Meerwijk 50 jaar. Jubileumkrant

1966 - 2016

Meerwijk 50 jaar Jubileumkrant

Voorwoord

Wijkraad Meerwijk Leonardo da Vinciplein 73 • 2037 RR Haarlem • 06 4948 6999

[email protected] • www.wijkraad-meerwijk.nl

Frank Hilterman voorzitter

Klaas van der Veen vice-voorzitter

Marian Matthijsse secretaris

Krijn de Graaf penningmeester

In deze speciale jubileumuitgave van de wijkkrant blikken we terug op 50 jaar Meerwijk. Buurtgenoten hebben met ons herinneringen opgehaald en we mochten in hun plakboeken snuffelen. Ook hebben we ruimschoots gegrasduind in het Meerwijk-knipselarchief dat Ronald van Eden al sinds 1966 bijhoudt. Zonder zijn archief zou dit een saaie krant geworden zijn, want foto’s werden in de jaren ’60 en ’70 nog niet veel gemaakt.

Tonco Tijdeman

Marcel van der Lans

Voor zo’n relatief jonge wijk heeft Meerwijk al flink wat sloop en nieuwbouw meegemaakt. Verschillende delen van de wijk zijn onherkenbaar veranderd. Ziet u bijvoorbeeld waar deze foto rond 1975 genomen is?

de corporaties, Pré Wonen, Elan Wonen en Ymere, hebben enorm hun best gedaan voor onze woon- en leefomgeving. Zo ook de gemeente. Natuurlijk valt er regelmatig iets te klagen en natuurlijk had het allemaal nog beter gekund, maar de inzet was altijd om de bewoners zo prettig mogelijk te laten leven.

Samen maken we Meerwijk Liesbeth Groenewegen

Martin van Delden

Riet Spanjaart

Werkgroepen Communicatie: Liesbeth Groenewegen, Paula Willems, Frank Hilterman

Jongeren en spelen: Liesbeth Groenewegen

Verkeer en vervoer:

Paula Willems

Inhoud 4 Wonen in een woestijn 6

Schoon, heel en veilig:

7 Schandpaal in “Meerwijk”

Liesbeth Groenewegen, Marian Matthijsse, Klaas van der Veen

8 Herinneringen aan ‘t Schalkererf

Vertegenwoordiger De Brug:

9 Legendarische Kerst-In

Vertegenwoordiger Natuurgroep Meerwijkplas:

Opgespoten zand

10 Poptempel

Simon Hogervorst

10 Kerk met grindtegels

Vertegenwoordiger Natuurgroep Poelbroekpark:

11

De Schalkse Pot

Niko Buiten

11

Balletschool Cisca Vrind

Vertegenwoordiger Jongeren in Beweging:

12 Wijkraad Meerwijk kraakt klaslokaal

Bilal Akachar

Vergaderingen De wijkraad vergadert elke laatste dinsdag van de maand (behalve juli en december) in Vinci 73 aan het Leonardo da Vinciplein. Aanvang: 19:30 uur. De vergaderingen zijn openbaar, u bent welkom.

Vormgeving wijkkrant Miranda Kemper Oplage: 4000

2 Wijkkrant Meerwijk

Deze jubileumkrant is een cadeautje van de wijkraad voor u, we hopen velen er een plezier mee te doen. Ook feestelijk is de afsluiting van onze jaarvergadering op 29 maart: live muziek in Vinci Food. En een groepje bewoners is druk bezig een groot Meerwijkfeest te organiseren op 28 augustus. Leve Meerwijk! Paula Willems Liesbeth Groenewegen Frank Hilterman

3 Voorwoord

Tonco Tijdeman, Klaas van der Veen

Kacem Achahboun

Als wijkraad hopen we dat u zich in wilt blijven zetten voor de wijk. Sommigen doen dat alleen, door een pleintje vrij van zwerfafvalvrij te houden of door een oude buurvrouw te helpen.

Kacem Achahboun

Anderen doen het samen, door iets te organiseren waar de hele straat plezier van heeft. Al deze bijdragen zijn waardevol, samen maken we Meerwijk! Mocht u bij een initiatief steun van de wijkraad kunnen gebruiken: die geven we graag.

13 Meervaart, levendig wijkcentrum 14 ‘Het is een fantastische tijd geweest’ 16 Senioren midweek in Preston Palace 17 De Mallemolen 18 ‘Ze zijn het liefst buiten’ 20 Paard in de gang

Het is het hart van Meerwijk, kijkend richting de Forelflat. Voor wie totaal gedesoriënteerd is hebben we met kleuren enige duidelijkheid proberen te scheppen. En nu, is Meerwijk af? Zeker niet, er is nog veel te doen. Om maar een paar dingen te noemen: de gele flats op de Braillelaan, de Erasmuslaan en de Maarten Luther Kinglaan kunnen wel een opknapbeurt gebruiken. De verzakkingen in de kleinere straten moeten hoognodig verholpen worden. De Bernadottelaan is aan renovatie toe, wat hopelijk dit jaar zal gebeuren. En natuurlijk kijken met we spanning naar de ontwikkelingen in het winkelcentrum. Komt Schalkstad echt van de grond, of moeten we ons zorgen maken?

Hartelijk dank Al sinds het begin hebben velen zich ingezet voor de wijk. Hulde aan alle vrijwilligers, zonder wie het veel minder leuk geweest zou zijn in Meerwijk. Ook

Zesde klassers op werkweek naar Texel, dat zou ook nu nog kunnen. Maar op de fiets, zoals deze leerlingen van de Laurensschool in 1976? Ze zien je aankomen!

Wijkkrant Meerwijk 3

Wonen in een woestijn

Schalkwijk, ons grote stadsdeel met al zijn woningen, winkels en wegen. Het ligt er alsof het altijd al bestaan heeft. Maar dat is niet zo, slechts zestig jaar geleden was het nog een weidse polder waar koeien graasden tussen de boterbloemen. De boeren woonden in boerderijen langs het Spaarne, aan de Zuid Schalkwijkerweg. Vele staan nog steeds. Vanaf 1958 werd stukje bij beetje een dikke laag zand op de polder gespoten, om de polderdelen op gelijke hoogte te krijgen met de stad en een goede ondergrond te hebben voor het bouwen. De eerste bewoners van Meerwijk keken dan ook uit over een zandvlakte. Hoe was het om in die begintijd in Meerwijk te leven?

gereed gekomen woningen. Ze verhuisden met hun drie kinderen van een benedenwoning met kolenkachel naar het ruime huis, wat een zaligheid! Overigens had dit splinternieuwe huis geen CV, er zaten eenvoudige gevelkacheltjes in. Piet legde zelf de CV aan. Alles ten zuiden van ons huis hebben we op zien bouwen,’ zegt Riet. ‘De wijk liep toen tot de Jane Adamsstraat, daarachter was het een zandvlakte met heipalen. Ook onze tuin was een zandbak, met paaltjes als afscheiding. Er was in de hele omgeving nog geen sprietje groen te bekennen. Hier wonen was in het begin wel behelpen hoor. Er waren nog maar weinig wegen en voor de boodschappen moest je naar Boerhaavewijk. Met de fiets natuurlijk, bijna niemand had toen een auto. Twee kinderen op je fiets en de tassen aan het stuur. Er kwam wel een SRV-wagen aan de deur, en ook bakker Vermaat. De eerste woningen in Meerwijk (groen). Men woonde letterlijk aan de rand van de woestijn.

