Zaterdag 14 juli We staan om 2.00u op en om 3.00u brengt William, een neef van ons, ons weg naar Brussel. Rond 4.30u zijn we in Brussel en om 7u vertrekt het vliegtuig. Om 9.05u landen we in Bari in Italië, 25min eerder dan gepland. We nemen de bus van 10.15u vanaf het vliegveld naar het centraal station. Op het centraal station nemen we om 11u de bus naar de haven van Bari. Daar halen we de tickets op voor de boot en om 17.30u gaan we de boot op om een goede plek op het dek te kunnen bemachtigen. Om ongeveer 20.15u vertrekt de boot naar Igoumenitsa, waar hij om 6.15u aankomt. Zondag 15 juli We lopen het haventerrein af en dan gaan we op weg naar Parga. Bram en ik gaan net ná de splitsing naar Ioannina staan en een kwartier later mogen we al met een geitenboer mee, die ons op de splitsing Igoumenitsa / Preveza / Parga afzet. Vanaf hier is het nog 11km naar Parga en 5min later mogen we al weer met een kok mee die in Parga werkt. Hij zet ons recht voor de poort van Camping Parga af en we nemen een kijkje. Het is niet echt en mooie camping en hij ligt ook niet direct aan zee. We besluiten een stukje terug te gaan naar camping Enjoy Lichnos, de baai waarin de camping ligt hadden we al zien liggen. We liften dus terug en 10min later mogen we met twee Grieken mee, één ervan moet er halverwege uit, de andere zet ons op de camping af, hij blijkt er te werken. We gaan vast een plaatsje op de camping zoeken en we vinden een heel mooi plaatsje waar net iemand zijn spullen aan het opruimen is. We moeten toch op ons pap en mam wachten want die hebben ook een deel van de tent bij. Wij ontbijten vast op het strand wat nog zo goed als verlaten is want het is pas 8.15u. Ons pap en mam komen rond 12.30u, zij hadden minder geluk. Ze zijn eerst een heel eind gaan lopen en mochten vervolgens met iemand meerijden tot aan de splitsing Igoumenitsa / Preveza / Parga. Vanaf daar mochten ze met een campinggast meerijden dus ook zij werden op de camping afgezet. De tent staat in no-time perfect en we hebben een prachtige plaats op 30m van de zee af en lekker in de schaduw met een prachtig uitzicht.
Maandag 16 juli Vandaag brengen we lekker op de camping aan het strand door.
Dinsdag 17 juli Vandaag staan we om 8u op en ruimen alles op en ontbijten daarna. Rond 10.15u verlaten we de camping en lopen we over een zeer steil weggetje 20min omhoog naar de weg van Parga naar de splitsing Igoumenitsa / Preveza / Parga. Na ongeveer 1,5u mogen we met een Duitse vrouw met zoon meerijden die we al eerder op het strand gezien hadden. Ze zetten ons ongeveer 40km vóór Preveza af want ze moeten hier de afslag richting Kanalani hebben. We lopen dan een eind verder want er is weinig ruimte om langs de kant van de weg te gaan staan liften en er wordt bovendien hard gereden. Na 20min lopen vinden we een geschikte plek om te liften en we schrijven op een groot stuk karton ‘Preveza’. Een kwartier later al mogen we met een hele dikke Duitse Audi A6 meerijden. Het blijkt een Griek te zijn die in Duitsland woont en er een restaurantje heeft. In de zomer werkt hij in Parga in een restaurant. We zijn in no-time op de splitsing naar Arta, net vóór Arta, want onze chauffeur weet het gaspedaal goed te vinden. We vinden langs de kant een groot houten bord waar wederom Preveza opgeschreven wordt en na ongeveer 20min stopt er een Griek in een Volkswagen Polo. We mogen meerijden richting Preveza. We vragen aan hem of hij weet waar camping Kalamitsi is maar hij kent hem niet. Hij zal ons dus in het centrum van Preveza afzetten, hij moet daar namelijk bij de politieacademie zijn, hij is politieagent in opleiding. Net vóór het centrum vraagt hij bij een busstation naar de camping, die blijkt echter failliet te zijn en niet meer te bestaan. Mooi lastig dus, zeggen wij, dan zitten we zonder camping in Preveza. Onze chauffeur heeft echter een oplossing, hij zal even naar de politieacademie gaan en is binnen 20min terug bij het busstation. Daar pikt hij ons weer op en dan zal hij ons op camping Monolithi afzetten, 10km vóór Preveza, vanaf Igoumenitsa gezien. Even later is hij er weer en zo gezegd zo gedaan: hij zet ons recht voor de poort van de camping af. Onderweg vanaf Preveza hebben we ons pap en mam al zien staan, zij stonden bij een andere camping voor de poort door een misverstand omdat de camping Monolithi heet maar het dorp in de buurt ook Monolithi heet. Uiteindelijk wandelen ons pap en mam ook naar de camping en daar nemen we een kijkje. Het is geen mooie camping met alleen Grieken die er heel het seizoen staan in stacaravans, er staan geen toeristen. We besluiten een nacht bij het strand te slapen. Daar staat ook een tentje en volgens hen is het nog legaal ook. Morgen gaan we door naar Katafourko.
