'SO HAPPY TOGETHER' Eelco Venema

'SO HAPPY TOGETHER'

Eelco Venema Wyns & Leeuwarden 2011

© Eelco Venema, 2012 Deze uitgave mag vrijelijk worden gekopieerd en verspreid. Bij opvoering dient echter vooraf schriftelijk toestemming te worden gevraagd aan de auteur. Leeuwarden, [email protected]

PERSONAGES:

Cas de Roos Dorien de Roos echtpaar, zo begin dertig

SCÈNE 1 – HONEY I'M HOME We zien in het midden van het toneel een compact keukentje dat verder in een kale lege ruimte staat. In de keuken staat een tafeltje met twee stoelen. In de achterwand een deur. Verder rechts een keukenblok met koelkast, oven, gootsteen en kastjes. De linkerkant is open. Op het aanrecht staat een radio. Daaruit klinkt muziek. In het keukentje is DORIEN druk bezig de laatste hand te leggen aan een ovenschotel. Ze draagt een vest met daaronder een jurk. Over haar kleren draagt ze een schort en ovenwanten aan haar handen. Gedurende haar handelingen kijkt ze een aantal keren op haar mobiel. Bij het zien van een berichtje glimlacht ze. Tenminste één keer smst ze iets. De ovenwanten gaan telkens aan en uit; een omslachtig gedoe. Uit de radio klinkt muziek. Haar bewegingen zijn sierlijk; ze beweegt lichtjes op de muziek. Op een gegeven moment stopt ze de ovenschotel in de oven. De muziek zwelt aan. (gaat over op de speaker) De deur zwaait open. CAS staat in de deuropening. Hij is gekleed in een ballroom-dansoutfit, compleet met hoed en een nummer achterop. DORIEN loopt op hem af. Hij loopt in, zwaait zijn hoed weg. Soepel neemt hij DORIEN in zijn armen, kust haar en in een dansante beweging draait zij van hem af. Hij blijft in een pose staan. Zij doet haar schort af, gooit ovenwanten achterwaarts over het decor en doet haar vest uit. Ook zij blijkt gekleed in een dansoutfit met nummer. Dorien loopt weer op hem af en in een vloeiende move lift hij haar over de tafel heen en dansen zij samen voor de tafel een soort bollywood/ijsdans choreografie. Uiteindelijk pakt hij een fles rode wijn en twee glazen (nog altijd dansend). Vervolgens wil hij met een kurkentrekker de fles wijn openen. Dit lukt niet. DORIEN komt achter hem staan. Ze probeert hem te helpen. Hij trekt aan de kurkentrekker, de kurk laat los en hij beukt met zijn elleboog DORIEN onderuit. Muziek stopt. DORIEN met een bloedneus. CAS: Kut. DORIEN: Gaat goed. CAS: Wat doe je daar dan ook achter me? DORIEN: Ik zou je helpen met... CAS: Je drupt op de vloer. DORIEN: Oh, fuck. CAS: Waar staat het keukenpapier? 1

CAS trekt een kastdeurtje open dat tegen het gezicht van DORIEN slaat. CAS: O, shit. Trekt kastdeurtje weer dicht DORIEN: Niks aan de hand. CAS: Raakte ik je? DORIEN: Nou... CAS doet deurtje weer open opnieuw tegen haar aan. DORIEN strompelt naar achter en botst met haar achterhoofd tegen een andere kast aan. CAS: Ik kan het keukenpapier niet vinden. DORIEN: Geef me gewoon zo'n doekje. CAS: (trekt andere kastjes open) Hier stond toch het keukenpapier? DORIEN: Dat gele doekje. CAS: Of ben ik nou gek? DORIEN: Geef me verdomme dat gele doekje! CAS: Da's vies. DORIEN: Vies? CAS: Moet je niet tegen je neus houden. Achterover, dan loopt het bloed terug. DORIEN: Het keukenpapier is op. CAS: Nou lekker is dat.

2

DORIEN: Ik pak wel een theedoek. CAS: Niet die. DORIEN: Te laat. CAS: Pak dan die rooie. Cas staat wat onbeholpen met een rode theedoek in zijn naar DORIEN uitgestrekte handen. DORIEN knoopt de witte theedoek om haar hoofd, als een struikrover. CAS: Heel charmant. DORIEN: Het is weer zo typisch. CAS: Wat is typisch. DORIEN: Het is typisch. Dit. CAS: Hoe typisch? DORIEN: Ik wilde dat het leuk was. Dat het gezellig zou worden. Weet je dat ik er echt naar uit keek dat je thuis zou komen? Ik telde de uren, de minuten, stelde me voor hoe je naar huis reed, sneed ondertussen zingend de prei, danste de was in de droger, zwaaide de poes uit. Parkeerde de ovenschotel in de oven en... CAS: Toen kwam ik binnen. DORIEN: En toen ging het mis. CAS: Ja. DORIEN: En da's dus typisch. (laat haar hoofd met een bonk op de tafel vallen) 3

