EEN Het was een prachtige zomerdag in Elandrion. Het was nog slechts twee weken tot midzomerdag, en dat was te merken aan de stemming van de inwoners van de stad. Circussen en zigeuners trokken reeds in de richting van de bruisende hoofdstad. Hier en daar waren al meer potsenmakers te zien op straathoeken. Herbergiers sloegen voorraden in om de verwachte toestroom van toeschouwers op te vangen. Zoals elk jaar stonden de verwachtingen hooggespannen. Weddenschappen werden afgesloten. Zou de Koningsillusie ook dit jaar overtroffen worden? Wat voor wonderen zou het gilde der illusionisten deze keer tonen? Zou het vuurwerk de moeite waard zijn? Zouden de minstrelen en troubadours de sfeer erin kunnen houden? Het gilde der illusionisten zelf was een betrekkelijk normaal gebouw in het hart van de stad. Sobere grijze muren en zwarte kantelen markeerden de plaats. Het gilde onderhield zijn eigen poortwachters, diensters, koks en zelfs koetsiers. Ondanks de praal en het voorkomen waren illusionisten echter niet rijk. Ze hadden al die medewerkers nodig om hun wonderen geheim te houden voor het publiek. En met illusies die in open ruimtes getest moesten worden was zoiets niet eenvoudig. In het gilde zelf was al een maand lang iedereen druk in de weer. Voorbereidingen werden getroffen, schetsen uitgetekend en illusies getest. Veertien dagen voor midzomerdag was traditioneel ook de dag dat de schetsen voor de Koningsillusie klaar waren. Het was de eerste dag dat het kroonjuweel van de optocht, een levensechte draak, op ware schaal getoond zou worden. Het maakte dat de staljongens en kameniers van het gilde stiekem uitvluchten zochten om toch maar op of nabij de grote binnenplaats te kunnen zijn. Vrijwel in het centrum van die binnenplaats stond magister Taurus Krellinger. Gekleed in een ravenzwarte mantel met lange mouwen was hij de enige die al in uniform oefende. Hij was een rijzige man van ergens in de veertig. Hij had glanzend zwart haar en groengrijze ogen die twinkelden als hij met zijn passie – het oproepen van illusies – bezig was. Midzomer was voor hem dan ook veel meer dan een feest. Het gilde was zijn uithangsbord. Zijn stempel op zowel de stad als diens cultuur. Hij was vrijwel zijn hele leven bij het gilde geweest, waarvan de laatste tien jaar als magister. Hoewel soms bot in de omgang wist iedereen, zowel binnen als buiten het gilde, dat er in heel Calandrië geen betere illusionist te vinden was. Misschien zelfs in de hele wereld. Niet alleen had hij de gave van zowel gezicht als gevoel, hij had ook het talent voor organisatie en gezag. 'Stop! Opnieuw!' schalde hij nu. 'Let op daar, Felix. Je zit er een halve seconde naast! Hoe kan een illusie nu werken als je niet eens goed aansluit?' De vormeloze massa die tot dan toe over het plein zweefde verdween plotseling. 'Ik was afgeleid, meester,' verontschuldigde de ander zich. Moedeloos liet hij het ruisende geluid verdwijnen. 'Afgeleid? Hier?' sneerde Taurus, op hem toelopend. 'In een lege binnenplaats, in een rustige omgeving? Wat moet dat geven als we op midzomer "afgeleid" worden? De vuurpijlen zullen ons om de oren suizen, jongen. Maagden zullen in zwijm vallen en edelgeborenen zullen grote ogen trekken. En weet je waarom?' Felix Grauwmeer knikte afwezig. Hij was de meest getalenteerde geluidsillusionist in het land. Desondanks bleef hij zich als een student gedragen. 'Omdat onze illusies goed moeten zijn, meester,' zei hij zijn lesje op. 'Niet goed, Felix...perfect! Ze zien illusionisten het hele jaar door. Lichtflitsen. Donderslagen. Ze kennen het allemaal. Het is die aansluiting die wij moeten hebben. Meervoudige illusies, daar komen ze voor. Als mijn beelden niet perfect door jouw geluiden begeleidt worden is het niet geloofwaardig.' 'Dat weet ik allemaal, meester. Heus: ik doe mijn best.' '...en daarom oefenen we ook. Daarom blijven we oefenen. Dat geldt ook voor jou, Hanna. Ik voelde meer een briesje dan een echte dwarrelwind. Dus...opnieuw. Aanhef
voor de wolken. Op mijn teken...' Hij maakte een ruime, grootse beweging met zijn armen. Strikt genomen was dat niet nodig om een illusie op te wekken, evenmin als het uniform. Maar Taurus wist als geen ander dat illusies stonden of vielen met de show die erbij gepaard ging. Daarom zorgde hij altijd dat zijn bewegingen een verlengde van zijn illusies waren. Het resultaat was dan ook precies alsof hij een grijzige wolk uit de open hemel trok. Het was geen wolk. Het was ook geen vorm. Er stak ook geen wind op, evenmin als dat er een dwarrelwind opstak die rondom de vorm waaide. Maar dat was het net met illusies: wat werkelijk was, was niet wat waarnemers zagen. Waarnemers zagen, hoorden en voelden al die dingen wel. Taurus keek er niet naar. Of toch niet met zijn ogen. Zijn geest hield het beeld perfect vast en projecteerde dat in de lucht, waardoor hij in zekere zin een veel beter zicht had op de illusie dan de omstaanders. Zijn werkelijke ogen keken naar zijn vleugelmannen. Felix conctentreerde zich op het geluid van het waaien. Het was duidelijk dat hij extra zijn best deed om het geluid de draaiing te laten volgen die Taurus aan zijn wolk gaf. Hanna, zijn andere vleugel, bracht het er beter van af. De illusie van wind die Taurus voelde was eveneens perfect aangesloten op zijn bewegingen. Zij had er minder moeite mee de streling in de geesten van de waarnemers te plaatsen. 'Volg de wolk,' maande Taurus aan. Hij liet de vorm die geen vorm was duidelijker verplaatsen. De namaakwind volgde in diens staart, zowel qua geluid als vorm. Er lag veel zand op de binnenplaats; die werd mooi weggeblazen door Hanna. Met het ruisende geluid van Felix en het gevoel van steentjes die tegen zijn been tikten leek het net een echte wind. 'Iets meer...laat mij...' mompelde Taurus tussen zijn tanden door. Hoewel de illusie maar een klein deel van zijn geest innam was het niet eenvoudig tegelijk iets anders te doen. Toch reikte hij met zijn geest naar de omgeving. Het zand op het plein leek te rimpelen toen zijn illusie samenviel met die van Hanna. 'Wind is niet symmetrisch,' ging hij verder. 'Ook een dwarrelwind niet. het is grillig...onvoorspelbaar in wat hij gaat doen. Impulsief, bijna. Je lijnen zijn te recht. Je...' Plotseling eindigen zowel het geluid van de wind als het verplaatsen van de steentjes. Het was zo plotseling dat Taurus bijna zijn eigen illusies liet schieten. Langzaam liet hij de wolk verdwijnen. Ook liet hij de geïllusioneerde steentjes terug rollen naar de plaats waar de steentjes werkelijk lagen. Toen pas merkte hij dat zijn vleugels hun illusies stopgezet hadden omwille van iets bij de toegangspoort. Er sjokte een koets van bij de poort het binnenplein op. Half ontstemt door de onderbreking – een illusie half onderbreken was een overtreding die hij, ondanks de geringe impact ervan, niet licht opvat. En waarom hadden de wakers deze bezoekers doorgelaten? Ze wisten dat dat niet mocht. Pas toen hij de koets tot vlakbij genaderd was viel het Taurus op dat de koets zo glad was en versierd met houten krullen dat de koets van een edelgeborene moest zijn. De scharnieren en de afwerking leek zelfs van goud en zilver te zijn. Toch schrok hij nog toen het zijden gordijn opzijgeschoven werd en de passagier niemand minder dan de vrouwe van Elandrion bleek te zijn. 'Mijn vrouwe,' begroette hij, zich vormelijk buigend voor het hooggeplaatste bezoek. Vanuit zijn ooghoek kon hij nog net zien hoe Hanna en Felix zich op een knie lieten zakken. De koetsier was inmiddels afgestegen en haastte zich om de deur te openen. De vrouwe van Elandrion was erg rijzig voor een vrouw. Gekleed in fraai afgezet wit was ze een en al statigheid. Haar zongebleekte haren leken te glanzen. Haar blik leek zowel afstandelijkheid als intelligentie uit te stralen. Taurus slikte. Hij had de vrouwe vaker gezien bij het opvoeren van de Koningsillusie, maar nooit van zo dichtbij.
Minstrelen die haar schoonheid bezongen overdreven absoluut niet. Ze stapte uit. Met elegante, sierlijke bewegingen liep ze op Taurus toe. 'Meester Taurus,' begroette ze vormelijk. Taurus liet zich volgens protocol op een knie zakken en kuste de uitgestoken witte handschoen. 'Alstublieft...sta op. Wij waren net in de omgeving en vonden het belangrijk ons ervan te vergewissen dat u voldoende voorbereidingen treft voor het opkomende feest. Wij zagen zonet uw illusie. Het kon echter niet aan onze aandacht ontsnappen dat uw illusie wat, laten we zeggen, ondermaats was. Is dit hoe u ons wil vermaken, magister? Met wolkjes en streelwinden?' Taurus kuchte ongemakkelijk. 'Mijn vrouwe...wij waren slechts aan het oefenen. Zoals u weet is het van het allergrootste belang dat wij onze kunsten op elkaar afstemmen zodat deze geloofwaardig overkomt...' 'Ongetwijfeld,' repliceerde vrouwe Elandrion onbewogen. 'Wij hebben er begrip voor dat u uw kunsten voorbereidt en oefent. Desondanks zijn wij wat teleurgesteld in de inhoud van uw oefeningen. Zoals u weet wordt er van u grootse dingen verwacht. Wist u dat de kanselier van Kregg speciaal hierheen zal reizen om uw creatuur te aanschouwen?' 'Dat is me ter ore gekomen, vrouwe. Laat me u gerust stellen: hij zal zijn kleinkinderen vertellen dat er in Elandrion echte draken door de straten vliegen.' '...en om die reden hopen wij dat u deze draak nu reeds zou kunnen tonen, meester.' De subtiele verandering in stem ontging Taurus niet. Evenmin hoe Hanna en Felix achter hem plotseling nerveus aanvoelden. 'Dat...zal moeilijk worden, vrouwe. Het oproepen van deze illusie vereist veel voorbereiding. Grootte...vorm...bewegingen...uitzicht...het is een erg moeilijke berekening om dit goed te krijgen, en...' Zijn stem stierf weg. Illusionisme is meer dan het bedriegen van zintuigen. Het is ook het aanvoelen van de stand van deze zintuigen. Als Magister was het een tweede natuur voor hem. Hij voelde haar vastbeslotenheid. Wat hij ook zou zeggen, ze zou erop blijven aandringen. Hij hoefde niet eens naar haar priemende ogen te kijken om haar vastbeslotenheid te voelen. En het was vreemd: doorgaans wisten edelgeborenen wel beter dan het belang van voorbereiding te onderschatten. 'Goed dan,' zei hij. Hij ging weer staan en bracht zijn beide armen en handen naar voren, alsof hij een reusachtige onzichtbare bal probeerde te omvatten. Strikt genomen was dat niet nodig om een illusie te scheppen. Maar zoals elke illusionist wist is de schijn de helft van het denkbeeld. 'Kijk, mijn vrouwe...hier...speciaal voor u laat ik u dit beeld zien...' Tussen zijn armen begon de lucht niet te rimpelen. Er werd ook geen licht gebroken of in kleuren opgedeeld. Er werd ook geen beeld getoond van een gewerveld draakje dat in een bel rondom Taurus's handen baadde. Dat was alleen maar wat de omstaanders zagen. Zelfs Felix en Hanna verplaatsten zich om het bibberende beeld goed te kunnen zien. 'Dit...is het beeld dat we zullen tonen, mijn vrouwe. Deze draak zullen mijn assistenten en ikzelf geloofwaardig maken op midzomernacht. We zullen...' 'Maak hem nu geloofwaardig.' De illusie glipte bijna onder Taurus's greep vandaan. Hij keek recht in haar ogen: 'Mijn vrouwe...dat kunnen we niet doen! Dat vereist voorbereiding en oefening. Met alle respect, maar we zijn zo ver nog niet.' 'Wil u zeggen dat u ongehoorzaam bent naar ons toe, magister?' Er zat een vreemde spanning in haar stem. Hij kon die niet goed plaatsen. 'Nee, mijn vrouwe. Maar u moet begrijpen dat u vraagt wat wij niet kunnen bieden. We hebben deze periode voor het feest net nodig zodat we deze op een geslaagde manier kunnen tonen op midzomer. Misschien dat we enkele dagen op voorhand wel een perfect geloofwaardig exemplaar kunnen tonen, maar zelfs dat kunnen wij niet garanderen.'
'Mogen wij u erop wijzen, magister, dat wij ook een illusioniste zijn?' antwoordde de vrouwe ijskoud. 'Wij zijn prima in staat in te schatten wat wel en niet mogelijk zou zijn. En daarom herhalen wij u, met klem, om te doen wat u op midzomernacht zult presteren!' Er was geen verweer tegen. Taurus vervloekte zichzelf. De vrouwe was inderdaad illusioniste. Ze had een cursus gevolgd, waardoor ze enkelvoudige geluidsillusies kon uitvoeren. Vrij goed zelfs, had hij zich laten vertellen. Toch scheen ze niet te beseffen dat wat ze vroeg oneindig veel moeilijker was dan wat ze daar had geleerd. Hij dacht er nog aan om iets terug te zeggen, maar hij hield zich in. Ook zonder haar gevoelens uitgebreider te scannen wist hij dat ze het niet zou opgeven. 'We zullen zien wat we kunnen doen, mijn vrouwe,' antwoordde hij met tegenzin. 'Felix...Hanna...bewegingen van de reuzenhagedis. Lichte klokbeweging. Volg mijn leiding...nu!' TWEE Stilte hing als een duistere sluier over het plein toen de koets zich verwijderde. Staljongens en diensmeisjes herinnerden zich plots hun taken en verdwenen stilletjes. Felix en Hanna keken verslagen. Taurus was ziedend. Hanna trok zijn aandacht. 'Misschien moeten we...' 'Hou je kop!' snauwde Taurus. Dit was niet goed. Zeer slecht, zelfs. Dat de illusie zou mislukken op zich was niet zo'n probleem. Zijn beeld was prima gelukt, hoewel de bewegingen wat houterig waren. En het was half doorzichtig geweest. Maar de geluiden leken nergens naar. Het timbre was verkeerd geplaatst en de klank was vals. Totaal ongeloofwaardig. Het kostte hem moeite het Felix niet kwalijk te nemen. hoe had hij het ook beter kunnen doen? Ze waren nauwelijks begonnen met oefenen! Toch deed de mislukking hem pijn. Pijn die omgeslagen was naar woede toen vrouwe Elandrion het hem kwalijk begon te nemen. Verdomme...ze dacht blijkbaar dat het simpel was om een klasse vijf illusie uit zijn mouw te schudden. Een meervoudige illusie, perfect aangesloten, zonder te oefenen? Waarom ook niet! Desondanks had hij zich verontschuldigd. Zoiets deed je nu eenmaal tegen edelgeborenen. De vrouwe had zich niet verwaardigd begrip te tonen. Integendeel: ze had erop aangedrongen Felix te vervangen. Een stem bracht hem terug uit zijn gedachten: 'Magister...u denkt er toch niet werkelijk aan om me te vervangen?' Taurus draaide zich naar Felix. Ze keken beiden zorgelijk. 'Natuurlijk niet,' antwoordde hij zacht. 'Maar wat moet ik anders zeggen? Ze is waarschijnlijk de machtigste vrouw van het land. Een verkeerd woord en onze fondsen komen in gevaar. En zeg maar niets...ik weet goed genoeg dat onze fondsen evengoed in gevaar komen als Graham het verknoeit. Verdorie...ik wed dat ze niet eens beseft wat voor kracht je moet zetten om een volledig plein te kunnen overtuigen.' Hanna stapte naar voren. 'Weet je zeker dat ze bedoelt dat Graham het moet overnemen?' 'Wie zou ze anders bedoelen?' vroeg Taurus nadenkend. Hanna di Orpheano was in zekere zin ook een edelgeborene. Ze had die wereld echter achtergelaten om het ambacht van illusionisme te beoefenen. Toch was haar talent voor gevoelsillusionisme niet haar belangrijkste eigenschap. Niet zelden had ze het bij het rechte eind over mensen, zeker waar het edelgeborenen betrof. 'Ik denk dat ze zichzelf bedoelt, Taurus.' Taurus lachte schamper. 'Na het volgen van een cursusje? Wees realistisch, meid...als ik me niet vergis kan ze niet eens meervoudige illusies aan.' 'Ik heb haar gretigheid gevoeld.' 'Dat is niks,' protesteerde Felix. 'Ze wilde gewoon die draak zien. Daar hoef ik echt geen gevoelsgave voor te hebben.'
'Het was meer dan dat,' repliceerde Hanna. 'Het was alsof ze naar een uitvlucht zocht om jou aan de kant te schuiven.' Taurus knikte. 'Jij bent beter in gevoel dan ik, Hanna. Ik voelde ook zo iets, maar...waarom denk je dat ze het zelf zou willen proberen? Zou het niet logischer zijn dat ze haar voormalige mentor probeert naar voren te schuiven?' 'Dat...zou ook kunnen. Ik kan alleen maar zeggen wat ik denk.' 'Denk je dat ze het zou kunnen leren?' vroeg Felix. 'Hah! In geen honderd jaar. Het publiek zal op onze schoot moeten kruipen om ook maar wat dan ook te horen van onze draak.' Taurus dacht even na. 'Ik zal audiëntie aanvragen bij heer Elias. Hij beseft het belang van midzomer, en van onze rol daarin. Het zal geen probleem zijn hem te overtuigen dat we dit soort zaken best zelf oplossen.' 'En als ze Felix zelf wil vervangen?' vroeg Hanna. 'Ga gewoon verder met oefenen!' Ondanks zijn autoritaire toon moest Taurus toegeven dat zijn vleugel terechte twijfels opperde. De schoonheid van de vrouwe was niet het enige dat minstrelen bezongen... De zon naderde haar hoogste punt toen Taurus bij het paleis aankwam. Andere gildeleiders zouden niet voorbij de eerste poort komen, maar Calandrië, en dan met name de hoofdstad Elandrion, was befaamd om zijn illusionisten. Al bij al hoefde hij nauwelijks een kwart klokslag te wachten voor heer Elias hem kon ontvangen. De lakei die hem begeleidde bracht hem naar diens studeerkamer. Tenminste: dat was waar de kamer nog het meest op leek. Kasten puilden uit van rollen perkament en ingebonden boeken. De drie tafels in het vertrek waren ondergesneeuwd met documenten en kaarten. Er was zelfs een stenen wastafel zodat de inkt van de handen gewassen kon worden. Bij het binnengaan verliet net een voorgaande gezant of bode de kamer. Te oordelen aan het gezicht van heer Elias was het geen prettig nieuws geweest. 'Lakei...Bernd, is het toch? Er is ons net gemeld dat de vismarkt op midzomer zowel door het zigeunercircus als door de gilde der koophandel opgeëist wordt. Ga meteen bij beiden langs om hun vergunningen op te vragen. Neem notities en breng me vanavond verslag uit.' De lakei knikte en wierp een korte blik op Taurus. 'Zal ik iemand vragen om magister Krellinger na uw audiëntie uit het paleis te begeleiden, heer?' 'Dat zal niet hoeven...daar zorgen wij wel voor.' Zodra de kamenier vertrokken was wenkte de landsheer Taurus binnen. 'Neem ons alstublieft deze kleine list niet kwalijk, magister. Maar dit gesprek moet onder vier ogen blijven. Neem plaats, alstublieft.' 'U weet reeds waarvoor ik kom, heer?' reageerde Taurus behoedzaam, onderwijl enkele perkamentrollen verplaatsend om een zitplaats vrij te maken. 'Officieel niet. Maar eerlijk gezegd verwachtten wij u dezer dagen wel. Helene heeft u bezocht, nietwaar? Sorry...ik bedoel natuurlijk vrouwe Elandrion.' 'Dat heeft ze inderdaad, mijn heer.' 'En ze heeft u haar wensen mede gedeeld met betrekking tot midzomer?' 'Ze...was niet echt tevreden over de efficiëntie van Felix Grauwmeer, heer.' 'Excuseer ons...Wie bedoelt u precies?' 'Mijn vaste assistent. De beste geluidsillusionist van het land. Maar zonder voldoende voorbereiding werken illusies niet. Dat was niet naar de zin van de vrouwe.' Taurus zweeg. Het leek hem niet verstandig veel meer te zeggen. In plaats daarvan scande hij het gevoel van heer Elias. Die had duidelijk geen idee van de gebeurtenis eerder op de dag. 'We begrijpen het,' mompelde de landsheer peinzend. 'En zij heeft, neem ik aan, voorgesteld om hem te vervangen?' 'Meer dan alleen voorgesteld, heer. Een weigering leek haar geen optie te zijn.'
'Dat vreesde ik al,' antwoordde heer Elias met wat bedenking in zijn stem. 'Ik had gehoopt dat dat een bevlieging van haar zou zijn.' 'Mijn heer...over welke bevlieging heeft u het precies?' Heer Elias keek op. 'Ze lijkt al enige dagen geobsedeerd met illusionisme, Taurus. Ze wil op midzomer het geluidsgedeelte van de Koningsillusie op zich nemen.' De grond leek onder Taurus's voeten weg te zakken. Een illusionist vervangen op enkele weken van midzomerdag was al moeilijk. Iemand vervangen die niet uitgebreid getraind was in de eigenschappen ervan was onmogelijk. 'Met respect voor u en uw vrouwe, heer', stamelde hij onthutst. 'Maar haar capaciteiten als illusionist...ik vrees dat deze niet toereikend zijn voor de taak die van haar verwacht wordt.' 'Wij waren onder de indruk dat haar talenten indrukwekkend waren...' 'mijn heer...vrouwe Elandrion heeft een basiscursus gevolgd. Het zou goed kunnen dat haar resultaten daarin erg goed lagen, maar om een illusie te maken op niveau dat het hele Koningsplein erin gelooft is veel meer nodig.' 'Oftewel: u hebt haar goede cijfers gegeven omdat ze tweede regent van Elandrion is?' Taurus zuchtte en wendde zijn blik een beetje af. Het was waarschijnlijk waar. Hij had die cursus niet zelf gegeven: hij had immers geen affiniteit met geluidsillusies. Graham had haar onderwezen. Zelf had hij weinig meer gedaan dan op diens woord het certificaat tekenen. Als hij had geweten dat het dit soort gevolgen zou hebben zou hij het nooit gedaan hebben. Heer Elias grinnikte. 'Kijk alstublieft niet zo, magister. Met haar impulsiviteit en rang zou ze in naam alleen al ongetwijfeld meesterbarbier, -brouwer, -reder, -slager, -priesteres en nog een dozijn andere ambachten kunnen zijn. Misschien is ze dat zelfs. Dat wil niet zeggen dat ze al die ambachten ook effectief kan.' 'Dat neemt niet weg dat ze er nu wel van overtuigd is dat ze een Koningsillusie kan creëren!' 'Is het zo moeilijk, dan? De Koningsillusies zijn elk jaar indrukwekkend, maar wij zouden verwachten dat u hier enige routine in heeft.' Taurus probeerde zijn frustratie niet te laten blijken. Meervoudige illusies vereisten geestelijke inspanningen waarbij ervaring verrassend weinig hielp. 'De illusie van vorig jaar was erg spectaculair,' ging heer Elias verder. 'Maar dat zijn de demonstratietjes van Helena...mijn excuses: vrouwe Elandrion...eveneens.' 'Die "demonstratietjes" zijn enkelvoudig geluid, mijn heer,' antwoordde Taurus bits. 'Ongetwijfeld in een afgesloten ruimte. En zonder dat het een beeld hoeft te volgen. Dat verschil is...enorm!' 'Valt het aan te leren?' 'In deze korte tijd? Absoluut niet. Voor een getalenteerde en getrainde illusionist duurt het weken om een illusie van dergelijke omvang enigszins geloofwaardig te maken. En de Koningsillusie mag niet "enigszins" geloofwaardig zijn...het moet absoluut geloofwaardig zijn. Mensen komen van heinde en verre om onze draak te zien. Ik kan hen toch niet teleurstellen door iemand minder dan mijn beste geluidsillusionist hiervoor in te zetten?' 'Wij begrijpen uw bezorgdheid, meester. Maar als mijn vrouwe ergens haar zinnen op gezet heeft moet alles hiervoor wijken. U bent illusionist...kan u het niet zodanig maken dat het lijkt alsof vrouwe Elandrion de illusie maakt terwijl het in feite uw illusionist is die het werkelijke spectakel verzorgt?' Taurus schudde zijn hoofd. 'niet echt, mijn heer. Normalen – gewone mensen, dus – zouden gemakkelijk te misleiden zijn...maar elke illusionist doorziet dit direct. En dat zou alleen maar roddels en spot tot gevolg hebben.' 'Hmm...vervelend. Dan vrezen we dat u niet veel andere keuze hebt dan extra uw best te doen om haar uw vaardigheden bij te brengen. Iedereen zal het begrijpen als
u haar op midzomerdag wat helpt om...' Taurus verloor zijn geduld. 'Ik kan haar mijn vaardigheden niet bijbrengen!' barstte hij los. 'Ik ben geen geluidsillusionist! Ik ben een van de zeer weinige illusionisten die zowel het gezicht als de tastzin voor de gek zou kunnen houden. Maar geluid? Daarvoor ben ik net afhankelijk van mijn vleugelmannen! U moet haar tegenhouden!' De uitspraak wierp een gordijn van stilte op. Heer Elias keek afstandelijk maar bewoog niet. Met elke seconde die verstreek had Taurus meer spijt van de uitvaring. 'Wij moeten u erop wijzen dat u hier nog steeds onder audiëntie bent, magister,' sprak heer Elias tenslotte. 'Wij pretenderen niet alles van illusionisme te begrijpen. Wij danken u voor het uiten van uw bezorgdheid en hopen dat u spoedig een oplossing vindt.' 'Maar...' 'Tot die tijd,' onderbrak heer Elias scherp, 'kunnen wij niet meer doen dan vrouwe Elandrion ter volledige beschikking stellen om uw ambacht te leren. Wij vertrouwen erop dat u ten allen tijde uw best doet haar bij te brengen wat mogelijk is.' 'Ik zeg nogmaals...' 'Hebt u nog vragen, magister?' De stem van de landheer sneed als een vlijmscherp mes. Taurus slikte de rest van zijn betoog in. '...volledige beschikbaarheid, zei u, heer?' Heer Elias bleef kalm. 'Wat maar nodig is, magister. Gezien de aard van de situatie lijkt het ons ook wijselijk dat u mag afzien van enige vormelijkheden of etiquette gedurende deze opleiding.' 'U bedoelt dat ik...Helene...mag zeggen waar het op staat, mijn heer?' De naamsvermelding miste zijn doel niet. Een fractie van een seconde vonkte er vuur achter de ogen van de heer. Dan grinnikte hij. '...enkel gedurende deze opleiding, Taurus.' 'En als...ze de opleiding niet afmaakt, heer?' 'Dan verwachten wij dat u uw beste geluidsillusionist inzet. Dat spreekt voor zich.' 'Dank, mijn heer. Maar dat bedoelde ik niet.' 'Nee...dat vermoedde ik al,' zuchtte Elias. Hij zweeg even vooraleer verder te gaan. 'Wij begrijpen uw bezorgdheid. Maar u hebt toestemming haar op een gelijkaardige manier te behandelen als elke andere...hoe noemt u dat? Vleugel? We kunnen het ons niet veroorloven dat de vrouwe haarzelf voor schut zet voor heel Elandrion. En voordat u het zegt: enige reprimandes of wraakneming van haar kant zullen door mij persoonlijk teniet gedaan worden..' Taurus aarzelde. 'Ik vrees dat dat niet voldoende zal zijn, heer. Dit is een uitzonderlijke situatie. Ze is afgestudeerd als leerlinge. Dat maakt haar een beginnend studente. En elke studente die het in enkele weken tijd tot vleugelman probeert te schoppen zouden we...niet vriendelijk behandelen. Om het zacht uit te drukken.' Er was een verandering in de houding van heer Elias. Subtiel. Gewone mensen zouden het waarschijnlijk niet opvangen. Maar Taurus had genoeg ervaring met gevoelens van mensen om te weten dat hij beet had. 'U wil mijn vrouwe buiten pesten?' antwoordde de ander tenslotte. De vormelijkheid was uit zijn stem verdwenen. 'Nee, antwoord maar niet. Beter als ik dit niet weet. Je had in de politiek moeten gaan, Taurus. Het merendeel van de verdragen en overeenkomsten die ik onderhandel verlopen veel eenvoudiger. Je weet wat we beiden willen. Ironisch genoeg is dat eveneens wat Helene wil: een goed zomerfeest.' Met dat hij dat zei begon hij door de kamer te ijsberen. Met een halve blik uit het raam, op de activiteiten van het Koningsplein, ging hij verder. 'Ze is alleen te stom om in te zien dat ze het echte werk beter als mensen als jij kan overlaten. En ik ben een stommeling geweest. "Beter voor het koninkrijk"..."er zal ronduit over verteld worden"...dat soort dingen. Ik beloofde het haar, Taurus. Stom! Ik had het eerst moeten overleggen. Maar ze kan heel overtuigend zijn, weet je. God...ze zal me hier grondig om gaan haten. En jou nog meer. Maar ik ga akkoord. Je krijgt carte blanche.
Maak een meesterillusioniste van mijn vrouwe, magister. Of maak het zo dat ze het nooit gewild heeft...' DRIE Op de terugweg naar het gilde was Taurus in gedachten verzonken. Veertien dagen tot midzomer. Die tijd zou hij al hard nodig hebben om met Felix en Hanna voorbereidingen te treffen. Maar met deze regeling was het maar de vraag hoeveel tijd ze zouden verliezen tot vrouwe Elandrion zou beseffen dat ze niets in het gilde te zoeken had. De koppigheid waarom ze bekend was zou vast niet overdreven zijn als zelfs heer Elias bereid was om het midzomerfestival in de waagschaal te zetten om zijn vrouw te plezieren. Een fluitend niet-geluid deed hem uit zijn gedachten opschrikken. Er schoot geen vuurpijl door de straat. Die ontplofte ook niet in een kleurig openende bloem. Het applaus dat erop volgde, daarentegen, was wel echt. Midden op straat stonden twee studenten trots te grijnzen. Als ze dat al waren: ze droegen geen uniform. Potsenmakers. Illusies voor straatgeld. Het stemde hem somber. Ze konden nauwelijks een vuurpijltje maken of het geluid erbij illusioneren, maar ze dachten al dat ze heer van de stad waren. Terwijl hij bekeek hoe ze met hun pet munten oogstten van omstaanders besefte hij nog een extra reden waarom het hem niet lekker zat. Gildeleden waren niet de enigen die illusies zouden vertonen. Doorheen de hele stad zouden vuurpijlen – zowel echte als illusies – door de straten fluiten. Nagemaakte mystieke dieren zouden kunstjes doen. Op vraag zou je korte stukjes kunnen zweven. En wat al niet nog meer? Voor Taurus hing zijn carrière ervan af. Maar het festival zelf overleefde het hoe dan ook wel. Daarom weigerde landheer Elias natuurlijk om dat krankzinnige idee af te blazen: als het mislukte zou er hooguit lacherig gedaan worden over het officiële illusionistengilde. Maar als het lukte zou het een primeur zijn tot in alle buitenhoeken van het land. Oftewel: heer Elias had er veel meer mee te winnen dan te verliezen! Taurus versnelde zijn pas. Hij zou de vrouwe – Helene – sneller dan verwacht moeten ontmoedigen. De opleiding mocht geen gewone opleiding worden. Geen aanmoediging maar ontmoediging. Geen fluwelen handschoentjes of lieve woordjes maar harde realiteit. Hij zou haar laten oefenen tot ze niet meer kon en haar vervolgens kleineren dat ze het niet meer kon. Barrand...ergens was hij de juiste man voor de job. Die ging altijd zo bot met leerlingen om dat het eigenlijk verbazingwekkend was dat sommige leerlingen niet gingen lopen. Toen dacht hij aan Graham. Die stommeling had altijd al een boontje voor de adel, maar dat hij de vrouwe blijkbaar had wijsgemaakt dat ze kans maakte om bij de Koningsillusie te assisteren was een fout die hij niet wilde herhalen. Bovendien had dat hautaine toontje dat ze die ochtend gebruikt had hem persoonlijk geraakt. Ze dacht dat ze het beter kon? Ha! Ze zou snel willen dat ze dat nooit gesuggereerd had. Ondanks het grimmige vooruitzicht trok er een zweem van een grijns over zijn mond. De komende dagen konden nog best leuk worden... Diezelfde middag kwam de koets van vrouwe Elandrion opnieuw tot stilstand op het plein. Taurus stond haar alleen op te wachten. Hij had Felix en Hanna de te volgen route laten verkennen. De vrouwe keek wat misnoegd bij het uitstijgen. Die blik werd nog duidelijker toen duidelijk werd dat hij haar niet op de formele manier begroette. Ze haalde een brief van onder haar mantel. Er kleefde een Elandriaans zegel op. 'Wij hebben vernomen dat in ruil voor bijkomende training, u uzelf als onze gelijke wil beschouwen,' bitste ze. 'Hoewel met tegenzin gaan wij met deze overeenkomst akkoord.' Taurus knikte. 'Mooi,' zei hij slechts. Toen wendde hij zich tot de koetsier. 'Ga maar
terug naar het paleis, beste man. Ik zal u laten ontbieden zo ik uw gunsten nodig heb.' De koetsier slikte en keek zijdelings naar de vrouwe. Pas toen die een teken gaf ter instemming richtte hij zijn volle aandacht op Taurs. 'Zoals u wenst, magister. Omstreeks welke tijd zal ik vrouwe Elandrion ophalen?' 'Ze hoeft niet opgehaald te worden,' antwoordde Taurus tot verbazing van zowel de vrouwe als de koetsier. 'De edelachtbare vrouwe heeft veel te leren in erg korte tijd. Het zou verspilling zijn als ze tijd verdoet door elders te zijn dan op het oefenterrein. Nietwaar, mijn vrouwe?' De koetsier keek van magister naar vrouwe en terug. Het was duidelijk dat het een ongewoon verzoek is. 'U heeft hem gehoord, koetsier,' mopperde vrouwe Elandrion. 'Meldt u alstublieft bij heer Elias dat zijn vrouwe voorlopig in het gilde der illusionisten zal verblijven. Dat is, uiteraard, zolang u onze veiligheid kan garanderen?' 'Het gilde heeft genoeg wachters om pottenkijkers buiten te houden,' gaf Taurus terug met dezelfde licht sarcastische ondertoon. 'Ik denk dat ze ook wel een edelvrouwe kunnen beschermen.' Dat was genoeg om ervoor te zorgen dat de koetsier tegen zijn met veren getooide hoed tikte, de teugels nam en de koets in beweging zette. Dit was hoe dan ook het soort discussie waar hij niet betrokken bij wilde worden. 'Wij vermoeden dat u deze verrassing bedoelt als kleinzerige wraakneming omwille van de mislukte demonstratie eerder op de dag?' merkte de vrouwe zuur op zodra de koets buiten gehoorsafstand was. 'U had dit dienen te melden. Dat u zekere privileges gekregen heeft wat betreft onze relatie tijdens de training geeft u nog niet het recht om te bepalen waar wij onze nachtrust doorbrengen. Hopelijk hoeven wij u er niet aan te herinneren dat dit ingaat tegen de adelijke etiquette die voorschrijft...' 'Mijn vrouwe,' onderbrak Taurus op scherpe toon. 'U had ook deze morgen kunnen melden dat u degene was die Felix zou willen vervangen. Dat had ons beiden tijd kunnen besparen want dat is onmogelijk. In plaats daarvan hebt u achter mijn rug om heer Elias bespeeld om dat toch voor elkaar te krijgen. Laat me dus even perfect duidelijk zijn: u wil per se assisteren bij het scheppen van de midzomerillusie. Ik geloof niet dat u dat kan. Maar zoals ik heer Elias beloofd heb: ik zal het proberen. Maar wel op mijn voorwaarden zijn. Al onze gildeleden slapen en werken hier. Er worden geen uitzonderingen op gemaakt. Ook niet voor u. En gezien u die brief zo krampachtig vasthoudt weet u precies dat dat is wat heer Elias u ook verteld heeft.' De vrouwe kookte bijna van ingehouden woede. 'Ik...wij erkennen de waarheid in uw boodschap, magister. Doch is het in groot belang van de reputatie van ons land dat wij u hierin assisteren. Denk ook aan de voordelen voor uw eigen carrière. Als u ons dit kan leren zal dit ongetwijfeld een gunstige invloed betekenen. Maar zo u op deze manier uw omgang met belangrijke lieden verzorgt zal dit meer dan alleen maar nadelig zijn voor uw vak.' Taurus grijnsde. 'Nee.' 'Hoezo, nee? Gelooft u nu werkelijk dat u edelgeborenen kunt laten slapen waar het u belieft of hen mag onderbreken als u daar zin in heeft? Wij vrezen dat u zich daar ernstig in vergist.' 'Edelgeborenen kan ik inderdaad niet laten slapen waar het me belieft, nee. Maar mijn studenten wel. En dat, mijn vrouwe, heeft momenteel voorrang. Zoals u reeds aanhaalde: ik heb speciale privileges verkregen. En deze gaan een stuk verder dan iets simpels als dit. Weet echter dat u op elk moment de training kan stopzetten. En ik zal niet ontkennen dat dat me wenselijk zou zijn. Maar als u per se wil assisteren bij de Koningsillusie...' 'Dat willen wij inderdaad, magister!', bitste de vrouwe. 'Wij zullen in uw gilde overnachten. In uw paardenstal, zo u dit absoluut noodzakelijk zou zijn. Wij wijzen er alleen op dat...'
