De plaatjes op internet en in de reisfolders voor het Caraïbisch gebied zijn zo aanlokkelijk dat het even geduurd heeft voor wij een keuze gemaakt hadden. Cuba natuurlijk wel héél aantrekkelijk, vooral ook voor die oude Amerikaanse auto’s waar Elly zo gek op is, maar Punta Cana op de Dominicaanse Republiek is het geworden. Maandag 12 januari naar het reisbureau geweest om te kijken of de accommodatie die we als nr. 1 op ons lijstje hadden staan beschikbaar was. Wat verwachten wij? Nou het hotel moet direct aan het strand liggen, comfortabel zijn en “all inclusive” bieden. Het zoeken e tussen “nu weg en zeg een anderhalve maand” leverde een hit op met als vertrekdatum de 22 januari e en niet geheel onbelangrijk met een héél aantrekkelijke korting. Zaterdag de 17 konden we de reis papieren al ophalen. Tuut, tuut dat is snel. We verblijven in het: Hotel
Occidental Grand Flamenco****
Het hotel heeft voor de beeldvorming een rondtoer op het internet gezet, zie hiervoor: www.occidentalhotels.com/grand/PuntaCana.asp en klik dan op “Virtual Tour”
Pagina 1 van 12
Donderdag 22-01-2009 Vroeg uit de veren, want inchecken begint al om 07.30 uur. Gisteravond nog even gekeken op www.schiphol.nl of de incheckbalie nog steeds balie 32 is en dat is inderdaad zo. Dit is de laatste balie in vertrekhal 3. Ook stond gisteravond nog aangegeven dat we zouden vertrekken van gate G8. Bij het inchecken voor ons helaas geen raamplaatsen, maar middenpad de stoelen 17E en 17F en boarden bij gate G7. We vliegen met een Boeing B767 en die heeft als stoelindeling 2 – 3 – 2 (A - B, D – E – F, G – H). Gek eigenlijk dat de letter C niet gebruikt wordt. Na het inchecken een beetje rondgeneusd in de taxfree shops en voor ons zelf een lekker stukje zeep en een geurtje gekocht. Rustig slenterend naar de gate en dan staat daar geen kist van Arkefly, want instappen voor Punta Cana is nu gate D2 geworden. En zo lopend naar D2 hebben wij ons half uurtje bewegen voor vandaag er alweer opzitten. Bij D2 staat ook nog geen kist, maar die komt om 09.30 uur binnen. Volgens de spotterlijsten op internet zou deze kist, de Boeing B767 met registratie PH-AHQ, om 08.30 uur al geland moeten zijn. Hij kwam leeg vanaf Frankfurt waar hij onderhoud heeft gehad en hoefde dus niet schoon gemaakt te worden. Eenmaal aan boord legt Elly gelijk het hoofdkussentje op de stoel om de afstand van 7252 km maar zo zacht mogelijk (uit) te zitten. We vertrekken van de Kaagbaan en om 11.05 uur komen de wielen los van de grond die pas om 21.30 uur Nederlandse tijd de grond weer raken.
De vluchtgegevens worden continu op de beeldschermen geprojecteerd. Voor Elly is het e de 1 keer dat zij deze route vliegt en het overkomt Maarten na zoveel vluchten elke keer ook weer dat wanneer je het vaste land van Noord Amerika bereikt, je denkt “ha fijn we zijn aan de overkant”. Uit eindelijk ben je dan, al lijkt dat niet zo, pas of nog niet eens halverwege je bestemming.
Elly kijkt uit naar het moment waarop ze de benen weer op moeder aarde kan zetten, maar als Maarten dan om 16.50 uur ongeveer ter hoogte van Quebec heel bemoedigend zegt “Lieverd, we zijn op de helft, dus nog 3626 km te gaan kan zij daar niet echt de lol van inzien. We zijn om 16.30 uur lokale tijd geland en de temperatuur is nog zo’n 25˚C. De aankomst op de luchthaven van Punta Cana is niet precies wat je zou verwachten. In plaats van “poko poko” was het een soort van “snel snel”. Snel een visum, in credit card formaat, voor US $ 10 kopen en die snel bij de volgende balie weer inleveren. Dan snel op naar immigration voor een stempel in je paspoort en dan snel, want er staan mensen achter je,
Pagina 2 van 12
met 2 mooie schonen verplicht en daar is niet onder uit te komen op de foto die je bij vertrek kunt ophalen. Bij vertrek bleek de foto “maar” US $ 9 te kosten plus natuurlijk nog US $ 1 voor de tipbox.