SCÈNE 2 – VIJFZESZEVEN In zijn monoloog schenkt CAS een wijntje voor zichzelf in. CAS: Dit is Dorien. Dorien is mijn vrouw. Wij zijn getrouwd op 5-6-7. Da's dus vijf juni tweeduizendenzeven. Leek ons wel symbolisch. Symbolisch voor wat, weet ik niet, maar je onthoudt het tenminste en dat is ook wat waard. We hebben elkaar ontmoet op de boot naar Vlieland. Ik wilde naar Terschelling. Ben de verkeerde boot opgestapt. Stom, hè? Anyway. Dorien werkte in de kiosk aan boord. Ik bleef hangen voor een praatje en kocht als excuus een ansichtkaart met een zonsondergang, een duinpan en 'n meeuw. Zij was het die me op mijn vergissing attendeerde toen ik haar vroeg hoe hoog de Brandaris nou eigenlijk was. Een paar bijdehante opmerkingen later huppelde ik samen met haar door de duinen. Die nacht sliep ik bij haar. Nou ja, slapen... Nee, geen sex. Zelfs geen kus. Nog niet. Praten. De hele nacht hebben we gepraat. Echt over van alles. Over hoe dronken we ooit wel niet waren geweest en over onze mislukte studies. We praatten over bemoeizieke moeders, backpackende broers en over een homoseksuele neef. Ik overtuigde haar van het belang van klimaatneutrale maatregelen en imponeerde met mijn filmen muziekkennis. Terwijl de wijnvooraad slonk en de asbak overvol raakte wisselden we onze meest gênante momenten uit en ontdekten we onze overeenkomsten. Zo hielden we bijvoorbeeld allebei van stroopwafels en Yahtzee. En kwamen we er achter dat we op de basisschool allebei Assepoester in de schoolmusical hadden gespeeld. DORIEN: Sneeuwwitje CAS: Toevallig hè? Nou ja, niet op dezelfde school, dus. Allebei afzonderlijk. Assepoester gespeeld. DORIEN: Sneeuwwitje. CAS: Niet de rol Assepoester gespeeld, maar in het stuk Assepoester. DORIEN: Sneeuwwitje. CAS: Musical eerder. Met veel liedjes. Ik speelde een boze stiefzus. Waren nogal weinig meisjes in onze klas. 4

Vandaar. Ik had een duet met de andere stiefzus. Over hoe lelijk we waren. Was ook een jongen. Als stiefzussen waren we ook vrij lelijk. Dus dat was ik. Dorien speelde pompoen. DORIEN: (komt met haar hoofd overeind) HET WAS GODVERDOMME SNEEUWITJE! CAS slaat het hoofd van DORIEN met klap op de tafel en neemt een slok wijn. CAS: We zeiden wat we mooi aan elkaar vonden en besloten dat we er goed uitzagen en allebei beter verdienden dan het miserabele liefdesleven dat we tot dusver leefden. We praatten. We praatten alsof we jarenlang ons mond hadden gehouden. En nu bevrijd van al die woorden, vonden wij elkaar die ochtend. De zon kwam op. Een mooiere zonsopgang had ik nog nooit eerder gezien. Ik vermoed dat ik er ook nooit meer zo eentje zál zien. En toen kwam de kus... Anderhalf jaar later speelden we de rol van prins en prinses op onze eigen sprookjesbruiloft Mijn stem brak bij het inzetten van het Ja-woord, tot groot vermaak van de aanwezigen. Ik herpakte mij manhaftig met een onberispelijke 'JA' waarmee niet te spotten viel. Alsof mijn hele leven tot dit punt toe had gewerkt en met deze 'ja', besloot dat het goed was. Met haar 'ja', die evenzeer aan overtuigingskracht niet ontbrak, was ons lot bezegeld. En toen was het feest. Sketches, liedjes, rijmpjes, De familie pakte groots en creatief uit. De A is van anaal, dat willen we toch allemaal... Op het bal nam ik mijn prinses ten dans. En in onze liefdeswals die voor mij voor eeuwig mocht duren legde ik mijn hoofd in haar nek. De klok sloeg twaalf uur. DORIEN: (nog altijd met haar hoofd op de tafel) En ze leefden nog lang en gelukkig. De oven piept

5

SCÈNE 3 – DINER DORIEN loopt naar de oven. Gebruikt de theedoek om er een bord warm (stomend) eten uit halen. Het bord is keurig gegarneerd. DORIEN loopt naar CAS en geeft hem het bord aan. Hij brandt zijn vingers en zet het op de tafel CAS: Au. DORIEN: Pas op, heet. CAS: Dankje. DORIEN loopt weer naar de oven en haalt er opnieuw een bord eten uit, zet het op tafel en gaat zitten. CAS: Oh, wacht! De wijn. Hij pakt de glazen en de rode wijn en schenkt de glazen in. Nauwkeurig schenkt hij ze allebei precies even vol. Gaat dan zitten. CAS: Smakelijk eten. CAS begint met eten. DORIEN kijkt zichtbaar geïrriteerd naar CAS. DORIEN: Ik zet even een muziekje aan. CAS: (met volle mond) Gezellig. DORIEN zet de radio aan. Vrolijk en sfeervol muziekje. CAS: Hmm. Ons liedje. DORIEN: Dit is Cas. Cas is mijn man. Vier jaar geleden zijn we getrouwd. Hij deed me een aanzoek bij volle maan op het strand. Hetzelfde strand waar we een jaar eerder voor het eerst hadden gekust. Cas bracht me schelpen en tekende een hartje in het zand. Ik had het koud. Plotseling haalde hij uit zijn jas een klein doosje en begon te zingen. Ik kreeg het warm. Hij ging op z'n knieën en zei: CAS: (met nog vollere mond) 's Lekker! 6

