Hallo! Mijn naam is Wouter Janssen, en ik ben 22 jaar oud. Afgelopen december heb ik, samen met mijn vriendin Janey, de Aconcagua (zie foto hiernaast) beklommen. Dit is de hoogste berg van Zuid-Amerika, gelegen in Argentinië, in het Andes gebergte. Met zijn 6962 meter hoogte is hij tevens de hoogste berg van het westelijk halfrond, en op de Mount Everest na de hoogste van de Seven summits. Dit zijn de hoogste toppen van de zeven continenten. Vanwege zijn hoogte wordt al snel aangenomen dat hij slechts te bedwingen is door een select groepje professionele bergbeklimmers. Niets is echter minder waar. De berg is technisch gezien helemaal niet moeilijk, er hoeft zelfs niet geklommen te worden. Uiteraard moeten we erg veel meters stijgen, maar niet klimmen, zoals we dit kennen in een klimhal, of op vele andere bergen. Dit wil niet zeggen dat zomaar iedereen erin slaagt de top te bereiken. Statistisch gezien slaagt één op de vier klimmers er in de top te halen, en de meeste geven op vanwege de harde wind en/of lage temperatuur. Zelf heb ik een aantal jaren al geklommen in de alpen, maar mijn vriendin had voor aanvang van onze tocht geen ervaring in de bergen. Wij hebben zelf alles geregeld, maar het is ook mogelijk om een pakket te nemen bij een organisatie, dan worden de bepakking e.d. van kamp tot kamp verplaatst dmv muilezels, waardoor er minder gedragen hoeft te worden. Hierdoor bespaar je energie, die je gedurende de tocht hard nodig hebt. Voor ik begin met het verslag van dag tot dag, wil ik jullie erop wijze dat deze berg, net als bijna iedere andere berg, op meerdere manieren te beklimmen is. De meest gangbare routes zijn, zoals gezegd, niet technisch en voor vrijwel iedereen begaanbaar. Via het westen loopt de Normaal-route, welke door 75% van alle klimmers wordt gebruikt. Via het oosten loopt de Vacas route, waar zo’n 25% van de klimmers gebruik van maakt. Deze route is gecompliceerder, en neemt een dag langer in beslag. Wij hebben vanwege de rustige omgeving, en de extra dag(bevorderlijk voor de acclimatisatie) gekozen voor de Vacas route omhoog. Om de uitdaging compleet te maken, plannen we om met onze volledige bepakking een pas die op 6000 meter hoogte ligt, te passeren, om vervolgens via de Normaal-route af te dalen. Dit is een combinatie die slechts weinig mensen maken. Maak je gebruik van muilezels, dan moge duidelijk zijn dat de tocht een stuk gemakkelijker is. Wij gingen voor de extra uitdaging, maar dat is een persoonlijke keuze. Nu volgt een verslag met enkele foto’s over onze beklimming, beschreven van dag tot dag. Dag 1. (10dec.) Vandaag is het eindelijk zover. We vliegen vanaf Brussel, via New York en Santiago, naar Mendoza in Argentinie. Dit is een behoorlijke omweg, maar prijstechnisch zeer aantrekkelijk. De vliegreis verloopt soepel, en na 28 uur komen we aardig lamlendig aan in Mendoza. Bij het ophalen van de bagage komen we echter al het eerste probleem tegen, we missen namelijk mijn rugzak. We informeren aan de balie, en hier blijkt dat deze is blijven liggen in New York. Erg onplezierig, want zonder mijn rugzak kunnen we geen kant op. Er wordt ons verteld dat deze echter vanavond nog zal landen in Mendoza, en hij zal vervolgens naar ons hotel worden gebracht. We zijn gerustgesteld en besluiten achter de “permits” (de benodigde toestemming om het gebied in te mogen) aan te gaan. Dit gaat erg snel, en 2 uur later zijn deze in ons bezit. We halen alvast brandstof voor onze brander (dit konden we niet meenemen in het vliegtuig).