Na het ophalen van onze koffers op naar de balie van de reisorganisatie om de reisinformatie op te halen en om ons te laten vertellen welke transfer bus we moeten hebben en waar we die kunnen vinden. De busrit naar ons hotel duurt ongeveer een half uur en men is her en der bezig asfaltwegen aan te leggen, maar een groot gedeelte van de weg die wij afleggen is nog echt een ontwikkelingsland weggetje. Wat Elly opvalt is de troep die langs de weg ligt. Dankzij de airco in de bus is het redelijk uit te houden, maar wat verlangen wij naar een verfrissende douche. Bij het hotel aangekomen krijgen we echt het gevoel dat onze vakantie begonnen is, want we worden zeer vriendelijk onthaald en mogen onze koffers, met de mededeling “we take care, leave them here”, nauwelijks aanraken. Het inchecken
wordt aangenaam onderbroken door deze heerlijk frisse cocktail die ons wordt aangeboden.
Daarna worden we met de koffers, over een afstandje van zo’n 600 meter, ludiek naar onze kamer gebracht.
Ondertussen is de zon ondergegaan en na ons lekker opgefrist te hebben is het etenstijd. Daarna hebben we het strand even opgezocht en dan is het na zo’n lange dag goed rusten. Vrijdag 23-01-2009 Het is heel gewoon wanneer je van oost naar west vliegt je midden in de nacht wakker wordt, maar wij werden pas om half 5 wakker en hebben na vijven toch maar besloten om eruit te gaan. Zo lopen we al voor 06.00 uur (het is nog donker) in korte broek en shirtje over een stil strand. Jammer dat er
Pagina 3 van 12
bewolking ligt aan de horizon, waardoor we de zon niet uit de “zee” (de Atlantische Oceaan natuurlijk) kunnen zien opkomen al levert het wel een mooi kleuren scala op.
Tijd voor ontbijt en hier worden we heel gauw vriendjes
met de mensen van de bediening.
We laten ons het ontbijt buffet goed smaken en daarna gaan we slenteren langs de vloedlijn. Voorbij de hotels / ressorts staan op het strand de (gebruikelijke) souvenirtentjes.
Met op de middelste het bord van:
De souvenirtjes bestaan hoofdzakelijk uit houtsnijwerk en bamboe dromenvangers, maar vooral veel schilderijen en sieraden. Natuurlijk worden er ook veel sigaren en drank, vooral rum te koop aangeboden. Van 10 tot 12 de strandstoelen uitgeprobeerd met een verkoelend drankje onder handbereik. Om 12 uur naar het gebruikelijke welkomstpraatje. De excursies laten we aan ons voorbij gaan, want ze liggen of te ver weg of ze vinden op zee plaats. Lunchen en dan siësta onder de palmen op het strand. Tot de schemering nog bij het strandbarretje genoten van een paar verfrissende drankjes. Douchen, dineren en daarna nog even kijken bij de miniclub. Hier hoor je o.a. hetzelfde deuntje wat ze met die kleintjes zingen als in Turkije. Zaterdag 24-01-2009 Tegen 3 uur ’s morgens worden we wakker, waarvan toch? Elly kijkt nieuwsgierig door het raam en zegt het is niet zo maar een regenbuitje hoor het komt met bakken uit de hemel. ’s Morgens was het weer droog, maar nog wel wat bewolking bij een opkomend zonnetje. Dat het niet zo maar een regenbuitje was bleek wel, want het terrein had de vele regen niet helemaal kunnen verwerken. Plassen hier en daar en grasveldjes staan blank. Later hoorden we van andere vakantiegangers dat het de dagen voordat wij aankwamen gegoten heeft. Na het ontbijt worden we door een hotel medewerker opgevangen met de vraag of wij naar een voorstel van de hotelketen wilden luisteren. Ach waarom niet? De Nederlands talige “verkoper” is er niet en of wij bezwaar hebben tegen een Engels talige. Niet dus en zo worden we gekoppeld aan een Ier, Malcolm geheten. Deze Malcolm is een grappige man met een vlotte gladde babbel. De “verkopers” hebben tot taak om een lidmaatschap, als Royal Club Member, van deze hotelketen “aan te smeren”. Natuurlijk een prachtig verhaal aangehoord en hij liet ons ook de suite zien, waar je als VIP dan “gratis” zou kunnen verblijven. De suite is overweldigend mooi ingericht, een prachtig ruime badkamer en een echt hemel(s)bed. Als lid kon je dan binnen deze hotelketen, over de hele wereld, gratis