m 396 N E M A ü I E A T E R 29 AUG.'SI '^^' ^ j^ rfnto UFA

1

JE NEUè BN DEN WIND WOORDEN VAN ADRI VAN WITZENBURG

Mödera-to.

m

MUZIEK VAN HERMAN ROELS

-,

M J Voonape).

u J; J'p J iU J;; J

Wka,r..<wi moet het a.l.tï)d ge.. mak-keJ i/k gaan. Kom

r)

Ü i

3E

p, i

fe J

riten.

J^

J^.

"P f

ß tttrépo.

^

•—»

S

^3

m 396

N E M A ü I E A T E R

29 AUG.'SI

^ fn/*

P ï

PP^P

•-

■ ^^

■

V=¥-

?

P=E=

?

^ ^

k

K

MZZK

E

^

■

zit niette knie.zen,en foAkmAareeMödaJi. Vtó.Mt ^er.keMiö2a..l/g,de acxnMovederw'mt.

% j n j ra

is i g

■ —■ crcèc.

m

^ ■MttTcdcud)

J

i

=K

J

w

j; -'

S

2 K O

r.^ i r r'r r ^

HöUWI, hoe tooköjAAMWd^Je

«eus in den wind,

£

^

Waarom moet het altijd Gemakkelijk gaan? Kom, zit niet te kniezen. En pak maar eens aanl Want werken is zalig; De aanhouder wint. Houd, hoe 't ook gaan mag. Je neus in den windl

houd,hoetookcjA.XHHid£,je neus inden wind

t

•

i CJ j f| PüPii if

?

^^^ HiccrcoLto.

r r^ r r pir ^^ HtzHuto.

i ï^^^

n

^

Wat win je met klagen? Het kost je slechts tijd. Je kop in de hoogte. En altijd bereid! 't Geluk is den werker Gulhartig gezind I Houd, hoe 't ook gaan mag. Je neus in den windl

5

De hand' uit de mouwen. Kom, span je er voor. En recht op je doel aan. Zoo kom je er doorl Zing lustig een liedje. En lach als een kindl Hou, hoe 't ook gaan mag. Je neus in den windl

j

' ■

l^nAISON ODIO"! Fabriek van Artistiek Z/Jverwerk Gevestigd in

7690

■

v

7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS Specialiteit voor geschenken in zilvet en verzilverd metaal

'^^' ^•j^

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE VerschUnt wekelQks — Pr«« per kwartaal f. 1.05.

Red. en Adm. Galgewater 23 Lelden. Tel. 700 Postrekening 41880 rFnto UFA

i

aquiei

Sport en Spel in frissche lucht en felle zon. Wie zou zich niel graag van vroeg (ol laai mei sporl en »pel in de open luchl vermaken ? De (eere huid heefl daarbij echter ichf van slof. wind en slerke bestraling der zon Ie lijden. Wat kan het verbranden door de zon pijnlijk zijn. wat slaat hel leelijk! Gebruik daarom bij een eenigszins lang verblijf in de open lucht "4711" Ailwetler-Creme - zij helpt U trouw in de strijd legen zonnebrand, ja tegen alle invloeden van hel weer. De huid wordt gelijkmatig en snel bruin door de weldadige invloed van deze nieuwe, heilzaam werkende crème. "4711" AliwetterCreme is de ideale buiten-crème, die onmiddellijk in de poriën dringt en ook door een vochtige huid gemakkelijk wordt opgenomen.

AKT too vert..

(Geen zonnebad met lichaam nat!)

Waar Taky komt, verdwijnt haar en dons. Als sneeuw voor de zon. Glad en blank glanst dan de huid. Albast gelijk. Gun U de luxe schoon te rijn, Mevrouw. Gebruik Crème Taky. Of Eau Taky, de nieuwe zacht-geparfumeerde vloeistof, die nóg sneller werkt. In 2 a 3 minuten lelieblank I

Doozen 25 en 45 cenf Tubes 65 cent

GffwetterCreme S)e ideaCe Stuiten - Crème '"m\m

Duld geen schaduw op Uw schoonheid

Het theater-orkest speelde de muziek van de nieuwe film. Het Crème Taky f 1.- Eau Taky f 1.25 klonk echter niet zeer fraai, Kuypert & Ce., Amsterdam hetgeen te wijten was aan het wonderlijk gedrag van den trombonist, die pas in het orkest was. ..Wat doe je in 's hemelsnaam ?" bulderde de dirigent. „Je was aldoor tien a twaalf maten vóór." ..Het spijt mij," antwoordde de man. „Ziet u, ik.speelde vroeger in een straat- orkest je en wie het eerst klaar was, ging met den hoed rond."

■Jif&fi-

Dr. H. MANNING'S (VOLKOMEN ALCOHOLVRIJ)

WEKKEN DEN EETLUST OP

Vriendelijke oude dame (tot vliegenier, die ongelukkig is neergekomen): „Als U een oogenblikje wacht, zal ik even mijn potje lijm halen 1"

en maken het gebruik van DURE versterkingsmiddelen in den regel onnoodig. WACHT U VOOR NAMAAK en let op den naam Dr. H. Nanning buiten op de roode doos en op den flacon. Pr. f. 1.30

HAMBURG-KIEL-OSLO

Gemakkelijkste en Goedkoopste Reis naar

Noorwegen met de Stoomschepen

Kong Dag en Kong Ring Vertrek HAMBURG KIEL Aank. OSLO Vertrek OSLO Aank. KIEL „ HAMBURG

Zaterdag Zondag Maandag Zaterdag Zondag Maandag

15.30 2.15 7.00 13.00 15.00 7.00

Joirires Zy debuteerde in „ Witte schaduwen van de Zuidzee"

K

AQUEL Torres werd 11 November 1908 te Hermosillo (Mexico) geboren. Haar vader, Paul Osterman, dreef daar een winkel. Haar moeder was een Spaansche. Op elfjarigen leeftijd verhuisde de familie naar Los Angeles, waar Raquel haar eerste schoolonderricht ontving. Toen ze eenigen tijd op school was, werd door d? Metro-Goldwyn-Mayer ernstig gezocht naar een vrouwelijke hoofdpersoon voor de film „Witte Schaduwen van de Zuidzee". Men wilde hiervoor een jong meisje, met een Zuidelijk type hebben, dat tevens een perfect figuur bezat. Nadat met bijna alle actrices, die op dat oogenblik in Hollywood beschikbaar waren, proeven waren genomen, die weinig bevredigend uitvielen, hoorden eenige vooraanstaande Metro-menschen van den Mexicaanschen consul, dat een zekere Miss Torres, de dochter van een van zijn vrienden, wellicht geschikt zou zijn voor de rol. Raquel kreeg een uitnoodiging om een proef af te leggen en een weck later was zij in het bezit van een mooi contract, terwijl zij een paar dagen daarna met Monte Blue naar het Zuidzee-'eiland Tahiti vertrok, waar de regisseur Van Dijke met smart op de hoofdpersonen voor zijn nieuwe film wachtte. Gedurende vijf maanden werkten zij in Tahiti en toen het gezelschap naar Hollywood terugkeerde, bood de Metro-Goldwyn Miss Torres een contract op langen termijn aan. Zij bleek een uitmuntende actrice en trad sinds dien tijd reeds in drie andere films op, te weten: „Josephita", ,,De Woestijnkoerier" en „De brug van

Sah Luis Rey".

Biljetten bij alle Reisbureaux REIST NOOIT PER TREIN. TRAM. AUTOBUS. ENZ. zonder onze populaire A.O.-POLIS

ONDENFOELDSKE

Per f 5000.— by overlijden ) „ f 10000.— by invaliditeit \ „ f 3000.— by ged. invaliditeit ) RISICO GAAT DIRECT IN

IN HAMBURG: ROB. M. SLOMAN JR.

Voetreiziger: „Het is werkelijk veel goedkooper om op deze manier een voetreis te maken I Je krijgt lang niet zoo'n dorst."

DOE HET NUf 3 -

— 2 — i

^^H

Jaarpremle slechts /'2.50 Zegelkosten f 0.50

NIEUWE HAVBANK Postglro No. 19154

SCHIEDAM

■

•

^

BE GESLOTEN DEUK EEN VEnUAAL. BOEIEND UAN NET BEGIN TOT HET EIND

DOOK WA'LYA'RILZ Ji IJCUI werkelijk icu raaiiiil,'' t.i.i IVu-r Linch, urwijl luj koiuisch-waiihopig zijn bi liiju 1. ib ophaalde en naar zijn \ ricud keek du diep weggedoken in een iauteuil zat Je weigert inspecteur Valerius bij een van zijn moeilijkste gevallen te helpen, en tóch heb ik het meege maakt, dat je een heele week .Besteedde aan het geval \au een derderangs atteur, die zich verbeeldde op geheimzinnige wijze langzaam vergittigd te worden," viel John Cunning den spreker glimlachend in di rede. ,Je hebt dit al eens méér gezegd, Peter," voegde hij er eénigs/itis spottend aan toe. ,,En ik heb je, ge loof ik, al eens meer gezegd, hoe dit komt: ik geloof zóó weinig aan men schelijke gerechtigheid, dat het me niet de moeite waard lijkt een misdadiger op t% sporen alleen om hem zoogenaamd zijn gerechte straf niet te laten ontgaan! Dat moet de politie maar doen. Die is er voor en wordt er voor betaald. Ik voel er veel meer voor, een misdaad te voorkómen. Zooals ik bijvoorbeeld gedaan heb met dien derde rangs acteur, die, tusschen twee haak jes, net zoo goed een mensch is als zijn kunstbroeders, over wie de bladen betere critieken schrijven! Als ik een misdadiger onschadelijk kan maken, heb ik er alles voor over; is de misdaad eenmaal gepleegd, dan heeft het slacht offer mijn medelijden, maar voor de rest laat de zaak mij koud." ,,Maar het is toch niet meer dan rechtvaardig, dat een misdadiger gestraft wordt?" „O, natuurlijk! Beweer ik dan het tegendeel? Maar waarom zou ik de laak van de politie overnemen ? Ik ben rijk - ik bezit zelfs meer dan ik op kan maken — en ik kan me dus de weelde veroorloven mij met dkt gedeelte van de misdaad te occupeeren dat het meest mijn belangstelling heeft Ook wij criminalisten hebben onze hobby en ik geloof, dat dit maar goed is ook, want nu loopen we elkaar ten minste niet in den weg. - Wal de moorden van het ,,Dooden Dagboek" zooals de couranten ze noemen, be treft, wèl, ze hebben natuurlijk mijn belangstelling, maar ik wil nu eens een paar dagen vacantie nemen. Morgen ga ik naar de week-eud-partij van lady Barnett en Valerius moet nu maar eens zien, hoe hij in zijn eentje voor speur hond speelt! En dat is mijn laatste woord over deze kwestie." Hij haalde zijn schouders op, greep een geïllustreerd tijdschrift, dat naast hem lag en begon er in te bladeren. Peter Linch staarde hem eenige seconden perplex aan, toen stond hij op en ging voor het raam staan. John Cunning was een voortdurende bron van verbazing — om niet te zeggen

\uii ergernis voor zijn viund en vu.n de meesle menschen, w aarmei hij in aanraking kwam Hij was hl Wesl Indii uil Spaaiische ouders geboren en reeds op zeer jeugdigen leeftijd naar Londen gekomen om er zijn opvoeding te voltooien Na den dood van zijn ouders hij was nauwelijks twintig jaar geweest, toen zij stierven - was hij in hei bezit gekomen van een labelachtig vermogen. Om wat ondervinding op te doen — zooals hij zelf verklaarde - was hij toen gaan reizen. Hij was de heele wereld doorgetrokken, van Oosi naar West, en van Zuid naar N'uord, en had zich toen weer in Londen gevesiigd, waar hij, dank zij zijn grooten rijkdom en zijn zin voor lief dadigheid, weldra toegang had gekregen tot de beste kringen. In het begin had hij, evenals de meesle rijke jongelui van zijn leetujd, een leven van- verveling geleid. Hij had zijn door zijn reizen afgebroken pianostudies hervat en genoot spoedig den roep, een uitstekend amateurpiamsi te zijn. Toen, zuiver door een toeval, waren zijn gaven als criminalist aan het daglicht gekomen. De misdaad had zijn volle belangstelling gekregen en het duurde niet lang, of

^ f um

Ik slcJ butijtidct uecl belatiii in hel L-^JJ konten uan misdaden,' ueruolQdc 511 /az/jeo /arjä2
-, riders van naam volgden mei steeds hHiu-mende waardeering de artikelen, die hij over zijn „hobby" publiceerde. Hij had zijn eigen kijk op deze materie, welke hij beschouwde als een strijd lusschen verstand en verstand, als een soort schaakprobleem, dat door den ken moet worden opgelost en steeds hield hij zich uitsluitend bezig met hei verijdelen van misdaden. Het kon wel niet anders, ot de con \ersatie aan het diner bij lady Barnc-ti moest op de moorden van het Doo den-Dagboek komen. De couranten stonden er vol van en de journalisten betreurden het naar alle waarschijnlijk heid, dat zij hun sterkste adjectieven reeds alle hadden opgebruikt voor ge beurtenissen, welke de publieke opinie zooveel minder hadden geboeid. ,,De moordenaar moet natuurlijk gek zijn en de arme Eva Malcolm is de laatste jaren van haar leven stel lig eveneens niet goed bij haar hoofd geweest," verklaarde lady Barnett, ter wijl zij haar blikken over haar gasten liet dwalen. Lady Barnett was een van die v rou wen, ~die in haar overtuigingen geen middenweg kennen en er steeds scherp

C^y netlacle.

Er is reeds veel geschreven, gezegd en gedacht over dit zoo jonge kunsienaresje — dat dezer dagen in het Kurhaus te Scheveningen danste — en het laat zich wel aanzien, dat dit gedurende de eerstvolgende halve eeuw het geval zal blijven, en dan natuurlijk in nog grootere mate. Men zal haar wondere gratie, haar schoon gebarenspel, haar techniek roemen, en de wereld zal zich gelukkig prijzen, dat zij in haar een opvolgster van Puvlowa bezit. Hoe kort echter zal dit kind ons nog kunnen verrukken met wat haar grootste bekoring is: haar kind-zijn? Het is juist die frissche natuurlijkheid, die volkomen argelooze spontaneïteit, die ieder gebaar creëert tot iets treffend gaafs en zuivers. Men zou haar wenschen te zien op een weide vol madeliefjes en boterbloemen, haar levensvreugde uitdansend op het fluweelen gras; men droomt zich haar gracielijke gestalte tusschen de hooge stammen van een sprookieswoud. Dat is het juiste decor voor Nini Theilade. Gebonden aan een zaal met publiek, een tooneelvan planken en coulissen, is wat zij ons geeft reeds gestempeld tot „Kunst" (met een hoofdletter!) en zoodra een schepping, in welken vorm ook, als zoodanig is „gepatenteerd", verliest zij reeds iets van haar volkomenheid. Dat dit kind op dezen prillen leeftijd reeds zoó juist alle fijne schakeeringen van ontroering, schalksheid, weemoed, verrukking - 5 -

_______

.iiitniiililliiiiiitln

weet weer te geven, bewijst niet alleen hoe groot haar talent is, doch ook hoe rijk haar begrip en intuïtie. Haar „Romance" heeft het teedere en ranke, dat men in de teekeningen van Rie Cramer vindt; het „Presto" is als de vreugdedans van een verrukte boschnymf. De zoete melancholie van den Pierrot in „Serenade", de liefelijke bevalligheid in „Danse Viennoise", het is alles van een aangrijpende charme. Er is slechts éen woord, dat bij benadering kan vertolken de sensatie, welke de naam Nini Theilade bij ons teweeg brengt; dat woord is: schoonheid A. d. K.

omlijnde meeningen op na houden, vooral wanneer deze verkeerd zijn. ,,De moorden zijn de onberedeneerde daden van een krankzinnige," vervolgde ze. ,,Er is geen enkel motief voor te vinden en daarom weet de politie ook niet, in welke richting zij moet zoeken. De geraffineerdheid, waarmee zij werden bedreven, is de geraffineerdheid van een krankzinnige." De scherpe blikken uit haar kleine, schitterende oogjes dwaalden weer langs haar gasten en bleven toen rusten op John Cunning. „Is u het niet met mij eens?" vroeg zij hem. ,,U is toch een expert op dit gebied ?" John Cunning knikte ernstig. „Ik geloof, dat de meeste moordenaars gek zijn," zei hij. „Deze wraakneming en deze moordpartij is absoluut abnormaal. Er is geen enkele reden voor een dergelijke wraak. Ik heb de pagina's gezien, die uit het dagboek van de ongelukkige Eva Malcolm zijn gescheurd, en het is duidelijk, dat hetgeen zij schreef, de uiting was van een bitter teleurgestelde vrouw — een vrouw, die zichzelf niet meer was door ziekte, armoede en lijden. Er schuilt geen enkele waarheid in de beschuldigingen, welke zij uitsprak tegen menschen, die steeds haar vrienden en beschermers zijn geweest." Er klonk een licht gemompel langs de tafel na deze woorden en iemand, die Engelsch sprak met een licht Fransch accent, vroeg: „Wie was Eva Malcolm en wat zijn dat eigenlijk voor moorden waarover u het hebt ?" De gast, die deze vraag stelde, was Edouard Frangois, een bekend ontdekkingsreiziger, die juist uit Zuid-Amerika in Londen was teruggekeerd. Hij had een klein, mager gezicht met een door weer en wind verweerde huid en hij keek eenigszins schuchter de tafel rond. Bijna alle gasten haastten zich tegelijk, hem van antwoord te dienen, maar boven het geroezemoes der vele stem-

men klonk duidelijk de besliste stem van iady Barnett, waarop de anderen zwegen. „Mijn beste mr. Francois," riep ze uit, „u is waarschijnlijk de eenige in heel Engeland, die van deze treurige geschiedenis niet op de hoogte is! Eva Malcolm was vroeger een van de beroemdste zangeressen van ons land, misschien wel van de wereld. Hoewel zij niet bepaald een prachtige stem had, vergat men dit toch door de lieftalligheid van haar verschijning. Ze was ontzettend populair en de menschen stonden uren te wachten om haar te kunnen zien wanneer zij was opgetreden. Ze had dozijnen vereerders en zelfs koningen ^chttt'ii het een eer, zich tot haar vrienden te mogen rekenen. Op het eind van haar leven raakte zij echter in' het vergeetboek, zooals men dit noemt, en ze blijkt in de grootste armoede te zijn gestorven. Sommigen zeggen zelfs, dat zij nog bloemen heeft verkocht langs de straat. In ieder geval is het echter juist, dat zij op een armoedig zolderkamertje is gestorven en dat zij daar de laatste jaren de bitterste armoede heeft geleden." „Maar haar dagboek ?" vroeg Frangois, terwijl hij aan zijn klein, zwart snorretje plukte. „Dat dagboek, dat ze in de couranten het „Doeden-Dagboek" noemen — waarom heeft zij dat geschreven en aan wien heeft zij het nagelaten ?" „Dat is het juist, waar het om gaat en waar niemand een antwoord op weet," verklaarde lady Barnett. „Eva Malcolm is in zulke bitter-armoedige omstandigheden gestorven, dat het onmogelijk blijkt, hetgeen zij achterliet op te sporen. In de laatste jaren • van haar leven schijnt zij een dagboek te hebben gehouden, waarin zij de hevigste verwijten richtte tot haar vroegere vereerders en weldoeners. Ze verklaarde, dat die vrienden haar vergeten hadden en haar zelfs den geringsten steun hadden geweigerd.

