In 2002 heb ik een ontmoeting in Altea , aan de bridge tafel, met een Gerrit. Hij was in die vijftiger jaren als luchtmacht officier werkzaam bij de KLU staf in Den Haag. De straaljagers kwamen eraan en er waren geen elektronici , vertelde hij. Het vak bestond nog niet, wel was er een privé opleiding tot radio technicus , in Hilversum. Wij hadden een probleem dus en ons plan was jongelui op te leiden. Natuurlijk zouden die vervolgens na de dienstplicht wel bij tekenen wanneer hun dienst tijd van 2 jaar achter de rug was want alternatieven waren er niet ! Dat werd een grote mislukking want de meeste gingen liever het vrije bedrijfsleven in waar juist een elektronische revolutie zich aan het onttrekken was.
Dit Elektronische Luchtvaart School opleidingsprogramma is na 3 jaar voor dienstplichtigen stop gezet. Voor mij is dit aanleiding mijn tijd bij de Luchtmacht te beschrijven.
AJB 2002
Mijn Luchtmacht Tijd
twee jaar dienstplicht , 09. 1958 - 09.1960
Mijn opa werd in 1906 gedrild in de krijgsdienst met het een geweertje en rijwiel met polsstok als vervoersmiddel . Slechts vijftig jaar , twee generaties later , ben ik van 19581960 twee jaar lang uitverkoren , om bij de Luchtmacht , moderne elektronica te hanteren in een nieuwe transportweg , “ de lucht” . Er is dan nog geen sprake van een digitale snelweg , het electronisch tijdperk staat nog in de startblokken. Er is in die tijd een groot gebrek aan elektronica lieden die met radar en andere elektronische communicatie systemen kunnen omgaan . Het is het tijdperk van de radio buizen , die nog niet het oneindige leven hebben als de silicons van nu en die door hun warmte ontwikkeling veel onderhoud nodig hebben. Zij kunnen nog verouderen die “tubes” . Natuurlijk was dit alles ook toen al van Amerikaanse afkomst . Reguliere opleidingen een UTS, MTS , en universiteit zijn nog niet begonnen met een echte opleidingen , het hangt erbij onder zwakstroom technieken.Er bestaat wel een Nederland Radio Genootschap ,de NRG ,die eigen opleidingen - via het instituut Rens & Rens in Hilversum , met eigen examens heeft .De vakopleiding heet dan ook radio- technicus en is op het nivo van MTS nu HTS geheten. Later zal blijken dat ik , om voor mij onbekende redenen , behoor tot een selecte groep van ca 50 opgeroepen dienstplichtigen , die de 13 maanden durende cursus in Schaesberg op de 1!
Veluwe diende te volbrengen. Twee jaar is een lange tijd .Het goede ervan was de opleiding in een boeiend vak dat toen nog niet bestond......er werd van mij een electronicus gemaakt.Ook de betrekkelijke vrijheid van de blauwgrijze luchtmachter , de kleur van de uniformen van het meest ongedisciplineerde onderdeel der krijgsmacht , blijkt tot interessante mogelijkheden te voeren. Mijn afkeur van uniformen is groot en ik ben dan ook slechts weinig in uniform op het thuisfront te bezichtigen geweest. Na deze opleiding ben ik nog 11 maanden operationeel geweest op de vlieghaven Eindhoven . Het B&E squadron met kapitein Janssen en vele bekenden .Later bleek er zelfs een latere zwager , Jan van Thomas uit Swalmen , verborgen in een zenderbunker te hebben gewerkt. Zelf was ik toen ook verantwoordelijk voor het elektronische communicatie systeem op de grond en in de verkeerstoren . Gelukkig is het nooit oorlog geworden in die koude oorlogstijd . Geld verdienen was er in die tijd niet bij en als korporaal kreeg je fl 1,50 per dag soldij , die stipt elke 10 dagen werd uitgekeerd , contant in bruine enveloppe. Daarvoor moest je nog salueren ook. Het legerleven heeft voor mij die jaren bestaan uit sporten , studeren en kroeglopen. Dit alles niet gehinderd door een gevulde portemonnee .Het leerde je te overleven en heel vindingrijk werd de beurs van tijd tot tijd gevuld . Met mijn vriend Frans ,ben ik zelfs een tijdlang een halve beroepskaarter geweest , pokeren nog wel. Slachtoffers waren beroeps korporaals -en sergeanten van Eindhoven , die peut (olie) chauffeurs waren of bij de bewaking dienden .Zij waren beroeps en ingeburgerd op de kazerne Zeelst , kwamen veel in onze