DORIEN zet de radio harder. DORIEN: (luider nu) Ik zei 'ja, ik wil' en we trokken onze kleren uit. Hand in hand renden we de zee in. Gillend en krijsend van plezier en geluk doken we in de golven. En daar, in het licht van de volle maan, stond de tijd even stil. Het perfecte paar op een perfect moment; een ansichtkaart. Groeten van Vlieland! Was getekend: Cas en Dorien. Straks beter bekend als meneer en mevrouw de Roos. CAS: Je eten wordt koud. DORIEN zet de radio nog harder. Over de speakers klinkt nu keiharde wilde muziek. Bij de volgende teksten moeten CAS en DORIEN moeite doen om boven de muziek uit de komen. DORIEN: Ik heb geen honger meer. CAS: Wat zeg je? DORIEN: Dat ik geen honger heb! CAS: Ik versta je niet! DORIEN: Geen honger. CAS: Wat? DORIEN: Ik wil met een keukenmes je keel doorsnijden. CAS: Anders zet je de radio wat zachter! DORIEN: Ik heb nog wijn, dank je. (gaat aan tafel zitten en drinkt van haar wijn) CAS: Godgloeiende. CAS staat op en loopt naar de radio. Wil 'm uitzetten, maar ziet het goede knopje niet. Trekt dan de stekker uit het stopcontact. Muziek stopt. Maar het licht gaat ook uit. DORIEN: Wat doe je nu? 7

CAS: Ik heb geloof ik... DORIEN: Je hebt toch niet de stekker d'r uit getrokken, toch? CAS: Ehm... DORIEN: Stop 'm er gewoon weer in! CAS: Dat probeer ik. DORIEN: Wat doe je allemaal? CAS: Ah, hier heb ik 'm. Een 'pats' en vonken bij het stopcontact.

8

SCÈNE 4 – ELECTROMAN RETURNS! CAS: Ehm... DORIEN steekt lucifer op. CAS: Hebben we nog stoppen? DORIEN: Ik vraag de buurman wel. CAS: Nee. Ik zoek wel even. CAS af door deur. DORIEN steekt kaarsen aan op tafel. Waxinelichtjes op het keukenblok. CAS weer op door deur met gereedschapsriem en helm. Hij kucht om de aandacht te trekken van DORIEN. Dat lukt. DORIEN: Oh nee. CAS: Electroman! DORIEN: Ik ben moe. CAS: Electroman! DORIEN: Cas. CAS: ELECTROMAN! DORIEN: Moet dit nou echt? ELECTROMAN knikt DORIEN: Oh, Electroman, wat ben ik blij dat u er bent. De stoppen zijn doorgeslagen en... ELECTROMAN heft zijn hand omhoog. Hij loopt naar voren, kijkt om zich heen en dan naar DORIEN. Gooit haar over zijn knie en kust haar.

9

DORIEN: Electroman, wat doet u nu? ELECTROMAN zet haar tegen het keukenblok, trekt haar ene been bij haar knie gebogen omhoog en gaat met zijn hand vanaf haar voeten langzaam naar boven. Als hij bij haar kruis is aangekomen flikkert het licht aan en uit. DORIEN: O ja, Electroman! ELECTROMAN/CAS: Electroman! Het licht is aangegaan. DORIEN en CAS staan wat onhandig tegenover elkaar. CAS: En? DORIEN: Ik weet het niet... CAS: Wat? DORIEN: Nou... CAS: Ja? DORIEN: Vroeger wond Electroman me gewoon meer op. CAS: En nu niet meer. DORIEN: Nou, je hebt het licht wel aangekregen. CAS: En heb ik jou ook aangekregen? DORIEN: Als je ook nog die verstopping daaronder kunt verhelpen dan ben je een held, tijger. CAS: Ah, de loodgieter. (met een Italiaans accent) I fixa da sink, yes? Weer dicht tegen elkaar aan. DORIEN: Oe ja, loodgieter, doe alles wat u wilt. Harde spelschakel. CAS doet zijn helm af en duikt met zijn bovenlijf in het gootsteenkastje. DORIEN blaast de kaarsen en waxines uit. 10

SCÈNE 5 – VERSTOPT/POES CAS is bezig om iets los te draaien wat hem veel moeite kost. DORIEN staat achter hem. DORIEN: Volgens mij moet je linksom draaien. CAS: Nee, rechtsom, altijd met de klok mee. DORIEN: Je draait het alleen maar vaster zo. CAS: Wat had ik nou gezegd over niet achter mij staan? DORIEN doet een paar stappen achteruit. DORIEN: Anders bel je de buurman. CAS: Ik bel de buurman niet. DORIEN: Dan bel IK de buurman. (pakt de telefoon) CAS: Je belt NIET de buurman! DORIEN: Ik bel NU de buurman. CAS: Je doet het niet! DORIEN: (in de telefoon) Ja, Henk, met mij. CAS: Godgloeiende. DORIEN: Ja, gaat hartstikke goed. Met jou? Oh, leuk. Leuk. (lacht) Sinds wanneer is dat dan? Wat? Oh, dat meen je niet! Dat meen je niet! Dat MEEN je niet! CAS: Ik denk dat ie het meent. 11

DORIEN: Ssst! Nee, dat is Cas. Cas, zeg eens dag tegen de buurman. CAS: (nog steeds druk bezig) Buurman. DORIEN: Cas probeert de afvoerpijp open te draaien, maar... (lacht) O ja? (lacht weer) Wat leuk! (lacht) Nee, dan zeker niet. (lacht) Maar even, Henk. Cas probeert dus... Nee, hij draait 'm naar rechts. Ja, zei ik ook al. Wacht even. (tegen CAS) Volgens Henk moet ie naar links. CAS: Tegen de klok in?! DORIEN: Doe het nou maar. CAS: (probeert te draaien) Lukt niet. DORIEN: Ja, dat is omdat je 'm nu vast hebt gedraaid. Moet Henk anders even... Een keiharde straal spuit op DORIEN. Ze is nu kletsnat CAS: Wat zei ik nou over … ? DORIEN: (in de telefoon) Nee, het is gelukt. Wat zeg je? De waterdruk er eerst af. Dank je, Henk, je bent een schat. Wil je anders nog even langskomen. Nee, gewoon gezellig. CAS staat razendsnel op en pakt de telefoon af. CAS: Henk, Cas hier, alles onder controle. Nee joh, hoeft niet. CAS pakt een theedoek uit de kast en geeft 'm aan DORIEN. Die blijft er stoïcijns mee in de handen staan CAS: Nee, ander keertje. Morgen weer vroeg op (gaapt alsof) Jezus, alweer zo laat. Nou, dag buurman. (geeft telefoon weer aan DORIEN) Je drupt op de vloer. DORIEN: Je meent het. 12

