Reis ver slag Indonesië 10apr il2005 tot en met 8mei2005 Dag 1 Zondag 1042005 Om 06.30 uur gaat de wekker. Jolanda heeft gevraagd om haar te bellen voor de zekerheid. Dus om 06.45 uur bel ik haar op. Ze is al onderweg, samen met Julia, want die wilde me graag wegbrengen naar de grote vliegtuigen. 06.55 uur staat Jolanda voor de deur. Pa is ondertussen ook op gestaan en zwaait mij uit. 07.10 uur zijn we bij Harald en om 07.15 uur bij Marjo en Mieke. Onderweg zit Julia Scooby Doo te kijken en buiten is het 4’C. Om 08.30 uur arriveren we op Schiphol. Als we bij balie 30 aankomen, waar we moeten inchecken, zien we Frans, Paulien en Louis al staan. René komt even later ook aan met een muts op. Ja, toch koude temperaturen in Nederland. August van AMtravel komt ons uitzwaaien. René doet ons allemaal inchecken, met een groeps checkin. Hierbij wordt hij geholpen door een kennis die bij de KLM werkt. Dan lopen we naar de douane voor de laatste controle. Achter deze controle zijn de taxfree winkels. Daar wil ik een foto maken en kom erachter, dat mijn digitale camera is verdwenen. Dus ik ren terug door de douane controle, want ik denk dat ik hem ergens verloren ben. Werd bij de douane netjes geholpen door een douanier. Bij de incheckbalie ligt hij niet. Bij René en August gemeld en René loopt met me mee naar de Marechaussee. Daar krijg ik te horen dat ze daar geen aangifte meer doen. Teleurgesteld loop ik terug door de douanecontrole. Maar zo doorlopen, want de douanier herkent me. We lopen naar gate F7 waar we om 11.00 uur inchecken. We komen in een Boeing 747400/4. Om 12.09 gaan we taxiën en om 12.20 uur stijgen we op. We vliegen via Berlijn, Dnepropetrovsk over de zwarte zee. We vliegen dan 954 km/uur op een hoogte van 10058 meter. Buiten is het 56`C. Dan vliegen we ook over de Kaspische zee. Boven Afghanistan stijgen we naar 11277 meter. We zitten op de helft. Tijdens het vliegen the Incredibles en Meet de Fockers half zitten kijken. Ook heb ik Freecel en golf gespeeld, want op het scherm, dat voor je in de hoofdleuning zat, kon je ook games spelen. Er waren 25 spellen beschikbaar. We vliegen langs New Delhi, over de Bengaalse zee over Phuket, waar met de tsunamie van december 2004 zoveel weggespoeld is.
Dag 2 Maandag 1142005 We vliegen in de landing door onweer wolken wat een hoop gehobbel oplevert. Na 11 uur gevlogen te hebben landen we om 23.36 uur Nederlandse tijd en 05.36 uur lokale tijd komen we aan in Kuala Lumpur. Nu ga ik ook verder met de lokale tijd. Bij de transfer balie vraagt René naar het gate nummer waar we moeten zijn voor de overstap. We hebben 3 uur de tijd en gaan wat rond kijken op het vliegveld. Bij Starbuks wordt er koffie gedronken, maar natuurlijk niet door mij. Om 09.05 uur kunnen we bij gate C25 naar binnen. Om 10.15 uur stijgen we weer op met een Airbus 330200. Heb van de reis niet veel
mee gekregen, omdat ik de haast de hele reis heb liggen slapen. Ik heb zelfs het eten over geslagen. Erg hé. Na 2uur en 45 minuten vliegen, landen we om 13.00 uur op Bali. Het is er 33ºC. We komen goed door de eerste controle. Om wat hand geld te hebben pin ik wat geld. Pin eerst Rp100000. Maar krijg te horen, dat dit maar ongeveer €10, is. Daarom pin ik er Rp1000000 bij. Ben meteen miljonair. Hèhè. Wat een hitte. De warmte komt je gewoon te gemoed. Bij de uitgang staan Nurdin en Novan op ons te wachten. Nurdin springt helemaal op als hij de rode Tshirts naar buiten ziet komen. We lopen met de koffers naar 2 busjes die ons naar ons hotel Suriwathi brengen. Onderweg kijken we onze ogen uit naar al het verkeer wat links en rechts voorbij komt en als maar claxonneert. We komen daar binnen bij een zwembad en een poelbar. Om naar de kamers te komen lopen we over een lang pad met aan de zijkanten offerplaatsen. Wij hebben kamer 43. De koffers worden ook meteen gebracht, zodat we meteen de zwembroek aan kunnen trekken en een heerlijke afkoeling kunnen doen in het zwembad. Als ik daar kom liggen Frans en Paulien er al in, maar ze zijn ook zo weer weg want ze willen gaan winkelen (de liefste bezigheid van Paulien). Maar dan ligt ook iedereen in het water. Rond 17.15 uur stuur ik een SMS naar Lizanne. Dan is het omkleden, want we gaan eten. Er zijn weer 2 auto’s geregeld, want het is een eind rijden naar de eettent. Onderweg vliegen de brommers weer links en rechts voorbij. Het is een mierennest. We komen bij een locaal restaurant en krijgen saté en rijst, wat in bananenbladeren is gerold. Het vlees is volgens zeggen van de geit. De soep vooraf neem ik niet. Ook drink ik natuurlijk cola, warm. We hebben ook een soort kroekroep van vismeel. We lappen Rp.100000 want je weet maar nooit. Als we klaar zijn met eten moeten we iets van Rp20.000 betalen, ongeveer €2, per persoon. Dan rijden we nog naar een internet café. Daar stuur ik nog een mailtje naar Lizanne / Marcel, Corn / Pa en Ma, Jolanda, Antwan en Frank en Nicole. Omdat het toch warm is en je daar dorst van krijgt, koop ik nog een fles water. Als we terug in het hotel komen, dan moeten wij nog de rekening van vanmiddag betalen. Dus maar weer Rp100.000 lappen. Ik ga om 22.00 uur naar de kamer, Harald ook. Toch proberen te slapen met de airco aan. Het is nog steeds warm.
Dag 3 Dinsdag 1242005 Vannacht een keer wakker geworden. Hoorde een hagedis. Dit had René al gezegd, dat je die kon horen. Het zou geluk brengen, als hij bij je kamer zou zitten en dat geluid zou maken. Maar hij zat niet bij onze kamer. Om 07.30 uur worden we wakker. We horen Frans en Paulien al praten. De wekker is niet om 07.15 uur afgegaan. Onze wekker is de telefoon van Harald. Iedereen neemt een duik in het zwembad. Ik niet. Ben nog een beetje suf. René en Nurdin zijn de motoren aan het testen die al bij het hotel zijn gebracht. Na een lekker ontbijt (vruchten en toast) gaan we ons opmaken voor de eerste motortrip. Ik heb een Honda Tiger 2000 met kenteken DK2637KS. Als we vertrekken is het even wennen aan de rijsteil. Maar het gaat allemaal goed. Via kleine drukke weggetjes van Legian komen we in Kuta bij het monument van de bomaanslag op Balie in 2002. Het is heel indrukwekkend.
Dan gaan we verder. Via Legian gaan we richting Anyar baleran en verder richting Pura Tanah Lot. Het is weer warm. We lopen door een straatje met allemaal krampjes waar veel verkopers staan. Onze eerste ervaring met de verkopers. Dan komen we bij de zee waar we de tempel zien staan. Het is er vrij druk. Allemaal bewonderen de mensen daar de tempel. Ik probeer er een paar mooie foto’s van te maken. En dat is ook gelukt. Dan zie ik Paulien over rotsen lopen en de ze is de zee een beetje aan het tarten. Dat zien meer mensen. Die willen op een gegeven moment allemaal met Paulien op de foto. Ik loop ook die kant op om te kijken wat er eigenlijk aan de hand is. Als ik eraan kom loopt zij weg. Ik vraag wat dat allemaal was. Maar voordat ik begreep wat het was, kwam ik er al achter. De mensen wilde met je op de foto. Want toen ik daar een foto wilde maken, kwam er een jongen aan, om te vragen of hij met mij op de foto mocht. Och ja, waarom niet. Maar toen hij weg ging kwamen er meer en meer en meer. Nu weet ik waarom Paulien er tussen uit kneep. Maar het was wel leuk en lachen. Volgens mij zijn haast alle kinderen daar met mij op de foto geweest. Ik / wij waren de attractie geworden, terwijl wij toch eigenlijk voor Tanah Lot kwamen. Er waren zelfs gezinnen die graag wilde hebben dat de kinderen met mij en ook Harald op de foto gingen. Na een tijdje waren er haast geen mensen meer. Toen heb ik nog op mijn gemak rond gekeken. Als we bij de motoren komen, zien we dat het toch vrij warm is geweest. Er is een poot van de zijstandaard in het asfalt gezakt. We rijden terug naar Legian. Als we in Legian komen, gaan we eerst eten bij een plaatselijk eettentje. Rijst met kip, meloen en een soort aardappel. Weer een rib uit ons lichaam, de kosten zijn €1,. Harald moest het meeste betalen van ons allemaal, €2,. Dan gaan we terug naar het hotel. Hier schrijven we de gebreken op, die we aan de motor hebben gevonden. Die dienen allemaal gemaakt te worden. Ik had alleen een slechte achterrem en de remblokken voor waren niet al te best meer. Na deze check duiken we weer het zwembad in. ’s Avonds gaan we eten bij JB’s eathouse. Hier heb ik heel goed gegeten, kip sate. Na deze inspirerende dag ga ik om 23.15 uur naar bed.
Dag 4 Woensdag 1342005 Om 07.00 uur gaat de wekker. Harald zet hem nog even op snooze. Ik heb goed geslapen. Om 07.30 uur naar het ontbijt. Breng de tassen naar voren. De koffer blijft in het hotel. De volgwagen waar de tas in kan is een Toyota Avanza met kenteken DK1100DE. We vertrekken om 09.00 uur naar de boot naar Java. Via Pulukan rijden we naar Mendaya en Negara. We hebben een stop gehad en rijden dan aan. Dan gebeurd er iets onvermijdelijks. René en Mieke zitten in de volgwagen. Nurdin rijdt voorop en krijgt na een tijdje telefoon. Onder het rijden neemt hij de telefoon op. We moeten terug. René heeft een aanrijding gehad. Een meisje op een brommer sloeg plotseling rechtsaf, net op het moment dat de volgwagen voorbij komt. (we rijden hier links). Ze klapt tegen de zijkant van de auto en omdat haar stuur in de gleuf van de deur en het voorspatbord blijft haken, wordt zij omver getrokken. Als wij terugkomen op de plek, dan blijkt dat hun al bij een politiepost zitten. Het meisje was heel verlegen, maar huilde niet. Zij bleek zwaar verkeerd te zijn, want ze was ook nog maar 15 jaar oud. Om brommer te mogen rijden, moet je minstens 16 jaar zijn. Haar vader moet erbij komen en hij wordt door de politie opgehaald. Langs de politiepost is een eettentje en gaan daarom maar alvast iets eten. Hier hadden ze weer van alles wat niet te omschrijven was. Zelfs in de nasi goereng zat heel erg veel sambal. Ik heb niet veel gehad, want het is te heet en ik weet niet goed, wat ik daar eigenlijk eet.
