Nooit meer zoals het was

# , 5 " 6 ! . ( / . $ % 2 $

Jaargang 10 - nr. 2 - oktober 2009

“Nooit meer zoals het was...” 2

Arnhem Band op taptoe tournee

6

In memoriam Jan Wamelink

9

Ledenwerving groot succes

11

Pinksterweekend 2009

16

Arnhem Band in Simmertal

20

Sint en Piet bestellen...

Slagwerk aan de slag in Roermond

Colofon Note-Book is een uitgave van de “Club van 100” van de Arnhem Band Comité van aanbeveling Mr. P. Scholten Mr. J. Drijber Dhr. T.J. Pieterse Dhr. P. van Leeuwen Dhr. Th. Rouwen Dhr. K. Aalbers Dhr. J. van Oldeniel Dhr. J. van der Sloot Redactie-adres Arnhem Band Club van 100 p/a Zwaardhof 2, 6852 TC Huissen www.arnhemband.nl Postbanknr. 1551663 Fotografie Chris van der Burg Tristan Schoot Marcel Schoot Gerco Schot Drukwerk Advadi Drukkerij Westervoort Vormgeving (b-art)creatives

reclame en publiciteitsvormgeving Bart van den Bergh

De start van het 63e seizoen… Een nieuw seizoen met weer een nieuwe uitgave van Notebook. In deze uitgave leest u weer de zaken die de Arnhem Band meemaakt en bezighouden. Diverse kopstukken uit de huidige Arnhem Band-tijd komen aan het woord en vertellen hun verhaal. Uiteraard mag een interview met onze nieuwe instructeur, Maarten Pijnenborg, niet ontbreken. Het is de redactie weer gelukt om een zeer gevarieerd aanbod aan verhalen te verzamelen en ook deze NoteBook weer een lezenswaardig blad te maken. Op bestuurlijk vlak zijn er binnen de staf en het stichtingsbestuur enkele wijzigingen doorgevoerd. Tim Polman heeft na zijn afbouw-periode nu echt de staf verlaten en de voorzitterstaak aan zijn opvolger Erik van der Ven overgedragen. Tim blijft de komende tijd wel als muzikant bij de Band, dus voor advies en steun is hij zeker bereikbaar! De staf is in de tussentijd ook weer uitgebreid met Rémon Saaltink, dus de dagelijkse leiding is weer op volle sterkte en is zeer voortvarend aan het werk met veel verschillende ‘projecten’. Voor wat betreft het voorzitterschap van het stichtingbestuur heeft Martin Brouwer om gezondheidsredenen moeten besluiten deze taak neer te leggen. Dit is voor Martin een zware beslissing geweest, maar helaas ook een onvermijdelijke. Martin blijft gelukkig wel actief als lid van het stichtingsbestuur. De voorzitterstaak van de stichting wordt vanaf heden ingevuld door ondergetekende. In een volgende uitgave van NoteBook zal ik mij nader aan u voorstellen, hoewel ik denk dat ik voor velen geen onbekende ben. Rob Jansen heeft na een afwezigheid van enkele jaren aangegeven dat hij graag weer iets voor de Arnhem Band zou willen betekenen. Dit hoefde hij natuurlijk maar één keer te zeggen: Hij is dus met ingang van dit seizoen ook weer lid van het stichtingsbestuur. 2 Club van 100: A special friend of the Arnhem Band!

2 1 De Arnhem Band is volop in beweging, meer en meer mensen sluiten zich bij onze club aan en de sfeer is zoals we die al lange tijd kennen: vieren wat er te vieren valt, maar elkaar ook bijstaan in moeilijkere tijden. Dit is wat de Arnhem Band sterk maakt en waar wij graag – samen met u – nog lang mee doorgaan…op naar de 65 !! Veel leesplezier. Robert Philips

Op de knieën voor Rémon

De Arnhem Band: graag geziene gast op de taptoeterreinen 2009 zou het laatste jaar zijn waarin de taptoeshow “At the Movies” op de terreinen te zien is geweest, maar de kans is groot dat ook het komende jaar de nummers uit allerhande films nog te horen zullen zijn. Doordat de Arnhem Band naast het verkennersuniform nu met de nieuwe historische creatie beschikt over een tweede representatieve outfit, is het mogelijk tijdens een taptoe twee shows te gaan lopen. Het thema en de muziek van de nieuwe show zijn al bekend: Nederpop, met een mix van nummers van Nederlandse artiesten. De muziek wordt momenteel gerepeteerd en er wordt flink aan geschaafd. De choreografie is bijna klaar en de staf heeft een prijsvraag uitgeschreven onder de leden om te komen tot een pakkende titel. Terug naar de taptoevelden. Op 20 juni was er de goedverzorgde taptoe op de Markt in Roermond. De regie van deze taptoe was in handen van oud-bandlid Paul Peters. Voorafgaand aan de taptoe werd er ’s middags muziek gemaakt bij een buurthuis en in het Outlet Centre. ’s Avonds werd in de historische creatie eerst een stertocht gelopen, waarna men door een poort met rook het taptoeterrein kon betreden om de show op te voeren. Na afloop moest snel omgekleed worden om de finale weer in verkennersuniform te doen. Het was een mooie taptoe met grote namen waartussen de Arnhem Band het uitstekend deed. Het valt sowieso op dat naast zeer grote namen de optredens van de Arnhem Band hooglijk gewaardeerd worden. Jeugdigheid, speelsheid, discipline, humor en variatie vormen een sterke combinatie.

kwam de band aan op de afgeproken plaats waar nog helemaal niets te zien was. Sommige stafleden vroegen zich af of ze zich een week vergist hadden, maar uiteindelijk verscheen er iemand van de organisatie en bleek dat men zich voor niets zorgen had gemaakt. Na een stertocht(je) werd het taptoeterrein betreden en kon de show opgevoerd worden. Na afloop werden het Wilhelmus en de Marseillaise gespeeld en kon de 5 uur durende terugreis aangevangen worden. Bij het ter perse gaan van dit nummer van NoteBook stond de taptoe in het Franse Comines op 11 oktober nog op het programma. Wellicht dat later daarover nog verslag gedaan wordt. Aanvankelijk stond ook de Taptoe Winschoten op 31 oktober op de rol, maar deze taptoe is afgelast. In een volgend nummer zullen we aankondigen bij welke taptoes er in het jaar 2010 van de Arnhem Band genoten kan worden. Chris van der Burg

Een week later vertok de Band in tegenovergestelde richting: Stiens in het hoge Friese land. Op een kaatsbaan was een taptoeterrein uitgezet waar de diverse bands, na een stertocht waar het publiek vier rijen dik stond, hun showoptredens deden. Ook hier liet de Band zich van zijn beste kant zien, hetgeen resulteerde in het verzoek van de organisatie om de finale te spelen. Niet slecht, als je bedenkt dat gerenommeerde korpsen als Pasveer en K&G van de partij waren. De grote vakantie was net voorbij toen de Arnhem Band vertrok naar Teteghem, een dorpje onder de rook van Calais in Frankrijk. Na een lange reis

Telly Juijn voor even terug en hij deed het als vanouds!

Club van 100: A special friend of the Arnhem Band!

3

Note-Book in gesprek met Maarten Pijnenborg Aan het woord is Maarten Pijnenborg (1965), die sinds januari de muzikale touwtjes bij de Arnhem Band in handen heeft. Hij is nu een aantal maanden aan het werk, de hoogste tijd voor een gesprek om nader kennis te maken en om zijn eerste ervaringen te peilen. Maarten zette zijn eerste schreden op het muzikale pad als slagwerker bij de jeugddrumfanfare “De Stefaantjes” in Nijmegen. Deze werd geleid door broeders van de St. Stefanusscholen, die zo voor de schooljeugd een zinvolle vrijetijdsbesteding creëerden. “Mijn allereerste optreden was ergens in Duitsland in één of andere grote zaal. Onze band bestond uit ongeveer 75 leden en mijn enige gedachte was: ‘Kan ik dit wel?’ Ik heb met veel plezier tot mijn 17e of 18e bij deze club gezeten, de laatste jaren als tambour-maître. Daarna moest ik in militaire dienst en kwam terecht bij het Tamboerkorps van de Koninklijke Luchtmacht. Na mijn afzwaaien ben ik slagwerk gaan studeren aan het Koninklijk Haags Conservatorium, gevolgd door harmonie- en fanfaredirectie aan het Conservatorium van Rotterdam.“ Na zijn opleiding kwam Maarten weer terug bij de Drumfanfare van de Koninklijke Luchtmacht, waar hij enkele jaren geleden de Maîtrestok van Ruud Böhmer overnam. Maarten woont samen met Wendy en samen hebben ze een zoon: Jelle. Naast zijn werk als beroepsmusicus bij de Luchtmacht en instructeur bij de Arnhem Band, is hij ook instructeur bij de TNT-Postharmonie in Nijmegen en de March & Showband Rheden. In de tijd die over is mag hij graag naar voetbal kijken, maar ook zelf muziek maken, schrijven en arrangeren. De muziek is hem niet bepaald met de paplepel ingegeven: “Er werd bij ons thuis niet echt muziek gemaakt. Mijn vader stond wel mee te dirigeren met klassieke muziek, maar meer zat er niet in.”

Maarten Pijnenborg in vol ornaat

“Ik vind de Arnhem Band heel bijzonder, er heerst grote eenheid, ik krijg er het scoutinggevoel van vroeger bij. Het voelt als een hechte club en dat geeft een heel prettig gevoel.”

Wat maakte dan dat Maarten toch verder ging in de muziek en zelfs professional werd? “Ik zat op de muziekschool De Lindenberg in Nijmegen en daar had ik een docent die veel met me over muziek praatte en die me steeds enthousiaster maakte, zodat ik uiteindelijk voor het conservatorium in Den Haag koos, één van de betere slagwerkopleidingen. Toen ik die opleiding achter de rug had wilde ik meer: dirigeren, zodat ik in Rotterdam terechtkwam. Mijn grote inspirator daarin is echt wel Ruud Böhmer geweest.” Je bent de hele dag met muziek bezig op je werk. Daarnaast ben je in je vrije tijd nog bij 3 orkesten instructeur, wat maakt het voor jou uitdagend om dit naast je werk te doen? “Het gaat hier om mensen die enthousiast zijn voor hun hobby en die je daarmee verder kunt helpen, beter muziek kunt laten

maken. Deze mensen zijn in enkele gevallen zelfs gemotiveerder dan de profs die ik op het werk tegenkom.”

