Pat Wentholt-Foster Londen UK, 4 oktober 1921 Oegstgeest NL, 16 juni 2012
Toespraken crematorium Rhijnhof, 22 juni 2012 Gerard Spiekema: Namens de familie mag ik u welkom heten op het afscheid van mevrouw Pat Wentholt-Foster. We zullen vandaag luisteren naar muziek, we zullen kijken naar foto’s en we hebben haar zojuist binnen-gedragen. Het binnendragen van een overledene in een aula van een kerk is een van de symbolen die we vroeger altijd gewoon vonden. Nu we gebruik maken van crematoria raakt dat een klein beetje uit zwang. En eigenlijk is dit toch wel het begin van een goed uiteinde, vandaar ook dat we het hebben gedaan. Daarna hebben we het licht om haar heen aangestoken. Het levenslicht. Het licht dat zo belangrijk is voor alle mensen. Het licht dat de duisternis in ons leven wegvaagt.
(Oom Henk) Lieve Familie en zeer gewaardeerde overige aanwezigen. Tegemoet komend aan het verzoek om toespraken kort te houden, is dat verzoek, in marinetermen gesproken, toegestaan. Mijn dierbare broer Dick en ik weten immers van elkaar dat een half woord reeds volstaat. Na het al weinig zonnige – zo niet verontrustende – email bericht van ons aller Dick in zake zijn lieve Pat’s gezondheidstoestand en hun beider gehoopte toekomst-verwachtingen, had toch niemand van ons kunnen vermoeden dat wij al zo snel daarna hier samen zouden komen om haar uitgeleide te doen uit dit leven. De gevolgen van haar val in huis zijn voor haar gezin, schoon- en kleinkinderen alsmede familie in Engeland als een mokerslag aangekomen. Mijn gezin en ik namen dezer dagen met bewondering kennis van de geweldige trouwe en liefdevolle steun die Dick van “de jongens”‘ en hun “next of kin”‘ mocht ontvangen alsook van de dappere wijze waarop Dick ondanks alles deze zware last wist te dragen. Mijn vrouw Willy en ik beschouwen het als een voorrecht Pat te hebben gekend gedurende 51 jaar en 7 maanden, zolang als onze huwelijken – met een verschil van 14 dagen – tot nu toe mochten bestaan. Wij zullen ons Pat blijven herinneren zoals ze was tijdens de vele gezellige blije en vrolijke momenten die wij als broersgezinnen met elkaar mochten beleven. Vaarwel lieve Pat en God bless you.
Ik ben Michael. Ik ben de oudste. Hé Gerrie, Leuk...! Gisteravond lag ik toch wakker, want er ging zoveel door me heen. Ik heb haar het langst gekend. Ik ben 65. Mama was klein van stature, heel groot van hart. Ze was altijd heel moedig, grappig en... gewoon mijn moeder, he. Ik heb altijd tegen haar gezegd: “Mam, je bent mijn moeder en daar ben ik zo blij om, want ik heb maar één moeder.” Zij had veel gevoel voor humor. We lachten altijd samen. Mijn moeder heeft mij ook een bijnaam gegeven. Die heb ik heel vroeg gekregen. Daar was ik wel bij, maar... dat ben ik toch vergeten. Ik was pas twee dagen oud. Ik lag in een ambulance, geloof ik. Ik was net in Londen geboren, de sneeuw lag op de grond, het was in maart. We stonden voor een stoplicht te wachten toen een bus naast ons kwam staan. En al die mensen keken naar mij. Het was nogal een moeilijke geboorte, want ik kwam er achterste voren en binnenste buiten uit en daarom had ik bolle wangen. Toen zeiden ze: “Dat is Churchill! Dat is Churchill!” Vanaf die tijd was ik Churchill. Ik wist nooit precies waarom, maar... En dat is ook dezelfde vrouw die toen ze 26 jaar oud was, en dat is de leeftijd van mijn dochter Mariel, kun je nagaan, naar Southampton ging. Wij zijn toen aan boord van een schip gegaan op weg naar Indonesië. Zij vertelde ook dat ze het zo lief vond van haar vader omdat die daar op de kade stond om haar uit te zwaaien. Dat moet je dan maar doen, hè. Ze ging met mij op wereldreis. Ze was zo moedig. Ik vond dat geweldig.