'Mooi!' onderbrak Taurus opnieuw. Met een nauwelijks onderdrukte grijns haalde hij iets uit zijn zak. 'Wij gaan het goed met elkaar kunnen vinden, vrouwe. Kijk...weet u wat dit is?' vrouwe Elandrion bekeek het voorwerp. Het was een sobere zilveren cirkel van een halve el doormeter. De enige versiering was een soort uitsteeksel van twee piekjes die een soort kruis leken te vormen. 'Is dit een synchronisatieband?' 'Correct,' antwoordde Taurus. Hij stroopte de mouw van zijn mantel op om een gelijkaardige band om zijn pols te laten zien. 'U hebt totnogtoe alleen enkelvoudige illusies opgeroepen. Geluiden, zeg maar. Voor illusies te maken waar twee of meer zintuigen bij betrokken zijn is een synchronisatieband bijna noodzakelijk. Je moet dan afstemmen met een andere illusionist om jouw illusie bij die andere te laten aansluiten. Deze ringen versterken de stemming van de ander. Het laat toe beter in te spelen op diens gedachten. En dat laat dan weer toe dat de fragmenten van de illusies bij elkaar te laten aansluiten. Wil u hem omdoen, alstublieft?' De vrouwe aarzelde. 'U heeft een armband. Maar de grootte hiervan...is dit om om de nek te dragen?' 'Dit is een beginnersband, vrouwe. Het zorgt ervoor dat de band uw gevoelens versterkt doorstuurt naar diegene – of diegenen – die gesynchroniseerde banden dragen. Dat maakt het voor hen gemakkelijker om de gevoelens van hun partner aan te voelen.' Inmiddels was de vrouwe reeds begonnen haar sierjuwelen om haar nek uit te trekken. Toen ze daarmee klaar was drukte Taurus kort op het kruisje. De cirkel sprong open. 'De opening langs achter, alstublieft,' merkte Taurus op. 'Wacht...ik zal U helpen. Nog even voorover buigen. Ja...ziezo.' De facetten van realiteit veranderden. Het leek alsof een deken van water over de wereld trok en even snel weer verdwenen was. Maar niet zonder iets achter te laten. Hij nam vrouwe Elandrion veel beter waar. Hij zag haar gevoelens over haar heen stromen in onzichtbare kleuren. Hoewel Taurus het al lang gewoon was verbonden te zijn met andere illusionisten viel het hem op hoe troebel haar emoties waren. Het leek alsof ze tientallen geheimen angstvallig met zich mee droeg. '...juweel, magister.' Taurus schrok op. 'Sorry...wat zei u?' 'Ik zei dat dit niet het meest elegante sierjuweel is, magister. Mogen wij dit toedekken op midzomer?' De vraag trof hem onverwacht: ze verwachtte echt dat ze in enkele weken tijd alles kon leren wat daarvoor nodig was! Toen leek ook zij de verandering in de wereld op te merken. 'Wat is dat bij uw mond, magister? Zijn dat luchtbellen?' 'De armband werkt twee kanten op, vrouwe. Wat u ziet is het spectrum van illusies dat u zelf kan creëren.' 'U spreekt in raadselen, magister.' Taurus zuchtte hoorbaar van frustratie. Dit zou basiskennis illusionisme moeten zijn! 'U kan het gehoor manipuleren,' legde hij uit. 'Door deze band kan u altijd het gehoor zien dat een met u gelinkte persoon maakt of zou willen maken. Ziet u die "luchtbellen"? Welnu...die geven niet alleen weer wat ik zeg maar ook hoe ik het zeg: stemtoon, timbre, klank, intonatie...dat allemaal. Een matig illusionist kan met alleen zo'n bel alle eigenschappen van het geluid eruit halen. Een goed illusionist kan dat geluid perfect nabootsen. En voor illusies als de Koningsillusie is een zéér goed illusionist nodig: een die zonder enig geluid perfect kan inschatten en waarmaken hoe, waar en met welke eigenschappen het precies geplaatst moet worden. En dat is ook wat we op midzomer doen: ik werp het beeld van de draak op en laat deze bewegen
zoals ik wil. Tegelijkertijd zend ik uit welke geluiden daarbij passen en welke invloed deze "draak" op de omgeving heeft. De kunst van synchronisatie is dat mijn geluidsillusionist en bewegingsillusionist deze stromen niet alleen zien maar perfect kan repliceren. Begrijpt u?' 'Eigenlijk verwacht u van ons dus niet meer dan dat we een vooraf gedefinieerd opdrachtje opdreunen.' 'Dat verwacht ik inderdaad,' snauwde hij. 'Magie bestaat niet. Er is geen draak. Er is geen beeld, geen geluid en geen gevoel dat erbij komt kijken. Maar al die drie dingen moeten wel in het hoofd van de waarnemers geplaatst worden zodat ze erin zouden geloven.' 'Dan moeten wij de draak besturen. Wij zullen het geluid maken en uitzenden hoe het beeld en de bewegingsinvloed precies moeten komen.' 'Wat?' 'Er is geen controle in onze rol. Wij weigeren om domweg te doen wat ons gezegd wordt. Elke illusionist zou inzien dat vrouwe Elandrion slechts doet wat u, magister Taurus, voorkauwt. Nietwaar?' Taurus was sprakeloos. Hij had gehoopt het werk zodanig voor te stellen dat het saai en oneervol zou overkomen. Nu wilde ze de draak besturen? 'Dat...zal niet gaan, vrees ik.' Hij probeerde rustig te ademen. Zijn kalmte te bewaren. Het is niet zo erg. Vertel een leugentje. Breng haar op andere gedachten.... 'Wij zien niet in waarom niet. Als u en Hanna mijn leiding volgen zal...' 'HOU OP MET DAT IDIOOT GEDOE!' barstte hij los. 'Jij kan de draak helemaal niet sturen. De midzomerillusie is van MIJ en jij blijft er MET JE STOMME POTEN AF!' Het was een vergissing. Haar emoties vormden zich naar withete woede die zich samenbalde in haar buik. 'Wij dulden het niet dat je tegen ons schreeuwt, Taurus,' siste de vrouwe. Je...' Taurus reikte. Het geluid verstomde. In haar emoties schoten pieken paniek en angst voorbij. Elke illusionist die zijn opleiding waard was had kunnen zeggen dat het simpelweg een illusie was die het liet lijken alsof de mond van de vrouwe verlamd was. Zij zag het niet. Hij uitte een vloek en reikte op een tweede plaats, nabij haar keel. Er klonk iets van een zacht gepiep uit haar mond. 'Hou...je...mond,' siste Taurus nadrukkelijk. 'Nu en altijd. Ik ben dat toontje en dat praten in meervoudsvorm grondig beu. Jij bent gewoon een stomme leerlinge die niet beseft hoe moeilijk het is om deftige illusies te maken!' Het antwoord van vrouwe Elandrion – Helene – was slechts een angstige blik en een gesmoord kreetje. Ze klauwde aan haar keel en mond, niet in staat te begrijpen dat het allemaal niet echt was. Toen liet Taurus zijn mentale greep los. Meteen zeeg ze neer op de grond en begon ze verwoed te kuchen. 'Een laatste kans, "vrouwe",' smaalde Taurus. 'Ofwel hou je op met deze onzin en ga je terug naar je paleis andere mensen het bloed onder de nagels vandaan pesten, ofwel blijf je hier...en ben je van mij. Er is hier geen plaats voor edelvrouwen. Zag je Hanna daarstraks? Zij is edelgeborene. Hier heeft ze net evenveel rechten als ieder ander met dezelfde talenten. Hier moet gewerkt worden. En hard.' Haar kuchen bereikte een hoogtepunt. Taurus besefte in een soort roes te zijn. Ergens wist hij dat dit hem, ondanks de belofte, wel eens de doodstraf zou kunnen kosten. Toch schonk hij er geen aandacht aan. Integendeel: hij had meer dan ooit het gevoel echt te leven. Vanop de grond klonk een schorre stem omhoog: 'K...kan u het me leren, meester?' Wederom was Taurus sprakeloos. Dit was geen koppigheid meer maar waanzin. Na een korte vergewissing dat niemand hen in de gaten hield boog hij zich voorover. 'Nee!' snauwde hij in haar gezicht. 'Denk jij werkelijk dat je deze "luchtbellen" in deze
belachelijk korte tijd kan leren beheersen? Of erop reageren? Heb je er enig idee van wat ik je net aangedaan heb? Of wat ik je aan zou kunnen doen?' 'Niettemin wil ik het leren!' Taurus gromde. Koppige trut! Oké...als je het zo wil spelen... Opnieuw reikte hij naar haar. Dit keer niet naar haar keel maar naar haar schouders. Aan die punten trok hij haar overeind en liet hij haar als een kleed aan een waslijn enkele centimeters boven de grond zweven. Haar ogen werden groot van verbazing. 'Beeld...en tastzin,' knarste Taurus tussen zijn tanden door. Dit kunststukje kostte hem veel meer mentale energie dan wat voor beeld ook. 'Ik...ik...zweef...' riep Helene verbaasd uit. 'Toch...niet...' grijnsde Taurus terug. Vervolgens deed hij wat hij alle illusionisten streng verboden had: de illusie verbreken zonder afwerking. Het effect was verbijsterend: het ene moment hing de vrouwe in de lucht, het volgende lag ze half op haar knieën op de grond. Ze besefte nooit van de grond opgetild te zijn. 'Het was...een illusie?' vroeg ze gedesoriënteerd. 'Bravo!' smaalde hij. 'Het is allemaal een illusie. Niet echt! Bedenk dat als je dit echt leert, je nooit meer een draak echt zal zien. Je zal alleen maar de namaak zien. Nogmaals: er is geen magie. Er is alleen maar illusie. Alles zit in de geest van de toeschouwer.' 'Leer me dan dat! Wat kan mij het schelen dat...' Naar haar reiken was verlokkelijk eenvoudig. Haar mond dichtknijpen was simpel. Het leven is zoveel eenvoudiger als hij niet naar haar hoefde te luisteren. Hij hurkte naast haar neer. 'Ik merk dat je al heel wat normaler praat. Maar je luistert nog altijd niet. Ik wil je helemaal niets leren. Wat ik wil, en wat heer Elias wil, is een goed midzomerfeest. Een met mooie illusies van mijn gilde. Feest en vreugde voor iedereen, en met zo weinig mogelijk inmenging van amateurs als jij. Begrijp je dat?' 'Mmmmmfff!' Het klonk instemmend. 'Nu...ik ben door wet gedwongen om je te dulden en je op te leiden voor wat je niet kan. Daar ben ik niet blij mee, want daardoor kan ik minder aandacht besteden aan diezelfde illusies waar ik het net over had met een deugdelijk illusionist! Daarom ga ik niet lief met je omspringen. Ik ga je kwellen tot je het vanzelf opgeeft, of tot je inziet hoe stom dit ideetje van jou is. Heb je dat goed begrepen?' Hij liet haar los. Dit keer volgde er niet direct reactie. Tot zijn verbazing was woede erg gezakt in de emoties die hij bij haar kon waarnemen. Het was hem echter niet helemaal duidelijk wat voor emotie ervoor in de plaats kwam. Verslagenheid, misschien? Toen ze tenslotte sprak klonk er triestheid in haar stem door. 'Toen ik opperde om in de paardenstal te slapen...toen meende ik dat, magister. U hebt uw beeld van mij. Of zelfs van de adel. Dat begrijp ik. Maar begrijp dit ook: ik heb wel degelijk mijn trots. En ik kan meer dan ik laat uitschijnen. Ik ben impulsief...dat weet ik. Maar ik ben ook een doorzetter. Ik zal u bewijzen dat ik het kan, magister.' 'De correcte term is meester. Je zei eerder dat je ermee instemde gelijkwaardig te zijn. Maar dat zijn we niet...Helene. Jij bent de leerlinge. Ik ben de leermeester. Die titel heb ik verdiend. Als je werkelijk zo'n doorzetter bent...dan dien je ook dat te erkennen.' 'Daar ga ik mee akkoord...meester.' VIER Taurus wenkte haar mee te komen. Terwijl hij haar de gildehal in leidde was hij blij een paar momentjes voor zichzelf te hebben. Had hij werkelijk de machtigste vrouw van Calandrië uitgescholden? En had ze dat werkelijk van hem gepikt? Dit klopte niet. Erger: dit was niet wat hij wilde. Dit was niet wie hij was. Barrand. Ja, die wel. Die
haalde van zijn leerlingen altijd het bloed van onder de nagels. “Onkruid wieden”, noemde hij dat altijd als er weer een student het voortijdig liet afweten. In zeker opzicht was dat precies wat hij nu moest doen: hij moest haar ontmoedigen. Het stak hem, maar het kon niet anders. Zelfs al zou ze de meest meegaande leerlinge zijn die hij zich zou kunnen indenken...het zou waanzin zijn te denken dat ze zijn vleugel zou kunnen zijn. Ze moest het opgeven. De lange houten banken in de grote hal van het gilde waren leeg. Gelukkig...leerlingen zouden wel in hun lokalen zijn en de illusionisten waren ongetwijfeld buiten hun voorbereidingen aan het treffen of aan het oefenen. Het was ook nog lang voor het avondmaal. Plots viel hem iets in. Vrijwel niemand wist dat vrouwe Elandrion hier was. Of misschien juister: dat Helene hier was. Zelfs Felix en Hanna wisten het niet. Dat bracht hem op een ander idee. 'Heb je geen andere kleren? Dat wat je nu aanhebt is niet erg geschikt voor het oefenen. Kom mee. Er zal vast nog wel een leerlingenuniform te vinden zijn dat je zal passen.' 'U wil ons kleden zoals een gewone leerlinge?' 'Nee, vrouwe. Ik wil "jullie" helemaal niet kleden. Maar gezien ik geen keus heb is het beter om u incognito te houden. Niet alleen voor de veiligheid, maar ook om te vermijden dat heel Elandrion weet dat u hier bent.' 'Het lijkt ons het beste om het voorlopig nog een verrassing te houden dat wij u zullen assisteren, meester.' Taurus keek haar aan. 'Ja,' zei hij ten slotte. 'Dat ook.' Hij was al verder gelopen in de richting van de kleedruimtes toen hij merkte dat de vrouwe was blijven dralen bij een eiken eettafel. Ze zat duidelijk ergens mee. 'Magister...er is een zaak die we u moeten mededelen.' Taurus draaide zich naar haar toe en wilde haar zeggen dat het later wel kon, maar hij kreeg de tijd niet. Nog voordat hij iets kon zeggen had ze naar haar hoofd gereikt en het merendeel van haar vlasblonde haren, die als lange manen over haar gezicht vielen, van haar hoofd gezet. Het grootste gedeelte van het haar onder haar kroon was vals. Het haar dat ze had was van dezelde witgele kleur maar veel korter; bijna jongensachtig. Het kwam nauwelijks tot achterin haar nek. 'Kijk alstublieft niet zo,' berispte de vrouwe. 'Voor mensen van adel is uitstraling belangrijk. Een eigenschap die u ongetwijfeld niet vreemd is, meester Krellinger.' Taurus gaf geen antwoord. Hij was nog altijd stomverbaasd door de plotse verandering. Het was alsof hij een totaal andere vrouw voor zich had. 'Wij moeten u erop wijzen, magister, dat u dit verborgen dient te houden. Zo wij incognito hier verblijven lijkt ons dit een essentieel element.' 'Dat klopt,' moest Taurus toegeven. 'En om die reden is het beter om die vormelijkheid ook in gewone gesprekken achterwegen te laten...Helene.' De ogen van de vrouwe schoten vuur. 'Dit vergeten wij niet...Taurus.' 'De correcte term is 'meester'.' Als blikken konden doden zou Taurus kermend gestorven zijn. Hij weerstond die blik echter, en beantwoordde die ook. Het voorgaande had hem gesterkt in zijn positie. 'Goed dan,' zei hij toen ze haar blik afwendde. 'Nu we het daar over eens zijn...zullen we dan maar die kleren gaan verwisselen door iets dat niet zo in het oog loopt?' De kleedruimtes waren niet zoveel meer dan rijen met kleine kasten in gemeenschappelijke ruimtes. Het gilde had niet zoveel ruimte voor privacy. Zelfs de badruimtes waren gemeenschappelijk, al hadden mannen en vrouwen wel andere tijden op te frissen. Taurus was blij dat ook deze ruimte op dit moment nog leeg was. 'Hierbinnen vind je vast wel iets dat past,' mompelde hij, de grote kleerkast openend. 'Breng je huidige kleren en die kroon maar naar mij als je klaar bent. Ik berg die wel
op.' 'Wat zal ik aantrekken?' Taurus duwde haar het uniform in handen. 'Een maillot, onderkorset, simpele tuniek en gewone wollen mantel met ons embleem erop,' zei hij. 'En ik stel voor dat je je gezicht afschermd met de kap als we buiten oefenen.' Helene kwam nog dichterbij. Ze glimlachte een fijn glimlachje. 'Is er iets waar je mee zit, Taurus?' vroeg ze. Hij vloekte inwendig. Hoe moest hij die toon interpreteren? Was dit een flirt? Verwachtte ze iets van hem? Wil ze hem tot iets lokken? 'Kleed je gewoon om,' mopperde hij bars zonder haar aan te kijken. Hij liep de deur uit en sloeg die achter zich dicht. Hij hoopte maar dat ze zijn rode wangen niet gezien had. 'Verdomme,' gromde hij zachtjes tegen zichzelf. Vrouwe Elandrion was een verdomd knap wijf. En de eerste confrontatie had hem dieper geraakt dan hij wilde toegeven. Hij zou er heel wat voor over gehad hebben te weten hoe haar lijfje eruit zou zien onder die zijden tierlantijntjes en dat bustekorset. Maar belofte of niet, dat zou Elias hem nooit vergeven. Heer Elias was niet alleen landsheer maar had ook het bevel over het leger. Hij genoot niet van martelingen. Maar het werd wel van hem verwacht en hij zag er ook geen graten in. Meer dan een misdadiger werd op zijn bevel opgehangen, en geruchten van wat er in de kerker gebeurde kwamen ook Taurus ter ore. Beter om dat voor ogen te houden en niet meer te denken aan dat pittige lijfje van...verdomme! Er klonk een geluid, binnen. Vrijwel meteen drukte Taurus zich tegen de deur aan om beter te horen. 'Alles naar wens, daar?' De stem van Helene klonk gedempt doorheen de deur maar was nog verstaanbaar. Ze kreeg de synchronisatieband niet uit. 'Die gaat ook niet uit,' zei Taurus. 'Die draag je zolang het nodig is. Zeker voor beginners is het een prima manier om met illusies om te gaan.' Opnieuw een leugen. De echte reden dat er een slotje op de banden zat was omdat beginnende leerlingen uit lagere sociale rangen die wel eens durfden stelen. 'Kom dan binnen en help me!' klonk het. De gretigheid waarmee Taurus de deur opende viel in het niet met wat hij te zien kreeg: ze was naakt. Haar sierlijke kleren lagen als een kleine bergketen om haar heen gedrappeerd. Haar lichaam was melkwit en prachtig van vorm. Ze stond met haar rug naar hem toe, prutsend met iets achterin haar nek. 'Ik krijg mijn halsketting niet uit, magister...die band zit in de weg.' Er was opnieuw dat onduidelijke in haar stem. Hij wist wat flirten was. Hij wist ook wat het niet was. Dit...was iets tussen de twee. Ongetwijfeld was ze er heel bedreven in. Hoeveel stadshoofden en edelgeborenen had ze niet het hoofd op hol gebracht met dit soort toespelingen? Hij kwam naderbij. En maande zichzelf tot kalmte. Hij las opgewonden spanning in haar lichaam. Ze wilde zijn reactie testen. Hij was niet van plan haar dat te gunnen. 'Er moet ergens een sluitsysteem zijn,' mompelde ze, haar handen nog steeds blind zoekend achterin haar halsketting. 'Jij kan het beter zien...wees eens lief en maak het voor me los...' Hij was haar dicht genoeg genaderd om haar te kunnen aanraken. De halsketting zat helemaal niet om de synchronisatieband gewikkeld. En het was ook geen ingewikkeld systeem: de haakjes zou je nog met één hand kunnen losmaken. Ze draaide haar hoofd. 'Zie je het?' vroeg ze. De glimlach die ze hem schonk baadde in sensualiteit. Wat zou er gebeuren als hij haar zou kussen? Als hij zijn armen om haar heen zou slaan? Als hij haar borsten zou omvatten?
Hij riep zichzelf tot orde. Dit was NIET het moment voor dit soort gedachten. 'Waar wacht je op?' fluisterde ze. Haar stem was in meer dan een opzicht overduidelijk. Snel sloot hij zijn ogen. Er was die man geweest...heer Elias had zijn handen laten verbranden en vervolgens zijn tong uit laten rukken. Heer Elias was niet wreed...behalve waar het op zijn dame aan kwam. Haar stem bleef zoet. 'Vooruit...toe dan. Zo moeilijk is het toch niet?' Om een of andere reden wekte het zijn woede op. Hij was magister van illusionisten. Nauwelijks een halve dag terug had hij geen andere zorg dan het festival en nu stond hij op het punt verleid te worden door de vrouwe van Elandrion? Dat klopte niet! Er zat meer achter. Ze wilde hem testen. En dat kon hij niet toelaten! In een plotse beweging nam hij haar halsketting in beide handen en brak het doormidden. Nog voor ze erover kon protesteren had hij het al hardhandig op de vloer gegooid. 'Daar...je halsketting is uit. Verder nog hulp nodig...vrouwe?' Hij spuwde het woord uit. Ze maakte aanstalten zich om te draaien. Meteen hield hij haar bij de schouders tegen. 'Niet doen,' gromde hij. 'Wat...nog nooit een naakte vrouw gezien...meester?' 'Nooit een wiens leven het me zou kosten, secreet! Trek die kleren aan. En snel!' Zonder haar verder een blik waardig te gunnen draaide hij zich om en stampte hij de kamer uit. VIJF Ze was de kleedkamer nog niet uit of Taurus duwde haar tegen een muur. 'Waar denk jij verdomme dat je mee bezig bent?' brieste hij. 'Wat zal heer Elias wel zeggen als zijn vrouwe zich vrolijk uitkleedt maar zogezegd geen halskettinkje kan losmaken?' Ze keek strijdlustig naar hem op. 'Dan moet hij u eerst geloven, magister. Van de laatste die dat probeerde werden zijn handen verbrand en zijn tong uitgerukt. Denkt u dat het u beter zal vergaan?' Taurus reikte als automatisch. Het was geen klap in haar gezicht. Het leek alleen maar zo. Ergens besefte hij wel dat hij niet zomaar dezelfde straffen kon geven als aan studenten, maar haar steeds terugkerend idee van meerderwaardigheid maakte hem woedend. 'Hou je mond,' siste hij. 'Ik heb opdracht je te behandelen als elke andere leerlinge, en dat zal ik doen ook. Geen leerlinge, van wat voor rang of stand ook, zal op deze manier tegen hun leermeester praten. Bedreigingen duld ik niet. En toespelingen evenmin. De situatie is al onmogelijk genoeg zoals ze is. Je gaat het niet erger maken. Begrepen?' Een paar lange seconden bleven hun blikken gekruist. Toen sloeg ze haar ogen neer. 'Ik hoor u, meester,' zei ze. 'Het is je geraden dat je me hoort. Maar versta je me ook?' Ze zuchtte. Toen ze sprak klonk ze terughoudend. 'Wij proberen u tegemoet te komen, magister. Wij hebben ons gekleed zoals u verlangd, praten zoals u belieft en tonen ons bereidwillig respect te betonen voor...' Opnieuw raakte hij haar wang expliciet niet. 'Hou op met die belachelijke vormelijkheid!' Ze keek opnieuw op. Haar ogen spuwden hellevuur. 'Wij tonen respect voor uw rang, magister,' siste ze. 'Uw methodes mogen controversieel zijn, wij zullen deze volgen. Denk echter niet dat u macht hebt over ons. Wat u voor "belachelijke vormelijkheid" houdt is de etiquette van de adel. Wij MOETEN zo spreken! Zonder etiquette regeren wij niet maar worden wij geregeerd. En dat zullen wij nooit dulden. Begrijp dat,
magister. U hebt "mij" – Helena Maria di Asmodeo – als leerlinge. Maar of u dit nu wil of niet, "ik" ben ook vrouwe Elandrion, tweede regent van Calandrië. En die is uw leerlinge niet maar uw meerdere.' 'Vrouwe Elandrion mag naar de hel lopen!' Taurus was zo kwaad dat zijn knokkels wit werden van Helene tegen de muur te drukken. 'Je bent hier op mijn terrein, vrouwe. Hier gelden mijn regels!' Tot zijn verbazing trok er een flikkering van een glimlachje over haar mond. 'Ik...verwachtte al zoiets. En daar...hou ik u aan, meester.' Taurus aarzelde. Wat was dit nu weer voor toneel? 'Dus het is goed dat ik je afsnauw, zolang het maar niet tegen de vrouwe van Elandrion is?' Helene leek even te weifelen. 'U hebt geen idee hoe politiek werkt, nietwaar? Honderden soldaten zouden u maar wat graag onthoofden voor de manier waarop u me totnogtoe behandeld heeft. Dat ik u steun in de manier waarop u uw leerlingen behandelt doet daar niets aan af.' 'Ik zei je net...' 'Dat is geen bedreiging! Integendeel: ik zou hen niet kunnen tegenhouden!' Taurus hield in. Er was iets in de gevoelens van de vrouwe dat liet uitschijnen dat ze net iets had gezegd dat ze beter niet had gezegd. 'Mijn functie gaat over wie ik ben,' ging Helene verder. 'Of ik nu wil of niet, ik representeer Elandrion. En bij verlenging: heel Calandrië.' 'Wat heeft dat hiermee te maken?' 'Als u mij straft, straft u Elandrion, meester. Het is niet anders.' Taurus bespeurde verdoken gevoelens in haar. Er was iets dat ze niet zei. Maar het was nu niet de tijd om dat te onderzoeken. Hij had tijd nodig om dit raadsel op te lossen. Hij liet haar los. 'Laten we maar gaan. Door hier zo te blijven geraken we ook niet verder...' Beneden begon stilaan bedrijvigheid in de grote ruimte te komen. De grote gildehal was de plaats waar de maaltijden genuttigd werden, vergaderingen gehouden werden en algemene boodschappen doorgegeven werden. De ruimte kon zeker vijftig man herbergen. Een tiental spartaanse tafels en banken maakten duidelijk dat het gilde niet rijk was. Halverwege de zoldering hingen simpele kaarsjes te flakkeren; ze verborgen het spinrag en stof op de dwarsbalken. Toch was de ruimte niet doods. Integendeel: de open haar flakkerde altijd gezellig en de drukte was aangenaam. Leerlingen praatten met elkaar of lieten elkaar schetsen voor illusies zien. Dienders liepen af en aan om voorbereidingen te maken voor het avondeten. 'Let op geluiden,' zei Taurus tegen Helene. Ze waren aan een tafel gaan zitten. 'Die luchtbellen waar je het over had...die hebben een speciale vorm, nietwaar? Wel...let hier even op...' Met dat hij dat zei sloeg hij met vlakke hand op tafel. 'Ik ben zelf geen geluidsillusionist, maar ik heb me laten vertellen dat het vergeleken kan worden met de ringen die je ziet als je een steen in rustig water gooit. Klopt dat?' 'Dat klopt helemaal, meester,' antwoordde Helene, nog meewarig na de aanvaring bovenaan de trap. 'Het lijkt zich te verspreiden vanaf uw hand. Hoe komt het dat ik dit nu zie?' 'Twee dingen: ten eerste "zie" je het niet echt. In jouw geval moet het een soort versterkte waarneming van gehoor zijn. Je "hoort" niet alleen de oorsprong en hardheid van het geluid maar ook hoe het zich verplaatst door de ruimte. Snap je?' Ze knikte. 'En het tweede ding?' 'De reden dat je dit waarneemt is omdat je erop geconcentreerd bent. Maar dat merk je niet: ik doe het voor jou. Het is onze synchronisatieband die het overdraagt.' 'Betekent dat dan dat u dit ook waarneemt, meester?' 'Nee, leerlinge. Mijn waarnemingen bevinden zich in de spectra gezicht en gevoelens. Wat ik waarneem is anders. Kijk...als ik me erp concentreer en mijn hand
verplaats...dan kan ik waarnemen waar die zonet geweest is. Dan "zie" ik er als het ware een soort echo van. Als een soort vlag die mijn handen volgt. Gelijkaardig met gevoel. Toen ik op tafel sloeg "voelde" ik de kracht die ik zette in de tafel vloeien. En evengoed "voelde" ik de kracht van de tafel in mijn hand.' '...maar die voelde u toch ook al?' 'Niet in dezelfde manier. Je kent de basisregel van illusionisme toch?' 'Het is niet echt, het is een bedrieging van de zintuigen?' 'Inderdaad. En het wordt tijd dat je dat goed beseft.' Taurus reikte in zijn zakken. Hij haalde er een muntstuk uit en legde deze vlak op tafel. 'Kijk...een muntstuk kan niet vliegen. Correct?' 'Uiteraard.' 'Mooi...maar kijk wat er nu gebeurt...' De munt begon te trillen en verschoof. Plots maakte hij zich los van de tafel en zweefde rond tussen beiden in. 'Wat zie je?' vroeg Taurus. 'Het muntstuk zweeft.' 'Hmm...en wat nog meer?' 'Hoe bedoelt u?' 'Let op mij. Vergeet dat muntstuk even. Zie je iets speciaals aan mij?' 'U laat het muntstuk zweven?' Taurus keek wat ongemakkelijk. 'Opnieuw fout. Maar er zit wel iets in. Hoe weet je dat ik de illusie wek dat het muntstuk zweeft?' Helene aarzelde. 'Is dat dan te zien?' '...laat dat maar zitten. Even wat anders: leg je hand op de tafel. Daar waar het muntstuk zonet lag. Wil je dat even doen.' Helene gehoorzaamde...en slaakte een kreetje. 'De munt ligt nog op tafel! Maar...' 'Natuurlijk ligt de munt nog op tafel!' antwoordde Taurus. 'Geld zweeft immers niet! Kijk opnieuw naar de munt. Valt je daar niets aan op?' Helene keek opnieuw naar het zwevende metaal. Het zilver glansde in het licht van kaarsen en van invallende schemering van buiten. Één zilverling. Leek haar echt te zijn. Een kant met het koninklijke zegel op, de andere... 'De twee kanten zijn hetzelfde!' 'Inderdaad. En hoe komt het dat beide kanten hetzelfde zijn?' Het leek een stomme vraag. 'Omdat...die munt vals is?' Taurus grinnikte. 'Neem de munt maar van tafel en bekijk 'm eens goed.' Zonder nadenken nam Helene het muntstuk op van tafel en bekeek deze uitgebreid. Het was een normale munt: aan de ene kant het zegel van de landsheer, aan de andere kant de banier van Elandrion. 'Wat was dat?' vroeg ze plots. Ze keek op of rond. De zwevende munt was weg. Maar niet alleen dat. 'Mooi,' antwoordde Taurus. 'Toch nog iets dat niet rampzalig is. Je merkte dat ik de illusie stopte.' 'En is dat goed?' 'Hah! Het is basiskennis. Wat voor cursus had je ook alweer gekregen?' Helene wendde haar blik af maar niet snel genoeg om te verhinderen dat er een blos op haar wang zichtbaar werd. 'O...blijkbaar heeft Graham ook aan "Helene" les gegeven. Was hij beter in het losmaken van je halsketting, leerlinge?' Helene reageerde niet. Ze hield slechts het muntstuk op. 'U hebt me nog niet verteld hoe het kan dat het zwevende muntstuk maar één kant had!' 'En JIJ hebt me niet verteld in welke mate Graham je daadwerkelijk iets heeft bijgebracht,' antwoordde Taurus onbewogen. 'Ga je me antwoorden of moet ik in je emoties gaan zoeken wat je herinneringen aan vroeger precies waren?'
De blos werd erger. Toch kon Taurus haar gevoelens niet peilen. 'Laat ik het erop houden dat hij heel behulpzaam was. Maar...niet zoals u het graag zou willen zien.' 'O, maar ik zou dat maar wat graag wel willen zien. Help me herinneren dat ik hem er even op aanspreek. En weet dit: ik weet dat je iets achterhoudt. Ik kan je emoties lezen. Je doet je koket voor, maar je houdt je gevoelens verborgen. Nee, zeg maar niets. Dat is iets dat ik niet hoef te weten. Nog niet.' Taurus hield expres wat stilte vallen. De boodschap – zie af van dit idee want ik kan achter je geheimen komen – leek tot haar door te dringen. Ze besloot alleen er niet op te reageren. 'In tussentijd,' ging hij verder. 'Je noemde datgene dat rondzweefde een muntstuk. Dat was het niet. Het was een illusie. Ik weet dat je dat al weet, maar het is belangrijk. Hoe sneller je absoluut beseft dat wat we hier doen goochelen met zintuigen is, hoe sneller we voortgang maken. En de reden dat de illusie maar één kant leek te hebben is omdat ik die andere kant niet gezien had. Voor een beeldillusie is het belangrijk goed te weten hoe een beeld er helemaal uitziet voordat je het kan weergeven.' 'Dus als je eerst beide kanten had gezien zou dat wel gelukt zijn?' 'Inderdaad. Of ik had het kunnen invullen zoals ik het herinner. Of ik had het zelfs zodanig kunnen maken dat de munt steeds met die kant naar de toeschouwers zou hangen. Maar dat zou er erg vreemd uitzien als die toeschouwers zich zouden bewegen.' 'Wacht...dus als marktillusionisten iemand zogezegd laten zweven...?' 'Nooit gemerkt dat een van hen altijd om die toeschouwer heen loopt? Zogezegd om hem "op te meten" of dergelijk excuus. Dat is natuurlijk nonsens: hun vrijwilliger blijft gewoon op de grond. Maar zonder een volledig beeld van hoe iets eruit ziet kan je het niet laten bewegen in de ruimte.' 'Dat is toch niet altijd?' 'O, het gebeurt dat er een "vrijwilliger" gekozen wordt die de illusionist al kent. Dat maakt het gemakkelijker: de optredende illusionist heeft op voorhand al een goed beeld gevormd, en het kan ook met een enkelvoudige illusie bewerkstelligd worden. Waarom?' Helene knipperde met haar ogen. 'Waarom? Hoe moet ik dat nu weten?' 'Denk na. Wat is het verschil tussen een enkelvoudige en een meervoudige illusie?' 'Euh...de hoeveelheid zintuigen?' 'Correct. En hoeveel zintuigen heb je nodig om iemand zogezegd te laten zweven?' '...een?' 'Als het met een vooraf afgesproken "vrijwilliger" is. Maar als het echt iemand uit het publiek is?' '...ook een?' Taurus schudde zijn hoofd. 'Toen ik je daarstraks zogezegd optilde en liet zweven...hoe wist je dat dan?' Nu pas drong het tot haar door. 'Je moet iemand het idee geven dat hij zweeft!' '...oftewel: twee. Die heel goed op elkaar afgestemd moeten zijn. Begin je het een beetje te begrijpen?' 'Wat als dat niet zo is?' 'Dan faalt de illusie,' mopperde Taurus.' Je kan pas iets geloofbaar maken als je dat goed onder de knie hebt. Kijk...' Taurus liet het muntstukje opnieuw zweven. Het irriteerde hem dat hij dit soort basiskunstjes moest tonen. Waarom had Graham haar dit niet uitgelegd? Plotseling liet hij het muntstuk pijlsnel haar kant op vliegen. Het verdween in haar voorhoofd. Verbaasd wilde ze aan haar voorhoofd voelen. Toen “tikte” Taurus tegen haar voorhoofd. Ze schreeuwde, zij het meer van verrassing dan van pijn.
'Bizar, nietwaar? Nauwelijks een halve seconde verschil, maar je was al met je hand halverwege je gezicht omdat je niet besefte waar dat “muntstuk” heen was.' 'Maar er was geen muntstuk...' 'Natuurlijk niet: je hebt het echte stukje immers nog vast. En als je al had opgemerkt dat ik het had laten verschijnen was je afgeleid doordat ik uitleg aan het geven was.In elk geval verwachtte je geen illusie. Maar doordat ik dat beeld en het gevoel niet goed afstemde gaf dat een erg vreemde reactie bij jou. Begrijp je nu wat ik bedoel? Aan haar gezicht te zien in elk geval wel. 'Ik...begrijp het, meester.' 'Goed.' ZES Om hen heen was de ruimte veel drukker geworden. Enkele studenten hadden meegeluisterd terwijl hun magister de uitleg deed maar niet veel. De meesten vroegen ze zich af wie die nieuwelinge was aan wie de grootmeester deze dingen nog moest uitleggen. 'Ik zie dat de keuken inmiddel geopend is,' merkte Taurus op. 'Wees eens lief en haal ons een paar kommen soep.' Helene keek even om zich heen om dienders of lakeien te bespeuren. Toen wendde ze zich tot hem en siste hem toe: 'Bent u gek geworden? Dit heeft niets met de training te maken. U bent dan wel mijn leermeester, het wil niet zeggen...' Taurus bewoog niet. Hij reikte alleen maar. De klap op haar wang was er niet. Toch voelde ze deze. Verbouwereerd raakte ze de pijnlijke plek aan. 'Met training heeft het niets te maken,' gaf Taurus toe. 'Met incognito te zijn des te meer. Wat moeten mijn leerlingen denken als ik voor de eerste de beste leerlinge soep ga halen?' 'U hebt me geslagen?' Taurus wuifde het weg. 'Net als daarstraks. Het was niet de eerste keer en het zal zeker niet de laatste keer zijn...leerlinge.' Ze boog zich nog meer naar hem toe. 'Dat was niet nodig geweest. Ik ging niet tegen u in. U had het eender wie kunnen opdragen...' 'En dat deed ik ook!' onderbrak hij. 'Ik herhaal het eens te meer: je hebt hier geen privileges meer, dame. Als je daar niet mee kan leven...daar is de uitgang.' Haar kwade blik bleef nog enkele seconden boven tafel hangen. Toen stond ze op en liep ze in de richting van de geur van warme groentensoep. 'Ze heeft best pit, nietwaar?' Taurus keek op. Een twintiger met lang rood haar aan een nabije tafel keek naar hem om. Aan zijn uniform te zien was hij bijna afgestudeerd. 'je hebt gezien wat ik met 'r uithaalde?' vroeg hij. De rosse jongeling knikte. 'Is ze een hooggeplaatste dame?' 'Doe me een lol en vergeet dat, wil je? Dat zou maar vervelende gevolgen geven bij verkeerde personen. O, en nu ik eraan denk...wil je mentor Graham even voor me halen?' 'Ik geloof dat meester Graham al in Westerwijk voorbereidingen treft, magister. Maar ik zal even kijken of hij in het gilde is.' Met die woorden maakte hij zich snel uit de voeten. Taurus had het idee dat alle omringende tafels in elkaar krompen. Hij hoopte maar dat ze niet allemaal hadden gezien wat hij zonet gedaan had. Plots klonk er een andere bekende stem van bij de ingang van de zaal: Felix en Hanna waren blijkbaar terug van hun verkenningstocht. 'Kom snel hierheen,' riep hij terug naar de enthousiaste Felix. 'En roep niet zo!' Verdere aanmoediging was niet nodig: Felix liep in zijn haast bijna een student omver. 'Wat voor nieuws van het paleis, meester?' vroeg hij opgewekt.
Hanna deed vrijwel meteen een duit in het zakje: 'We hoorden dat onze illusie gewoon doorgaat?' 'Hou het even rustig,' suste Taurus. Hij zorgde ervoor dat zijn stem zacht genoeg was om niet door anderen opgevangen te worden. 'Hier is het plan,' ging hij verder. 'We gaan inderdaad gewoon door met oefenen. En over twee weken vestigen we wederom de reputatie van ons gilde. Er is maar één nadeel. Daar komt ze net aan. Zwijg even...' Helene kwam net op dat moment terug met een dienblad met twee kommen dampende soep. Ze keek een beetje onzeker toen ze Felix en Hanna zag. 'De kokkin laat melden dat het doorgaans de bedoeling is dat elk zijn eigen kom soep haalt,' prevelde ze terwijl ze de kommen op tafel zette. 'Ze...zegt dat ze voor u evenwel een uitzondering wil maken.' 'Zeer goed,' antwoordde Taurus. 'Euh...zeg maar dat ze nog twee extra uitzonderingen moet maken: mijn vleugels hebben ook honger.' Ze wisselden een ijzige blik. Toen draaide Helene zich om en ging wederom naar de keuken. 'Sinds wanneer halen studentes soep voor ons?' vroeg Felix. Hanna was sneller van begrip. 'Meester,' fluisterde ze verbaasd. 'Was dat...wie ik denk dat het was?' Taurus knikte. 'Ik vrees van wel. Heer Elias heeft me bevolen haar op te leiden. Dus zolang ze niet van dat plan afziet...' Felix keek van de een naar de ander. 'Over wie hebben jullie het?' 'Weet je nog die koets die hier deze morgen aankwam?' antwoordde Taurus. De herkenning kwam als een schok bij Felix. 'Dat was vrouwe...!' 'Hou je mond, idioot!' onderbrak Taurus. Ze waren omringd door etende studenten. Toen hij zag dat Felix van zijn verbazing bekomen was ging hij verder. 'Onze landsheer heeft toestemming gegeven haar als een gewone leerlinge te behandelen. Elke vorm van wraak of "reprimandes" zullen tegengehouden worden.' 'Dat is toch geen reden om haar leerlingenwerk te laten doen!' siste Felix hem toe. 'Verdorie...soep halen is niet eens leerlingenwerk. We halen toch altijd zelf ons deel?' 'En dan nog,' viel Hanna hem bij. 'Zelfs al was het dat wel...het is toch gewoon onmogelijk om haar in deze korte tijd jouw taak te leren, Felix?' 'Mijn assistenten...wees alsjeblieft kalm,' maande hij aan terwijl Felix heftig knikte. 'Jullie hebben allebei gelijk. Daarom moeten we haar zo veel mogelijk ontmoedigen. Pas als zij er de brui aan geeft kunnen wij weer fatsoenlijk ons werk doen. Tot die tijd...probeer het vooral stil te houden.' 'Wat is uw plan dan, meester? Haar zodanig vernederen tot ze vanzelf terug naar haar paleis vlucht?' Taurus keek Hanna aan. Hij kon de indruk niet van zich afschudden dat ze het leuk vond. 'Dat is inderdaad het plan, ja. Als jullie er een beter hebben...laat het dan alsjeblieft horen.' 'Kunnen we haar niet uit het ambt ontzetten?' opperde Felix. 'Ik meen me te herinneren dat ze niet eens een studente is. Minder dan een volwaardig illusionist zou toch niet mogen voor een koningsillusie?' Taurus schudde zijn hoofd. 'Gewoontes en aannames. Het vervelende is dat heer Elias niet aan onze regels gebonden is. En Helene...sorry: vrouwe Elandrion...zou ongetwijfeld op een uitzondering aandringen. Ze schijnt nogal koppig te zijn. Ssstt...daar is ze.' Het avondeten verliep in redelijke stilte. Helene leek niet te merken dat Hanna en (vooral) Felix haar blikken toewierpen. Taurus bracht het niet ter sprake. Hij dacht vooral na. Zoals hij het zag waren er twee manieren om te mislukken. Enerzijds door niet hard genoeg op te treden tegenover Helene, waardoor hij teveel tijd zou verliezen
om goed te kunnen oefenen voor de illusie. Anderzijds wist hij best dat als hij te ver ging, heer Elias hem zwaar zou straffen. Het was moeilijk er niet nijdig over te worden. Vrijwel zijn hele leven had in het teken van illusionisme gestaan. Nooit was het goed genoeg, het moest altijd maar beter. Zelfs de liefdes in zijn leven hadden hem tenslotte verlaten omdat zijn passie voor illusionisme altijd op de eerste plaats kwam. Dat vrouwe Elandrion er zo gewoontjes mee omging maakte hem woedend. Ze leek te denken dat het allemaal maar eenvoudig was. Dat een illusionist maar met zijn vingers hoefde te knippen om een illusie van klasse vier of vijf op te zetten. Na het eten leek de stilte drukkender te worden. Niemand wist echt wat te zeggen. Helene had wel gezegd een leerlinge te zijn, maar verder was het gesprek wat gestokt. 'Ze is een geluidsillusioniste,' bracht Taurus het gesprek weer op gang. 'Geen goede, vrees ik. Maar je bent vastbesloten te leren, nietwaar?' 'Hoe weet u nu dat ik niet goed ben?' kaatste Helene terug. 'Wij hebben niet eens gedemonstreerd wat we kunnen.' Taurus zag Felix ongemakkelijk op zijn stoel schuiven. Het zou niet lang meer duren voordat hij iets vervelends zou zeggen... Met iets van wanhoop bonkte Taurus met zijn vuist op tafel. 'Daar,' gaf hij aan. 'Als ik het toch verkeerd heb kan je dat geluid vast wel nabootsen.' Helene keek nukkig. 'Ik zei niet dat ik al veel geleerd had.' Felix snoof. Er klonk een bonk op tafel. 'Aan jou vroeg ik niets, assistent.' zei Taurus tegen Felix. 'Ik wil haar bezig zien.' 'Ik kan goed stemmen nadoen?' opperde Helene. Dan, met een perfecte kopie van Taurus's diepe bas: 'Als ik het toch verkeerd heb kan je dat geluid vast wel nabootsen.' Felix drukte zijn hoofd in zijn handen. 'O, hemel...moeten we hier echt naar luisteren, meester? Met dit soort grapjes...' Taurus hief zijn hand ten teken dat hij het wel begreep. Maar tegelijk schopte hij onder tafel tegen Felix's been. Het zachte hoofdschudden was subtiel maar duidelijk. Helene leek echter niets in de gaten te hebben, hoewel ook Hanna nu waarschuwend keek. 'Dus...hoe lang ben je al met illusionisme bezig?' vroeg Hanna, om de spanning te breken. 'Sinds die cursus, bedoel ik.' 'Die cursus was het laatste,' gaf Helene toe. 'Maar ik leer snel. Ik beloof je dat ik met goede training de stad versteld zal doen staan!' Hanna knikte. Ze had het hart niet om er tegen in te gaan. Ze kon slechts een smartelijke blik werpen op Taurus. Deze keer ving Helene het wel op. 'O,' zei ze. 'Ze...weet er blijkbaar van?' Taurus zuchtte. Dit was niet een discussie voor nu. Hij was moe. En geïrriteerd. 'Kom mee naar mijn bureau. Jij en ik moeten onder vier ogen praten. Felix, Hanna...ik vrees dat jullie vanavond zelf zult moeten werken. Barrand moet maar even invallen...zeg maar dat ik verhinderd ben. Maak maar enkele schetsen met hem. Hij weet hoe hij die zal moeten uitwerken.' 'U zou dat moeten doen,' gaf Felix terug. 'Barrand's illusies zijn bijna niet te volgen.' Taurus boog zich naar hem toe. 'Vertel me niet wat ik wel en niet moet doen, vleugelman. Dat weet ik beter dan jij. Jullie: oprotten. Helene...met mij mee.' ZEVEN Taurus had niet echt een bureau die deze naam waardig was. Illusionisten zijn buitenmensen. Als ze niet op een markt staan treden ze wel op in een herberg. En zijn ze geen publiek aan het lokken dan zijn ze wel aan het bestuderen op welke manieren ze de vormen van de stad kunnen gebruiken om hun illusies het beste vorm te geven.
De studeerkamer was dan ook nogal spartaans: een wat roestige tafel met een gammele kruk ervoor en tegen een muur een wat langere zitbank die eerder voor gasten bedoeld was. In een kast lagen wat perkamentrollen met schetsen; op een schets van een draak aan de muur na waren die perkamentrollen de enige persoonlijke voorwerpen in de kamer. 'Mijn vleugelmannen weten er inderdaad van,' stak Taurus van wal. 'En terecht: ze zouden er toch snel genoeg achter gekomen zijn. Zeker door jouw arrogant gedrag deze morgen.' 'Dat leek ook op niet veel...' zei Helene geringschattend. 'Je deed alsof je het beter kon!' barstte Taurus los. 'Illusionisme is concentratie en inzet. Zonder volledige toewijding mislukt het. We hadden geen voorbereidingen gemaakt. Geen plannen. Verdomme, we hadden niet eens schetsen! Verwacht je nu echt dat we zomaar een marktillusie uit onze mouw kunnen schudden? Dat gaat niet, prinses. En denk verdomme niet dat je het beter kan want dat kan je niet. Graham had je dat certificaat nooit mogen geven. Ik had het in stukken moeten scheuren!' 'Ik zei al...ik leer snel,' antwoordde Helene. Ze wilde een troostende hand op Taurus's schouder leggen, maar die sloeg het af alsof het een gifbeker was. 'Je leert snel?' brieste hij. In een beweging reikte hij naar de illusie en greep daarmee haar polsen en keel. Plots werd ze hardhandig naar achteren tegen de muur getrokken. 'Jij weet niets van illusionisme,' snauwde hij, op haar toe lopend. 'Je bent een nietsvermoedend meisje dat een stomme droom heeft die niet kan worden waargemaakt. Moest je niet de vrouwe van Elandrion zijn, ik zou je aan je haar naar buiten gesleurd hebben. Of naakt laten ranselen wegens het verdoen van kostbare tijd van het gilde.' Helene worstelde om los te komen, maar de onzichtbare handen die haar tegen de muur gekneld hielden lieten niet los. 'Ik probeer gewoon te helpen!' snauwde ze terug. 'Wilde je echt zeggen dat die draak van deze ochtend ergens op leek? Het gaat hier om een marktillusie, magister. Dat wil je toch niet overlaten aan iemand die je bewegingen niet eens kan volgen?' 'Volg DIT!' schreeuwde Taurus. Hij sloeg haar. De wereld stond stil. Hij had haar geslagen. Niet met een illusie maar met volle hand. De klap zinderde nog na in zijn vingertippen. Hij staarde er verbouwereerd naar. Illusies waren niet echt. In zekere zin sloeg je dus ook niet echt als je uithaalde met die kracht. Echt pijn deed het niet eens: wat iemand dacht dat pijnlijk was smolt immers meteen weg zodra de illusie opgeheven werd. Maar iemand echt slaan, met de hand, was iets helemaal anders. En eigenlijk wist hij niet of hij dat wel kon maken... Door zijn overpeinzingen had hij ook zijn illusies losgelaten. Helene schrok op. Plots stond ze niet meer tegen de muur maar weer midden in de kamer. Ze hapte naar adem. 'Wauw,' hijgde ze, een en al verwondering. Taurus keek op van zijn vingers. Het was niet de reactie die hij verwacht had. Helene bestudeerde de muur. 'Het leek net echt,' ging ze verder, met een hand de muur strelend. 'Ik stond hier...tegen de muur geketend. U stond dreigend voor me. Maar het was niet echt. We stonden nog op dezelfde plaats...hoe doet u dat, magister? En die klap...het leek zo echt!' Taurus durfde haar niet uit de droom te helpen. Hij moest haar hier houden. Als iemand die rode vlek op haar wang zou zien was hij ten dode opgeschreven. 'Doe het nog eens,' zei Helene. Taurus knipperde met zijn ogen. 'Wat bedoel je?' Ze hief haar armen op ter demonstratie. 'U had me tegen de muur gepind, meester,' zei ze met iets duivelachtigs in haar stem. 'Maar u liet de illusie los. Hoe sterk bent u daarin werkelijk?' Er kroop een ijzige rilling langzaam omhoog langs zijn ruggegraat.
Ze wil overheerst worden, besefte hij. De machtigste vrouw van het land verlangde ernaar om machteloos gemaakt te worden. Het was verbazingwekkend maar waar. Die emotie die hij eerder niet had kunnen plaatsen was helderder dan ooit zichtbaar: het was opwinding. 'Hou erover op,' mopperde hij. Hij vermeed het haar aan te kijken. De emoties kolkten in haar lichaam. Ze leek rood te pulseren in de kamer. 'Hou waarover op?' kaatste ze terug. 'Heb je er moeite mee de hand geslagen te hebben aan de machtigste vrouw van het land?' 'Behalve,' ging ze grijnzend verder, 'dat je dat helemaal niet gedaan hebt. Geld vliegt niet...en jij slaat geen dames. Nietwaar?' Ze was voor hem komen staan, handen over elkaar gekruist. Ze was groot voor een vrouw. Bijna net zo groot als Taurus. Ze keken elkaar recht in de ogen. 'Wat is het dat je werkelijk wilt?' siste hij. 'Volgens heer Elias ben je nooit gepassionneerd geweest door illusionisme. En je weet best dat je niet goed genoeg bent om mijn geluidsillusionist te vervangen.' Ze wierp haar hoofd in haar nek en lachte luid. 'Wat is macht als je het niet gebruikt, magister? Jij en de andere gildeleiders staan onder ons. Maar hoe weten we dat jullie trouw aan ons zijn als we niet van tijd tot tijd vervelende dingen vragen?' 'U kent mijn trouw aan het land!' riep Taurus uit. 'Hebt u enig idee hoeveel werk er kruipt in die illusies die...' 'Nee, magister,' onderbrak vrouwe Elandrion vlijmscherp. 'Dat weten we niet. We hebben alleen jouw woord daarvoor. Hoe moeilijk is het werkelijk om...?' Om een of andere reden was dat de druppel. Taurus reikte. Hij reikte zoals hij nog nooit gereikt had. Hij nam haar bij haar schouders en liet haar knalhard tegen de muur gooien. Gruis en steentjes vlogen er van af. Helene stootte een uitbundige lach uit. 'Steentjes en gruis? Erg interessant, meester. Moet u daar extra moeite voor doen of komt dat vanzelf?' Taurus balde een vuist. Het ging automatisch. Haar armen werden hardhandig opzij gedrukt. Hij drukte haar plat tegen de muur, de armen zover mogelijk gesperd. 'Ik kan je beide armen breken,' gromde hij. 'Wil je dat? Ik kan ze helemaal tot moes laten drukken en het bloed over de hele muur verspreiden...' Haar zelfverzekerdheid taande. 'Het...is niet echt, meester. Zelfs als u dat doet...het is toch allemaal niet echt...' Hij cirkelde iets in de lucht. Het volgende moment werd de muur zachter...vloeibaar. Helene merkte dat ze opnieuw achteruit geduwd werd, de muur in. En die was akelig zacht geworden, als slijm. En wat zacht was moest ook warm zijn. Heet, zelfs. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de stenen alsmaar roder werden naarmate ze verder over haar armen vloeiden. Het was heet. Gloeiend heet. De muur zou zowel haar gevangenis als haar marteltuig worden: verkoold achtergelaten in het midden van een stenen muur. Niemand zou haar vinden... Het was te veel. Ze begon te gillen. Wanhopig probeerde ze haar armen uit de stomende blubber te trekken, maar tevergeefs. Er leek iets sompigs aan haar te trekken dat inmiddels ook haar benen te pakken kreeg. Ondanks haar tegenstribbelen verdween haar lichaam alsmaar verder de muur in. In een kwestie van seconden was alleen haar voorovergebogen hoofd nog buiten de muur terwijl de rest van haar lichaam in een groteske X-figuur in het gloeiende binnenste van de muur gevangen zat. Taurus kwam voor haar staan en trok haar aan haar haren omhoog. Ze sidderde van angst. 'Maar dit is toch wat je wilde?' merkte hij sardonisch op. 'Zo sterk ben ik nu...en sterker. Dit is geen plaats voor een edelgeborene als jij. Morgen ga ik met mijn vleugels oefenen op de beste Koningsillusie ooit. En jij gaat naar je paleis terug en je vertelt hier niets over tegen jouw heer. Heb je me goed begrepen?' Smartelijke ogen keken naar hem op. Ze leek vergeten te zijn hoe ze moest spreken.
