Sluipweg Voorpubl x %:Opmaak :01 Pagina 1 INGRID OONINCX SLUIPWEG

Sluipweg Voorpubl. 1-32 140x209 114%:Opmaak 1

09-09-2013

16:01

INGRID OONINCX

SLUIPWEG

Pagina 1


09-09-2013

16:01

Pagina 2

Dit is een voorpublicatie, behorende bij de najaarsaanbieding 2013 van The House of Books, Antwerpen/Vianen Dit verhaal speelt zich af in de streek waar ik opgroeide maar is niet gebaseerd op waargebeurde feiten en dus voor honderd procent fictie.

Copyright © 2013 by Ingrid Oonincx & The House of Books, Vianen/Antwerpen Een uitgave van The House of Books, Vianen/Antwerpen Omslagontwerp Wil Immink Design Omslagfoto Romina Ortega/Getty Images Foto auteur © Petra van Vliet Opmaak binnenwerk ZetSpiegel, Best ISBN 871 379 1006 725 NUR 332 www.thehouseofbooks.com All rights reserved. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.


09-09-2013

16:01

Pagina 3

Proloog Zomer 1984 Als een ster drijft ze op het wateroppervlak. Gwen telt de seconden: een, twee, drie… Golfjes water overspoelen haar gezicht. Bij tien zwemt ze een paar slagen, spreidt haar armen en benen en herhaalt het trucje. Vijftien. ‘Een nieuw record!’ roept ze juichend naar haar vrienden die op het kleine strandje bij het bosven liggen te zonnen. Niemand kijkt op. Gwen haalt diep adem en duikt onder. Luchtbelletjes ploppen in haar oren. Behendig zwemt ze tussen de lange, groene slierten door die grote delen van de bodem bedekken. Ik ben een zeemeermin, denkt ze terwijl ze zich met haar armen strak langs haar lichaam op haar beenslag voortstuwt. Wanneer ze weer boven water komt, bevindt ze zich in een veld van waterlelies. Ze lacht en kijkt opnieuw verwachtingsvol in de richting van haar vrienden. Nog steeds lijkt niemand aandacht voor haar te hebben. Met haar tenen tast ze naar de bodem om even uit te rusten, maar wanneer ze de zompige modder voelt, komt ze weer in beweging en zwemt met trage slagen naar de overkant van het ven. Het gesprek van haar vrienden drijft in flarden over het wateroppervlak naar haar toe. Ze hoort het gegiechel van Laura en Ester, waarschijnlijk om de grappen van Marcel, Guus en Koen, af en toe onderbroken door de zware stem van Patrick. Het is hun laatste zomer samen. Na dit eindexamenjaar zullen ze uitzwermen en kan het echte leven beginnen. Gwen zal komend schooljaar niet alleen hard moeten werken om haar havodiploma te halen, maar ook om toegelaten te worden tot de prestigieuze kunstacademie waarop ze haar zinnen heeft gezet. Daarvoor heeft ze een steengoed portfolio

3


09-09-2013

16:01

Pagina 4

nodig, in elk geval stukken beter dan die kinderachtige tekeningen die ze tot nu toe verzameld heeft. Een stugge waterplant slingert zich om haar been, met een ruk trekt Gwen zich los. Een geweldig idee komt in haar op. Ze duikt onder en zwemt met krachtige slagen totdat ze net boven de wuivende planten op de bodem is. Gefascineerd kijkt ze om zich heen. Dat is het! Dit gaat ze schilderen, deze magische, duistere, troebele wereld. Ze slaat de details van de verstilde onderwaterwereld op in haar geheugen. Het zou zelfs een hele serie kunnen worden, voor haar portfolio. Dat zou fantastisch zijn. Plotseling zit ze vast. Met felle bewegingen probeert ze zich los te trekken, maar pas als dat niet lukt, beseft ze dat iemand haar enkels vasthoudt. Geërgerd draait ze zich om. Onmiddellijk herkent ze de halflange donkere haren van Patrick. Denkt hij dat dit grappig is? Weer probeert ze zich los te trekken, maar hij verstevigt zijn greep. Haar longen beginnen te branden. Heeft Patrick niet in de gaten dat ze bijna stikt? Ze buigt zich naar hem toe en gebaart naar boven. Met een koude, onbewogen blik staart hij haar aan. Gwens hoofd barst bijna. Laat me los, idioot! Ze slaat op zijn hoofd, armen en schouders. Dit moet stoppen. Zuurstof! Nu! Dan felle, hevige bewegingen in het water. Flitsen rood, geel, groen. Gwen tuimelt, draait en rolt en voelt een harde ruk aan haar benen, gevolgd door handen die haar stevig vastpakken en omhoog trekken. Boven haar schittert de zon, gebroken door het water. Als ze eindelijk door het wateroppervlak heen breekt, vult ze haar verlangende longen gierend met zuurstof. Langzaam wordt de wereld weer helder. Ze hapt naar adem en kijkt woest om zich heen. ‘Verdomme, Patrick!’ vloekt ze.

4


09-09-2013

16:01

Pagina 5

‘Kom mee naar de kant,’ zegt de geruststellende stem van Marcel naast haar. Samen met hem zwemt ze naar het strandje. ‘Wat gebeurde er nou?’ vraagt Gwen, trillend van woede en angst. ‘Patrick wou een grap met je uithalen,’ antwoordt Ester met een bleek gezicht. ‘Maar jullie kwamen niet meer boven.’ ‘Als Marcel niet zo snel had gereageerd, was het misschien wel slecht afgelopen,’ zegt een geschrokken Laura met een boze blik op Patrick die nog steeds in het water is. ‘Hij is met Koen het ven in gerend om je te redden.’ ‘Gaat het weer?’ vraagt Marcel met een bezorgd gezicht terwijl hij een handdoek om haar heenslaat. Gwen knikt dankbaar en glimlacht naar haar beste vriend. ‘Bedankt voor de redding. Als ik ooit eens wat terug kan doen…’ Marcel knipoogt. ‘Dat is een heel mooi aanbod waarvan ik zeker gebruik ga maken. Komende maand ben jij mijn seksslavin.’ Gwen grinnikt. Dan dringen de boze stemmen van Patrick en Koen tot haar door. Ze staan met gebalde vuisten dreigend tegenover elkaar in het ven. Van een afstand ziet het eruit als een ongelijke strijd omdat Patrick ruim een kop groter is maar Gwen weet dat de sportieve Koen veel sneller en wendbaarder is. ‘Ze gaan toch niet vechten, hè? Laat ze ophouden!’ Guus rent het ven in om de vechtersbazen te kalmeren. Kort daarna komen Patrick en Koen met gebogen hoofd uit het water. ‘Sorry,’ zegt Patrick als hij voor Gwen staat. ‘Had je niet in de gaten dat ik bijna stikte?’ vraagt ze terwijl haar boosheid weer oplaait. Patrick schudt zijn hoofd, alsof hij zelf ook niet kan bevatten waarom hij zoiets stoms deed. ‘Het was niet expres. Ik weet niet wat me bezielde.’ Hij kijkt schuldbewust naar Gwen. ‘Vergeef je me?’ Hij veegt een donkere lok van zijn voorhoofd en produceert de