Ik kwam heel vaak naar Nederland omdat ik graag bij mijn moeder wilde zijn, ook bij de jongens en Paps natuurlijk. Ik kwam altijd in oktober. Dat is een heel belangrijke week, want de 4e oktober is Mama’s verjaardag, de 7e oktober is Moby Dicks verjaardag, Papa’s verjaardag. Dus dan kwamen we die week en dan hadden we helemaal geen plannen. We gingen dan wel altijd uit eten, of we gingen naar Het Zwaantje of we gingen even naar Het Kompas, hè Pap, en het ging niet om de maaltijden, het ging niet om de uitsmijters met twee eieren, met ham of kaas of een normale koffie of een verkeerde koffie of een koffie verkeerd. Daar ging het niet om. Het ging om het gonzen. Dat zeg jij altijd zo, Pap. Het ging om het gonzen. We gingen altijd praten, fijn praten. Dat vond Mama altijd plezierig. En dan konden we uren zitten. En daarna naar huis. Mama ging dan weer netjes in haar stoel zitten en zei dan: “Ha, we zijn weer thuis. Willen jullie allemaal koffie? Wil je nog wat thee?” Dan werden er weer koekjes bijgehaald. Als het aan Mama lag waren we met z’n allen de hele dag aan het praten. En dan moet ik altijd denken aan die fantastische omhelzingen van Mama. Die waren zo fijn. Altijd als ik weg ging, terug naar Amerika, dan kreeg ik zo’n grote omhelzing, dan hield ze me vast en werd er geen woord gesproken. Het was het gevoel van dicht bij je moeder zijn. Ze zei dan: Ik wil graag dat je terug komt. Mama sprak nooit over zichzelf. Het ging altijd over iemand anders, nooit over Mama. En dan tikte ze op mijn wangetje en dan zei ze: “Je komt maar gauw terug.” Dat was mijn moeder! Die fijne herinneringen heb ik dan.En ze heeft mij een heel mooi geschenk gegeven, het mooiste geschenk van alles. Mijn leven. Dat was mijn moeder...
(Roy) Het nooit vertelde verhaal van Pat Wentholt-Foster (hier in onverkorte vorm afgedrukt) Mams was bescheiden, trad nooit op de voorgrond, vertelde vrijwel nooit verhalen over zichzelf maar kon heel goed naar je luisteren. Haar persoonlijke levensverhaal, dromen, doelen en verwachtingen werden mij de laatste jaren bekend toen ik steeds meer met haar erover sprak. Mams is 4 oktober 1921 in London geboren als oudste van drie kinderen. Haar vader Grandad Gilbert heeft het merendeel van zijn leven gewerkt in de Ford fabrieken in Dagenham. Eerst als medewerker, later als gewaardeerd leidinggevende. Mams had een beschermde jeugd, maar na het doorlopen van de scholen heeft zij het gezin verlaten en is vroeg op eigen benen gaan staan. Na het uitbreken van de tweede Wereldoorlog is Mams buiten medeweten van haar ouders op 18 jarige leeftijd naar het Adastral House in Londen gereisd. Dit was het opkomst-centrum voor rekruten voor militaire dienst. Zij had een duidelijke voorkeur voor de luchtmacht; de RAF. Na een versnelde opleiding tot korporaal werd zij op o.a. de vliegvelden South West Central en Cramwell gestationeerd. Deze airfields waren met name geschikt voor jachtvliegtuigen zoals spitfires en Hurricanes. Als je haar naar haar ervaringen vroeg zei ze: “Soms werden wij twee tot drie keer per dag gebombardeerd. Die Duitse piloten hadden de gewoonte om onze vliegers te volgen en dan onze vliegvelden te bombarderen. Ik heb toen veel vriendinnen verloren.” Zij vergat te vertellen dat zijzelf geopereerd moest worden om meerdere glassplinters uit haar gezicht te laten verwijderen. Daarna moest een plastisch chirurg haar gezicht fatsoeneren. Mams werd voor het eerst hopeloos verliefd op de 21-jarige jachtpiloot John van Schayk en trouwde met hem. Hij was op die jonge leeftijd reeds een veteraan en was gedecoreerd met de DSO en de DFC. Helaas duurde het huwelijk slechts een paar weken. Zijn jachtvliegtuig werd geraakt en hij verongelukte. Haar leven ging echter door. Zelf zei ze: “Je leefde van dag tot dag. Je moest wel doorgaan. Er waren toen zoveel piloten die niet meer terugkwamen.”
