Nicaragua Volcano Challenge 21 - 29 november 2015 Een warm kloppend hart hebben voor kinderen, daar begint het mee … Kinderen laten opgroeien tot stabiele, gelukkige volwassenen, dat is een hele uitdaging! Dit gaat nooit lukken zonder een liefdevolle omgeving, een veilig thuis, scholing, (medische) verzorging, kind kunnen zijn, verbondenheid voelen, geloof. Kansarme kinderen zonder ouders, of als de ouders niet meer voor kun kinderen kunnen zorgen. Er zijn gelukkig veel organisaties die zich inzetten voor deze kinderen en WereldOuders is daar één van!
Iedereen wil voor zijn eigen kinderen het beste! Maar wie is er bereid om te zorgen voor de kinderen van een ander? Toen ik in 2013 een veelzeggend artikel las over stichting WereldOuders, hun werk en de fysieke uitdaging die de ‘Nicaragua Volcano Challenge’ heet, landde het direct in mijn hart en wist ik het zeker: Dit wil ik een keer gaan doen!! Ik ben toen naar een informatie-avond geweest en werd meteen geraakt door het enthousiasme en de gedrevenheid van het WereldOuders team, om energieke doeners zover te krijgen hun sportieve skills te gaan inzetten voor de kansarme kinderen in Latijns-Amerika. Privé was ik toen niet in de gelegenheid om direct in actie te komen, maar in januari 2015 ben ik opnieuw naar een informatie-avond geweest, dit keer samen met mijn man Daan en hebben we ons diezelfde avond nog opgegeven. Het avontuur was begonnen! Op dat moment hadden wij nog geen enkele mountainbike ervaring, maar waren vol geloof en vertrouwen dat we daar aan het einde van het jaar voldoende voor getraind zouden zijn. WereldOuders organiseerde gedurende het jaar mountainbike clinics voor beginners. Direct een prima gelegenheid om andere bikers te ontmoeten en ons met elkaar te verheugen op deze uitdaging. Het hele jaar heb ik zitten twijfelen of ik wel de pedalen met het kliksysteem onder de knie zou krijgen. Vooral in het begin was het veel vallen en opstaan, een blauwe plekken parade. Maar tijdens het mountainbiken in Nicaragua was ik iedere dag weer blij dat ik doorgezet had. Tijdens de laatste training werd er gezegd: ‘Ik wil niet dat jullie de passagier worden van de fiets, maar de piloot!’ Die ‘status’ heb ik uiteindelijk weten te bereiken, haha.
Dankzij sponsoring door onze vrienden, familie en velen die WereldOuders een warm hart toedragen en de diverse sponsoracties, hebben wij het sponsorbedrag gehaald.
Wat ik heel bijzonder vond was de diversiteit van de groep qua leeftijd. Die liep uiteen van 29 t/m 65 jaar. Geweldig! Onze groep bestond uit 10 mannen en 9 vrouwen en gedurende de week zijn we steeds hechter geworden met elkaar.
Niet in de laatste plaats kwam dit doordat er op dag 1 en dag 2 al direct twee onfortuinlijke valpartijen plaatsvonden. Bikers Henk en Thérèse waren uitgeschakeld en konden niet verder deelnemen. Zo jammer, maar wij voelden ons des te meer gemotiveerd om door te gaan, ook voor hun. Thérèse en Henk zijn wel in de gelegenheid geweest om in de week, voorafgaand aan de mountainbike route, hun inzet te verlenen aan de kinderen op het gebied van gebitsverzorging. Als respectievelijk mondhygiëniste en rechterhand van Frank, de tandarts, hebben zij veel kinderen van hun pijnlijke tanden en kiezen afgeholpen. Ook kregen de kinderen praktische tips om gaatjes te voorkomen.
De vliegreis naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua, was best lang. Overstaptijd in Houston (4 uur) en het tijdsverschil (7 uur eerder). Maar toen we om 23.00 u aankwamen op het vliegveld, stond het WereldOuders team vol enthousiasme ons op te wachten. Fietskoffers in de vrachtwagen en wij in de gele schoolbus van het familiehuis, wat een feest! Een lekker koud biertje en alle vermoeidheid was vergeten.
