1
Z O M E R
2 0 0 9
RC Privé Van, voor en door revalidanten
De allereerste, lang-verwachte uitgave! Waarschijnlijk ook de allerlaatste......
Interviews, Reportages En onzin.....
Wheelchair rugby, de snelst groeiende Paralympische sport van dit moment! 1
ZOMER 2009
Van de redactie Sinds begin september 2008 zit ik in het RCA. Ik ben gevallen van een dakterras en heb hierbij een hoge, incomplete dwarslaesie opgelopen, met zeer beperkte handfunctie. Zeer balen dus! Om het beetje tijd naast alle therapieën te verdrijven, had ik een plan: een aantal revalidanten bij elkaar verzamelen en dan een leuk, informatief, interessant ‘tijdschriftje’ in elkaar te zetten. Ook een soort therapie! Helaas is het me (nog) niet gelukt om mensen enthousiast genoeg te krijgen om mee te werken. Dit blijft toch een revalidatiecentrum, waar men grotendeels ‘geleefd’ wordt en aan het herstellen is van het één of ander. Dit vergt natuurlijk heel veel energie en dan zit je niet te wachten op interviews afnemen, redactiewerk, of lappen tekst uittypen. Ik ben er, met wat hulp van een aantal lieve mensen, toch mee doorgegaan, typend met 1 vinger, en hier is dan het eerste exemplaar! Het heeft wel wat langer geduurd dan gedacht... Ik heb toch uiteindelijk mijn doel bereikt, maar of er meer exemplaren zullen volgen...
Time will tell ! Heb je een ID voor een logo?
Lisenka Otte Deze maand o.a. Pagina 3 Het verhaal van Sefke-Jan 5 Capoeira door ex-revalidante Lisette 7 Wheelchair-rugby door Reda 10 Werknemer van de maand 11 Interview Ricky 13 Column Youp en Sudoku
Recreatie Centrum Amsterdam 2
ZOMER 2009
Het verhaal van
Sefke-Jan Holtrop Ik ben 46 jaar oud en heb sinds 19 jaar een hoge dwarslaesie, dit is gekomen door een auto ongeluk. Ik zat achterin de auto en uiteindelijk de enige die gewond was geraakt. Ik ben vanaf mijn hals verlamd en heb nauwelijks tot geen handfunctie. Ik heb in totaal 5 ½ week in het ziekenhuis gelegen, had verscheidene complicaties, waaronder een hartstilstand en een longontsteking. Vervolgens verbleef ik een paar weken in een revalidatie-centrum in Nijmegen en uiteindelijk ben ik naar de Hoogstraat in Utrecht overgebracht. Ik was toen nog erg zwak, Ik weet nog goed dat ik in de Hoogstraat voor het eerst vast voedsel kreeg: hutspot! In de Hoogstraat heb ik in totaal 1 ½ jaar gerevalideerd, had korter gekund maar moest nog wachten op een woning in Amsterdam. Toen ik die woning uiteindelijk kreeg, moest ik alles opnieuw ontdekken. Wat eerst zo vanzelfsprekend was, bleek nu een uitdaging. Ik merkte dat ik heel creatief werd in het verzinnen van oplossingen voor de problemen waar ik tegenaan liep. Zo had ik bijvoorbeeld een touwtje aan de deur van de magnetron om mijn eten er uit te halen.