eigen Mess en hadden geld en gedwongen vrije tijd tussen hun diensten, vandaar. Het is bovendien een gelukkige omstandigheid geweest tezamen met Frans gediend te hebben .Wij waren fanatieke volleybalspelers van redelijk nivo , bijna hoogste landelijke klasse. Frans was een linkshandige aanvaller terwijl ik de spelverdeler van het Boemerang team in Roermond was. Deze combinatie heeft ons in het Luchtmacht team gebracht tussen landelijke cracks. Een andere merkwaardige bijkomstigheid is geweest dat ik schijnbaar talent had voor atletiek , een sport die ik nooit met hartstocht heb bedreven. Toch werd ik hiervoor diverse malen uitgezonden ,moest dan de Luchtmacht vertegenwoordigen op de landelijke militaire kampioenschappen .De 1500 meter ging nog wel maar die 5000 meter was met ruim 12 rondes hels ver.Ik stelde tussen die toenmalige beroepsatleten , herkenbaar aan spikes , niet veel voor. Een vierde plaats in het Diekman stadium , de eerste maal dat ik in een heus stadion moest optreden ,op de 5000 meter nogwel , is mijn grootste prestatie. De tijd van 16 minuten en 12 seconden is natuurlijk om te lachen. Al met al leverden die sportzaken mij veel extra privileges op en vooral veel onkostenvergoedingen.Met liften werd dit dan omgezet in echt geld.De extra prestatie verloven die hoorden bij de vele selectie wedstrijden , die dan wel gewonnen moesten worden , gaven mij weer vrijheden om mij wat gemakkelijker te verplaatsen. Kwam daarom veel in Rotterdam , daar woonden mijn aardige nichtje Willy. In de volgende kroniek wordt geprobeerd het wel en wee van toen in kaart te brengen.
2!
Opkomen in Nijmegen. Bijna geheel mannelijk Nederland is “gekeurd “ voor de dienstplicht in Roermond.In 1996 zal deze instelling tot het verleden behoren omdat dan de dienstplicht wordt opgeheven.Daar wordt ik lichamelijk en geestelijk goed bevonden voor de Luchtmacht . Pas veel later zal blijken dat er een bijna-afkeuring heeft ingezeten. Mijn enkels zijn te zwak en ik wordt niet in staat geacht lang en ver te lopen. In Nijmegen krijgen wij gedurende twee maanden een militaire basistraining die in mijn herinnering nog voortleven als kinderachtig , flauw en mensonterend.Het kweken van Kadaverdiscipline kwam mij lachwekkend over en werkte op mij als de rode lap op de stier. Het ergste strafwapen , de duurmars en forced veldloop deerden mij in het geheel niet . Moest daarentegen lachen omdat zowel vaandrigs , majoors of sergeanten zichzelf dan ook straften. Er moest altijd wel eentje meelopen, die ik er dan finaal eruit liep Het hele peloton werd dan een lange sliert , vloekende jonge en zeulende militairen , soms vol bepakt met dat vreemde wapen de UZI. Later gaven ze mij als extra straf de zware mitrailleur te dragen. Hindert niet, de chaos bleef. Vooral wanneer die roodharige kwast van een sergeant de baas speelde , had ik het op mijn heupen . Het was altijd een kille-oorlog tussen ons en vele straf exercities heb ik aan hem te danken. Het gevolg was weer dat de pelotonsleiding mij bij dit soort loopstraffen wilden isoleren . In dit kinderachtige spel van oorlogje spelen in het veld ,wordt ik dan veelvuldig als verkenner uitgestuurd , de vijand bespieden. Het is een koude herfst in 1958 maar toch heb ik vele uren en zelfs nachten ik heerlijk in kuilen gelegen. Heb dat onnodige geloop en oorlogje-spelen maar aan andere overgelaten De legerleiding was dan weer in rep en roer , soldaat Bausch 38.07.06.28 , was dan als vermist opgegeven . Waar ik die hele nacht in mijn eentje op die hei dan wel had doorgebracht ? De kapitein waar ik dan op rapport moest komen begreep dat ik moedig ver in het vijandelijke kamp was geïnfiltreerd , mijn opdracht toch .Mijn verslag klopte altijd , zelfs met coördinaten en termen die ik kende vanuit mijn padvinders-verleden.. Het gevaar om krijgsgevangen genomen te worden was te groot geworden tijdens die”oorlogs aktie “, zou toch zeer onterend geweest zijn voor ons peloton mij te laten pakken . Mijn zwaarste straf is twee dagen licht geweest .Betekende toch nog 2 dagen op die