Woensdag 18 juli We staan om 7.30u op en ruimen alles weer op en ontbijten. Om 9.30u staan we weer langs de weg te liften. We willen vandaag naar Katafourko, Bram en ik gaan via Arta en dan naar beneden via Amfilochia. Ons pap en mam gaan via Preveza, dan Amfilochia en dan richting Arta. We hebben allebei vrijwel direct een lift. Wij mogen met een Volkswagen Polo mee, met een man en dochtertje. Het is flink proppen maar we kunnen mee tot aan de afslag naar Ioannina en Arta. We vinden weer een zeer groot houten bord en we zetten er met grote letters ‘Arta’ op. Pas na ongeveer 1,5u mogen we in de bak van een pick-up mee tot aan de splitsing Ioannina – Arta. Dan opnieuw liften en 15min later mogen we met een klein vrachtwagentje mee. Deze zet ons in Arta af en daar halen we wat te eten en te drinken bij een bakkertje. Even later gaan we in de richting Amfilochia / Athene liften maar dan krijgen we een smsje van ons pap en mam dat de camping failliet is. Er zijn verder geen campings in de buurt dus besluiten we vervroegd naar Ioannina te gaan. De borden worden veranderd en we gaan nog even wat boodschappen doen. Buitengekomen zien we winkelwagentjes staan en tja, voor 1 Euro de zware tassen mooi mee kunnen duwen is geen slecht plan. Zo gezegd, zo gedaan: met de winkelwagen vol met onze tassen gaan we op pad maar als snel wordt er vanuit het raam van het kantoor van de supermarkt geschreeuwd dus brengen we de winkelwagen maar netjes terug. Rugzakken dus maar weer gewoon op en 500m gaan we op een veilige plaats staan liften. Na een half uur mogen we met een hele gare auto mee. De chauffeur heeft het de hele reis over de coffeeshops in Nederland en hasj maar helaas kunnen wij hem daar niet aan helpen! We worden 10km verder afgezet want hij moet de andere kant op. We lopen weer naar een geschikte plaats en dan mogen we na een half uur met een zeer gare wagen mee die ons circa 10km verderop bij een Kantina afzet, waar hij eigenaar van blijkt te zijn. Nog geen 5min later mogen we met een vrouw mee die naar Ioannina naar haar dochter gaat die daar afgestudeerd is. Ze komen eigenlijk uit Athene. Ze zet ons in Athene af en dan volgen we de bordjes ‘camping’ maar als snel blijkt dat nog 4km te zijn. We maken een bordje ‘Kampink’ en we mogen al snel met een man mee die ons recht voor de poort afzet. Zo arriveren we dus rond 17u op de camping, ons pap en mam zijn er inmiddels al. We gaan bij het busstation informeren naar de vertrektijden naar Tsepelovo en we zoeken meteen een grote supermarkt. De bus blijkt morgen om 8.45u te vertrekken en we vinden een geschikte winkel om proviand in te slaan. ’s Avonds eten we bij een restaurantje en we drinken nog een pilsje op de camping.
Donderdag 19 juli We nemen vandaag de bus van 8.45u naar Tsepelovo. Rond 9.45u arriveert de bus in Tsepelovo en dan lopen we naar het pleintje vanwaar we de 5uur durende tocht gaan beginnen. Met zwaarbepakte backpacks tot wel 25kg lopen we aan en al snel gaat het zeer steil omhoog. Het is erg warm en we hebben het zwaar met de rugzakken op. Op ongeveer driekwart van de steile klim krijgt ons pap het moeilijk en last van een rommelbuik en een gammel gevoel. Uiteindelijk bereiken we moeizaam het hoogste punt van de tocht en we eten wat en dan gaat het veelal dalend verder met een groot stuk asfalt. Als we de onverharde paden weer opgaan eten we nog wat en dan gaan we weer vol goede moed over de trappen van Vradhéto naar beneden, heel mooi, vanwaar we weer omhoog moeten naar de asfaltweg. We kunnen de groenteman die langskomt nog tot stoppen bedaren en kopen een meloen en perziken. Die eten we in de schaduw op en
gaan dan weer op pad, nog een klein uur naar het eerste café vandaag. Daar komen we rond 16.15u aan en we drinken wat. Het is dan nog een half uur naar Kipi. Het pad gaat mooi door bebost gebied en zo bereiken we via een mooie enkelboogse stenen brug het dorp Kipi. We zoeken er een kamer en komen zo bij een traditioneel Grieks hotelletje uit. We slapen met ons vieren op één kamer en er zit een douche en toilet bij. We krijgen van de vriendelijk eigenaren gewone Nederlandse koffie en een soort van Ouzo, die nog door één of ander apparaat gehaald is, zo begrijpen we, het is net benzine geworden, zo sterk is het spul geworden. De eigenaar haalt zelfs nog ergens een grote plaat tevoorschijn met daarop Nederlandse reisinformatie! We douchen en eten ’s avonds in de taverna in het dorp. Daarna kruipen we de bedden in, dat is heerlijk na 5uur wandelen.
