Peeping Tom “32 rue Vandenbranden”
(‘Scism Road’, oil on canvas van Joel Griffith)
Peeping Tom “32 rue Vandenbranden” Credits Concept & regie
Gabriela Carrizo Franck Chartier
Dans & Creatie
Seoljin Kim Hun-Mok Jung Marie Gyselbrecht Jos Baker Sabine Molenaar Eurudike De Beul
Dramaturgie
Nico Leunen, Hildegard De Vuyst
Repetitie assistentie
Diane Fourdrignier
Geluidscompositie
Juan Carlos Tolosa, Glenn Vervliet
Decorontwerp
Peeping Tom, Nele Dirckx, Yves Leirs, Frederik Liekens
Uitvoering decor
KVS-atelier, Frederik Liekens
Lichtontwerp
Filip Timmerman, Yves Leirs
Kostuums
Diane Fourdrignier, Hyo Jung Jang
Technisch directeur
Frederik Liekens
Fotografie
Herman Sorgeloos, Maarten Vanden Abeele
Productie
Peeping Tom Sandra Fol: zakelijke leiding Laura Smolders: productie en tourmanagement
Coproductie
● KVS Brussel ● Künstlerhaus Mousonturm Frankfurt Am Main ● Le Rive Gauche Saint-Etienne-duRouvray ● La Rose des Vents Villeneuve D’Ascq ● Theaterfestival Boulevard in samenwerking met Theater aan de Parade en de Verkadefabriek ’s-Hertogenbosch ● Theaterhaus Gessnerallee Zürich ● Cankarjev Dom Ljubljana ● Charleroi/Danses
Met bijzondere dank aan
Maria Otal, Caroline Wagner, Samuel Lefeuvre, Nicolas Olivier, Alain Szlendak, André De Tremerie, Christophe De Tremerie, Pol Heyvaert, Gregory Grosjean, Théâtre de la Ville-Paris, Les Brigittines, Joel Griffith
Met de steun van
de Vlaamse overheid
Verkoop & distributie
Frans Brood Productions Land Van Waaslaan 82 BE - 9040 Gent Tel + 32 (0)9 234 12 12
[email protected] www.fransbrood.com
Belangrijke opmerking Om misverstanden te vermijden vragen wij u om niets uit deze tekst te gebruiken voor publicatie zonder overleg met Sandra Fol (
[email protected]) of Laura Smolders (
[email protected]). Dank voor uw medewerking en begrip.
Peeping Tom 32 rue Vandenbranden
De trilogie ‘Le Jardin’, ‘Le Salon’ en ‘Le Sous Sol’ kende een groot succes. Naast de 350 voorstellingen over heel de wereld, sleepte Peeping Tom ook verschillende belangrijke prijzen in de wacht waaronder ‘Le Prix du meilleur spectacle de danse de l’année 2005’ in Frankrijk, de ‘Young Directors Award 2007’ op het festival van Salzburg 2007, en de nominatie voor het 2007 Theaterfestival in Brussel. In 2009 voerde Peeping Tom tijdens het Melbourne International Arts Festival een allerlaatste reeks voorstellingen uit deze trilogie op, waarvoor het gezelschap de Patrons Circle Award kreeg. De trilogie Le Jardin / Le Salon / Le Sous Sol geeft, in deze architecturaal strak omlijnde omgevingen, een intiem beeld van vier generaties van een familie weer. Hen overkomen allerlei willekeurige gebeurtenissen die hun gedragingen sturen, en geen van de personages slaagt er in greep te krijgen op zijn persoonlijke noch op het gezamenlijke gedrag. Verlammende
levensomstandigheden en een onafwendbare voorbestemming veroordelen deze vier generaties tot een machteloze strijd. “Alles is zo echt, zo waarachtig en zo prachtig vertolkt” (Libération) “Een beklijvend stuk danstheater” (De Morgen) “Le Sous Sol” ligt tussen klucht en nachtmerrie, tussen naturalisme en droom. De dans is spectaculair en acrobatisch” (La Libre Belgique)
• “32 rue Vandenbranden” Elke nieuwe creatie van Peeping Tom begint met het decorontwerp. Dat bepaalt in grote mate de evolutie van het stuk en van de wijze waarop de personages op elkaar inspelen wanneer ze zich samen in deze welbepaalde omgeving bevinden. Voor deze productie gooit Peeping Tom alles open en kiest voor een onbegrensde omgeving. “32 rue Vandenbranden” speelt zich af in open lucht. Een weids cyclorama van 30 op 8 meter stelt de eindeloze diepe hemel voor, waaronder een bergketen opdoemt, een koud, winderig berglandschap, met her en der verloederde woonwagens en barakken om te schuilen. Was de omgeving in de trilogie Jardin/Salon/Sous Sol gesloten, en innerlijkintiem, de huidige productie van Peeping Tom lijkt veeleer extiem (naar Lacans “extimité”, in tegenstelling tot “intimité”). We maken kennis met een kleine, geïsoleerde gemeenschap, waar de mensen met elkaar omgaan vanuit hun eigen eenzaamheid. Het stuk focust op innerlijke krachten die bepalen hoe de verschillende personages reageren. Zij evolueren in een mentale ruimte waar de grens vervaagt tussen wat er echt gebeurt en wat ze zelf ervaren. Ze lopen verloren door hun angst voor iets wat in hunzelf blijkt te liggen, en blijven daardoor in hun eigen isolement gevangen. Inspiratie voor deze productie vonden Gabriela Carrizo en Franck Chartier in de film van Shohei Imamura “The Ballad of Narayama”: ook “32 rue Vandenbranden” geeft een beeld van een teruggetrokken gemeenschap in een berglandschap met haar eigen gebruiken en wetten. Carrizo en Chartier
nemen met “32 rue Vandenbranden” een duik in de psychologische ballast die jonge mensen met zich kunnen meezeulen, zelfs zij die vrij en blij wegrennen van hun roots, familie of cultuur. In het decor lonkt een vallei in de verte, maar geen van de protagonisten blijkt in staat om ze te bereiken. Op één na…?
