No Januari 193 ANNA STEN a Anja in de Ufa-tool film Heerscher d«duisternis

OAN HEB $B OBÖM!

WOORDEN VAN ANNIE DE HOOG-NOQY

MUZIEK VAN CHARLBNRY

Xehvgudig

r >rly[I}Jït j iJ-jJJ

h—K

*=^=^=?

^

/

iUéui neerjelieelrijkbent,d<xhlnät I«»enziek.Di..eethoa.denmoet«fva,H

i^3t

FF^f

^

^ g j jJ

P ffi ^:-

CZi

T^i 3 L^^

/—•

P

F P

i

F i

■

i

■

F

====== E

F

J'J JU'

~7 Jlïffjf^ u.

^jj-jj j|J-J-r^ 2. En

zoii.2]jiAll2ieM,lÄ zie.ligeMdoin

v_

^F*

3. Maar,

^^ ■^»

5 En ben je niet rijk en.gezond als een visch, En toch in je hart ontevredenheid is. Om wat je ontbeert; Wanneer je 't geluk om je heen niet wilt zien, 't Verwaarloost of dikwijls nog erger misschien. Dan doe je verkeerd.

s

ü f

o 5

i^

^

O w-^:

Maar heb je je arbeid, je vrouw en je kind, Een goed, eerlijk hart, waar je vrede in vindt. Dan eerst ben je rijkl Je knuffelt je vrouw en je kindje er bij. Dan tart je de wereld met 'r grootdoenerij. En heb je gelijkl

r^lAISON ^DDIOT 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS Fabriek van

Specialiteit

Artistiek Zilverwerk

voor geschenken in zilver en verzilverd metaal

Gevestigd ui

1690

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE Red. en Adm. Galgewater 22 Leiden. Tel. 760 Postrekenina 41660

Verschont wekelijks — Prgs per kwartaal f. 1.*

No. 417 23 Januari 193

ANNA STEN a Anja in de Ufa-tool film „Heerscher d« duisternis

Stop die verkoudheid met

IJ ^

W

Atll

4711

op drie manieren*

\

Een verkoudheid met Vapex behandelen is een aangename en wetenschappelijke methode ter bestrijding van de gewone kwaal. Wanneer U een droppel Vapex op Uw zakdoek doet en inhaleert, worden Uw luchtwegen gereinigd, terwijl de verkoudheidsbacillen vernietigd worden voordat ze tijd hebben zich in de warme neus- en keelholte te nestelen: Een droppel Vapex op de uiteinden van Uw kussen zal U gedurende Uw slaap beschermen. Een droppel op Uw sigaret brengt de genezende damp tot achterin de neusholte. Vapex wordt sterker naarmate het aan de lucht wordt blootgesteld. U kunt de sterke antiseptische damp voelen, die diep in de holten van neus en keel doordringt. Het is doodeenvoudig om Uw verkoudheid te doen ophouden met Vapex.

Guur weer doet schade aan de teint. Uilslekende bescherming geeft de krachtig werkende "4711" Allwelter-Creme. Snel dring! ze in de poriën — maakt de huid niel vet. Door haar diep doordringen versterkt deze ideale Builen-Crème van binnen uit hel teere weefsel der huid en verhoogt haar weerstandskracht tegen regen, wind. koude en sneeuw.

Al I weff erCreme De ideale Buifen-Crème

MEVROUW -EN _ MIJNH££ß

MtMJOU

van echt tegenover ,,, de sclutt««^ «tat^ ^«^.„ Hlll

een ^^ heuvelee

Cecil B. de Mito „„Uywod -achtig tettem, vlak O) i

■M«-r>inilS.

.,

ditmaal *

Z trS'ï -. A »tel« - ^s

aangebouwd is en men ^u ^ het eerst « h ^et huis bmnentredend, ^ -^e^n. ^P ^ g e Werkkamer. Het ^ aUe mogelteJ een ijverig ^"^„landschrift van Napoleon enkele grootste trots * ^ands werkkarner ^ % collectie eerste ^tgave^ begnjpen. ^-^ over de Umfoto. Wij kunne" da^ ^ schitterend ^t^ boeken. dkdoor drie groote jam ^ bxbUotheek u.tgaven omgeving biedt, bevind ^ want nsch n Ximeling rs ^^ Fransch Jm f^ s ek .^ in vijf talen: Engel k tbare nkennls komt Italiaansch; de hezut it ez0nderd Ueze van p s. ä deZe talen, ^fj sprekendeWm. -er g verända) hem thans, m den.tijd een g ng to Mevrouw

öescfïermt en fiardt c>;H^

W'

Deri dealf I

Uh PARFUH DÄVEfTTURE Godfried

Menjou met een van zijn schatten: een eerste uitgave van Miltons „Paradise Lost"

»HÄ--ne«rbts Maar begeven ^ voeren ^naar de ruim bek sluit de eetkame

slaapkamers, een P de gro0te omgeven trap iciQi f s ^^ open haar ^ gro

Samer, --^^ ten gezeUige ^ ^Natuurlijk zal een door groote faUteUU J^ met hem te spelen, uitzicht op eef l^een partijtje ^l)3«^ ^ g u breed raam g Adolphe u uitnood1geneePttoilywood beroem ht Sfnbüjartkamer is m^%er{risschen? Welnu ^ bassm

de Groot

na dit partijtje een weimg beschikking. Na-S kleedkaIners, U r "wembassin staat « tje "^f t ^a het heerhjke bevindt zich ^an^ voorzien .oodatgtjn^ wordth^ die zelfs van d^ans J n kan. ües verllCht. bad eenige 0^^ water aangebrachte^^ ^

^an Cuykenstraat 2a Amsterdam - Tel, 28474

Verkrijgbaar bij Apotheken en Drogisten. Prijs per fiac. f 1.50.

zwembassin

,,- :/i~iSSS£:

Voldoende voor een heeten winter. Imp. : N.V. v/h HENRI SANPERS. AmitcnUnl.

„Hendrik is nu meer dan oud genoeg omte trouwen. Het wordt werkelijk hoog tijd, dat hij eens naar een vrouw omkijkt." „Nu, stel je gerust, hij doet niet anders dan naar vrouwen omkijken." Voorzitter van boksclub : „Nu nog de clubkleuren. Heeft iemand een voorste] ?" Lid: ,,Wat denkt u van bont en blauw?"

Specialiteit in moderne en artistieke foto's

DOOR 'T GEBRUIK VAN

NIVA TANDPASTA

STEUNT GIJ 5 Ned.erlandsche Industrieën daar de voorn, grond stoffen en de ver"^ pakking ook

0

t

zi|n. Helpt dus mede, de malaise in EIGEN LAND bestrijden. fsKAjxt+A Groote Tuben .75 ets. Kleine Tuben 25 ets.

LT RIVER

Or. H. MANNING'S Pharm. Chem. Fabr. N.V., Den Haag.

* ESSENCE LOTION • POUDRE • 2 —

DE ACHTERKANT DER VILLA

MENJOU BIJ DE DEUR VAN ZIJN VILLA - 3 -

HET SPXL MET BEN BOOD EEN COMPLEET VERHAAL DOOR

D'ALVAREZ

Saul Dixon stond voor het open raam van zijn kleine, gezellig ingerichte studeerkamer en haalde met diepe teugen en innig welbehagen de frissche buitenlucht in, terwijl hij, met zijn handen diep in de zakken van zijn pantalon, zijn blikken dwalen, liet door den tuin, die in het kwijnende licht van den laten herfstdag allerlei onwezenlijke vormen toonde. De laatste der begrafenisgasten was vertrokken en Saul Dixon had zich nog steeds keurig in het zwart gekleed zóóals hij van de begrafenis gekomen was, in zijn kamer teruggetrokken. Er heerschte een ongekende sfeer van vrijheid in het huis, sinds de kist er uitgedragen was; de doodkist, die nu veilig was neergelaten in het eenzame grai in de grauwe aarde van het kleine dorpskerkhof. De lucht, die de laatste drie dagen dik en duf had geleken, was mi f risch en zuiver ... Nog eenige koeren vulde hij zijn longen, terwijl zijn oogen rustigblij glansden; toen sloot hij het raam, ging naar den haard, stak er een lucifer in en ging daarop, nadat hij het licht aangestoken eu de gordijnen dichtgetrokken had, in zijn gemakkelijken stoel zitten luisteren naar het knetteren der houtblokken. Op achtendertigjarigen leeftijd had hij zichzelf de omstandigheden geschapen om een geheel nieuw leven te kunnen beginnen. Vrij en zonder zorgen lag het nu voor hem... Het geld van zijn overleden vrouw was nu eindelijk van hem en hij kon het uitgeven zooals hij wilde, inplaats van het bij kleine gedeelten, als een aalmoes, van haar te moeten vragen — alsof hij een kind was. Op het geluid van voetstappen bij de deur draaide hij zijn hoofd om en zijn gezicht nam direct weer de ernstige en treurige uitdrukking aan, die het de laatste vier dagen had vertoond. De keukenmeid, met hetzelfde voorkomen van aanstellerige droefheid op haar gelaat, kwam zachtjes de kamer binnen en zette een foto op den schoorsteenmantel. „Ik dacht, dat u die wel graag zoudt willen hebben, mijnheer," zei ze bijna fluisterend. „Als een herinnering." Dixon bedankte haar en opstaand, nam hij het portret in zijn handen en bekeek het lang en aandachtig. Tot zijn blijdschap stelde hij vast, dat zijn vingers niet beefden. „Het lijkt uitstekend — tot zij ziek werd," vervolgde de vrouw. „Ik heb nog nooit iemand zóó snel zien veranderen." „Dat bracht de aard van haar ziekte mee. Marie," zei Dixon. ' De vrouw knikte, en bleef hem aan staan kijken, terwijl zij af en toe haar oogen met haar zakdoek bette. „Heb je iets op je hart?" vroeg Hij na eenige oogeriblikken. Ze schudde het hoofd. „Neen," zei ze, „maar ik kan maar niet gelooven, dat ze weg is... Soms heb ik zoo'n gek gevoel... net alsof ze nog hier is ..." „Dat komt, omdat je zenuwen in de v war zijn... je bent overspannen," antwoordde hij kort.

•

HANS BRÄU3EWETTER

ia. de film „HQI geheim van .den derden naq

iF®T©STiy©»E B.D.I^.

--

■■■■■"■■■■;■:■■:;:

©m% PyZllL^=IHI@EKJi OPLOSSING. Hieronder laten wij de oplossing volgen van „Ons Puzzle-hoekje No. 414".

LETTERKLUWEN.

|Mf>7W|||

I^LVA^I

Gevraagd, uil deze ineengevlochten letters den naam te lezen van een beroemd schilderij. Wij verloten onder de inzenders van goede oplossingen een prijs van fl. 2.50 en drie fraaie troostprijzen. Antwoorden gelieve men vóór 26 Jan. (abonné's in overzeesche gewesten vóór 26 Maart) in te zenden aan ons adres: Red. „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden en op briefkaart of couvert duidelyk te vermelden: „Ons Puzzle-hoekje No. 477". De hoofdprijs werd na loting toegrekend aan den heer T. Mieremet te Leiden. De troostprijzen vielen ten deel aan den heer Chr. Graat, Rotterdam; mejuffrouw J. Heshusius, Amsterdam; den heer J. van der Aa, Den Helder.

„... en alsof zij mij iets wil vertellen," vervolgde de vrouw zachtjes. Met een uiterste krachtsinspanning slaagde Dixon er in, haar mèt aan te kijken. ,Je zenuwen," zei hij terwijl. „Misschien moet je een paar dagen vacantie nemen. Het is een moeilijke en inspannende tijd voor je geweest." „Voor ü ook, mijnheer," antwoordde de vrouw eerbiedig. „Zooals u haar verpleegd hebt... ik kan me niet begrijpen, hoe u het hebt volgehouden. Als u een verpleegster hadt genomen." „Ik verpleegde haar liever zelf, Marie," antwoordde hij. „Indien ik een zuster had genomen, zou het haar bang hebben gemaakt. Ze zou dan zélf hebben gemerkt hoe erg het met haar gesteld was." De vrouw knikte toestemmend. „En ze bemoeien zich altijd met dingen, die haar' niet aangaan," zei ze toen. „Ze denken altijd, dat ze het beter weten dan de dokters." Dixon wierp haar een langen blik toe. De vrouw stond in een onderdanige, afwachtende houding vóór hem; de dunne oogleden neergeslagen, het stompzinnige gezicht uitdrukkingsloos. „Ze kon geen beteren dokter hebben gehad," zei hij, wederom naar het vuur in den haard kijkend. „Geen één had meer voor haar kunnen doen."

GEBRUIK STEEDS

Het antwoord op deze puzzle kan desgewenscht tegelijk ingezonden worden met dat op onze Wekelijksche Vraag, doch men gelieve dan beide oplossingen op een apart velletje papier te schrijven en ieder duidelijk van naam en adres te voorzien.

„En niemand kon meer voor haar hebben gedaan dan u, mijnheer," was het antwoord. „Er zijn maar weinig mannen, die zouden hebben kunnen doen, wat ü deedt." Dixon, die weer was gaan zitten, richtte zich half op in zijn stoel. „Het is goed, Marie," zei hij kort. De manier waarop die vrouw sprak, beviel hem niet. Het leek wel alsof ze toespelingen maakte. „Of het zoo goed hebben gedaan," zei Marie met berekende langzaamheid. Ten prooi aan een zonderlinge gewaarwording, bleef Dixon zwijgen om zijn zelfbeheersching te herkrijgen. Toen wendde hij langzaam zijn hoofd om en zei, haar recht in de oogen kijkend: „Dank je, Marie; je bedoelt het goed, maar op het oogenblik kan ik er niet over spreken." Eenigen tijd nadat de deur achter de vrouw was gesloten, bleef hij onbeweeglijk zitten, in diep nadenken verzonken. Het gevoel van welbehagen van eenige minuten tevoren was absoluut verdwenen en vervangen door een zonderlinge gewaarwording, die hij voor geen geld ter wereld durfde ontleden, doch die zich niet verdringen liet. Hij liet alles, wat hij in de laatste weken had gedaan, in zijn geest de revuej passeeren, doch kon geen enkele ver-

iDCZAtör

gissing bedenken. De ziekte van zijn vrouw, de diagnose van den dokter, zijn eigen bezorgdheid en droefheid ... alles was heel gewoon en normaal geweest. Hij trachtte zich te herinneren, wat de vrouw precies had gezegd, hoe zij vóór hem had gestaan. Iets aan haar had hem vrees ingeboezemd. Maar wat ? Den volgenden morgen had hij wel luid om zijn angst kunnen lachen! De huiskamer was vol zonneschijn en een heerlijke geur van koffie en gebakken eieren vervulde de lucht. Bovendien was Marie net zoo gewoon als zij geweest was, vóórdat zijn vrouw eh... nu ja, voordat zijn vrouw ziek werd. En ze pruttelde weer, óók net als gewoonlijk, over de eieren, die niet versch genoeg naar haar zin waren. „De eieren zijn goed," zei Dixon glimlachend, „en de koffie is best. Trouwens, je koffie is altijd even lekker." Marie glimlachte terug, terwijl ze een schaaltje met geroosterd brood voor hem neerzette. Een pijp, gevolgd door een wandeling langs de velden, monterde hem nog meer op. Hij kwam opgewekt thuis, wederom vervuld met dat gevoel van vrijheid en frischheid. Hij ging den tuin in — nu zijn eigen tuin — en peinsde over de veranderingen, die hij zou laten aanbrengen. Na de lunch ging hij het huis door. De ramen van zijn vrouws kamer stonden open en de kamer zelf was luchtig en netjes. Zijn blikken dwaalden van het opgemaakte bed naar de glimmende meubelen. Toen ging hij naar de toilettafel en trok de laden open, ze één voor één doorzoekend. Met uitzondering van een paar toiletartikelen waren ze leeg. Hij ging naar het portaal en riep Marie. „Weet je ook, waar mevrouw haar kostbaarheden borg ?" vroeg hij. „Welke kostbaarheden ?" „Wel, haar juweelen en zoo." „O." Marie glimlachte. „Die heeft ze aan mij gegeven," antwoordde ze na eenige seconden kalm. Dixon kon een uitroep van verbazing nauwelijks inhouden. Zijn hart klopte zenuwachtig, maar hij zei ernstig: „Wanneer?" „Even voordat ze s'tierf — aan een maagontsteking," zei de vrouw. Er heerschte langen tijd stilzwijgen. Hij draaide zich om en sloot langzaam de laden der toilettafel. De spiegel er boven liet hem zien, hoe bleek hij zag, en hij zei, zonder zicM om te keeren: „Dat is dan in orde. Ik wilde alleen maar weten, waar ze gebleven waren. Ik dacht, dat Daisy misschien..." Marie schudde het hoofd. „Daisy is wel eerlijk," zei ze, met een eigenaardigen glimlach. „Die is veel eerlijker dan wij! Wenscht u nog iets, mijnheer ?" Dixon knikte van neen, en Marie sloot de deur achter zich op de rustige manier van de goed getrainde gedienstige. Terwijl hij met zijn hand op den rand van het bed steunde, bleef