Vrijdag 20 juli We staan vandaag om 7u op zodat we op tijd aan kunnen wandelen om de hitte wat te mijden. Om 7.30u krijgen we nog lekker koffie van de eigenaren en dan bedanken we ze en vertrekken. Even bij de bakker in het dorp brood en melk halen en dan lopen we een eindje het dorp uit waar we lekker ontbijten. Iets vóór 9u beginnen we aan de wandeling die 3u tot in Monodhendri duurt. Het eerste stuk tot aan het echte begin van de Vikos kloof is redelijk vlak en we passeren prachtige stenen bruggen. Vanaf het echte begin van de Vikos kloof, wat nauwelijks begaanbaar is, gaat het via een prachtig geplaveide trap naar boven, naar Vitsa. Het is een zware klim van een half uur en in Vitsa drinken we lekker wat onder de zeer grote plataan op het plataan. Net voor Vitsa komen we nog een schildpad tegen, die mee op de foto moet. Vanaf Vitsa is het nog een klein uurtje naar Monodhendri. Het gaat over een steil geplaveid weggetje en daarna over een smal geasfalteerd weggetje. Uiteindelijk bereiken we over een geplaveid pad het plein van Monodhendri. We hebben nieuwe proviand nodig omdat we later op de middag af willen dalen, de Vikos kloof in, tot aan Klima, een bron. Daar willen we dan overnachten. Er is alleen geen winkel in Monodhendri dus het is de bedoeling dat Bram en ons mam naar een grote plaats liften om daar inkopen te doen. Er is bijna geen verkeer op de weg dus besluiten ze in Vitsa wat te gaan kopen. Ze brengen 10 eieren, 6 tomaten en 2 komkommers mee. Bij het café in Monodhendri kunnen we groot brood krijgen en we nemen zelfs nog wijn en wat blikjes bier mee. Ook hebben we nog blikjes vis, pasta, jam, enz dus we kunnen op pad. Om 15.30u vertrekken we en na een zware afdaling en vooral een zwaar verder verloop van de kloof arriveren we rond 18u bij de bron. We kunnen hier heerlijk fris water voor de flessen vullen en we frissen ons op in het water. Ook maken we soep en een combinatie van brood en gebakken ei en tomaat, omgedoopt tot ‘Prakki’. Daarna drinken we koffie en daarna hebben we zelfs nog wijn en bier, die we heerlijk gekoeld hebben in de bron. Ook maken we een heus kampvuur boven het water
om zo geen brandgevaar te veroorzaken. We komen nog een adder onder een steen aan het water tegen en het stikt er van de kikkers en de kikkervisjes. We slapen gewoon buiten want er is geen plaats om de tent op te zetten. We krijgen ’s nachts gelukkig geen ongewenst bezoek van slangen of andere dieren. Twee dagen later zullen we nog te horen krijgen dat een week voor ons bezoek een Nederlands stel nog een beer in de Vikos kloof gezien hebben…
Zaterdag 21 juli We vertrekken vandaag rond 9u vanaf ‘Kamp Vikos’ en komen na een uur wandelen een Belg met zijn vrouw en kinderen, één van 6 jaar, tweeling van 8 jaar, tegen. Zij zijn in Vikos begonnen en spreken ons aan om te vragen of wij met de auto zijn om dan sleutels te wisselen om zo geen taxi te hoeven nemen. Zijn gaan namelijk naar Monodhendri. Helaas kunnen we ze niet helpen maar we praten even en hebben het erover dat het zo knap is van die zoontjes van hun. Ze hebben een kamer in Papigo en we zullen ze ’s avonds dan ook nog treffen. We wandelen verder naar de bronnen van Vroidimatis en blijven daar lekker een tijdje aan het water, het is wel heel erg koud om te zwemmen maar toch even een lekkere opfrissing. Rond 14.30u lopen we weer aan, de zeer steile en lange klim naar Papigo, in de felle middagzon. Het is bijna niet te doen met zoveel bepakking en temperaturen rond de 40gr maar uiteindelijk komen we rond 18u in Meghalo Papigo aan. We zoeken een kamer en komen uiteindelijk bij een supermarktje met terras uit die ook kamers verhuurt. We drinken eerst wat en even later komt er een
Belgische auto aangereden, het blijken de Belgen van onderweg te zijn. We drinken wat met ze samen en ze vertellen dat ze al naar de berghut en het drakenmeer op en neer zijn geweest, een tocht van circa 9uur! Ook zijn ze al een keer op en neer naar de bronnen van Vroidimatis gelopen, een tocht van ongeveer 5,5 uur. Heel erg knap dus van die kleine mannen! De vader spreekt goed Grieks en hij zal voor ons naar een kamer informeren, maar boven de supermarkt blijkt alles vol te zijn. Er wordt naar ander onderdak voor ons gezocht, vlakbij wordt er een prima kamer gevonden. We eten ’s avonds lekker wat op een gezellig terras in het dorp en dan duiken we onze bedden in, al is het tot 4.30u groot feest op het dorpsplein met harde muziek, nou ja, katten die hard krijsen lijkt het meer op… Zaterdag 22 juli We gaan vandaag vanaf Meghalo Papigo naar de berghut van Astraka wat ongeveer 3u30min wandeltijd is en dan zullen we nog een uitstapje maken naar het Dhrakolimnimeer, een alpenmeertje op 2000m hoogte. Dat zal dan nog eens 2uur15min duren. We lopen rond 9u weg vanaf onze kamer en dan gaat het eerst over een asfaltweg naar Mikro Papigo, vanwaar de klim van 1000m begint. Onderweg komen we gelukkig 4 bronnen tegen waar we dus lekker fris water kunnen bijvullen. Rond 14u komen we bij
de berghut aan, met prachtige uitzichten! De berghut heeft 2 kamers van elk 8 bedden, wastafels, toiletten, douches, een eetzaal en een receptie. Tweemaal daags staat 2 uur een aggregaat aan die stroom opslaat en water 150m lager dan de berghut, op een afstand van 900m oppompt en opslaat in een reservoir. We eten wat en laten de grote rugzakken achter in de berghut en nemen een klein rugzakje en onze zwemspullen mee. Na een dik uur wandelen bereiken we het meer met prachtige uitzichten vanaf een rotspunt van 2050m hoogte! We zwemmen wat en keren dan terug, zo arriveren we rond 19u weer bij de berghut. We eten ’s avonds heerlijke spaghetti en we krijgen van de eigenaar van de berghut nog enkele tips over het verloop van de route van morgen naar Tsepelovo. Erg handig want we moeten de bus van 15u naar Ioannina hebben en de tocht is 6uur30min pure wandeltijd, er mag dus niet veel tegenzitten ook al vertrekken we om 6u al! We kaarten nog wat in de eetzaal en gaan dan op tijd naar bed.
