Sr-r=-\zi\r'a.a
te
tr>a.a-_d
paard expres een beetje Ik hield nijn in. Van de rest van de groep zag ik alleen nog af en toe een glirnp tussen de verspreid staande bomen. Een gelukzalig gevoel stroomde door mij heen. Hier was ik/ (bijna) alfeen. Met on mij heen het inrrneni $rijde berglandschap van de Pyreneeen. De helling waarlangs ik ornhoog reed $ras begroeid nlet gelig gras. De ochtendzon legde er een r^rarne gloed overheen. De ongeving had een betoverende sfeer. Hoe had ik ernaar verlangd hier weer terug te zijnl Twee jaar eerder had ik ook a1 een tocht te paard door de Pyreneeen qemaakt. Destijds reden we van hotel ;aar jeugdherberg naar luxe giite. Over de bagage hoefden we ons niet te bekonheren, daar zorgde de rej-sorganisatie voor. Dit keer ging het er heel nrat prinitiever aan toe. Tien dagen lang waren qeheef op onszelf aangenezeh. We reisden voor het grooEsEe deel door onbewoond gebied en hadden al1es grat we nodiq zouden hebben bij ons. op de avond voor het vertrek kwanen de acht deeLneners aan de tocht samen op een landgoed bij het dorpje Ria, niet ver van Perpignan. We lrerden ontvangen door pieter, de Nederlandse gids en zijn vriendin die ook nee zou qaan. Op het Thirza 'landgoed' stond geen huis al heette het 'rEn c;sa". E; r,,as alleen een oude schuur en een afdak waaronder een fange, kale houten tafel. We maakten kennis nlet elkaar, aten samen en daarna begon Pieter met de bespreking van de tocht. Hij had een anbitieuze route in gedachten vraarvan hij delen zelf nog nooit gereden had. We zouden tot vlak onder de sneeu!,rgrens kohen. Hij iraarschurrde ons voor ale zwaarte van de tocht en de risico,s die er ondanks alLe voorzichtigheid zouden zijn. We waren allelnaal lrel lrat gewend en er ontstotd een soort , sanen-er-tegenaan sfeer,. Tot ver in de hiddaq van de wolgenale dag r,raren lre bezig net het inpakken van a1le spullen. Tenten, gereedschap en vooral heel veel voedsel. Er ging in totaat zo.n 2OO kg nee op drie pakpaarden. ging over de bagage en het eten. Thirza Ze vertelde dat een pakpaard dat niet aan elke kant evenveel gewicht draagt veel sneller iloe wordt. Daaron woog ze de verschitlende paktassen nauiirkeuriq met een unster/ een ouderwetse ireegveer. Kleding en persoonlijke bezittingen gingen in de zadeltassen op de rijpaarden. Ik lras blij dat ik nijn zelfgenaakte set nu eindetijk kon gebruiken. Avondenlang had ik thuis over rnijn naaimachine gebogen gezeten. Ik vrilde nanelijk zadeltassan hebben die je ook a1s rugzak kunt gebruiken. Zoiets was nergens te koop, dus heb ik ze rnaar zelf een ontnrorpen en genaakt. Eindelijk riras alles klaar en verliet de stoet van 13 paarden het landgoed. Het eerste stuk ging over een Route Nationale. Niet .echt een geschikte neg voor paarden. Het is het veiligst aLs. je a1s ruitergroep de hele breedte van de rijstrook gebluikt zodat er geen auto's naast de paarden rijden. Niet aile autonobilisten qeduld achter ons hadden echter evenveel en sommigen haalden woedend toeterend in. Ook vrachtriagens en -1-
auto's ret calavans. De paarden schrokken daar natuurlijk van en waren soms noeilijk in bedlrang te houden, Ik haalde opgelucht ailem toen $e de drukke rreg ireer verlieten. .\1 vanaf \rrn
7la
het ^at
begin
r,torden aan een is, Rubio, nijn kntan
kreeg
niar.lah
In
e^nnid
d.t6r:c
i jkheid
de verant'roordel h6r.'^^n.-16
ft61ai6/l
r^6c+6h
over ?o
66n
d6lai/l
genakkelijker halstertcu!,r. Dit tijkt dan pakpaa!'C/ !"as niet altijd e.,'en heegaand.