Dixon geruimen tijd bewegingloos staan... Hij keek in de toekomst... Eentonig gingen de dagen voorbij, zooals voor een man in de gevangenis. Het gevoel van vrijheid en het voornemen om meer van het leven te genieten waren verdwenen. Inplaats van in een cel zat hij in een huis met tien kamers, maar Marie, de bewaarder, sloeg hem in ieder vertrek gade, zelfs al was de deur gesloten. Hoe eerbiedig en oplettend ze ook was, zag hij toch ' in ieder woord, in ieder gebaar van haar een bedreiging van zijn vrijheid, van zijn leven. In haar domme oogen las hij' haar macht over hem, omdat zij begreep; ,in haar bezorgdheid voor zijn welzijn een sardonische grap. Zij was de meesteres, die slechts uiterlijk voor dienstmaagd speelde. De jaren van onwillige dienstbaarheid -waren voorbij, en met de grootste geslepenheid bepaalde zij zélf de plaats, -die zij in de toekomst in het leven van haar meester zou innemen. Met een geraffineerdheid, die hij nooit bij haar zou hebben verondersteld, nam zij bezit van haar koninkrijk. Stukje voor stukje nam zij het in bezit, genietend van iedere vordering, die zij maakte. „Ik hoop, dat ik er goed aan, heb gedaan, mijnheer," zei ze op zekeren morgen. „Ik heb Daisy haar ontslag gegeven." Dixon keek op van zijn courant. „Doet zij haar werk dan niet goed?" vroeg hij. „Volgens mij niet, mijnheer," antwoordde de vrouw. „En ze heeft gezegd, dat ze er met u over zou spreken. Ik heb haar geantwoord, dat dit haar niets zou geven." „Ik kan toch l?eter hooren, wat ze " heeft te zeggen." „Natuurlijk — als u dat wilt. Alleen, nu ik haar heb opgezegd, en ze zou niet gaan, ga ik, hè? Het zou me spijten, hoor, ik heb het hier best naar mijn zin, maar u moet kiezen — haar of mij." „Het zou mij spijten als je wegging," zei Dixon op hopeloozen toon. „Dank u, mijnheer," zei Marie. „Ik ben overtuigd, dat ik altijd mijn best heb gedaan. Ik ben nu een heelen tijd bij u en ik weet, wat voor een soort man u is. Ik geloof, dat ik u beter ken dan iemand anders. Ik doe alles, om u zooveel mogelijk op uw gemak te stellen." „Nou, goed, ik laat het dan maar aan jou over," zei Dixon met een stem, waaraan hij probeerde een bruusken en bevelenden klank te geven. „Je hebt mijn toestemming om haar te ontslaan." ,,Er is nog iets. waar ik u over wilde

DE MODERNE VROUW kent de waarde der doelmatige lichaamshygiëne Zü kiest alleen

MEEST AANGEWEZEN SPOELMIDDEL

ALS VERSTERKINGSniDDEL N.V. AMSTERDAMSCHE CHININE-FABRIEK

Gemakkelijk in het gebruik, aangenaam geparfumeerd. Flacons met 25 tabletten fl.30 Verkrijgbaar bij Apothekers e:! Drogist&n

DE PREMIÈRE VAN „DE FIDEELE BOER n «u i In het Casino te Rotterdam gaf de „Johan Boskamp-operette de première|van „De fideele boer" Johan Boskamp, Emmy Arbous en Alex Wk in een klucht.ge scene. „Dat geeft niet," zei Marie. „Ik weet, spreken," zei Marie. „Mijn loon. Ik dat ik het waard ben voor u — dat wilde graag meer verdienen, omdat ik is alles. U weet het zelf ook best. Somnu het huishouden er ook heeleraaal mige menschen, bijvoorbeeld de familie bij doe." van uw vrouw, zullen mij, in aanmer„Zeker," zei Dixon, na even te hebking genomen wat ik allemaal weet, ben nagedacht, „dat lijkt me billijk. best het dubbele waard vinden. Dat Laat eens zien — hoeyeel verdien is nog veel meer en per slot van rekeje nu?" . ning is het toch beter veel te betalen, „Dertig pond," antwoordde Marie, dan..." flauwtjes glimlachend. Ze zweeg en begon dom te glimDixon dacht even na en keerde zich lachen. Dickson keek haar aan. toen met een vriendelijk glimlachje tot „ ... niet veel te hébben," besloot ze. haar. „Ik zal er veertig van maken. Dat Dixon keek ernstig. Zijn lippen veris ongeveer vier shilling per week meer." dwenen bijna en er kwam iets opstan„Ik had gedacht vijftig pond," antdigs in zijn oogen. Terwijl hij haar woordde de vrouw effen. onafgebroken bleef aankijken, stond hij De beteekenis van deze woorden, op Ze week en weraen geuit, gcuu, up en ^" ging a-'ö naar •—-• haar -•-— toe. , , •n de toon waarop zij werden roffen D°xon als een 'zweepslag. „Dat echter geen haarbreed achteruit en keek is nogal veel," zei hij tenslotte. „Ik hem recht in zijn oogen . weefwerkelijk 'niet..." »Je weet, wat je wilt," zei hij eindelijk. - 7 -

-6

BEZOEKT HEX

LUXOR PALAST TE ROTTERDAM

Hoft oueQe WBcBinieip-teaDDoft wtter mm o dl «ir in. Onze medewerker voor den dans, de heer C. Klinkert, demonstreerde met zijn assistente mejuffrouw Liesje Santen en eenige leerlingen in vele plaatsen met groot succes een Wiener-ballet. Tusschen rumba en tango viel een dergelijke afwisseling zeer in den smaak der dansminnenden.

„Het leven is maar kort," antwoordde ze ontwijkend. „Zoo ben je er en zoo ben je er niet meer." „Wie bedoel je — jezelf of mij ?" „Misschien wel ons alletwee." „Ik zal je vijftig pond geven," zei Dixon. „Misschien blijf je wel wat langer leven," voegde hij er lachend aan toe. „Ach, dat weet ik niet. Van mijn dood heeft niemand voordeel, zie je. En bovendien ben ik erg voorzichtig)" „Daar twijfel ik niet aan,' zei Dixon, weinig op zijn gemak. „Voorzichtig met wat ik eet of drink, bedoel ik," zei de vrouw, hem voortdurend aankijkend. „Dat is erg verstandig," zei hij langzaam. „Dat ben ik zélf ook — daarom betaal ik dan ook aan een goede keukenmeid een goed salaris. Maar maak het niet te bont. Marie. Dood niet de kip, die de gouden eieren legt." „Daar voel ik niets voor," antwoordde ze koel. „Leef en laat leven, zeg ik altijd. Sommige menschen denken daar anders over. Maar ik ben voorzichtig; niemand zal me er ooit op betrappen, dat ik suf. Ik heb voor alle zekerheid zelfs een brief bij mijn zuster in bewaring gegeven." Dixon keerde zich langzaam en onopvallend om. Toen ging hij naar het raam; zijn gezicht zag bleek en zijn handen beefden. „Om na mijn dood te worden opengemaakt," vervolgde Marie. „Ik geloof niet meer in dokters — na wat ik van ze gezien heb, geloof ik, dat ze veel te weinig weten. Als ik dood ga, zal ik nauwkeurig onderzocht worden. Daar • heb ik mijn redenen voor, om dat te willen." „En veronderstel eens," zei Dixon, bij het raam vandaan komend, ten prooi aan een hevigen angst, „veronderstel eens, dat zij hem opent vóórdat je doodgaat ?" „Dat moeten we riskeeren," zei de vrouw, haar schouders ophalend. „Maar

ik geloof niet, dat ze dat zal doen. Ik heb er vijf lakken op gedaan." „Ze zou hem kunnen openmaken en er niets van zeggen," hield Dixon vol. Er kwam een kleine grijnslach op haar gezicht. „Dat zou ik gauw genoeg hooren," verklaarde ze bijna sarrend. „En andere menschen zouden het ook gauw genoeg weten! Hemel, wat zou er een herrie door ontstaan. Het dorp zou iets hebben om over te praten, hoor! We zouden allebei in de courant komen — u en ik." . Dixon dwong zich te glimlachen. „Lieve hemel," zei hij zoetsappig, „je pen schijnt een gevaarlijk wapen te zijn, Marie! Maar ik denk, dat die brief niet geopend hoeft te worden voor over een jaar of tachtig. Je ziet er nog gezond en welvarend uit!" De vrouw knikte. „Ik maak me geen zorgen vóór ze komen," zei ze, met een tevreden air. „Maar het kan nooit kwaad, als je probeert te maken, dat ze nooit kómen. Voorkomen is beter dan genezen, zeg ik altijd maar!" „Juist," zei haar meester, „en wat ik zeggen wil, ik zou er maar niet over spreken, dat je die verhooging hebt gehad. Andere menschen zouden het me misschien kwalijk nemen, omdat ik zoo'n slecht voorbeeld geef ... Ofschoon ik je natuurlijk zooveel betaal, omdat ik denk, dat je het waard bent." „Ik weet zeker, dat ik het u waard ben," zei Marie. „Ik ben er zelfs niet zoo zeker van, dat ik u nog niet méér waard ben, maar voorloopig ben ik tevreden. Ik zal een meisje nemen, dat minder verdienen moet dan Daisy, en dat zal dan een extra buitenkansje voor me zijn." „Zeker," zei Dixon, en hij glimlachte opnieuw. „Dat is waar ook," zei Marie, terwijl ze bij de deur bleef staan. „Ik weet eigenlijk niet eens, of ik wel iemand anders voor haar in de plaats zal

-8 ..y......^- ,iH:>:t. ---.-.. >.■

nemen; dan kan ik nog wat meer overhouden. Als ik het werk doe, kan ik ook wel het geld er voor hebben." Dixon knikte en alleen gelaten, overdacht hij zijn toestand, • die even ondraaglijk als gevaarlijk was. Een groot gevaar trotseerend, was hij aan deoverheersching van een vrouw — zijn eigen vrouw — ontkomen, alleen om hulpeloos in de handen van een andere vrouw te vallen. Hoe vaag en onzeker de vermoedens van Marie ook'mochten zijn, ze vermoedde iets — daar was hij zeker van — en dat kon voldoende zijn. Het bewijs van zijn misdaad kon nog altijd worden opgegraven. Beurtelings koud van angst en gloeiend van opwinding, zocht hij tevergeefs naar een middel om te ontkomen. Zijn hersens stonden tegenover die van een geslepen, ongeletterde vrouw; een vrouw, wier misdadige .domheid haar slechts des te gevaarlijker maakte. En ze dronk. Nu ze meer verdiende, zou ze ook meer drinken en het kon hem zijn leven kosten, indien ze in haar {Uervolg op pa&na 20}

Zuuvstof

dekuia! Puistjes, vetwormpjes en andere huidontsieringen ontstaan onder de huid, niet aan de oppervlakte. Zij zijn het gevolg van poriën, die verstopt zijn door vet~afscheidingen. Wat^r, dat zuurstof-houdend is geworden door toevoeging van Radox, zal de huidporiën openen en zijn zuiverende bestand«deelen zullen doordringen tot beneden de oppervlakte der huid. Dit is de reden, waarom dames, die Radox in hun waschwater gebruiken, spoedig een mooie smettelooze huid krijgen .... en houden. Radox is heerlijk geparfumeerd en verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten a fl. 1.25 per pak. Een pak is toereikend voor verscheidene weken. Importeurs: N.V. Rowntree Handels Mij., (Heerengracht 209, Amsterdam-C). Voor Indië verkrijgbaar bij de Fa. J. v. Gorkom & Co., Djocja, en hare filialen.

HET BLIJKT QMS MEER EN MEER

Kxjuruy^

Een bloemlezing van den geestigsten geïllustreerden humor uit de buitenlandsche tijdschriften.

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAMMA'S

J/af hef OM o/ras eeo goede gedachte m&s 't VROUWENBLAD

HET RIJK DEK VROUW in een nieuw kleed te steken. Van vele zijden ontvangen wij daarmede instemming. Van ons gratis proefnummer-aanbod werd een ruim gebruik gemaakt en wij boekten reeds vele nieuwe abonné's. Wel een bewijs, dat wij niet teveel hebben gezegd in onze vorige aankondiging.

Volgens een Amerikaanschen professor speelden reeds de oude Grieken een soort van ffolfspel. - Dat doen ook vele golfspelers van tegenwoordig.

Indien u tot heden van dit aanbod nog geen gebruik maakte, raden wij u aan thans niet langer uit te stellen. Het kost u slechts een briefkaart en u zult er geen spijt van hebben. ^J 1

Het is een tijdschrift, dat zich op een uitgebreid terrein beweegt en waarin de diverse rubrieken zoo prettig worden behandeld, dat men het elke week weer met verlangen tegemoet ziet.

-

^Dik^Vn

r^vapvvcv

f m^WÊNSmmr

rr

//J*

* irw^^i' WlWWCfc-

W&ttm

W"™'*

•. • -^Ki™ naar het kinderuurtje gaan luisteren?' HM zoontje (hoopvol): „Pappie, wil je misschien naar het K^ Humorist)

De complete patronen, welke wij voor den prijs van slechts TPk cent per stuk verkrijgbaar stellen, zijn premies voor onze abonné's, welke door geen ander modeblad voor zoon lagen prijs worden aangeboden.

Bénkleurige reproductie van de omslagen van 2 nummers. Het weekblad zelfverschijnt in kleurendruk.

-

Een geleerde verklaart: „Het is niet juist, dat hitte opwinding en boosheid veroor-

^kt;. _ ^isschien heeft hij nog nooit zijn siRaret met het verkeerde sig^ ^^

HEOEHAVOMD

EENWOMOeP*

Eén ding moet men vorens in een koud bad maant een dokter in een ^ Wij weten het al: open te draaien!

. ,>. ,Kunt U misschien een kwartje voor mij --seUn, m^nh^

Hij: »Als je mij weigert, lal ik nooit meer iemand anders liefhebben." . , dat ZU: J»i»' veronderstel, !? hfT prachtig I Maar d.t tk je accepteer, wat d.n^

f160

constateert, dat er tcgmwoordig vele pasgetrouwde vrouwtjes tx-n kook-cursus volgen. - Onder de fabnkanten van blik-openers heerscht een zeer sombere stemming.

PYRAMiD ZAKDOEKEN

- vi... .^.....f«,, „,,,„ [PYRAMID

itilSl lir^ fnl I?

Een politicus hield dezer dagen een speech en geeuwde daarbij verscheidene malen - Daar men niemand anders heelt zien gapen, veronderstelt men, dat hij de eenige was, die naar de toespraak luisterde.

m&.

WIE WERKELIJK VERSTANDIGE BEZUINIGING ZOEKT ABONNEERE ZICH OP „HET RIJK DER VROUW" Men abonneere zich bij de Administratie van „Het Rijk der

Vrouw".

Galgewater 22, Leiden

Kwunnchtcr.'^Ü geeft «"e' d0a'fyhUe*ftc^: genoot een handvol haar uit het hhoofd heelt ge tT0

BekPaa^e: Ja Edelachtbare. Ik wou het in een medaillonnetje laten lettenl (Smith-s Weekly)

■

^

^^^M

Het ion/jet/e met den spaarpot (tot inbreker): ioudt U dien misschien voor my willen openbreken? ('" D"s' - 11 -

- 10

.

Een zekere heer Eugene O'Neill heeft een tooneelstuk geschreven, waarvan de opvoering drie avonden duurt. - Dat is óók al weer een manier om te voorkomen, da een modern stuk na den eersten avond met wordt voortg-czet!

zeer

Onmisbaar ooör elke oroum, die op de hoogte mil zijn. did geeft mi eoenoeel als dure modebladen EN NOG VEEL MEERI

_

nooit vergeten alte springen, vermedisch tijdschrift. de heetwaterkraan

Men

per lhi
,

zijn

In een artikel over muziekinstrumenten lezen wij, dat saxophoons duurzamer zijn, indien men ze met een dun laagje vet bedekt. — Het is jammer, héél jammer!

ee

r<ßinico p.

in

Ren inbreker voerde als excuus voor het inbreken in een bank aan, dat hij tot «jn daad was geïnspireerd door een *>«• Er zullen wel meer menschen zijn, die óók wel eens een dergelijke neiging m zich voelen opkomen, als zij hun bankboek hebben gelezen.

