Redactioneel gebazel. Thomas

Inhoud

Nr 4. 5. 6. 8. 9. 10. 12. 16. 18. 20. 23. 24. 25. 26.

Titel Redactioneel Van de Voorzitter ASAC week Column: Bas en Robin Aankondiging NSK Van de OC. Verslag Marc in Azië Fotorepo: Bochtenproblematiek C1 Cursus: Stubaier Tal Verslag Lentefestival Waardering klimhal:Utrecht Agenda Mededelingen Verjaardagen

asac convo #6, september 2007

Redactioneel gebazel

Welkom in deze Convo! Vooral voor eventuele nieuwelingen bij de ASAC waarvan dit misschien wel de eerste Convo is die ze lezen! (ook de laatste?) Voor de rest ook een welkom, voor de mensen die weer terug zijn in Amsterdam, weer aan het studeren zijn na die lange en soms natte zomer. Zijn er nog mooie toppen beklommen, is er genoten van de Alpen? De week voor het schrijven van dit stukje was ik zelf Intree-pappa, als mooi begin van dit studiejaar. (of als afsluiter van een fijne vakantie..) Omdat ik mijn taak als begeleider zeer serieus nam heb ik mijn groepje uiteraard meegenomen naar het Amsterdamse bos, waar het onderdeel “hossen in de bossen” zou plaatsvinden. Ik wist natuurlijk, net als alle andere ASAC’ers die wel eens op de site kijken dat er een standje zou staan van onze geliefde vereniging. Dat standje stond er, volledig uitgerust met alle materialen die je maar in de Alpen nodig zou kunnen hebben en een slackline, maar wel ietwat treurig, op een afstandje van de gezelligheid. Zonder dat er een eerstejaars te bekennen was in de buurt van het standje, stonden daar David, Bas, Tim, Judith en Anne-Margot aantrekkelijk te wezen om zieltjes te winnen. Nu had ik uiteraard de rest van de week al gepoogd mijn groepje discipelen te bekeren tot de ASAC, maar in de hoop dat een cur-

Thomas

sus slacklinen en een demonstratie boomklimmen ze goed zou doen heb ik ze gelijk meegenomen (of nadat Judith me smeekte?) naar het standje waar ze zich hoogstwaarschijnlijk stierlijk en sierlijk verveeld hebben. David merkte op dat we die eerstejaars die er rondliepen toch niet bij de ASAC wilde hebben, waarom dan moeite doen? “We moeten immers wel een beetje een elite-clubje blijven.” Anne-Margot en Judith bleven wel moeite doen, en hebben zelfs verkleed als ASAC-zak de menigte getrotseerd om maar wat publiciteit te krijgen. En heeft het geholpen, lieve nieuwe leden? Wie zal het zeggen? Binnenkort gaat natuurlijk ook weer de beginnerscursus van start, en de voorklimcursus, zodat iedereen fijn en gezellig mee kan gaan op de klimweekenden. Ik heb in ieder geval zin in het nieuwe jaar, en laat het een jaar vol klimmen zijn!


Van de Voorzitter

Lieve, lieve ASAC’ers, De eerst convo na de zomer, het begin van een nieuw collegejaar en alweer mijn laatste bijdrage als voorzitter voor de convo. Een zomer met een ASAC-week die heel nat was, maar daarom niet minder om met een stel leuke en gezellige ASAC’ers in de Alpen te zijn. Heel veel ASAC’ers die een alpiene cursus hebben gevolgd bij de NSAC. De condities waren deze zomer niet altijd even optimaal, maar ik heb toch voornamelijk verhalen gehoord van mensen die het naar hun zin hebben gehad en volgend jaar weer gaan. Een nieuw collegejaar met weer een grote groep nieuwe leden die graag buiten willen klimmen. En mijn laatste weken in het bestuur. Dat zal wel even wennen zijn, het reilen en zeilen van de ASAC door anderen uit te laten voeren. Terugkijkend op deze periode vond ik het een geweldige tijd. Ik heb er van genoten om me voor de ASAC in te zetten, om met jullie op weekend te gaan, om eindeloos te bellen om iets gedaan te krijgen, om nieuwe leden enthousiast te maken voor onze club, om in een ziekenhuis in Zwitserland te liggen en daar dagelijks bezoek te krijgen van ASAC’ers. Natuurlijk ook gezeik hier en daar, maar wat maakt dat nou uit als je vervolgens weer met een stel gekke ASAC’ers in het Amsterdamse Bos kan gaan rondrennen? En dit alles met een geweldige club mensen, de eerste helft van het bestuursjaar met


Marijn

de Koffiecommissie en de tweede helft met de Jonge Garde. En niet te vergeten al die commissies en individuen die vanalles organiseren en regelen voor de ASAC. Zo is er nu een clubje mensen enthousiast bezig om het Nederlandse Studenten Kampioenschap Sportklimmen te organiseren dat 17 en 18 november wordt gehouden in klimhal Sloterdijk. Daar kunnen ze trouwens nog wel wat mankracht gebruiken. Om te koken bijvoorbeeld. Kun je een ei bakken, geef je op als kok. Of ken je een trucje, hierbij denk ik vooral aan de deelnemers van Saffres 2005, laat het de commissie weten. Er is nog wel een plekje bij de tussenactiviteiten. Dit waren mijn laatste lofuitingen als voorzitter voor de ASAC. Iedereen die ik vergeten ben; sorry, ik bedoelde het niet zo! Momenteel zijn we druk in de weer om de nieuwe lichting bestuursleden in te werken. Nieuwsgierig wie dat zijn? Kom woensdag 17 oktober gezellig bij mij thuis langs voor de ALV. Dan wordt het nieuwe bestuur onthuld. Blijf klimmen!