Dit is een mooi moment om van de persoon Maarten Pijnenborg over te stappen naar zijn “nieuwe club”, de Arnhem Band. “Ik kende de Arnhem Band voordat ik kwam niet echt. Wel eens een keer ontmoet tijdens een taptoe enkele jaren geleden en van horen zeggen, maar verder kwam het niet. Nu, na een paar maanden, ken ik de club beter en ik moet zeggen: ik vind het heel bijzonder. Ik krijg er het scoutinggevoel van vroeger bij. Het voelt als een heel hechte club en dat geeft een prettig gevoel. Daarnaast pakken de mensen alles snel op. Het voelt als een club die wat wil bereiken, zonder meteen eerste van Nederland te willen worden. Er ligt een goede structuur. De band is wel erg flexibel. Een voorbeeld is het overstappen van het ene op het andere instrument. In enkele gevallen kan dat niet anders, maar eigenlijk vind ik dat een eng idee. De eerlijkheid gebiedt me ook realistisch te zijn,


4

4

want de bezetting bij de baritons en de trombones zou best wat breder kunnen.” Gevraagd of de Arnhem Band meer een mars- of een showband is antwoordt Maarten: “De Arnhem Band kan met showoptredens veel bereiken, ook door het uniform dat gedragen wordt, maar het marcheren mag zeker niet vergeten worden. Als ik mijn eigen voorkeur zou volgen zou het meer een showorkest mogen zijn. We vragen Maarten ook welk nummer de Arnhem Band nu nog niet speelt en wat volgens hem bij uitstek een nummer voor hen zou zijn. “Dan zouden ze dat nu al van mij gekregen hebben, maar in

het repertoire moeten eigenlijk twee actuele nummers zitten, herkenbaar, degelijk en niet al te moeilijk. Stel dat de Toppers het Eurovisie Songfestival gewonnen zouden hebben, dan moet je er als de kippen bij zijn om dat nummer korte tijd op te nemen in je lijst.” Aan het einde van dit soort gesprekken stellen we altijd de vraag wat men de Band wil meegeven. Maarten is daar heel stellig in: “Houd de traditie vast en stap daar nooit en te nimmer vanaf!” We denken met Maarten Pijnenborg een goede keuze gemaakt te hebben: hij straalt plezier en energie uit als hij met de Arnhem Band aan het repeteren is. Daarnaast horen we weer de nuances in bepaalde nummers en is het repertoire wat afgestoft. Niet in de laatste plaats blijkt dat de leden erg veel plezier hebben tijdens de repetities, en dat is een belangrijke voorwaarde voor succes! Chris van der Burg

Koninginnedag 2009: nooit meer zoals het was… Na de editie van vorig jaar is de werkgroep Koninginnedag aan de slag te gaan om de editie 2009 op een aantal punten te verbeteren. Uiteindelijk werd gekozen voor een latere starten eindtijd, gevarieerdere horeca, betere en feestelijker aankleding van het Walburgisplein, meer banken en tafels, moderne spellen zoals de Wii en karaoke gecombineerd echter met een ouderwetse en altijd uitdagende Kop van Jut. Dit alles afgerond met een 2e gokelement naast het rad van avontuur: een nieuw enveloppenspel met hoge winstkansen. De intentie was duidelijk: met een attractievere invulling meer mensen trekken voor deze jaarlijkse Arnhem Band happening. Het zou nooit meer zijn zoals het was... een bizarre en memorabele dag in meerdere opzichten, samengevat in een persoonlijk relaas.

Krachtpatsers van de Arnhem Band

De vooruitzichten waren perfect, een stralende zonnige dag, niet te warm en alle voorbereidingen voor de nieuwe opzet waren geheel volgens plan verlopen. Nieuwe vlaggen laten maken, aparte horecatenten gekocht, mooiere prijzen aangeschaft, we hadden er zin in en wilden natuurlijk ook bewijzen dat deze nieuwe opzet ook tot een beter eindresultaat zou leiden. De eerste bewegingen waren vanaf 9.00 uur zichtbaar toen het rustige Walburgisplein langzaam maar zeker veranderde in een

actieve werkplaats van Bandleden, wat ouders en overige bekenden. Er werd gesjouwd met partytenten, horecabenodigdheden. Podiumdelen werden aangevoerd die met man en macht werden opgebouwd, kortom alom bedrijvigheid. Na wat koffie werd vervolgens de vracht- annex geluidswagen opgetuigd met de te winnen prijzen, werden de broodjes aangevoerd en werd de fles met helium naar buiten gerold. Een mooie taak, om het plein een feestelijk oranje karakter te geven moesten zo’n 300 ballonnen met helium gevuld en dichtgeknoopt worden om vervolgens in lange trossen het plein van verre al te laten opvallen. Het vullen was niet het probleem maar de vingertoppen van de meiden die hielpen met het knopen…tja dat was minder. Want als je ’s middags nog de dwarsfluit of sax moet bespelen heb je nog wel enig gevoel in de vingertoppen nodig. Maar echte bikkels zoals ze zijn wisten Arlet, Jany en Marieke niet van ophouden en alras torenden hoge oranje pluimen ver boven het plein uit. Rond het middaguur was het meeste gereed, werd er begonnen met de broodjes gezond te garneren, de tap te testen en de bakplaten langzaamaan op te warmen. Echter omdat we om 14.00 uur zouden starten hadden we nog even de tijd, de standbemanning voor de horeca zou rond 13.00 uur aanwezig zijn. Maar de eerste nieuwsgierigen bewogen zich al over het plein dus dan maar alvast begonnen met het zetten van de eerste commerciële pot koffie in het bekende Walburgiszaaltje. Wat keuvelend achter de bar, de koffie pruttelt, gaat de telefoon, Iemand neemt op en die hoor ik zeggen ‘nee, natuurlijk gaat het door’ . Hoezo ?


5 ‘Het is toch prima weer alleen we starten wat later’, schoot het door me heen. Een paar minuten later loop ik op de trap Inge, Bandouder en Stichtingslid, tegen het lijf. Ze was er ontdaan van: vreselijke beelden en nare geluiden, voor het eerst hoorde ik en een aantal anderen wat er in Apeldoorn was gebeurd. Een aantal gewonden en mogelijk zelfs al iemand overleden... Je hebt nog geen beelden gezien dus misschien valt het mee denk je al snel. Maar dan gaan de verhalen al ras het plein rond en iedereen die binnenkomt en zich meldt voor de standbezetting had veelal die ochtend ook voor de tv gezeten... de voicemal op mijn mobiel was inmiddels door het thuisfront al driemaal ingesproken maar ja ik had ‘m niet aanstaan. De stemming was gedrukt maar de show must go on en bovendien kwamen de eerste bezoekers toch al het plein op dus we gingen van start, muziek aan, bar open en de eerste loten werden verkocht. “Alles is in Apeldoorn afgelast, ook Amsterdam en Rotterdam overwegen alle festiviteiten af te gelasten”. Toen ik dat hoorde viel het als een flinke baksteen op de maag. Bijna een jaar lang van voorbereiding, alle investeringen en meer dan 300 broodjes hamburgers, braadworst en gezond die klaar liggen…dat zal ons toch niet gebeuren?! Hoe naïef ook gedacht, om 15.00 uur zou Burgermeester Krikke een persconferentie geven. Afwachten dus maar even op hetgeen er komen ging. Ondertussen stroomde het plein vol met veel oude bekenden, ging alles door zoals gepland. Juist nu had iedereen de behoefte om de gevoelens te delen maar was er ook saamhorigheid en nuchterheid ‘we kunnen er hier toch niets aan doen’ en ‘we laten ons deze dag niet afnemen’. 15.00 uur persconferentie: spannend. Was het einde oefening of gaven praktische argumenten de doorslag ? Omdat de stad al behoorlijk vol liep met vele tienduizenden feestgangers en er nog veel volle treinen onderweg naar Arnhem waren, besloot men om de festiviteiten door te laten gaan wel met om 18.00 uur een minuut stilte en ’s avonds afgelasting van het vuurwerk.

De broertjes Schoot bij de Kop van Jut

Gek genoeg of eigenlijk ook niet, ging iedereen op zijn eigen manier toch nog de middag door om er iets van te maken. De stemming was anders maar niet onplezierig. De muziek bleef draaien, de Arnhem Band gaf een mini concert, loten en enveloppen werden gekocht, de broodjes gingen weer als vanouds en Jasper werd onbetwist kampioen van de dag op de Kop van Jut. Later op de middag voegt persfotograaf Jan zich bij de vele bekenden op het plein. Jan, vader van Marieke en getrouwd met Inge, kwam net uit mijn woonplaats Huissen vandaan alwaar de regionale en landelijke pers in groten getale naar toe was getrokken. Immers hier bleek de dader te wonen zoals het nummerbord van de zwarte Suzuki, uitwees.

