Maart, afscheid van Mèze. Tante Addy zorgt voor de tekst, ik heb de foto’s erbij gezocht. Op vakantie naar Frans en Marleen In het donker van Perpignan naar Mèze rijden valt niet mee, zeker niet als je niet erg gezond bent en je al een reis van Amsterdam naar Barcelona, inclusief het huren van een auto, achter de rug hebt. Het ‘niet gezond’ geldt voor mijn vriendin Katharina en het rijden kwam helemaal op haar neer, want ik kan niet autorijden omdat een instructeur mij ooit heeft gezegd dat ik een gevaar op de weg ben, dus ik kijk wel uit. Ik lees kaart, alleen in het donker werkt dat niet zo goed. Edoch, na slechts één keer een verkeerde afslag reden we om een uur of half zeven het stadje binnen. Omdat we door de verkeerde afslag niet vanuit de juiste richting kwamen, zoals door Frans op zijn routebeschrijving was aangegeven, vroeg ik bij twee stalletjes met zeevruchten de naar de haven en dat bleek toen een makkie en binnen een minuut bereikten wij wat wij voor DE HAVEN aanzagen. Frans had beschreven waar de boot lag, en ook dat we hen altijd in een bepaald café zouden kunnen vinden. In een onbekende plaats in het donker is het toch moeilijk zoeken, zeker als er meer dan één HAVEN blijkt te zijn. Er was een café met een naam die leek op die welke Frans had aangegeven waarin zij habitués waren, maar daar wisten ze niet wie ik met Frans en Marleen bedoelde (iedereen was ook stevig aangeschoten en een telefoon bezaten ze niet meer). De dronkenschap maakte mij razend jaloers want als ik ergens zin in had was het een slok. Toen ik onverrichterzake weer uit het café kwam was onze auto met Katharina aan het stuur in geen velden of wegen te bekennen. De auto was wit en in Mèze hebben ze op de een of andere manier bijna alleen maar witte auto’s. Ik stond midden op straat en bij elke witte auto die eraan kwam begon ik heftig te zwaaien. Dan merk je pas dat je ernstig op leeftijd bent, want niemand stopte. Na enige tijd kwam Katharina toch aanrijden, ze was al die tijd op zoek geweest naar een parkeerplaats. Wij weer terug naar water en bootjes en daar besloten wij Frans te bellen. Katharina’s mobiel deed het in Frankrijk niet. Ik meende ten onrechte dat ik het nummer van Frans niet had en we besloten Maaike in Nederland te bellen. Dat duurde eindeloos, want van de zenuwen noemde ze een aantal malen verkeerde cijfers. Onderwijl had ik Frans’ nummer toch in mijn boekje gevonden en toen was mijn beltegoed op. Stom, stom, stom vergeten in Nederland op te waarderen. Eindelijk vonden wij een restaurant aan een van de havens waar een schat van een kokkin met haar mobiel Frans belde. Die bleek aan de andere kant van die haven te liggen. Eind goed al goed en helemaal toen wij met de auto naar hem toereden en hij Marleen riep om alles wat ze aan eten en drinken voor ons in huis hadden gehaald mee te nemen teneinde dat in ons huurappartement te koken en te nuttigen. Wij waren zeer verblijd en na bezichtiging van het meer dan schitterende appartement genoten we van spijzen en wijnen. Dat was vrijdag 9 maart. De dagen die erop volgde bestonden voornamelijk uit in de zon zitten en kaarten: klaverjassen en bonken, met af en toe een uitstapje of wandelen in het stadje. Helaas werd Katharina dinsdagmorgen misselijk en dat wilde maar niet overgaan. De rest van ons verblijf heeft ze niet of nauwelijks gegeten en de laatste vier dagen ook geen wijn meer gedronken. Treurig, treurig. Maandag was er nog niets aan de hand. Frans moest op zoek naar een plek waar hij zijn masten weer op kon zetten voor de reis naar de Rivièra en verder en toen hij die misschien had gevonden zijn we doorgereden naar Sète, waar we aan de haven hebben geluncht, daarna borrelen aan boord, wat hapjes en flink innemen. En toen werd Katharina ziek. Ze was nog wel in staat om die dinsdagavond te kaarten, maar eten was er nauwelijks meer bij. Toch hebben we woensdag een bezoek gebracht
