Ierland is puur Mijn eerste kennismaking met Ierland Sinds 2005 bezoek ik regelmatig Ierland voor mijn werk. Ik werk in de reiswereld en bezoek daarom veel accommodaties door heel Ierland, van noord naar zuid en van oost naar west. Inmiddels ben ik er een keer of 30 geweest. De Ieren hebben mijn hart gestolen!
Tijdens mijn vorige werk als productmanager voor een middelgrote Nederlandse reisorganisatie, kwam ik op een beurs in Birmingham. Het was maart 2005, en mijn eerste dag in mijn nieuwe functie, toen ik in contact kwam met een bevlogen Ier. Hij probeerde me te overtuigen dat de streek waar hij woont ‘the most unexplored region’ van Ierland is met de meest gastvrije en vriendelijkste Ieren! Nu kom je tijdens je werk wel meer mensen tegen die je vertellen hoe mooi hun streek is, hoe mooi de accommodaties zijn, hoe goed de service is, etc. etc. maar deze man zei dit niet. Hij vroeg slechts, “geloof je mij?” “Zo ja, dan nodig ik je graag uit om langs te komen”. Dat was rond de middag. “Ik kom erop terug”, zei ik tegen hem. Een vakbeurs is altijd druk, veel standhouders, weinig tijd, veel te zien, veel gesprekken en in de korte tijd dat ik er was had ik in theorie heel Engeland, Wales en Schotland al bezocht. En natuurlijk Ierland.
Tekst en fotografie: Ivo ten Broek
De man bleef in mijn hoofd zitten, de manier waarop hij me aansprak, de rust die hij vertegenwoordigde, zijn hele uitstraling. Soms heb je een gevoel, een gevoel dat je niet meer loslaat. Zoals ten tijde van dit schrijven het weer in Nederland de agenda beheerst. De kou stroomt Nederland binnen, hoe lang blijft het koud? Misschien komt er wel een Elfstedentocht! Kunnen we weer schaatsen? Een spannend gevoel. Datzelfde gevoel had ik bij die man. Wat als ik niet ga? Wat mis ik dan? Een nieuwe bestemming in Europa die nog niet bekend is? Het zou zomaar kunnen. Tegen het einde van de beurs ben ik terug gelopen naar die man, genaamd Shaun. “There you are, you are back? So you are coming to Ireland? You are coming to Donegal! When can you come? Ik had nog niets tegen hem gezegd. Hij voelde hetzelfde als ik die ochtend. Een gentlemen, een Ier. “Shaun, I really would like to see this unexplored region of yours. I would love to come to Donegal!” Geen idee hoe je er moest komen, vast met een vliegtuig dacht ik. Klopt, maar wel via Dublin bleek. “Shaun, hoe kom ik eigenlijk vanuit Nederland in Donegal?” “You can swim, but it is better is to take a plane from Amsterdam to Dublin and then a connecting flight to Donegal Airport.” Donegal ligt helemaal in het noorden van de republiek Ierland. Een gebied waar bijna geen toeristen komen, die gaan meestal naar het zuiden. Terug in Nederland moest ik eerst mijn manager vertellen dat ik, pak hem beet, eind maart al naar Ierland zou gaan. Voor het eerst, 54 So British & Irish!
ik was er nog nooit geweest. Heel blij was men niet met dit gegeven, “je moet toch eerst het zuiden zien en dan kun je doorrijden naar Donegal!” Ach, waar ik begin maakt toch niet uit, ik moet toch overal naar toe en alles bekijken dus ik kan net zo goed in het noorden beginnen.
Naar Donegal Eind maart vloog ik naar Dublin na een vlucht van slechts 1 uur en 50 minuten. Na een klein uur gewacht te hebben
vloog ik door naar Donegal Airport. Een binnenlandse vlucht van Dublin naar Donegal. Eerst zie ik, terwijl we vliegen, niets bijzonders. Langzaam verandert het landschap onder mij in heuvels, bergen, water, rivieren, een grillige kustlijn, blue lagoons… Ik dacht dat ik droomde! De daling werd ingezet, het uitzicht alleen maar mooier. Wat een kleuren, wat een ruimte; rotsen, rivieren, die kustlijn, de kleur van het water. Ik begreep het niet, eind maart, blauw water, zoveel kleine eilandjes, meren, zo grillig, zoveel heuvels. Wow! Wat een feest om hier rondgeleid te mogen worden straks.
Tory Island
Aangekomen te Donegal airport, een luchthaven waar je uit het vliegtuig stapt en via de landingsbaan, ook al is dat het niet maar zo lijkt het, naar een klein gebouw loopt wat men de luchthaven noemt! Geniaal… Je ziet het grondpersoneel van de luchthaven jouw koffer uit het ruim halen van een ATR72 propeller vliegtuig. Eigenlijk kun je deze zelf wel meenemen. Maar ach. Het is een luchthaven waar de mensen je vriendelijk staan op te wachten. Zo ook Shaun. Met open armen en een grote glimlach staat hij me op te wachten in de aankomsthal van Donegal Airport. Een welkom waar ik nog steeds met veel plezier aan terugdenk. “Welcome to Donegal Ivo.” Het is even na 14 uur. De 6 dagen die zouden volgen zijn de mooiste dagen uit mijn inkoopverleden geworden. Na dit hartelijke welkom, een bezoek aan zijn kantoor en wat handjes geschut te hebben op de luchthaven van Donegal Airport, gaan we op pad. Shaun brengt me naar een hotel in de buurt, vlakbij waar hij woont, zegt hij. Maar dan begint het. We rijden nog niet weg van de luchthaven of hij zegt, “oh ja, zag je vanuit de lucht dat hele brede zandstrand? “ “Ja,” zei ik. “Dat is hier”. We stoppen op 300 meter van de luchthaven en lopen even naar het strand. Een strand zo mooi lang en breed als ik zelden gezien heb. En er is niemand op het strand! Geen vieze schuimkoppen aan de rand van het water, wel veel laag overvliegende kamikaze albatrossen en andere vogels, de enige aanwezigen naast mij en Shaun en een verdwaalde hond op dit hele lange strand! Even een frisse neus halen. En wat voor één. De vriendelijkheid, de rust, heerlijk. Ik kom een Patsai Dan Rodgers