CAS duikt weer in het kastje. Hij mompelt in zichzelf en kreunt van inspanning. DORIEN pakt een stoel, zet 'm voor de koelkast en gaat zitten. Ze droogt zich af en kijkt zo nu en dan naar CAS die steeds dieper het kastje induikt. We blijven geluiden van CAS horen die steeds meer vervormd worden. Hierbij voegen zich een aantal andere geluiden zoals bijvoorbeeld zingende walvissen, een kermis en/of een liftmuziekje. DORIEN herhaalt een bepaalde bewegingsfrase wat je als dans zou kunnen zien... Dan, na een poosje, gaat het kastdeurtje rechtsboven open. Een hand verschijnt. De hand knipt een paar keer met z'n vingers en dan open met de palm omhoog. Verdwaasd als ontwaken uit een droom stopt DORIEN met bewegen. Kijkt een tijdje gebiologeerd naar de hand. Langzaam staat ze op, loopt naar het kastje en slaat het deurtje dicht. De vingers van 'CAS' ertussen. Een luide schreeuw van CAS. De hand verdwijnt. DORIEN duwt hem het gootsteenkastje in, doet het deurtje dicht. De muziek zet weer in. DORIEN kijkt naar de telefoon die op de tafel ligt. Ze pakt de telefoon van de tafel, kijkt er naar en legt 'm weer neer. Ze gaat weer zitten op de stoel en begint weer aan haar bewegingsfrase. Het bewegen van DORIEN wordt heftiger. De telefoon van DORIEN gaat (de beltoon is een muziekje wat we eerder hebben gehoord in de voorstelling. BV: beginmuziek) Muziek en beweging DORIEN stopt. DORIEN kijkt naar de telefoon, maar neemt 'm niet op. Het bellen stopt. DORIEN kijkt nog altijd strak naar de telefoon. Dan loopt ze naar de tafel, pakt de telefoon, kijkt er naar en legt 'm weer neer. Ze gaat weer zitten om bijna gelijk weer op te staan en naar de tafel te lopen. Ze pakt de telefoon en zonder er naar te kijken loopt ze weer naar de stoel en gaat zitten. Ze belt. DORIEN: Met mij. DORIEN lacht. Niet hard, maar stiekem, soms met hoge uithalen daartussen. Zo nu en dan imiteert ze het geluid van een poes/tijger: 'wrrrrauw', om vervolgens weer te lachen. Op het hoogtepunt hiervan, zwaait ineens de deur van de koelkast half open tegen de stoel aan. Ze hangt snel op en gooit de telefoon achterwaarts over het decor heen. CAS: (vanuit de koelkast) Met wie bel je? DORIEN: Niemand. (doet de deur dicht) een ander kastje gaat open. DORIEN schopt het met haar voet dicht. Het kastjesdeurengedoe herhaalt zich nog een paar keer. DORIEN beweegt haast katachtig en heeft zichtbaar genoegen in het 'spelletje' De kastjes blijven even gesloten. DORIEN kijkt fanatiek om zich heen. Dan vanuit een kastje boven komt CAS gevallen, onder het slijm en andere viezigheid. In zijn hand heeft hij een tennisracket. CAS: Zo, ik heb de boosdoener gevonden, hoor. (laat tennisracket zien)

13

DORIEN: Dank je, die was ik al kwijt. (pakt racket van hem af) CAS: Sinds wanneer tennis jij? DORIEN: Sinds ik een tennisracket heb. CAS: Ik hoorde je lachen. DORIEN: Dat was de poes. CAS: Was Harry aan het lachen? DORIEN: Ze heet geen Harry. Ze heet Nora. CAS: Als ik de poes Harry wil noemen mag ik dat toch zelf weten. DORIEN: Het is een vrouwtje. CAS: Detail. DORIEN: Ze luistert niet naar Harry. CAS: Een poes luistert sowieso niet. En ik heb trouwens ook nooit een poes horen lachen. DORIEN: Nou, ik was in elk geval niet aan het bellen en aan het lachen als je dat soms zou denken. Want dat denk je zeker, of niet? CAS: Ik wilde alleen maar... DORIEN: Oh, en dan denk je vast ook dat ik een minnaar heb of zo. CAS: Nou, ik weet niet of... DORIEN: Nee, nog sterker, ik belde met de buurman. Ja, want Henk de buurman is mijn minnaar. En telkens als jij de gootsteen ontstopt bel ik hem op voor een portie geile en bizarre telefoonsex. 14