Maandag 23 juli We staan om 5.30u op zodat we alles in kunnen pakken en dan om 6u op pad kunnen. De eigenaar is ook opgestaan en heeft voor ons soort oliebollen, gehaktballen, komkommers en tomaten klaargemaakt voor onderweg. Het eerste deel van de route verloopt erg vlot en we vinden steeds de juiste paden. Na een dik uur wandelen dalen we vanaf het hoogste punt van de wandeling af in de richting van een geruïneerde hut, gewoon zo de helling af om een stuk pad af te snijden, op aanraden van de eigenaar van de berghut, tevens om lastige honden te ontlopen. Maar we zijn nog niet halverwege de helling of de honden komen er met een stuk of 10 tegelijk aan! Ze blaffen en komen agressief de helling op. Volgens het wandelboek is stenen gooien en aanvallen de beste optie, anders vallen ze jou aan. We gooien dan ook met de stenen en er komt vanuit de verte al een herder aangerend die ze beter kent en ze wat aan de kant krijgt maar ze ook met stenen duidelijk moet maken wat hij bedoelt! De herder lijkt weinig of geen Grieks te spreken maar hij snapt waar we heen moeten en zo wijst hij ons het juiste pad. Na wat oponthoud kunnen we onze tocht dus weer vervolgen, naar de bron Krouna waar we wat eten en de flessen bijvullen. Na een lekkere pauze met thee vertrekken we weer, een klim van 20min volgt en dan gaat het door een soort van gang richting Tsepelovo. Even later begint de afdaling naar Tsepelovo, waar we eerst een verkeerd pad nemen wat ons totaal nog wel drie kwartier kost. Gelukkig liggen we goed op schema en kunnen we de bus nog met gemak halen. Uiteindelijk dalen we dus over het goed met stippen bewegwijzerde pad af naar Tsepelovo waar we rond 13u arriveren. Zo, de cirkel is rond! Een Griekse man die ons 5 dagen geleden heeft zien vertrekken spreekt ons nog aan en zegt dat het zo knap van ons is. Dan drinken we lekker wat op het terras onder de grote plataan en om 16u gaan we met de bus mee naar Ioannina. Daar komen we rond 17u aan, nog even boodschappen doen en dan staan we rond 17.45u weer op de camping! Dinsdag 24 juli We verlaten vandaag de camping rond 10.30u en dan hebben we nog ongeveer 125km voor de boeg tot Kalambaka. We gaan in de stad op een grote kruising staan liften en binnen een kwartier mogen we met een uitvoerder uit de wegenbouw mee, met een jeep. Het past er allemaal maar net in maar dat is ook net genoeg. Het is een aardige man die redelijk goed Engels spreekt. Hij brengt ons ongeveer 30km in de richting van Kalambaka, daar moet hij ergens gaan werken aan de nieuwe weg die richting Kipi komt te lopen. Hij zet ons bij een benzinepomp af en hij bedankt ons vriendelijk. We zitten daar wel ongeveer 1,5 uur te wachten, ons pap en mam komen ondertussen nog langs in een Volkswagen Polo. Uiteindelijk mogen we dan toch mee met een vriendelijke vrachtwagenchauffeur, in een Scania met oplegger die stenen gaat laden in Trikala. Hij spreekt nauwelijks Engels maar toch probeert hij wat te praten met ons. Zijn thermometer geeft op een gegeven moment 45gr aan! We hebben een prachtig uitzicht vanuit de truck, wat erg leuk is tijdens de lange rit over de Katara-pas. Hij rijdt goed door en zo arriveren we rond 15u op camping Rizos International net buiten Kalambaka. Ons pa en ma arriveren pas rond 20.30u, zij hadden ’s morgens al snel een lift vanuit Ioannina naar Metsovo, maar hebben daar heel lang moeten wachten totdat ze uiteindelijk met een heel vriendelijke vrachtwagenchauffeur mee mochten. Het is op de camping weer net zo rustig als enkele jaren geleden. Er zijn ongeveer 60 plaatsen maar
daar zijn er nog geen 10 van bezet. Heel raar want er ligt een prachtig zwembad bij en de eigenaren zijn erg vriendelijk. Waarschijnlijk komt het toch omdat vanaf Ioannina gezien dit de laatste camping bij Meteora is en de meeste mensen toch een van de eerdere campings nemen. Woensdag 25 juli Vandaag hebben we een lekkere relaxdag aan het zwembad en komen we de camping alleen af om wat boodschappen te doen bij de Lidl die op 1,5km van de camping ligt. ’s Avonds bak ik friet want dat is vorig jaar goed bevallen: zonnebloemolie in een pan, pan op grote gaspit, friet erin en dan even goed laten bakken en klaar is kees. Pot mayonaise en een doos kipnuggets erbij en het feest is compleet! We besluiten nog een dag langer te blijven op deze fijne camping. Hier is alles perfect en op de volgende camping is het maar weer afwachten hoe het daar is. En een dagje extra luieren is niet erg met temperaturen rond 45gr en een zware vijfdaagse trektocht achter de rug.