Op mijn rugzak na hebben we nu alles voor onze reis in orde. Die avond wordt er naar het hotel gebeld dat mijn tas er niet is, en ook niet meer zal arriveren vandaag. Erg storend om niet te kunnen doen waarvoor je gekomen bent, dus nemen wij de afwachtende houding aan. De volgende drie dagen bellen we over en weer met het vliegveld, en hangen we wat rond in Mendoza. Ik nog altijd op mijn zware stijgijzervaste schoenen, en lange broek. Het is hier zomer en dik 30 graden. Dag 2, 3 en 4 beschrijf ik niet, aangezien deze niets te maken hebben met de beklimming. Dag 5. (14dec.) Gisterenavond hebben we eindelijk mijn rugzak gekregen, en het had ook echt niet langer moeten duren. We pakken s’avonds alles in, controleren of alles er is, en gaan dan slapen. De volgende ochtend gaat om 3.30 uur de wekker. Laatste keer douchen voor voorlopig, ontbijten en we moeten dan nog een stuk lopen naar de busterminal. Gelukkig komen we een taxi tegen, wat onze te lopen afstand voor vandaag alweer wat verkort. Om 6 uur gaat de bus, en we stappen in voor een 3.5 uur durende rit naar Puento de Vacas, het beginpunt voor onze tocht. We stappen uit op een hoogte van 2400 meter, smeren ons in tegen de zon (foto rechts), en gaan dan op pad. De route is goed te doen, en we vorderen gestaag. In onze gids staat 4-5 uur voor vandaag, echter deze is berekend op mensen die muilezels gebruiken om bagage te vervoeren. Wij doen dit niet, en komen na 7 uur lopen aardig moe aan in Pampa de Lenas, het eerste kamp voor deze route, gelegen op 2800 meter. Mede door de korte nachtrust, en het lopen op de warmste uren van de dag, zorgt ervoor dat we vannacht erg lekker slapen.
Dag 6. (15dec.) Zoals ook te zien op de foto rechts zullen we vandaag naar Casa de Piedra lopen, gelegen op een hoogte van 3200 meter, en we zullen hier zo’n 6 uur voor nodig hebben. We staan vroeg op, en zorgen dat we met lopen aanvangen zodra het licht is. Hierdoor lopen we langer in de schaduw. Dit zal veel energie besparen, en we zullen sneller kunnen verplaatsen. Alles gaat goed, en we genieten van de tocht, het gebergte en de stilte.
Het is in deze periode nog niet erg druk. Er zijn een stuk of 6 andere klimmers, die enigszins gelijk met ons lopen. Net voor de middag steekt er een harde wind op, waardoor we snelheid verliezen. Toch komen we na een uurtje of 8 lopen in het volgende kamp. Ook hier zijn we blij als de tent staat, zodat we kunnen gaan rusten. Mijn vriendin en ik lopen met respectievelijk 25 en 35 kilo, en dat is te merken ook. We zorgen dat we genoeg vocht binnen krijgen, en ook energie is erg belangrijk. Dit halen we uit de expeditie maaltijden die we bij ons hebben. Deze wegen niets, en er hoeft slechts water aan toe te worden gevoegd, waarna deze gegeten kunnen worden. We gaan op tijd slapen, want morgen hebben we de eerste grote stijging in hoogte, met maar liefst 1000 meter, over een afstand van zo’n 12km. Een lange dag, en we moeten fit zijn. Dag 7. (16dec.) De derde dag van onze tocht, en als eindbestemming hebben we het basiskamp in zicht, ofwel Plaza Argentina. Een lange dag, het is erg warm, en we moeten veel meters stijgen. Ook merken we al aan onze luchtwegen dat we hoger zijn, en de lucht steeds ijler wordt. Het is een erg mooie route, en de weg wijst zich bijna vanzelf. Af en toe maken we gebruik van gps, zodat we onze progressie kunnen zien, weten hoe hoog we zitten, en hoever we nog moeten. De laatste kilometer lijkt erg lang te duren, maar dan zijn we er toch echt. Het basiskamp van de Aconcagua hebben we op zak, en dit is voor ons beiden al een hoogterecord. We melden ons bij de aanwezige gids, laten permits controleren en tekenen. Dan de tent op zetten, en zorgen voor warm water. Het vochtgehalte weer op peil brengen, en zorgen dat we eten binnen krijgen. Morgen hebben we een welverdiende rustdag ingepland. “Stormbestendige tent”
Plaza Argentina, het basiskamp van onze route.