ASAC week

Marieke

Mist op de Süstenpas Het is zondag 29 juli, vanavond is de openings barbeque van de ASAC week, maar voorlopig sta ik nog op een parkeerplaats vlak voor München. Het is al een uurtje of twee ‘s middags en ik moet nog best een eind. Ik dacht, dat doe ik even van m’n cursus in Oostenrijk naar de ASAC camping in Zwitserland, buurlanden immers. Toch weer een beginnersfout gemaakt. Met mijn vrolijke gezicht probeer ik uit alle macht mijn stinkende alpen outfit te verbloemen, en grijp ik de spaarzame auto’s met Zwitserse nummerborden aan voor een lift. En inderdaad, sommige mensen kijken me heel vies aan, maar eigenlijk heb ik best snel geluk, en nemen de congierge van de kathedraal van Zürich en zijn Braziliaanse vrouw me mee. Dat doen ze in Brazilië namelijk ook altijd. Op een vrolijke samba swing ik in één keer door naar hauptbahnhof Zürich. Wat is liften toch leuk.

De Zwitserse man verzekert me dat het van Zürich niet ver is naar Gadmen, maar de stoptrein denkt daar anders over zodat ik uiteindelijk pas om middernacht in Wassen ben. Bij de weg die links omhoog gaat, staat in koeienletters “Süstenpas” dus ik ben in elk geval in het goede gat beland. Verlaten in de miezerige regen wacht ik daar op de rode bolide van Marijn die bestuurd door Floor na een kwartiertje de pas af komt gerocheld, pardon, gestormd. De tocht over de pas was nog niet niks, want blijkbaar had de zon zin om in Oostenrijk te blijven, en hadden we ook op de terugweg niet meer dan 1 meter zicht op sommige plekken. Maar met stalen zenuwen, zoals echte klimmers betaamt, sloegen we ons daar langzaam maar zeker doorheen.


de pret over het geweldige uitzicht op de gletsjer en de topjes om ons heen niet drukken. Donderdag regende het weer en gingen we zwemmen (sommigen deden wel een poging tot klimmen, die snel weer in t water viel), leerden we hoe je in de wereldberoemde Areslucht na sluitingstijd binnen kunt dringen en hadden we een kampvuur met een echte Zwitserse hippie die zijn zelfgemaakte stickies maar al te graag met ons wilde delen. Een interessante afsluiting van een vochtige, intieme ASAC week vol hoogtepunten, alpiene en anderszins.

De volgende ochtend werd ik wakker in de tipi die de ASAC stiekum had geconfisceerd. Vandaag vond de campingbaas het dan ook de hoogste tijd om uit te leggen dat deze best te huur was als we dat wilden. Dan maar weer alle spullen onder de tarp van Marijn en Floor gezet. Want spullen tegen de regen beschermen werd bijna het thema van de week. Zo regende het ook deze maandag die we vulden met shoppen in Meieringen en bedenken wat wie wilde gaan doen. Dinsdag en woensdag was het best mooi weer en ging iedereen een beetje klimmen of wandelen naar de Trifthütte (2520 m) zoals ik, Judith, Sarah en Melanie. Met onze magere C1 ervaring over een leuk klauterpad waar tot 2003 nog een gletsjer was maar nu een meer met een 70 meter hoge hangbrug. Toch een ex-alpine tocht. En eigenlijk zijn alpenweitjes ook heel mooi. En sprong Judith heel stoer over een brede rivier. Alleen de hüttewirt was een beetje een bitch maar dat mocht


Column

Bas en Robin

Ergens boven Nice (quelque part au’dessus de Nice) Amsterdam Van beide kanten vakantieplannen uitwisselen in THEA, Begin juni ieder zijn eigen weg. Bestemming De één naar ‘Camping Municipale d`Ailefroide’ gelegen in het gebied ‘Les Ecrins’, De ander….euh ja, ‘ergens boven Nice’ (zelfs na herhaaldelijk vragen over het reisdoel). Doel De één op C1-cursus, uit op een mooie alpine ervaring, De ander ging stokbrood eten in combinatie met via ferrata. De voorbereidingen De één de aanschaf van schoenen, zonnebril, helm, pickel en andere Mc Quiverachtige tools, De ander de aanschaf van een tubetje zonnebrand. De reis De één een uitermate geplande reis, met een combinatie van metro, bussen en treinen, in totaal 22 uur met bagage zeulen, zonder een oog dicht te doen. De ander cheap vanaf Schiphol een directe vlucht naar Nice (van Amsterdam naar Schiphol was al een aardige onderneming, om 07.00 uur inchecken – om 09.30 uur un café Français. Onderweg De één op weg naar het ‘Ecrins gebergte’, De ander een vage associatie bij het zien van het woordje ‘Ecrins’ langs de weg, maar waarvan toch? Vervoer ter plaatse De één lopend en liftend,

De ander een van alle opties voorzien zijnde voiture. Bagage De één een met pickel, helm en schoenen beladen backpack met een dagrugzakje, De ander een neergeklapte achterbank met alle mogelijke campingmeuk, van balsamico-azijn tot riempjes om self-inflatable matjes bijeen te houden tot campingstoeltjes tot 6-pits gasstel. Tijdstip en activiteit De één ter voorbereiding inlopen met andere C1 cursusgenoten, De ander in goed gezelschap douzement genieten van de sportievelingen om zich heen. De locatie De één in de lokale (très petit) supermarkt, licht, voedzaam en houdbaar voedsel aan het inslaan, De ander óók per toeval in dezelfde lokale supermarkt (voor AA batterijen voor de vliegenmepper). De ontmoeting “Nee maar, Meneer Hartel” (Gedachten flitsten voorbij: ouders? Belasting? IB-groep? Decaan?), “Meen je niet, Robin!” (De verbazing niet meer te boven over dit enorme toeval). Tezamen Breed grijzend een date voor die avond…, De één, de ander, cursusgenoten en de wederhelft rond het kampvuur. RESUMÉ Feestmaal op 1500 meter hoogte, goedkope wijn, mooie verhalen. Een goed begin voor de vakanties “Ergens boven Nice”.