Donderdag 26 juli Vandaag dus nog een lekkere rustdag aan het zwembad. Het is vandaag wel wat minder heet dan gisteren maar toch nog steeds temperaturen tussen 35 en 40gr. We doen ’s morgens nog boodschappen en eten ’s avonds nog een keer friet. Morgen gaan we verder, de geplande eindbestemming is Aghios Ioannis, ten oosten van Volos in de streek Pilion, ongeveer 150km vanaf Kalambaka. Vrijdag 27 juli We staan vandaag rond 8u op en breken het hele handeltje weer af. Rond 9.30u verlaten we de camping. We nemen afscheid van de vriendelijke eigenares met haar altijd vrolijke zoon. Het eerste jaar dat we op deze camping kwamen leefde haar man nog, ook een heel aardige man. We krijgen nog een fles wijn mee en wat kaarten van Meteora en dan gaan we op pad. Bram en ik lopen terug richting Kalambaka en gaan daar bij de spoorwegovergang staan liften, daar rijden ze allemaal wat langzamer. Na ongeveer een uur stopt er een Belgisch busje met een aanhangwagentje. We herkennen ze want in Ioannina stonden ze ook op de camping. Ondanks dat ze ook al met 7 mensen in het busje zitten worden we vriendelijk toegelaten door vader met ‘’Kom in mijn wagen’’ op zijn Frans-Nederlands. De Belgen blijken uit March-en-Famenne te komen en de vader spreekt redelijk Nederlands. Even later zet hij een cd met een cursus Nederlands aan en laat hij horen hoe hij Nederlands leert. Wij liggen natuurlijk in een deuk door die standaardzinnetjes in keurig langzaam Nederlands maar door deze cursus kan de man wel mooi wat met ons praten. De Belgen gaan naar de berg Olympus, tussen Larissa en Thessaloniki, dus tot aan Larissa mogen we meerijden. Daar bedanken we ze en dan proberen we een lift naar Volos te krijgen. We lopen eerst een eind om zo voorbij de hoofdweg vanuit het centrum richting Volos te komen. Daar aangekomen wil het eerst niet lukken maar net als ik bezig ben wat eten tevoorschijn te halen stopt er een oude vrachtwagen die 10km vóór Volos stenen moet gaan laden. Hij spreekt geen woord
Engels en het enigste wat hij ons duidelijk kan maken is dat hij Vasilis heet. Na een paar kilometer stopt hij even bij een supermarkt om even wat boodschappen te doen. Bram gaat ook mee om wat drinken te halen. Even later komen ze terug en rijden we verder. Vasilis heeft 2 broden en wat drinken gekocht, hij biedt ons ook brood aan want wat we ervan begrijpen is dat het toch maar voor zijn 5 honden is. Erg aardig en we hadden inmiddels honger dus het komt goed uit. Even later rijden we over de snelweg en vraagt hij of we koffie lusten. Op zich geen verkeerd idee, dus neemt hij de eerst volgende afrit naar een benzinepomp. De afrit is gewoon een gat van een meter of 15 waar bij ons de vangrail zou zitten. Apart, maar goed, als het maar functioneel is natuurlijk… Bram gaat met Vasilis koffie halen en wil de chauffeur op koffie trakteren, maar Vasilis wil persé óns op koffie trakteren. Hij vraagt binnen nog of er iemand is die helemaal naar Volos moet die ons mee wil nemen maar er gaat helaas niemand naartoe. Even later rijden we verder en dan moet hij er ongeveer 10km vóór Volos af. Hij zet ons op de oprit/afrit af en we bedanken hem vriendelijk voor alles wat hij voor ons gedaan heeft. We staan dus op verdrijvingvlak van de oprit/afrit waar de auto’s met een snelheid van ongeveer 100 / 120 km/u voorbij rijden. Bij ons in Nederland zou de politie binnen 10min arriveren en zou je voorpagina van de krant halen maar de Grieken maken zich nergens druk om. Op een gegeven moment wordt er aan de andere kant van de weg iemand uit een vrachtwagen gezet die vervolgens 4 rijbanen + de middenberm inclusief vangrail oversteekt om zo zijn brommer te bereiken die hij op het verdrijvingvlak bij ons geparkeerd heeft. Hij maakt even een praatje en vertrekt dan. Even later stopt er een auto die de oprit opdraait en we kunnen met hem meerijden tot in Volos. Er is weinig conversatie mogelijk want hij spreekt geen woord Engels. We worden in ieder geval keurig in Volos afgezet. We lopen richting de hoofdweg die naar de bergdorpen gaat en passeren onderweg nog het busstation waar we nog even navragen of er bussen die kant opgaan. Dat is inderdaad het geval maar die is een kwartier geleden vertrokken en de volgende gaat morgen pas weer om 6u. We gaan dus proberen vandaag nog met een lift in Aghios Ioannis te komen. We lopen eerst een heel eind en gaan dan staan liften met Tsagarada op het bordje, een vrij grote plaats een stuk voorbij Aghios Ioannis. We worden er vrij snel op gewezen dat het een ongeveer 70km is en het een weinig bereden route is. Vervolgens komt er nog iemand vertellen dat we beter Chania op het bord kunnen zetten, dat is wel vóór Aghios Ioannis maar er moeten meer mensen heen. Maar ook dat werkt niet en even later komt er nog iemand met de in zijn ogen gouden tip dat Portaria het beste is om op het bordje te zetten. Ook deze poging is tevergeefs… Uiteindelijk besluiten we iets vóór 21u naar het