Na de respectvolle minuut stilte om 18.00 uur loopt het plein toch langzaam aan leeg en wordt er met vereende krachten alles opgeruimd. Vele handen maken licht werk en ik zie jong en oud die elkaar helpen de boel aan de kant te krijgen. Jan met zijn lange lichaam en grote handen sjouwt met lege fusten en kratten maar ook Theo, Willem, Han, Henny, Inge, Ricky, Jos, Marjo, Corrie, Bert, Agnes, Chris, Yolande en zo nog een aantal senioren laten de handen ook flink wapperen. Hulde voor ieders inzet en ondanks alles is het beoogde resultaat en doelstelling grotendeels gerealiseerd. Rond 20.00 uur rij ik thuis de auto op de oprit en hoor op dat moment voor het eerst op de radio de speech van de koningin naar aanleiding van het drama. De aanhef met de dramatische zucht, doet mij besluiten om al zittend in de auto voor het huis de speech verder te beluisteren. Indrukwekkend, warm, menselijk en oprecht meelevend. Thuis natuurlijk de tv aan en dan pas alle beelden zien, de verhalen van zwaar aangeslagen ooggetuigen en hulpverleners, analyses aanhoren en het gissen naar het waarom. De ware impact wordt dan pas eigenlijk duidelijk. Dit alles in één beeld treffend samen te vatten: de zwart- wit foto van dat jonge meisje met die twee staartjes met oranje strikjes met die ongrijpbare bedroefde blik in de ogen... De volgende ochtend rond 9.30 uur word ik gebeld: “Met Martin”. Aha, denk ik, Martin onze voorzitter die op koninginnedag er niet bij kon zijn vanwege gezondheidsproblemen, wil natuurlijk even weten hoe de dag was geweest. Het werd een ander totaal gesprek. “Heb je het al gehoord?” “Nee, wat dan? Ben net uit bed.” “Zet je even schrap...” Dan hoor ik dat Jan die ochtend vroeg als gevolg van een hartstilstand totaal onverwachts is overleden. Nog geen 24 uur daarvoor hebben velen intensief met Jan, Inge en Marieke gesproken, achter de hamburgerstand gestaan, ballonnen gevuld of muziek gemaakt. Niet te bevatten, ongeloof en nog altijd veel medeleven voor Inge en Marieke van de vele vrienden en bekenden. In een flits was het gebeurd, ongrijpbare bedroefde blikken in de ogen... Koninginnedag zal voortaan anders zijn dan het altijd was... ook voor de Arnhem Band. Lex Verborg


6 in memoriam

Jan Wamelink …en in een flits was het voorbij…

Op 1 mei 2009 is Jan Wamelink geheel plotseling op 55-jarige leeftijd, overleden. Jan was de vader van bandlid Marieke en de echtgenoot van stichtingsbestuurslid Inge. Maar hiernaast dateert zijn betrokkenheid bij de Band al vanuit de tachtiger jaren. Hij zat mede in de redactie van het 40 jarig jubileumboek in 1986 en als er voor PR doeleinden een mooie staatsiefoto van de Band geschoten moest worden wist Jan er altijd weer een fraai plaatje van te maken. De meeste mensen zullen Jan kennen van zijn markante verschijning: een lange man met een karaktergezicht. In zijn werk als fotograaf –de laatste jaren als freelancer veel actief voor De Gelderlander– was Jan een gewaardeerd en geliefd vakman. Hij had oog voor de nieuwswaarde, maar vooral ook oog voor het mooi en treffend in beeld brengen van het verhaal rond het nieuws. Zijn collega’s van De Gelderlander hebben het in een necrologie mooi verwoord: “Fotograaf Jan Wamelink stond vooraan zonder ooit op de voorgrond te treden”. Dit geeft aan hoe goed hij in staat was om zich in zijn omgeving te bewegen en de mensen om hem heen op hun gemak te stellen. Dit vereist sociale vaardigheid, en die bezat hij in zeer ruime mate.

Jan kon erg genieten van de Arnhem Band en van zijn meiden in het bijzonder. Als hij bij de activiteiten van de Arnhem Band aanwezig was, kon je de trots van zijn gezicht aflezen. Je kon er ook altijd wel vanuit gaan dat Jan daar waar nodig even de handen uit de mouwen stak om te helpen. Zo ook op Koninginnedag 2009. Aan het eind van de dag heeft hij nog geholpen de spullen op het Walburgisplein op te ruimen. Dat was de laatste keer dat we hem in ons midden hadden. De dagen die volgden zijn voor Inge, Marieke en de naaste familie en vrienden heel intens geweest. De wijze waarop Jan is herdacht, hoe er over hem is gesproken en hoe velen hem vaak in gedachten hebben is veelzeggend. Wij zullen als Arnhem Band-familie ons best doen om dit zware verlies te verwerken en Marieke en Inge zo goed mogelijk steunen.

Robert Philips


7

Roparun 2009: 530 kilometer afzien voor het goede doel Voor wie nog op zoek is naar een sportieve uitdaging van formaat is wellicht de Roparun een aardig alternatief. Deze non stop estafetteloop van Parijs naar Rotterdam is een jaarlijks evenement dat dit jaar voor de achttiende keer werd georganiseerd. Het is meer dan alleen een sportieve prestatie maar ook een run met een boodschap. Onder het motto ‘trachten leven toe te voegen aan de dagen waar geen dagen meer aan het leven toegevoegd kunnen worden’ wordt geld ingezameld voor kankerpatiënten voor o.a.het Sophia kinderziekenhuis te Rotterdam, de Daniël den Hoedkliniek, stichting Kika (kinderkankerfonds) etc. Dit jaar werd er door 273 teams meegedaan en was de totale opbrengst maar liefst 4,7 miljoen Euro. Henny Hollander, actief Arnhem Bandsupporter op vele fronten, deed dit jaar voor het eerst mee. Overgehaald door zijn sportieve fietsmaatje Esther, gedreven door zijn sportieve wilskracht maar vooral ook als pleitbezorger voor dit goede doel. Immers nadat zijn vrouw Marianne twee jaar geleden aan kanker overleed, onderschrijft hij de betekenis van het motto van deze run, van harte. Het relaas van Henny is een mengelmoes van afzien, emoties en een sportieve topprestatie maar bovenal die van een bijzondere belevenis die eigenlijk niet te vertellen valt maar die je vooral moet meemaken. “Ieder team bestaat uit ca. 25 tot 40 personen, dat verdeeld is in twee groepen lopers (8) en fietsers (4) (groepen A en B) met hierbij een ondersteunende ploeg van masseurs/ chauffeurs/ catering en dergelijke” begint Henny zijn verhaal om uw reporter, die een beeld had van een soort zoveelste marathonloop, uit de droom te helpen. “Je bent met team zo’n 48 uur continue onderweg dus er komt nog al wat bij kijken. Iedere groep bestaat uit 4 lopers en 2 fietsers, chauffeur & masseur/navigator. Om en om loopt iedere groep 56 km, de lopers wisselen elkaar om de 2 km af. Met een gemiddelde snelheid van 11,2 km per uur waarmee zijn team zich had ingeschreven ben je dus met zo’n groep 5 uur aan een stuk door in touw. Hierna heb je ca. 5 uur rust maar met eten, massages en het vervoer naar de volgende stop, kom je maximaal aan zo’n drie uur effectieve rust of slaap toe.” Echter Henny heeft niet gelopen, Esther als ex-kankerpatiënte wel, dus was het voor hem geen makkie? “Absoluut niet, je moet je voorstellen dat je als fietser voor de lopers uit, als richtpunt dient. Je moet dus de kaart lezen, met lampen op je fiets en helm voor en achter, ben je tevens hun navigatie en dat alles ook ’s nachts als het pikdonker is in Noord-Frankrijk. Ook zijn de wegen niet afgezet en het verkeer raast er gewoon langs dus je moet zeer geconcentreerd blijven.” Logische vraag dus aan Henny: ook nog verkeerd gereden? “Maar 1 keer rechtdoor gereden, is wel vervelend, zeker voor de betreffende loper maar ook omdat je de verloren tijd als team moet inhalen om op tijd weer bij het wisselpunt te zijn alwaar groep B staat te wachten. Daarbij moet je je niet vergissen dat je als fietser dus in 48 uur tijd zo’n 230 km vol concentratie moet

Esther en Henny na de Roparun klaar voor de Alpe d’Huez

fietsen. Je begrijpt dat je dan toch over een zekere conditie moet beschikken.” Inmiddels wordt het wel duidelijk dat deze Roparun het sluitstuk is van bijna een jaar aan voorbereidingen, vol tijden rekenschema’s maar vooral ook van veel activiteiten om sponsors binnen te halen. “Maar tijdens het afreizen naar Parijs, begint het feest van herkenning al op de parkeerplaatsen waar de diverse teams uit alle windstreken van Nederland elkaar treffen. Velen voelen hierbij toch een soort van lotsverbondenheid. Zo bestond het jongste team uit teenagers van 15 tot 18 jaar die liepen als eerbetoon voor een overleden zusje. Tijdens deze dagen zijn er dan ook veel leuke maar ook emotionele contacten. “Wat ook bijzonder is, is de bijna carnavaleske sfeer die er heerst in een aantal doorkomplaatsen,” vervolgt Henny. “Honderden mensen langs de kant die je aanmoedigen, overal ballonnen, dweilorkesten. Onderweg ook veel aandacht van de nationale en regionale pers. Het had wel wat weg van de doorkomst van de vierdaagse, althans in Nederland dan. In België echter liepen we grote stukken door bijna spooksteden zonder publiek, sfeer of enige entourage maar het hoogtepunt is uiteindelijk toch de aankomst op de Coolsingel in Rotterdam met vele duizenden juichende toeschouwers die je als helden binnenhalen. De laatste 70 kilometer leg je als team gezamenlijk af met 1 loper en de overige 7 lopers op de fiets samen met de fiets navigators. Onderweg is er nog een bijzonder gebaar als bij het Sophia Kinderziekenhuis een korte stop wordt gehouden. Ook 8


8 worden hier allerlei activiteiten georganiseerd maar dient dit moment vooral ook als steunbetuiging aan de zieke kinderen en hun ouders en familieleden.” Hoewel (shirt)sponsors belangrijk zijn kwam Henny de finish over in het shirt met de bloem Anabel erop, de lievelingsbloem van Marianne. “Als bij de finish je kinderen en kleinkinderen je staan aan te moedigen en onthalen, dan weet je weer waarom je het hebt gedaan,” waarbij Henny zondermeer toegeeft dat je dan als grote stoere vent toch even heel erg klein en kwetsbaar bent. Maar uiteindelijk telt het resultaat en heeft zijn team maar liefst € 20.000,- opgebracht voor dit goede doel. Namens Henny dank aan alle sponsors waaronder ook een aantal lezers van deze Note Book uitgave. Dat Henny de smaak te pakken heeft is wel duidelijk en tijdens het pinksterweekend in 2010 is hij zeker weer van de partij. Sterker nog: waren Henny en Esther dit jaar nog onderdeel van de Cardiorunners uit Westervoort, volgend jaar gaan ze weer verder maar dan onder een andere naam: ‘Team 54’. Echter om dat te realiseren zijn er veel sponsors nodig die het transport, veldbedden, koelkasten, voedsel en drank, aggregaten, diverse materialen kunnen leveren of bekostigen. Ook zal er

een hoofdsponsor gezocht worden, dus wie ergens mogelijkheden ziet of heeft, aarzel niet en neem contact op met Henny. Voor de echte bikkels is er de uitdaging om mee te doen. Het bestuur van het team gaat na een intake gesprek, trainingskampen en de uiteindelijke inventarisatie van de individuele kwaliteiten bepalen wie welke rol in het team krijgt toebedeeld. Immers het doel is om als team binnen de tijdslimiet de eindstreep te halen. Heb je interesse of wil je meer info, mail dan even naar Esther Hogeweg [email protected]. Maar als je Henny spreekt ben je ook al snel veel wijzer. Voor Henny die dagelijks, als brandweerman met vroegpensioen, zo’n 100 km fietst, ligt de volgende uitdaging alweer in het najaar in het verschiet. Met een groep enthousiastelingen wil hij graag de Alpe d’Huez beklimmen en afdalen (13,2 km totale lengte) in zo’n 9 uur tijd. Dit als voorbereiding voor de Roparun. Fysiek kan Henny dan ook weer de hele wereld aan en gaat ie “als de brandweer”. Maar ook mentaal is ie letterlijk en figuurlijk uit het dal geklommen. En hoe bijzonder de Roparun ook is, die laatste prestatie is de feitelijke overwinning. Lex Verborg

