lezen door. En dit door eerst voor hen veel voor te lezen en er soms bij in slaap te vallen. Tot groot jolijt van de kinderen want dan gooiden zij stilletjes papiertjes in haar open gevallen mond. Later nam ze jullie mee naar de bibliotheek. Zij pakte het hele hebben en houwen in om met z’n zevenen te gaan kamperen. Bij eendags – uitstapjes naar zee of Wechelderzande kreeg ieder in een tuperware doosje zijn lunch, vers gesneden groentjes . Vrienden of vriendinnen konden steeds mee aanschuiven aan tafel en er was altijd een bed vrij voor een onverwachte of verwachte gast. Moeke deed den hof, kiende uit dat er steeds wel ergens bloemen in bloei stonden. De structuur van haar volle, intense leven werd grotendeels aangegeven door het ritme, de structuur van het leven van haar kinderen. En dat was soms best pittig. Er was gelukkig de extra hulp van grote nichten zoals grote Lieve en Sterri . Toch was moeke ‘s avonds tevreden als haar kroost in bed lag. Moeke kende in deze drukke periode af en toe een moeilijke dag, dat het leven haar te ‘zwaar’ viel. Toch trok de levenslust van haar kinderen, het levensritme van haar kinderen haar snel terug in haar warme en gastvrije doen en laten. Moeke was later ook nog jullie ‘taxi chauffeur’ om jullie weg te brengen naar je werk, op te halen na een stage. Af en toe moest er dan gewacht worden, … Ook dat deed moeke dat, geduldig wachten, met een boek in de auto. Later leerde ze elk van jullie rijden… De kinderen verlieten op korte tijd het ouderlijk nest. En dat lege nest … dat viel haar moeilijk, ze vond niet gemakkelijk een nieuw ritme. Er kwam nu namelijk tijd vrij voor haar eigen leven, voor een leven meer samen met voke. Voorzichtig zocht moeke, zocht Leentje hier haar weg in. Zo was zij was een tijdje onthaalmoeder. Ze ging met Rik, met voke mee naar bijeenkomsten van het verenigingsleven. Zij ging ook zwemmen, zette zich in bij ziekenzorg, deed aan yoga. Maar het liefste trok ze er met de fiets op uit. Ze richtte zelfs een fietsclub van dames op, waar zij met veel enthousiasme jaarlijks een vierdaagse fietstocht langs de jeugdherbergen organiseerde. Op de eerste plaats kwamen uiteraard de kleinkinderen. Zij konden zich geen beter oma indenken. Een oma wiens deur altijd open stond. In haar kast een papfles knutselgerei, puzzels had staan. Een trotse, fiere oma die graag ook met haar kleinkinderen op stap ging.
4 En toch … bleef er een innerlijke leegte waar Leentje mee worstelde. Leentje ervoer de tegenstellingen, die elke mens in zich draagt, steeds scherper. De laatste jaren ontmoette je de ene moment de zorgende, zachtmoedige, opgeruimde vrouw. De andere moment ontmoette je een vrouw die vocht met haar teleurstellingen, haar onmacht. Familie en vrienden zochten samen met haar, met professionele hulp, naar een evenwicht. Ook Leentje zelf verlangde intens naar innerlijke rust. En sommige momenten vond ze deze, in de natuur, geborgen bij een van haar kinderen of kleinkinderen. Andere momenten nam haar onmacht de overhand, ervoer zij een grote eenzaamheid die zicht toonde in zichzelf helemaal af te schermen, af te sluiten voor de buitenwereld. Maar ook fysiek werd moeke, werd Leentje op de proef gesteld. Zij onderging een operatie, kreeg therapie die veel van haar levenskrachten eisten. Het werd steeds stiller rond haar. Deze stilte was soms mild, deze stilte was soms geladen, .. In de stilte die er was afgelopen …. na de ziekenzalving werd het onbenoembare gezegd. Leentje, moeke was nu klaar om naar de overkant te gaan en kwam er voor haar ruimte en rust.