Woningnood Er was na de oorlog grote woningnood in Haarlem. Wie trouwde moest soms nog jaren met zijn geliefde op een kamertje bij zijn ouders wonen. Dat was geen pretje. De gemeente besloot daarom de polders ten zuidoosten van Haarlem vol te bouwen. Het bovenste deel daarvan, de Roomolenpolder en de Poelpolder, waren al Haarlems grondgebied. ZuidSchalkwijk echter, waar nu Molenwijk en Meerwijk liggen, hoorde bij de gemeente Haarlemmerliede - Spaarnwoude. Na jarenlang lobbyen kon de gemeentegrens gewijzigd worden, vanaf 1 oktober 1963 hoorde Zuid-Schalkwijk officieel bij Haarlem. Koningin Juliana tekende het document.

Eerste paal Meerwijk? De bouw van Schalkwijk begon aan de Finlandstraat in Europawijk en niet lang daarna werd begonnen aan Boerhaavewijk. Maar wanneer is toch de eerste paal van Meerwijk geslagen? Helaas valt daar weinig romantisch over te melden. De eerste paal in Meerwijk was niet voor een huis, maar voor de riolering. Schalkwijk ligt op veengrond met een laag zand erover. Het veen zakt lang-


zaam, het klinkt in, dus alles wat niet mag verzakken moet gebouwd worden op heipalen. Zo ook de riolering. Ondertussen werd er ook geheid voor woningen, maar het slaan van de eerste paal daarvoor is niet gevierd. Het feestelijke begin van Meerwijk was in maart 1966, aan de Briandlaan. Niet met het leggen van een eerste steen, maar met het aanbrengen van een eerste muurdeel. Bij het bouwen van Schalkwijk werden namelijk tal van nieuwe bouwmethoden gebruikt. Aan de Briandlaan zou gebouwd gaan worden volgens zo’n nieuwe methode: baksteenmontagebouw. In de fabriek werden bakstenen gemetseld tegen betonnen muurdelen. Zo’n muurdeel-met-baksteenlaag werd dan aan het betonnen skelet van de flat gemonteerd. Wethouder W. van Liemt bevestigde op 21 maart 1966 het eerste muurdeel aan de flat hoek BriandlaanSpijkerboorpad.

de Ghandistraat. Dat ging niet zomaar, eerst kwam er iemand van de woningbouwvereniging op de koffie ‘om te zien of je wel netjes genoeg was,’ vertelt Riet met een brede lach. Toen het echtpaar Spanjaard eenmaal goedgekeurd was, hadden ze de keus uit een aantal zojuist

De eerste bewoner Meerwijk is grofweg van noord naar zuid gebouwd. Riet en Piet Spanjaart kregen in 1968 een eengezinswoning in

Naar veraf gelegen winkels lopen is geen pretje, zeker als het regent.

Inwonen bij ouders Ook in de jaren ‘60 waren er lange wachttijden voor huurwoningen. Een urgentieverklaring kon dan uitkomst bieden. Maar hoe krijg je die? Hans en Vera D’haene vonden er wat op. Getrouwd en wel woonden ze op een kamer in de Lange Veerstraat, die ze onderhands huurden. Maar elk woonde officieel nog bij zijn ouders, daar stond voor het ‘thuiswonende’ kind een bed, mocht de gemeente komen controleren. Wegens deze ‘inwoning bij ouders’ was het jonge echtpaar urgent en kreeg een huurflat in de Polenstraat. In 1971 kochten ze op tekening een huis aan de Albert Schweitzerlaan. ‘Goed gebouwd,’ zegt Hans tevreden, ‘geen systeembouw, geen gelijmde wanden. En de inrichting was revolutionair: de keuken lag aan de voorzijde waardoor je in de woonkamer geen verkeerslawaai had.’ Aangezien Meerwijk nog niet af was, was er speelruimte te over voor de kinderen. Op de plek waar later het Bloemenpaleis kwam was een crossterrein en het veldje achter het huis werd door ouders zelf voorzien van speeltoestellen: een geschaafde boomstam als evenwichtsbalk en ze bouwden ook een houten speelhuisje. Bankje voor de ouders

Melkboeren kwamen aan de deur, een deel van de boodschappen kon men daar kopen. Dat scheelde aanzienlijk in het sjouwen, vijfentwintig minuten van Boerhaavewijk.

inkomenseis en er woonden dan ook erbij, en klaar. Willem Evers, toenmalig vooral mensen met een middeninkomen. ‘burgemeester’ van de wijk opende het speelterreintje. En verder was er natuurlijk de Meerwijker zandput, de latere Meerwijkplas. De kinderen zwommen Meerwijk heeft veel minder rechte straten dan Europawijk en surfden er naar en Boerhaavewijk. Daarnaast staan er eengezinswoningen hartenlust, alleen in allerlei aparte vormen. Dat Meerwijk anders is opgezet moest je er niet dan de eerste twee wijken van Schalkwijk, komt doordat gaan staan want de men er in de stedenbouw andere inzichten begon te krijgen. bodem bestond uit Na de oorlog waren er veel tuinsteden gebouwd. Die waren drijfzand. ruim van opzet, maar daardoor wel onpersoonlijk, koud en winderig. Je miste er de stedelijke sfeer, vonden critici. Gele flats Door de wijk minder rechthoekig aan te leggen en er veel verschillende vormen woningen te bouwen, heeft men Ook de familie geprobeerd Meerwijk gezelliger te maken. Er zijn nauweSchaart ging naar de lijks doorlopende straten, zodat de auto er niet doorheen nieuwbouwwijk. kon rossen. Ook de afwisseling van hoge flats, wat lagere In 1968 verlieten ze flats en eengezinswoningen moest de wijk minder eentohun kleine driekanig maken. B. Eerhart, de ontwerper, vergeleek de opzet merflat in Noord van de blokken met een slakkenhuis: de hoge flats dalen en trokken in een in een hoekige kronkel af naar de lage flats en vervolgens splinternieuwe naar de eengezinshuizen. In Meerwijk staan de woningen vierkamerflat aan relatief weinig in ‘blokvorm’: een rechthoek van huizen die de Braillelaan. De de binnentuinen omsluiten. Door deze open inrichting zijn woning had maar er veel perkjes en pleintjes waar men elkaar kan ontmoeten. een kamer extra, De planologen hoopten dat deze vormgeving van de wijk bij maar het oppervlak zou dragen aan meer sociaal contact. was twee keer zo groot. Er was voor deze flats een flinke

Speelse bouw


Hun gebouw was het eerste van de ring gele flats aan de Braillelaan, M.L Kinglaan, Erasmuslaan en Bernadottelaan. Hoe zag de wijk er op dat moment uit? ‘Nou,’ zegt Roel Schaart, ‘dat kun jij je vast niet voorstellen. Molenwijk was nog niet gebouwd, aan de achterkant van de flat keken we over de weilanden naar het voormalig seminarie Hageveld in Heemstede. Aangezien onze flat die eerste van de ring was, keken we aan de voorkant uit op een zandvlakte. Eerst werden in die vlakte de gele flats gebouwd, later kwamen daar de eengezinswoningen tussen. De straat liep dood, er was alleen een noodweg voor bouwverkeer. In onze straat lag nog geen asfalt, maar klinkers. Lantarenpalen stonden er niet en voor de bus moesten we lopen naar de bushalte in Boerhaavewijk. Boodschappen deden we aanvankelijk ook daar, maar begin jaren ‘70 werd er een noodwinkelcentrumpje gebouwd aan de Italiëlaan, tegenover waar nu de winkels zijn. We gingen er op ons brommertje heen. Voor de kinderen was het die eerste paar jaren een eldorado, je kon hier geweldig buiten spelen. Er was zand, er lag bouwmateriaal (planken bijvoorbeeld) en er was nog geen verkeer. Daar kun je doen wat je wilt, er werden naar hartenlust hutten gebouwd.’ Bron: Het Schalkwijk van heden - eindelijk een plekje voor jezelf. Marcel Bulte, 1986 Hutten maken van bouwmateriaal.