©MS PyillLi=IHl©EOi Rang-schik zeventien lucifers als hieronder is aangegeven, zoodat g-e zes vierhoeken krijgU De vraag is dan, of ge kans ziet vijf lucifers te verwijderen op zoo'n wijze, dat ge slechts drie vierhoeken overhoudt.

* 9

•

*

■

4

■

Hieronder vindt U de oplossing van het geldstukken-figuur uit No. 593.

A o

o'

I

>o

/V\

o

• .

Onder hen, die ons een goede oplossing zenden voor 1 September, verloten we een prijs van f. 2.50, benevens drie aardige troostprijzen. Men gelieve te adresseeren: Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden en op de envelop of briefkaart duidelijk te vermelden: Ons Puzzle-hoekje No. 3%. Men kan het antwoord op deze puzzle desgewenscht tegelijk inzenden met dat '>£*

op onze Wekelijksche Vraag, doch men gelieve in dit geval beide oplossingen op een apart velletje papier te schrijven en beide van volledigen naam en adres te voorzien.

v -

i

"^

I o

De hoofdprijs viel na loting ten deel aan den heer L. Elfering te Hillegersberg. Een troostprijs ontvingen: de heer M. de Melverda te Den Haag; mejuffrouw E. van Brinkhoven te A'dam en de heer J. G. de Oude te R'dam. - 6 -

Natuurlijk was de arme zichzelf niet meer door ziekte en gebrek. Haar vrienden zouden haar zeker hebben geholpen, indien zij hadden geweten, waar zij zich ophield. Haar heftige beschuldigingen zijn dan ook van allen grond ontbloot, maar dit heeft niet belet, dat zij de verschrikkelijkste gevolgen hebben gehad. Haar dagboek is op de een of andere wijze in het bezit gekomen van iemand, die haar wreken wil en die nog krankzinniger is dan zijzelf was." Edouard Frangois knikte vlug. „Ik heb er iets over in de couranten gelezen," zei hij. „Iemand heeft al twee personen gedood, die zoogenaamd geweigerd zouden hebben Eva Malcolm te helpen, is het niet?" Lady Barnett nipte aan haar wijn en wierp een blik op haar zwijgende gasten. „Ja, reeds twee zeer achtenswaardige, bekende personen zijn door dezen onbekenden gek in drie maanden tijds vermoord. Dr. Amadour, een keurige oude heer en een bekend philantroop, werd dood in zijn studeerkamer gevonden met een schot in zijn rug. Naast hem lag een pagina, welke uit Eva Malcolms dagboek was gescheurd, een pagina, waarop zij hem op de heftigste wijze beschuldigde haar in haar armoede niet te hebben willen helpen en haar aan heur lot te hebben overgelaten. Alsof dr. Amadour ooit geweigerd zou hebben iemand te helpen! En dan nog wel een vrouw, waarmee hij vroeger vriendschappelijk had omgegaan! Het was dan ook duidelijk, dat de beschuldiging, die Eva Malcolm tegen hem uitbracht, een bedenksel was van een ziekelijk brein. Hetzelfde is het geval met den moord op den ouden Isidore Green. Hij was jaren lang directeur van het Beaumont Theateren een buitengewoon beminnelijke en goede man. En toch werd hij op een kwaden dag in zijn tuin gevonden met een mes in zijn rug! Op zijn lijk lag eveneens een pagina uit het dagboek van Eva Malcolm en ook hij werd er van beschuldigd de zangeres den dood te hebben ingedreven door haar niet te helpen! Klaarblijkelijk heeft ook Green geruimen tijd voordat hij werd vermoord pagina's van het „Dooden-Dagboek" ontvangen. Ze zaten in een blanco envelop, en het adres was met een schrijfmachine geschreven." „En zijn er nog meer slachtoffers te verwachten?" vroeg Edouard Frangois. „Hebben andere menschen ook nog pagina's uit het dagboek ontvangen?" „Dat weet men niet," antwoordde de gastvrouw. „Dr. Amadour bijvoorbeeld heeft de pagina's die hij ontving, verscheurd, waarschijnlijk omdat hij meende, dat het een flauwe grap was van iemand, die een hekel aan hem had en hem bang wilde maken of zooiets. Zoo kunnen er natuurlijk nog meer zijn, die om de een of andere reden — bijvoorbeeld om hun verwanten niet ongerust te maken — niet willen weten, dat zij dergelijke zonderlinge dreigbrieven kregen. Eva Malcolm had 'eer veel vrienden en misschien heeft zij hen allemaal wel beschuldigd de

oorzaak van haar dood te zijn. Het is verschrikkelijk! Niemand weet, wie het volgende slachtoffer zal zijn." „Tot nu toe zijn er slechts twee personen vermoord," merkte een van de dames óp. „De politie denkt, dat Eva Malcolms dagboek in handen is gevallen van den een of anderen vereerder van haar, en dat die een soort vendetta heeft gezworen. Ze denkt, dat hij dit dagboek pas kort geleden in zijn bezit heeft gekregen, óf dat hij het reeds sinds den dood van de zangeres heeft, maar nu pas krankzinnig is geworden. Want alleen een krankzinnige kan een dergelijke overspannen schrijverij ernstig opnemen." „Misschien dat iemand, die werkelijk van haar gehouden heeft, in de meening kan zijn, dat zij de waarheid spreekt in haar dagboek?" waagde Edouard Frangois op te merken. „Niet als hij, toen hij het las, zijn verstand gebruikte," zei John Cunning. „De pagina's, welke in Greens bureau werden gevonden, waren absoluut door een krankzinnige geschreven, althans door iemand, die sterk overspannen was. Ze zijn onderzocht door experts op dit gebied en dezen waren eenparig van oordeel, dat de schrijfster krankzinnig was. De reputatie van de slachtoffers was boven iedere verdenking in zedelijk en moreel opzicht verheven en Eva Malcolm zou haar vrienden dan ook nimmer op een dergelijke grove wijze hebben beschuldigd, als haar geestvermogens niet gekrenkt waren geweest. Daarom moet óók de moordenaar krankzinnig zijn." „Natuurlijk!" riep lady Barnett uit. „Het gansche geval is verschrikkelijk tragisch. Wie zou het volgende slachtoffer zijn? Ik vrees wel eens voor sir James Gosling, die vanavond komt — hij kon niet op tijd voor het diner hier zijn. Hij is al twee en zeventig, maar hij was een van de beste vrienden van Eva Malcolm." — Het diner was afgeloopen en lady Barnett stond van tafel op, de dames uitnoodigend haar naar den salon te volgen. In de biljartkamer staken de beeren hun sigaren op en John Cunning keek nieuwsgierig om zich heen. Lady Barnett bezat een uitgelezen kring vrienden en de gasten waren stuk voor stuk min of meer beroemdheden op hun gebied. Daar, bij den schoorsteenmantel, stond bijvoorbeeld Dick Salvage, een dichter, wiens werk druk besproken werd en die geacht' werd een nieuwe periode in de literatuur in te luiden. Hij bekeek de wereld uit een paar diepliggende, droomerige oogen en sprak, behalve over zijn kunst, zelden een onnoodig woord. Niet ver van hem af stond Edouard Frangois en vertelde van zijn avonturen in Zuid-Amerika. Er had zich een groepje beeren om hem heen gevormd. Eén van hen was Saul Jerry, een nog betrekkelijk jonge man, die als zanger naam had gemaakt. Hij was afkomstig uit Australië en het was daarom, dat de couranten hem den bijnaam van den „Australische Caruso" hadden gegeven. Inderdaad had hij een stem, welke aan dezen overleden zan-

FOTOSTUDIE DOOR ONZEN MEDEWERKER GODFRIED DE GROOT.

ger deed denken en zonder twijfel werd er van hem verwacht, dat hij later op den avond zou zingen. Lady Barnett vroeg haar gasten niet zonder reden. Na eenigen tijd loste zich het groepje beeren om Edouard Frangois op en kwam Jerry naar Cunning toe. Hij had eenige bladen muziek in zijn hand en wendde zich met een glimlach tot den ander. „Ik zal vanavond wel wat moeten zingen," zei hij met een komischen grijns. „Ik ben gehuurd, net als de hulpkellners en de andere huurlingen Zou jij me misschien willen begeleiden Cunning? Ik ben bang, dat lady Bar nett het anders zal willen doen en.. Enfin, ik heb liever dat jij het doet Je begrijpt me ?" „Ik wil het met genoegen probeeren,' antwoordde Cunning, „ofschoon ik maar - 7 -

zelden begeleid. — Wat heb je daar? O, liederen van Brahms.... Een beetje lastig, hè?" Hij nam de muziek en sloeg de bladen vlug om. „Ik denk wel, dat ik het op mij mag nemen," zei hij toen. Jerry bedankte hem op overdreven wijze en spoedig waren de beide jongemannen in een gesprek over muziek verdiept. Cunnings stem klonk ernstig en diep; die van Jerry opgewonden en schril. Later, toen. zij zich bij de dames voegden, zong Jerry en speelde Cunning een heelen tijd achtereen. Toen kreeg de laatste er opeens genoeg van en hij wist op handige wijze uit den salon te verdwijnen om in een leege kamer aan den anderen kant van de gang een sigaret te gaan rooken. Juist had hij een tweede sigaret aan-

„Ik wilde je graag even spreken, Cunning," begon de oude heer. „Ik heb trouw je artikelen in de couranten gelezen en ik ben het volkomen met je eens. Het gaat er niet om den misdadiger te itraffen — we hebben deze methode reeds lang genoeg gevolgd zonder er iets mee te bereiken — maar we moeten de misdaad voorkomen." Hij zweeg en tipte de asch van zijn sigaar. „Ik stel bijzonder veel belang in het verijdelen van misdaden," vervolgde hij toen langzaam en op een geheel anderen toon. „Misschien be grijp je waarom, Cunning?" Hij keek den jongeman naast zich aan en opeens begreep deze wal hij bedoelde. „Allemachtig!" riep hij uit. „U was een vriend van Eva'Malcolm. U wordt toch niet ook bedrei..." „Ja," antwoordde sir James .grim mig. „Ik ben hfet eerstvolgende slacht offer." Hij haalde een envelop uit den bin nenzak van zijn bmoking en nam er een paar blaadjes papier uit. Ze waren gekreukeld en vergeeld en de eene kant van het papier verried duidelijk, dat ze uit een boek gescheurd waren. CunnLng MEYER HAMEL, zag direct, dat het pagina's waren uit wiens revue „Een geel bandje..." een enorm succes oogst. het Dooden-Dagboek. „Het arme mensch," mompelde de gestoken, toen een oude heer met grijze oude heer. „Ik heb in mijn jeugd veel haren en een gebogen houding, door van haar gehouden, maar zij mocht mij een kier van de deur keek en direct niet zoo bijzonder en we hebben elkaar daarop binnenkwam. toen uit het oog verloren. Ze was een „Bonsoir," zei hij opgewekt. „Cunsoort jeugdliefde van mij en jarenlang ning, niet? John Cunning? Ik dacht heb ik haar portret bewaard. Toen ik wel, dat je het was. Mijn naam is Gosling." trouwde, heb ik het echter verscheurd, omdat mijn vrouw zoo verschrikkelijk Hij ging naast Cunning zitten en jaloersch was. Cunning I Die ajrme Eva. vervolgde op zijn zelfde rappe manier Ik heb nooit 'durven denken, dat ze met korte zinnetjes: „Ik kon dien Dick het zóó arm had «n dat ze krankzinnig Salvage niet langer aanhooren. Ik houd zou sterven." niet van die dichters. Er komt geen Er heerschte een ougenblik volfatsoenlijk woord uit hun mond. Eerst' komen stilte in de kamer. De sigaar zei hij den heelen avond niets. Toen van den ouden man was uitgegaan; had een van de 'dames de onzalige hij wierp ze weg en zocht in zijn koker gedachte over zijn werk te beginnen naar een andere. Cunning keek naar de en daar had je hem, hoorl Hij hield papieren, die hij in zijn hand hield. zijn mond niet meer. En een onzin I" „Ze heeft me één keer om geld ge Met bevende vingers haalde de oude vraagd, Cunning," ging sir James voort. heer zijn sigarenkoker voor den dag .,Ze had me nouit haar adres gegeven en Cunning sloeg hem aandachtig gade. of me laten weten hoe slecht ze er Hoewel sir James Gosling twee en zeventig jaar was, zag men hem nog aan toe was Ze vroeg mij, haar geld duidelijk aan, dat hij in zijn jeugd bijte willen zenden, poste restante in een bekende badplaats. Ik schreef haar een zonder knap moest geweest zijn. Hij kort, hartelijk briefje, deed er het geld had iets vriendelijks in zijn gezicht, in dat zij vroeg en verzocht haar mij te dat iedereen direct voor hem innam. willen schrijven, indien ze nog meer ,,Het is mij een groot genoegen noodig had. Ik kreeg echter geen antkennis met u te maken, sir James," zei Cunning volkomen eerlijk woord. Later hoorde ik, dat mijn vrouw „Dank je voor het compliment, den brief had onderschept en dat die arme Eva nooit het geld heeft gejongen," zei de oude heer vriendelijk. kregen!" „En als het werkelijk waar is wat je zegt, dan ben ik blij voor jou, dat Hij zuchtte en legde zijn tweede je nog net op tijd komt. De volsigaar zenuwachtig op den aschbak. gende maand ben ik drie en zeventig, „Het leven is zonderling. Cunning. maar ik geloof niet, dat ik het beleven Een soort mengelmoes van tragiek en zal. — Doe de deur even dicht, wil humor. Mijn vrouw was altijd op iederje. Cunning?" een jaloersch en nu wilde zij wel, dat Een weinig verbaasd over de abruptzij den brief nooit had onderschept. heid van het verzoek, stond John op Ik hoorde nooit meer iets van Eva en en sloot de deur. Toen hij terugkeerde nu komt me daar als een lichtstraal bij om weer plaats te nemen, zag hij, helderen hemel die krankzinnige om dat sir James zijn stoel verschoven wraak te nemen over iets, wat alleen had, zoodat deze dichter bij dien van maar in de verbeelding van die arme Chnning stond. vrouw heeft bestaan! Een krankzinnige,

- 8 -

die door een andere krankzinnige, die reeds lang in haar graf rust, wordt opgezweept." Cunning knikte ernstig. „Het is verschrikkelijk," zei hij „Ik hoop, dat u uw voorzorgsmaatregelen hebt genomen, sir James?" De oude heer grijnsde. „Voorzorgsmaatregelen ? Ik r Mijn beste jongen, je kent me niet Daar ben ik niet toe in staat. Ik beu veel te verstrooid... ik verlies brillen en paraplu's en ik zou ooit vast de voorzorgsmaatregelen vergeten, als ik ze nam. Ik kan zelfs niet eens goed een sigaar aanhouden Ik stap in de ver keerde treinen, vergeet brieven te posten en op een keer stak ik een verkeerde speech af op een vergadering, waar ik eigenlijk niet eens had moeten verschijnen! Ik zou me nooit aan voorzorgsmaatregelen kunnen aanpassen. Bovendien trek ik mij dergelijke dingen niet erg aan. Ik ben bijna drie en zeventig en of ik nou nog een jaar langer of korter leef, kan me niet schelen Neen, de dood heeft geen verschrikking voor mij. Er zijn zelfs oogenblikken, waarop ik er naar verlang. Als men oud wordt, beste jongen, wordt men moe . . . Neen, voor mij is het niet erg. [UcTvolg op pagina 12) „GEEN GEVAL ZOO ERG ALS HET MIJNE" zegt een oude rheumatiek lijder. Nu 77 en flinker dan 20 jaar geleden! Zes jaar lang heb ik er over gedacht om dezen brief te schrijven. Het mag vreemd lijken, maar ik heb deze zes jaar steeds in de krant gekeken, of er ook één geval genoemd werd, dat zoo erg was als het mijne, maar ik heb er géén gezien! Ik had altijd last van zware hoofdpijn en leed aan rheumatiek, zoo erg als 't maar kon. Ik kon niet loopen zonder twee stokken; ik kon niet om de tafel loopen, zonder me daaraan vast te houden. Toen was ik nog geen vijftig. Nu zal ik bij leven en welzijn in Maart 77 worden. Ik heb meer dan 22 jaar lang Kruschen Salts gebruikt en geniet een uitstekende gezondheid, beter dan toen ik nog vijftig was. Ik heb geen spoor van rheumatiek, heb het al sedert jaren niet meer. Als dus iemand Kruschen Salts kan waardeeren ben ik het wel. Ik voel me niets ouder dan toen ik 50 was en ik kan zonder eenige moeite 6 K.M. per uur loopen." F. L. Geen middel kan rheumatiek blijvend genezen, tenzij het drie afzonderlijke functies verricht. Deze zijn: 1. oplossen der naaldscherpe urinezuur-kristallen, die de pijnen veroorzaken; 2. afscheiden van deze kristallen uit het lichaam; 3. voorkomen dat het urinezuur zich weer kan ophoopen. Een enkelvoudig zout heeft maar een enkelvoudige werking, en dat is niet voldoende. In Kruschen vindt U een combinatie van zes verschillende zouten. Twee dezer zouten zijn de meest werkzaime oplossers van urinezuur, die de medische wetenschap kent. Zij ronden spoedig de scherpe kanten af van de pijnlijke kristallen en veranderen deze in een onschadelijke oplossing. Andere zouten in Kruschen sporen de werking der nieren aan, en helpen deze om de opgeloste urinezuur-kristallen op natuurlijke wijze te verwijderen. Verder bevat Kruschen nog andere zouten, welke voorkomen, dat het voedsel in Uw organisme kan gaan gisten en zoodoende een verdere vorming van kwaadaardig urinezuur voorkomt. Hieruit ziet U dus de eenvoudige verklaring, waarom rheumatiek niet kan bestaan in een lichaam, dat regeMetig „de kleine, dagelijksche dosis" krijgt. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten è /0.90 en / 1.60 per flacon. Hollandsche verpakking waarborgt echtheid.