busstation te komen waar ons pap en mam ook heenkomen. Zij zijn namelijk ook gestrand in Volos. We eten wat en slapen dan op het busstation. Zaterdag 28 juli We nemen om 6u de bus naar Aghios Ioannis die daar om 8u arriveert, het was dus toch nog een hele tocht over de bergweggetjes. Volgens de Anavasi-kaart zijn er 2 campings maar blijkt toch maar 1 camping te zijn. Het staat behoorlijk vol en het is er maar een zooitje met onafgebouwde gebouwen. De enigste plekken die nog over zijn zijn op een veld zonder ook maar één boom. Niet echt ideaal dus en ook strand is niet echt wat ervan verwachtten. Het is er heel druk en het is een langgerekt zandstrand. We besluiten naar camping Argo tussen Arghalasti en Milina te gaan, een schitterende camping tussen de olijfbomen met een prachtig bountystrandje en een zeer vriendelijke eigenaar. De beste optie om daar te komen is de bus van 14u naar Kala Nera te pakken en dan de bus
die om 16.30u vanuit Volos naar Milina vertrekt te nemen. Zo bereiken we rond 18u het betonweggetje wat in 800m naar de camping leidt. De eigenaar, Stathis, herkent ons nog en het is nog steeds de vriendelijke eigenaar van enkele jaren geleden. Ook de camping zelf is weinig verandert, dezelfde kranen die toen al lekten lekken nu nog steeds en de deuren waarvan de sloten ontbraken zijn ook nog steeds hetzelfde. De camping ligt in een prachtige olijfboomgaard met een prachtig keienstrandje direct aan de camping. Iedereen kent elkaar op de camping en veel mensen komen er elk jaar terug. We ontmoeten ook weer een man en vrouw uit Enschede die we er al twee keer eerder ontmoet hebben. We vinden een mooi plekje op een terrasje met best veel schadum en een mooi uitzicht op zee. Heerlijk om weer terug te zijn hier!
Zondag 29 juli Vandaag staan we rond 8.30u op, het is dan al erg warm. Stathis heeft elke morgen vers brood op de camping dus dat is ideaal. We eten wat en dan gaan ons mam en ik boodschappen doen in Milina, ongeveer 6km vanaf de camping. We besluiten over de betonweg omhoog te wandelen en dan te gaan liften. Na een paar honderd meter lopen komt er een auto omhoog gereden, het zijn 2 oudere mannen die op de camping zitten, en we mogen direct meerijden. Ze gaan naar Horto, een plaatsje 3km vóór Milina. Ze moeten daar zijn dus wij gaan verder in de richting van Milina, lopend. Na 15min lopend en ondertussen liftend komt er een auto aan waarin al iemand zwaait en de alarmlichten aanzet. Wat blijkt, het zijn dezelfde mannen als net, ze zijn even in Horto geweest en gaan nu naar Milina. Erg fijn dus, we worden midden in het centrum afgezet. We doen boodschappen en liften dan terug naar de camping. We krijgen een lift van een soort van boswachter die de boel in de gaten houdt en zo bosbranden probeert te voorkomen. Hij brengt ons helemaal naar beneden naar de camping want hij hoeft pas om 15u te werken en wil het rond de camping ook wel eens zien. De rest van de dag luieren we lekker aan het strand. Maandag 30 juli Vandaag hoeven er eigenlijk geen boodschappen gedaan te worden maar een Nederlands gezin heeft ons gisterenavond gevraagd of we mee willen rijden naar Arghalastí (6km) om boodschappen te doen. Er aardig aanbod dus we besluiten toch maar mee te rijden om dan ook voor dinsdag en woensdag boodschappen te doen. We willen donderdag namelijk naar Kastri, aan de andere kant van het schiereiland Pilion. De Nederlanders blijken zelf ook vaak gebackpackt te hebben toen ze nog geen kinderen hadden en weten dus hoe lastig het vaak is om boodschappen te gaan doen. We slaan dus genoeg in en zijn rond 12u weer terug op de camping. De rest van de dag wordt er lekker gerelaxed op het strandje. Ik voel me ’s avonds alsof ik in brand sta, ik heb denk ik te lang op mijn opblaasbare stoel op zee rondgedobberd. Er arriveren die avond nog 2 families uit Zwitserland. Ze hebben allebei zeer grote caravans bij, één tandem-asser zelfs, die met heel veel pijn en moeite de camping opgedraaid kunnen komen. Een fatsoenlijke plek is
er niet voor ze want de camping is helemaal niet ingericht voor zulke grote caravans. Het zijn voornamelijk tenten en campertjes die er staan en dan staan er nog een paar kleinere caravans. De eigenaar is ook helemaal niet blij met dit bezoek. Dinsdag 31 juli We staan vandaag om 8.30u op. Ik voel me nog steeds niet lekker en blijf vandaag dan ook zoveel mogelijk uit de zon. Verder weinig bijzonderheden vandaag. Woensdag 1 augustus Vandaag de laatste dag op camping Argo. Morgen gaan we naar een camping in Kastri. Dat ligt vlakbij Platania waar ook een camping is maar we hebben al van verscheidene mensen gehoord dat het geen camping voor ons is. We besluiten dat wanneer de camping niks voor ons is, we teruggaan naar camping Argo. Vandaag genieten we nog op deze supercamping waar een heel gezellige sfeer hangt. Elke avond kaarten we op het terras bij het restaurantje, waar Stathis de mensen van eten voorziet van vrijwel altijd