Opgespoten zand Het zand, de ondergrond van Schalkwijk, werd via grote buizen opgespoten in de vorm van blubber. Het werd uit de Meerwijkplas gezogen en over het terrein gespoten. Dat gaat veel sneller dan wanneer het in droge vorm met vrachtwagens aangevoerd zou moeten worden. Maar goed, als het dan eenmaal op z’n plek ligt is het natuurlijk wel kleddernat, daar kun je niet op bouwen. De zandlaag van een à twee meter dik moest ruim een jaar inklinken. Nieuwe bewoners woonden dus op een stuivende zandvlakte. Het vormde kleine duintjes tegen de gevels, je moest voor de deur het zand wegscheppen, het leek wel of je aan zee woonde. De zandblubber kwam op een veenlaag. Veen laat water niet goed door, dus het was zaak in het nieuwe stadsdeel zo snel mogelijk waterlopen te bouwen, zodat het water weg kon stromen. De vaarten die de scheidingen tussen de wijken vormen, zoals de Amerikavaart en de Europavaart, werden dan ook al in een vroeg stadium aangelegd. Voor het zand opgespoten werd, was de bovenste laag vruchtbare aarde afgegraven en op grote bergen gestort. Hiermee werden later de tuinen en plantsoenen in de wijk aangelegd.


Juli 1970, actie in Meerwijk. De gemeente wil de Meerwijkplas volstorten met zand en puin om er schooltuintjes en sportvelden te maken. Bewoners zijn mordicus tegen, die willen hun meer behouden. Kinderen spelen er op en bij het water, en natuurliefhebbers genieten van de plant- en diersoorten. Dat willen de kersverse Meerwijkers niet kwijt.

‘het dempingsplan stinkt’. Ook de pijp die zand van het Noordzeekanaal in de plas spoot werd met leuzen beschilderd, waaronder: ‘Meerput = beerput’ en ‘Hier wordt de recreatie begraven’.

Bewoners winnen Een hoorzitting in het wijkgebouw met wethouders en ambtenaren trok 300 mensen en een wonder geschiedde:

B&W ging om. Besloten werd geen puin in de plas te storten en er een recreatiepark met waterpartijen aan te leggen. Wel werd er nog geruime tijd zand uit het Noordzeekanaal in de plas gespoten, omdat het te duur zou zijn het contract daarover af te kopen. Jaren daarna werd het huidige park om de Meerwijkplas aangelegd.

Bovendien kan iedereen zich nog heugen wat er met de Put van Vink gebeurde: ook daar werd zand en puin gestort, waardoor sommigen zich vrij voelden er hun huisvuil bij te gooien. Resultaat: het was er vies, het stonk en het trok ongedierte aan. Het vooruitzicht om nog 15 jaar met zo’n ‘vuilstort’ te moeten leven vòòr er eens wat groen op aangelegd zou worden, bracht de wijk in rep en roer. Een aantal bewoners van de Forelstraat richtte een actiecomité op om hun meer te behouden. Er werd hevig en ludiek actie gevoerd, onder andere door het bouwen van een ‘schandpaal’ waarop te lezen was ‘als u er niets aan doet komt hier 15 jaar een vuilnisstort’ en

Uitzicht flat Forelstraat in 1970, foto Maarten de Pee


Herinneringen aan ‘t Schalkererf

Legendarische Kerst-In

Laat de naam Schalkererf vallen en menig wijkbewoner begint direct te vertellen. Vijfendertig jaar stond dit grote multi-functionele wijkcentrum midden in Meerwijk. Er waren cursussen en feesten, je kon er eten en biljarten, balletles nemen of klaverjassen. Het herbergde zelfs twee kerken. De laatste tien jaar werd het er stiller, in 2007 is het gesloopt.

Bianca Bakker: ‘Kerst-In was ook altijd zo leuk, paps en mams klaverjassen en voor ons poppenkast, knutselen en nog meer leuks. Ook aan de kienavondjes voor kerst heb ik mooie herinneringen, erg gezellig altijd. Good old time!’

er altijd in en uit lopen en daar maakte baldadige jeugd misbruik van. Uiteindelijk werd dan ook besloten de toegang beperkt te houden tot mensen die er voor een activiteit kwamen. Daarnaast waren de onderhouds- en personeelskosten vrij hoog. Om het gebouw rendabel te krijgen werd ingezet op meer zalenverhuur, maar daardoor kwam de functie als ontmoetingsplek in de knel. Uit pure ellende begon de wijkraad een eigen centrum, meer daarover leest u op pagina 12.

Sloop en nieuwbouw

Hanneke Buters: ‘Ontzettend veel leuke herinneringen. Elke vrijdagavond met hele gezin naar ‘t Schalkererf. Biljarten en gezellig aan de bar.’ Foto: Cisca Vrind.

’t Schalkererf was in 1972 gebouwd door de gemeente, samen met de protestantse en de katholieke kerk. Bij het ontwerp had de architect een mediterraan plein voor ogen, waar zowel de kerk als de kroeg aan stonden zodat je er gezellig sociaal verkeer kreeg. Vanwege het Hollandse klimaat werd het ‘plein’ wel overdekt. Bij binnenkomst waren rechts de kerkzalen. Links was een open ruimte, het ‘plein’, met voorin biljarts, aan de achterzijde een bar met zitjes en in het midden, naar de mode van die tijd, een grote leefkuil waarin tafeltjes en

Het begon altijd al een week eerder met een grote kerstsamenzang in de kerkzaal. Daar traden soms wel drie koren op, begeleid door musici. Op kerstavond had je vervolgens een protestantse en een katholieke dienst achter elkaar, de kerkzaal puilde dan uit. Eerste kerstdag ’s morgens idem dito. Op eerste kerstdag was er een groot driegangendiner voor 150 mensen, opgediend door vrijwilligers. In de kerkzaal stonden dan grote tafels. Gekookt werd door

stoeltjes stonden. Helemaal achteraan lag de ballet- annex judozaal. Verder waren er allerlei ruimten, ook op de tweede etage, waar activiteiten te doen waren. Muzieklessen, kaarten, toneel, er was altijd wel wat, op woensdagmiddag ook. Via de kerk waren er een jeugdkerk, discoavonden, alle doelgroepen vonden er iets. Zalen werden ook veelvuldig gehuurd voor vergaderingen, bruiloften en partijen.

