Reisverslag Rusland – 21 tm 26 februari 2013 Lieve mensen! Gisteren ben ik terug gekomen van een enerverende en drukke reis in de eerste stad in Siberië, Tyumen. Het was meer dan drie jaar geleden dat ik met Anneke daar voor het laatste was: 20 t.m. mei 2010. We namen in dat laatste weekend van het Missionary Training Center (MTC) afscheid omdat we in juli van dat jaar na ruim 10 jaar in Rusland gewoond en gewerkt te hebben weer zouden gaan wonen in Nederland. We beloofden terug te komen. Helaas was die gelegenheid er nu pas. Zoals u wel weet, hebben we de afgelopen jaren echt nodig gehad om tijd en aandacht te besteden om ons gezin en werk in Nederland goed neer te zetten. Naast wat korte trips naar PerwoUrlask (Oeral) zijn we niet verder in Rusland gekomen. Gelukkig hadden we contact via skype en mail, maar onze voorkeur blijft er naar uitgaan om te beleven wat Johannes de Apostel schrijft: “Ik heb u veel te schrijven maar wil dat niet doen met papier en inkt, maar ik hoop tot u te komen en van mond tot mond tot u te spreken, dan zullen we echte blijdschap hebben” (2Joh.12). Deze tekst was de basis om in Rusland te gaan wonen en werken, om zo relatie te bouwen – en ook nu nog willen we leven en samenwerken vanuit dit principe. Vandaar dat het weer geweldig was om na deze jaren Slava Tsjistjakov en zijn vrouw
Marina te zien en te spreken en met name ook om te zien hoe het met het MTC in de oblast (provincie) van Tyumen gaat. MTC Woensdagavond vertrok ik rond half 12 van Schiphol en vloog via Moskou naar Tyumen. Deze oudste stad van Siberië (ruim een half miljoen inwoners ) ligt ongeveer 300 km verder naar het Oosten uit Jekaterinenburg, dus veel verder vliegen was het niet. Je bent alleen afhankelijk van de vliegtijden. Ik kwam pas eind van de middag in Tyumen aan en werd door Slava – die verantwoordelijk is
Avondeten in MTC (SawodoUkovsk)
voor het MTC – opgehaald en we reden direct naar SawodoUkovsk. Hij is vanuit Tyumen in deze stad (ruim 100 km naar het zuidoosten) twee jaar geleden een gemeente begonnen en heeft toen ook besloten om het MTC vanuit het dorpje Shorochowo hiernaar over te plaatsen. 1
Reisverslag Rusland, februari 2013 (Tyumen)
Tegen 6 uur avonds kwamen we aan en er was meteen avondeten in het MTC. Er zijn op dit moment zo’n 12 studenten. Ook een aantal oudstudenten uit Shorochowo waren gekomen omdat Slava had laten weten dat ik kwam.
Lofprijs in MTC (Slava rechts met zijn zoon, Ilya)
’s Avonds heb ik les gegeven over “de noodzaak van bemoediging.” Dat was meteen een goede start van het weekend. Yulia, een vertaalster uit de gemeente Tyumen, vertaalde mij. Erg prettig om toch in je “eigen” taal (engels) les te geven en je niet druk te hoeven maken over de russische grammatica. Ook goed voor de studenten: die hoeven niet met een woordenboek te raden wat je zegt en wat je ermee bedoeld. Bovendien was het erg prettig om met Yulia Rzhannikova deze week te werken, omdat zij niet zo zeer (alleen maar) technisch vertaald (woord voor woord) maar graag het idee, en het hart achter de woorden wil overbrengen. Gezien de reacties dit weekend is dit haar goed gelukt. Wellicht speelt het mee, dat ze zelf een “zendingshart” en ervaring heeft – op basis van haar werk op één van de schepen van Operatie Mobilisatie (OM). Vrijdag, 22 februari, heb ik les gegeven over de drie basis dynamieken van gemeente‐zijn: Aanbidding, Opbouw en Vermenigvuldiging.