Dag 8.(17dec.) Zoals gezegd hebben we vandaag een rustdag. Dit houdt echter niet in dat we niets doen. S’ochtends gaan we eerst naar de arts, hier wordt de zuurstofopname in het bloed gemeten. Dit is niet afhankelijk van conditie, leeftijd of fysieke gesteldheid. Door de hoogte is de lucht ijler dan op zeeniveau, er zit minder zuurstof in, en dus wordt er ook minder zuurstof in het bloed opgenomen. Dit wordt gecompenseerd door een snellere hartslag, waardoor er meer bloed wordt rondgepompt door het lichaam, en dus meer zuurstof opgenomen kan worden. Het lichaam doet dit zelf, alleen bij een te laag percentage zuurstofopname kan worden afgeraden om verder te stijgen. Hoe langer men op hoogte verblijft, des te groter zal het percentage worden, en dit proces heet acclimatisatie. Onze waarden zijn gelukkig goed, en we lopen de rest van de dag wat rond in de buurt van het kamp. Zo blijft het lichaam bezig, waardoor het acclimatiseren sneller verloopt. Ook zorgen we voor genoeg eten en drinken, zodat we kunnen aansterken voor de komende periode. Rustdagen zullen er niet meer zijn, en onze lichamen moeten wel klaar zijn voor de fysieke inspanning die we ervan zullen gaan vragen. Dag 9.(18dec.) Vandaag zullen we voor het eerst gaan werken met het cache-carry systeem. Dit houdt in dat we spullen inpakken die we niet direct nodig hebben. Denk hierbij aan voedsel, brandstof en reservekleding. We dragen dit alles omhoog, in ons geval naar kamp 1, maken hier een ‘cache’, opbergplaats, en keren dan weer terug naar het basiskamp. Deze manier van werken heeft twee grote voordelen: op de eerste plaats halveren we op deze manier het gewicht van onze zware rugzakken. Daarnaast kunnen we op deze manier ideaal acclimatiseren, aangezien we hoog stijgen, en laag slapen. Dit noemen we ook wel het ‘climb-high, sleep low’principe. Ons lichaam krijgt dan de kans om te herstellen, en is morgen gereed voor de volgende hoogte. Zo gezegd, zo gedaan, en s’ochtends vroeg vertrekken we richting kamp 1. Het begin is erg goed te doen, maar het einde is een steil sneeuwveld, waardoor het erg zwaar is. Mede door de koude, harde wind en de hoogte wordt op dit traject het doorzettingsvermogen geprikkeld. We maken onze cache, en vooral mijn vriendin heeft erg last van de hoogte. Ze heeft hoofdpijn, en is misselijk. Dit is normaal voor deze hoogte, en niets om ons zorgen om te maken. Wel blijven we onze fysieke gesteldheid monitoren, en telkens aan elkaar vragen hoe we ons voelen. Ikzelf heb ook last van hoofdpijn, maar in mindere mate. Na een half uurtje rust in kamp 1 dalen we weer af naar het basiskamp. Daar weer gearriveerd is het al bijna 3 uur, en de rest van de dag doen we rustig aan. Net als alle voorgaande dagen zijn we ook vandaag weer blij als we kunnen gaan slapen. “Hoogte meters maken” Dag 10.(19dec.) Na gisteren onze eerste cache gemaakt te hebben in kamp 1, gaan we nu met de rest van onze uitrusting verplaatsen naar kamp 1, om hier vervolgens de nacht door te brengen. Dit kamp ligt op een hoogte van 5000 meter, dus we zitten al aardig hoog. Vanaf hier is er tevens geen stromend water meer, waardoor we telkens ijs van de gletsjer moeten halen en dit smelten. Vandaag waait het nog harder dan gisteren, waardoor het nog veel kouder lijkt. We hopen dat het niet veel harder zal gaan waaien, daardoor wordt het er niet warmer op, en dit verkleind onze kans op een toppoging. Heerlijk als we in kamp 1 arriveren en onze tent op kunnen zetten. Snel ijs halen en water zetten voor wat warme drank. Daarna eten, en al heel snel maken we ons op voor de nacht.
Vanwege de harde wind slapen we niet erg goed, we liggen veel wakker en af en toe hebben we het idee dat de tent ieder moment weggerukt zal worden. Gelukkig doorstaat deze de nacht. overduidelijk blijkt hoe belangrijk een goede uitrusting is in dit gebied.