Kerststukjes maken

Vincentius (charitatieve instelling aan de Nieuwe Groenmarkt, nu Stem in de Stad). Op tweede kerstdag was er een avond voor Turkse wijkbewoners.’

Instuif

goochelaar. Na het kerstdiner was er kienen en een band om bij te dansen. Voor ouderen was er een speciaal programma met onder andere kaarsen maken, volksdansen, bingo, minigolf en een diaserie over Haarlemse hofjes.

Op de middagen, en ook na het kerstdiner, was er instuif. Daar was werkelijk voor elk wat wils, op verschillende plekken in het gebouw. Zo kon je in 1991 in de zitkuil videofilms kijken, spelletjes doen of je laten schminken. In een zaal werden optredens gehouden: muziek om naar te luisteren of op te dansen en voor de kinderen optreden door een

Voor dit grote evenement waren veel vrijwilligers nodig. Uiteraard wilde niemand de hele kerst in het wijkcentrum bezig zijn, maar een paar uurtjes helpen, dat wilden ze wel. Roel Schaart: ‘Ik had het hele draaiboek in partjes opgedeeld en daar kon men op inschrijven. Dat werkte prima.’

Moeilijk te beheren Dit grote centrum draaiende houden bleek niet zo eenvoudig. Iedereen kon

Gezamenlijk gebruik kerkzalen De kerkelijke gemeente van die tijd wilde een open kerk zijn midden in de nieuwe wijk. De gereformeerde en hervormde kerk hadden, heel vooruitstrevend voor de jaren ‘70, samen een grote zaal rechts achter in het gebouw, daar kon zo’n 300 man in. Die zaal werd ook wel door het wijkcentrum gehuurd, of gebruikt voor bruiloften en partijen. De preekstoel werd dan opzij geschoven. De katholieken gebruikten de grote zaal aan de voorzijde van het gebouw. In een hoek bevond zich de kapel met liturgisch centrum, die met schuifdeuren van de grote zaal gescheiden was. Doordeweeks was die zaal van het wijkcentrum, dan werd hij gebruikt voor bijvoorbeeld kaarten en volksdansen. Op zondag gingen de schuifdeuren open en diende hij als kerkzaal.


Eind jaren ‘90 werd duidelijk dat het zo niet verder kon. De gemeente kwam met een ambitieus plan om het centrum van Meerwijk te verfraaien. Scholen, speelruimtes, een flatgebouw en ‘t

Nooit meegemaakt, zo’n Kerst-In? Dan heeft u wat gemist. Roel Schaart, die namens de wijkraad tien jaar de organisatie deed: ‘Dat ware grote happenings hoor, het duurde van kerstavond tot tweede kerstdag. Naast kerkdiensten werden er allerlei activiteiten georganiseerd, voor jong en oud. Van ‘s ochtends tot ‘s avonds was er wat te doen.

‘t Schalkererf stond aan de kruising BernadottelaanAlbert Schweitzerlaan.

Schalkererf werden gesloopt om plaats te maken voor Meerwijk Centrum: het Leonardo da Vinciplein, de Brede School, Vinci 73, winkels en woningen. De Albert Schweitzerlaan is nu een doodlopende weg die eindigt bij het Da Vinciplein. Toch is ’t Schalkererf niet helemaal verdwenen. De verhalen op de volgende pagina’s zijn slechts een kleine greep uit de enorme berg herinneringen die het wijkcentrum heeft nagelaten.

Roel Schaart was als actief wijkraadslid tien jaar de organisator van de Kerst-In. Foto: Peter Saarloos.

’t Schalkererf in de jaren ’70. De groene flat werd begin jaren ’90 gesloopt. Foto: Noord Hollands Archief


Poptempel

De Schalkse Pot

In ’t Schalkererf werden ook popconcerten gehouden. Ton Moison herinnert zich nog een groot feest dat de hele Luilaknacht duurde. ‘Het was ‘75 of ’76, ik was een jaar of 16. Het was lekker druk, er hing een gezellig sfeertje. Er waren allerlei optredens, zowel in de zaal rechts als in de hal met de bar en de leefkuil. En daar zaten grote namen bij, hoor. Ik weet nog dat Catapult in de rechterzaal speelde. Daar was ook een drive-in show, dat moet haast wel die van Veronica geweest zijn. Tussendoor ben ik nog even op de fiets naar de stad geweest, het duurde toch de hele nacht. In de barruimte heb ik de Bintangs gezien. Dat was wat ruigere muziek, daar kwam ook ander publiek op af, er liepen zelfs Hells Angels rond. Maar er gebeurde niks geks. Gewoon een hartstikke goed feest!’

Velen herinneren zich de gezellige en goedkope maaltijden bij De Schalkse Pot, vanaf begin jaren ‘80. Vijf avonden per week kon je eten aan de tafeltjes die in de leefkuil stonden. Iedereen kwam er, niet alleen buurtbewoners maar ook de brandweer en politieagenten. Het eten werd niet ter plaatse gekookt, maar kwam, net als bij de kerstdiners, van Vincentius. De roestvrijstalen bakken werden in een speciaal daarvoor gebouwde vitrine geplaatst en zo kreeg je keurig over een toonbank je bordje eten. Opscheppen en afwassen werd door vrijwilligers gedaan. Er waren er wel zeventig, die elk eens in de twee weken een avond kwamen helpen.

Kerk met grindtegels

Balletschool Cisca Vrind

foto: Peter Saarloos

Jaarlijkse bazaar van de protestantse kerk. Foto: Peter Saarloos


Belia Doezie-Swarts: ‘Ons gezin kwam 46 jaar geleden in Meerwijk wonen, wij zaten op de Dr.J.Waterinkschool en liepen iedere dag langs ‘t Schalkererf om naar school te gaan. Op zondag gingen we er naar de kerk. In die tijd kwam dominee Heuzeveld in Schalkwijk wonen en mijn vader werd ouderling. Zijn dochter werd mijn vriendin. Het was tamelijk modern om in zo’n soort wijkcentrum een kerk te hebben. Wat ik heel apart vond was dat er overal grindtegels lagen, nergens was ‘gewone’ vloerbedekking. Ook was er heel veel licht in de kerk, die hoger was dan de rest van het gebouw. Over de grindtegels heb ik nog een soort nachtmerrie gehad toen onze dochter werd gedoopt, dat mijn schoonmoeder haar enkels erop zou verzwikken! Gelukkig is dat wel goed gegaan. In die tijd werd ook bedacht dat het wel leuk zou zijn om na de dienst iedereen van koffie en cake te voorzien. Daar waren natuurlijk wel vrijwilligers voor nodig. Nou dat wilden mijn zus en broer wel doen, hoe minder in de kerkdienst, hoe liever! En zelf was ik oud genoeg om de allerkleinsten bezig te houden, om zo ook niet naar de dienst te hoeven.’

‘t Schalkererf huisvestte ook een heuse balletschool, die van danspedagoge Cisca Vrind. Aanvankelijk deelde ze de zaal met een judogroep, maar al snel werden de wanden met spiegels bekleed en vele jonge meisjes uit Schalkwijk en omgeving leerden er hun eerste danspassen.