Aankondiging


Redactie

Van de OC

Tom

Van Beginner tot Zelfstandig Klimmer Van Beginner tot Zelfstandig Klimmer, Ten eerste vanuit de oc een hartelijk welkom aan alle nieuwe leden. De oc staat inderdaad voor een welbekende tv-serie op MTV maar ook voor opleidingscommissie. De oc inzending voor deze convo gaat nog eens in op het opleidingssysteem van de Asac. Stel je wordt lid bij de Asac en een acht is voor jou een getal en topropen en prusikken vind je maar vreemde woorden. In dat geval start de Asac ieder na- en voorjaar na de inschrijvingen met de beginnerscursus. In deze cursus leer je de basisvaardigheden van het halen buitenklimmen en leer je een voorklimmer te zekeren. Om mee te mogen met het introductieweekend en klimweekenden in het algemeen is deelname aan deze cursus een absolute must. Nadat je de beginnerscursus hebt afgerond en de smaak van het klimmen goed te pakken hebt, maar termen als indraaien, kikkeren, lichaamsspanning en andere woorden uit Coen’s vocabulaire nog nieuw voor je zijn, kun je in het najaar de techniekcursus gaan volgen. Ook kan je de weekenden die nog over zijn in het najaar als naklimmer mee. Een naklimmer klimt tijdens zo’n weekend altijd samen met een Assistent Klim Instructeur (AKI ) of Klim Instructeur (KI). Dan zijn we alweer in het voorjaar aanbeland en kun je als vervolgstap de voorklimcursus gaan volgen. Weet dat dit geen verplichting is, je kunt ook lekker veel weekenden als naklimmer gaan klimmen en in het najaar de voorklimcursus doen. De cursus vraagt namelijk de nodige inspanning van je en daar vergissen sommige deelnemers zich nog wel eens in. Dit is het moment waarop blijkt dat de oc ook erg streng kan zijn!! In de voorklimcursus leer je alle in’s en out’s van het voorklimmen en worden reddingstechnieken aangeleerd. De voorklimcursus wordt afgesloten met een takelexamen. Zodra je de voorklimcursus hebt volbracht ga je Afb;Ondeugende naklimmers op de standplaats?! natuurlijk weer lekker vaak op weekend en begin je zo onderhand erover na te denken aspirant voorklimmer = advo te worden (waarom dit met een d geschreven wordt weet ik niet, stukje historie


10

waarschijnlijk). Op dit moment krijg je dan ook het stempel wadvo = wannaby advo opgespeld. Je kunt van deze status afkomen door veel te klimmen en uiteindelijk driemaal met een aki of ki te klimmen, waarbij je beoordeeld wordt op alle basisvaardigheden die een zelfstandige klimmer moet bezitten. Als je voor een handtekening klimt, geef dat voor je gaat klimmen duidelijk aan, zodat de a(ki) hier rekening mee kan houden. Aan het einde van de dag vult de a(ki) het beoordelingsformulier met je in. Lege formulieren zijn in principe aanwezig in de weekendbox (iets van tupperware dat iedere keer meegaat), zo niet stuur even een mailtje naar ons. Een ingevuld formulier moet weer teruggestopt worden in de weekendbox. De weekendcommissaris zorgt ervoor dat de formulieren weer bij de oc terecht komen. De oc houdt je klimstatus bij. Zodra je drie handtekeningen hebt gehaald, waarvan eentje in een gebied waarbij er op nutjes moet worden geklommen (Ith) + een geslaagd takelexamen, ben je officieel Advo. Na uitgefeest te zijn vraag je je natuurlijk af wat die advo-titel nou precies inhoudt en wat je ermee mag. Een advo mag tijdens weekenden met andere advo’s of a(ki)’s zelfstandig gaan klimmen. Vanuit het advo’schap kun je je verder gaan ontwikkelen als klimmer en na de nodige ervaring te hebben opgedaan ervoor kiezen de aki opleiding te volgen (georganiseerd door Asac) en uiteindelijk de ki opleiding (georganiseerd door NKBV). Dit was in het kort de basis van de opleidingsstructuur van de Asac, de alpiene opleidingen zijn hierbij buiten beschouwing gelaten. Meer info over de cursussen van de Asac vindt je op de asacsite (bezoek gelijk even de babbelbox, altijd wat te beleven daar) en je kan ons natuurlijk ook altijd even mailen; opleiding@ asac.climbing.nl

11


Reisverslag

Marc

ASAC´er beklimt 6000-er Nepal, Tibet, China en dan de terugreis met de Transmongolian Express. Drie maanden is Marc Tromp op reis geweest in Azië. Op zijn weblog schrijft hij over zijn ervaringen; over de indrukwekkende culturen en de prachtige natuur en……. over zijn beklimming van de 6476 meter hoge Mera Peak in Nepal. Op 2 April is hij in een klein vliegtuigje vanuit Kathmandu over de Himalaya naar Lukla gevlogen. Op 5 april ontmoette hij zijn eerste tochtgenoot, de Amerikaan Nick (26), in de Sonam Lodge in Lukla. De volgende dag (dag 1) kwamen ook zijn andere tochtgenoot, de Australiër Craig (26), en de gids, Phurba Sherpa (47), aan. Voor Phurba zal het de 7de beklimming van de Mera Peak worden. Het verslag van Marc: Dag 1-2 Phurba regelt ter plekke drie dragers, en één van hen, Pasang Kami, blijkt later ook de kok te zijn. We besluiten gelijk ‘s middags een stuk te lopen naar Chutanga op ongeveer 3200 meter. De volgende dag is een zware dag, we gaan gelijk steil omhoog door het bos. Na een paar uur verdwijnen de bomen (boomgrens ligt hier op 4000m !), en verandert het landschap geleidelijk in rotsachtig terrein. Na een steile sneeuwhelling bereiken we de pas Zetra La op 4300 meter. Het weer is inmiddels omgeslagen, en we komen in een sneeuwstorm terecht. Bovendien begint het te onweren als we net de pas gepasseerd zijn, maar gelukkig hebben ze hier een theehuisje precies op de goede plek gebouwd, waar we kunnen schuilen. Vandaag is met name