é?^

-y..^ %S»

■*ë'.

mi

roro Hvt-m.^**

^AAAA/bÜ-^ SIGAREN

Een

's Morgens,

bloemlezing van den geestigsten geïllustreerden humor uit de buitenlandsche tijdschriften.

's Middags, 's Avonds.

ChMjoohL Onlangs vond men in een collectebus, waarin geld voor een liefdadig doel werd opgehaald, een cheque, die niet onderteekend was. — De milde gever wenschte blijkbaar onbekend te blijven I „Als kleine jongens zich toegang verschaffen tot een boomgaard, nemen zij steeds alle mogelijke voorzorgsmaatregelen," vertelt ons iemand. — Dit is, helaas, niet het eenige wat zij nemen!

„Ja mijnheer, vijftig duizend gulden heb ik aan ; opvuedin? van mijn dochter besteed en nu trouwt kerel, die een dikke tweeduizend gulden >r jaa

„Nu, het is toch in ieder geval weer vier percent van Uw grid, nietwaar?" (London Opinion)

Mijnheer Spaargraag (als men hem een reddingsboei wil toewerpen): „Kost dat wat?" (Het Weekblad)

Twee duizend duiven, die men in Juli te Thurso heeft losgelaten, zijn nog steeds niet naar hun eigenaars teruggekeerd. — De eenige verklaring is, dat zij zijn aangetast door de kampeer-ziekte. In een variété treedt op het oogenblik een man op, die zich door het publiek laat schoppen, knijpen, stompen en op aHe mogelijke manieren mishandelen, zonder dat hü er blijkbaar aandacht aan schenkt. — Éen aardige bijverdienste voor de voetbalscheidsrechters in den slappen tijdl „De jongeman, die bij het krieken van den dag opstaat om de aangebedene zijns harten een aubade te brengen, is een regelrechte dwaas," verklaart een romancier. — Hij behoorde te weten, dat zij het eerste uur tóch niet thuis is. Dezer dagen heeft iemand zonder tusschenpoozen 300 maal zijn romp tot aan de teenen gebogen, zonder de knieën krom te houden. — En toen ontdekte hij, dat het boordenknoopje in den omgeslagen zoom van zijn pantalon zatl

Vrouw (tot echtgenoot, die de flesch aan den mond had g-ezet): „Schei in's hemelsnaam uit met dat slurpen, Johan!" (Tit-Rits)

Een natuurkundige beweert, dat men een wesp gemakkelijk kan bedriegen, daar de oogen van het dier niet verder dan enkele centimeters voor zich uit kunnen zien. — Maar het is ook niet die kant van het insect, die ons zorgen baart!

Draagt alleen Echte Zijde

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM

Daarmee verbindt gij de uiting van goeden smaak aan de ware luxe, wat ten slotte ook het meest economische is.

BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAMM A'S

.. Vroomee o&n disiiincfle dragen Echfe Zijde" - 10

.^^_^^_

Het meisje (in het donker van den bioscoop het oor grijpend van den heer, die voor haar zit): „O, hier is een aschbakje, GeorgeI" {The Passing Show) - 11 —

„Waarom heeft een olifant eigenlijk een slurf?" „Sufferd I Als hij geen slurf had, hoe zou je hem dan moeten onderscheiden van een paard?'

(Hel Weekblad)

_,

_--_ ———^^———————_

(VervoJQ van pa&na 3] Als die kranzinnige het per se wil, dan moet hij me maar hebben." ..Maar..." begon'John, doch de ander viel hem in de rede. ,,En hij zal me hebben óók," zei sir James beslist. „Hij is krankzinnig en knap, en geen gewoon misdadiger. Daarom staat de politie machteloos tegenover hem. Jfe weet, welke de methoden van de politie zijn. Zij kan alleen de gewone misdadigers arrestecren. Ze kent hen allemaal, weet hun manier van werken. Is er een misdaad gebeurd, dan moet de gewone misdadiger rekening en verantwoording komen afleggen. Natuurlijk hapert er iets aan zijn alibi; zijn vrouw en kinderen worden aan het praten gebracht en hij loopt er in. Maar een dergelijke methode kun je niet toepassen op den moordenaar van het Dooden-Dagboek. Die is geen ge wone misdadiger; is geen bekende van de politie en ze kunnen zijn vrouwen kinderen — als hij ze eens heeft niet uithonrenl Er is in zijn geval geen motief en geen spoor. De politie krijgt hem nooit te pakken." „Maar als de politif eens gewaar schuwd was5'" vroeg Cunning. ,,Indien u haar eens direct die dagboekbladen liet zien . . ." De oude heer srhudde koppig zijn hoofd. „Heb toch geen vertrouwen in de politic, jongen," zei hij. „Je weet toch nog beter dan ik, hoc die werkt I Bovendien wil ik niet, dat er over mij gesproken wordt! Ik vertel je dit alles dan ook strikt in vertrouwen, Cunning, En ik wil je een dienst vragen, jongen!" Zijn toon was weer geheel veranderd en zijn stem klonk nog veel ernstiger dan daareven. „Ik zou wel graag willen, dat jij je met dit geval bemoeide," zei hij. ,,Ik zou graag willen, dat jij maakte, dat die krankzinnige niet nog meer mis daden kon begaan. En in het bijzonder wilde ik graag, dat je mijn vrouw beschermde." Een oogenblik vroeg Cunning zich

af, of hij den ouden man wel goed had verstaan. „Uw vrouw?" vroeg hij. „Wilt u dan zeggen, dat uw vrouw ook bedreigd wordt ?" Sir James knikte. „Eva Malcolm haatte mijn vrouw meer dan iemand anders ter wereld I Waarschijnlijk heeft zij er later spijt van gehad, dat zij mij niet heeft willen hebben, en is dat pas tot haar doorgedrongen toen ik trouwde. Anders zou ik tenminste niet weten, waarom zij mijn vrouw kon haten, want ze hebben elkaar nimmer gezien of gesproken. Maar in ieder geval heeft mijn vrouw pagina's uit het dagboek gekregen, welke gewoonweg verschrikkelijk zijn om te lezen! Het is zuiver het werk van een krankzinnige, doch Eva Malcolm geeft mijn vrouw bijna uitsluitend de schuld van haar ongelukkig einde. Natuurtijk zon der eenige reden, maar ja . mijn' vrouw trekt het zich aan en ze is er totaal van overstuur! Ik heb haar naar een sanatorium moeten laten brengen. Die moordenaar heeft zich nogal beslist uitgesproken ook. Hij zegt, dat hij eerst mij en dan binnen een week mijn vrouw zal dooden. Hij stuurde een getypt briefje, waarin hij zijn voornemen zonder omwegen aankondigde " Sir James zweeg even en vervolgde toen: „Zooals ik al zei, kan het mij persoonlijk niets schelen, maar ik heb te doen met mijn vrouw. De zusters bewaken haar dag en nacht en in de omgeving van het sanatorium wordt geregeld gesurveilleerd door drie detectives, die ieder verdacht individu kun nen aanhouden. Maar die kerel is zoo verduveld handig. Ik heb daarom geen vertrouwen in de gewone politie en in de gewone politiemethoden. Zou jij mijn vrouw niet willen beschermen ?" Er was iets aan den ouden man, dat Cunning tot diep in zijn ziel ontroerde. „Goed," zei hij laAgzaam, .,ik wil het probieren, sir James, en ik beloof u, dat ik al mijn best zal doen, om dien krankzinnige onschadelijk te

^ van Huid en Voeten

•

en Doorzitten bij Wielrijden. Zonnebrand en Smetten, verzach'en geneest men met

PUROL Doos 30-60 en 90 et. Tube 80 ( Bi; Apoth CD Drogisten

R. O. te DEN HAAG. Rolverdeeling van films vermelden wij in deze rubriek nieé. Wende U £o* de Meéro-GoldwynMayer-Film. Damrak 49. Amsterdam. Schrijf ons daarna welige foio LI wenschf fe ontvangen. 5. K. £è DEN HAAG. KaÉhe van Nagv is gescheiden. Haar adres is Winklersérasse 1. Berlijn. B. Z. £e MIDDELBURG. Hef adres van Else Elster is Traunsteinerstr. 10, Berlijn' Andre Pilot woont Königallee 3, Berlijn. G. d. B. te VENLO. Hierbij de gevraagde adressen. Aribert v. Hog, Humboldstrasse 15, Berlijn. Charlotte Susa, Augsburgerstrasse 64. Berlijn. Gretl Tbeimer. Waitzstrasse 22, Berlijn. 5. G. te ROTTERDAM. Het beste is. dat U Ramon Novarro zelf schrijft, om een foto met handteekening. Zijn adres is MetroGoldwyn-Mayer Studios. Culver-City, Californië. Niet vergeten drie antwoord, coupons tn te sluiten I

De in ons blad van 8 Augustus 11. geplaatste foto van den kunstschilder Gerard van Vliet in zijn atelier, werd vervaardigd door bet foto-atelier Jacobs te Amsterdam

V<߀<ßiß1liiehiriie sllaimke dame I In de badplaats, JO/7 1937. Ik kan U tot mijn groote vreugde mededee/en, dat de door mij gebruikte FaciJPastilles een schitterend resultaat gegeven hebben. Na het gebruik van 2 buizen van deze pastilles, heb ik 70 Kg aan gewicht verloren en ik voel mij nu veel beter in staat ten voile van mijn vacantie hier te genieten. Toch laat ik mij het uitstekende eten in het Pension goed smaken. Zend mij s.v.p. nog een buis, ik wil zorgen, dat mijn eewichl niet weer toeneemt. O.D

Wsisir®^) Ihiiuiri) sft©m w©^ vsïsftfj©ll©gjdl. Egon von Jordan, die een v.oomarne rol vervult in de groote Duitsche toonfilm-revue der M, G. M. „Wij schakelen om op Hollywoocf", laat zijn bekoorlijke vrouwelijke co'lega Jnan Marsh een van de kolossale wasplaten zien. waarop het geluid voor deze film werd vastgelegd.

- 12 -

Bovenstaande is slechts een van de duizenden brieven, die bewijzen, dat F a c i I slank maakt zonder dieet, zonder moeite of het geringste gevaar voor de gezondheid. Fa ei I-Pastilles zijn verkrijgbaar in apotheken en drogisterijen a f 3.— per buis van 100 pastilles voor een vermageringskuur van 3 weken. Gebruiksaanwijzing, tabel van normaal gewicht en referenties van personen, die door Facil slank zijn geworden, zijn «on iedere buis toegevoegd.

^HHB

maken. Nu we vooraf gewaarschuwd zijn, kan dit niet zoo moeilijk zijm." Sir James stond op en reikte den jongeman de hand. „Je bent een uitstekende kerel, Cunning," zei hij. „Indien iemand dien vent onschadelijk kan maken, ben jij het, maar toch geloof ik niet, dat het je gemakkelijk zal vallen. In ieder geval ben ik je echter dankbaar, dat je het probeeren wilt. Nu moet ik weg en even een vriendelijk woordje met mijn gastvrouw wisselen. Ze zal wel boos op mij zijn, omdat ik zoo lang ben weg gebleven." Cunning drukte de tengere, witte hand vriendelijk. „Pas op uzelf," zei hij ernstig. „Ik zal morgen direct maatregelen nemen, dat u behoorlijk beschermd wordt. Wees in ieder geval op uw hoede tegenover vreemden en sluit de deur van uw slaapkamer vannacht." De oude man glimlachte. „Ik zal vragen of Morpheus mij beschermt," zei hij. Onopgemerkt keerden de beide beeren in den salon terug. Sir James begaf zich direct naar zijn gastvrouw en Cunning bleef even bij de deur staan kijken naar Saul Jerry, die zoo uitgelaten was als een schooljongen en een kunstje probeerde te doen met twee stoelen, dat telkens, bijna ten koste van de stoelen, mislukte. Even later merkte Cunning, dat sir James in gesprek was geraakt met Edouard Frangois. Ze spraken over Brazilië en de Franschman bood aan, den ander een boek over dat land te leenen. Langzamerhand verlieten de aanwezigen den salon om zich naar hun kamers te begeven. De dames hadden zich blijkbaar reeds te ruste gezegd. Een spontane opwelling gehoorzamend, begaf Cunning zich naar de slaapkamer van sir James. Deze had een van de mooiste kamers van het huis en hij keek ten zeerste verbaasd, toen hij de deur voor John Cunning opende. „O, ben jij het?" riep hij. „Wat is er, jongen? Ik wilde me juist gaan ontkleeden." ,,U moet uw deur sluiten," zei Cunning, de kamer van den ouden heer binnengaand. „Hebt u geen bediende meegebracht ?" „Neen. De kwestie is, dat mijn butler een handige, flinke kerel is, en dat ik hem naar Cranbridge heb gestuurd, om een oogje te houden op de detectives, die mijn vrouw bewaken. Je ziet, dat ik voor mijn vrouw dus wèl voorzorgsmaatregelen heb genomen. Cunning," lachte hij. Maar de jongeman had deze laatste woorden niet .verstaan, want hij was druk bezig zich te overtuigen, dat de ramen goed gesloten waren en dat zich geen vreemde op de slaapkamer bevond.

IN DE VALLEIEN DE R FRANSCHE ALPEN tijdens het maken der buitenopnamen voor de Paramount film ..Het Concert".

„U moet op uw hoede zijn. sir Ja mes," zei hij. „Denk er aan. dat uw leven wordt bedreigd, zelfs in dit huis. Deze kamer lijkt me wel veilig, maar u moet toch uw deur sluiten en den grendel er opdoen." Hij zei deze laatste woorden, terwijl hij naar de deur keek en zag. dat er vlak bij den knop een zware koperen grendel zat. „Goed hoor, jongen," zei de oude heer opgewekt. „Ik lees echter altijd een uurtje voordat ik ga slapen en Francois zou mij een boek brengen over Brazilië. Direct als hij weg is, zal ik de deur sluiten en den grendel er opdoen. Goeden nacht, jongen Dank je wel." Met deze verzekering diende Cunning tevreden te zijn. Hij ging naar boven, naar zijn eigen kamer, maar het duurde geruimen tijd eer hij den slaap kon vatten Het was zeer onwaarschijnlijk, dat sir James reeds dien nacht iets overkomen zou en den volgenden dag zou Cun ning zorgen, dat de verstrooide oude heer behoorlijk werd bewaakt Toch lag hij een uur lang wakker op zijn bed, hadenkend, wie sir James zou kunnen willen vermoorden. De Franschman zou een boek naar zijn kamer brengen, maar deze kon de moordenaar niet zijn, want hij was in Brazilië geweest, toen de moorden van het Dooden Dagboekwerden bedreven. De ramen van Sir James' slaap kamer waren goed gesloten: niemand kon, behalve door de deur, de kamer betreden en de deur zou aan den bin nenkant secuur gesloten zijn. Met deze geruststellende gedachte viel Cunning eindelijk in slaap. Het was al over negenen en dus tamelijk laat toen hij den volgenden morgen beneden kwam om te ontbijten De meeste gasten waren reed« vertrok ken om te tennissen of te visschen, maar lady Barnett zelf was nog aan de ontbijttafel en wel in gezelsrhap van Francois, Jerry en Salvage en een

paar

van

de

oudere

— 13 —

mrs

Cunning maakte zijn excuses omdat hij zoo laat was, maar lady Barnett glimlachte en zei: „U bent nog niet de laatste, mr. Cunning. Sir James is nog niet eens op. ofschoon hij anders altijd heel vroeg beneden is." Een van de bedienden kwam op dit oogenblik in de kamer en de man waagde het op te merken: „Ik heb juist aan de deur van Sir James' kämer geklopt, tn' lady. Ik heb hard geklopt, maar ik kreeg geen antwoord. Ik zag dat hij zijn scheerwater nog niet naar binnen had gehaald en dat het koud «ns geworden." Lady Barnett keek den man verbaasd aan en wendde zich toen tot haar gasten „Dat is zonderling." zei ze daarop ..Heb je luid geklopt3" De man knikte. „Heb je geprobeerd naar binnen te gaan?" vroeg Jerry snel. „Neen, mijnheer," antwoordde de huiskner ht „Ik heb alleen maar getikt." „Dat is zonderling. herhaalde lady Barnett weer, en er klonk duidelijk angst in haar stem. Plotseling werd ierlereen door een akelig voorgevoel overvallen, en een der dames bracht het onder woorden. „Sir James was een vriend van Eva Malcolm. Als hij eens . . " De beeren waren nu allemaal opgestaan, Jerry had zijn stoel met een ruk achteruit geduwd. „Ik zal eens gaan kijken," riep hij uit en eer iemand iets had kunnen zeggen, was hij de kamer al uit en «neide de trap op. Cunning en Fran cois waren op nog geen meter afstand achter hen. Salvage en de dames vnlg den hen bijna onmiddellijk. Vijf seconden later stond Jerry hevig aan den knop van de deur van sir lames' slaapkamer te rammelen en riep ""> hard hij kon: Sir I imes! Sir Jamesf'

*m®mm'

M^HW

^^

EXTRA TIJDINQ

fifri

Opèevoeid dooi de Roninhlüke Vereeniéiné Het Nederlandsch Tooneel Directie: LOUIS SÄALBORN en DIRK VER5EEK

„Mammie, zwarte kippen zijn knapper dan witte, hè ?" „Hoezoo, vent ?" „Omdat de zwarte kippen witte eieren kunnen leggen en de witte kippen geen zwarte."

MIJN NEEF JANSSEN wandelde langs het strand. ,,Wat een prachtige zonsondergang, hè," zei een kennis tegen hem. ,,De zon daalt steeds lager en lager." „Laat maar stil dalen," zei mijn neef. ,Ik heb er geen aandeelen in !" Chef: ..Waar was je gisteren?" Klerk : ,,Ik was ziek." Chef: ,,Heb je een attest van den dokter ?" Klerk: ,,Nee — ik was werkelijk ziek." „Mammie, pappa is niet zoo rijk als wij, hè?" „Waarom denk je dat ?" „Hij heeft niet zulke mooie kleeren en hij moet werken, terwijl wij in den auto uitgaan !"