Foto: Cisca Vrind.

Cisca zou dit 34 jaar doen en als ze het over de tijd in het Schalkerf heeft, gaan haar ogen glanzen. Het was echt een ontmoetingscentrum. Er was ruimte om na het werk te eten in de zitkuil. De Schalkse Pot leverde goede voordelige maaltijden. Aan de bar konden de wachtende moeders en vaders hun drankjes halen en de generale repetitie voor de dansoptredens kon in de grote kerkzaal plaatsvinden.

In de loop der jaren verslechterde het onderhoud van het gebouw. De lekkages werden zo erg dat Cisca haar danslessen moest verplaatsen naar de voorzaal, waar ook anderen de ruimte gebruikten. Uiteindelijk viel het doek voor het uitgewoonde gebouw, tot groot verdriet van alle bezoekers. Het zou nooit meer zo worden als het was: een ontmoetingsplek voor iedereen.

‘Op deze foto sta ik met mijn beste vriendinnetje en haar broer. Mijn vriendin Mariëlla en haar broer Micheal gingen uiteindelijk naar de balletacademie. Daarna hebben ze gedanst voor onder andere het Scapinoballet.’ Foto: Monique Post.

Cisca probeerde in Vinci 73 haar dansschool voort te zetten. Mede door gebreken van de danszaal werd dit geen succes. Op 65-jarige leeftijd besloot ze nu zèlf te gaan dansen en te genieten van haar pensioenjaren.


Meervaart, levendig wijkcentrum Rob van Bilderbeek was jaren actief wijkraadslid en zeer betrokken bij de Meervaart. ‘We organiseerden er van alles. Voor de kinderen van 4 tot 10 bijvoorbeeld op woensdagmiddag spelletjes en knutselen met waardeloos materiaal. In de zomer deden we dat lekker buiten. Ook gingen we regelmatig pannenkoeken bakken of koekjes versieren. Of we organiseerden wat ze zelf kozen, zoals sjoelen en tafeltennis.’ derd, maar dat hielp allemaal niets. De zeer actieve en ook strijdlustige wijkraad nam in 1981 het heft in eigen handen en kraakte een leegstaand noodlokaal aan de Erasmuslaan. De wijkagent wist ervan en vond het stiekem een prima actie. Hiermee was een nieuw wijkcentrum geboren. Het verhuisde in 1984 naar een wat minder krakkemikkig onderkomen schuin tegenover ’t Schalkererf en kreeg als naam Meervaart.

tribune. Er was van alles te doen en er waren ook optredens van niet de minste artiesten: Corry Konings, VOF de kunst en meer.

Meneer Kaktus

Schalkererf onrendabel

In 1981, toen kraken tamelijk gangbaar was, sloeg ook de wijkraad toe. Een leegstaand nood-schoollokaal op de hoek van de Martin Luther Kinglaan en de Erasmuslaan werd gekraakt. Er werd een ‘wijkwinkel’ geopend, wat gewoon een andere naam was voor een wijkcentrum. En dat terwijl een paar honderd meter verderop het grote Schalkererf stond, pas tien jaar oud. Anno 2016 heeft Meerwijk Vinci 73. Een mooi gebouw, maar niet het ideale wijkcentrum, onder andere vanwege de hoge huur. Lees en verwonder u: de geschiedenis blijkt zich te herhalen.

’t Schalkererf, zo idealistisch opgezet als ‘overdekt plein’ waar bewoners elkaar konden ontmoeten, kampte slechts enkele jaren na de opening in 1972 al met fikse problemen. Het draaide aanvankelijk op vrijwilligers, maar dat bleek niet haalbaar. Een accountant, twee barkeepers en een beheerder moesten in dienst genomen worden. In 1978 was er mede hierdoor een structureel tekort van twee ton. Ook de ‘open huis’ gedachte, dat het gebouw altijd voor iedereen toeganke-


lijk was, bleek niet te werken. Jongeren veroorzaakten dusdanige overlast dat met regelmaat de politie moest komen. Ouderen voelden zich er niet meer veilig en kwamen steeds minder. Eind jaren 70 was ’t Schalkererf verworden tot hoofdzakelijk een zalenverhuurbedrijf.

Kraak De wijkraad Meerwijk, die er ook huisde, verzette zich hier al jaren tegen. De wijk had een buurthuis nodig! Er werd een hoop onderzoek gedaan en veel verga-

Zo stonden er in Meerwijk een tijd lang twee wijkcentra tegenover elkaar. Twee gebouwen die de gemeente moest onderhouden. U voelt ‘m al aankomen: dat werd te duur. Onder druk van de gemeente trokken de gebruikers van de Meervaart in 1994 terug naar waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen: ’t Schalkererf. Dat ging een tijdje goed, maar het gebouw was door zijn formaat duur in onderhoud en raakte in verval. Activiteiten trokken weg, er kwamen minder mensen, het werd een steeds grotere verliespost. In 2007 werd ’t Schalkererf gesloopt.

Nieuw duur gebouw Met de bouw van Meerwijk Centrum hoopten de stadsbestuurders allerlei vliegen in één klap te slaan: meer allure voor het hart van de wijk, mooie nieuwe scholen, winkels en woningen, en bovendien een goed wijkcentrum, van het juiste formaat. De in 2007 gereedgekomen nieuwbouw rond het Leonardo da Vinciplein is echter prijzig. De huren in het nieuwe wijkcentrum zijn dan ook een stuk hoger dan die in de wijkcentra van Boerhaavewijk en Europawijk. Clubs en verenigingen hebben een goedkoper onderkomen gezocht en wederom zit Meerwijk zonder ontmoetingscentrum. Betaalbaar bouwen blijkt nog niet zo makkelijk… Misschien weer eens iets kraken?

Peter Jan Rens, alias Meneer Kaktus, temidden van joelende kinderen. Foto: Rob van Bilderbeek.

Dropping Noordwijk ‘De wat oudere jongeren hebben we eens in de zomer onder begeleiding gedropt in Noordwijk. Ze gingen er in de schemer een speurtocht maken, eerst over het strand en dan door de duinen. Op het strand was het nog lang licht, ook al was de zon achter de horizon verdwenen, maar naarmate ze dieper het duin in kwamen werd het steeds donkerder. Daar kon alleen met een zaklantaarn gelopen worden. Op verschillende punten hadden medewerkers zich verscholen en als die gevonden waren dan kregen de jongeren iets te drinken. Het was echt een belevenis voor ze.’

Feestweek Meervaart

Grote feesten In de jaren tachtig organiseerde wijkcentrum de Meervaart in de zomer diverse keren een feestweek. Op het terrein van de speeltuin werd dan een grote tent neergezet, met een podium en een

Rob van Bilderbeek: ‘Voor de kinderen was meneer Kaktus uitgenodigd, met mevrouw Stemband en mijnheer Kweetniet, dat was natuurlijk een feest. Tijdens het opruimen na hun optreden nam Peter Jan Rens veel tijd om een praatje met de kinderen te maken. Dat vond ik sympathiek van hem en het was ook een hele belevenis voor de kinderen natuurlijk. Bij het inpakken van de laatste attributen werd hij geholpen door een jongetje. Dat begon plotseling verschrikkelijk te huilen, hij had zijn hoofd had gestoten tegen de deur van de vrachtauto. Peter Jan zag dat. Hij gaf de deur een paar klappen en zei “niet meer doen, stoute deur”, waardoor het jongetje direct stopte met huilen en begon te lachen.’