’s Middags gaf Slava zelf twee uur les. Gelukkig… kon ik even bijkomen van de reis (een nacht zonder slaap) en hadden de studenten ook een Rus als leraar. Het is altijd de opzet van Anneke en mij geweest dat het MTC geen “buitenlandse organisatie” of school is of wordt. ’s Avond zou ik les gegeven, maar Slava had een spontaan idee om een vragenuurtje te doen. De studenten konden hun vragen over zending en uitgaan (je stad en land verlaten) aan mij stellen. Volgens hem bestaat er een betere vorm van onderwijs niet. Ruim een uur lang zijn de vragen op me afgevuurd, dit varieerde van “hoe heette je oma?”, “heb je wel eens een kangoeroe in het echt gezien?” (ja, in de dierentuin) tot “waaraan moet een zendeling voldoen?”, “wat was de grootste tegenslag en strijd die jullie als Nederlandse zendelingen in Rusland hebben ervaren?” en “welke drie mensen hebben de grootste invloed op je leven gehad in de vorming tot wie je nu bent?”
Praktische evangelisatie Dertig kilometer ten zuiden van SawodoUkovsk ligt het dorpje Gorjunovo. Armoe troef. Een vrouw (Marina) met twee kinderen woont daar sinds een jaar. Wegens armoede kon ze niet langer in de stad wonen. Ze kreeg vorig jaar te horen dat ze kanker had aan haar baarmoeder.
2 Reisverslag Rusland, februari 2013 (Tyumen)
Na een operatie volgt ze nu een chemokuur. Ze heeft twee kinderen, Slava (5) en Oleg (2). Toen ze te horen kreeg dat ze kanker had, liet haar man haar in de steek. (Hij had ook zo zijn “eigen leven”).
Dak slopen…
Omdat ze in een dorpje woont waar geen gas is, is ze afhankelijk van haardhout. Omdat ze geen man heeft en zelf niet meer dan 3 kilo tegelijk mag (en kan) tillen, zit ze in de kou. Slava kende haar en bezoekt haar regelmatig met zijn vrouw. Het was zijn idee om met de studenten de zaterdagochtend niet te besteden aan les, maar naar dit dorpje te gaan om haar aan hout te helpen. Naast haar huisje staat namelijk een vervallen houten huis, wat afgebroken mag worden en waarvan het hout gebruikt mag worden om op te stoken. Frappant: Rusland is rijk aan gas. De gasleidingen die vanuit het noorden komen van de gasvelden (ruim 2000 km ten noorden van Tyumen) gaan door vele dorpen waar zelf geen gas is. Het meeste gas gaat naar de grote steden waaronder Moskou en voornamelijk naar het buitenland. De gemiddelde rus is armer dan arm en deelt niet in de zegen van deze bodemschat. Dat heet m.i. onrecht. Dus Slava regelde met de studenten en de kerk in SawodoUkovsk zo’n auto of vijf en
met ongeveer 25 man vertrokken we ’s ochtends naar Gorjunovo. Dat had wel wat bekijks in dit oude uitstervende dorpje: 5 auto’s achter elkaar. Het is dat men zelf geen camera had, anders waren er vast voor het nageslacht foto’s van gemaakt. Bij een straffe wind en een temperatuur van ‐11 werd met vereende krachten het dak van het oude huisje gesloopt en met z’n allen naar de binnenplaats van Marina’s huis gesleept. Na zo’n 4 uur werken, heeft zij nu zeker tot en met het voorjaar hout genoeg om het niet koud te hebben en te stoken om te kunnen koken. Vaak is de hulp die we bieden, onze beste preek over de goedheid en zorg van God.
…weg dak…
Shorochowo Diezelfde zaterdagavond (23 febr) – nadat de studenten weer naar huis waren gegaan naar hun eigen gemeente en woonplaats – gingen Slava, Yulia en ik naar Shorochowo, waar eerder net MTC gehouden werd. Daar was een extra dienst belegd omdat ik kwam. Na een korte preek, hebben we uitgebreid de tijd genomen om bij te praten en elkaar te bemoedigen. Uiteraard moet dit in Rusland altijd met thee en eten en (nogmaals) veel eten. Deze gemeente – waar Anneke en ik zo’n 2 jaar maandelijks kwamen in de lesperiode van het MTC – is de laatste 3 jaar door een aantal moeilijke momenten gegaan, omdat er drie mensen 3
Reisverslag Rusland, februari 2013 (Tyumen)
kort na elkaar zijn overleden, wegens ziekte en oa. een auto‐ongeluk. Ondanks het verlies, hebben de mensen ontdekt dat je juist elkaar nodig hebt voor troost en kracht. Het heeft de gemeente dichter
Shorochowo – gemeente‐zijn = fellowship
bij elkaar gebracht en heeft hun verlangen om tot zegen te zijn van het dorp en de omgeving aangewakkerd. Bidden werkt: Shorochowo was een dorp dat leek uit te sterven. Twee jaar geleden was er in het dorp geen werk meer, het laatste bedrijf was vertrokken en had zich gevestigd in de Tyumen. De gemeente besloot te bidden voor werk en nieuwe mogelijkheden. Sinds september zijn er twee bedrijven gestart, waaronder een koek‐ en taart‐ fabriek met een goede afzetmarkt in Tyumen en Jekaterinenburg. Dat geeft hoop voor de toekomst. Er is hoop voor een stad en dorp omdat er hoopvolle christenen (gemeente) zijn. Tyumen – samenwerking Zondagmorgen was ik door Sergei Lavrinov, de senior‐pastor van Slava, uitgenodigd om te spreken in zijn gemeente, “Svet Mira” (Licht der Wereld) in Tyumen. Ik sprak in de tweede dienst. Net als in PerwoUralsk, is de zaal te klein om in één dienst alle leden (zo’n 600) te herbergen. Ik was gevraagd om te spreken over “mentorschap” of “vaders zijn in Christus”.