56 So British & Irish!
beetje thuis. Hij brengt me na onze strandwandeling naar mijn hotel, waar ik enkele nachten verblijf. Een groot nieuw hotel. Shaun vindt dat ik daar moet slapen. Ik wil best in een ander iets kleiner hotel slapen, maar Shaun vindt beslist dat ik in dit hotel moet slapen. “Hoe laat moet ik je ophalen? Ophalen? Laten we meteen gaan.” We rijden eerst naar zijn huis en met verbazing kijk ik mijn ogen uit naar de plaatsen, bochten en uitzichten waar we langsrijden. Wat is het hier mooi. Ik ruik een zoete geur die ik niet kan thuis brengen. Even onthouden. Shaun stelt mij voor aan zijn vrouw en drie kinderen die thuis zijn. Wat een feest. Koffie, gesprekje, Ierse tosti, heerlijk, wat een welkom! Na de kennismaking gaan we naar Bonners. De plaatselijke pub. We zijn niet alleen in de meest noordelijke county van Ierland en meest afgelegen, maar ook in de streek waar Irish de eerste taal is. Wat wij het Gaelic noemen. Plaatsnamen op borden zijn niet te lezen, geweldig! Gelukkig is dit een van de stamkroegen van Shaun dus weet hij de weg. Mensen spreken ook nog is met een Donegal accent, niets van te verstaan. Nog leuker. Deze pub is niet zomaar een pub, het is de pub waar Pat Bonner eens eigenaar van was. Pat Bonner is de voormalige doelman van het nationale Ierse voetbal elftal. Destijds ook wel ‘the Green Army’ genoemd die onder leiding stond van
terug naar het hotel. We nemen afscheid met een “Ik haal je rond 1900 uur op’. Die avond beland ik in Bonners in een session. Een muzikale avond waar ik lokale muzikanten ontmoet. Tot diep in de nacht luister ik naar Ierse (strijd)liederen, drink samen, praat over het leven en luister naar stoere verhalen. Het eten vergeet ik even te vermelden. Een ongelooflijke steak van 500 gram wordt geserveerd met heerlijke vette frieten en een salade. Wat een feest. Wat een avond, vioolspel, gitaarmuziek, zang, dans, heerlijk eten en drinken en goed gezelschap. Gelukkig val ik die nacht in slaap, denkend aan de mooie mensen die ik heb ontmoet vandaag en de gastvrijheid alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
De natuur good old Jacky Charlton. Deze trainer ging liever vissen dan zijn tegenstander te analyseren. Pat Bonner stond op het doel in 1988 toen het Nederlands elftal van Ierland moest winnen, dat deed en uiteindelijk Europees kampioen werd. Willem Kieft scoorde toen dat rare doelpunt. Naast dat feit bestaat deze pub uit tweede gedeelten, een pub en een restaurant met pub. Wat een prachtige pub. Maar er is meer, er hangt een schep van de ‘pub’. Deze schep staat op talloze foto’s aan de muur afgebeeld met allerlei sportmensen eromheen in een of ander stadion ergens. Wat blijkt, de man met de schep op de vele foto’s is Pat Bonner. De schep is gebruikt om gras te steken. Het gras komt om de hoek van deze pub vandaan. Dit gras ligt op de middenstip van CELTIC PARK, de thuis haven van de SCHOTSE voetbalclub Celtic! Geniaal. Tegenwoordig is Tom de eigenaar en hangt er in deze pub ook een vaantje van de club die ik aanhang. Het is nog maar de eerste dag in County Donegal, Ierland. Na deze pub gezien en geproefd te hebben brengt Shaun me 58 So British & Irish!
De volgende dagen staan in het teken van het ontdekken van de natuur: Slieve Leaugue Cliffs, de hoogste kliffen van Europa. Meer natuur in het Glenveagh National Parc, met de steenarend. Cultuur: de duizenden pubs maar ook Glencolumbkille, hoe leefden men ten tijden van de Famine(s). De grote uittocht van de Ierse bevolking naar voornamelijk Amerika. Ruige kusten: ik heb King Patsy Dan Rodgers ontmoet van Tory Island, de enige erkende koning van Ierland door de Engelse kroon. Hij woont op een Tory een eiland 12 km voor de kust van Donegal een geweldige ervaring. Turfsteken en het verbranden ervan: de geur die ik bij aankomst rook komt van het verbranden van deze turf. Men stookt nog (en weer) op turf om de huizen te verwarmen. De pub van de vader van Enya & Moya Brennan, the Home of Clannad: Leos Tavern. Wandelroutes tot je een ons weegt. Overal muziek, natuur, cultuur en natuurlijk pubs met Guinness, Smithwicks en Whiskey! Wat een fantastische streek, wat een geweldig land. Wat een avontuur.