Als we zitten te eten, komt de vader terug, samen met iemand, die blijkt van de verzekering te zijn. Alles wordt netjes afgehandeld. Dan gaan we verder naar Gilimanuk. Onderweg mag Frans even voorop rijden. Hij dacht zeker dat wij de boot moesten halen, want hij reed wel 100 km/uur. Hij is haast niet bij te houden. Marjo en ik lukte het, de rest niet. Dan komt René van achteraan de groep naar voren gescheurd. Hij remt Frans wat af, want het gaat wel heel erg hard, voor een Honda Tigertje. Dan komen we aan in Gilimanuk, waar we de veerboot op gaan. De bewaking bij de ingang heeft veel interesse in ons en komt ook vragen waar we vanaf komen en waar we heen gaan. Ze vonden het allemaal wel mooi. Op de veerboot moeten we de motoren helemaal vooraan neerzetten tussen bussen en vrachtauto’s. We lopen naar boven. Ik moet oppassen dat ik mijn hoofd niet stoot aan het plafond. Deze boot is ook in heel goede staat, de gaten zitten in het dek. Toch maar iets verder naar boven lopen, naar het bovendek. Hier staan veel scholieren en jawel, het is weer zover, we moeten op de foto. Eerst is Harald aan de beurt, dan volgen Paulien, Frans en ik. Dan moeten we met ons allen op de foto. Paulien wordt weer gevraagd om met een hele groep op de foto te gaan, maar iedereen gaat voor haar staan. Daarom til ik haar maar even op, dan staat ze er toch op. Na 45 minuten komen we bij de overkant aan. Het duurt even, voordat we aanleggen. We staan te wachten, dat de klep open gaat en staan te wachten in de uitlaatgassen van de bussen en vrachtauto’s. Paulien heeft weer de aandacht van de jongens in de bus. Na 20 minuten gaat de klep open en ik rij er zo snel mogelijk af, naar zuurstof happend. Nourdin is al met de vorige boot aangekomen en staat op ons te wachten. Na 10 minuten komen we aan bij hotel Berlian Abadi in Banyuwangi. Er is een heel groot zwembad bij het hotel, waar weer meteen gebruik van wordt gemaakt. Paulien loopt even buiten het hotel en komt terug met een vrucht die enorm stinkt. Maar voor de Indonesiërs is het een delicatesse. Langs het hotel is een visrestaurant. Daar gaan we eten. Maar ik hou niet van vis. Ik kan in ons hotel Ayan Nasi bestellen en het bord wordt netjes naar het visrestaurant gebracht, waar ik het met de groep kan opeten. Dit hoef je echt niet in Nederland te proberen. De rest heeft een variatie aan zee eten (krab, garnalen, vis). We waren hier “duur” uit. We moesten inclusief drank €5, de man betalen. Ja, vis is duur hé………….hahaha. Dan gaan we met een taxibusje naar Babyuwang. We moeten sjaaltjes hebben tegen de zon. Want die brand heel goed in de nek overdag met het rijden. We stoppen bij een heel chique winkel. Zo sjiek, dat kinderen hier worden rond gereden op beesten, waarbij de muziek ook vrij hard aan staat. Nadat er iets gekocht is, gaan we verder naar een internet café. Het is even zoeken, maar dan vinden we hem, na een lekker eindje lopen. Even de mail checken. We proberen hier ook verslagen en foto’s naar huis te sturen. Ik zit met René en Nourdin boven, maar daar is de airco kapot. Het is daar goed warm. Ik bel ook nog even naar huis. Om 23.15 uur gaan we terug naar het hotel. We wilden eigenlijk met een Indonesische Riksja, maar het wordt toch weer een taxi, anders zou het veel te laat worden. Bij het hotel aangekomen, komen we er achter, dat de bar al dicht is. Er wordt nog even bier met een motor gehaald. Ga om 0.15 uur slapen. Dag 5 Donderdag 1442005 Om 07.15 uur gaat de wekker. Nog even blijven liggen en dan naar het ontbijt. 09.00 uur vertrek naar Sukamade. Via een heel mooie omgeving en heel slechte wegen gaan we die kant op. Onderweg is nog iemand met een bak met zand de weg aan het repareren. Dan komen we aan in Sarongan. Hier begint het grote avontuur. We moeten via een pad van stenen, keien en modder naar boven, om over een berghelling heen te komen. Alles wat niet
vast zit, trilt er nu wel vanaf. Het is een zware tocht, een heel zware tocht. Paulien valt nog een keer met de motor en verbrand haar been aan de uitlaat. De volgwagen gaat ook mee. Dit is eigenlijk niet de bedoeling, maar we doen het toch. Het heeft ongeveer een half uur en veel zweten geduurd, voordat we boven zijn. Maar nu moeten we ook weer aan de andere kant naar beneden. Gelukkig hebben we geen melk bij ons, anders was het nu slagroom geworden. Onderaan komen we bij een slagboom. Het einde van het pad, we zijn er. Even uitrusten en wachten op de volgwagen. Hier zien we de eerste wilde dieren, apen. Na even wachten komt daar de volgauto aan gestoekt. We gaan weer verder door het plaatselijke dorp. Dan is er de keus, 6 kilometer omrijden of door de rivier. De rivier staat vrij hoog. We zitten te twijfelen. Maar voordat we het weten, is Louis er al doorheen. Dat wordt dus volgen. De volgauto met Nurdin en Mieke rijden om. We gaan er allemaal stuk voor stuk doorheen, geloodst door Louis. Ik heb het geluk, dat mijn motor af slaat in het diepste stuk van de rivier. Dat wordt leeg laten lopen. Frans komt ten val en de anderen komen goed over. Mijn motor wordt leeg geschud en we kunnen weer verder. Dan krijgen we een heel stuk door het oerwoud en we weten niet helemaal zeker of we goed rijden. Na een paar keer links en rechts te zijn gegaan, komen we een andere brommer tegen. Het blijkt de beheerder van het reservaat te zijn. Hij wilde net even boodschappen gaan doen. Hij rijdt even met ons mee terug. We waren al flink in de buurt. Als we een slaapplaats in een nieuw gebouwd geheel hebben gevonden (we liggen met 4 man op een kamer), gaan we even rustig zitten en uitrusten van het avontuur. We krijgen weer heerlijke warme cola. Dan gaan we gauw even kijken bij het strand, voordat het donker wordt. Wat is dit indrukwekkend, we moeten door de jungle en het strand en wat een hoge golven. Dan gauw terug want het begint al goed te schemeren en in de jungle is het nog donkerder. Na een tijdje komt de auto er ook aan. Het is intussen al goed donker. We gaan eten, jawel, nasi goereng. Er wordt met een Ranger af gesproken, dat als er een schildpad is, dat ze ons dan komen waarschuwen. Daarom gaan Marjo, Mieke en Paulien even plat. Wij zitten met Frans, Louis, Harald, René, Novan en Nurdin wat bij elkaar te praten. Dan komt er een gitaar voor de dag. Er wordt lekker gespeeld door René en Nurdin. Dan worden we gehaald. Andere wakker maken en dan naar het strand. We moeten in het pikke donker weer door de jungle. Met het liedje “wat ruist er door het struikgewas” komen we aan bij het strand. Nu moeten we rustig blijven. We mogen de schilpadden niet bang maken. We worden naar een schildpad geleid, die net zijn holletje aan het dicht gooien is. De eieren zijn er al uit gehaald. De schildpad is ongeveer 80 jaar oud en weegt 150 kilo. Ze is klaar met het dichtgooien en we volgen haar over het strand richting het water. We zien haar in het water verdwijnen. Wat een machtig mooi gezicht. Dan worden we meegenomen naar nog een andere. Als we daar aankomen, dan is deze net klaar met eieren leggen. Kan nog net een foto maken van de eieren in het gat, voordat deze eruit worden gehaald. Net als ze uit het gat zijn, gaat ze het gat dicht gooien. Dit duurt ongeveer een uur. Hier wachten we niet op en lopen terug door de jungle naar het kampement en weer het bekende liedje wordt gezongen. We gaan dan naar bed, omdat het heel vermoeiend is geweest deze dag. Midden in de nacht wordt ik nog wakker, kan moeilijk slapen. Ga even buiten kijken. Bij een lamp die de hele nacht brandt, zit een heel grote “tor”. Weet helemaal niet wat het is. Iets verder zit er nog een. Wel een beetje angstig. Hier in de jungle heb je toch andere beesten als bij ons in Nederland. Ga toch maar weer eens proberen, om te slapen.
