Met de Eddies naar Nieuw Zeeland
Ronde van Nieuw Zeeland 2007 Bijdrage van Dick maandag, 5 maart 2007 Gewijzigd op woensdag, 2 maart 2011
Nu het nieuwe wielerseizoen weer nadert werd het voor de Hazerswoudse wielervrienden Eddy, Gert, Wilco, Dick en debutant Eddie de hoogste tijd om zich serieus te gaan voor te bereiden hierop. Waar de profs deze dagen met elkaar sparren in de Tour Downunder, Langkawi of in de woestijn koers van Quatar kozen zij voor het voor wielerliefhebber onbekende Nieuw Zeeland. Een klein voorbeeldje, Julian Dean was afgelopen jaar de enige vertegenwoordiger in de Tour de France van deze voormalige Engelse kolonie. Een klein wielerland dus.Dit verslag geeft een overzicht wat dit team van Hazerswouenaren de afgelopen periode ondernomen heeft om er voor te zorgen dat ze ook dit jaar weer over goede benen beschikken. Voorafgaande aan de trainingsstage had de ploegleiding 3 vergaderingen belegd. Hierin werd gezamenlijk tot een trainingsschema van drie weken gekomen. Ook had de ploegleiding er voor gezorgd dat het team tijdens hun verblijf de beschikking kreeg over een luxueuze bus. Om de reis wat aangenamer te maken had de befaamde dokter van de ploeg ook nog een potje met geheimzinnige kruide pilletjes meegegeven. Deze zouden er voor moeten zorgen dat er wat geslapen zou worden tijdens de vermoeiende reis.Op 19 januari was het dan eindelijk zover. De ploeg werd door de hoofdsponsor "Sporthal de Vork" vertegenwoordigd door Bram persoonlijk naar Schiphol gebracht. Nadat de bagage was ingecheckt begon de lange reis naar Nieuw Zeeland. Dat neo liefhebber Eddie wat gespannen was bleek al snel. Na eerst al amok gemaakt te hebben het de reiziger in de stoel voor h'm had hij even later tijdens het nuttigen van een bakje nuddles het verzoek aan de cameraploeg om op te tyften. Om een beetje te kunnen slapen werden al snel door de teamleden een aantal van de geheimzinnige kruidenpillen tot zich genomen. En of ze werkten, de jongens waren zo wakker als een kudde herten wat een rivier met hongerige krokodillen over moet steken. Na een nacht niet geslapen te hebben arriveerden de ploeg de volgende ochtend in Hongkong. Om er voor te zorgen dat de teamleden in goede conditie in Nieuw Zeeland zouden arriveren was er nog een kleine training in Hongkong gepland door de ploegleiding. De training bestond uit het beklimmen van de Victoria Piek. Al snel hadden de Eddies al door dat er ook een tram naar de top van deze heuvel, die een prachtig overzicht geeft over de stad met zijn wolkenkrabbers, voerde. De Eddies nog wat stram van de vlucht besloten dan ook de training te schrappen en de Tram te gebruiken om Hongkong van boven te bewonderen. Helaas belette de mist het uitzicht dus werd er na een klein uitstapje met de Star Ferry naar Kow Loon, het deel van Hongkong wat aan het vaste land van China grenst, de terugreis naar het vliegveld begonnen. Op het station werden nog wat slaapmutsjes genuttigd zodat er op de reis naar Auckland wel geslapen zou worden.Na een vlucht waarin dan eindelijk wat geslapen was werd dan eindelijk voet aan de grond gezet in Nieuw Zeeland. Nog juist op tijd om mee te doen aan de proloog van de drie weken durende ronde van Nieuw Zeeland. De proloog besloeg een eenvoudig parcours over vlak terrein van ongeveer 1 kilometer op het vliegveld van Auckland. De opdracht was eenvoudig: zo snel mogelijk van de internationale luchthaven naar de nationale luchthaven. Dick was niet meer te houden en vertrok, zoals zo vaak als eerste, Eddy wist h'm nog net te achterhalen om gezamenlijk naar de meet te gaan. De verhoudingen in het team begonnen al redelijk duidelijk te worden. Waar in het peloton normaliter de knechten zo'n tien bidons water dragen had Gert de taak 5 koffers van elk zo'n 20 kilo mee te zeulen. Het mocht duidelijk zijn dat Gert dan ook als laatste arriveerde.Goed de kop was er af. Diezelfde dag werd er doorgevlogen naar Christchurch waar de volgende dag de eerste echte etappe op het programma stond. Na een rustige vlucht stond de camper voor het wielergezelschap klaar. Op naar de supermarkt waar de eerste voorraad ravitaillering zakjes konden worden opgehaald. Helaas werden de heren onderweg daar naartoe gesneden door de ploegleider van de Zwitserse ploeg, welk een laffe daad om de Nederlandse ploeg zo proberen uit te schakelen. Helaas voor de Zwitser had hij meer schade dan de Nederlanders. Na alvast wat telefoonnummers uitgewisseld te hebben, altijd handig voor een eventuele combine konden dan eindelijk de voorraadkasten van de kamper gevuld worden.Na het eten werd al snel het bed op gezocht, de kinderen waren nog buiten nog rustig een potje aan het rugbyen. Want het is zoals Joop al zei "De Tour wordt in bed gewonnen". De volgende dag stond dan eindelijk de eerste echte etappe op het programma. De volgende ochtend stonden de heren al vroeg aan het vertrek in Christchurch. Er moest eerst nog een uurtje gewacht worden eer zijn via een Gondel boven op een heuvel vlak bij Christchurch werden afgezet. Het parkoers was vrij heuvelachtig en bevond zich op de kraterrand die de plaatsen Christchruch en Lytleton van elkaar scheiden. In dit prachtige landschap met op de achtergrond de Stille Oceaan was het een wedstrijd waarin het vooral een kwestie was van elkaar aftasten. De ploeg kwam dan ook na zo'n 1.5 uur koers gezamenlijk over de finish.Bij de bus aangekomen werd er direct door gereden naar Oamaru, waar de heren zouden overnachting. 