Kamp 1, op 5000meter hoogte. Dag 11.(20dec.) We worden wakker, en nog altijd is de wind bizar hard. Angstaanjagend is het geruk van de harde wind aan onze tent. Deze gaat alle kanten op, en we hebben hem al verschillende keren opnieuw moeten verankeren. We nemen even een kijkje buiten, maar beslissen al snel dat we vandaag niet verder zullen stijgen. De wind is simpelweg te hard, hierdoor is de gevoelstemperatuur ver beneden het vriespunt, waardoor we de kans op bevriezingen aan onze handen/voeten/gezicht alleen maar vergroten door wel op pad te gaan. Erg frustrerend om een dag lang in een tent te zitten, en niet vooruit te kunnen. We voelen ons opgejaagd, alsof er van alles moet gebeuren, maar we kunnen niets. We eten en drinken, al wordt ook onze eetlust al veel minder door de hoogte. We moeten elkaar soms dwingen om te eten. Zin hebben we niet, maar onze lichamen moeten energie binnen krijgen. Dit is essentieel voor het herstel, en de acclimatisatie. We spelen en kaarten wat, en proberen bij te slapen. Telkens schrikken we weer wakker door de wind, en we zijn blij als de wind in kracht afneemt en we kunnen gaan slapen. We slapen weinig, maar rusten toch. Dag 12.(21dec.) Na een enigszins gebroken nachtrust zorgen we dat we op tijd klaar zijn voor het vertrek naar kamp 2. Ook vanuit hier zullen we eerst een cache gaan maken, wederom met spullen die we de eerste dagen niet perse nodig hebben. Kamp 2 is gelegen op een hoogte van 5850 meter, en onze tocht, en de behaalde hoogte, beginnen nu toch wel serieus te worden. We lopen over een redelijk begaanbaar pad, maar stijgen vele meters op relatief korte afstand. Hierdoor is het een zware dag, mede door onze bepakking, en zeker door de ijle lucht. Het is hier erg goed merkbaar dat er minder zuurstof in de lucht zit. Onze hartslag gaat snel omhoog, praten en lopen tegelijk kost steeds meer moeite. Ook de wind speelt deze dag een serieuze rol, al zullen we daar vanaf dit punt standaard last van hebben. In kamp 2 gearriveerd (foto) hebben we weer hoofdpijn, maar wel veel minder dan tijdens onze eerste aankomst in kamp 1. We zijn goed hersteld op hoogte, en als we zo door kunnen gaan verloopt onze planning soepel.
We dalen weer af, en beseffen nu dat we morgen alweer met al onze overige uitrusting ditzelfde deel van de route moeten stijgen. Niet bij nadenken en gewoon afdalen. Kijken van dag tot dag, we moeten nu eerst naar onze tent, waar we kunnen eten, drinken en bijtanken. Wel zijn we blij dat we het al tot kamp 2 geschopt hebben. Veel mensen doen vanuit hier hun toppoging, wij gaan echter nog verder, aangezien wij via de Normaal-route willen afdalen. We komen moe maar voldaan bij onze tent, en zijn blij als de avond valt, en we ons klaar kunnen maken voor de nacht. Dag13.(22dec.) Afgelopen nacht was de wind wat minder, en we hebben redelijk kunnen slapen. Fijn om weer even bij te kunnen tanken. Het vaste ochtendritueel uitvoeren: ijs smelten, water koken, thee en eten maken, alles inpakken. Snel op pad, en we kunnen goed doorlopen. Evenals de voorgaande dagen is de wind meer dan aanwezig, maar we hebben hier vandaag niet erg veel last van. We moeten wel een keer stoppen, omdat onze handen erg koud zijn. We doen onze handschoenen uit en inderdaad moeten we even opwarmen. We stoppen onze handen bij onze liezen, waar het lekker warm is. Na 15 minuten kunnen we weer op pad. We hebben dit traject al een keer afgelegd, en weten hoelang het is. Vooral het laatste deel lijkt vandaag erg lang te duren.