Knutselen in Meervaart


‘Het is een fantastische tijd geweest’ Linda Bosch en Bert Post over de Buurtbox Begin jaren 2000 was de bewonerscommissie voor de flats langs het Spijkerboorpad zeer succesvol; andere wijken waren er haast jaloers op. De Buurtbox bloeide: er werd veel georganiseerd, er was goed contact met de allochtone jeugd, senioren werden hun huis uit gelokt en Linda was gast op Prinsjesdag. Linda Bosch woont al 38 jaar in de Rudolf Steinerflat. ‘Ik vind het heerlijk om hier te wonen. Mensen kennen elkaar goed, groeten elkaar ook allemaal, als het erop aankomt staat iedereen voor je klaar. In Heemstede vind je dat niet hoor. Eind jaren negentig hebben we een bewonerscommissie opgestart. Er waren nogal wat problemen: zwerfvuil, vernielingen aan de flat, allochtone hangjongeren, we hadden overlast van de Theresiamavo (waar nu Al Ikhlaas zit). De mensen waren het zat, zo is het gaan rollen. In die tijd was er bij de overheid een potje voor kwetsbare wijken, waardoor veel mogelijk was. En ook Pré Wonen heeft er veel geld in gestoken.’

Dansen onder de glitterbol bij de eerste Buurtbox Disco

Bruisende Buurtbox Linda: ‘In 2001 is de Buurtbox geopend. We hadden een kindermiddag, inloop voor allochtone jongeren en koffie-ochtenden voor senioren. En we organiseerden van alles: kinderfeesten, Lentefrisdag, schoonmaakacties, buurtfeesten. Van Pré Wonen hadden we computers


gekregen: het ‘digitale trapveld’. Daar kwamen mensen op af die nog nooit een computer gezien hadden en het wilden leren, maar ook veel mensen die thuis geen computer hadden. Van de schooljeugd werd bijvoorbeeld verwacht dat ze dingen van internet haalden. Dat kon dan bij ons. Via de Buurtbox zijn jongeren aan het werk gekomen, of hebben weer een studie opgepakt. De jongerenwerker en wijkagent Bert Post begeleidden die avonden. Ze gaven extra aandacht aan probleemjongeren. Leerden ze solliciteren, zochten stageplekken voor ze.

Jongeren bestieren jeugdhonk De jeugd wilde graag een eigen plek. Pré Wonen heeft toen eerst een portokabine neergezet. Later is er een prachtig jeugdhonk gebouwd. De jongeren werden bij het ontwerpen en de bouw betrokken. Ook zijn ze een paar dagen naar een jeugdherberg in Overasselt geweest. Daar kregen ze workshops om te leren het jeugdhonk te bestieren. Een voorzitter kiezen, hoe je vergaderingen hield, notulen maken, dat soort werk. Dat ze verantwoordelijkheidsgevoel kregen.’ Op de vraag of dat veel geholpen heeft zegt Bert Post: ‘Nou, “regels zijn regels”, dat was niet echt aan hen besteed, daar werd wel tegen geageerd. Maar ze hebben van die reis toch wel wat opgestoken, want ze hielden het jeugdhonk aardig schoon, ze hebben het toch wel redelijk gedaan. Helaas hebben ze er maar twee jaar plezier van gehad. In 2003 is het door jongens uit andere wijken in brand gestoken.’

Geen doorsnee bewonerscommissie Linda: ‘We waren met een man of acht en op zeker moment kwamen er allerlei professionals bij: Pré Wonen,

Lentefrisdag

Grote feesten voor de buurt. Foto: Michael Stouten.

de gemeente (iemand van het groen), wijkagent Bert Post en de jongerenwerker van Radius. Zo ontstonden er korte lijntjes en kon je veel makkelijker dingen geregeld krijgen. We brachten ook een eigen buurtkrant uit, het Meerwijk Noord Nieuws.

ervaringen te horen. Meerwijk Noord was zo’n wijk. Eerst kwam Marleen Barth (PvdA), daarna Nini van Oerle (CDA). Die vergaderden mee, ze waren erg geïnteresseerd. En als ze iets konden doen vanuit de politiek, dan konden we ze aanspreken.

Er kwamen zelfs landelijke politici bij. In die tijd adopteerden Tweede Kamerleden een wijk, om van bewoners zelf

Via hen zijn excursies naar de Tweede Kamer georganiseerd met allochtone probleemjongens en later met senioren. Dat was leuk, want Nini van Oerle was voorzitter van de commissie ouderenbeleid. De senioren zaten in zo’n mooie kamer en de mensen mochten vragen aan haar stellen. “Wat vindt u van het pgb, en hiervan, en daarvan?” Heel apart om mee te maken.’

Zwerfafvalprotest Linda Bosch: ‘Wij vonden dat Pré Wonen weinig aan het zwerfafval rond de flats deed. En als we dat zeiden dan gingen ze daar niet zo op in. Op een keer waren we het allemaal zat. Toen hebben we van die grote blauwe plastic zakken gevuld met de troep die rond de flat lag, en voor de hoofdingang van Pré Wonen uitgestrooid. De volgende morgen kwam ik hun wijkmanager tegen. “Nou, dat was een knappe actie hè,” zei hij. Ik zeg “ja, dan weten jullie ook eens hoe wij leven. Maar ja, bij jullie wordt het weggehaald.” ‘

Senioren Bert: ‘Ook fantastisch was hoeveel senioren we uit hun huizen hebben gekregen. Naast de koffie-ochtenden maakte we uitstapjes. Naar de glasfabriek in Leerdam, met een boot over de Linge, noem maar op. Ook een paar keer een kerstbrunch. We hadden echter geen dik budget, dus dan liep ik naar de markt en babbelde even met de baas van bakkerij ’t Stoepje. De volgende dag mocht ik dan zakken vol broodjes komen halen.’ La-

chend: ‘Ja, we waren soms heel brutaal.’ Het mooiste uitje was een midweek naar Preston Palace, daar leest u over op de volgende pagina.

Reis naar Polen Bert: ‘Heel bijzonder was in 2001 het bezoek aan de concentratiekampen in Birkenau en Auschwitz, met onze jongeren en een groep uit Alkmaar. Een bus vol. In Auschwitz werden we ontvangen door een man die daar had gezeten. Die

heeft ons rondgeleid en verteld wat op welke plek gebeurd was. Ook de gaskamers hebben we bezocht. Dat was het indrukwekkendst. Het waren gasten van zo’n beetje in de twintig, bijna allemaal allochtonen, met een grote mond, maar die werden daar heel klein en heel stil. Wij waren echt een actieve groep en we waren heel trots dat Meerwijk dit kon organiseren. Dat was wat, daar waren andere wijken hartstikke jaloers op.’