Is dat wat je denkt. Jezus! Ja, ik doe het met de buurman, ja! En met de loodgieter, de melkboer, de tennisleraar en met de elektricien. Ik neuk de hele middenstand hier bij elkaar als jij dat graag wil geloven. (gaat zitten met haar tennisracket) CAS: Sorry. Ik weet ook niet waarom ik dat dacht. Soms slaan mijn gedachten een beetje op hol. Stilte. CAS gaat achter DORIEN staan en streelt haar liefdevol door haar haar. Zijn hand gaat over haar gezicht, een spoor van viezigheid achterlatend. Hij laat zijn hand naar beneden glijden over haar schouder naar haar borsten en komt met zijn hoofd naast het hare. Hij kust haar wang en nek. DORIEN: Wat ruik ik? Ze kijkt naar zijn hand, voelt aan haar gezicht. DORIEN: Gatverdamme! DORIEN wil opstaan, CAS drukt haar ruw naar beneden. Hij kneed haar schouders, masseert haar nek en streelt met zijn vingers over haar hals naar haar kin en dan haar lippen. DORIEN doet haar mond een beetje open. CAS steekt een vinger voorzichtig naar binnen. DORIEN zet zacht haar tanden er in, bijt steeds harder totdat CAS geluidloos maar zichtbaar pijn ondervindt. DORIEN stopt met bijten en haalt met haar hand zijn vinger uit haar mond. Ze staat op. Veegt met haar mouw over haar gezicht, beweegt wat met haar handen door haar haar, doet haar kleren recht. DORIEN: Uitgespeeld? CAS lacht. DORIEN loopt weg CAS: Waar ga je heen? DORIEN: Ik ga in bad.

15

SCÈNE 6 – X DORIEN loopt af. CAS blijft nog een tijdje staan. Muziek. CAS loopt naar achter en verschuift de hele achtermuur om de tafel heen naar voren. Het publiek kijkt nu tegen de muur met deur aan. CAS komt door de deur gelopen. (naar het publiek toe) In zijn hand wit gaffertape. Hij kijkt naar links en naar rechts. Hij plakt met de tape een groot wit kruis op de muur. Hij herhaalt het kijken; links, rechts en dan een tijdje naar boven. Uit zijn zak haalt hij een verfrommeld pakje sigaretten uit z'n zak. Uit het pakje haalt hij een sigaret. Hij steekt 'm in z'n mond. Dan ziet hij dat de sigaret gebroken is. Cas mompelt wat en gooit 'm weg. Hij pakt een volgende sigaret, de laatste uit het pakje. Hij steekt 'm in z'n mond en speurt z'n zakken af naar een aansteker. Die vindt hij uiteindelijk maar er komt geen vuur uit, hoe hard hij ook probeert. Hij mompelt halfhoorbare vloeken. Kijkt nog eenmaal naar het kruis en naar boven. Dan loopt hij weer naar binnen. De wand wordt door hem weer verplaatst naar de originele positie.

16

SCÈNE 7 – HAKKEN CAS komt weer binnen en gaat rechts naast de tafel zitten. DORIEN komt op in een rode jurk met naaldhakken. Haar haar is nu kort en zwart. (was blond en lang) Ze klimt op de tafel en voert hier een tango/flamenco-dans uit op de tafel. CAS kijkt naar haar. Verplaatst zichzelf, van de ene stoel naar de andere, nu achter de tafel. Muziek stopt. CAS gaat met zijn handen over de naaldhakken en naar boven over haar been. DORIEN trekt haar been terug en zet 'm weer stevig neer. CAS strekt zijn hand uit naar de ander hak, maar voordat hij die aan kan raken trekt ze ook die terug en zet 'm weer neer. Vervolgens gaan steeds zijn handen over de tafel en de naaldhakken op en neer. Op het hoogtepunt doorklieft één van haar naaldhakken (lang leve de trucage) één van zijn handen. CAS AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH! CAS loopt naar de gootsteen en houdt zijn hand onder het water.

17

SCÈNE 8 – HENK&HENK DORIEN: (op de tafel) Vandaag begin ik opnieuw. Ik begin weer met werken. Een baan. Een leuke baan. Via Henk kan ik aan de slag in zijn bedrijf. Ik krijg m'n eigen kantoor, een laptop en een auto van de zaak. Een taak. Een kast. Kas-ten. Kasten vol belangrijke papieren. Multomappen, nietmachines, perforators, nota's, notulen, faxen, mails, tweets, telegrammen, stenogrammen, monogrammen, anagrammen, boterhammen, kantoorhumor, koffie, koffieautomaten, koffiekopjes, koffiekoekjes, koffiepraat, koffiezakjes. Ze vullen mijn bestaan. Leren bureaustoelen, eikenhouten tafels, gesloten lamellen, wilde blikken, nietstorenbordjes aan de klink van de deur, vluggertjes tussen de notulen van de vergadering van afgelopen donderdag. Koffieadem. Sigarettenrook. Telefoon. Telefoon? Kut, telefoon! Keukenfirma Henk&Henk, Dorien, goedemorgen- eh, middag, Wat kan ik voor u doen? DORIEN en CAS bellen met elkaar zonder telefoons vast te houden. DORIEN staat nog steeds op de tafel en kijkt voor zich uit tijdens het gesprek. CAS verbindt zijn hand. CAS: Ik ben het. DORIEN: Waarom ben je niet op je werk? CAS: Ik kan niet werken. DORIEN: Waarom niet? CAS: Ik heb een gat in mijn hand. DORIEN: Hè. Da's niet fijn. CAS: Nee. Doet erg pijn, maar het gaat wel hoor. DORIEN: Nou, neem een paar aspirines en ga lekker op de bank liggen. CAS: Wanneer kom je thuis? 18