overnachten. Het enige wat je nog bij zou moeten betalen was de reis naar en van en het “all inclusive” arrangement. Hier zit dus dat kleine addertje onder het gras, want het is er bij betalen. Het lidmaatschap kost éénmalig € 21.500 met een jaarlijkse contributie van een goede € 400. Voordeel was dat ook familieleden van dit lidmaatschap gebruik mogen maken. Ach tijdens dit verkooppraatje kwam er toch nog een tropisch buitje uit de lucht vallen, dus zaten wij droog. Nadat wij aangegeven hadden dat wij niet op dit aanbod ingingen / konden gaan kwam zelfs zijn superieur erbij en probeerde ons over te halen door te vertellen dat wij eventueel ook wel in termijnen zouden kunnen betalen. Nou niet dus! Wel hebben we een petje en een strandtas aan dit gesprek over gehouden. Na de lunch een flinke
Pagina 4 van 12
strandwandeling gemaakt en tegen vieren een strandbedje opgezocht met een drankje erbij en dan verder genieten van het uitzicht. Nou ja ook nog even verkoeling gezocht in zee. En het is haast niet e te geloven maar Maarten ging als 1 de zee in.
Voor het avondeten, we hadden allebei wel trek in een bakkie koffie, eerst nog even lekker op het terras gezeten.
Na het eten over het ressort gelopen, genoten van de aanleg van de laantjes en beplanting. Daarna nog even bij de miniclub, het optreden van de kleine kinderen gekeken. Hier zo ontspannen zittend overvalt ons het gevoel van loomheid en kost het moeite om de ogen open te houden, dus zoeken we onze bedden maar op.
Zondag 25-01-2009 Vroeg naar bed dan ook vroeg wakker en voor ons is dat vroeg vandaag half 6. Het is nog donker en bewolkt met nog heel kort een beetje regen. Tegen zevenen komt de zon op en gaan wij richting ontbijt. We zijn niet de eersten, want er zitten toch al een redelijk aantal mensen binnen. Na het ontbijt richting het strand waar de ligbedden lonken. Het is nu nog lekker rustig en de zon brandt al snel op onze ruggen. Een paar keer in zee geweest om af te koelen en op z’n tijd een drankje gehaald. Het eten en de siësta worden natuurlijk niet overgeslagen en zo brengen we luierend de dag door. Ons kleurenschema wordt zo aardig bijgewerkt en met uitzondering van de voeten van Elly zijn we haast niet verbrand.
Het ontmoetingscentrum ligt bij de incheckbalie, het restaurant, de bar en het terrasje. Hier is het de hele dag door best wel druk en voor het eten gaat een drankje, in één van de gezellige zitjes, sissend naar binnen.
Pagina 5 van 12
Wat ons tot nu toe zo opvalt is dat we weinig dieren, met name vogels zien. Vanmorgen één pelikaan langs de waterlijn zien scheren en gisteren in het park hier bij de vijver een kleine witte reiger, die zijn vismaaltje bij elkaar dacht te scharrelen. Verder hoor je wel wat vogelgeluiden, maar de vogels krijgen we niet te zien. Een enkel hagedisje laat zich nog wel eens zien en naast wat vliegjes, kleine miertjes en een paar vlinders is er geen fauna te bekennen. Maandag 26-01-2009 Elly wordt om half 6 wakker door de regen en draait zich dus nog maar eens om. Dit alles gaat volledig aan Maarten voorbij. Tegen zevenen is het opstaan geblazen, want het zonnetje schijnt. Ontbijten, daarna de badlakens wisselen en ligbedjes met een parasol opzoeken. De voeten van Elly moeten vandaag zoveel mogelijk uit de zon blijven, want zij zijn echt gevoelig op het pijnlijke af. Maarten komt best aan zijn trekken hier. Voor ons ligt en Russisch stelletje, zij een prachtig, mooie jonge meid en hij moeilijk in te schatten qua leeftijd maar een sportfiguur, brede schouders en een wasbordje. Zij straalt één en al vrolijkheid uit en bij hem kan er nauwelijks een glimlach af. Voor Maarten is dit het prototype van een “KGB-officier”. Leuk hoor mensen kijken en voor al hoe zij met elkaar omgaan. We merken wel dat deze vakantiebestemming ook veel Russen trekt, al zijn zij niet zo overweldigend aanwezig als bijvoorbeeld in Turkije. Naast het spotten van mensen komen we ook nog aan het vliegtuig spotten toe. Er vliegen regelmatig wat helikopters langs en ook deze bijzondere.