n.d:l
h^hiA
ik
h6+
hii
?i
,-16 r.an+
l.n^c
ih
rr-n
?iFFaF ,la
ir6d
h.d +6ri'ii]
da'6f
^h
iu
^aaF
het Het a66 ^-r
wilde laten val1en tussen nij en nijn vcorganger. Rubio zette dan zijn v o I I e 6 0 0 k g a a n 1 i c h a a n e g e ' ; cJ hi t p l u s d e l 2 0 k 9 bepakking in onl me te overtuigen zonde!' zijd snack dat hij Fia!Fq
\ratrlAr d^^F.lAn?a^
arn uit
k^b h:.1
ra+ar it
?iin ia+c
ri6
mih.l6r
r.'61 lrrrr.
.rn
alrrr=r lt6+
^6!..aF.l
^6rr^al
.]a+
^6r-rL+ hii
FiiF
de kon zou trekken.
Ondat lre zo laat vertrokken waren schenerde het al toen r^re bij de eerste kanpplaats aankwamen. Ik $ras een beetje teleurgegekozen dat welisvaar steld: Pieter had een veldje aan een beekje lag rnaar vlakbij liep ook een verharde veg en even verderop r^ras een dorp. Het l-eek een beetje alsof we beiltogien je je tent j.n de tuin van je ouders opzet. werden, alsof De avond voor vertrek had Pieter de kamptaken verdeeld. Er waren ploegjes voor het opzetten voor de tenten, het zorgen voot de paarden en de zadels, het maken van een lrei en het bereiden van de maaltijd. Het lras algaunr duidelijk dat niet iealereen een doorqewinterd kampeerder !ras. De heiden die de lenten opzetten voerden een heftige discussie over de juiste plaats voor de tenten en de nanier van opzetten. Ook het afrasteren van een lvei voor de paarden bleek nog niet zo simpel. Marcel en Carien/ de .i.reiploeg,. dachten juist klaar I'Maar dat is te zijn toen Pieter hun werk k\,ram inspecteren. toch veel te kfein!" riep hij verbaasd uit. Het kwah erop neer paaltjes dat bijna alle lneer verzet moesten worden zodat de paarden ts-nachts een graasgebied van ongeveer 2000 n2 zouden hebben. Om de een of andere reden was het verdelen van de taken langs nij heen gegaan naar Thirza benoende nij ter plekke alsnog tot 'vuurman'. Ik dacht dat ik rareL rnat ervaring had lnet vuurmaken naar ik bleek nog erg veel te kunnen leren. Ze legde me uit hoe ik met stenen een vuurplaats noest bou$ren. Je haakt net grote keien een soort sleuf lraarin het vuur kan branden. De breedte ervan moet iets kleiner zijn dan de dianeter van de pannen orndat deze op de stenen konen te staan. De richting van de sleuf rnoet ook nog hetzelfde 2ijn als die van de lvind zodat die er goed doorheen kan blazen. On het vuur aan te houden ga je aan de liindzijde zitten en voed je heL net dunne droge je van bonen aftakken. Het best branden dode takken die breekt. Afgevallen takken zijn vaak aL vochtigi gelrorden door de daurv op de grond. AIs vuurstarter doet dode brem het goed. Ik vond droge takken en bren naar desondanks lukte het ne pas na drie pogingen om een goed vLrurtje te krijgen. Thirza
begon
net
hulp
van
Danielle -2-
aan
het
bereiden
van
de
maaltijd terlrijl ik nijn best deed het vuur aan te houden. job trou'"rens vant net het invallen ceen slechte van de duisternis rderd het snel kcuder. De anderen rraren verderop in het veld bezig net de zadels, de tenlen en de lveipaaltjes en ik benijdde ze niet. Het !,ras al helemaal dcnker toen iedereen rnet zijn lrerk klaar ir'as en een plaatsje bij het '/uur ?ccht. Door een kop 'Pyreneese koffie, en he+- hete vuur kwan iedereen al gau$ i/eer bij .Jan de vernoeienissen !'an ds eerste reisdag. KnFfia
.n
7,h
Dvran66c
i<
aidanli.it
.rlrEtzcA
k ^ f f r -| : - .
