Non smoking sponsor Posted on 4 december 2012 by Yvonne
Hoe geweldig het ook is op Orchid Garden, het heeft natuurlijk twee kanten.. Deze school had er niet hoeven zijn als er niet zo verschrikkelijk veel armoede was hier. De verhalen van de kinderen en de leefomgeving waar ze leven breken je hart. Thuis heb ik al bedacht dat ik best geld zou willen geven, maar eerst met eigen ogen wilde zien waar het dan heen gaat. Aangezien Bina de grootste lieverd van de wereld is en ik zie en weet dat al het geld naar de kinderen gaat, heb ik vorige week besloten om kinderen te gaan sponsoren. Je kan natuurlijk gewoon geld doneren, maar je kan ook een individueel kind sponsoren. Ik heb informatie aangevraagd over 3 meisjes uit junior nursery, Ranuka, Sabika en Sashika. Ranuka is 2,5 jaar en heeft ook nog een broertje van 7 maanden op de daycare. 1/1,5 jaar geleden is hun vader vertrokken naar Maleisië. Sindsdien hebben ze niets meer van hem gehoord. Moeder kon het allemaal niet betalen, dus besloot dat ze dan maar opnieuw moest trouwen. Toen kwamen de kinderen bij Orchid Garden terecht en dit heeft ervoor gezorgd dat moeder niet tegen haar zin en voor geld met een of andere willekeurige man is getrouwd. Sabika en Sashika zijn 2 zusjes van 4 en 2. Hun vader is alcoholist en slaat hun moeder regelmatig en hun ook wel eens voor zover ik heb begrepen. Ik had vorige week Sashika (2) vast en Bina vroeg of papa wel eens vecht thuis, waarop ze knikte. Nou, je moet wel een hele stoere vent zijn om daar geen tranen van in je ogen te krijgen.. Alledrie deze dametjes zijn echt heel slim. Ze pakken alles wat we leren snel op en ik wil daarom heel graag dat zij naar school gaan. Dit biedt ze hoe dan ook een beter toekomstperspectief! Ik heb dus besloten deze drie te sponsoren. Het ironische van dit alles is dat ik heb uitgerekend dat ik in plaats van te roken nu 3 meisjes naar school kan laten gaan. Best wel een beetje bizar als je het zo bekijkt. Mocht je na het lezen van dit stukje behoefte hebben om iets te doen: laat het me even weten via de mail! Niets moet natuurlijk, maar ik zou heel graag meer doen voor de kinderen en Bina.
Om het weer even luchtig te maken, doen we in de weekenden leuke dingen. Eens in de twee weken komen de vrijwilligers uit de andere dorpjes onze kant op. We gaan dan lekker uit eten en shoppen en wisselen ervaringen uit. Aankomend weekend komen ze bij ons Sinterklaas vieren, echt heel gezellig! Overigens heb ik totaal geen besef van tijd. Dat bij jullie nu de gezellige decembermaand is aangebroken besef ik eigenlijk niet. Trouwens, volgens de Nepalese kalender is het augustus 2069 Afgelopen weekend kwam er niemand onze kant op en hadden we dus de mogelijkheid om iets buiten Kathmandu te ondernemen. Tijdens de introductie konden we bungyjumpen of swingen bij Last Resort. Een prachtig mooie omgeving, vlakbij Bharabise. Hier wonen en werken Joyce en Ellen. Ik lag toen in het ziekenhuis en Eva lag ook heel ziek op bed, waardoor wij dit hebben gemist. Dus zijn we zondagmorgen om 6 uur met de bus vertrokken. Het is echt een hele mooie reis door de bergen!
En wat heeeerlijk om even frisse lucht te snuiven.. Ben ik dan wel gestopt met roken, Kathmandu is minstens even slecht voor m’n longen.
Eva en Roos deden de swing en bungy en ik alleen de bungy, want die swing heb ik in Queenstown al gedaan natuurlijk. Toen we aankwamen moesten we de brug oversteken waar we later vanaf zouden springen. Hij was een beetje wankel en het was echt heel hoog. De sprong is 160 meter, 17 meter hoger dan de hoogste in NZ.
We kregen eerst een uitleg en werden daarna in groepen opgesplitst. Wij zaten in de eerste groep en mochten direct de brug op.
Sta je dan.. Ik vroeg me echt af waarom ik dit een goed idee vond. Maar ik heb al heel m’n reis het motto “liever spijt van de dingen die ik heb gedaan dan spijt van de dingen die ik niet heb gedaan”, dus gewoon
verstand op 0 en gaan. Er waren er een hele hoop voor me en ik werd steeds minder zenuwachtig. Op de een of andere rare manier had ik zelfs zin om die brug af te springen (met elastiek hoor, no worries!). Toen ik aan de beurt was, toch wel even zweethandjes . Vooral als ze het elastiek aan je voeten vastmaken en je voelt dat die meters elastiek aan je benen trekken. Die man hield m’n rug vast, telt van 3 naar 1 en dan moet je springen. Ik heb even diep adem gehaald en ben gesprongen. Mijn god, wat een vet gevoel was dat!!! Je stort gewoon ter aarde, echt zo apart maar super cool! Je veert ook nog een paar keer op een neer, met een stromende rivier onder je en prachtig mooie bergen om je heen. Echt zoooo gaaf! En natuurlijk geen spijt, dit zou ik graag nog een keer doen
Ellen en Joyce waren gekomen om te kijken en maakten deze super toffe foto van mijn bungyjump:
