Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 7
1
Terwijl Katie zich slingerend een weg tussen de tafeltjes door baande, streek een wind die van de Atlantische Oceaan kwam door haar haar. Ze had drie borden in haar linkerhand en een in haar rechter en droeg een spijkerbroek en een T-shirt waarop stond: VIS VAN IVAN’S: FORELKWATWILS. Ze bracht de borden naar vier mannen die allemaal een poloshirt droegen; de man die het dichtstbij zat keek haar even aan en glimlachte. Hij deed net alsof hij alleen maar vriendelijk probeerde te zijn, maar ze wist dat hij haar nakeek terwijl ze wegliep. Melody had gezegd dat de mannen uit Wilmington kwamen en dat ze filmlocaties zochten. Nadat ze een kan ijsthee had gehaald, schonk ze hun glazen vol voordat ze weer terugging naar het serveerstation. Ze keek even naar het uitzicht. Het was eind april, de temperatuur was zo ongeveer perfect en de blauwe lucht strekte zich uit tot aan de horizon. Ondanks de wind lag de Intracoastal Waterway er een eindje verderop kalm bij, en het water weerspiegelde de kleur van de lucht. Een stuk of tien zeemeeuwen gingen op de balustrade zitten, klaar om onder de tafels te duiken als een van de gasten iets eetbaars liet vallen. Ivan Smith, de eigenaar, haatte die beesten. Hij noemde ze ratten met vleugels en was al twee keer met een ontstopper langs de balustrade gelopen om te proberen ze te verjagen. Melody had zich 7
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 8
naar Katie toe gebogen en gezegd dat ze zich eerlijk gezegd meer zorgen maakte over waar de ontstopper voor was gebruikt dan over de zeemeeuwen. Katie zei niets. Ze begon met een nieuwe pot thee en nam het serveerstation af. Even later voelde ze dat iemand haar op haar schouder tikte. Toen ze zich omdraaide zag ze Ivans dochter, Eileen. Het knappe, negentienjarige meisje had een paardenstaart en werkte parttime als gastvrouw van het restaurant. ‘Katie, kun je nog een tafel nemen?’ Katie liet haar blik langs haar tafels glijden en liep het rijtje in haar hoofd af. ‘Tuurlijk.’ Ze knikte. Eileen liep de trap af. Van tafels die in de buurt stonden kon Katie gespreksflarden opvangen – mensen hadden het over vrienden of familie, het weer of vissen. Aan een tafel in een van de hoeken zag ze twee mensen de menukaart dichtklappen. Ze haastte zich ernaartoe om de bestelling op te nemen, maar bleef er niet hangen om een praatje te maken, zoals Melody. Ze was er niet zo goed in om over koetjes en kalfjes te praten, maar ze was wel efficiënt en beleefd, en de klanten leken het nooit erg te vinden. Ze werkte sinds begin maart in het restaurant. Ivan had haar aangenomen op een koude, zonnige middag toen de lucht turkoois was geweest. Toen hij had gezegd dat ze die maandag kon beginnen, had ze haar uiterste best moeten doen om niet in zijn aanwezigheid in tranen uit te barsten. Daar had ze mee gewacht tot ze terugliep naar huis. In die tijd was ze blut, en ze had al twee dagen niets gegeten. Ze vulde water en ijsthee bij en ging naar de keuken. Ricky, een van de koks, gaf haar een knipoog, zoals hij altijd deed. Twee dagen geleden had hij haar mee uit gevraagd, maar ze had gezegd dat ze geen relatie wilde met iemand van het restaurant. Ze had het gevoel dat hij het opnieuw zou proberen en hoopte dat ze het mis had. ‘Volgens mij wordt het niet meer rustig vandaag,’ zei Ricky. Hij was blond en slungelig en een jaar of twee jonger dan zij. Hij woonde nog bij zijn ouders. ‘Elke keer als we denken dat we bijna bij zijn, komt er weer een meute binnen.’ 8