Ue
U: crr\, L
een pao r.Jater aan de kook, gcoit er een ruine hoeveelheid koffie in en laat het drie keer opschui:nen. Tct slot doe je er een rnok koud !.,rater bij. Dat' laatste lJas de touche-de-pvrete€; het koude lrater zorgt ervccr dat de koffiedrap near 6eneden ;akt. In het begin tlrijfelde ik aan de zuiverheid van dit goeCje ondat he! er onappetijtelijk uitzag eil uit een vreL erg oud en zrvart pannetje lr'erd geschonken. Toch snaakte het verbazend goed en ik $as er algaur4l aan verslaafd. Ter!.rijl iedereen een beetje begon te $?ennen aar1 het iCee dat 'i'e hier de nacht zouden doorbrengen kookte Thirza in een grote pan en een \dok enorng hoeveelheden voedsel die tot hi-in verbazinq ock helehaal op gingen. Iedereen had een bereh6nger. fijd6ns de reis at ik ongeveer t!,reenaa1 zo'Jeel als ge'doonlijk en descndanks ben ik zo,n drie kilo afqe!'allen. lla nog haar een kop koffie verdeelden lse ons over de tenten. fk prees Ine gelukkig det ik niet had be?uinigd op niin slaapuitrusting. Mijn slaapzak kcn nin-tinintig hebben en nijn opblaasnatje sliep als een Aupinq. De. volgende horgen riraren gre alrireer vroeq op en begon het tijdrovende ochtendritueel tot het nohent van vertrek: hout sprokkelen, koffie zetten, afwas van de vorige avond doen (in koud beekirater), paardeh voeren, tenten afbreken, afrastering !.reghalen, ontbijten, paktassen (dus alles inpakken iregen), paarden paarden roskanhen, zailelen, bepakking erop, vuil verbranden en dan eindelijk klonk het sein ,opstijgen!,. Het duurde r,re1 vier uur voor lre klaar waren en de daq was al half vuurlrJ. resE. van de reis zo zou gaan? Later irerden we wat bedrevener en werd het een erezaak oh v6dr elven te paard te zitten. De tocht van die dag voerde ons eindelijk naar onbewoond gebied. De pakpaarden nochten a1 gauw toslopen want we reden nu.over onverharde wegen met \,reinig verkeer. Na een paar uur klinnen wees Pieter ons op een toren die in de verte op een ItDat is de Tour de coa. Over een paar dagen hoge berg stond. zijn !4te precies aan de andere kant op die bergen daar achter.rl We keken eLkaar ongeloviq aan want de berqen dle hij bedoeLde waren nog tqree naal zo hoog als die i/aar de toren op stond. Ze zagen er onbeklimbaar uit. Inniddels ivas pieter alrireer doorgereden en we haastten ons aqhter henl aan. Later vertelde iii dat de toren deel uit haakte van een oude handelsroute tusse; Spanje en Frankrijk. Langs die route stonden heer van dat soort uitkijktorens. Vanuit die torens konden wachters een handelskaravaan al van verre aan zien kornen. SorRhige delen van de.route bestaan nog i"n de vorn van snalle, net keien geplavelqe wegen. De hele dag ging de tocht bergop$raarts, Het uitzicht nerd -3-