Als je naar andere ervaringen tijdens de oorlog vroeg, vertelde ze: “Ik was met verlof thuis. Ze woonden toen op 201 Burgess Road in Eastham, Londen. Het was een mooie warme zondag. Plotseling hoorde we een V2 in de verte aankomen. Dat was op zich niet erg, maar deze keer viel de V2 plotseling stil en er volgde een enorme explosie. De gashouder die 200 meter verderop lag was geëxplodeerd. En Grandma die de ramen aan het zemen was schrok zo, dat ze van de ladder viel en pardoes met haar voet in een emmer water kwam vast te zitten.” Engelse Humor. “ Keep calm and carry on” was in die dagen het motto. Direct na de oorlog trouwde Mams met Papa Challik. Ook Papa Challik was jachtvlieger. Ze maakten veel omzwervingen van de ene basis naar de andere. Ze kregen 4 zonen. Michael werd in 1947 in London geboren. Ik werd in Soerabaja in 1948 geboren en tenslotte de tweeling, David en Paul in 1953 in Leiden. Het Challik gezinnetje woonde in de Rijnlaan van het dorpje Valkenburg waar het vliegveld van de Marineluchtvaartdienst was gevestigd. In de Rijnlaan en het Boonrak woonden alleen maar vliegers en waarnemers van de MLD. Het was een kinderrijke buurt. Iedereen kende elkaar. Het was een zorgeloze tijd. We lazen Biggles, Arendsoog en Witte Veder en Havank detectives. De jeugd kwam vaak bij elkaar over de vloer. In deze periode hadden we nog nooit zoveel Ooms en Tantes en op zondag aten we vaak de Indische maaltijd in de Longroom van het vliegkamp. Echter in oktober 1955 sloeg het noodlot weer toe. Papa Challik verongelukte met zijn vliegtuig. En weer stond Mams er alleen voor. Alleen nu met vier zonen. Een van 8, een van 6 en twee van twee. Na een periode van verdriet en rouw pakte Mams echter de draad weer op. Omdat het weduwepensioen in die tijd weinig voorstelde restte Mams niks anders dan een betrekking in Den Haag te aanvaarden. Wij kregen een hulp in huis (Gerrie) en moesten van haar griesmeel voor ontbijt eten. Omdat Michael een periode bij Oom Bolle en tante Eileen de Roo logeerde ging ik regelmatig winkelen met Mams in Leiden. Ik herinner mij de gesprekken met Mams in het restaurant op de bovenste verdieping van V&D in Leiden. Na al die jaren is dit gebouw en het restaurant nog steeds aanwezig. Mams nam dagelijks van haar werk Milky Ways mee naar huis. (The sweet you can eat between meals) en vrijdag de classic strips. Er ging een wereld voor ons open toen we de verhalen lazen van Marco Polo, Julius Ceasar, Robinson Crusoe en Atilla de Hun.
Een aantal jaren later ontmoette Mams Paps Wentholt. Uiteraard weer een Marineman in hart en nieren, maar deze keer van de zeemacht. Paps probeerde ons te imponeren en nam ons mee naar restaurants (Haagsche Schouw) en autotochtjes. Jammer dat Paps dat na het huwelijk niet meer deed. Op een keer reed hij ons in zijn lelijke Eendje het strand op en kwam uiteraard muurvast te zitten in het zand. Wij zaten rustig op het strand en waren benieuwd of de golven vergenoeg kwamen om de auto onder water te laten verdwijnen. In oktober 1960 vond het huwelijk plaats. Dit huwelijk is het beste wat Mams ooit overkomen is. Paps is een zorgzame echtgenoot. Vanaf dag 1 werd Mams als een koningin behandeld. Ze stond er niet meer alleen voor. De perioden dat Paps niet op zee was werd benut om reizen te maken. Ze waren regelmatig in het buitenland. Het deed Mams goed ertussen uit te gaan. Voor ons, puberende jongens was het