Lichtritus Alle kleinkinderen brengen een kaars naar voor, zetten oma voor de laatste keer in het licht. Live: muziekdoosje My funny Valentine, aansluitend Chet Baker - My funny valentine
Gebed om ontferming
Greet
V. God, onze Vader, een leven lang omgeeft U ons met liefde. U roept ons op tot geloof hoop en vertrouwen, tot blije dienstbaarheid. L. Vandaag ervaren wij hoe broos het leven van een mens is. Wij hebben zelf niet alles in handen. Het leven is een geschenk van God. Soms gaan wij er achteloos mee om. Heer, ontferm U over ons. Moeke heeft voluit geleefd, veel gegeven, veel gekregen. Maar ook momenten van verdriet en eenzaamheid waren haar deel. Wij hebben dat niet altijd gezien. Christus, ontferm U over ons. Ieder mens is uniek, elk levensverhaal anders. Dat vraagt om respect voor elkaars gebrokenheid, elkaars vreugde en idealen. Wij gunnen de ander soms geen ruimte om zichzelf te zijn. Heer, ontferm U over ons.
Openingsgebed Eerste lezing
Lieve VH
Henk
5 Het verhaal van het potlood: Een jongetje keek naar zijn oma die een brief aan het schrijven was. Op een gegeven moment vraagt hij: Oma, schrijf je een verhaaltje over wat wij samen hebben meegemaakt? Of schrijf je misschien een verhaaltje over mij? Zijn oma stopte met haar brief, glimlachte, en zei: Ik schrijf inderdaad over jou. Maar belangrijker dan de woorden die ik schrijf, is het potlood waarmee ik schrijf. Ik zou willen dat je later, als je groot bent, net zoals dit potlood wordt. Het jongetje keek nieuwsgierig naar het potlood, maar kon niets bijzonders ontdekken. Maar het is gewoon maar een potlood! Het is maar hoe je er naar kijkt, zei oma. Het potlood heeft vele bijzondere dingen die jou - maar dan moet je ze wel onthouden- tot iemand kunnen maken die altijd in vrede met de wereld zal leven... Eerst en vooral: Je zult misschien grootse daden verrichten, maar je mag nooit vergeten dat er een hand is die jou leidt, net zoals een hand dit potlood leidt. Je bent dus nooit alleen – maar - jezelf. Iedereen heeft ook de buitenwereld nodig om volledig mens te worden. Vervolgens, af en toe moeten we stoppen met schrijven, om de punt te slijpen. Daardoor heeft het potlood wat pijn, maar het wordt er daarna wel mooier en fijner van. Dus moet je wat pijn kunnen verdragen, het maakt je tot een beter mens. En nog : Als je met een potlood schrijft, kun je altijd uitgummen wat je fout schreef. De les is dat corrigeren wat we gedaan hebben niet slecht is, maar belangrijk, om rechtvaardig door het leven te kunnen gaan. Het belangrijkste van het potlood is ook niet het hout of de buitenkant, maar het grafiet dat erin zit. Dus wees steeds bezorgd om wat er binnen in je gebeurt. Ten slotte, wat een potlood echt bijzonder maakt: het laat altijd een spoor achter. Besef goed dat alles wat je in je leven doet, sporen zal achterlaten en probeer je daar bewust van te zijn. Naar Paulo Coelho uit het boek, ‘Als een rivier’. Nathalie Merchant - Motherland
Evangelie tekst Homilie
Lieve VH
Lieve VH
Als men beide ouders in 2 weken tijd moet laten gaan, dan laat dat een dubbele leegte achter. De opdracht van jullie is: die leegte op te vullen en het verlies verwerken. Misschien kan het verhaal van de 1ste lezing jullie daarbij helpen. De goede en minder goede kanten hebben jullie van beide ouders meegekregen. Maar focus jullie maar op de goede kanten en tracht die te verrijken. Dat potlood heeft ook meerdere kanten, en dat is dan maar een materieel ding. De mens is zoveel zijdiger. We moeten onszelf regelmatig bijslijpen en de goede dingen in ons naar voren halen.