In het nieuws... Leden van de Club van 100 kom je nog wel eens tegen in de media. Zo was er begin dit jaar Alex van Hooff die als Prins van het On-Ganserijk de kolommen in de regionale pers vulde. Later waren het de oud-burgermeesters Drijber en Scholten die met succes in de bres sprongen voor het Nationaal Historisch Museum. Van de landelijke kranten tot aan het kabinet en 2e Kamer heeft het heel wat stof doen opwaaien. Rond de 65e Airborne Herdenking kreeg ook Piet van Leeuwen veelvuldig aandacht in de lokale media, want ondanks zijn hoge leeftijd blijft hij strijden voor de belangen van de veteranen en het in stand houden van de herinnering van de gevechten op en rond de John Frost brug. Echter daar bleef het niet bij. Na terugkomst van vakantie al bladerend in het landelijke weekblad Elsevier komen we daar als ‘Just Married’ bruidspaar Marcel Donders (39) tegen met zijn kersverse echtgenote Inez Roosen (35). Marcel die we kennen als wijnkenner en mede-eigenaar van het fraaie wijnhuis Robbers & van den Hoogen aan de Velperweg, is voor de Arnhem Band geen onbekende. Onze zojuist teruggetreden voorzitter Martin, had Marcel in een ver verleden nog als Welp onder zijn hoede en als lid van onze Club van 100, draagt Marcel ook al jaren een steentje bij. Inez is samen met haar ouders eigenaar van het mode huis Entrée in Velp waar vooral luxe merken verkocht worden. De huwelijksinzegening had begin augustus plaats in de bekende Walburgisbasiliek waarna het feestgedruis zich verplaatste naar de villa op het terrein van het wijnmuseum.

Wij wensen Marcel en Inez vele gelukkige jaren toe en hopelijk hebben ze het niet meer te druk voor de liefde zoals er in bijschrift te lezen stond. Immers de Arnhem Band zal het ook in de toekomst weer van nieuwe jeugdleden moeten hebben… Van harte gefeliciteerd! Namens de redactie en leden van de Club van 100!

Ook in het nieuws..

Letterlijk en figuurlijk in het nieuws stond ons eigen aanstormend staflid Rémon Saaltink die secondenlang close up in beeld was tijdens het NOS journaal van 18 september jl..

In een reportage over de 65e herdenking van de Slag om Arnhem in de Berenkuil blies hij solo de The Last Post op de trompet. Het was een mooi plaatje maar ook een fraai visitekaartje van de Arnhem Band. Je moet het maar, foutloos, kunnen en durven als er camera’s op je gericht staan en duizenden toehoorders waaronder vele veteranen en hoogwaardigheidsbekleders, bij aanwezig zijn. Een meer dan geslaagde entree toets voor zijn toekomstig staflidmaatschap, waar hij en de Arnhem Band trots op mag zijn!


9

Ledenwerving, een groot succes!

foto: Marco Hofste

Het Arnhem Band seizoen 2008/2009 was het jaar van de ledenwerving. We zijn maar liefst 21 leden rijker geworden! Met deze extra leden zitten nu 30 leerlingen bij ons in de opleiding. Extra leraren zijn ingehuurd, instrumenten besteld en ook op de lyra wordt weer les gegeven! Het begon allemaal in september 2008 met een open dag. Veel bekenden van de Band kwamen kijken en namen toen ook hun kinderen (lees: potentiële leden) mee. Tijdens deze open dag konden de kinderen een muzikale workshop volgen waarin ze kennis maakten met alle instrumenten van de Arnhem Band. Daarna konden ze zich aanmelden voor een AMV-cursus. AMV staat voor Algemene Muzikale Vorming en deze cursus bestaat uit 6 lessen. Hier maken kinderen, naast alle instrumenten, ook kennis met het marcheren, notenschrift en het samenspelen. De AMV-cursus is opgezet door Erik van der Ven en Jany Veldstra en ziet er als volgt uit: Les 1: Blaasinstrumenten Les 2: Slagwerkinstrumenten Les 3: Fluiten & Saxen

Les 4: Het notenschrift Les 5: Exercitie Les 6: Samenspelen

Na de AMV-cursus kunnen de kinderen zich aanmelden als lid. En mede door de AMV weten ze ook precies welk instrument ze het allerleukst vinden om te spelen. Door deze actie zijn er maar liefst 9 mensen lid geworden binnen 2 maanden! Zo zag de start van ons ledenwervingsjaar eruit, maar we hebben meer gedaan. In februari hebben we workshops gegeven op basisscholen met als doelgroep kinderen uit groep 5 t/m 8. Daarnaast stonden we in de voorjaarsvakantie in het vakantiepaspoort van Jeugdland, waar kinderen zich konden opgeven voor een workshop. Uiteindelijk hebben maar liefst 600 kinderen onze workshop

met veel plezier gevolgd. Alle kinderen konden zich opgeven voor de AMV-cursus, die in maart opnieuw van start zou gaan. Maarliefst 33 kinderen hebben onze AMV-cursus gevolgd. Dit was ruim boven onze verwachting. Hierdoor werden we genoodzaakt de 33 kinderen op te delen in 3 groepen waardoor we in deze periode eigenlijk 3 cursussen gegeven hebben: 1 op de maandag en 2 op de woensdag. Uiteindelijk zijn er van deze 33 kinderen 11 lid geworden. De teller staat op +20! Afgelopen juli hebben we met een ledenwervingskraampje op de Holiday-kick-off gestaan in de Gelredome. Dit evenement werd georganiseerd door Jeugdland en het aantal kinderen was dan ook groot. Bij ons kraampje konden kinderen op verschillende instrumenten blazen en was er een heuse decibellenwedstrijd georganiseerd waar kinderen zo hard mogelijk op een trompet moesten blazen. Ook konden kinderen zich opgeven voor de workshops die we in de afgelopen zomervakantie gegeven hebben. In de zomervakantie hebben we in totaal 2 workshops gegeven en ook na deze workshops konden kinderen zich weer opgeven voor een AMV-cursus. Eén kind is al direct lid geworden en inmiddels hebben we weer een goed gevulde klas vol AMV’ers. Wat het resultaat wordt van deze AMV-cursus is nog niet bekend. woensdag 14 oktober is de laatste les van deze cursus en we hopen dat ook hier weer een aantal kinderen de opleiding instromen. Veel energie hebben we er met z’n allen ingestoken maar de beloning is dan ook groot. Nu is het zaak om alle leden binnen te houden en wie weet ziet u ons dan in de toekomst op straat lopen met 50 man... wie weet. Rémon Saaltink, Staflid ledenwerving

Een van de 100: Theo Boekhorst In deze uitgave van NoteBook wederom een interview met één van de leden van de Club van 100: Theo Boekhorst. Theo is al jaren een bekend gezicht bij de Band, de laatste tijd vooral als de conciërge van de HAN die een periode de scepter zwaaide op de repetitielocatie van de Arnhem Band. Dat Theo nog een heel ander verleden bij de Band heeft, weten de huidige bandleden misschien helemaal niet. Theo is zelf ook lid geweest, maar de meeste bandleden van dit moment kennen één van zijn zoons nog wel, Paul Boekhorst. Paul heeft vorig jaar na een lange tijd als spelend lid afscheid genomen en in een vorige uitgave van NoteBook is hij samen met Frank Rouwen nog geïnterviewd. Theo Boekhorst groeide op aan de Johan de Wittlaan. Hij was de jongste van 5 jongens in een gezin waar ook nog 5 meisjes opgroeiden. 10 kinderen, dus geld en tijd 10 Theo Boekhorst op zijn werklocatie bij de HAN Club van 100: A special friend of the Arnhem Band!

10 voor veel hobby’s voor de kinderen was er niet. Theo was dan als jongetje van een jaar of 13 ook erg gelukkig dat hij eindelijk deel uit mocht gaan maken van de Arnhem Band. In die tijd was het nog een vereiste om lid te zijn van een scoutinggroep, formeel was de Arnhem Band nog een districtsband. Theo was lid van de Christoforus-groep, nog steeds één van de stabiele scoutinggroepen in de stad.

van de Band hebben inmiddels wel bewezen dat dit niet waar is…”. Zijn bevindingen hierover zijn dus in de loop der tijd wel veranderd. Toch was het in het begin best lastig en zijn beide zoons waren er ook niet direct van overtuigd. Theo heeft de jongens toen wel voorgehouden dat weglopen bij de Band nooit de oplossing kan zijn en dat je dan ook geen recht van spreken meer hebt. “Als je wegloopt, kun je niets meer. Als je lid blijft, kun je écht beoordelen hoe het is met meiden erbij en kun je er desnoods van binnenuit nog tegen vechten.” Het feit dat Peter en Paul lid zijn gebleven en daarna eigenlijk nooit meer over deze kwestie hebben gesproken zegt wel genoeg.