uitzicht kamp 2. We zijn erg blij als we bij kamp 2 arriveren, al hebben we besloten dat we nog verder zullen lopen. We hebben al een dag verloren, en willen proberen op schema te blijven. We halen alle spullen die we hier al heen gebracht hebben tevoorschijn, en pakken alles in. Met volledige bepakking moeten we nog 1.5 á 2 uur lopen, maar we hoeven gelukkig niet heel veel te stijgen. Na 2 uur lopen, op een hoogte van 5900 meter, besluiten we ons kamp op te slaan. De wind is inmiddels aangetrokken en waait hier erg hard. Heerlijk als de tent staat, snel alle spullen erin leggen, en ijs smelten. Lekker warme thee drinken, met een beetje eten. opvallend is dat we steeds minder behoefte hebben aan voedsel. Per 24 uur krijgen we nu ongeveer 1000 kilocalorieën binnen, en dat zijn er veel te weinig. Een volwassen vrouw heeft normaal op zeeniveau zo’n 2000 calorieën nodig, en een man zelfs 2500. Hier hebben we er eigenlijk veel meer nodig, maar we krijgen het gewoon niet naar binnen. Zoveel mogelijk rusten, we zullen nu nog één dag met bepakking lopen, en daarna gaan we aan onze toppoging beginnen. We voelen ons al niet helemaal fit meer, maar zijn natuurlijk ook al weer een aantal dagen bezig. Dit kost veel energie, en moet zeker niet onderschat worden. Dag14.(23dec.) We lagen vannacht behoorlijk oncomfortabel, met als gevolg dat we niet erg lekker hebben kunnen slapen. Als we wakker worden is de wind wederom erg aanwezig, maar gelukkig in mindere mate dan gisteren. We komen uit onze slaapzakken en zetten water op. Rustig ontbijten, en energie binnen krijgen voor de vandaag te leveren inspanning. We zullen deze dag een aantal honderden meters stijgen, met volledige bepakking. Helemaal ideaal is dit niet op deze hoogte, aangezien het extreem veel energie kost.
Het zal echter maar een paar uren lopen zijn, en de rest van de dag gaan we rusten voor de toppoging van morgen. Na het ontbijt pakken we onze spullen in en vertrekken. Het verplaatsen gaat erg moeizaam, vanwege de harde wind, de hoogte en de bepakking. Als we arriveren op 6100 meter zien we een mooie plek waar we onze tent op kunnen zetten. Hogerop is nog één kamp, maar dit wordt slechts zelden gebruikt, vanwege de extreme wind. Deze zorgt er ook voor dat de gevoelstemperatuur erg koud is. Zuinig zijn met onze energie, want die hebben we hard nodig voor de toppoging. Alles in orde maken, en snel voor water zorgen. Proberen zoveel mogelijk eten binnen te krijgen, en dan de laatste etappe voor morgen bestuderen. Als het meezit, bereiken we morgen de top, en daarmee het hoogste punt van het westelijk halfrond. Al vroeg in de avond maken we ons op voor een onrustige nacht. Morgen zullen we vroeg beginnen, en het zal een zware dag worden, met als beloning de top! Dag15 en 16.(24 en 25dec.) Gisterenavond, toen we al in onze slaapzakken lagen en de dag van vandaag doornamen, heeft mijn vriendin besloten niet verder omhoog te gaan. We bevinden ons op 6100 meter, en dat is voor haar al een hele topprestatie. Ze is enkele malen diep moeten gaan, en is meer dan tevreden met het behaalde resultaat. Na een goed overleg besluiten we dat ik in mijn eentje naar de top zal gaan. Om 03:30 gaat de wekker, en we zorgen voor thee en wat eten. Ik stop een aantal repen bij me, een thermosfles met thee, de sateliettelefoon, waterdichte kleding, en om 05:00 vertrek ik. Het is erg koud, dus ik hou het tempo zo hoog mogelijk. Voor de te maken dagtocht staat 10 tot 18 uur, dus een erg lange dag. Al vrij snel heb ik plaza Independencia in zicht. Dit is de hoogste hut ter wereld, op 6400 meter, al is er niet erg veel meer van over. Over sneeuw- en ijsvelden bereik ik dan de ‘’windy ridge’’, welke zijn naam erg veel eer aan doet. Het waait hier zo verschrikkelijk hard dat ik af en toe omver wordt geblazen door rukwinden, en ik begrijp erg goed waarom juist hier zoveel mensen omdraaien. Toch ga ik door, en voor ik het door heb sta ik onder aan de Canaleta, het laatste stuk van 400 hoogtemeters naar de top. Ik ben erg moe, maar neem geen pauze. Ik koel veel te snel af, en zou alleen maar opstartproblemen hebben na een rust. De zon is inmiddels opgekomen en vanwege dit felle licht moet ik eigenlijk mijn zonnebril opzetten ter bescherming van mijn ogen. Het is echter zo koud dat ik besluit deze nog niet tevoorschijn te halen. Deze zit namelijk diep weggestopt in mijn binnenzak, en door de vermoeidheid wil ik niet stoppen om deze te pakken. Dat klinkt heel tegenstrijdig, en dat is het ook. Door de hoogte kun je niet helemaal helder meer denken, en ik wil pas rusten op de top. Ik heb nog niet veel last van de zon, en maak erg veel voortgang. Voor ik het weet ben ik nog maar een paar meter klauteren verwijderd van het topplateau. Ik kijk om me heen, en alles wat ik zie is lager dan de top waarop ik sta. Al vrij snel krijg ik echter last van mijn ogen, en het zicht wordt erg troebel. Ik besef dat ik zo snel mogelijk af moet dalen. Het is enorm belangrijk dat ik mijn zicht behoudt, juist op deze eenzame plek. Ik maak snel een aantal foto’s, en gun mezelf een moment om even te genieten. Ik zet mijn zonnebril op, en hang mijn rugzak om. Snel daal ik weer af, oriënterend op markante delen, gezien op de heenweg. Verschillende keren val ik, want inschatten van diepte is erg “De hoogste Top” moeilijk door het slechte zicht.