12

voor Craig een behoorlijke slijtageslag. Hij heeft namelijk al een paar dagen diarree, en is behoorlijk verzwakt. Bovendien is dit voor hem ook pas de 2e dag op hoogte, en dat is te merken. Ik ben dus erg blij dat ik al geacclimatiseerd ben, maar maak me toch wat zorgen om Craig, en hoop dat hij genoeg tijd heeft om te herstellen... Dag 3-8 Gelukkig voor Craig zijn we de volgende twee dagen weer onder de 4000 meter, en bovendien hebben we nog een rustdag, dus hij kan behoorlijk herstellen. Een korte impressie van ons dagelijkse ritme. Meestal word ik wakker ergens tussen 6 en 7 ‘s ochtends. Nog even blijven liggen in de slaapzak, maar dan moet ik toch echt de tent uit, want rond een uur of zeven begint de dag met thee/warme chocolademelk in de lodge. Dan verschijnen de kommen met cornflakes, pap of rijstpudding op tafel, aangevuld met (Tibetaans) brood of pannenkoeken. Het is verbazingwekkend wat er allemaal uit de “doko’s” (rieten manden) te voorschijn komt! Als onze flessen zijn gevuld met “tato pani” (heet water) vertrekken we rond een uurtje of 8.30 en lopen we rustig (bistrati) een aantal uurtjes, met af en toe een rustpauze. Het landschap is zeer afwisselend, bos, weide, rotsen, sneeuw, met iedere keer weer fantastische uitzichten. ‘s Ochtends is het bijna altijd strakblauw, maar na een paar uur komen de wolken uit het dal snel binnendrijven, en we kunnen de klok er op gelijk zetten dat het om 13.00 begint te sneeuwen. Rond het middaguur stoppen we meestal voor de lunch. Pasang Kami weet ons elke dag weer te verrassen met nieuwe gerechten. De ene keer gebakken aardappels met een met groeten gevulde deegrol, dan weer rijst met curry, of aardappelpannenkoeken, pasta, en niet te vergeten het nationale gerecht: dhaal bath! Kortom: ik heb nog nooit zo goed gegeten in de bergen! Vaak hebben we na de lunch nog een paar uurtjes voor de boeg. Halverwege de middag bereiken we dan onze nieuwe kampeerplek. En na korte tijd zijn onze tenten al weer opgezet (soms kan ik het niet laten om even mee te helpen, het is erg wennen dat alles voor je gedaan wordt). Vervolgens is het tijd voor thee/chocolademelk. Eind van de middag is meestal gewijd aan kaartspelletjes (uit alle vier de werelddelen) in de lodge, of het lezen van een boek. Na het avondeten, wordt het meestal niet later dan een uur of acht. Dag 9 Na 2 rustdagen in Base Camp (Khare 4900m) voor acclimatisatie, hebben we vandaag een zware dag voor de boeg. We vertrekken samen met een groep Nieuw-Zeelanders

13


Vervolg reisverslag naar High Camp. Na een korte rotshelling tot 5200 meter, beginnen de eindeloze sneeuwvelden. Er lijkt geen einde aan te komen, en het is behoorlijk afzien. Vandaag ook maar eens de hartslagmeter omgedaan. Ik tel steeds 100 stappen en zit dan al rond de 160 p/m. Dan weer even uitrusten en weer 100 stappen. Uiteindelijk bereiken we rond een uur of drie ons kamp op ruim 5800 meter! En gelukkig is onze tent al opgezet en kunnen we gelijk in onze slaapzak kruipen, want het is hier al aardig koud. We krijgen nog wat soep, maar ik heb totaal geen eetlust (een voor mij zeer opmerkelijk verschijnsel). Bovendien heb ik ook aardige koppijn. Kortom: duidelijke verschijnselen van hoogteziekte. Ik besluit toch maar een pilletje diamox te nemen, en rond een uur of zes proberen we te slapen. We slapen vandaag met z’n 3’en in de tent, dat scheelt gewicht voor de dragers. De diamox (diuretica - plaspil) blijkt nogal goed te werken, want ik moet ‘s nachts 3x de tent uit om te plassen, en ik kan je verzekeren dat is geen pretje bij -15ºC. Ik heb voor de zekerheid ook al mijn kleren, en zelfs mijn bergschoenen in de slaapzak gedaan, om bevriezing te voorkomen. Dag 10: topdag Toch nog een paar uurtjes kunnen slapen, maar dan om 2.00 ‘s nachts worden we alweer gewekt. We krijgen nog wat soep, en zowaar krijg ik er wat van weg. Ruim een uur later zijn we helemaal ingepakt (thermobroek, klimbroek, regenbroek, 2 lagen thermo-ondergoed, 2 fleeces, en een windstopper). We hebben de stijgijzers aan, en zijn allemaal ingebonden aan het touw. We zijn de eerste groep die vertrekt, er is nog een groep van 5 Engelsen, die ongeveer gelijk vertrekken en na een half uurtje zijn ook de Kiwi’s onderweg. Gelukkig is het donker, dus zien we niet hoe ver het is. We doen heel rustig aan en de hoogte is hier echt duidelijk te merken, maar gelukkig voel ik me een stuk beter dan de avond voor vertrek. Net voordat de zon opkomt, wordt het echt koud (waarschijnlijk -25ºC), en begint het ook flink te waaien. Tijd voor de donsjas! Ik merk vanaf het begin dat mijn tenen behoorlijk koud worden. De zonsopkomst is geweldig, en het uitzicht met dit licht is schitterend. Tegelijkertijd wordt ook duidelijk dat we nog een lange weg te gaan hebben. Rond een uurtje of acht zijn we bijna bij de top. Er volgt nog een klein stukje ijsklimmen (40º aan ‘fixed rope’) en dan om 8.15 staan we op de top van de Mera Peak op 6476 meter. Het uitzicht is zeer indrukwekkend, met o.a.: Mount Everest, Lhotse, Nuptse, Cho Oyu, en Makalu. Na het gebruikelijke ‘ Bergheil’ en natuurlijk de topfoto’s vertrekken we alweer, want het is nog zo’n 1500 meter naar beneden.