5


09-09-2013

16:01

Pagina 6

charmante grijns waarmee hij alle meisjes het hoofd op hol doet slaan. Gwen denkt aan zijn onbewogen blik onder water. Ze zal het zich verbeeld hebben door het zuurstofgebrek. ‘Goed dan. Ik vergeef je,’ zegt ze, ‘maar alleen als jij belooft dat je het nooit meer doet.’ Patrick grijnst nog breder, graait in zijn tas en gooit Gwen een blikje bier toe. Hij maakt een proostgebaar met het zijne. Even twijfelt ze, maar dan proost ze terug en neemt een slok. ‘Het is de laatste week van de zomervakantie, laten we ervan genieten,’ doorbreekt Marcel de spanning. ‘Ik ga hout halen voor een kampvuur,’ reageert Guus opgetogen. Iedereen begint te joelen. Een kampvuur betekent vaak ook een spannend verhaal van Koen. Guus springt op en verdwijnt in het bos, Ester nestelt zich in Patricks armen en Laura en Koen voeren op fluisterende toon een serieus gesprek. Marcel speelt gitaar en zingt zachtjes mee. Gwen voelt dat hij naar haar kijkt. ‘Je zingt toch niet over mij, hè?’ zegt ze plagend. ‘What shall we do with the drunken sailor,’ kweelt Marcel. Gwen drinkt proestend haar blikje bier leeg en gooit het rakelings langs zijn hoofd. Dan pakt ze haar tekenblok uit haar rugzak en begint te schetsen. Wanneer de laatste zonnestralen van de hete zomerdag het ven in een rode gloed zetten, steekt Guus het kampvuur aan. Koen maant iedereen tot stilte en kijkt met een bloedserieus gezicht de kring rond. Ze schuiven wat dichter naar elkaar toe. Koen schraapt zijn keel en laat zijn stem dalen. ‘Dit verhaal gaat over een vriendengroep, lang geleden. Ik noem ze The Magnificent Seven. Net als wij.’

6


09-09-2013

16:01

Pagina 7

1 augustus 1995

Gwen

1 Als ik de deur van de ontvangstruimte open, komt het geroezemoes me tegemoet. Zonder op of om te kijken loop ik naar de aula van het crematorium. Daar is nog niemand. Ik ga op de achterste rij zitten en kijk naar de kist. Het is echt waar. Guus is dood. Net zoals de anderen, tien jaar geleden. Het liefst zou ik nu heel hard willen schreeuwen, maar in plaats daarvan grabbel ik in mijn handtas, op zoek naar papieren zakdoekjes. Ze zitten er niet in. Ik veeg een traan weg en controleer mijn make-up in een spiegeltje. De façade is nog intact. Ik schrik als ik een hand op mijn schouder voel. Snel draai ik me om. Mijn hart slaat een slag over. ‘Dag Gwen,’ zegt hij. ‘Hallo Patrick.’ Wat doet hij hier? ‘Dat we elkaar op deze manier weer moeten ontmoeten.’ Ik knik en bijt op mijn onderlip. Patrick laat zich op de stoel naast me vallen, een te zwaar parfum dringt mijn neusgaten in. Kouros, herinner ik me. Onderzoekend kijkt hij me aan. ‘Je bent veranderd.’ ‘Jij niet,’ antwoord ik net iets te snel. Hij lacht en onthult een rijtje volmaakte tanden. ‘De tijd heeft geen vat op me,’ reageert hij zelfvoldaan alsof ik hem zojuist een compliment heb gegeven. Ik probeer spottend te glimlachen, maar dat lukt niet erg. Donker geklede mensen schuifelen langs ons heen en nemen plaats in de zaal.

7


09-09-2013

16:01

Pagina 8

‘Ik had je niet verwacht vandaag,’ zeg ik. ‘Guus was ook mijn vriend.’ Hij klinkt beledigd. ‘Natuurlijk, maar je komt nooit meer in het dorp, dus ik dacht…’ Ik zwijg, kijk naar de kist en luister naar de zachte pianoklanken die door de ruimte klinken. Patrick kijkt omzichtig om zich heen, steekt dan zijn hand op en wuift. ‘Daar is Marcel.’ Zenuwen golven door mijn buik. Ik draai me om en zie mijn jeugdliefde naderen. Marcel groet ons met een afstandelijk knikje en gaat naast me zitten. ‘Zo zien we elkaar nooit, zo twee keer in de week,’ zegt Marcel. Vragend kijk ik hem aan. ‘Heeft Patrick het je nog niet verteld?’ ‘Wat verteld?’ reageer ik terwijl ik de onrust in mijn stem probeer te onderdrukken. ‘Ik kwam hem deze week al eerder tegen. Hij woont weer in het dorp.’ Mijn mond valt open. ‘Nu heb je mijn nieuwtje verpest, Marcel. Ik had haar het goede nieuws zelf willen brengen.’ Met een stijgend gevoel van onbehagen wacht ik op wat er komt. ‘Ik heb Phoenix gekocht,’ zegt Patrick trots. ‘Het bordeel?’ reageer ik ongelovig. De glimlach verdwijnt van zijn lippen. ‘Is daar soms iets mis mee, Gwen?’ ‘Nee, natuurlijk niet,’ zeg ik voor de vorm. Patrick is pooier geworden, eigenlijk verbaast me dat niets. ‘Ik verdien mijn geld met dat wat mensen het liefste doen. Ik kan me geen mooiere business voorstellen.’ Hij lacht ongepast hard. De zwarte raven op de voorste rijen draaien zich geërgerd naar ons om. Ik probeer me voor te stellen hoe we er in hun ogen uitzien. Patrick als een man van de wereld in een peperduur maatpak, Marcel nonchalant knap in spijkerbroek en T-shirt en ik streng en zakelijk,

8


09-09-2013

16:01

Pagina 9

nog steeds in het donkergrijze mantelpakje dat ik vandaag op mijn werk droeg. De dienst begint. Een man schraapt zijn keel en begint te praten over vergeving. Ik kijk weer naar de kist. Daar ligt Guus, pas 27 jaar, en geen zin meer in het leven. Een bleke vrouw van een jaar of dertig stapt naar voren en neemt plaats achter het spreekgestoelte. Het is zijn zus, lang, mager en blond, net als Guus. Zelfs van deze afstand kan ik zien dat ze staat te wankelen op haar benen. ‘Jullie vinden zeker dat het zijn verdiende loon is,’ bijt ze de mensen op de eerste rijen toe. Ik zie schouders verstijven. ‘Een smerige junkie. Dat is hoe jullie hem zagen.’ Een licht geroezemoes stijgt op en blijft boven de hoofden van de dorpelingen gonzen. De man van de uitvaartorganisatie kijkt paniekerig om zich heen. Ze verheft haar stem. ‘Maar jullie vergeten dat Guus ook een lieve jongen was. Iemand met ontzettend veel pech in zijn leven.’ Het gefluister verstomt weer. De zus van Guus vat het blijkbaar op als een aanmoediging om door te gaan. ‘Jullie kunnen je niet voorstellen hoeveel pijn hij had na het ongeluk. Elke minuut, elke dag, tien jaar lang. Niet alleen aan zijn lijf,’ ze wacht even, ‘maar ook hier.’ Ze legt haar hand op haar hart. ‘Hij verloor drie van zijn beste vrienden.’ Ze kijkt in onze richting. ‘En daarna lieten zijn andere vrienden hem vallen. Alsof alles wat er gebeurd is zijn schuld was. Dat heeft hem enorm veel pijn gedaan. Beseffen jullie dat?’ Ik krimp ineen. ‘Hij ging eraan kapot!’ Haar stem breekt. Ik vecht tegen de neiging om mijn vingers in mijn oren te stoppen. De uitvaartmedewerker loopt zenuwachtig heen en weer, wachtend op een geschikt moment om in te grijpen. ‘Het enige dat hij voor ons achterliet was een songtekst. Alsof dat wat helpt.’ Verslagen buigt ze haar hoofd. De man grijpt zijn kans en voert