Pas na twee of drie keer uitgebreid slikken slaagde ze erin om iets verstaanbaars te kwaken. 'Ik...ga niet naar het paleis...' Opnieuw gaf Taurus haar een mep op haar gezicht. Het kon hem niet meer schelen dat het met zijn echte hand was. 'Stomme koe! Je denkt toch niet werkelijk dat je de plaats van mijn assistent kan innemen? Die geef ik niet weg. In geen duizend jaar!' Helene lachte snuivend. 'Dat...denk ik ook niet. Ik denk...dat u me kan overheersen, meester.' Taurus bekeek haar: een zielig stukje mens, ingemetseld in een gruwelijke illusie. Als ze nog iets grijzer had geweest zou je haar voor een buste kunnen aanzien. 'Ik wil jou helemaal niet overheersen,' snauwde hij. 'Ik wil jou buiten de poorten van mijn gilde hebben. Dat is alles.' Ze keek naar hem op. Dit keer fonkelde er iets veel fellers in haar ogen. 'Nee, meester,' grijnsde ze van oor tot oor. 'U wil me helemaal niet buiten hebben. Integendeel. Dit...hier...is precies waar u me hebben wilt.' 'Ik wil jou niet meer zien!' 'Leugens!' blafte ze. 'Ik zei al dat ik snel leerde. Ik hoor u, meester. Ik hoor u. Die luchtbellen zijn troebel. U bent niet oprecht. U liegt!' Hij had geen antwoord. Ze keken elkaar aan. Jij ook, had hij willen zeggen. De hele tirade...hij had geweten dat het niet waar was. Wat voor reden ze ook had gehad om hem op te jutten, het was niet de waarheid geweest. Toch kon hij het niet zeggen. De beschuldiging woog te zwaar op hem. Hij kon haar slechts aanstaren. En de illusie in stand houden. Al bij al duurde het misschien nauwelijks tien seconden voordat ze haar ogen neersloeg. Maar het was voldoende geweest: ze wist wat hij wilde. Misschien zelfs beter dan dat hij dat zelf wilde... Hij liet de illusie los. Plotsklaps stond Helene niet meer in de muur gemetseld maar in een vreemde houding midden in de kamer. Teruggeworpen op haar eigen spieren stuikte ze ineen. Taurus knielde bij haar neer. 'Ik heb jou ook gehoord,' schimpte hij. 'Jankend als een bang varkentje. Jij wil niet door mij overheerst worden. Daar ben je te bang voor. Kijk je nu eens: je trilt van angst. En probeer die vlek in je kruis maar niet te verbergen: ik zie jou. Ik zie en voel jouw angst. Misschien heb je gelijk dat een deel van me jou niet wil laten gaan. De vraag is: durf jij met dat deel in een kamer blijven?' Hij wachtte niet op antwoord. In plaats daarvan stond hij op en beende hij de kamer uit. De deur sloeg achter zich dicht. ACHT De Koninklijke fanfare kroop traag door de straten van Elandrion. Taurus stond zoals elk jaar vooraan op de praalwagen. Zijn blik was hemelwaarts gericht. Daar doorkliefde de grootste illusie ooit het luchtruim: een zilverkleurige flits van een draak. Als een kwikzilveren slang gleed hij over de daken, omkrulde hij torens en scheerde hij langs schoorstenen. Opwinding joeg door Taurus heen. Dit was hij beoogd had. Een draak die zijn gelijke niet kende in heel Calandrië of zelfs de hele wereld. En hij, magister Taurus Krellinger, bracht het voor elkaar. Er hoorde applaus te zijn. Ogen hoorden uit te puilen. De menigte hoorde uitzinnig te zijn. De straten waren verlaten. De rij praalwagens kroop voort als een stroom droefgeestige maden. Ze waren onderweg naar het paleis. De draak zou daar al te zien moeten zijn. Daar kwamen ze aan op het Koningsplein. De menigte was er maar er keek niemand op of om. Het was alsof illusionisten vergeten waren. Marskramers prezen hun waren aan. Kwajongens haalden kattenkwaad uit. Een paar ridders in harnas waren in een symbolisch gevecht gewikkeld.
Het koninklijk gevolg keek lusteloos naar het geheel. Heer Elias leek half te slapen. Toch heerste er iets van doem over het tafereel. Taurus wilde zich verontschuldigen. Hij had de illusie niet afgekregen. Er waren problemen geweest. Dingen gingen niet zoals voorzien. Geef me meer tijd, heer. Het komt er wel. De grootste illusie ooit! Het lukte hem niet dat te zeggen. Hij stond nu onderaan het Koninklijke balkon. Niemand leek zich te bewegen. Heer Elias leek hem niet op te merken. Of toch? Langzaam fixeerden diens ogen zich op Taurus. Maar de herkenning verbeterde het humeur niet. Integendeel: er gleed iets duisters in het gezicht van de landsheer. Iets dat woede of afkeer had kunnen zijn. Taurus begreep het niet. Wat was er mis? Waarom was deze midzomerdag zo somber? Waarom leek hij schuldig aan iets onbenoemds te zijn? De kille ogen van heer Elias gleden langs hem heen naar de lucht boven de stad. Taurus volgde de blik...en verstijfde. In de hemel boven het Koningsplein was de zwartgrijs kolkende wolk gezien waarvoor vrouwe Elandrion hem zopas nog uitgescholden had. Het was vormeloos en hoekig; de bewegingen en geluiden sloten niet aan...waar waren deze? Waar waren Hanna en Felix? Op dat moment besefte hij dat de wolk iets anders verschool. Een andere vorm. Een silhouet dat met de seconde duidelijker werd. Het was de figuur van vrouwe Elandrion. Ze stond precies zoals ze in de kleedkamer had gestaan: naakt van kop tot teen, met haar rug naar het publiek en met kokette houding over haar schouder kijkend. Ze leek naar Taurus te knipogen. Dit kon niet. Dit moest een vergissing zijn! Heer Elias draaide zich weer naar hem, ziedend van woede. Hij wenkte zijn beul. Zijn handen en ogen moesten eraf. Voor straf...voor straf... Taurus's ogen schoten open. Hij baadde in het zweet. Wat was er gebeurd? Waar was hij? Toen vond hij het maanlicht in de ruimte. Hij was in zijn gilde. Zijn vaste slaapkamer. Het was nog geen midzomer. Het was een nachtmerrie geweest. Gewoon een nachtmerrie. Naarmate hij meer over de details nadacht besefte hij meer dingen die niet konden. Die draak was de eerste marktillusie geweest die hij ooit had gezien (en die een zodanige indruk had gemaakt op hem als zesjarig jongetje, dat hij ter plekke besloten had illusionist te worden). Het Koningsplein was groot, maar niet groot genoeg voor een riddertoernooi. En die blik van heer Elias... Met dat besef kwamen ook de herinneringen aan afgelopen dag weer binnen. En die waren zo mogelijk nog verontrustender dan de nachtmerrie. 'Godverdomme,' vloekte hij hardop. Wat had hij gedaan? In louter één dag was niet alleen zijn planning omver gegooid, hij had er ook een onvrijwillige leerlinge bij gekregen die niet kon overtuigd worden om het op te geven. Taurus liet zijn hoofd weer op het kussen zinken. Had hij werkelijk de vrouwe van Elandrion bedreigd met illusionisme? Had hij haar werkelijk geslagen? En had zij dat werkelijk toegelaten? Hij stond op uit bed en liep de kamer uit naar de gemeenschappelijke slaapzaal. Die werd doorheen het jaar vrijwel alleen gebruikt door personeel en enkele illusionisten op doorreis. In deze periode waren er regelmatig bedden te kort, maar ondanks alles had Taurus het niet over zijn hart gekregen om 'Helene' op de grond te laten slapen. Gelukkig kon er nog een bed geregeld worden. Het bed dat voor haar voorzien was stond wat afgezonderd. Ze sliep. Eveneens onrustig, zag hij. Nu hij opnieuw in haar nabijheid kwam toonde de synchronisatieband de gevoelens op haar lichaam. Hij las gevaar en spanning in haar lichaam. En ook iets van onderdanigheid. Dat laatste baarde hem zorgen. Het was een publiek geheim dat edelgeborenen snel verveeld waren. Illusionisme was
een ideale bliksemafleider: het gaf hen iets te doen en ze konden met wat ze geleerd hadden doorgaans simpele truukjes uithalen op feestjes. In dat opzicht was de vrouwe geen uitzondering. Maar Helene was anders. Koppiger, ja. Maar dat niet alleen. Sinds hij haar afgelopen vooravond echte angst had laten voelen was haar gedrag helemaal omgeslagen. Ze was nu respectvol en attent. En dat zinde hem helemaal niet. Hij hield niet van edelgeborenen maar ze hadden hun plaats in de stad. En die plaats had veel met reputatie van doen. Hoe had ze het ook weer gezegd? Er was een Helene en een vrouwe Elandrion aan haar? Hoe dan ook zou ze het absoluut niet prettig vinden moest dat ander kantje van haar openbaar gemaakt worden. Goed mogelijk dat hij dan alsnog zijn kop zou verliezen. De vrouwe – Helene – draaide zich om in haar slaap. Taurus voelde ergens het verlangen door haar haren te strelen. Hij durfde niet. Het zou niet gepast zijn. Dat zou op zijn minst vervelende vragen oproepen. Bijna onbewust ging hij met zijn rechterhand over zijn armband. Dat was nog eens een bijkomend probleem: ze had wel degelijk potentieel om geluidsillusioniste te worden. Voor zover hij kon inschatten was haar vermogen zelfs groot genoeg om assistent te worden. Hij had alleen een paar jaar in plaats van een paar weken tijd nodig om haar op te leiden. Intussen moest hij zich voorhouden dat haar gebrek aan kennis of oefening niet inhield dat ze stom was. De verbinding tussen zijn armband en haar halsband was een tweesnijdend zwaard. Ja, het liet hem toe sneller en beter in te spelen op haar gevoelens en wat ze zag. Maar dat ging evengoed de andere kant op: haar potentie als geluidsillusioniste had eveneens voordelen. Zoals leugens herkennen. Terwijl hij haar bekeek vroeg hij zich af hoe ze dat voor elkaar had gekregen. Iemand moest het haar geleerd hebben. Maar hoe kon het dan dat ze niet wist wat die 'luchtbellen' waren? Waarschijnlijk was dat niet waar geweest. De mogelijkheid om leugens te herkennen was natuurlijk van onschatbare waarde voor iemand in haar positie. Wat heer Elias had laten uitschijnen als een frivole hobby had hem ongetwijfeld al heel wat voordelen opgebracht aan onderhandelingstafels met stadshouders en landheren. Zou Graham haar dit aangeleerd hebben? Het leek hem onwaarschijnlijk. Leugens herkennen was een klasse drie illusie. Dat zou hij moeten opgemerkt hebben toen hij het certificaat tekende. En dat betekende dat Graham naar iedereen – inclusief zijn eigen magister – had laten uitschijnen dat hij vrouwe Elandrion simpel vermaak aanleerde. Hah! Opnieuw draaide Helene zich om in haar slaap. Ze leek onrustig te slapen. Haar lichaam kronkelde wat in een poging zich goed te leggen op de matras van stro. Taurus bleef doodstil staan om haar niet wakker te maken. Zijn gedachten bleven echter malen. Er was immers nog datgene waar hij niet aan had willen denken: dat ze gelijk had gehad. Hij wilde haar niet weg hebben. Hij wilde niet dat ze het op zou geven. Maar wat hij wel wilde bezorgde hem ijskoude rillingen. Er klonk een zucht vanuit het bed. En vervolgens een mompeling. 'Geheim,' ving hij op. Dan iets dat als verborgen of verboden klonk. Taurus schrok op. Inwendig zichzelf vervloekend deed hij bijna de synchronisatieband uit. Dat zou een slecht idee zijn: die schok zou haar minstens wakker maken. Maar hij had een fout gemaakt door in deze stemming in haar nabijheid te komen. Ook al was ze geen volleerd gevoelsillusioniste, de nabijheid en stemming werd alsnog overgedragen. De reden dat ze onrustig sliep zou heel goed een overdracht van zijn gevoelens op haar halsband afkomstig kunnen zijn. Geruisloos begon Taurus naar de uitgang van de zaal te sluipen. Hij had echter nauwelijks een paar stappen gezet toen... 'Nee...' Het was niet echt een uitspraak. Meer een soort zucht of zelfs een smeekbede. In het schemerdonker kon hij echter niet opmaken of ze nu wakker was of niet. Hij bleef
staan. Toen er verder niets volgde gluurde hij over zijn schouder. Ze lag nog altijd onveranderd. Wat hij kon opmaken van haar gevoelens versterkte bij hem het idee dat ze nog sliep: bij slapende mensen zijn die relatief rustig. Taurus aarzelde. Hij stond temidden van vele slapenden in de slaapzaal. Zijn ogen waren inmiddels aan het halfduister gewend. Iemand die pas zou wakker worden of binnen zou komen zou hem nooit herkennen. En dan nog zou hij alsnog kunnen zeggen dat hij even kwam kijken hoe zijn pupil sliep. Nog terwijl hij dat dacht doemden andere ideeën op in zijn geest. De synchronisatieband bracht dingen over. Doordat de hare een halsband was zelfs meer dan gemiddeld. En doordat ze sliep was de natuurlijke weerstand die ieder mens tegen externe invloeden had lager dan anders. Hij had het...leuk gevonden wat hij haar die avond had aangedaan. Het was begonnen als een pesterij. Iets om haar te provoceren op te stappen. Maar zo reageerde ze niet. En toen hij haar in illusie tegen de muur had gepind...zij was niet de enige geweest die dat opwindend had gevonden. Zijn opmerking om haar naakt af te laten ranselen was natuurlijk bluf geweest – er was in het hele land niemand te vinden die dat zou wagen – maar het had een duidelijke invloed gehad op haar gevoelens. Alsook op zijn eigen lid. Vrouwe Helene kreunde zachtjes in haar slaap. Het klonk zoet. In het duister kon niemand Taurus's mond tot een lach zien plooien. De feeks, dacht hij voorin zijn geest. Dat hooghartig toontje is gewoon een lokroep. Je wil gewoon op je plek gezet worden. Niet met een poepchique titel aangesproken worden maar tegen de muur gedrukt worden en stevig geneukt worden. Met een arm om je keel en je kleren van je lijf gerukt... De volgende kreun was onmiskenbaar van geilheid. Taurus's mond was droog. Zijn pik was zo hard dat het pijn deed. Zou hij toch niet naar haar toe gaan? Bij haar in bed kruipen? Nee! Sprak hij zichzelf in gedachten ernstig toe. Dit ging niet eens meer over zijn kop eraf: heer Elias zou hem wekenlang laten martelen moest dat bekend worden. Erger nog: het zou een blaam op het illusionisme werpen! Hij beet op zijn tanden. Dit is een illusie, dacht hij tegen zichzelf. Het publiek entertainen. Al weet het publiek het in dit geval niet. Dat lukte om hem ietwat te kalmeren. Zolang hij niets deed kon niemand hem iets doen. Per slot van rekening raakte hij haar niet aan. En dus... ...zou hij haar kwellen. Haar de meest vreselijkste klusjes opgeven. Haar openlijk vernederen tegenover anderen. Hij zou haar gevangen zetten in haar rol van anonieme leerlinge. Hij zou het feit misbruiken dat ze de regels van het gilde niet kende. Ze zou breken. Die facade van vooringenomenheid zou vallen. Niet tijdelijk, maar voor altijd. Hij zou haar aan een leiband door de straten slepen en deze op een zilveren dienblad aan heer Elias terugbezorgen. Wie weet zou deze wel meer vrouwen bij hem voor “opleiding” sturen. Taurus rilde bij de gedachte. Maar het was eerder een rilling van afschuw. Helene had al slapend reeds aangevoeld wat hij nu besefte: er was iets duisters in hem gevaren. En dat “iets” had niet alleen een merkwaardige aantrekkingskracht op de slaapster. Diens ademhaling klonk alsmaar dieper en sensueler. Taurus merkte dat hij seksueel meer opgewonden was dan hij in lange tijd geweest was. En dat baarde hem zorgen. Hij moest hiermee stoppen! Plots klonk er een verstoorde mompeling uit het bed. Helene was wakker. Taurus reageerde instinctief: snel trok hij een illusie op waardoor het leek dat hij onzichtbaar was. Helene richtte zich op. Zelfs in het halfduister was het duidelijk dat ze iets vermoedde. Ze had haar hand om haar halsband. 'Is daar iemand?' vroeg ze luidop. Taurus antwoordde niet. Zeer voorzichtig zette hij
een stap achteruit. Helene keek vanuit haar bed rond in de zaal. Nog steeds zag ze hem niet. Hoewel Taurus al zijn aandacht bij het in goed in stand houden van de illusie hield merkte hij toch hoe al haar emoties op scherp stonden. '...Meester?' vroeg ze aan de – voor haar – slapende zaal. Hij gaf geen antwoord. Achter hem lonkte de deur. Helene leek te twijfelen om op te staan uit bed. Maar toen leek ze ervan af te zien. Ze legde zich weer plat neer op haar bed. Taurus sloop de hoek om...en slaakte een zucht van verlichting. Ze had hem niet ontdekt. Dat was het belangrijkste. Snel haastte hij zich terug naar zijn eigen vertrekken. En meer nog: buiten het bereik van de synchronisatieband. NEGEN De volgende ochtend was de gildehal al merkbaar voller dan in het voorjaar. Illusionisten die op het platteland of voorsteden actief waren zochten hun heil in de hoofdstad. Hoewel nog dertien dagen tot de langste dag van het jaar was het lang niet denkbeeldig dat herbergen al volgeboekt waren. Bovendien was de aanloop naar het feest voor velen ook de moeite waard. Het gilde mocht dan wel een oefenruimte hebben buiten het bereik van de ogen van de stadsmensen (de 'normalen', zoals illusionisten diegenen zonder de gave vaak noemden), toch waren ook de straten best interessant. Veel gesprekken aan de tafels gingen dan ook over gelegenheden, bezienswaardigheden en kleinere feestjes. Schetsen werden vergeleken en kleine demonstratietjes gehouden. Taurus negeerde het geroezemoes. Hij passeerde hen om uiteindelijk bij Hanna bij aan de ontbijttafel te schuiven. Felix en Helene waren nergens te bekennen. 'We gaan vandaag verder met de training,' zei hij terijl hij zich enkele sneden van de homp brood in het midden van de tafel afsneed. 'Helene zal Felix observeren.' Hanna knikte bedenkelijk. 'Helene kan niet eens nabootsen, meester. U weet dat dit haar...niet te veel zal helpen?' Hanna was altijd al snel van begrip geweest. Felix mocht dan net iets beter zijn in illusionisme, Hanna won het met glans als het om mensenkennis ging. En met vrijwel alle stoelen bezet door hongerige illusionisten, leerlingen en apprentices was het wijs niets verkeerd te zeggen. 'Ik weet het,' antwoordde hij even neutraal. 'Hetzelfde idee blijft van kracht. Ze moet ontmoedigd worden. Later op de dag zal ze zelf wel inzien dat ze haar tijd aan het verliezen is.' Hanna leek even iets te willen zeggen maar deed dat toch niet. In plaats daarvan liet ze een gevoel licht opflitsen. Ze geloofde het niet. De vrouwe was er veel te koppig voor. Hij seinde een kort gevoel van somberheid en instemming terug. Met een vleugje berusting erbij. Ook – gevoelens zijn moeilijk te sturen – seinde hij iets van zijn gevoelens voor haar door. Haar antwoord echoëde dit. Als hij niet beter wist zou hij denken dat ze zijn haat goedkeurde. De rest van de maaltijd verliep redelijk normaal. Af en toe vroeg Hanna iets over de koningsillusie of hun posities op de praalwagen. Het leek bijna een gewone ochtend... Een goed uur later stonden Taurus, Hanna, Felix en Helene op de binnenplaats. De drie illusionisten stonden op een plank waaronder een blokje hout gelegd was. 'Het is praktisch onmogelijk om een meervoudige illusie te maken terwijl je je verplaatst,' legde Taurus uit aan Helene. 'Het is vooral daarom dat we op praalwagens staan. Vergis je daar niet in: die koetsiers zijn onze ogen. Wijzelf zien nauwelijks meer
dan het kleine stukje lucht waarin we de illusies projecteren. Zij zorgen ervoor dat we nergens tegen botsen. En wat is de basisregel van illusionisme?' Helene aarzelde onder de plotse vraag. 'Felix?' vroeg Taurus meteen. 'Het is niet echt...het is een bedrieging van de zintuigen,' dreunde Felix plichtsgetrouw op. 'Dank je. En dat, meisje, is van groot belang. Illusies zijn fragiel. Geef een illusionist onverwacht een klap voor zijn kop terwijl hij bezig is en de illusie verdwijnt meteen uit de geesten van de toeschouwers.' 'Ik snap het,' mompelde Helene. Haar blik op de gammele planken gaf aan dat ze niet begreep waarom het aangehaald werd. 'Daarom deze planken,' ging Taurus verder. 'De straten van Elandrion zijn hobbelig, de paarden zijn niet altijd even tam en de toeschouwers...laat ik het er maar op houden dat die niet altijd even dankbaar zijn.' 'Wat bedoelt u, meester?' vroeg Helene. Taurus kon een glimlachje niet onderdrukken. Hij had gehoopt dat ze dat zou vragen. 'Er zijn altijd wel kwajongens bij,' legde hij uit. 'Ieder jaar is er wel iemand die ons uit concentratie probeert te brengen. Ze roepen om aandacht te trekken, proberen op de kar te klimmen of ze gooien wel met dingen. Allemaal om...' 'Ze gooien met dingen?' riep Helene verbaasd uit. 'Twee jaar terug had iemand een rotte tomaat in mijn kleding gegooid,' merkte Hanna fijntjes op. 'Recht in mijn corset. Ik merkte het pas aan het einde van de dag.' Felix keek verbaasd. Hij wilde iets gaan zeggen maar Taurus was hem voor. 'Natuurlijk hebben we escort van de wacht. En herrieschoppers worden doorgaans wel goed opgespoord, heb ik me laten vertellen. Maar hoe dan ook moeten we waakzaam blijven. En mag onze concentratie niet gehinderd worden door oneffen terrein. Vandaar deze oefening.' De verbluffing was op Helene's gezicht af te lezen. 'Dus jullie gaan een illusie oproepen terwijl jullie op die gammele plankjes staan?' 'Tijdens de Koningsillusie staan we ook op een gammel plankje,' antwoordde Taurus. 'O ja...en nog één ding...' Hij stapte van zijn plank af en liep naar Felix. 'Ik geef mijn synchronisatieband door aan Felix. Dit zal even vreemd voelen, maar dat is normaal. Felix heeft affiniteit met geluid, net als jij. Alles wat hij kan zou jij, als je sterk genoeg bent, ook moeten kunnen. Probeer hem niet na te doen. Dat lukt je toch niet. Maar observeer. Probeer erachter te komen waarom hij doet wat hij doet en hoe die dingen overkomen. Akkoord?' De wereld implodeerde en hervormde zich weer tot normaal toen Taurus de armband uitdeed. Voor Felix was de sensatie waarschijnlijk gelijkaardig terwijl hij deze om zijn pols deed. 'Vrouwe,' sprak Felix wat benepen plechtig. 'Ik...euh...als het goed is zou u moeten merken hoe de geluiden die ik voortbreng zich...euh...verhouden in de lucht. Als...euh...' 'Als luchtbellen, meester?' vroeg Helene lieflijk. Ze had er duidelijk schik in dat Felix rood aanliep bij de aanspreking. 'Assistent...laat die etiquette achterwege,' bromde Taurus. 'We zijn hier niet aan het hof.' 'Ach, laat hem,' teemde Helene. 'Wij vinden het wel zo prettig dat beleefdheden niet voor iedereen onbestaande zijn.' Taurus kwam voor haar staan. 'Er is hier geen “wij”, prinses. Alleen een stomme leerlinge die hoopt het op veel te korte tijd tot vleugelman te schoppen.' 'Dan stel ik voor dat we niet onnodig veel tijd verdoen aan deze discussie,' kaatste Helene gladjes terug. Taurus zette nog een stap dichterbij; ze stonden nu zowat oog in oog. Hij reikte naar
haar. Het waren geen twee ijskoude handen die aan haar huid schraapten. Ze gingen niet langzaam van haar navel omhoog tot aan haar nek. Het voelde alleen maar zo. 'Pas op,' siste hij zachtjes. 'Denk maar niet dat ik die band nodig heb om jou op je plek te zetten!' Het gevoel of het dreigement bracht haar even uit haar rol. Ze herstelde zich echter. 'En denk jij maar niet dat ik niet weet dat je vannacht aan mijn bed stond,' antwoordde ze zacht. 'Ik zag je weliswaar niet, maar dat gevoel van ontspanning zodra je de kamer uit was, was onmiskenbaar.' Taurus bevroor. 'Belachelijk,' schimpte hij. 'Bedenk uw positie...magister.' Hij antwoordde niet. Hij wist wanneer hij verslagen was. Maar dit was niet het einde. Toen werd hij zich ervan bewust dat Felix zijn aandacht probeerde trekken. Door die band was het onvermijdelijk dat hij alles perfect had meegekregen. Hij draaide zich om en keek zijn vleugelman streng aan. 'We beginnen met de oefening,' zei hij. 'Focus je op mij. En laat Helene je niet afleiden.' TIEN Tegen dat de zon over haar hoogtepunt heen was waren de drie illusionisten bekaf. Voor Taurus leek het plein te dansen. Ze waren begonnen met het oproepen van een doorzichtige kopie van de draak van het voorgaande jaar. Vervolgens had hij die iets laten krimpen, de lange haren door schubben vervangen en er twee enorme vleugels uit laten groeien. Vooral dat laatste gaf onenigheid. Felix was snel weg geweest met geluiden van gelijkmatig flapperende vleugels van dergelijke spanwijdte. Maar Hanna zat er telkens volledig naast. De glijdende bewegingen van het draakje moest een soort indringend flapperend gevoel opwekken. En dat lukte maar niet. Op zijn best leek het alsof de menigte elke twee seconden een klap van een onzichtbare vleugel kreeg. 'Laten we maar ophouden,' riep Taurus tenslotte uit. Hij had een stekende hoofdpijn van de concentratie en zijn nek deed pijn van het omhoog kijken. Nauwelijks was hij op een nabij gelegen bank gaan zitten of er kwam een ijverige leerlinge aanbieden om zijn nek te masseren. Hij stuurde haar met een handgebaar door naar zijn vleugels en wenkte Helene. 'Weet je hoe je moet masseren?' vroeg hij futloos. Ze knikte en ging achter hem staan. 'Dat was erg indrukwekkend, meester,' zei ze warm. Haar vingers begonnen de stijve spieren in zijn nek te kneden. Het voelde alsof ze er ervaring mee had. 'Dank je,' mompelde hij. Zijn gedachten zaten nog bij de stampende beweging die ze moesten zien te simuleren. Dat zou natuurlijk alleen maar nodig zijn als ze de draak vlak over de mensenmassa lieten scheren. Misschien op dat moment twee of drie krachtige slagen ten uitvoer laten brengen? Het was belangrijk dat Hanna op het precieze moment... '...bijna gestuurd worden door u. Klopt dit, meester?' Taurus zuchtte. 'Dit is niet het moment om vragen te stellen,' mopperde hij. 'Ga gewoon door met masseren. En in stilte. Ik moet denken.' Haar aanrakingen werden ruwer. En af en toe leek ze hem wel expres pijn te willen doen. Snel reikte hij naar haar, nam controle over haar handen en gaf aan hoe ze het moest doen. 'Zo...en niet harder. Zorg dat ik het niet nog een keer moet zeggen.' Hij zette zich schrap voor een flauwe opmerking of dergelijke. Die kwam niet. Haar handen dreven zonder weerstand de pijn uit zijn nek. Het eten werd buiten gebracht en genuttigd. Helene en Hanna gingen zich binnen even opfrissen. Dat gaf Taurus mooi de kans even met Felix te praten.
'Hoe doet ze het?' vroeg hij. Felix keek zuur. 'Hoe doet ze wat? Toekijken hoe wij werken? Ons met steentjes bekogelen terwijl we aan de illusie werken? Uw nek masseren? Wel...ik zou zeggen dat ze dat laatste wel goed doet.' 'We gingen haar proberen op andere gedachten te brengen, Felix. Dat is wat ertoe doet.' Felix zuchtte. 'Ik ben een lafaard,' zei hij. 'Ik zie wel wat jullie doen. Dat van die rotte tomaat was een leugen. En wanneer was de laatste keer dat iemand op onze praalwagen is proberen klimmen?' 'Lang geleden. En wat dan nog? We zorgen dat ze het opgeeft, jongen. Het is jouw positie die bedreigd is.' 'U en Hanna hebben het gemakkelijk: u hebt uw positie als magister en Hanna is edelgeborene. Ik ben maar een simpele bakkerszoon. Mijn familie zou me onterven als ik ik het zou wagen haar met haar voornaam aan te spreken.' Taurus keek hem aan. Hij zag aan Felix dat die veel banger was dan hij liet uitschijnen. Ook voor hem was midzomerdag iets waar hij lang naar uitkeek. Maar tegelijk durfde hij dat niet uitspreken. Niet in staat iets nuttigs te zeggen vroeg Taurus de synchronisatieband terug. Terwijl ze de zilverkleurige band verwisselden zei hij: 'Het valt me op dat je heel anders praat als zij erbij is. Je weet toch dat we hier niet aan rangen doen?' Felix keek moeilijk. 'Hier niet...maar elders wel. Mijn familie is trots op me dat ik voor het paleis mag optreden. Echt...ze zouden me vermoorden als ik vrouwe Elandrion zou behandelen zoals u haar behandelt.' 'Je kan je ook afvragen wat er gebeurt als we allemaal lief en aardig tegen de edelen zouden doen. Wie gaat de Koningsillusie dan opwekken? Heer Elias en zijn lakeien?' 'Ze is niet zo slecht als u denkt,' antwoordde Felix. Maar Taurus hoorde het nauwelijks. Hij moest plots aan Graham denken. Die had haar aangeleerd leugens te doorzien. Maar wat nog meer? Hij moest hem dringend spreken. 'Ik geloof dat hij ergens in de Westerwijk zit,' antwoordde Felix toen hij daarnaar vroeg. 'Hij had toch de leiding over de explosies?' Taurus knikte. Niet onbelangrijk. Toch was het van groter belang dat ze onder vier ogen spraken. Snel wenkte hij een leerling en gaf hem de opdracht Graham op te sporen en naar de gildehal te brengen. 'Mag ik vragen waarom u hem nodig hebt, meester?' vroeg Felix. Taurus gebaarde hem te zwijgen: de vrouwen waren teruggekeerd. Nog een kwartier later stond Helene – alias: vrouwe Elandrion – op een gammel plankje op een stok te wiebelen. Elke paar seconden zwaaide ze met haar armen om haar evenwicht te herwinnen. 'Dit is niet eerlijk!' bibberde ze. 'Jullie stonden op een vierkante stok...dit wiebelt veel meer!' 'We laten jou ook iets veel gemakkelijker doen,' kaatste Taurus terug. 'En nu: zingen!' 'Ik zing dat lied niet! Dat is belachelijk!' 'Dat is het hele punt!' snauwde Taurus. 'Elke illusionist loopt het risico zich belachelijk te maken. En voor een veel groter publiek dan dit handjevol mensen. Iedereen heeft wel eens een illusie uit elkaar zien vallen omdat hij moest niezen. Of waarbij je voor een volle markt plots merkt dat je totaal niet meer aangesloten bent op de illusie van een ander. Dat gebeurt bij iedereen vroeg of laat. Het enige dat we ermee kunnen doen is ons ertegen wapenen. Zoniet groeit die angst alsmaar tot we uiteindelijk de straat niet meer op durven. Vandaar dat we hier altijd in de binnenplaats oefenen. Iedereen maakt hier fouten. Dat maakt het draaglijk. Heeft meester Graham je dat niet bijgebracht?' De manier waarop ze wegkeek zei wat dat betreft genoeg. Verdomme...hij zou meer dan een woordje met die kerel moeten wisselen.
'Waarom per se dat liedje?' probeerde ze nog. 'Omdat het een herkenbare melodie heeft, je het goed kent en we het praktisch altijd gebruiken.' 'Ik zei niet dat ik het goed ken.' Taurus keek naar Felix. Die knikte ter bevestiging, al durfde hij Helene niet recht aan te kijken. 'Je kent het goed genoeg,' merkte Taurus gladjes op. 'Begin nu maar. Je gaat hier echt niet weg voordat je een volledige klokslag gezongen hebt. Je wilde toch meehelpen met de koningsillusie? Nou...laat dan maar zien dat je de kracht hebt om zo lang geconcentreerd te blijven.' Helene trok een vies gezicht. Toen begon ze op onwillige toon te zingen. 'k ben een troubadour op zoek, naar 'n lief om van te houwe. 'k passeerde slot kasteel paleis, En wuven kwam'n al gouwe. Geef mi maar een goed gravin, Om lekker van te houwe. Maar zi begonne mi te kijven, En ik wilde ni blijven. Hanna kon een giechel niet onderdukken. Ze genoot meer van de situatie dan ze probeerde te laten blijken. Toch was het eigenlijk niet zo slecht. Het was duidelijk niet de eerste keer dat vrouwe Elandrion zong, hoewel het waarschijnlijk wel de eerste keer dat ze iets uit volkse herbergen ten gehore bracht. 'Sta daar niet zo,' berispte hij toen Helene's giftige blik op Hanna aanhield. 'Je kent de andere coupletten eveneens!' En Helene vervolgde: 'k ben een troubadour op zoek, naar 'n lief om van te houwe. 'k passeerde slot kasteel paleis, En wuven kwam'n al gouwe. Geef mi maar een markiezin, Om lekker van te houwe, Maar zi wilde 'em er ni in, En ik wilde ni blijven. Er klonk zowaar enthousiasme in haar stem. Taurus moest toegeven dat ze het, gezien de omstandigheden, prima bracht. Moest ze op een stevig podium staan zou ze waarschijnlijk applaus oogsten. Ook voorbijgangers leken hun ogen gespitst te houden om te horen hoe deze leerlinge het ervan af bracht. 'k ben een troubadour op zoek, naar 'n lief om van te houwe. 'k passeerde slot kasteel paleis, En wuven kwam'n al gouwe. Geef mi vrouwe Elandrion, om lekker van te houwe, Zi lachte lief en wreed en zei. Weet wat here Elias has gedoan, gi wille hier ni blijven. Ik kroop snel uit der venster weg. En in d'nachtlijke koude.
'k ben een troubadour op zoek, naar 'n lief om mee te trouwe. Maar alras waarschuw ik u voor di Elandrionse vrouwe. Gi wille doar ni blijven. Taurus keek om zich heen. Felix was zowaar ingevallen en had het laatste couplet met haar mee gezongen. Hij was ook niet de enige: ook anderen keken openlijk vermaakt, ondanks – of net omdat – Helene het er zo moeilijk mee had om op de balk gebalanceerd te blijven staan. 'Zie je wel dat je het kent?' zei Taurus nukkig. 'Voor wat het was, was het niet slecht. Maar illusioneren is moeilijker dan zingen, en de geringste fout in concentratie brengt alles om zeep. Je stem brak niet minder dan vijftien keer, Helene. Dat is veel te veel. Opnieuw!' Helene protesteerde: 'Ik deed mijn best!' 'Verdomme!' brulde Taurus, plotseling kwaad. 'In een illusie is één fout al te veel. Één flater is voldoende om maanden voorbereiding teniet te doen. Wij zijn illusionisten. Wij maken geen fouten! Denk je dat je het met de meesterillusie kan veroorloven om ook maar één keer je concentratie te verliezen? Opnieuw! Tot het perfect is!' De stilte die uitbrak was voelbaar. De enkele omstaanders herinnerden plots hun taken weer. Felix en Hanna keken beschaamd weg. Zelfs Helene keek aangedaan. 'Meester. U kan niet van me verwachten...' 'Dat kan ik wel en dat doe ik ook!' snauwde Taurus. 'We hebben dertien dagen om een koningsillusie op touw te zetten. Als je wil helpen moet je zorgen dat je er klaar voor bent. We hebben een reputatie om hoog te houden. Het publiek komt van overal in het land en zelfs daarbuiten. Duizenden mensen! Voor hen is “we deden ons best” niet goed genoeg. Het moet perfect zijn. En het zal ook perfect zijn. Met of zonder jou.' Hun blikken kruisten. “Is dat hoe je het wil spelen, magistertje? Me buiten pesten?” leken haar ogen te zeggen. Hij beantwoordde die blik ijskoud: “niemand zal me in de weg lopen, prinses. Ook jij niet.” Toen haalde ze haar schouders op, schraapte haar keel en herbegon: 'k ben een troubadour op zoek... Taurus wendde zich af. Felix was naast hem komen staan. 'Is dit wel wijs, meester?' vroeg hij. 'Ik weet dat een vleugel niet openlijk tegen zijn leermeester dient in te gaan, maar...' 'Doe dat dan ook niet.' Toen Taurus de verongelijkte blik van Felix zag zuchtte hij. 'Je weet best dat ik gelijk heb,' voegde hij er op zachtere toon aan toe. 'Als je een beter idee hebt is dit het moment om het te zeggen. Is dat zo?' Felix schudde zijn hoofd. 'Ik wijs er alleen maar op dat u een erg gevaarlijk spel aan het spelen bent, meester.' Taurus keek naar het gammele “podium” van waarop vrouwe Elandrion voor de tweede maal het spotlied tegen de adel aan het zingen was. 'Ik weet het,' antwoordde hij. 'Maar we hebben geen keus.' Op datzelfde moment zag hij aan de poort van het gilde een bekend figuur aankomen. De man was in donkergrijs, met een puntig baardje en voorzichtige ogen. Graham. ELF 'Ik ben blij dat je gekomen bent, Graham,' begroette Taurus, op hem toelopend. 'We hebben een ernstige situatie.'
Graham schudde de uitgestoken hand. 'Ik ben zo kortelings mogelijk gekomen, magister. U schijnt wat beletsel te hebben met een oud-leerling?' Taurus lachte minzaam en begon de mentor weg te leiden van de binnenplaats. Het leek hem beter om deze zaak onder vier ogen te bespreken. Al bij al had Graham een erg hoge dunk op van de adel, al mocht God weten hoe dat gekomen was. Een half uur later staarden magister en mentor afwezig naar een lege karaf wijn in de bureau van Taurus. 'Een penibele situatie,' zei Graham op ietwat lijzige toon. 'Me dunkt dat de capaciteiten van vrouwe Elandrion inderdaad inadequaat zijn om een klasse vijf illusie te assisteren. Dit dienen wij haar op een diplomatieke wijze duidelijk te maken om consequenties te vermijden.' 'Ik vrees,' zei Taurus traag, 'dat vrouwe Elandrion immuun is voor die “diplomatieke wijze”. Ze is niet op andere gedachten te brengen. Verdomme...zelfs heer Elias kan het niet!' Graham keek alsof hij heiligschennis pleegde door zelfs maar te suggereren dat hun heer niet perfect was. Maar Taurus zette door: 'Ze heeft een cursus gevolgd bij jou. Daaruit heeft ze het idee gekregen dat ze dit aan zou kunnen, ook al is dat niet zo. Het lijkt me dan ook dat jij haar het beste kan duidelijk maken dat ze maar een andere hobby zoekt.' 'Ik vrees dat de casus ietwat moeilijker ligt, magister,' merkte Graham op. 'De vrouwe heeft een leergang bij me gevolgd. Maar het was geen vleierij dat ze potentie heeft, magister. Mits juiste omstandigheden acht ik haar er best toe in staat.' Taurus plakte een platte vuist op tafel. 'Man! Het is dertien dagen voor midzomer. Dit zijn niet de juiste omstandigheden,' spuwde hij. Toen zocht hij naar woorden. Het was moeilijk om fatsoenlijk boos te zijn met een half beneveld hoofd. 'Dat weet je goed genoeg. Ze denkt Felix te vervangen. Waarom denkt ze Felix te vervangen?' Het viel Taurus op dat Graham wegkeek voordat hij antwoord gaf. 'Ik...vrees dat ik geen inzicht heb in de denkpatronen van de vrouwe. Hoe zou ik dat moeten weten?' 'Denk na, man! Jij bent diegene die haar die cursus hebt gegeven. En je bent geluis...geluidsillusionist.' Het woord bleef aan zijn gehemelte kleven. 'Jullie hebben een zekere mate van vertrouwen. Naar jou zal ze luisteren.' 'Dat moet ik ontkrachten, magister. Tijdens die lessen was de vrouwe steeds zakelijk en afstandelijk. Ik leerde haar slechts wat ik kon. En niets meer.' Taurus was in de verleiding hem voor de voeten te werpen dat hij haar wel geleerd had om leugens te onderscheiden. Hij besloot het niet te doen. Al was het maar omdat ruzies niet zouden helpen. 'Toch wil ik dat je met haar praat,' zei Taurus. 'Ze wil evengoed als wij dat het midzomerfestival een succes word. Praat op haar in. Als ze werkelijk zo vastberaden is, stel haar dan een uitgebreidere cursus voor na deze periode. Maar je weet best dat de stad een gekkenhuis is in de maand voor midzomer. Niet alleen voor ons. Waarom komt ze daar uitgerekend nu mee af?' 'Ik vrees dat ik daarop het antwoord schuldig moet blijven, magister.' Taurus knikte afwezig. Het was een retorische vraag geweest. 'Goed...daarover gesproken...hoe staat het met de voorbereidingen in de Westerwijk? Zijn de voorbereidingen voor het vuurwerk in orde?' Het was bijna twee uur later voordat Taurus vrouwe Elandrion liet ontbieden. Taurus had er bij zijn vleugels op aangedrongen dat “vrouwe Elandrion” zich op diende te maken en moest opletten niet gezien te worden voordat ze zich aandiende. Het leek Taurus het handigste vooralsnog niet te vermelden hoe ze de vrouwe precies behandelden. Graham leek hem wat té vormelijk naar de adel toe. Hij kreeg gelijk: Helene was nauwelijks in de bureau binnengekomen of Graham boog gelijk als een knipmes. Het kruiperige gedoe irriteerde hem. Dat Helene er bijna
merkbaar van genoot nog meer. 'Wil u alstublieft plaatsnemen, vrouwe,' onderbrak Taurus Graham toen die laatste een uitgebreid gesprek over vormelijkheden leek te willen opzetten. 'U kent ongetwijfeld meester Graham nog?' 'Vanzelfsprekend,' antwoordde de vrouwe. 'Naar wij weten was u diegene die het certificaat tekende die bevestigde dat wij onszelf illusionist mogen noemen.' 'Illusionist-leerling,' corrigeerde Taurus. 'Illusionisme behelst meer dan wat u in deze cursus geleerd hebt. Nietwaar, meester Graham?' 'Dit is technisch correct,' gaf Graham schoorvoetend toe. 'Ik vrees dat u iets vooruit loopt op uw kennis wat betreft een klasse vijf illusie, mijn vrouwe. Een...Koningsillusie, zeg maar.' 'Ik heb het certificaat erop nagelezen. Van de aangeleerde technieken zit niets boven klasse twee,' viel Taurus bij. 'Met het meeste in klasse een. Enkelvoudige illusies, vrijwel allemaal binnenshuis en op één persoon gericht. Met alle respect, vrouwe, maar ik begrijp uw vasthoudendheid niet om nu al te helpen een Koningsillusie op te wekken. Ik heb er met uw voormalige mentor over gesproken maar ook hij weet niet waar u dit idee vandaan haalt.' Het was niet helemaal de waarheid. Graham had er niet te veel over willen vertellen. Hij had de confronterende vragen steeds ontweken, bijna alsof hij de vrouwe beschermde. 'Wij leren snel, magister,' antwoordde Helene koel. 'En wij menen dit reeds vermeld te hebben.' Graham kuchte. 'Ik...moet toegeven dat het denkbaar is dat ik wat overmatig enthousiast was wat betreft uw capaciteiten, mijn vrouwe. U hebt het potentieel. Maar mogelijk heb ik nagelaten te duiden welk een parcours u daarvoor dient af te leggen.' 'Wij danken u, meester Graham,' sprak Helene. 'Maar dit heeft magister Taurus reeds...erg expliciet duidelijk gemaakt. Wij dachten toch echt ten antwoord gegeven te hebben dat wij snel leren. Zoals u ook deze middag hebt kunnen beamen. Wat voor zin heeft het om mijn voormalige mentor hierbij te halen? Moet ook hij aanschouwen dat om illusionist te worden, men op een wankel podium drinkliederen dient te esclameren?' Graham's mond viel open van verontwaardiging. 'Taurus!' riep hij uit. 'Wat denk je...' 'Hou je mond en ga zitten!' snauwde Taurus. Dan, tegen Helene: 'Dat opdrachtje was om je er een idee van te geven wat voor ongelooflijke moeite er nodig is om een koningsillusie op te wekken. Ik had gehoopt dat het eerder zou doordringen, maar dat is blijkbaar niet zo. Daarom heb ik Graham laten komen.' 'Om ons weg te laten sturen?' 'Om je een tegenvoorstel te doen,' kaatste Taurus terug. 'We kunnen je nu niet helpen. Het spijt me namens de hele gilde, maar het is nu eenmaal zo: de voorbereidingen voor midzomerdag vereisen al onze aandacht. Daarentegen zal, zo u wil, Graham klaarstaan om na midzomerdag u te helpen om ervoor te trainen. U leert op uw eigen tempo, met een leraar die meer geduld en zin voor etiquette heeft. Zo u hem diezelfde wilskracht demonstreert die u daarstraks hebt laten zien, is het niet denkbeeldig dat u over enkele jaren – ja, of zelfs al volgend jaar – effectief kan staan waar u wil staan. In naam van de reputatie van ons gilde vraag ik u dit te overwegen.' Er was iets aan dat glimlachje van haar. Hij wist het antwoord al nog voordat ze haar mond open gedaan had. 'U vergeet, magister, dat uw gilde gesteund en onder leiding staat van heer Elias, de eerste regent van Calandrië. Uw rol naar ons toe bestaat hooguit uit advisering. U kan ons niet dwingen op te geven puur op basis van uw eigen agenda.' 'Ik ben nog altijd leider van deze gilde!' De emotie in de vrouwe was er slechts een fractie van een seconde. Zonder de synchronisatieband zou hij de bijbehorende gedachte niet opgevangen hebben: “nu nog wel.”