DORIEN: Ik ben laat thuis. Pak maar een blik soep uit de kast. Ik eet op het werk. CAS: Alweer? DORIEN: Ja, er ligt nog een stapel papier. Werk. Papierwerk op mijn bureau. CAS: Kun je dat niet morgen doen dan? DORIEN: Nee, dat kan niet. CAS: Maar ik voel me niet zo goed. Ik denk dat ik moet overgeven. DORIEN: Je had toch iets aan je hand? CAS: Ja, maar elke keer als ik er naar kijk, word ik misselijk. DORIEN: Dan moet je er niet naar kijken. CAS: Ik kan het niet helpen. DORIEN: Ik ben aan het werk. CAS: Kun je echt niet... DORIEN: Nee, moet nu echt ophangen. Nota's, multomappen, nietmachines, hou je haaks, tot vanavond. DORIEN heeft opgehangen. Cas af. Spot op DORIEN, rest donker. Muziek. DORIEN: Vandaag ben ik opnieuw begonnen. Ik ben weer begonnen met werken. Een eigen kantoor, koffie en een nietstorenbordje. Overal papier, multomappen, kantoorhumor. Eerst maar even opruimen. Henk&Henk keukenfirma, goedenavond. Nee we zijn gesloten. De lamellen zijn gesloten, niet storen. Sigarettenrook en koffiezakjes. 19

En een auto van de zaak niet te vergeten Straks naar huis in de auto van de zaak. Henk&Henk keukenfirma, goedenavond. Is het al zo laat? Hoe gaat het met je hand. Heb je overgegeven. Ruim je wel even op? Nee, ik moet hier zelf eerst opruimen; overal kantoorhumor. Ik kom zo met de auto van de zaak naar huis. Ik ben weer begonnen.

20

SCÈNE 9 – SNOR Deur zwaait open. CAS staat in vliegeniersjack stoer kijkend in de deuropening. Hij heeft een snor en zijn haar in de gel naar achteren. DORIEN: Sinds wanneer heb jij een snor? CAS: Sinds ik mijn vliegbrevet heb gehaald. DORIEN: Ik dacht dat je de container bij de weg ging zetten. CAS: Ja en toen bedacht ik me dat ik wat met m'n leven moest doen. DORIEN: Toen je de container bij de weg ging zetten. CAS: Precies toen. DORIEN: O. CAS: Waarom heb jij je haar eigenlijk geverfd? DORIEN: We hadden het nu over jouw snor. CAS: Jij hebt je nieuwe baan, je tennisclubje... DORIEN: Club. CAS: Dat zei ik. DORIEN: Je zei: clubje. Ik haat het als je verkleint. Ik heb het toch ook niet over jouw snorretje. CAS: Ik kom opnieuw binnen. Dit voelt niet goed. DORIEN: Waar heb je het over. 21

CAS: Ik wilde opnieuw beginnen; een verse start. DORIEN: Met je snor. CAS: En mijn vliegbrevet. DORIEN: Dan kom je toch opnieuw binnen. CAS: Ga ik doen ook. DORIEN: Fijn. CAS gaat de deur uit. Komt dan weer opnieuw binnen. Neemt dezelfde pose aan. DORIEN: Heb je de container bij de weg gezet. CAS: Ja. DORIEN: Hoeft morgen pas omdat het pasen was. CAS: Godgloeiende! DORIEN: Sinds wanneer heb je een snor. CAS: Sinds ik een vliegbrevet heb! (draait zich om, wil weer de deur uit) DORIEN: Wat ga je doen? CAS: De container terughalen en weer opnieuw binnenkomen. DORIEN: Laat die container gewoon staan. CAS: NEE!

22

Cas weer af. We zien hem op de achtergrond van het toneel mopperend heen en weer lopen. Dan komt hij weer op. Zelfde pose. DORIEN heeft ondertussen een emmer gepakt en gooit de inhoud tegen hem aan. Zeiknat blijft hij even roerloos staan. Doet dan zijn zonnebril af. CAS: En waarom deed je dat? DORIEN: Je hoeft niet zo tegen me te schreeuwen. CAS doet met een wilde beweging zijn jas uit en gooit die voor haar neer. Dan knoopt hij rustig zijn blouse los en doet deze ook uit. Vervolgens trekt hij zijn broek uit en staat nu in zijn boxer. DORIEN heeft dit emotieloos aangezien en begint nu zijn kleren op te rapen. DORIEN: Wat ga je doen? CAS: Ik ga in bad. CAS trekt z'n boxer naar beneden. DORIEN trekt in één haal de snor van hem af. Schreeuw van CAS. Black out.

23

SCÈNE 10 – BAD Muziek. Een spot fade in. CAS zit in de gootsteen met zijn rug naar het publiek. Zo nu en dan gaat hij met een nat washandje over zijn rug. Hij probeert bij het midden van zijn rug te komen, wat uiteraard niet meevalt. DORIEN op met reuzeborstel. Ze sluipt naar hem toe. Af en toe kijkt CAS verschrikt opzij. DORIEN blijft dan roerloos staan met de borstel voor haar. Als ze bij het aanrecht is hurkt ze voor de kastjes en steekt de borstel voorzichtig omhoog richting de rug van CAS Op de aanraking van de borstel slaakt CAS een zucht. Hij beweegt zijn rug naar de borstel toe naar de punten waar hij geborsteld wil worden. Zij begint te zingen; een soort slaapliedje. DORIEN: Weet je dat ik wel eens fantaseer over hoe het zou zijn als jij dood zou zijn. Dan denk ik aan wie er op de begrafenis allemaal zouden komen en wat ik zou zeggen. Wat ik aan zou trekken Of ik veel zou huilen of dat ik me sterk zou houden. En hoe het bijvoorbeeld drie maanden later met me zou gaan. Of ik nog steeds kaarsjes voor je brand. Of ik nog altijd even aan je denk voordat ik ga slapen. Je naam soms nog roep. Dat ik moet huilen bij sommige liedjes op de radio. Dat ik je geur nog steeds ruik in huis. En dan is er een jaar verstreken. En het gaat goed met me. Ik ben weer begonnen met werken Ontmoet nieuwe mensen. Ga op vakantie. Er even lekker tussenuit. Ik loop over een strand op mijn blote voeten Ik voel me vrij. Ik ben je vergeten. Alle herinneringen zijn uitgewist. Ik fantaseer dat ik naakt de zee in loop Alleen. En ik ben je vergeten. En het maakt me voor heel even gelukkig. Black-out