WILLEM HUNSCHE, DOM DE GRUYTER EN JOHAN FIOLET

In den Holhindschen Schouwburg £e Am« sterdam beleefde „Exira Tijding", een moderne »a£yre in 3 bedrijven door Ben Heché en Charles Mac Aréhur, zijn Nederlandscbe première. He£ is een eigenaardig, Amerikaansch £ooneels£uk en men moei zijn Europeeacbe begrippen om£ren£ he£ kranéenbedrijf wel eersé geheel en al van zich afzetten, vóórdaé men „Exéra Tijding" weet te waardeeren. Hoewel we er dan foch nog vas£ van overtuigd blijven, daé Hearst tegen zijn Journalisten andere uitdrukkingen zal gebruiken dan Walter Burns in het tooneelstuk tegen Hildy Johnson bezigt. En ik weef zeker, dat, als mijn hoofdredacteur mij op zou dragen, een moordenaar in mijn lessenaar te verbergen, ik een ander baantje zou zoeken. Maar de journalisten in Chicago schijnen van ander hout gesneden te -zijn. In het eerste bedrijf van „Extra Tijding" zien we een troepje verslaggevers heel genoeglijk een spelletje poker spelen in de perskamer van het Criminal Courts Building te Chicago. En »hoewel er heftig gezwetst werd, moet ik constateeren, dat er mooie kaarten uitkwamen. De carré's en full hands waren maar niet van de lucht. Het troepje

„Heb je een horloge ?"

,.Ja."

„Hoeveel kostte het?" „Ik kon niet naar den prijs vragen, want er was niemand in den winkel, toen ik het meenam."

IN DE PERSKAMER persmuskieten wachtte op de terechtstelling van Earl Williams, een man, die bij een achtervolging een neger-agent morsdood schoot. De beeren journalisten zijn verontwaardigd, omdat Sheriff Hartman er niet toe te bewegen is, den man om vijf uur inplaats van om zeven uur op te hangen, zoodat zij thans het verhaal van de terechtstelling niet in hun ochtendblad kunnen brengen. Midden in den nacht stormt Hildy Johnson, de verslaggever van „Herald-Examiner", de perskamer binnen en deelt zijn collega's mede, dat hij de krant gaaf verlaten om in New-York in het reclamebedrijf te gaan. Terloops zal hij zich nog met Peggy Grant, een allerliefst meisje, In den echf laten verbinden. Maar hij wikt en de boef Earl Williams beschikt. Deze weef namelijk op hef laatste moment te ontsnappen en terwijl de kogels van de machinegeweren genoeglijk de perskamer doorzeven, geeft Hildy voorloopig den brui aan zijn reclamebaantje alsook aan zijn echtvereeniging en gaat op zoek naar sensationeele kopij voor zijn krant. Nu moet ik werkelijk zeggen, dat de schrijvers van hef tooneelstuk Ben Hecht en Charles Mac Arthur er voor gezorgd hebben, dat het Hildy niet aan interessante kopij ontbreekt. Nietwaar, het gebeurt zelfs in de Nieuwe Wereld niet alle dagen, dat een moordenaar (hij is infusschen een dubbele moordenaar geworden, want bij zijn ontsnapping heeft hij nog eventjes een professor neergelegd; och ja, niet iedereen heeft eerbied voor de wetenschap) letterlijk voor de voeten van een journalist wordt geworpen. Gelukkig is deze moordenaar de acteur Joban Sternheim en past hij precies in hef cylinder-bureau in de perskamer. Hoe het stuk had moeten loopen, als de moordenaar groot en dik geweest was, weet ik werkelijk niet. Maar hoe hef nu verder met Hildy, Peggy en Earl afloopt wil ik U toch niet verraden. Daarvoor in de plaats raad ik U aan, als U een avond van spanning wilt beleven, dit tooneelstuk te gaan zien. De twintig medewerkenden speelden allen goed, en de regie van Johan de Meester gaf het Amerikaansche rhythme voortreffelijk weer. E. W.

Professor in de botanie : „Ik heb een nieuwe plant gevonden en moet haar een naam geven." Vrouw : „Noem haaf dan „Rglomz"." Professor : , .Waarom ?'' Vrouw: „Omdat mijn kruiswoordraadsel dan goed uitkomt." Handelsreiziger : „De idee der eeuwigheid is zoo oneindig, dat het menschelijke brein ze niet omvatten kan." Vriend: ,,Wat zeg je? Heb je wel eens de termijnen betaald van een piano, die je op afbetaling hadt gekocht?" Mevrouw : „Alweer een bord gebroken ! Hoe heb je dat nu in 's hemelsnaam weer gedaan ? ' Dienstbode: „Echt, mevrouw, ik hèb het niet gebroken ! Het was heel, toen het uit mijn handen viel!"

ONZE WEKELIJKSCHE PRIJSVRAAG Vraag honderd vier en dertig. Wie is de componist van het Fransche volkslied ? Antwoorden op bovenstaande vraag gelieve men vóór 9 Sept. (abonné's in overzeesche gewesten vóór 10 October) in t€ zenden op een briefkaart, waarop duidelijk staat vermeld : Vraag honderd vier en dertig, aan ons adres : Redactie Het Weekblad, Galgewater 22, Leiden. Onder de inzenders van juiste antwoorden verloten wij een prijs van /2.50 en vijf aardige troostprijzen.

JULES VERSTRAETE _ JOHAN DE MEESTER 14 -

~V*M.OC^/

Een bezoeker van een klein, rondreizend circus vond twee van de jongste artisten, badend in tranen. „Wat scheelt er aan ?" vroeg hij den jongens vriendelijk. ,,De olifant is dood," snikten zij. „Hielden jullie dan zooveel van het groote dier ?" vroeg de bezoeker, geroerd door zooveel aanhankelijkheid. „O nee, dat niet," zeiden de twee eendrachtig, „maar de baas heeft gezegd, dat wij zijn graf moesten graven !" Hij had eindelijk den moed gehad, haar te kussen en zij vonden het beiden heel plezierig. Na ruim een uur zei hij : „lederen keer, dat ik je een kus geef, voel ik mij een beter mensch worden." „Ja maar." antwoordde zij. „je hoeft niet te probeeren om in één avond volmaakt te worden I" Verstrooide professor (naar zijn haarborstel kijkend in plaats van in den spiegel) : „Allemachtig, ik mag mij wel eens scheren !" „Marie, wat is dat voor een herrie in de keuken ?" „Wel — eh — mijnheer — het spijt mij — maar de agent probeerde mij te zoenen." „O zoo, is het dat ? Nu begrijo ik het. En daar heb jij je zeker tegen verzet ?" „Eh —nee, mijnheer. De brievenbesteller." Jantje was op een partijtje bij zijn vriendje. Toen de gastvrouw hem voor de tweede maal een stuk cake aanbood, bedankte hij hoffelijk. „Maar Jantje," zei de vriendelijke dame, „heb je last van een slechten eetlust ?" „Nee," antwoordde Jantje, „maar ik hob last van beleefdheid !" Zij: „Spreek je nooit over liefde ?" Htj (tactvol) : „Eh — ja zeker! Lief werrtje, vind )e niet?"

MENSCHEN

ACHTER.

TRALIES

«A/ FELLB AANKLACHT TEGEN H£TAMBOIKAANSeN£ GEVANG£N/SW£ZEN.

- 15 _-

;

100% D0IT5GHSPREKEND

„Je opstel het is precies Wat moet ik „Dat het mijnheer."

is uitstekend. Piet, maar hetzelfde als dat van Arie. daaruit opmaken?" zijne ook uitstekend is,

Een buiten wonend heer liet een collega, die voor het eerst bij hem op bezoek was, zijn huis en tuin zien. Bij de achterdeur stond een reusachtig hondenhok. „Aha!" zei de gast. „Je hebt zeker een flinken, pootigen waakhond ? Nu, dat mag je hier ook wel hebben. Waar is het dier ?" „Ik heb geen hond," was het antwoord. „Maar mijn hemel, waar heb je dat hondenhok dan voor?" „Als ik om half elf niet thuis ben, grendelt mijn vrouw alle deuren !"

Zuster: „Heusch, Henri, je moet werkelijk één dans met juffrouw Elly doen !' Broer: „Ja, dat zal ik ook wpl. Maar ik wacht tot er een droomerige wals komt ; dan heb ik een voorwendsel om mijn oogen dicht te houden."

Politie-agent (opgeroepen als getuige) : „Hij was aan het vechten met zijn vrouw. Edelachtbare, toen ik hem arresteerde, en —" Verdachte : „Toen u mij redde, zou ik willen zeggen, als u het mij niet kwalijk neemt."

DE OPLOSSING Vraag honderd dertig. Het verschil tusschen een sound-film en een talkie is : Een sound-film is een geluids- of klankfilm. Een talkie is een sprekendefilm. Den hoofdprijs verwierf ditmaal mej. M. E. J. Eibers te Rotterdam. Een troostprijs ontvingen de heer N. L. Segaar te Leiden ; de heer J. Keilman te Den Haag ; de heer F. Mahlerwein te Nijmegen ; de heer CL. Winkelman te Zwijndrecht; de heer J. A. Schenk te Rotterdam. Van onze abonné's in overzeesche gewesten verwierf mej. Saly Sastradikaria te Bandoeng een prijs van / 2.50 ; de heer The Béng Gwan te Poerwakarta en mevr. L. Jürgens—de Boer te Mamoedjoe wonnen een troostprijs.

^-

kippy is het zoontje van den taling voor zijn gebroken ruit. Nu zijn Voorzitter van de Gezondheidsze evenver van huis. Hoe nu aan geld commissie, Dr. Skinner-. Hij is een te komen ? echte, vroolijke rakker, vol kattekwaad Skippy neemt een citroen weg, doch en ondeugende streken, doch buitengede opbrengst van den limonadeverwoon eerlijk en onzelfzuchtig tegenover koop is nul. Daarna geven ze een zijn vriendjes. Hoewel Skippy aan het voorstelling. Entree één cent. Van hoofd staat van de Rebellenclub in Eloise krijgen ze een dollar, op voor„Shantytown", een der armste achterwaarde, dat ze haar gedichten mag voorbuurten van de stad, duldt hij twee dragen, waarvoor ze door het ondank,,nette" kinderen uit zijn eigen wijk bare publiek met rotte tomaten beom zich heen: Eloise, een meisje, en kogeld wordt. De recette van de voorSidney, een verwenden klikspaan, die stelling is $ 2.70. Nu komen ze nog Skippy's kwajongensstreken trouw overdertig cents te kort. Skippy en Sooky brieft aan zijn ouders. willen den hondenvanger de $ 2.70 geven Skippy's ouders hebben hem ver op afbetaling, doch deze heeft Penny boden over den spoordijk naar de achreeds afgemaakt. terbuurt te gaan. Daarom kruipt Skippy Skippy treurt even hard om Penny's onder den spoordijk door. Zijn beste dood als Sooky. Hij wil niet eten en vriendje is Sooky, een klein schooiergaat naar bed, waar hij in tranen uittje. Sooky heeft een hond, Penny, waarbarst. Onder snikken verwijt hij zijn aan hij zeer gehecht is. Op een dag vader, dat deze de woningen in de willen zij probeeren of Penny kan apachterbuurt heeft laten afkeuren, zoodat porteeren. De zoon van den hondenSooky nu verhuizen moet, en dat zijn vanger, een akelige treiter van een vader eigenlijk de schuld van Penny's jongen, breekt daarbij de voorruit van dood is, omdat hij hem geen drie dollar zijn vaders wagen. Hij geeft Sooky uit zijn spaarpot wilde laten halen. de schuld, en om zich op den kleinen Dr. Skinner heeft medelijden met zijn jongen te wreken, vangt de hondenvan jongen en gaat naar de achterbuurt. gcr Penny. Hij koopt een rashond voor Sooky en Goede raad is duur. De hondenhaalt de commissie over, de woningen vanger eischt drie dollar voor een honte laten ontsmetten, zoodat zij niet ontdenpenning, en als de jongens hem het ruimd behoeven te worden. Skippy vindt geld niet binnen drie dagen brengen,den volgenden morgen een mooie wordt Penny doodgeschoten. Skippy benieuwe fiets voor de deur. Hij heeft er looft zijn vriendje het geld uit zijn echter heelemaal geen pleizier in, en spaarpot te halen, hoewel hij eigenlijk ruilt ze dadelijk voor Eloise's hond, een fiets wou koopen voor het gedien hij aan Sooky gaat brengen..Hij is spaarde geld. Zijn vader verbiedt hem teleurgesteld als hij ziet dat Sooky al het geld uit zijn spaarpot te halen, een hond heeft, doch Eloise's straaten zijn moeder verbiedt hem zelfs den hond valt bij de jongens veel meer in spaarpot aan te raken. Daarom neemt den smaak dan de deftige rashond van Skippy den spaarpot mee aan een touw. Dr. Skinner. Sooky vertelt hem, dat Sooky legt den spaarpot midden op zij niet uit hun woning gezet zullen den weg en na lang wachten wordt hij worden, en er gaat Skippy een licht stuk gereden door een vrachtauto. op als hij zijn vader met Sooky's moeOpgetogen wandelen ze met de drie der uit het huis ziet komen. Dan heeft dollar naar het asyl, doch de honhij weer vrede met zijn vader, vooral als denvanger accepteert het geld als bedie hem een nieuwe fiets belooft 1

r-

_

wmmm

—

téy : • • .

?

LL

z*'

/ §^ey ' • . . ' Zobert r0aPer , i&Py's'v*,, • • ' * AG%i r0SaiJ J

S(^Vaft|£er' • Enid^son H]

nA . Huil maar niet. Penny, we zullen wel maüen dat je hier uitkomt l^ä^Säg-. (Skippy en Sooky in het asyl) S^^ï^^

ÏJ£9

wil

«SOS«

iiir {JACKIE COOPER EN MI2ZIE GREEN t

U.

* .

PT

^ß

ÏSPI -1

t ^■""^sa^-i

■

IjACKIE COOPER EN MIZ2IE QREEI

Ze hebben hem doodgemaakt en dat is uw schuld,

;*;-*

r^-r—

*—

mmmmmm

—————

S^fPWl^^PÜ^^^^'

mmmmmmm

^

BEHOEDT UW ELEGANCE, UW CHARME. UW TOILET

ALS HET LEVEN EEN FIASCO WORDT THEODOR NEUHOF

Transpiratie is een, in het verborgene werkende, meedoogenlooze vijandin. Hoeveel kwaad heeft zij al niet gesticht: japonnen bedorven, charme in gevaar gebracht door een vernederenden geur. Gelukkig beschermt Odorono U door de transpiratie met haar geur en haar gevolgen, doeltreffend te voorkomen.

Een Dui'tsch avonturier, die koning van Corsika werd. De geschiedenis der menschheid, die in veel opzichten slechts een geschiedenis van vorsten en koningen is, bewaart de herinnering aan heel wat zonderlinge monarchen. Ze zouden bij tientallen zijn op te sommen ; doch hoe sterk zij ook in het boek der historie zijn vertegenwoordigd, en hoe vaak de uitingen hunner dwaasheden ook parallel loopen, het is zeer de vraag, of de wereld ooit een zonderlinger koning heeft aanschouwd dan Theodor Neuhof, een Duitsch avonturier, die er na heel wat wederwaardigheden in slaagde'een vorstenkroon te veroveren. Doch eigenlijk alleen maar om ze weer te verliezen en daarover de rest van zijn leven als een lijder aan grootheidswaanzin te piekeren. Theodor, baron von Neuhof, werd in 1668 te Metz geboren als zoon van een armen Westfaalschen edelman. Daar hij onder de protectie van de Hertogin van Orleans was grootgebracht, slaagde hij er later niet alleen in, onder de grooten der aarde als huns gelijke te verkeeren, maar hij nam bovendien ook hun allures aan. Dat wil zeggen : hij leidde hetzelfde verkwistende leven als velen hunner en speelde met lieden, die er zich geen zorgen over hoefden te maken wanneer zij op één avond eenige duizenden verloren. Ongelukkig voor Neuhof verloren zij echter nooit aan hem ; het gevolg was dan ook, dat hij nog heel jong was, toen hij Parijs wegens schulden moest verlaten. Hiermee nam zijn leven van avonturier een aanvang. Hij trad in dienst van Karel XII van Zweden, die hem naar Engeland zond om daar te werken voor den terugkeer van de Stuarts op den troon van Engeland. Neuhof slaagde er echter niet. in deze opdracht te vervullen ; hij verliet daarom den dienst van den Zweedschen koning en vertrok naar Spanje, waar hij in het huwelijk trad met een hofdame der koningin. Weldra bevond hij zich echter wegens schulden opnieuw in groote moeilijkheden en omdat hij aan zijn verplichtingen niet kon voldoen, zien we hem op een donkeren avond heimelijk en overhaast het Pyreneesche Schiereiland verlaten met medeneming van het juweelenkistje van zijn vrouw. We hooren dan eenigen tijd niets van hem, tot hij ongeveer een jaar later te Livorno, in Italië, voor schuld in de gijzeling wordt gesteld. Neuhof was er echter niet de man naar, om zich door een dergelijk incident te laten ontmoedigen. In 1732 heeft hij zich dan ook weer opgewerkt tot resident van den keizer van Oostenrijk, in welke hoedanigheid hij te Florence vertoefde. Het was daar, dat zijn aspiraties naar een koningskroon ontwaakten en zijn groote avontuur begon. De Corsikanen, die tot dan toe geregeerd waren geworden door den staat Genua, begonnen het vreemde juk beu te worden en beraamden plannen, het van zich af te werpen. De geruchten hiervan kwamen Neuhof ter oore en weldra had hij zich in verbinding gesteld met een aantal der meest vooraanstaande