0.10 er

eind

■

■ .; v-V^v'^A'r^^.^v^ ■"■

iDe schilder J/ao !Pooirtein<ß<ar en zijn merk DOOR

JAN POORTENAAR

Be schilder Jan Poortenaär, die zijn vermaardheid bij het groote publiek wellicht het meest te danken heeft aan zijn etskunst, heeft nimmer een teekenschool of academie ter ontwikkeling van zijn talenten bezocht. Tot de ontdekking gekomen, dat de schilderkunst zijn liefde had, en dat hij hierin zijn levensdoel moest zoeken, besloot hij schilderlessen te nemen, welke hij volgde bij den Amsterdamschen kunstschilder Piet van Wijngaerdt, over wien wij, in den aanvang van deze serie, reeds een artikel plaatsten. Hoewel hij daarbij niet de ideeën van zijn meester heeft overgenomen, die, zooals wij reeds eerder schreven.

FILM-ENTHOUSIASTEN

GUUS BETLEM |r.

schildert zooals hij zich het onderwerp dénkt, hetgeen niet steeds wil zeggen, dat het in werkelijkheid zoo is, heeft Poortenaar toch dezelfde felle, sprekende kleuren, dezelfde naar voren dringende figuren. Vooral in de stillevens komen beiden zeer veel overeen. Door zijn vele reizen evenwel heeft Poortenaar zich naast deze stillevens een geheel ander en eigen genre gemaakt — het figuur! Na de lessen bij Van Wijngaerdt te hebben gevolgd, ontwikkelde zich, geheel zelfstandig, de etser Poortenaar, en ook hierin heeft hij iets goeds weten te bereiken. Aanvankelijk wonend te Londen, werkte hij daar tot de oorlog hem nood-

DANSERES

TWEE JAVANEN

zaaktc terug te keeren naar Holland, om dienst te nemen in 't Nederlandsche leger. Zonder twijfel kwam dit zijn werk niet bepaald ten goede, ofschoon Poortenaar hierdoor wel nieuwe denkbeelden heeft opgedaan. Tijdens z'n verlof kreeg hij vergunning over te steken naar Engeland, waar zijn gezin zich nog bevond, en vele zijn de krabbels, maar ook de etsen, welke Poortenaar er maakte, bijv. tijdens een gevaarlijken Zeppelin-aanval boven Londen. „Weinig zin heeft het echter, deze zwarte bladzijde uit mijn kunstenaarsleven nog door reproducties te verluchten," meent de schil-

der, „want ik beschouw dit werk ook als van weinig kunstwaardel" Na den oorlog vertrok Poortenaar met z'n vrouw voor enkele jaren naar Indië. De aanleiding hiertoe was een concertreis van de echtgenoote van den schilder, mevrouw Geertruida Poortenaar-Van Vladeracken, die als zangeres daartoe was uitgenoodigd en waarbij haar man haar vergezelde als accompagnist. Grif nam de schilder deze gelegenheid te baat, om ook zijn kunst te verrijken, en groot is het aantal schilderstukken in Indië ontstaan. Verreweg ook de beste stukken zijn uit dezen tijd afkomstig. Een groote voorliefde had Poortenaar daarbij voor de danseres in äl haar exotische schoonheid. Het werk „Hofdanseres, Solo", is hiervan een sprekend voorbeeld en een goed gelukte weergave van dit speciale type. Ook in het stuk „Twee Javanen" legt de schilder getuigenis af van een grondige kennis, een volledig begrijpen van het Javaansche ras, hetwelk hij meesterlijk weet uit te beel-

STILLEVEN MET KAARSEN den zoowel in houding en gebaar als geboortestad, waar de vele bruggen, in 0 gelaatsuitdrukking. Prachtig zijn dan .gevels en gebouwen een dankbaar , ,1 «-.rirWvupm ziin etskunst. onderwerp vnrtndpn vormden voor zijn weer de kleuren .van u-t het ,.„i,;i^™ schilderij Prachtig zijn de etsen van het groote „Danseres", en het moet voor den schilBeursgebouw en de Magere Brug, welke, •der een groot, onmetelijk verlies bemèt enkele andere, in een serie werteekenen, dat dit stuk, evenals het den uifgegeven door den kunsthandel eerste („Hofdanseres") op de KoloFetter. Hieruit blijkt wel ten duideniale Tentoonstelling te Parijs bij den lijkste, dat Poortenaar, ondanks het grooten brand verloren is gegaan. Van de stillevens vind ik „Stilleven lange verblijf in Engeland, ondahks zijn jarenlange* reis door de tropen, een met kaarsen" verreweg het beste van speciale voorliefde heeft behouden voor de stukken, welke ik zag op het groote de sfeer der Amsterdamsche grachten, atelier. een sfeer, waaraan tot nu toe nagenoeg Na z'n reis door Indië vestigde Poorgeen schilder is ontkomen. tenaar zich weer tè Amsterdam, zijn

P. T. ie AMSTERDAM. Hierbij de gevraagde adressen. Tamara Desni, Erasersirasse 1, Berlijn. Käthe von Nagy, Kranzallee 8, Berlijn. Olga Tschechowa, Reichsfrasse 2, Berlijn. G. d. S. £e ALKMAAR. Carl Ludwig Diehl woont Preussenallee 38, Berlijn. Hij zal U gaarne een au£ogram zenden, indien (J niet vergeet, een antwoord-coupon in te sluiten I H. 't E. te 's-GRAVENHAGE. Neen, in deze film heeft Lya de Putti niet medegespeeld. Meent U misschien „De Indische graftempel"? .» C. D. te DEVENTER. Dolly Bouwmeester, kunt U schrijven „Gebouw Excelsior" te" s-Gravenhage. Suze Vernon filmt in Berlijn. C. H. te GORINCHEM. Er is een boekje over Käthe von Nagy in de „Het Weekblad Serie" te Leiden verschenen. A. R. v. W. te 's-GRAVENHAGE. Dit is een bijnaam van Charley Chaplin. J. D. te UTRECHT. Renate Muller filmt voor verschillende maatschappijen. Zij leest en beantwoordt haar brieven zelf. Niet vergeten een antwoord-coupon in te sluiten. Haar adres is Düsseldorf erstrasse 51, Berlijn. P. te 's-GRAVENHAGE. Wendt U tot den fotograaf Godfried de Groot, jan Luykenstraat 2 te Amsterdam. Wij kunnen U het gevraagde adres niet mededeelen. J. Z. te ROTTERDAM. Oude jaargangen zijn bij ons nog verkrijgbaar. Meestal zijn van de artisten uit dien tijd nog filra-fotokaarten verkrijgbaar. M. T. te HATERT. Rolverdeeling nemen wij in deze rubriek niet op. Wendt U tot de Metro-Goldwyn-Mayer Filmmaatschappij, Damrak 49, Amsterdam. N. v. B. H. te AMSTERDAM. Greta Garbo is den 17en April geboren. Willy Fritsch aanschouwde op 27 Januari he< levenslicht. Lilian Harvey is den 19en Januari jarig. „Mata Hari" zal voorloopig nog niet vertoond worden.

POND'S

COMPLETE

METHODE VAN HUIDVERZORGING Pond's brochure en een complete monsterdoos bevattende 2 tubetjes Pond s Cold en Vanishing Cream, een flacon Skin Freshener en een pakje Tissues (tot een- totale waarde van f I.—) ontvangt u na inzending van 25 ct. porti aan Afd.1 POND'S EXTRACT Co., AMSTERDAM Naam: Adres:

110

\

f

%

^a

„HUWELIJK UP-TO-DATE"

yi\H

BEN BLIJSPEL VAN EDWIN BURKE.

Echtgenoot (wanhopig) : „Ik wou, dat je je hoofd eens wat meer gebruikte, lieve Vrouw: „Zooals je wilt. Ik zal vanmorgen nog naar de stad gaan en een stuk of wat hoeden passen.

MFJN NEEF JANSSEN heeft een nog jeugdigen vriend, die hem van de week om raad vroeg m een zeer delicate kwestie. ., , , „Tanssen." zeide hij, „ik denk er over om te trouwen. Hoeveel geld zou ik noodig hebben?" .. , , . „Meet," antwoordde myn neef kort.

Een watersport-vereeniging had een nieuwe zweminrichting geopend en zond "-^T^ ter gelegenheid daarvan een vrij toegangsbevms naar den burgemeester Deze was daarmede zeer ingenomen. Maar toen Het kleine meisje : „Verkoopt u wonderDe vermoedelijke huurder had de bad- er weer een toegangsbüjet arriveerde, was olie?" kamer, het kolenhok en alle andere gemak- hij toch wel eenigszins verbaasd. Hij Drogist: „Zeker, zusje ken van de flat bezichtigd en verklaarde, schreef dus het volgende briefje naar het Het kleine meisje: „Wilt u mij dan hij zeer voldaan was. der vereeniging: . j 1 alsjeblieft een héél klein beetje geven dat„Heeft u kinderen?" vroeg plotseling bestuur Mijne Heeren — Ik ontving m dank voor een dubbeltje? Ik moet het zelf de huisbewaarder. uw eerste kaart. Uw tweede zending komt innemen, ziet u." a mij echter vrij eigenaardig voor. Mocht ..J " „Dan kan ik de flat met aan u verhu- u mij nog een derde sturen, dan zal ik Jk vind deze schoenen niet mooi," dat als een persoonlijke beleedigmg zei het nuffige mevrouwtje in den schoen„Ik geloof, dat u mij verkeerd begrijpt, winkel. „De zolen zijn veel te dik. mijnheer. Mijn jongste kind is dertig jaar, moeten opvatten." ,,Is dat uw eenige bezwaar ? vroeg de getrouwd en woont in Australië en de Dienstbode: „Mijnheer Meyer is hier andere twee zijn in Amerika." bediende. Ta " Dat maakt niets uit," meende de geweest om over zijn kwitantie te Wel mevrouw, als u deze schoenen huisbewaarder. „Kinderen zijn kinderen neemt, kan ik u verzekeren, ^dat dat en ik heb strikte orders om de étage met ^Mijnheer : „Je hebt hem toch zeker verteld, dat ik naar Califorme was bezwaar heusch wel zal shjten. te verhuren aan menschen met kinderen. vertrokken ?" j * „ Dienstbode: „Ja mijnheer, en dat u De handige man. — Er kwam een Uitgever: „Ik kan tot mijn spijt uw mijnheer soïliciteeren naar een baantje gedicht niet gebruiken. Maar laat u niet vóór vanavond laat zou thuisbij den geheimen dienst. De beambte, in ieder geval uw adres achter." komen." die hem moest ondervragen, kon echter Dichter : „Als u het gedicht niet houden geen enkele aanleiding vinden waarom kunt, heb ik geen adres meer." Kinderjuffrouw: „Waarom huil je de man geschikt zou zijn voor de betrekzoo, liefje ?" Een onbekende klant stapte den barking. Tenslotte vroeg hij : ., ., Het kleine meisje : „Omdat Bert je mijn „Waarom denkt u, dat u capaciteiten bierswinkel binnen met een jongetje aan pop heeft gebroken!" heeft voor den geheimen dienst? ' ziin hand. Hij wilde geknipt en geschoren Kinder juffrouw: „Hoe heeft die onWel " antwoordde de man bescheiden, worden. Nadat deze bewerking was vol- deugende jongen dat gedaan ? ik ben al twintig jaar getrouwd en bracht, zei de klant: „Verkoopt u ook Het kleine meisje: „Ik sloeg hem er mijn vrouw denkt nog altijd, dat ik een sigaren en tabak?" mee op zijn hoofd." Het spijt mij, mijnheer, maar daar vriend heb, die ziek is!" kan ik u niet aan helpen." verontschuldigde zich de barbier. ONZE WEKELIJKSCHE Nu weet je wat," vervolgde de klant, DE OPLOSSING dan ga ik even naar den sigarenwinkel PRIJSVRAAG hier om den hoek. In dien tijd^kun je den jongen zijn haar knippen. Vraag honderd een en vijftig. Meer dan een half uur verliep en de Vraag honderd vijf en vijftig. man kwam niét terug om het ventje Een hadji is een Mohammedaan, die Wie heeft de beroemde uitspraak „Alea te halen. De barbier voelde zich met een bedevaart gemaakt heeft naar Mekka. jacta est" (ook wel geciteerd: „Alea op zijn gemak. „Je vader blijft lang weg, De heer J. Nooteboom te Rotterdam jacta sit") gedaan? zeivhij tenslotte. verwierf met de juiste beantwoording van Onder de inzenders van goede antDat was mijn vader met," antwoordde woorden verloten wij een hoofdprijs van het ventje. „Die man hield mij op straat deze vraag den hoofdprijs. De troostprijzen werden toegekend / 2.50 en vijf troostprijzen. aan en vroeg of ik voor niets mijn haar aan den heer H. v. d. Schelling RotterOplossingen gelieve men vóór 3 febru- geknipt wilde hebben 1" dam; den heer J. H. M. Teuben, Utrecht, ari (abonné's in overzeesche gewesten vóór 'l April) in te zenden aan ons adres : Mijnheer Smit had juist de laatste mej A. Bering, Leeuwarden; den heer B. v. Meygaard, 's-Gravenhage en mej. Redactie „Het Weekblad", Galgewater zaad es in den tuin uitgestrooid. 22 Leiden. Op briefkaart of enveloppe „En als de vogels nu het zaad op- T. Arentshorst, Kampen. vermelde men a.u.b. duidelijk: vraag eten ?" vroeg mevrouw Smit. „Zou je eigeniijk) geen vogelverschrikker neerhonderd vijf en vijftig. 7GttCTl ?

PE PRIVÉ-SECRETARESSE met RENATE MÜLLER

De schlèger dèr schlagers F1LMA - AMSTERDAM

Nergens voor noodig," meende haar eega. „Jij bent toch bijna altijd m den tuin."

VERWACHT:

Echtgenoot: „Ik dacht.dat wij zouden gaan bezuinigen, lieve?" Vrouw : „Dat doen wij al, lieveling. Ik héb dat nieuwe pak van je afbesteld, en een hoed gekocht voor de helft van het geld, dat je dacht te besteden. - 15 -

Een Metro-Ooldwyn-Mayer-fllm

^^H

GRETA GARBC IN INSPH^TICN

-

I ■a

m

MERADSC -^na te Amsterd^n brengt een \\\ filmwerk m ons ^ ft JE beste rolprenten behoort ^ ^ in onze bioscooptheaters tOC

Snder productieleiding van Wilhdm Löwenberl wist regsseur G^ W. ^ een

fi m t

i - t ^slechfs enkele bekende

Tt'£ dS^toesÄers .uüen spreken. . - füm, die de ^„Kameradschaft J^ te verbroe- 1,

strekking heeft de voeren

^

een

■

deren

-uDem«n Ä een mijngasontFransche mijn tijoeu n de I ploffing. De mijn * f^ Duitsche | Fransch-Dmtsche gre^ hun mijnwerkers komen ter huip ^ Fransche broeders te redden ^ m grijpend rs het ^ ^erpaal stuiten r Duitschers op een i waarop nog van ee in don vorm ^^-'tè lezen staat. x

duidelijk „Fronttere 19^9 ^ Het

is

e

^

h

?ÄP succes succes zal behalen ons land !hetzelfde als in Duitschlapd!

