Tales of the Road
By:
Cambit Everlast
Eerste dag van de laatste week van de eerste maan Het is weer tijdje geleden dat ik de veer voor het laatst ter hand heb genomen. Mijn eerste dagboek heb ik naar huis laten sturen om later, als ik de wilde jaren achter mij heb gelaten, een prachtig verhaal van te schrijven. Hier mijn tweede dagboek, mijn tweede reeks avonturen. Het voelt goed om weer eens te schrijven, hoewel het nog een beetje stroef gaat. Om maar te beginnen waar ik nu ben: de stad Lank Sly Var. Lank Sly Var, eindelijk ben ik weer eens onder de mensen. De eenzame tochten over de handelsroutes die mij hier naartoe hebben gebracht waren echt een aanslag op mijn geestelijke toestand. Alleen is maar alleen zeg ik dan maar. De dunbevolkte gebieden waar ik doorheen kwam vond ik maar niks. De mensen waren erg gastvrij, daar was niets mis mee, maar de tochten waren lang en zwaar. Zo nu en dan kwamen wat reisgenoten met mij mee, die toevallig ook dezelfde kant uit moesten, dit zorgde voor wat gezelligheid en vrolijkheid, en bijna zou ik denken dat ik het zo wel jaren zou kunnen volhouden. Maar helaas, reisgenoten heb je niet voor altijd, erger nog, je hebt ze niet altijd! Gelukkig kan ik hier een tijdje blijven voor ik doortrek naar het bos van Fyalent. Er blijken net, hoewel, beter gezegd een tijdje geleden, vreemde dingen gebeurt te zijn met Leorn, de hertog. Volgens mij had het te maken met een psion, het is dus niet vreemd dat er een bevel is uitgevaardigd tegen deze dingen. Het is nog onzeker of mijn reis naar Fyalent doorgaat. Mijn zoektocht naar avontuur heeft misschien eerder zijn doel bereikt dan dat ik dacht. Het is op dit moment in ieder geval beter om nog te blijven in Lank Sly Var, want de meest vreemde dingen gebeuren er op dit moment. Om te beginnen is er een groep avonturiers. Door de straten gaan de verhalen dat ZIJ degene zijn die hele gebeuren rond de hertog leorn hebben opgelost en hebben geholpen de twee bijna rivaliserende hertogdommen weer bij elkaar te brengen. Ook hoorde ik dat de handelsroute door Fyalent een tijd afgesloten is geweest en dat dankzij hen alles weer open is. Vandaag komen ze aan in de stad en ik zal ze met drank en klank ontvangen! Hopelijk kan ik mijn nut
bewijzen en met hen meegaan. Dit zou betekenen dat avonturen aan mijn voeten liggen en ik een gigantische lading aan belevenissen heb om over te schrijven. Misschien wordt het wel een heldenepos of iets in die richting. De avonturen van een geoefende groep avonturiers die meest waanzinnige dingen beleven en meest moeilijke problemen oplossen! Eindelijk kan ik dus over de heldendaden van “ons” gaan schrijven, ECHTE verhalen, niet die verzonnen stukjes grootheidswaanzin die ik vroeger als kind al las. En het geluk lacht naar mij want zoals ik eerder al schreef; de avonturen staan in de wachtrij op dit moment! Er is op dit moment zoveel aan de hand in deze stad dat we genoeg hebben om uit te zoeken, te beleven en op te lossen, ik kan bijna niet wachten om er aan te beginnen! Ohja, ik zou terugkomen op alles wat er aan de hand is. Laat ik eerst even schrijven over het eten in de stad. Er is een groot probleem met het voedsel zelf, maar ook met de opslag en de distributie. Omdat ik ’s avonds speel in de inn hoef ik gelukkig niet te betalen voor mijn verblijf, maar de prijzen zijn extreem hoog op dit moment omdat het eten schaars is. Nu zal je misschien denken, schaars in een grote stad? Ja, want het meeste eten is besmet en rot bijna in je handen weg. Niets is meer lang goed te houden. Dit komt volgens anderen doordat er infectie is met iets dat lijkt op mummyrot. Er is een officieel iemand aangesteld om het voedsel, de opslag en de distributie te controleren. De gilden geven elkaar de schuld van de problemen en dit zorgt dus voor de nodige spanning tussen hen. Dit probleem moet snel worden opgelost, anders kan de hele stad er aan onderdoor gaan! Er zijn namelijk ook al mensen die gegeten hebben van het rotte eten en besmet zijn geraakt door de ziekte. Priesters doen er alles aan om de situatie in de hand te houden maar de vraag is hoe lang dat nog lukt. Het valt ook op dat de rijken in de stad vaak goud genoeg hebben om een goede genezing te “kopen” maar dat de armen aan hun lot worden overgelaten. Gelukkig zijn er priesters van Avani die een beetje licht in hun leven kunnen brengen. Zelf koop ik nu bijna iedere dag vers brood en deel ik het uit in het armenkwartier. Zo krijgen ze tenminste nog iets te eten dat vers en onbesmet is. Er komt tegenwoordig zelfs een hele oploop in de wijk als ik er aan kom. Jammer genoeg zijn er maar weinigen die er zo over denken en niet meedoen aan mijn actie om hen te helpen.
Hoewel dit al vreselijk is, is er nog meer aan de hand in de stad. Verhalen doen de ronde over een heilig labyrint net buiten de stad. Dit eeuwenoude bouwwerk onder de grond stamt volgens zeggen uit de vorige era! De gangen in dit stelsel zouden leiden naar een heilige schat. Misschien iets voor de tempel van Avani.. De geestelijken in de stad praten er liever niet over,en als er over gepraat wordt dan is het hoofdzakelijk dat zij zeggen dat er GEEN heilige schat is, vreemd dus, het lijkt wel of ze iets willen verbergen. Maar aan de andere kant, een logischere verklaring zou denk ik wel kunnen zijn dat ze bang zijn voor plunderaars. Maar gelukkig is er nog meer te doen in lank Sly Var. Ik heb namelijk laatst bij martha von Smockersnausven opgetreden tijdens een banket dat zij had laten organiseren en naderhand vertelde ze mij ook een heel interessant verhaal dat misschien ook wel de moeite waard is om iets meer van te weten te komen. Zij vertelde over de Bunsters, een familie die vroeger hier in de stad woonden. Twee en een half jaar geleden brak er brand uit in hun huis en het gezin van 5 werd een gezin van 2. De vader, moeder en dochter kwamen om in de brand en de twee zoons overleefden het gevaar. Zij waren Lehar en Kaldar, twee tovenaars. Na deze brand hebben zij zich teruggetrokken buiten de stad in hun tweede huis. In de stad worden ze gemist. Het waren niet alleen jongens die er goed uit zagen maar ook geliefd waren bij de inwoners van Lank Sly Var. Maar het probleem is nu dat vanaf zo’n 6 maanden geleden niets meer van hen vernomen is. Niemand heeft hen gezien of iets van hen gehoord sindsdien. Er zijn avonturiers naar het huis gegaan buiten de stad, maar zoals in elk verhaal zijn zij nooit meer terug gezien. Vreemd allemaal, en om alles nog iets vreemder te maken dwaalt de geest van de dochter volgens sommigen ’s nachts hier door de straten. Sommigen beweren dat ze haar gezien hebben, anderen denken dat ze dronken waren of iets in die richting. De meesten vinden het gewoon puur bijgeloof. In ieder geval zijn er genoeg mensen die denken dat de twee broers dood zijn en dat hun huis geplunderd is en dat iemand er met de Bunster-schatten vandoor is gegaan. Volgens Martha waren het geweldige jongens en hoopt ze het beste voor hen. Maar nu genoeg geschreven, ik ga me klaarmaken voor de ontvangst van de groep avonturiers!
tweede dag van de laatste week van de eerste maan Mijn eerste contact met de groep avonturiers was erg vruchtbaar. Ondertussen weet ik ook dat zij Broeder Merrick, Lucian en Jarmir heten. We hebben veel en heel gezellig gedronken hoewel Merrick zich een beetje afzijdig hield. Hij ging als enige van hen niet helemaal op in de muziek, maar dat maakt verder niet uit. De avond was heel erg geslaagd in ieder geval. Ik heb hen verteld over mijn avonturen en over de ideeën die ik heb voor de toekomst. Ik heb dus eigenlijk het meeste verteld van wat ik gister heb geschreven als inleiding. Jarmir en Lucian vonden het allemaal prachtig en ook door Merrick, ook al was hij nogal “helder” werd ik hartelijk ontvangen. We hadden besloten om morgen na de lunch de stad in te gaan om te kijken hoe de zaken er voor staan met betrekking tot het eten. Ik ben benieuwd hoe ze zullen reageren op wat hen te wachten staat. Maar helaas (of misschien ook niet) ging dit hele verhaal niet door. Mijn eerste intenties om naar Fyalent te gaan zullen toch eerder een invulling krijgen dan verwacht. En waarom? Nou, Merrick is ook een gelovige net als ik, maar hij is aanhanger van Tempus. Het enige verschil tussen hem en mij is dat hij niet gewoon een volgeling is van Tempus maar een “gerespecteerde” geestelijke. Hij heeft de afgelopen nacht een visioen van tempus gehad die hem aanspoorde om terug te gaan naar Dembouis, waar hij net vandaan kwam, om daar onafgemaakte zaken tot een eind te brengen. Hier begint dan mijn verhaal. Het liefst zou ik in de stad blijven om de problemen met het voedsel en de armen op te lossen maar zo’n kans als deze laat ik niet voorbij gaan als ik zo weg ga zal ik een hoop brood kopen en uitdelen bij de poort voor ik de stad uit ga, het zal hopelijk niet lang duren voor ik terug ben. Wat de onopgeloste zaken betreft; het gaat om een Basilisk die we moeten verslaan. Een monster dat je niet aan mag kijken, anders verander je in een stenen beeld. We gaan nu terug om achter dit beest aan te gaan. De paarden worden al gezadeld en ik stop dus nu. Ik schrijf verder als ik weer tijd heb of terug ben. We houden kamp midden in het bos, midden in de nacht. Gelukkig kan mijn muziek iets van de spanning wegnemen en voelt iedereen zich een stukje beter. Morgen ochtend vertrekken we weer vroeg!
derde dag van de laatste week van de eerste maan We zijn ’s avonds aangekomen in Dembouis. Ik ben meegegaan met Merrick naar Henry, een compagnon zei hij. Henry sprak Merrick aan op zijn overhaaste vertrek uit Dembouis een aantal dagen geleden. Henry heeft met Longbarrel, Merrycap en Palo opgehaald, ik heb geen flauw idee over wie en wat het ging maar dat vraag ik nog wel aan Merrick. Onderweg (van dat “ophalen” dus) zijn er een aantal mensen versteend, vermoedelijk door die basilisk. Longbarrel wist te ontvluchten en niemand weet waar Merrycap is of wat er met hem gebeurt is. Merrick heeft een doler ingehuurd op het marktplein en Lucian een Dwergenvrouw en een wilderige reus, een Hass’karin, met de naam N’rat. Kennelijk denken ze dat we alle hulp nodig hebben om dit beest te verslaan, persoonlijk lijkt het mij een beetje overdreven. Maar goed, ik heb mijn avond (weer terug onder de mensen) goed gebruikt om weer de nodige muziek, zang en rijm ten gehore te brengen. Dit heeft weer geld opgeleverd voor de armen in Lank Sly Var. Ik ben me al de hele avond aan het voorbereiden op morgen, het grote gevecht... ik ben benieuwd, nee, ik ben gespannen... Jarmir is een leuke dwerg die wel van een sloot Ale houdt, heel gezellig. Hij spreek alleen Dwergs dus zo nu en dan dien ik als tolk. Lucian doet ondertussen zijn best om ook een paar woordjes mee te spreken. Over het verhaal van vanavond over het “ophalen” ben ik iets meer te weten gekomen. De leider van de stad, Palo, was ontvoerd door Merrycap. Hij was ontvoerd omdat hij te veel belastingen vroeg aan de burgers en omdat hij een heel groot netwerk van “mensen die zaken doen” had waardoor niet iedereen er even eerlijk en goed van af kwam. Omdat sommige halflings een hoge functie hadden VOOR hij aan de macht kwam en daarna niet meer, hebben zij wraak genomen door een ontvoering. Nu komt er een volksvergadering over wat er moet gebeuren met het dorp en met Palo en dan wordt het nieuwe beleid gemaakt. Henry heeft Palo dus opgehaald vanuit de plaats waar hij gevangen genomen was en onderweg terug zijn ze dus weer dat beest tegengekomen.
vierde dag van de laatste week van de eerste maan Mijn eerste echte gevecht is een feit!! We zijn vandaag ten strijde getrokken tegen de Basilisk. We hadden blinddoeken gekocht om te voorkomen dat we in oogcontact zouden komen met dit beest. Voor het zover was moesten we eerst een paar uur door het bos trekken. Vreselijk was het niet, maar prettig was anders. We hadden de blinddoeken om ons hoofd geknoopt zodat we ze snel voor onze ogen konden trekken als dat nodig was. Ik heb nu trouwens iets extra tijd dus ik teken een basilisk voor iedereen die het later te zien krijgt.
Dit is ongeveer zo’n achtvoetig monster! Goed, om weer verder te gaan, lopend door het bos horen we ineens rechts van ons een stukje verderop hevig gekraak en geschreeuw in de struiken. Op dat moment sprong een gigantisch monster, als hierboven, tussen de bomen vandaan. Het beest was niet alleen, het beest achtervolgde 2 mensen. We trokken de blinddoeken over onze ogen en stortten ons op het beest (voor zover dat geblinddoekt kan). Ik zorgde met mijn muziek voor een beter moraal onder mijn vrienden en ik begon mij richting basilisk te begeven. Het was een moeilijk gevecht, zeker omdat je niet kon zien wat er allemaal precies gebeurde. Ik weet in ieder geval dat Lucian met vuur en bliksem er uiteindelijk voor zorgde dat het beest neer ging. De grootste man was zwaar gewond en ik heb met mijn magische krachten zijn wonden geheeld, ik kan er niet tegen als jonge mensen op het randje van de dood moeten balanceren. Ik weet nu nog steeds niet wie hij is trouwens. Lucian en Merrick zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen en de rest is versteend of dood. Ik ben te moe om nu verder te schrijven en de adrenaline stroomt als een bezetene door mijn lichaam als ik dit schrijf en er weer aan denk. Slapen zal dus wel lastig worden maar het moet toch. MIJN EERSTE ECHTE GEVECHT IS EEN FEIT!
vijfde dag van de laatste week van de eerste maan We zijn vandaag vroeg opgestaan na het banket van gister. Het banket werd gehouden om diegenen te eren die het leven hebben gelaten in het gevecht met de basilisk en om de overwinning op het monster te vieren. We zijn naar Skackle geweest vanochtend, een hele aparte excentrieke tovenaar, om toverspreuken op papier te kopen om de stenen beelden weer terug te brengen naar de persoon in levende lijve. Na een grootse overdracht, dat gepaard ging met veel vuur wind en vliegende rollen papier zijn we teruggegaan naar het marktplein. Merrick merkte op dat niemand eigenlijk precies de weg terug kon vinden naar de beelden en dat we dus een gids nodig hadden. En alsof het toeval met ons meereist kwamen we op het plein iemand tegen die wel eens als gids zou kunnen dienen. Het was een vrouw, of zoiets, een kruising tussen mens en orc. Persoonlijk vind ik het niet een echt prettig aangezicht, echt aantrekkelijk is ze niet. Ze stelde zich voor als Jaëlle Halldorr. Ik weet niet wat ik van haar moet denken maar ze was gisteren bij het gevecht en heeft daar vrienden verloren, hoewel, verloren is misschien iets te veel want ze zijn van steen en wij gaan er natuurlijk voor zorgen dat die personen weer terug komen. Ze heeft ons naar de beelden geleidt. Bij de beelden aangekomen bracht Lucian in opperste concentratie het beeld van Ondar, broer van Alwin tot leven. Alwin had betaald voor de toverspreuk en dus spreekt het voor zich dat dit beeld als eerste werd gedaan. Als tweede wilde Lucian Tarla, een vriendin van Jaëlle, terugbrengen uit haar stenen vorm, maar hoewel de toverspreuk lukte en alles in eerste instantie goed leek te gaan kon het zwakke lichaam van Tarla de overgang van steen naar leven niet aan. Ze stierf op het moment dat ze tot leven kwam. Ik heb samen met Merrick er nog alles aan proberen te doen om haar weer tot leven te krijgen, maar het mocht allemaal niet baten. Mag Avani over haar waken...Het was een emotioneel moment voor Jaëlle, een beetje verbazingwekkend in mijn ogen dat zo’n wilderig en hard persoon in staat is zoveel emotie op te wekken. Misschien zie ik dit alleen maar zo omdat mijn eigen geestelijke toestand niet optimaal is omdat ik nog steeds in mijn hoofd alleen maar plaats heb voor de armen en het voedselprobleem van
Lank Sly Var. Om weer even terug te komen op de gebeurtenissen; we hadden nog een toverspreuk over. Als laatste zouden we Xavier, een druide-vriend van Jaëlle tot leven proberen te krijgen. Het zwijn dat jaren als trouwe kompaan met Xavier had meegelopen had het beeld van zijn meester al die tijd niet verlaten. Lucian deed weer zijn uiterste best en voor de derde maal lukte het hem de toverspreuk uit te spreken en de betovering te verbreken. Vreselijk maar waar haalde ook Xavier de overgang niet en ook hij stierf direct na de overgang. Ik ben er nog bovenop gesprongen om ook zijn leven te redden maar ook dat mocht niet baten. Mag Avani ook over hem waken. Op het moment dat het zwijn van Xavier door had dat hij dood was, en denk ik dacht dat wij het gedaan hadden, sprong het beest meteen in de aanval. Het beest begon als een wilde om zich heen te bijten en probeerde zijn slagtanden in het lijf van mijn vrienden te boren. Helaas was Lucian als eerste aan de beurt en nog voor hij door had wat er gebeurde zaten de twee grote slagtanden van het beest in de buik van Lucian. Het werd nu knap gevaarlijk! Lucian maakte zichzelf onzichtbaar voor de rest en het leek mij het beste op dit ook te doen. Meteen begon ik te spelen op mijn harmonica om de prestaties van mijn vrienden te verhogen. Ik positioneerde mij beter tegenover het zwijn om eventueel in te grijpen als dat nodig mocht zijn. Een hevig gevecht begon. De bliksemschichten en vuurballen van Lucian vlogen door de lucht en de klappen van de wapens van Merrick en Jaëlle waren duidelijk hoorbaar. Het beest was sterker dan sommige dachten en Jaëlle moest het vooral ontgelden. Diepe wonden zaten in haar lijf van de scherpe slagtanden van het zwijn. Uiteindelijk deed de magie van Lucian de kompaan van Xavier de das om. Bloeden stortte het dier ter aarde en wij konden weer rustig ademhalen. Helaas heb ik niet de kans gehad ook aan te vallen om zo mijn angst te overwinnen, want het gevecht was eerder afgelopen dan gedacht, of beter gezegd, dan ik had gedacht. Ik heb de wonden van Lucian en Jaëlle geheeld, konden zij ook weer tot rust komen. Samen met Merrick heb ik twee graven gegraven voor de overledenen van vandaag. We zijn ’s nachts teruggegaan door het bos. Gelukkig bracht het symbool van Avani genoeg licht op mijn pad. Lucian zorgde voor daglicht op het symbool van Tempus dat Merick droeg. Hij deed dit om te plagen! Dit leidde tot een lachwekkend tafereel waar Merrick niet echt blij van werd. Goed, tijd om te slapen!