kazerne blijven met verplichte melding bij de wachtcommandant , elke 4 uur , ook s,nachts. Met een zware straf werd je zelfs in het cachot gezet en nog zwaarder was de straf “ Nieuwerssluis.” Dat was een echte militaire gevangenis waar ook beroepsweigeraars naar toe moesten .Toegegeven moet worden dat wel 20 % van de jongens , wij liggen met vijftig op een kamer , het in die eerste maanden laten afweten. Er word niet alleen stevig gevloekt maar door enkele ook geleden en gehuild. De reveille en de gedurig terugkerende inspecties waren streng. Elke dag weer die schoenen poetsen , het in de vouw slapen van je grijs, het poetsen van je wapen , het recht trekken van die strobaal - elke stofje word ontdekt.Het kan soms uren duren ,deze martelingen - stram in de houding , dat geschreeuw om je heen. Na zes weken mocht je dan naar huis ,bijna militair gevormd ,klaar. Dit is de enigste en ook de laatste keer geweest dat ik in uniform buiten ben geweest. Alhoewel verboden , verkleedde ik mij later gewoon in het 3!
burger , deed alsof ik een beroeps militair was en liep ijskoud de kazerne uit , groette dan ook de wacht. De schietoefeningen met die stengunachtige UZI , zijn een verhaal apart.Kon mezelf nauwelijks in bedwang houden , had belachelijke afkeer aan die soldatenkul. De meeste binnenpret had ik dan ook wanneer ik liggend op die schietbaan , op het bord van mijn buurman schoot . Veroorzaakte dan weer commotie , hoe kan hij meer punten kon hebben dan theoretisch mogelijk is.Mijn score was altijd zwak , stond als schutter bekend als wisselvallig slecht , gevolg van een oogafwijking .Worstelde altijd met bril , helm , vizier en geweer.De arts van de medische dienst waarbij ik regelmatig moet opdraven heeft dan veel aandacht voor mijn ogen en voeten .Snapte er niet veel van. Bij mijn uittreden uit die garnizoenstad Nijmegen , compleet met muzikaal defilé , wordt mij een medaille uitgereikt. Het blijkt dat ik een veldloop van 8 kilometer gewonnen heb als snelste van het jaar . Is de ruzie met die rooie sergeant toch nog ergens goed voor geweest . Dat dit later nog consequenties zal hebben ervaar ik later .Blijk dan ook plotseling soldaat eerste klas te zijn geworden.
Luchtmacht Elektronische School in Schaesberg , de LES.
Op de Veluwe ligt 20 kilometer van Arnhem een militaire gebied met vliegveld Deelde. Het is tevens een uitgebreid oefen -en opleidingsgebied van de landmacht.. Het complex Schaesberg is een vreemde vogel in de bijt , een beetje elitair , lijkt veel op een campus met haar lage gebouwen en sport faciliteiten . Niet groot , geschikt voor 2 squadrons met elk 3 pelotons van 40 man. Daaromheen de verzorging troepen , de hospiks , de keuken jongens , de vele administratievelingen , chauffeurs en bewaking. Negen maanden zal het mijn thuis worden ,dit EAGLE squadron met mijn B&E peloton , samen in een gebouw , geriefelijk in kamers van maximaal 6 man . Echte bedden , met stromatras dat wel , in het midden een grote houten tafel en harde kale banken om te zitten Een eigen sociëteit of kantine is er niet , geen afleiding , er moet gestudeerd worden . Voor ontspanning is er de stad Arnhem of het grote kazerne complex Deelde met avondkantines en aalmoezeniers , echt een militaire omgeving .Veel dichter bij huis het dorpje Schaesberg , waar een medische opleiding is voor verpleegsters .Voor die deernen is ons complex en het stadje verboden terrein . Er wordt wat afgewandeld in die prachtige bossen , roodbruin van de herfst . De natuurschoon is overweldigend mooi op die lage Veluwe en mijn vriend Frans heeft dan een vriendin uit dat verpleegster huis . Zelf heb ik haar nooit mogen aanschouwen , veel was in die tijd een droom. Elke dag was er het klassikaal onderricht van echte professionals , de elektronen stof was zeer interessant .Daar waar Nijmegen saai was , is en blijft Schaesberg boeien , 9 maanden lang. De meeste studenten zijn afkomstig vanuit de NRG en de randstad en hebben daarom al een voorsprong op de leerstof , het is dus in die eerste tijd wel aanpoten om bij te blijven.