's Avond werd er nog door enig vermaak gezocht door een aantal geel oogige en blauwe pinguïns. Ook werd de sterren hemel verlicht door een komeet.De volgende dag was er parkoers uitgezet op het strand van Mouraki. Daar aangekomen bleek al snel dat hier nooit een wedstrijd kon plaatsvinden. Er lagen namelijk enorme keien op het parcours, waarschijnlijk uit protest daar neergelegd. Uit pure frustratie sloeg Wilco 1 van de stenen zelfs tot gruzelementen. De vrienden reden dan ook maar snel door met de bus richting Dunedin. De organisatie had daar nog snel een alternatief parcours uitgezet. Het betrof hier een heuse klimtijdrit over het steilste staartje ter wereld, Baldwin Street. Voor het steilste stuk moet je hier voor 1 meter omhoog 1.266 meter vooruit. Dit komt neer op 38% stijgingpercentage. Na afloop bleek dat Eddy als eerste boven was. Gevolgd door Gert en Dick. Na enige tijd waren Eddie en Wilco ook boven. Na afloop werd Dick uit de uitslag geschrapt. Hij zou zich niet hebben gehouden aan de voorgeschreven route over de weg maar de daarnaast gelegen trap hebben gebruikt. Dit leverde hem een tijdstraf op van 10 minuten. Na deze voor het team geslaagde etappe ging het richting Balclutta waar overnacht zou worden. Onderweg werd de bus nog gadegeslagen door enkele koningsalbatrossen, helaas waren ze te laat om de finish van de dag nog mee te kunnen maken. Deze volgens zijn trouwens de grootste vliegende wezens op deze aardkloot met een http://nieuwzeeland.kaasboerderijsol.nl
Powered by Joomla!
Gegenereerd: 11 July, 2016, 05:24
Met de Eddies naar Nieuw Zeeland
spanwijdte van tot wel drie meter. Echter een beetje op tijd aanwezig zijn is blijkbaar te veel voor ze gevraagd. Na de overnachting in Balclutta zou de volgende dag doorgereisd worden richting Manapouri.Aangekomen bij Manapouri wachtte de heren een parcours wat hun langs Lake Manapouri naar Fracier Beach zou brengen. Voor het eerst deze ronde waren er duidelijke krachtsverschillen merkbaar. Op een toch vrij eenvoudig terrein pakte Dick en Eddy enkele minuten op Wilco, Gert en Eddie. Na afloop zouden Dick en Eddy verklaren dat ze afstand van de rest hadden genomen vanwege een sanitaire stop. In het peloton wordt weg rijden van wegen hoge nood en vervolgens niet meer terug keren als een doodzonde gezien. Een zet van beide heren die nog wel eens kwalijke gevolgen zou kunnen hebben.De dag er op werden de heren met de boot en bus naar de Doubfull Sound vervoerd. In dit in de fjorden afgelegen gebied zijn geen openbare wegen en dus was het niet mogelijk hier met de camper te komen. Daar aangekomen bleek het parcours erg nat waarop vink gepedeleerd moest worden. Wilco en Eddie zagen dit vanwege de grote risico's niet zitten. Dick, Eddy en Gert presteerde boven verwachting en eindigde in die volgorde respectievelijk als 2, 3 en 4. Dit achter een tot dan toe onbekende Amerikaan. Wat verder nog op viel was het ergerlijke gedrag van de Amerikaanse camera ploeg. Nergens dacht je ook maar een moment onder hun aandacht te kunnen ontsnappen. Zelfs op de WC. stonden ze daar te filmen. Hoe kan je nu in vredesnaam er dan voor zorgen om de volgende ochtend weer goed geprepareerd aan de start te verschijn zonder dan ook maar een moment de kans te hebben de daarvoor benodigde medicamenten tot je te kunnen nemen!!De volgende dag was een rust dag. De heren werden vanuit de Doubtfull Sound 's morgen weer naar Manapuri gebracht en per camper vertrok men richting Queenstown. Onder weg weer de gebruikelijke plichtplegingen voor de sponsor. Dit keer moest Eddy een stoomtrein het vertreksein geven. In Queenstown is genoeg te doen voor de thrillseekers onder ons. Zo kan je daar op diverse plaatsten bungeejumping en ook skydiven. Ook is aldaar voldoende vertier om een nachtje flink door te slempen. Na alle inspanningen van de laatste dagen waren de heren daar dan ook wel aan toe. Tijdens de avond was er nog een klein incidentje met een plaatselijke fan. Deze dacht als souvenir een door de renners gebruikt glas mee te nemen. Echter de vermaarde beveiliging rond de ploeg had deze jongeling al snel in de smiezen en na lichte aandrang werd dit heerschap uit de tent gegooid.De volgende ochtend stond er voorafgaande