zesde dag van de laatste week van de eerste maan Vanmorgen weer goed en wel opgestaan in het pittoreske stadje Dembouis. Behalve mijn gebruikelijke ochtendrituelen ben ik naar de bakker gegaan om brood te kopen voor de armen in de stad. Tot mijn grote schrik was het brood hier net zo duur als in Lank Sly Var. Veel brood was hier ook al geïnfecteerd met de ziekte die in Lank Sly Var ook heerst. Kennelijk hebben zo het toch niet zo in de hand als ze denken. De bakker vertelde mij over zijn trouwe knecht die boven meer dood dan levend op bed lag met een vreemde ziekte. Het was dezelfde schimmel ziekte als in de vorige stad en dus grijpt de vermoedelijke mummyrot snel om zich heen. Ik heb nog geprobeerd om de goede man te genezen maar mijn krachten schoten te kort. Wel heb ik met mijn vrolijke tonen een lach op zijn gezicht kunnen toveren, dat is alles wat ik voor hem kon doen. De bakker had eigenlijk niet genoeg geld om genezing te kopen voor zijn knecht dus ik heb hem maar 50 goudstukken gegeven om hem een heel eind op weg te helpen. Ik ben al een tijd bezig om te sparen voor een vreselijk mooie harmonica in Lank Sly Var. Ik heb er al bijna geld genoeg voor...Normaal gesproken deel ik alleen uit aan de armen uit de pot die ik vergaar door te spelen, maar dit keer was een uitzondering. Ik had niet genoeg goud in de pot om de bakker te helpen en dus heb ik met pijn in mijn hart geld uit mijn eigen buidel genomen om aan de bakker te geven. Ik zag de mooie harmonica voor me ogen een stukje verder naar de horizon verdwijnen en ik weet dat ik nu langer moet wachten tot ik hem kan kopen. Maar, alle melodramatik op een rijtje, het gevoel dat mij het gaf om mijn eigen persoonlijke doel opzij te zetten voor een bijna dode man gaf mij een vreselijk goed gevoel. Het gevoel dat zieken boven mijn eigen (materialistische) “hebzucht” staat en dat ik dit ook zo kan plaatsen, gaf mij een heel liefdevol en sociaal gevoel. Deze emotionele climax vindt ik heel bijzonder en zal ik lang bij me dragen, ik hoop het nog een keer te mogen meemaken. Natuurlijk heb ik als tegenprestatie van hem afgesproken dat hij hetzelfde zal doen bij vreemden op zijn pad die hulp nodig hebben en dat hij een deel van zijn broodproductie aan de armen zal uitdelen. Op het plein heb ik de armen van brood voorzien. Rijen dik stonden ze te wachten! Er waren ook hier een aantal besmette mensen tussen.
Merrick (die volgens mij snel weg wilde) kwam er bij. Ik heb hem verteld over de armen en hem een beetje geduwd dat hij ook zijn steentje, of beter, zijn broodje bijdroeg aan de armen. Tot mijn grote verbazing ging hij naar de bakker om brood te koen en begon hij ook uit te delen. Het deed me heel goed dit te zien. Ik heb Merrick gevraagd om de krachten van zijn “almachtige” god op te roepen om deze man te genezen. Wonderbaarlijk lukte het ook! Overdondert door het resultaat heb ik Merrick gevraagd hetzelfde te doen bij de knecht van de bakker. We zijn teruggegaan naar de bakker en ondersteunt door mijn muziek lukte het hem voor de tweede keer iemand te genezen. De bakker stond te huilen en te gillen van geluk. Deze dag kan niet meer stuk voor mij! En Merrick, die vind ik best bijzonder op dit moment. Na dit hele tafereel wilden we weg gaan maar de armen trokken massaal achter mij aan. De echt armen heb ik per persoon 5 zilverstukken gegeven. Bij de laatste man sprong er een dief te voorschijn en stal het geld van de oude man. Ik ben achter hem aan gerent maar het dreigde te mislukken. Gelukkig kan ik krachten uit mijn hart en zang putten om sneller te rennen en ik haalde hem dus bij. Ik heb kort met hem geworsteld maar hij was geen partij voor mij. Ik heb hem vastgebonden geld uit zijn zak gehaald (meer dan ik hem had gegeven, maar je weet maar nooit hoeveel die arme man bij zich had, als ik te veel heb gepakt dan is dat ter compensatie). Merrick was ondertussen ook gearriveerd en drong er op aan om deze man naar het gerecht te brengen. De procedure in de tempel van Jondalla duurde niet lang en de dief belande achter tralies en de arme man had zijn geld terug. Vervelend dat het gebeurde maar goed zoals het afgelopen is, weer een reden waarom mijn dag niet meer stuk kan! Eindelijk was het dan zover dat we de stad uit konden. Het allemaal veel langer geduurd dan normaal natuurlijk dus we hadden wat achterstand opgelopen. Lucian zijn raaf is ons op komen zoeken om te kijken waar we bleven, dus er was iemand die zich ongerust maakte. Bij de poort aangekomen waren de paarden klaar voor vertrek en Lucian was in het zonnetje in slaap gevallen. Het zag er lief uit en kennelijk wegen deze dagen ook zwaar op het hart van de elf. Hij werd uit zichzelf wakker toen we aankwamen.
Tot onze grote schrik had Jarmir, die zich in de tussentijd kennelijk dood verveeld had, een hele rij bomen omgekapt. Binnensmonds mompelde hij iets over elven. Een hele rij van wel 10 jonge en wat oudere bomen lagen geveld door de klappen van zijn bijl. Een aantal wachters en dorpelingen waren uitgetrokken om Jarmir er van te weerhouden verder te gaan, maar de taalbarrière bleek groter dan verwacht. Ik heb Jarmir maar meteen gezegd dat hij op moest houden en dat het niet zomaar kon om in het wilde weg bomen om te hakken. We hebben de omstanders een beetje rustig gemaakt en Lucian heeft, tevergeefs overigens, nog geprobeerd de bomen terug te zetten of te “repareren” . Buiten de stad stond een andere verassing. Het was Jaëlle weer. Vreemd dat zij hier nog steeds ronddwaalt. Ze vertelde dat al haar vrienden dood zijn en ze geen doel meer had of anderen om mee te reizen. Ze wilde kennelijk met ons mee en ik bood haar aan om als doel hier in de stad te blijven om de armen en zieken te helpen. Dit vond ze helemaal geen goed doel en ze dacht bij voorbaat al dat ze het niet kon. Egoïst. Maar Merrick die verder wilde en alles zat was bood aan dat ze mee mocht naar Lank Slay Var. Tot overmaat van ramp wilde ze meereizen maar had ze geen paard, wat een onzin, dat noem ik nog eens geen voorbereiding! Het lijkt wel of er iets niet klopt met dit verhaal... Ze ging terug de stad in om een paard te kopen. Nadat we ook hier nog op gewacht hadden konden we eindelijk vertrekken. Onwennig reed ze mee, en het is dat het paard uit zichzelf kan lopen en andere paarden uit zichzelf kan volgen, anders hadden we nog een extra probleem gehad. Ik ben naast Jaëlle gaan rijden en heb haar hetzelfde verhaal verteld als bij de bakker. Dat ook zij, als dank voor mijn hulp eerder bij de basilisk, twee vreemden op haar pad moet helpen en ditzelfde moet doorvertellen aan hen. Ze heeft het beloofd en dus houd ik haar er ook aan. Weer een aantal daden gedaan vandaag die aanzetten tot een betere wereld. De goedheid verbreidt zich langzaam. We slapen op de handelsroute net als vorige keer en over slapen gesproken, ik denk dat ik mijn ogen ga sluiten in dit stukje bos.
zevende dag van de laatste week van de eerste maan We zijn na een lange tocht weer terug aangekomen in Lank Sly Var. Ik ben eerst naar de armen gegaan om te kijken hoe staat met hun geestelijke en lichamelijk gezondheid. Sommigen mensen zeggen dat alles onder controle is, maar de verspreiding naar het twee dagen verderop gelegen Dembouis is daar wel mee in tegenspraak. Er moet toch echt snel iets aan gedaan worden. In ieder geval moet men weten van de verspreiding! Natuurlijk ben ik ook even langs de tempel van Avani gegaan om een goudoffer te brengen als dank voor alles wat er vooral gister gebeurt is en om nog eens extra navraag te doen over dat geheimzinnige labyrint. Er is in de tussentijd kennelijk niets veranderd want ze houden nog steeds angstvallig hun mond dicht. Niets wijzer geworden ben ik terug gegaan naar het armenkwartier om daar met zang en dans de mensen een beetje op te beuren en ik ben even langs de verzamelaar gelopen om naar die prachtige harmonica te kijken. Volgens mij heb ik de harmonica nog niet eerder beschreven. Hier komt het... Een aantal dagen geleden heb ik opgetreden op een banket in de stad. Daar zat een rijke verzamelaar, Lord Ravalle, met een prachtige harmonica. Hij verzekerde mij dat hij niet te koop was want hij was van een hele beroemde muzikant geweest. Het is echt een schitterend ding en ik zou hem dolgraag willen kopen, maar hij wil hem echt zelf houden. Terug naar de inn waar we gegeten hebben. Merrick had dringende zaken te doen en ging weg. Lucian, Jarmir, Benjamin (een tovenaarsvriend van Lucian die hij bij het tovenaarsgilde had ontmoet) en ik zetten het op een feesten. Jarmir dronk zich klem, ik speelde schitterende muziek en Lucian en Benjamin vermaakten zich prima! Toen Merrick terugkwam had hij bij zijn tempel iets gehoord over het labyrint. De orde van Tempus zoekt betrouwbare mensen die het labyrint willen ontdoen van orcs en bugbears die een groep archeologen in het gangenstelsel overvallen en gedood hadden. Meer dan dit vertelt Merrick niet, nog iemand die zijn mond dichthoudt! Kennelijk vertrouwt hij mij niet genoeg. Maar goed, die mensen zijn wij, de party, dus. Een nieuw avontuur wacht! Ik ga me klaarmaken voor het labyrint (als we morgen gaan). Jaëlle is er nog steeds en slaapt al lang, ik weet ook niet of zij bij de party hoort.
eerste dag van de eerste week van de tweede maan Een zwarte pagina in mijn dagboek. Veel lust om te schrijven heb ik eigenlijk niet en vergeten zal ik het ook niet. Vandaag de dag van het labyrint, het avontuur dat we tegemoet gaan.. Er hangt een vreemde sfeer en volgens mij ben ik de enige die het voelt. Afgelopen nacht was het weer feesten geblazen met Jarmir en met hulp van mijn klanken en Lucian’s magie werd het helemaal erg. Lucian liet hem zweven en ik draaide met mijn muziek het kraantje van zijn vat bier open. Het bier stroomde er uit, waarop Jarmir er weer alles aan deed om het op te vangen, wat weer tegen de bedoelingen van Merrick in ging, die Jarmir naar bed probeerde te krijgen. Het gaf een grote rotzooi en ik heb iedereen naar boven gestuurd om daarna alles op te ruimen met Maria. Het leverde een hoop informatie op over het voedselprobleem. Afgelopen nacht heb ik namelijk de controleur van de Needle gezien die het probleem onderzoekt. Maria wist mij ook het nodige te vertellen. De controleur is een machtige en goed uitziende man, met de naam Razadhel. Er gaan twee duidelijke geruchten door de stad over het rottende eten. Het eerste gerucht is dat de rot een oude ziekte is dat uit het labyrint komt. Op de een of andere manier is het besmette eten en het labyrint dus gelinkt met elkaar. Maria weigert het te geloven, maar ik houd al mijn opties open. Het tweede gerucht is misschien iets geloofwaardiger en minder ver gezocht. Men denkt dat het gilde Overseas Graintraders, dat verantwoordelijk is voor het transporteren van voedsel, een scheepslading met besmet graan heeft ingevoerd. De neef van Maria zit bij de Order of Haelyn’s Scale en is een echte filantroop. Hij heeft Maria verteld dat er behoorlijke beschuldigingen de kant van dit gilde op gaan. Maar de Order denkt er zelf anders over. Zij denken dat de schuld eerder bij de Lank Sly Var Foodredistribution ligt. Om het hele verhaal maar compleet te maken zijn er ook mensen die denken dat het een straf van de goden is. Ik vind dit heel moeilijk te geloven maar goed. Hertog Dionym Rymaleq-Con Toyas is tegen de nieuwe wetgeving van de koning. Het koninklijk besluit over de psions is iets waar hij hard tegenin gaat. Omdat hij de koning niet volgt straffen de goden hem door deze ziekte over het hertogdom uit te strooien.