Repetities vonden nog plaats in de Theresia-MAVO aan de Eusebiusbuitensingel. “Daar moest alles wel heel erg volgens de regeltjes. Het was al snel niet goed of verkeerd, de nonnen hadden daar duidelijke eisen”. De zondag-repetitie was “helemaal in Arnhem-Zuid, in de Titus Brandsma MAVO”. Voor zijn gevoel was Toen Paul als eerste weer bij de Band dat een enorm eind. “Ik herinner me dat kwam, was Theo als ouder ook gelijk weer Theo Boekhorst actief in Essen ik eens een eind aan het fietsen was en helemaal terug. “Zo gauw je er weer bent, dat ik in de plaats ‘Elden’ terechtkwam. ‘als ik de weg terug nog is alles als vanouds”. Theo heeft in de loop der jaren geregeld maar kan vinden’ heb ik me toen afgevraagd. Ondenkbaar in de handen uit de mouwen gestoken bij de Band. Als hulp bij de deze tijd van mobiliteit, maar we spreken over begin jaren ’70 en sinterklaasactie, enkele jaren zelfs als sinterklaas. Als animator toen was bijvoorbeeld de wijk in Duiven waar Theo nu woont ook van het stokvangspel op de koninginnedag. Maar de meeste nog lang niet in beeld…. leden kennen hem als één van de mensen die de Arnhem Band geregeld begeleid bij grotere optredens buiten de stad en bij de Over zijn tijd als actief Bandlid heeft Theo vooral te melden dat carnavalsoptocht. “Ik vind dat heel leuk om te doen, zeker ook de het een mooie tijd was. Hij heeft 5 jaar als blazer meegelopen. optredens in het buitenland. Maar ik wacht elke keer af of de staf Eerst op de hoorn, later op de bas (niet te verwarren met de mij er weer voor vraagt, want mijn jongens zijn natuurlijk al een huidige sousafoons: een bas was toen een hoorn met één ventiel poosje bij de Band weg en de ouders van de huidige bandleden die een octaaf lager kon spelen….). “Ik meen dat het Hennie vinden dit misschien ook leuk om te doen”. Het is wel een taak Hendriks was die mij kwam vragen of ik van de hoorn naar de waarbij een zekere doortastendheid en alertheid hoort, en die bas wilde overstappen. ‘Jij hebt van die grote lippen’, was de moeigenschappen bezit Theo zeker, hij zal niet twijfelen in te grijpen tivatie van Hennie. Ik heb dat toen gedaan en vond het ook leuk als hij ziet dat er tijdens een optocht iets misgaat, dat er mensen om bas te spelen”. De muzikale opleiding stelde toen niet zoveel langs de kant lastig doen of dat één van de bandleden even hulp voor. “We lazen nog geen muziekschrift. Het werd voorgespeeld nodig heeft. door Bill Reijnders en wij speelden na”. Het wordt tijdens dit gesprek wel heel duidelijk dat Theo veel Theo heeft verrassend weinig foto’s van zijn eigen tijd als Bandplezier beleeft aan de Band. Dit plezier is geheel wederzijds, we lid. Ook dit is waarschijnlijk een kwestie van weinig middelen stellen in alle redelijkheid vast dat de Arnhem Band en de achterbeschikbaar hebben geweest. In die tijd was foto’s maken een ban elkaar nodig hebben en elkaar iets te bieden hebben. Dit is ander fenomeen dan nu in het digitale tijdperk. Theo fotografeert ook wat Theo omschrijft als typisch Arnhem Band, de duidelijke tegenwoordig ook zeer geregeld, maar wil zichzelf niet meer dan lijnen die er liggen tussen de actieve bandleden en de actieve een liefhebber noemen. Toch spreekt hij gepassioneerd als hij en minder actieve achterban. Als laatste merkt Theo op dat de het over het fotograferen van de natuur heeft. Band de muzikale prestaties en exercitie als belangrijke pijlers kent, maar dat het zichtbare plezier dat de bandleden beleven De Arnhem Band heeft zich in de loop der jaren natuurlijk enorm aan hun hobby nog veel belangrijker is. Dit is eigenlijk ook de ontwikkeld. Theo heeft deze ontwikkeling altijd op de voet afsluitende boodschap die Theo desgevraagd geeft: “Zorg dat gevolgd. Het valt op in dit interview dat Theo vooral aandacht en de bandleden plezier houden in wat ze doen. Als het ‘het moet oog heeft voor de ontwikkelingen buiten de muziek. Natuurlijk omdat het moet’ wordt, dan gaat het heel snel mis”. Dit is een heeft hij heus wel meegemaakt hoe de Band muzikaal is verheel duidelijk advies, gegeven door iemand die de Band vanuit anderd, maar de onderwerpen die hij noemt zijn toch vooral de verschillende perspectieven kan bekijken, dus zeker waar om ter sfeer en de onderlinge verbondenheid die er is. Ook het toelaten harte te nemen! van meisjes bij de Band heeft hij destijds, halverwege de jaren ’90, met argusogen bekeken. Zijn beide zoons, Peter en Paul, waTheo, vanaf deze plaats nogmaals dank voor de hartelijke ontren toen lid. Theo was er niet zo voor dat er meisjes bij de Band vangst en jouw bereidheid om mee te werken aan dit interview. moesten worden toegelaten. “Stiekem denk je dat je je vrijer kunt bewegen als de club uit uitsluitend jongens bestaat. De meiden Robert Philips


11

Pinksterweekend 2009 Op zaterdag 30 mei was het weer zover, de Arnhem Band ging op Pinksterweekend. Ieder jaar gaat de Band een weekend weg. De instrumenten blijven thuis en het weekend staat volledig in het teken van sport, spel, gezelligheid en een hele hoop lol. Zaterdagochtend verzamelde alle leden zich bij de bandkelder. De weekendtassen gingen in de aanhanger, de ouders kregen nog een dikke knuffel en daar vertrokken de leden naar het zonovergoten Heerde. Nadat iedereen een slaapplek had bemachtigd in een van de blokhutten werd het weekend geopend en ging het eerste spel van start. Iedereen kreeg een jutezak aangetrokken en iedere groep kreeg een plaats op het grasveld waar een bordje met verf stond. Iedere groep had een eigen kleur gekregen. Regels: geen, doel: maak elkaar zo vies mogelijk. Het startsignaal had nog niet geklonken of er rende ongeveer zestig man met verf als een bezetene achter elkaar aan. De jutezak van een ander viesmaken was leuk, maar iemand rondom de jutezak viesmaken was nog veel leuker. Binnen no time had iedereen een geweldig kleurtje gekregen en liep de verf bij menig bandlid in de bilnaad.

Hangjongeren van de Arnhem Band...

doel van het spel is om de grote postzak, ook wel kwallenbal genaamd, in de bak water te krijgen van het andere team. Er spelen telkens twee teams tegen elkaar, verdere regels? Die zijn er niet. Sinds vorig jaar spelen alle mannen tegen elkaar, de dames en de leerlingen. De mannen gingen van start. Met kreten als “Gooi je lichaam in de strijd” stormde de mannen het veld over. Voor het publiek leek het net een tenniswedstrijd zo snel verplaatste de kwallenbal zich het veld over. Bij de vrouwen verliep dit iets anders. Met kreten als “Gebruik je nagels” had iedere dame een stuk van de kwallenbal vast en niemand was van plan om de kwallenbal los te laten. Waar het bij de mannen op een tenniswedstrijd leek het bij de vrouwen op een potje Jeux de Boules. De groep leerlingen had het spelletje gauw door. Door hen werd het

Met weinig middelen een hoop lol en veel (oud) vuil..

Nog uithijgend van het eerste spel begon de eerste spelmiddag. Tijdens het weekend kan iedere groep punten verdienen en aan het einde van het weekend krijgt de groep met de meeste punten de felbegeerde Pinksterweekendtrofee mee naar huis. Punten worden verdiend door zoveel mogelijk spellen te winnen. Na de eerste spelronde was het tijd voor het spel der spellen van het Pinksterweekend,namelijk: kwallenballen. Voor degene die hier nog nooit van gehoord heeft een korte uitleg. Kwallenbal wordt gespeeld met een grote postzak met daarin een hele lading zand. Ieder team heeft een grote bak gevuld met water en het

spel gespeeld zoals het waarschijnlijk ooit bedoeld was, netjes de kwallenbal overgooiend en ieder team scoorde zelfs punten. Hoe verschillend de drie groepen het spel ook speelden, leuk en lachwekkend was het zeker. Met de verf in de haren en de grasvlekken op de knieën verscheen iedereen aan de etenstafel waar je kon genieten van een heerlijk bord macaroni of nasi. Voor uitbuiken was weinig tijd want het programma liep gewoon door. Na een volleybaltoernooi en een avondspel zat iedereen uitgeput rond het kampvuur waar de leerlingen van pallets heuse ligstoelen hadden gemaakt. Met


12 het scoutinggevoel zit het bij de leerlingen erg goed. Voor deze avond had de organisatie een dropping gepland. Helaas vonden de boswachters dit niet zo’n goed plan en werden de posten in het bos vriendelijk doch dringend verzocht het bos te verlaten. Wat nu? Gelukkig wist de organisatie zich met deze situatie wel raad. Binnen een half uur had de organisatie een vervangend spel bedacht. Iedere groep werd om beurten in een busje geladen, werd 8 kilometer rond gereden, werd weer uit het busje geladen met de opdracht: we zien jullie straks bij de blokhut weer! En oja, er rijden auto’s rond met mensen erin die je niet mogen zien. Daar stond je dan op een industrieterrein, welke kant gaan we op jongens? Bij sommige groepjes werd er een beroep gedaan op hun padvindersinstinct en bij andere groepjes op hun telefoon, lang leve het mobiele tijdperk! De straten van Heerde werden midden in de nacht opgeschrikt door groepjes mensen die bij iedere auto die langsreed de bosjes in vlogen. Helaas werd ieder groepje wel een keer gezien door een auto met oud-bandleden erin. Op één groepje na dan, maar die bleken met z’n achten vrolijk richting Arnhem te lopen in plaats van richting Heerde, lang leve het padvindersinstinct! Gelukkig keerde ieder groepje, met of zonder kleerscheuren, terug naar de blokhut waar de dampende koppen soep en broodjes knakworst al op ons stonden te wachten. De eerste dag zat erop en werd met sterke verhalen en een koud drankje afgesloten rond het kampvuur. De volgende ochtend begaf iedereen zich nog met de slaap in de ogen naar het ontbijt om daar een flink aantal boterhammen naar binnen te werken om zo een stevige bodem te leggen voor de sportdag die, die zondag plaats vond. Wederom konden er punten voor de pinksterweekendtrofee verdiend worden. Het competitie-element werd versterkt door het uitdelen van kokosnoten (!?) aan elke groep die de hele dag bewaakt moesten worden. En alles wat de lieftallige pinksterweekendcommissie ons vertelde werd zonder mopperen gedaan, dus de kokosnoten werden ingetapet, gekerfd en beschilderd om maar duidelijk te maken tot welke groep deze toebehoorden. Dit leek geen ingewikkelde opdracht, het zou gewoon een kwestie zijn van zorgen dat je wist waar je kokosnoot uithing en de punten stroomden binnen! Echter, al gauw kregen voornamelijk de leerlingen door dat het grappig was om de kokosnoten van de concurrerende groepen uit willekeurige handen te grissen, heel hard weg te rennen en ergens ver het bos in te slingeren, hoog in een boom vast te binden of in het voeteneinde van je slaapzak te verstoppen. Er brak een ware kokosnoten-oorlog los! Tussen het zoeken van de kokosnoten door werden er natuurlijk ook nog verscheidene sporten gedaan. Het was een gevarieerd programma. De luchtbuksen van Koninginnedag werden uit het stof gehaald om te kijken wie de meest vaste hand had, er was een spel genaamd ‘Rollend tapijt’ waarbij je als groep zij aan zij op de buik op de grond lag om vervolgens over elkaar heen te rollen wat redelijk funest voor je knieën was, maar wel voor een hoop hilariteit zorgde. En er werd opnieuw gekwallebald en een boomstammenrun gedaan waarbij de lichtere bandleden als aapjes met handen en voeten aan een boomstam hingen die door twee sterkere bandleden op de schouders over een parcours werd gedragen. Bovenstaande sportonderdelen verliepen overi-