aan de koers een spectaculaire boottocht over de Shotover rivier op het programma. Na afloop werd er nog eventjes nagetafeld en bracht de bus de renners naar de start van de wedstrijd in Arrowtown. Dit blijkt een authentiek goudzoekers stadje te zijn. De wedstrijd op zich bleek niet meer dan een plaatselijke ronde te zijn. Wat wel opviel is dat we tussen het massaal toegestroomde publiek ook het bevallige postuur van Bessie weer te zien was. We hadden haar al eerder gezien tijdens de tweede dag van de Ronde van Nieuw Zeeland en blijkbaar hadden de heren hier te maken met een trouwe supporter. Zoals wel vaker bij criteriums was het niet te doen om het wedstrijd verloop. En moet uw reporter dan ook tot zijn schaamte bekennen niet te weten wat de uitslag van deze etappe was geworden. Reden voor deze miskleun was dat ik in de Nieuw-Zeelandse zon van een overheerlijk hockypocky icecream zat te genieten.Vervolgens reisden de heren verder richting Haast. Dit was een flink stukje rijden maar het vooruitzicht dat 's avonds een bezoek gebracht zou worden aan het vermaarde Smitties Taverne vergoede veel. Bus chauffeur Eddy besloot niet de gebruikelijke route te volgen richting Haast maar om de de Cardrona Valley Road te nemen. Dit bleek een prachtige route met vele haarspeld bochten en vergezichten te zijn. Na deze weg genomen te hebben werd er in Wanaka proviand ingeslagen voor op de BBQ van die avond. Vanaf Wanake ging het langs het Lake Hawea en Lake Wanake weer verder. Ook hier was de omgeving weer schitterend. Onderweg nog eventjes gestopt bij de Failtail waterval. Wilco liet daar nog eventjes blijk van zijn grote vorm door met het grootse gemak deze te beklimmen. Dit beloofde nog wat voor de komende dagen. Immers de volgende dag stond de eerste echte bergetappe op het programma op het programma. Namelijk de beklimming van de Fox Gletsjer.De heren hadden echter andere duistere plannen. Zij waren namelijk van plan de zaterdag avond door te gaan brengen bij Smities, en dan weet je het wel. Fris en geschoren toog het gezelschap richting het 5 sterren bierpaleis. Ze waren er helemaal klaar voor, Wilco had zelfs zijn mooiste overhemd er voor aangetrokken. Daar aangekomen bleek dat de tent al reeds gesloten was voor die avond. Wat bleek, de ploegleiding had notie gekregen de snoodste plannen en had Smitties verwittigd de tent te sluiten die avond. Immers voor morgen stond er een zware etappe te wachten. Gedesillusioneerd zochten de heren als vroeg hun mandje op.De volgende ochtend vertrok het gezelschap toch wel enigszins gespannen richting Fox Glacier waar om 13:00 gestart zou worden voor een naar later zou blijken monsterlijke rit. In Fox village aangekomen werd eerste de inwendige mens nog eventjes verwend en vervolgens richting de intekenlijst gewandeld. Daar aangekomen bleek dat de organisatie de start verplaatst was naar 16:00. Verveelt en ietwat geïrriteerd door een dergelijk beroerde organisatie zette de heren zich demonstratief neer. Na spoed overleg besloot de organisatie toch dat er om 13:00 gestart zou worden. Snel verklede de ploeg zich en werden ze naar de start gebracht. Ondertussen was het weer van zachtjes miezeren omgeslagen naar flink plenzen. Flink ingepakt startte het peloton wat vandaag bestond uit zo'n 50 man. Wat opviel was dat de gemiddelde leeftijd vandaag toch wel beduidend jonger was dan de voorbije dagen. Na een vlakke aanloop begon het parkoers al snel flink te stijgen. Na ongeveer een uur klimmen werd het hoogste punt van de dag bereikt en was er een kleine afzink richting de gletsjer. Een tegenvaller was het presteren van de Israëlische Militaire ploeg. Waar ze tijdens het begin van de klim zich telkens vooraan melde om het tempo te verhogen verbleven ze gedurende de rest van de etappe voordurend in de staart van het peloton. Na de zeer gladde en derhalve verraderlijke ronde op de gletsjer genomen te hebben volgde er de afdaling terug richting het dorp. Ondertussen was het ook flink gaan waaien waardoor de tocht terug wel als erbarmelijk beschouwd mag worden. Eddy, Eddie en Dick konden nog redelijk mee, maar zij leken meer bezig her een der een praatje aan te leggen dan zich te bemoeien met de kop van de wedstrijd. Gert en Wilco spaarde zich duidelijk voor de komende dagen en zaten rustig rokend in de bus van het peloton. Na afloop werd er snel doorgereden richting het dorpje van de Franz Josef Gletsjer waar de volgende etappe zou plaatsvinden. Het was eventjes zoeken naar een camping, maar nadat die genomen was werd er snel gedoucht want het was koud geweest vandaag. Vervolgens werd er in Franz Josef flink gegeten en naar het schijnt hebben een aantal van de heren het die avond nog redelijk laat hebben gemaakt.'s Morgens na het ontbijt vertrok het gezelschap richting de http://nieuwzeeland.kaasboerderijsol.nl
Powered by Joomla!