Goed, er zijn dus genoeg ideeën over het hoe, waarom en waarvandaan van deze besmetting. De vraag is natuurlijk in hoeverre geruchten en feitelijke waarheid hand in hand gaan. Ik heb de nachtwaker een brief laten geven aan Razadhel om hem te spreken. Vandaag heeft Merrick lucian en mij van het bed getrokken, veel te vroeg eigenlijk. Hij heeft een mooie ring waardoor hij amper hoeft te slapen maar lucian en ik hebben die mogelijkheid niet en kennelijk is het moeilijk om daar rekening mee te houden. Gelukkig voelde Lucian en ik ons goed genoeg om uit bed te komen, hoewel de preek van Merrick over op tijd opstaan het moeilijker maakte dan nodig. Hier begon eigenlijk de negatieve sfeer al waar ik het over had. In ieder geval was ik vlot klaar en beneden om er daar achter te komen dat Merrick weg was. Vreemd allemaal, maar goed. Ik ben dus eerst naar Razadhel gegaan om te praten. Ik heb hem uitgelegd wat mijn plaats in en band met het voedselprobleem is, maar toen ik vertelde over het brood dat ik verzorgde kreeg ik nar mijn hoofd gesmeten dat dit gen plek was voor persoonsverheerlijking en dat hij machtig en goed genoeg was om het onderzoek zonder mijn hulp te doen. Ik had gehoopt een beetje informatie in te winnen en uit te wisselen en samen naar een oplossing te werken, maar kennelijk voelde HIJ zich daar te goed voor. Hier weer een stukje negatieve sfeer. Ik ben daarna naar de armen gegaan, persoonsverheerlijking.....onzin... Na het gebruikelijke verhaal in het armenkwartier ben ik weer teruggegaan naar de inn waar Merrick nog steeds niet terug was. Vreemd, hij had zo veel haast en nu is het wachten op hem. Lucian was zijn pijp aan het roken en we besloten om een koets te huren om naar het labyrint te reizen, met stijl, op maat, eigenlijk zoals het hoort. Eindelijk was iedereen klaar en de sfeer verslechterde met de minuut. Ik reageerde al boos en beledigend tegen Razadhel, iets wat ik anders nooit had gedaan tegen zo een machtig iemand. Ik wilde ook helemaal niet zo reageren, maar het leek alsof het gebeurde zonder dat ik er iets aan kon doen, het lijkt wel of ik geen controle meer over mijzelf heb. Goed, we gingen onderweg naar het labyrint waar onderweg Jaëlle en ik op de vuist gingen. Het sloeg allemaal nergens op, wat is er aan de hand? Eenmaal aangekomen bij het labyrint zagen we dat het
opgegraven gedeelte bezaaid lag met lijken. Merrick en Jarmir waren bezig een soort lier te maken om makkelijk in en uit het gat van het labyrint te kunnen komen. Het was een aardig gat naar beneden voor je in de gangen van het labyrint terecht kwam. Kennelijk duurde het Lucian te lang en wilde hij graag naar binnen. Hij had me verteld dat hij de eerste minotaurus met zijn magie wilde beïnvloeden zodat het beest aan onze zijde zou vechten in plaats van tegen ons. Ik wilde hetzelfde proberen en dus leek het me een goed idee. Alleen zo maar in een gat springen dat naar een hol met monsters leidt leek me niet echt een goed plan. Helaas, te laat, Lucian was al naar beneden... Niemand reageerde en iedereen liet het gebeuren, maar Lucian heeft in zijn eentje natuurlijk geen schijn van kans tegen een stel monsters dat een hele groep archeologen al had uitgemoord. Instinctief sprong ik achter Lucian aan omdat ik mijn vriend niet alleen kon laten gaan. De laatste dagen is er een echte band ontstaan tussen Lucian en mij. Lucian houdt meer van mannen dan van vrouwen en hij vindt mij best aantrekkelijk. Hoewel ik daar eigenlijk niets van moet hebben mag ik hem heel erg graag en vind ik hem heel aardig. Terug naar het hol, we gingen op het gegrom van de minotaurus af en toen gebeurde het..... Nog voor Lucian of ik iet konden doen stormde twee minotaurussen op Lucian af die hun horens diep in het lichaam van Lucian boorde. Het was meteen voorbij. De klap was zo hard dat Lucian meteen bezweek. Gapende wonden in zijn buik waar ongeveer al het bloed uit zijn lichaam was gestoomd lieten duidelijk zien wat er gebeurd was. Ik kon niets meer voor hem doen, alleen toekijken hoe mijn vriend doorboord werd en in elkaar zakte onder het geweld. Niets was meer mogelijk. Ik denk dat het hele negatieve gevoel van vandaag iets te maken had met deze situatie. Misschien voelde ik dit de hele dag al aankomen. Ik vluchtte uit het hol, onzichtbaar en wel, omdat ik anders de volgende zou zijn, en ik net zo slecht tegen zulke klappen kan als Lucian. Merrick en Jarmir stonden met kruisbogen te schieten maar het leek weinig uit te maken. Op een gegeven moment sprong Jaëlle in het gat om te vechten, maar helaas moest zij het ook met haar leven bekopen. Uiteindelijk lukte het ons de vier monsters te verslaan, maar de prijs die wij moesten betalen was hoog. Veel te hoog.
De situatie bekijkend hoorden we wapengekletter en gegil. Er was iemand in nood en vermoedelijk stond hij of zij voor de zelfde problemen als wij zo even. Aangezien mensen in nood altijd geholpen moeten worden, besloten wij om op het geluid af te gaan. We volgden het geluid en kwamen uit in een grotere ruimte van het labyrint waar een “mooie” dame aan het plafond hing, een half-orc voor haar stond te vechten tegen orcs en bugbears en nog een groep orcs en bugbears in gevecht was met een minotaurus. De dame aan het plafond was op z’n minst imponerend om te zien. De man die voor haar stond had veel van Jaëlle weg, maar dan het andere geslacht. Natuurlijk gooiden wij ons op de monsters, om de dame en half-orc te helpen en natuurlijk om wraak te nemen op wat er met Lucian was gebeurd. De dame aan het plafond was gekleed in het zwart en jaagde een aantal monsters weg met haar gesis. Wij vochten verder tot iedereen dood was. De half-orc probeerde tussen Merrick en Jarmir door te rennen om in een wilde laatste klap de orc weg te vagen. Door deze actie duwde hij Jarmir weg. We weten allemaal hoe orcs en dwergen tegenover elkaar staan, dus je kan raden wat er gebeurde. Jarmir pikte het niet, maakte een rotopmerking over de half-orc zijn moeder en in woeste worstelpartij probeerden Jarmir en de half-orc er achter te komen wie de sterkste was. In deze chais konden mijn rustige tonen gelukkig wat orde scheppen en kennelijk sloegen de tonen in als een bijl op een schedel want ze hielden op. Goed, ik stelde mij voor aan de dame in het zwart en zij vertelde mij dat haar naam Buffy is en dat zij een vampier is. Al snel bleek dat zij eigenlijk gewoon een mens is. Ze greep namelijk Merrick’s ketting van Tempus en ze deinsde niet terug. Aangezien Merrick zijn kracht probeerde te gebruiken om de vampier weg te jagen en er niets gebeurde, bewees dit dat zij geen echte vampier was. Het bleek ook dat ze niet al te slim is, en dat ze psychisch misschien niet helemaal in orde is (waanbeelden enzo) maar ze is heel beleefd en heel lief en ik wil er niet over beginnen dat ze eigenlijk geen vampier is. Goed, halverwege het gesprek met Buffy vliegen de half-orc en Jarmir elkaar weer in de haren. Kennelijk waren de krachten van mijn muziek nu al uitgewerkt. Ik onderbrak het gesprek met Buffy en deed hetzelfde bij de twee worstelaars weer, maar nu prentte ik hen ook maar meteen in hun hoofd dat ze elkaar met rust zouden laten en elkaar niet zouden aanvallen door het feit dat ze een conflicterend ras hebben.
Natuurlijk blijft deze opmerking ook niet eeuwig hangen en dus werd het tijd om dit maar eens even goed uit te praten. Monsters die tegen ons vechten is al erg genoeg, vechten onder elkaar maakt alles onmogelijk. De half-orc stelde zich voor als Wragath en ik heb hem verteld dat het mij het beste leek als hij en Jarmir elkaar met rust zouden laten en misschien zelf negeren. Hij beweerde als reactie dat hij ons helemaal niet nodig had en dat hij dit gevecht wel in zijn eentje af had gekund. Vreemd antwoord op mijn voorstel maar goed. Ik denk dat hij een beetje wilde opvallen, zich groots, of groter dan hij eigenlijk is voordoen. Maar ja, alle egoïsme opzij gezet, was het tijd om even te vertellen dat zolang we samen waren er niet gevochten moest worden onder elkaar en dat ik Jarmir langer ken dan hem en dus niet toe sta dat iemand vecht met mijn vriend. Als het zo door zou gaan staan Merrick en ik zo meteen naast Jarmir tegenover hem. Tegen Jarmir heb ik gezegd dat hij zich rustig moet houden, geen rotopmerkingen meer moet maken over orcs, in ieder geval niet tegen Wragath, en uiteindelijk is er besloten om elkaar met rust te laten. Zolang ze elkaar negeren is er niets aan de hand. Als we verder geen noodkreten of geluid van gevecht horen gaan we terug naar de plek waar we het labyrint ingekomen zijn. We zien dat Lucian’s hand op het zwaard van Jaëlle ligt en dat het zwaard op het lichaam van Jaëlle gebrand heeft. Dikke schroeiplekken waren op lichaam en kleding te zien. Vreemd genoeg bleek de hand van Lucian ook niet meer zo vers er uit te zien. De hand was ge-dehydrateerd en het vel zat over zijn botten heen. Geen stukje vlees zat er nog aan. Het leek wel of zijn lichaam leeg gezogen was. Het zou prachtig zijn als alle vurige levensenergie van Lucian uit hem gegaan is door het zwaard van Jaëlle. We hebben de lichamen van Lucian en Jaëlle omhoog getakeld en alle waardevolle spullen die ze bij zich hadden en niet nuttig waren of goed konden branden hebben we apart gelegd. Ik vertelde Merrick dat de mooiste manier voor Lucian om te begraven wel een gigantisch vuur zou zijn, daar zijn hele leven in het teken van vuur stond. We mogen aannemen dat Jaëlle een krijger was en dus zou zij ook het beste verbrand kunnen worden. Ik neem even de tijd voor mijzelf om een waardig afscheid voor Lucian te schrijven. Zo volgt mijn gedicht...
De laatste Vlam Beste Lucian, Als de vlammen niet meer branden En verbroken zijn onze banden Is het leven jou vervlogen En voel ik mij nu bedrogen Met jouw lichaam hier in mijn handen Gegrepen door de monsterlijke machten Zonder dat je dat eigenlijk verwachtte Ben je van ons ontnomen Ben je de dood niet ontkomen Wat kan dit gevoel van verlies nu nog verzachten We kenden elkaar misschien nog niet zo lang Maar jouw sterke magie en mijn vrolijke gezang Waren verbonden met elkaar Zoals het verdriet dat ik ervaar Als ik hier nu voel, jouw koude wang Als laatste zal je mij moeten geloven Dat jouw vlam in mij nooit zal doven In mijn gedachte zal je bestaan Zo zal je nooit helemaal vergaan Van mijn herinnering aan jou kan niemand mij beroven Vaarwel Je vriend, Cambit
Terug naar de brandstapels. Er was een brandstapel voor Lucian (de grootste) en er was een brandstapel voor Jaëlle. Nog een derde was er voor de gestorven archeologen. Voor het aansteken van de stapel lees ik bij Lucian het gedicht en bij mijn laatste woorden gloeit er een oranje gloed over het zwaard van Jaëlle. Het mooiste einde misschien dat je kan bedenken. De laatste vlam van Lucian die bij het overlijden in het zwaard van Jaëlle is gekomen. Natuurlijk kan het niet, maar misschien verdiend hij wel zo’n mooi einde. In ieder geval in mijn gevoel verdient hij een mooi einde. Het zwaard met de vlam van Lucian.... Ik loop naar Wragath die het zwaard vast heeft en leg hem het verhaal uit over de vlam en het zwaard. De enige en eerste reactie die ik krijg is “Ik heb mij dit zwaard toegeëigend, dit zwaard is nu van mij, je krijgt het niet”. Ik had al eerder over hem geschreven dat ik het egoïsme aan de kant had gezet en hier komt deel twee. Hoe kan jij jezelf nu iets toeeigenen dat niet van jou is. Hij zei dat hij het had opgepakt en dus van hem was. Betekend dit dat als ik zijn rugzak oppak dat het ook ineens van mij is? Ik leg uit dat ik het zwaard niet wil hebben, alleen bekijken of onderzoeken, maar hij is echt voor geen rede vatbaar. Het zit me best hoog en ik spreek er daarom ook met Merrick over. Hij vind het ook niet goed wat er gebeurt. Natuurlijk is het zwaard misschien het beste te gebruiken door Wragath en heeft hij er meer aan dan wie dan ook, is het zwaard het meest nuttig in zijn handen, maar het gaat om de manier waarop, het zomaar toe-eigenen van spullen zonder te zeggen of zonder er eerst in de groep over te hebben. Het is gewoon egoïstisch en mede na wat er met Jarmir en hem is gebeurt en zijn opmerkingen zit hij me niet lekker. Het was een vreselijk zware dag en ik zie wel wat er morgen gaat gebeuren. Het is nu al diep in de nacht en ik hou het denk ik niet langer vol mijn ogen open te houden. Eerst onder aan de heuvel maar eens gaan slapen. We zien wel wat morgen brengt....
tweede dag van de eerste week van de tweede maan Er was een beloning uitgelooft voor het terugbrengen van levende archeologen, maar het ziet er naar uit dat we dit geld wel op ons buik kunnen schrijven. Ik weet niet of ik in alle hectische gebeurtenissen de tel ben kwijtgeraakt, maar volgens mij liggen alle mogelijke overlevenden dood in het labyrint. We zijn onderweg de echte ingang tegengekomen. Op deze gigantische massieve deuren was het tafereel van Kazach en de veldslagen geschilderd. Het verhaal over Kazach schrijf ik later wel, als we uit dit donkere stinkende gat zijn. Kort gezegd gaan de verhalen dat Kazach hoogst persoonlijk door Tempus zelf gezegend is, het is dus ook niet vreemd dat Merrick diep onder de indruk is van deze held. We liepen verder, een grote kamer in. Hier stonden een aantal orcs en één hele grote orc. Kennelijk kende hij Wragath en uit hun overvliegende scheldpartijen kon ik opmaken dat hij Gorn heette. Uit hun opmerkingen tegen, en over elkaar was nog meer op te maken. Het ging over de moeder van Wragath, over hoe ze in bed was en meer van dat soort vreemde dingen. Je weet natuurlijk hoe dat gaat als twee personen haatdragend zijn tegenover elkaar, dan zeggen ze alles over elkaar om elkaar zo veel mogelijk pijn te doen. Maar hier leek het toch anders. Volgens mij zat er wel een kern van waarheid in deze vreselijke woorden. Ik betrap me er nu ook op dat ik in alle chaos dit vergeten ben te vragen aan Wragath, iets wat ik zeker nog moet doen! Wragath heeft dapper gevochten met deze reus van een orc en voor de rest van de party zich eindelijk tussen de orcs doorgevochten had was hij de genadeklap aan het toebrengen. Hij had hem eigenhandig omgebracht en aan zijn reactie was wel te zien dat hij het ook op geen andere manier had gewild. Zowaar heb ik ook een orc gedood. Tot twee keer toe heb ik mijn zwaard tussen de metalen ringetjes van zijn harnas weten te steken en dat werd de orc te veel. Het gevecht tussen Gorn en Wragath was dan wel gewonnen door Wragath, maar echt goed zag hij er niet meer uit. Ik heb gezongen om zijn wonden te verlichten en dat lukte. Natuurlijk heb ik meteen gebruik gemaakt van de gelegenheid om de gebruikelijke afspraak te maken over het helpen van twee andere vreemdelingen door hem. Het duurde wel even voor hij precies door had wat ik bedoelde, maar het is uiteindelijk toch gelukt. Wragath en merrick hielden zich
ondertussen bezig met het lichaam van Gorn en de waardevolle pullen werden er van afgehaald. Wragath had kennelijke doel bereikt en was in ieder geval tevreden met het resultaat. Dit was de reden waarom hij de grot ingetrokken was. Volgens mij zocht hij de confrontatie met Gorn. Hoe dan ook, dat heeft hij bereikt en deze confrontatie is voor hem in ieder geval aan de goede kant van zwaard geëindigd. Wragath maakte van dit moment ook meteen gebruik om aan de rest van de party te vragen of hij verder mee kon met ons. We kunnen , zeker op dit moment, alle spierballen gebruiken die we tegenkomen en dus was het niet een onverstandig idee denk ik. Hij mag dan wel niet al te slim zijn, een sterke vechter aan onze zijde kan nooit kwaad. Merrick was weer de lijken aan het doorzoeken. Hij doorzoekt de laatste tijd alles dat wij doodmaken of tegenkomen. Het zal wel voor de party of voor Tempus zijn. We moeten nog dieper de grot in, nog een verdieping naar beneden. Het beeld van Kazach was voor Merrick de inspiratie om door te gaan en de hint dat we op de goede weg zijn. Deze rustpauze komt op een aangenaam moment voor mij en eigenlijk begin ik een beetje moe te worden. Al dat vechten en lopen gaat mij niet in mijn letterlijke en figuurlijke koude kleren zitten. Mijn muziek houdt mij op de been en de rest ook wel volgens mij. Jarmir laat zijn biervat rondgaan en complimenteert mij met het verslaan van de orc. Kennelijk is orcs doden in het bijzijn van hem de manier om respect en vriendschap te winnen (hoewel we die al hadden natuurlijk). Leuk dat hij als dwerg zo reageert op dit ras. Wragath wilde van mij weten wat “je moeder is een trol” in het dwerg is. Een hele vreemde vraag, zeker omdat Jarmir dat gister tegen hem zei. Natuurlijk weet hij dat niet, maar het was op z’n minst toevallig. Het ging nu goed tussen Jarmir en Wragath dus ik vond het vreemd dat hij er nu mee kwam. Ik heb mijzelf er zo goed mogelijk van overtuigd dat hij het niet tegen Jarmir zou zeggen en heb hem toen een zin in het dwergs geleerd. De wenteltrap in deze kamer die naar beneden loopt wacht op ons. We gaan zo nog dieper dit gat in. Als alles goed gaat schrijf ik over een paar uurtjes de rest van het verhaal. Hopelijk onder het genot van een zachte stoel en een goed glas wijn.
