Foto’s onderaan de tekst Zdrastye, De voorbije 3 maanden hebben we ons laten inpalmen door het centraal Aziatische Kirgizië en Kazachstan. De zomermaanden in Kirgizië hebben ons blij verrast wat natuurschoon betreft. Het land is net iets kleiner dan het Verenigd Koninkrijk. 90% is hoger gelegen dan 1500m. Lager dan 700m komen we hier niet. Kirgizië wordt ook wel het Zwitserland van centraal Azië genoemd. Deze vergelijking gaat alleen geografisch op. Het straalt een centraal Aziatische sfeer uit helemaal doordrongen met de Russische vervallen glorie.Tijdens de Russische periode was Kirgizië de geheime uranium leverancier van Rusland en deed dienst als vakantie en kuuroord voor de elitaire (militaire) Russen. Veel van deze toeristische infrastructuur van weleer ligt er vervallen bij maar functioneert nog voor een klein stuk. De laatste 10 jaar krijgt het land toeristen uit heel de wereld. Ook wij genieten meer dan twee maand van dit land. De steden komen in westerse normen rommelig en onverzorgd over. Wanneer je deze normen naast je legt, vind je altijd wel een typisch gezellig plekje. In het midden van de stad grote pleinen met overdreven grote gebouwen. Vervolgens komen de appartementsblokken opgetrokken in russische architectuur. Achter deze blokken staan de alleenstaande russische cottages met ijzeren golfplaten dak en sierlijke houten ramen, allen geschilderd in hetzelfde hemelsblauw. Deze huisjes zijn omringd met een boomgaard en een groentetuin. De meeste Kirgiezen zijn zelfvoorzienend. De lokale markt (bazaar) is opgebouwd uit kramen in de vorm van oude containers, soms tot 2 hoog. In sommige stadjes vind je een orthodoxe kerk. Tot in de kleinste dorpjes zijn er nieuwe moskeeën gebouwd maar een grote toeloop is er niet.Heel het geloofsgebeuren staat hier op een laag pitje en van fanatisme is geen sprake. Alleszins niet bij de gewone burger. Politiek wordt het graag gebruikt. In heel de stad zijn er bomen en parken voorzien om te zorgen voor de nodige schaduw en verdiende rust tijdens de warme zomermaanden. Even buiten de stad op de mooiste heuvel, goed in 't oog van iedere voorbijganger vind je de begraafplaats. Van ver lijken het wel dorpen in't klein. Kleine yurts, mosques, jakstaarten worden gebruikt om de overledenen te herdenken. Deze plaatsen zijn heilig en getuigen van een diep respect naar de overledene. Zowel de gebouwen als heel de groenvoorziening worden de laatste twintig jaar (na onafhankelijkheid met Rusland) niet meer onderhouden. Geen geld of gebrek aan kennis worden als mogelijke oorzaak vermeld. De voor ons meest aanneembare uitleg komt van een kirgizische professor die we ontmoeten en alles verklaart met de slagzin: "Kirgiz people are nomads". Iedereen probeert op de een of andere manier een beter leven bij elkaar te sprokkelen maar dit allemaal op hun eigen manier en zonder enige afspraken. Naast de oude Lada's rijden hier vooral dure nieuwe en tweedehandse 4×4 wagens rond. Deze auto's kunnen onmogelijk gekocht zijn van een doorsnee wedde van 200 dollar. Niemand die daar een uitleg kan aan geven. In oktober zijn het verkiezingen. De mensen zijn bang voor een dreigende instabiliteit. Een brood is op één jaar tijd verdubbeld in prijs. De lokale munt is gelinkt aan de Roebel en die zakt elke maand in waarde. Vele Kirgiezen die in Rusland werkten, keren werkloos terug naar hun land. Zodra je de stad uitfietst, kom je onmiddellijk in het weidse landschap terecht. Dit is het terrein van de shepherds te paard of per ezel met grote kudden paarden, koeien, schapen of geiten. Ze trekken door de valleien op weg naar de immense grote graasweiden (jailoos). In de zomer trekken ze naar de hoger gelegen stukken om stilaan af te kunnen zakken naargelang het kouder wordt. Ze verblijven in dezelfde soort van yurts die we in Mongolië tegenkwamen en zijn even gastvrij al wordt er hier meestal een prijs afgesproken voor verblijf. Naast de yurts verblijven ze hier ook in charmante verroeste woonwagens die goed te vergelijken zijn met onze vroegere kermiswagens. Het is nu juli en augustus. De zomer in al zijn glorie. De bloemenpracht die hier deze periode op de alpineweiden te voorschijn komt in combinatie met de bergen en het altijd aanwezige water werken verslavend. We fietsen hier door de mooiste borders die we ooit te zien kregen. Veel van de vaste planten die we van bij ons kennen passeren de revue maar dan wel in z'n wilde uitvoering. Al de typische alpineplanten vind je hier terug. Ganse bergwanden zijn grijs/wit gekleurd van de Edelweis. Andere flanken hebben dan weer een diep blauwe kleur van de overvloedige uitgezaaide doorlevende gerariums. Nog andere valleien die wat hoger liggen, staan vol met de een of andere nog nooit geziene distelachtige en geven dan weer een roze tint aan heel de vallei.