steeds ireialser en ons huneur steeds beter. Wat een schitterend land! Groene dalen net verspreid staande lage bonen, berghellingen dik begroeid net naaldbos. Dan lreer een kale rotswand, riviertjes, snalle paadjes, een strakblauwe hemel en qeen nens \-rre Je regenxonE. -Lr! -Lret de lieldadige sfeer van rus! en harr,lonie op ne inqrerken en reed zrvijg:end en net een gevoel van eerbied verder. Ook de anderen werden steeds stillet:. Tegen de schenering bereikten r,re het prachtige dal van het riviertje de Llipodbre. Daar zetten r^re voor t;ee nachten ons kamp op. Dit i,ras zoals ik het ne had voorgesteld: vrij kanperen aan een klaterende beek. een kalipvuurtje orlr te koken en geen nens in de onigeving. En als onvolprezen nagerecht het donkerste donker en de prachtigste sterrenhenel die ik ooit gezien heb. Je kon zetfs de vage streep van de melkweg zien. 's Nachts was het behoorLijk koud. Toen ik eveh rtrijn tent uit te plasseo merkte ik dat hijn chaps (beenb;scherners ) g+"9.9. die ik buiten had l-aten liggen r"iaren bevroren. Het \,ras septenber. De volqende dag maakten r^re vanuit het kanp een rit de cadykloof in. Een snaf rotsachtig pad liep langs de bergwand. Sorns passeerden we plekken r^raar steenlarirines het pad hadden bedekt. Ik noet bekennen dat ik in het begin bang was dat ik iets fout zou doen en zag mezelf al op de boden va. de diepe kloof liggen, onder paard. mijn Ik dnong nezeLf ertoe op -acht .verpletterd nijn rijdier te vertrouwen. Hij Liep imners haanden van pieter, het jaar los in de bergen, vertelde hij zou dus we1 lveten ltaar hij zijn hoeven noest neerzetten oh veilig over de rotsen te komen. Ik nerkte hoe ohzichtig mijn paard zijn !^reg zocht en net nijn vertrour^7en in hen groeide rnijn zelfvertrou: rden. Het contact tussen ons rderd steeds beter et hre clinqen via ',c; hier de teugels in discussie. (naar links Ik: sturend) p a a r d : naar links on die rots heen. (doet zijn hoofd naar iNee, ik wil rechts.r 'rMaar links rechts) is toah qenakkeliiker?r' rrNee, ik weet het zeker.t' r'Ok6 dan.,r Meestal-kreeq nriin paard 9e1 i jk. Het ging op deze tocht niet alleen naar on het paardrijden en pieter de prachtige bergen. en fhirza leerden ons allerlei dingen die je rnoet rnreten a1s je te paard de wildel:nis intrekt: hoe ,zet je een losgeraakt hoefijzer vast, hoe verzorg je je paard onderr^reg, hoe ga je om met pakpaarden, je hoe repareer tulgage, welke planten en paddestoefen kun je eten en nog veel rneer. Wat nij betreft konden ze niet genoeg vertellen want ik had (en heb) het plan zo,n tocht eens op eigen houtje te gaan naken. . Die avond gaf pieter ons college over wilde paaiden vrant die kun je in de pyreneeen tegenkonln, zoals r4/e inderdaad de volgende dag zoualen rnerken. wanneer je een kudde wilde paarden tegenkont is daar altijd een leidende hengst bij, het zgn. 'A1phanannetje,. Deze hengst beschouwt onze paardengioep ook als een kudde en zal proberen een aantal mer;ies datrva; bij zijn eigen kudde te voeqen. Het is dus zaak dicht bij elkaar te blijven rijden en de hengst op afstand te houden. Dit doe je door een flink eind van je haistertoulr in de richting van de hengst te laten cirkelen. Een beetie als een
springtourv.
De draairichtinq
van het tou\,r noet naar het paard
toe z.rln. De nengsl' Vat' deze Oelireglng Op aIS neE Rlau-iten met de voorhoef zoals paarden doen. Als hij al te dicht bij kont en hij krijqt net het touweinde een klap op zijn neus zal dat IUlj
n'Eer
!E>PEUL
aruwrrr9err.