1. Een der vrouwelijke hoofdpersonen. — 2. Na het c — 3. De gendarmes hebben moeite de vrouwen der alachloffers in bedwang te houden. — 4. De reddlngJ . — 5. Stoere typen - tot de ontploffing plaats vond. 6. Qlüclï au Na de ramp. -16-

17 -

ALS HET LEVEN EEN TRAGEDIE WORDT KONING LUDWIG II VAN BEIEREN. EEN VERDWAASD LEVEN EN EEN TRAGSCH EINDE. In het jaar 1864 zat Richard Wagner, wien het, sinds zijn opera „Tannhäuser" eenige jaren te voren in Parijs een groot fiasco had geleden, niet bijster voor den wind was gegaan, in een sombere stemming op zijn kamer te Stuttgart te werken, toen er een man bij hem werd aangediend, die hem persoonlijk een klein pakje had te overhandigen. Nieuwsgierig maakte Wagner het open en haalde er een portret uit, een ring met een kostbaren, grooten robijn en een briefje, waarin hij tot zijn verbazing las : „Zooals de robijn gloeit in dezen ring, zoo brand ik van verlangen U bij mij te hebben." Verbaasd keek de componist naar de onderteekening ; toen wendde hij zich tot den boodschapper, die hem deze zonderling gestelde uitnoodiging had gebracht en zei: „Antwoord uw koninklijken meester, dat ik zal komen . ..." Eenige dagen later bevond Richard Wagner zich te München, aan het hof van koning Ludwig II van Beieren, den krankzinnigen vorst, die zonder muziek niet leven kon en die Wagner beloofde, hem alle middelen te zullen verschaffen, welke hij noodig had om zijn kuiistenaarsdroomen tot werkelijkheid te kunnen maken. De omgeving, waarin Wagner kwam, was wèl in staat een artistiek begaafde ziel als de zijne te inspireeren. Ludwig II, die in 1845 geboren was, stamde uit een geslacht, dat in een eeuw tijd niet minder dan twintig krankzinnigen had voortgebracht. Hij was de laatste van zijn linie, want hij huwde niet en stierf zooals hij had geleefd, als een geestelijk gederangeerd mensch. Toen hij op achttienjarigen leeftijd den troon had bestegen, begonnen de symptomen zijner verdwazing, die zich reeds in zijn prille jeugd hadden geopenbaard, met een onrustbarende snelheid toe te nemen. Misschien omdat hij was opgevoed in het kasteel Hohenschwangau, waarvan de muren beschilderd waren met scènes uit de legende van Lohengrin, den zwanenridder, had hij zich deze sage zóó ingeleefd, dat zij een werkelijkheid-vanhet-heden voor hem was geworden, en toen hij dan ook op een goeden dag hoorde, dat de componist van „Lohengrin" in geldverlegenheid zat en uitzag naar een maecenas, die de voorstellingen van zijn scheppingen mogelijk wilde maken, stuurde hij Wagner de uitnoodiging, waarvan hierboven sprake was. Wagner, die steeds geld gebruiken kon, geld voor zijn persoonlijke buitensporigheden en de opvoering van Äijn werken, Wagner ging, zooals wij gezien hebben, onmiddellijk, en zoo kwam de vreemdste verhouding tot stand, die ooit tusschen een vorst en zijn onderdaan heeft bestaan. Ludwig had in de hoofdstad van zijn rijk een schitterend theater laten bouwen om er de opera's van Wagner op te voeren, maar reeds op den eersten avond hoorde hij, te midden van de luide bijvalsbetuigingen, een fel gefluit.

„Waarom fluiten ze?" vroeg hij een zijner getrouwen. „Omdat uw vriendschap voor Wagner de schatkist te veel geld kost, majesteit," luidde het antwoord. „Beieren keurt uw muzikale buitensporigheden niet goed." Deze woorden maakten Ludwig woedend ; van dat oogenblik af haatte hij" zijn hoofdstad en zwoer hij, nooit meer een voet in het nieuwe theater te zullen zetten. Tegelijkertijd rees er in zijn zieke hersens een ander grootsch plan op. Hij zou een kasteel laten bouwen, zooals men nog nimmer had gezien. Het zou een hulde worden aan de kunst van Wagner, een ware Wagner-tempel. Nadat hij zijn tot het uiterste gedreven raadslieden had weggezonden, stuurde hij om de knapste schilders, steenhouwers en timmerlieden van het Duitsche rijk en weldra begonnen de muren van Neuschwannstein boven de Beiersche vlakte op te rijzen. Met dit kasteel schonk Ludwig vorm aan zijn wildste schoonheidsdroomen. De muren werden slechts beschilderd met voorstellingen uit Lohengrin, en iedere stoel droeg het teeken van den zwaan. In den rotsachtigen heuvel, waarop het kasteel verrees, werd een kunstmatig meer aangelegd, waarop groote witte zwanen zwommen. Alle hofdignitarissen werden weggezonden ; slechts de krankzinnige koning en zijn vriend Wagner heerschten op Neuschwannstein. De opvoering der opera's vond plaats in een theater, dat midden in het kasteel was gebouwd en prachtig was versierd met mozaïeken en goud. Gedoken in een grooten stoel midden in de zaal, zat Ludwig hier alleen en luisterde naar Wagner, terwijl deze een geheel orkest dirigeerde. Op zekeren avond wenschte hij, dat het op het tooneel tijdens de opvoering zou regenen, en hoewel Wagner tegen dit krankzinnig verlangen van zijn meester protesteerde, was men niet te goed of men moest de brandbluschapparaten open zetten, zoodat de spelers hun rol vertolken moesten terwijl een ijskoude regen hen tot op de huid doorweekte. Verhalen van de dwaze gebeurtenissen, die zich op Neuschwannstein afspeelden, bereikten de hoofdstad ; de burgers kwamen in verzet en tenslotte verschaften de ministers zich toegang tot hun koning. Wagner, zoo verklaarden zij, had de schatkist tot op den bodem geleegd en diende weg te gaan. De koning bezat niet de macht zich tegen hun eisch te verzetten en zoo verliet Wagner reeds in 1865 München. Ludwig trok zich echter op zijn fantastisch kasteel terug om des nachts, wanneer de maan haar zilveren licht over het landschap uitgoot, gekleed als Lohengrin, uit zijn troonzaal naar het meer te schrijden en zich in een klein bootje door zes zwanen over de zilveren watervlakte te laten voorttrekken .... De lieden uit den omtrek waren al spoedig gewoon aan de zonderlinge gedragingen van hun vorst. Bovendien hielden zij van hem, want ofschoon hij des nachts, gehuld — 18 -

in witte kleederen, achter rennende paarden aan door hun dorpen joeg, was hij zeer edelmoedig en had menigeen vaak een rijke gift van hem ontvangen. De toestand van den koning verergerde echter zienderoogen, hij werd menschenschuw en duldde niemand meer in zijn

omgeving.

Alleen zijn bedienden mochten nog slechts op het kasteel blijven. In zijn groote eetzaal nuttigde hij geheel alleen zijn maaltijden, die steeds uit twintig gangen moesten bestaan, terwijl de tafel na lederen gang geruischloos onder den vloer zonk om weer, beladen met een nieuw gerecht, boven te komen. In zijn slaapkamer strekte een groote zilveren zwaan zijn hals uit boven een prachtig bassin, en wanneer de koning wilde baden, duwde hij den hals van den zwaan omhoog waarna het water in het bad stroomde. Ondanks de zonderlinge gedragingen van den koning wist toch niemand eigenlijk hoe ernstig het met hem gesteld was, totdat hij op een kwaden dag een van zijn bedienden doodsloeg, omdat de man het gewaagd had zijn meestér aan te kijken, hoewel deze dit ten strengste had verboden. Den dag hierna zond Ludwig om een professor. Deze kwam en vond een somberen, bleeken en tegen zijn verwachting in ongevaarlijken man, die hem de opdracht gaf, een ver verwijderd land of een eenzaam eiland te vinden, dat men zou willen ruilen voor zijn koninkrijk. De geleerde vertrok met een zucht van verlichting en de belofte, aan het verzoek te zullen" voldoen. De zonderlinge wensch van den koning werd bekend en de tijd om in te grijpen bleek genaderd. Er werd een commissie benoemd, die een onderzoek naar de geruchten moest instellen en tot de conclusie kwam, dat de koning onder curateele gesteld diende te worden, een maatregel, die wèl noodig was, aangezien Ludwig meer dan veertien millioen mark schuld had. Toen de commissie zich echter op het kasteel wilde aandienen om Ludwig het genomen besluit mede te deelen, vond zij de boeren uit de omgeving saamgestroomd en bereid om gewapend met messen en hooivorken hun koning te verdedigen. Ludwig, die aan een dolle woede ten prooi was, beval de commissieleden in de kerkers van het kasteel op te sluiten, een bevel, dat maar al te gretig werd opgevolgd. Na eenige uren was hij echter weer tot kalmte gekomen en beval hij de gevangenen los te laten. Buiten het kasteel wachtte een woedende menigte hen op en sthold hen, door misleide trouw gedreven, voor verraders. Ludwig begreep echter, dat het einde was gekomen en gaf zich vrijwillig over nadat vier doctoren hem voor krankzinnig hadden verklaard. Hij werd naar Castle Berg gebracht en verdronk zich eenige maanden later in het Starnberger meer (1886).

1

-thrnJa^

m OM5 LAMD

GOGOL'S „DE REVISOR" OPGEVOERD TE DEN HAAG Het is een verademing om weer eens menschen te zien spelen! Waar men tegenwoordig zoo dikwijls zit aan te kijken tegen een tóoneel met acteurs, die niets doen dan praten, praten.... en zoowel ingewikkelde als onwaarschijnliike zielsproblemen uiteenrafelen, mag het n welkome en aangename afleiding heeten om weer eens ouderwetsch te genieten van „comedie". Wij veronderstellen den inhoud van „De Revisor" genoegzaam bekend en zullen ons dus onthouden van een wijdloopige uiteenzetting. Bovendien, het komt er immers niet op aan, wat de Moskauers spelen! Hun troep is van zulk een uitstekende samenstelling, dat het begrip „ensemble (en niet de naém) hier eerst met recht en reden gebruikt mag worden. Hoewel wij In de eerste plaats het spel der hoofdpersonen apart moeten prijzen, zij daarbij opgemerkt, dat de overige medespelers zulk een volmaakte entourage vormen, als men zelden ziet. Onze Hollandsche tooneelge-' zelschappen mogen daar wel eens een voorbeeld aan nemen! ' Het beste bewijs voor het talent dezer Russen is wel, dat zii een zaal met menschen, waarin misschien nauwelijks een tiende deel, dat verstéét, wat zij spreken, van het begin tot het eind der voorstelling jreboeid kunnen houden. Reden hiervoor is dat deze menschen zoo sterk beleven, wat zij spelen. Alles aan hen, oogen, mond, handen, houding en beweging, is expressie. Men zie bijvoorbeeld het prachtige spel van Pavloff, die de rol van den burgemeester vertolkt; de slotscène, waarin hij tot het besef komt, dat al zijn hoop en verwachting, zijn hoogmoed en opsnijdenj, op een belachelijke vergissing berusten, is eenvoudig meesterlijk Men voelt den bodemloozen afgrond, waarin hij zichzelt ziet neergestort! Er was niemand, die lachte, toen. hij zich tot het publiek richtte mét de woorden: „Lach niet, want gij lacht uzelf uit!" — want iedereen was als het ware beklemd door zijn wanhoop! De hoofdrollen sloten zich uitstekend bij Pavloff aan. De ridicule, coquette vrouw van W. Gretch en de even onuitstaanbare, halfgare dochter van L. Levitska, vormden een kostelijk stel. _ o »1 Ook de gewaande revisor van B. Alekine was voortreffelijk. Wij hopen, dit gezelschap weer gauw in ons land terug te zien. » , «• A. d. tv.

^"t)

Jc&nJi. ocU^« VWltcnc.

DOSTOJEVSKI'S „SCHULD EN BOETE" OPGEVOERD TE AMSTERDAM Deze voorstelling was, eerlijk gezegd, een bittere teleurstelling. Een dubbele teleurstelling, zoowel voor de spelers als voor het publiek. Er was Zaterdagmiddag maar een matig bezette Stadsschouwburg ■en hoe vreemd dit ook bij de „groote Russen" klinken moge, de thuisblijvers hadden gelijk! ...... ,. , Hoe het mogelijk is, dat een artistiek man, hetgeen de leider van dit ensemble, de heer P. Pavloff, toch zeker is, een stuk • als Dostojevski's „Schuld en Boete laat spelen, is ons ten eene male onverklaarbaar. De prachtige roman van Dostojevski is in acht tafereelen uiteengereten, acht tafereelen, die geen flauw idee geven van het machtige werk. Daarbij is de handeling in hoofdzaak beperkt tot ellenlange dialogen, en daar het grootste deel van het Nederlandsche publiek nu eenmaal

«Atf-et S-ckruid vu4 , S-c-ftuleL e*> Qfir&X. >^r

\

geen Russisch verstaat, waren er tafereelen,, die in één woord vervelend waren. Zeker, zelfs met dit slechte tooneelstuk wist een Bogdenoff (Raskolnikoff) ons nog van zijn' talent te overtuigen, creëerde P. Pavloff een prachtigen Porfiri Petrovitch, den sluwen rechter van instructie. Van de viouwenrollen noemen wij W. Gretch, een ietwat tè aandoenlijke Poulkheria Ivanovha, de moeder van Raskolnikoff, en een zeer mooi gespeelde Sonia Marméladoff van K. Doubravina. We hopen, dat de Moskauers spoedig met een beter tooneelwerk revanche nemen. Want het eenige, dat ze dezen middag bereikt hebben, is ons te overtuigen, dat zelfs de grootste artisten ter wereld niet opgewassen zijn tegen een slecht bewerkten Eric W.

[VeTvolè vem pa&na S) dronkenschap één woord te veel zei. Het was duidelijk, dat zij van haar macht over Tiem genoot; later zou haar ijdelheid er haar toe brengen, dat ze haar macht ook aan anderen toonen wilde. Hij zou tegenover iedereen naar haar pijpen hebben te dansen en dat zou het des te moeilijker voor hem maken om uit zijn benarden toestand te geraken. Hij zat met zijn hoofd in zijn handen. Er moest een uitweg zijn, en hij zou hem vinden. Spoedig! Hij moest hem vinden, voordat de menschen begonnen te praten; voordat zijn onderdanigheid aan haar de waarschijnlijkheid van hetgeen zij zou vertellen, zou vergrooten. Bevend van woede dacht hij aan haar magere keel en wat een vreugde het moest zijn er zijn vingers om heen te knellen. Plotseling schrok hij, en haalde diep adem. Neen, geen vingers. Een strop ... ! Opgewekt en vroolijk buiten de deur en bij zijn vrienden, was hij thuis één en al onderdanigheid. Daisy was weg v.n ofschoon de kamers vervuilden en

F

'n neef is een ergerlijke persoonlijkheid, dat niet zonder grond, man begrijpt niet dat je met den er rist cler .. . "Jden niet mag spotten. Waarschijnlijk heeft ie een trucje verzonnen om buiten de belastingen te blijven. Want als ie, net zooals ik en andere fatsoenlijke menschen, een aanslag van de aanslag-biljetten had moeten ondergaan, dan zou hem 't spotten wel zijn vergaan. Want 't ergerlijkste is, dat met zulke dingen niet te spotten valt. D.w.z. je mag wel spotten als je maar betaalt. Die beeren van de belasting houden d'r eigenaardige manieren op na. Ze spelen met d'r ,.klanten" net als de kat met de muis. Die doet ook net of ie 't beestje in 't leven wil laten en dan ..... pats slaat de poot uit. En 't is niet ,,poes-ik-heb-je" maar muis (of in dit geval nog juister gezegd) Petrus ik heb je. Ik dacht tenminste, dat ze me vergeten hadden. Maar daar komt de brief met het vensterenvelopje en betalen is de boodschap. Ik vlugger omdat zij wat later zijn. Doch wat geeft het om hierover je ergernis te luchten? De lui hebben de macht aan hun kant. Daarom maar liever teruggekomen op m'n neef. Den spotter, den moppen-tapper met de ellende van anderen. Het ergerlijke individu. Hij vertelde me, toen ik over de belastingen zat te klagen, dat hij een vriend had die dol op douanen was. Nou douanen en belasting, dat is zoo iets als broertje (want douane is mannelijk) en zusje (het woord belasting eindigt op ,,ing" en is dus, logischer kan het niet, vrouwelijk). Waarom is die man er zoo gek op, vroeg ik. Toen zei hij: Hij reist in België voor zaken. Als ie over Rozendaal terugkomt, is het-eerste woord wat hij van een Nederlander Wrt: M'nheer, wilt u uw koffertje ereis open maken. Nou, zegt die vriend van m'n neef, ik reis veertien dageh in België zonder dat iemand m'n monsters wil inzien, 't Eerste wat de Nederlandsche douane vraagt: maakt u koffertje voor mij maar open Flauw hè? Ja, zoo weet m'n neef m'n beste voornemens om me niet te ergeren van de vlakte te schuiven.

