Losse Veter Nummer Nul

Cover Redactioneel

001-1 Het detail 002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden

Losse Veter Nummer Nul

Nummer Nul Zomer 2011

Index

007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers

011-1/4 The Coach Formerly Known As Athlete: 012-1/3 Trainingsschema Xenia Luxem

013-1 AYAMI foto IV 014-1/3 Het andere hardlopen 015-1/2 Hoe zou het zijn met… 016-1/2 Lezersprofiel Hugo Kusters

017-1 ASICS Running I

018-1/2 Productinfo vrouwenschoenen 019-1 ASICS Running II

020-1 Oerend hard

Losse Veter onregelmatig én onconventioneel

010-1 AYAMI foto III

Bezoek website

running releases more than just sweat

ASICS is een afkorting van Anima Sana In Corpore Sano, “een gezonde geest in een gezond lichaam” asics.nl

Cover

Redactioneel

Redactioneel

001-1 Het detail 002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I


Index

004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman


L

osse Veter ontstond vier jaar geleden omdat we de hardloopbeleving wilden vergroten. We wilden niet langer alleen over uitslagen en blessures lezen. We besloten op zoek te gaan naar het verhaal achter de prestaties. Wat motiveert lopers om zichzelf iedere keer te willen verbeteren? Wat moeten ze er voor doen en voor laten?


013-1 AYAMI foto IV 014-1/3 Het andere hardlopen

Met name vanaf het moment dat de eerste ontmoeting met fotograaf London Loy ontstond de behoefte zijn foto’s een plek te bieden waar ze meer tot hun recht komen dan op de website. We besloten het experiment aan te gaan. Het heeft geleid tot dit zogenaamde nul-nummer. Het thema waar we voor hebben gekozen is: vrouwen en hardlopen. We willen laten zien dat de hardloopbeleving van vrouwen niet enkel om gezelligheid draait. Ook vrouwen kunnen fanatiek zijn. Sterker nog, als vrouwen eenmaal beseffen waar ze toe in staat zijn is de toewijding vaak groter dan bij mannen. We hebben daarom een divers beeld willen schetsen.

Gezien de explosieve groei van de afgelopen jaren zijn we daar best aardig in geslaagd. We kunnen nu gerust stellen dat Losse Veter een blijvertje is. En dat willen we vieren! We hebben daarom besloten onszelf en onze lezers een cadeau te geven. In samenwerking met ASICS en de organisatie van de Marikenloop is daarop het idee ontstaan om een digitaal tijdschrift te maken.

015-1/2 Hoe zou het zijn met… 016-1/2 Lezersprofiel Hugo Kusters



Losse Veter is en blijft onconventioneel. Niet alleen in de aanpak van het onderwerp maar ook in de ambitie om de atletiek en het hardlopen in het algemeen breed te benaderen. Tegen de traditie in willen wij zo min mogelijk vast houden aan het onderscheid tussen baan- en wegatletiek, tussen professioneel atleet en recreant. Zo besloten wij Erwin van Diemen, onze vaste columnist en ultraloper in hart en nieren, op kogelstootles te sturen bij Melissa Boekelman.

De afgelopen jaren werd ons al regelmatig gevraagd of Losse Veter geen tijdschrift moest worden. Het antwoord was telkens resoluut nee. We hebben onze handen vol aan de website en bovendien, waarom zouden we terug willen naar de twintigste eeuw? Maar de vraag hoe Losse Veter er als tijdschrift uit zou zien bleef ons toch bezig houden. Hoe zouden we de eigenheid van Losse Veter kunnen behouden en tegelijkertijd de kansen en uitdagingen, die het medium tijdschrift te bieden heeft, kunnen benutten?

020-1 Oerend hard

“

Het idee voor deze site ontstond, net als de meeste goed ideeën, tijdens het hardlopen.