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 9
‘Het is een mooie dag.’ ‘Maar wat dóén die mensen hier? Op een dag als vandaag zouden ze op het strand moeten liggen of zo. Dat is ook precies wat ik ga doen zodra ik hier klaar ben.’ ‘Goed plan.’ ‘Zal ik je straks naar huis brengen?’ Hij bood haar dat minstens twee keer per week aan. ‘Nee, dank je. Zover woon ik hier niet vandaan.’ ‘Het is geen enkele moeite,’ drong hij aan. ‘Ik doe het graag.’ ‘Lopen is goed voor me.’ Ze gaf hem haar bonnetje en Ricky prikte het aan het rad en pakte toen een van haar bestellingen. Ze liep ermee naar haar gedeelte en bracht het naar een van de tafels. Ivan’s was een begrip in Southport. Het restaurant bestond al bijna dertig jaar. In de tijd dat ze hier werkte had ze de vaste gasten leren kennen, en terwijl ze door het restaurant liep liet ze haar blik van hen naar de mensen gaan die ze nooit eerder had gezien. Flirtende stelletjes, andere stellen die elkaar volledig negeerden. Gezinnen. Ze zag niemand die hier niet leek te horen en er was nooit iemand naar haar komen vragen. Toch kwam het nog steeds voor dat haar handen begonnen te trillen, en zelfs nu nog sliep ze met het licht aan. Haar korte haar was kastanjebruin; ze had het geverfd in de keukengootsteen van het huisje dat ze huurde. Ze droeg geen make-up en wist dat haar gezicht een kleurtje zou krijgen, misschien wel te veel. Ze herinnerde zich eraan dat ze zonnebrandolie moest kopen, maar na het betalen van de huur en de vaste lasten was er weinig over voor luxe. Zelfs zonnebrandolie was eigenlijk te duur. Ze had een goede baan bij Ivan’s en ze was er blij mee, maar het eten was goedkoop, en dat betekende dat de fooien niet geweldig waren. Met haar vaste menu van rijst met bonen, pasta en havermout was ze de afgelopen vier maanden afgevallen. Ze kon de ribben onder haar bloes voelen, en tot een paar weken geleden had ze donkere wallen onder haar ogen gehad, waarvan ze had gedacht dat die niet meer zouden weggaan. 9
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 10
‘Volgens mij zitten die jongens naar je te kijken,’ zei Melody, knikkend naar de tafel met de vier mannen uit de filmstudio. ‘Vooral die met dat bruine haar. Die leuke.’ ‘O,’ zei Kathie. Ze begon met nieuwe koffie te zetten. Ze wist zeker dat alles wat ze tegen Melody zei, zou worden rondverteld, dus meestal zei ze weinig tegen haar. ‘Wat? Vind je hem niet leuk?’ ‘Ik heb er niet zo op gelet.’ ‘Hoe kun je er nou niet op letten als een jongen er leuk uitziet?’ Melody staarde haar ongelovig aan. ‘Weet ik niet,’ antwoordde Katie. Net als Ricky was Melody een paar jaar jonger dan Katie, waarschijnlijk was ze een jaar of vijfentwintig. Het was een brutale meid, en ze had verkering met een jongen die Steve heette. Hij werkte bij de bouwmarkt, aan de andere kant van het stadje, en leverde bestellingen af. Zoals iedereen die in het restaurant werkte was ze opgegroeid in Southport, dat ze beschreef als een paradijs voor kinderen, gezinnen en bejaarden maar een hel voor singles. Minstens één keer per week zei ze tegen Katie dat ze van plan was naar Wilmington te verhuizen, waar je bars en clubs had, en veel meer winkels. Ze leek alles van iedereen te weten. Katie dacht wel eens dat Melody’s echte werk roddelen was. Melody veranderde van onderwerp. ‘Ik hoorde dat Ricky je mee uit heeft gevraagd maar dat je nee hebt gezegd.’ ‘Ik houd er niet van om iets te hebben met een collega.’ Katie deed net of ze al haar aandacht had bij het ordenen van de dienbladen met bestek. ‘We zouden er een dubbele date van kunnen maken. Ricky en Steve vissen vaak samen.’ Katie vroeg zich af of Ricky haar had opgestookt of dat het Melody’s eigen idee was. Misschien allebei. ’s Avonds, als het restaurant gesloten was, bleven de meeste personeelsleden nog even plakken om onder het genot van een paar biertjes wat te kletsen. Afgezien van Katie werkte iedereen al jaren bij Ivan’s. ‘Dat lijkt me geen goed idee,’ wierp Katie tegen. 10
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 11
‘Waarom niet?’ ‘Ik heb een nare ervaring gehad,’ zei Katie. ‘Met verkering met een jongen van het werk, bedoel ik. Sindsdien is het een soort regel van me om het niet meer te doen.’ Melody sloeg haar ogen ten hemel voordat ze zich naar een van haar gasten haastte. Katie bracht bij twee tafels de rekening en ruimde lege borden af. Zoals altijd zorgde ze dat ze bezig bleef en probeerde ze efficiënt en onzichtbaar te zijn. Ze hield haar hoofd omlaag en zorgde ervoor dat het serveerstation onberispelijk schoon was. Daardoor ging de dag sneller voorbij. Ze flirtte niet met de jongen van de studio, en toen hij wegging keek ze niet achterom. Katie werkte zowel tijdens de lunch als het avondeten. Als de dag overging in de avond genoot ze ervan om de blauwe lucht eerst grijs en vervolgens geel en oranje te zien worden aan de westelijke rand van de wereld. Bij zonsondergang fonkelde het water en helden zeilboten in de wind. De naalden van de pijnbomen leken wel te glinsteren. Zodra de zon achter de horizon was verdwenen, zette Ivan de propaangaskachels aan, die als grijnzende Halloween-pompoenen begonnen te gloeien. Katies gezicht was een beetje verbrand door de zon, en de stralingswarmte prikte op haar huid. Melody en Ricky werden ’s avonds vervangen door Abby en Big Dave. Abby was bezig met het laatste jaar van de middelbare school en giechelde heel veel. Big Dave maakte al bijna twintig jaar maaltijden klaar bij Ivan’s. Hij was getrouwd en had twee kinderen, en op zijn rechteronderarm had hij een tatoeage van een schorpioen. Hij woog bijna honderdveertig kilo en in de keuken glom zijn gezicht altijd.Voor iedereen verzon hij een bijnaam, en Katie noemde hij Kittiekat. De drukte van het avondeten duurde tot negen uur. Toen de zaak langzaam leeg begon te lopen, ruimde Katie het serveerstation op en sloot het af. Ze hielp de hulpkelners borden naar de vaatwasser te dragen terwijl de gasten aan haar laatste tafels aan het afronden waren. Aan een van die tafels zat een jong stel; Katie had de ringen aan hun vingers gezien toen ze over de tafel heen elkaars hand 11
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 12
vasthielden. Ze waren knap en gelukkig, en even had ze een soort déjà vu. Ooit, lang geleden, was ze heel even net als zij geweest. Tenminste, dat had ze gedacht, want ze was erachter gekomen dat het slechts een illusie was geweest. Katie wendde zich af van het gelukkige stel en wou dat ze haar herinneringen voor altijd kon uitwissen en nooit meer dat gevoel hoefde te hebben.