Dag 6 Vrijdag 1542005 Om 06.20 uur worden we gewekt door René. Ik hoor wel iets achter ons huisje. Ga naar René toe en hij laat ons een hele horde apen zien, die op een afvalhoop zitten, achter ons huisje. Het zijn grijze apen en zwarte met lange staart. Ze zijn heel schuw. Je hoeft maar iets te bewegen en ze zijn al weg. Als we zo staan te kijken, komt er nog een zeearend over vliegen met een vis in zijn klauwen. Na een ontbijt van Nasi Goereng gaan we een beetje rond kijken, want nu is het licht. We komen bij een ruimte waar emmers staan. Hier zitten allemaal jonge schildpadjes die uit zijn gekomen. Dan gaan we om 08.00 uur met een emmer naar het strand, waar we ze gaan vrij laten. Paulien krijgt de eer. Later vind ik het wel jammer, dat ik er zelf ook niet eentje heb vrij gelaten. Had ik een geweldig gevoel gevonden. Als ze allemaal in zee zijn verdwenen, gaan Mario, Harald, Frans en Paulien nog een duik nemen in zee. Ik vind het te gevaarlijk. Er zijn hele grote golven. Zo groot, dat Louis, die op het strand staat, plots wordt omgegooid door een golf. Hij weet zijn toestel boven het water te houden onder een terugwaartse rug rol. Het toestel is er niet helemaal zonder schade vanaf gekomen, omdat er toch wat water in is gekomen. Een toestel van Paulien is wel kapot. Er worden ook wat kleren mee de zee in gespoeld, maar er gaat alleen een slipper verloren. Als we weer door de jungle zijn terug gelopen gaan we op de terugweg. De heenweg, maar dan andersom. Mieke en Nurdin rijden weer om. Wij gaan weer via het pad door de jungle, door de rivier, die nu iets minder diep is naar onze mening. De tocht over de heuvel is ook minder modderig. Het is denk ik al weer een heel eind opgedroogd. Wij zijn er gisteren volgens mij net over gekomen na een goede regenbui. Het gaat nu in ieder geval sneller als op de heenweg. Aan de andere kant haast beneden maak ik nog een paar mooie opnames van de zee met rotsen. En dan komen we weer aan in het vissersdorp Sarongan. Daar stoppen we. Er is gelegenheid om een boottocht te maken. Harald, Louis, Frans, Paulien, Nurdin en Novan gaan varen. Mario en Mieke blijven op het strand en gaan een beetje zwemmen. Ik ben behoorlijk moe. René zegt dat ik maar even moet gaan liggen, lekker koel met die arco. René blijft buiten en houdt de wacht. Er zit daar een aap aan een touw. Deze wordt als huisdier gehouden. Als ik weer een beetje bij kom, dan komen de anderen ook met de boot terug. Dan gaan we verder. De auto rijdt voorop. René blijft plotseling achter. Hij blijkt een lekke band te hebben. Deze wordt langs de kant van de weg door zo’n scooter tentje gemaakt voor € 0,50. Wij rijden ondertussen al verder naar het eettentje, waar we op de heenweg ook zijn gestopt. Daar eet ik Indonesische frikadel. Het is net of het woord frikadel het erom doet, want het was best wel lekker. Als René weer bij ons is en gegeten heeft, rijden we verder naar Kalibaru. Daar bij hotel Raung aangekomen, kunnen we een lekkere duik nemen in het mooie zwembad. We moeten hiervoor wel een hele trap naar beneden, maar het zwembad en het uitzicht is het waard. Als we ’s avonds in het dorp / stad gaan eten, staan Marjo en ik nog even buiten op de stop te wachten. Dan komt er een fietser aan en zegt netjes “goedenavond”. Blijkt een Indonesische gids te zijn, die vooral rondleidingen doet voor Nederlandse toeristen. Hij heeft Nederlands geleerd. Terwijl de rest binnen zit en de bestelling heeft door gegeven, sta ik nog even buiten en maak een foto. De blits trekt de aandacht van een groepje jongens, die iets verderop muziek aan het maken zijn. Moet bij hun komen en vragen of ik hun ook wil fotograferen. Was een gezellig clubje. Vroegen of ik wat wilde drinken, maar mijn bestelling was al onderweg. Heb heerlijk gegeten.
Dan gaan we naar een “Internet cafe”. Dit was bij een hotel. Zo een, waar de Hollandse bussen stoppen. Er was 1 hele pc om te internetten en daar zat inderdaad een Nederlands echtpaar achter. Paulien en Frans bleven daar achter. René, Nurdin en ik rijden terug naar een telefoon zaakje waar je kan bellen. De rest zit daar. We pikken iedereen daar op en rijden terug naar het hotel. Dan blijkt dat niet iedereen is mee gekomen. We zijn Louis vergeten. René noemde hem Marjo en die zat in de auto. Daarom was er verwarring. Louis wordt alsnog opgehaald. Later komen Frans en Paulien terug gewandeld. Om 23.00 uur ga ik lekker slapen. Dag 7 Zaterdag 1642005 Om 06.30 uur word ik wakker. Ik heb goed geslapen. Het lijkt net een kinderspeelplaats buiten. Om 08.00 uur aan het ontbijt op stevige bamboe stoelen. We willen om 09.00 uur aanrijden, maar dat halen we niet. Paulien haar motor, haar startmotor blijft hangen. Hij blijft doorstarten, ook al is de sleutel uit het contact. Makkelijk toch? Novan blijft achter om de motor te laten maken. Paulien pakt Novan zijn motor. We komen weer over hele mooie routes. Langs een bergpas staan heel veel vrouwen. Het lijkt eerst of ze staan te zwaaien, dus ik zwaai een keer terug. Maar het blijkt dus, dat ze daar staan te bedelen. Ze staan over de hele bergpas. En die is lang. Bij een stop bekijken we een rijstveld. De werkers komen kijken. Delen pennen en ballonnen uit. Ben nu door mijn pennen heen. Als we nog een pauze nemen, staan we net voor een school. En ja hoor, hij gaat net uit. We worden weer omringt en iedereen wil weer op de foto of de film. Had ik nog maar wat pennen. We eten onderweg in Jember. Onderweg komen we bij een kruising, waar een politiepost is. We stoppen daar even en maken wat foto’s, dat wij op de politiemotor zitten. We brengen ook nog een bezoek aan een suikerfabriek. Deze is uit de koloniale tijd. Helaas is hij niet in gebruik, omdat ze bezig zijn met onderhoud. We worden wel rond geleid door de bewaking. En natuurlijk moeten we met hun op de foto. Aan de overkant van de weg is een volleybal toernooi aan de gaan. Het blijkt een wedstrijd te zijn van de werknemers van de fabriek. Ja, als ze niet hoeven te werken, dan doen ze maar op deze manier hun tijd verdrijven. Eindpunt is Lumajang hotel Gajauhmada. We krijgen kamer 408. ’s Avonds gaan we de stad in. Sommige willen hu geheugen kaartje van het fototoestel leeg maken, door de foto’s op een cd te branden. Dit lukt allemaal niet goed en er gaan wat foto’s verloren, klote. Terwijl we daar mee bezig zijn, staan er veel mensen bij de zaak naar binnen te kijken, maar ons dus. Het is wel lekker koel daarbinnen. Dan gaan we wat eten. In een steegje achteraf wordt er een eettentje gevonden. Goed gegeten en dan gaan we nog even internetten. Terug op de kamer komen we er achter, dat er kakkerlakken rond lopen op de kamer. De tas maar goed dicht maken. Om 00.00 uur gaan we slapen. Dag 8 Zondag 1742005 Nou ja, slapen. Tussen 03.00 en 04.00 beginnen die grote luidsprekers buiten weer te galmen. Het moslim gebed is weer aan de gang. Val gelukkig weer in slaap. Dan horen we rond 06.00 uur Nasi – Bami. Een oud vrouwtje loopt over de gang eten te verkopen. Maar ze roept het op een heel zeurige manier. Best wel irritant. We willen rond 08.30 uur aanrijden , dus niet al te laat opstaan. Dan zien we uit het raam op de gang in de verte een vulkaan. Het is de Kepolo of de Bromo. Onderweg gekeken naar het ploegen van een rijstveld. Hier gaat het nog met ossen.
We stoppen in een klein plaatsje om te eten. We hebben weer bekijks. Aan de overkant staan mensen op de bus te wachten. Daar komen 2 oude mannen bij staan met oranje barreten op. Dit blijken oude veteranen te zijn. Ook komt er een colonne voorbij onder begeleiding van politie, of zoiets. Waren waarschijnlijk hoge militairen. Ze zijn waarschijnlijk onderweg naar een feest. Even later komen ze weer terug gereden. Bij al die mensen die bij ons staan, staan ook kinderen. Ze zijn helemaal onder de indruk van mijn stem. Als ik hard roep, dan schieten ze in de lach en rennen hard weg. Verderop gaan we nog een stuwdam bekijken. Hier duikt Paulien nog in het water. Mag eigenlijk niet, maar dan doet Paulien het juist wel. Verder richting Blitar. Onderweg krijgen we nog een klein buitje, maar dat stelt niets voor. In Blitar aangekomen gaan we eerst naar het graf van Soekarno kijken. Het is heel indrukwekkend. Wij brengen ook een bloemen offer. Dan wilde een meisje een “introductie” met mij. Dit moest ik via Novan vragen, want ik wist in eerste instantie niet wat ze bedoelde. Ze wilde mijn naam weten en dan met mij op de foto. Moeder neemt de foto. Dan nog een foto met de 2 zusjes erbij. Om buiten te komen moeten we weer langs heel veel kraampjes en bedelaars. Dan naar het hotel, Patria. Helaas geen zwembad. Krijg wel te horen, dat ze hier friet hebben. Net buiten het hotel is een winkel, waar ik een kleed van Batek heb gekocht voor ma en een echt Javaans hoofddeksel voor mij. Om 22.00 uur gaan we naar een internet cafe, iets verderop in de straat. We gaan daar weer proberen de foto’s te versturen naar Nederland met het reisverslag. Rond 00.00 uur gaan we terug en om 00.15uur val ik in een diepe slaap. Dag 9 Maandag 1842005
Om 06.30 uur gaat de wekker. Buiten is de stad al weer goed wakker. Heb niet goed geslapen en dat ligt niet aan het omroepgeschreeuw om 03.00 uur ’s nachts. Heb een beetje last van de darmen, want ben aan de dunne, net als Harald, Marjo en Mieke. We vertrekken rond 08.30 uur. In een plaats horen we plotseling een sirene, politie of brandweer dacht ik. Maak me klaar om aan de kant te gaan om doorgang te bieden, blijkt dat we moeten stoppen voor de trein. Het geluid komt van een spoorovergang. Lache. Na een tijdje begint het te betrekken en gaat het regenen. We gaan maar even schuilen in een klein rieten hutje. Er komen kinderen voorbij die net uit school komen. Een enkeling heeft een paraplu. Het regent ook gelukkig nog niet zo hard. Maar dan begint het er plotseling uit te vallen. Het water stroomt over het wegdek. Nadat het wat minder is geworden, rijden we toch aan, want we moeten toch een keer verder. Maar na 500 meter begint het toch weer harder te regenen. Op een kruising bij een grote boom stoppen we nog even. Daar zitten meer mensen. Ook een verkoper met een rijdend etenstentje. Marjo is hem aan het filmen en hij denkt dat Marjo ook wil eten en gaat iets voor Marjo klaar maken. Helaas, we gaan verder. Een heel eind verder stoppen we om ergens te gaan eten. Dan is er bij een winkel op de hoek een vrouwtje, dat allemaal lekker zelf gemaakt eten verkoopt. Oa. Gebakken banaan, en verschillende deegrollen met vlees en groente er in. Nou, dit was lekker, mijn buik rond gegeten. Vind dat het eten goed geregeld is. Dan komt Nurdin terug. Hij heeft eten geregeld. WAT?!?!?!?! Was dit niet het eten. Ik zit vol. Uit goed fatsoen ga ik toch mee. We komen bij een huis waar we door een bouwput door naar binnen moeten. Ze zijn de hele voorgevel aan het opknappen. Binnen toch maar wat Nasi Goereng gegeten, om de mensen niet te beledigen.