hij veel minder verzorging ontving dan mm eerst, durfde hij er geen woord van te zeggen. Indien Marie op zijn bellen met verscheen, durfde hij niet te klagen, en wanneer zij onbeschoft deed, glimlachte hij vriendelijk. Maar dän vertrouwde zij hem niet, en op een keer zei ze tegen hem: „Ik ben niet bang voor je," en er was een dreigende klank in haar stem. „Ik hoop het niet," zei Dixon met een lichtelijk verbaasde stem. „Sommigen zouden misschien bang voor je zijn, maar ik niet," verklaarde zij. grooter zijn geweest, indien zij de oor„Als mij iets overkomt..." zaak had geweten. „Zoo'n voorzichtige vrouw als jij kän Den volgenden dag was hij niet beter mets overkomen," zei hij, opnieuw met en na de lunch ging hij naar den dokter. een vriendelijken glimlach. „Jij wordt Hij vertrok wéér met de verzekering, vast honderd, als je een beetje 0ereluk dat zijn gezondheid uitstekend was, uithebt." gezonderd een geringe afwijking in de Het werd hem duidelijk, dat de toespijsvertering, waarvoor hij een drank stand op zijn zenuwen begon te werhad gekregen. Gedurende twee dagen ken. Vage, maar vreeselijke droomen nam hij lederen dag driemaal een lepel maakten zijn nachten tot een heische in, echter zond'er resultaat. Toen ging beproeving; droomen, waarin een groot, hij naar bed. onvermijdelijk onheil hem steeds be„Een paar dagen in bed zullen je geen dreigde, boven hem zweefde, zonder kwaad doen," zei de dokter. „Laat mij dat hij kon nagaan, wat het was. lederen je tong eens zien?" morgen stond hij op, onuitgerust, ver„Maar wat heb ik dan eigenlijk, moeid, om een nieuwen dag van kweldokter?" vroeg de patiënt, die zélf ling te beginnen. Hij durfde de oogen beter dan iemand anders de reden van van de vrouw nïet te ontmoeten uit zijn ziek-zijn wist. vrees de bedreiging te verraden, die De dokter dacht even na. „Niets om er in zijn eigen Blikken was. je zorgen over te maken — je zenuwen Uitstel was gevaarlijk en dwaas. Hij zijn wat van streek — en je spijsverhad lederen zet nauwkeurig overdacht, Mering. Binnen een paar dagen ben je dien hij zou hebben te doen in het spel weer de oude." van verstand tegen verstand, waarin hij Dixon knikte. Tot zoover was alles de schaduw van den strop, die om in orde; de dokter bleek nog altijd zijn eigen nek viel, trachtte te verwijgemakkelijk om den tuin te leiden. Zijn deren om ze te laten vallen om den gezicht vertrok zich tot een grijns, nek van de vrouw. Er was eenig risico toen de arts was vertrokken en Dixon aan verbonden, maar de inzet loonde dacht aan de verrassing, die hij bezig hetl Hij had den bal slechts aan het was hem te bereiden. Het was eigenrollen te brengen; de anderen zouden lijk niet erg mooi van hem, en de er dan voor zorgen, dat hij verder rolde. reputatie van den dokter zou er zeer Het was tijd geworden om te handelen.. door lijden, maar daar kon Dixon geen Wat bleek en moe keerde hij terug rekening mee houden. van zijn middagwandeling, en liet zijn Hij wierp zich op zijn rug en' overthee onaangeroerd. Des avonds at hij dacht het schema, dat hij had ontwormaar weinig, en terwijl hij dicht bij pen. Het zou nog een paar dagen duren; den haard zat, vertelde hij Marie, dat hij zou niet beter maar wel langzamerhij zich niet goed gevoelde. Haar behand slechter worden, tot hij zich einzorgdheid, meende hij, zou stellig delijk echt ziek zou voelen. Daarna een

BEZOEKT HE

H

TIHIEMiei

XE DEN HAAG

zenuwachtige, ietwat beschaamde patient, die' overal wat achter zocht. Zijn voedsel zou zoogenaamd een zonderlingen smaak hebben — hij zou zich steeds slechter voelen als hij gegeten had; hij wist, dat het belachelijk was, maar — hij had toch wat van de thee, die Marie hem had gebracht, opzij gezet. Misschien zou de dokter het eens willen onderzoeken? En zijn drank ook? En wat hij afscheidde? Dixons oogen vergrootten zich. Er zou een spoor, een heel zwak spoor — van arsenicum in zijn. In andere dingen zou er mèèr dan een spoor zijn. Een poging om hem te vergiftigen zou er zeer duidelijk door worden aangetoond en de symptomen van zijn vrouw herinnerden aan die van hemzelf — liet M^rie dan maar zien, dat zij uit het net kwam, dat hij om haar heen dichthaalde. Wat den brief betrof, waarmee zij hem had gedreigd — daar mocht ze mee voor den dag komen als ze er zin in had; de aanwijzingen er in zouden alleen maar tegen haar worden gekeerd. Vijftig brieven zouden haar niet kunnen redden van den ondergang, dien hij, Dixon, bezig was voor laar te bereiden. Het ging om häär even of het zijne, en hij zou geen gelade kennen. Gedurende drie dagen dokterde hij met zichzelf met de grootste behoedzaamheid, zichzelf angstvallig gadeslaand. Zijn zenuwen waren geschokt, en hij wist het. Vóór hemt was het gruwelijk schrikbeeld van de ontdekking, de arrestatie en het vonnis. Achter hem de vreeselijke geschiedenis van den dood zijner vrouw! Haar langdurige ziekte. — Hij zou nu echter niet langer wachten, maar den aanval met een dramatische onverhoe^dschheid ondernemen. Het was tusschen negen en tien uur op zekeren avond, toen hij belde en het was niet voordat hij vier keer op het knopje had gedrukt, dat hij de zware voetstappen van Marie hoorde. „Wat wil je?" vroeg zij, staan blijvend in de 'deuropening. Reeds geruimen tijd zei ze jij en jou tegen hem. „Ik ben erg ziek," zei hij hijgend. „Haal direct een dokter. Gauw." De vrouw staarde hem verbaasd aan. „Wat? Zoo laat nog?" riep ze. „Daar voel ik niets voor." „Ik sterf... ik ga dood," zei hij met gebroken stem. , „Jij niet," antwoordde ze ruw.„Morgenochtend ben je weer beter." „Ik ga dood," herhaalde hij. „Ga... om ... den... dokter." De vrouw aarzelde. De regen sloeg met hevige vlagen tegen de ramen, en het huis van den dokter lag stellig een kwartier ver weg en de weg was eenzaam en onbeschut. Ze keek naar den man op bed.

Bij Ruwe Gesprongen Handen Aarsi lhi®ft werk lm de FMmscIhi® ÄOpeim. e

SS

MUr+ Le0 Mit+t1l,e• (9Jehe^1 links) filmt met de

l^ Dultsche bezetting eenige scènes voor „Het concert" ,n de Fransche Alpen. Onder den 'microphoon ziet men Olgl Tschechowa en Walter Janssen. -20-

NILS ASTHER EN ASTRID ALLWYN, de twee bekende Zweedsche filmsterren, aan de lunch in het restaurant der Mefro-Goldwyn.

„Ik zou me een longontsteking op den hals halen," zei ze. „Een dokter," hijgde Dixon. Ze bleef zwijgend naar hem kijken. Hij zag er werkelijk erg ziek uit, en zijn dood zou geen voordeel voor haar zijn. Ze luisterde naar den wind en den regen ... „Nou goed," zei ze en ze ging de deur uit. Er was ineens een angstig gevoel bij haar opgekomen, toen ze er aan dacht, dat zijn dood het einde van haar goede leventje zou beteekenen. En terwijl ze de gang uit liep en de voordeur opendeed, wist ze, dat ze hem den volgenden dag zou dwingen een bewijs te teekenen, waarbij hij alles — zijn geld en zijn bezittingen — aan haar vermaakte voor het geval hij kwam te overlijden. Met den knop van de deur in haar hand, bleef ze aarzelend staan. Neen, ze zou niet tot den volgenden dag wachten 1 Als hij eens werkelijk ernstig ziek was en dood ging, zou het te laat zijn! Met rassche schreden keerde ze terug naar zijn bed. „Je zal wel niet doodgaan," zei ze bruusk, „maar een mensch kan nooit weten. Hoe gauw was je vrouw er niet uit, hè? En dat mensch mankeerde nooit wat. Ik heb daarom gedacht, dat je maar even een bewijsje teekenen moest, dat alles van mij is als je doodgaat..." Dixon zette groote oogen op en Marie keek hem zoetsappig glimlachend aan. „Bedoel je nü?" vroeg hij verbaasd. „Ik kan nu niet schrijven... geen bewijs opmaken... Haal den dokter..." „Ik zal het wel opmaken en schrijven," antwoordde ze. „Jij hebt niets te doen dan te teekenen." Dixons oogen werden nóg grooter. Het was eigenlijk ongeloofelijk, dat ze zóó'n stommiteit kon uithalen! Dat bewijs zou den strop nog'dichter om haar nek dichthalen, want daarmee kon worden aangetoond, dat ze voordeel van zijn dood had... Alleen voor den vorm stribbelde hij dan . ook nog maar even - 21 -

tegen, doch eer het vijf minuten verder was, had zij de verklaring geschreven en had hij ze onderteekend. Daarop ging ze naar den dokter ... Er kwam een grimmige trek op zijn gezicht, toen hij de deur achter haar hoorde dichtvallen en hij alleen was. Hij wachtte een paar minuten en' toen, opstaand, trok hij zijn kamerjapon aan en begon zijn voorbereidingen te treffen. Met een vaste hand deed hij wat arsenicum in de overgelaten thee en in het medicijnfleschje. Hij luisterde even 'naar een vreemd, zacht geluid, dat van beneden kwam, maar toen hij overtuigd was, dat dit niets te beteekenen had, stak hij een kaars aan en ging naar Marie's kamer. Even bleef hij besluite- . loos staan en keek om zich heen. Toen trok hij een der laden open, en het aangebroken pakje witte poeder onder een stapeltje linnengoed heelemaal achteraan leggend, begaf hij zich weer naar beneden, naar bed. Hij vond het zonderling, dat hij niet beefde van opwinding en zenuwen. Hij verlangde naar tabak, maar het was onmogelijk om daar nu aan toe te geven. Om zich wat gerust te stellen, begon hij te repeteeren, wat hij tegen den dokter zou zeggen, en opnieiuw dacht hij lang en ernstig na over iedere mogelijke complicatie. De scène met de vrouw zou verschrikkelijk zijn; hij zou zich echter te ziek houden om er deel aan te nemen. Hoe minder hij zei of deed, des te beter. Anderen zouden alles doen wat noodig was.

ODEON ELECTRIC FILM SUCCES-NUMMERS AMERICAN JAZZ-BAND NBW RYTHM STYLE AROBNTUNSCHB TANOO S DAJOS BELAS BAND

Catalogi op aanvrage.

Imp. N.V. M. STIBBE ft Co. AMSTERDAM

-

AMSTEL 222>

■

TWEE QOEOE BEKENDEN. Lionel Barrymore en Madge Evans tijdens een scène voor een nieuwe M.G.M.-film.

KON NOOIT BOTER ETEN. Als kind reeds maag-zuur. Goed voedsel — slechte spijsvertering. Denk toch niet, dat U bepaalde spijzen niet moogt eten, omdat II ze niet verdragen kunt. De fout ligt immers meestal niet bij het eten, doch bij Uw spijsvertering. Zorg daarom, dat Uw spijsvertering in orde is en U kunt eten wat U maar wilt. Zoo ging het ook met deze vrouw: „Ik gebruik Kruschen Salts nu ongeveer drie jaar. Ik begon het eigenlijk te gebruiken voor rheumatiek, waar ik toen hevige last van had. Kruschen maakte hier spoedig een eind aan en nu heb ik er zelden of nooit last van. Maar wat ik het grootste succes van Kruschen vind is, dat het een einde maakte aan mijn voortdurende maagzuur, waar ik reeds als kind last van had. Ik heb nooit boter kunnen eten en altijd maar een heel klein beetje vet. Nu eet ik juist erg graag boter, en eet het zelfs veel, zonder eenig bezwaar. Ik heb Kruschen Salts al in honderd gevallen aangeraden." Mevr. A. M. W. Denk eens een oogenblik na over de oorzaak van Uw indigestie. Uw inwendige organen hebben aan veerkracht verloren, en de maag- of verteringssappen houden op voldoende te vloeien. Uw voedsel — inplaats van verteerd te worden en opgenomen in Uw lichaam — hoopt zich nu op in Uw maag en inwendige organen en brengt schadelijke zuren voort. Het onmiddellijke gevolg van de zes zouten in Kruschen is een natuurlijke aansporing voor de verterings- en andere lichaamssappen. Al spoedig nadat U met Kruschen Salts begonnen bent, kunt U den invloed ten goede merken. U zult met groote voldoening bemerken, dat U van alle maaltijden kunt genieten, zonder eenige onaang-ename gevolgen. En als U doorgaat met -Je kleine dagelijksche dosis", zult U in*•>-■".,
Langen tijd lag hij te luisteren naar den wiod en den regen. In huis zelf scheen het ongewoon rustig en met een schok dacht hij er opeens aan, dat het de eerste keer was, dat hij alleen in huis was na den dood van zijn vrouw. Hij dacht er aan, dat zij opgegraven zou moeten worden. Een ellendig geval, want hij zou haar natuurlijk moeten identificeeren. Hij rilde... een verschrikkelijke gedachte! Men moest de dooden met rust laten ... Hij ging overeind zitten en haalde zijn horloge onder zijn kussen vandaan. Marie had allang terug kunnen zijn; in geen gev'al kon ze nu meer tang wegblijven. Ieder oogenblik zou hij haar sleutel in het slot kunnen hooren. Hij ging weer liggen en stelde vast, dat alles uitstekend ging. Mooier dan hij had durven verwachten, dank zij dat onverwachte buitenkansje, dat Marie om die verklaring had gevraagd. Opeens voelde hij de stilte als iets drukkends. Het huis scheen te luisteren, te wachten. Hij keek weer op zijn horloge, en verbaasde zich, een verwensching slakend, omdat Marie nog niet terug was. Het was duidelijk, dat de dokter niet thuis was, maar dat was nog geen reden voor haar, om zoo lang weg te blijven. Het was nu bijna twaalf uur, en de sfeer in huis scheen door een of andere onverklaarbare oorzaak drukkend en angstwekkend. Tijdens een stilte tusschen twee windvlagen, meende hij buiten voetstappen te hooren, en zijn gezicht verhelderde, toen hij overeind kwam zitten om te luisteren naar het geluid van Marie's sleutel in het slot. Het volgende oogenblik- zou zij weer thuis zijn en zijn angst, tevoorschijn geroepen door eeh overspannen verbeelding, zou verdwijnen. Het geluid der voetstappen was weggestorven, maar hij hoorde Marie niet binnenkomen. Totdat zijn hoop was vervlogen, bleef hij overeind zitten luisteren. Hij was er zeker van, voetstappen te hebben gehoord. Van wie ... ? Bleek en mager en bevend bleef hij /itten wachten, overmand door een - 22 —

vrees, die met verschillende- stemmen tegen hem scheen te sproken. Een fluisterde, dat hij het spel verloren had en dat hij er voor zou moeien boeten; dat hij gespeeld had met don dood on het onderspit gedolven had ... Met een bijna boveumcnschcUjko inspanning trachtte hij zijn verhitte verbeelding te beteugelen, en zijn oogen sluitend, probeerde hij zich tot rustigzijn te dwingen. Het was nu duidelijk, dat de dokter uit was en dat Marie wachtte om met hem in zijn auto terug te keeren. Hij maakte zich ongerust voor niets. Ieder oogenblik kon hij hen nu hooren komen ... Maar hij hoorde iets anders, en over> eind schietend, trachtte hij bij zichzelf uit te maken, wat het wa§ geweest. Het was een erg zacht geluid — geheimzinnig zacht. Terwijl hij zijn adem inhield, wachtte hij tot het zich zou herhalen. Hij hoorde het opnieuw — het was niet meer dan een bijna onhoorbaar schuiven of schuren — de fluistering van een geluid, maar veelbeteekenend zooals alle gefluister is... Hij veegde zijn voorhoofd af met den mouw van zijn pyama en hield zich voor, dat het zijn zenuwen waren en niets dan zijn zenuwen; maar, tegen zijn wil, luisterde hij opnieuw. Hij verbeeldde zich nu, dat het geluid uit de kamer van zijn vrouw kwam, van den anderen kant der gang. Het werd luider en duidelijker, maar terwijl hij zijn oogen strak boven zich op het plafond hield gevestigd, slaagde hij er in. zóó bang hij was, zichzelf te beheerschen, en te luisteren naar den wind en den regen. Een poos lang hoorde hij niets anders. Toen kwam er een schurend geluid uit de kamer van zijn vrouw en een plotselinge, hevige slag. Met een luiden kreet verloor hij zijn zelfbeheersching, en uit bed springend, rende hij naar beneden, en, de straatdeur openrukkend, snelde hij den nacht in. De deur, gegrepen door een rukwind, sloeg achter hem dicht... Terwijl hij het hek van den voortuin openhield, gereed om verder te kunnen vluchten, bleef hij staan, hijgend naar adem. Zijn bloote voeten had hij bezeerd en de regen was ijskoud, maar hij merkte het niet. Toen rende hij opeens een eind verder den weg op en bleef dan staan, hopend en luisterend ... Maar Marie kwam niet... Langzaam keerde hij terug. De wind drong door zijn dunne kleeren en hij was nat tot op zijn huid. Wanhopig liep hij voort, gebogen als een oude man, tot hij bij zijn huis was gekomen en merkte, dat de deur achter hem was dichtgeslagen. De portiek bood hem eert weinig beschutting tegen den regen, maar niet tegen den storm, die nu recht op het huis aandaverde, en terwijl hij over zijn gansche lichaam beefde, leunde hij als een toonbeeld van erbarmelijke ellende tegen de deur. Na eenigen tijd vermande hij zich en strompelde naar den anderen kant van het huis, naar de achterdeur. Gesloten! En al de ramen op de eerste verdieping waren van pennen voorzien! Hij keerde weer terug naar de portiek en wanhopig neerhurkend, wachtte hij tot Marie zou tei ugkeeren ...