12
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 13
2
De volgende ochtend stapte Katie met een kop koffie de veranda op. De planken kraakten onder haar blote voeten en ze leunde tegen de balustrade. Tussen het wilde gras groeiden lelies in wat ooit een bloembed was geweest, en terwijl ze de koffiekop aan haar mond zette en een slok nam, genoot ze van de geur. Ze vond het hier fijn. Southport was anders dan Boston of Philadelphia of Atlantic City, met hun onafgebroken verkeersgeluiden en geuren en mensen die zich over de trottoirs haastten. Het was voor het eerst in haar leven dat ze een plek haar thuis kon noemen. Het huisje had weinig om het lijf, maar het was van haar en het lag afgelegen, en dat was genoeg. Het was een van twee identieke gebouwtjes aan het einde van een grindpad. Het waren voormalige jachthutten met muren van houten planken en ze stonden bij een groepje eiken en naaldbomen aan de rand van een bos dat zich uitstrekte tot aan de kust. De huiskamer en de keuken waren klein en de slaapkamer had geen kast, maar er stonden wel meubels, waaronder schommelstoelen op de veranda aan de voorkant. De huur was een schijntje. Het was niet vervallen maar wel stoffig en grauw, doordat het jarenlang verwaarloosd was, en de huisbaas had aangeboden de benodigdheden te kopen als Katie bereid was de boel op te knappen. Sinds ze hier was ingetrokken, had ze al heel vaak op haar knieën gezeten of op stoelen gestaan om precies dat te 13
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 14
doen. Ze boende de badkamer tot die glansde en glom en ze nam het plafond af met een vochtige doek. Ze zeemde de ramen met azijn en zat uren op handen en knieën om de roest en het roet van het linoleum in de keuken te krijgen. Ze had de gaten in de muren gevuld met kit en vervolgens de kit gladgeschuurd. Ze had de muren in de keuken een frisse gele kleur gegeven en de kasten geschilderd met witte glansverf. Haar slaapkamer was nu lichtblauw, de woonkamer beige, en vorige week had ze een nieuwe hoes over de bank gedaan, waardoor die er weer zo goed als nieuw uitzag. Nu het meeste werk gedaan was, zat ze graag ’s middags op de veranda om een van de boeken te lezen die ze in de bibliotheek geleend had. Naast koffie was lezen haar enige uitspatting. Ze had geen televisie, geen radio, geen mobiele telefoon, geen magnetron en geen auto, en al haar bezittingen pasten in één tas. Ze was zevenentwintig, een voormalige blondine met lange haren en zonder echte vrienden. Ze was hier met bijna niets naartoe verhuisd, en nu, maanden later, had ze nog steeds weinig. Ze spaarde de helft van haar fooien op en elke avond stopte ze het geld in een koffiepot die ze verstopt had in de kruipruimte onder de veranda. Ze bewaarde dat geld voor noodgevallen en leed liever honger dan het aan te spreken. Alleen al de wetenschap dat het geld er wás zorgde ervoor dat ze makkelijker kon ademhalen, omdat het verleden altijd aanwezig was en elk moment kon terugkeren. Het struinde de hele wereld af, op zoek naar haar, en ze wist dat het met de dag kwader werd. Ze schrok op uit haar gedachten toen een stem riep: ‘Goedemorgen. Jij bent vast Katie.’ Katie draaide zich om. Op de verzakte veranda van het naastgelegen huisje zag ze een vrouw met lang, onwillig bruin haar die naar haar zwaaide. Ze leek midden dertig te zijn en ze droeg een spijkerbroek en een bloes waarvan ze de mouwen tot haar ellebogen had opgerold. Een zonnebril zat tussen de klitterige krullen op haar hoofd. Ze hield een klein tapijt vast en leek te overwegen of ze het zou uitkloppen, tot ze het aan de kant gooide en naar Katie 14