aan Lunas, de plaats waar Katharina jarenlang in een schitterend kasteel toneel heeft gespeeld en heeft gekookt voor Nederlandse amateur-artiesten. In een alleraardigst restaurant hebben we geluncht (Katharina een beetje omelet) en op de terugweg hebben we een wijnkelder bezocht en diverse wijnen geproefd. De rode mochten nog wel een paar jaartjes liggen, vond ik. Frans was in die week tussen de bedrijven door hard bezig met het repareren van zijn in de kanalen van Frankrijk beschadigde scheepsromp. De boot ziet er verder fantastisch uit, zeer comfortabel, handzaam, althans voor de lengte van F en M, en gezellig. Ik was bang dat Katharina niet in staat zou zijn om terug naar Barcelona te rijden en Marleen bood aan om dat te doen. Ze zou dan terug met de trein naar Sète, maar zou dan niet meer in Mèze kunnen komen, behalve per taxi. Wij boden meteen aan om de kosten daarvoor voor onze rekening te nemen, maar gelukkig vond Katharina zichzelf vrijdagmorgen goed genoeg om te rijden. En dat ging voortreffelijk tot we bij Barcelona de weg kwijt raakten. En toen we hem na een bezichtiging van de buitenwijken van de stad weer hadden teruggevonden, de weg dan, konden we aanvankelijk ons totaal verborgen verhuurbedrijf niet vinden, ondanks een keurige uitdraai van Marleen. Maar uiteindelijk kwam alles goed, met nog een klein incident in het vliegtuig waarbij mij door een waanzinnige stewardess de ‘Notice of violation’ werd uitgereikt, omdat ik haar, toen zij mijn vest naar me toegooide, trut noemde. Tante Addy
Dit is de kroeg waar ze ons niet kenden. Niet Juliam’s bar, maar Juliem’s! Van hieruit begon de zoektocht van de dames. We hebben er elke ochtend koffie gedronken in de zon.
Frans kookt. Lamskoteletten en Franse kaas toe, overgoten met rode wijn uit de streek.
Het kasteel van Katharina in Lunas. Helaas was het gesloten. De eigenaar had een sabbatical genomen. Met Pasen weer open. We waren te vroeg!
Dan maar lekker eten en daarna uitpuffen in de zon.
Wijn proeven. We hebben uiteindelijk geen wijn gekocht. De rode wijn was te jong, volgens Addy.
Frans is druk bezig met de boot. De krassen worden weer opgevuld! Wij verkennen ondertussen Mèze. Even uitrusten op een bankje bij Marianne. o-o-o Dag Mèze. We nemen in Mèze afscheid van de havenmeester en het café. Van monsieur Pierre en zijn mooie vissershuisje (ons huisje!) Van de markt en de prachtige zonsopkomst- en ondergang. Van een paar maanden rust en genieten.
Ook van San en Marinus, die ons de laatste paar dagen hebben bezocht. We hebben ze redelijk uitgebuit: met een auto voor de deur en wetend dat we weer ‘en route’ gingen. Zo hebben we een aantal keren de supermarkt in Balaruc bezocht. Aan de overkant is een koekjes / snoepatelier. Het ligt aan de weg naar Sète: De ‘Fabrique De La Cure Gourmande. Biscuiter, Sucrecuitier’ in het ’Ancienne gare de Balaruc les Bains’. Het is een fraai beschilderd gebouw en door de kleurencombinatie kan je er niet omheen. Vanaf eind december toen we er de eerste keer met de bus langs kwamen, wilde ik daar al naar binnen! En nu is het dan eindelijk gelukt. San en ik hebben ons vergaapt aan alle fraaie snoepjes en koekjes in hun mooie verpakking. Mooi, maar schreeuwend duur, dat begrijp je als je de grote ruimte instapt: overal alles met zorg uitgestald. De busjes en trommeltjes staan zelfs zo gerangschikt dat als je er een uitpakt om te bekijken, je het hele decor verandert! De dames van de verkoop zaten dan ook meteen op onze nek: niet van boven pakken, van beneden. Met een vriendelijke lach werden we op onze vingers getikt! (Die vingers pakten ook van alles op, natuurlijk!). Daar waren ze wel voor opgeleid, die dames. Ze hielden met zijn tweeën alles in de gaten. Diskreet, maar wel aanwezig! En dat moet je natuurlijk ook betalen. Met veel : ”Moet je nou eens kijken, dat is leuk voor …..!” hebben we een hele tijd rondgelopen en het resultaat: een mooie tas met daarin een heel klein emmertje snoep en een blikje met ‘olives de chocolat’. Dat emmertje kan je natuurlijk gebruiken voor pennen etc. als het leeg is en dat blikje kan natuurlijk gebruikt worden voor: ”Ja, waarvoor niet!” Dus we waren heel tevreden met onze (veel te dure) aankopen!