De wereld leek stil te staan. Kleur en geluid sijpelden weg. De kamer leek heel langzaam om te tollen. Hij ging weer zitten maar het akelige gevoel bleef. Hij zag Helene praten maar hij hoorde haar niet. Almaar weer gingen die korte woorden door zijn geest. “Nu nog wel”. Er was iets verschrikkelijks gaande. Iets dat de vrouwe wist maar niet vertelde. Het akeligste was dat het geen venijnige gedachte was. Het gevoel had iets van medelijden of spijt. Hoe het ook zei, zijn positie was in gevaar. Er was een complot gaande. Iemand wilde hem weg als gildeleider. Ten voordele van wie? Graham? Mirko? Barrand? Of zelfs zijn vleugelmannen? Hij had er nooit over nagedacht. Meer zelfs: het was niet eens bij hem opgekomen dat iemand jaloers op zijn functie was. Maar hoe had iemand in 's hemelsnaam iemand de vrouwe kunnen overtuigen? 'Voelt u zich niet goed, meester?' vroeg Helene plots. Ze leek oprecht bezorgd te zijn. Dat gaf Graham een nieuwe reden tot gruwelen: de vrouwe van Elandrion die iemand – zelfs een gildeleider – meester noemt was hem te veel om te dragen. 'Vrouwe!' riep hij ontzet. 'Bedenk uw plaats!' Ze bekeek hem koel. 'Onze plaats als vrouwe is in deze ondergeschikt aan mijn plaats als leerlinge, Graham,' zei ze. 'En tot nader orde blijf ik ook leerlinge. Nietwaar, meester?' Het duizelde Taurus. Ze had blijkbaar niet gemerkt wat hij zonet had opgevangen. Maar voorzeker dacht ze toch niet dat ze zoiets geheim zou kunnen houden? Er was echter slechts één ding waar hij zeker van was: Helene was bij iets betrokken waar hij geen weet van had. En hij was vastbesloten erachter te komen wat dat was. 'Absoluut, leerlinge,' beaamde hij zwakjes. TWAALF Het liep tegen de namiddag toen Graham terug naar Westerwijk vertrok om de feestelijkheden verder voor te bereiden. Taurus keek hem peinzend na. Graham zou deze situatie het gemakkelijkst hebben kunnen veroorzaken. Als Helene's mentor was het natuurlijk een koud kunstje geweest om haar de hemel in te prijzen. Toch geloofde Taurus het eigenlijk niet. In de eerste plaats omdat de omzichtig pratende Graham zodanig tegen de adel opkeek dat het hem waarschijnlijk niet eens zou opkomen met iemand samen te zweren. Bovendien: wat had de man erbij te winnen? Hij was een prima leraar maar had niet eens interesse in de functie van magister. Nog daargelaten dat Felix beter was in geluidsillusionisme zou hij nooit Taurus's rol overnemen. Nee...als het om zijn opvolging ging kwamen eigenlijk alleen Barrand of Mirko in aanmerking. En ook van hen geloofde hij het niet. Mirko was reuk- en smaakillusioniste, wat bij de Koningsillusie niet van pas zou komen. Als er al iemand een complot aan het smeden was moest het Barrand zijn. Die was koppig, eigenzinnig en zelfs nog beter in het opwekken van beelden dan hijzelf. Maar zelfs hij kon er niet omheen dat hij abominabel slecht was in het afstemmen op een meervoudige illusie. Taurus probeerde de gedachte van zich af te schudden. Dit waren ook zijn vrienden! Hoe kon het in hemelsnaam dat hij hen ergens van verdacht? Ergens probeerde hij zichzelf ervan te overtuigen dat het een of andere politicus of een edelgeborene was die een spelletje speelde. Maar dat leek hem nog minder waarschijnlijk. De illusionisten waren onafhankelijk en erg populair bij het volk. Wie zou het wagen de publieke opinie tegen zich in het harnas te jagen door iets tegen hen te beginnen? En hoe was vrouwe Elandrion daarbij betrokken? Hij wist het niet. Hij kon er slechts naar raden. Over de stoffige binnenplaats kwam ze net aangelopen. Ze had haar zijden kleding ingeruild voor het grijze studentenuniform; haar vormelijke pruik was verdwenen. 'Het was een interessante zet, magister,' groette Helene hem. 'Voor een gildelid, althans.' 'Meester,' corrigeerde Taurus.
'...behalve dat ik hier niets leer, meester,' kaatste ze zonder verpinken terug. 'Dit soort spelletjes zijn schering en inslag aan het hof. U biedt iets dat ik niet wens aan te nemen. En u hebt geen drukkingsmiddel. Dus is de keuze aan mij.' 'Ik kan het je nog zwaarder maken,' merkte Taurus op. 'Zoals gisternacht, toen u me uw erotische gedachten stuurde?' Taurus haalde zijn schouders op. Hij wilde het daar niet over hebben. 'Op de vooravond had u me,' zei Helene. 'Ik was echt bang. Toen u uiteindelijk klaar was me te sarren was ik zo mak dat ik u misschien gegeven zou hebben wat u wilde. Misschien.' Taurus keek haar aan. 'En wat wil ik dan?' Ze tuitte haar lippen op theatrale wijze. 'Voor jou een vraag, voor mij een weet. Wil je er echt achter komen?' Illusionisme wordt bewerkstelligd door de geest. De zintuigen van anderen kunnen pas gemanipuleerd worden nadat de eigen zintuigen voldoende onder controle staan. Voor dat doel moet een illusionist in staat zijn zijn geest leeg te houden. Er waren middelen voor om dat te doen. De snelste en meest doeltreffende werd “naar de stilte reiken” genoemd. Dit was wat Taurus nu deed. 'Misschien,' zei hij, omringd door stilte. 'Jij hebt nog altijd vragen niet voldoende beantwoord. Dat ga jij nu doen.' Helene leek wat onder de indruk van zijn plotse kalmte. Dat ze haar halsband aanraakte en op zijn lippen lette gaf aan dat ze niet bekend was met deze methode. Ze vroeg zich af of het ding nog werkte. Behoedzaamheid kwam in haar opzetten. Ze wilde iets vragen. Maar ze kwam er niet toe: plots voelde haar halsband als een metalen doornenstruik aan. Het was zo plotseling op komen zetten dat ze ervan naar adem hapte...wat de doornen in haar keel deed dringen. De schreeuw die ze uitte was over heel de binnenplaats te horen. Dat ze daarbij voor zijn voeten neerzeeg merkte ze nauwelijks. Beide handen waren om de halsband geklemd in een tevergeefse poging de pijn te laten zakken. Al deze tijd prevelde ze tegen zichzelf dat het niet werkelijk gebeurde. Dat pijn een illusie was, en dat illusies haar geen kwaad konden doen. Taurus moest erom grinniken. 'Er zijn mensen doof geworden door de knal van een illusionist. Nagemaakte lichtflitsen blijven net zo lang op het netvlies hangen als echte. En pijn...wat is pijn, precies, als het niet is wat onze hersenen ons vertellen?' 'Het is niet echt!' jammerde Helene. 'U kan me op deze manier niet echt raken!' Taurus grijnsde. 'Ja. Ik doe je ook geen pijn. Dit is alleen maar wat je geest je vertelt. Verder niets...toch?' Hij duwde wat harder op haar geest. Er waren geen ijzeren pinnen die dieper in haar nek priemden. Helene voelde ze wel. Tranen sprongen haar in de ogen. Haar ademhaling ging in hortende stootjes. 'Maar laat me je dit vertellen...als je achter me aan naar mijn bureau komt zal ik die pijn-die-geen-pijn-is doen stoppen. Wat vind je daarvan?' Twee bange oogjes keken naar hem op. Misschien dreef er ook iets van verlangen in. 'U gaat die pijn niet echt stoppen, is het niet, meester?' 'U jawel,' antwoordde Taurus. 'Die pijn wel. Andere pijn...zal nog een stuk erger worden. Of wenst mijn vrouwe alsnog te besluiten dat het gildeleven niets voor hen is en wensen zij naar het paleis weder te keren?' Helene blies van verbeten pijn. 'Nee...meester,' kermde ze. 'Mooi zo,' antwoordde Taurus. Hij liep van haar weg in de richting van zijn bureau. 'Kom mee...en raak maar niet te ver achterop. Het mag dan geen pijn doen...de gevolgen kunnen niettemin ernstig zijn...' De bureau was schemerig, maar nog net zo rommelig als voorheen. De bekers en de lege karaf wijn stonden nog op tafel. Taurus deed de deur achter hen op slot. Vervolgens liet hij de ingebeelde pijn om haar halsband los. Ze draaide zich niet naar
hem om. 'Kniel,' zei hij. De gedaante voor hem bewoog even niet. 'U zou me kunnen dwingen...' zei ze dan. 'Dat zou ik. Ik doe het niet. Ik zeg het je.' Helene bewoog nog steeds niet. 'Dit is een test, nietwaar? U wil kijken in welke mate ik u gehoorzaam.' 'En in welke mate is dat dan wel?' Helene bleef nog steeds staan...en knielde toen op één knie. 'Op beide knieën, alsjeblieft.' 'Een vrouwe knielt niet voor een ambachtsman,' brieste ze. 'Ik probeer u tegemoet te komen, magister. Echt waar. Maar u moet beseffen dat er dingen zijn die ik niet kan maken. Ik zou geen vrouwe meer zijn als ik voor u zou knielen. Begrijp dat! Dit gaat niet om illusionisme of om iets te leren. Ik mag mijn titel niet verloochenen om aan uw machtsfantasietjes toe te geven!' Taurus liep om haar heen. Dan trok hij een stoel naderbij zodat hij de op een knie balancerende Helene recht in de ogen kon kijken. Het gaf hem ook tijd zijn repliek voor te bereiden. 'Machtsfantasietjes?' zei hij. 'Wie probeert zich hier uit alle macht aan een titel vast te klampen? Een titel die met toestemming afgelegd is om hier te studeren, zelfs!' 'Ik heb mijn titel afgelegd, meester. Maar ik ben een vrouwe. U hebt het recht niet me te vragen te knielen, meester.' 'In de rol van leermeester heb ik privileges op mijn studenten...' 'Niet deze privileges! We hebben een verhouding die u inderdaad toelaat om bepaalde dingen van me te verlangen die tegen mijn wensen ingaan, maar dit gaat niet om mijn AAAGH HOU DAAR MEE OP!!!' Taurus wuifde met zijn hand. De pijn verdween opnieuw. En Helene leek nog wat meer in angstzweet te baden. 'Beide knieën,' herhaalde hij. 'Wat als ik je zou dwingen te kiezen tussen te knielen of dat belachelijke idee om de Koningsillusie te assisteren op te geven?' Helene gaf geen antwoord. Hij wilde net opnieuw een schicht pijn door haar lichaam sturen toen... 'In naam van mijn functie als vrouwe benoem ik U tot heer hertog Taurus de eerste!' Taurus stond versteld. Zijn mond viel open. Helene viel opzij neer op de grond. Ze begon te huilen. Met een grom trok Taurus haar weer overeind. Ze weigerde hem aan te kijken. 'Alstublieft,' snikte ze. 'Ik zal voor u knielen, heer. Maar...neemt u me alstublieft niet kwalijk...' 'Hou op met die onzin, Helene. Dit slaat nergens op!' 'Een vrouwe knielt niet voor een horige!' schreeuwde Helene. 'Dat doet ze niet. Dat doet ze niet! Als ik u tegemoet moet komen is dit de enige manier!' 'Je benoemt me tot hertog, louter en alleen om voor me te kunnen KNIELEN?' Taurus had wel vaker van vreemde gebruiken van de adel gehoord, maar dit spande de kroon. 'U begrijpt niet hoe de adel werkt, mijn heer,' huilde Helene. 'Ik begrijp dat dit moeilijk is maar dit is de enige manier.' 'Noem me geen “heer”,' snauwde hij. 'Zelfs binnen die stomme regeltjes klopt dat niet: een vrouwe is nog altijd hoger dan een hertog.' 'In dit geval niet, heer,' antwoordde Helene droevig terwijl ze zich op haar beide knieën liet zakken en hoofd en handen aan zijn voeten legde. '...want ik kniel voor u.' Taurus zuchtte. 'Betekent die nieuwe titel ook dat je me gaat vertellen waarom je verdomme mijn voorbereidingen voor midzomer om zeep aan het helpen bent?' Ze schudde haar hoofd. 'Ik vrees van niet, heer. Als u die wil...zal u me moeten martelen.' Hoewel het niet in haar stem doorklonk voelde Taurus hoe de opwinding zich van haar
meester maakte. 'Is dit weer zoiets eervol? Niet toegeven, ook al kan je geen kant op?' 'Ja, heer. Dit is weer “zoiets eervol”. Maar als u toegeeft dat u dat idee wel aanstaat...zal ik dit ook niet ontkennen.' Taurus keek haar aan. Ergens had hij wel een idee dat er een valkuil achter moest zitten. Ergens besefte hij wel dat vrouwes geen aanmoedigingen maakten om hen te martelen. Ergens besefte hij ook dat heer Elias hem er ongetwijfeld ter dood voor zou laten veroordelen. Dat ergens was op de achtergrond. Op de voorgrond keek hij neer op een angstig kijkende vrouw. Het zicht stond hem aan. Ze zou schreeuwen. Ze zou aan zijn illusies geketend worden, gekooid in beelden en gevoelens waarmee hij haar zou bestoken. Ze was heet. Een prooi. En hij was de jager. Dit was zijn jacht. Zijn illusies zijn wapens, zijn doel het spoor. Hij zou haar inhalen. De waarheid uit haar wurmen. En dan... ...dan zou ze van hem zijn. Helemaal van hem. DERTIEN Het was geen vrijpartij geweest. Verre van. Het voelde ergens als liefhebben aan, maar dat kon niet. Integendeel: hij had haar gehaat. Hij had haar kapot willen maken. Maar hoewel dat in zeker opzicht het andere uiterste was voelde het nu wel als hetzelfde. Alsof liefde en haat uiterste emoties waren op een blad papier dat dubbel geplooid was zodat ze naast elkaar lagen. Er hing diezelfde soort stille vrede in de lucht. Er heerste diezelfde soort gewilligheid in het vrouwenlichaam dat tegen hem aan lag. Taurus hield van die stilte. Hij mat de kwaliteit van een vrijpartij altijd af aan de soort stilte die hij vervolgens ervoer. Vrouwen met wie hij het bed gedeeld had bleven soms vredig liggen of begonnen te praten. Anderen wilden knuffelen of zich wassen. Dit was een van de meer bevredigende stiltes. En er was niet eens een vrijpartij geweest. Eigenlijk was het erg vreemd. De vrouw die op zijn borstkas naar zijn hartslag lag te luisteren was uiteindelijk niemand minder dan de vrouwe van Elandrion. Ze was de machtigste vrouw van het land en was getrouwd met de machtigste man. Die erg zuinig met haar was. Dat maakte de situatie erg gevaarlijk: als van hun daad zelfs maar een gerucht bekend raakte zou hij zonder meer ter dood veroordeeld worden. Ongeacht of het nu een vrijpartij was geweest of niet. Hij streek over haar naakte rug. Ze kreunde lichtjes onder de aanraking. Zijn hand vond de halsband van haar synchronisatieband. Die band had zijn acties opgezweept tot hoogten waarvan hij niet eens wist dat ze bestonden. Aan de stand van haar ogen te zien gold dat evengoed voor haar. 'mijn heer,' kirde ze lieflijk. 'Nog altijd?' mompelde hij slaperig. 'Ik dacht dat je me die titel slechts gegeven had als excuus om niet met de eerste de beste te stoeien.' 'U hebt me weinig keuze gelaten, heer,' antwoordde Helene. 'Bovendien...wie zegt dat ik dat dan nu niet meer wil?' Hij zuchtte en draaide haar op haar rug. Die was nog zo gaaf en zacht als toen hij die de eerste keer gezien had. Dat feit verontrustte hem niet zozeer. Wel dat hij die rug open had geslagen met een rozenkrans. Dat was de illusie geweest. Helene had die beelden en gevoelens ervaren. Door de synchronisatieband kon hij er wel iets van meepikken, maar dat hoorde op een afstand te blijven. Nu leek het bijna alsof het echt gebeurd was. 'Als u het herinnert, en ik herinner het...was het dan wel een illusie?' merkte Helene op. 'Als u iets had gedaan dat geen sporen had nagelaten, bedoel ik.' Taurus dacht hierover na. 'Dat is als de paradox van de doofstomme illusionist,' zei hij
dan. 'Wat voor paradox?' 'Het is een soort stadslegende,' mompelde hij. 'Niets ernstigs.' 'Wil u erover vertellen.' Hij nam haar in de armen en knikte. 'Alle illusionisten horen 'm vroeg of laat. Het gaat over een oude, doofstomme beeldillusionist. Lang nadat hij zijn illusies gemaakt heeft, heeft hij zich teruggetrokken in zijn huisje. Al wat zijn buren weten is dat hij elke morgen water uit de fontein komt scheppen. Zijn buurtbewoners wuiven wel eens, en dan glimlacht hij en gaat hij vrolijk weer naar huis. Op een dag, echter, is hij er niet. De opvolgende paar dagen ook niet. De derde of vierde dag wordt hij gevonden. Hij is gestorven van ouderdom aan zijn venster, uitkijkend op de fontein. Maar dat is het vreemde niet: de dokter die het overschot onderzocht had wist te vertellen dat hij veel te slecht ter been geweest moest zijn om elke dag water te kunnen halen. Al snel ging het gerucht rond dat de man tot aan zijn laatste dag voor zijn buren de illusie had volgehouden dat het goed met hem ging. Maar er zit nog een belangrijke tegenstrijdigheid in. Zonder water zou de arme man van dorst moeten omgekomen zijn. Maar dat was hij niet. En dat betekent dat er dagen waren dat hij zelf water ging halen en andere dat hij de illusie maakte. En dat is de paradox: het is onmogelijk te achterhalen hoe vaak de man een illusie had gemaakt en hoe vaak hij werkelijk water is gaan halen.' Helene knikte. 'Dat is een mooi verhaal. Zit er iets van waarheid in?' Taurus haalde zijn schouders op. 'Het wordt verteld om ons eraan te herinneren dat wat werkelijkheid is en wat niet voornamelijk bepaald wordt door waarneming. Ik heb jouw rug niet tot bloedens toe geslagen omdat het niet te zien is.' 'Dat was een illusie.' 'Niet voor jou. En ik herinner het me niet anders. Wat is het verleden anders dan wat we herinneren?' Helene dacht hierover na. 'Ik herinner me vooral een verschrikkelijke pijn.' 'En ik herinner me vooral een verschrikkelijke drang om jou te onderwerpen,' antwoordde Taurus. 'Ik wou dat ik wist waarom.' 'Ik breng dat in mensen naar boven, heer,' zei Helene verzoenend. 'Het is maar natuurlijk dat mannen hun positie bepalen door onderwerping van anderen.' 'Wat bedoel je daarmee?' vroeg Taurus. Er was iets aan die uitspraak dat hij niet helemaal kon plaatsen. Helene glimlachte. 'Mijn positie in het leven is die van vrouwe Elandrion. Die positie verandert niet door uw leerlinge te zijn.' 'Of minnares van een ambachtsman?' 'Mijn minnaar is een hertog, heer. U kan die titel niet weigeren of er afstand van doen. Hooguit wat het met zich meebrengt.' 'Waar komt dat spel met namen eigenlijk vandaan? Mijn lid is echt niet anders als het eerst tot hertog geslagen wordt.' 'Ik zei het al, heer: uw positie wordt bepaald door onderwerping van anderen.' 'En wie zijn die anderen dan wel?' Helene keek naar hem op. Niet voor het eerst kreeg hij het idee dat er veel meer achter zat dan wat hij wist. 'Hoop dat u daar niet achter hoeft te komen,' antwoordde ze. 'Je weet dat ik het uit je kan krijgen.' 'Je weet dat ik je elk moment kan laten vierendelen door heer Elias,' repliceerde Helene. Het was geen bedreiging. Slechts een simpele opmerking van feiten. En dat maakte de dreiging des te groter. Hij dacht na. Op ratio wist hij dat hij Helene niet kon vertrouwen. Dat ze een vreemde affiniteit met pijn leek te hebben deed daar niets aan af. Door toe te geven aan verlangens die hij niet echt kon beschrijven had hij daar alleen maar toe bijgedragen. 'Er is een man zijn tong uitgerukt om jou,' zei hij. 'Was dat omwille van jouw voorkeur
voor ruwheid?' De irritatie was op haar gezicht af te lezen. 'Heer Elias is ook geen lieverdje, als u dat bedoelt.' 'Ik had het over die arme drommel die...' Ze legde een vinger op zijn lippen. 'Lieverd,' zei ze. 'Ik wil het daar niet over hebben.' 'Laten we het dan hebben over de reden van je weigering voor die opleiding.' Haar linkerhand gleed omlaag over zijn lichaam en in zijn broek. Haar vingers omstrengelden zijn penis. 'Ik hou meer van uw harde aanpak...meester,' fluisterde ze. Taurus slikte. Het was moeilijk om helder van geest te blijven. 'Ik...kan je ook na de langste dag opleiden,' stelde hij voor. 'En dat hoeft helemaal niet...Hou verdomme op!' Kwaad trok hij haar hand weg. Manipulatie. Hij moest het als een poging tot manipulatie bekijken. Er was iets belangrijkers aan de gang dan pleziertjes. Ze boog zich over hem heen en drukte zachte kusjes rond zijn mond. 'Wil u werkelijk dat ik ophoud, mijn heer en meester? Ik kan nog veel meer...' Hij duwde haar hard van zich af. Ze gleed niet alleen van zijn borstkas af maar ook van de bank waar ze uiteindelijk op terecht waren gekomen. Ze was totaal verbijsterd toen ze overeind kwam. Er zat een rode schaafwonde op haar knie. En ze brieste van woede. 'Jij...jij...je hebt me uit bed geduwd! Als een ordinaire STRAATHOER! Hoe durf je? Ik ben vrouwe Elandrion! Ik zal je laten villen!' Met haar handen tot klauwen gekromd kwam ze op hem af. Hij wachtte niet af: als automatisch reikte hij, waarna hij haar greep met een illusie die haar spieren blokkeerde. Dit maakte haar alleen maar kwader. Doorheen de illusie en hun band merkte hij met wat voor enorme kracht ze de illusie wilde breken. Dit maakte dat hij zich nog meer op de instandhouding concentreerde: als hij haar zou lossen zou ze hem in stukken scheuren. 'Hier laat ik het niet bij!' schuimbekte ze. 'Laat me los, lafaard. Vecht als een man!' Taurus hoorde het nauwelijks. Het kostte hem moeite genoeg tegengewicht te bieden voor alle kracht die ze in haar aanval zette. Iedere mindere illusionist zou bezweken zijn; Taurus hield vol. Laag na laag weefde hij de onzichtbare stringen waarmee hij haar vast hield verder aan. Ze braken bijna net zo snel. Ze was sterk! Toch vond hij tijd om van de bank op te staan en zich schrap te zetten. Toen liet hij de illusie los. Helene schoot als een pijl uit een boog op hem toe. Door het plotse wegvallen van tegenstand was haar aandacht afgeleid, en dat was alles wat Taurus nodig had. Hij onderschepte haar in de vlucht en gooide hen beiden hardhandig tegen de koude vloer. Nog voor ze zich had kunnen omdraaien had Taurus haar al neergedrukt. Plots donderde een rauw geluid door de kamer. Het was als een honderdjarige boom die doormidden spleet. Het geluid zwol aan en leek op hem toe te stormen. Taurus reageerde puur in reflex: hij sloeg Helene zo hard in haar gezicht dat er bloed op de muur spatte. Het geluid – dat er nooit was geweest – verdween. Hij sloeg zijn handen om haar nek. 'Nu is het genoeg geweest, liefje,' snauwde hij, haar keel dichtknijpend. 'Nog zo'n truukje en ik knijp je keel dicht tot je buiten westen raakt. Geef je over!' De ogen en bewegingen van Helene gaven verwarring aan. Ze kwam op hem over als een stout, betrapt kind. 'Afblijven!' siste hij toen ze aanstalten maakte haar gesprongen lip aan te raken. 'Vertel eerst dit maar eens: wie heeft jouw die illusie geleerd?' De verwarring maakte plaats voor angst. Pure doodsangst. Dit keer huilde ze niet. Toch kwam het op Taurus oprechter over dan toen ze smartelijk haar tranen had laten
vloeien. 'Vermoordt u me als ik het niet vertel, meester?' 'Reken maar!' 'Meester Graham...meester.' Taurus snoof. Uiteraard! 'En wanneer was je van plan dat te vertellen?' Ze schudde haar hoofd, wat enigszins moeilijker ging omdat hij haar nek nog steeds in een ijzeren greep hield. 'Ik was niet van plan het te zeggen, meester. Dit zijn verdedigingsmechanismen.' 'Zoiets als die waarheidstest? Die stonden ook niet op het certificaat. Heb je nog meer geleerd dat verder niemand weet?' 'Enkele dingen,' antwoordde Helene mat. 'Kan je een meervoudige illusie maken?' Het antwoord liet op zich wachten. Toen rolde ze zich zowat in foetushouding onder zijn lichaam. Ze legde haar hand zacht, bijna plechtig, op de zijne. 'Kan u mijn meester zijn?' vroeg ze. 'Doe niet zo gek...je was mijn leerlinge al.' 'Ik bedoel niet als leermeester, meester. Ik bedoel als eigenaar. Uw vraag...heeft vervelende gevolgen.' Het was dus waar. Er was een complot aan de gang! 'Wie zijn mijn vijanden?' vroeg hij . 'Dat weet ik niet, meester.' 'Dat weet je wel.' Ze schudde haar hoofd. 'Het spijt me meester. Ik weet het echt niet. Ik gok op edelgeborenen. Machtige en talrijke edelgeborenen.' Taurus aarzelde. Hij kon aan haar gevoelens aflezen dat ze de waarheid sprak. Of liever: dat ze het werkelijk geloofde. 'Wat hebben ze in mijn gilde verloren?' 'Ik weet het niet. Macht, schat ik. Illusionisme speelt een belangrijke culturele rol voor Calandrië. Misschien dat dat alles is. Ik denk niet dat het iets persoonlijks is...het is slechts wat ze het best vinden voor Elandrion.' 'Wie zijn die ze?' Ze keek hem smartelijk aan. 'Meester...als ik u dat vertel vermoorden ze u. En mogelijk mij erbij!' 'Moet ik dat geloven? Je bent verdomme de machtigste vrouw van het land!' 'Er zijn er machtiger!' gaf ze terug. 'Veel machtiger, zelfs. Ik ben maar een publiek figuur. Dacht u dat ik hier uit vrije wil was?' Hij aarzelde. Het leek hem voor zich te spreken. Maar hij moest toegeven dat ze niet loog. Of ze de waarheid sprak was nog een andere zaak, maar ze speldde hem in elk geval niet zomaar iets op de mouw. 'Ik ben hier in opdracht. Ik weet niet van wie, meester. En de details ken ik evenmin. Al dat ik weet is dat ik u moest assisteren bij het opzetten van de koningsillusie. Als illusioniste. Vandaar...ik kan niet weigeren of terugkeren. Ik moet!' 'Wat gebeurt er als je weigert?' 'Iets ergs. Ik weet niet wat. Ik...aanvaard u me als uw slavin, meester?' 'Doe niet zo gek!' snauwde Taurus. 'Je bent geen slavin. Je bent vrouwe Elandrion. En probeer maar niet om te doen alsof je je achter een of ander titeltje kan verschuilen.' 'Daar gaat het niet om. Ik moet weten of ik u door en door kan vertrouwen.' 'Hoe ver?' 'Met mijn leven!' Hij. dacht hier over na. 'Dus wat je zegt is dat je vijanden zo gevaarlijk zijn dat je niet kan vertellen wie het zijn tot ik heb beloofd dat ik je ervoor kan beschermen?' 'Ik weet niet wie het zijn!' 'Je beseft toch dat dit een belofte is die ik nooit zou kunnen waarmaken? Als het edelgeborenen zijn...ik mag niet eens zomaar het paleis in. Hoe zou ik je daartegen
kunnen beschermen?' 'Dat weet ik, mijn heer. Maar het is een van de voorwaarden die ik stel vooraleer ik alles vertel.' Taurus snoof en liet haar los. Hij stond op van de vloer en veegde het stof van zijn mouwen. 'Er zijn nog dingen die je niet verteld hebt,' zei hij. 'Waar je de schreeuw der menigten hebt geleerd. Of waarheid hebt leren herkennen, bijvoorbeeld.' 'Ook die vallen onder dat geheim, meester.' 'Ja...en daarover gesproken...wat is er met mijn hertog-titel gebeurt?' 'Die is nog intact, heer. Maar uw rang als mijn meester overtreft deze.' '...maar net zei je nog dat jij niet mijn slavin was. Wat is dan het verschil?' Dit was blijkbaar een moeilijke vraag. Helene antwoordde wel, maar niet voordat ze zich had opgeraapt en haar blik had afgewend. 'U had me gebroken, meester. Dat...laat ik het er maar op houden dat ik vanaf nu aan uw kant sta.' 'Dus ik moet je vertrouwen?' Ze keek meewarig. 'Adel is als een ui, meester. Macht komt in verschillende lagen. U bent tot mijn binnenste laag doorgedrongen. Ik houd niets meer achter. Behalve datgene dat ons zou kunnen schaden.' 'Wat je hier hebt verteld kan ons ook schaden, Helene. En ik ben er nog niet zo zeker van dat je "alleen maar" de schadelijke dingen verzwijgt.' 'Dat is uw voorrecht, meester. Mag ik hieruit opmaken dat u me meermaals wil breken?' Er zat geen stille hint in verscholen. Geen toespeling op dat ruwe gevecht waarmee ze hem had proberen te overwinnen. 'Ongetwijfeld,' zei hij. 'Tot je me alles vertelt.' Helene knikte treurig. 'Dat is mogelijk. Het is ook mogelijk dat u me in de tussenliggende tijd doodt.' VEERTIEN Buiten was het avond geworden. Felix en Hanna waren niet op het binnenplein. Mogelijk waren ze de route opnieuw aan het verkennen. Zoniet zouden ze wel in de gelagzaal zijn. Taurus had geen zin om hen te spreken. Hij besloot een eindje te gaan wandelen. Het verhaal werd alsmaar vreemder. Gisteren lag hij in de clinch met één edelvrouwe. Nu leek het erop dat hij de hele adel tegen zich had. Het frustreerde hem dat hij niet wist wie ze waren. En waarom moest het op deze manier gaan? Hij zou bijna willen dat er gewoon iemand hem in een donker steegje een dolk tussen de ribben stak. Op die manier zou het tenminste snel gebeurd zijn. In plaats daarvan had hij al twee dagen nauwelijks kunnen oefenen en zat hij opgescheept met een vrouw die hij niet kon peilen en een krankzinnig complot. Hij had met haar een bed uit de slaapzaal gehaald en dat in zijn studeerkamer geplaatst. Vervolgens had hij haar erop vastgebonden. Niet alleen had hij het schurende touw ruw aangetrokken om haar polsen, hij had eveneens het overblijvende gedeelte om haar hoofd en door haar mond gewikkeld tot het een grote knevel vormde. Ze had er gewillig bij gekeken. Dromerig, zelfs. Het had hem voldoening gegeven. Hij... Hij schrok op bij de gedachte. 'Het wordt erger,' mompelde hij hardop tegen zichzelf. Hij wist dat het gevaarlijk was. Moest iemand zijn bureau binnen dringen zou zijn kop rollen. En met dat vooruitzicht was het feit dat de deur op slot was maar een schrale troost. De reden dat hij haar vastgebonden had ontging hem ook grotendeels. Wat hij haar had wijsgemaakt – dat hij haar niet vertrouwde – was niet de echte reden geweest. Het ging om controle. Door die hele situatie – zowel het complot als dat ze het oefenen voor de Koningsillusie stoorde – voelde hij zich hulpeloos. Hij kon haar niet
weg sturen en eigenlijk ook niet beschermen. Maar door haar vast te binden hernam hij toch een béétje de controle. Het bood hem troost perfect te weten waar ze op dit moment was. Terwijl hij door de straten van Elandrion liep werd zijn geest rustiger. Hij begon zich af te vragen of er eigenlijk wel een complot was. Hoe meer hij erover nadacht, hoe onwaarschijnlijker het hem leek. Al wat hij zeker wist was dat haar gevoelens bevestigden dat ze geloofde wat ze vertelde. Maar was dat dan wel zo? De vrouwe was geslepen. Hij wist dat hij haar niet mocht onderschatten. Bovendien wist hij dat er nog dingen waren die ze achterhield. Waarom zou wat ze vertelde dan de waarheid zijn? Het kon allemaal een list zijn om hem onnodig behoedzaam te maken. Uiteindelijk...waarom zou wie dan ook in zijn gilde geïnteresseerd zijn? Rijk was het gilde niet. Het grootste gedeelte van de staf werd betaald door de fondsen van het paleis. Toch bleef het hem dwars zitten. Er waren regels voor het soort intriges dat zij spon. En een regelrechte leugen leek daar tegenin te gaan. Bovendien...ze had zichzelf toch aangeboden als slavin? Dat ging wel héél ver om een leugen geloofwaardig te maken. Al slenterend was Taurus als automatisch de route van de koningsillusie gaan volgen. Daarover nadenken en mentale schetsen maken maakte hem altijd rustig. Daar, langs dat torentje, zou hij de draak omlaag laten scheren. In deze bocht zou hij met twee vleugelslagen – een ervoor en een erna – weer opstijgen. Het was goed om zulke ideeën te hebben. Maar het was niet genoeg. Met dromen bouwde je geen solide illusies. Het moest in praktijk geoefend worden. Taurus besloot de monnikenstraat in te slaan. Bij het derde grote huis klopte hij aan. Een jonge, olijfkleurige dienaar in Oosterse gewaden kwam open doen. Terwijl deze hem het huis binnenleide walmde de sfeer hem al tegemoet. Geuren van safraan en kamperfoelie hingen als sluiers in kamers die met dunne wandtapijten gescheiden waren. Zonder ook maar één woord te zeggen leidde de dienaar hem naar Mirko. Die wuifde even ten teken dat ze hem zag, maar gebaarde hem tegelijk om niet te storen. Ze was bezig met een jonge vrouw die nog meer belletjes en sierraden droeg dan de dienaar die hem in stilte had binnen geleid. 'Nog steeds niet zoet?' vroeg Mirko haar. 'Onthoud dat idee van chocolade. Dat zachte aroma. Heb je het?' De vrouw knikte. Ze begon verwoed op iets te zuigen. Ze schudde haar hoofd en haalde het ding half uit haar mond. Het was een stuk hout. 'Zout,' zei ze met stelligheid. Dit leek Mirko somber te stemmen. 'Goed...we oefenen straaks verder,' zuchtte ze vermoeid. 'Ga nu maar...ik heb bezoek.' Vervolgens wendde ze zich tot Taurus. 'Welkom in mijn Elysium, Taurus,' zei ze met een oprechte glimlach. 'Hier...wil je een volstrekt smaakloze wortel proeven?' 'Je zou meer van die dingen verkopen als je ze aanprees voor de smaak die je hen meegeeft,' grinnikte Taurus. Hij beet op de wortel. Die smaakte niet zacht en sappig van smaak. Het was evenmin net als aardbeien. Toch leek het er perfect op. 'Je weet hoe ik over illusies denk,' wuifde ze weg. 'Het zou voorliegen zijn. Zelfs de normalen weten dat we met hun zintuigen spelen. Waarom zouden we moeten doen alsof een illusie werkelijkheid is? Het verandert toch niets aan het feit dat ze gewoon werken. Maar vertel eens...hoe verlopen de voorbereidingen voor de marktillusie?' 'Kon beter,' antwoordde Taurus. Hij keek haar aan. Mirko was oorspronkelijk van het verre Zerkos. Haar haren waren zwart en in een knot gebonden. Haar huid zat ergens tussen koperkleurig en bruin in en was gegroefd als perkament. Ze zag er exotisch uit. En zo kleedde ze zich ook: als een kalief of waarzegster. Ondanks haar bescheiden afkomst had ze een gratie waar edelgeborenen een puntje aan konden zuigen. Ze was ook erg goed in illusies, zei het dan op gebied van geur en smaakzin. Taurus kon in niets bespeuren dat ze ook maar iets van de hele situatie wist. Voor zover hij haar
emoties kon peilen leek het dat ze volledig in rust was. 'Hoezo?' Beantwoordde ze zijn opmerking. De vraag was oprecht onschuldig. Mirko had niets van spanning in zich. 'Oh, gewoon...je weet wel. Paardenmenners die plots eisen gaan stellen, de route die op een paar plaatsen verlegd wordt...dat soort dingen.' 'Ok. Maar niets onoverkomenlijk?' 'Nee. We redden het wel. En jij? Sta jij weer op post als 's lands beste geur- en smaakillusioniste?' De rest van het gesprek was een ontspannen gesprekje. Taurus voelde zich zelfs schuldig: onder haar Oosterse kleding en roodbruine huid was ze zo Eldandriaans als stoverij. Bij momenten was haar accent zelfs zo sterk dat de Oosterse setting – die bij haar illusies hoorden – potsierlijk leken. Taurus was blij haar als verdachte af te kunnen schrijven: de vrouw had niets dan goeds in zich. Op gegeven moment liet ze zich ontvallen dat ze had vernomen dat hij een nieuwe leerlinge onder zijn vleugel had. Anderen zouden die vraag meteen gesteld hebben, of op gretige toon. Mirko niet. Ze was geïnteresseerd in hem, maar vroeg niets meer toen hij aangaf er liever niet over te willen praten. Toen hij een klokslag later terug buitenkwam voelde hij zich voor het eerst in weken werkelijk ontspannen. Toen dacht hij weer aan Helene. Snel haastte hij zich terug naar het gilde. VIJFTIEN Er was niemand in zijn bureau geweest. Dat was een opluchting. Ook lag Helene nog precies op dezelfde plaats als waar hij haar had achtergelaten. Ze sliep bijna. 'Gaat het?' vroeg hij. Ze gaf slechts met een ontspannen knikje antwoord. Hij begon haar knevel los te maken maar zag meteen dat hij daarmee een fout had begaan. 'Verdomme...ik ben te enthousiast geweest,' gromde hij. Tegelijk streek hij met zijn duim over haar wang en mond. De afdruk van de touwen stond duidelijk op haar gezicht getekend. 'Nu zullen we ons niet openbaar kunnen vertonen,' zei Helene. Het was geen spotternij. Taurus knikte. Haar armen en benen zouden gemakkelijk verborgen kunnen blijven, maar hij moest ten allen koste vermijden dat iemand haar gezicht zou zien. Tenminste voor...hoe lang zou het eigenlijk duren voordat die merktekens weg zouden zijn? 'Verdomme!' vloekte hij nog eens. Het was intussen al tegen de avond. Als Helene er niet was zou hij iets tegen Hanna en Felix moeten zeggen. 'Blijf hier,' beval hij. Dat ze nog op het bed vastgebonden lag merkte hij niet eens: zijn gedachten waren bij het vooruitzicht tegen zijn vleugels te moeten liegen. Maar keuze had hij niet. 'Kan je niet gewoon op mijn wangen de illusie zetten dat ze normaal zijn?' vroeg ze. Taurus keek haar op neerbuigende toon aan. 'Een...illusie opwekken?' vroeg hij scherp. Het sarcasme droop ervan af. 'Hier? In het gilde van illusionisten? En je denkt dat niemand dat zou doorzien?' 'daar is het toch een illusie voor?' antwoordde ze, onzeker door zijn toon. 'De ogen laten geloven wat er niet is?' Hij deed een stap op haar toe. 'De ogen laten geloven...geloof je dat werkelijk? Dat ik illusionisten voor de gek kan houden? Illusionisten?' 'Ik...zou niet weten waarom niet?' 'Omdat het illusionisten zijn, stom mens! Weet je dan niets? Door het opwekken van illusies leer je de houding van materie kennen. Je leert de onvolmaaktheden kennen. Je gaat het aanvoelen. Ruiken, zelfs. Maar jij...jij waardeloos viswijf! Je wist het zelfs
niet?' Helene was stil geworden en keek naar haar schoot. Ze voelde triest aan. Taurus snoof. 'Het spijt me. Dat had ik niet mogen zeggen. Maar het is een misverstand dat zo vaak voorkomt dat ik er geen geduld meer voor heb. Doorwinterde illusionisten doorzien illusies altijd. En ook studenten kunnen dat doorgaans al opmerken. Maar ik wou dat dat dat wat meer verspreid geraakte onder de bevolking. Elk jaar haken er weer veelbelovende jongelingen af omdat ze de onvolmaaktheden gaan opmerken. Illusies zijn niet echt. Ze werpen geen schaduw en verkleuren niet in de zon. En ze zijn hol. Nee, kijk niet zo. Niet hol in de letterlijke betekenis. Maar toch: hol. Op bepaalde manier straalt het uit dat wat je maakt niet echt is. Vooral wat beelden betreft lijkt het zo. En jij wist dat echt niet?' Ze schudde het hoofd droevig. 'Hmmf...dan bij deze. Maar goed...ik ga wat te eten voor je halen.' Nog voor Taurus bij de deur was riep ze zijn naam. Hij draaide zich om. 'Meester...ik wilde maar zeggen...U hoeft zich daar niet voor te verontschuldigen.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik had het fout.' 'Nee!' merkte ze scherp op. 'Dat is "een van die regeltjes", meester. Een edelgeborene verontschuldigt zich niet, meester. Nooit.' Hij keek haar aan. 'Dan ben ik blij dat ik niet edel geboren ben,' zei hij. Helene negeerde dat. 'Ik wilde u bedanken voor uw vernedering, meester.' 'Wat? Waarom?' 'Om...om me op mijn plek te zetten, meester. Dank u.' Taurus aanvaardde de dank, al had hij geen idee waar ze het over had. “Vrouwe Elandrion” voederen was een opdrachtje dat veel aangenamer was dan hij verwacht had. Het was dan ook zo eenvoudig om haar in zijn macht te houden. Af en toe hield hij de lepel expres buiten bereik of duwde hij deze zo hard in haar mond dat ze zowat kokhalsde. Een keer liet hij haar zelfs expliciet de lepel aflikken. De hartstochtelijkheid waarmee ze dat deed maakte Taurus's mond droog en zijn lid hard. Een deel van de aantrekkingskracht lag erin dat hij bepaalde wat en wanneer. Als het gesprek hem niet meer aansprak duwde hij gewoon een paar lepels gerstepap naar binnen en begon hij over iets anders. Tussen lepels door slaagde ze erin te vragen of ze niet gewoon los mocht. 'Ik kan toch nergens heen!' Dat klopte, uiteraard. Maar Taurus had er geen zin in. Hij had nog gerstepap voor haar. 'Ik weet niet wat ik met je aan moet,' bekende hij terwijl de laatste restjes pap opgelepeld werden. 'Ik durf je niet los laten lopen omdat ik niet weet tegen wie je dingen zou vertellen, maar je hier vasthouden is ook geen optie.' Hij streek door haar korte haren. 'U moet me vertrouwen, meester,' antwoordde Helene. 'Je bent mooier met lang haar. Even kijken...ja...dit is beter.' Helene keek hem wat verbaasd aan. 'Meester...u bent een illusie aan het maken.' Hij knikte woordeloos. En streelde haar haren. Het leek veel langer dan het was. 'Zo mooi...' Ze bloosde bij het compliment. 'Dat is erg aardig, maar...' 'Het zou jammer zijn,' onderbrak hij, ietwat scherp, 'moest daar iets mee gebeuren!' Op het moment dat hij dat laatste zei greep hij tegelijk haar haar en haar keel beet en trok haar voor zover de touwen het toelieten naar zich toe. 'Jij leugenachtige hoer,' fluisterde hij haar zachtjes toe. 'Geef maar toe: er was nooit een complot. Er is alleen maar jij. Verhaaltjes en leugens. Er is hier geen macht. Alleen de ambacht van illusionisme. Jij had een kinderlijke wens, en toen bleek dat die niet kon uitkomen heb je er maar een ander fantasietje bij verzonnen. Zo is het toch?'