Gegenereerd: 11 July, 2016, 05:24
Met de Eddies naar Nieuw Zeeland
Franz Josef Gletsjer. In tegenstelling tot de dag er voor zou deze niet beklommen worden. Nadat uw verslaggever de koers de laatste dagen vanuit 1 van de volgwagens had bekeken was het vandaag de bedoeling dit vanuit een vliegtuig te bekijken. Helaas regende het ook vandaag weer en ging de vlucht niet door. Niet getreurd, er was vandaag weer een prachtig parcours uitgezet die voerde tot aan de voet van de gletsjer. De heren staken ook vandaag weer in goeden doen en wisten menig een te passeren. Eddy en Dick arriveerden met een kleine voorsprong op de rest bij de finish. Wederom een mooie prestatie. Na de finish werd er doorgereden richting Punakaiki. Dit plaatsje is bekend om zijn rotsformatie die door erosie iets weg hebben van een stapel pannenkoeken. Het leek de ploegleiding dan ook toepasselijk dat er dan ook die avond pannenkoeken op het menu zouden staan. Na speurwerk was er een plaatselijk etablissement gevonden die deze lekkernij zou serveren. Helaas bleek de uitbater daar anders over en had zijn tent die dag uitvoorzorg al vroeg gesloten. Gelukkig beschikte dit kleine plaatsje nog over een plaatselijke taveerne, alleen helaas geen pannenkoeken voor de heren renners.Voor de volgende dag stond er geen etappe op het programma. Na een aantal dagen met veel regen aan de westkust stond voor vandaag enkel de verplaatsing naar de oostkust op het programma. Doel van de reis was Kaikoura. De verwachting en hoop van een ieder die de ronde volgde was dat daar ook weer de zon zou schijnen. De route die gevolgd werd ging via de Lewis pass. Deze pass schijnt erg mooi te zijn alleen werden de vergezichten beperkt door de regen en de wolken. Nadat de pass genomen was koos het gezelschap voor de scenic route over de Inland Road. Deze weg wordt gekenmerkt door de vele scherpe bochten, die chauffeur Wilco feilloos wist te nemen, en door bomen met zilverkleurige bladeren. Helaas wisten onze boomkwekers zonen Eddy en Eddie niet te melden wat voor soort deze vreemdkleurige bomen waren. Aangekomen in Kaikoura werd aldaar overnacht op de camping.Op het parcours van Kaikoura waren geen grote verschuivingen in de klassementen te verwachten. Dit kwam doordat de etappe van die dag wel erg kort was, en bovendien door een gat in het hek nog korter werd. Derhalve waren er die dag in het klassement geen verschillen te zien. Gelukkig maakte de fauna het bezoek aan kaikoura nog enigszins de moeite waard. Zo waren er Albatrossen, Dolfijnen, Zeehonden en zelfs Walvissen te bewonderen langs het parcours. Hierna vertrok men richting Havelock waar de men de avond zou doorbrengen. Buschaufeur Lampie wist wederom weer een scenic route te vinden. Deze voer over de Queen Charlotte Drive langs de Marlborough Sound. Er was zelfs nog eventjes tijd om op een strandje van deze mooie omgeving te genieten.De volgende dag werd er koers gezet richting het Abel Tasman Park. Omdat dit park niet de beschikking heeft overeen goed wegen net werd er besloten om het parcours van de volgende dag alvast per watertaxi en Zeilboot te verkennen. Het idee was prachtig alleen de uitvoering wat minder. Helaas was het weer in het nadeel, regen en geen wind. Men kan betere omstandigheden bedenken om per zeilboot het mooie park te verkennen.Gelukkig was het de volgende dag weer mooi weer. Er wachtte hun die dag de klassieker Kateriteri - Anchorage Bay - Kateriteri, tevens langste etappe uit de ronde van Nieuw Zeeland van dit jaar. Het parcours was over het algemeen redelijk vlak met wat lussen er in waar soms flink geklommen moest worden. Tot ieders verassing startte Wilco deze morgen in het geel. Tot op de dag van vandaag is het nog steeds een mysterie hoe hij die in de wacht had weten te slepen. Maar het stond h'm goed. Na een vlakke aanloop over een lange brug volgde het parcours zich langs de kustlijn van het Abel Tasman Park. Tijdens de toch werd het al snel duidelijk dat Gert vandaag moeilijk te kloppen zou zijn. Zodra hij zich aan de kop nestelde ging het tempo aanmerkelijk omhoog zodat men achteraan al snel aan het elastiek hing. Helaas voor hem had vanwege vochtige camera's de cameraploeg die dag problemen met het filmen van de wedstrijd en zijn zijn inspanningen dan ook grotendeels voor de mensheid verloren gegaan. Gezamenlijk werd er begonnen aan de afdaling richting Watering Cove. Hierna volgde een zeer steile klim richting het keerpunt bij Anchorage Bay. Dick wist hier als eerste boven te komen echter bij Eddie bleek het beste er hier toch wel vanaf. Vanaf dat moment vond andere Eddy het tijd om er een flink de sloffen er onder te zetten en hij wist met een duizeling wekkend tempo Anchorage Bay als eerste te bereiken. Daar aangekomen werd er eventjes gerecupereerd en zagen we tot onze blijde verassing dat de trouwe supporter Bessie ook hier de jongens kwam ondersteunen. Op de weg terug had Dick allereerst een afloper. Met een laatste krachtinspanning wist hij toch nog bij de groep terug te geraken. Op het moment dat het parcours enkel nog naar beneden liep terug richting Kaiteriteri plaatste Eddy zijn beslissende demarrage. Wat opviel is dat dit in een afdaling gebeurde terwijl het metier toch zegt dat demarreren in een afdaling zinloos is. Er wordt in het peloton gefluisterd dat Eddy het verschil zou hebben weten te maken door zijn zogenaamde afdaalslippers. Deze zouden hem extra grip geven in de verraderlijke bochten. Eddy arriveerde dan ook ruimschoots als eerste aan de meet. Na enige minuten gevolgd door Dick. Helaas voor Wilco had hij zijn gele trui niet weten te verdedigen. Hij arriveerde in het bijzijn van zijn ploeggenoten Eddie en Gert in de bus, nog wel voor het verstrijken van de tijdslimiet. Na deze etappe met toch wel dubbele gevoelen reisde men diezelfde dag nog door richting Nelson. Dit strandje staat bekend als de stad met de meeste zonuren van Nieuw Zeeland. Na 's avonds wat gegeten te hebben in een plaatselijk etablissement gingen de heren renners nog eventjes de stad onveilig maken. Helaas was Wilco zijn inzinking van die middag nog niet te boven en ging hij als vroeg te bedde. De rest ging nog door tot in de kleine uurtjes waarbij Dick in al zijn hoogmoed nog dacht dat hij lopend sneller was dan een taxi.De volgende ochtend was het vroeg op voor de heren want om 14:30 moesten ze de boot naar het Noordereiland nemen. Vanuit Nelson was dit toch nog zo'n 3 uur rijden met de bus. Als chauffeur van de dag stond Wilco gepland. Blijkbaar was nog wat opgefokt van het verliezen van de gele trui want hij gaf de camper flink de sporen. Van links naar rechts werden zij heen en weer gegooid in de cabine. Eddy waande zich zelfs in de achtbaan. Vol beurse plekken en bulten arriveerden zij ruim op tijd in Picton. Na een poosje mocht de camper de boot op en vertrokken zij even later via de Marlborough Sound richting Picton. Na wat foto-tjes genomen te hebben van de mooie omgeving gingen de heren doen wat vermoeide renners het liefste doen namelijk rusten. Tijdens de tocht werd bijna nog een walvis overvaren maar na deze op een haar na gemist te hebben werd er veilig in Wellington aangemeerd. Dat de Ronde zich inmiddels zich al een grote schare fans had bleek al snel. Het leek wel of de hele stad en zijn weide omgeving was uitgelopen om een glimp van de helden te kunnen zien. Om maar zo veel mogelijk aandacht te trekken hadden zij zich verkleed in zo opvallend mogelijke uitdossingen. Het leek wel carnaval of het WK schaatsen in Heerenveen. De heren waren er zeker http://nieuwzeeland.kaasboerderijsol.nl
Powered by Joomla!