derde dag van de eerste week van de tweede maan Ik ben terug in Lank Sly Var als ik mijn veer ter hand neem. De tweede zwarte dag in de geschiedenis van dit dagboek is een feit... Het labyrint heeft haar volgende slachtoffers geëist. Na een hoop vallen en gevechten kwamen we in een kamer terecht met een hendel. Wragath was uitgeput van de vorige gevechten en bleef zitten in de gang terwijl de rest doorliep. Merrick bleef doordrammen dat hij zo snel mogelijk naar de bijl wilde en hoe dichter hij voor zijn idee in de buurt van de bijl kwam, hoe erger het werd. Er kon niet gewacht worden, geen nacht, geen uur, geen minuut, geen seconde. Ik kreeg met veel moeite Wragath weer op de been en spoorde hem aan om niet achter te blijven. Toen ik de kamer binnen kwam waren Merrick, Jarmir en Buffy als aangekomen bij de hendel in het midden van de kamer. De hendel stond in het midden van een platform, en zorgde er voor dat het platform naar beneden ging. Voor ik nog iets kon zeggen had Merrick de hendel overgehaald en het platform daalde af met Merrick, Jarmir en Buffy er op. Ik kon het eventueel nog halen om op het platform te springen maar ze waren ondertussen al zo ver naar beneden dat ik wel iets had moeten breken bij de val (mogelijk mijn nek). Ze waren al bijna verdwenen in het donker toen ik bij de rand uitkwam en ik besloot dus te wachten op hun terugkomst. Wat er verder precies gebeurd is blijft onduidelijk want een tijdje later kwam het platform weer omhoog met daarop alleen Buffy. Wat ik begreep van haar is dat Merrick de bijl zag en meteen van het platform af sprong. Tussen Merrick en de bijl stond een acht-koppig vuurspugend monster. Jarmir probeerde Merrick tegen te houden maar Merrick was al weg. Omdat Jarmir had beloofd Merrick te beschermen is hij er achter aan gesprongen en hebben ze samen een dodelijke strijd tegen het beest geleverd. Buffy was niet van het platform afgekomen en heeft kunnen zien hoe Merrick en Jarmir aan stukken werden gereten door de koppen van het monster. Ik wilde naar beneden om een lichaamsdeel van merrick en Jarmir te halen. Met een lichaamsdeel kon ik ze door een machtige priester weer tot leven laten wekken, voor het nodige goud natuurlijk. Maar goed, het was eerst zaak om een lichaamsdeel te bemachtigen. Ik had een plan met Buffy afgesproken , maar het was de vraag of dat zo goed zou aflopen. Wragath was te moe om naar
beneden te gaan zij hij, dus ik heb het daar maar bij gelaten. We daalden af en ik probeerde nog kracht uit mijn muziek te putten om mij beter te kunnen beschermen tegen het monster maar het baatte niet. Eenmaal beneden nam ik snel de situatie in mij op en ik rende naar de plek waar een aantal delen van Merrick lagen om er een willekeurig lichaamsdeel uit te pakken, maar het beest had me door. Op het moment dat ik een stuk van Merrick wilde pakken klapte de kaken van de hoofden om mij heen. Het scheelde weinig en ik wilde de terugtocht al inzetten toen een hoofd mij toch te pakken kreeg. Ik voelde de tanden diep in mijn lichaam drukken en ik schreeuwde het uit. Ik kon me lostrekken uit de bek en nog net staande houden. Buffy zag het en maakte de hele kamer donker. Het probleem werd nu nog groter want door het geworstel met het hoofd wist ik niet precies welke kant ik op moest rennen. Alsof ik een ingeving kreeg rende ik weg, en ja, het was de goede kant op. Hevig bloedend stond ik op het platform terwijl Buffy de hendel overhaalde. Het scheelde heel weinig en ik zakte bijna in elkaar. Eenmaal boven dronk ik een fles met magische medicinale drank op wat mij weer genas van mijn grote verwondingen. Het bleek op dit moment dat ik Merrick’s hand had gepakt. Ik had geen kans meer gehad om iets van Jarmir mee te nemen en dat moest dus wachten tot morgen, als ik weer een beetje op krachten en adem was gekomen. Aangezien ik uitgeput was van alles en zelfs niet meer de energie en zin had om maar een paar vrolijke tonen voort te brengen leek het mij beter eerst te gaan slapen. Buffy rolde zich op in een houten kist in de grot (dat doen vampieren nou eenmaal) en ik heb een hele onrustige nacht gehad op de grond. De volgende ochtend was het tijd voor deel twee van het plan, een stuk van Jarmir! Ik voelde mij weer een beetje beter en probeerde alle mogelijke krachten uit mijn muziek te putten. Ik gooide mijn volledige repertoire er tegen aan om mij te beschermen tegen het monster. Buffy en ik gingen naar beneden, maar niet zonder eerst af te spreken dat zij dit keer niet de kamer donker zou maken. Wragath kreeg ik met geen mogelijkheid wakker en ging dus weer niet mee. Toen de lift de grond raakte zag ik voor mij het grote monster met de acht hoofden weer. Ik zag het monster, maar het monster mij niet. Ik nam het zekere voor het onzekere en rende naar de plek waar een aantal afgereten stukken van Jarmir lagen. Hoewel het monster mij niet kon zien had hij mij
kennelijk wel geroken en voor ik het wist klapten de kaken van de koppen weer om mij heen op elkaar. Ik kon ze maar net ontwijken en ze misten me op een haar na. Ik greep het eerste stuk van Jarmir’s lichaam dat ik krijgen kon. Het bleek een long te zijn. Ik rende terug naar het platform en zo vertrokken Buffy en ik weer naar boven. Nu had ik dus een long van Jarmir en een hand van Merrick bij me, en dus werd het tijd om een priester te zoeken. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit dit vreselijke hol. Ik had nog een schat gevonden toen Jarmir, Merrick en buffy beneden waren en daar had ik de meest waardevolle edelstenen en platinastukken uit gehaald. Zo snel mogelijk gingen wij op weg naar de stad. Ik ben meteen doorgelopen naar de tempel van Avani, maar jammer genoeg konden zij mij niet helpen. Ook in de tempel van Tempus was niemand bij machten om Merrick en of Jarmir weer terug tot leven te krijgen. Wel kreeg ik te horen dat ik misschien terecht kon in de tempel van Mask, de godin van van geluk en rijkdom. Ik werd doorverwezen naar kardinaal Patrick McEstor. Na lang gepraat vertelde hij dat hij het wel kon doen voor het luttele bedrag van drieduizend goudstukken. Aangezien Buffy en Wragath geen goud hebben ben ik dus de enige die in staat is het geld bij elkaar te krijgen. Ik heb net iets meer dan tweeduizend goudstukken nu bij elkaar, precies genoeg voor mijn mooie harmonica....het lijkt wel of er altijd iets is waardoor de aankoop van mijn geliefde instrument niet door kan gaan. Het lijkt wel of ik steeds op de proef wordt gesteld. Maar Merrick terugbrengen is belangrijker dan mijn eigen bezit dus ik heb weinig keus. Met pijn in mijn hard heb ik besloten mijn goud alweer opzij te zetten voor een hoger doel. Zou het ooit nog zo ver komen dat ik die harmonica zou kunnen kopen? In ieder geval heb ik nu nog steeds niet genoeg goud om Merrick tot leven te laten wekken en dus ben ik misschien genoodzaakt om mijn magische kruisboog ook te verkopen. Ik heb er veel voor over om Merrick terug te krijgen en het is nu een “ koste wat het kost” situatie geworden. Ik heb natuurlijk helemaal geen goud genoeg om ook Jarmir terug te laten komen en dus zal dat moeten wachten. Het wordt mijn nieuwe doel daarvoor te gaan sparen, mijn harmonica wordt op dit moment op de lange baan geschoven. Morgen ga ik spullen verkopen. Hopelijk heb ik morgen goed nieuws te melden en is Merrick weer onder ons.
vierde dag van de eerste week van de tweede maan vandaag was het zo ver, de dag dat we Merrick probeerden terug te brengen in ons midden. Ik heb nogmaals met Patrick over de prijs gepraat en zijn laagste bedrag was zesentwintigduizend goudstukken. Ik had nog steeds niet genoeg en er zat dus nog maar één ding op, het verkopen van mijn magische kruisboog. Met het hele melodramatische verhaal erbij kreeg ik best een mooie prijs voor mijn wapen en dus heb ik hem maar meteen verkocht. Ook heb ik de twee bijlen uit labyrint verkocht, die eigenlijk het laatste beetje geld hadden moeten opleveren voor mijn harmonica. In totaal heb ik nu net geen vierduizend goudstukken, genoeg dus om Patrick te betalen. Terug in de tempel mocht ik Patrick volgen naar de zaal waar het ritueel zich zou gaan voltrekken. Op de vloer was een ingewikkeld patroon getekend wat mij voorkwam als een sterrenbeeld. Er waren acht priesters met kaarsen die op speciale plekken gingen staan en ze begonnen met chanten toen Patrick vertrok. Even later was Patrick terug in een indrukwekkend wit gewaad, afgezet met goud en edelstenen. Hij had een hele indrukwekkende mijter op zijn hoofd ook met goud en edelstenen, die zwaar leek te wegen op zijn schedel De wierrook die hij bij zich had begon ze zweven boven het altaar terwijl er steeds harder gezongen werd. Patrck nam de hand van mij over en legde hem precies op de goede plek op het altaar en stopte er een diamand in. Nog steeds groeide het volume van de stemmen van de priesters en Patrick. Het werd steeds harder tot het bijna oorverdovend was. Je voelde een gigantische kracht ontwikkelen in de zaal en de wind van de stemmen van de priesters lieten de wierrook veranderen in een soort draaikolk boven het altaar. Langzamerhand groeide de hand van Merrick uit tot een arm en verder tot een deel van zijn lichaam. Hetgeen dat ontstond op het altaar leek wel degelijk op het lichaam van Merrick. Toen het lichaam kompleet was en het gezang op zijn hoogtepunt was begon het lichaam te bewegen en ik zag de ogen opengaan. Merrick nam een diepe ademteug alsof hij bijna gestikt was en probeerde langzaam rechtop te gaan zitten. Ik liep naar het altaar om hem te ondersteunen. Het zware ritueel had ook bij Patrick zijn sporen achtergelaten. Hij was helemaal bezweet en zag er uitgeput uit. Samen met Patrick ondersteunde ik Merrick terwijl hij probeerde op te
staan. Merrick en ik bedankte Patrick hartelijk en ik betaalde Patrick. Merrick begon over bij mij in het krijt staan, maar daar heb ik later nog wel een keer over met hem. Hij had een wit gewaad aangetrokken gekregen door een priester en eenmaal buiten heb ik dus maar eerst een set kleren gekocht voor hem. Daarna heb ik hem teruggebracht naar zijn chapterhouse waar hij kon bijkomen en uitrusten. Ik heb het Patrick gehad over het terug laten komen van Jarmir, wat natuurlijk ook moet gebeuren en dat kon eventueel overmorgen. Patrick moest ook uitrusten en bijkomen. Daarom besloot ik ook maar meteen voorbereidingen te treffen voor de terugkeer van Jarmir, financiële voorbereidingen vooral. Ik had niet genoeg geld om Jarmir terug te laten halen en dus besloot ik ook maar mijn amulet te verkopen dat mij een tijd lang goed heeft beschermd. Ik heb er alles voor over mijn vrienden weer levend terug te zien, en ik zie op dit moment geen andere of betere manier. Ik kreeg ook voor mijn amulet een goede prijs maar het was helaas niet genoeg om het volledige bedrag rond te krijgen. Aansluitend heb ik dan ook maar een lening afgesloten bij de Kindom Coin Collectors. De lening was veel te veel en dus heb ik meteen maar een deel afgelost. Er is haast bij dat Merrick en Jarmir weer terugkomen maar niet iedereen snapt waarom. Ik ben door Razadhel gevraagd te helpen bij het oplossen van een deel van het voedselprobleem. Ik wil morgen met hem spreken en ik weet nu dus nog niet precies wat mij te wachten staat, maar het zou niet een kleinigheidje zijn denk ik. Nu Merrick terug is moeten we ook het labyrint weer in om de bijl te halen, en daar staat natuurlijk nog steeds het acht-koppig monster te wachten op ons. Als we een kans willen maken tegen dit monster moeten we met z’n allen zijn en op volle krachten. Hoe sneller de party weer kompleet is hoe eerder wij het labyrint in kunnen en hoe eerder wij dus het voedselprobleem kunnen oplossen. Vermoedelijk is de hulp van merrick en Jarmir ook van harte welkom bij het opslossen van dit probleem. Een andere reden die ik heb om het zo snel op te willen lossen is dat ik niet weet wat er precies gaat gebeuren de komende dagen en dat het zeker mogelijk is dat ik misschien mijn laatste woorden aan het schrijven ben in dit dagboek. De reden waarom Razadhel mij heeft geschreven is niet duidelijk, maar het zal allicht een bepaalde hoeveelheid gevaar met zich meebrengen. Als ik meteen moet handelen als ik bij Razadhel ben zou
het kunnen zijn dat ik het niet overleef, en wat moet er dan gebeuren met Jarmir? Als ik sterf met de long van Jarmir zal hij nooit meer tot leven gewekt kunnen worden. Ik moet zorgen dat voor ik mijzelf in het gevaar en avontuur stort de terugkeer van Jarmir zeker wordt gesteld. De enige manier om dat de waarborgen is om te zorgen dat de long en het geld bij Patrick zijn voor ik er op uit trek. Mocht het zo zijn dat ik niet meer terugkom dan kan het ritueel toch plaatsvinden zonder mij. Ik moet dus nu aan het geld zien te komen.... met de lening en het verkopen van mijn spullen heb ik nu in ieder geval het bedrag bij elkaar en dus heb ik het geld en de long meteen overhandigd aan Patrick. Ik heb verteld dat ik morgen misschien een kweeste ga doen waarvan ik misschien niet meer terugkeer. Ik heb afgesproken overmorgen één of twee uur na zonsopgang in de tempel zal zijn en dat als ik er dan niet ben het ritueel zonder mij uitgevoerd moet worden. Dit is het beste wat ik op dit moment kan doen. Er spoken nog meer gedachten door mijn hoofd, nog meer redenen, nog meer gevoelens, maar ik ben helemaal ontdaan op dit moment en dus komt dat later wel. Laat ik eerst wat tijd voor mijzelf nemen. Het enige dat ik er over kan schrijven is dat ik weer geen harmonica kan kopen, en dat ik zelfs enkele van mijn meest waardevolle spullen heb verkocht om mijn vrienden terug te krijgen. De harmonica is op dit moment niet meer in zicht en ik zal nadat ik mijn schulden heb afgelost vanaf niets weer moeten beginnen met sparen. Van voren af aan weer beginnen. Ik krijg steeds meer het gevoel dat het een test is. Het is nu niet meer toevallig in mijn ogen dat tot drie keer toe ik mijn harmonica opzij heb moeten zetten voor hulp aan anderen. Het lijkt wel Avani mij wil testen tot hoe ver ik wil gaan met mijn eigen dingen, materieel en immaterieel, opgeven voor anderen. Ik weet niet tot hoe ver deze test zal gaan, maar ik vrees het ergste. Ik denk dat mijn goedheid op de proef wordt gesteld, dat er wordt gekeken waar mijn grens ligt. Ik heb duidelijk het idee gekregen tot hoever ik kan geven zonder te nemen. En in mijn ogen is dat precies waar het om draait in dit leven, de verhouding tussen geven en nemen. Ik vind dat mijn leven moet bestaan uit geven, maar de vraag is in hoeverre het moet of zal bestaan uit nemen. Ik denk dat je dat niet in de hand hebt, ik niet in ieder geval. Dit is ook precies de reden waarom het “ in de schuld staan van” waar Merrick het over had een hele andere dimensie krijgt. Het is mijn
beslissing geweest alles opzij te zetten voor zijn terugkomst, en het was geheel mijn beslissing. Merrick heeft mij er nooit om gevraagd om voor hem te doen of iets in die richting. Het is voor mij dus meer een gift, een keuze om te geven zonder te nemen. Het is geen lening die terugbetaald dient te worden. Voor Jarmir geldt overigens hetzelfde. Ik houd Merrick dus ook niet verantwoordelijk dit. Ik denk ook dat dit een onderdeel van de test is. Ik wil dus niet dat Merrick mij materieel of financieel aflost. Het is mijn keus, mijn test, mijn verhouding, mijn gift... Hoewel het pijn doet hoe alles gaat, en het knaagt aan me hoe het nu verder gaat is er ook een positieve kant aan het verhaal. Hoe de test uiteindelijk ook afloopt, in mijn voordeel of nadeel, er zit meer aan vast dan alleen een test. Het leert mij heel veel over het leven en vooral ook over mijzelf. In ieder geval is door een grote gift Merrick weer terug in ons midden en dat is het allerbelangrijkste op dit moment. Mijn gedachten dwalen ook af naar Razadhel. Wat zou hij van mij willen? Waarom heeft hij mij nodig? Waarom loop ik mij voor te breiden op mijn eigen dood? Ik neem alle maatregelen om de terugkomst van Jarmir veilig te stellen, er vanuit gaande dat ik zelf niet meer terugkom. De reden waarom ik hier rekening me houd is nog een beetje onduidelijk en dat is beangstigend op zichzelf. Voor de hand liggend is dat ik er rekening mee houd omdat in de laatste paar dagen drie van mijn beste vrienden zijn overleden. Lucian, merrick en Jarmir, alle drie in zeer korte tijd. Ik heb zelf gekozen voor het leven van spanning en avontuur, maar dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Mijn nieuwe vriendengroep uit elkaar getrokken door de dood. Het gaat allemaal zo snel, er gebeurt zo veel, het geeft een duidelijk beeld dat niets zeker is en dat ik of iemand anders zo de volgende kan zijn het leven te laten. Misschien dus hierom ben ik er zo mee bezig en houd ik er rekening mee. Het zou een logische en voor de hand liggende verklaring zijn. Maar is er niet meer? Is er niet een gevoel van binnen die mij waarschuwt voor wat komen gaat? Heb ik niet een onverklaarbaar voorgevoel voor mijn eigen dood? Ik wil er niet meer over nadenken of schrijven. Vandaag is er een kleine overwinning op de dood geboekt doordat Merrick weer zij ons is, en laten we ons vooral daar op concentreren.