Ze schudde verward haar hoofd. 'Nee, meester. Ik zweer u...' 'Hou je zweren voor jezelf!' blies hij, haar door elkaar schuddend. 'Je kent niets van illusionisme. Je hebt Graham nooit de kans gegeven je iets fatsoenlijks bij te brengen. In plaats daarvan liet je hem dingen aanleren die van pas komen op recepties. Leugens onderscheiden en verdedigingsgeluiden. Erg aardige dingen...maar ten koste van de basis.' 'Wat voor basis?' 'Geen enkele illusionist maakt de fout te denken dat hij een andere illusionist voor de gek kan houden, Helene. Geen enkele. Graham zou dat uitgelegd hebben...moest je niet gezorgd hebben dat hij je dingen aanleerde waarmee je spionnetje kon spelen.' 'Meester...alstublieft, hou op...' 'Maar dat was niet genoeg,' ging Taurus meedogenloos verder. 'Je wilde meer.' 'Nee!' 'De koningsillusie!' 'Mijn heer...alstublieft!' Het huilen stond haar nader dan het lachen. Taurus keek omlaag naar haar polsen. Doordat hij haar rechtop had laten zitten stonden die touwen strak gespannen. Haar knokkels zagen al wit. 'Zeg me dit eens, teef...vind je het opwindend als ik je uitscheld?' De kleur trok weg uit Helene's gezicht. Doorheen de synchronisatieband knalde haar bevestiging luider binnen dan wat ook. En aan haar ogen te zien besefte ze ook dat hij dat wist. 'O, nee...' fluisterde ze ontzet. 'O, ja,' grijnsde hij terug. Ze probeerde van hem weg te kruipen, maar hij hield haar hoofd in een ijzeren greep. 'Meester...heer...hou dit alstublieft voor u,' fluisterde ze dringend. 'Alstublieft. Dit is belangrijk!' 'Integendeel,' antwoordde hij met zin voor leedvermaak. 'Het lijkt me net erg leuk om dat geheimpje openbaar te maken.' Op dat moment werd er op de deur geklopt. Taurus en Helene keken elkaar aan. Het volgende moment liet Helene zich plat op het bed vallen terwijl Taurus uitgebreid een deken over haar heen gooide. 'Meester...bent u daar?' klonk het buiten. Het was Felix. 'Tegen wie bent u aan het praten?' Taurus knarste op zijn tanden. Verdomme! Snel trok hij de deken iets lager zodat haar gezicht zichtbaar werd, legde hij kussens over het touw aan haar armen en gebaarde hij haar om stil te zijn. 'Tegen Helene,' antwoordde hij, op de deur toelopend. Een moment later kwam Felix de kamer in. De deur was nauwelijks dicht of hij liet zich al op een knie vallen. 'Mijn vrouwe,' zei hij vormelijk. 'In naam van ons gilde vraag ik om vergeving voor onze omgang. Ik hoop dat u het ons niet kwalijk neemt dat we u die beproeving hebben moeten laten doorstaan maar de concentratie en omgaan met falen zijn effectief zeer belangrijke elementen in ons vakgebied.' 'Al goed, al goed,' antwoordde vrouwe Elandrion zalvend. 'Ik ben niet haatdragend wat die actie betrof.' Taurus hart stond een seconde stil: Helene had zich in haar rol in eerste persoon aangesproken. Gelukkig leek Felix het niet te merken. 'uw bezorgdheid naar onze reputatie siert u, vleugelman. Wij verzekeren u echter dat deze niet geschaad is.' 'Dat is, euh, erg vriendelijk om ons aan etiquette te herinneren, Felix,' zei Taurus. 'Maar ik meen me toch duidelijk en meermaals gezegd te hebben dat deze regels binnen onze muren niet gelden.' Felix knikte haastig. 'Dat klopt, meester. Maar dat is puur binnen de context van de
opleiding...toch? Ik bedoel...vrouwe...U bent toch nog steeds vrouwe Elandrion, ook binnen deze muren?' 'Dat is wel goed zo,' antwoordde Helene. 'Wij zijn niet bang van een beetje nederigheid, Felix. Zoals u duidelijk tot uitdrukking brengt.' Felix kleurde rood en deed een poging om onopvallend overeind te kruipen. Taurus moest onwillekeurig glimlachen. Helene was een geboren leidster. Zonder ook maar een hand te bewegen had ze Felix uit het lood geslagen. 'We misten jullie aan het avondmaal,' probeerde hij de schade nog te beperken. De vraag schuurde als ijs over Taurus's ruggegraat. Helene – vrouwe Elandrion – knikte. 'Dat klopt, jongeman. De reden...is dat wij beschaamd waren. Jullie hadden net zo lang of zelfs langer op die planken gestaan. Toch zijn wij sinds die beproeving nauwelijks in staat geweest om fatsoenlijk te staan. Vandaar dat meester Taurus zo vriendelijk was dit bed en deze kussens discreet hier op te stellen.' Felix keek van de een naar de ander. Taurus kon slechts knikken. Het verbaasde hem nog het meest dat hij nauwelijks spanning bij haar kon waarnemen. Haar emoties waren stabiel. Misschien zelfs kalmer dan gewoonlijk. Hij begon zich af te vragen hoe vaak dit soort situaties voorkwam in de kringen waarin zij zich begaf. Felix was in elk geval gerustgesteld. Na een uitgebreid aanbod haar in alle mogelijke wensen te bedienen (wat Helene slechts met een lichte knik aannam) liet hij toe dat Taurus hem de deur uit loodste. 'Voor vanavond leer ik haar wel wat theorie, jongen,' zei Taurus nog in de deuropening. 'Wist je dat ze niet eens wist dat illusionisten zich niet door illusies laten bedotten?' Felix lachte wat groenig. Hij hield er duidelijk niet van dat er een verdekte belediging aan zijn vrouwe gehouden werd. Toen werd de deur gesloten en waren Taurus en Helene weer alleen. Hij keek haar peinzend aan. 'Je hebt me geholpen,' zei hij. 'Waarom?' 'Is dat niet duidelijk? U bent mijn meester. Moet ik niet in uw belangen handelen?' 'Ik ben je leermeester, Helene. Op het gebied van illusionisme ben ik jouw meerdere. Door die “hertog” titel of je eigen aanspreking als slavin...daarmee wek je het idee dat ik jouw meerdere ben op gebieden waarop ik dat helemaal niet ben.' Ze draaide zich naar hem toe. De touwen aan haar polsen, die zonet nog onder kussens verstopt waren, werden weer zichtbaar. 'U hebt me wel op dit bed vastgebonden. Op welke manieren kan ik méér aan uw genade overgeleverd zijn?' De vraag verraste hem. Vooral omdat ze verdomme gelijk had. 'Ik...dat was helemaal de bedoeling niet. Ik wilde gewoon niet dat je met de verkeerde mensen wilde praten.' Ze glimlachte. 'Leugens...' Taurus keek bedenkelijk. Vervolgens ging hij op het bed zitten. 'Oké,' zei hij. 'Ik geef het toe: dat was wat ik mezelf probeerde wijs te maken. Maar zeg jij het dan eens: waarom deed ik dat?' 'Omdat je me stiekem wél als slavin wil.' Ze verschoof wat, waardoor haar been vrij kwam te liggen. Niet eens stiekem, dacht Taurus. Als ze niet zo'n stomme edelgeborene was wist hij wel wat hij met haar zou doen. Hij zou hij haar kleren van het lijf scheuren, bovenop haar klimmen, zijn lid in haar natte kut steken en hard op haar inbeuken tot ze van pijn en genot... Helene stootte een nerveus lachje uit. Taurus schrok op uit zijn gedachte. Hij besefte meteen aan haar blik dat de synchronisatieband zijn gedachtes overgebracht hadden. 'Verdomme...' vloekte hij. 'Waar wacht u op?' teemde Helene. 'Het is niets dat u niet al eerder gedaan hebt, meester. Maak me tot de uwe. Wees mijn meester. Ik weet dat u het wil.'
Taurus wendde zijn blik af. Ik wil je mijn gilde uit, lag op zijn lippen. Hij kon het niet zeggen. Hij probeerde het gezicht van heer Elias voor de geest te halen. Het lukte hem niet. Al dat hij kon herinneren was dat deze had gezegd haar met alle middelen op andere gedachten te brengen. Hij probeerde zich de koningsillusie voor te stellen. Het lukte niet. Al dat hij kon herinneren was zijn droom van afgelopen nacht. Zijn hand vond de deken. Hij omklemde het. Wilde hij dit wel doen? Hij had plichten. Als persoon, als gildeleider, als mentor...als meester. Hij trok de deken van het bed af. Haar ruwe kleding scheurde niet zoveel later. ZESTIEN Buiten Taurus was er niemand op straat. De nacht was donker. Naamloze gebouwen strekten zich om hem heen uit naar een purpere hemel. Hij moest dringend ergens naar toe maar kon zich niet herinneren waarheen. Was het wel een plaats? Was het niet een iemand? Of iets dat hij moest doen? Toch was het dringend. Hij versnelde zijn pas, al wist hij niet waar hij heen ging. De poorten van het gilde doemden voor hem op. Plots was hij omringd door studentes die op plankjes evenwichtsoefeningen deden. Graham moest er ergens bij zijn, wist hij. Hij was bezig hen de verkeerde dingen te leren. Ergens moest hij een deur door gegaan zijn want nu dwaalde hij door de Oosterse vertrekken van Mirko. Hij moest haar ook spreken, maar waar was ze? Best om even te wachten. Mirko kwam niet. Tijd leek zich uit te strekken. Hij had...de illusie! Dat was waar hij aan moest werken. Hij stond op en wilde vertrekken toen hij iets vreemds opmerkte aan het wandtapijt waardoor hij binnen was gekomen. Dat was niet echt. Hij moest dit onthouden om aan Helene te laten zien: zo zag een illusie eruit: als papier met maar een kant. Toen merkte hij het geluid. Een bezweet gestommel dat af en toe door een zucht of een adem onderbroken leek te worden. Het waren Hanna en Felix. Ze waren in de kamer ernaast aan het neuken. Dat kon hij niet toelaten! De Koningsillusie zou eronder lijden! Taurus sloop dichterbij, doorheen de illusie van het wandtapijt. En hij stond oog in oog met de twee geliefdes. Alleen waren het zijn vleugels niet. Hij herkende zichzelf, ook al liet zijn andere 'ik' zijn hoofd hangen. Die 'ik' zat op zijn knieën. Diens gespreide armen waren met zware kettingen in de muur geklonken. Van de gedaante die zich over de geketende Taurus heen boog kon hij alleen de naakte rug zien. Maar de intimiteit waarmee ze haar partner in haar handen nam liet niets aan verbeelding over. De erotiek zat in de lucht. De muren leken sensualiteit te ademen. En hij was die andere Taurus, dus hij voelde die band. Het maakte dat hij terugdeinsde. Het geïllusioneerde wandtapijt was echter verdwenen. Plots leek de kamer hem benauwend voor te komen. De muur smolt om hem heen. De ketens en de intimiteit leken op hem af te komen. En die naakte, sensuele rug begon zich naar hem om te draaien... Taurus schoot wakker. Hij kon een kreet maar net onderdrukken. Na enige minuten kalmeerden zijn gedachten. Het was maar een droom. En niet echt een onverwachte droom. Of toch? Zijn vingers speelden met de synchronisatieband om zijn linkerpols. Als hij niet beter wist zou hij zeggen dat het gevoel uit de band kwam. Maar dat kon niet: Helene lag te ver buiten zijn bereik te slapen, hoewel ze het wel zou opvangen moest hij zijn armband uit doen. Dat moest dan maar. Waarom bleef hij die armband eigenlijk dragen, bedacht hij toen de wereld wegviel en weer terug kwam. Dat zij hem ook veel beter kon lezen maakte het gebruik een tweesnijdend zwaard. En het voordeel bij een training was niet al te groot. Hij zuchtte
in het donker. Hij wist de reden: de zilveren banden leken een symbool voor hun relatie te worden. Het was alsof hij haar aan een touwtje had. Ze was zijn slavin, nu. Hij had zijn titel weliswaar niet met zoveel woorden aanvaard, maar na wat hij met haar aangedaan had kon hij niet terug. Hij wilde haar ook zo graag. Verdomme, als ze niet de vrouwe van Elandrion was zou hij haar waarschijnlijk al tot zijn vrouw genomen hebben. In gedachten ging hij na wat hij van haar vreemde kant wist. Ze hield van pijn en van vernedering. Ze werd rustig als ze vastgebonden werd, vastberaden als ze iets in haar hoofd had en ze was erg intelligent op een geniepige soort. En dat laatste was niet onbelangrijk. Nu hij er zo over nadacht had hij nog altijd maar weinig antwoorden op zijn vragen. Dat zou hij toch eens moeten uitzoeken... ZEVENTIEN De volgende ochtend was Taurus slecht gehumeurd. Hij was niet meer kunnen inslapen omdat zijn gedachten alsmaar op zichzelf terugtolden. Hij had minstens tien scenario's bedacht waarin hij Helene of heer Elias eens goed de waarheid zou zeggen, de een al onwaarschijnlijker dan de andere. De werkelijkheid werkte gewoon niet op die manier. Vrouwe Helene zou nooit de zijne worden. Toch was ze zijn kruis om te dragen. Dat hij er ook de voordelen bij nam was alleen maar zo eerlijk. Hij gaapte toen hij aan de ontbijttafel plaatsnam. Felix en Helene waren al aan het eten. Felix ontweek zijn blik. Helene schoof hem brood toe. 'Goede morgen, meester,' zei ze zonnig. Hij keek haar lodderig aan. Hij wist dat ze die titel niet bedoelde om aan te duiden dat ze zijn pupil was, maar dit was niet het moment om erop in te gaan. 'Haal me een kop thee, wil je?' mopperde hij. Hij was nog niet uitgesproken of ze haastte zich al om ervoor te gaan zorgen. 'Ik heb het idee dat ze u bewondert,' merkte Felix op. Hij leek zich ergens schuldig over te voelen. Taurus snoof. 'Moest ze dat doen zou ze me gehoorzamen als ik zou zeggen hiervan af te zien. Bedenk dat het nog altijd jouw rol is die op het spel staat.' Hij nam een hap brood. Het smaakte nergens naar. Felix leek aangedaan. 'Maar...meester...ongeacht hoe het afloopt, ik zal toch wel enige rol spelen in de koningsillusie?' Taurus zuchtte maar keek niet op. 'Kijk niet naar mij, jongen. Je bent de beste geluidsillusionist in de stad. Helaas krijg ik haar niet op andere gedachten. Als het zo doorgaat vrees ik dat ik je naar Westerwijk ga moeten sturen om Graham bij te staan bij het vuurwerk.' 'Graham kan dat best alleen!' antwoordde Felix ontstemd. 'Laat me gewoon meedoen. Als ik de draak nu eens het suizende geluid geef in de diepe vlucht terwijl zij diens rollende stem nabootst...' Taurus sloeg op tafel. 'Absoluut niet. Het publiek kent jou. Ze zullen zich afvragen waarom jij Vv...' Taurus hield in. Omringd door tientallen studenten was het niet het juiste moment om ondoordachte dingen te zeggen. In de verte zag hij Helene aankomen met een hete mok. 'Ze zullen zich afvragen waarom jij tweede viool speelt,' voegde hij er zachter aan toe. 'Zeker als zij niet in staat is de verwachtingen in te lossen zal het een vernederend schouwspel worden. Nee...dan is het beter dat jij er niet bij bent en dat het volk maar denkt dat je ziek was, of zo.' Zwijgend nam hij de kop hete thee over van Helene. Die zette zich braaf aan zijn zijde. Hij keek haar niet aan. 'We moeten gewoon zien dat we die dag overleven,' zei hij neutraal. 'Haar aanwezigheid zal er wel voor zorgen dat er niet zoveel voorwerpen gegooid worden als
anders. En heer Elias zal wel begrijpen dat we gedaan hebben wat we konden...de fondsen zullen waarschijnlijk niet veranderen.' 'En misschien wordt het wel niet zo erg als u vreest, meester,' probeerde Helene de stemming te verbeteren. 'En misschien valt de maan wel op de aarde en regent het kaas,' snauwde Taurus. 'Wie vroeg jou verdomme wat?' Helene deinsde terug als een geslagen hond en prevelde een verontschuldiging. Haar slaafse houding irriteerde hem zo mogelijk nog meer dan haar eerdere hooghartige toontje. 'We moeten de straat op,' ging hij tegen Felix verder. 'Ik heb al een bode uitgestuurd naar Herrigan. Over een uur staat hij hier. Tegen dan moeten we klaar zijn.' 'Wat gaan we juist doen, meester?' 'We gaan de omgeving verkennen, Helene. De koningsillusie uitvoeren, maar dan in het klein. Wat me eraan doet denken...is Bradfort nog steeds de eerste koetsier?' 'Zoals elk jaar, meester,' antwoordde Felix. Hij klonk duidelijk beter nu het weer over de gebruikelijke dingen ging. Het was een uur later. In de straten van Elandrion was één lage paardenwagen in een vreemd tempo aan het rondrijden. De koetsier was Bradfort Tilly, een paardenmenner die vrijwel sinds het ontstaan van de illusionistengilde met praalwagens gereden had. Naast hem zat Herrigan Toeckx. Hij was de heraut van heer Elias en processiebegeleider van de midzomeroptocht. Hij had een kaart op schoot waarmee hij op zachte toon aanwijzingen gaf. 'Hier even stilhouden, Bradfort. Over twee weken staat daarzo een groot podium waar de edelgeborenen van Sint-Odus en Kregg zullen verzamelen. Die willen niets missen.' Op het eerste zicht was de koets verder leeg. Maar vanuit de bedding waarin ooit hooi vervoerd werd klonken stemmen op. Hanna di Orpheano, Felix Grauwmeer, Helena Maria di Asmodeo en magister Taurus Krellinger lagen op de bodem van het voertuig naar de wolken te staren. Zo was het tenminste voor buitenstaanders. Wie in de kar zou kruipen zou plots een waterige afbeelding van een draak door de lucht zien flitsen. Af en toe flitste hij uit om ergens anders tevoorschijn te komen. Er klonk geluid dat meestal uit de muil van de draak scheen te komen. Plots dook de draak over de wagen heen. 'We voelden hem overscheren,' meldde Herrigan aan de passagiers. 'Eindelijk,' gaf Taurus's stem aan. 'Hanna...je moet beter opletten. Wanneer is de laatste keer dat je een beweging voor een object hebt nagebootst?' 'Te lang, vrees ik. Maar ik heb moeite me te concentreren als de projectie zo doorzichtig is. Kan je hem niet concreter maken, Taurus?' 'Later...op dit moment moet ik absoluut kunnen zien hoe ik hem stuur. We kunnen hem onmogelijk door een muur laten gaan, nietwaar?' 'Zou dat zo erg zijn?' vroeg Helene. 'Het lijkt best spectaculair.' Het was Felix die antwoordde. 'Kent u Jock, vrouwe?', zei hij op bittere toon. 'Jock...nee. Hoezo?' Felix ging rechtop zitten en vertelde verder. 'Bij een goede illusie proberen mensen hem steeds beet te pakken. Ook al weten ze dat het niet echt is. Of liever: zouden moeten weten. Niet iedereen weet dat. En er zijn altijd wel waaghalzen die stommiteiten begaan.' Taurus legde zijn hand op Felix's schouder. De jongen werd altijd slecht geluimd als hij dat verhaal vertelde, ook al was hij er niet zelf bij geweest. 'Jock was er zo eentje,' nam Taurus het over. 'Een opdondertje van een van de achterbuurten. Elf jaar oud. Zijn vriendjes hadden hem waarschijnlijk uitgedaagd. Wat de reden ook was: hij wou de draak berijden. Was altijd zijn droom geweest, vertelden zijn ouders later. Waarom ze hem niet verteld hebben...God, waarom hebben ze het hem niet verteld?' Taurus ademde zwaar. Hoewel het zijn plicht als gildeleider was het verhaal te
vertellen viel het hem altijd zwaar. Ook nu, negen jaar later, had hij het er nog moeilijk mee. In tegenstelling tot zijn assistenten was hij er zelf bij geweest. 'Het joch was op een dak gekropen,' ging Felix verder. 'Niemand had het gemerkt. Niemand had door wat hij van plan was. Tot hij op de draak sprong toen die langs het huis scheerde.' Helene schrok op. 'Oh, nee...was hij...' De stilte sprak voor zich. Het was Hanna die antwoordde. 'Het was een zwarte dag voor illusionisme'. 'Sindsdien hebben we uitkijkers,' zei Taurus. 'Ongeacht wat ons plan is, zelfs onafhankelijk van of mijn vleugels volgen: als Bradfort fluit laat ik de draak opstijgen tot buiten het bereik van de daken, en daalt hij pas weer bij de volgende fluittoon. Jock was een harde les. Die mogen we niet opnieuw maken. Onze illusies moeten perfect zijn. Maar ze zijn niet meer waard dan een mensenleven.' Helene knikte. De kar zette zich weer in beweging. Het paleis kwam in zicht. 'Laten we daar even halt houden,' zei Taurus. 'Ik moet even iemand spreken...' ACHTTIEN Taurus werd voor heer Elias geleid. Hij was alleen: op zijn verzoek waren de anderen buiten de paleispoorten gebleven. Heer Elias nam hem kortelings op en knikte. 'U bent hier zonder onze vrouwe, magister Krellinger. Is dat ten teken dat u haar er niet van hebt kunnen overtuigen haar pogingen te staken?' 'Voor zover ik kan herinneren, heer, was u diegene die opmerkte dat zij dit niet zou doen.' 'Dit lijkt als iets dat wij zouden zeggen,' beaamde heer Elias. 'En nu hebt u dit aan den lijve ondervonden. Wij nemen aan dat u wil dat wij dit voor u doen?' Taurus knikte. 'We hebben vandaag een repetitie gehouden. Op de momenten dat zij het overnam van mijn vaste geluidsillusionist leek het nergens op. Het geluid viel bij gelegenheden weg of kwam van een verkeerde kant. Haar nabootsen lukt alleen als ze het héél precies nadoet. En de algemene indruk is dat de draak gewoon niet geloofwaardig voelt.' 'Is dat laatste geen taak voor uw gevoelsillusioniste...vrouwe Hanna, als ik het goed heb?' 'Hanna kan alleen gevoelens versterken, heer. Als u iets lelijk vindt kan een gevoelsillusionist er niet voor zorgen dat u het toch mooi gaat vinden. Hier is het gelijkaardig: een ongeloofwaardige draak kan niet geloofwaardig gemaakt worden.' 'U hebt deze bezorgdheid reeds voor ons geuit, magister. Wat is er veranderd dat wij uw verzoek ditmaal zouden inwilligen?' 'Ditmaal heb ik haar zelf bezig gezien. Die bezorgdheden zijn bevestigd, heer. En meer dan dat: als we haar het podium op zetten wordt zowel het gilde der illusionisten als de adel volslagen belachelijk gemaakt. Is dat wat u wil, heer?' 'Wij hebben uw bezorgdheid gehoord, magister. Enkele dagen geleden al. Wij herhalen onszelf niet graag: wat is er veranderd dat wij uw verzoek zouden inwilligen?' Taurus kromp in elkaar. 'Stel,' zei hij, naar de voeten van de landsheer kijkend. 'Als de koningsillusie niet de verwachtte meerwaarde voor Elandrion biedt...mogen wij dan nog steeds op de royale fondsen voor de voortzetting van onze ambt rekenen?' 'Die fondsen zijn niet geminderd met dat incident van enige jaren geleden...Jock Veerinck, heette hij toch?...waarom zou dat nu wel het geval zijn?' Taurus slikte. 'Omdat...er dit keer edelgeborenen bij betrokken zijn, mijn heer. Er staan reputaties op het spel.' 'Mogen wij vragen waarom u in meervoud praat, magister? Bedoelt u buiten Helene ook vrouwe Hanna?' Taurus knipperde met zijn ogen. 'Neemt u me niet kwalijk, heer. Maar in ons gilde is
het geboorterecht ondergeschikt aan vaardigheid. Hanna is al zo lang bij ons gilde. Ze...euh...heeft de rug toegekeerd naar de adel, heer.' 'Over wie hebt u het dan, magister? Over mezelf, misschien?' Taurus waagde een blik rechtop. Het was moeilijk te zien of heer Elias werkelijk ontstemd was of niet. Hij knikte. 'Mensen zullen zich afvragen waarom heer Elias zijn vrouwe hiermee heeft laten instemmen, heer.' Heer Elias snoof. 'Dat ons geruchten bereiken dat u Helene niet namens rang behandelt maakt het er niet gemakkelijker op.' Taurus schrok. Voordat hij zich echter kon verdedigen had heer Elias hem al tot zwijgen aangemaand. 'Wij hebben overal ogen en oren, magister. En nee, het vermoeden dat die “onbeschofte leerlinge” de vrouwe van Elandrion is, is niet tot hier geraakt. Maar het klopt dat u haar taken van een dienstmeid geeft?' 'Heer...u had me zelf gezegd dat alle middelen goed waren om haar te ontmoedigen. Bovendien zei ik net nog dat het geboorterecht...' 'Goed!' onderbrak heer Elias grijnzend. 'Het werd tijd dat iemand haar eens manieren leerde!' 'Mijn...heer?' vroeg Taurus onzeker. 'Laat ons u iets over macht vertellen, magister. We kunnen paarden naar het water leiden, maar we kunnen hen niet dwingen ervan te drinken. Al mijn beslissingen en al mijn bevelen worden uitgevoerd naargelang de wil tot uitvoering er is. Wil is de smeerolie van deze maatschappij. Dat kan de wil zijn tot goed doen of te helpen, maar evengoed de wil om dagelijks brood op de plank te brengen. Of zelfs de wil om het hoofd op diens schouders te houden. Begrijpt u wat wij bedoelen?' 'Eerlijk gezegd niet, heer. Wat heeft dat met deze zaak te maken?' 'Toen ik met haar trouwde, Taurus, was ze de mooiste vrouw op aarde. Ik gaf haar alles. Het koninkrijk, de duurste gewaden, de mooiste juwelen. De gevolgen daarvan besefte ik te laat: nu kan ik haar niets meer geven dat ze begeert. En ik hou te veel van haar om haar angst in te boezemen. Maar u, magister...u kan dat wel. Ze wil die koningsillusie uitvoeren. Daarmee kan u haar uit uw hand laten eten. En ook meer dan dat.' Er ging een koude rilling over Taurus's rug. 'W...wil u uw reputatie daarvoor opofferen, heer?' mompelde hij. Heer Elias knikte, geamuseerd bijna. 'Reputatie valt terug te veroveren. Mijn vrouwe nederigheid bijgebracht zien is me meer waard.' 'Ik...begrijp het,' antwoordde Taurus, hoewel hij het helemaal niet begreep. Die edelgeborenen waren knettergek. 'En de fondsen?' 'Zijn verzekerd,' antwoordde heer Elias. 'Op voorwaarde, uiteraard, dat u hiervan niets doorvertelt.' De rillingen gingen niet weg toen Taurus het paleis verliet. Heer Elias wilde dat hij verder zette, ook al zou het het volledige feest verpesten. Tegelijk leek heer Elias niets over het complot waarover Helene het had te weten. Zou het toch een verzinsel zijn? De korte speech over macht kende Helene ongetwijfeld ook. Het was echter maar de vraag of ze dat soort dingen verzon om hem te laten afzien van zijn plan haar weg te krijgen. Hij keek zijn gildegenoten wat zorgelijk aan. Toen richtte hij het woord tot Felix. 'Het spijt me enorm, jongen. Je zal op midzomerdag echt iets anders moeten gaan doen...' NEGENTIEN De weg terug verliep in mineur. Felix was onderweg van de wagen gestapt om te voet naar Westerwijk te gaan. Herrigan stapte eveneens af voordat ze in zijn buurt waren. Niemand zei er iets op. Er werd niet gesproken. Gelukkig: Taurus was er niet voor in de stemming.
Eenmaal terug in de gilde droeg hij Hanna op om met Barrand te oefenen. Normaal zou hij dat nooit doen; Barrand was goed in het oproepen van beelden – zelfs even goed als Taurus – maar verschrikkelijk in al het andere. Hanna liet niet na hem dat in te wrijven. Het was ook haar duidelijk geworden dat Helene niet zou opgeven. 'Volg gewoon zijn creaties,' snauwde Taurus. 'Meer niet. Of heb je liever dat ik je de hele middag onzichtbare draken laat landen op de binnenplaats?' Zonder verdere uitleg stampte hij de gildehal in. Hij had een borrel nodig. En die was ongetwijfeld ergens in zijn bureau te vinden. Helene was achter hem aan gelopen. Vlak voor zijn bureau haalde ze hem in. 'Meester...kan ik u ergens mee helpen?' vroeg ze bezorgd. 'Ja...door dood te vallen!' beet hij terug. 'Felix was de beste geluidsillusionist in het land. Jij bent de slechtste. Kan je even vertellen waarom jij hier godverdomme nog bent?' 'Meester...ik heb u reeds uitgelegd...' 'Nee, dat heb je niet!' schreeuwde hij terug. 'Elke keer dat het ter sprake komt is het weer iets anders! Het is je plicht. Het is je opgedragen. Er is een complot. Ik ben je meester. Ik ben het beu! Neem je pruik en die mooie gewaden uit de kast en ga terug naar heer Elias. Ga hem een beetje pesten met die verhalen.' 'Meester...het spijt me dat ik u...' De mep was in een flits gebeurd. Twee stappen en een uithaal met de vlakke hand. Taurus had niet eens gelet of er verder nog iemand in de gang was. 'Hou je kop!' snauwde hij. 'Je hebt alles uit de kast gehaald om me te proberen paaien. Mijn plichtsgevoel, mijn eer, mijn mannelijkheid...je loog zelfs over wat je kon!' 'Ik kan heel wat meer dan...' Een nieuwe mep verhinderde haar verder te spreken. 'Vanaf nu: iedere keer dat je me tegenspreekt krijg je er een,' beet Taurus. 'Je bent waardeloos. Ik heb studenten gezien die de eerste keer al beter geluid konden nabootsen of richting geven dan jij, en jij zou een cursus gevolgd hebben. Wat heb je daar geleerd? Hoe je Graham voor jou kon winnen?' Helene had haar mond al open om te antwoorden, maar ze deed het niet. Ze kon slechts verdrietig haar hoofd schudden. Taurus greep haar bij de haren. 'Ik vroeg je iets!' Helene kon slechts smartelijk kijken. Ze leek te gaan huilen. Taurus wierp een blik op de deur van zijn bureau. Die was vlakbij. Hij kon het altijd wagen... De laatste meters sleurde hij haar zijn kamer binnen en gooide hij haar op de vloer. 'Blijf op je knieën zitten,' snauwde hij terwijl hij de deur achter zich op slot draaide. 'Zo ver is het gekomen: ik doe mee met dat onnozel spelletje. Ik ben je meester en jij bent mijn slavin. Ik beveel je te zeggen wat je op die cursus geleerd hebt!' Helene's gezicht veranderde. Ze had een kalm soort aanvaarding over zich. Toen ze sprak was het sereen en effen. 'Het was geregeld dat ik bij hem les zou volgen, meester. Hij heeft me dingen geleerd die beginners niet horen te leren. Leugens onderscheiden. Verdedingslinies. Afluistermogelijkheden. Zelfs hoe je iemand's gedachten leest.' Taurus liet zijn verbazing niet merken. 'Gedachtenlezen is erg geavanceerd. Zelfs als hij je dat had zou willen leren zou er veel meer tijd in gekropen hebben dan die paar weken die je met hem doorgebracht hebt.' 'Ik heb ook meer dan die paar weken met hem doorgebracht, meester. Die weken waren slechts om hem te overtuigen van de noodzaak. Sindsdien heeft hij me nog drie maanden elke avond stiekem ontmoet om...' Taurus schopte haar onderuit. 'Je liegt!' Helene was dubbel geklapt van de pijn en ondersteunde met beide handen de plek waar hij haar geraakt had. De pijn was zo heftig dat het enige seconden haar
volledige emoties vulden. Vervolgens keek ze naar hem op. 'Lieg ik, meester?' vroeg ze. Hij reikte naar haar. Er was geen onwaarheid te zien. 'Graham heeft jou drie extra maanden lesgegeven? In geavanceerde clangeheimen?' Hij zag aan haar gevoelens dat het waar was. Maar dat maakte niet dat hij het gemakkelijk kon toegeven. Hij greep Helene's haar steviger beet. 'Waarom? Wie heeft je dat opgedragen?' 'Dat weet ik niet, meester. Ik zweer het!' Het was een leugen. Haar emoties strookten niet. Er was iets mis. Mogelijk vertelde ze niet alles of zaten haar eigen ideeën erover in de weg. Wat het ook was, Taurus maalde er niet om. Hij scheurde haar kleed voorlangs open en greep een van haar borsten stevig beet. 'Luister goed,' zei hij, in haar ogen starend. 'Voel je hoe mijn hand warmer wordt? Hoe hij almaar heter wordt? Dat zal blijven gebeuren. Die zal blijven heter worden tot jouw borst zwartgeblakerd is en jij een zwart litteken dwars over je lichaam hebt. Wil je dat?' 'Nee, meester. Maar ik meen het.' 'Je vertelt niet alles!' snauwde hij. Hij reikte in zijn hand en verspreidde daarin het gevoel van hitte. Helene hapte naar adem toen ze haar borst warmer voelde worden. Ze bleef echter met stijve kaken zitten. 'Vertel het me!' Ze schudde haar hoofd. Hoewel ze sidderde als een espenblad legde ze haar hand op zijn vrije hand, en leidde deze tot op haar andere borst. 'O...ongeacht welke merktekens u op me plaatst...ik zal niet...ik kan niet zeggen...O, Goddatdoetzeer!' Ze had haar knokkels stijf langszij gehouden. Haar adem ging in stootjes. En ze begon merkbaar hard haar hoofd te schudden. 'Wat weet je?' drong Taurus aan. Hij reikte nog meer in zijn handen, liet deze nog meer het gevoel geven gloeiend heet te zijn. Als hij concentratie had kunnen missen zou hij de indruk gegeven hebben dat zijn handen rood zouden oplichten. Maar zoals het was leek Helene toch haar ogen stijf dicht te knijpen. 'Ik kan dit...doorstaan...voor u...mijn heer,' prevelde ze. Taurus gromde: hij wilde antwoorden! Nogmaals liet hij zijn handen heter worden. Helene had haar handen om haar mond geslagen. Tussen haar vingers door kon ze kreten van pijn niet onderdrukken. Toch trok ze niet terug. Taurus haalde zijn handen weg. Net zoals hij gezegd had waren er twee grote zwartgeblakerde plekken in de vorm van een hand over haar borsten. Met een trillend vingertje raakte Helene het zachtjes aan. Het deed haar gruwelijk pijn. 'Gelukkig...is het niet echt,' bibberde ze. 'Dit...is toch niet echt, meester?' Hij greep haar bij de kin. Met zijn linkerhand dook hij haar bloes in omlaag, tussen haar benen. Ze voelde nat aan. 'Jij ervaart het als echt,' snauwde hij. 'En daarom ga je me vertellen wat je weet.' 'Meester,' gaf ze dringend aan. 'Ik...ik weiger het u rechtuit te vertellen omdat ik dit geil vind!' 'Goed!' gaf hij terug. Snel haalde hij zijn hand van haar kin af om haar hand op zijn lid te trekken. 'Je bent de enige niet. Maar ik wil WEL een antwoord hebben!' De hand waarmee hij de ingang van haar vagina omvatte begon warmer te worden. Toch leek een heel deel van de spanning uit Helene weg te vloeien. 'Als ik u die geef...wil u me dan verder martelen, meester?' hijgde ze. Hij greep met zijn rechterhand haar kin weer beet. 'Hou me godverdomme maar eens tegen!' zei hij in haar gezicht. Hij stuurde meteen een hele lading hitte naar zijn beide handen.
TWINTIG Taurus zat met trillende handen rechtop op zijn bed. Helene lag naakt op haar buik op het onderste gedeelte. Haar duimen waren achter haar rug bij elkaar gebonden. Er liepen twee paar rijen van vijf vuurrode sneden over haar rug. Taurus probeerde zijn gedachten weer helder te krijgen. 'Dit was op jouw verzoek,' zei hij, als om zichzelf te overtuigen. Helene bevestigde dat het op haar verzoek was. Hij legde zijn voeten op haar rug. 'Je wilde dat ik je zou pijnigen en martelen en dat heb ik gedaan.' Ook dit bevestigde Helene. 'Ik heb je met illusies werkelijkheid dingen allerhande onbeschrijflijke dingen aangedaan.' 'Ja, meester. Ik vond het heerlijk.' 'Het kan me niet schelen dat je het heerlijk vond,' zei hij afwezig. 'Ik vond het heerlijk. En dat baart me zorgen. Ik hoor hier niet van te genieten.' 'Waarom zou u dat niet mogen, meester?' 'Hou je kop!' 'Ik heb u toch bekend wat u wilde horen?' Taurus gaf geen antwoord. Hij geloofde haar niet. Hardop zette hij alles nog eens op een rij. 'Dus...je moeder heeft je gewaarschuwd dat als iemand van het “geheime genootschap” je iets zou vragen, je dat onvoorwaardelijk zou moeten doen. Wat het ook was. Correct?' 'Ja, meester.' 'En je hebt nooit iets van hen gezien of gehoord, tot die brief kwam?' 'Ja, meester.' 'En je moeder...' 'Is inmiddels gestorven, meester. Zoals u weet.' 'Hoe weet je dat het hetzelfde genootschap is? Iedereen kan toch...' 'Het zijn dezelfden, meester!' bitste Helene. Taurus zuchtte. Dit zou geen zoden aan de dijk zetten. 'Oké, oké...het zijn dezelfden. En ze hebben je een brief gestuurd. Dat je hier moet assisteren voor de Koningsillusie. Zomaar?' 'Ik...ja, meester. Zomaar. Er stond geen verdere motivatie in de brief.' 'Het “geheime genootschap” is niet erg origineel van naam. Zeker dat het niet de tempeliers waren? Of de vrijmetselaars?' Helene haalde, nog steeds onder de voeten van Taurus, haar schouders op. 'Misschien zijn zij het. Misschien illuminati. Misschien nog anderen. Of zijn al die namen hetzelfde. Ik weet het niet. Ik weet slechts dat zij diegenen waren over wie mijn moeder het had: de brief had hetzelfde zegel als moeder altijd toonde.' 'En waarom ging je erop in? Je bent toch geen klein kind meer?' Helene zweeg. Toen Taurus haar aanporde voor een antwoord zuchtte ze. 'Ben ik dat dan niet?' vroeg ze bitter. 'Ik ben een vrouwe, meester. Ons enige verschil met onze jeugd is dat we maandelijks bloeden en dat we kinderen kunnen baren. De rest van de tijd lezen we boekjes, flirten we met mannen, worden we uitgehuwelijkt en vervelen we ons te pletter. Dit is een avontuur!' Taurus bekeek haar. Toen schepte hij met zijn voet haar kin omhoog. 'Nogal een avontuur: jezelf als slavin verkopen om maar aan die “geheime genootschap” tegemoet te komen. Hoorde dat er ook bij?' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, meester.' 'Maar je had er wel over gefantaseerd voordat je dit avontuur ondernam?' Ze sidderde maar gaf wel antwoord: 'Ja, meester. Ik...lok dit vaker uit.' Hij kreunde inwendig. Op een of andere manier had ze het zodanig weten keren dat hij haar fantasietje vervulde. In andere omstandigheden zou hij de gelukkigste man op aarde zijn. Nu werd alles verpest door zijn nakende falen op midzomerdag.
'En die cursus met uitgebreide inhoud...dat was een idee van heer Elias. Weet dat "geheime genootschap" daarvan?' 'Ik ga ervan uit van wel, meester.' Tauturs zweeg even. Hij overwoog hardop te zeggen wat ze beiden dachten, maar besloot het niet te doen: heer Elias was ongetwijfeld bij de situatie betrokken. Misschien was hij zelfs lid van dat schimmige genootschap. 'Gebruik je dingen als waarheidstesten en gedachten lezen soms op edelgeborenen?' '...' 'Antwoord, slavin!' 'Hou dit alstublieft onder ons. Maar: ja, meester.' 'Waarom wil dat geheime genootschap dat de koningsillusie verpest wordt?' 'U weet nog niet of het verpest wordt, meester. Als u me...' Dat was het moment dat Taurus haar hardhandig het bed uit schopte. Hij hoorde meteen aan de schreeuw van pijn dat er iets mis was. Zuchtend stapte hij op uit bed. Hij leunde over haar heen. Het touwtje bij haar duimen was losgeschoten. Ze had een bloedneus. Hij negeerde haar tegenstribbelen en draaide haar linkerhand tot voor haar gezicht. Haar duim was helemaal donkerrood geschaafd. 'En dit? Was dit ook deel van jouw fantasietje? Dat die gemene gildeleider je wel eens daadwerkelijk pijn zou kunnen doen?' Helene jammerde alleen maar. Haar schreeuw zwol aan tot een crescendo toen hij zijn vuist om de duim knelde. 'Voor jou is dit misschien een "avontuur", vrouwe,' hij spuwde het woord uit als een vloek. 'Maar voor mij is het dat niet. Ik stel mijn eigenwaarde niet in op bezit of goedkope pleziertjes maar op mijn illusies. Door me mijn geluidsillusionist te ontnemen heb je me persoonlijk gekwetst. En dit...' hij begon schijnbaar harder in de duim te knijpen. Er sijpelde bloed onderuit.' ...is hoe ik jou terug kwets.' Helene begon aan zijn hand te trekken, maar de opvolgende worsteling zorgde alleen nog meer voor pijn. Uiteindelijk gaf ze zich snikkend gewonnen. 'Hou op,' snikte ze, haar gevangen duim prijs gevend. 'In naam van wat heilig is...hou op.' 'Hield jij op toen ik je meermaals ontmoedigde? Heb je er enig idee van wat midzomerdag voor het gilde betekent? Of voor mij persoonlijk?' Helene zeeg neer tot een zielig hoopje. Nog steeds druppelde er bloed op de grond. 'Alsjeblieft...meester...ik smeek u...laat me alstublieft los. Ik zal doen wat u wil.' 'Naar je paleis terugkeren?' 'Ik zal u seksueel bevredigen. Ik zal u een kind baren. U rijk maken. Ik...ik...' 'Dat plan opgeven? Al was het maar voor die ene dag?' 'Nee! Alstublieft, nee! Ik zweer u nogmaals...heb genade, heer. Heb genade.' Taurus kneep nog harder. Er knapte iets binnen in zijn vuist. 'Ik geef toe!' gilde Helene. Haar stem was angst voorbij. Dit was blinde paniek. Taurus dwong haar bij de haren om hem aan te kijken. 'Daar hou ik je aan...hoer.' Hij duwde haar van zich af. Hij stond op en begon de kamer uit te lopen. Frisse lucht...hij had dringend frisse lucht nodig. Achter hem verstomde het huilen plotseling. Een seconde later begon het gevloek. Al die tijd had ze niet gemerkt dat hij haar illusies had gestuurd. Er was nooit iets mis geweest met haar duim. Nu kon het hem niet langer schelen. Hij had heel zijn leven goed en rechtvaardig proberen leven. Sinds de vrouwe in zijn leven was gekomen was hij grondig veranderd. En niet ten goede. '...denk maar niet dat die gelofte iets waard was, magister! U hebt het niet eerlijk gespeeld!' Taurus bleef staan. Hij keerde zich half om. In de opvolgende seconde werd Helene niet opgetild en door een reusachtige onzichtbare hand tot vlak voor Taurus gegooid waar ze stil bleef hangen. Dat leek alleen maar zo.