Gegenereerd: 11 July, 2016, 05:24
Met de Eddies naar Nieuw Zeeland
van onder de indruk. Zelf toen het gezelschap al lang op 1 oor lagen te rusten werden zij wakker van het gebons op de deur van de camper van een iets te enthousiaste fan. Het team uit Hazerswoude bleek zich toch wat opgelaten te voelen bij zoveel aandacht van de menigte dat ze besloten bij het ochtendgloren Wellington snel te verlaten.De reis voerde naar Pipirike. In vroegere tijden nog een belangrijke handelsplaats langs de Whanganui rivier. Nu niet meer dan een slaperig dorpje met nog geen 50 inwoners. Om dit plaats weer iets van de allure die het vroeger had weer terug te geven had men het plan gevat een koers te organiseren. Het parcours zou dan moeten lopen langs de Whanganui rivier richting de Bridge to Nowhere. Ook weer zo'n prachtig project uit een niet zo'n heel erg lang verleden. Eerst een brug aanleggen over de rivier, echter zou de weg er overheen nooit komen. De ploeg jongens uit Hazerswoude had vrij veel moeite dit plaatsje te bereiken. Trucker van de dag was weer Eddy, en het mag genoegzaam bekend zijn dat deze Eddy er door voorkeur aan geeft aan de zogenaamde alternatieve routes. Ook dit keer koost Eddy niet voor de eenvoudigere route over de highway maar koos hij er voor de Whanganui river road te nemen. Monter begon hij aan deze 64 kilometer lange zich langs de Whanganui rivier zich kronkelend zich een weg banende weg. Tot zijn grote schik ging deze zelfs halverwege over van een asfaltweg naar een z.g. Gravel road. Het pad van Sol was daarbij vergeleken nog een biljartlaken. Navigator Dick had de grootste mooiste Eddy op het juiste Pad te houden. Zo werden o.a. de plaatsen Athene, Jeruzalem en Londen gepasseerd. Juist op het moment dat alles goed ging komen leek toch het noodlot toe te slaan. Vlak voor Pipiriki werd de weg steeds smaller en om al het tegoed komende verkeer maar toch zoveel mogelijk de ruimte te geven neigde Eddy dusdanig naar links dat het gezelschap met Camper en al in de rivier zou storten. Gelukkig werd de camper op de weg gehouden door een wellicht daarvoor speciaal aangelegde hoop grond. Na enige inspectie ter plaatse bleek dat behoudens was losliggende grasdotten en wat grond in de deuropening er weer verder kon worden gereisd. Alleen waar was Eddie gebleven, hij zou toch niet uit de camper zijn geslingerd? De spanning was Eddie allemaal iets te veel geworden. Het de schrik tussen zijn benen moest hij eventjes op het toilet weer tot zichzelf komen. Snel werd er door gereden naar Pipiriki. Echter daar aangekomen bleek er van koers geen spraken. Helaas was de tocht al die ochtend vroeg vertrokken. Er werd nog wel een poging gedaan voor een kleinen training maar bij gebrek aan een interessante route werd deze poging alras gestaakt.Men stapte dan ook snel weer in de bus richting het Tongariro National Park. Daar stond voor de volgende dag de koningenrit op het programma van deze ronde. Tijdens deze tocht van 7 uur van Mangatepope naar Ketetahi zou de befaamde Tongariro en de Ngauruhoe beklommen moeten worden. 's Avond volgde er een stevig diner: Broodje Hamburger, broodje Worst en tomatensoepje en werd al vroeg de kribbe opgezicht, het bier scheen op te zijn. Na een avond slecht slapen van de spanning stonden de heren zo rond 8 uur op.Na de gebruikelijke formaliteiten van het tekenen van het start formulier bleek dat er zich onder het groepje Hazerswouenaars twee weigeraars bevonden, te weten Wilco en Eddie. Gezien de te verwachte zwaarte van het parcours zagen ze voor zichzelf geen rol gelegd, behoudens dan die van de ravitaillering. Spoedberaad volgde en de uitkomst was dat ze vandaag met de de verslaggever mee zouden vliegen. Vanwege de geaccidenteerdheid van het terrein was de enige mogelijkheid om de koers te volgen en derhalve ook te kunnen ravitailleren vanuit de lucht. Gedrieën stapte Eddy, Gert en Dick in de bus die hen naar de start van de wedstrijd zou brengen. Niet onvermeld mag nog blijven dat Gert die dag in een afgedankte koersbroek van Dick van start ging omdat hij er zelf geen 1 had meegenomen.Helaas bleef vanwege de weercondities ook vandaag vliegtuig aan de grond staan. Dus van het vermeende plan om de jongen vanuit de lucht te verzien te de benodigde proviand kwam dus niet terecht. Voor mij als verslaggever was het daardoor ook moeilijk werken. Gebruikmakende van mij geheime bronnen ter plaatse kom ik tot het volgende verslag.Vanaf het vertrek was het meteen vals plat omhoog. In eerste instantie sloot het drietal aan achter een aantal van de Duitse vrouwen ploeg. Echter na enkele minuten dit aangezien te hebben besloot Gert er overheen te geen om vervolgens een flik gat te slaan. Dick en Eddy sprongen bij Gert op de bagage dragen en de Duitse vrouwen waren gezien. Na ongeveer een uur in de wedstrijd wachtte de eerste beproeving van de dag. Het ging hier om de beklimming van de South Crater. Al snel bleek dat Dick het tempo wat Gert bergop kon maken niet kon volgen. Na een aantalmaal op hun wegkapitein te hebben gewacht gaf Dick aan wel