een sigaret in zijn hand of mond, hij rookt namelijk als een ketter. Je lacht je eigen vaak rot met hem, 2 dagen terug heeft hij in zijn onderbroek en zijn shirtje onder de tuinslang staan ´douchen´. Vanavond horen we ineens wat gekraak uit een geluidsbox onder het komen en even later begint Stathis door een microfoon en hoop klets in het Grieks te verkopen! Ook drinkt de ´ober´ tijdens zijn dienst gewoon Retsina, Griekse wijn, die hij dan op tafel bij één van de gasten neerzet en daar af en toe komt drinken want zijn vrouw mag dat niet zien. Bram en ik gaan rond 23u met de twee zonen van Stathis naar het strand, waar de jeugd, overwegend Grieken, meestal tot laat wat zitten te kletsen. Erg gezellig en niemand heeft er last van want er wordt geen herrie gemaakt en ´s nachts druipt iedereen in stilte af. Rond 2.30u zijn wij ook terug bij de tent waar we alleen onze matjes uit hoeven te rollen want we slapen altijd buiten. Het is heel zachtjes gaan regenen maar we hebben er geen last van. Rond 5.30u begint het harder te regenen en leggen we snel onze spullen in de voortent en Bram en ik zoeken een droog slaapplekje maar we zijn al gauw terug want de regen is maar van zeer korte duur! Donderdag 2 augustus Vandaag staan we om 7.45u op en rond 9.15u vertrekken we vanaf de camping, na afscheid genomen te hebben van de Griekse dames, de zonen van Stathis, Stathis en zijn vrouw en anderen bekenden. We wandelen naar de hoofdweg en dan liften Bram en ik via Milinia en dan over de bergen richting Platania. Pa en ma gaan de andere kant op en dan door het binnenland richting Platania. Bram en ik kunnen al snel met een luxe jeep meerijden naar Milina. De vrouw van de chauffeur heeft wel een overdosis parfum gebruikt, maar goed, we worden keurig afgezet in Milina. We moeten eerst nog mijn teenslippers gaan ruilen in Milina want die waren binnen een dag al gesneuveld. Daarna lopen we het dorp uit en gaan langs de weg richting Platania staan liften. Er komen nauwelijks auto´s langs en degenen die langskomen nemen ons niet mee. Rond 14.30u krijgen we van ons pap en mam een smsje dat ze op de camping in Kastri zijn en de camping erg tegenvalt. Het strand is ook niet veel bijzonders en het waait er erg hard, wat daar blijkbaar altijd het geval is. Wat nu dus? De keuze is snel gemaakt: terug naar camping Argo! We lopen dus terug naar het dorp en gaan terugliften. Dan ziet Bram een oud vrouwtje staan vissen. Zij had ’s morgens in de slipperwinkel voor tolk gespeeld voor
ons. Hij gaat eens kijken of ze iets gevangen heeft, dat is niet het geval, maar drie van de vier lijnen zitten vast. Bram gaat ze voor haar losmaken en het oude vrouwtje is dolblij. Er zit vlakbij een restaurant van één van haar dochters en ze biedt ons aan wat te komen drinken. We vertellen dat we staan te liften naar de camping en dat we dan veel auto’s zullen missen. Nadat ze dit gehoord heeft gaat ze direct naar haar dochter die opdracht krijgt ons naar de camping te rijden. Ook de man van het oude vrouwtje wordt er bijgeroepen om al onze bagage in de auto te krijgen en ‘oma’ zegt tegen haar dochter nog even dat ze voorzichtig moet rijden want ze heeft haar rijbewijs pas een half jaar. De dochter spreekt prima Engels, ze heeft in Londen lesgegeven en ook op veel verschillende plaatsen in Griekenland. Haar moeder is twee jaar in Australië geweest en heet daar Engels geleerd. Ze brengt ons over de betonweg naar beneden naar de camping en vraagt nog even wat we van haar rijkunsten vinden. Wij durven elkaar niet aan te kijken want ze rijdt absoluut niet goed. De bochten neemt ze door een ruk aan het stuur te geven en van schakelen weet ze ook niet veel af… Maar natuurlijk erg aardig dat ze ons recht voor de poort van de camping afzet dus we bedanken haar vriendelijk. Dan lopen we de camping op en gaan naar de receptie. Stathis is niet thuis maar de Griekse jeugd zit op het terras en is blij dat we er weer zijn. Meerdere mensen kijken verbaasd op en vragen waarom we er weer zijn. Onze oude plaats is inmiddels bezet dus we moeten op zoek naar een nieuwe. Net boven de mensen uit Enschede, die we al twee keer eerder troffen hier, vinden we een mooi plekje we drinken koffie met ze. Ons pap en mam arriveren een half uur later ook en er wordt koffie bijgezet. Inmiddels is Stathis ook weer terug en ook hij is blij ons terug te zien en kan de conclusie trekken dat zijn camping veel aantrekkelijker is. ‘This camping is the best of Pilion’ zegt hij en daar heeft hij eigenlijk wel gelijk in. Een uur later arriveren Nikos en Iannis, de zonen van Stathis, ook na een uitstapje naar Volos en ook zij zijn blij ons terug te zien. We zetten de tent op en installeren alles weer. Het is heerlijk om weer terug te zijn! Het is ’s morgens bewolkt geweest maar het klaart nu weer helemaal op en genieten we lekker aan het strand. ‘s Avonds wordt er weer gekaart na het eten en rond 23u gaan Bram en ik met Nikos en Iannis weer