• Crew Peeping Tom trok voor “32 rue Vandenbranden” vijf nieuwe mensen aan. Tijdens de audities in Brussel ontdekten Gabriela Carrizo en Franck Chartier drie jonge dansers : Sabine Molenaar uit Nederland, Marie Gyselbrecht uit België en de Brit Jos Baker. Tijdens de auditie op het Impulstanz Festival in Wenen ontmoetten ze Seoljin Kim en Hun-Mok Jung, allebei uit Zuid-Korea. De mezzosopraan Eurudike De Beul neemt ook deel aan de voorstelling. Ook danseres/actrice Maria Otal, die ondanks haar hoge leeftijd schitterde in “Le Sous Sol”, heeft meegewerkt aan dit project. Tien dagen vóór de première overleed zij onverwachts in Brussel. Peeping Tom draagt deze voorstelling aan haar op.
• Muziek Voor “32 rue Vandenbranden” werd het Wiegelied uit de Vuurvogel van Stravinsky gekozen. Het Wiegelied wordt uitgevoerd op theremin, wat meteen het melancholische en verwarrende universum oproept dat Peeping Tom zo dierbaar is. De muzikale dramaturgie roept de natuurelementen in het berglandschap op. Het 5.1 surround systeem (dat in bioscopen en soms ook wel in schouwburgen wordt gebruikt) schept een hypnotisch klankbeeld
dat het publiek meelokt naar de wereld van het onderbewustzijn. De toeschouwer voelt zich ondergedompeld in het koude universum van storm en wind, in een droomwereld die tegelijkertijd ook realistisch lijkt. Veel stukken zijn bewerkt en geschreven door Juan Carlos Tolosa en Glenn Vervliet. De muzikale thema’s keren steeds terug, telkens aangepast aan de personages, hun jeugd, hun dromen, angsten, verlangens, eeuwige onzekerheden…
Biografieën Gabriela Carrizo (°1970 – Argentinië) Gabriela Carrizo begint op haar tiende te dansen aan een multidisciplinaire school. Op haar 19 danst en creëert ze haar eerste choreografieën met het “Ballet de l’Université” in Córdoba. Dan komt ze in Brussel werken met Caroline Marcadé. De vier volgende jaren besteedt ze aan verschillende projecten in Brussel en Parijs. In 1994 gaat ze solo met “et tutto sara d’ombra et di caline” en vanaf 1995 werkt ze met Alain Platel in “La Tristeza Complice” en “Iets op Bach”. In 2000 vormt ze samen met Franck Chartier het dansgezelschap “Peeping Tom”, met de creaties “Caravana” en “Une Vie Inutile”. Met “Needcompany” gaat ze aan de slag voor “Images of Affection” , en samen met Alain Platel tekent ze de choreografie voor de opera “Wolf”. Van 2002 tot 2007 creëert ze met Peeping Tom de trilogie “Le Jardin, Le Salon, Le Sous Sol” en in 2009 creëert en ensceneert ze “32 rue Vandenbranden”.
Franck Chartier (°1967 – Frankrijk) Franck Chartier danst sinds zijn elfde. Zijn moeder zendt hem naar Rosella Hightower in Cannes om er de klassieke technieken te leren. Wanneer hij 19 is, in 1986, vervoegt Franck Chartier in Brussel het “Ballet van de 20ste Eeuw” van Maurice Béjart. Hij verhuist met de compagnie naar Zwitserland en blijft daar tot 1989. Vervolgens werkt hij drie jaar met Angelin Preljocaj, en creëert “Le Spectre de la Rose” in de Opéra de Paris. In 1994 gaat hij werken met “Rosas” in Brussel, waar hij “Needcompany” leert kennen en gelijk ook de hele Vlaamse kunstscène. Met Alain Platel creëert hij “Iets op Bach”, en op dat elan doorgaand volgt hij zijn eigen weg met eigen werk. 2000 is het jaar van “Peeping Tom”, samen met Gabriela Carrizo. Ze creëren “Caravana” en “Une Vie Inutile” en verder, tussen 2002 en 2007, hun trilogie “Le Jardin, Le Salon, Le Sous Sol”. In 2009 creëert en ensceneert hij samen met Gabriela Carrizo “32 rue Vandenbranden”.
