OP STAP MET JEZUS KRUISWEG 2013
Vandaag, Goede Vrijdag, gaan mensen overal ter wereld, solidair met Jezus, een eind weg met hem mee. Stapsgewijze, via zijn lijdensweg, willen we ons ook verbonden weten met de velen die te lijden hebben onder onrecht en geweld. Veertien keer staan we stil bij de laatste tocht van Jezus.
Statie 1 Jezus wordt ter dood veroordeeld. Vormselgroep Vjera
Pilatus wast zijn handen en zegt : “Met deze man heb ik niets te maken. Wie kiest om voorrang te geven aan de kleinen, de zwakken, die weet dat hij risico’s neemt. Wie mensen steeds nieuwe kansen geeft, weet dat hij het deksel op zijn neus kan krijgen. Wie voor de waarheid opkomt wordt –ook vandaag nogweggevoerd, gefolterd, of vermoord. Wie zich verzet tegen onderdrukking wordt vaak niet gehoord.
Durven wij ingaan tegen de stroom? Zijn we niet allemaal een beetje Pilatus? Gelukkig zit er misschien ook wel iets van Jezus in elk van ons. Dat is toch wat we als christen proberen: de weg van Jezus volgen.
Statie 2 Jezus neemt zijn kruis op Parochieraad Don Bosco
Wie van mensen houdt, die lijdt er aan. Toen Hij in de hof van Olijven tot zijn Vader bad: “Vader, als het kan, laat dit aan mij voorbijgaan.”, toen wist Hij : “Ik zal van ze blijven houden !” Hij zwijgt, neemt zijn kruis op, en gaat zijn weg.
Ik kijk naar de af te leggen weg vanuit het Hof van Olijven Daar op het kruis wordt ook mijn leven gered. Ik ga mee, ik draag mee. Mijn liefde, jouw liefde voor iedereen. Ik ga je weg mee en zeg : ik wil er zijn voor jou.
Statie 3 Jezus valt voor de eerste keer Vormselgroep Tutti Insieme
Ook Hij kan door de knieën gaan. De spot van Pilatus, de minachting van schampere geesten, de gesel van verdachtmakingen, werden Hem te zwaar. Ontmoediging, het lijden rondom ons, er alleen voor staan, kan de kracht van ons hart doen afnemen. En toch stond Jezus weer op om door te gaan. Zijn Keuze staat vast : Hij zou van mensen blijven houden. Zijn “Ja” was radicaal. Ook toen zijn vrienden hem in de steek lieten, bleef Hij zijn keuze gestand. En onze keuze? Tussen rijk en arm, tussen sterk en zwak, langs welke kant gaan wij staan? Is onze stem nog sterk genoeg, of heeft moedeloosheid ons doen opgeven? Wat geeft ons dan de kracht weer op te staan?
Jezus valt voor de eerste keer. We dragen allemaal af en toe wel eens een zware last op onze schouders. Soms is die last zo zwaar, té zwaar…ondraaglijk. Af en toe vallen we er bij neer… of laten we ons vallen! Een teken van zwakte? Maar we kruipen ook weer recht! Ook een teken van sterkte dus!
Statie 4 Jezus ontmoet zijn moeder Ploeg Don Bosco
Bij de opdracht in de tempel zei de bejaarde Simeon tot Maria : “Dit kind zal een teken van tegenspraak zijn, en uw hart zal door een zwaard doorboord worden.” Als iedereen voor het onheil vlucht blijven moeders hun kind in nood nabij. Moeders durven blijven vechten.
Ook Vaders zijn vechters, staan we ons kind niet allemaal bij in tijden van nood ? Moeder en zoon ontmoeten elkaar Teken van verbondenheid, kracht en Ware liefde. Het kruis tussen hen in.
Statie 5 Simon van Cyrene helpt Jezus het kruis te dragen Femma Zelfs een God-mens heeft maar twee handen en een zwakke schouder. Gods mensen in nood doen ook beroep op ons. Mensen onder druk vragen ons, om onze schouders er mee onder te zetten, voor meer gerechtigheid. Soms zijn het bange schouders, soms bevende handen, maar het doet deugd als je voelt : “ik sta er niet alleen voor”. Ik voel het kruis minder zwaar wegen.