op zijn eigen tempo naar boven te klimmen. Boven aan de krater aangekomen stonden Gert en Eddy op Dick te wachten. Door de South Crater ging het verder in de richting van de Red Crater. Om hier uit te komen moest er eerst weer een stuk flink geklommen worden, echter minder steil en korter dan de South Crater. Ook hier bleek dat Dick van het drietal die dag de minste klimmerbenen had. Een tegenvaller voor de jongen uit de boterpolder, toch vermaard om zijn steile dijken. Op de top aangekomen, teven het hoogste punt van de dag op zo'n 1900 meter, ging het bergafwaarts richting de Emerald Lakes. Op zijn hiervoor speciaal geprepareerd Antje Hoek muiltjes stoof Dick meteen naar het voorste gelid van de groep. Gert en Eddy achterlatend die duidelijk moeite hadden met de verraderlijke afdaling. De als erkend daler bekend staande Eddy was die dag zijn daal slippertjes vergeten en kon daardoor moeilijk uit de voeten op de berg helling. Aangekomen bij de mooi blauwe Emerald Lakes werd er wat gegeten en gedronken om vervolgens koers te zetten naar Blue Lake. Om daar te geraken volgde er nog een kleine klim. Vanaf hier was het enkel nog maar dalen richting Ketetahi. Tijdens deze afdaling was in de verte Lake Taupo te zien. Echter de heren hadden daar geen oog voor. Ze maakte op dat moment woeste jacht op enkele van de Noorse dames ploeg. Na een uurtje stevig achtervolgen hadden ze bij Ketetahi hut dan eindelijk te pakken. De jongen gingen er op en er over en zette flink aan richting Ketetahi, wat op dat moment nog zo'n twee uur verderop zou zijn. Na een klein uurtje stevig doortrappen wachtte een kleine verassing. Eddie en Wilco hadden zich de moeite getroost om het gezelschap alvast tegemoet te komen. Tevens hadden zij nog een musette met water meegenomen hadden. Een welkome aanvulling daar het water van het drietal al zowat op was. Gezamenlijk werd er richting te finish gegaan. Hier bleek dat de tocht in ongeveer 5.5 uur was voltooid een zelden vertoonde prestatie.Na eventjes te zijn bijgekomen reisde men af richting Waitomo waar de volgende dag een heuse ondergrondse etappe was gepland. Het was Dick zijn beurt om te rijden, maar na overleg nam Eddie vanuit veiligheidsoverwegingen deze taak op zich. Het drietal was toch wel vermoeid na de tocht. Echter of deze verstandige keuze nu wel zo verstandig was? Daar werden toch wel vraagtekens bij geplaatst toen Eddie een vrachtwagen inhaalde over een dubbel doorgetrokken lijn heen. Zeker toen er zich van de http://nieuwzeeland.kaasboerderijsol.nl
Powered by Joomla!
Gegenereerd: 11 July, 2016, 05:24
Met de Eddies naar Nieuw Zeeland
tegemoet komende kant er ook nog een Ferrari aankwam. In al de consternatie reed Eddie ook nog een kleinstukje om zodat we even later weer achter dezelfde vrachtwagen zetten. De man zal ook wel zo zijn gedachten gehad hebben. Maar goed in het begin van de avond kwamen ze dan toch veilig aan in Waitomo. Groot was de verrassing dat de organisatie er aan gedacht had voor de heren een heuse hot-tub was geregeld. Ook was hier de eerste avond dat de temperatuur dusdanig was dat het de hele avond buiten lekker vertoeven was, zonder enkele extra lagen kleren te moeten aantrekken. Wilco en Eddie hadden hun vrije tijd ook nog nuttig besteed door enorme baklappen te kopen. De BBQ had het nog zwaar die avond zoals ook de magen van de heren. Maar de zware tocht had de jongens dan ook hongerig gemaakt.Voor de volgende ochtend werd de wekker op 7 uur gezet omdat de etappe die dag al oom 8 uur zou beginnen. Dick werd 's nacht nog eventjes door zijn broer Jan op de hoogte gebracht dat Ajax ondertussen het steeds dieper vallende Feyenoord met 4-1 had verslagen. Niet echt goed voor zijn nachtrust, wel goed voor zijn moraal. Na te zijn opgestaan stond er al iemand van de organisatie op het 5 tal te wachten. Deze persoon bracht hen naar de kleedgelegenheid waar ook enige instructies volgde over het parcours van die dag. Na de gebruikelijke teamfoto vertrok men met een busje van de organisatie naar de start van het parcours. Daar deze vandaag ondergronds was moest men eerst zo'n 35 meter abseilen.Op een verraderlijk parcours werd een ronde afgelegd waarbij zelfs een kabelbaan genomen moest worden. Ook moest er op ondergrondse watervallen geklommen worden en weer vanaf andere. Het parcours was zeer bochtig en af en toe zo smal dat Gert op sommige momenten zelf een stukje om reed. Dit alles werd gade geslagen door duizenden gloeiwormen de met slecht verlichte parcours nog van enig schijnsel voorzagen. Na ongeveer 3 uur belande men aan het uiteinde van de grot en kon met terug zien op 1 van de mooiste parkoersen die de jongens ooit hadden gezien. Na gedoucht te hebben werd er door de organisatie nog soep met een broodje aangeboden. Zodra deze verorberd waren werd er richting Roterua gereden. Dick haalde zijn gemiste beurt van gisteren in en tegen het einde van de middag kwam men veilig ter plaatse aan.Roterua staat bekend om zijn Maori Cultuur en vanwege de thermische activiteit in het gebied. Het stadsbestuur van Rotorua