Vijfde dag van de eerste week van de tweede maan Vandaag was het de dag om met Razadhel te praten. Ik heb met Merrick afgesproken om op het middaguur bij het chapterhouse te vertrekken. ’s Ochtends heb ik eerst mijn rust in de muziek proberen te vinden en heb rondgelopen in het armenkwartier. Ik heb echt geen geld en dus ook geen geld om brood te komen voor armen. Al mijn geld is opgegaan aan Patrick. Ik heb in ieder geval mijn klanken laten vloeien, dat is alles wat ik op dit moment kan doen. Precies op tijd zijn Merrick en ik vertrokken naar Razadhel zijn kantoor. Onderweg heb ik het met Merrick over prioriteiten van alle problemen gehad. Ik heb met Merrick afgesproken dat afhankelijk van wat Razadhel te zeggen heeft over het voedselprobleem we prioriteiten gingen stellen aan voedsel en labyrint. Razadhel vertelde dat door de maatregelen van het koninkrijk tegen psions, de psions misschien voor de infecties in het graan hebben gezorgd. Ze zouden dit als wraakactie gedaan hebben. Het klinkt als een mogelijke en misschien zelfs wel heel logische verklaring. Het is mij al eerder verteld als gerucht, dus wie weet. De psions die verantwoordelijk zouden zijn voor het infecteren van het graan zouden in een grot zo’n acht uur buiten de stad zitten. Het enige dat Razadhel vertelde is dat het acht uur vanaf de dageraadpoort is en dat de grot op dit moment is afgesloten door een grote toverspreuk van Razadhel zelf. De psions zitten daar dus nu gevangen en dus heeft het gen haast hier nar toe te gaan. We gaan eerst naar het labyrint, mede omdat daar nog een hoop waardevolle spullen van Merrick liggen. Razadhel vertelde er ook nog even bij dat het hem niet uitmaakte of de psions dood of levend terugkwamen. Morgen eerst het ritueel met Jarmir, daarna hopelijk het labyrint en de volgende dag de grot met de psions. Dan zijn we in twee dagen hopelijk klaar. Het heeft allemaal al lang genoeg geduurd. Merrick is weer teruggegaan naar het chapterhouse en Buffy heeft het verhaal van het labyrint in de inn verteld. Ik ondersteunde het verhaal met muziek en het was een mooie show van Buffy, ze heeft talent! Helaas joeg ze aan het eind een groot deel van de klanten weg, die ik met mijn muziek nog maar net binnen kon houden. Ik heb onze show deze avond afgesloten met het volgende gedicht.
Heen en terug zonder tussen Zoals het zand in de zandloper Als het geld van de maktkoper Als de traan van een vrouw Ten tijden van rouw Zoals de waarheid voor de eeuwige hoper Zo gaat het leven van onze omgeving Wetend de ervaring van onze beleving Waar aardse zaken verbuigen Als wij voor goden ons buigen Wordt geest en dood meer dan allen een zweving Als dimensies met elkaar worden vervlochten En enkelen als uitzondering zien mochten Hoe dood wordt overwonnen En opnieuw een leven wordt begonnen Zo vinden wij wat wij eigenlijk zochten Als je dan denkt alles kwijt te zijn En je hoop op dat ene si zo vreeslijk klein Als je dan meer kan geven wat je hebt Als alles wat van jou is wegebt Beleef je misschien hetzelfde als in dit refrein
De avond was nog jong en nog meer stond te gebeuren. De andere bard in deze inn zat in een hoekje wat te schrijven aan zijn liederen en gedichten (denk ik) en het leek me leuk om iets samen te doen. Hij was na mijn komst een beetje afgedropen en hoewel ik het gevoel maar al te goed ken leek het mij een goed idee hem en plekje te geven in deze stad voordat ik weg ga. Zijn “naam” is Jozef Scarfnuckel en hij speelt de harp. Het leek mij mooi om samen met hem “The Flame of Lucian” ten gehore te brengen. We hebben een melodie uitgekozen die wij beiden kenden en hebben een mooi optreden gemaakt van ons duet. Aan het eind van de show kwam iemand aan tafel staan die zich voorstelde als Hendrick, werknemer en kennelijk spokesman van Lord Ravalle. Over zeven dagen wordt lord Ravalle tweeënvijftig jaar oud, en voor het behalen van deze respectabele leeftijd wordt een groot feest gegeven. De nodige dosis muziek kan niet ontbreken natuurlijk en kennelijk had Hendrick of Lord ravalle zelf van mij gehoord. Hendrick vroeg mij of ik er wat voor voelde om te spelen op dit grote banket, en natuurlijk leek me dat wel wat. Ik heb afgesproken dat ik zou langs Lord Ravalle’s kantoor te gaan om een afspraak te maken over tijden en betalingen. Het is een groot stadspand op Ghazach Mai. Nu is het tijd voor de voorbereidingen van mijn repertoire voor over zeven dagen. Ik kan natuurlijk niet met lege handen, laat staan met lege klanken aankomen. Het wordt een drukke tijd de komende dagen. Morgen het ritueel met Jarmir, de dag erna het labyrint, de dag erna de grot van de psions en dan daarna in ieder geval het optreden bij Lord Ravalle. In de tussentijd hoop ik hard te kunnen werken aan mijn muziek EN natuurlijk ook het voedselprobleem. Ik wil zo snel mogelijk weer goed ongeïnfecteerd eten op de markt krijgen zodat voor de armen in de stad de voedselprijs weer naar beneden kan. Ik ga nu naar bed, morgen vroeg nar Patrick voor het ritueel om Jarmir terug te krijgen.
Zesde dag van de eerste week van de tweede maan Vandaag weer vroeg op. Tussen een en twee uur na zonsopgang zou ik weer bij Patrick zijn. Ik voel kriebels in mijn buik en ik hoop maar dat alles goed gaat vandaag. Ik ben eerst lans het chapterhouse van Merrick gegaan want hij wilde graag mee. Het ritueel was niet veel anders als het ritueel van Merrick en gelukkig was het resultaat ook niet anders! Jarmir was weer onder ons en na Patrick weer uitvoerig te bedanken heb ik kleren gekocht voor Jarmir en heb ik hem naar de Inn begeleid waar hij in ieder geval een dag kon rusten. Tot mijn grote verbazing, hoewel, misschien niet verbazing maar blijde verrassing, begon het rusten van Jarmir met een grote pul bier. Daarna was het toch echt tijd om te slapen. Nu had ik mooi de tijd om naar het kantoor van Lord Ravalle te gaan om te praten over mijn contract voor het banket. Het is uiteindelijk op een niet onverdienstelijke honderdvijfentwintig goudstukken neergekomen. Over zeven dagen is het zo ver. Terug gekomen op het marktplein zag ik Merrick bij Wragath zitten, buiten tegen de muur van de inn. Wragath, die al een tijdje tegen mij heeft gezegd dat hij zich wat zwakker voelde zag er nu toch een stuk slechter uit dan normaal. Merrick had hem onderzocht en het bleek dat Wragath een hele ernstige ziekte had opgelopen in het labyrint. Merrick verweet mij dat ik er niks aan gedaan had en dat en nam daarop Wragath mee naar zijn chapterhouse voor genezing. Kennelijk kan het daar gratis, want Merrick heeft geen zilverstuk op zak. Het zat me toch vreselijk dwars wat hij zei, en voor mij gaat hij een beetje voorbij aan het feit dat ik bijna vier dagen bezig ben geweest met het terug laten komen van hem en Jarmir. Het terughalen van hun was voor mij belangrijker dan Wragath die zich iets minder voelde dan normaal. Tevens heeft hij nooit aangegeven echt ernstig ziek te zijn, en dus was er voor mij geen reden om actie te ondernemen. Ze gingen weg zonder ets te zeggen, net of er reden is om mij te negeren. Ik ging in ieder geval kijken hoe het met Jarmir was en aan mijn repertoire werken voor het grote banket. Een tijd later kwam Merrick en Wragath terug, weer gezond en wel, en Merrick ging weer naar zijn chapterhouse met de enige mededeling dat het genezen van Wragath financieel “geregeld” was en dat HIJ morgen het labyrint in ging en hij wel zou zien wie er mee ging.
Ik schrijf verder aan mijn repertoire maar ik blijf afgeleid door de gedachten aan het “gesprek” met Merrick van vandaag. Het verwijtende, het bijna respectloze gedrag, net alsof er nooit iets gebeurt is, het valt me zwaar tegen. Echt goed kan ik mij niet concentreren en dus besluit ik maar om naar zijn chapterhouse te gaan om het uit te praten met hem. Ik werd opengedaan door een medewerker van het huis, en na dat ik vertelde voor wie ik kwam en wie ik was werd ik keurig naar Merrick’s kamer begeleid. De verbazing was van merrick’s gezicht af te lezen ton ik voor zijn deurtje stond en hij legde mij uit dat normaal gesproken NIEMAND binnen mocht komen die niet in het chapterhouse hoort. Het was dus kennelijk een grote uitzondering! In ieder geval heb ik mijn verhaal gedaan bij Merrick en we hebben het uitgepraat. Ik heb verteld over mijn test van Avani en hij over zijn test van Tempus, met de bijl in het labyrint. We hebben beiden dus iets om voor te gaan, alleen we doen het op een andere manier. Goed, alles is in ieder geval uitgesproken. Het kwam er op neer dat hij het nooit verwijtend bedoeld had en dat zijn drang om te gaan met of zonder ons neer kwam op de gedrevenheid om voor de test van Tempus zo snel mogelijk slagen. Ik kan het mij wel voorstellen. Ik kan weer met een goed gevoel weg uit het huis waar ik nooit binnen had mogen komen. Merrick raadde mij aan om eens een keer naar de tempel van Avani te gaan om met een priester over mijn test te praten. Misschien kan zo iemand mij helpen of er meer over vertellen. Aan de ene kant is het een goed idee, aan de andere kant wil ik de test zoals ik hem nu voor me heb helemaal zelf doen. Het is iets om over na te denken. Terug in de inn ben ik verder gaan schrijven en Jarmir en Wragath vergezellen mij bij het diner. Aan de bar kom ik Mathilde Daisy tegen, een knappe blonde jonge vrouw. Ik zou haar graag beter leren kennen, en zij mij ook kennelijk, maar het labyrint morgen is belangrijker. Ik kan mij nu niet veroorloven om een nachtrust over te slaan. Ik heb haar dus zo subtiel mogelijk laten weten dat ik graag een andere keer verder zou willen praten maar dat ik drukkende zaken heb. Hopelijk gaat morgen alles goed en zijn we zo weer die stinkende grot uit om daarna ons te buigen over het voedselprobleem dat nog steeds heerst.
Zevende dag van de eerste week van de tweede maan Ik ben vroeg opgestaan om te wassen en om de rest uit bed te halen. Wragath voelde zich goed genoeg en Jarmir ook, Buffy, die onder mijn bed sliep, ging ook mee, dus als Merrick staat te wachten zijn we compleet. Ik had Jarmir gister en vanochtend aangeboden (nu ik toch een lopende lening heb bij de bank) om ook een harnas en een bijl voor hem te kopen, omdat deze in het labyrint verloren zijn gegaan. Hij ging er niet op in. Eenmaal compleet en bijna klaar voor vertrek kwam het harnas en wapen van Jarmir weer naar boven. Hij vroeg aan Merrick of hij voor uitrusting kon zorgen. Waarom, dat snap ik niet. Merrick, die ook geen geld heeft, zou dat wel (even) doen. Uiteindelijk is hij alle banken langsgelopen om er achter te komen dat een lening afsluiten niet zomaar gaat en niet op de door jou gestelde voorwaarden. Heel vreemd dat alles zo loopt, terwijl ik het Jarmir nog had aangeboden EN terwijl ze beide weten dat ik een lopende lening heb en dus zonder problemen aan geld kan komen. Waarom loopt alles toch altijd zo moeilijk? Goed, in het labyrint aangekomen bleek dat sommigen van ons de weg naar beneden niet meer zo goed wisten. Gelukkig ik wel, en Jarmir, vertrouwd onder de grond, wist natuurlijk door zijn ervaring ook de weg naar de bijl terug. Als eerste grote verrassing kwamen wij een Umber Hulk tegen die in gevecht was met een aantal grafrovers, die kennelijk in een van de kamers zat die wij nog niet in waren gegaan. Ik dacht dat we wel op dezelfde manier als vorige keer door het labyrint zouden “haasten” maar eenmaal in gevecht met het monster bleek ik er toch echt alleen voor te staan en de rest een eind achter me. Ik wist me nog net in veiligheid te brengen maar door de machtige klappen was ik wel op sterven na dood. Gelukkig kon Merrick mij weer op de been krijgen en na een redelijk zwaar gevecht konden we weer verder naar de bijl en de hydra. In het doolhof probeerde ik mij de plekken nog te herinneren waar vallen waren gezet, om er geen tweede keer in te trappen. Bij de rode loper waren een aantal vallen gezet, en hoewel ik nog probeerde te waarschuwen stapte Merrick er midden in. Dat koste bijna zijn leven.
Al met al kwamen we aan in de gang voor de kamer met de lift, waar Merrick en Jarmir van de beelden van de helden hun harnas afhaalden en zelf aantrokken. Eindelijk goed uitgerust konden we beginnen aan de grote eindslag. Het was een kwestie geworden van nu of nooit... We namen de lift naar beneden en als verwacht stond het monster tussen ons en de bijl in. De klappen van de Umber hulk dreunden nog door in mijn hoofd en ik spelend op mijn harmonica was ik niet degene die als eerste naar voren zou rennen. Jarmir en Wragath wel gelukkig. Merrick was nog bezig om met de hulp van Tempus zich beter te beschermen en kwam dus later pas oog in oog met de hydra. Langzaam trok ik mee naar voren om uiteindelijk ook mijn rapier in het monster te steken. Druk bezig in gevecht gebeurde het onverwachte.....Ik vocht bijna zij aan zij met Jarmir tot ik in min ooghoeken ineens het gezette lichaam van de dwerg in elkaar zag zakken. In eerste instantie dacht ik dat mijn helende gaven dit snel zouden verhelpen, maar tot mijn grote schrik kwam ik er achter dat onze dwergenvriend voor de tweede keer in dit hol het leven had gelaten. Aangeslagen door het terugbrengen naar deze wereld en het gevecht met de Umber Hulk, heeft hij gegeven wat hij had, maar de hydra was te sterk. Alles voor een paar momenten opzij gezet vocht ik verder. Wragath was kennelijk weer aardig op krachten gekomen sinds zijn bezoek aan de tempel met Merrick want hij sloeg er met een aardige overtuiging op los. Het zou overdreven zijn dat de hoofden van de hydra in het rond vlogen onder de klappen van zijn zwaard, maar goed ging het wel. De hydra spuuwde vuur om zich heen en iedereen probeerde zo goed en zo kwaad als het ging de vlammen te ontwijken. Een grote straal vuur kwam op het zwaard van Wragath dat opgloeide in de omringende vlammen. Het leek even of het zwaard in brand stond maar een grote golf bloed van de hydra spoelde al over het zwaard heen. Wragath had ondertussen zijn zwaard namelijk weer diep in de nek onder één van de hoofde geslagen. Het leek even of het bloed in het zwaard drong in plaats van er af stroomde en toen het bloed weg was gloeide het zwaard nog steeds. Het zwaard gloeide steeds feller en feller tot, na een grote lichtflits, de vlammen van het zwaard afsprongen. Het zwaard bleef branden! Misschien hebben de anderen toch te vroeg gelachen om mijn verhaal over de vlam van Lucian!
Langzamerhand verdween hoofd voor hoofd het gevaar van de hydra tot het laatste hoofd sneuvelde onder het zwaard van Wragath en het grote lichaam inzakte als een pudding. Voor Jarmir was het echt te laat. De bijl was in ieder geval in het bezit van Merrick, maar weer heeft iemand het niet overleefd. De vraag is natuurlijk of dit het waard was...... Merrick stopte Jarmir in zijn magische tas, dit klinkt misschien een beetje onorthodox, maar het is op dit moment de beste manier op Jarmir mee te krijgen naar de buitenlucht. Merrick vertelde dat hij Jarmir weer tot leven zou kunnen laten wekken, en dat dit makkelijker zou zijn dan de vorige keer, nu het lichaam een geheel is in plaats van een lichaamsdeel. Ik zal snel verder schrijven en een aantal stukken overslaan. De reden hiervoor wordt zo duidelijk.... Terug in de stad kwam Wragath er achter dat hij geen kant op kon met zijn vlammende zwaard. Het leek hem dus het beste er mee rond te gaan lopen in zijn hand, tot grote angst van omstanders. Ook in de inn kon hij geen kant op en Maria was er niet echt van gecharmeerd dat iemand met een getrokken brandend zwaard in gelachkamer zat. Ze viel uit tegen Wragath en eiste dat hij een oplossing voor dit probleem vond, en snel! De oplossing bleef uit en Wragath deed zich weer eens op zijn aller domst voor. Maria sprong uit haar vel (terecht) en dreigde ons uit de inn te zetten als het zo door ging. Wragath is uiteindelijk weggelopen na de uitbarsting. Vreselijk zo een klein kind in de groep, hij is kennelijk niet volwassen of slim genoeg om er iets aan te doen, de meest voor de hand liggende optie om een schede te kopen is kennelijk niet bij hem opgekomen, maar goed, ik ben het babysitten in ieder geval goed zat! Kan het nu nooit eens keer normaal gaan, kunnen mensen nooit eens een keer normaal nadenken of zich normaal gedragen? Waarom word ik toch zo op de proef gesteld? Mijn goede relatie met Maria wordt zo meteen nog op het spel gezet, of mijn reputatie, het is gewoon te erg voor woorden..... Ik ga slapen....