Ik baal ervan dat ik mijn bril pas zo laat op gezet heb, daar word ik nu op afgerekend. Om 11:00 uur in de morgen, 6 uur na vertrek, ben ik terug bij onze tent. Ik ben erg vermoeid, en in eerste instantie denkt mijn vriendin dat ik de top niet gehaald heb. Ik heb het erg snel gedaan, mede omdat ik amper rust genomen heb. Ik kom even bij, en we drinken lekker wat thee.We zouden graag vandaag nog afdalen richting het basiskamp, maar vanwege mijn slechte zicht besluiten we nog een nacht hier te blijven. De hele dag slaap ik, want ik ben erg moe van de tocht. “Op de top van de Aconcagua, 6962 meter hoogte” Als we rond 7 uur in de avond in onze slaapzakken gaan liggen, horen we al na 30 minuten iemand roepen. Erg raar, want op deze hoogte, op dit tijdstip is het niet ideaal om nog buiten te zijn. Ineens staat er een man voor onze tent, die vraagt om hulp. Zijn jongere broer ligt honderd meter hogerop, en heeft acute hoogteziekte. We gaan uit onze slaapzakken en ik loop bergop om te gaan kijken wat er aan de hand is. Ik tref daar de jongste van de twee broers aan, die niet in staat is te praten of zichzelf te bewegen. Ik ondersteun hem tot bij onze tent, maar dit is erg zwaar, mede door de ijle lucht. Bij onze tent aangekomen besluiten we om de twee jongens in onze tent te leggen. We leggen onze slaapzakken over hen heen voor de warmte, en zetten snel de brander aan om ijs te smelten. De oudere broer is gelukkig nog redelijk fit, en we kunnen goed met hem communiceren. Bij de ander moet we het eten en drinken letterlijk naar binnen proppen, maar hij hoeft niet over te geven, waardoor hij enigszins bij kan komen. Het tweetal heeft geen communicatiemiddelen bij zich, en geen verzekeringspapieren of iets dergelijks. Wij gebruiken onze sateliettelefoon om contact te maken met de buitenwereld. Dit verloopt erg moeizaam, maar uiteindelijk, na 6 uur, krijgen we via verschillende personen en landen een nummer in het dichtstbijzijnde dorp. Van hieruit kunnen we een reddingsoperatie op touw laten zetten, en s’ochtends bij het eerste licht komt deze hulpploeg in actie, om de twee broers te helpen met afdalen. Al met al een erg lange nacht, want met vier personen was onze tent aardig vol. We hebben amper geslapen, en zijn druk geweest met over en weer bellen, en het bereiden van eten en drinken. We zijn blij als we de zorg over hebben gedragen aan de reddingsploeg. Nadat beide broers ons uitbundig bedankt hebben voor onze hulp. Snel pakken we alles in, en beginnen aan onze terugtocht. We dalen zo ver mogelijk af, en tegen het einde van de middag arriveren we in het basiskamp voor de normaalroute, plaza de Mulas, gelegen op een hoogte van 4300 meter. We zijn 1800 hoogtemeters gedaald, en dit is duidelijk te merken aan de hoeveelheid zuurstof die hier aanwezig is. Onze beenspieren zijn verzuurd, en we zijn moe van de korte nacht, en de lange dag.