'Wie had het over eerlijk?' snauwde hij. 'Er zijn nooit eerlijke regels geweest. Altijd intriges en leugens. Denk je dat jij de enige bent die dat kan? Vergeet dat maar. Ik ben er beter in.' Met die woorden gooide de hand haar als een lappenpop de kamer door. Ze kwam met een misselijkmakende knal tegen een balk terecht, die vervolgens gelijk instortte waardoor ze bedolven raakte onder messcherp puin. De deur knalde dicht. Helene bleef alleen achter. Ze zat nog op haar knieën op de plaats vanwaar ze het bed was uit gegooid. Al het opvolgende was nooit gebeurd. EENENTWINTIG 'He! Tau!' klonk een luide stem achter zich toen Taurus de binnenplaats van het gilde wilde oversteken. Taurus herkende de stem – en de bijbehorende zwarte haren en scherpe trekken – van Barrand. Ze liepen op elkaar toe en schudden elkaar de hand. 'Barrand...ik dank je dat je Hanna onder je hoede hebt kunnen nemen. Ik had mijn eigen katjes te geselen.' 'Daarin ben je niet de enige, Taurus,' antwoordde de ander somber. 'Ik was de voorbereidingen aan het maken in het weverskwartier. Een illusie van bewegend weefgetouw...weet je hoe moeilijk dat is? Die draden werken allemaal in elkaar door, en als je ook maar even met je ogen knippert...boem! De hele illusie om zeep. Dit weet je...dus waarom moet ik de hele middag babysitten op jouw assistente?' 'Ik weet dat die illusie erg moeilijk is, Barrand,' antwoordde Taurus verzoenend. 'Net daarom heb ik er mijn beste beeldillusionist op gezet.' '...en nu haal je die “beste beeldillusionist” van die “erg moeilijke taak” weg om wat draken in de lucht te toveren.' 'Geloof me maar als ik zeg dat het belangrijk was,' antwoordde Taurus ontstemd. Het vervelende van Barrand was dat hij altijd zo eigenwijs en zelfingenomen was. 'Zo belangrijk dat Hanna er niets over kon vertellen? Na veel aandringen zei ze alleen dat jij er meer van wist.' 'En dat is alles dat je op dit moment moet weten. Ik was zelf ook bezig met dingen. En er is niets dat ik liever zou willen dan dat Felix, Hanna en ikzelf de koningsillusie uitvoeren terwijl jij het weverskwartier met verstomming slaat.' Barrand knikte. 'Ja...jij zou dat willen. Hanna zou dat willen. Felix zou dat willen. Ikzelf zou dat willen. Weet je wat: waarom DOEN WE DAT NIET??' ER ZIJN COMPLICATIES!' schreeuwde Taurus terug. Een seconde lang keken beide mannen elkaar strijdlustig aan. Toen kalmeerden ze beiden. 'Normaal ben ik de heethoofd, Tau,' deed Barrand een poging tot humor. Taurus lachte uit beleefdheid. 'En jij weet best dat ik meer zou vertellen als ik dat kon, Barr. Verdomme...het is toch niet de eerste keer dat ik dingen moet achterhouden? Je hoort het heus wel. Heb gewoon wat geduld. Dat is alles dat ik vraag.' 'Moet ik nog vaker voor jou invallen?' Taurus zuchtte. 'Dat durf ik niet uitsluiten, vrees ik.' '...en kijk niet zo,' voegde hij eraan toe toen Barrand weer kwader leek te worden. 'Ik weet best wat het betekent als je routine onderbroken wordt. Ik zal proberen het een dag op voorhand te laten weten. Goed?' 'Je moet niet proberen maar gewoon doen,' schimpte de ander. 'Bewaar dat soort opmerkingen voor de leerlingen. Die leren er misschien nog iets uit.' 'Misschien? Die wormen denken dat ze tovenaars zijn als ze een vlammetje kunnen nabootsen. Waar ga je heen?' 'Een luchtje scheppen,' antwoordde Taurus over zijn schouder. Een gesprek met Barrand was niet veel minder inspannend dan in dezelfde kamer met Helene zijn. Bij het verlaten van de gilde kon hij het echter niet nalaten zich af te vragen wat er
zou gebeuren als Barrand Helene zou moeten opleiden... Hij liep door de straten op zoek naar Mirko's huis. Hij trof haar voor de ingang van haar elysium, waar ze van een lange pijp stond te lurken. Het rook naar munt. 'Is dat een nieuwe manier om de stank te maskeren, Mirko?' grijnsde hij ter begroeting. Mirko keek ernstig. Ze nam een diepe trek aan de pijp voordat ze antwoordde. Op een of andere manier voorspelde dat niet veel goeds. 'Wees gegroet, magister,' zei Mirko. 'Hebt u al gegeten? Mijn studenten zullen zodadelijk het meest succulente oude brood serveren dat u ooit geproefd hebt. Ik moet bekennen dat ik er zelf ook erg naar uit kijk.' Ook zonder zijn affiniteit met gevoelens wist hij dat Mirko iets op het hart lag. Maar evengoed wist ze dat ze dat altijd nog kon vragen. Mirko ging prat op haar gastvrijheid. Het duurde dan ook nog zeker een kwart klokslag aan beleefdheden en formaliteiten over het gilde voordat het eigenlijke onderwerp ter sprake kwam. 'Ik heb gehoord dat Felix tegenwoordig in Westerwijk zit. Een...wat vreemde keuze, als ik zo vrij mag zijn, magister. Niet alleen omwille van de plaatsing maar vooral voor de timing. Het is nauwelijks twaalf dagen voor midzomerdag. Hebt u een vervanger gevonden die nog getalenteerder is dan die jongen?' Taurus glimlachte. Mirko wist hem altijd op het gemak te stellen. 'Ik vrees van niet, Mirko. Helaas kan ik er nog niet veel over vertellen. Dat zou de verrassing maar verpesten.' Mirko knikte begrijpend. Na een stilte waarin de oude vrouw het antwoord interpreteerde voegde ze eraan toe: 'Is er iets dat u me wél kan vertellen, magister? U walmt ontevredenheid uit. Misschien zelfs haat. Dat merkte ik eerder al. Vandaag is het erger geworden. Ik...wil me niet bemoeien met zaken die me niet aangaan. Maar met de overplaatsing van Felix begin ik te vermoeden dat dit een zaak is van het gilde. En daar hebben we allemaal belang bij.' 'Dat zal ik niet ontkennen, waarde vriendin. Maar alle mentoren erkennen mijn leiderschap. Daar moet ik nu een beroep op doen, vrees ik. Ik kan alleen zeggen dat ik er mijn reden voor heb.' 'Zoals u verkiest, Taurus. Hoe de kaarten ook liggen, ik vertrouw erop dat u ze goed uitspeelt. En uiteraard: als ik of mijn huis u in enige manier kunnen bijstaan bij uw problemen, aarzel dan niet het te vragen.' 'Wie zegt dat ik problemen heb?' Mirko trok aan haar pijp. 'Ik zeg dat, magister. De voorgaande jaren was u altijd enthousiast in deze periode van het jaar. Nu is dat helemaal anders. U hebt problemen. En mijn aanbod blijft geldig' Taurus knikte. Het stak hem dat hij haar niet in vertrouwen kon nemen, maar het was beter als zo weinig mogelijk mensen betrokken waren. Bovendien kon hij nog niet helemaal uitsluiten dat Helene's verhaal op leugens gebaseerd was. 'Hoe staat het met jouw elysium?' vroeg hij in plaats daarvan. Een jaar geleden had Mirko besloten dat geur- en smaakillusionisten niet als volwaardige illusionisten werden beschouwd. Liever dan een confrontatie aan te gaan had ze dit huis opgericht. Hier gaf zij haar lessen aan beginnende illusionisten met een van deze gaven. Anders dan in het gilde waren normalen hier welkom. Meer zelfs: het werd aangemoedigd. De heerlijke geuren en smaken die het pand bood maakte het een plek die met menig restaurant kon wedijveren. 'Zaken gaan goed, magister Taurus. We beginnen naam te maken als een oord van ontspanning en relaxatie. Dat trok eerst alleen nieuwsgierigen aan, maar inmiddels zijn vaste klanten niet ongewoon meer.' 'Je loopt anders niet te koop met je illusionisme.' Mirko knikte. 'Maar ik breng niettemin wel geld en kennis binnen. Niet slecht voor zintuigen die voorheen als vrijwel waardeloos werden afgeschreven, nietwaar?'
Dat kon Taurus niet ontkennen. Gezicht en gehoor was wat mensen op vertrouwden, met tastzin op de derde plaats. Reukzin en smaak...Mirko was erin geslaagd om deze twee eigenschappen waarde te geven. In meer dan een opzicht was ze meer dan de andere mentoren. 'Kan ik je echt niet overtuigen om mee te doen met de koningsillusie?' vroeg Taurus. Mirko schudde haar hoofd. 'Ook dit jaar niet, magister. Je kan geen brand veroorzaken zonder de illusie om zeep te helpen, en je kan die illusie toch niet laag genoeg laten komen opdat de mensen hem zouden ruiken. Bovendien heb ik mijn eigen werk te doen aan de vismijn. Weliswaar niet zo spectaculair als een sierlijke draak, maar het wordt evengoed erg gewaardeerd.' De zon was al ondergegaan toen Taurus naar het gilde terugkeerde. Hij voelde zich licht in het hoofd. Gek, eigenlijk. Al bij al wist hij dat Mirko water had geserveerd, ook al had ze het naar de beste wijn in het land laten smaken. Hij werd echter op slag weer nuchter toen hij zijn bureau binnenging en vrouwe Elandrion daar zag staan. En 'vrouwe Elandrion' was dit keer geen ingesleten gewoonte: ze had haar mooi geweven jurk weer aan, alsook de pruik die haar een weelderige krans van glanzend witblonde haren leek te geven. 'Magister Taurus Krelligner...wij wensen u formeel te spreken,' sprak ze plechtstatig. Taurus bekeek haar van kop tot teen. Hij herkende Helene zelf bijna niet meer. 'Komt u afscheid nemen, vrouwe?' vroeg hij. 'Wij wensen u erop te attenderen dat dergelijk gedrag niet getolereerd zal worden. Uw positie ten opzichte van ons heeft u bepaalde...privileges gegeven. Wij zijn echter van mening dat u deze misbruikt hebt voor uw eigen gewin.' 'O?' 'Al dat wij u vroegen was om les te krijgen in illusionisme. In plaats daarvan hebt u ons bespot en hebt u zich aan ons vergrepen. U bent een smiecht, meester Krellinger. Dit wensen wij niet verder te accepteren.' Hij knikte. 'Mooi. Helemaal eens,' mompelde hij. Vervolgens deed hij een stapje opzij zodat de deuropening vrij kwam. 'Laat mij u niet verder ophouden,' antwoordde Taurus. 'Ongetwijfeld zijn een banket of gemaskerd bal een betere plaats waar u uw talenten beter kan gebruiken.' Vrouwe Elandrion liep naar hem toe en gooide de deur dicht. 'Wij blijven.' 'U kent de termen,' gaf Taurus terug. 'Ofwel past u zich eraan aan, ofwel moet ik u vragen het pand te verlaten. Dit geldt voor iedereen.' 'Wij volgen geen regels waar wij het fundamenteel mee oneens zijn,' beet vrouwe Elandrion. 'U dient rekening te houden met deze vaststelling, of ik zie me gedwongen om heer Elias op de hoogte te brengen van de manier waarop u “les geeft”.' 'Vrouwe...probeert u me nu te chanteren?' Chanteren? Hoe waagt u het deze overweging zelfs maar te bedenken? Nee...wij chanteren u niet. Wij stellen u voor het feit dat u zich naar onze wensen dient te schikken. Zoniet zullen de gevolgen niet uitblijven.' Taurus kwam vlak voor haar te staan. 'Ik heb je al twee keer gebroken, vrouw!' zei hij scherp. 'Denk maar niet dat ik dat geen derde keer kan. Je kleedt je nu uit en je komt aan mijn voeten zitten of ik sla je op die positie. Heb je dat goed begrepen?' Vrouwe Elandrion protesteerde. In zekere zin was dat het stomste dat ze kon doen. Helene was voor Taurus wat een rode doek was voor een stier. En met protesten die klinken als het wapperen met die rode doek. Een seconde later zat hij bovenop haar met zijn vingers in haar nek geklauwd. 'Zoals je ziet laat ik me niet tegenhouden door titels of onnozele aansprekingen, Helene! Hier...trek die stomme pruik maar uit...' met die woorden gooide hij haar pruik zeilend door de kamer. 'En die decolleté...denk je dat ik niet weet wat daaronder zit?' 'Magister...dit is ernstig!' waarschuwde Helene (ze klonk in elk geval niet meer als een
vrouwe, bedacht Taurus zich met enig leedvermaak). 'Ik moet uw medewerking hebben!' Ze probeerde overeind te komen. Meteen grepen zijn handen haar polsen. Er ontstond een korte worsteling die eindigde zodra Taurus uithaalde en haar de illusie van een ernstige tik tegen haar wang bezorgde. Het was dan pas dat hij merkte dat Helene de synchronisatieband niet meer droeg. 'Waar is die band naartoe?' zei Taurus verbaasd. Helene maakte van de gelegenheid gebruik haarzelf onder hem vandaan te trekken. 'Verdwenen,' snauwde ze. 'Wil u eindelijk naar ons luisteren?' 'Verdwenen? Ik had het op slot gedaan! Dat ding kan helemaal niet verdwijnen!' 'Niettemin is het verdwenen. En dat vinden wij niet erg. Het gaf u teveel macht over ons.' 'En dat was precies wat je wilde,' snauwde hij terug. 'Verdomme, Helene. Luister toch eens: hoe heb jij die band kunnen uittrekken?' 'Wij verwachten dat u eerst uw verontschuldigingen aanbiedt voor...' Taurus was op haar af gestormd voordat ze de zin had kunnen afmaken. Hij drukte haar voluit tegen de muur aan. 'Magister!' donderde ze. 'Als u uw driften in toom houdt zullen wij u beloven effectief te overwegen ons terug te trekken uit uw gilde.' Taurus had zich al teruggetrokken voordat hij het goed en wel besefte. En er was meer dat hij besefte... 'U gebruikt De Stem! Dat is een zeer geavanceerde illusie!' Helene weifelde voor ze antwoordde. Toen knikte ze. 'Wij gebruikten De Stem, inderdaad. Het is jammer dat het zo ver is moeten komen, magister. Maar dit is niet ons gebruikelijke kat-en-muis spel.' 'En zeg maar niets,' voegde ze er ogenblikkelijk aan toe op scherpe toon. 'Ik...wij beseffen maar al te goed welk belang midzomerdag voor u betekent, magister Krellinger. Wij wilden u in het ongewisse laten over onze krachten tot het te laat zou zijn. De toespelingen die wij maakten waren echter echt: ik kan de koningsillusie opwekken. En nog veel meer dingen. Wat echter onbekend is, is wie er achter het geheime genootschap schuilgaat. Ik wilde u niet onnodig in gevaar brengen door u er meer bij te betrekken dan strikt noodzakelijk.' 'Alweer dat geheime genootschap? Ik zei je reeds dat ik daar niet in geloof.' 'Dat betekent niet dat ze niet bestaan! Wie heeft anders de synchronisatieband losgemaakt, meester? U zei zelf dat het op slot was.' Taurus gaf geen antwoord. Dit was belachelijk. Ze had die band natuurlijk zelf op een of andere manier losgepeuterd. En “De Stem” dan? vroeg een andere gedachte in zijn hoofd. Dat was een erg geavanceerde illusie die voor een gedeelte nabootsing was en een gedeelte gedachten sturen. Maar als zij dat kon... '...je hebt je deze middag dommer voorgedaan dan je was!' zei hij. Helene rolde met haar ogen. 'Natuurlijk! Dacht je dat ik iemand van jullie vertrouwde?' Meteen daarna sloeg ze haar ogen neer. 'Behalve...u, meester.' Taurus aarzelde. Toen nam hij een rol onbeschreven perkament op van zijn tafel en maakte er een papierprop van. 'Deze prop...geef het de stem van de draak,' zei hij. Helene sloot haar ogen in concentratie. Een moment later bromde het papier diep. De baslijn was uiterst nauwkeurig, het timbre diep en vervaarlijk. Het leek haast alsof de prop tot leven kwam. Het papier leek in alles behalve de vorm op een draak. De haren in zijn nek gingen rechtop staan. 'Godverdomme,' fluisterde hij vol ontzag. Bijna met bevende handen nam hij de prop op van het tafeltje. Het brommen volgde. Vervolgens gooide hij het met een sierlijke boog hoog de lucht in. Het geluid volgde haar in één vloeiende lijn, precies zoals een draak zou doen die een zware landing zou
maken en vervolgens zou doorschuiven. Taurus's mond viel open. Zelfs Felix zou daar enkele keren oefenen voor nodig hebben.' Het volgende moment was hij al op Helene toegelopen en had hij haar uitgebreid omhelsd. 'W...waarom had je dat niet dadelijk verteld?' zei hij. Ze antwoordde wel iets, maar dat hoorde hij nauwelijks. Er borrelde zoveel opluchting in hem op dat het hem niet uitmaakte wat ze zei. Er viel een enorme last van zijn schouders. Ze zouden alsnog een koningsillusie kunnen maken! Een die niet alleen precies was zoals hij voor ogen had, maar die ook nog eens mee mogelijk gemaakt werd door de vrouwe van Elandrion zelf! Zijn lachen werkte aanstekelijk. Hun voorhoofden raakten elkaar. 'Je had het moeten zeggen,' zei hij tegen haar fonkelende ogen. Het was niet duidelijk wie de aanzet tot de kus had gegeven. Maar hij was er wel, en werd gretig beantwoord. Hoewel de synchronisatieband verbroken was voelden beiden de ander aan. De omhelzing werd intiemer. TWEEËNTWINTIG 'Meester?' 'Mhhhmm?' 'Ik heb de indruk dat u nogal stil bent...' Taurus draaide zich om in bed. Helene lag naakt en opgekruld naast het bed. Haar polsen waren aan de beddepoot gebonden. Hij keek wat vertwijfeld op haar neer. 'Dat is omdat ik niets zeg, slavin.' Helene keek kort op maar richtte haar blik weer omlaag. Haar vingers plooiden zich haast ongemerkt in een smekende houding. 'Ik...wou U danken voor...' 'Laat het,' onderbrak Taurus. 'Ik weet wat je wil zeggen en ik apprecieer het. Maar laat het nu rusten.' Het was slechts even stil. 'U hebt moeite met die rol, nietwaar?' Er klonk een zucht op uit het bed. Hij draaide zich weer naar haar toe. 'Waarom deden we dat? Hoe deden we dat? Zeg me dat eens. We begonnen met een simpele, liefdevolle omhelzing...en plotseling was ik je aan het bed aan het binden en drong ik je tegenstribbelende kont binnen. Waarom?' 'Uw slavin was haar plaats vergeten, meester.' Taurus spuwde op haar. 'Hou je mond,' beet hij haar toe terwijl zij naar adem hapte. 'Jij wist je plek nog prima. Je hebt me uitgedaagd.' 'U hebt zich laten uitdagen, meester. U had er niet op moeten ingaan...' 'Maar ik vond het lekker, verdomme. Waarom vind ik dat lekker? Zo hoor je niet met edelvrouwen om te gaan.' Helene glimlachte. 'De aantrekkingskracht ligt in het verbodene, heer.' Taurus dacht hierover na. 'Je hebt dit vaker gedaan, nietwaar?' 'Ik heb het altijd al gewild, meester,' antwoordde Helene. 'Maar hoewel ik mijn deel van ruige minnaars heb gehad voldeed niemand zoals u, meester.' 'Heer Elias zou je hiervoor vierendelen, slet.' Helene kromp ineen onder de opmerking. 'Verdomme...dit is misschien nog erger dan ons liefdesspel: dat dit soort opmerkingen er vanzelf uit komen rollen.' 'U groeit in wie u bent, meester.' Hij snoof. 'Als ik dat niet intoom groeit mijn kop nog van mijn schouders af. Hoe dan ook...dit kan niet blijven duren. En dat weet je. Jij behoort bij heer Elias.' 'Op dit moment val ik onder uw bescherming, meester.' Taurus antwoordde niet. Het klopte helemaal. Maar iemand had haar die
synchronisatieband afgedaan. Ze had niet gezien wie het was: ze was van achteren benaderd en plots was er een doek over haar gezicht getrokken. Voordat ze wist wat er gebeurde was ze al op de vloer getrokken en had die iemand haar synchronisatieband losgemaakt en haar toegefluisterd dat het geheime genoodschap van haar verlangde dat ze terugging naar het paleis. 'En je kon niet inschatten wiens stem dat was die die band heeft losgemaakt?' zei hij, het gesprek terughalend. Helene schudde haar hoofd. 'Ik zou niet eens kunnen zeggen of het een man of een vrouw was, meester. Ik hoorde het doorheen een dikke doek. Het spijt me.' Hij zei niets. Het was een vreemd verhaal, om het minste te zeggen. Net toen hij ervan overtuigd was dat als er al een complot was, dat ergens in de adel zou moeten zijn, kwam dit boven. 'Had u die sleutel niet, meester?' Taurus knikte. 'Jawel. Maar het slot van een synchronisatieband is niet uniek. We hebben ongeveer een dozijn van die banden, en evenveel sleutels. Die op elke band passen. Het slot op die dingen is eigenlijk meer om te vermijden dat nieuwe leerlingen ze zouden verliezen of stelen. Maar mijn hele staf weet waar die sleutels liggen, alsook enkele goede illusionisten. Dat betekent dat een van hen die band van je gestolen heeft. De adel kan het niet gedaan hebben.' 'Meester...Hanna di Orpheano is toch een edelgeborene?' Taurus grinnikte. 'Hanna heeft haar geboorterecht zowat afgezworen. Die zou zich nooit met dat soort spelletjes inlaten. Nee...ik ben meer bang dat Graham per ongeluk zijn mond voorbij gepraat heeft tegen de verkeerde mensen. En nog iets: ik begrijp ook niet waarom dat "genootschap" plots wil dat je terug naar het paleis gaat. Zij zijn toch diegenen die hebben gezorgd dat je hier was?' 'Misschien was het hen enkel te doen om Felix weg te krijgen?' opperde Helene. Hij antwoordde niet. Er zat hem nog iets meer dwars: hoe kon het dat hij niets gevoeld had toen Helene's synchronisatieband uitgedaan werd? Ongeacht de afstand zou hij dat moeten merken. 'Onmogelijk,' mompelde hij. 'Die jongen staat hier vannacht nog terug als ik het hem zou vragen. Nee...volgens mij heeft deze band er iets mee te maken. Heer Elias zou me laten villen...maar misschien iemand uit zijn nabije omgeving? Iemand die die eerste brief van dat genootschap in jouw vertrekken had kunnen brengen?.' 'Ik zou niet weten wie, meester.' Plots schoot hem een gedachte te binnen. 'Verdomme...natuurlijk! Jullie hebben toch zowel voormalig illusionisten als gewone bewakers in de wacht, nietwaar?' 'Normaal wel...hoezo?' Taurus zuchtte. Plotseling werd hij niet onzichtbaar. Helene zag hem alleen niet meer. 'De ideale bode, nietwaar?' smaalde hij, opstaand van het bed. 'Een beetje voorzichtig sluipen en ik zou zo binnen zijn...zolang er geen voormalig illusionisten in de wacht zijn. Die herkennen het veld van iemand die probeert onzichtbaar te zijn.' Helene knikte. 'Dat wist ik al, hoewel ik dat niet gezegd had. U staat...daar, meester.' Taurus liet de illusie oplossen. Hij stond precies waar ze – nog steeds met gebonden handen – gewezen had. 'Maar jij was niet in je kamer toen die brief geleverd werd, toch?' Terwijl hij dat zei liep hij op haar toe en begon hij door haar haren te gaan. 'Nee, meester.' 'Dan kan het toch zijn dat onze geheime genootschapper op een moment is binnenen buitengeglipt op een moment dat er geen voormalig illusionisten waren. Wie is de hoofdbewaker bij jullie?' Helene zuchtte. 'Als ik weiger dat te vertellen...wil u het dan uit mij slaan, meester?' Taurus hield een moment op met het woelen door haar haar. 'Heb je nu nog niet genoeg te lijden gehad?' vroeg hij verbaasd. Ze keek naar hem op. 'Nooit, meester,' antwoordde ze met een halve glimlach.
Zijn greep in haar haar werd steviger. 'Zo'n synchronisatieband is best duur,' merkte hij op. 'Als draagster was jij daar verantwoordelijk voor. Ik denk dat ik wat disciplinaire maatregelen moet nemen om te vermijden dat je de volgende ook kwijt speelt...' DRIEËNTWINTIG Het was drie dagen later. Nog negen dagen te gaan voor midzomerdag. Taurus merkte dat hij terug die opwinding voelde die hij normaal ook altijd voelde als midzomer naderde. Tegen Hanna, Barrand en Graham deed hij alsof Helene de beste leerlinge ooit was. In meer dan een opzicht was ze dat ook. Tegen Felix was hij voorzichtiger. Die ergerde zich aan het feit dat hij tweederangswerk moest doen, hoewel hij wel begrip had voor de situatie. Op de momenten dat hij met Helene alleen was bewerkte hij haar met illusies van pijn of akelige beelden, of zelfs met materialen die hij kon vinden. 's Nachts sliepen ze bij elkaar, zij doorgaans aan een ketting. Zelfs de zoektocht naar dat “geheime genootschap” had iets avontuurlijks gekregen, al bleek het hen geen succes te boeken. Olliev, de meesterbewaker, zwoer bij hoog en bij laag dat hij altijd minstens één illusionist op de wacht had staan. Helene, van haar kant, zwoer zowat eveneens dat niemand van de hofhouding, noch een ander van de edelgeborenen, er voordeel bij had dat de Koningsillusie verpest zou worden. Taurus's zorgen verschoven zich van het daadwerkelijk voor elkaar krijgen van de illusie naar andere zaken. In zeker opzicht was dat erger. Toen Helene nog hooghartig was en klungelig met illusies wist hij tenminste waar het probleem zat. Nu was het hem onduidelijk of er meer zou kunnen zitten achter de interne ruzies. Graham en Felix kwamen duidelijk niet overeen. Helemaal onterecht was dat niet, want hoewel Felix de betere illusionist was moest hij onder leiding van een “inferieure” ambachtsman werken. De gesprekken met Mirko of Barrand of zij Felix onder hun hoede konden nemen leverden niets op: ze zouden niet weten hoe ze zijn talenten zouden kunnen gebruiken. Ook was hij niet helemaal zeker of zijn eigen samenwerking goed verliep. Er waren momenten dat Taurus wegkeek van zijn opgeroepen draak en Hanna kwaad naar Helene zag kijken. Dit ontkende ze later altijd. 'Ik vind het gewoon oneerlijk dat ze zomaar Felix zijn plaats mag innemen,' antwoordde ze dan ontwijkend. 'Als dit succes heeft...mag de eerste de beste edelman dan jouw plaats innemen, Taurus?' Taurus had er geen antwoord op. Wat waarschijnlijk ook meespeelde was dat Hanna zelf edelgeborene was. Ze was, zoals iedereen in het gilde, onderaan de ladder begonnen en had zichzelf telkens weer bewezen. Als het geen jaloezie was op de manier waarop Helene zich had ingewerkt in het gilde was het wel haar afkeer van haar eigen herkomst. En niet alleen dat... Het was in de late namiddag van die negende dag voor midzomer. Taurus had zich even afgezonderd om naar het toilet te gaan. Nog voordat hij ook maar een goede plek gevonden had flitste plots een gevoel van angst door de synchronisatieband. Snel haastte hij zich terug naar de steeg waarin ze aan het oefenen geweest waren, maar hield in toen hij merkte dat zijn vleugels niet belaagd werden. De manier waarop Hanna en Helene tegenover elkaar stonden sprak boekdelen. Taurus besloot zich verborgen te houden. 'De manier waarop je je naar hem opstelt. Dat is er mis,' zei Hanna nors. 'Denk je dat ik geen ogen in mijn kop heb? Of dat ik de gevoelens tussen jullie niet kan waarnemen?' Via de band voelde Taurus Helene heftig blozen. 'Je luistert ons af!' 'Afluisteren? Het spat er gewoon van af! Als hij je zou vragen om door de modder te
kruipen zou je het nog doen ook!' Helene keek weg. 'Wij...vertrouwen erop dat meester Taurus ons opdraagt wat het best voor ons is.' Hanna kruiste haar armen. 'Wel...je ontkent het tenminste niet,' antwoordde ze bedenkelijk. 'Maar je beseft toch wel dat je “meester” Taurus zegt, ook al is hij er niet?' 'Dat is hij toch?' 'Op momenten dat hij lesgeeft wel. Op alle andere momenten...hou daarmee op! Je gevoelens...wees eens eerlijk: hoe onderdanig ben je precies naar hem?' Woede flitste op. 'Daarover wensen wij ons niet uit te laten, vrouwe. Neem in acht dat zelfs als u uw geboorterecht zou opnemen, wij nog steeds de hogere in rang zijn.' 'Mijn excuses,' smaalde Hanna zuur. 'Wat ik bedoel is...dit valt op. De koningsillusie zal niet alleen voor normalen uitgevoerd worden. Er zullen ook veel illusionisten op onze vingers kijken. En als die zouden zien wat ik nu zie...' Angst zwol aan binnen Helene. 'U bent bang voor geruchten?' Hanna knikte. 'Wat jullie onderling uitsteken...ik wil het niet weten. Net zoals Taurus wil ik gewoon de beste koningsillusie ooit. En ik moet het toegeven: ik had me in jou vergist. Je kan het beter dan ik dacht. Maar...dit? Taurus beseft het gevaar niet: Elias is niet erg vergevensgezind waar het op jou aankomt, Helene.' 'Wij danken u voor uw advies, maar wat heer Elias betreft hebben wij geen raadgever nodig.' Hanna kuchte. 'Verliefdheid kleurt uw waarneming, vrouwe. Als u echt zoveel van Taurus houdt als ik waarneem is het gewoon beter als u naar uw paleis weerkeert. Beter zowel voor uw reputatie als voor de onze.' Helene haalde haar neus op. Taurus herkende dat als zijnde een aanwijzing dat ze verder niets zou zeggen. Schijnbaar nonchalant kwam hij de hoek om gewandeld en vroeg of er nog iets gebeurd was. Beide dames wisselden niet eens een blik uit. Helene loog zonder verpinken dat ze wat moeite hadden met de galm tussen gebouwen. Taurus hield zich voor te onthouden dat hij de leugen niet kon waarnemen. VIERENTWINTIG Een week voor midzomer was er een algemene vergadering. Het leek Taurus het beste om Helene erbuiten te houden. Zij was het er niet mee eens. Haar mening was echter niet van belang. 'Dit keer was het me er niet om te doen om me aan het bed te laten ketenen, meester,' pruilde ze. Taurus liep op haar toe en gaf haar een kus op de mond. 'Dat is erg mooi van jou. Maar ik wil het risico niet lopen dat je alsnog zaken in het honderd doet lopen door aanwezig te zijn.' 'Vertrouwt u me dan niet, meester?' 'Voor geen haar, slavin. Voor geen haar.' Haar verlaten werd alsmaar moeilijker voor Taurus. Zelfs voor een vergadering die hooguit enkele uren zou duren. De gildehal was vrijwel leeg toen hij deze betrad. In een hoek was een dienstmeid tafels aan het schoonmaken terwijl een koksmaatje de vloer aan het vegen was. Aan de vergadertafel zaten Graham, Felix en Barrand al te wachten. Met een glimlach liep hij op hen toe. 'Wat een stiptheid,' merkte hij op. 'De grote klok heeft nauwelijks tien uur geslagen. Hoe staan zaken in jullie wijken?' 'Wat in onze wijken gebeurt is niet zozeer van belang als wel wat hier gebeurt,' brieste Barrand meteen. 'Dat je Hanna ongevraagd bij me binnen gooit is één ding, maar dat Felix nu onder Graham moet werken is toch te gek voor woorden?' 'Meester Barrand,' repliceerde Graham. 'Ik verzeker u dat mijn expertise omtrend het leiden van...' 'Ach, lul niet, man! Felix heeft meer “expertise” met geluid dan jij. Natuurlijk dat hij
ontevreden is: de jongen is beter dan jij.' 'De casu is aan mij toegewezen!' 'Heren!' onderbrak Taurus hen beiden. 'We hebben nu geen tijd voor dit soort discussies. Bovendien kan Felix prima voor zichzelf zorgen. Felix...heb jij concrete voorstellen?' Felix aarzelde. 'Ik vond gewoon dat we onze locatie beter een straat verplaatsten. De leliestraat is te smal. De akoestiek zorgt dat we veel meer moeite moeten doen om de gehele ruimte te overbruggen. Er vlak naast is de elfengracht. Het water zorgt voor betere verspreiding en meer publiek kan ons daar zien. En dat is toch niet onbelangrijk, dacht ik zo?' De blik die hij daarbij op Graham wierp was duidelijk vijandig. Taurus zuchtte. 'Je hebt gelijk,' antwoordde hij. 'Betere akoestiek en zichtbaarheid. Absoluut. Maar,' voegde hij er snel aan toe. 'meester Graham heeft geen ongelijk: we mogen die elfengracht niet gebruiken. Dat is een belangrijke doorgangsweg voor de festivalvierders. Die moeten van en naar de activiteiten kunnen komen. Ik heb het al een paar keer aangekaart bij Herrigan, maar het antwoord blijft hetzelfde. Graham...ik neem aan dat jij die reden goed hebt aangegeven?' Graham keek ongemakkelijk. 'Het...zou kunnen dat ik dit specifieke exempel niet mede gedeeld heb,' gaf hij aarzelend aan. 'Graham,' zei Taurus verwijtend. 'Felix is geen leerling of assistent van jou. Behandel hem dan ook niet zo, wil je? Goed...nog vragen?' 'Wat is dat voor een stunt om het eerste het beste leerlingetje de koningsillusie te laten meedoen?' 'Daar kom ik op terug zodra iedereen er is, Barrand. Nog vragen over de eigen taak die voor hem ligt?' Het bleef stil. 'Goed,' antwoordde Taurus zichzelf. 'Ik zal water en thee laten halen. Al raad ik aan nog niet teveel te drinken: Mirko heeft naar het schijnt een heerlijke nieuwe smaak van drank bedacht.' Niet zoveel later kwamen ook Hanna en Mirko aanzetten. Taurus stak meteen van wal door de vraag te beantwoorden die op ieders lippen lag. 'Beste vrienden...moesten jullie de geruchten opgevangen hebben: die zijn waar. Meer zelfs: dat “eerste het beste leerlingetje”, zoals Barrand het daarnet nog leuk uitdrukte, is niemand minder dan vrouwe Elandrion zelf.' De reacties waren interessant. Mirko knikte alsof ze het verwacht had; Barrand was eerder geïrriteerd dan verbaasd. Graham, Felix en Hanna wisten het uiteraard al. 'Wat mij eerder aanbelangt, magister, is of de geruchten waarheidsgetrouw zijn dat zij alsnog als een dienster behandeld wordt?' vroeg Graham. 'Dat klopt,' mompelde Hanna. 'En nog erger ook.' 'Je lijkt er niet tevreden mee,' merkte Taurus op. Hanna keek hem aan en zuchtte. 'Ik wou dit eigenlijk niet vertellen, maar...ze is verliefd op jou, Taurus. En ernstig ook. Is je dat nog niet opgevallen?' Er brak gelijk geroezemoes uit aan de tafel. Graham zag lijkwit. Mirko en Hanna maakten bedenkelijke opmerkingen terwijl Felix wat droevig keek. Het werd zoals gewoonlijk overstemd door een sarcastische Barrand: 'Is dit een grap? Dus niet alleen is de hoogste vrouwe van het land hier poetsvrouw, maar ze is ook nog eens verliefd op Tau? Juist. Inderdaad. In ander nieuws: heer Elias verschoont tegenwoordig onze latrines!' Taurus gebaarde gelijk om stilte. Toen merkte hij dat het niet nodig was: iemand – waarschijnlijk Graham – had de tegenwoordigheid van geest gehad om een geluidskoepel om de rest van de gildehal heen te leggen. Moest iemand hen afluisteren zou die alleen onverstaanbaar gebral horen. 'Ik had hier een vermoeden van,' antwoordde hij hun gemeenschappelijke vraag. 'Ik kan er slechts bij opmerken dat het niet wederzijds is en ik niet van plan ben er
misbruik van te maken. Het helpt haar duidelijk bij haar motivatie, en wat de koningsillusie betreft: die ligt – tot mijn eigen verbazing – weer op koers.' 'Hoe kan dit?' snauwde Barrand. 'Ik veeg ook altijd de vloer aan met mijn leerlingen, maar die worden daar doorgaans niet verliefd van. En het helpt hen ook niet om hen meervoudige illusies te maken'. 'Dat is omdat jij daar zelf niets van kent, Barrand' kaatste Mirko lachend terug. 'Onder jouw leiding kon ik nog geen basisvorm illusioneren.' 'Jouw basisvorm was ook geen beeld, liefje,' gaf Barrand terug. 'Een zeker iemand heeft haar uitgebreid dingen aangeleerd,' antwoordde Taurus, hen beiden onderbrekend. 'Graham...heb je hier niet iets te vertellen?' Graham keek nu wel héél ongemakkelijk. 'Initieel werkte ik conform de afspraken, magister,' gaf hij toe. 'Maar zij drong aan op uitgebreide training. Dit was voor staatsbelang, magister. Ik was onder expliciet verbod dit te vermelden. Ook heb ik slechts partieel haar opleiding verzorgd. Zij heeft op mijn aanraden contact opgenomen met het naburige gilde in Kregg.' 'In wiens opdracht?' vroeg Taurus. 'Haarzelf?' Graham slikte. 'Van...heer Elias zelf, magister.' Mooi. Dit was weliswaar geen nieuws meer, maar Graham zou nog meer gruwelen als hij wist in wat voor omstandigheden hij die informatie uit “vrouwe Elandrion” geperst had. Felix schraapte zijn keel. 'De koningsillusie mag dan wel op koers liggen, maar wat voor garantie hebben we dat die illusie stand houdt? Meester...u hebt ook gezien hoe slecht ze het ervan af bracht toen we de route volgden. Dat ze nu de basistechnieken onder de knie krijgt is mooi, maar u weet toch ook dat het in stand houden van die illusie jaren in beslag neemt om de concentratie zo te kunnen focussen?' Dit was de vraag waarvoor Taurus bang was geweest. 'Dit...weet ik, mijn jongen. Het is om die reden...dat de draak relatief vaak boven de huizen zal te zien zijn. Dit zodat het minder opvalt dat het geluid niet altijd...even perfect is.' 'Je weet best dat dat niet kan, Tau!' schreeuwde Barrand boven de anderen uit. 'Normalen kan je wel voor de gek houden maar illusionisten niet. Die zouden nog merken als de illusie hapert als jouw draak een stipje aan de hemel was.' 'Ik vertrouw erop,' beet Taurus terug,' dat zij onder de indruk zullen zijn dat we vrouwe Elandrion op zulke korte tijd een plaatsje hebben kunnen geven voor deze illusie. En eerlijk gezegd denk ik dat dat meer boegeroep of rotte tomaten zal tegenhouden dan wat we ook uit onze mouw kunnen schudden.' 'Is dat waarom u van gedachten veranderd bent, meester?' vroeg Hanna koeltjes. Hij keek haar aan. 'Dat...en dat we geen keuze hebben, meid,' zei hij. 'Onze fondsen zijn vrijwel gegarandeerd, maar we moeten haar wel op de praalwagen zetten. Er is geen weg naast.' 'Dat is mooi,' mengde Mirko zich voor het eerst in het gesprek. 'Bij mijn collega's proef ik twijfel en ongenoegen. Wat ik overigens goed begrijp wat Felix betreft. Maar dit is een erg mooie gelegenheid. Wisten jullie dat ik op midzomerdag in het elysium regelmatig mensen krijg die genoeg hebben gehad van de koningsillusie? “Het is elk jaar hetzelfde”, zeggen ze dan. Of “het is wel mooi, maar dit is anders”. Het maakt niet meer zoveel uit dat de draak elk jaar spectaculairder wordt. Ze hebben het toch al eens gezien. Maar uitgevoerd door de vrouwe van Elandrion? Dat getuigt van lef hebben. Daar zullen ze hun kleinkinderen nog over spreken.' Iedereen zweeg. Toen begon Taurus te lachen. 'Verdomme, Mirko. Ik had jou dit al veel eerder moeten zeggen. Je hebt gewoon gelijk!' Mirko glimlachte. 'Altijd tot uw dienst, magister,' antwoordde ze. VIJFENTWINTIG Toen Taurus terug in zijn bureau was lag Helene te slapen. Hij strekte zijn vingers,
concentreerde zich en liet vervolgens het gevoel van een emmer ijskoud water op haar neer plenzen. Helene was meteen klaarwakker. Tegen dat ze besefte dat ze niet eens nat was had Taurus al tranen in de ogen van het lachen. 'O, hemel...het is nog van mijn leerlingentijd geleden dat ik dat soort grappen nog uithaalde,' gierde hij. 'Waar is de tijd gebleven?' 'Dat was niet grappig! Wij eisen dat u dit soorw wapjes bewaaw...' Taurus grijnsde. 'Ja? U zei? Hoorde ik daar iets over eisen? Of is het vragen? Vraag je me om het gevoel in je mond terug te krijgen?' Helene keek heerlijk hulpeloos. Die blik was hem alsmaar meer gaan aanstaan. 'We hebben het voor elkaar,' ging hij met twinkeloogjes verder terwijl hij de illusie los liet. 'Ik heb er niets van tegen jou gezegd, maar ik keek tegen deze vergadering op omdat ik het vroeg of laat wel moest vertellen. Maar het ging goed. De neuzen zijn in dezelfde richting gekeerd. Zelfs Felix is er enthousiast over. “Vrouwe Elandrion die de Koningsillusie uitvoert”. Het hele land zal hierover spreken!' 'En in slechts enkele weken opgeleid door magister Taurus Krellinger,' viel Helene hem bij. 'Een meestermagister!' Meestermagister...die titel beviel Taurus wel. In elk geval meer dan "hertog". Maar voordat hij kon antwoorden klonk er een schelle lach vanuit de deuropening. 'Meestermagister?' schimpte Barrand, de kamer binnen wandelend. 'Klinkt meer als kerkermeester.' Helene bloosde niet eens. Ze deed ook geen poging om de kettingen aan haar polsen te verbergen. 'Wie heeft u permissie gegeven ongevraagd deze vertrekken te betreden?' sprak ze op harde toon. 'Jij moet vrouwe Elandrion zijn,' antwoordde Barrand nonchalant. 'Mooie kleding. Je weet de vrouwtjes wel te verwennen, Tau. Heb je nog meer van die truukjes?' 'Barrand,' begon Taurus. 'Ik zou het appreciëren als je dit niet tegen de anderen zegt.' 'O, maar natuurlijk niet,' antwoordde deze luchtig. 'Dat zou het enthousiasme voor ons festival iets temperen, nietwaar? Wat zouden de toeschouwers dan zeggen? Iets minder vleiende woorden over de maagdelijke onschuld van onze adel, schat ik zo.' Barrand liep op het bed toe. Als automatisch stapte Taurus tussen hen in. 'Barrand,' zei hij. 'Het was niet de bedoeling dat je dit zag.' 'Of hoorde?' gaf hij terug. 'Dit is nog rustig. Laatste keer dat ik hier kwam leek er wel een oorlog uitgevochten te worden tussen jullie. Niet echt iets tussen een leerling en een meester. Of misschien wel iets tussen een slavin een een meester?' De nadruk was onmiskenbaar. 'Je...wist ervan?' vroeg hij. Barrand haalde zijn schouders op. 'Die deuren zijn niet geluidsdicht, Taurus. Die avond dat ik kwam horen waarom je Hanna naar mij had gestuurd...ik besloot je maar niet meteen te storen. Je leek me bezig te zijn. En je hebt gelijk. Vrouwen moeten opgejaagd worden, gekleineerd en tot bezit gemaakt worden. Dat is de enige manier om hen gelukkig te maken.' 'Dat verzint u!' snoof Helene achter de rug van Taurus. 'Wij zullen niet toestaan dat u dergelijke leugens vertelt.' Met dat ze dat zei reikte ze zelf. Taurus merkte vaag iets onzichtbaars bij Barrand's mond. Deze wilde iets zeggen maar er leek geen geluid uit diens keel te komen.' 'Erg aardig,' merkte Taurus op zonder om te kijken. 'Een stiltemasker, nietwaar? Je blijft me verbazen. Maar haal het maar weg. Het waren best aangename leugens.' Helene keek twijfelachtig. 'Weet u het heel zeker? Dit soort woorden...' Taurus draaide zich om. 'Slavin,' merkte hij scherp op. 'Dat was geen verzoek. Vergeet je plaats niet!' Helene schrok: het was de eerste keer dat hij haar slavin had genoemd in bijzijn van een ander. Snel haalde ze de illusie weg. 'Dat was geen leugen, prinses,' ging Barrand op koude toon verder. 'Maar een citaat.
Meer dan een paar vrouwen in mijn leven zwoeren erbij.' 'Dat maakt het nog geen waarheid.' 'Het werkt voor jou!' 'Dat maakt het nog altijd geen waarheid!' Barrand richtte zijn ogen op Taurus. 'Herinner de doofstomme illusionist,' zei hij zachtjes. Taurus keek eerst bedenkelijk. Dan snapte hij het: het ging om de perceptie. Die maakte iets tot waarheid. Hij keek opnieuw om naar Helene. 'Wat zei hij, meester?' vroeg ze. 'Wat jou betreft: de waarheid,' antwoordde hij. 'Jij wil opgejaagd en gekleineerd worden. En daarom zal je hem hetzelfde respect geven dat je mij ook geeft.' Hij stapte opzij zodat Barrand het bed kon naderen. Zelf wierp hij een blik op de deur. Helene stootte een zenuwachtig kreetje uit. 'Die man is mijn meester niet, meester!' 'Vanaf nu wel,' antwoordde Taurus terwijl hij de deur op slot draaide. 'Denk na: wat is de beste manier om zeker te zijn dat hij ook daadwerkelijk niets vertelt aan anderen?' Het bloed leek weg te trekken uit Helene's hoofd. 'Wacht...wat wil u dat ik doe?' Ze probeerde instinctief weg te kruipen. De kettingen aan haar pols verhinderden het. 'Je hoeft niet bang te zijn, klein vogeltje,' spon Barrand. Hij liet een duim over haar kin glijden. 'Ik zal jou heus geen pijn doen. Of toch niet veel. Kijk...ik zal je zelfs tegemoet komen...' Nog terwijl hij dat zei leek zijn lichaam wazig te worden. Een seconde later leek het alsof Taurus naar zichzelf keek. De namaak-Taurus keek hem aan en grijnsde zoals alleen Barrand dat kon. 'Wat me opviel,' zei hij met Barrand's stem. 'Je gebruikte een motivatie om je doel te bereiken. Dat heb je niet nodig. Bij dit soort vrouwen moet je alleen maar iets willen. En teleurgesteld zijn als ze je weerstaat. Geloof me: dat maakt het allemaal veel gemakkelijker...' Taurus knikte. 'Dat is interessant. Nog tips?' Weer die grijns. 'Momenteel niet.' Hij boog zich naar Helene, die door haar kettingen in een hoek gedwongen was. Hij schoof op haar toe. Opgewonden lachend begon hij haar deken te verschuiven... ...en merkte plots dat die ergens aan bleef hangen. En niet zomaar ergens: de hele deken leek wel muurvast te zitten. Met een kwaadaardige grom greep de namaakTaurus de deken met twee handen beet en trok uit alle macht. 'Ik kan me niet herinneren jou toestemming gegeven te hebben om aan mijn slavin te zitten,' merkte Taurus koel op. De andere Taurus draaide zich als door de bliksem getroffen om. Hij liet de illusie los, waardoor Barrand weer herkenbaar werd. 'Oh,' zei hij. 'Is dat hoe het zit? Wacht...ik merk het al: je hield het gevoel in mijn armen weg, zodat ik alleen maar dacht dat ik mijn armen niet meer kon bewegen. Goed gevonden. Er zijn meer dan een paar keren geweest dat ik vurig had gewenst dat ik gevoelens kon sturen, Tau. Maar ik denk nooit zoveel als nu.' 'Je hebt haar bang mogen maken,' gaf Taurus terug. 'Ze zal niet hooghartig tegen je doen. Maar haar lichaam krijg je niet.' Hier wierp hij een korte blik op Helene. 'Misschien later,' voegde hij eraan toe. Barrand bleef even staan. Toen kruiste hij zijn armen en keek hij Taurus ernstig aan. 'Ik heb je onderschat,' zei hij bedachtzaam. 'Ik dacht dat ik je op dit gebied meester zou zijn. Maar je houdt je goed staande. Je hebt mijn respect...magister.' Taurus keek hem recht aan en kruiste zijn armen. 'Had ik dat al niet?' 'Niet op dit gebied.' Barrand begon naar buiten te lopen. Toen keerde hij zich even om. 'O...maar: ik hou je daaraan. Later, nietwaar?' Taurus knikte. 'Inderdaad: misschien later.' De deur sloot zich. Hij was alleen met Helene. Haar ogen stonden op doodsangst. 'Kijk me niet zo aan. Dacht je echt dat ik hem je een haar zou laten krenken?' 'Meester...hij heeft ons betrapt!'