$le r^raren de volgende ochtend nog naar net op $reE toen we Pieter, die een eind vooruit gereden lras, hoorde roepen: 'rwilde paarden ! Hou je halstertoun paraat!" Wij zagen nog niks naar er ontstond aI gauir enige paniek want niet iedereen kon even nakkelijk bij zijn touv. tie reden ook veel te ver uit elkaar en het lukte sornmige ruiters niet on 'op te sluiten,. Pieter hield net zijn 2$raaitechniek de nilde paarden op afstand zodat vrij erlangs kondeh rijden, de helling op. Intussen had iedereen rrel zijn touli te pakken en ziqaaide er braaf mee in de rondte. De gelederen waren echter nog lang niet gesloten 6n Pieter brulde $roest zijn bevelen die door de grote afstand voor de neeste nensen onverstaanbaar bleven. De paniek werd pas echt conpleet toen bleek ilat halvervege de helling ndg titee wilde paarden stonden. Die leken toch wel onder de indruk van al die zvaaiende touwen r.rant ze dropen af. Ook de alphageen aanstaften hengist naakte om zijn harem te vergroten. zonder kleerscheuren bereikten we de top van de heuvel en hadden een prachtig uitzicht over de kuddJ die rustig stond te i. *"u*"., nu vlak aan de grens rrret spanje. op 23oo heter gr'oeit alleen noq rnaar rdat gelig stug gras. Vanaf onze lunchplek boven op de bergkan konden we heel ver Spanje inkijken. E6n uitgestrektheid van donkere bergruggen. Zo onherbergzaarn dat je je in een verre uithoek van de Hj-nalaya waant en niet 'naar' 1500 km van huis. De reis qinq verder over de qrensliin en hier leerde Pieter ons de begi-nseien van het kaarflezen 6n het rnerken net konpas. Ternijl ra'ij druk beziq waren met het vergelijken van onze nieuit aangeschafte kornpassen letten we niet heer zo op de pakpaarden geiroon los die hier neeliepen. E6n van de twee jong en liep in zijn fjorden nras nog vrij enthousiasme telkens ver vooruit on ons de weg te vrijzen. Helaas noesten vre meestal juist de andere kant op zodat l,re regelmatig noesteh wachten om Pieter de geleqenheid te geven het dier weer op het goede
fa
,6++6h
Die eigenzinnigheid nerd hen een keer bijna fataal. Ioen we bezig waren een steile helling net veel losse stenen op te kfirnnen liep de fjord in een soort bekken dat ontstaan vras door het afkalven van de grond. Wij reden boven langs en vertrou$tden erop dat hij nrel zou otnkeren en ons volgen. Het paard wilde echter een kortere r.reg nehen en begon tegen het steile afgekalfde gedeelte op te klj-nnen. Het bekken lag bezaaid net stenen die onder zijn hoeven rdegschoven. De bepakking braeht hem uit evenrricht en hij gleed een eind naar beneden. Toen pas reafiseerde ik hoe gevaarlijk rdas en sprong van de situatie paard on te helpen. hijn Pieter die het ook gezien had qras ne echter voor en stortte zich tierend en scheldend van de helling af orn het paard de goede kant op te leiden. Hij nan ons kr^talijk dat we niet eerder gereageerd hadden. Voordat er een -5-
ruzie kon onte+,aaa ri'erd e:' ."'anuit de kop van de groep luid geroepen. Thirza. die ook van haar paard vras gesprongen had daarbij haar enke] verzwikt. ze zat met een vertlokken gezicht op de grond. Even leek het erop dat ze niet heer verder kon rijden naar er iras i,/einig keus. Dus een rekverband erotn en wesr
vP>
ur lverr
r