6 Tegenslagen incasseren is een menselijk iets, en daarna dat lees verwerken is een werk dat we niet alleen kunnen doen, wees dan niet te beroert om elkaars hulp te vragen. Er wordt telkens een hand uitgestoken, grijp die vast en werk samen. Ik ben zeker dat jullie band met dit grote verdriet nog steviger is geworden. Moeke heeft ook een leven gehad met vallen en opstaan. En zolang zij de wil had, kwam ze er steeds sterker uit. Zij had veel vreugde in het begeleiden en groot brengen van kinderen. Net zoals Jezus zei ze: “Laat de kinderen tot mij komen, ook al hebben die kinderen verdriet.” Niet voor niets was haar droom “kleuterjuf” worden. Die droom is nooit uitgekomen, vandaar een groot gezin waar zij al haar liefde in kon insteken. Op jullie beurt, en ieder op zijn eigen manier hebben jullie moeke lief gehad. Laat haar dan nu rusten voor eeuwig, er zal steeds een spoor van haar te vinden zijn.
Bart Peeters – Dicht bij jou
Voorbede en afsluiten met het Onze Vader. V. Een leven houdt op te even. De dood van Leen heeft ons allen in zijn greep. Wij begrijpen het nog niet. In deze moeilijke dagen bidden wij om troost en steun. L. Voor Leen die van ons is heen gegaan, dat zij mag verder leven in dankbare herinnering. Dat haar hunker naar geluk bij God vervuld mag worden. Laat ons bidden. Voor haar kinderen, dat zij hun verdriet kunnen uitspreken, dat zij troost vinden bij elkaar. Laat ons bidden. Voor ons hier aanwezig, bewust hoe broos en breekbaar het leven is. Dat wij zacht en teder met elkaar omgaan, dat wij ons verdriet kunnen delen. Laat ons bidden.
Groet aan de overledene CD mis (+ Lieve & Henk live tussenin) 5. Madredeus – O Paraiso; 6. Galiano/Piazzolla – Oblivion; 7. Marianelli – Dawn; 8. Vermandere – El Camino
Woorden van afscheid door familie of vrienden Lieve oma Toen ik 2 maanden geleden foto’s zocht voor opa’s 80ste verjaardag of een maand geleden voor oma’s 90ste, botste ik steeds opnieuw op al die mooie herinneringen samen. 2 weken geleden, toen we hier met de 4 nichtjes stonden, voor opa, werden deze herinneringen alleen
7 maar grootser en mooier. Al van baby af kwam ik dolgraag logeren. Met onze Pieter, een hoop nichtjes en neefjes, alleen de nichtjes of gewoon helemaal alleen. ’S Ochtends vers geperst appelsiensap, ’s middags een grote kom verse oma-soep en ’s avonds chipolata met met als dessert zelfgemaakte chocomousse. Zo leuk was het als jullie mee gingen op vakantie of wanneer we met zo veel mogelijk mee mochten op uitstap of naar zee. En al die mooie lange wandelingen en fietstochten die we maakten... Gelukkig hebben we hier allemaal een gigantische verzameling foto’s van. Wat me dan weer doet denken aan die uren foto’s kijken, gezellig samen in de zetel. Of boven op het terras of in het gezellige tuintje genieten van de zon en de schommels. Om ter eerste lopen naar het inhammetje tussen de struiken om naar de treinen te gaan kijken. Tussen dezelfde struiken paaseitjes zoeken of in de zomer de kleine bosaardbeien plukken. Elk plekje loopt over van de mooie herinneringen. We gaan ze allemaal blijven koesteren lieve oma. Nu nog meer dan ooit tevoren. Rust nu maar goed, het is je gegund. En net als opa zijn laatste woorden, zei je me zaterdag nog: ‘Zorg goed voor jullie baby’tje he.’ Dat gaan we zeker doen lieve oma, en ik weet zeker dat jij en opa over ons allemaal zullen blijven waken. We houden zielsveel van je oma, een dikke kus nog van al je kleinkinderen. Geef hem ook nog eens door aan opa, he. Eva