Al deze bloemen trekken op hun beurt de bijhorend vlinders, bijen en andere insecten aan. Overal vind je hier imkers die heerlijke honing aanbieden. Langs de rivieren staan dikke wilgenbomen die voor de nodige schaduw zorgen tijdens onze middag pauze. Het fietsen in dit land is wondermooi maar tevens soms loodzwaar. We krijgen hier onze moeilijkste etappes te verwerken. In Tadjikistan fietsten we meer hoog maar daar bleven we enigzins op een plateau. Hier gaat het van 700m naar 3500m alsof het niets is. We krijgen hier klimpartijen te verwerken van 70km lang maar langs de andere kant ook wel de afdalingen van 70km. Passen overfietsen wordt dagelijkse kost. Rivieren waarvan de brug is weggespoeld moeten overgestoken worden. We zijn blij dat we Kirgizië op het laatste van onze trip hebben gepland. Dit hadden we niet aangekund zonder getrainde beentjes. Op asfaltwegen is het fietsen hier soms ronduit gevaarlijk. Er rijden hier verschrikkelijk roekeloze chauffeurs rond (niet allemaal). We krijgen de indruk dat je hier een rijbewijs krijgt bij een fles wodka of andersom. De drankcultuur komt na Tadjikistan en Iran vrij choquerend over bij ons. In elk klein winkeltje kan je een borrel of fles wodka kopen tegen de prijs van frisdrank. Wodka drinken bij ontbijt is geen aardigheid. Om deze gevaarlijke individuen zoveel mogelijk te ontwijken, kiezen we weerom om de gravelpaden te volgen. De conditie van de wegen zijn te vergelijken met de wegen in de Pamirs. Veel wasbord, veel stof en hier komt er als toetje nog regelmatig een steile beklimming bij. Maar we worden er voor beloond. We fietsen tussen hoge jailoos met yaks en hebben zicht op de glaciers. Onze 26 inch wielen zijn hier geen overdreven luxe. De mooi blauwe hemels met een stevige zon zijn hier dagelijkse kost. Nu en dan krijgen we echter een regendag met vieze grijze wolken.Dit is geleden van Laos. Bij zo'n weer wordt er niet gefietst. In Karakol zetten we onze fietsen voor een tijdje op stal en maken een 4 daagse trekking per paard door de mooie Arushan vallei. Het is onze eerste ervaring met een paard maar het bevalt ons meteen. Van de voorspelde zadelpijn hebben we geen last. 11 maanden op een lederen fietszadel zal wel een goede voorbereiding geweest zijn op deze tocht. Heel het geheel van de trekking geeft een ontspannen gevoel. Vakantie in een vakantie.Deze keer kunnen we rekenen op paardenkracht om de passen op te geraken. Van onze horse guide verstaan we niet veel maar de woorden ' tjoe' en 'rrrr' zullen we nooit meer vergeten. Het zonnig weertje laat ook hier ons een paar dagen in de steek. Na deze positieve ervaring zonder autoverkeer beslissen we om nog een paar dagen op trekking te gaan. We gaan wat trekking materiaal huren en maken een mooie lus wandeling van Kyzylsu naar Jety Oguz. Na een dag wandelen met elk een 15 kg op onze rug voelen we al vlug dat bij het wandelen heel andere spieren worden gebruikt dan bij het fietsen. De tweede dag wordt een verplichte rustdag omdat we afzien van allerlei spierpijnen. Vanaf dag drie gaat alles wat soepeler. We komen terecht in mooie valleien die enkel te voet bereikbaar zijn. We worden meermaals in dit land geconfronteerd met de opwarming van de aarde. Het smelten van de glaciers creëert nieuwe brede rivieren met sterke stroming. Ze zijn te voet niet over te steken. Gelukkig passeren er na een tijdje wel wat herders per paard die je veilig naar de overkant kunnen brengen. Deze zesdaagse trekking bevalt ons ook weer super. Plannen worden gesmeed om in de toekomst het fietsen af te wisselen met wat trekkings. Na een 20 tal dagen is het terug tijd om de fiets op te stappen. Onze 2 maanden in Kirgizië zitten er bijna op dus we moeten het land even uit. We fietsen via een eenzame gravelweg richting Kazachstan. Sinds juli '15 krijg je aan de grens ook met een Belgisch paspoort een 15 dagen visa voor Kazachstan en registratie is ook niet meer nodig. We maken met plezier gebruik van deze nieuwe wetgeving. Kazachstan is het 9de