En we zijn weer naar Bouziques geweest om oesters en witte wijn te nuttigen in de zon. Dat waren we vanaf de eerste dag al van plan. Helaas geen zon, maar hagelstenen op het kajuitdak de eerste dagen! Gelukkig werd vrijdag het weer beter en konden we de tocht naar de delicatessen toch nog ondernemen. In de zon! Het was weer heerlijk. Op zaterdagmorgen, voordat we allemaal vertrokken, nog een was naar de wasserette gebracht met de auto en binnen het uur lag al het beddengoed, de handdoeken en lijfgoed weer in de kasten! En ondertussen “deden” San en ik nog even de rommelmarkt. Ze scoorde nog 6 oesterborden. Mee als handbagage in het vliegtuig.( Minder zwaar dan die flessen whisky en kilo’s kaas op de heenreis!) Geen enkel probleem, hoorden we later. Bedankt voor alle service en vooral voor de vertrouwde sfeer van vrienden.
En dan varen we weg uit Mèze. Een tikje weemoedig bekijken we al die lekkere oesterbedden. Op weg naar zee. Dag berg van Sète!
Hieronder de (voor nu laatste) column van gasten, weer een pareltje! We zijn ‘en route’ en hebben geen voorlopige verblijfplaats. Hoi Frans, Marleen, vrienden, vriendinnen, Gebukt onder de zware last van oude kaas, Famous Grouse en een nieuwe laptop (zelf hadden we overigens ook nog wat bagage) arriveren we op het koude en regenachtige vliegveld van Toulouse. Enigszins macaber, een dag na de schietpartij op de joodse school, maar ogenschijnlijk een dag als alle andere. Mede door een half uur file arriveren we in het donker in Mèze aan de haven. Onderweg passeren tal van vakantie herinneringen: vissen in het Canal du Midi, het strand van Valras Plage, de fraaie stierenvechters arena in Béziers en het gehucht Cers, waar ik ooit met de eigenaar van Café du Centre het vakantiehuis van een collega die ging scheiden heb verkocht. Gastheer Frans ontvangt ons zoals we al vaak in zonnige, zuidelijke oorden ontvangen zijn: “Normaal gesproken is het hier rond deze tijd altijd lekker”, en “We hebben de afgelopen dagen alleen maar op het terras gezeten.” Jullie begrijpen het al, koud en nat dus en dat zou voor een groot deel zo blijven
zonder de pret te drukken. Het echtpaar ziet er gezond en relaxed uit. Dit ondanks de stroom Hollandse bezoekers en de Franse bouwploeg die iedere ochtend al vroeg begint met de versterking van de havenkade en het beton nog net niet in de Van Kan stort. Mèze is een leuk stadje evenals het grotere en wat rommeliger Sète trouwens. Aangezien het voor Frans en Marleen de laatste week in Mèze is, moeten er nog een aantal verplichte nummers worden afgewerkt, zoals een bezoek aan een lokale koekjes-, nougat- en chocola fabriek. Ook hebben we in de grote Carrefour een goedkope whisky ontdekt, die het echtpaar tijdens een blinde proef bijna de fout in doet gaan door de goedkopere als de Famous Grouse aan te wijzen. Gelukkig blijkt het onderstel van de Ford Ka sterker dan gedacht. Op de terugweg doen we Bouziques aan. Oesters aan weerskanten. Het weer is inmiddels omgeslagen, de terrassen zitten vol. Ik vind het echt een dorp om te ruilen voor Pijnacker of Monster. De avonden verlopen zonder DWDD, Journaal en P&W en dat went binnen een dag. Zeker als hier rodehoofdendiscussies onder leiding van hoofd-agent provocateur Frans voor in de plaats komen. Onderwerpen genoeg: Samson, Spekman,aandelen, pensioen, Israel en onze jeugd (hadden we het daar vroeger ook wel eens over?) Ik blijk de enige te zijn die op de lagere school klassikaal naar het badhuis ging. (Behalve Annie van Beek die voor ons om onduidelijke reden nooit mee mocht). In Zuidwolde en Apeldoorn deden ze dat niet en San is uit de tijd van het lavet. Goor kreeg onder socialistisch bewind, zoals vele plaatsen aan het eind 19de- begin 20ste eeuw overigens, een tuindorp met een badhuis. Belangrijk ander wapenfeit van de SDAP in de Goorse gemeenteraad: het aangenomen en uitgevoerde voorstel om niet te vlaggen op Koninginnedag. Wel gek dat Frans en Marleen iedere dag vlaggen trouwens. Op Toulouse/Blaignac is het op de terugweg 23 graden en wemelt het van de militairen die met de wapens in aanslag door de vertrekhal paraderen. In Nederland zien we dat de dader inmiddels ‘gepakt’is. Frans en Marleen, Merci pour l'hospitalité et l'amitié et au revoir o-o-o Het werk aan de kade.