Tijdens het eten komt er een klein manneke binnen lopen. Het blijkt een Engelse leraar te zijn, die les geeft in een schooltje iets verderop. Bij deze leraar heeft een andere groep een paar keer geleden thuis in de woonkamer geslapen. Wij moeten nu ook weer mee naar zijn school. Daar aangekomen zitten leerlingen al op ons te wachten. Harald wordt voor de klas gezet. Hij moet Engelse les geven. Later zetten we allemaal iets in het Engels op het bord. Er lopen 2 wat oudere meisjes rond, die al heel goed Engels spreken. Eentje spreekt het zo, alsof ze niets anders kent. Zij zingt ook nog een klein liedje als we weer weg gaan. Maar voordat we weg gaan, wordt door de hele klas van iedereen de naam en handtekening gevraagd. Maar we gaan verder en blijven niet bij hem slapen. We rijden weer via de bergen verder. We komen aan in Pacitan, bij Happy Bay Beach Bungalows. Kleed me meteen om en maak een duik in de zee, die 500 meter van ons huisje af ligt. Is wel even opletten, want er staat een sterke stroming. Dan gauw even onder de douche. Daar is het even uitkijken, want daar zit een grote zwarte wesp. Waar René voor gewaarschuwd heeft. Maar het blijft zitten zonder zich te verroeren. Dan met de auto naar een lokaal eettentje. Om 23.00 uur gaan we maar slapen. Dag 10 Dinsdag 1942005 07.10 uur Opstaan. Sommige kunnen het niet laten en maken nog een duik in de zee. Om 08.30 uur gaan we aan het ontbijt en om 09.00 uur rijden we aan. Onderweg blijft Louis achter. Zijn ketting is eraf gelopen. Dit wordt weer gemaakt door Novan, René en Louis zelf. Als we verder rijden valt de groep uit elkaar. Dan zie ik Marjo bij een kruising staan, hij weet niet meer waar hij heen moet. Op goed geluk rijden we rechtdoor en zien dan bij een grote kruising anderen staan. Meteen daar even tanken. De limonade flessen met benzine worden uit de schuur gerukt. Na weer wat verder te zijn gereden, stoppen we om te eten. We eten op een soort verhoging. Tijdens het eten, komt er een man en een vrouw binnen lopen. Zij is van daar uit het dorp maar hij is een Nederlander. Hij is naar daar getrokken, want hij is al gepensioneerd. Hij gaat heel af en toe nog wel eens terug naar Nederland. Als we weer verder willen rijden, dan blijkt de band van Paulien lek te zijn. Even ietsje terug naar zo’n stalletje langs de weg. Het is toch prachtig om te zien, hoe zo’n band gemaakt wordt. Ook dat vulkaniseren gaat zeer mooi. Ze halen er een heel klein metaalsplintertje uit. Dan rijden we verder naar Yogyakarta. Voordat we naar het hotel gaan, bezoeken we eerst de Prambanan. Als we er aan komen, zien we al meteen heel veel kraampjes, waar je spullen kunt kopen. Maar we lopen gewoon verder naar de tempel met een horde verkopers achter ons aan. De Prambanan is een zeer indrukwekkende tempel van de Hindoes. Er lopen verkoopstertjes rond, echt oude vrouwtjes, met zware emmers met gekoeld drinken. Dat is echt erg, hoe die moeten schouwen. Heb iets te drinken gekocht, want je moet veel drinken. Zij meteen weer wat rijker en de emmer lichter. Als we terug lopen, komen we weer langs bedelaars en veel kraampjes. Je wordt echt gek van die verkoopertjes. We horen ook weer het bekende geroep uit de luidsprekers. Beter nu als midden in de nacht. Dan op weg naar het hotel in Yogyakarta waar we 2 dagen blijven. Onderweg hoor ik gerammel. Het blijkt dat de ketting langs de middenbok van de motor loopt. Die middenbok wordt dus steeds verder ingeslepen. Dit moet gemaakt worden, voordat hij de middenbok doormidden zaagt. Dit zal morgen gebeuren door Novan. In Yogya moeten we ergens een heel klein steegje in, waar we komen bij het “Metro Guest House” waar we kamer 223 krijgen. We kijken heel mooi uit op het zwembad, hebben een airco (yippie) en een waaier. Ik pak meteen mijn zwembroek en nemen met ons allen meteen een lekkere duik in het zwembad. Wat is dat lekker. Er wordt ook drinken gehaald. Heerlijk, in het zwembad met een drankje erbij. En dan komt Nurdin met hapjes aanzetten. We worden weer verwent.
’s Avonds maken we ons op om de stad in te gaan. Eerst nog even de was afgeven. Het wordt hier voor mij gewassen, ideaal. Dan, hup, in een fietstaxi. We worden voor 2 euro op en neer gebracht. We gaan naar de hoofdstraat van Yogyakarta, de Malioboro. Onderweg is het wel lachen hoe het allemaal gaat. Met die fiets door het drukke verkeer. De taxi van René krijgt een lekke band. Nurdin komt er bij mij in. We moeten zelfs een keer uitstappen, omdat we een stukje een helling omhoog moeten. In de Malioboro zijn heel veel kraampjes en een heel groot winkelcentrum. Tot mijn verbazing en vooral plezier hebben ze hier ook een Mac Donalds. En natuurlijk gaan we daar wat eten, speciaal voor mij. Bedank jongens. Of wilde jullie toevallig ook daarheen, om een keer geen nazigoereng te eten? Ik pak een Big Mac menu en een cheese burger. Dan nog een half uurtje rond kijken en dan gaan we terug met de fietstaxi. We moeten de volgende ochtend vroeg op. Kan alleen niet in slaap komen en slaap die nacht slecht. Dag 11 Woensdag 2042005 Om 06.00 uur gaat de wekker (telefoon Harald). Om 06.20 uur toch maar opstaan en ontbijten. We willen om 07.30 uur aanrijden. Ik ga samen met Nurdin in de auto, omdat mijn ketting nog niet gemaakt is. De rest gaat met de motor. Het “voordeel” met de auto is de airco. Maar die zal me later nog opbreken. We zijn veel eerder als de rest bij de Borubudur. Het is nog rustig. De verkopertjes zijn gelukkig ook nog niet massaal aanwezig. Maar er loopt er al een enkeling rond. Ga zelf dus ook een beetje lopen, zodat ze me niet lastig vallen. Gelukkig, na een half uurtje komt de rest. Ze zijn onderweg nog een keer gestopt. Door de vele kraampjes en door horde verkopertjes lopen we richting het complex. Ook weer indrukwekkend als we aan komen lopen. We lopen de trappen omhoog. Je kunt ook al rond lopende daar boven komen, maar dat duurt een hele tijd en dat wordt alleen gedaan door mensen die daar op bedevaart zijn. Het is een boeddistisch bouwwerk. Over het hele bouwwerk staan verschillende “klokken” waar een Boeddha in zit. Als je deze aan kunt raken, dan mag je een wens doen. Ik kan er makkelijk bij. Voor de Indonesiërs is dit moeilijker met hun korte armpjes. Er loopt daar dus ook een chinees rond, maar iemand met een paraplu achter zich aan. Hij loopt veel rondjes. Hij is dus met iets religieus bezig. Zijn familie is er ook bij. Als we daar nog een beetje rond hangen, moet ik weer op de foto met en groepje Japanse dames. Als dat achter de rug is, wil nog een groepje. Dan gaan we maar. Het wordt al snel weer warm. Terug lopende naar de parkeerplaats weer veel verkopertjes en kraampjes. Bij een van de verkopers koop ik een Boeddha beeldje en een klok van de Borubudur voor de prijs van 10 euro. Wat een dure prijs voor daar. Het blijkt ook dat ze me afgezet hebben. Want op de parkeerplaats heeft er eentje 4 beelden voor 10 euro. Shit. Nou ja, ik kan toch niet onderhandelen. Om 12.30 uur zijn we terug in het hotel. Volgens mij is Nurdin verkeerd gereden, want de rest is al lang terug. Heb het niet gemerkt of hij verkeerd is gereden, want ik ben 2 keer in slaap gevallen in de auto. De rest van de middag doen we relaxen. We hebben voor onze kamer een lekker stoel staan, waar ik op neer strijk. En het duurt niet lang of ik val in slaap. En natuurlijk is Harald weer in de buurt, die er weer een mooie foto van maakt. Harald, bedankt voor het maken van deze eeuwig durende herinnering. ’s Avonds gaan we weer met de fietstaxi naar de stad. Dit keer gaan René, Novan en Nurdin niet mee. Dat merken we, omdat we via een omweg naar de stad gaan. We moeten eerst langs een batik winkel. Daar hangen veel batik schilderrijen. Ik koop er een. Dan verder naar Maliboro straat. Weer naar het winkelcentrum. We gaan eten bij een Pizza hut. Na dit etentje gaan we weer wat winkelen. Ik koop 2 batik blousen met korte mouw. Daarna met de fietstaxi weer terug naar het hotel. Een van de mannen van de fietstaxi vraagt
of ik nog Tshirts over heb. Ik geef hem er een. Dan nog wat drinken en even internetten in het internet café bij het hotel. Om 01.00 uur toch maar naar bed. We hoeven gelukkig morgenvroeg niet vroeg uit bed. Dag 12 Donderdag 2142005 08.30 uur sta ik op. Om 09.30 uur gaan we eten. We hebben weer een rustig dagje. Gaan naar zilver fabriekjes. Om 10.00 uur zijn we bij Nardi’s zilver. Daar kijken we onze ogen uit. Wat kunnen ze toch mooie dingen maken van zilver. En goedkoop. We kunnen kijken hoe het met de hand wordt gemaakt. Indrukwekkend. Die mensen kunnen hier in Nederland veel geld verdienen met hun prestaties. Dan gaan we nog verder naar een andere fabriek, Tom’s zilver. Dit is de grootste en ook de duurste van allemaal. In totaal koop ik een hals ketting een armband, een soort hals versiering (mooi gevormde zilveren staaf of zoiets. Weet niet hoe ik het moet formuleren) en een kleine fietstaxi. Dan weer naar de winkelstraat. Weer even eten bij de Mac. Dan even de winkeltjes bekijken. Samen met Harald lopen we wat kledingzaakjes in en uit. In een ervan koop ik een hele mooie batik blouse met lange mouwen, gemaakt van zijde. Om 16.00 uur zijn we weer terug in het winkelcentrum. Daar wat drinken met René. Hij heeft plotseling oog contact met een meisje, wat 2 verdiepingen hoger zit als ons. Hij vraagt of zij met haar vriendin naar beneden komt. Het blijkt dat de 2 meiden mij en Harald wel leuk vinden. Ja, maar we hebben allebei al iets in Nederland zitten. We komen wel terug als het uit is. Om 16.30 uur zijn we terug in ons hotel. En natuurlijk weer zwemmen. Er is afgesproken, dat we rond 19.00 uur gaan eten. We zouden verzamelen bij de hoofdingang van het hotel. Als ik daar aan kom, dan is een masseur Louis aan het masseren. En dat is geen gewone massage. Dit oude kereltje trek en kneed er goed op los. Dat kun je wel zien aan het gezicht van Louis. Dan wil Mieke ook wel. Als hij met Mieke bezig is, komt er een man met een gitaar aan lopen. Hij begint voor ons te spelen en te zingen. Wat heeft hij een talent. Lekker wat drinken, muziek erbij. Gezellig. Als de masseur klaar is, wil ik het ook wel eens proberen. Ik kom erachter waarom Louis die gezichten trok. Ik trek volgens mij diezelfde gezichten. Want kan hij kneden. En dat met lekkere muziek op de achtergrond. Na mij is Paulien aan de beurt. Maar ondertussen is het al laat geworden en moeten we toch een keer gaan eten. Toch wel jammer, is best wel gezellig zo, met die muziek erbij. Via een smal donker steegje komen we aan de andere kant uit in de langs liggende steeg. Daar zit een eettentje waar ze ook biefstuk hebben. Leuk voor de anderen, maar niets voor mij. Maar ze hebben ook kip cordonblue. Tijdens het wachten op het eten komt er een oude man binnen met een soort harp die hij op de grond zet. Hij begint te zingen en te spelen. Het klinkt heel apart, maar weet niet of het zo wel hoort te klinken. Maar het is wel weer heel apart allemaal. Het eten wordt ondertussen op zijn Indonesisch geserveerd. Want ik krijg mijn eten als al 3 man het eten op hebben. Alles op zijn tijd. Maar het is wel heel heerlijk eten. Iets om te onthouden als ik er ooit terug kom. Om 0.00 uur toch maar gaan slapen.