Het vliegt, kan varen en heeft nog een registratie ook.
Je fantasie zou aardig op hol kunnen slaan bij de vraag wat er gefotografeerd wordt?
Op het strand is van alles te doen, volleybal, voetballen met van die kleine doelen, aerobics en er wordt o.a. ook les gegeven in merengue de dansstijl afkomstig uit de Dominicaanse Republiek. Maar van dat alles kan je moe worden, dus….. Aan het aerobics en merengue doet een Amerikaanse “tut hola” mee en die weet onze lachspieren een aantal dagen aardig bezig te houden. Het is een klein broodmager ding, met een motoriek van een bezemsteel, waarbij het ritmegevoel totaal ontbreekt. Alle bewegingen die voorgedaan worden ijlen bij haar na en voert ze in spiegelbeeld uit. Jammer, dit hadden we eigenlijk op film moeten kunnen vastleggen.
Onze kamer is opgeruimd en op bed vinden we deze handdoek met daarnaast een uitnodiging voor een cocktail morgenavond om 18.00 uur. Achteraf hoorden wij dat elke dinsdagavond de nieuw aangekomen gasten uitgenodigd worden voor een cocktail. Dit hebben wij toch nog niet eerder meegemaakt.
Pagina 6 van 12
Dinsdag 27-01-2009 Vannacht heeft het toch nog wat geregend en nu staat er een flinke wind, die recht uit zee komt. Na het ontbijt toch even geprobeerd of het te doen was aan het strand. De temperatuur is lekker, maar door het opstuivende zand gaan we maar richting zwembad. Hier is veel minder schaduw te vinden en koelen we dus maar af in het water. Maarten gaat drankjes halen en staat dan voor de keuze waar zal ik dit halen? Strand, nee iets te ver. Bij de lobby, nee ook iets te ver. Nou dan maar bij de poolbar. Hiervoor moet hij, en dat terwijl zijn zwembroek net weer droog is, tot kruishoogte het water in.
In de namiddag, de wind is iets gaan liggen, een flinke strandwandeling gemaakt. Bij één van de hotels is aan het strand een soort kanseltje opgezet en wordt er een huwelijk voltrokken. Apart hoor, trouwen op het strand! Een paar dagen later zouden we nog een trouwerij aan het strand zien. Wij gaan voor het diner ook op de uitnodiging voor de cocktail in en krijgen bij aankomst een glaasje champagne en een snack aangereikt. Het is een leuk gebaar. Maar de champagne, nou lekker is anders. Woensdag 28-01-2009 Goedemorgen het giet weer, maar wanneer we gaan ontbijten is het droog. Na het ontbijt, we zijn net bij de kamer begint het weer. Op zich niet zo erg, want Maarten heeft last van een kleine tropische storing en moet dichtbij een toilet blijven Zijn darmen houden hem toch nog een paar dagen flink bezig. In de loop van de ochtend klaart het op en ’s middags hebben we heel even buiten het hotel de plaatselijke winkeltjes bekeken maar weer gauw gemaakt dat we wegkwamen, omdat we bijna elk winkeltje in gekletst / getrokken werden.
Pagina 7 van 12
Langs de weg naar het hotel nog wat foto’s gemaakt van o.a. deze vlinder.