4!
Er is ook een sportleraar die erop gebrand is mij enthousiasme voor atletiek bij te brengen. Heeft van mijn medaille uit Nijmegen gehoord. Tezamen met een Amsterdammer , een echte atleet - mager en met iele borst ,leert hij mij duurloopjes, korte sprintjes , buig -en strektoestanden. Echt bekoren deed het mij niet, dat ge-ren om dat voetveld , soms dwars over het veld.Deze afwisseling moet het spannend maken , stellen ze. Trainen mij voor wedstrijden in het voorjaar. , zal dan ingezet worden op de 1500 meter.Moet dan eerst selectiewedstrijden lopen in het squadron . De Amsterdammer zal me dan helpen , vooral strategisch lopen , beleren zij mij. De eerste bijverdienste wordt bij toeval gevonden in de eerste week van December. Twee van mijn kamergenoten zijn handige tekenaars , die vanaf een pasfoto prachtige portretten kunnen tekenen. Voor vijf gulden verkoop ik deze op maat gemaakte kunstwerken . Alle beelden soldaten meisjes uit . Op mijn uitdrukkelijk advies worden zij op papier mooier dan op die aangeleverde foto , soms lijken ze al op play-mates. Het verhoogt de handel en onze kamer word een heus atelier. Elk halfuur komt er een “werk” klaar, toch hou ik de wachttijd en daarmee de prijs kunstmatig hoog . Mijn trompet die ik vanwege mijn kapot gestoten voortanden toch niet meer kan bespelen , wordt in die week voor een goede prijs ampersand verkocht . Maakte die week onze gangpad wat gezellig en kon thuis in Roermond ook eens met een presentje komen. Als dank hebben deze twee Haagse kunstenaars mij later veelvuldig geholpen tijdens moeilijke examens met die protonen en elektronen. Een van hen, Harry van Amen , heb ik nog in 1988 getroffen , was toen ook al grijs , nog steeds een Hagenees .Blijven rare gozers die uit de hofstad , denken nog steeds dat Limburg buitenland is. Een nadeel van Schaesbergen , het was onmogelijk om acht uur Maandag in de morgen aanwezig te zijn. Elke Zondag kwamen wij , de ongelukkige uit het Zuiden, over dat enkelbaanse spoor naar Arnhem , vele gebroken harten achter laten. Dat is voor Carnavalisten , waaronder ik mij vol kon scharen , een behoorlijke tegenvaller. Zelf had ik besloten om op die Carnaval opzettelijke in-subordinatie te plegen en pas Dinsdagmorgen naar de kazerne te gaan , elke straf accepterend . Samen met vriend Frans ben ik de 'vasten avond dagen' in een wit tropen kostuum verkleed, als een lucifer .Ons hoofd hebben wij met lipstick van de meisjes knalrood gemaakt , waterproof bleek later. Het moet voor een nuchtere kapitein een apart gezicht geweest zijn, mijn knalrode kop bovenop dat blauwe uniform . Frans krijgt prompt 5 dagen zwaar voor zijn kiezen , het is dan pas elf uur die Dinsdag. Hij kan niet begrijpen dat het door mijn smoes komt dat ik vrijuit ga.