Hij had, toen hij wakker werd, een vage herinnering van iemand, die hem iets vroeg, en dat hij daarop, half gedragen en half geduwd, naar boven was gebracht, naar zijn bed. Er was iets niet in orde met zijn hoofd en zijn borst, en hij beefde verschrikkelijk, terwijl hij zich voelde alsof hij nu eens in ijskoud, en dan weer in heet water lag. „Je moet je verstand hebben verloren," zei de stem van Marie. „Ik dacht, dat je dood was." Hij dwong zich zijn oogen te openen. „Dokter," mompelde hij, „dokter." „Was niet thuis — weggeroepen voor een ernstig geval. Ik heb gewacht tot ik er genoeg van had en ben toen teruggekomen. Ik heb heel wat voor je gedaan... Vanmorgen komt hij het allereerst hierheen. Hij zal meteen wel komen."' Ze begon in de kamer op en neer te loopen, hier en daar wat verzettend, wegnemend. Zijn oogen, die hij bijna niet kon openhouden, volgden haar bewegingen, toen zij de thee en een paar andere dingen op een blad zette en er mee de kamer uitging. „Ik heb gisteren wat moois gedaan,' zei ze, toen ze weer terugkeerde. „Ik heb het raam van mevrouw haar kamer open laten staan. Toen ik de deur vanmorgen opende, vond ik die mooie Chineesche vaas van haar aan scherven op den grond liggen. — Door het gordijn van de tafel geslagen. — Heb je het soms gehoord?" Dixon gaf geen antwoord. Hij probeerde te denken, maar het was hem bijna onmogelijk. Toeval of niet, het vallen van de vaas had zijn doel niet gemist. Bestond er wel zooiets als toeval in het leven? Of was het leven een legkaart — een legkaart, waarvan ieder stukje was gemaakt om te passen? Vrees en de wind... neen: geweten en de wind ... diè hadden hem naar buiten gedreven, hadden hem werkelijk, dit keer tegen zijn zin, ziek gemaakt... Hij rilde... hij had het nog nooit zoo koud gehad ... neen, zoo warm ... hij gloeide ... en zijn oogen ... wat waren die zwaar... hij kon ze niet meer open houden. Lekker, ze dicht te laten vallen... nu gleed hij zelf ook weg... waarin ? Hij wist het niet, maar het was een aangenaam gevoel; alsof hij zweefde... Maar wat was het donker om hem heen... zoo donker als in een graf... Hu, niet denken aan een graf, want daar lag zijn vrouw in! De dooden moest men met rust laten... Het arsenicum ... in de la van Marie ... onder het stapeltje kleeren... wat zou hij den dokter ook weer zeggen? O ja, dat hij zijn vrouw had vergiftigd.., neen, néén, dat Marie hèm wilde vergiftigen ... Het klamme zweet brak hem uit... nu niet meer denken ... nu alleen maar zweven... Wat was dat heerlijk... hij schommelde in zijn

Mijnhardt's

Laxeeptablelten

regelen «onder Kramp of Pijn. Doos 60 et. Bij Apoth. en Drogisten.

FOTOSTUDIE bed... Zonderling, hoe helder hem opeens voor den geest kwam, hoe hij zijn vrouw had vergeven... Dat de dokter niets had gemerkt! Ongeloofelijk! Hij had heelemaal geen vermoeden gehad, en Marie wèl — maar daarom moest diè ook dood... ook in het graf, net als zijn vrouw. Hu. . niet aan de dooden denken, de dooden moest je met rust laten... Zóó ijlde Dixon, terwijl Marie en de dokter aan zijn bed stonden en elkaar aankeken met groote oogen van intensen schrik, terwijl hij tot in de geringste bijzonderheden onthulde, wat er de laatste weken, maanden in zijn hersens was omgegaan... Alsof hij onder de hypnose stond van den dood, — 25 —

bekende Dixon den moord, dien hij had bedreven en dien hij had willen bedrijven.... Hij had den bal aan het rollen gebracht en het waren inderdaad änderen, die hem verder deden rollen, zonder dat hij er zich mee hoefde te bemoeien. Hij was er trouwens werkelijk te ziek voor. Langen tijd zweefde hij op den rand van het graf, maar de dood liet hem allèèn maar in het leven, omdat hij, wreed en onverbiddellijk als hij nu eenmaal is, er geen behagen in schiep, hem op te eischen zoolang hij niet bij zijn volle bewustzijn was... Daarom wachtte ie dood tot Dixon geheel hersteld was. Toen haalde hij hem. Van het schavot, en terwijl de strop om zijn nek zat...

Een Ufa-toonfllm van de Alfred Zeteler-prodnctle. Idee en manuscript: Franz Arnold en Max .Jungk. Beeld: Franz Planer en Bernhard Wentzel. Architectuur: W. Hermann en Herbert Lippschitz. Geluld: Dr. Gerhard ftoldbaum. Muziek: Otto Stransky. Tekst: Ruth Feiner. Muzikale leiding: Hans-Otto Bergmann. Productie en regle: Alfred Zeisier. Dajos Béla en zijn orkest Opgenomen op Klangfilm-apparaten.

Liane Roland studeert muziek. Zij viert haar i8den verjaardag bij haar thuis in de Esschen-Allee No. 37 onder de hanebalken, op luidruchtige wijze en temidden van haar vriendenschaar. Zij zal nu in het bezit komen van een erfenis, die haar in beteren doen zal brengen. Een verdieping lager is juist een nieuwe huurder komen wonen: de procuratiehouder Sperling van de Luders' Vliegtuigenfabrieken, die een rustige kamer hoopt te vinden. Sperling is vrijgezel, iets, wat hem zeer verheugt, gezien de heftige ruzies, die zijn chef Lüders altijd met zijn vrouw — en nog wel over kleinigheden — heeft. Nerveus van het lawaai boven zich, klopt hij tegen het plafond — tevergeefs echter, want het jonge meisje componeert juist een nieuwen schlager voor een prijsvraag, uitgeschreven door de muziekuitgeversmaatschappij „Orchestrion": „Zwei blaue Augen und ein Tango..." enzoovoort. Bij de familie Lüders is ook juist een muziekavondje. Lüders ziet de kans zich met zijn vriend, den advocaat Dr. Gartz, in een zijkamer terug te trekken, waar ze eeriige rustige oogenblikken kunnen doorbrengen. De helderziende Rasmussen vertelt Lüders, dien hij niet kent, allerlei moois van de temperamentvolle mevrouw Lüders. Lüders is blij, daarin een aanleiding tot echtscheiding gevonden te hebben, waarbij Dr. Gartz hem helpen zal. Den volgenden morgen verneemt Liane Roland van haar advocaat Dr. Gartz, dat haar voogd met haar erfenis heeft gespeculeerd, waardoor zij arm is geworden. Gartz,, die het mooie meisje helpen wil, stelt haar voor, tegen een vergoeding van vijfhonderd mark, de, jeden tot echtscheiding te zijn in het proces Lüders. Liane stemt toe en ze ontmoet tijdens het proces Lüdefs' vrouw Hilde, die haar concurrente woedend monstert. Lüders is na het proces in een vroolijke stemming en zoekt op straat aansluiting bij een blonde schoone, die niemand anders blijkt te' zijn dan Liane. Deze vertelt hem van haar leven en speelt hem op een piano in een restaurant haar schlager voor. Lüders, die zich had voorgesteld als procuratiehouder Sperling, stuurt haar stilletjes duizend mark als eersten prijs voor haar inzending. Liane viert op vroolijke. wijze haar succes mei Lüders, maar de narigheden blijven niet uit. Den volgenden ochtend krijgt Liane haar manuscript van den uitgever terug. Woedend gaat zij naar de Lüders VUegtuigenfabrieken, waar zij naar Sperling vraagt. Door een portret komt zij te weten, dat haar vriend niemand anders dan Lüders zelf is. Zij gaat zijn kamer binnen, waar Lüders' vfdegere vrouw toevallig aanwezig is en deze zegt spottend, dat Hubert noèit met Liane trouwen kan, omdat zij de oorzaaktot echtscheiding is. Hubert verneemt, dat alleen de minister van justitie in zulk een geval toestemming kan geven. Maar net den vorigen dag had Lüders den zoon van den minister geblameerd. Wat nu ? Radeloos zit Hubert in Liane's kamer, hij zet de radio aan en wat hoort hij ? De minister van justitie treedt af, omdat in de Kamer een motie van wantrouwen is aangenomen. Gartz is zijn opvolger!, „Jullie kunt trouwen, wanneer je wilt," zegt deze.

LIEN DEIJERS EN JOHANNES RIEMANN ALS HUBERT LÜDERS 24 -

tg

e

Falkenstein als Sperling. - 25 -

TÄNQO

„promenade", een paar „zywaartsche passen" en een of anderen vorm van „averechtschen draai", maar overal leerde men deze passen op een verschillende manier. Aan pogingen tot standaardiseering heeft het nochtans waarlijk niet ontbroken. Men DOOR COR KLINKERT herinnert zich, hoe in 1925 en 1926 algemeen gesproken werd over den zoogenaamINDIEN het spreekwoord, volgens hetden nieuwen „Franschen Tango". Helaas, welk gelukkige volkeren geen ge- hoewel dit de krachtigste poging was, tot schiedenis hebben, ook toepasselijk hiertoe ondernomen, mislukte ze. En wel om is op zoo'n abstract iets als een dans, dan de eenvoudige reden, dat de standaardiseering dringt het vermoeden zich op, dat de Tango van een dans zich nooit voltrekt in het studio nog steeds een gelukkig bestaan heeft. Im- van een paar vakmenschen, maar spontaan mers, hoewel hij meer dan ooit gedanst moet tot stand komen op den publieken wordt, over zich doen spreken doet de Tan- dansvloer, als een gevolg van de beoefening go niet! Stilzwijgend en bescheiden accep- door de menschen zelf. teert hij de stijgende voorliefde, waarmee Welnu, het heeft er allen schijn van, dat men hem overal begroet. Zelfs in het kies- thans het oogenblik gekomen is — eindelijk! keurige Engeland is hij uiterst populair ge- — waarop de dansminnenden hun wenschen worden. Een welverdiende hulde na jarenlan-. definitief bepaald hebben, daar ze thans blijge miskenning.' ven vasthouden aan een bepaalden tango-stijl. Toch is het eenigszins te begrijpen, dat Overal ziet men dezelfde hoofdpassen. En men gedurende langen tijd wantrouwend voor zoover er dan nog gebruik gemaakt stond tegenover dezen fraaien dans. Ik j>prak wordt van min of meer wiUekeurige variaonlangs met een dans-amateur (één van dit ties, dient toch geconstateerd, dat die zich soort menschen, die hun leven-lang lééren groepeeren rondom een bepaalde, onverandansen en altijd zichzelf blijven suggereeren, derlijke categorie van bewegingen in hetzelfdat ze het nóóit goed zullen kennen!) en de tempo (zonder dat het mogelijk blijft, vroeg hem, hoe het met zijn vorderingen in met 'n ernstig gezicht te beweren, — als den tango stond. men eens een ,,misstap" maakt — dat dit de Wanhopig keek hij mij aan. nieuwste variatie is van den tango!!!) ,,Ik geloof, dat ik hem nu haast ken," zei Toch is er nog eenig onderscheid, dat we hij weemoedig. ,,Het is dus hoog tijd dat u vooraf duidelijk moeten aanstippen — een en andere dansleeraren weer eens alles ondersteboven komen gooien door alle be- onderscheid, dat waarschijnlijk in hoofdzaak te danken is aan de verschillende soorten staande danspassen uit de mode te verklaren muziek, die men hoort. en weer 'n massa nieuwe te introduceeren...." We onderscheiden twee hoofdgroepen: aan Lachend stelde ik hem gerust: Dansleeraren zijn er tegenwoordig heusch niet op uit, den eenen kant staan de Spaansche en Amesteeds maar opnieuw wat anders te brengen. rikaansche tangos, die veel vlugger gespeeld Integendeel is hun ernstig streven, vast te worden en waarvan de figuren veel breeder houden aan wat er op dit oogenblik is, want uitgemeten zijn dan die van den Parijschen wat we nu hebben (althans mits het goed tango, die meer verwant is aan den zuiver gedanst wordt) Is de slotsom van jarenlange Argentijnschen stijl. Deze beide laatste soorverbeteringen, schifting en volmaking. Na- ten vormen een tweede groep, en bezitten tuurlijk — zoolang de dansen nog belangrijk veel meer luchtigheid en sierlijkheid dan de kónden verbeterd worden, zoolang ook andere. Mogelijk ook.... meer exotisme. Indermoesten we schiften en zoeken. Allerlei daad blijft het een eigenaardigheid van den overtolligs werd geschrapt en vervangen door iets beters. Maar fox trot, quick step oorspronkelijken Argentijnschen tango, dat en waltz hebben tegenwoordig een grooten hij een zeer speciaal rhythme bezit, dat men trap van volmaaktheid bereikt, zoodat we tevergeefs in de elders gemaakte tangomuziek er prijs op stellen thans ruim den tijd te laten tracht na te bootsen. Het zou echter zeer om al die superieure passen grondig te moeilijk zijn aan te duiden, waarin het verschil eigenlijk bestaat. Bij een oppervlakleeren.... kige beschouwing zal men ongetwijfeld beMaar de tango? De bemerking van mijn zegsman bracht merken, dat de Argentijnsche muziek altijd mij aan het nadenken. Inwendig moest ik min of meer gesyncopeerd is, terwijl de eerlijk bekennen, dat het met den tango niet Amerikaansche muziek dit doorgaans veel zoo vlot is gegaan als met de andere dansen. mindef is. Toch kan dit nog niet afdoende In dezen laatste toch hebberi we reeds sinds zijn om een groot onderscheid te leggen in jaren een aantal onveranderlijke standaard- de onderlinge waarde van verschillende passen, waar omheen zich de nieuwe varia- creaties. Laten we dus maar doodgewoon ties telkens komen scharen ter vermeerdering aannemen, dat de Argentijnen wat beters van de attractie, zonder dat zij aan den leveren, omdat ze altijd een onverklaarbare hoofdinhoud van den dans afbreuk doen. locale „sfeer" weten aan te brengen in hun Tot in 1930 echter had de tango geen tangos — net zooals destijds toch ook een eigenlijke standaardpassen, die beslist onver- onloochenbare en moeilijk na te bootsen anderlijk bleven. Weliswaar leerde men een „sfeer" te vinden was in de beroemde Weensche walsen. Kwestie wellicht van temperament en volksaard? Om nu tot de danspassen terug te keeren: Indien we nagaan, waarin de technische waarde van den tango schuilt, dan is het zeker niet voldoende, dat we hem gaan beoordeelen op grond van de persoonlijke vindingrijkheid der dansers. Het komt er op aan, of alle danspassen gemaakt worden volgens bepaalde standaard-eischen, die nauw verband houden met het speciale rhythme Prijzen van 20-30-45 en 75cent van den dans.