jaar failliet en kwam ik thuis te zitten. Die periode was voor mij in het begin een zwart gat, maar had daardoor wel meer tijd om creatieve oplossingen te vinden. Inmiddels heb ik alles weer helemaal op de rails, ik heb weer een leuke baan gevonden waar ik op therapeutische basis halve dagen werk. Mijn verzorging is goed geregeld. Eerst kreeg ik thuiszorg. Een nadeel hiervan is dat je op vaste tijden geholpen wordt, als ze al komen. Nu heb ik het geregeld via Persoons Gebonden Budget (het PGB). Hierdoor is het mogelijk zelf je verzorgend personeel te regelen en de tijden aan je eigen ritme aan te passen. Je kunt bijvoorbeeld gebruik maken van een student verpleegkunde of een medisch student. Ik heb sinds vijf jaar een aangepaste Mercedes bus. Deze is zodanig aangepast dat ik met mijn rolstoel achter het stuur kruip. Hierdoor ben ik vrij als een vogel en kan ik overal zelfstandig naar toe rijden. Ik onderneem veel, hou ook erg van actieve vakanties en verre warme bestemmingen. Ik duik, kano, zeil en rugby en heb zelfs een bungy swing gedaan. Dit is eigenlijk een bungy-jump, maar omdat ik natuurlijk niet kan springen, werd het een swing in een tuigje. Ook heb ik in Australië parachute gesprongen, wat ik overigens wel moest bekopen met een dubbele onderbeenbreuk!
Ik ben na mijn ontslag uit de Hoogstraat weer middagen gaan werken in de automatisering. Helaas ging dit bedrijf na 2
3
ZOMER 2009
Aangezien ik dit niet voelde kwam ik er pas na een paar dagen achter omdat mijn been er toch wat raar, dik en blauw uitzag. Doordat ik regelmatig reis ben ik inmiddels ervaringsdeskundige op het vliegveld en weet precies welke vliegtuigmaatschappij het meest comfortabel is. Zorg ervoor dat je je eigen stoel mag houden tot aan de gate. Bij de gate wordt je dan overgetild naar een kleinere stoel waarmee je het vliegtuig in kunt. In het vliegtuig wordt je dan over getild naar een gewone vliegtuigstoel. Let er wel op dat je je eigen kussen in die stoel kunt plaatsen, dat voorkomt drukplekken. Bovendien houd je op die manier zicht op je rolstoel want je weet nooit wat er met je stoel gebeurt als je deze op de band achterlaat. Het is zelfs te regelen dat je meer bagage mee mag nemen. Hiervoor heb je meestal wel een verklaring van de huisarts nodig, waarin staat dat het medische bagage is. De handbewogen rolstoel mag altijd mee.
prettig als de douchekop niet vast zit aan de muur of het plafond en dat mijn eigen gefabriceerde lichtgewicht aluminium douchestoel, die de hele wereld al heeft gezien, de badkamer in kan. Ik zorg er altijd voor dat ik voldoende (wereld)stekkers mee heb, ik slaap namelijk apart van de verzorgers en als ik hulp nodig heb, maak ik gebruik van een babyfoon.
Wat ook wel handig is om te weten is dat de druk in je kussen verandert bij hoogteverschil, zeker als je een Roho kussen hebt. Ik kwam hierachter in Argentinië toen ik in de bergen was en het kussen in één keer twee keer zo dik werd.
Ik probeer, ondanks mijn beperkingen, toch nog een zo normaal mogelijk leven te leiden. Thuis zitten kan altijd nog!