In het duister zitten, verlaten, bang, gekwetst, moedeloos, eenzaam, vergeten. Wachten, wachten en wachten op warmte, aandacht, licht… Femma-vrouwen kunnen en mogen voor anderen een reikende hand, een steunende schouder zijn. Zij spreken woorden van troost, bemoediging, vrede, respect, rechtvaardigheid. Zij reiken kansen aan tot ontplooiing, zelfvertrouwen en creativiteit. Femma-vrouwen dragen anderen in goede en kwade dagen en gaan zo samen wegen van duister naar licht.
Statie 6 Veronica droogt het aangezicht van Jezus af Vormselgroep Tredici Arcobaleni Handen die deppen een lijdend gelaat, helen het lijden niet, het verzacht het leed. Zalvende handen dragen mee de pijn van een hart dat weent. Van in den beginne tot in de kerk van nu, zijn er vrouwen die met zalvende handen, de pijn van kerkmensen verzachten. Meer dan met strijdend vuur is de wereld gebaat met zachte moed.
Overal in de wereld zijn er vrouwen en mannen die meer dan met strijdend VUUR zich inzetten voor de wereld met zachte moed en zalvende handen. Wie zijn de helden van vandaag… Wie zijn onze helden …
Mensen van overal, kleine, grote, jong en oud Mensen die we dagdagelijks ontmoeten Mensen die soms moeilijke keuzes maken Mensen die gaan voor hun dromen
In onze hand kan je een zalf vinden om te zalven … neem gerust eentje mee en zalf de handen van iemand die je dierbaar is.
Statie 7 Jezus
valt voor de 2e keer
Vormselgroep – eerste vormselgroep
Het zijn niet altijd zware slagen die een mens murw krijgen. Zeer vele waarom’s benevelen wat we voor ogen hebben, doen ons twijfelen aan de zin van ons vechten, verzwaren het hout van het kruis. Het kan op een eerste sterven lijken, zo van : het kan niet meer. En al is het lijf doodop, het hart wil niet begeven, het blijft kloppend sterk en doet je op staan, het doet je verder gaan. Ook vandaag zijn er mensen die niet van opgeven weten, die en andere weg durven gaan, een weg van vergeving en herstel. Sommige zijn ten onder gegaan aan hun liefde : Mgr. Romero in El Salvador, Damiaan in Molokai, Walter Voordeckers in Zuid-Amerika. Anderen staan op, trekken een duidelijk spoor naar nieuwe wegen: Desmond Tutu in Zuid-Afrika, Jeanne Devos in India; En de zoveel niet gekenden die voor de vrijheid op staan.
Een tweede keer vallen is ten prooi vallen aan de twijfel; of je kunt doorgaan of er onder doorgaan. Het overheersende zwart, de tegenslag, lijkt de overhand te nemen ten aanzien van kleur. Je hebt nog restjes hoop maar zijn ze voldoende om je te laten opveren en je te verzetten of geef je je gewonnen? Vier kwadranten (verenigt/verdeelt door het kruis): Het eerste kwadrant (rechtsboven): slecht nieuws van buiten af: zo deprimerend komt het slecht nieuws van alle kanten op je af, je kan er niet naast kijken.
Het vierde kwadrant (linksboven): alle moeilijkheden en problemen die jou of mensen die je na staan werkelijk overkomen.
Het derde kwadrant (linksonder): goed nieuws: dat komt in mindere mate op ons af, maar kan zo’n deugd doen. Het tweede kwadrant (rechtsonder): kleurige handen op een witte achtergrond, van mensen, familie, vrienden, die ons dragen en (onder)steunen. Deze mensen maken dat we terug recht geraken, terug energie hebben en verder kunnen. Al deze dingen komen op je af, drukken je naar beneden of geven je steun, onderling slechts gescheiden door een smalle witte lijn. Het wit begint als een smalle strook (links midden) maar verbreedt tot een heel vlak, waarin vagelijk nog een gezichtloos figuur te zien is. Die figuur zijn mensen die we qua vorm herkennen als mens maar niet als persoon, niet als een herkenbaar gezicht. Mensen verloren / vergeten in de plooien van onze maatschappij. De verbindingslijn tussen deze vier kwadranten: dat ben jij zelf. Vind je nog voldoende kracht om opnieuw op te staan, na de zoveelste tegenslag? Waar blijf je kracht vandaan halen? Of ben je einde verhaal en dreig je te vervagen in het stof van deze wereld? Bied je nog persoonlijke weerstand tegen de wereld of wordt het je teveel?