Dag 13 Vrijdag 2242005 Om 07.00 uur opstaan en om 07.30 uur ontbijt. We vertrekken uit Yogyakarta voor de rest van de rit. We gaan richting Solo. Dit is een zeer drukke stad. Hier zijn volgens mij meer auto’s als brommers. En dit denk ik, omdat we in een file terecht komen. Onderweg even stoppen om bij te komen van de drukte en ook de stank van uitlaat gassen. Tijdens deze stop raakt René in gesprek met een militair (zijn passie). Hij vraagt om een foto te maken van hun beide. Geen probleem. Dan gaan we verder. Er zijn diverse omleidingen in de stad. Plotseling staat er voor ons een goldwing. De eerste en de laatste die ik hier in dot land zie. Hij is met zijn zoontje aan het rondrijden. René vraagt welke kant hij op moet met al die omleidingen. De goldwing rijder gaat voorop rijden en met een grote vaart loodst hij ons door de stad. Ja, zo zijn goldwing rijders. Altijd vriendelijk en bereid om te helpen. Waar wij alleen ongeveer 2 uur over gedaan zouden hebben, is nu in 30 minuten gebeurd. Buiten de stad rijden we richting Tawangmangu. Hier is een grote waterval. Onderweg stoppen we nog bij een stijl weggetje, waar Harald en Marjo zich weer lekker vermaken op de helling. Als we bij de waterval aankomen, zie ik meteen veel apen zitten. Dit blijkt dus ook weer een apen paradijs te zijn. De waterval is vele trappen naar beneden. Daar zien we de waterval mooi van onder. En natuurlijk weer een paar foto’s maken. Bij een eettentje daar beneden (er zijn er weer heel veel daar) doen we wat eten. Je raad nooit wat? Ja, Nasi Goereng, met saté. Mmmmm, saté? Ja, vlees. Waarschijnlijk een hond of geit. Ach ja, je moet toch wat eten. Door die vele trappen naar beneden, zijn er ook weer veel trappen naar boven. Onderweg zitten veel apen. En brutaal dat ze zijn. Niet bang en agressief als je niet uit kijkt. Dan is het weer verder. We gaan over een bergpas heen. Dit is Mount Lawu. Het is hier heel erg koud, ja koud. We rijden dor de wolken heen. En de weg is hier schitterend. Als ik over een heuvel kom, blijkt de weg achter de heuvel wel met 20% te dalen. En in die daling zit weer een scherpe bocht naar rechts. Schitterend, die wegenbouwers hier. Aan de andere kant van de bergpas dalen we weer af. Het wordt ook meteen weer warmer. Herlijk. Bij een stop zien we rare dingen tussen de boom toppen zitten. Het zijn grote spinnen die tussen de toppen hun netten hebben gesponnen. Rond 16.00 uur komen we aan in Madiun. In hotel Taman Indah krijgen we kamer 201. Een heerlijke kamer zonder airco. Later blijkt dat je voor 10000 Roepia (1 euro) meer een kamer hebt met airco. Als ik dit had geweten, dan had ik dat bedrag zelf wel bij betaald. ’s Avonds eten we mij een “Chinees”. Ik heb daar heerlijk gegeten. Maar deze avond slaap ik heel slecht. De uitwerking van de airco van de auto naar de Borubudur komt eruit. Ben niet helemaal lekker, veel snotteren. Dag 14 Zaterdag 2342005 Om 06.30 uur gaat de wekker en om 07.00 uur aan het ontbijt. Via Nganjuk, Kediri, Pare naar Batu. Onderweg gaat het steeds beter met mijn verkoudheid, gelukkig. We gaan naar een hotel van een Nederlander, hotel Hollandia. We zitten in kamer A3 met een schitterend uitzit, we zitten nl. boven op een berg en kijken zo uit over Batu. We gaan met ons allen naar het “zwembad”. Warme zwavelbronnen. Harald, Paulien, Marjo, Louis en ik op de motor, de rest in de auto. Nou, als ik dit had geweten, dan was ik ook in de
auto gestapt. We moeten nl. helemaal naar boven op de berg. En koud dat het er is. Ik begin meteen weer last te krijgen van het snotteren en krijg weer last van mijn keel. Shit. Eerst wilde ik niet het water in, omdat ik nog zieker zou worden, als ik dadelijk weer nat naar beneden moet. Maar ik doe het toch. Er zijn 2 grote baden. We gaan met ons allen in een groot bad, waar verschillende Indonesische mannen zitten. Ze staan raar te kijken, als er ook 2 vrouwen daar het water in gaan. Is zeker niet gebruikelijk. Het is goed heet water. Er wordt ook nog een beetje geravot met wat binnen banden. Dan gaan we naar een kleiner badje. Dit is nog heter. Hier zitten wel wat vrouwen, maar die hebben de kleren aan. De heren zitten in hun zwembroek. Hier maken we weer een groepsfoto. Na het “zwemmen” weer zo snel mogelijk naar benden, naar de warmte. En het ging echt snel. Als we benden weer in de warmte (stad) zijn, weten we zo niet waar we heen moeten. Gelukkig komt Novan er aan. Maar hij weet ook niet precies waar we heen moeten en daarom komen we 2x over dezelfde route. Maar we hebben de weg toch nog gevonden. ’s Avonds de stad in om te eten. We eten bij een Javanees, die in een soort winkelcentrum zit aan een druk plein. We bestellen en krijgen te horen, dat het nog even gaat duren. Dus gaan we even in de winkel kijken en op het plein. Er is veel te zien. Als we terug zijn in het hotel, nog even wat praten met een andere Nederlandse gast, die daar ook zit. Om 22.00 uur ga ik naar bed. Het is een 2persoons bed. En omdat ik weer meer begin te snotteren en last heb van mijn keel (slijm) probeer ik Harald er niet mee wakker te maken. Maar mijn slaap valt niet mee. Dag 15 Zondag 2442005 Toch nog wat geslapen, gelukkig. Om 07.00 uur wordt ik wakker. Harald gaat samen met Paulien en Marjo een steile weg bereiden, die vanuit het hotel te zien is. Ik ga niet mee, moet mezelf overeind houden. Om 09.00 uur vertrekken we. Via Malang, Pasuruan, Sukapura naar Ngadisari. Hier komen we bij hotel Lava.. We worden ontvangen door Linda en Jenny. We krijgen kamer 505. We brengen de tassen snel naar de kamer, want we willen met de motor de krater in voordat het donker wordt. Nou, naar de kamer is het trappen lopen. Lekker met mijn rotte kop en op die hoogte (ongeveer 2346 meter). Ik heb haast geen adem. Na een tijdje te hebben gewacht op Marjo, die niet komt opdagen, gaan we de krater in. Harald, Paulien, Nourdin, Novan, Louis en ik. We moeten door het losse zand. Dat is apart. Ik probeer de motor zoveel mogelijk recht te houden. Val gelukkig niet. Het is een aparte gewaar wording. We rijden een heel stuk en Novan wil nog een stuk omhoog, waar we morgenvroeg ook komen. Maar het wordt al laat en rijden toch maar terug. Op het pad met het klooster op de achtergrond rijden we verschillende keren op en neer, om een paar mooie foto’s te maken. Als we bij de “uitgang” komen waar heel veel los zand is, valt Paulien 2x. Kan ik me goed voorstellen, heb me zelf nog maar net overeind kunnen houden. Via dezelfde hobbelige weg waarop we naar beneden zijn gereden, rijden we nu weer naar boven. Het avondeten smaakt heel goed, ik heb Spaghetti en ik heb friet. Geen combinatie, maar wel lekker na al die Nazi Goereng. Er is die avond ook formule 1 die we in de receptie zitten te kijken. Bel ook even naar Lizanne, die op dat moment met haar buurman Marcel en MCB’93 in Enschede zitten. Om 21.00 uur naar bed, want morgenvroeg is het weer vroeg dag.