wel effe wennen. De teugels werden duidelijk aangetrokken. Voortaan huiswerk maken, 18.00 uur aan tafel en 22.30 uur licht uit. In onze ogen was deze periode juist voor feesten en partijen. We hadden dansles tot en met zilver en goud. Begin 60-er jaren was de opkomst van de Beatles en de Rolling Stones. We hadden modieuze lange haren. De eerste vriendinnen werden thuis voorgesteld. De door Michael opgevoerde Puch met hoog stuur, voetversnelling, zweefzadel en afgevijlde cylinderkoppen werd stoer bereden. Uiteraard had de belangstelling voor sport, alcohol, vriendinnen, feesten en partijen zijn weerslag op de schoolprestaties. ik bleef voor de tweede maal in de vierde klas HBS-B zitten met veel onvoldoendes en een 9 voor gymnastiek. Mams vertelde mij dat ik een laatste kans kreeg op de Louise de Coligny HBS. In het gesprek met de directrice stak Mams de loftrompet over mij. Ik hoorde zoveel positieve zaken over mijzelf, dat ik in de kamer rondkeek of er niet nog een ander aanwezig was waarvoor de complimenten bedoeld waren. Mams als een leeuwin opkomend voor haar ondeugende welpje. Na het vervroegd pensioen van Paps hebben P+M jarenlang vrijwilligerswerk verricht in Spanje. Volgens hen was het best zwaar werk. Echter de foto’s die wij zagen gaven een totaal ander beeld. Veel vino, uitjes en plezier op dansavondjes. Op de foto’s was ook duidelijk te zien dat het gezelschap knap
aangeschoten was. Zo herinner ik mij een foto van paps op een luchtbed in een zwembad trekkend aan een touwtje van een geweldig koken. Vooral de weekenden waren bijzonder. Zondags stond er altijd een heerlijke maaltijd op tafel. En omdat de zondag een speciale dag was werd ook op schoot gegeten kijkend naar de speciale zondagprogramma’ s zoals Ivanhoe en Studio Sport. Ook tijdens mijn studietijd kwam ik zondag thuis. Ik bracht dan mijn was mee om vervolgens op mijn studentenkamer te ontdekken dat Mams 25 soms zelfs 50 gulden in de waszak had verstopt. Het jaarlijkse hoogtepunt in ons gezinnetje is Kerstmis. Heerlijke roast potato’s, gevogelte met stuffing en vruchtenjelly en Christmas Pie met rum en slagroom. Al die jaren was ik met Liesbeth en later ook met Rosemarije aanwezig. Ik kan me niet herinneren ooit een Kerstmis overgeslagen te hebben. Kerstmis is voor ons belangrijker dan Sinterklaas, we geven elkaar dan cadeautjes. De kerstboom wordt altijd prachtig opgetuigd, het hele huis in kerst-stijl gebracht. Een keer kreeg Paps van al zijn zonen hetzelfde cadeau, te weten Mennen-aftershave. Daar wordt hij nog steeds mee gepest. De laatste jaren kon Mams vooral genieten van contact met haar kinderen en kleinkinderen. Op een vast tijdstip op zondag werd er geskyped, waarbij ook Michael uit Amerika en David uit Indonesië een bijdrage leverden. 4 jaar geleden kwam eindelijk erkenning voor Mams inspanningen gedurende de Tweede Wereldoorlog. Zij kreeg naast de Engelse veteranenspeld ook de War-Medal en de DefenseMedal uitgereikt. Beiden worden uitgenodigd voor de jaarlijkse veteranen bijeenkomst in Oegstgeest. Mams was de laatste maanden sterk vermagerd. Zodra ik binnen kwam en zij voor mij stond zei ze meestal: “Wat ben jij gegroeid.” Mams vond zelf dat alles wat ze deed vrij normaal was. Wij vinden echter dat Mams een unieke persoonlijkheid was en een fantastische moeder met een groot relativerings-vermogen en een gezonde dosis Engelse humor. We zullen je erg missen.