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 15
toe kwam lopen. Ze bewoog zich met de energie en de souplesse van iemand die regelmatig oefeningen doet. ‘Irv Benson zei dat we buren zouden worden.’ De huisbaas, dacht Katie. ‘Ik wist niet dat er iemand kwam wonen.’ ‘Hij ook niet, volgens mij. Hij viel zo ongeveer van zijn stoel toen ik zei dat ik het wilde huren.’ De vrouw had intussen Katies veranda bereikt en stak haar hand uit. ‘Mijn vrienden noemen me Jo,’ zei ze. ‘Hallo,’ zei Katie, en ze gaf haar een hand. ‘Wat een weer, hè? Echt prachtig.’ ‘Het is een mooie ochtend,’ gaf Katie toe, terwijl ze van de ene voet op de andere wipte. ‘Wanneer ben jij hier komen wonen?’ ‘Gisterenmiddag. En vervolgens heb ik zo ongeveer de hele nacht liggen niezen, echt geweldig.Volgens mij heeft Benson zoveel stof verzameld als hij maar kon en dat in mijn huis opgeslagen. Je wilt niet weten hoe het daarbinnen is.’ Katie knikte naar de deur. ‘Bij mij was het ook zo.’ ‘Dat zou je niet zeggen. Sorry, ik kon het niet laten en heb even door de ramen naar binnen gekeken toen ik in mijn keuken stond. Jouw huis is lekker fris en opgeruimd. Ik huur een stoffige kerker waar het stikt van de spinnen.’ ‘Ik mocht het verven van meneer Benson.’ ‘Dat zal best, ja. Zolang meneer Benson het niet zelf hoeft te doen, zal ik dat ook wel mogen. Hij krijgt er een mooie, opgeknapte woning voor terug en ik mag al het werk doen.’ Ze grijnsde wrang. ‘Hoe lang woon jij hier al?’ Katie sloeg haar armen over elkaar en voelde dat haar gezicht warm werd van de ochtendzon. ‘Een kleine twee maanden.’ ‘Ik weet niet of ik het zo lang uithoud. Als ik blijf niezen zoals vannacht, denk ik dat mijn hoofd er voor die tijd al af is gevallen.’ Ze pakte haar zonnebril en begon met haar shirt de glazen schoon te wrijven. ‘Hoe vind je het in Southport? Het is een heel andere wereld, vind je niet?’ ‘Wat bedoel je?’ 15
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 16
‘Zo te horen kom je hier niet vandaan. Ergens uit het noorden, schat ik?’ Na een korte aarzeling knikte Katie. ‘Dat dacht ik al,’ vervolgde Jo. ‘En het duurt even voordat je in Southport gewend bent. Ik bedoel, ik heb het er altijd fijn gevonden, maar ik houd nou eenmaal van kleine plaatsen.’ ‘Ben je van hier?’ ‘Ik ben hier opgegroeid. Toen ben ik verhuisd, en uiteindelijk ben ik weer teruggekomen. Zo gaat het heel vaak, hè? Trouwens, je vindt niet overal zulke stoffige huizen.’ Katie glimlachte, en even zeiden beide vrouwen niets. Jo leek het niet erg te vinden om te wachten tot Katie het initiatief nam. Katie nam een slok van haar koffie en staarde naar het bos. Toen herinnerde ze zich haar manieren. ‘Wil je koffie? Ik heb net een pot gezet.’ Jo stak haar zonnebril weer tussen haar haar. ‘Ik hoopte al dat je dat zou vragen. Een kop koffie zou héérlijk zijn. Al mijn keukenspullen zitten nog in dozen en mijn auto staat in de garage. Heb je enig idee hoe het is om de dag zonder cafeïne te moeten beginnen?’ ‘Ik kan me er wel iets bij voorstellen.’ ‘Nou, ik zal je vertellen dat ik een echte koffieverslaafde ben. Vooral op een dag waarop ik moet uitpakken. Had ik al gezegd dat ik een hekel heb aan uitpakken?’ ‘Ik geloof het niet.’ ‘Het is zo ongeveer het ergste wat er bestaat. Proberen te bedenken waar je alles moet neerzetten, je knieën stoten tegen al die troep… Wees niet bang, ik ben niet zo’n buurvrouw die bij dat soort dingen om hulp vraagt. Maar koffie…’ ‘Kom.’ Katie gebaarde dat ze naar binnen moest komen. ‘Als je maar weet dat de meeste meubels er al stonden.’ Katie liep de keuken door, pakte een kop uit de kast en schonk die tot de rand toe vol. Ze gaf hem aan Jo. ‘Sorry, ik heb geen melk en suiker.’ ‘Niet nodig,’ zei Jo terwijl ze de koffie aanpakte. Ze blies erop 16