De smoes. Wanneer Frans zijn straf al ontvangen heeft, sta ik nog in de houding voor mijn kapitein en vraag deemoedig om verlet. "Spreekt U maar elke straf uit die u nodig acht , het zij zo , want mijn excuus is bij voorbaat ongeloofwaardig ". De kapitein beveelt mij op de plaats rust ,en ordonneert mij mijn verhaal te doen. "Mijn ellende is begonnen met trompet spelen ", begin ik ", in het rijke katholiek leven aan de kapel in het Zandt." Daarvan heeft hij gehoord , alhoewel hij zelf gereformeerd is. Enfin toen heb ik hem uitgelegd van die stomp tegen mijn 5!
trompet tijdens een processie door een oud Korea ganger . Dat die mij een langdurige kaak ontsteking bezorgde ,wat toch nooit bedoeling kan zijn geweest van de heilige Petrus , die ook in de processie meeliep.Hij begreep er niets van en hij bitste mij toe tot zaken te komen. Verontwaardigd nam ik mijn voortanden uit de mond en zeg lispelend dat dit de oorzaak van mijn absentie is.Dat alles terug te voeren is naar die dronken soldaat , die uit het leger een Koreakolder had overgehouden. Ik vertelde hem hoe ik week in week uit , een heel jaar lang , die beul van een tandarts Ament , met die grote handen had bezocht .Hoe piepkleine maar oneindig lange naaldjes bij hem in de mode waren. Niets hielp , mijn voortanden waren verloren , ik kon nooit meer trompet spelen .Heb er een trauma, iets met tandartsen en oorlogen , van over gehouden. Zeg nu zelf zonder die prothese is het leven een droeve last. Mijn knalrode gezicht met dat zwarte gat moet indruk gemaakt hebben. Ik vertelde hoe ik mij die Zondagavond, laat op de fiets over die hobbelige en stikdonkere weg ,naar de trein spoedde. De kazerne moest bereikt worden , plicht adelt. Een val en erger nog het verlies van mijn gebit door die klap , dat was het ergste. Toen ik dat kreng uiteindelijk in die donkerte gevonden had bleek de laatste trein vertrokken en mijn gebit gebroken .De kapitein zal toch ook wel kunnen begrijpen dat het de dag daarna in die carnavalsgekte van Roermond uiterst moeilijk was een reparateur te vinden. Heb de zaak uiteindelijk dan maar provisorisch aan elkaar gelast met hulp van een bevriend tandtechicus. Ik laat hem de reparatie zien die al weken eerder was geschiedt ,het kreng brak namelijk regelmatig doormidden . De kapitein toont inderdaad begrip , schrijft een briefje uit voor een legertandarts , moet ook mijn gezicht met aceton wassen stelt hij. "Ingerukt mars".
Ben dat weekend toch maar uit solidariteit bij Frans op de kazerne gebleven en samen met de Amsterdammer rondje na rondje gelopen.
Atletiek De selectie wedstrijden waren een makkie . Op de 1500 meter eindigde ik als eerste , ruim voor die verbaasde professionele Amsterdammer .Op de 5000 meter was ik de enige kandidaat en daarmee automatisch geplaatst, zonder een stap gezet te hebben .De tijden zouden bepalen wie van alle luchtmachters in Nederland de militaire kampioenschappen mochten lopen. Mijn beroepscoach deelt mij mee dat de Amsterdammer en ik geselecteerd zijn voor de 1500 meter . Mijn tijd van bijna 4 minuten rond , is niet slecht , maar niet snel genoeg voor medailles , meent hij. Nu was adem en lucht bij mij niet het probleem maar wel de snelheid .De 400 meter kwam niet onder de minuut.Dat kon die Amsterdammer wel , alleen geen 4 rondjes lang en daar schoot je dus ook niet mee op. Onaangenaam verrast was ik in dat grote stadion van Enschede , toen bleek dat de 5000 meter gelopen moest worden in plaats van een 1500 . Het zou mijn eerste lange afstand worden en ik kreeg zelfs een paar spikes te leen. Een maatje te groot was geen probleem zei mijn professionele coach .Je basis snelheid is niet hoog genoeg voor de 1500 meter, je hebt veel meer kans op die 5000 , voegt hij nog toe. De race zelf heb ik verdoofd beleefd , deed eerst nonchalant of alles routine was , die start toestanden , op uw plaatsen etc. . Heb er vanaf het begin, giftig, de sokken 6!