Na het eten ’s avonds is het op het terrasje voor onze kamer nog met een lekkere temperatuur heerlijk vertoeven. By the way: Het is vandaag alweer 2 jaar geleden dat Elly van “Tukker” “Katukker” werd. Donderdag 29-01-2009 Hebben we beiden last van “tropenkolder”? Elly is vannacht een tijd aan het woelen geweest en heeft een tijd op ons terrasje gezeten. Een paracetamolletje en het concert van krekels brengen rust en bij zonsopkomst is zij een stuk opgeknapt. Met slechts een enkel wolkje aan de hemel en onder de parasol is het goed uit te houden op het strand. Maarten z’n darmen spelen weer op en voor de rest van de dag is hij heel terughoudend met eten en drinken. Gelukkig voelt hij zich niet ziek. Vrijdag 30-01-2009 We zijn de dag rustig begonnen. Ontbijtje, daarna relaxen onder de palmbomen. Lunchen, siësta en om ons vochtniveau op pijl te houden moet er toch regelmatig een drankje naar binnen gewerkt worden. Om geen doorlig plekken te krijgen, maar ook om een beetje af te koelen, lopen we regelmatig even de zee in. We maken een praatje met andere vakantiegangers en wat is het toch leuk om mensen te bekijken. En zo aan tutterend brengen we eigenlijk de hele dag door. Na het avondeten nog een wandeling rond het ressort en dan is het weer over en sluiten voor vandaag. Zaterdag 31-01-2009 Voor het ontbijt al een plekje op het strand gereserveerd en dat is maar goed ook want er zijn al veel bedjes en parasols “besproken”. Na een lekker ontbijt is het goed toeven onder een wolkenloze hemel. In de vroege morgenuurtjes en tegen zonsondergang kunnen we even lekker bakken in het zonnetje, maar daar tussen in is het echt zo veel mogelijk in de schaduw blijven. De enige momenten, waarop wij vol in de zon komen is bij het halen van een drankje, in zee gaan en om te gaan eten. Tussentijds babbelen we ook regelmatig gezellig met Helga en Jan. Een leuk spontaan stel dat in het verleden een aantal jaren hier op de Dominicaanse Republiek heeft gewoond en dus vloeiend Spaans spreken. Van het één komt het ander en (e-mail)adressen worden uitgewisseld. Tegen vieren ook nog even in zee geweest, maar door de weer aanwakkerende wind krijgen we al snel kippenvel en gaan we maar opwarmen in de volle zon. Bij de strandbar vermaakt een Amerikaanse dame, het had een zus kunnen zijn van Tina Turner, de mensen met luide verhalen en een ontzettend harde lach. Grappig om te zien dat haar man, een klein iel blank mannetje er zo sullig bij staat en hoe hij achter haar aansjokt. Na zonsondergang naar de kamer, douchen en voor het eten nog een drankje halen. Zondag 01-02-2009 Vanmorgen weer vroeg naar het strand, maar helaas vandaag ook weer bewolking aan de horizon. Het moet van de week toch nog een keertje lukken om de zon op te zien komen hoor. Gelijk maar weer een plekje in de schaduw gereserveerd, want met dit windje erbij is het oppassen geblazen. Je verpiept voordat je er erg in hebt en we hebben de afgelopen dagen al aardig wat “kreeften” zien lopen. Insmeren en zoveel mogelijk in de schaduw blijven is het devies vandaag dus weer. In de ontbijtkeuken werden in twee hoeken de eieren en de omeletten gebakken. Tot nu toe ging Maarten links en Elly rechts. Waarom? Toeval denken we zo. Maar het viel Maarten op dat Elly altijd heel vrolijk met haar eitjes aan tafel verscheen. De opmerking van Elly was steevast “wat een aardige jongen is die Maxinio toch”. Vandaag moest Maarten zijn omelet ook maar eens bij die Maxinio bestellen, al was het alleen maar om….. Ook hij is net als de andere mensen hier één en al beleefdheid en als je deze mensen ook vriendelijk behandeld kun je niet meer kapot. Wat bij hem zo
Pagina 8 van 12
opvalt is dat hij verlegen overkomt, maar heel goed in de gaten houdt wie er in de rij staan en lui die proberen voor te dringen krijgen ondanks zijn schuchterheid geen schijn van kans en worden pas geholpen wanneer zij aan de beurt zijn. De dag verder doorgebracht met lezen, niks doen, afkoelen in zee en nog even gezellig gebabbeld met Helga en Jan. Jammer zij gaan, net als een flink aantal andere Nederlanders, vanmiddag naar huis. Zo tegen drieën hebben we ons omgekleed en zijn naar de lobby gegaan om ze uit te zwaaien. Hier en daar nog even gekletst en de laatste ogenblikken met Helga en Jan door gebracht. Bij het uitzwaaien veel verbaasde gezichten want men is schijnbaar niet gewend om op een vakantie adres uitgezwaaid te worden. Helga werd zelfs een beetje emotioneel, maar dat is heel begrijpelijk na de gesprekjes die we gevoerd hebben. Zij gaat een zware tijd tegemoet en wensen haar heel veel sterkte toe. We blijven zwaaien tot dat de bus om de hoek verdwijnt. Om onze gedachten hierover een beetje te verzetten gaan we een flinke strandwandeling maken richting scheepswrak. Stevig doorlopend is dat toch iets meer dan een uur. Onderweg nog wat foto’s gemaakt
en tegen zessen was het tijd om terug te gaan. Tja en als dan de zon ondergaat wordt het gauw donker hoor en zo kan het gebeuren dat je al pratend het hotel voorbij loopt. Dat overkwam ons dus. We schatten dat we ons hotel zo’n kilometertje voorbij gelopen zijn. Al met al heeft die wandeling ons opgelucht. In de lobby hebben we eerst nog met een bakkie koffie zitten uitpuffen en gingen we later dan we gewend zijn aan tafel. Niet verwonderlijk dat we als een blok in slaap zijn gevallen. Maandag 02-02-2009 We worden weer wakker gemaakt door een flinke regenbui, maar dat maakt niet uit hoor want een uurtje later schijnt de zon al weer volop. Handdoeken op de strandbedjes gelegd, ontbijten en dan weer luieren.