PRAATJES

Bij guur en schraalweer

\ voor Uw Huid

Bij een eerstvolgende gelegenheid hoop ik alsnog aanleiding te vinden een nadere aanduiding te geven van die gestandaardiseerde passen. Laat ik thans volstaan met te wijzen op een paar eigenaardigheden, waaraan men gemakkelijk de zuiverheid van'den stijl kan beoordeelen. Als eerste eigenaardigheid geldt, dat de danser precies op het juiste oogenblik het lichaamsgewicht van den eenen voet naar den andere moet verplaatsen. Het is foutief, als men dit doet, wanneer de voet reeds op den grond geplaatst is. Integendeel: het lichaamsgewicht moet van den eenen voet naar den andere beginnen over te hellen op het oogenblik, wanneer die andere voet terzijde van den eerste, die op den grond staat, komt. Een tweede eisch om goed tango te dansen is, dat elke poging om het lichaam op te tillen (rijzen en dalen) streng vermeden wordt. Het lichaam moet, om het zoo eens uit te drukken, steeds op gelijke hoogte van den vloer blijven voortzweven, zonder op- en neergaande rukken. En tenslotte, als derde eisch, welke aan een „gestandaardiseerden" tango mag gesteld worden: Men kan moeilijk den naam geven van tango-figuur aan een serie danspassen, die niet systematisch opgebouwd zijn uit de drie hoofdmotieven van den dans: uit de promenade, den walk, of uit de zijwaartsche passen. Deze drie vormen de typische kern van den tango. Elke variatie, waarin het verband zoek is met deze zeer speciale tango-bewegingen, mag mijnentwege zoo fraai en zoo ingewikkeld zijn als ze wil: maar ze hoort niet gerekend te worden tot den tango! En dan nog iets: De verschillende passen moeten goed gerhythmeerd zijn. Neem als voorbeeld de wandelpassen (de Walk). Hoewel er vier tijden in de muziek zijn, doet men er goed aan, als men telt: één-én-twee, én drie, én vier, waarbij men dan telkens bij het noemen van het getal de beweging compleet voltooit, en bij het tellen van „én" telkens even onderbreekt. De „slow"-passen worden aldus in werkelijkheid gehalveerd; in plaats van een zoetelijke samenvloeiing van de danspassen, zooals bij andere dansen, krijgt men daardoor een sterk geprononceerden cadans, die belangrijk bijdraagt om het eigenaardig, krachtig cachet van den tango te handhaven. Toch dient gewaarschuwd te worden tegen overdrijving, daar men dan hoekige, ruwe dansbewegingen zou krijgen, hetgeen volstrekt de bedoeling niet is. Men bereikt dan slechts het tegendeel van wat met deze wenken bedoeld is en maakt het zichzelf slechts moeilijk. En daarom is het ons waarlijk toch niet te doen — integendeel!

<

l u H Pk

gga

H

m5,:JMatured ƒ

i

fit

nH n

r/ty Vip^inid

Ciaar-ettes

ra

.1n

CHE ONLY VIRGINIA < Combining Fragrance and Flavor

lolland 3 CENT OT»JLY

Wordtë slank. Indien U gaarne de giacieuse slank-feeid bereiken wilt, die nu over de geheele wereld in' de mode is, zal het U interesseeren te vernemen, dat er nu een diaetetisch vermageringsmiddel samengesteld is, hetwelk stoffen bevat, waarvan bij wetenschappelijke proefnemingen gebleken is, dat zij een constant gewichtsverlies teweegbrengen, hetwelk volkomen ongevaarlijk is, omdat herlangzaam en geleidelijk geschiedt. Het preparaat, dat Facil-pastilles heet, wordt gegarandeerd, onschadelijk te zijn en vereischt geen dieet. Facil-pastilles zijn verkrijgbaar in de apotheken en drogisterijen ä f 3.— per buis van loopastilles voor een vermageringskuur van 3 weken. Gebruiksaanwijzing, tabel van normaal gewicht en referentiën van personen, die door het gebruik van Facil-pastilles slank geworden zijn, zijn aan iedere buis toegevoegd.

Voor % nmor©ein^ en '& c^vonnd^ Leila Hyams, de Metro-Goldwyn-Mayerster laat zicK hier bewonderen in een tweetal charmante costuums.

I NIEUWS UIT Dt STUDIOS ONNY, een Ufa-toonfilm met Willy Fritsch en Käthe von Nagy in de , hoofdrollen, heeft te Berlijn haar première beleefd. De hoofdrolvertolkers en de regisseur Kurt Gerron werden stormachtig toegejuicht. Onder leiding van Ernst Dressel en E. B. W. Schoenfelder zal een cultuurfilm in Afrika opgenomen worden. De opnameslaf is te Grootfontein aangekomen. Gustav Diessl zal onder regie,van G. W. Pabst in de toonfilm „Atlantide" optreden. Dolly Haas is voor de Ozep-film „Parijjche Nachten" geëngageerd. De film wordt in Frankrijk opgenomen. Kurt Hoffmann, de zoon van den bekenJen camera-man Garl Hoffmann, heeft samen met Heinz Otto een toonfilm-scenario, getiteld: „Jugend der Not", geschreven. Fritz Kortner schrijft een scenario na.ir ideeën van Sardous „Cyprieenne". Leonbardt Stöckel is voor de Harry Piclfilm „Een man viel uit den hemel" geëngageerd. Onder regie van den bekenden regisseur Paul Fejos („Eenzaam", „Menschen hinter Gittern") zijn te Parijs de opnamen voor zijn nieuwste werk „Fantomas" begonnen. Simone Genevoix, de vertolkster van de titelrol in de stomme film „Jeanne d'Arc", is met den heer Pierre Pathé in het huwelijk getreden. Sol Lesser, een assistent van den bekenden filmmagnaat Carl Leammle, heeft te New Yov' een eigen filmmaatschappij opgericht. De tooniïlm „Een nacht in het Grand Hotel" met Martha Eggerth is in Tschechoslowakije door de keuring verboden. Paul Hörbiger is door de Emelka geëngageerd. Hij zal een rol in de toonfilm „Peter Voss, de millioenendief" vervullen. Douglas Fairbanks is na zijn Europareis weer te Hollywood aangekomen. Erik Charell, de regisseur van „Het Congres danst" zal een film in scène zetten, die het leven van Casanova behandelt.

E'

Een sportpakje, bestaande uit een gebreid rokje met jumper, waarover een jasje wordt gedragen van licht leer. Hierbij behooren een paar stevige, bruin leeren schoenen met lage hakken en witte leeren handschoenen.

Een prachtige, avondmantel van zwart fluweel over een bijpassend toilet. De mantel heeft een grooten kraag van hermelijn, afgezet met zwart vossen bont. T)e toebehooren zijn: een halssnoer en oorringen van met juweelen gemonteerd kristal, een taschje van witte en zwarte loovertjes, lange, zwart zijden handschoenen en zwart zijden schoentjes met een juweelen gesp. 27

— 26 ««arf*'

.-.■■,,,.'V- ,

DE 3)EM)E MUZE DE VERZORGDE OPVOERINGEN VAN DttETTANtEN

bouw te formeeren dan de oer-vervelende rechte kamer met links eerste plan een wankelenden schoorsteen, rechts tweede plan een raam met vieze gordijntjes enz. Laat uw eigen hersens eens werken, bedenkt eens wat nieuws! Indien de regisseur aan deze zaken niet voldoende aandacht besteedt, zullen uw uitvoeringen nimmer een hoog peil bereiken. Het blijft niet alleen werk van dilettanten, het wordt ,,dilettanterig" gepeuter. Daarom moet de regisseur een veelzijdig iemand zijn, artistiek, algemeen ontwikkeld en vindingrijk. Indien zij allen berekend voor hun taak waren, indien zij zelf nooit medespeelden, maar alle spelers zóó enthousiast konden maken als zijzelf behoorden te zijn — dan zou elke repetitie een serieuze leeravond (en tevens genótvolle avond) zijn, dan zou elke uitvoering vele zuchten meebrengen van: „Jammer, dat het afgeloopen is. Maar gauw een ander stuk gaan instudeeren." Regisseurs] Uw taak is zwaarder, belangrijker, maar óók dankbaarder dan velen uwer beseffen. U hebt het in uw hand voer uzelf en voor uw werkenden kring met succes te werken voor een cultureele taak — u kunt het amateur-tooneel echter óók helpen verlagen tot een amusements-spelletje en tijdverdrijf, waarvan de resultaten voor derden echter niet de moeite van het aanschouwen waard zijn, en waar uzelf toch uiteindelijk ook weinig bevrediging in zult vinden. Het aandeel van een regisseur bij een succesvolle uitvoering is voor de toeschouwers moeilijk te bepalen. Alléén de fouten vallen op, doch in hoeverre de mise-en-scène, de dictie, het tempo, de dynamiek, de uitbeelding der karakters, het werk der „stille" medewerkers achter het tooneel, het resultaat is van geduldigen en möeizamen arbeid van den regisseur, blijft een dichtgeslagen boek voor de toeschouwers. Maar wat deert dit den ernstigen regisseur? Zijn werk ;:Wordt voldoende beloond indien alles vlot ióopt, indien de uitvoering, óók bij critisch aangelegden, een succes is. De regisseur blijft achter de schermen — maar de medespelers weten wel, dat zijn rol even zwaar weegt als de hoofdrol. C. J. PIETERS.

Bijrollen, tempo en tooneelaankleeding. ^E drie groote struikelblokken voor de meeste amateur-tooneelvereenigingen bij hun opvoeringen zijn de bijrollen, het tempo en de tooneelaankleeding. Dikwijls zijn de hoofdrollen wel in goede, zelfs in uitstekende handen (waar ook déze zwak zijn, dwingen wij ons maar hever tot zwijgen), doch de bezetting der bijrollen? — Het zijn immers maar kleine rolletjes, die komen wel in orde, heet het vaak. En dan het tempo! Dat is bijna steeds te gerekt, met te lange pauzen. Neem het invallen bijvoorbeeld, het doen afbreken van iemands woorden. Het parool moet hier zijn: liever drie woorden te vroeg, dan een seconde te laat! Weinig wordt hier maar op gelet. Men mag iemand, wien men in de rede wil" vallen, niet laten uitspreken — men moet dus invallen vóór hij of zij geëindigd heeft. In hoofdzaak zijn dit de meest opvallende tekortkomingen bij het amateur-tooneel. De eerstgenoemde is niet gemakkelijk te verhelpen. Iedereen wil een groote rol spelen —- de bekende Kermis der IJdelheid—krijgt hij of zij deze niet, welaan, een nieuwe vereeniging is spoedig genoeg opgericht waar de lakens uitgedeeld kunnen worden. Ik heb het reeds zoo dikwijls gezegd — en herhaal het nogmaals — er zijn te véél vereenigingen! Met als begrijpelijk en logisch gevolg een jammerlijke versnippering van krachten, ' waardoor stukken met meer dan vijf of zes rollen meestal niet behoorlijk gebracht kunnen worden. Een te langzaam tempo is te wijten aan onvoldoende studie, onvoldoende rolkennis en een te gering aantal repetities. Reeds na drie of vier repetities mag geen rol meer gelezen worden — er moet dan gesouffleerd worden en het tempo langzaam maar zekc;r worden opgevoerd. Als derde veel voorkomende tekortkoming zou ik de tooneelaankleeding willen noemen. Ik ken vereenigingen, waar de onkosten van een uitvoering wel een tien of twintig gulden extra mogen zijn — bij deze is het dus een volkomen gemis aan smaak indien VERWAAND zij op dit punt falen, óf: een onvergeeflijke OF ONVERSTANDIG« nonchalance. Ik ken ook .vereenigingen, waar alle medewerkers zich beijveren aan een KORTEN tijd geleden zag ik te verzoek van hun regisseur om dit of dat Rotterdam voor een der theaters mede te brengen, te voldoen. Waar dus niet een affiche met 'de aankondiging steeds dezelfde armzalige pendule op den van de jaarlijksche uitvoering eener daar schoorsteenmantel verschijnt, het bekende gevestigde tponeelvereeniging. Gespeeld zou ellendige lampekapje op het tooneel heen worden.... volgde de titel van een bekend en weer zwaait en de drie twee-kwaitjes- stuk. Alles zeer normaal, maar toen volgden kostende-schilderijtjes scheef op de decors de prijzen der plaatsen, welke die van het bengelen. Het publiek kent deze „specialiberoepstooneel zeer nabij kwamen! teiten" van elke zaal reeds, en bij het opgaan Dit geval staat niet op zichzelf! Zeer van het scherm hoort men gemeenlijk reeds onlangs verscheen er in een onzer groote uitroepen, die op een hernieuwde kennisdagbladen (tusschen de verschillende advermaking duiden. Neen, die vereenigingen, tenties van het beroepstooneel) een adverwelke ik bedoel, hebben medewerkers, die tentie van een andere vereeniging met wederzich de moeite getroosten van huis uit beom vermelding van de hooge toegangsprijhoorlijke schilderijen, wandversieringen, kleezen, alles (net echt!) verdeeld in verschilden enz., mede te nemen. Het milieu, waarin lende rangen! men speelt, kan héél veel tot het succes van Ik vraag mij thans in allen ernst af: den avond bijdragen, óók echter omgekeerd! „Mag dit ooit de bedoeling zijn van het Doet ook eens moeite een anderen kameramateur-tooneel?" Ik laat hierbij onbespro-

B

\ jy&aiiMtftMI

■■■:,-'UièMA

ken of een dergelijke vereeniging kans heeft op succes, de al of niet bevestigende beantwoording van deze vraag tast bovendien het principe van deze kwestie niet aan. Ik laat verder in het midden, of amateur-vereenigingen feitelijk wel entreegelden moesten heffen, ofschoon een algemeene toegangsprijs van / 0.50 bijvoorbeeld (bedoeld als bijdrage in de kosten, welke toch in die gevallen steeds hooger zullen zijn dan de ontvangsten) wel te verdedigen zou zijn. Maar . . dat vereenigingen, hoe goed of hoe slecht zij overigens mogen spelen, het beroepstooneel een directe concurrentie aandoen, valt in geen enkel opzicht goed te praten. Het berust óf op een verwaandheid, die zichzelf spoedig genoeg zal wreken, óf op een onverstand der besturen, die op deze wijze het amateur-tooneel al héél slecht dienen! ' •

Op Decca F 2645 zingt Ord Hamilton „Pardon me, pretty Baby", een liedje van Vincent en Rose; op de keerzjjde van deze plaat zingt dezelfde zanger „Little Girl", een nogal sentimenteel liedje van Hyde en Henry. Uit de Ufa-toonfilm „Bommen op Monte Carlo", speelde Roy Fox en zijn orkest twee schlagers op Decca F 2683 en wel „Neath the spell of Monte Carlo" en „Over the Blue". Het is grappig, het Duitsch door den band-zanger te hooren brabbelen! Dezelfde band speelde op F 2682 den fox trot „Life is just a bowl of cheries" van Brown en Henderson, en den fox trot „This is the missus". Een zeer goede dansplaat. Alex Taylor speelt op het Wurlitzer orgel „Just one more chance" van Johnston en Coslow en „When it's night-time in Nevada" van Dulmage, Pascoe en Clint. Ord Hamilton zingt pp F 2589 „I found a million dollar baby" van Warren en „Just a blue eyed blonde" van Florito. Deze zanger heeft een sympathieke stem voor het zingen van dit genre liederen. U weet wel, a la Bob Schölte. Henry Hall en zijn Gleneacles Hotel Band speelt op F 2614 den fox trot „Come Ye back to Bonnie Scotland", door den band-leider zelf gecomponeerd, en den waltz „Mighty lak' a Rose" van Novin. Op Odeon 4996 zingt Richard Tauber „Sei mir gegrüsst" van Franz Grothe en Karl Wilczynski; op de keerzijde van deze plaat zingt de beroemde tenor „Leben ohne Liebe kannst Du nicht", het lied uit de Ufafilm „Nooit meer liefde". Dezelfde zanger zingt op O 4997 „Ich möchte einmal wieder verliebt sein" en „Im Traum hast Du mir alles erlaubt", uit de toonfilm „Liebeskommando". Mag ik u er nog eens opmerkzaam op maken, dat de beide schlagers uit „Het Congres danst", zijn opgenomen op O 11524, beide gezongen door Lilian Harvey en Willy Fritsch? /