Corsikaansche patriotten, die hij er van en daar kon Neuhof niet tegen op. Vier wist te overtuigen, dat hij de aangewezen jaar later deed hij wederom een poging man was om hen in hun vrijheidskrijg zich van den Corsikaanschen troon aan te voeren en hen later, wanneer ze meester te maken, maar ook dezen keer eenmaal vrij waren .... te regeeren. zonder eenig succes. Onmiddellijk probeerde hij verschilNeuhof zag er* nu voorgoed van af om lende Europeesche vorsten voor de zaak koning van Corsika te worden, maar zijn der Corsikanen te interesseeren ; de rechten op den troon wilde hij niet prijseenige echter, die er iets voor voelde was geven. Hij ging naar Londen, waar men de Dey van Tunis. Waarschijnlijk be- hem als een koning-in-ballingschap met kommerde deze zich al heel weinig om groote welwillendheid tegemoet trad. de patriottische gevoelens der eiland- Ongelukkig werkte hij zich echter opbewoners, maar hij zou voor zijn hulp nieuw in de schulden ; tevens doken in den vorm van geld en wapens bepaalde zijn oude crediteuren op en ,,met vervoorrechten ontvangen. Het ,,voor wat eende krachten" om zoo te zeggen werd hoort wat" in deze affaire was de belofte, hij voor den zoo veelsten keer van zijn dat hem het monopolie van den handel leven in de gijzeling gezet. Jaren en jaren op Corsika zou worden gegeven en de zuchtte Neuhof nu in een ellendige cel, toestemming op het eiland een vrijhaven arm en vernederd, maar toch met alle voor zijn roofschepen in te richten. kracht, die in hem was, zich als het ware Met een vierderangs oorlogsschip, ge- vastklampend aan zijn „koningschap". laden met wapens, zeilde Neuhof naar Zelfs in deze armzalige omstandigheden Corsika waar hij den I4en Maart van voerde hij een koninklijken staat. Hij het jaar 1736 onder groot enthousiasme zät in zijn cel op een troon onder een der bevolking aan land ging. Onmiddellijk verschoten en gescheurd baldakijn om werd de zelfstandigheid van het eiland de bezoekers te ontvangen, die den gegeproclameerd, en Neuhof door een al- vallen monarch wilden zien. gemeene volksvertegenwoordiging tot Verscheidene keeren trachtte hij zijn vorst uitgeroepen onder den naam van vrijheid te herkrijgen, waartoe hij zelfs Theodor den Eersten. Plechtig beloofde de plechtige belofte deed, zijn koninkrijk hij te zullen regeeren volgens de grond- Corsika aan zijn schuldeischers te zullen wet, die hij zélf had ontworpen. afstaan. Dezen vonden dit echter niet In den beginne ging alles uitstekend. voldoende waarborg en het was de De nieuwbakken koning wist zijn positie Engelsche letterkundige Horace Walpole, te verstevigen door mejt kwistige hand die er zich, met zijn lot begaan, voorallerlei ridderorden uit te deelen en door spande om den ongelukkige vrij te een eigen munt in omloop te brengen. krijgen. Hij deed een oproep in de Tevens won hij zijn eersten ,,oorlog", couranten waarboven dezelfde woorden waarbij hij Porto Vecchio op de Genuee- prijkten, die ook de Romeinsche keizer zen veroverde. Hierdoor wellicht over- Justinianus I had gebruikt wanneer deze moedig geworden, trachtte hij zich geld noodig had, namelijk: „Geef een meester te maken van Bastia, doch bij aalmoes voor Belisarius!" (Belisarius deze onderneming moest hij het onderspit was een beroemd veldheer, die in dienst delven, met het gevolg, dat de Corsikanen van keizer Justinianus verscheidene overhet vertrouwen in hun monarch verloren winningen behaalde en op zijn krijgsen hem dit onomwonden aan het ver- tochten talrijke schatten voor zijn land stand brachten. vergaarde). Nog geen jaar, nadat hij onder luide Eindelijk was er voldoende geld bijeen toejuichingen voet op Corsika had gezet, en werd Neuhof vrijgelaten. Hij was toen vluchtte hij in het holst van den nacht, echter een naar lichaam en ziel gebroken na zijn ,.macht" in handen van een regent- man. Het langdurige verblijf in zijn cel schap te hebben gelegd. Met de vaak had alle geestkracht in hem gedood geuite bedoeling nieuwe hulp voor de en niet lang daarna, den 11 en December Corsikaansche vrijheidszaak te zoeken, 1756, blies hij den laatsten adem uit. begon Neuhof opnieuw alle hoven van Op zijn graf leest men de veelzeggende Europa af te reizen. Hij werd echter woorden : „Het lot spaarde hem zijn nergens met buitengewone hartelijkheid lessen niet; het schonk hem een koninkontvangen ; de eenigen, die blij waren, rijk, maar onthield hem brood 1" dat zij hem zagen, waren zijn schuldeischers, die hem in Amsterdam deden arresteeren en in de, gevangenis werpen. Hierdoor werden echter eenige kooplieden, Een dokter werd ontboden bij een zeer die in Corsika een mogelijk winstobject deftige, aristocratische familie om den zagen, opmerkzaam op hem gemaakt, butler te onderzoeken, die ziek te bed met het gevolg, dat zij zijn schulden af- lag. Toen de dokter arriveerde, kwam hij kochten en hem de noodige hulpmiddelen tot de ontdekking, dat de man niets manverschaften om opnieuw te trachten keerde. „Kijk dokter, het zit zoo," zich meester te maken van den Corsifluisterde de butler. „Mevrouw is mij kaanschen troon. In 1738 verscheen hij nog drie maanden salaris schuldig en weer op de kust van het eiland; maar dezen nou ben ik van plan, mij ziek te houden, keer slaagde hij er niet eens in, een voet tot zij ze mij betaald heeft." aan land te zetten : de zaak der patriot„Een goed idee," antwoordde de dokten stond er al te slecht voor. De Genuee- ter. „Schuif een eindje op. Zij is mij ook zen hadden hulp van Frankrijk gekregen nog honderd gulden schuldig." — 18 -

Past lederen dag, onverschillig op welk oogenblik, en in geval van lichte transpiratie, de nieuwe zachte Odorono (kleurloos) toe. Indien U last hebt van bovenmatig transpireeren en ü zich wenscht te verzekeren van een langduriger werking, gebruikt dan, slechts tweemaal per week, vóór U naar bed gaat, de gewone Odorouo (robijnkleurig).

^3^ Moeder Dweept met Eau de Cologne Boldoot. Als Uw kinderen op een warmen zomerdag moe en transpireerend van het spelen thuis komen, verfrisch ze dan eens met Boldoot op een zakdoek. Of doe een scheut Boldoot in hun waschwater. Ge zult eens zien, hoe heerlijk ze dat vinden; en hoe de heilzame kracht van de heerlijk geurende Eau de Cologne hen verfrischt en verkwikt. Monopole Flacon Heele KropfUcon Halvp Kropflacon

Imperial»

Veritable

n. 3.20 - 2.30 • 1.30

n. 1.85 • 1.25 • 0.75

ODORONO Bij OVERTOLLIG

HAAR

De nieuwe ontharingscrème Odorono, een vervolmaakt product, aangenaam en gemakkelijk in het gebruik, die noch In de tube, noch op de huid verhardt, completeert de verzorging Uwer oksels.

Ook voor de Kinderen

alle firma's die toiletartikelen verkoopen ; (. 1.- — en I. 1,80.

Muurl 6 postzegels van 6 cent, met navolgende roupon, aan de Globe Trading Co., Singel 44, Amsterdam, voor het verkrijgen van monsters.

Oelleve mij mouten Odorono te doen toekomen, tegen Inwluellng van 6 poitlegela van 6 cent, hierbij iageeloien. Naam Adres . .

Voor sportKefhebbers

Eau de Cologne

geen beter blad dan

" "o

SPORT iN üiiHO PRIJS PER KWARTAAL F 3.- FRANCO PER POST Administratie: NOORDEINDE No. 10, LEIDEN

HIER HEEFT U EEN AFBEELDING VAN DE BEROEMDE

Godfried de Groot ^an ßuyhenstraat 2a Amsterdam Telef, 28474

99

INN02[A"-ARTIKELEN

SS— HET MELKDIÈET VOOR DE HUID 's Morgens en 's avonds ge bruikt voor het wasschen van het gezicht, zult U spoedig bemerlftn.

Specialiteit In TAoderne en >Mstiehe foto's nen >ie de vele reproducties van ons veih in „«et Weefeblad" Cinema a 'theater

-19-

dat Uw teint gezond. Uwe huid zacht, gaaf en stevig wordt en kleine huidaandoeningen verdwijnen

^^w^ü

ï

Een „avontuurlijke"

loopbaan

van een rusteloos mensch. A VONTUURLIJK ja, is de loop^jl baan van dezen schilder, die op ^/JL zéér jeugdigen leeftijd reeds zijn bestaan heeft gevormd, een bestaan waar änderen een heel menschenleven voor noodig zouden hebben om het te bereiken. Jack Hamel was twaalf jaar, toen hij plotseling door ernstige familie-strubbelingen voor de harde noodzakelijkheid werd gesteld, z'n eigen brood te gaan verdienen. Op aanraden van zijn vader, den kunstschilder Willem Hamel, bezocht hij eenige fabrieken in ons land en werd tenslotte aangenomen voor het maken van tegeltableaux en het beschilderen van vaasjes, wandborden enzoovoort. De vader, die het leven van den kunstenaar kende, oordeelde het beter zijn zoon op te leiden in de kunstnij• verheid. Jack echter voelde hier al heel weinig voor, doch was wel gedwongen, door zijn bijzonder jeugdigen leeftijd, deze werkzaamheden minstens toch eenige jaren te blijven verrichten. Toen werd het hem te machtig en, lastig als hij was, dreigde hij met wegloopen. Om erger te voorkomen, kreeg hij toestemming zich te bekwamen in tooneeldécoratie, hetwelk hij ook eenigen tijd heeft volgehouden, en waarvan hij veel. zeer veel heeft geleerd. Het was echter nog niet geheel naar den zin van den jongen, die reeds den drang in zich voelde om iets grootschers. iets mooiers te volbrengen, om te schilderen. Maar schilderen kostte geld in den aanvang, dat begreep hij zeer goed. en het was voor hem zaak, geld te verdienen. Zoo sukkelde hij w;eer eenigen tijd door, hunkerend naar een ander, minder eentonig bestaan, tot hij op zekeren dag gevolg gaf aan den drang, iets meer van de wereld te.zien, en vluchtte met een circus. „En tóch," — zegt Hamel, als hij daar nu met een lachje aan terugdenkt, — „tóch was dat wérkelijk een van de mooiste jaren van mijn leven." Het voortdurend trekken van de eene plaats naar de andere, het voortdurend opdoen van nieuwe, vreemde indrukken, het paste zich volkomen aan bij den aard van dezen avontuurlijken jongeman. Ook heeft hij geschilderd in het circus en het zijn zeker niet zijn slechtste stukken, welke hij daar heeft gemaakt. Ondanks zijn jeugd. Weer gingen eenige jaren voorbij en Hamel, die inmiddels volwassen was geworden, trouwde en vestigde zich te Amsterdam om zich geheel te kunnen wijden aan zijn schilderkunst. Edoch .... nogmaals: schilderen kostte hem geld, tenminste in den aanvang, en het verkoopen van zijn stukken ging niet zoo gemakkelijk als het zich liet aanzien. Tot hij op het idee kwam te gaan copieeren in het Rijksmuseum. Dit werd een ongekend succes, dit wil dan zeggen: een financieel succes. De werkelijk goed« copieën vonden hun w:eg, vooral naar het buitenland, waar zij door de vreemdelingen grif werden gekocht. Helaas maakten omstandigheden ook hieraan een eind en óp van nervositeit besloot Hamel een laatste kans te wagen, en wel aan het tooneel. In kennis gekomen met Willem Royaards slaagde hij tenslotte volkomen en kende eenige jaren van rüstigen welstand. Totdat een ernstige zenuwziekte hem noodzaakte ook dit leven voorgoed vaarwel te zeggen. Hersteld zijnde, kocht de schilder een boot. waarmede hij een tournee maakte

*mè'

DE KUMSTSCli ILDER

CIRCUSTENT TE DEVENTER (Dit stuk maakte de schilder gedurende zijn circustijd)

^ippj^i^i^piujiiii

JACK

mmmm

nArlLL GUU5 DETLEMJr

CORSICAANSCHE BOER

CORTE (Oostindische-inktteekening)

DE HAVEN VAN BASTIA

DE ,MARINE-BAR" TE BASTIA

— 20 -

KERKJE OP CORSICA

-^^—

Sc' Iderqc^tig hopkje (Corsika) 21 -

door ons land, ernstig werkende, exposce-». rende, levende op dit vaartuig, dag en nacht, zomer en winter. Door den plotselingen overgang echter was zijn gestel niet bestand tegen het onafgebroken verkeeren in het vochtige Hollandsche klimaat, zoodat wederom een ernstige ziekte hem aangreep, waarvan hij slechts langzaam herstelde. Voor de tweede maal getrouwd, thans met een Indische vrouw, vestigde Hamel zich na zijn herstel te Zandvoort, waar hij wederom ernstig, en thans rustig, werkte. Later verplaatste hij zijn atelier naar Amsterdam. Vijf jaren achtereen bezocht Hamel met zijn vrouw Corsica, waar dan ook wel het meerendeel zijner beste schilderijen is ontstaan. Groot is de bewondering, welke de schilder heeft voor dit prachtige,, alles overtreffende eiland en van een bijzondere bekoring zijn zijn werken uit dezen, zijn laatsten, tijd. ..Marine-Bar in Bastia" geeft ^ ons een typisch beeld van dit wonderlijke, karakteristieke stadje. Ook de „Haven van Bastia" is een werk, hetwelk "ons de schoonheid en de verrukkelijke ligging van het plaatsje op volkomen en treffende wijze doet zien. „Kerkje op Corsica" is een stuk. dat ons frappeert door zijn groeten eenvoud en rust! Naast deze werken vinden we bijzonder goede, ja uitstekende portretten en figuren. De voorbeelden welke hiervan wel het meest treffen, zijn in de eerste plaats „Corsicaan". weergevende een ouden Corsicaanschen boer, en „Indische vrouw", voorstellende de schoonmoeder van den schilder. Beide stukken zijn forsch van opzet, bekoorlijk en frisch. Kenmerkend voor alle schilderijen van dezen kunstenaar zijn de sprekende, gedurfde kleuren, welke toch harmonisch en aangenaam aandoen, terwijl vanzelfsprekend, (hoe kan het ook anders) het avontuurlijke, zwervende leven van Hamel van grooten invloed is geweest op zijn werken, en dit in vele gevallen zelfs zéér ten goede is gekomen. Bijzonder interessant zijn voorts nog de Oostindische-inktteekeningen welke deze artist heeft vervaardigd. Een prachtig, sprekend voorbeeld daarvan is de teekening van „Corte". een der voornaamste plaatsen van Corsica. Dit werk vereischte een onnoemelijke dosis geduld, daar er per dag soms slechts tien, vijftien minuten aan besteed konden worden, wegens de groote inspanning. Een voldoening voor den schilder is het aankoopen van een zijner schilderijen door H.M. de Koningin, doch nóg grooter voldoening is wel het feit. dat hij èn -door H.M. en door H.K.H. Prinses Juliana in staat zal worden gesteld een studiereis te maken naar het eiland Bali, een der grootsche en liefste wenschen van den schilder. Wanneer die reis zal plaats vinden, is nog niet bekend. Jack Hamel leeft thans rustig, na de vele woelige jaren, hard werkend op z'n atelier te Amsterdam. „Och," —• zegt Hamel zelf — „ik bèn een moeilijk mensch, dat weet ik zelf. maar alles, mijn geheeic leven, mijn zwerven, alles en alles heeft toch slechts ten doel gehad mij vrij te maken, geheel en volkomen vrij voor mijn kunst, de éénige welke ik waarachtig en ernstig liefheb .... mijn schilderkunst!" Dat hij dit heeft bereikt, is zeker dan ook de grootste voldoening voor den schilder

w~

Jl

■yrntsamraf 'ïivAiajcJ

ite^

0.-0 *r*-'T

Mnhlbardl

. „ paui Rehkopf, *** W^;^Grun.rt zingen een

en

»nslied.

p* . ,

de

ut» «et

u f «ooie »ucce». <*« totnroe van Ka.h korte W«Pie "?u*8A»o»b_?lt r baat ° Y!' ft tteoog»t. i» .„tal korte POrH te t t opnemen van een a-^ gönnen «f^ ^arlo ^"^ÄotteWetk-

treden H-J.

be

nÉ „„ .

-ï^

Ä> W^ Jt K-atbe KüW ^Ä ^^e

«'* „fe

di ne Ff,.- ger -He^ m " fes oogséé«^ •lo«. f n«er ireedf • 0eé «"onj „• "•

p^ul Hotbiget en ksl.ed Irene f Maaf een Weensch V W p^. harten in kend u»t "^Houtvester .zins Eusenie

^^

e

r.^ ^V>' "-

.^ >>

"*i

»el9tet De beet op ^meta • MBa„8^l» ? scène: ..L»69 r)„v>\ uit "V® . fAariei)e • ■

fe;^

to,ae 2i

ngen

0

" C"?'«, -;£-"«..

ÖÏ-a dan^eenW^^^^^

■p^ê&'

1 Ë '©■

»iNf

F

I

.•»•••B ,■

'^*^

y*.-«^ Ah

'iet sch, au/ Hörb/,

30

Woenscf1

V0

)tte

"<s;,'er/

moet avond Zijn • - •

^ e^0Nx-u/Zoff'

-22 —

■■

Werkmeister^ Oskar

— 23-

.. aecreéerd do «

üerliner.

Qr

Siegfried Arno

-«.