14

Uiteindelijk bereiken we moe maar voldaan het basiskamp na zo’n 12 uur onderweg te zijn geweest. Overigens is het opmerkelijk dat maar ongeveer 1/3 van de mensen de top haalt, maar gelukkig voor ons hebben wij een 100% score. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen (schoenen in de slaapzak en speciale zakjes voor warme voeten) heb ik niet kunnen voorkomen dat ik een lichte vorm van frostbite heb opgelopen. De standaard D-schoenen zijn hier blijkbaar niet voldoende. Mijn grote teen is grotendeels gevoelloos, maar volgens de arts komt dit na een aantal weken weer terug. Bovendien is mijn teennagel nu blauw, dus binnenkort krijg ik waarschijnlijk een nieuwe…. Dag 11-17 De volgende dag weer terug naar Kothe, een lange afdaling langs de rivier. Deze is inmiddels aardig gegroeid, dus we hebben een aantal interessante rivercrossings. Het is grotendeels blokkenterrein, dus na 8 uur ben ik blij dat we er zijn. De volgende dag hebben we heerlijk een rustdag, beetje wassen, lezen, e.d. en ‘s avonds lekker bij een warme kachel met de locals gepraat en Tibetaanse/Nepaleze liedjes gezongen. Iemand van de Nieuw-Zeelanders kon niet meer lopen, vanwege zijn knie, en vervolgens hoorden we dat de hele groep besloten had om per helicopter te worden afgevoerd. Een opmerkelijke besluit, maar goed. De groep dragers hadden schijnbaar een nogal forse tip gekregen, en die werd die avond gelijk omgezet in alcohol; kortom het werd erg luidruchtig. En de drums waren tot diep in de nacht te horen…Uiteindelijk zijn we in drie dagen teruggelopen opnieuw via de pas, maar uiteraard was dit nu appeltje-eitje. En dan na drie weken weer terug in Lukla! Aangezien we 2 dagen eerder terug zijn dan gepland, probeer ik de vlucht te verzetten. Maar vanwege slecht weer blijf ik alsnog een dag langer in Lukla. Na een aantal uur rondgehangen te hebben op het vliegveld kunnen we eindelijk vertrekken. Het is behoorlijk bewolkt en de vlucht naar Kathmandu is net een kermisattractie. We worden behoorlijk heen en weer geslingerd, en zien dit keer ook niets van de Himalaya. Aan de gezichten van sommige medepassagiers te zien, kan niet iedereen de turbulentie waarderen. Zelf ben ik ook blij dat ik na 3 kwartier het vliegtuigje uit kan stappen…en zijn we weer terug in de hitte en hectiek van Kathmandu

15


Fotoreportage

Redactie


16

17


C1-cursus

Thomas

Stubaier Tal De cursus begon op 07-07-07, voor velen de eerste echte vakantiedag. De meesten kwamen dus direct uit de drukte van de laatste tentamens en andere studiedingetjes de cursus binnenvallen. Één dag voor het begin van de cursus kwamen wij na een 12 uur durende (om)rit met de auto dan eindelijk op de camping aan. Na een relaxte dag probeerde we ’s avonds alvast onze rugzak voor de volgende dag in te pakken. Na meerdere pogingen paste het uiteindelijk. Volgende ochtend moest eenieder de tas weer uitpakken, de instructeurs gaven een paklijst. Na weer meerdere pogingen zat alles er weer in/hing aan de buitenkant. Eenmaal op de plek van vertrek, onderaan de skiliften, maakte we kennis met onze Oostenrijkse gids, en de laatste 2 ontbrekende cursisten. Het ritueel met tas in en uit pakken werd nog één maal herhaald waarna we het eerste stuk met de lift omhoog zijn gegaan. Wat uiteindelijk allemaal in de tas zat: - Minimale hoeveelheid kleding: daardoor stonk iedereen wel, eigenlijk al vanaf de 2de dag. - Stijgijzers: We hebben er één keer op kunnen oefenen. De 2 dagen erna heeft het zoveel gesneeuwd dat we de rest van de week gewoon sneeuwstampend omhoog konden lopen. - Bivakzak: deze moet altijd mee, voor het geval dat. Gelukkig nooit gebruikt, ondanks dat sommige er wel hun –20 oC slaapzak voor mee hadden genomen. - Regenkleding: het heeft niet geregend. De regenbroek is wel erg goed van pas gekomen bij de rem oefeningen. Zo hard mogelijk op je buik naar beneden glijden om vervolgens gecontroleerd weer tot stilstand te komen is super gaaf, maar het brengt wel met zich mee