Er volgde nog een heel gelukkig Iastige afdaling die goed verliep en zonder verdere ongielukken kq/anen i/e bij een gite aan. Daar rtas eindelijk vreer eens bronlrater dat we niet eerst hoefden te zuiveren. Door het oponthoud onderweg lvas het aI laat en aardig koud dus r^7e \,raren blij dat we onze naaltijd binnen in de gite konden koken. Hoe heerlijk zijn dan die alledaaqse dingen: op een gewone stoel zitten bijvoorbeeld! Door de blessure van Thirza kwan Pieter, als gids, voor een dilemma te staan: zouden ive de volgenile dag de korte moeilijke route nemen, recht over de berg of zouden vre onrijden en eerst 400 neter dalen oh die vervolgens lieer op te klilllrnen? Hij koos voor het eerste en dat hebben ire gelreten. Hij had de helling 2e1f nog nooit beklornmen en verzekerde ons. toen $e een paar uur later boven stonden, dat hij dat ook nooit neer zou doen. Het beqin leek gernakkelijk. Niet aI te steil en veel gras. Naar boven toe werd het allengs steifer en er lag ook steeds meer los gesteente. Het pad leek in het niets te verdi,rijnen alsof de voetgangers die ons voor riraren gegaan in het luchtledige rnraren opgelost. Op zo,n steile helling is er met paarden maar 66n mogelijkheid: doorqaan. We zaten allang niet neer in het zadel en hadden onze handen vol aan het leiden van onze paarden. De loslopende pakpaarden maakten het nogeens extra moeitijk. Ze gingen eigen, sons zeer gevaarlijke roules nenen en ik noest een paar naal Rubio uit een benarde positie leiden naarbij ik nijn eigen paard rnaar even aan een boon vastbond. fk voelde ne net een heen en qreer springende berggieit. We kwamen hijgend en puffend maar zonder echte ongelukken boven. Onder de lunch op het plateau genoten ilre van een welverdiend uitzicht over de prachtige bergruggen rondoh. Na een uurtje stegen \re weer op en reden zorn zes kilorneter over de hoogvlakte. De lange afdaling aan de andere kant van de berg ging door een dicht begroeid bos. Daar liep ik nog een flinke buil op door een overhangende tak. Ik draaide ne nanelijk voortdurend om naar Rubio die achter nij liep. fk waart'Rubio, attention:ti schuwde hern lllet de uitroep als er lieer een nauwe doorgang aank!/an. Handig laveerde hij dan de brede bepakking tussen ale bonen door. Net toen ik rne weer naar voren draaide !,ras daar die 15 cn dikke tak vlak voor niin ocren. Bonkl Het leek wel slapstick, conpleet rnet sterretjes. On?e pleisterplaats was een blokhut nidden in de Caranca. Ooit bedoe!d aIs idyllisch r4roonhuis in 1gde eeuwse pioniersstijl. De canadese eigenaar was al voor het helenaal klaar nras teruggekeerd naar het vaderland: heimwee! De parkrrrachters hebben het toen naar afgernaakt. Helaas niet net hetzelfde vaknanschap als de oorspronkelijke boulrer. Met stukken plastic zeil hebben ze ontbrekende stukkeo rnuur en ramen dichtgespi jkerd. Toen !,re aankwanen $raren er aI nensen. Jaqers, zo konden we zien aan de t$ree dode genzen die aan een boohtak hingen. Een -6-
fuguber gezicht. Zeker als je de hele dag hebt uitgekeken of je ergens langs de rotslranden een kudde van die dartelende di.eren kunt ontdekken. We waren nu al een hele ineek onderweg en de inspahningen van de tocht begonnen hun tol te eisen. sonniEen nensen van de groep vterden lrat narrig of afr,rezig. Ik besefte dat ve eigenlijk nog geen moment rus! hadden qiehad om atle indrukken een hAA+ ia
+6
lr6rrraeL'6n
^^adrr
Ta.]--^--
!Li .r l ^ Ju
.v, o^ o ^ -.
