Pulp Fiction Film Wie

Pulp Fiction Film Wie Quentin Tarantino Tarantino (°1963), die op 2-jarige leeftijd met zijn ouders naar Los Angeles verhuisde, heeft zijn filmopleiding in de bioscoopzaal gekregen - al op jonge leeftijd troonde zijn moeder hem mee naar de cinema - en voor het televisiescherm waarop hij uren aan een stuk video's bekeek. Het hielp dat hij als twintiger in een videotheek aan de slag kon, waar ook Roger Avary werkte. Tarantino volgde rond die tijd acteerlessen, en hoewel hij in een twintigtal films gespeeld heeft, is hij op de eerste plaats een gewaardeerd regisseur en scenarist. Al in 1988 had hij het scenario geschreven voor Natural Born Killers (Oliver Stone, 1994), maar daar was pas belangstelling voor nadat hij in 1990 het script voor True Romance (Tony Scott, 1993) verkocht had. Het scenario van Natural Born Killers is nog flink herschreven en Tarantino heeft zich van de film gedistantieerd. Met het geld van de scenario's, 50,000 dollar, wou hij zelf een van zijn andere scenario's verfilmen, Reservoir Dogs, maar door een gelukkige samenloop van omstandigheden slaagde hij er toch in om een meer dan 1 miljoen te verzamelen. Tarantino kreeg voor het eerst de schijnwerpers van de internationale filmwereld op hem gericht toen Pulp Fiction (1994) de Gouden Palm won op het Filmfestival van Cannes. Het was ondertussen duidelijk dat Tarantino een spons is: spaghetti westerns, Aziatische gevechtsfilms, Sam Peckinpah, televisieseries of comics - hij slorpt de invloeden op en bouwt er iets nieuws mee dat nog wel verwijst naar de originelen, maar wars is van nostalgie of navelstaarderij. Quentin Tarantino als kind

Na Tarantino's bijdrage aan de omnibusfilm Four Rooms (1995, de andere regisseurs waren Allison Anders, Alexandre Rockwell en Robert Rodriguez) blies hij met Jackie Brown (1997), naar de roman 'Rum Punch' van de Amerikaanse misdaadauteur Elmore Leonard, de carrières van Robert Forster en vooral 'blaxploitation'-ster Pam Grier nieuw leven in. Dan was het lang wachten op Kill Bill, een meer dan drie uur durende, wederom erg gewelddadige film die om commerciële redenen gesplitst werd in Kill Bill: Volume 1 (2003) en Kill Bill: Volume 2 (2003). Tarantino regisseerde een scène van Sin City (Robert Rodriguez & Frank Miller, 2005), waarvoor hij een credit kreeg als special guest director. In 2005 schreef en regisseerde hij ook twee afleveringen van C.S.I: Crime Scene Investigation. In 2007 bracht hij Grindhouse: Death Proof uit, die een tweeluik vormt met Grindhouse: Plannet Terror (Robert Rodriguez, 2007). In de Verenigde Staten werden de film samen vertoond tijdens een marathonvoorstelling. In België kwamen ze afzonderlijk uit.

Quentin Tarantino - Oscar Beste Scenario Pulp Fiction Tarantino schrijft zelf zijn scenario's, al dan niet in samenwerking met anderen, maar sinds hij zelf regisseert, heeft hij nog maar één maal een langspeelfilmscenario voor andere regisseur geschreven: From Dusk Till Dawn (Robert Rodriguez, 1995). Sporadisch zet hij als producent zijn schouders onder een filmproject zoals Curdled (Reb Braddock, 1996) en Hostel (Eli Roth, 2005). Voor Pulp Fiction kreeg Tarantino de Gouden Palm, een Oscar voor het Beste Scenario en een nominatie als Beste Regisseur, maar het zijn de enige blijken van waardering van het filmestablishment: Tarantino is nog altijd een outsider.

Grindhouse - affiche

[uit de lesnota's van Karel Deburchgrave] Waarschijnlijk is er over geen enkele hedendaagse regisseur zo veel geschreven als over Quentin Tarantino. Quentin Jerome Tarantino werd op 27 maart 1963 geboren in Knoxville, Tennessee. Hij is vernoemd naar Burt Reynolds karakter Quint uit Gunsmoke. Toen Quentin twee jaar was, verhuisde de familie Tarantino naar Los Angeles. Zijn moeder nam hem al vroeg mee naar de bioscoop en zo ontstond zijn liefde voor film. Op 8-jarige leeftijd al zag hij Carnal Knowledge.