Op de Nederlandse Antillen heb je de mogelijkheid tot thuiszorg, dit wordt zelfs vergoed door je ziektekostenverzekering. En de Antillen zijn natuurlijk ook geweldig om te duiken! Als ik op reis ga dan regel ik zelf mensen die met me mee gaan. Eerst deed ik dat met vrienden maar ik wilde niet steeds van hen afhankelijk zijn en gewoon zelf op vakantie. In het begin nam ik één verzorger mee op reis, maar dit bleek nogal arbeidsintensief voor diegene en daarom neem ik nu twee verzorgers mee. Dit bevalt me prima, want ik ben vrij om te gaan waar ik wil. Heel belangrijk is dat de accommodaties rolstoel toegankelijk zijn. Als eerste kijk ik altijd naar de badkamer want het is erg
(Red. Met dank aan Chaya Kuijs)
4
ZOMER 2009
Capoeira door Lisette Spaargaren Ik zit op een stoel in een sportzaal van een basisschool in Ede en kijk 400 kinderen met hun ouders aan; microfoon in hand. Ik kan het nauwelijks geloven. Vier maanden geleden lag ik nog plat in het ziekenhuis na een zwaar motorongeluk en drie maanden lang heb ik in een rolstoel gezeten. Verbrijzelde rechter hiel, gebroken linker scheen en kuit been, en twee gebroken rugwervels was de diagnose. Ik kan niet eens goed lopen, maar toch zit ik weer hier op een podium. Door de microfoon vertel ik over mijn ongeluk en zeg: “ Wij zijn Capoeira School Semente da Senzala uit Haarlem. Wij gaan voor jullie een Capoeira demonstratie geven. Capoeira is een combinatie van bewegingen, cultuur, kunst, expressie, muziek en veel meer. Het is ontstaan uit de Afro-braziliaanse slavencultuur. De slaven leerden zich te verdedigen tegen de slavernij, door hun eigen lichaam als wapen te gebruiken en de Capoeira te camoufleren als een dans of spel.” Ik wil eigenlijk nog veel meer zeggen. Ik wil zeggen dat Capoeira tijdens mijn verblijf in het revalidatiecentrum in Amsterdam een ongelofelijke praktische en effectieve strategie voor me is geweest. Eigenlijk wil ik zeggen dat ik zo dankbaar ben dat ik 9 jaar geleden deze cultuur en strategie in mijn leven heb gevonden. Ik wil zoveel zeggen. Ik wil zeggen dat in het revalidatiecentrum voor mij duidelijk is geworden dat ik de principes van de Capoeira in praktijk heb gebracht zonder Capoeira met mijn benen te kunnen spelen. Werken binnen de ruimte die je hebt. Door de ruimte die je tot je beschikking hebt te aanvaarden en deze heel goed te gebruiken maak je diezelfde ruimte groter. Door de ruimte te bestuderen zie je ineens veel meer ruimte. Ruimte die je eerst nooit zag of die je ineens ook anders kan gebruiken en innemen.
5
Kan je niet op je benen lopen, dan loop je op je handen; train je toch je rug sterk. Is er een lange rij in een winkel voor de kassa hoef je tenminste niet te staan, want je zit al lekker in je rolstoel. Lig je in een revalidatiecentrum wordt je ‘s ochtends mooi koffie op bed gebracht; thuis niet. En ga zomaar door. Elke aanval laat een deel van het lichaam onbeschermd. Elke situatie heeft meerdere kanten. Het ligt aan je eigen creativiteit deze te ontdekken, maar je zal altijd een andere kant vinden, als je wilt en goed zoekt. Vaak moet je kunnen abstraheren om te kunnen creëren; zien dat een banaan op het laagste niveau (seizoens-) fruit is, op een hoger niveau eten, op nog hoger energie en op het hoogste, bijvoorbeeld symbool voor een penis. Misschien zie je de andere kanten niet meteen, maar later wel. Net als in een Capoeira gevecht moet je wachten op het juiste moment. Je kan het juiste moment beïnvloeden door eerst de voorwaarden te scheppen zodat het moment de kans heeft te kunnen aanbreken. In de Capoeira bijvoorbeeld kan je je tegenstander in een bepaalde positie manoeuvreren en dan op het moment dat hij niet beschermd is toe slaan. Je moet vooral blijven opletten op het moment van de juiste momenten. Dus niet aan een willekeurige verpleging in het revalidatiecentrum je vraag te stellen, maar alleen aan verpleger x of y; want deze heb je al bestudeerd en gemerkt dat verpleger x en y de goede capaciteiten hebben voor je vraag. Bovendien is het erg belangrijk om het, voor een verpleger allergische, werkwoord ‘opruimen’ te substitueren door ‘verplaatsen’, maar dat terzijde. Er zijn geen verkeerde bewegingen in de Capoeira, alleen bewegingen uitgevoerd op het verkeerde moment. Dan zijn ze ineffectief; schakelen ze je tegenstander niet uit. Woorden op zich zijn ook nooit verkeerd. Alleen kunnen ze op het verkeerde moment worden gesproken. Aan ‘gefeliciteerd’ op een begrafenis of ‘sorry’ tien jaar te laat heb je ook niets. Het is belangrijk de timing der dingen te begrijpen.