Eerste dag van de tweede week van de tweede maan Maria was nog steeds boos over gisteravond, en toen ik bij het ontbijt kwam bleek de situatie nog steeds gespannen. Ik heb nog geprobeerd om lief tegen Maria te doen, maar het maakte kennelijk weinig uit. Merrick en ik zijn vertrokken naar de tempel van genezing om Jarmir weer terug te krijgen onder ons. Het lukte allemaal, en Merrick vertrok om de bijl uit het labyrint terug te brengen, en ik nam Jarmir mee terug naar de inn. Natuurlijk heb ik eerst een outfit voor hem gekocht. Op het moment dat ik de inn binnenliep barste Maria los in een op dat moment nog onverklaarbare scheldpartij. Het bleek dat de situatie nu echt het dieptepunt, het kookpunt bereikt had... Maria bleek vanochtend een gesprek met Merrick gehad te hebben over de situatie in de inn, een gesprek over het wangedrag van Wragath en het klantverjagende gedrag van Buffy. Kennelijk heeft Maria een laatste waarschuwing aan Merrick gegeven en gedreigd met uitzetting. Ik snap niet waarom Merrick mij hier niets over heeft verteld, maar goed, het moment van laatste waarschuwing is kennelijk vervlogen. Om kort samen te vatten wat er gebeurt is: Wragath is vanochtend uit bed gekomen en beneden in de inn bleek Buffy stennis geschopt te hebben tegen Wragath. Wat er precies aan de hand was en waar het precies over ging wist Maria niet, maar de orde en rust waren goed verstoord. Maria ging hier natuurlijk wat van zeggen en het bleek dat tot overmaat van ramp Wragath ondanks het verbod van gisteravond weer gewoon met zijn vlammende zwaard in zijn hand beneden zat. Dit was natuurlijk vragen om problemen, maar het ergste moet nog komen. Wragath heeft namelijk in reactie op de uitbarsting van Maria zijn zwaard op de houten vloer gelegd. Een grote brandvlek ontstond en, jawel, toen Maria op het punt stond letterlijk en figuurlijk te ontploffen is Wragath weggelopen. De maat was meer dan vol, erger nog, flink overstroomd, en de party werd dus de inn uitgezet. Ik kreeg dus de hele tirade over mij heen van Maria en dat we nooit meer een voet over drempel van dit gebouw mochten zetten. Het is vreselijk wat er gebeurd is, schandalig ronduit, en ik kon Maria ook geen ongelijk geven. Ik heb de spullen gepakt van de hele party en ik heb ons ingeschreven in de Feathery Willow Inn. Nadat ik de spullen verhuisd had en alle aan Jarmir en Buffy heb uitgelegd ga ik terug naar Maria om de openstaande rekening af te betalen en
afscheid te nemen van deze gastvrije vrouw. Toen ik de rekening bij haar wilde betalen bleek dat Merrick dat vanochtend al gedaan had (waarom verteld die man mij toch niks?) en dat er dus niets meer te betalen viel. Op het moment dat ik afscheid van haar nam, kwam de aanstichter van deze situatie, de halforc, in de deuropening staan. Maria schreeuwde het meteen uit dat hij buiten moest blijven en geen voet meer binnen de deur mocht zetten. Ze wierp een muur van woorden voor hem op, maar, tot mijn grote verbazing, liep hij gewoon met zijn vlammende zwaard naar binnen. Hoewel ik het zat was om babbysitter te spelen en dus niets aan dit domme gedrag wilde doen, kon ik ook niets doen. Sprakeloos en overdonderd zag ik het tafereel een paar stappen aan, tot ik ontwaakt werd uit mijn geestelijke afwezigheid door het geschreeuw van Maria om de wachters. Een groep wachters stormde binnen achter Wragath aan. Ik was op dit moment bijna buiten en de wachters buiten lieten mij niet meer gaan nadat Maria met haar vinger naar mij had gewezen met de woorden “en hij ook”. Ik zag nog net hoe de situatie nog nijpender werd binnen toen Wragath het er niet bij liet zitten en met zwaard in de aanslag tegenover de wachters stond. Ik was mij van geen kwaad bewust en verzette mij ook niet eenmaal buiten. Binnnen was dat een ander verhaal. Na ongeveer tien minuten werden Wragath en ik afgevoerd naar de gevangenis. Dat smerige mormel van een Wragath had het met zijn domme ongeciviliseerde gedrag voor elkaar gekregen niet alleen zelf opgepakt te laten worden, maar ook mij erbij! Mijn reputatie, mijn relatie met Maria, mijn goed betaalde plek om op te treden, alles weg door dit gedrocht! Ik wil niet verder uitwijden over het verblijf in de gevangenis, maar het is de eerste en laatste keer in mijn leven geweest! Ik heb in ieder geval een dag de tijd gehad om Wragath te laten weten hoe ik over hem dacht en dat hij wat mij betreft naar verste uithoek van het koninkrijk mocht vertrekken.
Tweede dag van de tweede week van de tweede maan Merrick, Jarmir en Buffy kwamen ons ophalen bij de gevangenis en ik heb Merrick, die nog steeds niet wist wat er precies gebeurt was, het hele verhaal verteld. Hij vertelde dat het aan verstandige mensen zoals hij en ik was om voor dit soort mensen te zorgen net als ik voor de armen zorgde. Hij had het over honden en minder bedeelden, en hoewel hij het vast wel anders bedoelde, vond ik dat het twee prima vergelijkingen waren voor dat mormel. Merrick vond dat wij hem moesten begeleiden en hij krijgt nog één kans van mij. Het is nu wel een zaak van wegwezen of veranderen voor Wragath, een andere keus is er niet! Alsof er nog niet genoeg problemen waren, hoorde ik bij het avondeten ineens over een eventuele verkrachting, en niet zomaar een verkrachting, maar het verhaal dat Wragath Buffy verkracht zou hebben. Als dit waar is dan is het verhaal Wragath helemaal afgelopen. Op de kamer in de inn hebben we geprobeerd om de waarheid boven tafel te krijgen, maar dat bleek moeilijker dan geschreven. Ik geloofde zowel het verhaal van Buffy dat ze verkracht was, als het verhaal van Waragath. De waarheid ligt dus ergens in het midden. Tussendoor kwam nog even probleem nummer twee, namelijk de psiongrot. Merrick leek het verstandig dat het probleem rond Buffy en Wragath eerst uit de wereld was voor we naar de grot zouden gaan. Toen uiteindelijk bleek dat Buffy en Wragath geen probleem meer hadden met elkaar wilde Merrick het toch laten uitzoeken. Natuurlijk was alles vreemd zoals het ging, maar waarom krabbelt Merrick steeds terug? Het lijkt wel of hij het bezoek aan de grot steeds verder wil uitstellen. Hij durft ook niet te zeggen waar het op staat, of hij wel of niet meegaat. Met opmerkingen als “je moet doen wat je niet laten kunt” laat hij dat onduidelijk in het midden liggen. De vraag is waar bij hem de grens ligt tussen verstandig vinden en willen, maar dat krijg ik er niet uit bij hem. Het blijkt dan ook dat hij zijn harnas laat verstellen en dat hij dus daar op moet wachten. Dat kan hij toch ook gewoon meteen zeggen? Wat is er toch met Merrick aan de hand? Wat is er toch met Wragath aan de hand? Wat is er toch met Buffy aan de hand? Waarom moet en zal Merrick dit laten uitzoeken? Morgen laten we de rechter uitspraak doen.
Derde dag van de tweede week van de tweede maan Goed, om een toch al te lang verhaal kort te maken, de rechter heeft Wragath vrijgesproken en we kunnen dus vandaag nog naar de grot. Het loopt allemaal heel raar op dit moment, maar het zal wel weer over gaan. Merrick kwam eerst goudstukken uitdelen van onze verdiende beloningen en schatten, zo’n tweeduizend in totaal. Ik heb bij deze dus meteen mijn schuld bij de bank afgelost en zowaar een krediet opgebouwd. Terug in de Ol’Buggar stond er weer eens een verrassing te wachten. De vrouw met hoorntjes op haar hoofd, waar ik al eerder over geschreven heb, had ruzie met een grote man. In het heetst van deze strubbeling ontspande haar handkruisboog en een pijl met vergif schoot de nek van de man in. Ze schreeuwde om hulp, en ik heb meteen de ;ijl uit zijn nek getrokken. Mijn helende krachten waren niet voldoende en dus hebben Merrick, Jarmir en ik ze naar de tempel van Chanteau gebracht om hem te laten genezen. In de tempel stond een gemaskerde man met vader Vathel te praten en Jarmir wilde meer weten over die man. Eerst wilde ik echter nog wat meer weten van Tanahlia, de gehoornde vrouw. Tanahlia had Manin (de vergiftigde man) bedrogen, zo werd er geschreeuwd, en het bleek dat Tanahlia aan Manin vers goed graan had belooft, maar dat bij aflevering het graan toch gerot bleek te zijn. Natuurlijk kwam Manin hierover verhaal halen. Tanahlia had dit graan geregeld van een nieuwe scheepslading die in Byroon was binnengekomen. Ik heb haar doorgevraagd over deze rotting en zij heeft een gouden tip misschien voor tweehonderd vijftig goudstukken. Oh wij als party of Razadhel moet dit dan maar betalen als het nodig blijkt te zijn. Verder vertelde zij ook al over het over en weer de schuld geven van gildes en de psiongrot. Oh, de gemaskerde man heet trouwens Kas en is een zeer welvarende marktkoopman. ’s Avonds in de Feathery Willow Inn was een heel aangename verrassing te vinden. Een hele mooie half elven vrouw speelde er op een harp zonder de snaren aan te raken. Fascinerend was het spel, fascinerend was de vrouw. Ik heb nog nooit een combinatie van zoveel schoonheid in persoon en muziek tegen gekomen. Ze luistert naar de prachtige naam Eva Dailystryn, of in onze taal Eva Forreststar. Ik hoop haar zeker nog een keer terug te zien. Mijn vervelende gevoelens verdwijnen zij haar...
Vierde dag van de tweede week van de tweede maan We zijn vandaag vroeg opgestaan en vertrokken naar de grot. Tot mijn grote aangename verbazing vertelde Jarmir dat hij mee zou gaan tot aan de grot, om op de paarden te blijven passen. Onderweg kwamen wij een groep worgs en winterwolven tegen. Op zich geen probleem, maar zoals altijd werd er een probleem gemaakt. Ik was afgestegen en had mijn paard aan Jarmir gegeven, maar Buffy gebruikte haar magie om alles om haar heen bang te maken en weg te jagen. Vreselijk dom van haar, want dat betekende ook dat de paarden en Jarmir schrokken en wegrenden. We zaten nu dus zonder Jarmir, zonder paarden, en nog steeds met de worgs. Na het doden van deze beesten ben ik Jarmir gaan zoeken. We hebben nog even naar de paarden gezocht, maar het mocht niet baten. Terug bij de groep lokte Wragath Jarmir uit door net te doen alsof hij schrok, Jarmir spuugde in zijn gezicht en de twee begonnen weer te vechten met elkaar, met hoofdstoten en klappen erbij. Merrick en Buffy deden niets en dus was het aan de sterke IK om er tussen te komen. Ik heb ze uit elkaar gehaald en toen Jarmir weg liep spuugde Wragath nog na. Een deel kwam ook in mijn gezicht en toen was ik het echt zat. Jarmir rende terug en greep hem weer en een nieuwe knokpartij begon. Weer heb ik ze uit elkaar gehaald en ik heb Jarmir mee genomen om met hem te praten. Hij moet zich vind ik meer volwassen gedragen, in ieder geval wijzer. Hij begon weer over eer enzo, maar ik vind dat eer niet iets is om zo kinderachtig mee om te gaan. Ook tegen Wragath ben ik uitgevallen. Hij had nog één kans gekregen om zijn gedrag te veranderen, maar kennelijk heeft hij die dus gewoon weggegooid. Na mijn uitbarsting droop hij af, geïntimideerd en hopelijk zichzelf achter zijn vieze oren krabbend. Vreselijk dat geval. Merrick vond dat we vol moesten houden en hij durfde te beweren dat mijn nacht in de cel niet zo erg was als “wat hij al wel niet had meegemaakt” . Ik snap niet waarom hij nu ineens zich moet voordoen als iemand met meer levenservaring of zoiets. Toen ik er over begon dat hij niets mocht zeggen omdat hij nooit de gevangenis had gezeten, en dus een slagveld en gevangenis niet kon vergelijken omdat hij maar één van de twee heeft meegemaakt probeerde hij mij er van te overtuigen dat hij
WEL in de gevangenis had gezeten, helaas voor Merrick kan hij niet zo goed liegen.... Waarom moet hij zich nu ineens beter voordoen, waarom moet hij net doen alsof ik geen recht van spreken heb omdat ik volgens hem minder levenservaring heb of minder erge dingen heb meegemaakt? Wie is hij om over mijn verleden te oordelen en waar komt deze zielige bewijsdrang of profileerdrang vandaan? Ik heb geen flauw idee, misschien is er een periode van zelfverheerlijking aangebroken in zijn leven...... Ongelooflijk wat hij ineens veranderd is. Van de aardige Merrick van de dagen in het begin tot een liegende profilerende zogenaamd betere man vandaag de dag. Om even te stoppen met het spuien van mijn gedachten en terug te keren naar de feiten, we kwamen bij de grot aan. Een groene muur van magie blokkeerde de ingang en achter de muur stonden vijf psions. De middelste man begon over de “ beulen” (doelend op ons), wat ik eerst niet helemaal snapte. Het bleek dat Razadhel, toen hij de psions had opgesloten, had gezegd dat de beulen langs zouden komen om het werk af te maken. Razadhel had hierover niets tegen mij gezegd, en ook niet over het verhaal (dat ik overigens geloof) dat de vijf psions Razadhel hadden zien praten tegen een glazen bol in een hutje ten zuidwesten van hier. Kennelijk had de bol hen door en waarschuwde Razadhel. Na een achtervolging kwamen ze hier uit en sloot de tovenaar hen op. We hebben het lang over het voedselprobleem gehad en het probleem verergerde gewoon de dagen dat zij opgesloten waren. Ze hadden er (dus) niets mee te maken. Verder vertelde de man dat psions die zich volgens de wet lieten registreren gedeporteerd werden naar kampen, of vermoord werden. Dit klinkt heel erg onwaarschijnlijk, maar zoals hij het verteld wel geloofwaardig. De psions willen dus niet mee met ons naar de stad omdat ze dan dood gaan of gedeporteerd worden. Het wordt dus vechten of ze laten gaan. Wat mij betreft mogen ze gaan, omdat ze niets met het voedselprobleem te maken hebben, maar Merrick wil hier niet aan. Vechten is voor niemand een optie..........wat nu? Tijd voor een unanieme beslissing......
Maar ja, unaniem in ons gezelschap is niet gemakkelijk, dus de hevige discussie draafde voort en gelukkig kwam een uitkomst steeds dichterbij. Uiteindelijk was het heikele punt dat Merrick vast bleef houden van het melden van de psions. Uiteindelijk kwamen we er op uit dat de psions ons zover mogelijk zouden helpen met het voedselprobleem en de hut, en dat Merrick hen zou proberen te overtuigen zich toch te gaan melden. Overtuigen, niet dwingen, want dwingen zou tot vechten leiden. Uiteindelijk hadden we uitkomst, Merrick hoefde alleen nog maar “akkoord” te zeggen, maar in plaats van dat liep hij weg. Nu was ik het zat, maar de problemen waren voorbij. We konden nu de vrijheid van de psions ruilen tegen al hun hulp en informatie. Ik sprak het toverwoord van Razadhel en de magische poort voor de grot verdween. Het ging zoals afgesproken, en wij kregen alle informatie van de psions. De telepaat, Fex genaamd, had een del van de gedachten van Razadhel kunnen lezen en dit bleek een verassende en belangrijke bron van informatie van ons. Voor de confrontatie met Razadhel, toen hij in de bol aan het kijken was, had Fex een aantal dingen gezien. Razadhel had gedachten over ziekte dood en verderf. Misschien niet verwonderlijk in deze tijd, maar het waren voor hem prettige gedachten, hij dacht ze met een bepaalde vorm van genot. Hij had gedachten over legers ondoden die over de aarde trokken en meer van dit soort vreselijke dingen. Toen Razadhel eindelijk Fex te pakken had heeft Razadhel zijn magische krachten gebruikt om alle waarheid uit Fex te trekken, tegen zijn wil in natuurlijk. Het is dus duidelijk dat de gedachten van Razadhel slecht zijn en over dood gaan, en hij het fijn vind zo. Dit betekend dat Razadhel dus nog niet zo’n puur persoon is als hij zich voordoet. We trokken verder naar de hut van Razadhel en onderweg sloot Merrick zich weer aan bij de groep. De dagen in de grot hadden Fex kennelijk geen goed gedaan want ook hij reageerde (net als Razadhel) heel erg uit de hoogte en arrogant. Eenmaal aangekomen bij de hut hadden zij alle informatie gekregen en konden de psions ons niet meer helpen. We hebben afscheid genomen en ze zijn vertrokken.