Statie 8 Jezus troost de wenende vrouwen Doopteam
De vrouwen bleven Hem volgen en treurden om Hem. Jezus keerde zich naar hen en zei: “Ween niet om mij, maar huil liever om jezelf en om je kinderen.” Ween om gebroken mensen om je heen. Maar ween je ogen niet dicht, blijf kijken en zien wat er om je heen gebeurt. Een mens moet dikwijls nieuw geboren worden in het leven; en geboren worden gaat niet zonder pijn.
De vrouwen bleven Hem volgen en treurden om Hem. Jezus keerde zich naar hen en zei: “Ween niet om mij, maar huil liever om jezelf en om je kinderen.” Ween om gebroken mensen om je heen. Maar ween je ogen niet dicht, blijf kijken en zien wat er om je heen gebeurt. Een mens moet dikwijls nieuw geboren worden in het leven; en geboren worden gaat niet zonder pijn. Een open oog geschilderd om te zien wat er om je heen gebeurt… Wenen betekent betrokkenheid, betrokkenheid geeft hoop. Betrokkenheid op onze kinderen, op de maatschappij rondom ons, dichtbij en ver. De kranten staan er vol van, kijk maar in het oog, de film van het leven. Sterven om opnieuw geboren te worden,...... Ook Felix De Boeck geeft ons zijn versie van moeder en kind, van verdriet en vreugde, sterven en geboren worden,....
Als muziek hoor je het lied : Signalen – Herman Van Veen
De dwaze moeders op het plein, wier kinderen verduisterd zijn en die nog steeds, de jaren door, riepen om gehoor. Ze schuifelen door het journaal, geef hun een teken, een signaal. Dat geen enkele deur eeuwig dicht zal zijn, dat aan het eind van de tunnel weer licht zal zijn. Gezinnen die de apartheidswaan meedogenloos uiteen liet staan. Ze komen toch weer bij elkaar, voor even maar. Want liefde is daar illegaal. Geef hun een teken, een signaal : dat geen enkele deur eeuwig dicht zal zijn, dat aan het eind van de tunnel weer licht zal zijn. Vervolgden om geloof of ras, vervolgden om wat vader was, vervolgden met het schietgebed van Jezus, Marx of Mohammed, vervolgden om een ideaal, geef hun een teken, een signaal. Dat geen enkele deur eeuwig dicht zal zijn, dat aan het eind van de tunnel weer licht zal zijn. De dwaze moeders op het plein, wier kinderen verduisterd zijn en die nog steeds, de jaren door, roepen om gehoor. Zoals de mijnwerkers in de mijn, de redding moet al bezig zijn, de anderen zijn hulp gaan halen, het wachten is op de signalen.
Statie 9 Jezus valt voor de derde keer Suma Kanthaty koor
Er is geen andere weg dan de mijne, die zal ik uiteindelijk zelf moeten gaan. En soms denk je: het is te veel. Het kan niet meer. Maar je hart zegt: ik moet verder. Driemaal vallen, viermaal opstaan. En de weg van God, mijn weg als mens, is een lange weg. Hebben wij nog de moed, hebben wij nog de kracht om na het vallen toch weer op te staan, en anderen ook een helpende hand te reiken?