gens niet zonder slag of stoot, her en der vielen wat gewonden, maar dat mocht de pret nauwelijks drukken. Na nog een vermoeiende estafetteloop van toch minstens een halve kilometer dwars door het bos was het voor iedereen even uitpuffen in het zonnetje onder het genot van een koud biertje of glaasje limonade. Die avond werd er zoals gewoonlijk op de pinksterzondag flink wat vlees op de barbecues gelegd. De grote barbecue-man Tristan zorgde voor een mooi krokant korstje om de worstjes en sateetjes en de overige bandleden deden zich te goed aan zijn kookkunsten. Hoewel de bonte avond op zondag toch eigenlijk wel in het ‘pinksterweekend-traditie-rijtje ‘ stond, was deze dit jaar geskipt uit het programma. Hier waren vele bandleden niet bepaald rouwig om, zeker niet toen bleek dat er een spetterend hawaii/ karaoke-feest voor in de plaats was gekomen! Met hoelarokjes aan, bloemenkettingen om hun hals en kleurige cocktails in hun hand heette de organisatie ons welkom in de voor de gelegenheid vrolijk versierde kampvuurkuil. Die avond werden de K3-, Andre Hazes-, en de Sjonnies-banden onder uit een doos gevist en stond iedereen tot diep in de nacht te swingen op behoorlijk luide, foute karaokemuziek. Sommige omwonende waren niet zo blij met dat laatste puntje, maar met een flesje wijn en een Arnhem Band CD maak je elke burenruzie weer goed! Ook werd al gauw duidelijk waarom men nou de hele dag met een kokosnoot had lopen sjouwen. Toen de duisternis al ingezet had werd er afgeteld en moest iedereen zo snel mogelijk zijn kokosnoot openmaken. Met brute kracht – want er zit nu eenmaal geen dopje op zo’n ding – werden de noten stukgeslagen. Het groepje wat zijn noot als eerste open had kreeg weer wat felbegeerde punten toegekend, wat er uiteindelijk in resulteerde dat groepje Blauw er met de meeste punten van door ging en die schitterende Pinksterweekendtrofee won. Na voor de meeste een erg korte nacht hoorde je de volgende ochtend overal het gesis van leeglopende luchtbedjes; er werd opgeruimd! Na weer een lekker ontbijt moest er nog even gewacht worden op de meneer die de blokhut kwam controleren en daarna kon er vertrokken worden naar het zwembad waar het personeel vast al weken met maagpijn rondliep omdat ‘de Arnhem Band weer zou komen.’ In dit zwembad in Zwolle hadden we twee jaar geleden immers ook al de boel behoorlijk onveilig gemaakt door het buitenbad te bedelven onder een hoop ballonnen en de glijbaan te voorzien van een stevige opstopping. Dit jaar gedroegen we ons echter redelijk keurig, dus misschien mogen we nog eens terug komen.. Toen we aan het eind van de middag moe aankwamen bij de bandkelder heeft denk ik iedereen wel tegen zijn ouders/partner kunnen vertellen dat we een geweldig weekend hebben gehad! Jany Veldstra / Milou de Bruijn


13

Ook achter de schermen: éénheid van tenue. Dat de Arnhem Band goede tradities in ere houdt is wel bekend en dat ook continue geïnvesteerd word om mee te kunnen met de huidige tijd is voor de meeste van u ook geen nieuws. Als het om een actueel nieuw logo, nieuwe instrumenten, een website of showregistratie op DVD gaat, is dat vaak snel voor iedereen zichtbaar. Echter om de organisatie draaiende te houden komt er meer bij kijken, wat vaak niet zichtbaar is. Eén zo’n aspect is de administratieve organisatie met de centrale vraag hoe houdt je als club de bestanden actueel, hoe kun je snel en makkelijk grotere groepen personen bereiken en dan het liefst alles zodanig vastleggen dat er bij wisseling van de wacht geen gaten vallen. Met de huidige stand van de techniek zal het u niet verbazen dat internet hierbij een geweldig hulpmiddel is. En als er dan een paar oud-leden zijn die werkzaam zijn in de ICT (informatie Communicatie Technologie) en er voor hun hobby ook nog veel tijd in willen steken, ben je als club natuurlijk bevoorrecht dat ze voor je aan de slag willen gaan. Deze Wizzkids, René van Brakel en Han Bergmans zijn al vanaf 1963 verbonden aan onze club, hebben al een hele staat van dienst achter de rug als lid en staflid en zijn hiernaast nog in diverse werkgroepen actief. Hoogste tijd dus om hun inspanningen van de laatste twee jaar eens zichtbaar te maken. De computergeschiedenis van Han en René gaat al ruim vijfentwintig jaar terug. René die van oorsprong stedenbouwkundig tekenaar is, kreeg in een weekend dat Han in het bij de Arnhem Band zo bekende Duitse Simmertal verbleef, de beschikking over zijn toen nieuwe Tandy-computer. René die wel wat had met techniek ging er mee aan de gang en met nog nauwelijks kennis van het programmeren had ie al snel zijn eerste eigen spelletje erop geprogrammeerd. De interesse was gewekt en Han die begin 80-er jaren secretaris van de Arnhem Band was, had in René al snel een computermaatje gevonden om de wondere wereld van de techniek verder te ontdekken. Han die werkzaam was in de automatisering (thans nog als Service Provider Manager), wilde zijn kennis uiteraard ook voor de Band aanwenden. Zo begon hij de ledenlijsten van heuse ponskaarten om te zetten naar een cassettetape bestand. Leg de huidige leden maar eens uit wat ponskaarten zijn en ze zullen zich een deuk lachen. Maar goed voor die tijd was het een begin. Nadat Han in 1983 als secretaris en staflid stopte was voor hem de kous niet af want hij zag het nut en de noodzaak in van een beter geordende administratie. En zo waren Han en René vele avonden aan het hobbyen, wat bv. in 1986 leidde tot een geautomatiseerde rondetelling van de grote sponsorloop die er toen was in het kader van het 40 jarig jubileum. Een paar jaar erna werd het Band Registratie en Administratie SySteem, kortweg BRASS, in gebruik genomen. Een soort van Dbase programma waarin alle namen van leden en

Whizzkids in actie

overige relaties en hun status waren opgenomen, want ook toen al kenden we relaties die inmiddels oud- lid en /of reünist waren, donateur, lottodeelnemer of op andere wijze verbonden waren met de Arnhem Band. De kwaliteiten van Han en René bleven niet onopgemerkt want toen de Arnhem Band in 1991 het Landelijke Scouting Band Concours organiseerde, hadden zij een computerprogramma gemaakt waarmee heel snel alle punten van de juryleden ingevuld,

getotaliseerd en de uitslag geprint konden worden. De overkoepelende organisatie van dit concours had dit natuurlijk ook gezien en wilde dat voortaan op die wijze gaan voortzetten. Resultaat was dat Han en René vanaf dat moment tot en met 2007 de Telcommissie bemanden en met hun programma de uitslagen op het jaarlijkse Nationale Bandconcours van Scouting Nederland verzorgden.


14

Nadat er met de oorspronkelijke versie van BRASS een jaar of acht was gewerkt kwam er door een aantal opvolgende wisselingen van de secretarisfunctie in de staf, er een beetje de klad in. Zoals dat gaat was de kennisoverdracht niet altijd optimaal, was er minder aandacht voor en kwamen er andere standaard programmaatjes beschikbaar waarop dan eigen lijstjes werden gemaakt . Bij de voorbereiding voor het 60 jarig jubileum in 2006 zat Han in de reüniecommissie en bleek al snel dat het bestand met o.a. de reünisteninfo daarin, verre van actueel meer was. Met de techniek van dat moment werd een nieuwe René van Brakel opzet gemaakt voor het reünistenbestand waarbij internet werd gebruikt, reünisten zelf via een inlogcode zich konden aanmelden, adresgegeven konden actualiseren of (mail)adresgegevens van oud Bandleden konden inzien als die daar toestemming voor hadden gegeven. Al snel bleek dat dit een ideaal middel is en vele voordelen had. Na deze testcase was al snel het besluit genomen om van het aanbod van Han en René gebruik te maken om het aloude BRASS op deze wijze te actualiseren, want in de laatste decennia zijn er nogal wat relaties bij gekomen die b.v. lid zijn van de Club van 100, medewerker zijn bij de Sint Nicolaasactie of op Koninginnedag hun medewerking verlenen. Ook zijn de functies van de staf en de stichting verschoven en is hiernaast de Stichting Evenementen Arnhem Band in het leven geroepen. Met een bestand van zo’n 1000 adressen waarbij er veel personen zijn met meerdere statussen ( b.v. een reünist die ook lid is van de club van 100 en als chauffeur meewerkt bij de Sint actie)