ingezet.Die idioten trokken , duwden en trapten op mijn hielen. Omdat te voorkomen ging maar voorop lopen. Met zijn drieën liepen wij vijf rondes maar daarna kon ik die twee bekende atleten niet meer bijbenen.Toen kwamen er die steken. Kreeg zelfs geen lucht meer naar het scheen en die vervloekte bordjes toonden aan dat ik nog 6 rondjes te gaan had . Na wat gas teruggenomen te hebben verliepen de volgende rondjes met minder problemen , al had een vierde man aansluiting gevonden , liepen die twee eersten al op honderd meter van voren en was ik in trance.Wat die coach mij toeschreeuwde ging aan mij voorbij .Via tussensprints probeerde ik die vierde man te lossen , die wilde niet trekken de coward .Wij passeerden daarbij bijna het hele veld . Volledig in roes ben ik de finish gepasseerd en hoor later dat die vierde man mij nog ingehaald heeft ook .Niet gezien en het was mij een zorg . Ik was volledig kapot , mijn longen leken doorboord met spelden.Blaren van die spikes op mijn voeten , die op schuurpapier leken. Gepakt voelde ik me . Begint die coach ook nog te zeiken dat ik de derde plaats verspeeld heb met al die tussen-sprintjes. Hij heeft niet eens pleisters voor mijn blaren , noemt zich coach van de bond . Een jaar later, tijdens de 8 kilometer veldlopen in Eindhoven , komen die pijnscheuten terug en dan verlang ik naar die helse baan in Enschede waar tenminste bordjes de duur van de lijdensweg aangaven . Het blijft een vorm van zelfkastijding , dat geloop. De Amsterdammer is heel enthousiast over mijn vierde plek , hij was zelf zevende geworden op die 1500 . Hij denkt een talentje voor dat gesleur gewonnen te hebben , de 10 km zou nog beter voor mij zijn , moet me aanmelden bij een club. Enfin alleen de gedachten al doet mij gruwelen.Later in 1990 loopt half Nederland de marathon , lijkt gezond te zijn ook en de besten verdienen er veel geld mee. Gewoon te vroeg geboren.
Die cursus gaat inmiddels gestaag door en wij krijgen nu ook metingen en fout zoeken als thema. Soms linke soep met die hoge spanning . Over röntgen stralen van de zenderbuizen is niets bekend. Beroeps militairen zouden er later impotent van worden. Het andere squadron waar Frans gelegerd is , moet vooral apparatuur in de straaljager kunnen onderhouden. Zij hopen nog eens te gaan vliegen en doen overdreven vliegeniersachtig in Yankie stijl. Wij zijn inmiddels in het squadron volleybal team opgenomen en krijgen daar veel interessante trainingen - en methoden voorgeschoteld .Bij wedstrijden krijgen wij een puike outfit , alles gloednieuw en ongekende blits . Wij moeten ook wel eens in het Luchtmacht team spelen, ontmoeten dan goede tegenstanders en spelen zelfs in het oranje tegen Duitse tegenstanders. Het gaf ons een speciale status.
Een weddenschap.
Op een avond bezoek ik Frans op zijn kamer , alwaar een verboden fles bier gedronken wordt. Het waren aardige gasten die kamergenoten van Frans , allen uit de Randstad . Sterke verhalen komen vanzelf en een zekere Smidje heeft het hoogste woord. Volkomen onverklaarbaar ga ik een vreemde weddenschap aan . Wedden doe je uit onmacht omdat de 7!
tegenpartij je standpunt niet wilt innemen. Ons dispuut bestaat uit de Pullman matras en de onmogelijkheid voor ons om die te beslapen in onze diensttijd. Het zal nog maanden stro blijven , treuren ze gewis.Wij bespreken vele on- en mogelijkheden en daarom besluit ik met Smidje te wedden dat ik binnen 2 maanden hun kamer binnen zal marcheren , met een pullman matras en witte lakens. De rest van mijn tijd zal ik dan in hun kamer en blijven, een nieuwe kamergenoot. Een fantasie , een mission impossible ?