Als koor hebben we een eigenheid, een weg die we uiteindelijk moeten gaan. Elk koor is wat het is, en kan met een notenbalk een weg uittekenen, samengehouden door een sleutel, die de toon legt en ons op weg zet, de weg van ons bestaan. Een weg met veel, soms minder noten en rustpunten, een brede weg, waarop iedereen zijn toonhoogte vindt. Want “elke noot heeft zijn belang soms kort, héél kort, soms lang, héél lang, menige noot of rust is zelfs een overgang maar hoe kort of hoe lang, het maakt geen punt”
De weg slingert door een wereld van explosies, spat open van geluk en tegenslagen. We geven ons over aan wat het leven op onze weg in petto heeft, we aanvaarden en gaan op de knieën. Een weg van vallen en terug opstaan. Go with the flow… Dit is het einde, denken we dan, maar telkens opnieuw verschijnt er achter de bocht een nieuw lied, een nieuwe inbreng, een nieuwe kracht. Een wereld van vallen en opstaan, het nogmaals proberen, met veel oefenen en naar elkaar luisteren. Sta op en zing!
Statie 10 Jezus wordt van zijn kleren beroofd. Onthaal en relatiedagenteam
Jezus staat naakt voor zijn beulen. De uiterste vernedering: alle beschutting afgenomen, ook je eer, ook je goede naam. “Zij dobbelden om zijn kleren.” Hebzucht kan veel vriendschap stuk maken. Spelen wij ook mee, met het spelletje van : altijd meer?
Trouwen voor de kerk, kiezen voor elkaar, samen door het leven gaan... Je kan het op 2 manieren, dobbelen om zijn kleren, ieder voor zich met het gelijk in zijn vaandel. Ruimte en tijd voor het ik en bijna geen voor de wij. Een dubbeltje op zijn kant, een wilde gok, een vluchtige fun beslissing. Het loopt wel los als we elkaar maar in alles de vrijheid geven, loslaten,.... Als het niet lukt gaan we toch wel terug uit elkaar want we zijn uit elkaar gegroeid. We kunnen ook kiezen voor de moeilijke weg, de hobbelige weg, de weg samen, vallen en opstaan. Liefde als werkwoord zien, de weg van verbondenheid en betrokkenheid,... Samen ontdekken dat hoe verder je bent op het hobbelpad, het alleen makkelijker wordt en ook steeds groener. De weg van geven en nemen. Aan ons de keus,....
Statie 11 Jezus wordt aan het kruis genageld Rik Devillé Als alles weg is : naam, eer, bezit, beschutting, dan spreekt alleen nog de kracht van het hart. Zelfs naakt was Zijn kracht voor hen nog zo gevaarlijk, dat hij met handen en voeten vastgespijkerd wordt, dat Hij vastgenageld wordt, tot eeuwig zwijgen. Daarom kijken we uit naar mensen, vrouwen en mannen die Zijn stem weer de kracht van Zijn hart geven
Terwijl zij vastnagelden keken wij toe iemand zuchtte: och arme, wat zijn mensen beulen voor elkaar Plots trekt een omstaander het kruis uit de door bloed doordrenkte grond En draagt de mens op het kruis naar een veilige plek om de spijkers te verwijderen Een mens bevrijden van de stalen pinnen die zijn lijf en geest hebben geschonden Pas als ik zijn genezen littekens zie kan ik weer geloven dat mensen niet enkel beulen zijn.
Statie 12 Jezus sterft aan het kruis Ploeg Sint Vincentius
De dood is donker, als een onweer dat over ons heen schuift. Ook bij Jezus was er die schreeuw in het duister. Zelfs Hij vroeg : “Vader, waarom hebt ge mij verlaten?” In het besef dat Hij de mensen lief heeft gehad tot aan de grens va n zichzelf, zei Hij : “Het is volbracht” Toen Hij stierf kwam zijn Geest tot leven. Precies op dat moment breekt het leven door. Valse zekerheden worden ontmaskerd. Wanhoop en angst worden overwonnen, en tilt een mens tot over zijn grens. Er groeit een nieuwe gemeenschap van breken en delen, een gemeenschap van nieuwe verbondenheid.
Statie 13 Jezus wordt van het kruis gehaald Johan en Hilde Veys-Van Parys en kinderen
Een toeschouwer bij het kruis zei: “Dit was een waarachtig mens.” Een lichaam, roerloos koud, waarvan het hart de laatste druppel bloed heeft laten lopen. Goede levenden spreken het sterkst als zij gestorven zijn. Treurende mensen onder het kruis rouwen om hun eigen pijn en hun gemis. Milde handen leggen Hem in de schoot van zijn moeder.