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 17
voordat ze een slokje nam. ‘Oké, het is officieel,’ zei ze. ‘Vanaf nu ben jij mijn beste vriendin van de hele wereld. Wat is dit lekker, zeg.’ ‘Graag gedaan, hoor,’ zei Katie. ‘Benson zei dat je bij Ivan’s werkt.’ ‘Ik ben serveerster.’ ‘Werkt Big Dave er nog?’ Toen Katie knikte, ging Jo verder. ‘Hij werkte er al toen ik nog op de middelbare school zat. Bedenkt hij nog steeds voor iedereen een bijnaam?’ ‘Ja,’ zei Katie. ‘En Melody? Heeft ze het er nog steeds over hoe leuk de klanten zijn?’ ‘Elke dag.’ ‘En Ricky? Probeert hij nog steeds aan te pappen met nieuwe serveersters?’ Toen Katie weer knikte, lachte Jo. ‘Het verandert daar nooit.’ ‘Heb je er ook gewerkt?’ ‘Nee, maar Southport is klein en Ivan’s is een instituut. Trouwens, hoe langer je hier woont, hoe meer je zult gaan inzien dat zoiets als geheimen hier niet bestaan. Iedereen weet alles van iedereen, en sommige mensen zoals, ik noem maar een voorbeeld, Melody hebben roddelen tot kunst verheven. Vroeger werd ik er gek van. Natuurlijk is de helft van Southport hetzelfde. Er valt hier weinig anders te doen dan roddelen.’ ‘Maar je bent wel teruggekomen.’ Jo haalde haar schouders op. ‘Ja, nou ja. Wat moet ik zeggen? Misschien houd ik er wel van om gek te worden.’ Ze nam weer een slok en gebaarde door het raam naar buiten. ‘Zolang ik hier woonde heb ik nooit geweten dat deze twee huizen bestonden.’ ‘De huisbaas zei dat het vroeger jachthutten waren. Ze maakten deel uit van de plantage voordat hij er huurwoningen van maakte.’ Jo schudde haar hoofd. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat je hiernaartoe bent verhuisd.’ ‘Jij hebt het ook gedaan,’ bracht Katie naar voren. ‘Ja, maar voor mij was het alleen maar een optie omdat ik wist 17
Veilige Haven 1-352:Opmaak 1
27-03-2013
08:32
Pagina 18
dat ik niet de enige vrouw zou zijn die aan het einde van een afgelegen grindpad ging wonen. Het is nogal verlaten hier.’ Laat dat nou precies de reden zijn waarom ik hier zo graag zit, dacht Katie bij zichzelf. ‘Zo erg is het niet. Ik ben er nu wel aan gewend.’ ‘Ik hoop dat ik ook wen,’ zei Jo. Ze blies op de koffie. ‘Wat heeft je naar Southport gebracht? Het zullen niet de opwindende carrièremogelijkheden bij Ivan’s zijn geweest. Heb je hier familie in de buurt wonen? Ouders, broers of zussen?’ ‘Nee,’ zei Katie. ‘Alleen ik.’ ‘Ben je je vriendje achterna gekomen?’ ‘Nee.’ ‘Dus je bent hier… gewoon komen wonen?’ ‘Ja.’ ‘Waaróm in vredesnaam?’ Katie gaf geen antwoord. Diezelfde vragen hadden Ivan en Melody en Ricky ook gesteld. Ze wist dat er geen verborgen motieven achter zaten, dat ze vooral oprecht nieuwsgierig waren. Toch wist ze nooit goed wat ze moest zeggen en vertelde ze maar gewoon de waarheid. ‘Ik wilde gewoon naar een plek waar ik een nieuwe start kon maken.’ Jo nam weer een slok en leek na te denken over haar antwoord, maar tot Katies verbazing ging ze er niet op door. Ze knikte alleen maar. ‘Zit wel wat in. Soms is een nieuwe start precies wat iemand nodig heeft. En ik vind het bewonderenswaardig. Heel veel mensen hebben er de moed niet voor om zoiets te doen.’ ‘Denk je?’ ‘Ik wéét het,’ zei ze. ‘En, wat zijn jouw plannen voor vandaag? Terwijl ik loop te klagen en mijn spullen uitpak en schoonmaak tot mijn handen helemaal openliggen?’ ‘Ik moet straks werken. Maar verder niet veel. Ik moet nog een paar boodschappen doen.’ ‘Ga je naar Fisher’s of ga je Southport in?’ 18