Er komt – Godzijdank – in de Russische gemeenten steeds meer begrip voor de noodzaak om relaties te bouwen en je dán pas druk te maken om organisatie. Pastor Sergei heeft het verlangen om de structuur van de gemeente meer en meer te laten funderen op vriendschap en persoonlijke relaties. Vandaar dat hij mij gevraagd had hierover te spreken. Dat heb ik met groot genoegen gedaan. ’s Avonds had ik een ontmoeting met Sergei en Slava in een restaurant in Tyumen (en een aantal andere voorgangers van gemeenten in deze stad) en we hebben gesproken over mogelijke plannen voor de toekomst. Sergei begint meer visie te krijgen voor zending en het starten van nieuwe gemeenten. Ik ben daar met name voor Slava blij om, omdat hij als de rechterhand van Sergei toch vaak het idee had dat evangelisatie en zending (incl. het MTC) iets was waar hij alleen voor stond.
Zondagse dienst (met vertaalster Yulia)
RC – “Sol Zemli” (Zout der Aarde) Het viel me snel op dat Slava een hele andere man is dan Alexei in PerwoUralsk. Alexei is een organisator. En als iets geregeld is dan staat het vast. Slava is spontaner en zo makkelijk als hij met een 4
Reisverslag Rusland, februari 2013 (Tyumen)
idee komt, zo makkelijk wordt iets wat dus net geregeld is weer tafel geveegd. Dat zag ik op het MTC (ik zou daar aanvankelijk 3 volle dagen les geven), maar ook het idee om Shorochowo te bezoeken werd veranderd (dat zou op maandag zijn, maar werd zaterdagavond). Dit is allemaal oke, maar ik moest wel een besluit nemen om het allemaal maar gewoon over me te laten komen, zeg maar. Op maandag zouden we dan een rustdag hebben. Prima. ’s Ochtends ging de telefoon van Slava: of Oscar nog op het rehabilitatiecentrum zou kunnen spreken, maandag eind van de middag. Goed. Leuk! Maandagmiddag, werd maandagavond, wegens oa. hevige sneeuwval.
Slava met één van de leiders van RC “Zout der aarde”
Het RC van de gemeente Tyumen heeft op dit moment zo’n 25 rehabilitanten. Ik vind het altijd geweldig om met deze mensen over Jezus te praten en ik sprak over vriendschap met Jezus. Hém kan je vertrouwen, maar wat voor een vriend ben jij? Heb jij een dubbele agenda en gebruik je vriendschap om er (uitsluitend) zelf beter van te worden? Eén meisje dat net een week op het RC zit, bekeerde zich en voor een aantal jongens die gebed wilde, heb ik gebeden.