9


09-09-2013

16:01

Pagina 10

haar weg van het spreekgestoelte. Muziek vult de aula. Ik herken de tonen van Hurt. Tranen springen me in de ogen, als ze over mijn wangen lopen, veeg ik ze snel weg. Patrick legt in een troostend gebaar zijn hand op mijn schouder maar ik tel de seconden totdat hij weer loslaat. Na het afscheidswoord van de man van de uitvaartonderneming haasten de mensen zich de zaal uit, waarschijnlijk om zo snel mogelijk te kunnen aanschuiven bij de koffietafel. Ik glimlach naar Marcel, knik naar Patrick en loop zonder omkijken naar de uitgang. Heel even hoop ik dat ik weg kan komen, maar dan hoor ik voetstappen achter me. Weer die bezitterige hand op mijn schouder. Patricks stem klinkt hees. ‘Ga niet zo snel weg, Gwen. Blijf nog even, alsjeblieft.’ Ik draai me om en schrik van het contrast tussen zijn stem en zijn dwingende ogen. ‘Alles oké?’ vraagt Marcel, die achter ons aan is gekomen. Ik knik en kijk afwachtend naar Patrick. ‘Kom, we gaan naar buiten,’ zegt hij terwijl hij zijn armen om Marcel en mij heen slaat en ons richting de uitgang dirigeert. Buiten is het tropisch warm. Ik ontsnap aan Patricks greep en vis mijn zonnebril uit mijn tas. ‘Ik heb jullie gemist,’ begint Patrick quasisentimenteel. ‘We moeten hoognodig eens bijpraten. Waarom komen jullie vrijdagavond niet naar mijn club om mijn terugkomst te vieren?’ ‘Ik weet niet of dat uitkomt,’ antwoord ik. Patrick steekt een sigaret op en laat zijn blik over de parkeerplaats gaan. Zijn ogen blijven hangen op een patserige sportwagen, ongetwijfeld de zijne. Dan draait hij zich weer naar mij en glimlacht. ‘Je vindt vast wel een manier, Gwen.’ Hij groet, loopt de parkeerplaats op en stapt in een onooglijk koekblik. Wanneer hij ons passeert, draait hij het raampje open. ‘Let niet op de auto, ik moet het even low profile houden. Ik zie jullie vrijdagavond rond een uur of negen.’

10


09-09-2013

16:01

Pagina 11

Als ik thuiskom zit Richard in korte broek en hemd op zijn vaste plek op de bank. Alle ramen staan open, maar het helpt niet tegen de broeierige warmte in onze kleine huiskamer. ‘Waar was je nou?’ vraagt mijn echtgenoot zonder zijn blik van de televisie af te wenden. ‘Je weet toch dat Guus vanmiddag gecremeerd werd?’ antwoord ik geërgerd. ‘O ja, die flikker,’ zegt Richard en hij kijkt verder naar het tv-programma. Ik besluit niet te reageren, loop naar de keuken en tref een enorme bende aan. Met moeite weersta ik de neiging om de afwas van het aanrecht te vegen en ga aan de keukentafel zitten. De gebeurtenissen tijdens de crematie blijven door mijn hoofd malen. Ik denk weer aan de muziek en aan de zin die me het meest raakte: What have I become? My sweetest friend. Ik zucht diep. Na het eindexamen zouden we allemaal uit het dorp vertrekken om onze dromen waar te maken, maar Patrick is de enige die daadwerkelijk is weggegaan. Laura, Ester en Koen zullen hier nooit meer wegkomen, zij liggen al tien jaar onder de grond. Nu ook Guus dood is, is de balans van The Magnificent Seven negatief uitgeslagen; van de zeven zijn er nog maar drie over. Mijn hoofd maalt. Ik ben er nog. Maar wat is er met mijn dromen gebeurd? Wat doe ik hier in dit huis met deze man? Mijn keuzes zijn makkelijk te verklaren, maar waren het de goede? Richard en ik leerden elkaar kennen bij de elektronicazaak waar ik in de donkere periode na het ongeluk een baantje aangeboden kreeg. Ik was depressief en weinig spraakzaam maar was blij met de afleiding die het werk me bood. Richard was de oudere en ervaren hoofdverkoper. Ik keek tegen hem op. Blijkbaar zag hij iets in me, want hij nam me onder zijn hoede en leerde me de fijne kneepjes van het verkoopvak. Ik voelde me op mijn gemak bij hem. Toen hij me aan het einde van mijn eerste jaar in de zaak ten huwelijk vroeg, zei ik ja. Het leven in de jaren daarna was eenvoudig en voorspelbaar en dat deed me goed. Langzaamaan krabbelde ik op.

11


09-09-2013

16:01

Pagina 12

Toen verkocht de eigenaar zijn zaak aan een grote elektronicaketen en tot verbazing van velen werd ik als jonkie door het landelijk management aangesteld als bedrijfsleider van ons filiaal. Het ging zo goed dat ik later de leiding kreeg over meerdere filialen in de regio. Naarmate ik verder opklom in het bedrijf, daalde het humeur van Richard. Mijn succesvolle carrière voelde voor hem als de ultieme vernedering. Lange tijd was ik begripvol, maar na verloop van tijd begon ik me mateloos te ergeren aan zijn gefrustreerde opmerkingen, negatieve houding, woedeaanvallen en provocerende ziekmeldingen. Het laatste restje liefde verdween. Ik vraag me af hoe hij zal reageren als ik hem vertel dat ik bij hem wegga. Hij gelooft dat kinderen de oplossing zijn, maar ik vermoed dat hij vooral hoopt dat hij dan mijn baan kan inpikken. Ik heb er genoeg van. Het is tijd om bij hem weg te gaan. Binnenkort ligt de toekomst weer voor me open, de mogelijkheden maken me duizelig. Mijn gedachten gaan naar Marcel, ik was zo nerveus toen ik hem weer zag. We hebben elkaar lang ontweken, maar mijn gevoelens voor hem kan ik niet langer negeren.

12


09-09-2013

16:01

Pagina 13

8 februari 1985

Patrick

2 ‘Ring, ring! It’s 7:00 A.M.! Move y’self to go again. Cold water in the face. Brings you back to this awful place.’ Patrick draait het volume van zijn wekkerradio lager. ‘Eindelijk!’ mompelt hij voordat hij uit bed springt en voor de spiegel zijn warrige donkerbruine haren fatsoeneert. Hij trekt een schone zwarte spijkerbroek aan, wrijft een paar druppels aftershave op zijn wangen, grist het jasje dat hij een week eerder bij een hippe zaak in de stad heeft gekocht van de stoel en rent met twee treden tegelijk de trap af. In de keuken is het stil. Patrick tuurt door het raam om te zien of de auto van zijn vader op de oprijlaan staat, maar alleen de knalrode Mini Cooper van zijn moeder staat er opzichtig te fonkelen. ‘Mam, waar ben je?’ roept hij, maar het blijft stil. Met een diepe zucht opent hij de koelkast, pakt een fles cola en neemt een paar grote slokken. Uitgerekend vandaag, op de dag van zijn achttiende verjaardag, worden er schoolonderzoeken gehouden. ‘Idioten,’ moppert hij terwijl hij vier boterhammen uit de broodzak schudt. Ze zijn keihard. Hoofdschuddend smeert hij er chocoladepasta op. Achter hem klinkt gestommel. Daar zul je d’r hebben. Hij draait zich om en ziet zijn moeder met een verfomfaaid slaapgezicht voor hem staan. Ze draagt een dikke, roze peignoir en haar geblondeerde haar piekt alle kanten op. ‘Patrick, wat ben je vroeg wakker!’ Haar doorrookte stem klinkt zwaar, als van een man. ‘Ja, mam. Schoolonderzoek vandaag, weet je nog?’ Uitdagend kijkt hij haar aan. ‘Natuurlijk weet ik dat nog, maar laat me je eerst feliciteren,