Tot onze verbazing was ook de hut omgeven door een magisch veld waar we niet doorheen konden. Het leek er even op dat Buffy door de schoorsteen naar binnen was gegaan, maar het bleek dat ze ons voor de gek hield. Ik kon er niet echt om lachen, maar onder nadere omstandigheden had ik het een hele goede grap gevonden. We hebben in ieder geval de hut van binnen bekeken door de ramen en ik weet niet of de rest hetzelfde idee heeft als ik, maar er is een compleet lab met drankjes en goedjes en het idee bekroop mij dat Razadhel hier bezig was om de mummyrot van het te “maken”. Ik heb natuurlijk nog niets om dit op te staven en ik wacht dus met dit idee nar buiten brengen. Maar het zou dus mogelijk zijn dat de mummyrot uit het lab van Razadhel komt. Vreemd trouwens, dat als een klein onschuldig lab is, dat hij het met een gigantisch krachtveld heeft omgeven zonder mogelijkheid om binnen te komen. Als je niets te verbergen hebt zou een slot op de deur toch voldoende moeten zijn. Merrick was ondertussen naar de stad terug gegaan en ik volgde met de rest ook. Het is al weer bijna zonsopkomst en dus hebben we de hele nacht al doorgetrokken. Ik ben vreselijk moe en ik wil slapen. Eenmaal in de stad was de zon op en we zijn dus maar meteen gaan ontbijten. Zo’n nacht doorgaan maakt een mens hongerig. Tijdens het ontbijt bracht Jarmir het geval van gister ter sprake toen Buffy de paarden en Jarmir had weggejaagd. Jarmir vond dat Buffy hem een nieuwe pony schuldig was en ik gaf hem gelijk. Ik vond hetzelfde over mijn paard. Ik heb geld gekregen van Buffy voor een nieuwe en die ga ik vanmiddag halen. Nogmaals, eerst tijd om te gaan slapen. We hebben nog even nagepraat bij het ontbijt en nog wat gedronken en sluit nu mijn schrijven in mijn dagboek af. Tot vanmiddag, ik ga even bijslapen.
Vijfde dag van de tweede week van de tweede maan Het is ’s middags als ik wakker wordt. Ik heb redelijk goed geslapen naar omstandigheden, maar er blijven veel dingen door mijn hoofd spoken. Ik wilde eigenlijk mijn nieuwe paard gaan kopen in de stad, maar voor ik de Inn uit kon lopen werd mij verteld dat een sterke dwerg in de deuropening in elkaar was gezakt. Hij zat onder het bloed en hij was volgens zeggen in levensgevaar. Ik bood natuurlijk mijn helende gaven aan en ik werd naar zijn kamer gebracht. Om hem niet “dood” te laten schrikken als ik aan mijn gedichten begin, maakte ik hem eerst voorzichtig wakker. Tot mijn grote schrik duwde hij mij op de grond en stond hij met getrokken bijl voor me. Overdonderd stelde ik mij voor en hij zei dat hij weg moest naar Merrick. Hij leip naar beneden waar hij Jarmir zag. Ze vielen elkaar in de armen en nu begreep ik pas wie ik voor mij had. Het was Helmdahl, de dappere dwerg die vroeger lid was van de party en die binnenkort (nu dus) terug zou komen. Hij ging huilend zitten en dit was mijn kans om zijn wonden te verzorgen. Ik heb mijn halve repertoire gebruikt om hem weer beter te maken, hij was in een vreselijke bijna dodelijke toestand beland. Om niet alleen zijn lichaam beter te maken maar ook zijn geest heb ik een stukje voor hem op mijn harmonica gespeeld en heb ik hem wat geestelijke kracht gegeven. Ik stelde mij nu echt voor en hij bedankte mij voor mijn geboden diensten. Er was veel bij te praten en ik hem dingen verteld over het labyrint, over de verloren partygenoten en vooral over Jamir. Hij wilde ook het nodige over mij weten en over Buffy en Wragath, die hij nog niet kende. Wragath valt in ieder geval niet bij Helmdahl in de smaak, en Jarmir gooit hier zo nu en dan een schepje bovenop. Helmdahl wilde nog steeds heel graag naar Merrick en hij wist niet waar het chapterhouse was. Hij vroeg of ik samen met Jarmir er naar toe wilde gaan. Natuurlijk wilde ik dit wel, omdat de verhalen vloeiden als de rivier Byroon. Veel dus om te verwerken in mijn verhalen
Merrick niet aanwezig in het chapterhouse en dus heeft Helmdahl maar een bericht achtergelaten. Terug in de Inn vertelde hij een heel bijzonder en spannend verhaal. Een tijd geleden hebben de dwergen van Karak Hazrad een groot gevecht geleverd met drow. Kapitein Tantor, die de dwergen leidde leit het leven bij dit gevecht en zijn hamer, een machtige dwergensmid hamer, voor het maken van speciale wapens, werd meegenomen door de drow. De hamer is kennelijk van onschatbare waarde, net zo iets als de bijl waar Merrick mee bezig was. Het was dus primair zaak om de hamer terug te krijgen. Helmdahl is met een groep dwergen opgetrokken richting Fyalent Forrest, omdat de hamer verkocht was aan ene Dailyon die nabij Fyalent Forrest verbleef. Helmdahl leidde de groep en uiteindelijk hadden ze Dailyon te pakken. Vlak bij de traderoute dacht hij Dailyon te hebben, maar de situatie veranderde snel. Het was een valstrik en Helmdahl en zijn vrienden zaten er midden in. Dailyon verdween en vier gigantische heuvelreuzen sprongen tevoorschijn. Een extreem gevecht barste los tussen de dwergen en de reuzen. Het leek er op dat de dwergen het gingen verliezen. De reuzen sneuvelde wel één voor één, maar de dwergenvrienden van Helmdahl stierven in een sneller tempo. Uiteindelijk was het oog om oog tussen de laatst staande reus en Helmdahl en natuurlijk heeft Helmdahl gewonnen (anders zou hij hier nu niet zitten) en daarna kwam hij hier. Een vreselijk emotioneel geladen verhaal, spannend en mooi. Ik leef met Helmdahl mee met het verlies van zijn vrienden. Jarmir kondigt overigens aan zeer snel te verterekken naar Karak Hazrad dus daar nemen we zeer binnenkort afscheid van. Ik zal hem missen. Merrick kondigde aan dat hij zich terug zou trekken om antwoorden op zijn vragen te zoeken, maar ik kon contact opnemen via het chapterhouse. Ook nog belangrijk: Buffy heeft een brief geschreven naar ene Leon over Razadhel en de psions. Ik moet nog even uitvinden wie die Leon is waar ze mee omgaat. Dat komt morgen wel. Het is nu bedtijd en Merrick en Helmdahl hebben zoveel te bespreken dat ik ze beter alleen kan laten. Morgen ga ik naar de gilden om informatie in te winnen over het besmette eten.
Zesde dag van de tweede week van de tweede maan We zitten met z’n allen aan het ontbijt ons voor te bereiden op deze nieuwe dag. Eva zit al vroeg te spelen en aangezien het rustig is, is dit de uitgelezen kans om even met haar te praten. Tot mijn grote verbazing heeft zij een uitnodiging om te spelen op het feest van Ravalle, net als ik. Ze had een mooie partituur maar volgens mij konden een aantal stukjes nog mooier. Ik heb haar wat aanwijzingen gegeven het stuk te veranderen, en ze zou nog wel kijken hoe dat uit zou pakken. De ochtend vulde zich hoofdzakelijk met het oefenen met Buffy (we hebben een hele act in elkaar gedraaid, en het lijkt een mooi spektakel te worden). We zijn ook nog nieuwe kleding voor Buffy gaan kopen en een mooie bijkleurende geveerde hoed voor mij. Ik probeer ook meteen informatie in te winnen over de kleding van de belangrijke gasten van vanavond, zodat we ze kunnen herkennen. ’s Middags gaan we met z’n allen naar de Overseas grain Traders om zoveel mogelijk informatie in te winnen over het voedselprobleem. Alleen Helmdahl, Merrick en ik gaan naar binnen, de rest blijft buiten wachten. Yho-Zte-Moji, de meester van het gilde, verteld ons zoveel hij weet. Ik heb nu een duidelijk beeld voor me wat er aan de hand is. Er zijn leechwalkers gesignaleerd bij de besmette pakhuizen, dat is vreemd op zich, maar ze kunnen zomaar opgeroepen worden door Razadhel (een andere verklaring voor hun aanwezigheid heb ik niet). Ik denk dat Razadhel rot maakt in poedervorm, in zijn hutje buiten de stad. Onbesmette pakhuizen krijgen een brief van hem over mogelijke besmetting, het poeder of de magische brief zorgt dat de rot uitbreekt. Zodra de brief in het pakhuis is komt de magie of het poeder vrij. Het is dus niet vreemd dat Razadhel altijd gelijk heeft met zijn brieven.... Het probleem ontstond in ieder geval twee maanden geleden en toen was een controleur van de Needle al aangekondigd. Er zijn bij meerde gilden leechwalkers gezien en verslagen. Onder andere bij Farnt’s Food handeling, ook zijn er kevers gezien in de loods. Het is zeker dat het graan onbesmet binnenkomt, op de schepen is nog niets aan de hand. Om mijn idee over Razadhel nog iets meer kracht bij te zetten....Moji verteld dat als Razadhel zelf aanwezig is bij de controles dat hij dan onbekende toverspreuken over het graan uitspreekt en
monsters neemt. Misschien veroorzaken de toverspreuken zelf wel rot, en natuurlijk kan er geknoeid worden met de monsters die hij neemt . Ook weet ik nu dat Razadhel een archief bijhoudt over de rot, dit kan nog wel eens van pas komen, al is het als bewijsmateriaal. Aan het eind van de middag was het tijd om te eten en om te oefenen. Buffy had een mooie koets geregeld om naar het landhuis van Ravalle te gaan, dus alles was helemaal voorbereid! We krijgen een rondleiding door het huis. Het is een prachtig groot landhuis, en ik heb het hele geheel goed in me opgenomen. Er waren twee zeer interessante plekken voor mij. Het museum natuurlijk, waar de harmonica van Joffik Vout staat, en de bibliotheek met boeken over muziek. Ik heb nog even met Eva gepraat en Buffy zorgde met haar toverspreuken er voor dat het harpspel mis ging van Eva. Gelukkig waren er nog geen gasten. Ik heb hierover uitgevallen tegen Buffy, en we zijn terug gegaan naar de lounch waar we zouden optreden. Toen het eenmaal volgelopen was begon onze afgesproken show. Onzichtbaar gingen we naar binnen en Buffy lag voor de openhaard (onzichtbaar dus) prachtig me te zingen op mijn muziek. De gasten en de lounch hoorden het gezang en de harmonica mar wisten natuurlijk niet waar het vandaan kwam. De spanning steeg enorm en de finale, waarbij Buffy als een prachtige soort Sirene zichtbaar werd voor de haard en ik op het podium, was een ultieme afsluiting van ons lied. De gasten gingen uit hun kleren, en schreeuwden het uit. Zo een blij en tevreden publiek had ik nog nooit meegemaakt. Iedereen was vreselijk onder de indruk en hoewel iedereen dacht dat de climax bereikt was, deden buffy en ik er nog een schepje bovenop. We hebben een hele mooie dans erna gedaan, wat ook erg in de smaak viel bij het publiek. De climax werd groter en groter en de sfeer was haast magisch zo goed was het. Als laatste afsluiting van dit gedeelte van de show hebben Buffy en ik onze ingestudeerde ode gedaan, met de nodige lichteffecten uit mijn repertoire. Het was een optreden wat de gasten en wij niet snel zouden vergeten. Ook Lord Ravalle en graaf Foyster de-Septa kwamen speciaal kijken naar deze show. Na de show nam Ravalle mij mee naar boven en tot mijn grote verbazing beloofde hij dat ik de harmonica van Vout zou krijgen voor het oplossen van het voedselprobleem, omdat er hem heel veel aan gelegen was dat het opgelost werd (zakelijk gezien dan). Daarna heb ik Razadhel proberen
te vertellen wat er met de psions gebeurt was, maar hij deed zo ontzettend denigrerend en neerbuigend tegen mij dat het ontaarde in een ruzie voor ik ook maar iets verteld had. Hij eiste dat ik mij zou opstellen als zijn ondergeschikte en dat schoot in mijn verkeerde keelgat. We hebben de avond doorgespeeld en uiteindelijk hebben we het dubbele bedrag betaald gekregen in plaats van het afgesproken bedrag. Er was heel veel fooi gegeven. Buffy was met Leon buiten gaan wandelen en vertelde dat Leon ook Razadhel verdacht vond, en dat hij vond dat wij de juiste beslissing hadden genomen wat de psions betreft. Ook vertelde ze over Esther, het zusje van Leo en Khas en het overlijden van hun ouders. Alles bij elkaar (hen drieën, hun ouders die overleden zijn, hun knappe uitstraling en hun maskers) brengt mij bij het idee dat zij eigenlijk de drie overgebleven Bunsters zijn. Dit is interessant en misschien nog iets om later uit te zoeken. Eenmaal terug wilde ik het geld eerlijk verdelen, de helft voor mij, de helft voor Buffy, maar zij wilde dat 150 goudstukken naar de Order of Haylin’s Scale zou gaan om de armen te helpen. Dit zal ik zeker doen! Khas doet zelf trouwens ook onderzoek naar het voedselprobleem volgens Buffy, en wijst ook met zijn vinger naar Razadhel.terug in de stad hoorden Buffy en ik opeens een luid gekraak en gedonder en voor ons verscheen een grote leechwalker. Hij was door de muur van een loods van Food is Good. We volgden het monster tot een we in een steegje kwamen. De wachter hadden een blokkade opgeworpen en een groep wachter stormde op het beest af. Tot mijn grote schrik werden de eersten uit de groep meteen gegrepen door zijn klauwen en terplekke verslonden. Ze hadden geen schijn van kans. Ook de pijlen van de wachters achter de blokkade bleken niet veel schade te doen. De tweede groep wachters was aan de beurt en hun lot was hetzelfde als hun voorgangers. Het was eng om te zien hoe weinig moeite de leechwalker had met de soldaten. Sommigen raakten hem wel, maar het leek hem weinig te doen. Op dat moment stormde Buffy op het geval af. Wat haar bezielde dit te doen, ik heb geen flauw idee. Haar eerste uitbarsting leek het monster te raken, maar meteen greep hij Buffy met een tentakel en liet niet meer los. Ik zag een aantal wonden op haar gelaat en ik zag dat het monster haar langzaam leeg zoog van haar levensenergie.
Ze werd zwakker en zwakker in zijn tentakel en dus zat er niets anders op mijn angsten naast mij te zetten en Buffy te helpen. Mijn helende krachten haalden haar wonden weg, maar ze bleef zwak en kon niet loskomen. Er was niets dat ik kon doen, en de steken van mijn zwaard brachten ook niet het beoogde effect, namelijk het loslaten van Buffy. Vlak daarna viel het levenloze lichaam van Buffy voor me, beroofd van al haar levensenergie. Ik kon er niets meer aan doen...... De volgende groep wachters, de pijlen en een klein beetje mijn zwaard brachten uiteindelijk de leechwalker naar de grond. Ik knielde bij het lichaam van Buffy neer en het was een vreselijk gezicht haar hier zo te zien. Het is de zoveelste die het leven laat in onze groep. Je zou bijna denken dat er een vloek op ons rust. Weinig tijd voor treuren, want op datzelfde moment kwamen Helmdahl, Merrick en Wragath aanlopen. Ze waren stom dronken. Merrick was zelf irritant, vooral tegenover de wachters die hem niet doorlieten. Buffy’s lichaam werd meteen op een grote stapel verbrand, om verspreiding van ziekten tegen te gaan. Merrick kon ik nog net meenemen voor de wachters hem zo zat waren dat hij een nachtje in hun “ chapterhouse” mocht doorbrengen. De morgen is al goed begonnen en dus is het niet echt tijd om naar bed te gaan. Ik ben helemaal maar dan ook helemaal kapot. Voor het avondeten ben ik naar Brother Garf, de leider van de Order of Haylin’s Scale, gegaan om tweehonderd goudstukken te doneren voor de armen, de belofte die ik aan Buffy had gemaakt. Hij vertelde mij nog iets meer over het voedselprobleem. De ziekte had een incubatietijd en verspreidde zich ook als het nog niet zichtbaar was en hij vertelde dat de rot begon op het moment dat de controle voor het eerst per brief (vermoedelijk van Razadhel) werd aangekondigd (merkwaardig!). Terug in de Inn sprong Wragath boven op mij en wurgde mij tijdens het schreeuwen van de woorden “ waarom, waarom”. Wat bezield dat mormel? Merrick, het vaderfiguur, deed helemaal niets. Helmdahl en ik bespraken ons nieuwe plan, maar Merrick deed niet mee aan het bedenken ervan. Wat is nu weer met hem? Wat een zoutzak! We gaan een brief van Razadhel laten onderzoeken door de Gray Phoenix en als we bewijs hebben laten we de hut van Razadhel open maken op bevel van een rechter. Als we dan het bewijs hebben dat Razadhel achter het voedselprobleem zit kunnen we hem alten arresteren. Ik ben benieuwd!