Ruim een “dag” in de auto… De spontaniteit en de flexibiliteit van Slava had wel tot gevolg dat we erg onefficiënt reisden. Ik overnachtte in SawodoUkovsk bij Slava en Marina thuis, maar elk bezoek aan het Tyumen, Shorochowo etc. was minstens 100 km. Wegens smalle, drukke en vooral gladde wegen was het niet mogelijk om “snel” te rijden. Daarbij waren er nog regelmatig sneeuwbuien die ook niet echt voor “lekker doorrijden” zorgden. Als ik alle uren op de weg van aankomst tot mijn vertrek dinsdagmorgen (26 febr) bij elkaar op tel, kom ik op ruim 26 uur. Gelukkig heeft Slava een goede Toyota en zat ik niet opgevouwen in een oude Lada… Na middernacht kwamen we terug in het kerkgebouw van Tyumen. Slava had geregeld dat we daar zouden overnachten, omdat ik de volgende morgen om 5 uur weer op het vliegveld moest zijn. Gelukkig hoefden we dus niet 100 km door te rijden naar SawodoUkovsk en dan om 3 uur in de nacht weer terug! Siberië in ontwikkeling Het was dus een hectisch, drukke en erg goede week. Met name om veel met Slava te praten (in de auto… we hadden er alle tijd voor!!) over het MTC (wat vanaf september weer in Shorochowo gehouden zal worden), samenwerking met Sergei in Tyumen en met ons. Juist ook omdat de senior‐pastor Sergei meer en meer visie krijgt voor zending is het mogelijk dat Anneke en ik de komende jaren meer aandacht zullen geven aan Siberië. De ontwikkeling ziet er tenminste wel naar uit. In mei as. heb ik een pastor (Igor) in de Siberische stad Kemerovo beloofd om te komen. Hem kennen we nog uit de tijd van St.Petersburg en regelmatig ontmoeten we hem op een
5 Reisverslag Rusland, februari 2013 (Tyumen)
conferentie in PerwoUralsk. Ook hij geeft net als pastor Nikolai en ik goed contact met pastor Kim in Kenia. Ik ben altijd blij wanneer samenwerken echt gebaseerd is op relatie. Ook Slava werkt veel samen Juiste zienswijze… Met Slava passeerde ik deze week regelmatig de plek tussen SawodoUkovsk en Tyumen waar hij met zijn gezin zo’n drie jaar geleden – vlak voor ons vertrek naar Nederland – een auto‐ongeluk kreeg. Hun eigen auto (een Nissan‐busje) was total‐loss, maar wonderbaarlijk hadden ze zelf helemaal niets. Omdat wij zelf als gezin (toen we nog in St.Petersburg woonden) een auto‐ ongeluk hebben gehad, vroeg ik hoe zij daarmee zijn omgegaan en hoelang ze last hadden van “angst” – met name de kinderen. Slava vertelde dat ze niet lang na het ongeluk naar de plek zijn terug gegaan. Ze hebben daar gebeden en het besluit hebben genomen die plek (waar ze regelmatig langs zouden blijven komen) niet wilde herinneren als de “plaats van het ongeluk” maar als de “plaats waar Jezus ons beschermde en redde”. Wat een wonderbaarlijk goede keuze! NB. Toen wij naar Nederland vertrokken in de zomer van 2010, hebben we onze Toyota Ipsum (die we een aantal jaar daarvoor konden kopen met financiën uit Nederland) aan Slava gegeven. Deze heeft hij een aantal maanden geleden aan de kerk gegeven in Tyumen toen hij zelf de gelegenheid had om een wat ruimere auto te kopen. Degenen die met het “auto‐project” hebben meegedaan, mogen dus weten dat de auto nog steeds ingezet wordt voor Gods Koninkrijk en het zendingsveld! met Igor. Igor wil graag een MTC opzetten in zijn stad. Hij gaat een paar keer per jaar met een team naar China en twee keer per jaar voor kinderconferenties naar
Kenia. Hij wil nieuwe leiders en zendelingen trainen op basis van “ons” MTC –programma.
Russisch orthodoxe kathedraal Tyumen
Ik zal onderzoeken of een combinatie van een bezoek aan een Missionconferentie in mei in Tyumen te combineren is met het geplande bezoek aan Kemorovo. We zijn benieuwd welke deuren de Heer opent en bij welke nieuwe ontwikkelingen we op het zendingsveld in Rusland betrokken mogen zijn. Hartelijk dank voor uw belangstelling. Ik hoop dat u begrijpt dat u deel heeft aan de ontwikkelingen in de Oeral en Siberië door de contacten en het werk dat daar gebeurt, omdat u het mede financiert en er voor bidt. Hartelijk dank daarvoor en we hopen dat ook u betrokken wilt blijven bij deze dynamische ontwikkelingen. Wij zien uit naar wat God gaat doen! Gods zegen en tot mails, Oscar Griffioen
6 Reisverslag Rusland, februari 2013 (Tyumen)