ZOMER 2009
De timing moet ook gekoppeld zijn aan de juiste intentie.Wat is de intentie van je oplossing of uitweg? Hiervoor moet je jezelf goed begrijpen, analyseren, bekritiseren en disciplineren. In de Capoeira is het belangrijk om de intentie van je tegenstander in te schatten om de juiste tegenaanval aan te gaan. Blijven bewegen helpt ook; al is het maar een radslag in gedachten. Door de beweging komt het inzicht; het willekeurige bewegen maakt dat je andere kanten van de situatie vanzelf ziet. Maar dit alles zeg ik niet door de microfoon op mijn stoel in Ede. Ik zeg alleen: “Ik wil jullie de kracht van de Capoeira laten zien. Veel plezier”. Ik leg de microfoon op de grond en vouw mijzelf dubbel op de stoel en plaats mijn handen op de grond. Mijn Capoeira partner begint op de Berimbau muziek te maken. Ik gooi mijn benen in de lucht en begin een rondje op mijn handen over het podium te lopen. Mijn lichaam trilt van de inspanning, maar ik hou vol. Op driekwart moet ik mijn benen laten zakken. De laatste paar meter draai ik me om en loop ik laag op mijn handen met mijn benen gespreid naar de stoel. Weer voor de stoel aangekomen ga ik op mijn hoofd staan en draai ik mijn heupen de ene kant op en daarna de andere kant op. Ik laat me zakken in spagaat, draai door op mijn buik, sluit mijn benen, kom omhoog en ga weer op mijn stoel zitten. Daverend applaus en gejoel. Wat voelt dat fijn. Ik kijk de menigte aan met een grote grijns op mijn gezicht. Het zijn de twee paracetamol, vijf koppen koffie en ongelofelijke pijn waard geweest. Januari 2009, Haarlem, Lisette Spaargaren Capoeira School Semente da Senzala www.capoeirahaarlem.nl 06-47950717
6
Wheelchair rugby door Reda Haouam Hoi, ik ben Reda Haouam, 22 jaar en oudrevalidant van het RCA. In de periode juli 2003 – augustus 2004 kon je me vinden op kamer 106 waar ik revalideerde van mijn duikongeluk waar ik een partiёle C6dwarslaesie aan overhield. In deze periode kwam ik via mijn fysiotherapeut Frank Ettema in contact met een sport die later een belangrijke plek in mijn leven zou nemen: wheelchair rugby, ook wel murderball genoemd. Elke donderdagavond zag ik een groepje jongens zo rond een uur of 5 het RCA binnenkomen om een hapje te eten en vervolgens in de sporthal te verdwijnen. Wat mij opviel was dat deze jongens een soortgelijke beperking als de mijne hadden en een actieve zelfstandige indruk maakten. Omdat ik op dat moment erg druk bezig was met mijn lichaam om zo snel mogelijk weer op krachten te komen, besloot ik op een avond een kijkje te nemen in de sporthal. Het bleek een training te zijn van de Amsterdam Terminators te zijn, het oudste wheelchair
rugby team van Nederland. Ik had al eerder van mijn fysiotherapeut gehoord dat wheelchair rugby wel wat voor mij zou zijn maar ik kon me er nog geen beeld bij vormen. Nadat het eerste fluitsignaal ging werd het me gelijk duidelijk waarom deze sport de bijnaam murderball kreeg: wat ging het hard! Na de eerste (schrik)reactie van “Dit is niets voor mij, ik heb net m’n nek gebroken” werd ik toch
7