) -

»

s

• v

,

•

-

-^^

(Vervolg van pagina 13) Maar hij kreeg geen antwoord en de zanger wierp zich met alle geweld tegen de deur. „De deur is dicht!" riep hij. „Ik kan ze niet openkrijgen." „Sla het paneel er uit!" zei Francois kalm. „Hier, neem dit maar!" Gewend aan allerlei incidenten, verloor de Franschman geen oogenblik zijn tegenwoordigheid van geest. Hij greep een ijzeren knots, welke met nog andere middeleeuwsche wapens in de gang hing. „Ja, sla het paneel er maar uit," zei Lady Barnett. „Ontzie niets, mr. Jerry." Aldus aangemoedigd, handelde Jerry oogenblikkelijk en met volkomen zekerheid. Ruimte makend, zwaaide hij het zware wapen met alle kracht en had na drie hevige slagen het paneel in splinters gehakt. Onmiddellijk werkte hij zijn hoofd en bovenlichaam door de opening. „Er zit een grendel onder het slot," riep lady Barnett. „Kunt u er bij, mr. Jerry?" „Ik geloof het wel," antwoordde deze, zich zoover mogelijk voorover buigend. Men hoorde het klikken van een sleutel in een slot en nog een ander metaalachtig geluid. Toen duwde Jerry de deur open... „ÓL" zei de Franschman zachtjes en de dames slaakten verschrikte kreten, want nu kon men de heele kamer overzien. En daar lag, op korten afstand van het bed, het ontzielde lichaam van sir James. Hij lag plat voorover, één arm onder hem, de andere boven zijn hoofd uitgestrekt. Frangois was het eerst naast het lichaam en stelde een vluchtig onderzoek in. ..Ik ben bang, dat hij dood is," zei de ontdekkingsreiziger. „Hij is met een mes in zijn rug gestoken. Houd de dames op een afstand." Nadat ze hun eerste nieuwsgierigheid hadden bevredigd, trokken de dames zich ontdaan terug om beneden verder nieuws af te wachten. Lady Barnett alleen bleef in de kamer en keek radeloos om zich heen. „Hoe is het in 's hemelsnaam gebeurd?" vroeg zij. „De deur dicht;'de vensters aan den binnenkant gesloten en door den schoorsteen kan geen sterveling binnendringen. — Wie kan bet gedaan hebben ?" „De „Dagboek-Moordenaar"," zei Cunning en wees naar een verfrommeld blaadje papier, dat naast het lichaam laß. Hij bukte zich, raapte het op en las den datum, die er op stond. „De datum van vandaag," zei hij toen. „Die krankzinnige werkt wèl methodisch." „Maar wie kan het gedaan hebben en waar is hij ?" riep lady Barnett. „De kamer was bijna hermetisch gesloten!" „Dat is zoo!" riep Jerry uit. „Bij den

GEBRUIK STEEDS

mm

^———

Uw Zenuwen SeVïnA!;

daarbij tevens gesterkt door het gebruik van

Mijnhardt's Zenuwtabletten Glazen Buisje 75 et. Bij Apoth. en Drogisten hemel... de kerel moet zich hier nog ergens schuilhouden!" Hij, Francois, Salvage en lady Barnett begonnen het vertrek te doorzoeken. Ze keken in de kasten, onder het bed, in het bed, tot zelfs onder de kleeden. Ze begonnen bij mogelijke schuilplaatsen, om bij onmogelijke te eindigen. Frangois klakte ongeduldig met zijn tong als iemand, die er niets van begrijpt. „Maar dat is belachelijk," riep Hij uit. „Het was onmogelijk om in de kamer te komen of er moet een geheime toegang ergens zijn!" Hij wendde zich vragend tot lady Barnett, maar deze schudde haar hoofd. „Het is een irfodem huis, dat mijn man heeft laten bouwen," zei ze. „Ik ken alle hoekjes en gaatjes, ik heb de teekeningen van den architect gezien en ik kan u verzekeren, dat er nergens een of andere geheime deur óf toegang is," verklaarde ze. „Bovendien zijn de muren niet dik genoeg voor zooiets." „Maar hoe is de moordenaar dän in de kamer kunnen komen?" vroeg Jerry. „En hoe heeft hij ze weer kunnen verlaten terwijl alle ramen en deuren gesloten waren! En er is nergens een spoor van het mes te vinden!" merkte Salvage op. John Gunning stond bij het ontzielde lichaam en keek nadenkend om zich heen. Het lichaam was in een groen zijden pyama en in een sjamberloek gehuld, waarvan de koorden los hingen, zoodat hij blijkbaar haastig was aangetrokken. Op het tafeltje naast het bed lag een boek- over Brazilië, en een gouden bril lag er dwars over heen. Francois kwam bij Gunning staan en zijn gezicht zag vreeselijk bleek. „Verschrikkelijk, hè Gunning," fluisterde hij. „Hoe zou het gebeurd zijn en wanneer?" „Hij las uw boek," antwoordde Gunning. „Heeft u het hem gisterenavond gebracht ?" „Neen! Ik kwam een van de bedienden tegen, die naar bed ging en ik vroeg hem, het even voor mij te willen brengen." De Franschman lachte zenuwachtig. „U verdenkt mij toch niet van den moord, mr. Gunning ?" „Neen," antwoordde de aangesprokene kalm. „Ik wil alleen eenige definitieve feiten vaststellen! Wanneer, om maar eens iets te noemen, heeft men sir James voor het laatst levend gezien ? En wie heeft hem gezien ? Ik zal straks den bediende eens vragen, dien u met dat boek naar hem toegezonden heeft! U weet zeker nog wel, wie het is geweest ?"

IID€ZiM — 24

„O ja, natuurlijk," zei Frangois. „Zal ik hem even halen?" „Neen, ik ,wacht nog liever even," antwooÄlde Gunning. „Lady Barnett," zei hij toen, zijn stem verheffend, „ik geloof dat we beter doen als we de politie waarschuwen. Wij zullen niet veel verder komen als we hier in de kamer blijven rondkijken! In ieder geval is dit een politiezaak! Laat u echter alles liggen, zooals het ligt." „Goed, mr. Gunning," zei lady Barnett zonderling gedwee. „Het is vreeselijk geheimzinnig! Er kon zelfs nog geen muis in deze kamer komen, laat staan een man!" Ze verlieten allemaal de kamer en Gunning sloot de vernielde deur achter zich. De plaatselijke politie werd getelefoneerd en ze was nog niet lang met het voorloopig onderzoek bezig, toen inspecteur Valerius met een auto van de Gentrale Recherche kwam. De inspecteur was belast met het onderzoek naar de moorden van het Dooden-Dagboek, een opdracht, die hem reeds ettelijke grijze haren had bezorg'd. Hij groette Gunning als een ouden vriend en begon toen met het gebruikelijke politieonderzoek. Een uur later zoowat nam Gunning afscheid van lady Barnett. „Ik ga naar Londen terug," zei hij verstrooid, terwijl er een eigenaardige blik in zijn oogen was. „Waarom?" vroeg ze verbaasd. „Ik dacht, dat u wel hier zoudt blijven om uw vriend Valerius bij het onderzoek te helpen." „Ik kan hem beter helpen als ik naar Londen ga," antwoordde hij, terwijl het was alsof hij langs haar heen staarde. „Heeft u dan een spoor gevonden, mr. Gunning ?" vroeg lady Barnett gretig. „Misschien," antwoordde hij en een kwartier later reed hij in den auto van zijn gastvrouw naar het station. Inspecteur Valerius voelde zich door den jnoordenaar en de feiten, die hij constateerde, volkomen schaakmat gezet. De deur van de slaapkamer was klaarblijkelijk aan den binnenkant met den sleutel en een grendel gesloten geweest; de ramen waren aan den buitenkant niet te openen en door den schoorsteen kon men onmogelijk in het vertrek komen. Er waren geen geheime paneelen of deuren en. niemand was in de kamer van den vermoorde ver borgen geweest. Valerius nam den bediende, die het boek naar sir James had gebracht, een verhoor af. Deze, een volkomen betrouwbaar persoon, was klaarblijkelijk de laatste geweest, die sir James levend had gezien. Hij verklaarde het boek te hebben gebracht; hij had getikt en sir James had het boek om den hoek van de deur aangenomen. Hij had toen zijn smoking en vest al uit. Toen de

ALS VERSTERKINGSMIDDEL N.V. AMSTERDAMSCHE CHININE-FABRIEK

bediende weg was gegaan, had hij dulde lijk gehoord, dat de oude heer de deur mei den sleutel en den grendel had gesloten. En toch had iemand kans gezien gedurende den nacht de geheel gesloten kamer binnen te dringen en sir James dood te steken! De wreker van Eva Malcolm had zijn werk weer gedaan en van al de door hem bedreven moorden was dit de meest geheimzinnige. Volgens de verklaring van den dokter was sir James eenijj^^uren voordat hij door de andere gasten werd gevonden, overleden. Het gansche geval verbaasde den armen inspecteur Valerius meer dan eenige andere misdaad, waarmee hij tijdens zijn lange carrière bij de Gentrale Recherche te doen had gehad! Hij bestudeerde de fatale pagina van het Dooden-Dagboek, die Eva Malcolms gebruikelijke uitlatingen bevatte, maar werd er niets wijzer door. Er was alleen de overeenstemming met de data, doch deze wierp slechts een zeer spaarzaam licht op de methoden, die de moordenaar er op nahield. Bijna een week was er voorbijgegaan toen Valerius, die de wanhoop nabij was, werd opgebeld. Aan den anderen kant van den draad hoorde hij Gunnings opgewekte stem. „Ben jij daar, Valerius ?" „Ja. Met Cunning ?" „Inderdaad! Zeg, ik geloof, dat ik je kan voorstellen aan den moordenaar van het Dooden-Dagboek. — Ja. Maak dat je morgenochtend om kwart voor elven aan het station van Oxfoot bent. Wees geen minuut te laat en breng een paar mannetjes mee. Ik geloof, dat onze vriend zich niet erg gewillig zal laten inrekenen."

Valeriub wilde _ wat vragen, maar Gunning had den hoorn reeds op het toestel gelegd en was verdwenen. De inspecteur sprong op en begon opgewonden zijn bureau op en neer te loopen. Gunning was een zonderlinge kerel! Wie verbrak nu in een dergelijk geval zonder meer opeens de verbinding ! Maar... hij wist, dat hij op hem rekenen kon en dat hij één tegen honderd den volgenden ochtend om kwart voor elven van aangezicht tot aangezicht met den lang gezochten moordenaar zou staan. Den volgenden ochtend, om tien minuten over half elf, arriveerde, inspecteur Valerius met twee rechercheurs in civiel aan het Oxfoot-station. Om precies kwart voor elven gleed Gunnings glanzende auto naar den ingang van het station en leunde Gunning zelf uit het raampje. „Laat je mannen achterin gaan zitten, Valerius," zei hij, „en kom jij naast mij zitten." Een oogenblik later, toen Gunning zijn auto voorzichtig deed keeren, reed een werkman op een ouderwetsche fiets naast hem en sprak hem aan. „Hij is op weg naar Granbridge, naar het sanatorium," zei de „werkman", wiens stem een zeer beschaafden klank had. „U heeft nog tijd genoeg. Binnen vijf minuten hebt u hem ingehaald," Gunning knikte zwijgend tegen den man en de groote auto gleed geruischloos voort in de richting van het sanatorium. „Dus het is een man," vroeg Valerius. „Een arme krankzinnige," antwoordde Gunning. „Gek, maar gcraffi-

NIEUWS UIT DE STUDIOS

BI

INA Gralla en Fritz Schulz spelen de hoofdrollen in de Szöke Szakallilm der Max Glass-Productie „Die schwebende Jungfrau". Ralph Arthur Roberts is geëngageerd voor het vervullen van de hoofdrol in 'de toonfilm „Eine Nacht gelebt im Paradies". Binnenkort zal in het Gloria-Palast te Berlijn de première van de Metropol-füm „Der Ball" plaats vinden. In deze rolprent, die onder regie van den bekenden regisseur Wilhelm Thiele is opgenomen, vervullen Lucie Mannheim, Reinhold Schünzel en Dolly Haas de hoofdrollen. De première van de Ufatoon-film „Nooit weer liefde" te Berlijn, oogstte een geweldig succes. Na afloop der eerste voorstelling hadden Lilian Harvey, Harry Liedtke, Felix Bressart en regisseur Anatol Litwak talrijke ovatie's in ontvangst te nemen. Deze film is vervaardigd naar het tooncelstuk „Dover-Calais", dat ook hier te lande is opgevoerd. Paul Wegener is naar Odessa vertrokken, waar hij in de Prometheus-McschrabpomFilm „De opstand van de visschers van St. Barbara" zal medespelen. Zonderling dat deze ras-acteur zoo zelden in een Duitsche film optreedt. Te Berlijn is men met de opnamen voor de Ufatoon-film „York", die onder productieleiding van Ernst Hugo Correll wordt

l^^KH

vervaardigd, begonnen. Regie voert Gustav Ucicky. Magda Schneider, Richard Romanowsky en Ernst Verebes spelen de hoofdrollen in de Joe May-film „Zwei in einem Auto". Voor deze film componeerde Bruno Granischstädten de muziek. Onder regie van Richard Oswald zal bet tooneelstuk „Arm als een kerkmurs" van Ladislaus Fodor worden verfilmd. Friedrich Zelnik zal de operette „Jeder fragt nach Erika" verfilmen. Zijn echtgenoote Lya Mara zal de vrouwelijke hoofdrol vertolken. Verder werken in deze film mede: Walter Janssen, Ernst Verebes, Hermann Vallentin, Paul Hörbiger en Adele Sandrock. Het manuscript schrijft F. Grünbaum. Eveneens zal onder regie van Friedrich Zelnik een rolprent getiteld „Ein susses Geheimnis" worden opgenomen. De hoofdrollen spelen: Hansi Niese en Else Elster. Onder regie van Dr. Willi Wolff wordt de reis- en avonturenfilm „Treffpunkt Afrika" opgenomen. Ellen Richter, Theo Shall en Rosa Valetti spelen de hoofdrollen. Anna May Wong zal te Hollywood in de film „Java: Head" de vrouwelijke hoofdrol vervullen. De beroemde opera-zanger Michael Bohnen zal in de Aafa-film „Viktoria und ihr Husar" medespelen. - 25 -

De bekende violiste Louise v. Wijngaarden.

neerd-slim, en zoo gevaarlijk als een giftslang. De moeilijkheid is, dat je hem vijftig keer kunt ontmoeten, en dat je nooit zult denken, dat hij gek is. Zijn moeder was natuurlijk slechts op één punt abnormaal — ze leed onder het waandenkbeeld, dat zij door haar vroegere vrienden werd vervolgd." „Zijn moeder!" riep Valerius uit, verbaasd naar het grimmige gezicht van zijn vriend kijkend. Deze nam juist een scherpen bocht en verminderde toen opeens vaart. „Ja, zijn moeder," zei hij kalm. ,,De man, dien u hebben moet, is de zoon van Eva Malcolm. Tijdens een tournee in Amerika is zij in het geheim getrouwd. Haar man stierf echter anderhalf jaar later en haar eenig kind, dat uit dit huwelijk is geboren, heeft zij in het buitenland laten opvoeden. Zelfs haar beste vrienden wisten van zijn bestaan niets af, omdat ook niemand wist, dat zij getrouwd was geweest! Langen tijd heeft zijn moeder zelf gedacht, dat haar zoon dood was, want hij is op zeer jeugdigen leeftijd naar Australië vertrokken en heeft daar later een anderen naam aangenomen. Toen hij een half jaar geleden zoowat in Londen terugkeerde, ontmoette hij de hospita, bij wie Eva Malcolm de laatste jaren van haar leven heeft gewoond. Zoo is hij in het bezit gekomen van de weinige voorwerpen, die zijn moeder heeft nagelaten, en daaronder bevond zich ook het dagboek." Gunnings stem klonk ernstig, hoewel er toch duidelijk een toon van medelijden in te bespeuren viel, toen hij vervolgde: „Haar zoon is altijd min of meer geestelijk onevenwichtig geweest. Hij heeft een moeilijken tijd gehad in Australië en vooral in zijn jeugd schijnt hij erg veel van zijn moeder te hebben gehouden. Je kunt begrijpen, dat zoo iemand geheel uit zijn evenwicht raakt als hij een dergelijk dagboek leest, dat op iedere pagina om zoo te zeggen overvloeit van het diepste zelfbeklag en de vreeselijkste beschuldigingen. Hij is er gek van geworden I Hij hield zelf ook een dagboek.

BKHH^B

nemen ten uitvoer te kunnen brengen." Valerius knikte. „Hij had zoowel vergif als een mes bij zich," zei hij. „Hij zou haar stellig hebben gedood. Natuurlijk is de kerel absoluut gek, ofschoon niemand het ooit schijnt te hebben gemerkt." „Ik vermoedde reeds den eersten keer, dat ik hem ontmoette, dat hij niet normaal was," zei Cunning. „Ofschoon ik natuurlijk niet durfde denken, dat hij bepaald krankzinnig was. Na den moord verdacht ik hem echter onmiddellijk. Ik ging naar Londen en stelde een onderzoek op zijn kamers in. Toen ik het dagboek vond — het was achter in een boekenkast verborgen in een band van „De Avonturen van Don Quichotte" — was ik werkelijk niets verbaasd!" „Maar hoe kwam je er toe Jerry te verdenken?" vroeg Valerius. Cunning glimlachte. „Wel," zei hij, „de geheimzinnigste moorden zijn eigenlijk het gemakkelijkst op te lossen. Ik wil geen goedkoopen paradox lanceeren, Valerius, maar je ADs da rvcOdlingbootoin wordttn ulllkgttcfliraaacfl. zult toch met met me eens zijn,' dat Achter de coulissen van een nieuwe M.G.M.-film waarin John Gilbert de wanneer iets onmogelijk lijkt, er dan hoofdrol vervult. in ieder geval maar heel weinig manieen schreef daarin aan zijn doode moeder als van een roofdier en het schuim ren zijn te bedenken, waarop het wèl haar belovend, dat hij haar zou wreken." stond hem op de lippen, terwijl hij mogelijk is. En dat maakt de op„En hij heeft zijn woord gehouden!" lossing zooveel te gemakkelijker." wanhopig.aan de boeien rukte... zei Valerius. „Waar is hij?" Hij werd tusschen de beide recher„Of zooveel te moeilijker," bromde Ze reden nu op een langen, rechten Valerius. „Hoe is Jerry in de kamer cheurs op de achterste bank gezet en weg. In de verte werd een groot gespoedig reed Cunning met een snelgekomen, terwijl de. ramen en de deurbouw zichtbaar — het sanatorium — heid van zeventig kilometer in de richaan den binnenkant waren gesloten..." en op eenigen afstand er van liep een ting van Londen .. . „Heel gewoon. Hij is naar de kamer in het zwart gekleede heer. gegaan en heeft getikt. Toen sir James „Daar," wees Cunning. „Die man opendeed, ging Jerry onder een of Dien avond zat inspecteur Valerius daar is de moordenaar, en de zoon bij zijn vriend op de kamer, terwijl ander voorwendsel naar binnen en stak van Eva Malcolm." zijn slachtoffer in den rug." deze hem alles verklaarde. Valerius kon een zwakken kreet niet „Jerry heeft zichzelf verraden om„Maar de deur was toch gesloten inhouden en tikte op het raampje achter en de grendel was er op...l" dat hij te knap was," zei hij. „Hij zich om de aandacht van de beide was bijzonder slim en wist handig van „Dat had Jerry zélf gedaan!" antrechercheurs te trekken. Met een ernstig iedere gelegenheid gebruik te maken, woordde Cunning. „Hij was zoo slim! gezicht leunde Valerius voorover, aanmaar hij vertrouwde te veel op zichHij maakte handig van iedere gelegendachtig de zwarte vlek gadeslaand, zelf. Hij dreigde lady Gosling binnen heid gebruik, zei ik al. Toen sir James welke, naarmate de auto naderde, steeds een week na haar man re zullen dooden niet opstond, ijlde hij als eerste naar grooter werd. boven; hij rammelde aan den knop, en toen ik hem eenmaal verdacht, was Weldra hadden zij hem ingehaald; het niet moeilijk meer om mijn vermaar hij hield dien stevig vast, terwijl Cunning remde en riep met luider moedens bevestigd te krijgen. Ik gaf hij met zijn schouders tegen de deur stem: „Goeden morgen, Jerry I" De er de voorkeur aan, hem te overvallen duwde, welke heelemaal niet gesloten man draaide zich verbaasd half om en terwijl hij op weg was naar zijn vierde was! Hij deed slechts alsof! Toen Valerius dacht op hetzelfde oogenblik, slachtoffer en zooals je weet, had hij sloeg hij het paneel er uit en zich naar dat zijn vriend voor den eersten keer een pagina van Eva Malcolms dagboek, binnen buigend, deed hij alsof hij den van zijn leven een ernstigen flater had gedateerd op vandaag, in zijn zak. Insleutel in het slot omdraaide en met begaan, want de aangesprokene leek dien hij er in geslaagd was lady Gosling moeite den grendel wegschoof. Ik in het geheel niet op den zanger, dien te dooden, zou men deze pagina op . meende direct, dat hij er veel te lang hij op den dag van den moord in de haar lijk hebben gevonden. Onder het over deed en dat het niet natuurlijk woning van lady Barnett, zoo goed voorwendsel, lady Gosling te willen conklonk, maar ik kon toen vanzelfals alle andere gasten, een verhoor had sprekend niets bewijzen!" doleeren met den dood van haar man, afgenomen. Maar weldra merkte hij, wilde hij toegang tot haar krijgen en „Allemachtig!" riep Valerius uit. dat Cunning zich niét had vergist, want zou daarin als vriend van sir James „Wat een handige duivel! Geen wonder, Jerry sprong als een panter opzij en natuurlijk zijn geslaagd. Eenmaal bij dat ik er niet achter kon komen..." bewoog zijn hand in de richting van de oude dame, durfde hij wel op zijn „Hij was te slim!" merkte Cunning zijn achterzak. Bijna op hetzelfde oogenhandigheid vertrouwen om zijn voorop. „Hij maakte alles te onverklaarblik zag Valerius, dat hij een pistool baar. Die gesloten deur en ramen in zijn hand had. Valerius sprong uit waren onmogelijk! Die moest ik wel den auto boven op den voetganger en verwerpen als onaanneembaar! De rasloeg hem het wapen uit de hand. men waren Werkelijk gesloten en daar De beide rechercheurs ijlden hun chef kon hij niet bij. Met de deur was het te hulp, maar toch duurde het nog echter een ander geval. En daar moest eenigen tijd, eer Jerry was overmeesdus de oplossing van het schijnbaar terd en men hem geboeid had. onoplosbare raadsel schuilen." Nu Valerius in het gezicht van zijn „Het was een schitterend idee van gevangene keek, twijfelde hij ook geen je. Cunning," zei Valerius waardeerend. oogenblik meer aan diens krankzinnigMaar Cunning schudde zijn hoofd. heid. Hij droeg een zwaren gouden bril, „Ik wou," zei hij, „dat ik tijdig genoeg en tijdens de worsteling had hij zijn was geweest om dien ouden sir fames pruik verloren. Zijn oogen schitterden te redden!"