was zeer verguld als start plaats en finish plaats in de ronde van Nieuw Zeeland te zijn uitverkoren. Als blijk van dank hiervoor nodigde men het gehele peloton die avond uit om een Maori show bij te wonen inclusief een hangi maaltijd. Tegen de avond werden de jongens door een bus van de organisatie opgehaald. Na nog wat andere ploegen opgehaald te hebben bij de diverse hotels in de stad stapte ze uit bij een Moari dorpje. Na wat gedronken te hebben werd een leider van de avond gekozen. Helaas zag niemand van het gezelschap het in 1 van de Hazerswoudenaren zitten en koos het voltaliga peloton massaal voor de onbekende Australische kopman. Hierna kreeg het voltallige peloton naar een riviertje gebracht waarin de Moari in een oorlogkajak toonde hoe ze op oorlogspad gaan. Vervolgens kreeg men een Maori voorstelling te zien met daarin onder andere de Hakka. Met name Wilco was hier zeer van onder de indruk getuige het kippenvel op zijn imposante torso. Hierna werd er hangi gegeten. Een hangi is een maaltijd wat onder de grond wordt bereid. De aardkorst is hier zo dun dat de benodigde hitte voor het koken van het eten direct onder de grond zit. Na deze maaltijd volgende er nog een korte boswandeling er werd men daarna weer met de bus terug naar de camper gebracht en was de door de stad Roterua aangeboden culturele avond ten einde.De volgde ochtend was het wederom vroeg opstaan voor het vriendenclubje. Op 10.15 moesten ze aan het vertrek staan bij het thermischpark Wai-O-Tapu. Waar normaliter het vertrek d.m.v. het zwaaien van een groene vlag gebeurt gebeurde het hier door het later spuiten van de Lady Knox geiser. Vervolgens moest er een volle ronde afgelegd worden op het park. Het parcours was redelijk vlak en goed begaanbaar. Wat het echter lastig maakte voor de coureurs was thermische mist en de daarbij horende stank. Wilco en Eddie bleken daarvan de minste hinder te ondervinden. Dick, Eddy en Gert moest hun al snel laten gaan en reden tot overmaat van ramp ook nog eens verkeerd. 's Middags volge er nog een tweede etappe in het thermische park Te Whakarewarewa, bekend van Puhutu geiser. Het was duidelijk dat de inspanning van de laatste dagen hun tot begonnen op te eisen, want de heren namen die middag dan ook geen enkel initiatief om tot een mooie wedstrijd te komen.  Na gefinisht te zijn reisde men direct af richt de Corromandel. Aldaar zou bij Hot Water Beach er om 18:00 een verwarmd strand voor ze klaar liggen. Echter vanwege de wandeletappe die zich die middag had voltrokken was men pas uren na het langzaamste tijdschema gefinisht. Wilco deed als chauffeur van de bus nog een verwoede poging om voor 6-en Hot Water Beach te bereiken maar moest vanwege de onherbergzame wegen al snel bekennen dat het h'm niet ging worden. Rond half acht arriveerde ze in het nabij gelegen Hahei.Dick was toch wel benieuwd wat dat verwarmde strand nou precies was en wist met organisatie te regelen dat ze de volgende ochtend alsnog van het verwarmde strand gebruik konden maken. Echter dit moest dan wel vroeg in de ochtend gebeuren omdat nog diezelfde ochtend de etappe naar Cathedral Cove gepland stond en men hierna nog een lange verplaatsing had richting de Bay of Islands. Zodoende stond de wekker voor de volgende ochtend ingesteld om 5:30. Na te zijn opgestaan startte Dick de camper om richting Hot Water Beach te rijden. Gelukkig was Wilco ook wakker geworden gezamenlijk wist men veilig het beroemde strand te bereiken. Normaliter is er tijdens dit fenomeen een drukte van belang op het strand echter nu was het geheel verlaten. Nadat de rest ook was opgestaan ging men op het strand op zoek naar de plekken met het beroemde hete water. Na diverse proef boringen werd er contact gezocht met een twee dames van Duitse ploeg die inmiddels ook waren gearriveerd. Zij waren hier al eens eerder geweest en hadden zich als echte Duitsers zich goed voorbereid op het graven van kuilen in het zand. Met de door hun meegenomen schep werd er flink gegraven echter zond ook maar heet water te vinden. Uiteindelijk was het natuurlijk Wilco, van oorsprong loodgieter en dus verstand van watermanagement, die het hete water wist te traceren. Er werd flink gegraven en de heren waren duidelijk in een element. Alleen Eddie hield zich wat afzijdig, metaal was hij duidelijk alweer klaar voor de volgende etappe. Na een uurtje zich hier op het strand vermaakt te hebben vertrok men richting de start van de etappe van die dag.De start was vanaf een parkeerplaats waarvandaan er een goed begaanbaar pad richting het keerpunt de Cathedral Cove liep. Deze grot is een natuurlijke rots afscheiding tussen twee strandjes die alleen bij laag water droog komt te liggen. Bij laagwater kan men dus via de grot van het ene strandje naar het andere lopen. Gezamenlijk arriveerde men na ongeveer anderhalf uur bij de Cathedral Cave. Helaas was het water op dat tijdstip alweer gestegen en moest men flink tussen de golven mikken om de oversteek te wagen. Wilco en Eddy gingen http://nieuwzeeland.kaasboerderijsol.nl
Powered by Joomla!