aangetrokken tot het spelletje, wat ruig, snel en actief was. Ik sprak m’n fysiotherapeuten en de dames van de sportafdeling aan om ook in mijn reguliere revalidatieprogramma een paar keer per week in m’n eentje te oefenen met een rugbystoel en –bal, want ik vond dat ik op dat moment nog helemaal niks kon. Na een weekje of twee besloot ik toch de proef op de som te nemen en een training mee te doen. De jongens en meiden waren zo vriendelijk om me aan een reservestoel te helpen waarin ik mee kon doen. Een waar succes: ik miste vrijwel elke bal, reed als een slak achter iedereen aan en had totaal geen idee waar ik mee bezig was. Maar ik was kapot, en ging ’s avonds met een voldaan gevoel mijn bed in: ik had mijn sport gevonden. Vanaf dat moment trainde ik wekelijks mee. Ik merkte al gauw dat het nog een paar voordelen bood waar ik nog niet aan gedacht had: ik werd zekerder met mijn rolstoel waardoor drempels, stoepjes en buiten rijden in het algemeen makkelijker ging, voelde me prettiger in mijn vel doordat ik mij lichamelijk meer ging inspannen en had minder moeite met transfers en andere oefeningen doordat ik sterker werd. Ik merkte dat ik in mijn revalidatie met sprongen vooruit ging en raakte alleen maar meer verslaafd aan de sport. Na enkele maanden had ik ook mijn eigen sportstoel om in te trainen en in begin 2005 speelde ik mijn eerste wedstrijd. Sindsdien ben ik steeds
vaker gaan trainen (op dit moment train ik 3 tot 4 keer per week), en heb ik ook deelgenomen aan toernooien in Keulen, Amsterdam, Praag en Toulouse. In februari 2008 ben ik geselecteerd voor het nationaal team, waarmee we op het Europees Kampioenschap in oktober 2009 in Denemarken een goede prestatie hopen neer te zetten. De uitslag hiervan bepaalt ook de loting voor het WK in Canada in 2010, dus dat wordt hard werken! Gelukkig heb ik nog een goede voorbereiding: op zaterdag 13 en zondag 14 juni 2009 wordt in de Sporthallen Zuid het internationale Amsterdamse Quad Rugby Tournament georganiseerd. Dit is met 16 teams uit o.a. Duitsland, Canada, Frankrijk en Groot-Brittanniё het op een na grootste toernooi van Europa. Het toernooi is open voor iedereen, dus heb je interesse kom dan een keer kijken! De Amsterdam Terminators trainen elke donderdag van 19.00u tot 20.30u in de sporthal van het RCA. Tot dan!
In actie!
8
Uitleg wheelchair rugby Wheelchair rugby is een sport voor mensen met beperkingen aan alle vier de ledematen en heeft een ruig en dynamisch karakter.Het is de snelst groeiende Paralympische sport van dit moment. Het spel wordt gespeeld door twee teams van ieder vier spelers. Iedere speler heeft een classificatie waarvan de hoogte afhangt van de handicap. De classificaties kunnen variëren van 0.5 punten tot 3.5 punten, waarbij een speler met 0.5 punten meer beperkingen heeft dan een speler met 3.5 punten. Het totaal aantal punten van de veldspelers mag niet hoger zijn dan 8 per team. Het doel van elk team is om een speler te laten scoren door, met de bal die goed onder controle is, over de goallijn van de tegenstander te rijden. Het team wat het meest heeft gescoord aan het eind van de wedstrijd, wordt tot winnaar uitgeroepen.
Het gaat er hard aan toe!
9
Werknemer van de maand Deze maand is Sonja de werknemer van de maand, gewoon omdat ze altijd vrolijk is en tijd heeft voor een praatje, zelfs als het nergens over gaat......