dat de sneeuw echt overal zit ondanks zorgvuldig dichtsnoeren van je kleding. - handschoenen: ook handig voor sneeuwballen gooien ’s avonds laat met zoontje van de huttewaard en zijn vriendje. - EHBO: niet nodig gehad. Er hoefden zelfs geen blaren behandeld te worden - Zonnebrand: wel nodig, al kwamen we daar pas naar twee dagen echt achter, toen velen (enkele roodharige) al verbrand waren. Vooral onder de neus is een tricky plek. Daarna werd er bij elke rustpauze rijkelijk met zonnebrand gesmeerd. - Bril: heel fijn - Kaartspel: nummer 1 bezigheid in de hut. Nooit geweten dat er zoveel kaartspelletjes bestonden. - Petzl: kan nodig zijn in het donker. Maar hoe vind je hem dan? Dan maar op de tast naar de wc. - Warme kleding voor s’ nachts: het kan koud worden in de hut als het buiten sneeuwt en onweert. Tip: leen nooit je dekens uit. - Foto toestel: dit is toch wel het belangrijkst. Anders geloven ze je nooit als je verteld wat je allemaal gedaan hebt. - Gordel: op de gletsjer ga je over het algemeen aan touw, dus gordel gaat altijd mee. Deze moest vaak al aan zijn bij het vertrek vanaf de hut, omdat de gids vond dat wij te veel tijd verloren bij het aantrekken van de gordel op de gletsjer. Net als dat het inbinden altijd veel te lang duurde. Gelukkig hoefde dat niet al vanaf de hut. - prusik touwtjes: voor de reddingsoefeningen die niet mogen ontbreken. Daar komen je vaardigheden die je op de indelingsdag moest laten zien in het echt aan bod, nou ja echt, met simulatie slachtoffer die vrijwillig in de spleet gesprongen is. - Abseil spullen: jammer dat de gids het


18

abseilpunt niet kon vinden (het had ook wel heel veel gesneeuwd), moesten we toch weer dezelfde weg terug vanaf de top. En eraan hing: - Helm: niet naar beneden laten rollen. Dit heeft als gevolg dat de hele touwgroep naar beneden moet om hem op te halen, en snel ook want anders lopen we te veel achter op de andere touwgroepen. - Muesli (in de helm): hoofdbestanddeel van het hutte ontbijt: Het nog niet geperfectioneerde recept: je neemt een kom en giet daar heet water in. Vervolgens 1 schep koffie-creamer, 2 scheppen oostenrijkse havermout, chocolade cruesli van de Lidl, beetje suiker en dan roeren maar. resultaat: havermout blijft ondanks goed roeren op de bodem liggen, na ongeveer 1 minuut krijgt de pap een vieze bruine kleur, van de gesmolten chocolade. Met lange tanden is het toch op gegaan. Calorien zijn toch nodig. Het geperfectioneerde recept (na een aantal tussenfasen): meer koffie-creamer, minder havermout, meer suiker, muesli ipv cruesli. Beginnen met melkpoeder en havermout in de kom, daarna heet water erover, dan lost de havermout beter op. Best lekker Het geminimaliseerde recept (laatste ochtend was vrijwel alles op): thee met muesli, ook best goed te doen. Mist alleen wel de energie van de havermout. - Pickel: goeie houvast, ook handig op de camping trouwens, wanneer je de tentjes op een heuveltje zet. - 2 waterflessen: die gaan ook op - ontbijtkoek: Dit kan een stuk afnemen in volume, net als krentenbollen trouwens. Kwestie van goed proppen. Verder nog wat trefwoorden van de vakantie: Prachtige uitzichten natuurlijk, sir Henry, kaboutertjes, kapotte telefooncel, en hij was dood, bruiloft, broek uit, radler en SÀÀÀÀÀÀÀÀÀÀÀNTÉ

19


Verslag

Het lentefestival

Anne-Margot

Het is zondagmiddag 10 juli 1216, half twee. Na een barre tocht door de rotsachtige vlaktes van Amstelredamme kom ik met mijn metgezel aan in de donkere bossen ten westen van de Amstel. De

de lage landen biedt passende sieraden te smeden voor onze edelachtbare leider. Als enige tijd later de koning met zijn gezelschap is gearriveerd, kunnen de spelen beginnen. De spelen worden geopend met een waarachtig riddertoernooi, waarbij de paarden wegens de zinderende hitte worden vervangen door koene ridders. De strijd is hevig en menig deelnemer krijgt een muilpeer met de door de organisatie aangeleverde ‘wapens’. Weldra wordt duidelijk dat er bij velen sprake is van een wil om te winnen waar je ‘U’ tegen zegt. Als de strijd gestreden is en bovendien het strijdveld aan puin ligt, is het tijd voor het tweede onderdeel van de spelen: spijkerbroekhangen. Nu moet ik bekennen dat ik nog nooit van het fenomeen ‘spijkerbroek’ gehoord heb, maar dat mag de pret niet drukken: Aan een

bossen zijn dicht en we moeten op onze hoede zijn voor struikrovers en ander gespuis, dat zich hier niet zelden schijnt op te houden. Na een dwaaltocht van -zo lijkt het- úren doemt in de verte de asac-nederzetting op. Na een laatste galop laten we onze (stalen) rossen rusten in de stal, waarna we de zwaarden van de aanwezige ridders moeten ontwijken, die ons klaarblijkelijk aanzien voor de vijand. Al snel is het echter duidelijk dat wij geenszins tot het verkeerde kamp behoren. In afwachting van de Koning worden wij jonkvrouwen aan het werk gezet om van de edelstenen die de rijke grond van

geïmproviseerde stellage die wonderwel overeind blijft worden de knijpkracht en de spieren van de deelnemers danig op de proef gesteld. Na een wederom hevige strijd waarbij concentratie, kracht en creativiteit een vereiste zijn, komt ridder Marjolein glansrijk als winnaar uit de strijd. Veel tijd om hierbij stil te staan is er echter niet, want achter ons klinkt plots een vervaarlijk gebrul. Als ik me omdraai blijkt het gekooide beest, dat eruit ziet als een verwilderde kruising tussen mens en aap, ontsnapt te zijn uit zijn uit metalen buizen opgetrokken kooi. Ik blijf als aan de grond genageld staan. Om mij heen wordt het stil. Het beest rent brullend en zwaai-

Het is zondagochtend 10 juli 2007, een uur of twaalf. Na een zondags ontbijt is het tijd om te bedenken hoe deze dag gevuld gaat worden. Ik heb geen verplichtingen, maar in mijn agenda staat met grote letters ‘Lentefestival Asac’. Van Zillah hoor ik dat dit middeleeuwse festijn vanaf een uur of één plaats zal vinden in het Amsterdamse Bos. Een half uur later staat ze voor m’n deur; tijd om te gaan.