24

SCÈNE 11 – DE ROTTENDE EIK & SNEEUWITJE DORIEN zit op het keukenblok met haar benen over elkaar. Ze steekt een sigaret aan. Kijkt het publiek uitdagend aan. We horen CAS (offstage) huilen. Ze luistert even naar het huilen van CAS en zet dan een muziekje op. Het huilen van CAS stopt plotseling. DORIEN merkt dat op, zet de radio uit en luistert aandachtig. Een harde metalige knal. DORIEN schrikt. CAS verschuift de achterwand van het toneel met veel kabaal naar voren. DORIEN volgt zijn actie. CAS stapt door de voordeur met in zijn hand weer de gaffertape. In de volgende tekst plakt hij weer een kruis op de muur. Met zijn verbonden hand en het tape met zijn tanden afscheurend, gaat dit moeizaam. CAS: Er was eens een man en er was eens een vrouw. Ze leefden niet heel erg lang en gelukkig waren ze helaas ook niet. De man at op een dag zijn eigen hoofd op en de vrouw sneed haar hart uit haar lijf en stopte het in de oven. DORIEN op in deuropening. DORIEN: Cas, ik wil niet.... CAS slaat of schopt de deur hard dicht. Gil van DORIEN. CAS: Dit gebeurde natuurlijk niet zomaar. Wat ooit zo prachtig begon en bloeide werd langzaam maar zeker een stinkende wond. Kijk, man en vrouw zijn eigenlijk helemaal niet voor elkaar geschapen. Het grootste misverstand sinds mensenheugenis! Al toen de eerste vrouw tevoorschijn kwam uit Adam's rib is de boel gaan rotten. Een eeuwige etterende zweer. De man en de vrouw misvormen en verminken elkaar tot een uitgekakt schepsel; een slap aftreksel van wat eens een man was, van wat eens een vrouw was. Wie of wat we waren, zijn we al lang vergeten. We doen het allemaal zelf en we verdienen ons akelige lot, onze persoonlijke hel. We moeten gelukkig zijn. We moeten gelukkig zijn. We MOETEN gelukkig zijn We ZIJN gelukkig en we hebben het GOED! GOD, wat hebben WIJ het goed. In plaats van onszelf te zijn en te blijven en de vrucht van het leven te plukken zolang wij kunnen, storten wij onszelf met een geilzieke levensverachting in de afgrond die wij 'relatie' noemen. We leren van elkaar te houden en we leren elkaar te haten. Maar we laten elkaar niet los, bange wezens die we zijn. We kunnen het simpelweg niet. Wij zouden gelukkig zijn samen, toch? Wij zouden altijd bij elkaar blijven. Wij zouden samen oud worden ... toch? 25

We worden schimmen van onszelf; schaduwen. De duistere prins en zwarte prinses, in hun donkere liefdeskerker. Maar het huis stort langzaam in. De boel gaat roesten, de verf bladdert af en het dak lekt. Het hout vol schimmel en wormen. We zijn als een zieke rottende eik, klaar om omgehakt te worden en te eindigen als brandhout. Geluid van zaag. DORIEN op met cirkelzaag in het kostuum van Sneeuwwitje. DORIEN maait zich een weg door de voorwand (met het kruis) heen. DORIEN zet de cirkelzaag uit en haar beschermbril omhoog. DORIEN: Zo, dat lucht op. CAS loopt op DORIEN af en kust haar hartstochtelijk. Muziek. Vanuit het kussen doet CAS zijn handen om haar nek. DORIEN probeert zijn handen te verwijderen en zich aan de kus te ontworstelen. Dit lukt beide niet. Uiteindelijk lukt het haar om in zijn (nog verbonden) hand te bijten. CAS: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH

26

SCÈNE 12 – SLA ME, LIEF CAS: Sla me. DORIEN: Wat? CAS: Sla me. DORIEN slaat CAS. CAS: Harder. Ze slaat hem harder CAS: Dank je. DORIEN: Graag gedaan. Stilte. DORIEN en CAS kijken elkaar aan. DORIEN: Haat je mij? CAS: Ja. DORIEN: Zeg het dan. CAS: Wat? DORIEN: Zeg dat je me haat. CAS: Ik haat je. DORIEN: Haat me! CAS schreeuwt en pakt DORIEN beet en smijt haar door de muur (of wat daar nog van over is heen. Ze spuugt bloed en lacht. CAS trekt DORIEN omhoog aan haar haar tot ze staat. Met een tissue en wat spuug maakt hij haar gezicht schoon. 27

CAS: Jouw beurt. DORIEN trapt CAS hard in z'n kruis (of knietje) CAS krimpt ineen en lacht. CAS: Ik hou van je. DORIEN: Ga je bij me weg? CAS komt weer overeind, lacht nog steeds. CAS en DORIEN lachen nu samen. CAS stopt met lachen en geeft DORIEN dan een kopstoot. DORIEN gaat neer. Ze is buiten bewustzijn. CAS sleept haar mee aan haar armen. Kijkt om zich heen. Neemt haar mee naar de koelkast. Doet de deur open, legt DORIEN zo neer dat ze haar hoofd tussen de deur heeft, zwaait de deur open en op het moment dat hij de deur dicht wil zwaaien gaat er een telefoon. CAS: Godgl... (gromt) CAS zoekt waar het telefoongeluid vandaan komt. Het lijkt van achter de schermen te komen. CAS loopt af. DORIEN komt langzaam bij. We horen een geluid van een hamer dat iets stukslaat. Het bellen stopt.