Dag 16 Maandag 2542005 Om 03.00 uur gaat de wekker. Rene, Novan en Nurdin zijn nog niet wakker. Even wakker maken dan maar. Om 03.30 uur vertrekken we met een jeep. Het is nog pikke donker en bere kou. We gaan naar een uitkijkpost op de rand van de Bromo. Hier gaan we de zonsopgang bekijken. Om 04.30 uur komen we boven aan en is het eerst nog wat opwarmen bij een kacheltje. Om 05.15 uur gaat de zon op, maar er hangt teveel bewolking. Een beetje teleur gestelt rijden we weer naar beneden. Maar op de route zien we een mooie open plek waar geen wolken hangen. Hier stoppen we en hebben we een hele mooie uitzicht over de krater. Machtig mooi, je ziet de binnen krater, de tempel en nog veel meer. Als we weer door de krater rijden, willen we nog even gaan kijken bij de binnen krater. Vroeger kon je met de motor tot aan de krater rijden, nu is het afgezet en je merkt ook meteen waarom, want er komen wel 20 mannen met paarden op ons af gerent, om ons te paard naar de krater te vervoeren. Nou, ik zie het helemaal niet zitten, om op zo’n iel paardje te kruipen. Frans en Marjo zitten er al op en gaan al op pad. Paulien, Harald, Louis en ik gaan lopend met een horde paarden mannen achter ons aan. Mieke blijft achter. Door mijn verkoudheid gaat het lopen op die hoogte niet helemaal lekker. Besluit toch maar om me te laten vervoeren op een paardje, want er zijn er 2 achter me aan gekomen. Het rijden gaat verre van ideaal, maar het is niet zo uitputtend als lopen naar boven. Onderweg is er een moeilijk stuk en ik hoor het paardje zwaar hijgen. Heb medelijden met het paardje. Maar boven aangekomen, blijkt dat ik nog eens 251 treden moeten beklimmen. Dit laatste stukje laat ik me niet afslaan. Rustig aan naar boven geklommen. Onderweg komen nog mensen naar benden, waarvan de reisleidster flauw is gevallen. Ze wordt naar beneden gedragen. Als ik eindelijk boven aan kom kijk ik voor het eerst van mijn leven in een krater. Hij rookt goed en hij stinkt goed. Allemaal zwavelgeur. Ook heb ik daar een mooi uitzicht over de rest van de grote krater. Terug ga ik lopen, gaat naar benden wat makkelijker en ik kan gewoon rustig rond kijken. Louis heeft op de terugweg ook een paard gehuurd, maar niet om hemzelf te vervoeren, maar voor zijn rugzak. Hij was het gevraagd van die paardenmannen zat. Om 08.00 komen we terug bij ons hotel en gaan we aan ons ontbijt. We willen om 10.00 uur vertrekken, dus ga ik nog even slapen, want het was wel vroeg vanmorgen. Via Probolinggo langs de kust, Situbondo naar Jampit. Onderweg stoppen we om te eten. Daar geven Harald en Paulien aan dat ze toch nog wel even naar het strand willen. Dat kan. We gaan eten en we zien hun later wel. Onderweg gaan we weer door bossen heen, omhoog de berg op. Het wordt weer steeds kouder. Onderweg pikt René nog een local op, want die jongen is aan het wandelen en het is nog een eind. Dan komen we bij een slagboom, waar weer een soort tol betaald dient te worden. Daar vertellen de mannen bij de slagboom, dat die jongen niet 100% is en sturen hem weg. Terwijl we staan te wachten, komen Harald en Paulien verkleumt aanrijden. Ze hebben geluk gehad, want als ze op een tsplitsing niet door de lokale bevolking gewaarschuwd waren, dat ze links af moesten (ze hadden andere motorrijders met rode shirts links af zien slaan) dan waren ze rechtdoor en verkeerd gereden. Vond ik niet raar, want de weg waar je links af moest, viel helemaal niet op en er stond geen bord bij. Ook was het geen al te grote weg. In Jampit gaan we naar een koffie plantage waar we overnachten. Het is de Arabic Home Stay (Jampit III). Onderweg zien we al de Kawah Ijen, de zwavelvulkaan waar we morgen heen gaan. Na het eten nog gauw het verslag maken voor op de site van AMtravel over de dag van vandaag. Er is daar niet veel te beleven en iedereen is ook moe, daarom om 21.30 uur naar bed.
Dag 17 Dinsdag 2642005 Om 07.00 gaan we eten en om 08.00 uur rijden we aan. Aan de voet van Mount Kawah Ijen gaan Harald, Louis, Marjo, Paulien, Nurdin en Novan en Frans naar boven. Mieke, René en ik blijven benden. Ik heb totaal de puf niet met mijn snotterneus, om daar helemaal naar boven te lopen. Waar wij zitten komen steeds dragers voorbij, die soms wel een last van 100 kg op hun schouders dragen. Als er weer een drager voorbij komt, komt die even bij ons zitten en krijgt een sigaretje van René. Bij hem kopen René en ik een stuk zwavel. Dan heeft deze man tenminste een extra stukje inkomen. Ik ga samen met Paulien, waneer ze terug is, op de verzamel plaats kijken, waar al het zwavel wordt verzamelt, voordat het door een vrachtauto wordt opgehaald. Daar krijg ik zo’n stang met 2 manden op mijn schouder gelegd. Iets minder als 100 kilo. Heb het 2 seconden uit gehouden, daarna meteen weer eraf. Als iedereen terug is, gaan René en Novan terug naar Bali naar de politiepost, waar de auto een aanrijding heeft gehad. Ze moeten er nog wat formaliteiten af ronden. De rest vertrekt ietsje later richting Banyuwangi. Onderweg komen we nog een grote terreinwagen tegen, waar we later hoorden, dat René hier onderuit is gegaan. Maar dat is gelukkig enigszins goed afgelopen. In de haven checken we weer in. We gaan op de boot een beetje rond kijken en we komen bij de stuurcabine waar de kapitein zit met stuurman en nog 4 andere mannen. We mochten in de stuurcabine kijken. Het is er zo laag, dat ik niet rechtop kan staan. Paulien vraagt of ze even mag sturen en zonder te aarzelen mag ze het stuurwiel overnemen van de roerganger. Met zijn hulp en aanwijzingen varen we met Paulien aan het roer naar de overkant. Op het dek staat nog een passagier, die wij allemaal gaan verdenken, omdat hij nogal veel op een terrorist lijkt. Toch maar niet vragen of dat inderdaad zo is. Als we aan de overkant aankomen, gaan we niet meteen (zoals op de heenweg) naar de motoren. Vlak voordat de loopbrug naar beneden gaat zijn we bij de motoren. Als we naar buiten rijden, kiest Nurdin per ongeluk de verkeerde rijbaan. Hij wordt meteen aangehouden door de politie. Hij moet een boete betalen van Rp20.000. Dit geld verdwijnt meteen in de broekzak van de agent en hij krijgt geen bonnetje. Zo, die heeft weer een goede dag. Dan richting Lovina Beach. We rijden over een goede weg, geasfalteerd. Dan krijgen we plotseling zonder aankondiging war gaten in de weg. Deze kun je zien, omdat ze er een tak in hebben gestopt. Als ze deze er niet uithalen, wordt dat weer een boom. Dan krijgen weer goed asfalt. De wagen rijdt voor mij en ik er vlak achter. Dit kan ook, omdat de weg goed is. Plotseling zie ik de wagen een stukje naar beneden gaan met meteen daarna ontzettend veel stofwolken. Kan niet meteen remmen en rij dus met volle vaart door deze stofwolken. Wat blijkt, zonder aankondiging zijn we de wegwerkzaamheden in gereden. Het asfalt was weg en er was alleen nog maar zand. Toch maar een beetje afstand houden van de auto, wil geen zand happen. Dan komen we aan bij hotel Lovina Beach. Krijgen kamer nr.53. Tassen gauw naar de kamer en meteen naar het zwembad. Even lekker zwemmen en afkoelen. ’s Avonds gaan we met de groep naar een zijstraatje, waar wat eettentjes zijn. René, Nurdin en Novan gaan niet mee, administratie moet bijgewerkt worden. Als we zitten te eten komt René voorbij. Hij gaat even internetten. Als wij klaar zijn met eten, gaan we ook even naar het internet café. We komen ook iemand van de duikerschool tegen. Hij zocht René. Er is voor de volgende dag een duik geregeld. Dus niet te laat maken. Ga om 00.15uur slapen.
Dag 18 Woensdag 2742005 Om 06.30 uur wordt ik wakker en ga er meteen uit. Om 07.45 uur krijgen we pas ontbijt, moest 07.00 uur zijn. Maar ze zijn ons vergeten. Dan komt Marian, een van de duikinstructeurs, eraan lopen. Waar we toch bleven. Dan lopen we maar rond 08.20 uur naar de school. Bij Space Dive Centre aangekomen, passen we eerst de spullen. Dan gaan we in een bus, waarna we ongeveer een uur moeten rijden. Marjo en Paulien gaan met de motor. Als we bij de boten komen, doen we eerst nog even iets drinken, voordat we de boot opstappen. Met 2 boten varen we uiteindelijk in 3 kwartier naar de plaats waar we gaan duiken. Dit is Menjangan Island. Bij een aanlegplaats gaan we van boord en gaan eerst met ons allen wat oefeningen doen in ondiep water. Harald en ik hebben Marian als instructrice. Gelukkig, want het is een Nederlandse. We kunnen ze tenminste beter verstaan als de rest met hun Indonesische instructeurs. De oefeningen die we doen zijn: Longautomaat uit de mond halen, longautomaat kwijt raken en weer vinden, masker leeg maken als er water in is gekomen en het gebruiken van de nood longautomaat van de buddy. Het gaat steeds moeilijk, omdat ik steeds water in mijn neus krijg. Maar na een tijdje gaat het steeds beter. Ook moet ik er lood bij hebben. Mijn lichaamsomvang is zo groot, dat ik teveel lift heb in het water. Dan gaan we onze eerste duik maken. We gaan ongeveer 5 meter diep. Het is een machtige mooie gewaarwording, die onderwaterwereld. Dan uit het water om even te eten. Na het eten varen we naar een punt, waar we het water in gaan. Novan gaat niet duiken, maar doet alleen een beetje snorkelen. We gaan langs een rif zwemmen. We zouden eigenlijk niet dieper gaan als 5 meter, maar voordat ik het weet, zit ik op 15 meter. De druk is daar grot op het voorhoofd. Ik heb daar helemaal last van, omdat ik verkouden ben geweest. Heb best wel pijn in mijn voorhoofd holte. Het is daar schitterend zwemmen. Na een tijdje ga ik toch even omhoog omdat ik een hele droge mond heb gekregen. Als ik boven kom, merk ik dat ik ook een goede bloedneus heb. Raar hé, met die verkoudenheid. Dan weer naar beneden naar de groep. Als ik een keer voorop zwem, kijk een een keer achterom. Wat is dat mooi, die hele groep te zien zweven in het water. Als ik zwaai, zwaaien Harald en Paulien terug. Dit was eigenlijk wel een foto waard. Na 45minuten gaan we weer omhoog. De boten zijn ondertussen ook daar heen komen varen. Mieke heeft niet gedoken en zit ziek in de boot. Het gaat even niet goed. Dat is ook te zien en te horen. Als we weer aan vaste wal komen en we willen terug rijden, blijkt, dat de tank van Paulien lekt. Nurdin neemt hem mee om hem te laten maken. Marjo rijdt alleen terug. Bij het duikcentrum kijk ik of ze nog een Tshirt voor mij hebben. Helaas, alleen Indonesische maten. Terug bij het hotel meteen weer een duik maken, maar dan in het zwembad. Harald en Louis gaan genieten van een goede massage op het strand. Daar komen we ook weer in aanraking met de verkopers. Ze hebben weer van alles. Van beeldjes, fotoalbums tot kettinkjes. Die avond gaan we weer naar het zijstraatje om te eten, maar nu gaan we iets verderop zitten. Daarna natuurlijk weer even internetten en niet te laat naar bed, want er is voor ons een boottochtje naar dolfijnen geregeld.