20

end met zijn armen de weidse vlakte in. Niemand verzet een voet, totdat ik achter mij de bevrijdende woorden ‘er achteraan!’ hoor. Alle ridders en jonkvrouwen lijken zich tegelijk in beweging te zetten om het beest te vangen en opnieuw te kooien. Het heeft echter een aardige voorsprong te pakken en bovendien laat het zich niet afschrikken door de slotgracht. Goddank is er een aantal ridders in ons midden dat met maliënkolder en al naar de overkant zwemt. Een wilde achtervolging volgt, waarbij het beest ten langen leste in een hinderlaag loopt en veilig wordt weggeborgen op de plek waar het hoort. Na deze onvoorziene onderbreking kunnen de spelen hervat worden. Het is tijd voor de welbekende sport paalzitten. In dit geval zijn de palen echter hol, wat een extra moeilijkheidsgraad toevoegt aan dit toch al zo zware onderdeel van dit toernooi. Of het aan de warmte ligt (het is nog steeds gloeiend heet) of aan het gebrek aan geduld van de toeschouwers weet ik niet, maar al gauw wordt dit onderdeel jammerlijk afgelast, om plaats te maken voor onderdeel vier: Olieworstelen. Onder het motto: “Hoe minder je draagt, hoe meer je glijdt”, ontdoen

21


de deelnemers zich van de meeste kleding. De olie vloeit rijkelijk en weldra is deelnemer en strijdveld overdekt met een glimmende laag olie. Het startsein wordt gegeven en twee ridders beginnen voor mijn ogen met de strijd, die het midden lijkt te houden tussen een brute moord en een innige verstrengeling. Uit hun blik blijkt een allesomvattende drang om te winnen en de druppels olie vliegen mij welhaast om de oren. Die ridders zijn geen mietjes, zo blijkt, want de strijd duurt maar voort. Als de strijd enige tijd later wordt voortgezet in teamverband is er helemaal geen houden meer aan: als ware wurgslangen trachten de noeste strijders elkander tegen de grond te drukken. Glad als paling weten ze echter telkens aan elkaars greep te ontsnappen, waardoor ik gespannen blijf kijken tot de laatste minuut. Als uiteindelijk de strijd gestreden is komt Ridder Roeland als onbetwiste winnaar uit de bus: Hulde! Het is tijd voor een laatste onderdeel in groepsverband: de bestorming van de nabijgelegen heuvel. Bewapend met strijdbijlen, speren, schilden en al het andere dat mogelijk kan dienen in de strijd begeven de ridders zich naar de top van de heuvel.

Vervolg Lentefestival

Daar spreekt de aanvoerder van het leger, de gevierde Ridder Roeland, ons toe. Zijn woorden sterken ons en als ik om mij heen kijk zie ik dat eenieder trots is om een Asacer te zijn. Het is dus niet verwonderlijk dat een aantal toevallige voorbijgangers even later verschrikt opkijkt wanneer de hele groep onder luid gebrul de berg afstormt: in deze kreet weerklinkt trots en kracht! De ridders zijn moe, bezweet en onder de olie. Vandaar dat het plan wordt opgevat om een verfrissende duik te nemen in de nabijgelegen poel, waarmee het gehele wateroppervlak voorzien wordt van een dun laagje olie. Gelukkig is de term ‘olieramp’ in de middeleeuwen nog niet doorgedrongen. De spelen zijn voorbij en om ze officieel af te sluiten is er een prijsuitreiking, waarbij de winnaars worden geëerd met de meest prachtige geschenken. We strijken neer in het kamp. Er wordt gegeten, gepraat, gedanst, gezongen en gedronken onder begeleiding van onze minstreels. We zijn moe maar voldaan, om ons heen beginnen de krekels te tjilpen en ontspannen wachten we tot de avond valt. Het is Zondag 10 juli 2007, begin van de avond. Op een grasveld in de late zon geniet ik van een biertje en een wrap, terwijl op de achtergrond de middeleeuwse muziek wordt vervangen door muziek van deze tijd. Om me heen zijn mensen bezig met dansen, frisbeeën, bellenblazen en ladderbalanceren. Maar het wordt laat een het is tijd om de boel op te ruimen en naar de auto te brengen. Ik rek me uit en sta op: het is net alsof ik wakker word uit een vreemde droom. Zo moet het voelen om door de tijd te reizen!