Dankzij mijn prestatie verlof en vrij- reizen kom ik regelmatig in Rotterdam .Mijn nichtjes hebben vrienden uit het Sparta kamp en het is gezellig stappen met die gasten . Het water uit de kraan is niet om te drinken in die na-oorlogse opbouwtijd. Rotterdam was toen druk in de weer met bouwen , afbreken , herstellen , gaten maken , inspraak rondes . Kortom zij staken de armen uit de mouwen , werkten zich bijna dood en vergaten dat het leven wat aangenamer kon zijn met wein , weib und gesangeen . Zelfs thee lijkt te smaken als vergif .In de trein terug op Zondag ,begon het al in Utrecht te jeuken en eenmaal op de kazerne was mijn lichaam een grote vurige plek van onregelmatig geplaatste rode bulten . De pillen van de legerarts, tegen hooi allergie , slikte ik niet want ook zonder deze waren de bulten op Woensdag al weer verdwenen. Na mijn weddenschap ben ik prompt elk weekend naar Rotterdam gegaan .De derde week al stuurde de verontruste kamp arts mij door naar het militaire academisch zieken huis Oog en Al in Utrecht. Een professor maakte van mij veel werk terwijl ik mij voort bewoog in het toenmalige standaard legergroene ondergoed dat zo leek op de gebreide broek uit de tweede wereldoorlog .Van het Latijnse dat hij mompelde met zijn jonge leerling assistenten , waaronder bloedmooie meiden , begreep ik niets. Bij mijn tweede bezoek blijk ik het onderwerp van een compleet college te zijn. In een kring staan zij om mij heen , gezeten op een kruk , gekleed in dat vervloekte legergroen . Er wordt geknepen en gepulkt , vergrootglazen komen er bij te pas en andere voorbeelden op foto’s worden erbij gehaald. Ik ben getuige en lijdend voorwerp van een wetenschappelijk uitgevoerde diagnose . Mijn spel zal spoedig uit zijn zo vrees ik . Het schaamrood op mijn gelaat overheerst het rood van de bulten toen de diagnose gesteld werd. Vlooienbulten , gelukkig geen allergie , wensen zij mij geluk.
De verzegelde brief moest ik onmiddellijk aan de commandant geven , zij zouden ook nog telefoneren ,einde oefening. Daarna volgden de gebeurtenissen zich razendsnel op. Mijn gehele gebouw werd ontruimd en moest ontsmet worden.Een onbegrijpelijke en zenuwachtige toestand. Zelfs de kapitein bemoeide zich er mee ! In het plotseling ontstane ruimte gebrek kan ik hem gelukkig helpen door te stellen dat ik eventueel wel onderdak kan vinden in het andere gebouw. Kreeg nog een Pullman matras en een stel lakens mee ook.
Volledig in het nieuw gestoken , kom ik met mijn hele hebben en houwen de kamer van Frans en Smidje binnen . Ruim twee weken te vroeg en volkomen onverwacht. Hebben 8!
daarna gezamenlijk nog de korporaal tekens op mijn kleren genaaid wat ik toch wel tof vond. Die avond draai ik als laatste het licht uit na een overdreven witte laken ceremonie.Het contrast tussen die blauwe stro bulten van mijn medebewoners en mijn maagdelijke witte troon was wel erg groot . Goed dat een plan uitkomt en een idiote ingeving werkelijkheid werd.
Operationele dienst in Eindhoven.
Vlieghaven Welschap , Squadron B&E . Heuse wachtdiensten gelden er waarbij de techniek van het vliegveld in stand gehouden moest worden. Het zijn elf lange maanden geworden die veel bij Toon in de Nightcap werden doorgebracht. Elf maanden met bijna nauwelijks geld , dus een lat bij de cafe, die uiteindelijk op de laatste dag nog kan worden afbetaald . Dan al beginnen avondcursussen voor een radio Technische Opleiding van der Laar in een kippenhok aan de Woenselse straat in Eindhoven. Een opleiding die hoog staat aangeschreven bij Philips. Begin dan aan werken en geld verdienen te dromen. Bij mijn aankomst in september 1959 Eindhoven is er feest op het vliegveld met sport kampioenschappen . Omdat ik nog niet officieel was ingeschreven , heb ik mij bij de start van de 1500 meter opgesteld als deelnemer. Atletiek was volgens mij onbekend in Eindhoven want de wedstrijd om het voetbal veld , met veel toeschouwers dat wel , eindigde voor mij in een gemakkelijke overwinning met ruim 200 meter voorsprong . Bij de uitslag werd ik gediskwalificeerd wegens onbekende persoon gegevens en een luitenant kreeg de eerste prijs. Een gekrenkte kapitein van het B&E squadron die eindelijk eens wat kon winnen , greep succesvol in en er werd mij alsnog een medaille uitgereikt . De wielrenners , met hun rondjes om de basis , zijn beter af en krijgen kratten bier en nieuwe fietsbanden als prijs . Is eer dan verschillend , vraag ik mij af ?