Dag 19 Donderdag 2842005 Om 05.30 uur gaat de wekker. Het is nog donker buiten. Om 06.00 uur moeten we bij de boot zijn. Frans, Paulien en ik in een boot, nr.69. René, Harald en Louis en een andere boot. We gaan op pad. De andere blijven plotseling een stuk achter. Later bleek dat hun een visnet in de schroef hebben gekregen en dus wat later aankomen. Waar we heen gaan liggen nog meer boten. Krijgen meteen ook een mooie zonsopgang te zien. Dan komen de dolfijnen. Geweldig mooi om te zien. Ze zwemmen in scholen. Het is moeilijk om een mooie foto te maken, want ze duiken maar heel even op en zijn meteen weer onderwater. Ze springen dus eigenlijk maar een beetje uit het water. Dan denk ik toch nog een mooie foto te hebben gemaakt. Kan het helaas niet controleren, omdat het geen digitale camera is. Als de dolfijnen weg zijn komt de andere boot pas aan. Hun hebben helaas geen dolfijnen gezien. Ze hebben iets moois gemist. We varen langs zij weer terug. Terug op het strand even de verkopertjes van ons af houden om meteen maar te gaan ontbijten. We willen nl. om 10.00 uur vertrekken. Via Singaraja gaan we naar het Bratanmeer. Daar stoppen we bij de Pura Ulun Danu. Daar staan ook weer mensen, die een slang hebben en vliegende honden, waarmee je op de foto kunt. We maken zo wat foto’s. Dan maken we ook nog een groepsfoto bij de tempel. Dan rijden we verder naar Monkey Forrest. Dat is een afgezet gebied waar veel apen zitten en waar ook een apentempel staat. De apen mogen hier niets aangedaan worden. Er lopen wat mannen met ons mee, die de apen een beetje lokken met eten. Er zitten er veel rond ons. Er hangt er een aan mijn arm en een zit er op mijn hoofd. Plotseling komt er een groot mannetje aan, die bij mij in de nek gaat zitten. Het blijkt een leider van een van de groepen te zijn, die in dit bos zitten. Als we bij de uitgang komen van het bos, staat daar een boom, waarbij het net lijkt of hij een piemel heeft. Langs vele kraampjes lopen we terug naar de motoren. Gelukkig zijn ze hier niet zo heel opdringerig. Helaas vergeet ik aan het einde de mannen nog een fooi te geven, die met ons mee liepen. Als we allemaal terug zijn, pakken we de motor om een klein stukje te rijden naar een eettentje vlakbij het bos, waar we wat gaan eten. De vrouw, of meisje, dat kookte was hoog zwanger. Ze zou elk moment kunnen bevallen. Dan rijden we verder naar Legian. In hotel Suriwathi krijgen we kamer 21. Na wat opgefrist te zijn, gaan we weer eten bij het restaurant waar we in het begin ook zijn wezen eten. De manager (vrouw) is een bekende van Nurdin. Na een goede maaltijd gaan we weer even internetten. Om 23.00 uur ga ik slapen. Dag 20 Vrijdag 2942005 Rustdag vandaag. Om 09.00 uur opstaan. We hebben een paar DVD’s gekocht. Alle foto’s zijn op de laptop van Frans gezet en die gaan we nu branden. Voor iedereen een DVD. Verder hangen we ook een beetje rond bij het zwembad. Tussen de middag gaan we wat eten bij de Australiërs aan de overkant van de weg. Hier is het heel goed eten. Jammer dat het daar ’s avonds zo druk is. Ook wordt er door Marjo in samenwerking met René een auto geregeld, waarmee, Marjo, Mieke, Harald en ik nog een week gaan rondrijden. Morgenvroeg wordt hij gebracht. Om 16.00 uur vertrekken we naar Pura Luhur Ulu Watu. We gaan met 2 auto’s. En omdat daar blote benen niet zijn toegelaten en haast iedereen met een korte broek aan loopt, krijgen
de meesten een soort rok aan. René wist dit en heeft een lange broek aan. Ook bij deze tempel zitten heel veel apen. En brutaal zijn ze. Eentje gapt de waterfles van Novan uit de hand. En hij was waarschijnlijk nog niet gewaarschuwd genoeg, want dan grijpt er een de hoed van Novan zijn hoofd. Loop eerst een beetje rond en maak een paar mooie foto’s van de kliffen waar de tempel op staat. Dan maak ik een foto van een aap die op een paal zit. Plotseling kijkt hij op. Er komt een man aanlopen met een bril op. Als die man bij die aap is, grijpt die aap de bril van het hoofd van die man. De aap rent weg. Dan komen er een paar “oppassers” in actie. Ze lokken de aap met eten. Die aap laat na een tijdje de bril vallen en de bril wordt terug gegeven aan de man. Ondertussen kunnen we doorlopen naar de plaats waar we de apendans te zien krijgen. Het is een mooie opvoering met een hoog taka taka gehalte. Lijkt wel of die mensen helemaal in trance zijn. De dans eindigt met een groot vuur wat door de aap wordt uit geschopt. Een hoop vuur vliegt in de boom, waardoor de boom in brand vliegt. Deze wordt snel geblust. Na de voorstelling kunnen we nog op de foto met de danseressen. Achter mij staat zo’n taka taka man, lekker gek te doen. Dan gaan we verder naar Jimbaran Beach. Hier zijn veel eettentjes aan zee. We worden met auto en al het restaurant ingereden. Daar stappen we uit en lopen door het zand het strand op. Daar staan tafels en stoelen. Het nadeel van dit restaurant, is dat ze hier alleen maar vis hebben, waar ik niet zo van hou. Daarom wordt er voor mij extra een pizza magarita gehaald bij de pizzahut. Deze mag ik gewoon daar in het restaurant aan tafel opeten. Moet je eens in Nederland proberen. Dan wordt je eruit geschopt. Er kwam ook nog een bandje spelen. Maar omdat we te snel iets gaven waren ze ook zo weer weg. Terug in het hotel nemen Harald, Paulien, Marjo, Mieke en ik nog een duik in het zwembad. Om 00.30uur ga ik toch maar eens slapen. Dag 21 Zaterdag 3042005 Om 08.15 uur is de man van het verhuurbedrijf er al. Nu wordt het even moeilijk. We moeten afscheid nemen van de rest van de groep. De groep moet nog even wachten voordat ze naar het vliegveld gaan. Wij vertrekken al om 10.15 uur. We rijden niet via de oostkust wat eerst de bedoeling was. Dit zou te lang duren. Nu rijden we richting Tabanan, dan richting Blimbing. In Blimbing, bij café Blimbing stopen we om wat te eten. Wat een uitzicht hier over de rijstvelden. Dat zou AMtravel moeten weten. Bij Pupan gaan we op zoek naar de Blahmantung waterval. We worden al snel geholpen door de plaatselijke bevolking. We krijgen meteen een gids mee, want we moeten lopen, omdat je er niet kunt komen met de auto. We komen daar ook 2 Nederlanders tegen uit Hilversum. Ze waren op Balie hun huwelijksreis aan het maken. Na 2 kilometer lopen komen we eindelijk bij de waterval. Is een heel mooi gezicht. We lopen voor een groot gedeelte terug via een ander pad. Was wel even oppassen, want het was er smal. Terug bij de auto nog wat ballonnen uitdelen en dan door naar Lovina Beach hotel. Om 16.30 uur komen we daar aan en krijgen daar kamer / huisje 8. Na ’s avonds te hebben gegeten en te hebben geinternet is het om 23.00 uur de ogen dicht maken.
Dag 22 Zondag 152005 Een echte rustdag. Om 08.30 uur een keer opgestaan. Lekker rustig aan gedaan vandaag. Is wel even wennen na al die drukke dagen die we gehad hebben. Tussen de middag wat bij het hotel gegeten. Bij een van de verkopers heb ik 3 beeldjes gekocht, waaronder een springende dolfijn van hout. ’s Middags in het zwembad gezwommen. Tegen de avond is eerst Harald en daarna ik aan de beurt om door August de tuinman gemasseerd te worden. Bij Harald heeft hij het schijnbaar goed gedaan, maar bij mij viel het vies tegen. En veel korter. De volgende keer toch maar weer bij de dames van het strand. ’s Avonds weer naar een restaurant in de dwarsstraat in Lovina Beach.
Dag 23 Maandag 252005 Om 07.00 uur gat de wekker. Om 08.00 uur vertrekken we naar het Batur meer.We komen door de “grote” stad Singaraja. Na deze stad moeten we ergens rechts. Maar we missen de afslag. Zie op de kaart, dat er verderop ergens ook een weg naar rechts is. Deze weg is kleiner op de kaart, maar deze vinden we wel. Het is een weg na Bondalem rechtsaf en gaat naar Dausa. Dit is echt binnendoor. Wel mooie omgeving. We stoppen onderweg even om op de kaart te kijken waar we heen moeten. Dit is net bij een altaar, waar een vrouw net bezig is met zegenen. Ze komt naar ons toe. Gaat ons zegenen en krijgen allemaal rijstkorrels op ons voorhoofd. Ook krijgen we een bloemen offerschaaltje voor in de auto. Geven de vrouw een fooi hiervoor. Tussen de middag eten we bij een restaurant, wat een heel mooi uitzicht heeft over het meer met de vulkaan Mount Batur aan de zijkant. Vanaf deze vulkaan kun je goed zien, dat er lava is uitgestroomd, omdat er een hele zwarte plek ligt, van de lava. De verkopers hadden al weer ontdekt dat er toeristen waren en bij ons vertrek stonden ze al weer bij ons met potloden en doeken. Dan gaan we proberen het meer rond te gaan. Via Pura Yati en Songan gaan we naar het einde van het meer. Hier spreken we nog een man die op het rijstveld bezig is. Hij komt oorspronkelijk uit Lovina Beach. Op de terugweg via de dorpen komen we langs funderingen waar vroeger huizen op hebben gestaan. Door de lava uitstroom zijn waarschijnlijk deze huizen verbrand. Want overal liggen ook brokken lava. Deze zijn uit de vulkaan gespuugd, toen hij actief was. Ook zien we bij een tempel, dat hij netjes wordt schoon gemaakt. We gaan terug via Penginyahan, de weg die we eigenlijk op de heenweg wilden hebben. We komen weer uit in Singaraja, waar veel politie aanwezig is in de stad. Als we om 16.30 uur terug bij het hotel komen is Mieke wagenziek geworden. Daarom gaan Harald, Marjo en ik maar met ons 3 eten bij een Thai. En heet dat het was, he Marjo en Harald. Gelukkig heb ik iets gekozen zonder olifantjes, wat de hitte van het gerecht aangeeft. Om 23.00 uur naar bed.