(David) Mama, er bestaat geen HEMEL In ieder geval niet in de vorm van wolkjes met vrolijke engeltjes erop Er bestaat ook geen HEL Er zullen geen duiveltjes met 3-tand vorken je proberen het vagevuur in te duwen Dus als je je daarop had verheugd... gaat dat niet door Wat is er dan wel? Er bestaat alleen JOU en GOD, dáár gaat ‘t om Jezus is aan het kruis gestorven zodat onze zonden worden vergeven De Heilige Geest kwam neergedaald toen Jezus werd gedoopt En later werd die over ons heen gestort Maar bedenk dat Jezus God was En de Heilige Geest is één met God Dus het gaat nog steeds om JOU en GOD Mama, of je nu op Aarde ronddwaalt of dat je dood bent Voor God maakt het allemaal niets uit, je bent nog steeds dezelfde persoon Dood gaan is niet anders dan je ontdoen van je lichaam en van al het aardse Je lichaam was eindig Mooi dat je 90 jaar bent geworden, maar voor God telt dat niet mee Hij heeft je nu onsterfelijk gemaakt Tijdens het aardse bestaan heb je perioden van pijn en teleurstellingen gekend Dat is nu afgelopen! Vanaf nu bestaat er alleen maar jouw RELATIE met God In z’n volle omvang zul je nu Zijn LIEFDE ervaren Vergelijk dat maar met de innige band die je met Granddad hebt gehad en met Aunt Jane Ze waren streng voor je, maar ze gaven je onvoorwaardelijke, oprechte en intense liefde
Let op Mama, want je ziel zal opgaan in de Heilige Geest De Heilige Geest die altijd en eeuwig aanwezig is En bovendien altijd en eeuwig IN ONS aanwezig zijn, Dus Mama, jij zult altijd en eeuwig in ons blijven leven. Ik ga niet proberen in vijf minuten te recapituleren wat jij allemaal in negentig jaren hebt gedaan Er zijn alleen nog twee dingen die ik wil vertellen (Het eerste is) Ik heb je leed aangedaan door naar Indonesië te gaan Jij wilde dat niet Dat land vertegenwoordigt zowat alles wat er in jouw leven mis kon gaan Mama, Het spijt me Ik heb je d’r nooit mee willen kwetsen (Het tweede is) Ik ben hardstikke dankbaar, hardstikke dankbaar dat ik je, vooral de laatste fase van je leven, heb mogen meemaken als een enorm lieve en zorgzame moeder Niet alleen ik spreek dat uit Vivi heeft zich vereerd gevoeld dat ze jouw schoondochter heeft mogen zijn Op het moment dat je overleed kreeg ik een verschikkelijke paniekaanval Ik voelde het, Ik zag plotseling het hele leven wegvloeien, 12.000 kilometer verderop Ik weet nu beter Die angst heb ik nu niet meer Ik weet dat nu dat je veilig bent Je bent bij God Ik voel me gerustgesteld Mama, God Bless You
(Paul) Mama. Ik ben je vierde zoon. Ik heb het heel moeilijk. Ik mis je! We konden goed met elkaar praten. Maar ik had ook, als ik terug denk aan mijn leven, samen met jou leuke dingen meegemaakt. Leuke dingen, in de zin van ondeugende dingen. Ik weet nog toen ik een jaar of 4 of 5 was en je vroeg of ik binnen wilde komen en ik zei “nee”. Je deed je hoge hakken uit en kwam achter me aan gerend. En zo zorgde je dat ik echt naar binnenkwam. En wat ik ook heel fijn vond waren de vrijdagen. Het eerste moment dat je naar het zwembad kwam en daarna dat je naar onze de kinderen ging. Daar heb ik erg van genoten. We hebben de laatste twee-en-eenhalf jaar samen met Papa een aantal dingen samen beleefd... En die wil ik nu eigenlijk in ‘t zonnetje zetten! Ik zou graag willen dat iedereen even opstaat en appaudiseert voor mijn vader, voor al de jaren dat hij voor mijn moeder gezorgd heeft. Alsjeblieft... (Iedereen staat op en geeft Papa een warm applaus) Dank u wel. (naar Papa:) Je hebt het verdiend. We hebben de laatste maanden met z’n drie-en een hoop dingen meegemaakt en als ik heel eerlijk ben ben ik dolblij dat ik dat meegemaakt heb. Ik heb jou van een andere kant leren kennen, ik heb ook Mama van een andere kant leren kennen. Ik ben ontzettend blij dat ik daar aanwezig kon zijn. Ik kon jou helpen, ik kon Mama helpen. Het enige wat ik nu kan zeggen is: “Mam, ik ben trots dat ik je heb leren kennen en ik ben blij dat ik je zoon ben. Je blijft altijd in mijn hart. Dank je wel.