Overnachten deden we in het sfeervolle gastenverblijf van het familiehuis: ‘Casa Padre Wasson'. Het was supergezellig om bij Klaartje, Thérèse, Roos en Antoinette op de kamer te slapen! De volgende dag, aan het ontbijt, werden we motiverend toegesproken door Tim en Roos. Die dag stond er in de ochtend een ontmoeting met de kinderen op het programma en ’s middags een fietsroute van zo’n 30 km, samen met een aantal grote jongens van het familiehuis. Een opwarmertje, even een dagje acclimatiseren. Wel lachen hoor, wij in onze gestroomlijnde, gesponsorde kleding, gepikt en gesteven en de jongens in hun alledaagse kloffie en op hun oude fiets. We hadden er allemaal verschrikkelijk veel zin in!
Voor de avond hadden de kinderen een prachtige dans- en muziekvoorstelling voorbereid. Dik genieten, wat een talentjes!
Fietsdag 2 begon onze ‘challenge’ dan echt! Met het gps systeem zo’n 75 km fietsen door de binnenlanden van Nicaragua. We hadden maar één doel per dag: de route (veilig) uitfietsen, kletsen en lachen met elkaar, veel zweten, klimmen, doorzetten, 6 liter vocht drinken, foto’s nemen en zeker ook niet vergeten tussendoor te genieten van de prachtige, ongerepte natuur! Ik vond het prettig dat we aan het begin van iedere dag een korte briefing kregen. Wat konden we verwachten die dag wat betreft de fietsroute. Zo gingen we goed voorbereid op pad. Voor de rest werd gezorgd: ontbijt, lunch op de plaats van het checkpoint, avondeten. Veel fruit, eieren, kip, bonen en rijst, de onmisbare power hap. Zo was iedere dag weer opnieuw een sportieve uitdaging. Een peptalk van Tim en Roos en de adrenaline deed de rest! Onze bagage werd iedere keer meegenomen naar de volgende plaats van overnachting. Top geregeld. Iedere biker werd op de eindbestemming van die dag door het WereldOuders team opgewacht en vrolijk binnengehaald.
Een lieve vriendin had mij de gouden tip gegeven. Ze had ballonnen gekocht om gedurende het fietsen weg te geven aan de kinderen uit de dorpjes waar we doorheen fietsten. Gewoon even een moment contact maken met de local kids. Die lachende gezichtjes waren zo lief en open. Wat een simpele, vrolijk gekleurde ballon al niet kan doen. Zo leuk!
Wat ik fijn vond is dat we op fietsdag 5 weer terugkwamen in het familiehuis en opnieuw de kinderen hebben ontmoet. Het voelde als ‘thuiskomen’, want zij waren toch degenen waar wie we deze sportieve ‘challenge’ waren aan gegaan. Om ze te bemoedigen en symbolisch tegen ze te zeggen: ‘Jullie staan er niet alleen voor!’
Toen we op fietsdag 6 aankwamen in Granada, was de ontlading groot tijdens het lied ‘Bloed, zweet en tranen’ van André Hazes. Emoties van blijdschap en opluchting bij de vrouwen. Ook de mannen omarmden elkaar, ‘jullie hebben het gewoon ‘genaild’ (volgens Tim). En Teun (de cameraman) maar filmen, de hele reis door, mooie interviews houden, ontroerende plaatjes schieten. Hopelijk zullen er nog velen de beslissing nemen om te gaan mountainbiken voor die lieve, prachtige, maar ook zo kwetsbare kinderen, waar WereldOuders met hart en ziel zorg voor wil dragen!
Pauline Lemberger, directeur van Stichting WereldOuders in Hilversum, heeft een keer tegen mij gezegd: ‘Het goede doelen bloed stroomt door mijn aderen.’ Daarin klonk voor mij dezelfde passie door als in de legendarische woorden die ooit gesproken zijn door Martin Luther King: ‘I Have a Dream’. Gedurende deze reis ben ik wel heel goed gaan beseffen dat WereldOuders een enorme verantwoording op haar schouders heeft genomen om in negen Latijns-Amerikaanse landen deze familiehuizen op te richten. Een taak die niet mag stoppen, omdat het levensbepalend is voor de kinderen die er wonen. Mijn respect hebben ze! Samen sterk met WereldOuders, zo voelt het voor mij.
Caroline