'Dat weet ik. En wat wil je dat ik daaraan doe?' Ze keek hem aan. 'Het hem laten vergeten, natuurlijk! Of kan u dat niet? Wacht...haal hem terug. Ik zal hem...' 'Je zal niets.' Irritatie maakte zich van Helene meester. 'Waarom niet? Dit soort informatie gaat ernstige gevolgen hebben. Toe: maak me los. Als ik snel ben kan ik waarschijnlijk nog alle herinneringen uit zijn geheugen wissen.' Taurus schoot in de lach. 'Wat een enthousiasme. En geloof je werkelijk dat je dat met een illusionist als Barrand kan uithalen? Die mept je tegen de grond nog voordat je fatsoenlijk kan reiken.' 'Het is nog altijd beter dan hem gewoon te laten gaan!' schreeuwde Helene. Taurus bleef de kalmte zelf. 'Voordat je ontploft: waarom zou ik hem willen tegenhouden?' 'Hij bedreigde me! Wie weet wat hij zou uitgehaald hebben als u hem niet had gestopt?' 'Eigenlijk lijkt het me heel interessant om dat te zien. Barrand is altijd arrogant geweest, maar ik heb hem nog niet betrapt dat hij uit zijn nek staat te lullen.' Helene's mond viel zowat open. 'U kan toch niet toelaten...?' De glimlach om Taurus's mond werd een grijns. 'Eerlijk gezegd verkies ik zijn rechtstreekse aanpak over dat rond de pot draaien van Graham of die kruiperigheid van lakeien als Herrigan.' 'Hij meent dat hij mijn gelijke is!' 'Werkelijk?' kaatste Taurus terug. 'Daar moet ik het toch eens met hem over hebben. Gezien jij leerlinge bent en hij mentor is hij je meerdere. Net als Hanna, Felix, Graham en Mirko, nu ik er zo over nadenk. Als zij iets van je vragen...dan voer je dat toch gezwind uit, mag ik hopen?' Helene leek groen te kleuren. 'Ik ben de vrouwe van Elandrion!' siste ze. 'Alstublieft...ik heb u al op zoveel dingen tegemoet gekomen. U wil toch niet werkelijk dat ik hen als gelijken ga behandelen? Graham zou het niet eens willen!' 'Met wat zij willen heb ik niets te maken, slavin. Enkel met wat jij zal doen. Als ze iets vragen. En nogmaals: ik wil niet dat je hen als gelijken behandelt. Ik wil dat je hen als meerderen behandelt.' Helene ademde zwaar. Ze keek naar de grond. Ze stond vast. Er waren geen titeltjes meer om achter te schuilen, geen vormelijkheden om mee te schermen. 'Weet je wat het verschil is tussen een naakte edelvrouw en een naakte bedelares?' vroeg Taurus. Hij genoot hier veel meer van dan eigenlijk zou mogen toegelaten zijn. 'Waardigheid,' antwoordde Helene. Hij legde een hand op haar been. 'Fout,' zei hij. Hij stuurde een schok als van bliksem vanuit zijn vingers omhoog naar tussen haar benen. Als ze niet met kettingen vast zat zou ze zeker geprobeerd hebben haar handen ter bescherming om haar kruis te houden. 'Er is geen verschil,' antwoordde hij zichzelf. 'De edelvrouw denkt het alleen.' 'U kan me martelen, meester,' antwoordde Helene mat. 'Maar dat antwoord is gewoon niet waar. Het spijt me: er is wel degelijk een verschil.' Taurus grijnsde nog harder. Hij legde zijn andere hand op haar ander been. 'We zullen zien hoe lang je dat volhoudt,' zei hij. Het duurde niet zo heel lang voordat ze hem gelijk gaf. ZESENTWINTIG De laatste dagen naar het midzomerfeest waren altijd extra zwaar. Het oefenen wordt zwaarder en langer; de koetsiers van de praalwagens laten hun paarden aan de route wennen, uniformen worden gepast. Alles moet perfect zijn. Op twee gelegenheden gebruikte Taurus zelfs zijn krachten om Helene in het bijzijn van Hanna een tik te
geven toen haar concentratie dreigde te verzwakken. Maar al bij al bleek ze taaier dan eigenlijk wie dan ook binnen het gilde had verwacht. Het was inmiddels een publiek geheim binnen het gilde dat de geheimzinnige assistente die Felix verving een edelgeborene was. Ze was een gravin. Nee, de barones van de groenheuvels. Of zelfs een prinses van het naburige Kregg! De geruchten verspreidden zich als een lopend vuurtje doorheen de alsmaar openlijker feestende stad. Versieringen hingen aan vrijwel elk huis: hier kleurige vlaggen, daar preikten wel lampionnen of kaarsen. Veel taveernes liepen al van 's middags vol. Er werden verhalen verteld, liederen gezongen of volksdansen uitgevoerd. Op het Corwinplein werd zelfs een tweekamp gehouden. Aan de rand van dat tumult stonden twee mannen en twee vrouwen die, anders dan de anderen, geen oog hadden voor wie het langst in de ring kon blijven. Taurus was aanwijzingen aan het geven aan Herrigan. 'En hier laten we dan de draak landen. Rondom het standbeeld. We hebben dranghekken nodig. Ordebewaarders moeten het publiek weghouden. Kan dat, Herrigan?' 'Op welke afstand?' 'Hij zal de grootte hebben van het standbeeld. Dus...wacht...' Taurus ging iets dichter bij Herrigan staan om het gebied waarbinnen de illusie zichtbaar was niet te groot te hoeven maken. Snel riep hij een plaatselijke illusie op van een grijzige wolk die het standbeeld van Marla Corwin half omkransde. Vervolgens liet hij een rode cirkel op het plein verschijnen. 'Daar...zoiets.' 'Dank je,' antwoordde de heraut terwijl hij noteerde. 'Dat maakt zes...neem zeven ordebewaarders hier. Oké. Ook hier alleen de eerste praalwagen doorlaten tot de draak weer weggevlogen is? Ja? Prima...en hoe lang houden we de optocht hier staande?' 'Er komt een speech. Vervolgens wat vuurspuwen erbij. Zeg maar een kwart klokslag, alles bij elkaar.' 'Een speech?' herhaalde Herrigan, nog steeds ijverig noterend. 'Dat is een primeur.' Dan, met een korte blik op Helene: 'zal u zijn stem versterken, vrouwe?' 'Niet werkelijk, mijn waarde,' antwoordde Helene vormelijk. 'Het zal een toespraak van de draak zelf zijn. Een minnezang van de stad en midzomer. Een soort van optreden, zo u wil.' Herrigan knikte, maar kon de neutraliteit in zijn stem niet echt bewaren toen hij vroeg zo ze het zeker zou aankunnen. 'Nog voor Taurus of Helene kon antwoorden had Hanna zich in het gesprek gemengd. 'Meester Herrigan,' zei ze op bitse toon. 'Vrouwe Elandrion heeft zich op een erg laat tijdstip bij ons gevoegd, dus ik begrijp uw twijfel. Het is ook mijn standpunt, voor wat dat waard is. Maar u moet onthouden dat dit idee is voorgesteld en uitgewerkt door de vrouwe zelf. Als zij zegt dat ze het aan kan zal dat wel zo zijn.' Herrigan keek haar aan. 'U klinkt niet helemaal overtuigd, vrouwe Hanna,' merkte hij op. 'Meester Taurus...mijn vrouwe...ik begrijp dat het de bedoeling is om voorgaande Koningsillusies te overtreffen, maar is dit niet een tikkeltje te ambitieus? Ik wil niet twijfelen aan uw capaciteiten als illusioniste, mijn vrouwe, maar...is dit wel verstandig?' Taurus kuchte. 'Ik vrees dat mijn vleugelvrouwe wat te bezorgd is, Herrigan. Hoe het ook zei, als magister draag ik alle verantwoordelijkheid. De bedenkingen die u uit zijn me niet nieuw. Ik verzeker u dat ik deze zorgvuldig overwogen heb voordat ik dit plan goedkeurde.' 'Dus het feit dat het van vrouwe Elandrion zelf kwam heeft uw inschattingsvermogen niet beïnvloedt?' Taurus toverde een dun lachje op zijn gezicht. 'Niet in het minst,' antwoordde hij. Het leek Hanna niet tevreden te stellen. 'Is ze beter dan Felix?' vroeg ze. Taurus kreunde inwendig. Hij begreep niet waarom Hanna zo bits was. Sinds Helene
gestopt was haar ware talenten te verbergen was alles goed gegaan. Waarom deed Hanna dan zo moeilijk? 'Hanna,' zei hij sussend. 'Je weet best dat het kort door de bocht zou zijn om dat te beweren. Er zijn zoveel factoren die meespelen die iemand meer of minder geschikt maken. Je kan toch niet van me verlangen dat ik ga kiezen?' 'Is ze beter dan hem?' drong ze aan. 'Ze zijn gelijk,' antwoordde hij botweg. Het was niet de waarheid. Niet echt. Maar Hanna was slim genoeg om daar niet verder op in te gaan. Eenmaal terug op het gilde liet Taurus Hanna meteen op audiëntie in zijn studeerkamer komen. 'Is er iets dat je moet vertellen...assistente?' vroeg hij rustig. Hanna had sinds haar uitval op het plein niets meer gezegd. Hij had de indruk dat de Koningsillusie haar nauwelijks nog interesseerde. 'Het spijt me dat ik u publiekelijk heb tegengesproken, meester,' antwoordde ze monotoon. 'Dat is eigenlijk niet wat ik bedoelde,' repliceerde Taurus. 'Hanna...we kennen elkaar al jaren. Je weet hoe ik in deze periode ben. Als het niet rechtstreeks met de Koningsillusie te maken heeft gaat het aan me voorbij. Moest ik ze hebben, ik zou mijn eigen vrouw en kinderen nog laten verhongeren in deze periode. Vandaar: wat is er juist mis?' 'Ik ben gewoon nerveus voor het feest,' monkelde ze. 'Dat zijn we elk jaar. Maar dit is de eerste keer dat je publiekelijk tegen je leermeester in gaat.' Ze keek op. 'Ik ging niet tegen jou in!' betoogde ze. 'Ik heb besloten dat Helene de Koningsillusie kan meedoen. Jij vindt van niet. Je gaat tegen me in.' Hanna's blik werd meewarig. 'Hoe goed ze het ook doet, er is maar weinig nodig om veel te verpesten. Heeft ze wel eens opgetreden voor een bende illusionisten die liever willen dat je faalt dan dat je de normalen vermaakt?' 'Dat is het niet,' antwoordde hij. 'Je bent nukkig, maar niet daarom. Waarom wel?' 'Zit je nu mijn emoties te peilen?' vroeg ze verbluft. 'Zonder dat ik er toestemming voor gegeven heb?' 'Ik zat je gevoelens niet te peilen. Hooguit een oppervlaktescan. Maar het is zichtbaar. Nogmaals: wat is er?' 'Ze is verliefd op jou!' blafte ze. 'Hoe kan je daar zo rustig onder blijven? Besef je wel hoe gevaarlijk dat is? Heer Elias zou je vierendelen als hij het wist!' 'Ik kan er toch niets aan doen? Helene houdt het op afstand. We houden haar gewoon nog hier tot midzomer en dan gaat ze terug naar het paleis.' 'Tot de volgende gelegenheid?' Taurus wikte zijn antwoord. 'Dat is...mogelijk, inderdaad. Herfstceremonie...het oogstfeest...het kan. Is daar iets mis mee?' 'En heer Elias zou dat niet merken? Het mag al een wonder heten dat hij niet merkt dat je met haar slaapt!' 'Ik slaap niet met haar. Maar je wil haar toch niet in de slaapzaal leggen als...' 'Lieg niet!' schreeuwde Hanna. 'Taurus, dit is ernstig! Zie je dat dan niet? Ze gebruikt je!' Taurus keek haar enkele ogenblikken boos aan. 'Vrouwe Elandrion is de tweede regent van dit land. Denk je echt dat ze zich zou inlaten met een ambachtsman als ik? Ik ben niet eens van lage adel!' 'Dat maakt haar niet uit,' antwoordde Hanna met iets van tristesse in haar stem. 'Taurus...ga even zitten. Ik moet je iets vertellen, maar je moet eerst beloven het niet door te vertellen.' Taurus kruiste zijn armen maar ging niet zitten. 'Ik zal het niet aan diegenen vertellen
die er niet bij betrokken zijn,' antwoordde hij. 'Waar gaat het over?' Hanna zweeg. Ze twijfelde enkele seconden en stak dan van wal. 'Felix en ik hebben een zekere vertrouwensband. Als broer en zus, bijna. Als we ergens mee zitten is de ander er altijd als luisterend oor. We kennen elkaar door en door. Begrijp je? Welnu...de tweede dag dat de vrouwe hier was was er iets mis met hem. Hij verborg het prima, dat kon ik niet ontkennen. Maar de blik waarmee hij stiekem naar haar keek zei alles. En...oké, ik heb hun gevoelens toen gepolst voor de zekerheid. En het is zo.' Ze slikte en keek Taurus recht aan. 'Ze heeft met Felix geslapen, meester.' Taurus was stomverbaasd. Dit kon niet. 'Ik weet hoe ongeloofwaardig dit klinkt. Ik...toen ik het opmerkte was ik er eigenlijk van uit gegaan dat ik me vergiste. Dat hij zelf verliefd was of zo. Maar toen ik dat in de vergadering bekend maakte...heb je toen op Felix gelet? De jongen was doodongelukkig toen ik vertelde dat ze verliefd op jou is. Ze heeft hem gebruikt. Net zoals ze nu jou gebruikt.' 'Maar...wanneer dan? En waarom?' Hanna schudde haar hoofd. 'Dat kan ik niet zeggen. Misschien alleen maar de eerste of de tweede nacht. Maar dat was genoeg. Felix begon te veranderen. Als je drie weken terug had gezegd dat hij niet mee mocht doen met de koningsillusie, zou hij dat dan aanvaard hebben?' Taurus slikte. Verdomme. Die tweede nacht had hij die erotische droom gehad. Die kwam van haar! Zij gebruikte de synchronisatieband op dezelfde manier als hij een nacht eerder! 'De adel is niet te vertrouwen, Taurus. Ik kan het weten. Ze gebruiken mensen. Manipuleren hen op elke manier mogelijk om hun doel te bereiken. Aan het einde van die vergadering was Felix nog maar een schim van wie hij vroeger was. Zijn vuur was geblust. Omwille van haar.' Hij keek op. 'Omdat zij hem verder geen blik waardig gunde?' 'In elk geval niet openbaar. Ik dacht eerst dat ze het deed om hem ertoe over te halen extra lessen te geven. Maar die bleek ze niet nodig te hebben.' 'Maar...jij zei dat ze verliefd op me was. Is dat dan ook gelogen?' Hanna leek te twijfelen. 'Ik weet het niet, eerlijk gezegd. Maar ze heeft diepe gronden, Taurus. Het lijkt me niet wijs erop te vertrouwen. Ken jij haar motieven om hier te zijn?' 'Haar achterliggende motieven, bedoel je? Die heeft ze niet,' loog Taurus. Hanna leek het niet op te merken. 'Dat zou me sterk lijken. Ik ken de adel. Die schijten niet eens zonder dat er een achterliggende reden voor is.' Taurus overwoog het. 'En dat is wat je bezig houdt?' 'Het is niet onbelangrijk.' 'Maar het is niet iets dat we echt kunnen veranderen, nietwaar? Zelfs al zouden we haar nu de deur uit gooien wordt het krap om de koningsillusie voor elkaar te brengen. De voorbereidingen zijn getroffen. Dat weet jij ook.' 'Ik vind dat we het toch moeten doen,' antwoordde Hanna. Ze keek hem evenwel niet aan. Hij kreeg het idee dat Hanna zelf niet helemaal eerlijk was. Maar dat was niet belangrijk. Het werd wel tijd om een ernstig woordje met zijn slavin te praten... Die middag at Taurus alleen in een herberg in de buurt. Dat deed hij van tijd tot tijd als hij niet gestoord wilde worden. De waard kende hem goed genoeg om bewonderaars op afstand te houden. En hij had heerlijke lamsbout. Op dagen als deze had hij beiden nodig: zowel de rust als de energie van het eten. Hij was vermoeid. Helene had hem uitgeput. Ze had het niet ontkend. Of toch niet lang. Hij had haar afschuw en schaamtegevoel tot het uiterste gedreven door haar in bedelareskleding voor de spiegel te slepen. Ze had tranen met tuiten gehuild. De bekentenis dat ze Felix verleid had was toen snel
gekomen. En voor precies de reden die Hanna voorspeld had: omdat het haar voordeel zou brengen. Ze had hem gezworen dat ze hem niet gebruikte. Maar dat was het probleem: hij had geen idee of hij het kon geloven. Terwijl hij afwezig aan zijn lamsbout in honingsaus kluifde bedacht hij hoe de situatie ontstaan was. Als dat geheime genootschap echt was zou het logisch zijn dat ze bescherming zocht bij diegenen die het zeker niet zou zijn. Felix en hijzelf waren ontegenzeggenlijk diegenen die er het minst bij te winnen zouden hebben. Bijna ongemerkt was de waard naast hem komen staan. 'Heer magister,' sprak deze. 'Ik weet dat u niet graag gestoord wordt, maar heer Herrigan en zijn gaste dringen erop aan. Hij zegt dat het in staatsbelang is.' Taurus knikte. De heraut van Elias was inderdaad niet iemand die je liet wachten. Hij was ook niet alleen. Taurus herkende zijn gaste meteen: Helene. 'Het spijt ons werkelijk u te moeten storen, magister,' begon Herrigan. 'Maar ik ben uitgestuurd door het paleis om enige geruchten na te trekken. Even voor de duidelijkheid: u bent ervan op de hoogte wie mijn gastvrouwe is?' Taurus glimlachte vreugdeloos. Hij hield niet van het begin van dit gesprek. 'Uiteraard,' antwoordde hij effen. 'Hoe zou ik mijn eigen assistente niet herkennen? Dat is vrouwe Eladrion.' Herrigan zoog even nadenkend op zijn lip, als om zelf te bepalen wat te zeggen. 'Inderdaad,' sprak hij tenslotte. 'En het gerucht gaat, dat de vrouwe...laten we zeggen, niet naar haar rang behandeld wordt.' 'Klopt,' antwoordde Taurus. Hij zag geen reden dit te ontkennen. 'Dit heb ik ook bij heer Elias bepleit: als ze illusioniste wil worden zal ze als een leerlinge behandeld worden. En mijn gilde staat niet gekend om haar lichtzinnige aanpak, ben ik bang.' 'Juist...juist,' antwoordde Herrigan. 'Alleen...vrees ik dat er enige grenzen overtreden worden. Ik zal niet in detail ingaan, maar bepaalde zaken kunnen maar moeilijk door de beugel.' 'Wat voor zaken?' vroeg Taurus. 'Ik kan alles binnen mijn gilde verantwoorden.' Herrigan knikte. 'Ongetwijfeld, magister. Daar ben ik ook niet bang voor. Het is...buiten het gilde is waar het om gaat. Wat mensen fluisteren is een grote invloed op de samenleving, magister. Meer dan u waarschijnlijk vermoed. En daarom vrees ik dat vrouwe Elandrion vanaf vandaag niet meer uw leerlinge is. Het is niet persoonlijk, magister. Ik moest van heer Elias vermelden dat u ongetwijfeld gedaan hebt wat u kon om haar goed op te leiden. En wat mensen fluisteren...' Taurus hief zijn hand op. 'Wat denkt u ervan, vrouwe?' vroeg hij. 'Het is vijf dagen voor midzomer. Wat voor signaal zou het geven als een vleugel van de koningsillusionist vervangen wordt op slechts enkele dagen van het grootste feest van het jaar?' Helene, die al het hele gesprek stil was geweest, keek hem niet aan. 'Dit keer niet, magister,' gaf ze treurig toe. 'Herrigan heeft gelijk: dit is nefast voor onze reputatie. En zonder reputatie zijn wij onze titel niet waardig.' 'En wat zou het voor uw reputatie geven als u in het zicht van het eindpunt opgeeft, vrouwe?' Helene keek naar hem op. 'Niet veel beter,' gaf ze toe. 'Maar dat zou wel overleefbaar zijn.' Herrigan boog zich wat voorover. 'De meer controversiële geruchten gaan verder dan 'slechts' beproevingen die heur rang onwaardig zijn, magister.' 'Werkelijk? Welke zijn deze? En waar komen deze geruchten vandaan?' 'Magister Krellinger,' ordonneerde Herrigan. 'Ik wil niets impliceren dat verkeerd zal opgevat worden. Wat geruchten betreft is het altijd moeilijk om de herkomst te bepalen en nog moeilijker wat het waarheidsgehalte is. Ik verzeker u echter dat...' 'Dus je weet niet wie het gezegd heeft en nog minder of er ook maar iets van waar is?' 'Het is de perceptie die telt,' antwoordde Herrigan. 'Een...concept dat, naar ik
begrepen heb, ook u niet vreemd is binnen illusionisme, magister.' 'Precies! En door haar af te laten vloeien bevestigen we die perceptie alleen maar!' 'We kunnen vast wel een reden verzinnen die...' 'Een valse reden,' snauwde Taurus. Hij sloeg erbij met zijn vuist op tafel. 'Nee, Herrigan. Dat je in mijn gilde verhaaltjes gaat uitzoeken die je in een of ander dronken hol gehoord hebt, tot daar aan toe. Maar je gaat mijn sl...mijn leerlinge niet meenemen op enkele dagen van het festival. Niet als dat het enige soort verhaaltjes is waar je mee af komt.' 'Taurus...Wees redelijk! Ik ben hier op bevel van heer Elias zelf. Ik doe slechts mijn plicht.' 'Dus als we heer Elias ervan laten afzien is er geen enkel probleem?' Zowel Herrigan als Helene keken stomverbaasd. 'Meester,' zei Helene. 'Ik dacht dat u mij absoluut niet in uw gilde wilde?' 'Dat was voordat ik j...uw talenten zag, vrouwe. En Herrigan? “Meester” is een aanduiding dat ik haar leermeester ben. Kijk dus niet zo vreemd!' ZEVENENTWINTIG 'Dit is een ernstige situatie, Tau,' antwoordde Barrand toen Taurus uitgesproken was. 'Helene is Elias's vrouw. En die kerel heeft macht. Niet alleen over ons gilde maar ook over de wet. Weet je wat er gebeurd is met de laatste gozer die iets met 'r wilde uitsteken?' 'Maar al te goed,' snauwde Taurus terug terwijl hij rusteloos door zijn bureau drentelde. 'Het is net daarom dat ze hier verdomme is binnengekomen. Maar nu ze een goede illusioniste blijkt te zijn is het weer niet goed!' 'Dat is niet de reden dat ze wordt weggehaald en dat weet je best. Je zat aan zijn vrouw! Dacht je nu echt dat hij dat door de vingers ging zien? Integendeel: die vent fileert jou als hij ook maar een vaag vermoeden heeft wat je werkelijk met haar uitgestoken hebt!' 'Ze wilde het zelf!' 'Dat doet niet ter zake!' Barrand ademde diep en vervolgde nauwelijks kalmer. 'Luister, man. Dit is een verloren zaak. Je wil dat nu niet toegeven en dat begrijp ik best...maar zet nu even door. Het is nog vijf dagen tot het festival. Haal Felix terug, steek al die woede in het oefenen, geef de beste performance ooit en ga dan pas grieven. Ik ken een goed bordeel voor onze smaak. Die vrouwtjes krijgen weke knietjes van illusionisten. Ik zeg je...' 'Naar de duivel met die hoeren!' schreeuwde Taurus. 'Ik wil Helene. Ze is van mij. En verdomme, ik zal haar krijgen ook! 'Ze is niet van jou, man. Ze is van...' 'Spreek me niet tegen! Ik ben nog altijd magister van het gilde. Ook wat jou betreft, Barrand.' 'Dat klopt. En dan? Wat wil je dan dat ik doe? Naar Elias gaan en zeggen dat we zijn sletje pas teruggeven als we met 'r klaar zijn? Dat zal...' Er was geen slag. Maar doordat die wel leek aan te komen deinsde Barrand zodanig terug dat hij omver viel. 'Helene is geen slet,' grauwde Taurus. 'Neem dat terug!' Barrand gebaarde hem kalm te blijven. 'Ho, man. Blijf kalm. Het was niet mijn bedoeling om...auw, godver...oké, oké, ik neem het terug: vrouwe Elandrion is géén slet. Sorry!' Kwaad kijkend kwam hij weer overeind. 'Goed...magister,' zei hij ijskoud. 'Je hebt me hier gehaald om raad te geven. Ik heb mijn mening gezegd. Het is duidelijk dat je die niet wil volgen. Best. Dus...zeg jij het maar. Wat wil je dat ik doe?' Taurus zweeg een ogenblik om zijn woede te laten zakken. 'Je gaat naar Elias,' zei hij.
'Je bevestigt de verhalen die je hoort. Ongetwijfeld zijn die allemaal waar. En je benadrukt het belang ervan bij het aanleren van illusionisme. Toon ze het verschil tussen een slordige illusie en een goede. Vraag vrouwe Elandrion als getuige: ze zal bevestigen dat mijn aanpak werkt. En herinner hen eraan dat intussen zowat de hele stad een edelgeborene verwacht voor de Koningsillusie. Wat voor invloed zal dat geven als dat idee afgevoerd is op basis van een gerucht? Mensen zouden op basis daarvan gaan aannemen dat het waar is. Of nog erger...wat als ze gaan denken dat het niet waar is?' Barrand hoorde het aan. 'Geen slechte verdediging,' gaf hij toe. 'Maar waarom ik? Is dit niet jouw taak?' 'Drie reden, Barrand. Ten eerste ben ik de verdachte. Dat zal Elias zijn beoordeling slecht beïnvloeden. Ten tweede ben jij beter bekend met discipline en macht. We hebben vaak genoeg meningsverschillen gehad omdat ik vond dat je leerlingen te hard aanpakte. Elias wilde dat ik Helene hard aanpakte. Ik zou dan ook geen betere advocaat kunnen wensen die erop zou wijzen dat hij precies heeft gekregen wat hij wilde dan jij. En ten derde...ik heb werk te doen. Hanna is de laatste dagen bijzonder ontstemd. We moeten meer oefenen. Dat is alles.' Het was duidelijk dat Barrand zwaar aan het overwegen was. 'Ik ga niet voor jou liegen,' mompelde hij tenslotte. 'Je bent een toffe gozer, Tau. Maar met je leerlingen naar bed gaan kan ik echt niet verkopen als zijnde “nodig voor de opleiding”. Als hij zoiets vraagt...' Taurus negeerde de opmerking. 'En haar vastketenen wel?' Barrand keek hem recht aan en wist er een half grijnsje uit te persen. 'Ik zou niet weten waarom niet.' ACHTENTWINTIG ** Taurus bleef in de deur van zijn studeerkamer staan. 'Meekomen, jij,' snauwde hij tegen Helene. Die haastte zich om te gehoorzamen. 'We gaan een ommetje maken,' zei hij, met harde pas doorstappend. 'Er zijn enkele dingen die je moet vertellen.' 'Wat voor dingen, meester?' 'Als ik ze al wist zou je ze niet hoeven te vertellen. Begin maar met te zeggen waarom je Herrigan ten overstaan van mij gelijk gaf.' 'Herrigan is de heraut van heer Elias, meester,' antwoordde ze, achter hem aan de straat op hobbelend. 'Alles wat hij opvangt komt bij hem terecht. Als ik u zou gelijk geven zou hij dat horen. En daar zou hij conclusies uit trekken.' Taurus keek over zijn schouder. 'Dus in een conflict zou je voor hem kiezen over mij?' 'Ik...begrijp het niet, meester. Verwacht u dan dat ik voor u kies? Dan zou hij u laten doden.' 'Ik vraag naar je hart, slavin. Is dat bij mij of bij hem?' Helene bleef staan. 'Waar gaan we heen, meester?' Hij keek niet om. Hij reikte slechts achter zich en gaf haar het érg overtuigende idee dat haar korte haren uitgetrokken zouden worden als ze niet zou doorstappen. Snel haastte ze zich om hem in te halen. 'Meester...kijk me aan...' Hij reageerde niet. Zo mogelijk trok hij de onzichtbare lijn tussen hen nog harder aan. De straat waar ze doorheen liepen mondde uit in een steeg. 'Magister Taurus!' schreeuwde ze. 'Wij mogen dan uw slavin zijn, wij hebben nog steeds onze titel en onze waardigheid. Doe die armband uit!' Dat laatste was met De Stem gesproken. Het was Taurus's brein al binnengedrongen en het bevel was al uitgevoerd nog voordat hij het besefte. Pas toen hij de armband op de grijze stenen zal tingelen drong zijn daad tot hem door. Hij draaide zich naar Helene, ziedend van woede.
'Heb je je stem tegen mij opgehoffen?' vroeg hij. 'Nee, kijk niet zo: ik heb het tegen jou. Heb jij je stem tegen me opgehoffen?' Zijn toorn was voldoende om haar uit haar rol als vrouwe te halen. Maar voordat ze een verontschuldiging kon stamelen had hij al naar haar gereikt. Een reusachtige onzichtbare hand greep haar vol op haar gezicht en drukte haar tegen de muur. Dreigend liep hij op haar toe. 'Dacht je dat ik die band nodig had om jou te raken? Dat is niet waar. Dus dat soort grapjes haal je niet meer uit...' Op datzelfde moment haalde hij uit met zijn vuist in haar maag. De klap kwam hevig aan. Ze plooide dubbel en belandde naar adem happend op haar knieën op straat. 'Haal mijn band terug, teef,' gromde hij. 'En niet met je handen. Je kruipt, zoals de loopse teef die je bent!' Ze keek naar hem op. Het was die smartelijke blik weer. De klets galmde doorheen het steegje. Er was niemand. Jammer genoeg. Het zou hem momenteel veel meer plezieren moest het een volle winkelstraat zijn. Ze bracht hem zijn synchronisatieband terug. Hij nam deze van haar over en deed deze kwaad om zijn pols. Toen reikte hij opnieuw. 'Voel wat ik voel,' bromde hij. 'Merk je deze gevoelens? Deze twijfel en teleurstelling? Dat is wat jij mij aandoet...vrouwe Elandrion.' De gevoelens troffen haar. Het moment dat zij gemompeld had mee te gaan met Herrigan, als een schoothondje dat teruggeroepen wordt naar het baasje. 'Ik had geen idee dat u dat zo ervoer, meester,' protesteerde ze. 'U...zei altijd dat u me terug wilde sturen. Ook toen u in mijn krachten begon te geloven was u nooit tevreden. Ik...ik dacht dat u blij zou zijn.' 'Je gaf me de keuze niet! Je hebt me trouw beloofd. Wat is trouw waard als je het alleen in goede tijden kan geven? Je steunde mij niet! Je hebt me in de steek gelaten!' 'Meester, vergeef me. Ik wist niet...' 'Je had het moeten weten. Wilde jij niet mijn slavin zijn? Meer dan ik, zelfs. Maar blijkbaar ben je dat niet. Blijkbaar zoek je gewoon iemand die je de verantwoordelijkheid over je eigen perverse lusten ontneemt.' 'Nee...' 'En dit?' snauwde hij. Hij opende zijn handen. Daartussenin projecteerde hij het beeld van de arme stakker die op bevel van heer Elias publiekelijk geëxecuteerd was. 'Hij was ook onschuldig, nietwaar? Je hebt hem ook gemanipuleerd tot hij die rol aannam die jij hem opdrong?' Helene dook weg onder het beeld. Taurus verplaatste de afbeelding naar achter haar ogen. Ze begon te gillen. Taurus moest haar handen vastgrijpen. Hij achtte het niet onwaarschijnlijk dat ze anders haar ogen zou uitgekrabd hebben. 'Je deed het! Je gebruikte hem en je hebt hem niet eens verexcuseerd. Zelfs nu hij in het graf ligt spreekt zijn familie schade over hem in plaats van over jou.' 'Alstublieft...meester...genade...' 'Geen genade. Hoe ga jij hem verontschuldigen? Hoe ga je mij helpen als heer Elias mij laat arresteren?' 'Dat gebeurt niet,' huilde ze. 'Als ik met hem meega zal hij het begrijpen. Echt waar. Hij...' Hij gaf haar een mep in haar gezicht. 'Ik herken een leugen als ik er een zie. Als jij meegaat heb je mij niet meer nodig. Dan maakt het jou ook niet meer uit wat er gebeurt met mij. Wat is uiteindelijk één Koningsillusie voor een adellijke trut als jij?' 'Ik zweer u...dat is niet waar. Geef me kans het te bewijzen. Ik zal u niet teleurstellen.' 'Oké,' knikte hij. 'Dat komt mooi uit. Op de...' 'Wat is daar aan de hand?' klonk het plots van de ingang van de steeg. Er stonden drie potige kerels in verfomfaaide kleren. De manier waarop ze de steeg in liepen voorspelde niet veel goeds. De voorste had schouders als een stier en handen als
kolenschoppen. Hij leek te jeuken om ze te kunnen gebruiken. Taurus en Helene zaten nog steeds naast elkaar geknield op de straatstenen. Hij had haar polsen nog steeds vast. Nu kwam hij overeind. 'Dit heeft niets met jullie te maken, jongens,' zei hij koud. 'Laat ons dit gewoon afhandelen, oké?' De leider grinnikte. 'Ik dacht het niet. Dit soort lawaai motten we hier niet. En jou ook niet. Ga weg. Dit is ons terrein.' 'Het is een openbare plaats.' 'Het is ons terrein,' herhaalde de ander. Hij was zeker een kop groter dan Taurus. 'Hé...ken ik die kerel niet?' vroeg diegene aan zijn linkerhand. Deze had een spits gezicht, als een veldmuis. 'Ik weet zeker dat ik hem eerder gezien heb.' De voorste greep Taurus bij zijn jas en trok hem zowat van de grond. 'Een beroemdheid? Dat hebben we hier niet vaak. Dat maakt alles een stuk leuker.' Achter hen was Helene overeind gekomen. 'Laat ons met rust,' zei ze kalm. 'Jullie hebben hier niets mee te maken. Het is jullie zaak niet. Jullie hebben het goed gedaan. En dat is alles wat telt. Jij zet hem weer neer, grote. En ook voor jij en jij aan weerszijden: vergeet wat je hier gezien hebt. Je gaat naar huis en je vergeet dat je hier iemand zag. Dat is alles. Ga.' Taurus was onder de indruk. De lucht was zwanger met illusie. Het sijpelde hun oren binnen en overwon alle tegenslag. De reus voor hem verloor niet eens zijn glimlach. 'Altijd tot uw dienst, mevrouw,' zei hij nog hoffelijk voordat hij achter zijn maten aan sjokte. 'Erg indrukwekkend,' moest Taurus toegeven. 'Maar dat pleit jou niet vrij van je daden.' 'Is dit dan geen bewijs dat ik u ook steun als het niet de beste tijden zijn?' Taurus dacht eraan te antwoorden dat zij meer last van die jongens gehad zou hebben dan hij. In plaats daarvan kruiste hij zijn armen. 'Voordat we onderbroken werden,' zei hij. 'Had ik het over bewijzen. Ga terug op je knieën zitten.' 'Dat is een bevel, slavin,' voegde hij eraan toe toen ze niet meteen gehoorzaamde. Ze voldeed eraan. Zelf bleef hij staan, boven haar uit torenend. 'Ik zei het eerder al: ik vertrouw je niet. Want...is er niet iets dat je zou moeten vertellen? Van de beginperiode?' Er klikte iets bij haar. Ze wist waar hij op doelde. En ze trok er wit van weg. 'Oh, nee...' Hij knikte. 'Waarom?' vroeg hij. En zweeg. 'Er...er waren verschillende reden...' 'Waarom?' herhaalde hij. Bozer. 'Het spijt me zo. Ik wilde niet...' 'WAAROM?' Haar ogen schoten naar hem omhoog. 'Om u te kwetsen voor die eerste nacht, meester!' Hij hield stil. 'Wat?' 'Ik heb me door Felix laten verleiden. Nee...ik heb hem verleid. En...inderdaad, niet voor de juiste reden. Ik...dacht...dat was voor u me tot de mijne maakte, meester. U kan me nu toch niet kwalijk nemen...hij wilde het zelf. Ik...' Ze hield stil. En begreep zijn verwarring niet. 'Heeft u er met hem over gesproken, meester?' vroeg ze. 'Nee,' antwoordde hij. 'Ik weet het verdomme zelf pas sinds deze morgen. Wat...wat bedoel je met “hij wilde het zelf”? Je gebruikte hem voor een machtsspelletje!' Ze schudde haar hoofd. 'Niet echt, meester. Ik mag dan v...verderfelijke invloeden uit de adel gebruiken, ook wij hebben onze grenzen. Ik sliep met hem om u via de band erotisch op te winden. Niet meer, niet minder.' 'Hij is sindsdien een stuk milder naar jou toe geworden...' 'Dat kan...maar daar was het me niet om te doen.'
Taurus zweeg. Om de een of andere reden was dit helemaal niet gegaan zoals hij het had verwacht. Nu hij erover nadacht...hoe had hij het eigenlijk verwacht? 'Ik zweer u dat het bij die ene nacht is gebleven, meester,' prevelde Helene. 'Ik vond U toen nog een vervelende, arrogante eikel.' 'En nu?' 'Nu heb ik een vervelende, arrogante eikel als meester, meester. En ik zou het niet anders willen.' Ondanks alles grijnsde Taurus. Hij begon mogelijkheden in te zien. 'Je gaat terug naar het paleis,' zei hij. 'Maar niet om heer Elias te plezieren. Je herinnert je Barrand. Ik heb hem gestuurd om mijn zaak te bepleiten. Kijk niet zo. Jij gaat erheen en getuigt voor hem. Dat alles van geruchten essentieel is als voorbereiding voor de Koningsillusie. En godverdomme, je komt daarna weer terug naar mij. Zoniet zal je merken dat ik erger ben dan dat “geheime genootschap”. Je komt terug. We zijn nog niet klaar met oefenen. Bovendien...' Hij bekeek haar knielende positie uitgebreid. 'Bovendien ben ik nog niet klaar om dat leuke lijfje van jou te martelen...' NEGENENTWINTIG Het was midzomer. De zon kleurde de lucht azuurblauw en verlichtte de Elandriaanse huizen. Langs weerszijden juichte een enorme mensenzee toen Taurus passeerde. Ze applaudiseerden niet voor de draak, besefte hij. Ze deden het voor hem. Al de moeite die hij gedaan had was het waard geweest. Hij zou hen de beste draak ooit laten zien. Dwars door Elandrion trokken ze. De mensenzee groeide alleen maar aan. Net zoals het gejuich. Het was oorverdovend. Toen besefte hij dat hij de draak niet meer hoorde. Hij keek omhoog, maar zag zijn eigen illusie maar lucht happen. Er zat een prop papier in zijn mond. Snel draaide hij zich om naar Helene, maar die bleek niet op de praalwagen te staan. Maar ze moest er staan. Ze moest! Snel sprong hij van de wagen af en zette hij het op een rennen. De mensenzee spleet uiteen. Ze hadden alleen maar oog voor de draak boven. Het was maar een kwestie van tijd voordat ze beseften dat de draak geen geluid maakte. Hij moest Helene voor die tijd gevonden hebben. Plots stond hij in een steegje. De verdwenen synchronisatieband lag daar in de goot maar van Helene zelf was geen spoor. Daar moest dat genootschap achter zitten. Maar waar waren die? Er viel een schaduw over hem heen. Drie mannen bogen zich over hem heen. Voor hij iets kon doen had de leider hem met kolenschoppen van armen van de grond getild en tegen de muur gedrukt. Het was heer Elias. 'Ik vertrouwde erop dat je je uiterste best zou doen,' zei hij teleurgesteld. 'Maar dat is mislukt. Ze is geen vrouwe meer.' Taurus stribbelde tegen. Hij wilde zeggen dat het zijn schuld niet was. Het mocht niet baten. Zijn handlangers hadden hem al bij armen en benen gegrepen. Ze zouden hem vierendelen. Ze... Taurus schrok op. Alweer een nachtmerrie. Dit keer was hij niet alleen. Naast zich voelde hij hoe het lichaam van Helene hem warm hield. Ze kreunde in haar slaap. Taurus legde zijn arm om haar heen. Het was Barrand op de een of andere manier gelukt heer Elias te overtuigen. Er was geen probleem meer. Buiten zou weldra de dageraad aanbreken. En niet zomaar een dageraad: midzomerdag. De langste dag. De dag dat een draak door de straten van Elandrion zou vliegen...
Die dag brak aan. Midzomer bleek al snel niet alleen de langste maar ook een van de warmste dagen van het jaar te worden. Boven de bomen en de huizen preikte een met nauwelijks wit bevlekte blauwe hemel. Gouden zonnestralen streelden de straten.