Han Bergmans

en waarvan gemiddeld zo’n 15% per jaar van adres wisselt, is de foutenkans natuurlijk erg groot. Vele uren aan programmeerwerk volgden. Maar daarnaast ook overleg met de diverse betrokkenen en het veelvuldig moeten aanpassen van het systeem aan de wensen van de gebruikers. Maar het resultaat mag er zijn want sinds 1 augustus j.l. heeft de Arnhem Band het geheel eigen BRASS-online systeem in gebruik kunnen nemen. Een beperkt aantal personen heeft toegang tot deze internetapplicatie waarbij ingevoerde mutaties direct in de database worden gewijzigd en zo de gegevens in alle bestanden en lijsten up to date zijn. Minstens zo belangrijk is dat bij wisselingen van functies er gemakkelijk en snel kan worden overgedragen en het onderhouden van het bestand niet meer afhankelijk is van één persoon, wat de continuïteit en kwaliteit ten goede komt. Kortom: Han en René mogen dan wel hobbyisten zijn, voor onze club hebben ze een geweldige klus geklaard. En omdat dat voor u als het goed is, nauwelijks zichtbaar of merkbaar is toch goed om te weten dat we ook achter de schermen nu op één lijn zitten. Dus ook op dit vlak is de Arnhem Band klaar voor de toekomst. Lex Verborg / Chris van der Burg

Zambia In het zuiden van Afrika, precies tussen Tanzania, Malawi, Mozambique, Zimbabwe, Botswana, Namibië Angola en Kongo in ligt Zambia, een land 18 keer zo groot als Nederland met 11,5 miljoen hele donkere inwoners. Ik werd gevraagd door mijn muziekopleiding in Hilversum of ik hier een project van 2,5 maand wilde gaan doen. Een cd-productie met straatmuzikanten luidde de opdracht. Ik heb hier toch gauw een paar seconden over na moeten denken. Een verre reis, binnen een maand vertrekken, de Arnhem Band staat er goed voor en heeft een goede stabiele staf, met een beetje voorruitplannen moet dit prima gaan lukken. Misschien dat ik ergens nog wel een goed grasveldje zie om een taptoe voor de band te regelen. Ik maakte in mijn hoofd even een klein sommetje: muziek + reizen = GEWELDIG! Dus na 3 seconden, hooguit 4, was ik eruit. Natuurlijk ging ik! Wat een super kans! En zo kwam het dat ik eind mei in een vliegtuig naar Zambia zat. Het project was voor een organisatie genaamd Kambisa! BeHeard. ‘Kambisa’ betekent in 1 van de 72 verschillende talen die ze in Zambia spreken ‘laat je horen’. En dat was precies

waar het dit project om ging. Mensen met een boodschap of een mening die ze graag uit wilden spreken maar hier eigenlijk geen kans of mogelijkheid toe hadden, mensen die nooit gehoord worden, nu de kans geven zich te laten horen. En aan groot publiek, via muziek. Dit was de taak die ik de komende 2,5 maand moest gaan vervullen. En de tijd is omgevlogen. 7 dagen in de week in verschillende steden en dorpen ben ik bezig geweest. In de meest bizarre omstandigheden vaak tegen alle muziekwetten en opneemwetten in is er muziek gemaakt. In ghetto’s de underground hip hop, in afgelegen dorpen traditionele muziek. Mensen die geweldig konden zingen, ook mensen die iets minder geweldig konden zingen. Mensen met zelfgemaakte instrumenten. Kinderen met gedichten. Grote gospel in een bouwvallig golfplaten kerkje, een zingend schoolklasje in een oud klaslokaaltje,


15

Erik (met oorwarmers) op locatie in Zambia

rappers in een stinkend kippenhok, buiten, op straat, in de bush, overal waar je was zag je weer nieuwe dingen en hoorde je weer nieuwe verhalen en geluiden. Met lokale apparatuur of wanneer niets voorhanden was met eigen meegebrachte apparatuur namen we alles op. Iedereen die mee wilde werken heeft de kans gekregen zich te laten horen. En de reacties waren ver boven mijn verwachting. Radiostations draaiden onze muziek, we zijn op televisie geweest, in talkshowprogramma’s, in de krant, het ging enorm hard. Ik begreep er soms niets van. We werden herkend op straat en bekende Zambiaanse artiesten wilden mee gaan werken aan dit project dat werd afgesloten met een grote eindshow in de hoofdstad waar deze grote artiesten afgewisseld met de vele groepen uit het project op het podium stonden, en voor ik het wist zat ik weer terug in het vliegtuig naar Nederland. Vanuit die tornado zat ik 2 dagen later weer op school en bracht het weekend door in Simmertal. Inmiddels hebben we ook onze eerste Arnhem Band repetitie weer achter de rug met daarbij weer een hele nieuwe workshopklas. ’t Gaat allemaal door, en dat is maar goed ook. Kambisa!BeHeard gaat van alle producties nu een compilatie cd maken om de Zambiaanse stemmen en verhalen ook in Nederland en daarbuiten te laten klinken. Dat stukje gras voor een taptoe heb ik niet gezien. Heel veel zand en stof, dat wel. Of grote wildbegroeide stukken natuur met soms daarin een klein lemen dorpje met wat mooi geklede mensen en een smeulend vuurtje. Grote wilde olifanten, giraffen, neushoorns, slangen en dikke spinnen. Grote drukke marktjes met manden vol kruiden of gedroogde vis. Oude wrakken van auto’s, busjes en vrachtwagens die over gaten met asfalt of gewoon zandpad hun weg proberen te vinden. Ik zag hoe mensen met bloten handen vuur maakten en hun eten vingen en slacht-

ten. Geen taptoe veldje, dat niet, maar ik blijf mijn ogen open houden...

www.erikvanderven.waarbenjij.nu Erik van der Ven. Namens de redactie nog een kleine toegift. Wie dacht dat Erik nu voorlopig is uitgereisd heeft het mis. Sterker nog; hij zoekt het nu aan het andere eind van de wereld. Op verzoek van de redactie ligt Erik alvast een tipje van de sluier op. “Op 30 oktober vertrek ik voor 4 maanden naar China. Naar Shanghai om precies te zijn. Deze reis is echt in alle opzichten het totale andere uiterste van wat ik in Afrika heb gedaan. Compleet de andere kant op. Waar ik in Afrika werkte voor een dorp met tientallen mensen werk ik nu in een stad waar er 18 miljoen wonen. Waar ik in Afrika werkte met straatmuzikanten en mensen die ontzettend weinig of niets te makken hadden en producties deed waar geen enkele vorm van geld bij kwam kijken, ga ik nu werken voor een van ‘s werelds grootste muziek productie bureaus voor reclame genaamd Massive Music (www. massivemusic.com). Massive Music is van oorsprong een Nederlands bedrijf begonnen in Amsterdam, maar zit nu in New York, Los Angeles en ook in Shanghai. Waar in Afrika de plaatstelijke kwaliteitseisen al snel gehaald waren ga ik in Shanghai high end muziek maken met de nieuwste technieken en bijzondere hoge kwaliteits eisen voor reclames van wereldmerken als Coca Cola, Audi, Nike e.d.. Compleet het tegenovergestelde dus, en ik ben erg benieuwd wat deze uitersten mij gaan brengen.” Wij ook, dus in de volgende uitgave van het Note Book deel 2 van deze muzikale globetrotterende Hopman van de Arnhem Band.


16

Bandouder in Simmertal Simmertal zal voor velen van onze lezers een ‘Aha- erlebnis’ oproepen. Als sinds de jaren zeventig heeft de Arnhem Band vriendschapsbanden met Die Brunkensteiner. Niet alleen door de muziek maar vooral ook door de vele onvergetelijke weekenden die de Band daar doorgebracht heeft. De fameuze gymzaal, Schaukelbraten, Kirner Pils, de feesttent en niet te vergeten, zeker in de tijd dat nog alleen jongens bij de Band zaten: die Mädchen. Aan dit collectieve geheugen werd eind augustus weer een stukje toegevoegd. Na een wat langere afwezigheid was het weer tijd voor een ouderwets weekendje. Onderstaand een bijdrage van een Bandouder die niet geheel onvoorbereid, meeging. Al sinds mijn komst naar Arnhem, beginjaren tachtig, ben ik onder de indruk van de Arnhem Band en draag ik hen een warm hart toe. Veel van mijn vrienden en bekenden hebben of hadden een band met de Arnhem Band en door de jaren heen heb ik dan ook al veel mooie verhalen en anekdotes te horen gekregen. Bij veel van die verhalen ging het over de belevenissen in Simmertal. Zelf ben ik niet muzikaal onderlegd en ik heb dat altijd jammer gevonden. Nu mijn dochter bij de Arnhem Band zit krijg ik de gelegenheid om de band van dichtbij mee te maken, en aan den lijve het gevoel te ervaren wat sprak uit de vele enthousiaste verhalen door de jaren heen. Simmertal stond op de planning, voor mijn dochter Anne zou dit het eerste buitenlandoptreden zijn. Een reden om ook mee te reizen naar Simmertal was al snel gevonden. Een slaapplaats was nog niet geregeld, maar ik verwachtte dat dit ter plekke geen probleem zou opleveren. Er is altijd wel een hotel of “Zimmer frei” te vinden. Het plaatselijke hotel in Simmertal was echter volgeboekt en bordjes met Zimmer frei waren nergens te bekennen. De ‘padre familias’ van de ArnhemBand, Theo Rouwen, vertelde me dat ik naar de camping moest gaan en dat het daar wel goed zou komen. De camping bleek bijna volledig bezet te zijn door supporters van de Arnhem Band. Ik had keuze uit diverse slaapplaatsen, bij Frank of Robert in de tent, of bij Ted en Chris in de aanhanger van Jehago. Maar de familie van Eerten kwam met de ultieme oplossing. Zij hadden nog een eenpersoons tentje ter beschikking. De familie Brakenhoff bleek nog een comfortabel luchtbed over te hebben. ‘s Nachts (na enig zoeken) vond ik mijn bedje gespreid. Die nacht is mij duidelijk geworden waarom omgang met de Arnhem Band gehoorschade kan opleveren. Het ligt niet aan het lawaai van de Band, maar aan het gesnurk van de supporters. ‘s Morgens om 8 uur kwam de camping weer tot leven. Theo was al onderweg naar de plaatselijke bakker om broodjes te halen en Corrie stond eieren te koken, koffie te zetten en de ontbijttafel werd in gereedheid gebracht. De nieuwe dag begon met een fantastisch gezamenlijk ontbijt. GASTVRIJHEID wordt in Simmertal met hoofdletters geschreven, de waardering voor de Band is enorm en de mensen zijn er allervriendelijkst. Tijdens de eerste repetitie in Simmertal kwam Tom Polman er achter dat hij een onderdeel van zijn sousafoon vergeten was. Een mooi moment voor mij om een bijdrage te

leveren voor de Band. Na een kleine zoektocht kwam ik terecht bij de lokale smid, met de toepasselijke naam ‘Schmid’. Met een brandstofslang van een Vespa, een slangenklem en een koperen buisje werd het onderdeel voor de sous met de precisie van een

Een optreden voor de Duitse gastheren en gastvrouwen.

instrumentmaker nagemaakt. Betalen mochten we niet, want: “de Arnhem Band is gast in Simmertal!” Het resultaat bleek prima te werken de sous heeft bij geen enkel optreden verstek laten gaan. Als Bandouder onderdeel mogen uitmaken van de Arnhem Band geeft voor mij invulling aan de slogan “De Arnhem Band is meer dan muziek alleen”. Erik Leenders - “trotse Bandouder”


17

Simmertal ...meer dan muziek alleen...