13


09-09-2013

16:01

Pagina 14

grote zoon van me.’ Ze zet een stap in zijn richting. De lucht van sigaretten hangt om haar heen. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag, lieverd. Nu ben je volwassen.’ Ze geeft hem drie zoenen en kijkt hem dan met een sentimentele blik aan. Ziet hij daar tranen glinsteren in haar ogen? Patrick klemt zijn kaken op elkaar. Daar gaat ze weer. Blijkbaar doet zijn verjaardag haar vooral denken aan het feit dat ze zelf ook een jaartje ouder wordt. Toen hij nog klein was, had hij dat nog niet zo door, maar sinds ze het feest voor zijn elfde verjaardag had verpest met haar sentimentele gedoe, weigerde hij zijn verjaardag te vieren. Tot vandaag. Zijn volwassenheid zou een nieuw tijdperk inluiden en om daar zeker van te zijn had hij zijn moeder ervan weten te overtuigen dat ze te oud was voor het dorpscafé waar hij zijn verjaardag zou vieren. Hij duwt haar voorzichtig van zich af. ‘Achttien en dus oud genoeg voor een rijbewijs?’ Zijn moeder glimlacht. ‘Je vader is er niet, maar hij vroeg me je te vertellen dat je morgen mag beginnen met rijlessen.’ Yes, denkt Patrick. Maar er is meer. Toch? ‘En…?’ ‘Als je voldoendes haalt voor je schoolonderzoeken mag je binnenkort alvast een auto met hem gaan uitkiezen.’ Een intens gevoel van trots overvalt hem. Niet alleen is hij de eerste van zijn vriendengroep die zijn rijbewijs zal hebben, maar binnenkort zal er ook voor hem een vette bak op de oprijlaan staan. Niet zo’n achterlijk opgetuigde Opel Manta zoals al die boeren hier in de omgeving hebben, maar een gloednieuwe Mercedes of BMW die met gemak 200 kilometer per uur haalt, net zoals die van zijn vader. Wat zullen zijn vrienden jaloers zijn. Wanneer hij op zijn opgevoerde Puch langs de eindeloze akkers scheurt, verdwijnt zijn opwinding. Hij moet vandaag een voldoende halen voor Engels, anders komt de nieuwe auto in gevaar. Best

14


09-09-2013

16:01

Pagina 15

een rotstreek van zijn ouwe om zo’n voorwaarde te verbinden aan een verjaardagscadeau. Als hij de school nadert geeft hij wat extra gas zodat de zwarte brommer knettert en gromt. Vanuit zijn ooghoeken ziet hij de gezichten van zijn klasgenoten op het schoolplein in zijn richting draaien. Hij heeft zijn entree gemaakt. Nog voordat hij zijn brommer heeft gestald, komt Ester op hem afgelopen, charmant wiebelend op onmogelijk hoge hakken. ‘Gefeliciteerd, Patrick,’ zegt ze verlegen voordat ze hem omhelst en zich tegen hem aandrukt. Hij krijgt het er warm van, maar Ester moet nog even wachten tot vanavond. Voorzichtig maakt hij zich los uit haar omhelzing en scant het schoolplein. ‘Schatje, heb je Laura gezien?’ Ester is meteen gealarmeerd. ‘Waarom? Heb je niet geleerd?’ vraagt ze met een verontwaardigd stemmetje. Patrick geeft haar een geruststellende knipoog. ‘Ik ga haar zelf wel even zoeken. Tot straks, Es. Ik hoop dat ik vanavond eindelijk het cadeautje van je krijg waar ik al zo lang op wacht.’ Hij grijnst als hij haar wangen ziet kleuren. Tot zijn ergernis houdt Laura zich schuil in het lokaal waar de examens worden afgenomen, en als hij aan het tafeltje achter haar gaat zitten is er geen tijd meer om haar aan te spreken. Het was hem in eerste instantie een raadsel waarom knappe meiden als Gwen en Ester bevriend waren met dit irritante betwetertje, maar toen hij in de smiezen kreeg wat voor voordelen die vriendschap met zich meebracht, was hij bereid geweest Laura te accepteren in zijn vriendengroep. Hij leest de opgaven met stijgende wanhoop. Er is weinig bij dat hem bekend voorkomt. ‘Laura,’ fluistert hij. Ze reageert niet. Patrick kijkt naar haar rug, haar lange krullende haar zit in de weg. Hij kan niets zien. Verdomme. Tussen zijn wim-

15


09-09-2013

16:01

Pagina 16

pers door kijkt hij naar de surveillant die aan de andere kant van het lokaal loopt. Snel tikt hij Laura tegen haar rug. ‘Laat eens lezen!’ fluistert hij iets harder. Tergend traag schuift ze opzij waardoor hij een blik op haar aantekeningen kan werpen. Snel overziet hij het rijtje a, b, c en d’s en slaat ze op in zijn geheugen. Hij begint te pennen. Als hij opkijkt voor de volgende serie zit ze weer normaal. Bij haar oksel is een zweetplek zichtbaar. Hij zucht hoorbaar. ‘Laura, ik ben nog niet klaar.’ Er gebeurt niets. Patrick laat zich onderuitzakken zodat hij met zijn voet tegen Laura’s stoel kan tikken. Ze krimpt ineen. ‘Laura, kom op!’ fluistert hij geërgerd. Wat flikt ze hem nu? Hij denkt aan zijn auto. Waarom vindt zijn vader die cijfers toch zo belangrijk? Hij heeft zelf geen enkel diploma gehaald, en toch een prima handel opgezet? Maar de laatste tijd is er iets aan de hand, dat merkt hij ook wel. Pa heeft dikke wallen onder zijn ogen en is weinig thuis. Vorige week zaterdag, toen Patrick diep in de nacht terugkwam van het stappen, trof hij zijn vader met een grauw gezicht achter een stapel paperassen aan. Patrick wilde voorbijlopen maar zijn vader hield hem tegen. Normaal gesproken was zijn pa een man van weinig woorden, maar toen was hij in een rare bui. ‘Ik heb altijd moeten knokken, jongen,’ begon hij sentimenteel. ‘Iedereen lachte me uit, maar ik hield vol. Met heel veel moeite is het me gelukt om een bedrijf op te bouwen.’ Patrick probeerde begripvol te kijken en vroeg zich intussen af wanneer hij naar bed kon gaan. Maar zijn vader was nog niet klaar. ‘Wil je weten wat ik vooral heb geleerd?’ Patrick knikte. ‘Dat respect veel meer waard is dan een groot huis, zwembad of snelle auto’s op de oprit.’ Hij zuchtte diep en liet de stapel papieren die voor hem lag door zijn vingers gaan. ‘Zorg dat je een diploma haalt en een eerlijk en respectabel vak leert, Patrick. Doe het anders dan je vader.’