BEZOEKT HEX 7

E ASTA-

TE DEN HAAG — 36

Dl IRe<9DE DIVJ^N

Spel uit Chicago's onderwereld in drie bedrijven en een voorspel van Edgar Wallace (N.V. Vereen. Rotterdamsch Hofstad-Tooneel)

V.l.n.r.: Jan v.Ees, Louisv. Gasteren (John Kelly); Joan Elsensohn, Dick v. Veen(Tony Perelli).

Ergens in Chicago, op den hoek van de zooveelste straat, is een rnan neergeschoten. Zooiets gebeurt dagelijks hi deze stad van millionnairs-varkensslagers, dank zij het terrorisme der talrijke smokkel- en andere benden, tegen welker Wendaden de politie volkomen machteloos staat, omdat de „beeren" door hoogerhand beschermd worden. Der traditie van de onderwereld getrouw, wil Shaun O'Donnell — zoo heet het slachtoffer, dat zelf ook lid van een smokkelbende is — zelfs op zijn sterfbed niet aan hoofd-detective John Kelly verraden, wiè er op hem geschoten heeft. Intusschen weet Kelly tóch wel, wie de dader is: de bendeleider Tony Perelli heeft Shaun door zijn mannetjes uit den weg laten ruimen. En omdat ook wij dit direct te hooren kregen, zagen wij in dat eigenaardige heerschap, dat zijn tijd verdeelde tusschen vrouwen, muziek en moorc'en, zoodra wij in het eerste bedrijf met hem kennismaakten, onmiddellijk den moordenaar van Shaun. Hetooen eigenlijk héél jammer was, want er ontstond nu heelemaal g?en probleem, welks ontknooping we met spanning tegemoet hadden kunnen zien! In de plaats daarvan hadden we nu niets anders te doen dan de faits et gestes der bewoners van Chicago's onderwereld op den voet te volgen. En ofschoon daarin wèl actie zat — de revolvers waren geen oogenblik uit de handen en van kwart c\er acht tot half twaalf werden er drie moorden plus één zelfmoord bedreven! — ontbrak toch wat juist het „zout" van een detectivestuk is: het geheimzinnige! We zien nü, hoe Kelly op handige wijze probeert Perelli of zijn bendegenooten in de val te lokken; we zien ook, hoe Perelli als zoenoffer voor Shaun twee van zijn mannetjes naer den hoek var de zooveelste straat stuurt — hetgeen in zijn „kringen" gelijk staat met hen naar de eeuwigheid te sturen — en we zien óók, hoe hij zelf een lid van zijn bende neerschiet en het lijk in ,.De Roode Divan" — vide den titel van dit stuk! — uit ziin kamer naar een vijver doet dragen. Steeds blijft hij bij al deze akkefietjes de overwinnaar, ook in den strijd tegen de politie; steeds gaat het hem voor den wind bij al zijn lugubere ondernemingen, tot zijn Chineesche vriendinnetje; Minn Lee, die „door de kunst en de liefde" ziels-ongelukkig is geworden, niet meer geheel en al te vertrouwen blijkt, en daarom — en óók omdat er een andere vrouw in het spel is — weggestuurd zal worden. Wnt dit „wegsturen" beteekent, wèèt Minn Lee: haar leven zal voortaan slechts één groote vernedering zijn. Verscheidene „uitverkorenen" van Perelli zijn Minn Lee reeds voorgegaan; doch de kleine Chineesche besluit hen niet te volgen en pleegt zelfmoord. Dit wordt Perelli's on-

dergang. Hij trekt den dolk uit haar hart en doet dit juist op het oogenblik, dat Kelly binnenkomt. Deze ziet hem met het wapen in de hand staan, ziet dat eindelijk zijn lang verbeide kans is gekomen en verbrandt daarom den brief, dien Minn Lee als afscheid schreef, en waaruit bleek, dat Perelli dezen moord nu eens niet op zijn geweten heeft — althans niet rechtstreeks. Het bendehoofd is nu aan de grimmige genade van den detective overgeleverd en deze arresteert hem dan voor een moord, dien hij niét bedreef, doch omdat hij den electrischen stoel voor zooveel andere moorden tóch luimsohoots heeft verdiend. Een hysterische huilbui van äen brani Perelli en het scherm znkt. Voorgoed! „De Roode Divan" werd door het Ver. Rotterdamsch-Hofstad-Tooneel op waarlijk uitstekende wijze over het voetlicht gebracht! Zonder uitzondering gaven alle medespelenden een pakkende en psychologisch-juiste creatie. Dick van Veen, Louis van Gasteren, Joan Elsensohn, Joan Remmelts, Anton Roemer, Willy Dunselman en Jan van Ees, zij droegen, mèt de anderen, naar de mate van hun rol tot het succes van den avond bij. En Mary Dresselhuys — ja, zij was een openbaring! Misschien had zij als Minn Lee wel de moeilijkste uitbeelding van allen te geven, doch zij deed dit op een wijze, die ons met steeds toenemende bewondering vervulde! Ten slotte een woord van lof voor de regie en het decor; aan geen van beiden ontbrak ook maar iets!

CRÄMOPHOON'NIELWS DOOR

WEERGEVER WE geven ten gerieve van onze tango-dansende lezeressen en lezers hieronder een opsomming van de nieuwe tango-platen, die de laatste maanden zijn verschenen. Polydor. 23911. „Mein Fräulein, ich verehre Sie". (Grothe-Wilczynski-Monosson). „Du sollst nicht traurig sein" (Cowler-Schwabach). Gezongen door den tenor Leo Monosson met begeleiding van Paul Godwin Tanz Orchester. 23929. ,,Was war ich ohne Euch, Ihr wunderschönen Frau'n" (uit de toonfilm „Die grosse Attraktion", Léhar-Rotter). „Du warst mir ein Roman" (slow fox uit dezelfde toonfilm). Gezongen door den tenor August Seider, begeleid door llya Livschakoff Tanz Orchester. 23906. „Mir scheint, du hast heut' geweint" (Rosen-Lion). „In einer Laube" (Klupsch-Egen-Rosen-Lion). Gespeeld door Ilja Livschakoff Tanz-Orchester. 23945. ..Blonde Cläre" (Llossas-Rotter). „Mein Fräulein, ich verehre Sie" (GrothcWilczynski). 23947. ..Mein Herz ist ein Salon für schöne Frauen" (tango uit de toonfilm „Die Brautigamswitwc"; H. May-GilbertRobinson). „Wann wirst du mir gehören" (fox trot H. May-Gilbert). 23896. „Du sollst nicht traurig sein" (Cowler-Schwabach). „Am besten ist's, wir fahren nach Marokko" (fox trot van MannSteinberg-Frank-Herz). 23897. „Ich bin so schüchtern, Madame" (Reisfeld). „Eine kleine Reise im Frühling mit Dir" (Wals van RotterJurmann). 23903. „Ein spanischer Tango und ein Mädel wie Du" (Rotter-Jurmann). „Mein lieber Schatz, bist Du aus Spanien?" (Pasodoble van Santengini-Rotter). 23938. „Du bist so lieb, kleine Frau" (Budcr-Maklowski Laumann). „Warum hält jede Liebe nur so kurze Zeit" (Boston van Landau-Schwabach). 23943. ..Schön ist die Welt"" (Lchar). „Ich träum', mein Mädel, des Nachts von Dir" (Malderen-Bergen). 23962. „Mit dir möcht' ich mal auf der Avus Tango tanzen " (Spoliansky-Schiffer). „Mir ist so nach Dir" (fox trot van Spoliansky-Schiffer). Deze acht tango-platen werden gespeeld door Paul Godwin Tanz Orchester. 23951. „Mein schönes Vis ä Vis" (Llossas-Beda). „Ein letztes Mal möcht' ich mit dir noch tanzen" (Rotter-Thommsen). Gespeeld door Juan Llossas Orginal Argentinische TanRo Kapelle.

BEZOEKT HET

LUXOR PALAST Mary Dresselhuys (Minn Lee) en Jan v. Ees — 27 -

XE ROTTERDAM

.'

, !

■^M—^^^H

—^—

DE BEIDE MUZE

££OE9

AANBEVOLEN STUKKEN HET speelseizoen der dilettanten begint thans weer spoedig. Ware het niet, dat ik dit uit eigen ervaring weet, het feit, dat bijna dagelijks een verzoek van de een of andere vereeniging of regisseur in mijn brievenbus ligt om opgave van eenige stukken, zou het mij wel weer in herinnering brengen. Het lijkt mij daarom gewenscht in ons blad eenige stukken op te geven, welke voldoende waard zijn gespeeld te worden. Ik zal daarbij tevens het aantal rollen en tooneelveranderingen noemen, zoodat een regisseur zonder meer des te gemakkelijker beoordeelen kan, of het voor zijn werkenden kring geschikt is. B 1 ij s p e 1 e n. Om IOOOO Dollar, 3 bedrijven, ie en 3e bedrijf Amerik. kantoor, 2e bedrijf kamer in buitenverblijf. 6 dames, 5 beeren. Daar liegen we ons uit, 3 bedrijven, één kamer. 4 dames, 5 beeren. De Bneoenbus, 4 bedrijven en een voorspel, voorspel straatscène, ie bedrijf terras, 2e en 3e kantoor, 4e ontrangsalon. 5 dames, 7 beeren en figuranten. De Molen van Sanssouci, historisch costuumstuk, 3 bedrijven, ie en 3e bedrijf kamer, 2e bedrijf bibliotheek op het Slot. 2 dames, 7 ä 8 beeren. De Kutsche Bruidegom, 3 bedrijven, eén kamer-décor. 6 dames, 5 beeren. Verschenen bij Jules Dirickx ö Co.. 69 Vestingstraat, Antwerpen. De Zonderlinge Bruidegom, 3 bedrijven, ie bedrijf kamer, 2e bedrijf conversatiezaal van klein hotel, 3e bedrijf weer een kamer. 4 dames, 9 beeren. Femina. 3 bedrijven, ie bedrijf dokters spreekkamer, 2e bedrijf eetkamer, 3e een boudoir. 3 dames, 2 beeren. Boezemvrienden, 4 bedrijven, kamer. 4 dames, 5 beeren.

eén

tuin-

Comedies. Peggy m'n kind. 3 bedrijven, één Engelsche kamer. 4 dames, 5 beeren. Voor de vertaling wende nien zich tot ondergeteekende. ireuleken. 3 bedrijven, costuumstuk, één kamer. 3 dames, 4 beeren. Overschot je, 3 bedrijven ie hotelkamer, 2e salon, 3e ingenieurs' werkkamer. 3 dames, 5 beeren. Verschenen bij Jos Janssens, Uitgever, Antwerpen. Een opgave van geschikte tooneelspelen wordt in onze eerstvolgende rubriek opgenomen.

Bestuur en werkende leden der Tooneelvereeniging „T. A. V. E. N. U." te 's-Gravenhage Van links naar rechts zittend mevrouw D. Vos en de beeren H. F. M. Nicolaas H J ' Nicolaas F. Groos, C. P. Nicolaas Sr. en C. P. Nicolaas Jr. Staande, In dezelfde volgorde: de heer P. Vos, mevrouw B. Prosman, de heer J. v.d. Sluis, mevrouw C. C. Groos— Heessels, de heer S. Vos en mejuffrouw C. Vos. EEN 30~JARIGE JUBIIÄRESSE Een der oudste Haagsche Tooneelvereenigingen gaat jubileeren! ,,T.A.V.E.N.U.", opgericht, 2 Juni 1901, door leden van een onderaf deeling van den Algemecnen Ned. Typografenbond, bestaat dertig jaar. In een onderhoud met den-voorzitter, den heer F. Groos, die reeds meermalen blijk beeft gegeven, de ziel der vereeniging te zijn, vertelde deze mij een en ander over het lief en leed zijner vereeniging. Reeds spoedig na de oprichting bedroeg het aantal leden ongeveer honderd, terwijl men niet minder dan pver ongeveer tachtig donateurs kon beschikken. Uit dien goeden ouden tijd memoreert hij de groote successen met de echte, ouderwetsche drakenstukken, zooals b.v. ,,De twee Weezen", ,,Dc Man met de Wassenbeelden", ,,De Koerier van den Tsaar" en nog vele andere drama's met prachtige titels. Van de latere jaren worden meer de traditioneele stukken, waarbij verscheidene van Nederlandsche schrijvers, genoemd. In totaal zijn ruim 200 voorstellingen gegeven, terwijl nooit met een souffleur gespeeld werd. Op bijna alle tooneelconcoursen was „T.A.V.E.N.U." aanwezig, nooit verliet zij den strijd zonder prijs en steeds met een woord van lof van de jury voor de uitstekende rolkennis. In 1903 was het aantal leden zoo gestegen, dat men zelfs overging tot de oprichting van een harmonie-kapel, bestaande uit 26 leden, en van een ziekenfonds. De groote wereldoorlog bracht een plotselinge inzinking, waarbij de laatstgenoemde afdeelingen sneuvelden. Het 20-jarig bestaan werd herdacht met een tooneelwedstrijd, waaraan door 14 vereenigingen werd deelgenomen. Het vorige seizoen schreef de jubilaresse nog een nationalen voordrachten-wedstrijd uit, terwijl het 30-jarig feest met een grooten tooneelwedstrijd in de maanden December 193 1 en Januari 1932 gevierd zal worden. In de jury hebben zitting genomen de beeren D. J. Visser, Y. M. Kentie en ondergeteekende.

De bestuursleden zijn bijna allen steun pilaren der vereeniging; de voorzitter F. Groos, de eenig overgebleven oprichter, tevens regisseur, heeft T.A.V.E.N.U. 30 jaren trouw gediend; C. P. Nicolaas Sr., 29 jaren lid der vereeniging, is ruim 25 jaren penningmeester, terwijl nog menig ander lid een langen staat van dienst achter zich heeft. ,,Plannen voor het komend seizoen?" ,,Eerst öp 8 November a.s. naar Maastricht, waar wij deelnemen aan een internationalen tooneelwedstrijd. uitgeschreven door de vereeniging ,,De Lauwerkrans", waaraan ook beroepsspelers mogen deelne men. T.A.V.E.N.U. gaat echter uitsluitend met dilettanten! Dan weer verder zien!" Veel succes! HENRI A. VAN EYSDEN Jr. HET SPELEN ZONDER SOUFELEUR] Uit bovenstaand onderhoud met den voorzitter-regisseur van T.A.V.E.N.U. blijkt, dat deze vereeniging steeds zonder souffleur speelt. Bravo! Dit is een prestatie waar wel eens speciaal op gewezen mag worden. Hoe dikwijls blijkt niet uu de verslagen, dat „rolvastheid" zwak of onvoldoende was, enz.! Inderdaad is er eigenlijk maat één remedie tegen, en dai is wat T.A.V.E. N.U. doet, n.1. zónder soutfleur spelen. Men zou eens zien, hoe ook bet tempo en spel beter zouden worden. Of elke vereeniging du aandurft is een andere kwestie (het gebruikmaken van een souffleur behoeft namelijk niet op zwakke rolkennis te berusten; ook de zenuwen spreken wel eens een woordje mede), maar in elk geval woi^it allen regisseurs sterk aangeraden perfecte rolkennis van de spelers te etschen. En als er onwilligen onder zijn, dan hoop ik, dat die regisseurs de kracht zullen hebben dezen spelers het verder meespelen te beletten! Intusschen —- onzen hoed af voor T.A.V.E.N.U.! C. J. PIETERS.