Gast op Prinsjesdag Linda Bosch: ‘Nini van Oerle heeft mij eens een fantastische dag bezorgd, ze nodigde me uit voor Prinsjesdag. De gemeente vond dat ook speciaal; ik mocht op hun kosten kleren kopen. Nee, geen hoedje, dat hoefde ik niet zo nodig. Bij Prinsjesdag zijn, dat gaat heel formeel. Ik moest me melden en kreeg een button, zodat duidelijk was dat ik toegang had. Iedereen Prinsjesdag 2004 gaat die dag de Ridderzaal binnen door een zij-ingang, niet door de deur waar de koningin in gaat. Pas aan het eind, als het afgelopen is, mogen de aanwezigen door de hoofdingang naar buiten, over de rode loper. Daar stond natuurlijk heel veel publiek. Nini had van tevoren al gezegd: “Zwaai maar gewoon. En neem het goed in je op, want je komt hier niet zo snel nog een keer.” Dus ik zwaaien, zo leuk. Echt een hele belevenis om daarbij te zijn. Daar ben ik trots op.’


Senioren midweek in Preston Palace Het hoogtepunt van de seniorenreisjes die vanuit de Buurtbox georganiseerd werden was zonder twijfel de midweek in Preston Palace. Bert Post schreef er een smakelijk verslag over in het Meerwijk Noord Nieuws, de krant voor de omgeving van de Buurtbox. Hierbij een verkorte versie. Op 4 juni 2003 was het dan zover. Vanuit diverse straten en paden zag je senioren, tassen en koffers achter zich aanslepend, tevoorschijn komen om zich te verzamelen. Een beetje schuifelend werd hier en daar kennisgemaakt, maar al snel was het ijs gebroken en toen de bus arriveerde was er al zoiets als een familiegevoel. Rond half drie doemde Preston Palace aan de horizon op. Een geweldig groot hotel met een luxe entree, waar we werden ontvangen door een echte man in livrei. Naast zalen met rijk gevulde

Hangen aan de bar In de late middaguren stroomde de scheepsbar aardig vol. Oudhollandse liedjes werden luidkeels meegezongen, terwijl de kelen driftig gesmeerd werden. Om 70- en 80-jarigen aan de bar te zien hangen was voor mij een openbaring. Dat er soms wat moeizaam op de barkruk werd plaatsgenomen mocht de

danszaal. De meesten hadden zich voor deze gelegenheid gestoken in een gepaste outfit en bij menig heer waren de dansschoenen opgepoetst. Vlak nadat de eerste klanken van de live band over de vloer weerklonken waagden diverse senioren zich aan het front en dat ging de meesten zeer goed af. Zelf heb ik mijn moedertje nog even heerlijk in de armen kunnen nemen en op de vrolijke klanken een rustige foxtrot gedanst.

Helemaal uit het straatbeeld verdwenen: de klaar-overs, ook wel verkeersbrigade genoemd. In 1976 werd er een opgericht door ouders van de Waterinkschool (Mary Fleischmannstraat). Zij vonden het niet meer veilig hun kinderen vanuit Meerwijk Zuid zelf de Erasmuslaan over te laten steken. Het ging dagelijks om ongeveer 220 kinderen.

De Mallemolen

U begrijpt dat ik zo rond de klok van 01.00 uur wel even aan de deuren heb geluisterd om te horen of de stemmen klopten met wie er aanwezig diende te zijn, maar ik heb geen vreemde dingen waar kunnen nemen.

Tweede dag

buffetten, waarvan je mocht eten wat je wilde, kon men zich vermaken in onder andere een bioscoop, bowlingbanen, een fantastische danszaal en het super de luxe subtropische zwembad. Ook was er een barstraat met Engelse pub, scheepsbar, karaokebar en bruin café.

pret niet drukken. De alcohol vloeide rijkelijk en de stemming werd er alleen maar vrolijker en luidruchtiger op. Bij het diner was er keus te over. De ogen zijn vaak groter dan de maag… Ik hoorde opmerkingen als ‘ik ga nog een keer hoor’, ‘dat is de derde keer dat je opschept’, ik kan niet meer’. En menigmaal heb ik onze senioren na de verorberde maaltijd wat moeizaam uit hun stoel zien verrijzen om de eerste stappen wat onzeker te maken.

Zwieren en zwaaien Rond half tien verzamelde het merendeel van de groep zich in de grote


Na een goede nachtrust ging ieder zijns weegs. De een ging heerlijk relaxen in een luie stoel met een sigaartje erbij, de andere zocht met wat lotgenoten de overdekte midgetgolfbaan op en weer een ander stel had het plan ondernomen om Almelo in te gaan. Net als ik hadden diversen de stoute schoenen aangetrokken om de kleding te verruilen voor zwemkledij en te genieten van het subtropisch zwembad, de sauna, het Turkse stoombad en heerlijke ligbedjes waar je even kon indutten. Ook deze dag vloog voorbij en na weer diverse heerlijke gerechten tot ons te hebben genomen trof ik ‘s avonds de meesten in de gezellige danszaal. De stemming was opperbest, de humor schalde over de tafels en ik zag senioren weer twintig worden. En voor we het wisten stonden we op vrijdagochtend, na een welverdiende nachtrust, klaar om de terugreis te aanvaarden van dit zeer geslaagde reisje.

Foto’s: Joke Kuipers

In 1998 startte in de Pestalozzistraat moedercentrum De Mallemolen, gerund door en voor vrouwen. Een plek om elkaar te ontmoeten en zich te ontwikkelen, door er cursussen te volgen en/of vrijwilligerswerk te doen. Samen bepaalden de vrouwen het programma en hun kinderen werden opgevangen in de eigen kinderopvang. Het was een open en gezellig centrum, er was altijd wel een luisterend oor. En op 5 december kwam Sinterklaas langs.


‘Ze zijn het liefst buiten’ 50 jaar geleden waren er volop speelmogelijkheden in het in aanbouw zijnde Meerwijk. Het was veilig, er was ruimte genoeg en kinderen bouwden met rondslingerende bouwmaterialen. Hoe is het om nu op te groeien in Meerwijk? We hebben dat niet grondig onderzocht, maar gesprekken met drie moeders geven wel een leuk beeld van wat er in Meerwijk allemaal kan.

op school, bijvoorbeeld de overblijf, maar we hebben ons ook ingezet voor grotere zaken, zoals een beter gebouw. Daar hebben wij bij de gemeente voor gestreden, we zijn zelfs met de wethouder gaan praten. We zaten ook in de denktank en het ouderplatform van stichting El Amal, een overkoepelende stichting van islamitische scholen. In de denktank mochten we meedenken over alles wat op de scholen beter zou kunnen. Ook was er scholing: workshops waarin ouders van elkaars ervaringen konden leren. En congressen met interessante lezingen.