16


09-09-2013

16:01

Pagina 17

Patrick kreunt gefrustreerd en kijkt weer naar Laura die nog steeds in dezelfde houding zit. ‘Laat me kijken,’ fluistert hij iets harder. Net op het moment dat hij nog een keer tegen haar stoel wil trappen, schuift ze een stukje opzij waardoor hij een perfect zicht op haar antwoordvel krijgt. Patrick strekt zich uit en scant razendsnel de antwoorden. Met zijn geheugen is helemaal niets mis, dat is duidelijk. Hij begint te pennen. ‘Meneer Van Kralingen en mevrouw De Laat, pak jullie spullen en meld je onmiddellijk bij de directeur,’ zegt de stem van de leraar vlak achter hem. Laura slaakt een gedempte kreet. ‘Shit,’ vloekt Patrick hard terwijl hij met veel misbaar opstaat en luidruchtig zijn spullen bijeenzoekt. Hij gaat echt niet naar de directeur. Met grote passen beent hij naar de uitgang en smijt de deur zo hard dicht dat die nog een tijdje natrilt in de sponningen. Nadat hij voor de ingang van de school een sigaret heeft gerookt en merkt dat Laura hem niet volgt, start hij zijn brommer en rijdt naar het dorpsplein. Daar ploft hij neer op een van de houten bankjes rondom de fontein. Het bankje staat vol met namen van populaire bands. Hij pakt zijn zakmes en begint te kerven. Met het puntje van zijn tong uit zijn mond zet hij er THE MAGNIFICENT SEVEN bij. Vanaf nu is deze bank van hem en zijn vriendengroep. Als hij gewoon in de stad was blijven wonen, was hij vermoedelijk nooit met zo’n samenraapsel van buitenbeentjes bevriend geraakt, maar in een dorp als dit moet je het nu eenmaal doen met wat er is. Het was niet erg moeilijk geweest om ze naar zijn hand te zetten toen hij twee jaar geleden als zittenblijver bij hen in de klas was gekomen. Ze waren overduidelijk onder de indruk van zijn huis, geld, grote bek en komaf. Het duurde niet lang voordat hij de boerenzonen Marcel en Guus zover kreeg dat ze de auto’s van hun ouders ‘leenden’ om hem naar de grote discotheken aan de andere kant van de grens te rijden. Koen kwam mee in hun kielzog: een ventje van een paar turven groot met een joekel van een doodsko-

17


09-09-2013

16:01

Pagina 18

pring om zijn vinger. Patrick vond hem wel geinig, vooral omdat hij zo gemakkelijk op de kast te jagen was. Gwen was het meest aan hem gewaagd. Zij intrigeerde hem meteen met haar wilde haren, roodgestifte lippen en enorme oorbellen. Ze leek minder onder de indruk van hem dan de rest. Na lang wikken en wegen besloot hij dat ze te gecompliceerd was om zijn vriendin te zijn, maar wel interessant voor zijn vriendenclub. Als vriendin koos hij Ester, een lief, onzeker meisje dat onder zijn aandacht in een mum van tijd opbloeide tot een schoonheid. Patrick glimlacht. Hij kan tevreden zijn. Hoewel Laura nog steeds een onzekere factor vormt. Ze is te slim. Hij heeft het gevoel dat ze praatjes verspreid achter zijn rug, vooral bij de meisjes. Nog even. Na de examens heeft hij haar niet meer nodig. Hij laat zich achterover zakken en staart naar de fontein die sputterend armzalige straaltjes water spuit, en daarna naar de huisvrouwen die aan de overkant van het plein hun dagelijkse boodschappen doen bij de supermarkt. Hij zucht diep, het wordt nog een lange dag. En een koude dag. Hij slaat zijn armen kleumend om zich heen. Maar één ding is zeker wat hem betreft: het feest gaat door vanavond.

18


09-09-2013

16:01

Pagina 19

4 augustus 1995

Gwen

3 Ik kijk op mijn horloge. Acht uur. Normaal vertrekt hij rond deze tijd. Al jarenlang gaat Richard op vrijdagavond biljarten in het dorpscafé, maar uitgerekend vanavond maakt hij geen aanstalten om te vertrekken. Ongeduldig blader ik door een tijdschrift. Ik voel geen enkele verplichting om aan hem te verantwoorden waar ik vanavond heen ga, maar ik heb geen zin in de zenuwtergende woordenwisseling die deze aankondiging me ongetwijfeld zal opleveren. Bovendien ben ik nog steeds woest op hem vanwege de stiekeme manier waarop hij me vannacht in mijn halfslaap overmand heeft. Voordat ik goed en wel besefte wat er gebeurde, was het alweer voorbij. Walgelijk. Ik wil niet dat hij me ooit nog met een vinger aanraakt. Dan zet Richard eindelijk de televisie uit. Hij werpt een snelle blik op me, mompelt een afscheidsgroet en gooit de voordeur met een harde knal achter zich dicht. Ik kijk op mijn horloge, stuif naar de slaapkamer en trek een kleurrijk zomerjurkje uit de kast. Ik maak mijn knotje los en kam mijn haren totdat ze glanzen. Daarna doe ik rode lippenstift op en een paar grote oorringen in. Tevreden bekijk ik mezelf in de spiegel. Gwen is terug! Ik denk aan het verspilde leven van Guus. ‘What have I become? My sweetest friend.’ Hij is dood, maar ik leef nog. Ik kan nog wat van mijn leven maken. Ik bal mijn vuisten en knik mezelf bemoedigend toe in de spiegel. Geen uitstel meer. Morgen vertel ik Richard dat ik bij hem wegga.

19


09-09-2013

16:01

Pagina 20

Ik draai het autoraampje open en geniet van de warme avondlucht. Ik denk aan de zwoele zomeravonden waarop we rondhingen op het dorpspleintje of bij het ven in het bos. Lachen met Laura en Ester, de jongens een beetje uitdagen, lekker zwemmen. Wat zou het fijn zijn om weer eens echt zorgeloos te zijn, net als toen. Een hoge beukenhaag onttrekt Phoenix discreet aan het zicht. Hoewel het hele dorp weet dat hier een bordeel gevestigd is, zou een buitenstaander er zo voorbij rijden. Ik rijd mijn zwarte Golf onder de smalle toegangspoort door en kom op een bijna volle parkeerplaats. De ene auto is nog groter en duurder dan de andere. Patricks zaken gaan goed. Een rode loper wijst het pad naar de entree van de enorme villa, geflankeerd door gebeeldhouwde naakte vrouwen. Boven de deurbel hangt een gouden naambordje. De zenuwen gieren door mijn lijf. Een brede, kaalgeschoren kerel van zeker twee meter lang in een chic pak opent de deur. ‘Wat kom je doen?’ vraagt hij terwijl hij me schattend opneemt. Zijn accent is niet van deze streek. ‘We hebben momenteel geen meisjes nodig,’ zegt hij bloedserieus voordat ik antwoord kan geven. ‘Ik ben uitgenodigd door Patrick van Kralingen,’ zeg ik zo kalm mogelijk. ‘O? Daarover heeft hij niets gezegd.’ Inwendig vervloek ik Patrick. Wat is dit nu weer voor rotstreek? ‘Hij is er nu niet, maar ik kan hem even bellen. Je naam is…?’ Ik noem mijn voornaam. Dat moet genoeg zijn. ‘Een momentje,’ zegt de man. Gedecideerd sluit hij de zware toegangsdeur. Beduusd staar ik naar het houtsnijwerk. Ik heb me aan de afspraak gehouden, maar hij is er niet. Patrick kan het me niet kwalijk nemen als ik nu vertrek. Maar tot mijn verbazing komt een gevoel van teleurstelling naar boven. Vanavond zou ik namelijk niet alleen Patrick ontmoeten, Marcel zou er ook zijn. De deur zwaait open. ‘Komt u maar met me mee, mevrouw,’ zegt de portier nu een stuk vriendelijker. ‘Patrick biedt zijn verontschuldigingen aan. Zijn af-