„Mijn eig-en plannen zijn niet in het minst beïnvloed door iets, wat er op dien avond gebeurde. Dat bedoelde ik ook, toen ik zei, dat u door te vluchten juist naar mij toegekomen bent; dat ik u niet achtervolgd heb, omdat," hier keek hij haar streng aan, „het njet noodig voor mij is u te achtervolgen, en dat hier niet van een toeval, doch van bestemming gesproken moet worden." Hij zweeg, maakte een gebaar alsof hij plotseling zijn ernstige houding vaarwel wilde zeggen en glimlachte toen vriendelijk. „Zeg mij eens, is u goed ondergebracht? Ik vraag dat, omdat ik merk, dat u niet op het beste gedeelte van de boot reist." Ze lachte, hoewel ze het liever niet had willen doen. „O ja, uitstekend," antwoordde ze. „Alles is erg keurig en schoon, en mijn medepassagiers zijn zeer respectabele menschen, ofschoon ik mij weinig met hen bemoei." „Dat dacht ik wel. Wilt u mij toestaan u eenige practische hulp te geven?" „Ik zal niets accepteeren, indien het dat is wat u bedoelt," antwoordde ze beheerscht. „Niet eens een woord op de juiste plaats, waardoor een aanmerkelijk verschil zou ontstaan? Woorden kunnen soms heel wat uitrichten, weet u." „Ik begrijp u niet." „Wel, toevallig zijn verscheidene eersteklasse verblijven leeg en de purser is een oude vriend van me. Hij is een erg vriendelijke man en ik heb er zoo'n idee van, dat hij het u heel graag wat aangenamer zou willen maken." Sylvia's hart klopte sneller. Ze was pas een paar uur op de boot. Zoolang zij aan dek kon blijven had zij niets om over te klagen, maar beneden was het iets anders en ze had al haar best gedaan, om niet aan de tien dagen te denken, die zij in deze omgeving zou moeten doorbrengen. Ze aarzelde nog toen het was alsof haar van buitenaf de gedachte werd opgedrongen, dat het dwaasheid zou zijn, Kings voorstel af te slaan. Maar toen, plotseling, dacht ze aan Brent en haar aanvankelijk voornemen nam eens zoo vasten vorm aan. „Het spijt me, maar ik kan niets van u aannemen; zelfs niet een woord." „Is het Sylvia Denby of Sylvia Dart, die weigert?" vroeg hij cynisch. Het bloed steeg naar haar wangen. Ze voelde zich tegelijk onschuldig en schuldbewust. King leek een hardvochtig rechter, aun wien geen ontkomen mogelijk was, en haar angst werd weer eens zoo erg. „Maakt dit eenig verschil?" „Niet voor mij, maar misschien wel voor den purser." „Waarom?" „Wel, uw voorkomen en persoon in aanmerking genomen, zou het mogelijk kun-

nen zijn, dat hij bijzonder nieuwsgierig was om te willen weten, waarom u onder een aangenomen naam reist, en hij zou als een gevolg daarvan uw waren naam kunnen willen weten. Dat brengt natuurlijk als vanzelf de uiterst interessante vraag met zich mee, waarom u onder een valschen naam passage hebt genomen, in welk geval het niet onmogelijk is, dat hij van mij informaties verlangt. Indien dit gebeurt — en u moet zelf maar uitmaken of dit al of niet het geval zal zijn — hen ik wel gedwongen, daar zijn positie op de boot min of meer officeel is, hem naar waarheid te bekennen, dat u kort geleden nog in mijn dienst was en laat op een avond bent gevlucht zonder behoorlijk op te zeggen. Je ziet dus, mijn beste Sylvia, hoe onvoorzichtig het is, èl te voortvarend te zijn." Hulpeloos keek ze hem aan. „Kan ik dan niet aan u ontkomen?" King wierp zijn sigaret over de verschansing. „Wat een eigenaardig woord gebruikt u nu! U gaat, zoo vlug en zoo snel het maar kan, uw verloofde en redder in de oerwouden van Canada tegemoet — tusschen twee haakjes, zijn eerste officieele brief is deze week door mijn maatschappij ontvangen en hij vloeit niet over van intellect — en ik ben bij u en wensch u in alle opzichten te helpen om de reis naar den gelukkigsten aller mannen zoo gemakkelijk en comfortabel mogelijk te maken, en toch praat u van ontkomen! Werkelijk, ik begrijp u niet!" Zoo handig reeg hij zijn woorden aaneen, zoo dwaas deed hij haar in haar eigen oogen schijnen, dat zij niet wist of zij zou glimlachen of boos zijn, te meer omdat zij

achter zijn woorden duidelijk het vertrouwen in zijn eigen kracht bespeurde. Eén ding scheen haar volkomen duidelijk. Dit ongezochte samenreizen kon hoogstens twee weken duren, en dan zou ze veilig op de Victrix-mijn zijn. Maar — en deze gedachte verraste haar als een lichtstraal bij helderen hemel — zelfs de Victrix-mijn was in handen van King! De onzalige mogelijkheden van dezen nieuwen toestand kwamen haar met dreigende duidelijkheid voor den geest en opeens begreep zij, dat er maar één weg was, dien zij kon volgen. Ze moest een gering gevaar accepteeren om aan een groot gevaar te ontkomen. En hoe groot het andere kon zijn, vermocht zij slechts te gissen. „Indien u denkt, dat de purser werkelijk een andere hut beschikbaar heeft," zei ze met onzekere stem, „dan zou het natuurlijk veel prettiger zijn." King legde zijn hand licht op haar schouder. „Ik wensch u geluk met de verstandigste daad, die u gedaan hebt sinds u aan boord gekomen is. Wacht hier een oogenblikje." Hij ging weg. Alleen gelaten, trachtte zij vergeefs den toestand in zijn geheelen omvang te begrijpen. Ze slaagde er echter niet in. „Nog veertien dagen," fluisterde zij. „Indien ik het zoolang kan volhouden, is alles in orde." Ze voelde zich doodelijk vermoeid en het leek wel, alsorf er lood op haar oogen drukte. Ze vroeg zich juist af waardoor dit kwam, want het was een prachtige dag en de boot lag vast, toen ze vlak naast zich een stem hoorde.

zooals zij samen optreden In de Columbia-film „Dirigible".

ppsp?

:

„Met de complimenten van den purser, miss!" Het was een kort en zeer beleefd briefje, waarin deze officieele persoon haar mededeelde, dat hij een eerste-klas hut beschikbaar voor haar had zonder eenige verdere kosten. Indien zij haar instructies wilde geven aan den man, die het briefje gaf, zou haar bagage direct naar haar nieuwe hut worden gebracht. Sylvia knikte. Weer voelde zij iets als een onontkoombaren invloed om zich heen en weer drukte dat loodzware gevoel op haar oogen. Toen ze sprak, leek het haar alsof het niet . haar eigen stem was. „Zeg den purser als je wilt, dat ik hem vriendelijk bedank en dat de stewardess kan komen wanneer zij wil." De hut, die Sylvia nu tot verblijf was toegewezen, was toevallig een van de meest comfortabele van de heele boot en ze genoot van de luxueuze inrichting. Ze wist, dat de eerste-klasse passagiers zich gewoonlijk voor het diner kleedden, en toen het hoornsignaal voor den tweeden keer weerklonk, en zij zich naar den salon begaf, werd zij, na een nauwkeurig oogenonderzoek, door de andere passagiers met een goedkeurend gemompel ontvangen. De chef-steward, die bij de deur op haar wachtte, leidde haar naar een stoel aan de tafel van den kapitein, waar zij een plaats naast Marcus King kreeg toegewezen. Het was alles ongeloofelijk, en zoo zonderling, dat het de wildste fantasie te boven ging, maar toch waar. „Ik droom," fluisterde zij tegen zichzelf, „ik droom." Maar Kings woorden bewezen haar reeds direct het tegendeel. Hij stelde haar voor aan den kapitein en twee of drie passagiers als Sylvia Dart, de dochter van een goeden vriend, die hij tot zijn onuitsprekelijk genoegen onder de passagiers had aangetroffen. Sylvia kon bij deze woorden slechts glimlachend knikken. ledere minuut, die verliep, scheen de gevolgen van haar valsche positie als een net dichter om haar heen te trekken, tot zij zichzelf wanhopig moest bekennen, dat er niets anders op zat dan zich zoo goed mogelijk in de omstandigheden te schikken en zooveel als in haar vermogen was te vechten tegen den invloed, die haar omgaf. Zoo, glimlachend ;n onder een luchtig gekout, dat Marcus King in iedere richting scheen te kunnen leiden, die hij verkoos, kwam het werkelijke begin van die buitengewone reis. Dagen gingen voorbij en het besef, dat alles onwerkelijk was, werd hoe langer hoe sterker bij Sylvia. Het werd tenslotte nog verdiept door het feit, dat King, uiterlijk althans, niets meer was dan de vriend waarvoor hij zichzelf in het publiek uitgegeven had. Wat hij ook in de toekomst van plan mocht zijn, hij wist zichzelf op het oogenblik uitstekend te beheerschen. Hij maakte' Zeo, Piep«, heb JU Je wel een» afgevraagd, wat JU xou doen

haar niet het hof, hij was evenmin opdringerig, maar toch wist Sylvia maar al te goed, dat zij op het oogenblik een zee vol gevaren doorkruiste en dat haar piloot allesbehalve betrouwbaar was. Intusschen had zij voor zichzelf uit de herinneringen, die zij aan Brent had, een soort van innige genegenheid voor hem opgebouwd, waaraan zij zich nu uit alle macht vastklampte. Maar ze moest zichzelf eerlijk bekennen, dat het eigenlijk niets te maken had met het diepe, waarachtige gevoel, dat liefde heet. Doch dat kon ook niet. Hij zelf had niets gedaan om een groot, allesoverheerschend gevoel van liefde in haar wakker te. roepen. Wat zij voor hem voelde werd gevoed door een lieve, dierbare herinnering, vermengd met een sterk gevoel van trouw, dat hoofdzakelijk voortsproot uit de overtuiging, dat hij nimmer ontrouw tegenover haar zou kunnen zijn. Wanneer ze aan hem dacht, voelde zij zich gerust en veilig, maar het leek wel, alsof hierdoor tevens ook iedere andere gewaarwording in haar verdreven werd. En voortdurend vroeg zij zich af,, met een mengeling van verbazing en nieuwsgierigheid, wat voor een soort man hij wel geworden zou zijn. Verscheidene keeren was zij op het punt geweest hem een draadloos telegram te zenden, maar altijd, op het laatste oogenblik, had zij er van afgezien. Er was zooveel, dat zij hem niet kon verklaren, voordat zij elkaar spraken, en bovendien schrok ze terug bij de gedachte wat hij van haar denken zou, indien hij hoorde, dat zij reeds op weg naar hem was zonder dat hij haar had gevraagd om te komen. Neen, de verklaring moest tot later wachten, want dan zou zij zijn liefde en haar schoonheid hebben om op te steunen. Vaak vroeg ze zich af, of King thans, evenals vroeger, in staat zou zijn haar gedachten te raden. Indien dit het geval was, dan liet hij dit toch niet blijken. Hij bewoog zich vrij onder de andere passagiers van wie hij er eenige aan het meisje voorstelde, en het was niet voordat zij reeds half over den Oceaan waren, dat zij er zich plotseling van bewust werd, dat deze laatste allemaal mannen waren. Ze begreep niet waarom dit zoo was, omdat er verscheidene dames aan boord waren, die zij erg aardig vond en die zoo ongeveer van haar eigen stand waren. Haar volgende ontdekking was, dat talrijke passagiers haar gadesloegen met een belangstelling, die zij niet begreep,, tot zij plotseling tot de conclusie kwam, dat er achter de blikken van sommige mannen iets als een teeken van verstandhouding school, terwijl de dames haar soms op een vernederende wijze aankeken. En het was toen zij een onmiskenbaar-brutalen blik opving van een heer aan een andere tafel, dat de waarheid in haar volle, ontstellende beteekenis tot haar doordrong. Haar medepassagiers op de „Mondania"

all je het Inkomen hadt van Ford?

waren begonnen hun conclusies te trekken uit haar omgang met King! En als een gevolg van haar eigen onvoorzichtigheid waser op de heele boot niemand tot wien zij haar . toevlucht kon nemen.. het laatst van allemaal tot Marcus King. Indien deze laatste alles wist — en ze was stellig overtuigd, dat hij alles wist — dan liet hij toch niets merken. Uren lang zat hij naast haar op het dek, attent, beleefd-galant en bezorgd voor haar welzijn. Door woord noch gebaar maakte hij haar tot voorwerp van critiek harer medepassagiers, maar het feit bleef toch bestaan, dat de knappe miss Dart door de inmenging van mr. Marcus King van een tweede-klasse hut naar een eerste-klasse verblijf was verhuisd en.... dat dit aan de andere passagiers bekend was geworden. En dat was reeds meer dan genoeg! Het was op den avond, voordat zij land zagen, dat King zijn volgenden zet deed op het schaakbord van wat hij Sylvia's noodlot was gaan noemen. Hij zat naast haar op een beschut plekje van het promenadedek. De zee was kalm, het schip lag vast en myriaden sterren hingen boven hun hoofd aan den diepblauwen koepel van den nachthemel. Geen geluid werd gehoord, behalve af en toe een paar maten muziek uit den salon en het spattend gesis van het water langs de glinsterende boorden van de „Mondania". Het was een zeldzaam schoone avond, die meer dan een gewone belofte voor den volgenden dag inhield. Den volgenden dag.. dan zou er een ander land aan den horizon verrijzen.... Hij begon op zijn .gewone manier, dat wil zeggen, hij praatte over alles en nog wat behalve over dèt, waarvan zij wist, dat het voor alles zijn denken vervulde. Terwijl hij sprak, kwam zij andermaal onder den indruk van zijn sterke persoonlijkheid en ze wist, dat hij het daar juist op aan stuurde; doch hoezeer zij ook haar best deed er zich tegen te verzetten, zij slaagde er niet in. Er ging zoowel van zijn tegenwoordigheid als van zijn woorden een soort hypnotische kracht uit, en wel zoo sterk, dat zij zichzelf verzoend begon te voelen met de gedachten, die haar medepassagiers van haar hadden in verband met haar verhouding tot King. En dat — ze besefte het maar al te duidelijk, — was een fatale stap geweest! „Hoe zonderling is het toch," zei hij langzaam, „dat wij naar hetzelfde doel onderweg zijn — en nog zonderlinger misschien, dat we beiden denzelfden man zoeken."-

Neen, maar ik heb me wel vaak afgevraagd, wal

.

h|j co« doen al* . hg het roQne hadt

Trannosan is verkrijgb. bij Apothekers, Drogisten, en in Toiletzaken Uw leverancier bezorgt hel U binnen Iwee dagen als hij het nog niet in voorraad heeft. De origineele flacon, voor den geheelen zomer toereikend, kost slechts f 1.80.

Ooe

oVs

tW

Doe als zij en wees overtuigd, dat U nooit het onderwerp zult kunnen zijn van onaangename praatjes.

digen. En bovenal, het brengt de zweetkliertjes tot normale functie, zonder de natuurlijke uitwaseming te belemmeren.

Overdadige transpiratie onder de armen is niet Uw euvel alleen. 95 van de honderd dames lijden eraan. U heeft het ook kunnen merken aan anderen, want het pijnlijke van het geval is, dat men de "odor" wel aan anderen merkt, maar aan zichzelf niet.

Wees op Uw hoede voor preparaten, die de natuurlijke uitwaseming onderdrukken. Dat is ongezond.

Het gevoel, kunnen zijn merkingen verstaan - is

Overtuig U zelf hoe prachtig Trannosan helpt. Zend ons den bon en U zult na gebruik van het monster zeggen : Dit is het middel waarnaar ik reeds zoolang heb gezocht.

dat Uzelf aanleiding zou tot minder aangename opin Uw afwezigheid wel te al pijnlijk genoeg.

Droger ij en Mij. N.V. Verlaatstr. 52-56, R'dam

Waarom zult U zich aan dit gevaar bloot stellen, waar U door Trannosan van Prof. Polland over een middel beschikt, dat al deze onaangenaamheden wegneemt.

BON

Gelieve mij te zenden geheel gratis en zonder verplichting een proef van Trannosan: Naam Straat;

Trannosan dringt tot onder de huid, ontneemt aan de transpiratie de fermenten, die de „lucht" veroorzaken en Uw japonnen bescha-

Plaats: Knip dezen Bon direct uit. U kunt hem ook als drukwerk in open envelop verzenden.

61 Onthoud: Trannosan Tegen Transpiratie. j5S5g|ï|||g|

— 31

"^

G€¥i BDE^Hèïl

m

Vooräpe].

f

è

SË

tJip

+

Ä

Jij

^

^

S P=fF -U ^^

^ .ilj'

/*

MUZIEK VAN M1EP AI.GKA

WOÜRUhN VAN GUUS BETLEM Jr.

w

é

É ^TT

^

7r.i

JTTT;;

lè me Wiakver..we..-teiijij dröawereMfAn..tASt

Je

bentaen \.de

JJ

^^

^

p

0~6~ ^

TA_

^

r

hebt WAArnétte

Jist,

CINEMA T H EATER

w

zoo

r^ ^

m

'M

i J ipü |jjg

'It..^

e..-ten ^e..brM.ikjeb<äui.dett

■

V

j" -È*

W*i m -* Ach, menschen, laat mij toch. Laat mij m'n idealen. Dat klein beetje geluk. Die versjes en verhalen. Laat mij het mooie zien In menschen en in dingen . .. Ik weet wel ... 't is niet zoo ... Maar .. . laat 't me zoo maar zinden

Ik wéét, het menschdom leeft Van jachten en van jagen En we genieten van Elkanders tegenslagen ... Ik wéét het wel, men leeft Van 't heden in het morgen . .. Maar tóch ... in ieder mensch Zit wel wat goeds verborgen.

Ik wéét wel, dat de mensch Van 't hoogst moderne heden Twee woorden nog maar kent: Blasé en ... ontevreden! Ik wéét wel, 't huw'lijk is Voor driekwart een mislukking. De liefde en de trouw Reeds lang in de verdrukking . . .

En daarom ... laat mij toch. Met al m'n idealen, Probeeren, van dat goeds Toch iets omhoog te halen .. . Laat mij het mooie zien In menschen en in dingen . .. Ik wèèt wel ... 't is niet zoo .. , Maar ... Iaat 't me zoo maar zingen

MAISON ODIOT

^VV


grpmrnt 7 PLACE DE l_A MADELEINE. PARIJS

Fabriek van Artistiek Zilverwerk

Specialiteit voor geschenken in zilvei

Gevestigd in

en verzilverd metaal

1690

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE ttgd- «-n Adm. fiiiln«.mtt.»r ■>■).

.._,■■ .•'

Vnivhlint \..'i..'iiik. — Vrl<« tu>r kumrio«! f TQ*

m*

■'■ ■-..?:

-t

mrm

feangMpIP

No. 397 5 September 1931 MADAME BRUNELLESCHI, die in d© nieuw© ,)Carmen"-fifm optreedt {Fotc B.) P.-Ufa).

'■

' .

^^^^VQSSErOPJg^g^g

/^slbAl