Dag 24 Dinsdag 352005 Om 08.45 uur gaat de wekker. Heb de hele nacht dor geslapen. We hebben met June en August (zo noemen haar, omdat we haar echte naam niet weten. Maar ze een oudere serveerster van het hotel en heeft 2 kinderen) naar de hot water springs. We gaan June leren zwemmen, want dat kan ze niet. We mogen in het hotel niet vertellen dat hun met ons meegaan, want eigenlijk mag het personeel dat niet. Om 10.00 uur zouden ze er zijn, maar om 10.20 uur zijn ze er nog steeds niet. We rijden maar aan, omdat we niet zeker meer weten, of we bij het hotel of bij de springs hebben afgesproken. Als we onderweg even stoppen om te kijken waar we heen moeten en dan linksaf slaan, horen we een busje achter ons toeteren. Het is zo’n taxi, die steeds op en neer rijdt. Hier zitten hun dus in en hun hebben ons net gemist bij het hotel. De chauffeur van het busje heeft extra gas gegeven om bij ons te kunnen komen. Toch netjes. Nu weet August ook te vertellen, hoe we moeten rijden. We gaan naar Banjar. Daar komt het warme zwavelwater naar boven. Het is daar ook mooi aangelegd. Het lukt ons ook niet om June fatsoenlijk te kunnen leren zwemmen, helaas. Tijdens de schoolslag zakt ze steeds onder water. Tussen de middag doen we bij de hot springs ook nog wat eten. Wij betalen het eten voor hun, net zoals we ook de entree hebben betaald voor hun. Bij de springs zien we ook nog een andere medewerker van het hotel, die daar met een gast is heen gereden. Om 13.30 uur rijden we terug, omdat August om 15.00 uur moet beginnen. Dus ’s middags gaan we maar aan het zwembad liggen. En natuurlijk even genieten van een massage van de strand dames. Die avond hebben we afgesproken dat June mee uit gaat eten. Ga ze rond 18.30 uur ophalen. Dit is de eerste keer en de laatste keer dat ik met een auto links rij in Indonesië. We gaan bij de Kakatoe eten. Rond 21.30 uur zijn we weer terug bij het hotel. Daar gaat ze met oom Madi mee terug naar huis. Madi is ook een medewerker van het hotel. Het is haar oom waar ze bij in woont, want ze heeft geen ouders meer. Harald is bij het internet café achter gebleven en hij heeft ook de sleutel van de kamer. Dan maar even terug naar het internet café en zelf ook even internetten. Om 23.00 uur slapen. Dag 25 Woensdag 452005 Om 07.00 uur ontbijten. We gaan weer naar het zuiden. We rijden om 07.30 uur aan. We rijden via Singaraja, Kuba (waar we een paar mooie foto’s maken van Mount Agung, de heilige berg), Amed (hier krijgen we heel smalle wegen, kan maar een auto rijden), Seraya naar Amlapura. Dan weer via een grotere weg naar Padang Bai, de havenstad, waarvandaan de boten naar Lombok vertrekken. In deze havenplaats gaan we iets drinken. Hier spreekt ons een oude man aan. Hij heeft gehoord dat wij Nederlanders zijn en laat een paar oude munten zien. Marjo koopt een oude rijksdaalder uit 1842. Ik koop een oude 2,5 cent stuk uit 1913 van de NederlandsIndie compagnie. Ook koop ik daar een klein vissersbootje, wat je zelf in elkaar moet zetten. Ook hebben we bezoek gehad van 9 zonnebrillen verkopers. Aangezien we allemaal een zonnebril op hadden, moesten we er maar een kopen voor de familie. Dan verder naar Legian. We komen om 16.30 uur in het Suriwathi aan. ’s Avonds gaan we in Melasti street om de hoek eten bij een Chinees. De eigenaar is hier maar zijn visitekaartjes aan het uitdelen. Harald komt met hem in “gesprek” en dan krijgt hij alle familiefoto’s van die man te zien. Van waar hij allemaal al niet geweest is. Na het eten
nog even bellen in internetten. Terug in het hotel kijken we nog film op de televisie in de “lobbie”. Om 00.00 uur toch maar naar bed. Dag 26 Donderdag 552005 Om 09.00 uur naar het ontbijt. We gaan vandaag naar Ubud. Voordat we Ubud inkomen nog even een foto maken van een groot beeld wat op een kruising staat. In Ubud zijn veel winkels en veel schilderijen. Het is niet voor niets een kunstenaars dorp, of is het stad? Bij een offerplaats staan heel veel offer gaven. Zoveel, dat ze ze allemaal gestapeld hebben. We gaan ook ergens iets drinken. In Ubud is alles duurder als elders. Voor een glas Cola betaal ik hier 11.000Rp. Elders is dat 4.000Rp. Op de terugweg naar Legian, stoppen we even om iets te drinken. Hier probeert Marjo ook bij een Honda dealer om een folder te krijgen van de Honda Tiger. Helaas hadden ze die hier niet. Onderweg wilde we ook nog stoppen bij een houtverwerking bedrijfje. Maar dat hebben we helaas niet kunnen vinden. Bij Legian aangekomen, komen we langs Hard Rock Café en Hotel. In de winkel van het café koop ik een Tshirt. We lopen ook als echte toeristen gewoon even door het Hard Rock Hotel heen. Ziet er allemaal heel mooi uit. Er is ook een heel mooi zwembad. Maar de prijs is hier natuurlijk ook een stuk duurder dan waar wij zitten. Rond 17.15 uur nog naar het strand gelopen om de zonsondergang te fotograferen. Rond 19.30 uur hebben we gegeten. Daarna hebben we niet veel meer gedaan. Dag 27 Vrijdag 652005 Om 08.45 uur opgestaan. We gaan naar het strand. Met Harald loop ik nog eerst nog weer terug naar het Hard Rock Café om nog een Tshirt te kopen. Als we daar aankomen is de winkel nog gesloten. We moeten 1 uur wachten. We lopen dan maar weer het hotel in. Daar verkopen ze ook Tshirts. Koop er daar een. We spreken er ook nog de Assistent manager. Dan gaan we even bij het zwembad kijken. We besluiten er een duik te nemen. We zwemmen lekker het bad rond en bekijken alles goed. Als we bij onze spullen komen, staat er iemand van het hotel bij. Hij vraagt of wij gast zijn en waarom wij geen handdoek van het hotel hebben en of we er een willen hebben. Hij krijgt een beetje argwaan en vraagt verder. Dan vertellen we het hoe en wat. We mochten daar niet zwemmen. Wel als we 100.000Rp betalen. Gauw spullen pakken en gaan. Café was open. Daar het Tshirt gekocht en dan naar het strand waar Marjo en Mieke al lagen. Daar nog lekker in de zee gezwommen. Mooie hoge golven. Er werd dus ook gesurft. Ook hier aan het strand kon je gemasseerd worden. Hier niet gedaan. Ook hier lopen we weer een verkoper tegen het lijf. Hij had horloges. Dan terug naar het hotel. Relaxen bij het zwembad. Even met Malaysia Airlines gebeld om zeker te zijn dat de plaatsen gereserveerd zijn, dit was ook. Marjo en Mieke regelen het vervoer voor morgen naar het vliegveld. Terwijl Harald en ik de koffer pakken, gaan Marjo en Mieke met de auto nog naar Denpasar. Marjo wil persé nog een folder van de Honda Tiger. Dit is hem ook gelukt. Harald en ik gaan nog naar het strand toe om de zonsondergang te gaan bekijken. Ik vergeet mijn camera, Harald maakt nog een paar mooie opnames. Als Marjo en Mieke weer terug zijn, gaan we voor de 4 e keer eten bij JD’s. Om 23.15 uur naar bed.
Dag 28 Zaterdag 752005 Om 08.30 uur sta ik op. We worden nl. om 10.00 uur opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Om 10.30 uur zijn we op het vliegveld en checken er om 11.00 uur in. Dan is het even wachten en lopen we langs de vele winkels waar ik nog wat spullen koop. Om 13.15 uur lopen we bij Gate 5 naar binnen. 13.58 uur is Take Off met een A330. 490 Kilometer en 43 minuten voor aankomst in Kuala Lumpur vliegen we de evenaar over op een hoogte van 11600 meter en met een snelheid van 890 km/h 15.40 uur lokale tijd. Om 16.25 landen we op Kuala Lumpur. Hier gaan we wat fototoestellen bekijken. Dan duiken we de lounche in, waar we voor $18, de hele tijd kunnen verblijven, gratis kunnen eten en drinken en internetten. Van slapen komt helaas niets. Om 23.55 uur vertrekt het vliegtuig weer. Het is voor mij een lange vlucht. Zit tussen Harald (die aan de raamkant zit) en een Indonesiër in. Haast iedereen ligt lekker te slapen en ik dwaal een beetje door het vliegtuig. Rond 07.00 uur landen we op Schiphol. Buiten staat Sharon van Harald ons met tulpen op te wachten. Terug van een schitterende vakantie die nooit meer te vergeten is.
Bijlage: Op Bali hebben de meeste mensen dezelfde naam. Het gaat op volgorde van geboorte. Het eerste kind kan de volgende namen krijgen: Wayan, Gede of Dutu Het tweede kind: Made of Kadef Het derde: Nyoman of Komang Het vierde: Ketut Maar hoort nog een bijvoeging bij deze namen. Het zit hem erin of het een jongen of een meisje is. Bij een meisje komt er “Ni” voor de naam en bij een jongen “I” Bij ons in het hotel werkte een jongen. Hij was de 4 e in het gezin en was een jongen. Hij kreeg dus de naam Iketut.