20


09-09-2013

16:01

Pagina 21

spraak is uitgelopen, maar hij doet er alles aan om zo snel mogelijk deze kant op te komen. Hij vroeg me het u alvast gemakkelijk te maken en u een drankje aan te bieden.’ Ik volg hem door een donkere gang naar een sfeervolle ontvangstruimte. De portier leidt me naar een prachtige glazen bar, met daarachter een beschaafde, grijzende barman in smoking. Ze smoezen wat. Ik kijk intussen nieuwsgierig om me heen. In de smaakvol ingerichte ruimte zijn zithoeken gecreëerd, waar mannen op gedempte toon praten met knappe, uitdagend geklede vrouwen. Gelukkig zie ik niemand die ik ken. De meeste meisjes zijn ongeveer van mijn leeftijd, een paar kijken me nieuwsgierig aan. Een stelletje staat op en verdwijnt door een glazen deur. Ik weet niet veel over bordelen, maar volgens mij is dit een zeer luxe variant. Een kuchje doet me opkijken. ‘Kom maar bij mij zitten, meisje,’ zegt de barman vriendelijk terwijl hij me een glas champagne toeschuift. Ik ga op een barkruk zitten. De portier knikt naar me en verdwijnt weer, de barman gaat verder met het spoelen van glazen. Nu ik met mijn rug naar de tafeltjes zit, weet ik niet goed wat ik moet doen. Ik bestudeer mijn glas. De luchtbelletjes stijgen op en ploppen uit elkaar als ze aan de oppervlakte komen. Mijn mond is droog, ik neem een slok. Aanvankelijk smaakt het wat bitter, maar na een paar slokken wordt het steeds lekkerder. Ik stel me voor dat de belletjes ook in mijn hoofd opstijgen om uiteindelijk tegen mijn schedel uit elkaar te spatten. Dit moet erg goede champagne zijn, ik word er vrolijk van. De barman zet een nieuw glas voor me neer. Ik besluit het rustig aan te doen, ik ben hier niet om te feesten. De deur zwaait open. Een man van een jaar of vijfendertig komt binnen en gaapt me onbeschaamd aan. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de barman een gebaar maken en al gauw komt een roodharig meisje aangesneld dat de nieuwkomer onder haar hoede neemt. De man kijkt opnieuw naar me, indringender nu, maar loopt dan toch met haar mee. Ik glimlach.

21


09-09-2013

16:01

Pagina 22

‘Hoi Gwen.’ Ik schrik. Marcel! Hoe kan ik zijn binnenkomst gemist hebben? Onwennig kijken we elkaar aan. ‘Een hand of een zoen?’ vraagt hij. Ik glimlach en steek hem mijn wang toe. Heel kort raken zijn lippen mijn huid. Er verschijnt kippenvel op mijn armen. ‘Ik hoorde dat Patrick er nog niet is,’ zegt hij terwijl hij naast me gaat zitten. ‘Hij laat ons wachten,’ beaam ik. ‘Maar gelukkig hebben ze hier lekkere champagne,’ voeg ik er glimlachend aan toe. De barman zet een glas voor Marcel neer. We proosten. ‘Op jou,’ zegt hij terwijl hij me intens aankijkt, waardoor ik acuut bloednerveus word. ‘Je ziet er anders uit dan de vorige keer,’ constateert hij. ‘Zachter. Mooier.’ Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst gebloosd heb, maar nu gebeurt het. Om me een houding te geven neem ik een slokje champagne. Een groepje zakenmannen komt binnen. Ze spreken Engels. ‘Ze komen van ver naar Phoenix,’ zeg ik. Marcel grijnst. ‘Is er tenminste één ding waar dit dorp goed voor is.’ Ik glimlach en vraag me af of hij hier vaker is geweest. Mijn blik valt op zijn ruwe werkhanden. ‘Maak je nog muziek?’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Daar heb ik geen tijd meer voor.’ ‘Jammer,’ zeg ik zacht. ‘Je was zo goed. Ik dacht altijd dat je beroemd zou worden.’ Hij kijkt me aan, zijn ogen staan plotseling dof. ‘Dat waren puberdromen, Gwen.’ Ik slik. ‘Ik heb gehoord dat je vader overleden is,’ zeg ik zacht. Marcel knikt. ‘Een beroerte. Ma vond hem stuiptrekkend van de pijn met zijn hoofd in de voederbak van de koeien.’ Ik sla mijn hand voor mijn mond. ‘Wat erg.’

22


09-09-2013

16:01

Pagina 23

‘Ik was niet thuis. Ma rende naar de buren, maar toen ze terugkwam was hij al dood. Sindsdien praat ze niet meer.’ ‘Helemaal niet meer?’ ‘Nee. Ze zit maar voor zich uit te staren met Boris aan haar voeten.’ ‘Boris?’ ‘Een Duitse herder die is komen aanlopen. Een gemeen misbaksel, maar als ik hem naar het asiel breng, heeft ze helemaal niks meer.’ Hij zucht. ‘Ik heb haar net voor de televisie neergezet. Rons Honeymoonquiz was bezig. Als ik straks thuiskom zit ze nog op precies dezelfde plek, maar dan waarschijnlijk met het testbeeld op het scherm.’ ‘Wat erg,’ herhaal ik. Marcel haalt zijn schouders op. ‘Het is zoals het is.’ ‘Moet je al het werk nu alleen doen?’ ‘Soms huur ik iemand in.’ ‘Heb je nooit overwogen om de boel te verkopen?’ vraag ik. Gekwetst kijkt hij me aan. ‘Het was mijn vaders grootste wens dat ik de boerderij zou overnemen.’ Ik knik begrijpend. ‘En jij, Gwen?’ ‘Wat ik?’ ‘Hoe vergaat het jou? Je bent toch getrouwd met die collega van je uit de elektronicawinkel? Richard?’ ‘Ja, dat klopt.’ ‘Ik was wel verrast toen ik het hoorde,’ zegt Marcel. ‘Hoezo?’ reageer ik verdedigend. Marcel haalt zijn schouders op. ‘Niet echt jouw type, toch?’ ‘In het begin was het prima. Maar nu…’ De gedachte dat ik Richard morgen moet vertellen dat ik wil scheiden, grijpt me plotseling naar de keel. Hij zal er kapot van zijn. Ik schud mijn hoofd. ‘Het is beter om er nu niet over te praten, er zijn wat dingen die ik eerst met hem moet bespreken. Ik vertel het je binnenkort.’ ‘Jullie werken toch ook samen?’ probeert hij nog.