Een Staflid in Simmertal In het dorpje Simmertal in het zuid-westen van Duitsland wordt al jaren het zogenaamde Backesgrumbierefest gevierd. Ik heb werkelijk geen idee waarom dit wordt gevierd en wat er precies wordt gevierd, maar het feest staat garant voor een hoop gezelligheid. De Arnhem Band is al jaren bevriend met het dorpsorkest van Simmertal, Die Brunkensteiner. Eens in de zoveel tijd komen zij naar Arnhem of gaat de Arnhem Band naar Simmertal. Ditmaal werd het Backesgrumbierefest als excuus gebruikt om onze biezen te pakken en richting het Duitse te gaan. Ruim 4 uur in de bus is zelfs voor de globetrotters van de Arnhem Band aan de lange kant en iedereen was dan ook blij toen we aankwamen en de benen gestrekt konden worden. De heren kregen de lokale sportzaal als slaapplaats aangewezen en de dames de kleuterschool. Je behoefte doen is laatstgenoemde viel trouwens nog niet mee, aangezien de toiletpotten verschaald waren naar het formaat van de gemiddelde kleuter. Goed mikken dus. Na een stevige maaltijd van voornamelijk , hoe kan het ook anders, braadworst, was het tijd voor de eerste feestavond. Zoals verwacht bestond de nachtrust voor sommigen uit slechts enkele uren. Om een uur of 8 riep de plicht alweer. Duitse vrijwilligers hadden in het stadhuis een geweldig ontbijt voor ons klaargezet. Toen dit soldaat was gemaakt werden de instrumenten en uniformen in de bus geladen en werd koers gezet naar een naburig dorpje waarvan ik de naam al lang weer ben vergeten. Daar

werden een paar mooie nummers en een prima show neergezet. Weer kwam de Duitse gastvrijheid naar voren toen daarna voor iedereen een bord heerlijke aardappelsoep klaarstond in een restaurantje. De rest van het programma van die middag bestond uit zwemmen en luieren in het plaatselijke openlucht zwembad. Voor sommigen betekende dat een paar uurtjes de glijbaan onveilig maken, voor sommigen een kaartje leggen en voor weer anderen een goede gelegenheid om wat slaap in te halen. Daarna weer terug naar Simmertal voor wederom een goede maaltijd en wat optredens op het dorpsplein. ‘s Avonds stond in het teken van feest , gezelligheid, lekker eten en drinken en muziek. Toen de volgende ochtend, tijdens de openlucht kerkdienst, sommigen haast slapend van hun stoel vielen bleek de nacht weer te kort te zijn geweest. Om het weekend af te sluiten werden er nog wat nummers gespeeld, al dan niet samen met Die Brunkensteiner. Na het schudden van vele Duitse handen zocht iedereen een plekje in de bus en werd het weekend afgesloten met het afscheidscadeau van de burgemeester, een laatste krat Duits bier. Kees Vedder


18

Tristan & Arlet Het is nog niet eerder voorgekomen in de Arnhem Band historie dat twee nog actieve leden elkaar het jawoord gaven. Tristan Schoot als slagwerker en Arlet van Dingenen, dwarsfluit en tevens staflid zorgde voor deze primeur. Dat kon natuurlijk ongemerkt voorbij gaan. Begin mei was het zover, eerste een vrijgezellenfeest en toen de bruiloft. Een korte impressie. Op zaterdag 9 mei was het eindelijk zover. Het vrijgezellenfeest van Tristan en Arlet. We moesten verzamelen bij de ouders van Tristan. Vanuit hier gingen we Tristan ophalen. Na eerst een kopje koffie gedronken te hebben stapte we in de auto naar een gehucht wat zelfs te moeilijk was voor de ‘TomTom’ om te vinden. In de buurt van Aalten gingen we kleiduiven schieten. Voordat het zover was moest Tristan zijn eerste opdracht uitvoeren. Één van de auto’s had een lekke band opgelopen tijdens het rijden en deze moest verwisseld worden. Hier is Tristan ontzettend goed in!!! Binnen no-time was de band verwisseld en konden we naar de schietbaan. Na de uitleg hoe je moest schieten konden we zelf beginnen. Om de beurt mocht iedereen een poging wagen. Er waren verschillende banen zoals haasje schieten, vliegend in de lucht van je af en naar je toe. De vrouwen die mee waren hadden het er niet slecht van afgebracht in tegenstelling van sommige mannen. Na het schieten was het tijd voor wat eten en bier. In een blokhut in Arnhem met jawel ‘live’ op de achtergrond de muziek van de Arnhem Band vloeide het bier rijkelijk en konden we genieten van een heerlijke barbecue. Hier heeft Tristan nog een stoomcursus stijldansen gehad, want ja op de bruiloft moet een openingsdans gedaan worden.

Statiefoto in het Openluchtmuseum.

De meiden die het vrijgezellenfeest van Arlet hadden kwamen ook naar de blokhut en daar hebben we de avond gezamenlijk afgesloten. Een week later op vrijdag 15 mei was de bruiloft. Tristan en Arlet gingen trouwen in het Nederlands Openlucht Museum. In het Zaanse kerkje hebben ze in een klein gezelschap van familie elkaar het jawoord gegeven onder leiding van Ingrid Brakenhoff. Hierna heeft de familie heerlijk geborreld en gegeten in de Missionaris te Westervoort. Om 20.00 uur begon het feest voor de andere genodigden. Het was een gezellig feest met natuurlijk een optreden van de Band. Het slagwerk had ook een speciaal stukje ingestudeerd. Niks met trommels, maar juist het de handen en iets met hun mond. Wij hebben hen verrast met onze cadeaus en het bruidspaar verraste de hele zaal met hun verrassing. Het was een leuk, gezellig feest. Susanne Verstraate en Tom Polman

Naschrift redactie: De verrassing van Arlet was wederom een heuse Arnhem Band primeur… Na het optreden van de Band onthulde Arlet dat ze, zij het nog maar net, in blijde verwachting is. Een staflid dat zwanger is, dat kenden we nog niet eerder. Arlet en Tristan, we wensen jullie veel gelukkige jaren toe en feliciteren jullie met deze beide heugelijke gebeurtenissen!

Samen op weg naar een nieuwe toekomst. Club van 100: A special friend of the Arnhem Band!

19

Met de Arnhem Band over de grens Bij het lezen van bovenstaande titel kun je je afvragen of dat zo bijzonder is in deze tijd. De Arnhem Band gaat regelmatig de grens over, maar deze keer, op 11 oktober, was het toch wel speciaal, omdat vier keer dezelfde grens gepasseerd werd. Het was in elk geval vroeg voor de zondagmorgen. Om 8 uur verzamelen en om half negen vertrekken voor een rit van 3 ½ uur naar Comines, een voorstadje van Lille in Frankrijk, waar aan een historische optocht werd deelgenomen. Bij aankomst bleek het stadje een Frans en een Belgisch deel te hebben, gescheiden door de rivier de Lys. Het verzamelpunt lag in Frankrijk, vanwaar met stille trom over de grens naar de start van de optocht in België werd gelopen. Hier bleek dat er veel bijzondere dingen in de optocht te zien waren: groepen met middeleeuwse doedelzakken, een ganzenhoeder met hond en een flinke toom ganzen, mannen met hellebaarden en bands en muziekgroepen uit Frankrijk, Duitsland en België. Het was in elk geval een bonte verzameling, maar de reden ter gelegenheid waarvan deze optocht werd georganiseerd is eigenlijk niemand van ons duidelijk geworden.

die af en toe naar beneden kwamen) maar er waren weinig opstoppingen, het waren vlakke wegen, die zelfs naar Nederlandse maatstaven in redelijke conditie verkeerden. Zo lang als het duurde voordat de optocht op gang kwam, zo plotseling was er het einde. Voor de bandleden het in de gaten hadden was men weer in de sporthal terug. Hier moest de historische creatie weer uitgetrokken worden, hetgeen bij sommigen wat moeite kostte bij de laarzen. Eén bandlid had zelfs de hulp van vier stevige kerels nodig om van zijn laarzen af te komen. Om een uur of zes vertrok de bus huiswaarts, waar men, voor een Frankrijkreis zeer vroeg, om kwart voor tien aankwam. Ook hier heeft de band zich van de beste kant laten zien: in een mooi historisch uniform, gedisciplineerd en goed spelend. Het visitekaartje is weer afgegeven!

Zo goed als de aankomst en ontvangst geregeld was, zo beroerd was de start van de optocht. Er moest ongeveer drie kwartier worden gewacht voordat de zaak op gang kwam. De in rode kledij gehulde heren organisatoren werden steeds kribbiger bij het beantwoorden van vragen van ongeduldige optochtdeelnemers. De optocht zelf verliep redelijk vlot. Het was ver en er moesten wat obstakels genomen worden (de toom ganzen die het nodig vonden om dwars door de gelederen van de Arnhem Band te lopen, de paardenvijgen die regelmatig op de route lagen, de veren die steeds weer van de hoeden waaiden en de regenbuien


20

Sint en Piet bestellen? Arnhem Band bellen!

06 - 38 82 03 90 voor bezoek bij u thuis, op het werk, bij de (personeels-)vereniging of op school in de regio Arnhem-Westervoort-Duiven Club van 100: A special friend of the Arnhem Band!

Nooit meer zoals het was

Recommend Documents