grootste land ter wereld. We kunnen dus alleen maar een klein beetje proeven van dit land. Het is te gek maar 50 km voorbij de grens, de pas over aan de andere kant van de berg, verandert heel het landschap. Van de groene valleien met paarden, geiten en schapen in Kirgizië gaat het naar droge en weidse steppe met kamelen aan de andere kant in Kazachstan. Lange rechte wegen op en neer krijgen we hier voorgeschoteld. De Kazakken zijn een fier volk en blij om toeristen te ontvangen. Het is minder bereisd dan Kirgizië. We worden hier op dezelfde warme manier ontvangen zoals in Iran. Overal krijgen we voedsel aangeboden. Er wordt terug meer rekening gehouden met fietsers in het verkeer. We voelen ons weeral vlug thuis hier. We fietsen naar en door het Sharyn national park met zijn canyon en het Altyn Emel national park met zijn singing dunes. Je mag hier in de parken vrij rond fietsen en 's avonds kan je bij de rangers je tent opslagen. We krijgen mooie natuur te zien, rijk aan vogelleven. In de verte passeren er hordes przewalski paarden
en wilde kamelen. In de toekomst gaan deze parken alleen maar beter worden. De afstanden zijn groot in dit land. We proberen een trein te nemen naar Almaty maar dit mislukt aangezien ze een veel te hoge prijs (toeristenprijs) vragen. Het leek ons nochtans een enige ervaring. Het is een trein die helemaal van Siberie komt en naar Almaty rijdt. Almaty is een moderne (westerse) miljoenenstad. Het is 4 maand geleden dat we nog in zo'n grote stad waren (Teheran). We moeten even aanpassen. Telkens we in een grote stad komen, worden we terug geconfronteerd met onze roots in België. Nu is dat niet anders, en vooral nu het einde van de reis dichter bij komt. Er komen een paar emails binnen van België die ons terug katapulteren naar het 'echte' leven thuis. We weten niet meer goed de verdere trip te plannen. We geraken wat verward. Aan ons eenvoudig leventje als nomaad dreigt een einde te komen. We voelen ons er anders goed bij. Maar geen gezeur, we wisten dit op voorhand en we hebben nog zelfs een paar weken voor de boeg. We beslissen om naar Bishkek (Kirgizië) te fietsen. Ons Kazaks visum loopt af binnen enkele dagen. Even buiten Almaty komen we een fietsend jong Amerikaans koppeltje tegen die ook op weg zijn naar Bishkek . De volgende dagen fietsen we samen. We worden wat ondergedompeld in de Amerikaanse gewoontes.Het is best plezant om deze redelijk drukke weg samen te kunnen fietsen. In Bishkek komen we terecht in een guesthouse vol met andere geestig gestoorde fietsers. Je kan hier kamperen in de tuin ( de laatste 4 maand kamperen we bijna elke dag) en alles voor langdurige fietsers is hier ter beschikking. Het is hier een komen en gaan van fietsers elk met een eigen reisverhaal . We blijven een paar dagen hangen om dan toch nog een laatste fietstrektocht te organiseren naar het westen van Kirgizië. We fietsen naar Sary-Chelek Lake. Het is een remote gebied met alles wat erbij hoort of beter ontbreekt. Echt spek voor onze bek. Een waardige afsluiter. Het gebied rond het lake lijkt wel de tuin van Eden. Het is een reuze wilde boomgaard waarvan de meeste vruchten zo goed als rijp zijn. We zien al wat herfstkleuren maar voor een volledig spektakel zijn we een weekje te vroeg.We genieten enkele dagen van de Indian Summer. Binnen 2 dagen gaat onze vlucht richting Charleroi. Vandaar uit fietsen we de laatste kms naar huis. Het is een prachtige reis geweest. Alles is zo goed als probleemloos verlopen, mede dankzij de hulp van de mensen die we ontmoetten. Onze batterijen zijn volgeladen en onze harde schijf zit vol met indrukken en ervaringen die we stilaan zullen verwerken. Het zal terug wennen zijn maar we komen met even veel plezier terug als we vertrokken zijn. We zien er naar uit om ouders, familie, vrienden en collega's terug te zien. We zien er naar uit om terug een vaste stek te hebben. We maken er een punt van om te blijven genieten van de kleine en eenvoudige dingen in het leven. Be happy! Paul en Greet