Of je nu leeft en ademhaalt of aan het sterven bent, als er maar iemand is die om je geeft je van je kruis afhaalt, je kent of je nu heel de wereld wint of vastgespijkerd wordt en afgekraakt, als er maar iemand is die je bemint die voor je zorgt en bij je waakt zoals een moeder bij haar kind of je nu veel respect afdwingt of helemaal ontheemd en hulpeloos wordt opgehangen als er maar iemand is die je omringt je in de armen neemt, je kan ontvangen of je nu tegenkanting krijgt een doornenkroon, een judaskus, als er maar iemand is die zwijgt en die je dood-gewoon een schoot biedt en wat rust zoals Maria aan haar zoon
In de armen van Zijn Moeder hebben ze het levenloze lichaam van de Zoon gelegd. De Evangeliën zeggen niets over hetgeen zij toen voelde. Het is alsof de Evangelisten door deze stilte haar verdriet, haar gevoelens en haar herinneringen wensen te respecteren. Of dat zij zich eenvoudig niet in staat voelden dit uit te drukken.
Met dezelfde handen waarmee we mensen
vastspijkeren, vastpinnen, afkraken, ophangen, uitsluiten, veroordelen, (omwille van hun geloof, uiterlijk, status geaardheid, huidskleur, handicap, levensstijl…) kunnen we mensen ook vrijmaken, onthalen, toevertrouwen,
opvangen, zegenen, zalven, herbergen, helen, een plek geven en gunnen voor het kruis staan is beseffen dat we kunnen kiezen: actief meedoen aan en zwijgzaam toezien bij onrecht of opkomen en zorg dragen voor de gekwetste diep geraakt in stilte en woordenloos zoals moeders dat kunnen - maar ook vaders – “God heeft geen andere handen dan de onze”
Statie 14 Jezus wordt in het graf gelegd Bijbelgroep
Jozef van Arimatea geeft zijn graf en nieuw linnen. Zachte handen dragen een beminde dode, wikkelen hem in de doeken en leggen hem in het graf. De vrouwen haasten zich om balsemende kruiden klaar te maken. Intussen wordt de steen voor gerold. In de duistere aarde rust het gestorven zaad en kiemt tot nieuw leven. God heeft zich vertoond in een menselijk, machteloos wezen. Op het punt van leven en dood, komt Hij tot opstand. Zo is God een God van levenden, niet van doden. Het kruis, symbool van lijden en dood, is nu een teken van herboren leven geworden.
Links, het rouwende ouderpaar, naar het beeld van de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz voor het graf van hun zoon op de militaire begraafplaats van Vladslo: symbool van alle oorlogsleed.
Rechts, de piëta naar het beeld van Michelangelo: symbool van het verdriet van een moeder bij het verlies van een kind.
Onderaan, de rode aarde: symbool van het nodeloos en zinloos bloedvergieten in alle oorlogen en geweld door de eeuwen heen. Op de achtergrond rechts, het kruis: symbool van lijden en dood.
Jezus wordt in het graf gelegd. Een lichaam, roerloos koud, wordt liefdevol uit handen gegeven. De wanhoop regeert. De droom is niet meer. Onnoemelijk verdriet. Vandaag is een dag van leegte, vandaag is een dag van grondeloze stilte. Het is volbracht. De nacht spreidt nu zijn duisternis over al wat leeft. In de duistere aarde rust het gestorven zaad om te kiemen tot nieuw leven. De graankorrel is gestorven, een graanhalm zal weldra ontkiemen.
Hartelijke dank aan alle werkgroepen die meegewerkt hebben om hun inzichten, ideeën, gevoelens, bedenkingen weer te geven op doek. Wij hopen dat zij ook genoten hebben van de gesprekken, van het zoeken naar een creatieve invulling, om deze 14 staties een hedendaagse invulling te geven. De Werkgroep Goede Week Buizingen-Lot 2013