Ook vandaag weer langs de waterlijn gewandeld en daar komen we deze man tegen. Op het strand staan ook zijn duikflessen. Nieuwsgierig als we zijn maken we een praatje met hem en hij laat zijn “opbrengst” zien, n.l.: 2 muntstukken van 50 roebel elk.
Pagina 9 van 12
Van Helga en Jan het verhaal gehoord dat deze man, we hadden hem al een aantal keer langs de waterlijn zien scharrelen, de afgelopen week te hulp geroepen was bij het zoeken naar 2 ringen van een oude Canadese dame. Deze ringen, haar trouwring en de trouwring van haar grootmoeder, waren naast haar strandbedje in het zand gevallen en vind die dan maar eens terug. Met zijn detector zijn allebei de ringen terug gevonden. Het is gewoon stil vandaag. De mensen waar wij anders een babbeltje mee maken zijn naar huis en eigenlijk missen we ze wel een beetje. ’s Avonds en dat blijkt elke maandagavond te zijn is er voor de “Royal Club Members” een disco en BBQ-avond op het strand. Dit begint bij zonsondergang en om half negen wordt er dan vuurwerk de lucht in geknald. Dinsdag 03-02-2009 Wanneer Elly tegen half zeven wakker wordt denkt ze even dat het weer regent, maar dit keer is het de douche waar Maarten onder staat. Waarom zo actief? Nou misschien komt de zon nu wel helder op en dat schouwspel moet dan toch weer gedigitaliseerd worden. Met de handdoeken om alvast bedjes te reserveren en zijn camera gewapend gaat hij de deur uit. Elly vindt dat allemaal geweldig en sluit haar jaloezieën nog maar een tijdje. Als Maarten aan het strand komt begint het te schemeren en aan de horizon hangt bewolking, die echter snel breekt en oplost.
Het blijft, net als de zonsondergang, een fascinerend schouwspel.
Maarten is niet de enige, want er staan veel mensen gewapend met een camera klaar om deze happening vast te leggen. Er staat weinig wind en het beloofd een warme dag te worden. In de loop van de dag trekt het windje aan en is het onder de parasol goed uit te houden. Geen wolkje aan de hemel en wij voelen ons lichamelijk en geestelijk ook zo. Geweldig gewoon zo druk als wij het kunnen hebben met niets doen. Woensdag 04-02-2009 Voor ons komt figuurlijk elke dag het zonnetje op, maar vandaag heeft dat iets speciaals, want drie jaar geleden zagen we elkaar voor het eerst in het “eggie”. Elly wilde perse vandaag het opkomende zonnetje omarmen, dus weer vroeg op.
Ja hoor, ze heeft hem “gevangen”. Wij zijn weer niet de enigen, want ook nu staan er weer veel mensen met “dit wil ik zien”.
Het is onze laatste volle dag hier en dus halen we er het maximale uit. Zon, zee, strand, natje en droogje en niet te vergeten relaxen. De zee is wat woeliger vandaag. De wind trekt weer iets aan en dat brengt lekker een beetje verkoeling. Hoe warm het hier is hebben we nog steeds niet kunnen ontdekken, want nergens wordt de temperatuur aangegeven, maar wij schatten dat het steeds aardig richting de 30˚ C loopt. Gek hè, dat zo’n dag niets doen zo snel voorbij kan zijn. ’s Avonds het vervelendste van de vakantie, n.l. de koffers alweer vast inpakken.