Mijn naam is Sonja van der Zwan en ik ben 50 jaar oud. Ik ben begonnen in het RCA als verpleegkundige op afdeling (cluster) 1A, nu zo’n 6 jaar geleden. Sinds september 2008 ben ik werkzaam als therapieassistente van cluster 1, dit is een nieuwe functie binnen het RCA, het leuke is dat ik zelf verantwoordelijk ben voor de invulling van deze baan. Eigenlijk betekent dit dat ik assistente ben van de ergo- en fysiotherapeuten van de afdeling. Het betreft een actieve rol, waarin ik veel initiatieven moet nemen, en inzetbaar ben bij alle modules, hieronder vallen bijvoorbeeld fitness, loopgroep, transfergroep, zwemmen, rolstoeltraining etc. Eigenlijk neem ik dus deels het werk uit handen van de therapeuten: zij vertellen mij het plan van aanpak en ik voer hiervan onderdelen uit, op mijn manier.
Ik hou van sporten, vooral hardlopen en fietsen, kortom; ik vind mezelf best sportief! Sinds kort ben ik ook aan het frisbeen, erg leuk! Naast mijn werk in het RCA werk ik ook nog in de naschoolse opvang, met kinderen tussen 9-12 jaar voer ik dan allerlei handelingetjes uit die met techniek te maken hebben, zoals boren, zagen en circuitjes maken. Eigenlijk ben ik dus best een bezig bijtje!
Het omgaan met de revalidanten vind ik super, ik hou wel van een babbeltje, heb een luisterend oor en ben erg met ze begaan. Met sommigen heb ik zelfs nadat ze ontslagen zijn uit het RCA nog intensief contact, dan gaan we bijvoorbeeld uit eten of naar de film. Met sommigen ga ik zelfs op vakantie, laatst nog 3 weken naar Argentinie geweest samen met collega en exrevalidant met een hoge dwarslaesie. Hardstikke leuk om te doen en je komt zo ook nog eens ergens.
Wil je iemand opgeven als Werknemer van de maand? Stuur een berichtje naar de redactie!
10
Interview met Ricky, revalidant Cluster 1
werd helemaal gek in het ziekenhuis, je krijgt van alles in je hoofd. Er is meer tussen hemel en aarde heb ik daar ervaren. Ik leefde in een fantasie-wereld, het is moeilijk te beschrijven. Door de vele medicijnen kreeg ik visioenen en begon allerlei dingen te zien, monsters, apen, maar ook muizen en monsterachtige bijen. Schijnt ook bij een dwarslaesie te horen... Ik heb een hoge dwarslaesie C6/7, mijn armen kan ik wel bewegen. Met aangepast bestek kan ik zelf eten. Ik zit nu twee jaar in het RCA. Sinds februari 2007. //Je bent ook een persoonlijkheid hier op de afdeling. Iedereen vind je leuk. Je bent lief, geduldig, geen zeikerd. Niet overdrijven! En ja, het is hier natuurlijk geen hotel, je moet roeien met de riemen die je nog hebt. Niet zeuren bijvoorbeeld als het brood wat oud is. Er zijn toch ergere dingen, je mag blij zijn dat je nog kunt eten.
//Stel je even voor
//In hoeverre ben je hier in het RCA opgeknapt?
Ik ben Ricky Scheuer, 54 jaar. Vroeger heb ik in het verleden eigenlijk een beetje van alles gedaan. Na de militaire dienst heb ik de kappersschool gevolgd, en later, samen met m’n broer, een kapsalon geopend. De zaak heette Sjors & Ricky. We knipten alle soorten haar, blank, zwart, als je maar haar had. Bij mij kan dat nu dus niet meer, omdat ik een soort Kojak geworden ben. Na 20 jaar liepen de zaken niet meer zo goed en zijn we gestopt.