We zetten onze tent weer op, vergeleken met de voorgaande week staat deze bijna waterpas, dus dat beloofd een erg goede nachtrust te worden. In dit kamp kan cola besteld worden, en zelfs een broodje hamburger en pizza. Dit alles bestellen we in een mum van tijd, en het is heerlijk om na een pittige tocht wat ‘’normaals’’ te eten. Vergeleken met de trekkingmaaltijden die we 2 weken lang gegeten hebben is dit een echt feestmaal. Vroeg naar onze tent, want morgen willen we weer een groot deel van de route afleggen. Ons avontuur zit er bijna op, en we verheugen ons op de luxe van de bewoonde wereld. Prachtig om te zien hoe erg we bepaalde zaken missen, zoals een simpele douche. Je leert hier de kleine dingen waarderen, en dat is een waardevolle ervaring. “ Plaza de Mulas, en al zijn luxe…” Dag 17.(26dec.) Na van een heerlijke nachtrust genoten te hebben, worden we wakker en voelen ons als herboren. Voor het eerst in dik twee weken hebben we horizontaal kunnen liggen, zonder hobbels en gaten. Daarnaast bevindt zich op deze hoogte veel meer zuurstof dan 1800 meter hogerop. We staan op tijd op, zodat we vandaag veel meters kunnen maken. Als het meezit kunnen we vanavond laat al in Mendoza zijn. Eigenlijk staan er twee dagen voor de afstand die wij nu nog moeten overbruggen, maar wij streven ernaar om dit in één dag te doen. We schieten wederom goed op, en dalen veel hoogtemeters. Als we bij kamp Confluencia zijn, op een hoogte van 3300 meter, moeten we eigenlijk nog 10 km afleggen. We hebben hier wat problemen met het vinden van het pad, terwijl dit achteraf extreem duidelijk blijkt. We hebben misschien wat te moeilijk gedacht met oriënteren, maar goed. Het is al aan de late kant, en de bus halen we waarschijnlijk toch niet meer. We besluiten om een nacht te slapen in Confluencia, en dan morgen het laatste deel van de route te lopen. We eten bij een aardige, wat oudere man, die lekker spaghetti en soep voor ons heeft klaargemaakt. We hebben zelf nog trekkingmaaltijden, maar de luxe is erg verleidelijk. Deze man vertelt ons, dat hij via de radio gehoord heeft over twee Nederlanders, die twee Brazilianen geholpen hebben op de berg. Leuk om te horen dat dit ook de lagere kampen heeft bereikt. We blijven nog even plakken en drinken gezellig wat, en gaan dan voor de laatste nacht onze tent in. “Afdalen: zo kan het ook…….”
“ het avontuur zit er op” Dag 18.(27dec.) Het is nu toch echt de laatste dag van ons avontuur. We moeten nog tien kilometer lopen om bij de uitgang van het nationale park Aconcagua te komen, waar onze permits nog afgetekend zullen worden. Onze benen zijn erg vermoeid van alle hoogtemeters die we afgelopen dagen afgedaald zijn, met zware bepakking. We werpen nog enkele laatste blikken op de berg, en komen steeds dichterbij de bewoonde wereld. Een dubbel gevoel. We hebben het hier enorm naar onze zin gehad, onze grenzen verlegd, en onszelf leren kennen. Daarnaast hebben we ook weer trek in de luxe van het alledaagse. Heerlijk douchen, normaal eten en slapen in een bed zijn de simpele dingen waar je erg naar uitkijkt tijdens een tocht als deze.
Aangekomen bij het eindpunt van onze tocht zijn we moe maar voldaan. We willen graag de bus van 11:45uur halen, en moeten nog een paar kilometer lopen tot in puenta del Inca, de opstapplek van de bus. We moeten dit laatste deel extreem hard lopen, anders missen we ons vervoer naar Mendoza, de grote stad. De volgende bus zal pas vanavond laat gaan, en in dit plaatsje is verder niets te beleven. Gelukkig zijn we net op tijd, en hebben zelfs nog wat tijd over om cola en koekjes te kopen. Heerlijk in de bus zitten, en naar buiten kijken. We laten het prachtige Andesgebergte achter ons, en de omgeving wordt steeds vlakker. Na 3.5 uur rijden zijn we in Mendoza, en dan zit het er toch echt helemaal op. We zoeken een hotel, en genieten hier nog van drie lange dagen rust, in de zon, met veel eten…….. en “dromen we nog wat na over de prachtige beelden die we tijdens deze tocht tegen zijn gekomen” zoals deze bizarre ijsformaties hiernaast…………….. Wouter & Janey