naar het strand waar we tot een uur of 3u zitten. Lekker onder de sterrenhemel aan zee met een fles bier erbij, gezellig met de Griekse jeugd slappe klets verkopen: ideaal! Veel beter dan elke avond naar een stampvolle discotheek gaan… ’s Nachts druipt iedereen weer in stilte af en niemand heeft last van ons. Vrijdag 3 augustus We staan vandaag weer rond 8.30u op want de zon wekt ons al vroeg. We genieten weer volop en ’s middags gaan ons pap en mam met Loes en Henk, de mensen uit Enschede, wat boodschappen doen in Milina. ’s Avonds is het weer het vaste ritueel: eten, kaarten en weer rond 3u naar bed. Zaterdag 4 augustus Vandaag is het dan echt de laatste dag op de camping, een tweede mogelijkheid om er weer naar terug te keren is er niet meer! We genieten weer volop, ’s middags gaan ons
pap en mam nog liftend naar Milina om wat souvenirtjes te kopen maar de aanhoudende hitte verdrijft ze al snel naar het terras… Wij vermaken ons ondertussen op het strand met de Griekse jeugd. We eten ’s avonds bij Stathis zijn restaurant, Nikos komt de bestelling opnemen en speelt voor menukaart want die heeft dit 5-sterren restaurant niet… Even later is er nog steeds niets gebracht en dan komt Stathis zelf kijken en vraagt bij wie we besteld hebben. ‘Oh, bij Nikos, dan zit je morgenvroeg met veel geluk te eten!’ Uiteindelijk komt er dan toch eten op tafel en het smaakt prima. We kaarten nog wat en dan is het ook de laatste avond aan het strand. Ons pap en mam zitten nog tot laat in de nacht op het terras met Henk en Loes en twee Amsterdammers. Vanwege de laatste avond wordt het extra laat voor ons en op de terugweg zien we het nichtje van Nikos en Iannis en de studiegenoot van Nikos nog op het terras zitten. We gaan er nog even bijzitten en zo ga ik pas om 3.45u slapen. Bram is er pas om 5u dus dat is een kort nachtje voor hem… Zondag 5 augustus Vandaag staan we om 8u op en rond 10u verlaten we, voor de tweede keer dus, de camping. We nemen weer afscheid en wandelen dan naar de hoofdweg. Ons pap en mam gaan eerst richting Volos, wij wachten even totdat ze weg zijn. Ze zijn vrij snel weg dus nu is het de beurt aan ons. Al vrij snel stopt er een klein wagentje met twee Griekse jongens die ons een eind richting Volos mee willen nemen maar het gaat onmogelijk passen vanwege onze backpacks. Erg aardig bedoeld maar we zullen op een andere auto moeten wachten. Al snel daarna stopt er een Peugeot 206 met twee Griekse dames erin en na flink wat proppen krijgen we er alles in. De dames hebben een nacht op een verlaten strand aan de andere kant van het schiereiland doorgebracht maar door de hevige wind keren ze terug naar Volos. Eén van de dames spreekt goed Engels en ze doet iets met ruimtelijke ordening en is ook ooit in Nederland geweest en kent er enkele universiteiten. Ze wordt halverwege de rit misselijk, de chauffeuse doet alle mogelijke moeite om wakker te blijven want heeft weinig geslapen door de wind en Bram en ik zitten ook alle mogelijke moeite te doen wakker te blijven. Het is een mooi gezelschap bij elkaar… We worden in Volos buiten het centrum afgezet en eten dan wat bij een Gyrostentje. Daarna gaan we naar de weg die vanuit de stad naar Lamia leidt. We staan langs de weg te liften als we even later in de verte ons pap en mam zien staan liften. We gaan er even heen en besluiten te wachten totdat ze weg zijn. De handdoeken worden uitgespreid en dan liggen we heerlijk in het gras naast de weg te kijken. Na 1,5u zijn ons pap en mam nog niet weg en besluiten we toch maar naar Larissa te gaan en daar ’s morgens de trein naar Athene te nemen. Ons pap en mam staan nog maar een paar minuten langs de weg als er een Nederlands busje stopt. Het blijkt een Nederlandse man met een Griekse vrouw, die binnen een maand moet bevallen, te zijn. Ze wonen in Larissa en omdat er genoeg plaats in het busje is kunnen we met z’n vieren mee. Onderweg begint het te stortregenen en dat doet het nog steeds als we bij het treinstation in Larissa afgezet worden. We bedanken ze hartelijk en drinken dan wat onder een grote tent want het giet nog steeds. ’s Avonds eten we in een restaurant vlakbij het station en daarna brengen we de nacht in de wachtruimte door. Matjes uitrollen en slapen maar…
Maandag 6 augustus Vandaag staan we om 6.30u op en nemen de trein van 7.07u naar Athene die we nog bijna missen omdat we op het verkeerde perron stonden. De trein arriveert rond 11.20u in Athene en van daaruit nemen we een andere trein om 12.05u naar de luchthaven, waar we om 12.40u arriveren. Na het inchecken drinken we nog wat en dan gaan we door de douane en wachten totdat we het vliegtuig in kunnen. Het vliegtuig zou eigenlijk om 14.20u vertrekken maar dat wordt 15u. Rond 17.10u Nederlandse tijd landen we op de luchthaven van Brussel en vanaf daar nemen we de trein naar Den Bosch. Het laatste stukje nog met de bus en zo zijn we om 22.30u weer thuis na een prachtige reis door Griekenland.