Lieve Oma Leentje, Wij allemaal wensten u en opa de allerbeste oude dag toe die jullie je maar konden inbeelden. Een oude dag die jullie dubbel en dik verdiend hadden. Waarin jullie ten volle konden profiteren van jullie vrije tijd, jullie reisjes, fietstochtjes en vooral jullie uitgebreid nageslacht. Daarom was het extra moeilijk voor ons – zeker in het begin – om te begrijpen waarom het u soms niet leek te lukken om van dit alles te genieten. De laatste jaren waren er geregeld tekenen van hoop. Zo herinner ik me het kerstfeest van 2011 – bij ons mama in de praktijk - waar je plots present tekende en meevierde met de volledige Carmen-familie. Iedereen genoot van je aanwezigheid en hoopte dat het tij zich definitief ging keren. Jammer genoeg werden deze tekenen van hoop vaak – te vaak – opgevolgd door nieuwe inzinkingen. De laatste jaren kwam je steeds meer aan de zijlijn van het leven te staan. Toch herinneren we ons nog de warme glimlach die je steeds op je gezicht toonde wanneer je nog eens een van je kleinkinderen zag en begroette. Geen hemelsbrede glimlach. Maar wel een oprechte glimlach. Een glimlach waar ontzettend veel warmte en liefde achter schuil ging. Een glimlach die wij enorm hard gaan missen. 2 weken geleden stonden de 4 nichtjes op deze plaats bij het afscheid van opa Rik. Hierbij spraken zij ook hun dank uit voor de zorgen die onze ouders de afgelopen jaren op zich hebben genomen voor oma en opa.
8 Ik vind persoonlijk – en ik denk dat ik hierbij in de naam van alle kleinkinderen spreek – dat we onze dankbaarheid nooit genoeg kunnen uitspreken voor de enorme inspanningen die zij de afgelopen jaren hebben geleverd. Mama, Bart, Lieve, Peter, Jo; enorm hard bedankt. Wij zijn trots op jullie!!! Pieter
Lieve oma, Een jaar geleden vroeg je me of ik je niet wou herinneren als de oma die je de afgelopen jaren was. Ik moet toegeven, dit is niet moeilijk is en ik zal je zeggen waarom. 1ste middelbaar, 1semester, 1ste examen. Het is dinsdag middag en mijn eerste examen is net achter de rug. Papa belt me op. Ik vertel hem dat het examen goed is gegaan waarop hij antwoordt : ‘ heel goed jonge op naar het volgende !’ Hij zegt ‘ik ben nu niet thuis maar ga maar middageten bij oma ze verwacht jou’. Ik stap op mijn fiets en begin mijn fietstocht. ik kom aan in Heideland, zet mijn fiets in de achtertuin en ruik dan al je heerlijke omasoep. Ik klop op de achterdeur. Je komt vanuit de keuken, opent de deur en geeft me een dikke zoen. Je vraagt meteen hoe mijn eerste examen was! Ik zeg ‘goed beter dan verwacht alleszins!’ Je vertelt me hoe fier je wel niet bent en zegt dan ‘ga maar in de zetel zitten!’. Ik ben weer een nieuwe stapels strips gaan halen in de bib. Je roept van uit de keuken dat ons Evelyne ook komt eten en dat onze Mathijs ook onderweg is van zijn examen. Op dat moment komt Evelyne binnen, vertelt over haar examen en weer zeg je hoe fier je wel niet bent en verdwijnt terug in de keuken. Evelyne komt naar me toe zegt met een iets wat strenge blik dat we de tafel moeten dekken. Ik veer op vanuit de zetel en haal borden en kommen uit de kast. Boven die kast hing een poster van “het meisje met de parel” waarvan ik heel de lagere school dacht dat dat een foto was van jou in je jonge jaren tot later een leraar kunstgeschiedenis mij het tegendeel bewees. De achterdeur slaat weer open. Het is Mathijs. Hij stapt de keuken in en geeft je een dikke zoen. Hij vertelt over zijn examen en jij vertelt opnieuw hoe ongelofelijk fier je wel niet bent. We gaan met zijn drieën in de zetel zitten en ik blader