Seoljin Kim (°1981 – Korea)
Seoljin Kim is geboren op het eiland Jeju. Hij studeert dans aan het “Seoul Institute of Arts” en later choreografie aan “The Korean National Univerity of Arts” . Van 2000 tot 2008 verleent hij als danser zijn medewerking aan meer dan 20 stukken en creëert in die periode ettelijke stukken als choreograaf. Hij ontdekte Peeping Tom tijdens het MODAFE Festival (International Modern Dance Festival) in Seoul in 2006 en deed auditie voor het gezelschap tijdens het Impulstanz Festival in Wenen in de zomer van 2008.
Hun-Mok Jung (°1978 – Korea)
Hun-Mok Jung wint in 2001 en 2002 de Eerste Prijs op het “Korean Dance Festival”. In 2004 behaalt hij het diploma van de “Dankook University” en richt hij het danstheater gezelschap JUMOK op. In 2006 wint hij de prijs van de beste choreografie met “Ring Wanderung”. Met dit stuk wordt hij uitgenodigd door het MODAFE (International Modern Dance Festival) . In 2008 wordt hij geselecteerd als “rising artist” door de “Arts Council Korea”. In de zomer 2008 neemt hij deel aan de auditie voor “32 rue Vandenbranden” tijdens het Impulstanz Festival in Wenen.
Marie Gyselbrecht (°1983 – België)
Marie Gyselbrecht studeert aan de “Salzburg Experimental Academy of Dance” (SEAD) in Oostenrijk. Als tiener nog werkt ze voor Alain Platel en Arne Sierens in “Allemaal Indiaan”. In 2004 was ze de medeoprichtster van de groep “Collectiv.At” waarmee ze internationaal toerde. Hun eerste voorstelling “Quien soy es” won de Eerste Prijs op de wedstrijd “Jovenes Artistas” in Spanje.
Jos Baker (°1985 – Groot-Brittannië)
Jos Baker begint met dansen op zijn zevende met de Oxford Youth Dance. Hij gaat verder aan het Trinity-Laban Conservatory for Music and Dance en gaat zich in Brussel vervolmaken bij P.A.R.T.S. (Performing Arts Research and Training Studios). In opdracht maakte hij ondermeer “Creature, man don’t tell me” (2008), en een duet met zijn vader in “Feedback” (2009). Hij was ook performer in “In the process of…” (Zoi Dimitroi, 2009). Jos Baker is ook gastdocent in het Trinity-Laban.
Sabine Molenaar (°1985 – Nederland)
Sabine Molenaar studeert dans aan de “Fontysacademy” in Tilburg en moderne theaterdans aan de “Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten”. In 2006 werkt ze met Ann Van den Broek voor de performance “E19 the way to San José” en is van 2006 tot 2008 lid van de Nederlandse groep “Instant Collective”.
Eurudike De Beul (°1964 - België)
Na haar biomedische opleiding krijgt Eurudike De Beul de Eerste Prijs Opera en een hogere graad met Felicitaties van de Jury in Luik en Bergen (België). Enkele jaren zingt ze als lichte sopraan het barokrepertoire en oratoria. Dankzij intensieve toneel- en bodyresearch verwerft haar stem een kleur geschikt voor het Mahler-repertoire en de grotere mezzorollen. Ze komt in het koor van de Bayreuther Festspiele, later zingt ze Verdi (Azuscena, Mrs Quickly, Giovanna, Maddalena), Clytaemnestra, Dido en de Messaghiera. Ze toert al jarenlang internationaal met hedendaagse muziek- en danstheatergroepen zoals Les Ballets C de la B, Peeping Tom, Theatre Cryptic, Theatercompagnie Amsterdam, Transparant, Viktoria, Muziektheater Lod, Theater Zwarte Sneeuw, Blauw. Ze is artiest in residentie bij Walpurgis en in de stad Sint-Niklaas. Daar werkt ze aan eigen multimediale projecten en aan haar experimenteel vocaal oeuvre, samen met haar gezelschap “KoudVuur” (Liederen van de Dood, Penelope, Till we meet again Mother). Eurudike De Beul geeft dynamic body- en stemtraining voor zangers en performers uit heel Europa. Ze is stemcoach in Sint-Pieters-Woluwe en aan het RITS.