Quentin Tarantino als tiener

Op de lagere school zat het Quentin niet mee. In een interview zegt hij hierover:"I was like, the dumb kid who couldn't keep up with the class". Hij kon niet spellen en was slecht in rekenen. Om aan de schoolwereld te ontvluchten keek Quentin, behalve naar (B-)films, zeer veel naar televisie. Vooral de series uit de jaren '70 hadden daarbij zijn voorkeur. Op deze wijze vormde hij een denkraam waarin popcultuur de drijvende kracht werd. Op de middelbare school bleek echter dat er met Tarantino's IQ niets mis was. Integendeel, bij verschillende tests scoorde hij hoger dan 150 (hoogbegaafdheid begint bij 130!). Dit was overigens nergens terug te vinden in zijn resultaten. "Around Junior High I decided that I wanted to be a tough guy. Did you ever hear the expression of teachers saying about some kid who starts trouble: someday you're gonna try that on the wrong guy! Well, I wanted to be that wrong guy. I wanted to be the guy that an asshole started a fight with and wished he never did." Vele gevechten en slechte cijfers volgden.

Quentin maakte zijn school niet af. Toen hij zeventien was, begon hij aan een bonte verzameling baantjes om op die manier zijn ultieme droom te kunnen bekostigen: acteur worden. Hij volgde een cursus acteren in Toluca Lake en loog zich vervolgens de filmwereld binnen. Tijdens audities gaf hij valse cv's op. Zo had hij bijvoorbeeld King Lear (1987) van Jean-Luc Godard gezien: "I was thinking, Oh, that's great, because that would look really impressive on my resumé, but no one will have ever fuckin' seen it. So I put it on." De truc werkte, en hij werkt nog steeds, want in talloze publicaties is nog altijd te lezen dat Tarantino in King Lear heeft gespeeld. Een soortgelijke grap haalde hij overigens uit met Dawn of the Dead (George A. Romero, 1978).”There was a biker that looked a little bit like me, so I said it was me."

True Romance - affiche

Natural Born Killers - affiche

Ondertussen werkte Tarantino in de videowinkel 'Video Archives' in Manhattan Beach, met een aantal andere filmfans, onder wie Roger Avary, voor wie hij later Killing Zoë zou produceren. Tijdens zijn periode in de 'Video Archives' bestudeerde hij niet alleen talloze films maar begon ook te schrijven omdat hij materiaal nodig had voor zijn acteerlessen. Daarbij kopieerde hij scènes die hij zich herinnerde uit allerlei films en vulde de lege ruimtes daartussenin zelf aan. Hij beschouwde zichzelf overigens niet als een schrijver; hij schreef slechts om te kunnen acteren. In 1987 maakte hij samen met zijn'actingclass'maatje Craig Hamann zijn eerste (onvolledige) film, My Best Friend's Birthday, en schreef hij zijn eerste script True Romance. Tijdens zijn werk in deze videotheek keek hij de hele dag naar films en discussieerde met Roger Avary. Samen met hem werkte Quentin Tarantino enkele jaren later aan Reservoir Dogs, True Romance en Pulp Fiction. Quentin en Roger werden ingehuurd als productie-assistent door producent John Langley, een vaste klant die zo onder de indruk was van de filmkennis van het tweetal. Dit betekende het begin van Quentin's filmcarrière. Quentin probeerde zijn eerste script True Romance de volgende drie jaren samen met zijn vriend Roger Avary te slijten en op die manier leerde hij het systeem van Hollywood kennen. Producenten beloofden gouden bergen, maar Avary en Tarantino bleven wachten. Hun eisen - Tarantino zou de regie doen, Avary de productie - bleken niet overeen te komen met de op profijt gerichte beginselen van de managers in Hollywood. Tarantino werd dan ook vanwege geldproblemen gedwongen het script te verkopen waarna het uiteindelijk verfilmd werd door regisseur Tony Scott. Tarantino had zijn les echter nog niet geleerd, want ook zijn tweede script Natural Born Killers, werd door Oliver Stone tot een compleet andere, zwaar moraliserende film omgesmolten. Met het geld (50.000 dollar) voor True Romance begon hij echter te schrijven aan zijn derde script en dit keer zou het goed gaan. Door hun baantje bij producent John Langley werden Quentin en Roger binnengebracht bij Cinetal Productions, waar zij hun script schreven voor Reservoir Dogs. Reservoir Dogs (1992), een verhaal over de voorbereidingen en de nasleep van een mislukte overval op een diamanthandel, trok de aandacht van de gerenommeerde acteur Harvey Keitel. Toen die eenmaal besloot om mee te doen, gaf Live-Entertainment de benodigde financiële ondersteuning (1.5 miljoen dollar) en mocht Quentin eindelijk in de regiestoel gaan zitten. De rest is geschiedenis. In 1992 werd de film uitgebracht, waarin Harvey Keitel een van de personages vertolkt. De film werd vertoond op het Sundance Film Festival en sloeg in als een bom. Quentin's naam was meteen gevestigd. Reservoir Dogs maakte daarna een triomftocht langs filmhuizen en festivals, en liet het alternatieve publiek kwijlend happen in onderwerpen die het lang versmaad en gehoond had: keihard geweld en schaamteloze pulp. Uitgebracht in het juiste tijdperk sloot de film naadloos aan bij de zogenaamde, maar niet werkelijk bestaande stroming 'Nouvelle Violence' en daardoor kreeg hij nog meer aanzien. De bladen stonden vol en Tarantino, die de media met zijn nonchalante uiterlijk en zijn kwajongensachtige, provocerende uitspraken handig wist te bespelen, was een held. Ook in Cannes had de film veel succes, maar won niet de Gouden Palm. Dit ontlokte aan Tarantino de volgende uitspraak: "Next time I'm here, I'll win that thing." Hij zou zijn uitspraak waarmaken.