samen met Mathijs in een van de cartoonboeken die altijd op de salon tafel lagen. Even later komt opa naar beneden die waarschijnlijk op dat moment bezig was geweest met het verleggen van een steen, een steen waarvan we later pas zouden te weten komen dat hij zeker en vast tot een betere wereld zal leiden. Opa geeft ons en zoen we gaan aan de tafel zitten. Je zet een grote pot omasoep op tafel en het feest kan beginnen. Lieve oma dit zijn mijn herinneringen. Ik kan je niet anders herinneren dan een warme lieve oma, als een oma met een hart dat voor iedereen openstond, als een oma die me leerde dat de warmte van een kom soep en een luisterend oor wonderen kan verrichten. En wat me heel mijn leven zal bij blijven en wat jou misschien nog het beste beschrijft is de schommel die in de tuin stond. De schommel waar je 5 kinderen en 14 kleinkinderen de juiste duw in de rug gaf die ze nodig hadden, telkens hoger en hoger tot het prachtige nageslacht dat we nu met z’n allen zijn.
9 Lieve oma gisteren had ik weer een examen maar deze ene keer ben ik het die voor alles wat ik net opsomde ongelofelijk fier ben op jou!
Liefste moeke, Ik heb een goede moeder gehad. Dit zal ik blijven zeggen. Moeke, Je heb je hele leven gegeven om te zorgen voor anderen. In de eerste plaats voor je gezin : voor je mand, je 5 kinderen en nadien ook voor je 14 kleinkinderen die volgden. Je had een groot hart. Er was plaats genoeg in dat hart van ons moeke, er kon altijd nog wel iemand bij. Ook de mensen rondom jou hebben vaak kunnen genieten van jouw warme zorgen. En daardoor had je een rijk gevuld leven. Maar toen werd je ziek … Je moest nu zorg ontvangen wat zeer moeilijk was voor jou. Anderen moesten beslissingen voor jou nemen. Jij die veel liever gaf dan kreeg. Die verandering gaf jou een mislukt gevoel en kwaadheid kwam vaak in de plaats. De laatste jaren waren voor jou en voor ons moeilijk. Wij kenden je zo niet . En wat we ondernamen, we faalden en konen je vaak niet helpen. Toen werd ons vader ernstig ziek. Zijn ziekte was hard en heftig. Hij ging je voor naar de dood. Hij toonde je hoe je kon vertrekken als je dit wilde. En jij toonde ons dat je dit wilde. Het was goed geweest. Het leven was voor jou te zwaar geworden. Alhoewel het afscheid heel moeilijk was van je dierbare kinderen en kleinkinderen, zij die je nog bij hun wilden houden. We hebben je moeten laten vertrekken. We hebben je moeten loslaten en jij hebt ons moeten loslaten…. Ga nu maar moeke, rust nu maar. Volg ons vader maar? Ons vader die je heel graag zag. We willen geloven dat jullie het nu beter hebben. Moeke, vader we blijven jullie dragen in ons hart en vergeten jullie nooit. We missen jullie. Kris. Moeke , hier sta ik dan in het nieuwe jaar, het lijkt wel m'n nieuwjaarsbrief.. 6 dagen voor Nieuwjaar, een ode aan ons vader, vandaag één voor jou... Dankbaar om wat je zovele jaren voor me betekende... Als je, in je diepste dalen, in de donkerste momenten, dacht dat je leven 'zinloos' was, fronste je je wenkbrauwen. Telkens wanneer ik zei "dat je mijn Grootste Leraar was..." Je wilde het niet geloven of dacht dat ik zwansde. Met een losse hand wuifde je mijn woorden weg. Ik weet dat je nu helderder ziet. Liefste Moeke.... je was niet altijd een makkelijke meester, ook ik heb, in de 52 jaar dat we onze levens met elkaar hebben gedeeld , meermaals mijn wenkbrauwen gefronst...Maar ik heb van jou leren volhouden en 'Geloven'.. (be-lieve).. en zoeken... en ik prijs me gelukkig... ik heb ook dankzij jou veel leren 'vinden'..