Gegenereerd: 11 July, 2016, 05:24
Met de Eddies naar Nieuw Zeeland
het eerste waarna Dick spoedig volgde. Gert voelde zijn kudde gevoel opkomen en volgde alras echter was hij daarbij de hem toesnellende golf uit het oog verloren. Gevolg een nat tenue. Na uitgelachen te zijn kwam Eddie ook veilig over. Vervolgens bleek dat de dames van het Duitse team al reeds voor ons de oversteek hadden weten te maken. Snel werd het keerpunt genomen in ging men via diezelfde grot weer terug over het pad richting de parkeerplaats waar de meet voor die dag was gelegd. Dick en Eddy arriveerden daar als eerste. Nadat ook de andere waren gefinisht kwamen ook de Duitse meiden aan.Na eventjes te zijn bijgekomen van deze toch wel zware etappe reisde men met Eddy achter het stuur richting de Bay of Islands. Waarschijnlijk 1 van de langste verplaatsingen deze ronde. Nadat Eddy eventjes boven Auckland het stuur had overgegeven aan Dick arriveerde men daar vroeg in de avond. Na eventjes zoeken waar te overnachten besloot men de camper te stallen bij de Haruru Falls. Bij deze watervallen heeft laatst de overval plaatsgevonden op een Nederlands echtpaar wat op huwelijksreis was in Nieuw Zeeland. De jongens wilde daar toch eventjes bij stil staan.Men besloot op tijd te gaan slapen omdat voor de volgende ochtend de klassieker Pahia - Russel Pahia op het programma stond. Dit zou de laatste dag zijn waarin nog verschillen in de diverse klassementen gemaakt zouden kunnen worden. Alleen van slapen kwam niet veel. De Nieuw-Zeelandse tifosi hield de jongens de gehele nacht wakker door contant het alarm van een van de huizen naast de camping af te laten gaan. Uiteindelijk wist men het alarm af te zetten door domweg de straat zonder stroom te zetten.Na deze onrustige nacht wilde men om goed voorbereid te zijn op de koers van die dag de omgeving vanuit de lucht te verkennen. Nadat skydiven niet mogelijk bleek regelde Gert voor het team dat er geparasailt kon worden. Genietend van de mooie omgeving namen ze vanaf zo'n 300 meter hoogte aandachtig het parcours van die middag in zich op.Vervolgens was het tijd om het materiaal te prepareren en zich om te kleden waarna men startte richting Russel. Dat Dick zijn materiaal duidelijk niet op orde had bleek al meteen bij de start toen hij bij het vallen van het startschot al meteen omviel. Hij wist nochtans weer bij de groep aan te sluiten voordat de eerste hindernis zich opdoemde. Nadat deze was genomen was het door de wind heen flink beuken om in Russel te geraken. Waar men normaliter bij zulke wind waaiers vormt waaierde nu iedereen individueel over het parcours uit. Van team werk was derhalve geen spraken. Eddy wist voor Dick het keer punt te geraken na een paar minuten volgde de rest waar men gezamenlijk de terugreis aanving. Deze reis was iets eenvoudiger daar het parcours beduidend minder glooiend was en men de wind de meeste tijd in de rug had. Alles leek gladjes te verlopen totdat Eddy zich om onduidelijke reden de wedstrijd verliet en demonstratief op de grond ging zitten. Tot op de dag van vandaag is het nog niet duidelijk wat Eddy bewoog om zich in deze kansrijke positie uit de wedstrijd te stappen.Na weer eens barbecueënd de avond doorgebracht te hebben vertrok men de volgende ochtend richting het natuurpark Waipoua Forest, alwaar de laatste etappe van de Ronde van Nieuw Zeeland zou plaatsvinden. Daar was er een kleine ronde uitgezet rondom de machtige Kauri boom Te Matua Ngagere. Deze boom is ongeveer 2000 jaar oud en heeft een doorsnede van zo'n 5 meter. De boomkwekers zonen Eddy en Eddie waren zichtbaar onder de indruk. Na deze verder niet bijster interessante etappe, waarin geen wijzigingen in de klassementen meer plaatsvonden, reisde het gezelschap verder richting Auckland.Duidelijk opgelucht en ook tevreden over de behaalde resultaten bezocht men die avond Auckland. Men bracht een bezoekje aan de Sky Tower en nadat men de laatste Nieuw-Zeelandse baklappen had genuttigd ging men het nachtleven nog onveilig maken. Helaas was Wilco nog in zijn koersbroek waardoor menig uitsmijter de heren niet in zijn tent wensten.De volgende dag werd de camper weer ingeleverd en na wat formaliteiten betreffende de aanrijding op de eerste dag vloog men 's middag terug naar Amsterdam waar ze de volgende de volgende dag veilig arriveerde. Nadat de bagage ook was aangekomen werden heren opgehaald door de hoofdsponsor, die de jongens persoonlijk naar huis bracht. De conclusie is dat de Ronde van Nieuw-Zeeland zeker toekomst heeft. Het land heeft prachtige vergezichten met genoeg geaccidenteerd terrein voor een selectief parcours. Ook de heren hebben duidelijk baat gehad bij de reis. Wilco heeft bijvoorbeeld 2 kilo aan spierkracht gewonnen en Eddy 1. Ik zelf heb genoten van mijn tweede bezoek aan dit land en ik hoop de heren profijt gehad hebben van mijn voorbereidingen. Tot slot de uitslagen van de diverse klassementen. Algemeen klassement: 1. De Waitomo Caves 2. Tongariro Crossing 3. Hot Water Beach Berg klassement: 1. Red crater: 1900 meter 2. Crown Range Road:1100 meter 3. Parasailing: 400 meter Punten klassement: http://nieuwzeeland.kaasboerderijsol.nl
Powered by Joomla!
Gegenereerd: 11 July, 2016, 05:24
Met de Eddies naar Nieuw Zeeland
1. Eddie: 0x 2. Eddy: 0x 3. Gert: 0x 4. Dick: 0x 5. Wilco: 0x (?, wel twee keer kwijt geweest)
http://nieuwzeeland.kaasboerderijsol.nl
Powered by Joomla!
Gegenereerd: 11 July, 2016, 05:24
