Maart 2013
Bijna iedereen in het Thomashuis loopt te hoesten en te proesten. Griep is de vaste gast geworden. Met drankjes en honing in de thee wordt de griep weggejaagd. Geerte, Annewil en Corrie zijn druk bezig geweest met de grote schoonmaak buiten.
Na de schoonmaak was het even tijd voor andere energie.
Even voorstellen: Janneke Schaap. Ik zorg sinds januari 2013 dat het spik en span is in het Thomashuis. Ik woon met mijn man en kinderen in Giethoorn. Ik ben 36 jaar. Wij hebben een transportbedrijf waar ik ook nog meehelp. Heel handig: ik heb een ochtendhumeur en dat gaat heel goed in het Thomashuis. Ik kom hier binnen en het verdwijnt zo gauw ik de bewoners zie. Ik heb 20 jaar gewerkt in de horeca en 3 jaar in de thuiszorg. Schoonmaken is echt mijn ding zeg maar. Daardoor is er weinig tijd meer voor hobby’s. 4 ochtenden per week ben ik in het Thomashuis, dus als je meer wilt weten dan weet je me te vinden.
Jose en Ton in Indonesië.
Ons jaarlijkse familiebezoek ging ditmaal naar Jakarta in Indonesië. Het is toch heel vervelend als je familie zover weg woont. Dan moet je er nog twee weken (minstens ) naar toe. maar wetende dat we iedereen thuis in goede handen achterlaten, zijn we gegaan. Wat opvalt in Jakarta is de drukte, dit begint al op het vliegveld en stopt in het huis van mijn schoonfamilie (hierna te noemen Theo en Henriette). Maar wat wil je. Het zijn wel 16 miljoen mensen, die met zijn allen in de randstad wonen. Alleen zou het in de randstad waarschijnlijk een stuk minder tolerant zijn. Jakarta met zijn 36 graden, een stad van uitersten, snelgroeiend en
economische ontwikkeling . Grote gebouwen en chique hotels. Een stad met op iedere hoek een moskee. Waar arm en rijk letterlijk naast elkaar leven. Het is niet te geloven hoe er in de chaos van deze stad toch een zekere orde heerst en er respect is voor elkaar en elkaars auto, ondanks dat men met zijn drieën naast elkaar rijdt op een tweebaansweg. Jakarta is één grote file en daar is ook veel mee gezegd. Tolerantie is er ook in het geloof. Alles leeft naast elkaar moslims, christenen, boeddhisten, hindoeïsten en natuurlijk ook het oude traditionele geloof vanuit de oude tijden. Extremisme heb je overal, maar zo mooi als de mensen hier in Indonesië met elkaar leven is een mooi voorbeeld voor de wereld. Natuurlijk heeft dit ook met de inborst van de Indonesische mensen te maken. Van nature zijn zij al tolerant en dienstbaar. Als je arm bent ben je dienstbaar, ben je rijk, dan wordt je in de watten gelegd. Met een witte neus ben je in verhouding ook rijk en buigen ze voor je. Je krijgt niet het gevoel dat ze dit voor je geld doen, maar het is wat de mensen jouw kunnen schenken. De zorg dat je het goed hebt. Ik had nog een zinnetje uit mijn hoofd geleerd. Te weten: pria uang taya kurang saia. Wat betekent: meneer ik heb niet zoveel geld. Wat denk je? Niemand die me gelooft, onze chauffeur lachte me zelfs uit. Jammer vond ik dat. Tot zover een introductie van onze kijk op dit stukje Indonesië. Het leuke van Java is, dat Jose haar vader hier is geboren en dat ze op deze manier kon zien waar zijn en dus ook haar roots liggen. Met mijn schoonfamilie zijn we op stap geweest en hebben vooral naar de Nederlandse geschiedenis gekeken. Daar waar de Nederlanders actief zijn geweest tijdens de overheersing. De residentie en het gemeentehuis.
Indrukwekkend om te zien hoe we daar tekeer zijn gegaan. Ik had denk ik ook onafhankelijk willen zijn. Door de verhalen heen zijn er ook veel gouverneurs geweest, die het goed voor hadden met de bevolking, maar deze waren niet heel lang aan de macht. De mensen die de (specerijen) industrie in handen hadden bepaalde wat er ging gebeuren. Dus eigenlijk is er nog niet zoveel verandert in de wereld. Theo en Henriette hebben een chauffeur die Gyad heet en hij leidde ons door Jakarta. Deze man doet zijn werk met overgave en zorg. Hij weet de binnenweggetjes en dat is erg handig met de drukte, ook stond hij zomaar naast je, als er een verkoper op je af kwam, deze man gaf ons een veilig gevoel. Hij heeft alle dagen gewerkt in de twee weken dat we er waren. Uit vrije wil ook nog. Ook is hij meegevlogen naar jokjakarta, om ons daar 4 dagen rond te rijden. En ook om zijn zoon te zien die daar studeert. En deze zoon heeft ons deze 4 dagen lang rondgeleid door de stad en gebracht naar de Borobudur, een enorm boeddhistisch bouwwerk. In Djokja staat er nog steeds een regeringsgebouw en de Nederlandse bank en het belastingkantoor. Ook leuk om te zien. Helaas hebben we een keer teveel langs de kant van de weg gegeten en hebben Jose en ik een dag moeten missen tijdens ons verblijf in Djokja. Theo en Henriette zijn toen naar een nog actieve vulkaan geweest. Indonesië is het land van de nasi en dat hebben we eigenlijk elke dag gegeten. (niet te
verwarren met de bakjes die je bij onze chinees krijgt, daar is het niet mee te vergelijken). Op een dag zaten we ergens te eten waar ze ook europees eten verkochten en dat is de enige keer dat ik een Belgisch stoofpotje bestelde en patat erbij. Dit smaakte heerlijk en wel zo heerlijk dat ik als dessert een patatje bestelde. Lekker hoor met een volle rode merlot. Ons verblijf is een mooie tijd geweest en we hebben veel gezien, zoals een vakantie hoort te zijn. Omgeven met alle luxe en zorg, wat wil een mens nog meer. Dat kan ik nog wel even mededelen.
Henriette is onderdeel van een organisatie uit Australië die geld inzamelt voor projecten die dit geld nodig hebben. Weeshuizen, scholing, sport en dit soort projecten. Op dit gebied is er heel veel te doen in Indonesië. Nu meldde zich bij deze organisatie een Nederlandse man, die een tehuis is begonnen voor mensen met een verstandelijke beperking. Die zijn bijna niet te vinden in Indonesië, want mensen met een beperking worden soms gezien als een straf uit een vorig leven en worden daarom weggehouden en bijvoorbeeld opgesloten in schuurtjes. In Jakarta wordt het al wat meer geaccepteerd (waarschijnlijk omdat het zich ontwikkeld tot een wereldstad) en komen de mensen er meer mee naar buiten. Mijn schoonzus gaat kijken, of het een betrouwbaar adres is en wat er nodig is. Zodra we meer weten zullen we deze
man gaan ondersteunen. Op deze wijze kunnen we met ons pgb geld, daar ook nog iets goeds doen.
Groeten Jose en Ton
De paasdagen waren erg gezellig met elkaar.
We hopen op het langverwachte einde van deze winter en op een mooie lente.