(Liesbeth) Lieve mams, In de Rijnlaan maakten we kennis met elkaar. Dat was in het najaar van 1967. 45 jaar geleden. De helft van jouw leven, meer dan twee-derde van het mijne. In 45 jaar gebeurt zo veel; te veel om hier te gedenken. Daarom slechts enkele voor jou mams kenmerkende herinneringen: over huizen en een week logeren. Ik herinner me hoe we als twee giechelende schoolmeisjes een dagje met de trein in Den Helder op zoek gingen naar een huis voor jou en paps; Ik herinner me hoe je me jaren later apetrots jullie nieuwe, nog in aanbouw zijnde, huis in de Lambrechtsveld liet zien; Hoe we weer jaren later met elkaar jullie gezellige huis in Woubrugge verfden; Hoe we acht jaar geleden meehielpen de flat in Haeswijk in te ruimen. Want steeds weer was jouw huis oh zo belangrijk voor je mams. Altijd alles goed verzorgd, gezellig; Alles opgeruimd en schoon tot in de kleinste hoekjes. My home is my castle... Ik herinner me dat jij en paps ruim een week bij ons kwamen logeren om mij te helpen met onze pas geboren dochter Rosemarije; wat jullie zo liefdevol deden. Ik herinner me, dat we iedere avond gezellig op de bank een drankje namen en kletsten, kletsten, kletsten. Jij vertelde mij verhalen over je jeugd, je ouders, je scholen; Je vertelde mij verhalen over de oorlogstijd, je werk, je eerste man, je vriendinnen, je operaties; ik zag voor ‘t eerst je littekens; Je vertelde me verhalen over papa challik, hoe jullie elkaar ontmoet hadden, over jullie relatie, over Indonesië, over pa en ma Challik, over aunt Eileen, over jullie kokkie; over Schotland en Nederland; Je vertelde me over hoe Roy als klein jongetje was, over zijn bijzondere rol tussen zijn 6e en 12e; een rol die mede bepaalde welke man hij is geworden; Je vertelde me over paps, hoe hij je leven lichtvoetiger had gemaakt, zijn zorgzaamheid.
Vooral in deze week hebben we elkaar goed leren begrijpen; de jaren hierna werd jij steeds meer als een moeder voor mij en ik steeds meer als een dochter voor jou. Mams, ik dank je voor alle liefde die Rosemarije en ik van je mochten ontvangen. Maar vooral dank ik je voor Roy en voor alle liefde die je hem hebt gegeven, want mede daardoor krijgen Rosemarije en ik zoveel liefde van hem. Ter afsluiting wil ik graag jou paps en jou, Paul, bedanken dat jullie mij de hele vorige week hebben toegelaten bij het bijstaan en verzorgen van mams. En ook jou Michael en jou, David, voor deze week. Dat moet voor jullie niet altijd gemakkelijk zijn geweest, want eigen is nu eenmaal anders dan aangetrouwd. En ook jij Ingrid, bedankt dat we samen hebben geholpen mams zo mooi mogelijk te maken voor haar laatste reis, in het door paps uitgezochte mooie paarse outfitje. Lieve mams, bedankt voor alles, een dikke kus, ook van Rosemarije.
(Papa) Lieve Mensen, lieve vrienden, lieve broer en jongens, en vooral m’n jongens Als ik een afscheidwoord moet spreken, een dankwoord, begin ik met helemaal geen afscheid te nemen, want mijn goede vader, toen ik met Pat trouwde en dat aangaf thuis met Pat erbij, zei toen: “Dicky, als jij dit aan kunt, als jij zoveel liefde in je hebt, dan ben je onsterfelijk in je kinderen en zo is ‘t en zo zal het eeuwig blijven. Ik heb met jou de mooiste periode van mijn leven meegemaakt. De periode daarvoor was vol avontuur, maar in feite leeg. Pas jij bent degene geweest die daaraan inhoud heeft gegeven, en weet je wat ‘t is jongens, Pat is eigenlijk helemaal niet weg, want je ziet haar terug in elk van mijn jongens. En die zijn getrouwd met de allerliefste vrouwen van de wereld, dus wat moet ik nou nog klagen. Ik heb een fijn leven achter de rug, maar ik moet niet over mezelf praten, het is zij, lieve Patje, jij hebt het allemaal gedaan. En je hebt het zo fantastisch gedaan. Dat doe ik je nooit na. Jullie allemaal wil ik bedanken voor het feit dat jullie de moeite hebben genomen om door storm en onweer en allerlei troep hier naar toe te komen, om mij te helpen deze dag door te komen. En ik weet ‘t... het stikt hier van de vrienden en kennissen, van heinde en verre, en die zijn allemaal maar gekomen, hé. Ga d’r maar aanstaan, ‘s morgens 4, 5 uur uit je nest, maar je hebt ‘t er voor over gehad en daar ben ik je dooden dooddankbaar voor. En jullie jongens, ik herken mijn lieve Patje in elk van jullie. Als ik je aankijk en dat vind ik zo troostgevend, ook al is mijn stem een beetje gebroken, ik ben nog steeds strong voor jullie. OK? En dank jullie allemaal wel.
We missen je...