10
Mijn beroep werd op jouw levensvragen geënt, Jouw zijn maakte dat ik me steeds meer verdiepte in de zielenroerselen van de mens, van jou en mezelf. Ik volgde opleidingen en cursussen, verslond meters boeken, reisde de hele wereld af op zoek naar antwoorden op dat wat jou (en soms ook mij) kwelde...mijn tocht maakte me sterk. Jouw vragen dwongen me om buiten de klassieke antwoorden te zoeken, want die hielpen je niet vooruit . Je daagde me uit om helemaal terug te keren , steeds verder en dieper ,.. naar de oer van alle leven... Het waren geen makkelijke opdrachten die je me gaf...maar wel heel boeiende. Moeke, je leerde me wat leven is ,.. je leerde me doorzetten en durven, ...je leerde me veel over relaties ,... over Ons Aller doods- en Levensdrang ,... je leerde me dat het goede het kwade overwint,.. over warm moederschap ,.. over kinderliefde.. Je gaf me je menslievendheid , je gevoel voor schoonheid, voor gezelligheid.... bedankt moeke. Je gaf me je natuur - minnende aard mee... "Kijk naar de zon , die geeft alleen.." Je gaf ons kansen die je zelf niet kreeg.... Toen bleek dat onze hulpverlening en het vaak sombere Belgische weertje jou te weinig zonneschijn konden bieden , vatte wij het idee op jou mee te nemen naar warmere oorden.... En ook al was ons project groter dan je kon vatten, moedig kwam je een kijkje nemen.. Doch, je krachten gingen achteruit, stil bleef je hopen.. “ Ik kom zeker mee, samen met ons vader" ..Maar .. de zon raakte hier hoe langer hoe minder door de wolken heen..... (stilte) Moeke, Als ik de laatste tijd zoete tranen heb gehuild, is het vooral omdat ik me verloor in een gevoel van "spijt". Spijt jou niet ten volle te hebben kunnen helpen, spijt dat we niet tijdig klaar zijn geraakt met ons huis.. Maar.. Je leerde me ook dat de mensheid soms stug en dom is en soms 'lijkt' te laat te komen...maar in onze stille gesprekken zonder woorden leerde je me " Dat Niets Is Wat Het Lijkt".. In je zwakte was je zo sterk ! Je leerde me dat er veel meer is tussen hemel en aarde.. Je geeft de fakkel door..
11 Jouw leven leeft voort , in de eeuwigheid, in ons allen, want we zijn.. allen één. Moeke, je leerde me dat jullie in Liefde volgende week meereizen naar onze mooie vallei ,... IN mij. Onder de zon, .. want die ben Jij.. Moeke, ik ben een gelukkige vrouw.. Dankzij JOU ! Je dochter, Gode.Lieve
Afscheidsritueel ( besprenkelen met wijwater en bewieroking ) In processie naar buiten CD outros: Bart Peeters – Wat nog komen zou; Simon & Garfunkel – Sound of Silence; …