zichzelf. On zijn kleren te !^rassen, nisschien irat te schrijven in zijn dagboek of zo maar even niets te doen. op het progtanna stond voor die avond echter nog een Les over paddestoelen en de volgende ochtend werd besteeil aan het repareren van kapot gegaan nateriaal; paardentuig. paktassen etc. I,{e gingen ook nog chipatti's bakken onidat ons brood op r,ras, chipatti,s naak je van ongerezen deeg. Ze lijken een beetje op pitabroodjes waarhee je shoarnia eet. Eerst laat je de deegplakken in de zon drogen en dan bak je ze op de nog hete as van een uitgebrand vuur. Vooral aLs ze niet te dik zijn, zijn ze erg snakelijk. Na drie dagen zijn ze alleen zo hard dat ze je je gebit kunnen kosten. celukkig lustten de paarden ze ook. ,s Middags qre haakten weer een prachtige tocht naar een klein bergTeertje. Het was ohsloten door hoqe bergmuren en perfect rond. Een betoverend gez icht. Het einde van de tocht klran in zicht en daar $aren $re eerli-ik gezegd $rel aan toe. Een van de r[eisjes van zo uitgeput dat ;e niet ltlee !'ras gev,reest rnet de dagtocht naar het neer. Ze had de hele dag doorgeslapen. Iedereen verlangde naar wat comforti onder een warrne douche staan bijvoorbeeld zodat je je weer helenaal schoon voelt. Ook het zeer sobere eten ging behoorlijk vervelen. En wat had iedereen en trek in wijnt 6e kleine flesjes sterke drank die $re a1s kostbare kleinnoden hadden behandeld waren a11an9 1ee9 De terugireg duurde noq tr"ree dagen. We kwamen vreer in de buurt van de toren die we op de heenweg hadden g;ezien. Nu stond hij beneden in de diepte; nre hadden noq een aardig eind voot de boeg. We k$ranen ook over een paar stukken van de handelsroute die nog intact iraren. Langzanerhand kr^ranen ineer in belvoond gebied. Maar voordat v/e het dorpje Villefranche zouden bereiken kregen we nog een verraderLijke afdaling. Het steile pad liep door een dennenbos en \ras bezaaid net dennennaalden. De paarden hadden de grootgrip ste noeite te krijgen op de bodeh en gleden regelmatig een stukje naar beneden. Geen prettig gevoel als je vlak naast je 300 heter in de diepte kan kijken... Toch weer geen ongelukken. Pieter nan voJ.gens mij expres de route door het niiddeleeuwse Villefranche omdat hij ivist wat voor effect het zou hebben. Stel je voor: een stille oude dorpsstraat rnet aan weerszijden kitscherige souvenirwinkels. Er lopen a11een wat bejairde toeristen die genieten van een rustiq nasei2oen. Dan vreerklinkt er tussen de huizeh opeens heC hoefgetrappel van een stoet paarden die een stel halve liilden blijken nee te voeren. Hun gezichten zijn verhoeid en verbrand. Hun kleren noeten gewassen ivorden of nog beter: duidelljk direct rveggegooid. Ik -7
-
had het gevoe1 dat we een geurspoor door de straten trokken. wat in feite ook zo was erant de paarden deponeerden hier en daar een hoop stront. Ik heb zelden zo,n collectieve verbazins gezien. De toeschouwers net de rneeste tegenraroordigheid va; geest beqonnen ons te fotograferen en ik had de neiging om te gaan vnriven. Nog een stukje over de Raute Nationale/ een laatste galopje An: het zat erop! Toen we de paarden hadden afgezadela en alie bagage in de loods 1ag begon het zachtjes te regenen. pas toen realiseerde ik me dat we onderweg geen spatje regen hadden gehad. Dat rdas maar goed ook lrant de tocht rras aI 2iraar genoeg qer.reest. Door het drukke progranna hadden we eigenlijk geen nonent rust gehad en zoveel spannende situaties achter elkaar gaan je toch niet in je koude kleren zitten. We waren a1lernaal aan vakantie toe! Desondanks was ik erg tevreden over ale tocht. Het was prachtj.g ge$reest en ik had veel geleerd. Uijn plan on alleen een tocht te naken nan al vastere vormen aan. wat zou het worden, spanje, oost-Turk e of toch naar rneteen de Rocky Mountains. . . ? ( 3977 noorden)
Wout Overbeeke, 2 februari.
1999
-8-