Pagina 10 van 12
Donderdag 05-02-2009 Omdat we gisteravond de koffers zo goed als ingepakt hebben kunnen we nu nog een paar uurtjes aan het strand genieten. Er zit nog net genoeg in het flesje zonnebrand, beschermingsfactor 50+, voor een laatste insmeerbeurt. Goed uitgekiend toch? Maarten drentelt afwezig over het strand en Elly vraagt “wat gaat er in dat hoofd om”? Het antwoord is “dat je op zo’n tropisch eiland de wereld aan je voorbij kunt laten gaan, zonder ook maar op de hoogte te willen zijn wat er elders op de wereld gebeurt”. Dat dit een klein beetje in tegenspraak is met het feit dat hij vanmorgen een SMS-je naar Nancy stuurde met de vraag of ons vliegtuig op tijd van Schiphol vertrokken was, zag hij maar even over het hoofd. Aan het eind van de ochtend kunnen we voor het uitchecken nog even douchen en dan leveren we om 12.00 uur de sleutel in.
Voor het eten toch nog even genieten van de allerlaatste
Om 2 uur ’s middags worden we opgehaald. De tocht naar de luchthaven is met het verkeer hier weer een belevenis op zich. Links en rechts inhalen en ingehaald worden. Op kruispunten rijdt men kris kras door elkaar en als er al een systeem inzit dan hebben wij dat in ieder geval niet kunnen ontdekken. Bij het inchecken staat naast ons een jong stel dat problemen heeft. Zij nemen meer dan 20 kilo per persoon mee terug en er is gewaarschuwd dat men er heel streng oplet. Omdat wij comfort klasse vliegen geldt voor ons een 25 kilo limiet en daar komen wij niet aan. Uit eindelijk moet het stel € 60 bij betalen om de 5 kilo overgewicht mee te krijgen. Dan door de controle, die niet zo veel voorstelt, want het flesje drinken dat Elly in haar tas heeft valt schijnbaar niet eens op. Maarten krijgt nog even de gelegenheid om wat te spotten en naast Amerikaanse vliegtuigen die hij al gezien heeft pakt hij toch nog een paar nieuwe mee. Het vliegtuig, dezelfde als waar we mee gekomen zijn en waar we ook al eens een keer mee naar Turkije zijn gebracht staat er al. Helaas krijgen we weer geen raamplaatsen en zitten we dit keer achter elkaar op de stoelen 20D en 21D aan het gangpad. We vliegen eerst westwaarts om vakantiegangers op Montego Bay in Jamaica op te halen. Hier blijven we een uurtje aan de grond staan om te tanken en dan komen de “blanke” vakantiegangers aan boord. Het blijkt dat zij nagenoeg geen zon hebben gehad en veel regen. Dat is dan toch wel zonde hoor, wanneer je denkt een zonnevakantie te boeken. Na “take off” van Montego bay gaat het weer oostwaarts terug naar de Dominicaanse Republiek en bij Santa Domingo vliegen we noordwaarts richting Bermuda. Vandaar op Ierland aan en dan over Manchester naar Schiphol. Na een vlucht van zo’n 10 uur landen we op de Polderbaan. Omdat we de nacht en ochtend tegemoet vlogen is het ondertussen vrijdag geworden.
Pagina 11 van 12
Vrijdag 06-02-2009 Vorig jaar kwamen we een dag eerder terug van Brazilië en stonden Nancy en Linda ons op te wachten met de blijde boodschap dat Nancy zwanger was.
Vandaag worden we opgewacht door Nancy en Jessie. We drinken samen nog even wat bij Delifrance en het is geweldig om te zien hoe die kleine meid de boel al observeert. Zij vindt het maar wat interessant hoe opa zijn koffie drinkt en steeds die beker weer aan zijn mond zet.
Tot slot Voor ons een fantastische vakantie in een heerlijke omgeving met heel vriendelijke mensen die hun best doen om het je naar de zin te maken. Het was voor ons wat we zochten, rust, zon, werken aan ons kleurenschema, zee, strand en een verzorgd hapje en sapje. En wat het kleurenschema betreft, nou…..
Pagina 12 van 12