Kinderhondenbrigade

Hondenbezitter krijgt een groene kaart. Foto: Paula Willems

Olympia Lazopoulos en Khadija Zamrani wonen bij het Spijkerboorpad. Ze zijn vriendinnen en ook hun kinderen trekken graag met elkaar op. Olympia: ‘Wij wonen in een prettige, autoluwe omgeving met veel grasvelden en speelplekjes. De kinderen kunnen hier volop veilig spelen. Onze jongsten, van zes tot elf, mogen zelfstandig buiten spelen, als wij ze vanuit huis maar kunnen zien. Wanneer het kan zijn ze buiten. En bij slecht weer doen we thuis leuke dingen. Knutselen bijvoorbeeld, of bordspelletjes. Het zijn sportieve kinderen. Mijn twee oudste meiden hebben altijd aan sport gedaan: judo, taekwondo, kickboksen, zwemmen. De jongsten zitten nu op zwemmen of beginnen daar binnenkort mee.’ Ook de kinderen van Khadija bewegen in sportief verband: ‘mijn twee


jongsten zitten op kickboksen en alle kinderen hebben zwemles gehad.’ Olympia: ‘We gaan ook graag met ze op stap. In de winter naar speelkasteeldingen of de Ikea. Maar als het lekker weer is gaan we erop uit. Naar de Molenplas, het strand, het bos in Heemstede. Of gewoon hier in de buurt. Je neemt lekkere dingen mee, een bal, en dan vinden ze het al een heel uitje.’

In 2010-2011 deden we mee aan de werkgroep Speelplekken van het toenmalige wijkcontact. Hondenpoep op de speelplekken bleek een groot probleem te zijn. Met hulp van Dock hebben we toen een kinderhondenbrigade opgericht. Elke week liepen we met kinderen een rondje over de speelplekken bij het Spijkerboorpad. Hondenbezitters die de poep netjes opruimden kregen een groene kaart, baasjes die zich niet aan de regels hielden een rode. Daarbij raapten de kinderen ook het zwerfafval op dat ze onderweg tegenkwamen. Dat was een leuk project, goed voor de bewustwording van zowel de baasjes als de kinderen.’

Hoe lekker je in Meerwijk kunt spelen blijkt van de plek af te hangen. Ramona Scheepmaker woont met haar 10-jarige zoon Rilano in de Thomas Morestraat en zij laat een ander geluid horen dan de moeders van het Spijkerboorpad. ‘Opgroeien hier in de buurt is best pittig, er zijn weinig mogelijkheden voor kinderen om veilig te spelen. Dat mis ik, daardoor durf ik hem niet zo vrij te laten. Wel is er het schoolplein waar hij lekker kan voetballen, al is dat vreemd genoeg in het weekend afgesloten. Gelukkig is er veel natuur hier in de buurt. Dat is rustgevend, gezellig, het is gewoon mooi om je heen. Ik hoop dat ze daar nooit wat aan veranderen. We brengen veel tijd door bij de Meerwijkplas en in het natuurgebied bij het doolhof. Vaak vragen we vriendjes mee. Een wandeling om de plas, tikkertje en verstoppertje doen in het doolhof, of vissen. Elke vis wordt netjes van de haak gehaald en teruggegooid. Met ze vissen doe ik deels voor de lol, maar ook voor educatie. Dat ze zien hoe een vis eruit ziet, waar hij leeft. Soms redden we ook dieren. We vonden eens een vleermuis tussen de bladeren, die hebben we naar de dierenambulance gebracht. Twee weken later stond op de midzomermarkt ook de dierenambulance. Rilano vertelde heel enthousiast over ‘onze’ vleermuis. Zegt die man: “Zal ik je wat vertellen, die vleermuis was zwanger, die heeft een baby gekregen!” Nou, zijn dag kon niet meer stuk.

Actieve moeders Olympia en Khadija zijn al zo’n tien jaar actief in de ouderraad van basisschool Al Ikhlaas. ‘Ik vind het belangrijk om te weten wat er op school gebeurt,’ vertelt Olympia. ‘Als ouderraad zetten we ons in om ook andere ouders zoveel mogelijk bij de school te betrekken, zodat ze weten wat er speelt. We doen van alles

Spelen en leren in de natuur

Geboren peuterjuf Foto: Olympia Lazopoulos

Mijn hart ligt bij peuters. Al op het

VMBO liep ik stage bij peuterspeelzaal De Meerkoetjes, later verschillende keren bij De Meer. Door omstandigheden heb ik mijn diploma niet kunnen halen. Nu ben ik vrijwilliger overblijf, voor groep 3 tot en met 8. Ik voel me als een vis in het water.

ik aan het voetballen of ik speel de FIFAvoetbalgame. Wat ik vervelend vind is bijvoorbeeld dat er in de flat wordt geplast en dat honden zomaar op het speelveld poepen. Terwijl er zelfs bordjes staan dat dat niet mag! En wat ik zo raar vind: voor onze flat zijn huizen gesloopt, er ligt een veld vol kuilen. Als ze dat nou vlak zouden maken en er gras inzaaien, dan konden we daar gewoon spelen. Op het schoolplein kun je op zich wel goed voetballen, maar het hek aan de zijkant is vrij laag. Ballen gaan er snel overheen en dan liggen ze in de sloot. Wij hebben een lange stok met een ring eraan en als de bal in het water ligt gaan we mijn moeder halen. Dan vist zij hem er weer uit. Maar er lopen soms ook heel kleine kindjes die proberen de bal er zelf uit te halen. Dat is erg gevaarlijk, we hebben geluk dat er nog nooit iemand verdronken is.’

Foto’s: Ramona Scheepmaker

Ik kan niet over het plein lopen zonder zes kinderen aan me geplakt te krijgen, terwijl ik alleen maar peuterjuf en overblijfjuf ben. Op school doe ik ook wel extra dingen. Op het moment voetbaltraining voor een groep meiden, en met een ander groepje studeer ik iets in voor een talentenjacht. Als ik niets te doen heb ben ik voor de deur of op het schoolplein met de hele buurt aan het voetballen.’

Leuke vrienden Rilano: ‘Ik vind het best leuk om in Meerwijk te wonen, ten eerste vanwege mijn vrienden. Ik ben gek op voetbal, ik speel bij DSOV in Vijfhuizen. Mijn moeder traint ons, die voetbalt zelf ook. Buiten schooltijd ben


Wanneer het vroor werd op de scholen weleens voor ijspret gezorgd. Hier basisschool De Trekvogels in 1996, waar op het schoolplein een ijsbaantje is aangelegd. Schaatsen mag er volgens rooster en langs de kant staat een tentje waar koffie, warme chocolademelk en erwtensoep uitgedeeld worden.

Paard in de gang Rob van Bilderbeek: ‘In de jaren tachtig en negentig waren er nog ieder jaar Sint Maarten optochten. Ook in Meerwijk organiseerden wij zo’n optocht vanuit wijkcentrum de Meervaart. Vooraan een drumband, daarachter Sint Maarten op het paard, gevolgd door een hele stoet kinderen met lampionnen. Het was altijd koud, soms regende het zelfs, maar de kinderen liepen dan gewoon in regenkleding mee. Na de optocht kregen ze in het wijkcentrum een heerlijke beker warme chocolademelk. Die keer dat het zo regende vonden veel kinderen het zielig dat het paard buiten moest, waarop de vrijwilligers besloten het paard in de gang te zetten en hem ook iets te laten drinken. Maar ja, plotseling moest hij toch iets kwijt. Voor we het wisten lag er een grote berg paardenpoep in de gang en dat rook niet fris. Gelukkig hadden de medewerkers dat snel opgeruimd. Het was wel hilarisch, we moesten er veel om lachen, ook de dagen daarna. Was een leuke tijd!’


Meerwijk 50 jaar. Jubileumkrant

Recommend Documents