Toen ik hier in het RCA binnenkwam was ik een wrak en lag alleen maar op bed. Mijn armen kon ik heel moeilijk bewegen en ik had heel veel pijn. Met Botox-behandelingen in de VU hebben ze geprobeerd de pijn te bestrijden. Toen dat na 3 keer niet hielp hebben ze uiteindelijk besloten operatief de spieren in mijn arm te verlengen. Die waren helemaal verkrampt. Dat heeft wel geholpen. Mijn nek hebben ze niet geopereerd, daar konden ze niets aan doen. Dus alleen m’n arm is twee keer geopereerd, en ik ben er blij mee dat het is gelukt. Nu kan ik tenminste nog iemand aanraken en strelen. Dus dat vind ik wel goed.
Via een baan als parkeerwachter ben ik, na het behalen van de nodige cursussen, overgestapt naar de politie. Eigenlijk was ik niet gewend voor een baas te werken, maar ook dat went na verloop van tijd. De exacte datum van het ongeluk weet ik nog precies, 23 december 2006, vlak voor Kerst. Het optreden met een koor in de Koningskerk, Watergraafsmeer heb ik helaas moeten missen. We hadden zo goed geoefend om voor de Heer te zingen.
// Wanneer ga je naar huis? Ik heb in het RCA een goede tijd gehad, maar hoop heel gauw. Ik ben bezig met een woning in Osdorp. Het is een flat, met alles erop en eraan en dus ook zorg via de Osiragroep. Indien nodig kan ik gewoon bellen en komt er iemand langs. Zelf koken ga ik niet doen, ben dus heel blij met het sociale
Na het ongeluk heb ik 3 maanden in het ziekenhuis gelegen, moeilijke maanden. Ik
11
karakter van de omgeving. Ook heb ik mensen om me heen van mijn leeftijd met dezelfde interesses. (red. Ricky is onlangs naar huis gegaan. Na een zware eerste week gaat het nu beter.) Ik ga alleen wonen, maar heb wel ruimte voor iemand anders. Ik heb een zoon van 20 en een dochter van 23. Maar misschien dat ik er nog wel een wil. Zolang er leven is, is er hoop. //Hoe zie je je toekomst? In het begin keek ik er tegenop, maar als je naar boven kijkt zie je dat er hoop is. Dus probeer ik er het beste van te maken, hoe moeilijk het ook is. Straks in mijn woning laat ik alles wel op me afkomen, en bekijk ik het wel van dag tot dag. Eerst maar even settelen. //Wij wensen Ricky het allerbeste toe!!
Grappig(?) Ene dwarsleet tegen de andere: “Hee, ‘k zie dat je ook nieuwe schoenen hebt! Ook een maatje groter zeker?” “Ja, moet he? Maareh, ook speciaal gemaakt voor dwarslaesies: anti-lopen leer!”
Noem 1 voordeel van een schizofreen.... hij is nooit alleen!
Wat hoort niet in het rijtje thuis? Vibrator, braadworst of soja? Antwoord: de braadworst, want de andere 2 zijn vleesvervangers...
Uit kijkcijferonderzoek van de VARAgids blijkt dat de gemiddelde leeftijd van de kijkers van Sesamstraat 49 jaar is. Wie had dat nou gedacht?
Er stond laatst een contactadvertentie in de krant: “Man met ondergebit zoekt vrouw met bovengebit om samen pinda’s te eten”.