23


09-09-2013

16:01

Pagina 24

‘Ik zit tegenwoordig op het hoofdkantoor,’ zeg ik. ‘Ik zie hem zelden tijdens het werk.’ Gelukkig maar, voeg ik er in stilte aan toe. ‘Laten we het over iets anders hebben.’ Marcel kijkt me even bevreemd aan, maar knikt dan. ‘Prima, ik kan wachten.’ De ober vult Marcels glas bij. Ik kijk rond. De zakenmannen hebben inmiddels gezelschap gekregen van enkele meisjes. Ze drinken champagne en praten luidruchtig met elkaar. Een van hen trekt hardhandig een meisje op schoot en graait ordinair naar haar borsten. Haar blik verstart, maar ze trekt haar gezicht snel weer in de plooi als ze mij ziet kijken. ‘Heb je nog veel aan Guus gedacht?’ vraag ik aan Marcel. ‘Alleen maar,’ antwoordt hij zacht. ‘Ik ook.’ ‘Had jij nog contact met hem?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Amper.’ ‘Ik ben maar één keer bij hem langs geweest sinds hij in de bossen woonde,’ zegt Marcel schuldbewust. ‘Hoe was het daar?’ ‘Een gigantische rotzooi. De maden kropen uit zijn vuilnisbak.’ Ik denk aan hoe Guus eruitgezien moet hebben toen ze hem vonden. Het was wekenlang warm weer geweest. Ik ril. Marcel praat door. ‘Guus was zo ver heen. Hij smeekte me om hem te helpen een shotje bij hem te zetten.’ ‘Heb je dat gedaan?’ vraag ik verschrikt. ‘Nee, natuurlijk niet. Maar het was heel…’ Marcel zoekt naar het juiste woord, ‘…schokkend om hem zo te zien. Totaal afhankelijk van de drugs en bont en blauw geslagen. Ze hadden hem bij De Grens te grazen genomen omdat hij daar iemand lastiggevallen zou hebben. Je weet hoe die boeren zijn als ze gaan stappen.’ Ik sla mijn handen voor mijn ogen. Arme Guus. ‘Toen ik wegging, vroeg hij of hij me af en toe mocht komen helpen op de boerderij.’

24


09-09-2013

16:01

Pagina 25

‘En? Heeft hij dat gedaan?’ Marcel schudt zijn hoofd. ‘Hij heeft me nog één keer gebeld, maar toen heb ik hem afgewimpeld. Ik wilde geen junk op de boerderij hebben.’ Hij ziet er verdrietig uit. Het liefst zou ik hem stevig omhelzen, maar ik durf niet. ‘Hoelang is het geleden dat je bij hem op bezoek was?’ vraag ik. ‘Een jaar of twee.’ Ik knik, dit bevestigt mijn gedachte. ‘Ik heb hem een paar weken voor zijn dood nog gezien.’ Marcel kijkt verrast op. ‘Ik kwam hem tegen in het dorp. Hij zag er best goed uit, keek helder uit zijn ogen.’ ‘Serieus?’ reageert Marcel. Ik knik enthousiast. ‘Hij zei dat hij van plan was om af te kicken.’ Marcel fronst zijn wenkbrauwen. ‘Echt, Marcel. Hij meende het serieus. Weet je wat hij nog meer zei?’ ‘Nou?’ Ik buig me naar hem toe en praat verder op fluistertoon. ‘Hij vertelde dat hij zich dingen van het ongeluk begon te herinneren en dat hij schoon schip wilde maken.’ Ik kijk hoe Marcel reageert op mijn mededeling, maar er verandert weinig aan zijn gezichtsuitdrukking. ‘Voor zover ik weet heeft hij dat niet meer gedaan. Ik heb er tenminste niets over gehoord. Jij?’ Marcel schudt zijn hoofd. ‘Eigenlijk duidt zo’n besluit toch op een soort levenslust?’ Marcel kijkt me aan met een blik die ik niet goed kan plaatsen. In mijn hoofd vormt zich een onheilspellende gedachte. ‘Guus wist natuurlijk dat een onthulling over het ongeluk consequenties zou hebben voor anderen. Voor jou, mij, Patrick…’ Ik haal even adem voordat ik verder praat, nog iets zachter nu. ‘Ik weet dus

25


09-09-2013

16:01

Pagina 26

niet of hij Patrick ook verteld heeft wat hij van plan was, maar…’ Ik stop en besef dan pas op welke conclusie ik aanstuur. Gespannen wacht ik af. Het duurt even voordat Marcel lijkt te begrijpen waar ik op doel. Dan veert hij op. ‘Jezus, Gwen, denk je dat Patrick Guus iets heeft aangedaan? Dat meen je niet!’ ‘Ssst,’ reageer ik snel. Verbijsterd kijkt Marcel me aan. ‘Nee, dat geloof ik niet. Patrick is een gemene, egoïstische klootzak, maar zo ver zou hij niet gaan. Echt niet. Dat soort dingen moet je niet denken, Gwen.’ Hij zucht diep. ‘Guus was al jaren aan de drugs, dat is ook een vorm van zelfvernietiging.’ ‘Maar hij wilde afkicken, waarom zou hij dan een overdosis nemen?’ Marcel haalt zijn schouders op. ‘Volgens mij gebruikte hij dat spul vooral om de pijn in zijn lijf te onderdrukken. Als je ermee stopt komt de pijn natuurlijk ook terug. Dat lijkt me een hel.’ ‘Mij ook.’ Er valt een stilte. Plotseling voel ik me heel erg moe. Wat had ik dan verwacht? Dat Marcel onmiddellijk mee zou gaan met mijn paranoïde gedachten over Patrick? Natuurlijk niet. ‘Oké, sorry. Je hebt waarschijnlijk gelijk. Mijn fantasie ging met me op de loop. We houden erover op, goed?’ Marcel knikt en laat zijn glas weer volschenken. De zakenmannen zijn inmiddels naar boven verdwenen. De man van eerder die avond komt terug, loopt vlak langs ons heen en kijkt me weer nadrukkelijk aan. In zijn blik zie ik iets beschuldigends. Misschien kent hij me ergens van. Marcel zegt er niets over, zo is hij niet. Patrick daarentegen zou er onmiddellijk een grap van maken. Waar blijft hij toch? Als Marcel hier niet was geweest, zou ik allang vertrokken zijn. Is dit een van zijn pesterijen? Wil hij ons laten voelen hoe onbelangrijk we voor hem zijn? Als hij niet heel snel komt, ben ik weg.

26


09-09-2013

16:01

Pagina 27

De barman wil weer bijschenken, maar ik houd mijn hand op het glas. Vanuit de gang klinken opeens harde stemmen. Iemand schreeuwt, er valt wat om. De deur van de ontvangstruimte zwaait open en tot mijn ontzetting staat Richard daar, met de portier en de man die me eerder die avond zo beschuldigend aankeek achter zich. Als Richard me ziet, sperren zijn ogen wijd open. Zijn mond beweegt, maar er komt geen geluid uit. Het geeft hem de aanblik van een naar adem happende vis. Zijn vinger wijst in mijn richting. Ik grijp me vast aan de bar. Richard komt dichterbij en hervindt zijn spraak. ‘Ik kon het bijna niet geloven, maar het is godverdomme echt waar. Mijn vrouw is een hoer geworden.’ Zijn stem schiet omhoog. ‘Dat is toch niet te geloven!’ Ik moet bijna lachen om het absurde van de situatie, maar besef tegelijkertijd hoe ernstig dit is. ‘Wat doe je me aan, Gwen?’ Verward kijkt Richard om zich heen. Naar de meisjes aan de tafels, de klanten, de barman en portier en ten slotte naar Marcel naast me. ‘Hoelang speelt dit al?’ Hij wijst naar Marcel. ‘Is hij je klant? Dat is toch je ouwe vriendje? Laat je hem nu voor je betalen?’ Koortsachtig denk ik na, maar ik kan geen geloofwaardige uitleg bedenken waarom ik in een bordeel ben. Richards lippen worden een strak streepje. ‘Wat zit je me stom aan te gapen? Zeg eens wat!’ Een klodder spuug spat tegen mijn voorhoofd. Ik wrijf het weg, nog steeds te geschrokken om te reageren. De portier komt dichterbij. ‘Meneer, het lijkt me beter als u de zaak verlaat.’ ‘Niet zonder die hoer,’ sist Richard. Hij trekt aan mijn arm, ik stribbel tegen. Natuurlijk ga ik niet met hem mee naar huis. Dan een lichtflits en pijn aan mijn linkerwang. Ik wankel. Om me heen voel ik de armen van Marcel. Er klinkt gestommel, een klap, ge-