De entree bij het B&E squadron was in ieder geval daardoor gemakkelijk en op advies van een afzwaaier nam ik zijn specialisatie over .Het beheer en onderhoud van het versterker systeem van het gehele vliegveld. Dat heeft mij volledige vrijheid verzekerd , want ook de meest afgelegen plekken aan de baan waren mijn territorium dat met de dienstfiets werd bereikt. Er was daar geen telefoon ..... zodoende. Zonder incidenten is het soldatenleven saai te noemen . Gelukkig waren er enige spannende en amusante momenten.
Een fanatieke sergeant van de week krijgt om niets ruzie met de manschappen kazerne omdat hij een collectief grapje in de eetzaal niet begrijpt . Als straf dienen wij , korporaals ,-met vier pelotons straf exercities op het krappe kazerne terrein uit voeren. De puinhoop is compleet wanneer deze” bevelhebbers” de pelotons recht op elkaar in laten marcheren . Binnen het centrum van de vier op elkaar gespatte pelotons staat de sergant. "Onkunde , niet geoefend ", brengen wij de kapitein als verklaring . 9!
Het loopt met een sisser af en de sergeant hebben wij nooit meer gezien . Echt droevig was het ongeluk met een raket waarbij twee soldaten het leven lieten. Het is de enige keer dat ik , aangewezen bij het “ere vuurpeloton” , echt mijn best heb gedaan op tijd te schieten.
De zomer 1960 is prachtig met het afzwaai momentum September in zicht. De opgespaarde verlofdagen zorgen voor veel dagen met mijn kano op de Maas in Roermond .De volleybal - en atletiek wedstrijden betalen goed in dagen uit en met de secondshands radiobuizen handel kan ook een cafe bezocht worden. Ook Eindhoven “down town “ wordt druk bezocht door onze relatie met Eindhovense volleybalsters . Toch gaat studie voor, zullen wij maar zeggen !
De discipline op de vlieghaven was zwak en wij regelden onder elkaar de wachtdiensten.In de officiers kantine werden leuke feesten georganiseerd die ik als technicus van de geluid versterkers meemaakte. Bij een training van de vliegers , zij werden gedropt in vijandig gebied en moesten hun weg zoeken, was er een krijgsgevangen kamp ingericht. Het was mijn taak de mannen te martelen met monotoom geluid , waterdruppels en schelle lampen bij het verhoor. Gelukkig hebben die vliegeniers mij nooit meer gezien , want ik was buiten in het veld of in de verkeerstoren. Zeker weten dat ze mij een poets gebakken zouden hebben. Want mijn martelingen deden echt pijn.
Een maand voor mijn afzwaaien heb ik me alsnog de Pokken laten zetten. Iets wat men in Nijmegen over het hoofd hadden gezien. Behoorlijk ziek heb ik een week in het hospitaal gelegen. Het officiële afzwaaien is voor mij altijd een mysterie gebleven .
Op de een of andere manier heb ik de papieren van mijn vriend Frans Deprez daarbij afgegeven ! Het heeft hem nog een straf bezorgd want hij is al zijn rangen kwijt geraakt. Het heeft hem maar ook mij in ieder geval behoedt voor herhalingsoefeningen.
Hoe dat kan zal altijd een raadsel blijven.
De sport administratie klopte wel want na een jaar kreeg ik nog lauwerkransen en medailles thuis gestuurd. Verder heb ik nooit meer iets van de dienstplicht of een oproep voor herhaling gehoord. Zou er sprake zijn geweest van een administratieve vergissing of hebben ze toch ontdekt dat ik in het Nederlandse leger beter gemist kon worden .
! 10
!
Nijmegen 1959 , de Kraaienhof kazerne
! 11