22

Waardering Klimhal

Anne-Margot/Zillah

Klimmuur Utrecht Kenmerken: prijs: 8,10 student: 6,90 10 ritten: 73,50 10 ritten student 63,50 hoogte: 10 meter bar: ja boulder: ja inbindmethode: direct douche: nee eten: alleen zoetwaren kluistjes: ja prijs bier: 1,70 mok AA: / koffie: 1,60 chilmogelijkheid: ja, banken & bar verwarming: waarschijnlijk wel betaalmethode: PIN & contant voorklim: ja adres: vlampijpstraat 79 (in de Kidzcity rechts..) nuttige info - bereikbaarheid ov/fiets: met bus 4 vanaf utrecht centraal goed te bereiken, fiets: nvt (te ingewikkeld) - sfeer: knus, waarschijnlijk is het met de USAC (die hier hun klimhal van hebben gemaakt) heel gezellig. - gevarieerdheid routes 3 – 9 : weinig 3, veel 4/5/6, paar 7ens , geen achten en negens - schone grepen: best oke schone grepen, algemeen ook goed schoon & verzorgd - touwen: zuur; ontzettend dik (gebruik dus geen atc want je kan alleen maar door rijgen), geen brakke touwen gezien. - extra trainingsmogelijkheden: campus bord - muziekkeuze: bij vlagen goed, en ook slecht =P - kwaliteit routes: jammerlijk, weinig elegante routes behalve de groene 5C rechts midden, veel overstappen. - gevarieerdheid wand: voor dit formaat hal zeer gevarieerd; erg leuk! wel geen dak, en geen stalagtieten.

23


geblaat: Er wordt hier gebruik gemaakt van een hartjes actie waarbij je hartjes kan plakken bij routes die je leuk vind, zodat ze dan langer blijven hangen! SUPERTOF idee! Kan je meteen zien welke de leuke zijn! Ze hebben hier ook supergrappige greepjes; krulletjes erop en patroontjes erop, en bovendien hangen er allemaal grotschilderingen op de wand die ook leuk zijn. blote mannen: 1 gezien maar helaas niet bijzonder aantrekkelijk. barman: btje jammerlijk, semi-hip, “ik zou ‘m niet doen”, “ te glad”. WCpapier: enkellaags recycle schuurpapier (wc is trouwens uberklein!). Cijfer: 6,8 (waarvan 1 tiende door de blote man) - punten: rotroutes, laag, relatief klein + punten: knus, rustig, goed verzorgd.

Agenda

Redactie

September

November

26 27

2-3 10-11 17-18

Start beginnerscursus Start voorklimcursus

Oktober 2 6-7 10 13-14 17 20-21 27-28

Battle of the SAC’s Klimweekend Ith, voor die welbegeerde nutjeshandtekening NSK sportklimmen in klimhal Amsterdam Sloterdijk

Beginnersetentje Wieler klassieker Enchede-Ith, kijk op www.tsac.climbing.nl Freakend! ASAC-ers gaan los in Paradiso Klimweekend in Freyr, het grootste klim massief van België ALV Nieuwezijdsarmsteeg 2 (zie mededelin gen) Klimweekend in Dave, met een hoogte tot wel 60 meter Beginnersweekend (!) Montherme


24

Mededelingen

ALV

Redactie

Foto wedstrijd

De algemene leden vergadering, woensdag 17 oktober is het weer zover. In het stulpje van onze voorzitter, Nieuwezijdsarmsteeg 2, zal het afgelopen half jaar worden geëvalueerd en zullen de plannen voor het komende jaar worden besproken. Ook vindt de halfjaarlijkse halve bestuurswissel plaats. De voorzitter, penningmeester en weekend commissaris zullen worden opgevolgd door drie nieuwe enthousiaste ASAC-ers. Komt allen, jou mening telt ook!

Jou te gekke vakantie kie kjes met de “ASAC ON TOP” stickers kunnen nog meedingen voor de hoofdprijs. Lever ze in op http://asac.climbing. nl/doc/images/ Fotocomp. Daar kun je natuurlijk ook meteen zien wat de anderen gemaakt hebben

Almanak Nog steeds liggen er almanak’s met smart te wachten op een eigenaar. Voor 5 euro kan jij dat zijn. Vraag er op maandag avond in THEA naar aan het bestuur.

I love My Club Er staat sinds 9 juli een banner van I Love My Club op de site. De ASAC krijgt per lid wat zich via de banner registreert bij I Love My Club €2,-. Dus spek de clubkas van de ASAC en meld je aan. Er zitten voor jou geen verdere verplichtingen aan. Voor meer infor matie kan je het nieuws op de ASAC-site raad plegen.

25


Kortingsregelingen Bever: 10% Carl Denig: 15% op klimhardware Demmenie: 10% Trek Outdoor (Hoorn): 15% op klimhardware, 10% op overige assortiment THEA: maandag € 6,CENTRAAL: vrijdag € 7,-

Commissie leden gezocht t van de De ASAC reilt en zeilt door de inze commisvele commissies die zij rijk is. De Zo is de sies hebben nieuwe leden nodig. sen voor men aste ousi AC op zoek naar enth activhet organiseren van spetterende redactie iteiten, de convo zoekt creatieve leden leden en de site commissie zoekt de site dat tten inze n wille or ervo die zich de voor tten inze je jij een succes blijft. Wil ASAC?

Hieperdepiep!

hoera

Verjaardagen 3 4 4 4 7 7 7 8 1 14 3 3 6 11

oktober Hans Thyssen 10 Annelien Bouland 10 Lotte Nijhof 11 Michel van Rossum 13 Sofie Willems 14 Gabriel Grigorescu 15 Maryke van Langen 22 Joost Bijlmer november Sanneke van Asselen Sanne Braas 23 Irene van As 15 Kasper Beumer 18 Peer Büller 19 Kelvin Molenaar 21

Leon van Eijk 23 Matthias Veltkamp 25 Daniëlle Davidson 26 Jop Klaver 26 Gerben v Heijningen 27 Roel van der Laan 27 Niels Kooij 31

Bart Groen Menno Soentken Marjolein Bil Chris van den Berg Davidde Bos Tom Ensink Rhys Davelaar

Tim Cruijssen Nelleke Hagens Katja Schmitt Maarten Dijkema Malte Risto

Bart Klein Daan van Schuppen Mare Riemersma Annemarie Waarts

24 24 25 29


26

Redactioneel gebazel. Thomas

Recommend Documents