27


09-09-2013

16:01

Pagina 28

vloek, geroezemoes. Een nieuwe stem. Doffe dreunen. Ik hoor een intens gekreun, gevolgd door harde scheldwoorden. Het duurt even voordat ik besef dat de stem van de nieuwkomer die van Patrick is. Ik til mijn bonkende hoofd op en zie dat Patrick als een bezetene staat in te trappen op Richard, die kermend van de pijn op de grond ligt. ‘Stop!’ gil ik. ‘Hou op! Je vermoord hem.’ Mijn woorden lijken het startsein te zijn voor de portier. Hij pakt Patrick van achteren beet en trekt hem bij Richard weg. Tot mijn opluchting zie ik Richard weer opkrabbelen. Verbouwereerd kijkt mijn echtgenoot me aan. Patrick klopt wat stof van zijn colbert, strijkt zijn haren glad en glimlacht minzaam. ‘Niks aan de hand, dames en heren. Laten we er gewoon een gezellige avond van maken. Ik zal deze heer even uitgeleide doen.’ De portier duwt Richard naar de uitgang. Patrick gaat erachteraan. Een ongerust gevoel komt in me op. Ik sta op, wankel even maar hervind mijn evenwicht. ‘Hier blijven, Gwen,’ zegt Marcel, maar ik schud mijn hoofd. Ik loop naar de uitgang en zie Patrick en de portier met Richard de parkeerplaats oplopen. Patrick duwt Richard met een snelle beweging tegen de muur. Ik knipper met mijn ogen om beter te focussen, maar begrijp al snel dat ik het inderdaad goed heb gezien. Patrick drukt een pistool tegen Richards linkerslaap. ‘Nee!’ gil ik. Patrick kijkt me aan, zijn onnatuurlijk witte tanden glanzen in het donker. ‘Ik zal die onaardige man van jou eens een lesje leren.’ Ik verzamel al mijn moed en loop op hem af. ‘Ik denk dat hij zijn lesje al geleerd heeft, Patrick. Laat hem maar.’ ‘Dat ben ik niet helemaal met je eens. Hij gaf je een klap in je gezicht en noemde je een hoer, dat laat een dame als jij toch niet gebeuren?’ ‘Het is al in orde,’ zeg ik zo kalm mogelijk, maar Patrick luistert niet.

28


09-09-2013

16:01

Pagina 29

‘Maak dus maar even excuses,’ zegt hij met fluwelen stem tegen mijn echtgenoot, die me verbijsterd aankijkt. Het pistool klikt. Volgens mij staat het ding nu op scherp. Benauwd denk ik na over mijn volgende zet. ‘Sorry,’ piept Richard. Een penetrante stank dringt mijn neusgaten in. Patrick haalt geërgerd zijn neus op. ‘Gadverdamme, de sukkel heeft in zijn broek gescheten. Nou heb ik er genoeg van.’ Hij recht zijn rug en spant zijn vinger om de trekker van het pistool. ‘Niet doen!’ gil ik. Patrick kijkt naar me. Zijn ogen als donkere, troebele poelen waar geen enkele emotie in te bespeuren valt. Ik krijg het er ijskoud van. Na enkele seconden laat hij zijn pistool zakken. ‘Goed, Richard. Hoewel je een klootzak bent, heeft deze prachtige vrouw het blijkbaar toch nog goed met je voor. Daarom doe ik je een voorstel.’ Een doodsbleke Richard kijkt hem angstig aan. ‘Wil je het horen?’ ‘Ja’, antwoordt Richard bibberig. ‘Ik laat je gaan als jij geen aangifte tegen me doet en je Gwen voortaan met rust laat. Heb je dat begrepen?’ Richard knikt hevig. ‘Voor alle duidelijkheid: je vrouw heeft vanaf nu een beschermengel. Weet je wat dat betekent?’ Richard knikt opnieuw. ‘Ik wil het van je horen,’ grijnst Patrick pesterig, terwijl hij het pistool met een snelle beweging opnieuw tegen Richards slaap drukt. ‘Ik begrijp het, ik laat haar met rust. Dat beloof ik.’ Patrick doet een stap achteruit en laat het pistool zakken. Richard rent onmiddellijk weg. De man die mijn echtgenoot vermoedelijk over mijn aanwezig-

29


09-09-2013

16:01

Pagina 30

heid in Phoenix getipt heeft, komt naar buiten, stapt in zijn auto en vertrekt. ‘Die komen hier waarschijnlijk niet meer terug,’ zegt Patrick droog. Als we aan de bar nog een glas champagne drinken, verkeer ik in uiterste verwarring over de gebeurtenissen van vanavond. Het besluit om bij Richard weg te gaan had ik al genomen, maar dit was absoluut niet de manier die ik voor ogen had. Patrick heeft zijn arm om een van de meisjes van zijn club heen geslagen. Andere vrouwen kijken toe. Zie ik jaloezie in hun ogen? Ergens kan ik het me wel voorstellen. Ook ik was ooit onder de indruk van zijn verschijning, maar dat was lang voordat ik zijn ware aard leerde kennen. Zijn haar is donker, zijn huid gebruind. Zijn dure pak zit als gegoten om zijn lichaam. Hoe ouder hij wordt, hoe aantrekkelijker. Het kan niet anders dan dat hij de vrouwen voor het uitkiezen heeft. Hij glimlacht naar me en heft zijn glas. Wat hij voor me deed vanavond was angstaanjagend, bedreigend en doodeng, maar het was ook effectief. Ik durf er veel geld onder te verwedden dat Richard me niet zal durven lastigvallen zolang Patrick in de buurt is. Ik merk dat Patricks donkere ogen nog steeds op me gericht zijn. ‘Op een vrije vrouw,’ roept hij me toe, alsof hij al mijn problemen in een avondje heeft opgelost. Hij grijnst weer naar me, maar dan verdwijnt zijn lach opeens. Zijn zwarte ogen staren me doordringend aan. Zijn lippen tuiten en zijn vinger beweegt zich naar zijn mond. ‘Ssst,’ zegt hij en precies op dat moment besef ik dat er weer een nagel in mijn doodskist geslagen is. Wil je verder lezen? Koop dan Sluipweg bij de (internet-)boekhandel of het warenhuis. Ingrid Oonincx - Sluipweg ISBN: 9789044336894

30


09-09-2013

16:01

Pagina 31

De pers over Botsing: ‘Botsing is een heerlijk boek’– AD**** ‘Botsing heeft alles in zich wat een thriller goed maakt: een sterk verhaal, goede spanningsopbouw, interessante, realistische personages en een prettige schrijfstijl zonder opsmuk of mooischrijverij.’ – Crimezone ‘Botsing is een goed, gebalanceerd geschreven thriller. Spannend, lekker leesbaar […] en de ‘echte’ personages maken Botsing een feest om te lezen. Het is net als Nickname een boek dat je absoluut niet weg kan leggen.’ Vrouwenthrillers. nl**** ‘Haar plot blijkt dermate goed in elkaar te zitten dat ze haar medethrillerschrijfsters ver achter zich laat. Misschien zit er voor de toekomst wel een Gouden Strop in.’ – Vrij Nederland Detective & Thrillergids ‘Tot de laatste bladzijden bewaart Oonincx het laatste puzzelstukje. Erg knap gedaan.’ – Misdaadromans


09-09-2013

16:01

Pagina 32

Sluipweg Voorpubl x %:Opmaak :01 Pagina 1 INGRID OONINCX SLUIPWEG

Recommend Documents