Reservoir Dogs - affiche

From Dusk Till Dawn - affiche

Vanuit Cannes reisde hij naar Amsterdam, waar hij enkele maanden bleef wonen. Op een hotelkamer en in de hasjbar Betty Boop schreef hij zijn volgende script Pulp Fiction, drie onafhankelijke misdaadverhalen, die toch met elkaar in verband blijken te staan. Enkele van zijn ervaringen met de Nederlandse (en Franse) cultuur verwerkte hij in opmerkelijke dialogen die net als in Reservoir Dogs een sterk sfeerbepalende element vormen. Pulp Fiction werd gefinancierd door Danny DeVito's filmmaatschappij Jersey Films en zou oorspronkelijk uitgebracht worden door Tristar. Toen die firma afhaakte nam Miramax het over en tegen de tijd dat Tarantino begon te casten stond half Hollywood te popelen voor een rol in zijn film. Uma Thurman kreeg voorrang op Meg Ryan en Holly Hunter, John Travolta won het van Daniël Day Lewis en maakte met de rol van Vincent Vega zijn grote comeback. Vanzelfsprekend waren oude getrouwen als Harvey Keitel en Tim Roth weer van de partij. Ondanks de hoge verwachtingen die na Reservoir Dogs waren gerezen, wist Pulp Fiction opnieuw vriend en vijand te verrassen. Zelfs Cannes ging dit keer overstag en kende de film, vóór de gedoodverfde winnaar Trois Couleurs: Rouge van Krzysztof Kieslowski de Gouden Palm toe. De boeroepers in het publiek werden door Tarantino op de vinger getrakteerd. Een Oscarnominatie voor Beste Film kon helaas niet verzilverd worden. Die eer was dat jaar weggelegd voor Forrest Gump (Robert Zemeckis, 1994). Tarantino moest zich tevreden stellen met wat bekend staat als de 'Citizen Kane consolidation award', de Oscar voor beste originele scenario als die film in kwestie te subversief blijkt voor de Hollywood goegemeente, maar toch té goed is om volledig over het hoofd te zien. Na Pulp Fiction produceerde Tarantino de film Desperado, een remake die Robert Rodriguez van zijn no-budgetmovie El Mariachi mocht maken. Ook speelde Quentin hierin een kleine rol. Vervolgens ging hij weer op de regisseursstoel zitten voor één van de vier delen uit Four Rooms, een episodenfilm die hij samen met zijn vrienden Allison Anders (Gas, Food and Lodging), Alexandre Rockwell (In the Soup) en Robert Rodriguez realiseerde. Four Rooms werd iets minder enthousiast ontvangen maar deze teleurstelling werd goedgemaakt met From Dusk Till Dawn, een soort crimi-vampierenfilm.

In 1997 kwam dan zijn derde grote film Jackie Brown uit. Ook deze werd door de critici veel minder goed ontvangen dan verwacht. Toch sleepte deze film, mede door het sublieme spel van vooral Samuel L.Jackson, Pam Grier en Robert Forster, vele prijzen weg op filmfestivals over de gehele wereld. Zes jaar lang liet hij niks van zich horen, maar toen was Quentin Tarantino terug met twee films waarin hij als nooit tevoren zijn liefde en passie voor de cinema en zijn obsessie met het exploitation-genre botviert. Kill Bill is misschien zelfs de meest Tarantineske film: hij heeft alle plot of karaktertekening definitief overboord gegooid en zijn films zonder gêne opgevuld met honderden filmcitaten en referenties aan de B-films (martial arts flicks, spaghettiwesterns) waar hij zoveel van houdt. In het najaar van 2003 verscheen Kill Bill 1. Hiervoor nam hij weer alle touwtjes in handen: script, productie en regie. Ook de cast mag er zijn. Oude bekenden als Uma Thurman en Michael Madsen, maar ook gelauwerde sterren als David Carradine, Daryl Hannah en Lucy Liu spelen er een rol in. Kill Bill 2 verscheen een jaar later in 2004. Tarantino is sinds jaren bezig met het ontwikkelen van Inglorious Bastards, een film over een groep verlinkte Amerikaanse soldaten, die tijdens W.O. II ternauwernood weten te ontsnappen aan de dood. Ze stemmen in met een gevaarlijke missie om de geallieerden te helpen de nazi's te verslaan. De release van de film staat gepland voor 2009.