12
Crisiswraak
(NRC, door youp van 't hek
Het sjaaltje, de Vespa, het getailleerde jasje, de blote voeten in de schoenen en dan die aanstellerige zonnebril in dat iets te lange, achterovergekamde haar. Amsterdamse makelaars. Zelfverzekerd scooterden ze door de stad. Ik heb het over de moddervette jaren. Fred en Ellen weten er nog alles van. Zij zochten jaren een huis. Hoewel? Een etage was ook goed. Kamer, slaapkamer, badkamer, rommelkamer en keuken. Dat zochten zij. Een gewone Amsterdamse verdieping. Liefst in de Pijp. De Rivierenbuurt of de Watergraafsmeer was ook goed. Of ze veel geld hadden? Nee. Fred oefende als advocaatje in een juristenkolos aan de Zuidas en Ellen werkte bij een totaal zinloze en volstrekt overbodige damesglossy. Afhankelijk van de makelaars. Zij gunden jou een huis of niet. Je moest een vriendje zijn. Of een vriendje van een vriendje. Of een kennis van een vriendje van een vriendje. Dan had je een kleine kans op iets behoorlijks en betaalbaars. Anders niet. En de bescheiden Fred en Ellen waren dat niet. Zagen ze iets op Funda dan belden ze het dienstdoende makelaarskantoor en dat was het dan. Zelden kwam het tot een bezichtiging. De makelaar was er niet en zou terugbellen, maar meestal deed hij dat gewoon niet. En kwam het wel tot een afspraak dan belde hij meestal op het laatste moment af. Soms zelfs als ze al een kwartiertje voor het te bezichtigen huis stonden te kleumen. Als hij überhaupt belde. Hoe vaak was hij helemaal niet komen op dagen? Twee en een half jaar had deze ellende geduurd.
En komen? Ach, een mens vergeet wel eens wat. Het is genieten om de bijna failliete makelaars onderdanig te zien spartelen. Met het zweet op hun voorhoofd doen ze de meest prachtige voorstellen. Ze kunnen proberen er nog een bedrag af te krijgen. Ze weten namelijk dat de eigenaar redelijk klem zit met twee huizen. Als ze ‘s avonds willen kijken kan dat ook. Of in het weekend. Wat kan paniekvoetbal amusant zijn. Fred en Ellen zoeken voorlopig geen ander werk. Waarom niet? Dit is de leukste tijd van hun leven. Nuttig en leerzaam. Zeer, zeer leerzaam.
Sudoku **** Wie als eerste de juiste oplossing heeft wint een appeltaart! Inleveren bij de redactie, kamer 1.18
Zeker honderd huizen hebben ze gezien, of liever gezegd: niet gezien. Uiteindelijk hebben ze iets duurs gekocht. Ze moesten binnen een kwartier beslissen, anders ging het naar een ander. Het dwingende, oh zo arrogante makelaarstoontje herinnert Fred zich nog zo goed. Die blik en lach. Gruwel! Fred voelde zich genaaid. Niet door die ene makelaar, maar door al die patsertjes, die hem meer dan twee jaar in de houdgreep hebben gehad. Hij zon op wraak. Zoete wraak. En iedereen weet dat wraak koud gegeten dient te worden. En nu is het crisis. Kredietcrisis wel te verstaan. Het blad waar Ellen voor werkte is opgeheven, dus zit zij voorlopig zonder werk. Fred is sinds half december thuis. Na een kort en overduidelijk gesprek zonder kopje koffie mocht hij weg. Kans op een nieuwe baan is er voorlopig niet. Niet voor Fred en niet voor Ellen. Wat ze nu doen? Ze zijn druk. Waarmee? Met een nieuwe hobby: makelaartje pesten. Zeer vermakelijke bezigheid. Hoe? Simpel. Ze kijken op het overvolle Funda, vinden een huis en maken een afspraak. De makelaar is altijd op kantoor en anders belt hij binnen twintig minuten terug. Ze laten hem een kwartiertje wachten voor het aan te kopen pandje. Sorry. File. En dan gaat vooral Fred los. Tergend langzaam sleept hij zich door het huis. Wil alles weten. Hij klopt op muren, meet hoogtes, voelt in de kelder of er geen vocht is en hij stelt vragen, heel veel vragen. Als hij het koopt gaat hij wel verbouwen. Als dat tenminste kan. Misschien wil de makelaar uitzoeken of die ene muur een draagmuur is? En wat is het bestemmingsplan? En hoe zit het met de erfpacht? En mag hij een dakterras? En een serre? Dat moet de makelaar even uitzoeken. En als hij alles heeft uitgezocht belt hij of hij het wel of niet doet. Hij belt alleen niet.
13
Gezelligheid kent geen tijd!