Hoewel de klok nauwelijks zes uur geslagen had waren vele mensen reeds op de been. Marktkramers palmden strategische stukjes grond in. Straatkinderen joegen elkaar na. Herrigan Toeckx, heraut van heer Elias, liep geflankeerd door acht ordebewaarders, door de toverijstraat naar het gilde der illusionisten. Aan weerszijden van de poort stond een zodanig grote menigte dat het wel een zee leek. De ordebewaarders namen hun post in. Herrigan liep binnen. Hij trof Bradford reeds op post. Hij was bezig de rosse merrie te kalmeren die de praalwagen zou trekken. Hij stak zijn hand op ter begroeting toen hij Herrigan zag. 'Ze zijn in de gildehal,' riep hij hem toe. 'Zeg hen dat wat ons betreft, we meteen kunnen uitrijden. Alle praalwagens zijn vertrekkensklaar.' Herrigan knikte en liep verder naar de grote hal. 'Ah...hier ben je,' zei Taurus, de kleedkamer binnen komend. 'Stoor ik?' 'Nee hoor,' antwoordde Hanna. Ze bekeek haar diepblauw kleed in de spiegel. 'Staat prima, toch?' Taurus knikte ernstig. Ze zag er stralend uit. 'Ik kwam je je synchronisatieband brengen,' zei hij. Aarzelde ze nu voordat ze die aannam, of zag hij het verkeerd? In elk geval nam ze de band over. Taurus had plots een veel helderder beeld van wie ze was en wat haar dreef. 'Heeft Helene de hare om haar pols of om haar nek?' vroeg ze. 'Om haar pols,' antwoordde hij. 'Net zoals wij. Als we het om haar nek zouden laten zouden illusionisten maar gekke dingen gaan zeggen.' Er flikkerde even iets op in haar gedachten. 'Ja,' zei ze slechts. 'Jij wil nu nog steeds liever met Felix de illusie gaan doen, nietwaar?' zei Taurus meewarig. 'Dat begrijp ik. Maar probeer dat nu te vergeten. We hebben werk te doen.' De flikkering was er opnieuw, maar helderder. 'Ja,' zei ze opnieuw. Taurus keek haar aan. 'Het gaat best goed komen,' verzekerde hij haar. 'We maken de beste illusie ooit. De beste!' Zijn poging tot enthousiasme botste op een muur. 'Ja,' antwoordde ze opnieuw. Dof. Ze vermeed zijn blik. De flakkering was nu nog erger. Een vaag gevoel kwam bij Taurus op. Hanna merkte dat en schudde haar hoofd. 'Het gaat,' loog ze. 'En ik doe toch maar het gevoel. Wat mensen herinneren is wat ze zagen. Of hoorden. Maakt de rest uit?' De flakkering in haar leek te kronkelen. Taurus wilde naar haar toe komen en een hand op haar schouders leggen, maar iets weerhield hem. Er zat iets fout maar hij wist niet goed wat. 'Helene zal de show niet stelen,' zei hij. Hij wilde er nog aan toevoegen dat hij dat zou beloven, maar hij kreeg de tijd niet. Wat hij opmerkte verstomde hem. De flakkering was er opnieuw geweest. Meer gevormd dan tevoren. Het had de vorm van een brief gehad. Een brief met kwade intenties. Een brief tegen alles waar ze voor stond. Een brief van een genootschap... Hij hapte naar adem. 'Jij...' stamelde hij verbaasd. Ze keek naar hem op. En zag dat hij het wist. Haar smartelijke blik bevroor. Toen ging alles bliksemsnel. Haar gevoelens sloegen om van droefheid naar woede. Taurus reageerde instinctief. Ze reikten allebei. Hanna leek hem met alle macht van zich af te duwen. Hij begroef niet-bestaande klauwen in haar zij. De plotse – tegelijke – overweldiging bracht hen beiden zowat uit evenwicht. Taurus liet de klauwen ontploffen. Tegelijk voelde hij een regen van scherpe objecten op hem neerdalen. Hij onderdrukte de pijnkreet en sloeg in het blinde weg een gesel naar waar Hanna zou staan. Doorheen een waas zag hij dat ze beiden op de grond gevallen waren. Hanna ademde
zwaar en deed een poging om de pieken die op hem gevallen waren in zijn huid te laten dringen. Tegelijk had hijzelf die gesel om haar keel geweven en trok hij deze uit alle macht aan. Een rode sluier daalde neer over de wereld. Geluiden hoorde hij niet of slechts door een lange tunnel. Hanna leek mijlenver van hem vandaan te liggen. De pieken doorboorden hem en dreigden hem uit elkaar te scheuren. Nog even en hij zou de illusie moeten lossen. En als dat gebeurde... In wanhoop gooide hij een vuurbal op haar af. En met zijn allerlaatste krachten verbrandde hij haar gezicht. Maar of dat laatste ook aankwam wist hij niet zeker. Hij... Plots leek zijn pijn af te zwakken. Dit gaf hem extra kracht om het vuur over haar lichaam te laten verspreiden. Zijn eigen pijn nam nu helemaal af en was vervolgens verdwenen. Het was hem gelukt: hij had haar illusie verbroken. Alles bij elkaar had het hele schouwspel misschien tien seconden geduurd. Maar de krachtmeting was genoeg om hem totaal uit te putten. Hij lag helemaal niet ver van Hanna vandaan. Hij kon haar gewoon aanraken. Ze was er nog erger aan toe dan hij. Haar jurk zat helemaal onder de plooien en haar gezicht was lijkbleek geworden. Op dat moment stormde Helene de kamer in. Ze knielde meteen naast Taurus neer en vroeg hoe het met hem was. Taurus zelf had nauwelijks oog voor haar. Hij kroop naar Hanna. Die was in een onbedaarlijk huilen uitgebarsten. Hij sloeg zijn beide armen over haar heen in een troostend gebaar. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Helene ontzet. Aan de toon te horen was het waarschijnlijk de tweede of derde keer dat ze dat vroeg. Taurus schudde zijn hoofd. 'Later,' schraapte hij. 'Ga naar beneden. Z...zeg dat we er direct aankomen. We hebben gewoon even tijd nodig. Dat is alles.' 'Maar...' 'Godverdomme! Dat is een bevel, slavin! En zeg het tegen niemand. Niemand! Goed begrepen?' De vraagtekens stonden duidelijk in haar ogen maar ze knikte. Een seconde later was ze de kamer uit. Taurus's schouder werd helemaal nat van de tranen van Hanna. Nadat de ergste schokken voorbij waren kwam haar vraag er tussendoor: 'Waarom?' 'Waarom ik het haar niet gelijk vertel? Om eerlijk te zijn: ik dacht aan de Koningsillusie. Als ik dit vertel gaat die niet door. Als we hier nog lang blijven zitten trouwens ook niet. Hoe gaat het met je? Voel je je fit genoeg om op te staan?' Hanna keek naar hem op. 'Meen je dat nu? Denk je echt dat ik daaraan ga meewerken?' Taurus nam haar hoofd in zijn handen en knikte nadrukkelijk. 'Ja, dat denk ik. Meer zelfs: ik weet het zeker. We zijn er genoeg op getraind, meid. En de ogen zullen toch op die vrouwe gericht zijn, dus een paar kreuken in je jurk zullen echt niet opvallen.' 'En waarom zou ik dat doen? Om na afloop voor hoogverraad aangeklaagd te worden?' 'Nee, Hanna,' zei hij ernstig. 'Om na afloop niet voor hoogverraad aangeklaagd te worden. Je bent een van de beste illusionisten van het gilde. Ik ga jou niet opgeven omdat je een of andere stommiteit begaan hebt.' Hanna snoof. 'Een stommiteit. Dat kan je wel zeggen. Dit was helemaal de bedoeling niet. Ik wilde...' 'Later,' onderbrak Taurus. 'Ik ben er enorm benieuwd naar, maar nu is het echt niet het moment. We worden buiten verwacht. Er wordt een draak verwacht die zo levensecht is dat ze het tot in hun botten voelen. Ik kan hem tonen. Helene kan hem laten horen. Jij kan dat laten voelen. Laten we hen niet teleurstellen.' Hij klauterde overeind en trok daarbij Hanna half mee. Ze zocht zijn blik. 'Meester...belooft u me dat u me zal beschermen als deze dag
voorbij is?' 'Ja, ja, ik beloof het. Vooruit...laten we geen verdere tijd verliezen.' 'Nee!' antwoordde ze scherp. 'Dit is ernstig: meester...belooft u dat u me zal beschermen als deze dag over is?' Taurus keek haar in de ogen. 'Vanwaar die formaliteit?' vroeg hij. Ze keek weg met rood op de wangen. Hij zuchtte. 'Dat moet maar wachten. Maar voorlopig: ik hoor je, assistente. Ik, Taurus Krellinger, magister van het gilde der illusionisten van Elandrion, beloof hierbij Hanna di Orpheano onder bescherming te nemen tegen vijandigheden. Ok...zo goed?' Ze knikte. 'Laten we maar gaan. Het publiek wacht op ons.'
DERTIG De parade zou een daverend succes worden. Nog voor de draak goed en wel tevoorschijn gekomen was uit wolken die vanuit het niets in de lucht voor het gilde materialiseerden barstte het gejuich en gejoel van de menigte al los. De draak was een fantastisch dier waarvan de gouden manen in het zonlicht schitterden. Als een enorme vliegende slang leek hij over de daken en de straten te zwemmen. Toen hij midden op straat neerstreek en zijn machtige vleugels van zeker tien meter spanwijdte samenvouwde werd alles rondom stil. Het enorme beest leek zijn keel te schrapen. 'Dames en heren,' zei hij met een stem als een bronzen klok, wat gelijk op een oorverdovend gejuich onthaald werd. 'Het is opnieuw midzomerdag. De langste dag van het jaar. De dag dat de zon op haar hoogste punt staat en de Goden ons het meest zegenen met het goede weer en het warme golfgetijde. Het is het moment tussen zaaien en oogsten. Dit is een dag om te vieren. Laat wijn stromen. Laat liefde heersen. En vooral: geniet van de dag!' Onder het luide applaus legde de draak zijn kop in zijn nek en spuwde een enorme vlam helrood vuur de lucht in. De plotse hitte breidde zich uit over de rijen. Na een eerste schrikreactie juichte het publiek nog harder. Dit was het moment dat Bradfort met zijn tong klakte en de eerste praalwagen de gildepoort uit liet rijden. Vrouwe Elandrion stond fier vooraan op de praalwagen, aan weerszijden geflankeerd door Taurus en Hanna. Het gejuich zwol nog aan toen de eerste toeschouwers haar herkenden. Ook de draak merkte dit. Ondanks zijn enorme gestalte draaide hij soepel en elegant als water om zijn as. 'Zo zo...een edelvrouwe,' merkte hij op. 'Heeft u daar een goed uitzicht, vrouwe?' Vrouwe Elandrion glimlachte. 'Niet zo mooi als u, heer draak,' riep ze uit zodat de menigte het goed kon horen. Toch dook de draak dichterbij. Zijn kop alleen al was bijna zo groot als de opzittenden van de wagen. Bradfort had alle aandacht nodig om zijn paardjes in bedwang te houden. 'Zou u willen zien hoe de stad er van boven uitziet, vrouwe?' vroeg de draak. 'Denkt u dat u ons zou kunnen dragen, heer draak?' antwoordde vrouwe Elandrion. 'Ons? Jullie allemaal?' galmde de draak. 'Nee, vrouwe...maar voor u buig ik me het hoofd.' Hoewel Taurus vrijwel volledig op het beeld geconcentreerd was voelde hij toch een lichte steek bij Helene toen het publiek lachte met de opmerking ten koste van de adel. Maar dat het publiek lachte betekende dat het overtuigd was. Hij beet op zijn tanden. Dit stukje was enorm moeilijk... De draak boog. Vrouwe Elandrion stapte op diens rug. Het publiek begon gelijk rumoerig te worden. Dit kon toch niet? Maar de draak trok zich daar niet veel van aan. Hij spreidde zijn machtige vleugels uit,
sprong, en was met enkele krachtige slagen de lucht in. Steeds hoger stegen ze. Tot de draak nauwelijks meer was dan een lichtpuntje aan de hemel. Taurus waagde een korte blik in zijn ooghoeken. Waar Helene nog altijd stond hing nu ook een lichtdoorlatend gordijn. Slechts weinigen konden die illusie zodanig goed maken dat het leek alsof er niets was. Om dat te kunnen en daarbovenop nog een draak simuleren...dat was gekkenwerk. Dat was waar het publiek voor was gekomen... Er was meer applaus toen de draak vrouwe Elandrion weer beneden neerzette. Tegen die tijd hadden de ordebewaarders hun handen vol om te vermijden dat de menigte de praalwagen zou bestormen. Toen zette de optocht zich in beweging. De draak schoot opnieuw de lucht in, af en toe een luide brul uitend. De wagen van Bradfort werd gevolgd door zes andere wagens. Zij brachten illusies als zwevende mensen, jongleren met vuurballen, een onzichtbaar orkest en een leuke act met twee bewegende zwarte gaten en een rode bal die telkens uit het ene gat in het andere viel. Hoewel ook zij op veel belangstelling en applaus van het publiek konden rekenen werd de aandacht telkens opnieuw getrokken zodra de draak voorbij scheerde. Na drie straten passeerden ze het priestersgilde. Deze sloten met coördinatie van Herrigan netjes aan achter de laatste praalwagen van het illusionistengilde. Iets verder waren de marktkramers. Met een welgemikte vlam van de draak – dat precies was afgestemd met de vuurmakers – werd het vreugdevuur aangestoken, waarna de draak zich opnieuw de lucht in verhief. Dan volgde het circusgilde dat aansloot bij de stoet. Vervolgens werd halt gehouden bij het Corwinplein, waar ze de hele act met de draak die vrouwe Elandrion meenam voor een ritje opnieuw deden. En al die tijd bleef alles perfect gaan. De paar keer dat Taurus uit zijn ooghoeken naar Hanna keek zag hij haar enkel bezig in volle overgave om de mensen een gevoel van ontzag en vreugde voor het schouwspel te bezorgen. Ze passeerden door de chiquere lanen van Saffraan, waar edelen elkaar verdrongen voor de ramen en balkons, en door de volksere Rabblewijk, waar aan het eind van de dag ongetwijfeld heel wat mensen hun beurzen doorgesneden zouden vinden. Het enthousiasme was echter overal gelijk. 'Dit is waar ik voor leef,' merkte Taurus op gegeven moment op tegen zijn medereizigsters. Meer kon hij niet zeggen – zelfs hoog in de lucht eiste het in stand houden van de illusie al zijn aandacht op – maar de toon was duidelijk. Klasses vergaten deze dag wie ze waren. Edelgeborenen stonden bij wijze van spreken naast bedelaars reikhalzend uit te kijken naar een glimp van hun magie. Hongersnood en oorlog waren vergeten. Geliefden nestelden zich in elkaars armen. Illusies mochten dan simpele bedriegingen zijn van de zintuigen...de emoties die het achterliet waren wel degelijk echt. En de stad zinderde van die emotie. Voor deze ene dag was alles goed... Na het aansluiten van nog een gilde waarvan Taurus de functie alsmaar vergat – iets van suikerij of hapjes – ging de stoet in een bijna rechte beweging over de hoofdstraat door naar het paleis. Hier was de menigte elk jaar het drukst. Twee rijen tribunes mensen op zowat alle kantelen en daken vormden het eindpunt van de stoet. Herrigan, die tussen elke stop de stoet al lopende inhaalde, keek erop toe dat elke praalwagen ook effectief in de voor hen voorziene plaats terecht kwam. Taurus's praalwagen kwam, zoals elk jaar, vlak onder het balkon van heer Elias terecht. En weer daalde de draak neder tot onder het balkon. 'Wees gegroet, heer Elias,' galmde hij. 'Met uw permissie: uw stad wordt elk jaar mooier.'
Heer Elias glimlachte magertjes en knikte. Het was hem best dat hij betrokken zou worden bij het schouwspel, zolang hij maar niet met dat toneel hoefde mee te spelen. Nu er echter een verbazingwekkend levendige draak zijn klauwen in zijn balkon geslagen had, had hij duidelijk moeite het niet daadwerkelijk te geloven. Hij prevelde een bedanking, al was het niet duidelijk hoe ver dit hoorbaar was. 'Mag ik u ook danken voor de medewerking van uw lieftallige vrouwe Elandrion? Ik begrijp nu waarom mijn voorouders dol waren op het ontvoeren van prinsessen.' Ondanks zijn inspanning voelde Taurus zich koud worden. Het was Hanna geweest die deze woorden had verzonnen. Was dat een hint geweest? Haat flakkerde een moment op in heer Elias. Op dat moment, echter, barstte het duizendkoppig publiek in lachen uit. Het was het mooiste geluid dat Taurus ooit gehoord had. Heer Elias ontdooide. 'Ik zou er niet van dromen uw vrouwe een haar te krenken, heer,' ging de draak verder. Maar wacht...laat ik haar tot bij u brengen...' Met die woorden zeilde hij omlaag tot aan de praalwagen en boog het hoofd voor vrouwe Elandrion. Taurus zette zich schrap. 'Op mijn teken,' zei hij tussen zijn tanden. 'Nu!' Hij wierp opnieuw een dubbele illusie op. In een fractie van een seconde werd vrouwe Elandrion onzichtbaar en werd ze meteen vervangen door een illusie van haar. De echte vrouwe haastte zich van de praalwagen en begon, nog steeds omgeven door het onzichtbare waas, in snel tempo naar de deuren van het paleis te rennen. Tegelijk moest hij de illusie-vrouwe besturen. Deze liet hij elegant naar de draak lopen, over diens kop strelen en vervolgens aanstalten maken om op de draak te stappen. 'Dat is de laatste keer dat je haar gaat zien,' mompelde Hanna. Tijd leek te bevriezen. Het was waar. Hij had het zelf voorspeld: zij was van adel, hij een ambachtsman. Het was een illusie te denken dat het ooit anders zou kunnen zijn. Hij waagde zich aan een glimp op de trappen van het paleis. Oplettende illusionisten zouden daar een afwezigheid van lucht kunnen waarnemen. Die afwezigheid, wist hij, zou best zijn laatste herinnering aan vrouwe Elandrion kunnen zijn. Ze liep niet alleen van de wagen weg...ze liep evengoed uit zijn leven. Toen vermande hij zich. De illusie, die misschien een seconde was blijven haperen, zette zich in beweging. Zo...een voet over de nek van de draak. De handen stevig bij de manen achter de oren... Het voelde alsof hij haar weg stuurde. Zou hij die illusie niet hier kunnen houden? Moest hij geen afscheid nemen? Haar een kus of buiging geven? Het brak zijn hart dat ze daar niet aan gedacht hadden. Maar hij kon het niet. Het was niet afgesproken. En dat zou de hele show verpesten. Verdomme! Hij stond vlakbij een illusie van haar en kon niet anders dan haar laten gaan. 'Vaarwel, vrouwe Elandrion,' mompelde hij tussen zijn tanden. Misschien dat zelfs Hanna hem niet gehoord had. De draak klapte met zijn vleugels. Onder luid gejuich steeg hij op naar het balkon, vanwaar Taurus de illusie-vrouwe liet afstappen. De verbijstering alom was ook hier te voelen. Alleen heer Elias bleef er vrij onbewogen bij. Wat normaal was, gezien zijn vrouwe inmiddels achter het stenen balkon verscholen moest liggen. De illusie-vrouwe begroette van daaruit het publiek en bedankte de draak vormelijk. Toen schoot die voor het balkon langs. Het was maar een seconde, maar het was genoeg. Taurus liet de illusie van Helene los, waarna Helene overeind kwam en deed alsof er niets gebeurd was. De draak streek nog eenmaal neer, temidden van de praalwagens. Zijn bronzen stem liet zich nog eenmaal horen: 'Wat ik vandaag gezien heb was fantastisch. Het is me telkens weer een waar genoegen hier te mogen vertoeven. Ik
ga nu...maar ik zal mijn broeders zeker vertellen wat ik hier gezien heb.' Nog terwijl hij dat zei vormden zich al wolken boven hem. Vervolgens sprong hij opnieuw vanuit zijn achterpoten, sloeg zijn vleugels uit en schoot de wolk in. Die vervaagde vervolgens, en verdween. De illusie was afgelopen. EENENDERTIG De minuten na het afsluiten van de Koningsillusie waren altijd dodelijk vermoeiend voor Taurus. Het was alsof hij teruggegooid werd in een lichaam dat drie keer rond de buitenwallen van Elandrion gelopen had. Het was niet voor het eerst dat hij zwoer er nooit nog een uit te voeren. Het was wel de eerste keer dat het mogelijk was dat hij het zou menen. Herrigan kwam al aanlopen. Twee mensen met stoelen volgden hem. Zowel Taurus als Hanna zegen hier dankbaar op neer. 'Jullie blijven me verbazen,' zei Herrigan ademloos. 'Ik bedoel...ik wist dat de vrouwe door de deur binnen zou komen – ik heb hem immers zelf open laten zetten – maar ik kreeg toch kippenvel. En...ze is toch echt via de deur binnen gekomen? Je weet zeker dat het niet met de draak was?' 'Heel zeker,' antwoordde Hanna flauwtjes. 'Ze zou er los doorheen gevallen zijn als ze dat zou proberen.' 'Maar...het karakter van de draak...de manier waarop...hij maakte grappen ten koste van de adel. Voorzeker, vrouwe Elandrion zal toch niet...?' 'Vrouwe Elandrion was onze geluidsillusioniste,' antwoordde Taurus mat. 'Zij verzorgde het geluid. Al het geluid. Flapperen van de vleugels, het machtige brullen, spuwen van vuur...en elke regel die de “draak” gezegd heeft. Een paar van die sneren heeft ze trouwens zelf verzonnen. En dat moest ook. Het zou niet werken als we hem een stemmetje gegeven hadden dat als de aristocratie praat. Snap je nu waarom het belangrijk was dat we haar in ons gilde hebben moeten onderbrengen? Als zij zich niet kan inleven in hoe de gewone mensen doen en denken zou het haar niet lukken dat geloofwaardig over te brengen. En die geloofwaardigheid is alles. Dat is niet “alleen maar” wat illusioneren...al die voorbereiding komt daarbij.' Herrigan keek meewarig. 'Ik...begrijp wat u bedoelt,' zei hij. 'Ik zal dit zeker vermelden als heer Elias informeert naar de reden van het karakter van de draak.' Taurus maakte een wegwerpgebaar. 'Die zal dat ongetwijfeld aan Helene...sorry: vrouwe Elandrion vragen. Is er verder nog iets?' 'Hmm...ja. Zijne hoogheid laat overbrengen dat hij u over twee dagen op audiëntie verwacht. Dit omvat ook u, vrouwe di Orpheano, alsook mijnheer Felix Grauwmeer.' 'En vrouwe Elandrion?' 'Heer Elias heeft in de afgelopen tijd weinig tijd kunnen doorbrengen met zijn vrouwe. Zoals u kan verwachten zou hij deze tijd nu graag inhalen. Hij laat u echter danken voor uw inspanningen voor dit event. Wat hem betreft is dat...uitzonderlijk gunstig. En ook: vrouwe Elandrion droeg me op u deze armband terug te bezorgen.' 'Ik had het je voorspeld,' mompelde Hanna toen de heraut buiten gehoorsafstand was. 'Ze komt niet eens zelf haar synchronisatieband teruggeven.' Taurus knikte. 'Dat was nu eenmaal onvermijdelijk,' zei hij. 'En dat betekent dat jij nu eindelijk het een en ander mag vertellen.' 'Het is een heel verhaal, meester,' antwoordde Hanna. 'En in deze omgeving...akkoord als ik het later op de avond vertel. In uw studeerkamer?' Taurus wilde haar toesnauwen dat hij er verdomme recht op had het te weten, maar net op dat moment zag hij Felix in de verte op hen toe lopen. 'Ik verlies je geen moment uit het oog, meid,' siste hij haar toe. Felix bleek niet alleen te zijn. Ook Graham en drie leerlingen waren erbij. 'Weet je dat ik er niet eens bij heb stilgestaan dat ik ook de Koningsillusie niet eens
zelf zou zien?' mopperde Felix, praktisch ter begroeting. Toch klonk hij niet misnoegd. 'Nog goed dat ik wat van de voorbereidingen heb meegekregen, anders zou ik het niet grappig gevonden hebben.' 'En nu wel?' kaatste Hanna terug. 'Op dit moment zou ik wel met je willen ruilen: ik voel me alsof ik door de mangel gehaald ben.' Felix lachte en gaf haar een klap op de schouders. 'Je moet er wat voor over hebben, Han. Die festiviteiten in westerwijk waren ook best interessant. Lang niet zo druk als op de parade, uiteraard, maar het had wel iets.' 'Hij heeft ruim adequaat geassisteerd,' beaamde Graham. Taurus glimlachte. Al bij al was de dag toch nog goed verlopen... TWEEËNDERTIG 'Oké...en nu vertel je alles. En denk erom: geen grapjes.' Terwijl hij dat zei stak Taurus een paar kaarsen aan. Het verlichtte zijn studeerkamer maar nauwelijks. Hanna zat op een klein krukje. Ze raakte de synchronisatieband om haar nek aan. 'Ik neem aan dat u elke emotie uitgebreid waarneemt?' 'Uiteraard. Je dacht toch niet dat ik me een verhaaltje op mijn mouw laat spelden? Vooruit! Vertel op!' 'Wacht even...welke emoties ziet u nu, meester?' Taurus bestudeerde haar. 'Spijt. Teleurstelling. Misschien angst. Voor wat het waard is: ik denk dat je de waarheid wil vertellen. Maar waag het niet om iets achter te houden want dan...' 'Zeg dat alstublieft niet!' De uitval was voorafgegaan aan een soort roodachtige emotie. Het was een gelijkaardige als die hij bij Helene had gezien. 'Het begon een jaar geleden,' begon Hanna. 'Toen was het niet “Helene” die hier die cursus kwam doen. Het was “vrouwe Elandrion”. Met al haar hooghartige maniertjes en streken. Jij had er niet veel mee te maken, maar ik wel. Vooral Graham dan: die kon niet ophouden om over haar te praten alsof ze een Godin was die uit de hemel neergedaald was.' 'Jij was ook een edelgeborene,' antwoordde Taurus. 'Precies: ik was een edelgeborene! Ik heb het met goede reden de rug toegekeerd. Wist je dat sommigen niet eens kunnen lezen? Ze zijn zo nutteloos dat ze het afvegen van hun kont nog zouden laten uitvoeren door een ander. Maar zo stellen ze zich niet voor. Nee! Zich belangrijk voordoen. Regels voorschrijven die voor anderen maar niet voor hen gelden. Ja, zelfs neerkijken op de boeren die het brood maken dat we dagelijks eten. Als ik er maar aan denk hoe het er daar aan toegaat ben ik blij dat ik uit dat wereldje weg ben. Hier klim je op omwille van wat je kan. Daar zit je eigenlijk niets anders te doen dan te proberen een zo welgesteld mogelijke kerel te scoren. Walgelijk, gewoon!' 'Klinkt wel als iets dat Helene zou doen...' Hanna knikte. 'Ze zocht me op toen ze hier die cursus volgde. Ik vermoed dat ze gestuurd was door mijn moeder, die een “beter” leven voor me wilde. Maar de manier waarop ze praatte over ons...ik wilde haar wurgen, eerlijk gezegd. Dat was me voorheen nooit overkomen, maar toen...' 'Wacht even...' onderbrak Taurus. 'Er is nog een andere emotie die bij je opkomt. Welke? En waarom?' Hanna dacht even na. 'Jaloezie, waarschijnlijk. Zoals jij de afgelopen weken met haar omging...dat was wat ik eigenlijk wilde. Ik was alleen te laf om het te zeggen. Waarom liet ze dat ook toe? Eerst geloofde ik het niet eens!' Dit raakte Taurus's interesse. Maar hij wilde eerst de rest weten. 'Oké...en verder?' 'Waar was ik? O ja...mijn haat voor haar. Hoe zei ze het ook weer? Iets als “Je bent
beter dan al die horigen met hun armzalige illusietjes”. Ik heb haar mijn kamer uit gewerkt. Zo kwaad was ik nog nooit geweest. Ik zwoer toen dat ik wraak zou nemen. Op wat voor manier ook. Dat is toen het plannetje is beginnen broeden. Ik wilde dat ze zich belachelijk zou maken. Maar het probleem was dat Graham haar veel te netjes behandelde. Hoge scores, prima studente, “een waar genoegen haar te mogen educeren”. Dat maakte het alleen maar erger.' 'Alleen was het nog waar ook.' Hanna knikte wat verdrietig. 'Dat is mijn fout geweest,' gaf ze toe. 'Ik dacht dat Graham gewoon bij de adel wilde slijmen. Niet alleen was ze ook werkelijk een goede leerlinge, maar ik wist niets van die extra opleiding die ze kreeg. Wist u daarvan, meester?' Taurus schudde zijn hoofd. 'Niet tot zo'n week terug. Die dekselse Graham mag dan praten als een ouderwets woordenboek, hij heeft haar toch tot een echte illusioniste omgevormd. Zij het stiekem.' 'En zonder het aanleren van bepaalde basiselementen.' 'Erger: ze kende die wel maar wist die verborgen te houden. Maar ga verder.' 'Wat heeft ze tegen u over het “geheime genootschap” verteld, meester?' Taurus schudde zijn hoofd. 'Zo niet, Hanna. Jij vertelt nu alles. Ik vertel mijn deel later wel.' 'Zoals u wil. Het geheime genootschap is...zeg maar een uit de hand gelopen grap, meester.' 'Wat?' 'Het was een van de eerste aanwijzingen dat ik de gave van emotie-illusie had. Ik moet toen een jaar of acht geweest zijn. De gave was toen al latent aanwezig. Ik merkte veel meer van de gevoelens die anderen meekregen dan normaal was. Maar dat wist ik niet. Maar Marishka en ik...goh, dit is zo vernederend...we waren nog kinderen!' 'Ga verder,' drong hij aan. 'Wie is Marishka?' 'Een nichtje van me. We...we waren prinsessen. Niet werkelijk, natuurlijk, maar als je kind bent...Zij en ik banjerden toen door het paleis met kleine geheimpjes. Dat we bij geboorte verwisseld waren door een geheim genootschap. Dat soort nonsens. Het was allemaal niet serieus. Maar...God, hoe ging het ook weer? Er was een soort weddenschap. We hadden net leren schrijven. En zij daagde me uit om een brief te schrijven aan de toenmalige vrouwe dat we terug verwisseld moesten worden. Ik had toen nee moeten zeggen. Ik bedoel...Helene was toen drie jaar oud. Dat was niet echt geloofwaardig om dan van een verwisseling te spreken. Maar ik zou me niet laten kennen door Marishka. Ik schreef die brief. Alleen was ik wat vaag over wat ik precies wilde. Ik weet niet eens meer wat ik precies wilde. Of wat er ook weer juist in die brief stond. Maar ik wilde het wel heel hard. En niet alleen heel hard willen...' 'Je verbond er een illusie van geloof aan?' Ze knikte. 'Ik weet nog dat we die brief samen onder haar deur zijn gaan schuiven. En dat we hard weggehold zijn toen er een wachter om de hoek verscheen. En...de verwondering toen bleek dat de vrouwe de brief geloofde. We hadden om een teken gevraagd. Een witte roos in het erkertje tegenover haar kamer. Dat was dat ze bereid was haar kind af te staan zodra wij bekend zouden maken wie de echte prinses van Elandrion was.' Taurus schoot in de lach. 'En zij geloofde dat?' 'U vroeg de waarheid, meester,' antwoordde Hanna koud. 'Ik zei niet dat het geloofwaardig was. Maar ik herinner me die witte roos nog als de dag van vandaag. En de opvolgende ruzie met Marishka ook toen we het er niet over eens raakten wie nu eigenlijk de “werkelijke” prinses van Elandrion was.' 'Dus die witte roos was het ultieme bewijs?' 'De vrouwe had er een persoonlijke brief bij gedaan. Daarin schreef ze dat ze zou
doen wat het geheime genootschap van haar verlangde. En ook haar dochtertje zou ze datzelfde voorhouden.' 'Dus de vrouwe geloofde een brief van twee bakvisjes die dachten dat zij de werkelijke prinses waren?' 'Ik wist dat er iets niet pluis aan was. Maar wat wil je? Ik was acht! En Marishka beweerde dat ik dat alleen maar zei omdat ik jaloers was omdat zij jonger was.' 'O?' Hanna schokschouderde. 'Ik kon niet verwisseld zijn omdat ik ouder was. Dat zij een jaar jonger was dan ik maakte voor haar alles uit. Dat ze zelf nog bijna vier jaar ouder dan Helene was...ach...als kind maakt zoiets een wereld van verschil.' 'En hoe liep het af?' 'Dat was alles. Marishka en ik hebben een paar maanden niet meer tegen elkaar gesproken, en ook daarna hadden we het er niet over. Alleen die brief heb ik nooit kunnen weg doen. Ik kan 'm tonen als u wil. Het staat er echt: dat Helene zal doen wat het “geheime genootschap” haar opdraagt. Ik had er in geen jaren aan gedacht, uiteraard. En eerlijk gezegd verwachtte ik ook niet dat Helene er zo serieus in zou meegaan. Maar toen ze hier was tijdens die cursus en het bloed onder mijn nagels vandaan haalde was het een perfecte meevaller. Je weet hoe Helene was toen ze hier het eerst binnen kwam: neus in de lucht, meerwaardigheidsgevoel, hooghartig...zo was ze, tot u haar in handen kreeg. En dat rotkarakter speelde ik tegen haar uit. Ik gaf haar gewoon een onmogelijke opdracht.' 'De koningsillusie uitvoeren,' merkte Taurus sarcastisch op. 'Ja, meester. Ik dacht toen, net als u, dat ze het nauwelijks een paar dagen zou uithouden. Maar ze heeft mij nog veel meer verrast dan u. Ik had echt verwacht dat ze na een dag of twee van pure schaamte zou vluchten.' 'En hoe gaf je haar “gewoon” die onmogelijke opdracht? Ik had niet het idee dat ze wist wie hierachter zat.' 'Ik ging gewoon naar het paleis. Ik mag dan een afvallige zijn, een di Orpheano wordt niet zomaar tegengehouden aan de poort.' Taurus kreunde inwendig. Hij had zowel edelgeborenen als illusionisten verdacht. Hoe kon het dat hij zijn eigen vleugel, nochtans een edelgeboren illusioniste, nooit ernstig had verdacht? 'Hmm...dat is duidelijk,' mompelde hij. 'Behalve...waarom heb je nooit iets gezegd? Bewust of onbewust, Helene heeft zich een paar weken onsterfelijk belachelijk gemaakt. Je had toen toch bericht kunnen sturen dat het niet meer nodig was? Waarom wachtte je tot we eigenlijk geen tijd meer hadden om Felix er nog bij te halen?' De emotie die was opgeborreld in Hanna was weer terug in alle hevigheid. Na enige seconden van aarzeling en wat op blozen leek gooide ze zich plots voor hem op haar knieën. Toen ze sprak verstond Taurus haar niet. Haar stem leek verstikt te zijn door emotie. Pas toen hij zich naar haar vooroverboog kon hij haar herhaling opvangen: 'Omdat ik jaloers op haar was, meester'. Hij zuchte. 'Jij ook al?' Hanna verschoot van kleur. '...wil u zeggen dat Helene...?' 'Wil jij zeggen dat je dat niet wist?' 'Niet met zekerheid, meester...' Taurus zweeg even. 'Waarom noem je me hier al de hele tijd meester? Jij bent Felix niet, dus...zeg je nu meester als in “leermeester” of doel je op eigenaarschap?' Als Hanna niet al helemaal in elkaar gekrompen was dan was dat nu nog erger. Ze verborg haar hoofd in haar handen. 'Kom overeind,' zei Taurus. 'Zo versta ik niets van wat je zegt.' Toch bewoog ze niet. Zelfs integendeel: zodra hij haar probeerde overeind te trekken kroop ze van hem weg.
'Goed, zoals je wil...blijf dan maar in een zielig hoopje liggen. Zolang je maar duidelijk praat. Die belofte die je me eerder liet maken...had die hiermee te maken?' 'Ja, meester. Vergeet niet dat ik Helene bedreigd heb toen ik haar synchronisatieband afnam. Ik...ik heb zelfs mijn gave misbruikt om te verhinderen dat u zou voelen dat die band uit ging. Het spijt me zo, meester.' 'Noem me zo niet, verdomme! Dit is gênant. Helene moest dringend op haar plaats gezet worden. Jij niet. We hebben jaren samen aan illusies gewerkt. Goed mogelijk dat jij de volgende magister wordt als ik het voor bekeken hou. Waarom doe je dan nu zo kruiperig?' 'Omdat ik het verknoeid heb. Ik verdien het om ervoor gestraft te worden!' 'Verknoeid? We hebben een mooier spektakel dan ooit gegeven. En dat is evengoed dankzij jou.' 'Mijn motivaties waren niet goed!' 'Pah! Naar de hel met motivaties. Zolang het eindresultaat maar goed is. Toe...kom overeind. Je maakt je jurk stoffig met al dat gekruip.' Ik verdien die jurk niet.' Taurus zuchtte opnieuw. 'Wat wil je dan dat ik doe? Jou als Helene behandelen? Jou als een stomme, arrogante trut behandelen die een ernstig pak op haar blote billen...' Zijn stem stierf weg. Hanna's emoties waren opnieuw beginnen kolken. En er kwamen vormen in voor. Niet zozeer beelden als wel gevoelens. Gelijkwaardigheid die werd gebroken in macht en onmacht. Pijn en wanhoop. Zoete pijniging. Heerlijke onderdrukking. Door de synchronisatieband knalden die gevoelens nog extra hard binnen. Hij stapte achteruit en moest steun vinden aan de tafel. Zijn mond was droog. Van op de vloer keek Hanna naar hem op. 'Ik...wist dat u van die gevoelens genoot, meester,' zei ze. Of was het temen? Hij had het gevoel dat zijn zintuigen hem via een koker bereikten. 'Het spatte er gewoon af. Ik...er waren dagen dat ik u aan de ontbijttafel kon terugvinden zuiver op basis van uw gedachten.' 'Ik wilde alleen maar een mooie illusie maken...' Ze maakte de linten van haar jurk los. Haar jurk kwam omlaag en twee bleke borsten kwamen tevoorschijn. 'De realiteit is mooier, meester.' Haar stem was zwoeler dan hij ooit voor mogelijk gehouden had. In zijn broek voelde hij een zware erectie opzetten. 'Hanna...ik...dit is niet wie ik ben,' verdedigde Taurus zich nog. Hij zag aan haar gezicht dat ze het niet geloofde. Geen wonder: hij geloofde het zelf niet eens. 'Ik ben gewoon mezelf,' probeerde hij opnieuw. 'Ik ben...ik probeer gewoon goed te doen.' 'En dat bent u ook, meester,' stelde ze hem gerust. 'Maar soms...soms moet u gewoon eens heerlijk slecht zijn.' Likte ze nu haar lippen? Hij keek weg. Dat maakte het hem niet gemakkelijker. Hij wilde haar tegen de grond pinnen. Haar afranselen en tot mootjes hakken. Haar verzet breken en haar helemaal aan zich binden. De wereld in zijn ooghoeken leek rood te kleuren. 'Ik wil geen misbruik van je maken.' 'Meester...ik wil net dat u misbruik van me maakt.' Langzaam richtten hun blikken zich op elkaar. Er vonkte elektriciteit over. Er was iets in die twinkel in haar ogen. Was ze iets van plan? Zou ze hem iets durven aandoen? Ze bracht haar hand omhoog. Nog voordat ze kon reiken had hij de illusie al beet en trok hij haar uit elkaar. Zijn wereld explodeerde in vuurrood. Haar armen trok hij omhoog. Zijn lichaam drukte hij tegen het hare. Duwde hij haar werkelijk tegen de muur of was het een illusie? Het voelde echt. Hij beet haar in de nek. Het proefde echt. Hij proefde angst en opwinding. Haar ademhaling kwam in korte stootjes naarmate zijn klauwen dieper door haar kleding heen drongen. Ergens hoorde hij iets scheuren. Haar kleding? Het interesseerde hem niet. Hij duwde nog harder tegen haar aan, drong haar in een hoek. Haar opwinding kreeg iets angstigs toen hij de pijn – werkelijke pijn – opdreef. Zij had dat complot opgezet. Wat een doodnormale
midzomer had moeten worden was een heksenketel van verwarring geweest. Hoe durfde ze zijn illusie ervoor in de waagschaal stellen? Hij zou haar... Dit keer was het scheuren van kleren onnmiskenbaar. Het lichaam onder zich gleed er bijna uit. Ze probeerde zich van hem af te wenden. Hij liet het niet toe: nog voor ze goed en wel kon tegenstribbelen had hij haar al op de grond gegooid en toornde hij boven haar uit. Hij was een weerwolf. Zijn handen waren harige klauwen met messcherpe nagels geworden. Toen Hanna het zag wilde ze wegkruipen mar ze was te traag. Hij ging met zijn bokkepoten bovenop haar zitten. Zijn nagels klauwden over haar gezicht. Ze bleef van angst stil liggen. Dat wakkerde iets in zijn binnenste aan. Haar lichaam was een belofte aan hem, zijn bezit, te gebruiken zoals hij verkoos. 'Van mij...' grauwde hij. Ondanks haar angst liet ze haar armen langs zijn zij omlaag glijden. Hij werd zich bewust van zijn broek toen ze de touwtjes ervan begon los te maken. Het was hem goed. De overwonnene wist hoe ze zich moest gedragen. Toen zijn broek los was greep hij plots haar polsen beet en trok hij deze boven haar hoofd bij elkaar in zijn monsterachtige greep, waar hij deze stevig vastgepind hield. Met zijn benen trok hij de hare ruw uit elkaar. Het korte kreuntje toen hij bij haar binnen drong was niet van gewilligheid maar van pijn. Met zijn vrije hand omvatte hij haar keel. 'Is dit wat je wil?' gromde hij. 'Tegen je wil genomen worden? Gepijnigd worden? Tot onderdanigheid gedwongen worden?' Ze gaf geen antwoord. Niet verbaal. Maar haar emoties stroomden in de zijne. Ze wilde dit. Ze wilde het tegengewicht zijn voor zijn overheersing. Ze wilde diegene zijn die hij zou misbruiken. Ze wilde...zijn slavin zijn. VIERENDERTIG Ook de twee dagen na midzomerdag waren heerlijk warm. Een zachte wind uit de velden golfde over de kantelen van Elandrion en dwarrelde sloom door de straten. Hier en daar lag nog kleurige confetti tussen de randen van de straatstenen. Daar hing nog een vergeten lampion aan een balkon. Herbergen maakten schoonmaak, boeren trokken terug naar hun land en handelaars telden hun winsten. Het feest en de opvolgende roes was afgelopen. De dagen zouden weer korter worden. En er moesten voorbereidingen voor de oogst getroffen worden. Het leven ging verder. Net zoals voorheen? Nee. Dat niet. Van de vele pleinen en straatmarkten was de draak van het illusionistengilde de meest tot de verbeelding sprekende. Schijnbaar iedereen had wel een glimp opgevangen van vrouwe Elandrion die daadwerkelijk een illusie kon aanraken. 'Omdat ze een edelvrouwe is,' zeiden moeders tegen hun kroost. De illusionisten die niet bij een gilde aangesloten zaten speculeerden wild over hoe ze dat laatste voor elkaar gekregen hadden: hoe was ze in hemelsnaam op dat balkon geraakt? De meesten hielden het op een soort ladder die aan het zicht onttrokken geweest moest zijn. Hoe het ook zei, iedereen was ervan overtuigd dat magister Taurus zichzelf eens te meer overtroffen had. En dat was te merken: het was véél drukker dan anders in het gilde. Voorbijgangers en geïnteresseerden klampten wie dan ook aan om te weten te komen hoe je illusionist moest worden. Velen vroegen ook naar de vrouwe of naar Taurus. Ze waren er geen van beiden. Vrouwe Elandrion was, zoals Felix aldoor moest herhalen, slechts te gast geweest voor dit jaar. Nee, er was geen sprake van dat ze volgend jaar zou terugkomen. En het was niet van belang waar de magister was: na al die inspanning had hij best wat rust verdiend. De vraag die Felix zich echter stelde, was waarom Hanna zo weinig van zich liet horen. Hij wist uit eigen ervaring hoe vermoeiend het was om een dusdanig grote illusie een
hele dag in stand te moeten houden, maar helemaal niets? Ergens stak hem dat wel. De pamfletten die hij uitdeelde aan potentiële leerlingen konden hem weinig vreugde geven – ongetwijfeld zou de helft het alweer opgeven nog voordat ze iets stabiels konden opwekken. Hij werd uit die gedachten verzonken door het naderen van een koets op het binnenplein. Toen hij de koets als die van vrouwe Elandrion herkende liet hij meteen vallen waar hij mee bezig was. Zo snel hij kon baande hij zich een weg door de zee van mensen die hier niet op hun plaats waren. Hij stormde de binnenplaats over en klom meteen de voor hem geopende deur in. Nauwelijks in de koets bevroor hij ter plekke. Taurus en Hanna waren de enige inzittenden. Maar dat was niet wat hem zo verbaasde. Het was de manier waarop ze naast elkaar zaten. Hun houding had op een of andere manier iets van een koppel. Ze hielden geen handjes vast of zo, maar... 'Waarom draag je een beginnersband?' vroeg hij aan Hanna. Het was niet zomaar een synchronisatieband. Het was er een erg brede. Het omvatte bijna haar hele nek. Ze bloosde. Dat verbaasde hem nog meer. Wat was hier aan de hand? 'We moeten je iets vertellen, jongen,' zei Taurus. 'Mijn lieve Hanna hier wilde liever van niet...maar je gaat dit hoe dan ook merken. En dan is het beter dat je het van ons zelf weet.' Hij begon te vertellen. Felix luisterde aandachtig. Meestal keek hij verbaasd. Af en toe knikte hij. En af en toe vroeg hij iets aan Hanna, wat zij vervolgens – doorgaans met enige gêne – bevestigde. De koets zette zich in beweging. De illusionisten hadden een afspraak in het paleis.
EPILOOG Het was een donkere, koude kelder. Het rook er muf. De drie zwarte silhouetten wreven zich af en toe warm. Een van hen zat op de knieën tegen een tweede aan. Die aaide de geknielde persoon over het hoofd. De derde persoon begon te ijsberen. Geduld was niet zijn beste kant. 'Je weet zeker dat hij komt?' vroeg hij tenslotte. 'Voor hetzelfde geld stuurt hij zijn wachters.' 'Zo waar als ik hier sta, Barrand,' zei de aaiende schaduw. 'Hij was onder de indruk van wat ik allemaal heb uitgespookt. En dat is volgens mij echt: eerder had hij al toespelingen gemaakt waardoor ik het geloofde. Hoezo? Geloof je mij niet?' 'Natuurlijk wel, Tau,' mopperde de ijsbeerder. 'Maar ik geloof niet dat hij mij zomaar vertrouwt. Ik zou al blij zijn als hij mijn naam herinnert.' 'Zoals jij voor me gepleit hebt? Wees maar zeker dat hij je herinnert. Daarbij: ik heb voor je ingestaan.' 'Jij kent me niet eens op dit gebied!' 'Ik weet hoe je met leerlingen omgaat.' 'Wat zegt dat nu? Die willen het niet eens! En waarom is zij hierbij? Moet je haar echt als een poppetje overal mee naartoe slepen?' 'Ik ga niet voor ogen van het hele gilde voor Hem op mijn knieën zitten, Barrand,' snauwde de derde persoon vanop de grond. 'Er zijn grenzen...' Haar stem stierf weg. De schaduw aan haar hoofd had haar haar gegrepen. 'Het is al goed, het is al goed...je kent hem langer dan vandaag. Dat is gewoon zijn manier van plagen.' 'Het is niet grappig, meester.' 'Stil,' siste de alleenstaande schaduw. 'Ik hoor iets.' Inderdaad klonk van boven een zeker geluid. Er kwam iemand de kelder in. Langzaam drongen ook gesmoorde kreetjes door. Een nieuwe, bredere schaduw vormde zich aan de kelder ingang.
'Wij zijn er,' mompelde de nieuweling. Hij gooide een murmelend iets op de keldervloer. Het begon meteen wat te kronkelen in de duisternis. 'Zoals wij reeds voorspelden kreeg zij algauw terug haar oudere streken weer. Mag ik erop vertrouwen dat jullie ervoor zorgen dat ze weer net zo handtam wordt als in de dagen na midzomer?' De alleenstaande man grinnikte. In de duisternis zette hij een voet op het tegenstribbelende pakketje. 'O, ja, heer,' zei hij. Meteen klonk er een veel luider gesmoorde kreet toen diegene onder zijn voeten de stem herkende. 'Vertrouw op ons. Wij zullen haar er met alle plezier aan herinneren wie de baas is in dit land. Tegen dat ze bij u terug is zal ze er niet meer aan denken om dingen voor u achter te houden.'
©Wever, december 2012