Jackie Brown - affiche

Kill Bill Volume 1 - affiche

Komt er ooit een film over wat er aan Pulp Fiction vooraf ging? John Travolta, die gangster Vincent Vega speelde, heeft meermaals verklaard dat Tarantino overweegt om nog een hoofdstuk van de film te verfilmen. "Tarantino belt me elk half jaar op met een verhaal over de Vega-broers, een soort prequel op Pulp Fiction." Maar in Londen beweerde de Amerikaanse regisseur dat hij over vijftien jaar wil stoppen met films maken en zijn eigen bioscoop gaat runnen. Dat heeft hij in Londen gezegd tijdens de uitreiking van de Empire Awards. De regisseur werd geëerd als 'Film Icon of the Decade'. Meer dan twaalfduizend lezers van het Britse filmblad Empire kozen Tarantino als het filmicoon van de afgelopen tien jaar. De 41-jarige Tarantino zei in zijn speech in 2020 te willen stoppen met regisseren. "Ik hoop dat ik jullie Britten nog minstens vijftien jaar lang films kan geven. Ik word niet zo'n oude vent die maar films blijft uitbrengen." Tarantino gaf aan zijn eigen bioscoop te willen hebben in een klein stadje ergens in Amerika. "Ik word de oude gekke filmman. En ik heb al zoveel geld verdiend, dat niemand hoeft te komen. Ik heb dan gewoon iets te doen."

Kill Bill Volume 2 - affiche

De filmindustrie heeft duidelijk Quentin Tarantino aangewezen als het symbool voor de nieuwe generatie jonge filmmakers. Zijn werk is controversieel, gewelddadig en zelf-reflectief. Hij ontleent veel aan de populaire cultuur, film- en televisiewereld. In de Video Archives werd zijn liefde voor films gevoed en nam hij haast een overdosis filmkennis tot zich. Het waren de meest uiteenlopende soort films, van de Italiaanse horror van Argento tot de 'Nouvelle Vague'-films van Godard, van de bovenvermelde klassieke Hollywoodfilms van Hawks tot de actiefilms van Woo. De films van Quentin Tarantino zijn doorspekt met verwijzingen naar deze en andere regisseurs en hun films. Om dit op te merken moet je goed op de details in zijn films letten: de namen van personages, posters aan de muur en de props die gebruikt worden. Naast losse verwijzingen komen ook vele genres terug in zijn films. In al zijn films komen meerdere genres aan bod maar per film heeft hij zich beperkt tot één hoofdgenre. Reservoir Dogs en Pulp Fiction zijn Quentin Tarantino’s versies van de gangsterfilm. Jackie Brown was het ultieme eerbetoon aan de blaxploitationfilms, gewelddadige en seksistische films uit de jaren ’70 die zich afspeelden in het Afro-Amerikaanse milieu. De Japanse animatie- en martial-artsfilms komen aan bod in Kill Bill I en II en het zijn de klassieke (spaghetti)westerns die aan de basis van de film liggen. Sommige filmcritici geven om deze reden kritiek op Quentin Tarantino: hij zou juist alles behalve origineel zijn, een nihilistisch kind, gevormd door TV, comics en junkfood. Het enige wat hij zou hebben gepresteerd, is het met veel geweld en popcultuur updaten van oude films. Anderen waren iets milder en hielden het op: ‘Beter goed gejat dan slecht bedacht.’ Maar de meeste critici beweren dat hij niet zozeer kopieert, maar de cinemageschiedenis slechts als basis gebruikt. Oude films zijn voor Quentin Tarantino niet meer dan ingrediënten die hij op zijn eigen manier combineert, kookt en waar hij een zelfbedacht, postmodern sausje overheen giet. Wat zo knap is, is dat hij de schijnbaar meest oncombineerbare elementen in elkaar weeft alsof ze voor elkaar geschapen zijn. Hierdoor geeft hij ons met zijn films een samenvatting van de hele filmgeschiedenis. Opvallend is dat Quentin zelf regelmatig een rolletje voor zijn rekening neemt in zijn eigen producties. Dat zijn films grote invloed hebben op de hedendaagse filmindustrie blijkt wel uit de enorme stroom Tarantino-look-a-like films die tegenwoordig verschijnen. Zie o.m. http://imdb.com/title/tt0110912/movieconnections

Sin City - detail van de affiche