Het psychologisch oogenblik hiervoor ■zou zijn gekomen, wanneer de balans was opgemaakt en Brent op het tekort werd gewezen, terwijl deze er natuurlijk geen verklaring van zou kunnen geven. Dan zou het oogenblik voor Parfitt zijn aangebroken. Zonder Parfitt en zonder de balans als bewijs, zou Kings heele plan niets waard zijn. Én er was iets, dat King er voor scheen te waarschuwen, om Parfitt niet uit het oog te verliezen. Hieraan en aan nog heel veel andere dingen dacht King, toen hij de ernstige oogen van Brent op zich gevestigd zag. JBr is één ding, dat ik u vragen wilde te doen," zei Brent, „en dat ik grflag zou willen, dat u zonder uitstel deedt." „Wat is dat?" King deed zenuwachtig en zijn stem klonk zonderling hoog. „Een man heeft bij een grooten brand in de bosschen nog een kans, maar een vrouw heelemaal niet. Wij hebben twee vrouwen hier." „Ja?" „Ik geloof, dat "miss Dart en Dorothy nu weg moeten gaan, terwijl het nog mogelijk is, en dat zij moeten probeeren de spoorlijn te bereiken. Ik zal hun natuurlijk een man meegeven." King staarde als verdwaasd om zich heen. Hij zou alles goed kunnen vinden, behalve juist dat. Wat hij werkelijk verlangde te doen, was zélf weg te gaan. Indien Sylvia nu wegging, zou ze waarschijnlijk voor altijd voor hem verloren zijn. Brent wachtte eenige oogenblikken; toen vervolgde hij, als had hij de gedachten van den ander geraden: „U blijft natuurlijk hier en aanvaardt dezelfde kansen als wij. Ik neem aan, dat u niets anders van plan was." „Natuurlijk niet." King probeerde een verachtelijken klank aan zijn stem te geven, maar hij wist, dat het hem niet lukte. „Ik zal met mijn nicht spreken." „U kunt beter nu spreken. Anders...." Brent haalde zijn schouders op en keerde naar den molen terug. Zoo kwam het, dat King eenige oogenblikken later tegenover twee meisjes stond, die allebei zijn min of meer aarzelend gedaan voorstel met dezelfde verontwaardiging van de hand wezen. Dorothy, die zich het avontuur herinnerde, dat zij met haar vader te Porcupine had gedeeld, zei direct, te meenen, dat zij op de Victrix veiliger zouden zijn, of althans ergens in de buurt van het Lost Lake, dan op welke plaats ook, die zij binnen de eerste vier en twintig uur zouden kunnen bereiken. Wat haar-

zelf betrof, weigerde zij dan ook te ver- nu uit een tegengestelde richting kwam. Voor zoover hij kon nagaan, was er geen trekken. Sylvia's antwoord luidde ongeveer het- vuur aan de Westzijde van de Victrix. Inzelfde. Diep in haar hart was de groeiende dien dit inderdaad het geval bleek, was het overtuiging, dat er iets verschrikkelijks in vooruitzicht op veiligheid ten zeerste toede wildernissen aan het werk was, iets ge- genomen. Hij voelde zich gelukkiger en weldigers en sterkers dan wat stervelingen jonger toen, laat in den namiddag, het vermochten; en uit deze natuur-catastro- werk voor dien dag was afgeloopen en de phe zou de eeuwige oplossing komen van beide batterijen van den Victrix-molen alle problemen, die haar den laatsten tijd weer met hun donderend lawaai waren behadden bestormd. Ze was den oceaan over- gonnen. Het gewonnen amalgama was in een gestoken om haar ver verwijderden vergrooten geëmailleerden emmer gedaan. loofde te vinden. Het uur, waarop zij zijn liefde op de proef zou stellen, was nabij. Het volume was betrekkelijk klein, maar De weerschijn van den oven, waarin deze het gewicht zeer groot. Het leek op een proef zou plaats vinden, kleurde de lucht bevroren, metaalachtige gelei, gemaakt van rood. Ze had ervaren, wat voor soort man kwikzilver, en denkend aan de grootte, haar verloofde was, en ze wilde hem nu zag Brent nieuwsgierig uit naar 't oogenniet verlaten. Haar oogen drukten trots en blik, waarop het omgerekend zou worden vastberadenheid uit, toen zij King zonder in contanten. Te oordeelen naar de laatste balans, die gemaakt was, spoedig na zijn te aarzelen aankeek. „Vertel mr. Brent alstublieft, dat wij ons aankomst, kon hij niet aannemen, dat de allebei hier bij hem en bij Murdoch veili- opbrengst van den molen grooter was. „Wat denk je er van?" vroeg King, die ger voelen dan ergens anders het geval naast hem stond. zou kunnen zijn!" „Het is onmogelijk om er iets definitiefs „En dat," voegde Dorothy er aan toe, „is" geen sentimentaliteit. Je hebt mannen van te zeggen, doch te rekenen naar hetom je heen noodig, wanneer je midden in geen er in.den emmer is, zie ik niet veel verschil." een boschbrand zit!" Kings lippen vertrokken zich tot een glimlach. „Begin je vanavond nog met de Tegen het midden van den dag, toen de balans half gereed was, begon het er naar retort-proeven?" „Ik had gedacht er morgenochtend mee uit te zien, alsof de groote brand in het Oosten wat minder werd. De wind was af- te beginnen. We zullen ons allemaal dan genomen en leek nog maar een zacht bries- waarschijnlijk wat meer op ons gemak je, en Brent, die direct een onderzoek in- voelen en het is nogal een nauwkeurig stelde, kwam tot de overtuiging, dat, hoe karweitje." „Wat ga je met dat goedje doen?" weinig wind er ook was overgebleven, hij

Scène aan boord van een Amerikaansch oorlogsschip tijdens de opname van een tafereel voor een M.G.M.-film.

- 29 -

„Wegen — tot een onderdeel van een ons nauwkeurig — het naar mijn kantoortje brengen, het gewicht noteeren en er dan den heelen nacht bij waken. De safe van de Victrix is niet al te best en ik ben niet van plan een ig risico te loopen. U kunt er zelf bij waken, als u er zin in hebt," voegde hij er terloops aan toe. Kings hersenen werkten snel. Het was gewaagd, het voor te stellen, doch onder de bestaande omstandigheden was het toch eigenlijk volkomen veilig. Het gewicht zou worden vastgesteld en indien hij de bewaking er van op zich nam, kon hij er toch niets aan veranderen. Brent wist dat. „Nou," zei hij nadenkend, „het kan mij niets schelen." Zijn stekende oogen rustten een ©ogenblik op Parfitt en weer krulde een glimlach zijn lippen. Hij wist, dat het toeval nu weer wat meer consideratie met hem gebruikte. De vrees voor het vuur was niet meer zoo ernstig en niets diende zijn plannen beter, dan dat hij de eenzame taak op zich zou nemen om dien nacht in het kantoortje te zitten. Hij nam de massieve gestalte van Brent onderzoekend op. Het gezicht van den jongeman vertoonde sporen van groote vermoeidheid, zijn kleeren droegen de duidelijke aanwijzingen van de lange patrouilletochten door het rookende bosch en hij gedroeg zich heelemaal als iemand, die, ofschoon hij zich nog in zijn macht heeft, toch doodelijk vermoeid is. „Je ziet er naar uit, alsof een goede nachtrust je geen kwaad zou doen," zei King onverschillig. Brent knikte. Hij wist, dat er den volgenden morgen meer op de weegschaal gelegd zou worden dan alleen de netto opbrengst van de mijn. Zijn eigen toekomst en reputatie zouden er in gelegd worden, en het was hieraan, dat hij op dit oogenblik dacht. Maar hij liet er niets van blijken. „Indien de wind in het Westen blijft, zal ik slapen als eèn marmot," zei hij rustig. Het geringe zuchtje wind, dat er was, blèèf in het Westen, en het was daar nog, toen de nacht als een donkere- mantel over de Victrix was gevallen. De lucht was wat koeler en minder prikkelend, het omringende rookgordijn niet zoo ondoordringbaar. Ergens niet ver weg, waar eens duizenden vierkante kilometers groenend kreupelhout waren geweest, bevond zich nu een uitgestrekte zwarte woestenij, omgeven door een krans van vlammen en bedekt met blokken, die glommen en knetterden onder het bleeke, zilveren licht der sterren, die moeite hadden zich aan het firmament te laten zien. ledere man in het kamp wist fW, maar iedereen wist ook, dat boschI'runden grillig en onzeker zijn en dat niemand kon voorspellen, waarheen of hoe ■^ntl zij zich zouden verplaatsen.

PT £.VK

Geloof me, Plepa, om aoed saxophoon te leeren spelen

Sylvia lag uren lang wakker in haar ka^ mer, terwijl er door haar rustelooze hersens een eindelooze stoet gestalten trok, waarvan ieder een beteekenisvolle rol had te spelen in het drama, welks hoogtepunt zoo snel naderde. Zelfs niet met de meest fantastische verbeelding zou zij zich eenige maanden tevoren hebben kunnen voorstellen, wèt er in de laatste maand gebeurd was. Door een samenloop van omstandigheden was zij uit een klein Engelsch stadje, waar de eene dag den anderen met absoluut onbelangrijke eentonigheid opvolgde, vertrokken naar dit afgelegen oerwoud en had zij de hartstochtelijke uitingen meegemaakt van een leven, dat haar geheel en al nieuw was. De omgeving en de omstandigheden waren eveneens geheel nieuw en iedere figuur van het drama had zijn eigen, diepe beteekenis. Dien avond had zij een lang gesprek gehad met Dorothy en toen ontdekt, dat er een onvermoeid en vriendelijk verlangen in het meisje leefde, dat haar natuurlijke eerlijkheid en moed niet weinig vergrootte. Dorothy vocht nog steeds met zichzelf. Ze had niet opgehouden met zichzelf te strijden, sinds Murdoch zijn vreeselijke beschuldiging had geuit. In het begin had zij geweigerd, geloof te schenken aan de gedachte, dat haar vader niet was, wat zij altijd had geloofd, maar langzamerhand was zij tot de overtuiging gekomen, dat het misschien wel waar was. Waar, zoo vroeg zij zichzelf af, kwam het geld vandaan? Hoe kwam het, dat een speler, die steeds verloor, altijd weer geld had om opnieuw te spelen? Zoo kwam het, dat Dorothy diengedenkwaardigen nacht eveneens wakker lag, terwijl haar gedachten van deze nieuwe en rampzalige voorstelling van haar vader gingen naar het ernstige gezicht met de blauwe oogen van den man, van wien zij wist, dat hij innig veel van haar hield. Voor den eersten keer in haar leven verlangde zij naar een haven, een schuilplaats, waar zij zich heen kon begeven om veiligheid te vinden. Het was een dubbele waarheid, waaraan zij uiting had gegeven, toen zij op Kings halfslachtig voorstel had geantwoord, dat men bij een boschbrand mannen noodig had. Ze bevond zich tusschen twee vuren, allebei even dreigend. In de stilte van haar kamer dankte zij den hemel, omdat de man, op wien zij vertrouwde, bij haar was. Uren gingen voorbij en de lucht Idaarde wat meer op, terwijl zwakjes en hoog aan het firmament de sterren begonnen te schitteren, die gedurende vele nachten onzichtbaar waren geweest door de hitte der aarde, Sylvia, die den slaap r^iet kon vatten, zat voor het open raam Van haar kamer, terwijl zij de zachte streeling van het zwakke briesje langs haar

wangen liet gaan en over de open ruimte in het kamp naar het kantoortje keek. Het gedeelte waar Brent sliep, was geheel donker, doch in het kantoor zelf gloeide het licht van een lamp. Het meisje wist, dat King daar was, en dat hij misschien zat te rooken en nadenkend staarde naar het kostbare metaal, waarnaast hij zijn eenzame nachtwake doorbracht. Ze vroeg zich af, welke gedachten zijft brein zouden doorkruisen, maar ze kon alleen maar met eenige zekerheid aannemen, dat zij gericht zouden zijn op de gebeurtenissen van den volgenden ochtend. In de gedachten van het meisje rees langzaam een vreemd visioen op. Ze zag een andere vrouw, een die wonderlijk veel op haar leek, en wier lichaam haar in de ■voorbije eeuwen tot behuizing moest hebben gediend, een lichaam, dat dezelfde aantrekkingskracht. bezat, dezelfde geheimzinnige aantrekkingskracht om het vuur van den hartstocht in een man te ontsteken. Ze zag deze vrouw, terwijl zij gehurkt zat op wat haar een markt leek. Om haar heen was een groep mannen in vreemde kleeren, en één er van stond op een verhooging, een grooten steen. Gn toen begon, wat geweest moest zijn de verkoop van die andere Sylvia, wier lichaam eeuwen geleden tot stof was vergaan. De duidelijkheid van het visioen nam toe. Wat beteekende goud voor deze mannen, in aanmerking genomen de vrouw, die zij er mee konden koopen? Terwijl Sylvia keek, zag zij de ziel dier mannen voor zich onthuld en de kracht der passies, waardoor zij werden voortgedreven. Een der bieders leek zonderling veel op King; hij had hetzelfde gladde, uitdrukkingsvolle gezicht, dezelfde sprekende en bevelende oogen, hetzelfde air van macht en autoriteit, waaraan niemand mocht raken. Hij was tenslotte de man, die de som noemde, welke het hoogste was van alle. Hij had met zijn geld de vrouw gekocht, die hij begeerde Toen, in een oogwenk, week de opgewonden kring mannen vaneen en er verscheen een andere gestalte in zijn midden; groot, breedgeschouderd en sterk, zoodat de anderen dwergen leken naast hem. Zijn schitterende oogen namen de groep mannen op en bleven met koele verachting rusten op dengeen, die het meest geboden had. Hij hief een hand op, alsof hij om stilte verzocht, en met zijn andere hand haalde hij van onder zijn weggeslagen kleed een stuk goud tevoorschijn, dat den vorm had van een menschelijk hart.

MAAK UW TREFKANS GROOTER

Op de volgende manier kunt ge Uw tanden blinkend wit maken. DE werking van Pepsodent is tweeërlei: het verwijdert den tandaanslag en polijst het glazuur, daarom maakt het de tanden zoo mooi. Tandaanslag is een kleverig laagje op de tanden en bevat bacteriën. Het absorbeert voedsel- en rookdeeltjes. Ge moet daarom dien aanslag ver-

wijderen. Witte tanden zijn afhankelijk van de tandpasta die U gebruikt Pepsodent verwijdert den tandaanslag en polijst de tanden tot ze blinkend wit zijn. Koopt nog heden een tube. Het is absoluut onschadelijk.

daagen morgen en overmorgen, ledere advertentie in een periodiek heeft een lang en weibesteed leven I Spreek uw lezer telkens en telkens weer aan. Op oogenblikken dat hij tijd voor u heeft. Adverteer in een periodiek. Vervijf-, vertienvoudig de waarde van uw advertenties I

ADVERTEER IN PERIODIEKEN GEEF UW ADVERTENTIE EEN LANGER LEVEN

_e nieuwe hedendaagsche Amerikaamche Tandpasta.

VKEENIONG DE NEOEBIANOSCHE PERIODIEKE PERS

SCWtR^

Verontschuldig s.v.p. mijn nieuwsgierigheid maar hoe komt U toch aan Uw prachtige teint? - Ja, daarvoor heb ik iets zeer goeds; Scherk Face Lotion. Ik wrijf mijn gezichtdaardagelllkss'morgensen 's avonds mee in. Dat houdt de teint jong. Slecht* e«ht In orlgineele fleischen met het opschrift Scherk. (Tir urzorging van dt teint. Tegen mtOtm en mreme huid. Vw Heeren uitstekend na het scheren.) Per flam 0.90, 1.20, 2.10

m

• Dit is het ontzaglijke voordeel van adverteeren in een periodiek. Een periodiek vindt geen lezers, die '»-morgenj door het nieuws heenjachten, die 's-avonds de Beurs-van-vandaag uitspellen o) naar het weerbericht neuzen. Een periodiek wordt gelezen I Pagina na pagina. Intens. Van-

Wees niet bang om te lachen*

wOnGrK. .

Lotion

„Ik lach altijd, als ik iets geks zie." „Wat zul je dan een plezier hebben, als je in den spiegel kijktl"

— 31 :v

HET glOARETJB TEKST EN MUZIEK VAN DAAN NIEUWENHUIJZEN.

Moderato.

"

■

'rirJ" }=èfr\r 3E een ü'\.qx.retver..ge..ten. %\j y>* toMnz<>°me.nicj p]p\ De if^V? & 3 LP-' F^ftf P^ ^

f r r r r r r i,' grootste ]eeäwonitäik.mjh hij j

r ir ^i r iJ

? i j* I l: PS s é *

*

?

Kwam tante vroeger op bezoek. Dan werd er thee geschonken. Nu presenteert men 'n sigaret En wordt 'r cognac gedronken. De kleine Wim vraagt nu niet meer Om snoeperij, appel of peer. Maar stopt heel stiekum in z'n petje Een sigaretje.

mai

ü

f s

.Il II'1' Ml I

f'

J

^

ta

j itl'1 i

Mevrouw Van Riet is vreeslijk boos, ^J tot haar man: "'t Is schande. Jij bent het, die zoo juist dit gat In 't tafellaken brandde!" „Je bent abuis, och luister toch!" En heel laconisch zegt hij nog: „Ik deed het niet, g'loof me, Jeanetje, Maar 't sigaretje."

i j rr

Al ben je schadelijk, klein ding, Zooals doktoren zeggen. Toch moet de geurigste sigaar , Het vaak bij jou afleggen. Ik heb genoeg van jou gezegd. Dus nu de pen maar neergelegd En k neem aan 't slot van dit coupletje Mijn sigaretje.

■^■AISON ODIOX 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS Fabriek van Artistiek Zilverwerk Gevestigd

m 1690

Specialiteit

voor geschenken in zilver en verzilverd metaal

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE Red. en Adm. Gainewater 22 Lelden. Tel. 7Ö0 Postrekening 41880

Verschont wekelUks — Prijs per kwartaal f. 1.95