Zevende dag van de tweede week van de tweede maan Vanochtend was iedereen vroeg op om een wake voor Buffy te houden. De wake was in de tempel van Haylin. Na een toespraak van Merrick en een gedicht van mij was het tijd om Buffy tijdelijk opzij te zetten in onze gedachten en ons te richten op het voedselprobleem, want met het plan van Helmdahl en mij was de ontknoping misschien wel nabij. Om te beginnen bij het begin, de brieven zouden de oorzaak zijn van de rot, die brieven waren dus gevaarlijk en voorzichtigheid is dus geboden. We zijn naar master Moji van de Overseas Grain Traders gegaan voor de brieven, en we hebben hem zo veel mogelijk verteld wat ons idee was, maar voor onze veiligheid de daadwerkelijke beschuldigingen aan het adres van Razadhel achter wegen gelaten. Master Moji was tot mijn grote verbazing erg onder de indruk dat ik op het feest van Lord Ravalle tegen Razadhel was opgetreden. Er waren weinigen die tegen hem in durfden te gaan en onze verhit gesprek had het nodige stof doen opwaaien. In de stad was het algemeen bekend dat ik mij tegen Razadhel had uitgesproken en dat ik mijn eigen onderzoek er op na hield. Eigen, ons onderzoek natuurlijk, maar in ieder geval met meer resultaat als dat van Razadhel. Ik had door mijn optreden een streepje voor bij Moji en dat was goed om te horen. De klerk die de brieven haalde voor ons hoestte van het “ stof” van de brieven, maar de bulten van de rot waren duidelijk te zien. We hebben master Moji dan ook maar gewaarschuwd en we hebben de kokers met brieven snel weggestopt om er voor te zorgen dat we zelf niet besmet zouden raken. We zijn zo snel mogelijk doorgegaan naar de Gray Phoenix om de brieven te laten onderzoeken. Na een tijdje wachten kwam guildmaster Yoz Ghadèm ZELF ons ontvangen. Ook hem hebben we zo veel als veilig was verteld, maar hij had zelf zijn conclusies al getrokken. Ook Yoz begon over mijn optreden tegen Razadhel op het feest. Het heeft kennelijk in de hoogste kringen indruk gemaakt, en ook hij was er erg over te spreken dat ik mij uit durfde te spreken tegen Razadhel. Ik heb kennelijk steun verworven door het optreden, terwijl ik het idee had dat er alleen maar slechte gevolgen aan zouden kleven. Ik had nooit gedacht dat het positief zou uitpakken. Maar ik sta nu dus echt bekend als tegen Razadhel en ons onderzoek wordt serieus genomen door de hooggeplaatsten. Overigens, om het nog iets sappiger
te maken, Razadhel had verteld dat ik zijn “leerling” was en als het ware in zijn dienst stond. Ik kan mij voorstellen dat mijn optreden tegen Razadhel zeer verrassend geweest moet zijn, als je het idee hebt gekregen van Razadhel dat ik zijn leerling en dus zijn ondergeschikte ben. Terug naar de Gray Phoenix en terug naar Yoz. Hij ging voor roem en eer en fantaseerde bij voorbaat al over hoe hij op handen gedragen zou worden zal hij er achter zou komen wat de geheimen van de brieven en de rot zijn. Hij tripte op de eer, dus ik liet hem maar gaan, ik heb hem verteld dat iedereen de eer krijgt die hem toekomt in dit onderzoek en dat was goed genoeg voor hem. We waarschuwde ook hem voor het gevaar van besmetting en we spraken af dat Helmdahl en ik in de GP zouden blijven tot er resultaat uit het onderzoek van de brieven bekend was. Ik liet een brief sturen naar Merrick en Wragath waar wij waren en Helmdahl ging afscheid nemen van Jarmir, Tot mijn grote verassing was er sneller resultaat dan verwacht. Al snel kwam Yoz met de mededeling dat er een zeer subtiele bezwering in het papier van de brief zat, een bezwering afkomstig uit de leer van de necromantie! Het was natuurlijk al te verwachten, na de gedachten van Razadhel over ondoden, na het constateren dat het mummy-rot was en meer van dat soort aanwijzingen, maar het was toch verrassend. We wisten nu in ieder geval zeker dat we op de goede weg zaten en het was nu dan ook tijd geworden om de zaak goed af te sluiten. Hij vertelde verder dat het papier hel korrelig is en dat het is alsof er een substantie in de brief “ geslagen” is. Yoz vertelde dat het voor hem heel belangrijk was om er achter te komen hoe deze bezwering precies gemaakt werd, en dus vertelde ik hem over het lab van Razadhel. Hij vond het uiterst belangrijk een bezoek te brengen aan het lab. Het leek volgens hem op een experiment waarbij gekeken werd naar de verhouding tussen de korrels en de bezweringsafdruk. Veel kon hij niet zeggen over de bezwering zonder in het lab geweest te zijn. Hij heeft het gevonden bij wijs opgeschreven zodat wij een bevel zouden kunnen krijgen om het lab te openen en binnen te gaan. Onderweg terug naar de Feathery Willow kwamen wij op een plein een predikende blinde monnik tegen. Hij had een aardige schare om zich heen en predikte over het einde van de wereld (wat ik een beetje vreemd vond, en moeilijk te geloven) en
over de visioenen die hij van de goden had gehad (zeer bijzonder op z’n minst) maar ook over dat mensen zich moesten afkeren van het kwade en moesten richten naar het goede. Twisten moesten opgelost worden en men moest geven om anderen en niet hechten aan materie. Dit waren natuurlijk woorden naar mijn hart, en dus ontving ik deze woorden met een goed applaus. De monnik was het er niet mee eens en maande tot stilte. Ik hem in ieder geval uitgelegd dat ik volgens diezelfde worden leef en het er dus mee eens ben. De rest van de party was ook aan het luisteren en kwamen ook dichterbij. Wragath waaide met zijn hand voor de ogen van de monnik, en op dat moment greep de monnik zijn arm en zei hem dat hij hem niet belachelijk moest maken. We maakten een afspraak om vanavond verder te praten. Ondertussen had Merrick een afspraak met Crain Harkin gemaakt, de leider van de wachters, om te gaan eten vanavond. Dit kwam natuurlijk erg goed uit aangezien zij een betrouwbare machtige man nodig hadden voor het bevel. Eerst moest er nog iets anders gebeuren. Ik moest het nieuws van het overlijden van Buffy gaan vertellen aan Leon. Helmdahl en ik gingen dus naar zijn kantoor. Leon was zeker aangeslagen door het nieuws. Hoewel hij zijn ogen droog hield was het duidelijk dat het hem veel deed. We hebben hem alleen gelaten en zijn ons klaar gaan maken voor het diner met Harkin. Tijdens het eten wilde ik niet over het onderwerp praten, omdat in een inn iedereen kan horen waar je het over hebt. Ik heb dus gevraagd of we konden afspreken in zijn kantoor. Ook Harkin begon over mijn gesprek met Razadhel op het feest van Lord Ravalle. Ik denk dat iedereen het ondertussen weet in de stad. Na het eten vertrokken we daar dus heen. Ondertussen vertelde hij dat hij met een boel onopgeloste moorden zat in de stad. Hij vertelde er niet meer over dan dat, maar vreemd is het wel natuurlijk. Helmdahl en ik waren mee met Harkin, en weer deden we het verhaal. Harkin was overtuigd en wilde meteen achter ons bewijs en onze leads aan. We vertrokken dan ook meteen naar het huis van master Gingerson om het papierwerk op gang te krijgen. Master Gingerson was al aan het slapen toen Helmdahl, Harkin en ik aan de deur stonden. Hij hoorde ons verhaal aan en beloofde ook actie te ondernemen. Morgen ochtend zou er een
gerechtelijk bevel zijn voor het openen van de hut. Wij (de party) zouden samen met een groep vertrouwelingen van Harkin en met Yoz natuurlijk naar de hut trekken. Ook zou master Gingerson direct contact opnemen met de graaf, Foyster de-Septa, om Razadhel direct van het onderzoek af te halen. Razadhel zou arrest krijgen in zijn huis in de stad, en daar zou hij blijven tot de rechtzaak. Het lek mij geen goed idee. Ik waarschuwde Harkin er voor dat de krachten van Razadhel zo groot waren, dat een groepje wachters voor zijn deur hem niet zouden tegenhouden. Ik stelde daarom voor om Razadhel direct mee te nemen in voorarrest en in een cel te plaatsen waar hij niet op magische wijze uit zou kunnen ontsnappen. Helaas wilde Harkin niet meegaan met mijn ideeën. Helmdahl en ik gingen terug naar de inn waar de rest van onze groep zat te praten met Ayreon. Ik had graag aan het gesprek deelgenomen, maar Merrick was druk bezig vragen te stellen over de slachtoffers op het slagveld in het visioen van Ayreon en meer van dat soort dingen, dus ik hield mij maar afzijdig. Het ging mij meer om de inhoud van de woorden dan de details van de visioenen, maar natuurlijk ieder zijn eigen ding. Ik ging dus maar weer eens met de mooie Eva meespelen. Vanavond hing er een hele prettige spanning tussen ons en we kropen steeds dichter naar elkaar toe. Alle afgelopen dagen hadden eigenlijk geschreeuwd om meer, maar problemen en verplichtingen hadden er voor gezorgd dat we hier nog niet aan toegekomen waren. Vanavond was de avond dat de bom zou barsten en dat we er niet meer onderuit konden. We gingen vroeg naar boven en we hadden nu eindelijk tijd voor ons alleen en alleen voor ons. De spanning werd groter en groter en op het moment dat wij dicht tegen elkaar stonden en onze lippen elkaar voor het eerst raakten ontstond er een ontlading dat het leek alsof de emotionele bollen, die zich als een onzichtbaar veld om ons heen had gevormd, waren verdwenen en de pure emotie nu eindelijk vrij was om te doen wat letterlijk en figuurlijk van haar verlangd werd. In deze euforie van geestelijke en lichamelijke opperste gesteldheid begon onze nacht, dat voor altijd onze nacht zou zijn. De nacht was lang maar te kort voor ons en gelukkig heeft ons samenzijn de oude banden weggenomen en nieuwe, pure en on-ontkenbare, emotionele banden gesmeed die ons zouden verbinden tot.....tot..................wanneer eigenlijk ??
De Mooie Eva
Eerste dag van de derde week van de tweede maan Iedereen zat klaar bij het ontbijt, te wachten op het startsein om te vertrekken. Een van de vertrouwelingen van Harkin kwam binnen om ons te halen. Toen we opstonden bleek ineens dat Merrick Ayreon mee wilde nemen. Aangezien Ayreon niets weet over waar wij mee bezig zijn geweest en het de vraag is hoeveel hij van het voedselprobleem af weet leek het mij niet verstandig. Helmdahl zag het ook niet zitten. Merrick kende Ayreon pas een paar uurtjes en Merrick wilde voor hem instaan. Ik denk dat Merrick hem nog niet genoeg kent om dat te kunnen. Voor hetzelfde geld is Ayreon in dienst van Razadhel en liegt hij zichzelf naar binnen in onze groep. De situatie is erg precair en we kunnen ons niet veroorloven fouten te maken, informatie te geven aan mensen die het niet horen te weten of zomaar vreemdelingen gaan vertrouwen. Ayreon mag zich eerst bewijzen, maar hij gaat niet mee. Wij vertrokken langs Yoz nar de hut. Yoz kwam er ondertussen achter dat zonder enige hulp van een aantal van zijn collega’s het niet ging lukken het krachtveld weg te halen. Prettig dat hij er nu achterkomt, in plaats van dat hij hier aan gedacht had VOOR hij wegging. Enig idee waarom het zo gaat heb ik wel denk ik. Het onderzoek van de brieven heeft Yoz vermoedelijk niet voorzichtig genoeg gedaan en de eerste sporen van besmetting van de rot zijn al zichtbaar bij hem. Hij heeft veel last van jeuk en heeft lelijke plekken en bulten. Ik raad hem aan om naar de tempel van Chanteau te gaan om zich te laten genezen, hoewel hij een iets te groot ego heeft om toe te geven dat er iets fout is gegaan en dat ook hij niet onfeilbaar is. Hij moest terug naar de stad om hulp te halen voor het wegnemen van het krachtveld, dus hij kon ook meteen naar de tempel. Hopelijk luistert hij naar de raad, want ook voor hem kan de ziekte een dodelijke afloop hebben. Wij besloten te blijven slapen bij de hut voor het geval dat. We zien Yoz morgenochtend weer. Om mijn gevoel van veiligheid te vergoten gaf Merrick mij een amulet dat mij zou beschermen. Dat is wel super van hem. Misschien heb ik te vroeg geoordeeld over hem.
Tweede dag van de derde week van de tweede maan De dag dat we eindelijk de hut zouden kunnen onderzoeken. Yoz kam met de groep wachters terug, en met collega’s, om de hut te openen. Na een lang ritueel verdween het veld en ging Yoz de hut in. Hij durfde het niet aan om de palantir te onderzoeken, maar dat was ook bijzaak. In de hut ligt al het bewijs dat we nodig hebben tegen Razadhel. Er liggen brieven die Razadhel aan de gilden nog moest sturen, het handschrift van de brieven is gelijk aan het handschrift van de brieven die Razadhel aan de Overseas grain Traders had gestuurd. Het eerder genoemde poeder werd gevonden, en natuurlijk was het hele lab zo ingericht dat het poeder in de brieven “geslagen” kon worden. We weten nu ook precies hoe het zit met de substantie. Het is een destillaat van mummies. De olie die gebruikt wordt om overledenen te balsemen in combinatie met zuurstof en het rottende lichaam zorgen er voor dat de lappen van de mummy een bijzondere stof bevatten. Dezer stof ontstaat door het rottingsproces. De lappen met deze stof werden door Razadhel gedroogd en tot poeder gemaakt, en zo ontstond de rot die al twee maanden de stad teistert. Yoz nam monsters van alles mee en sloot de hut met zijn eigen krachtveld. We gingen terug naar de stad en na het avondeten gingen Yoz, Harkin, Helmdahl en ik naar master Gingerson, die na het bekijken van het bewijs aankondigde dat Razadhel morgen gearresteerd zou worden. Ik stelde voor om hem nu direct te arresteren voor het geval hij zou gaan ontsnappen, maar Gingerson wilde dit niet. Wij hoorden in de inn dat er vannacht, toen wij bij de hut bleven slapen, ingebroken was in onze kamer. We besloten dan ook vannacht de deur te barricaderen en wachten te houden. Het bleek dat dit niet onverstandig was, want de nacht verliep niet als normaal, en wel als verwacht. Bij het huis van Razadhel was een oorverdovend geluid en kort daarna een hard geschreeuw. Razadhel was ontsnapt, en wij gingen er natuurlijk achteraan! Het was ook allemaal te makkelijk voor hem gemaakt. Hij wist natuurlijk toen hij van de zaak afgehaald werd en hij huisarrest kreeg hoe laat het was.
Hij wist natuurlijk dat mijn onderzoek het nodige bewijs had opgeleverd tegen hem en dat zijn situatie niet meer geheim was. Hij wist natuurlijk dat hij uiteindelijk gearresteerd zou worden en berecht zou worden voor al zijn wandaden. En natuurlijk, als je machtig genoeg bent, zorg je dat jij je dit niet laat overkomen, tenminste, als je Razadhel bent natuurlijk. Het was dus te verwachten dat hij een poging zou doen te ontsnappen en met zijn krachten zou dit ook niet zo moeilijk zijn. En dat bleek dus. Had master Gingerson nu maar naar me geluisterd, dan had hij nu nog gewoon vast gezeten en had hij zijn straf kunnen ondergaan. Maar ja, het heeft geen zin hier tijd aan te besteden, want het is nu eenmaal niet zo. Het enige dat rest is hem alsnog te pakken te krijgen. We stormden naar beneden alsof het wedstrijd was wie het eerst klaar was en op zijn paard zat. De wedstrijd werd vreemd genoeg gewonnen door Ayreon, die al op ons aan het wachten was. Ik kwam in ieder geval op een verdiende tweede plaats. Eenmaal klaar stormden we met z’n allen richting de poort waar Razadhel heen gereden was. In de poort zat een gat gebrand ter grootte van Razadhel met paard. Hij was er dus dwars doorheen gereden. Halverwege de weg naar zijn hut riep hij een groot demon op, een rode slaad, om onze weg te versperren. We reden volle vaart op hem af, maar hij versperde de weg naar het pad in het bos. Helaas moesten we wel vechten. Merrick racete door en wij hielden ons bezig met dit wezen. Helmdahl zorgde voor de nodige wonden aan de slaad, en Wragath deed ook mee. Ook een wolf die Merrick had opgeroepen vocht mee. Eenmaal verslagen verdween de demon weer en konden wij weer verder. Bij de hut zagen we dat Razadhel een portal had gemaakt en dat hij met de palantir in zijn handen klaar stond om in het gat te verdwijnen. Ik probeerde een geluidsgolf teweeg te brengen om de palantir te doen barsten en om Razadhel misschien tijdelijk te stoppen, maar hij begaf zich een beschermende magische bol, en het had dus geen zin. Merrick probeerde het gat te dichten met een toverspreuk, maar ook dat werkte niet. En bij het verdwijnen van Razadhel verdween ook het hutje. Ondertussen was het licht geworden en we reden terug naar de stad, waar we onderweg Yoz en master Gingerson tegenkwamen. We vertelden hen het hele verhaal, en dat de hut en Razadhel verdwenen waren. Al pratend kwamen we terug in de stad. Tijd om te gaan slapen.
Derde dag van de derde week van de tweede maan