28

SCÈNE 13 – CREMATIE CAS op met jerrycan. Hij begint de tafel en de stoelen te overgieten. DORIEN is inmiddels opgestaan. DORIEN: Wat ben je aan het doen, Cas? CAS: Ik ben ziek, Dorien. DORIEN: Waar heb je het over? CAS: Volgens de dokter heb ik nog drie maanden te leven. DORIEN: En dat vertel je me nu pas? CAS: Ik wilde je niet ongerust maken. DORIEN: Heb je wel een second opinion gehad? CAS: Het is goed zo, Dorien. CAS overgiet het keukenblok. Hij overgiet zichzelf. CAS: Je hebt het zelf gezegd. Over een jaar ben je me vergeten. DORIEN: Dat was maar een fantasie! CAS: Maar het is allemaal een fantasie, Dorien. Ons hele leven. Jij, ik, Vlieland. Henk. Een sprookje. Alleen in ons sprookje zijn we ergens verdwaald geraakt in het bos. Tussen de wolven, de heksen en lelijke stiefzussen. Geen lang en gelukkig voor ons. Geen happy end. DORIEN pakt de jerrycan en overgiet zichzelf. CAS: Wat doe je nou?

29

DORIEN: Je dacht toch niet dat ik je zomaar alleen liet gaan, egoïst. CAS: Het verbaasd me niet, nee. Er komt rook uit de oven. Muziek: Een soort compilatie van eerdere muziek uit eerdere scènes, maar dan in een soort rewind. Ze kijken elkaar aan. CAS: Ik denk dat de preischotel klaar is. DORIEN: Volgens mij staat het huis in brand. CAS: Dat staat het al jaren. We hadden het alleen niet door. Er komt rook uit het keukenblok. DORIEN: Het was toch niet allemaal slecht. CAS: Het begin was goed. DORIEN: Vond ik ook. CAS: Kus me. Ze kussen elkaar. Het keukenblok begint heen en weer te schudden. Dingen (blikken e.d.) vallen uit de kastjes. Nog meer rook en nog steeds muziek. (apocalyptisch)

30

EPILOOG – GROETEN VAN VLIELAND Het decor begint te draaien. Het hele decor wordt omgedraaid. We kijken nu tegen de achterkant van de keuken aan. We kunnen zien waar de openingen zitten om door de kastjes te kruipen. Rekwisieten en kleren hangen aan haakjes. Overal witte kruisjes met tape. CAS komt uit het decor gekropen waar één van de kruisjes geplakt staat. Hij staat op en doet zijn kleren recht. Gestommel vanuit het decor en zacht gekreun. Zachte underscore van wat strandgeluiden zouden kunnen zijn. DORIEN: (zacht, vanuit het decor) Cas? Kun je even helpen? CAS doet een luikje in het decor open (ook gemarkeerd met kruis) en helpt DORIEN er uit. DORIEN: Waar zijn we? CAS: Geen idee. DORIEN: Ik zou zweren dat ik op Vlieland was. CAS: Misschien zijn we dat ook wel. DORIEN: Het is zo stil. CAS: Altijd al een kuteiland gevonden. DORIEN: Hier hebben we elkaar ontmoet. CAS: Daarom. DORIEN: Hier heb je me ten huwelijk gevraagd. CAS: Ik nam de verkeerde boot. DORIEN: Het was het gelukkigste moment van m'n leven. CAS: Was de tijd op dat moment stil gaan staan... 31

DORIEN: Voor altijd dat moment. CAS: Voor altijd die kus in de branding. DORIEN: Dit moet wel Vlieland zijn. CAS: Al die eilanden lijken op elkaar. DORIEN: Het is zo kalm. CAS: Kijk, een zonsondergang. DORIEN: En een duinpan en een meeuw. CAS: Ja. DORIEN: En nu? CAS: We vergeten alles. DORIEN: Vergeten? CAS: We hebben elkaar nooit ontmoet. Ik ben gewoon op de goeie boot gestapt en we zijn vreemden voor elkaar gebleven. Ergens loop jij nu rond, arm in arm met een andere man. Een aardige man. Een niet heel knappe man, maar hij is aardig, slim en ontzettend lief met de kinderen. Jullie kinderen. Drie kinderen. Twee meisjes en een klein babyjochie. Mama's kleine beertje. Jullie zijn getrouwd op achttien augustus 2006. Een willekeurige datum zonder enige logica. Elk jaar keren jullie weer terug naar Vlieland, waar jullie elkaar hebben ontmoet. Dan gaan jullie naar hetzelfde huisje, drinken jullie dezelfde drank en vrijen voor dezelfde houtkachel tot jullie in slaap vallen in elkaars armen. Gelukkig. Voor even. De volgende dag kopen jullie een ansichtkaart met een zeehond en die sturen jullie naar zijn moeder die voor een paar daagjes op de kinderen past. Misschien ben ik wel de postbode die de kaart in de bus gooit. Vluchtig heb ik 'm daarvoor bekeken en me afgevraagd waarom ik nooit op Vlieland ben geweest en wat er zou zijn gebeurd als ik daar wel naar toe was gegaan. Misschien was ik wel ontzettend gelukkig geworden. Waarom niet? Black-out / einde 32

33