Het is slechts één voorbeeld van de manier waarop we geprobeerd hebben bestaande conventies te doorbreken en de atletiek vanuit een ander, en hopelijk soms verrassend, perspectief te belichten. •

”

Uitgever: Losse Veter Ontwerp: PUNTPIXEL Redactie: Dennis Kaspori & Vivian Ruijters Medewerkers: Wendy Bleker, Melissa Boekelman, Ronald van Boxel, Theo Danes, Erwin van Diemen, Sarah Driesprong, Paul Hartman, Flora Huberts, Grete Koens, Hugo Kusters, Robert Lathouwers, Samantha Linger, London Loy, Xenia Luxem, Geertje de Man, Eefje Melssen, Joan Merx, Kees Nouws, Nieke Oosterhout, Ryan Stel, Frans Thuijs, Ronald Veerbeek, Marieke Verbruggen, Rob Weeda. Informatie: [email protected]

De redactie heeft zoveel mogelijk getracht de fotografen van de gebruikte afbeeldingen te vermelden. Niet alle rechthebbenden van de gebruikte foto’s konden worden achterhaald. Belanghebbenden kunnen hiervoor contact opnemen met de uitgever.

Mede mogelijk gemaakt door:


009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers

Index

Cover

001-1 Het detail 002-1/3 Frans Thuijs

Het detail


Redactioneel

003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman


Piercing

011-1/4 The Coach Formerly Known As Athlete:

Een foto van een navel met een knop Maar wat voor een atlete hoort erbij? Behoort ze tot de Nederlandse top? Hoe ligt ze daar? Teleurgesteld of blij? Je ziet alleen een lichaam zonder kop Toch geeft de foto informatie vrij Het startnummer van Uden zocht ik op: De piercing hoort bij Femke van der Meij Zij is een topper, dus gezien haar tijd Ligt Femke daar een tikkeltje verbitterd Want doorgaans komt ze beter uit de strijd Ach hoe dan ook: haar navel heeft geschitterd

012-1/3 Trainingsschema Xenia Luxem




020-1 Oerend hard

Theo Danes Rob Weeda

001-1



Index


003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers 010-1 AYAMI foto III





020-1 Oerend hard

Frans Thuijs, Rebel with a Cause ‘Talent is er altijd & overal’ Nummer Nul Zomer 2011

Redactioneel

I

n de entreehal van zijn woning valt de blik onmiddellijk op een grote foto van Frans Thuijs en zijn vrouw die op een motor door het Nederlandse landschap cruisen. Het lange haar van Thuijs wappert in de wind. De foto roept het beeld op van Dennis Hopper in de film Easy Rider. Gedurende het interview blijft dat beeld hangen. Het is het beeld van de levensgenieter, de onafhankelijke geest, de pionier op een reis met onbekende bestemming.

misschien wel pianist geweest.’ ‘Niemand denkt zoals ik denk’ Het geeft direct aan met wat voor soort persoonlijkheid we te maken hebben. Thuijs heeft een onconventionele kijk op zaken. Hij wordt gedreven door nieuwsgierigheid en interesse in de mens, zo stelt hijzelf. Maar hij is bovenal een creatieve geest. Hij is wars van de heersende opinie en is, gedreven door het nodige zelfvertrouwen in eigen kunnen, niet te beroerd om ongebaande paden te betreden.

Die reis bracht hem in 1992 naar Barcelona. Daar won zijn pupil Ellen van Langen olympisch goud op de 800m, de laatste olympische atletiekmedaille van Nederland. Bijna 20 jaar na dato is Frans Thuijs volledig van het atletiektoneel verdwenen. We besloten de excentrieke atletiektrainer op te zoeken om te kijken waar de reis hem sindsdien gebracht heeft. Hij neemt ons vol overgave mee in die reis en opent met zijn filosofische blik nieuwe inzichten in deze oeroude sport.

Zijn kracht ligt vooral in de eenvoud. Atletiek lijkt simpel als hij erover vertelt. ‘Bij alles wat ik vertel weet ik zeker dat iedereen het snapt. Begrijpen is pure winst. ‘Het gaat om de basics’, begint hij zijn betoog. En daar ligt volgens Thuijs het probleem. ’Op de een of andere manier probeert iedereen alles zo ingewikkeld mogelijk te maken. Zelf denk ik dat men dat doet om een alibi te hebben voor als het fout gaat, het was immers erg gecompliceerd’.

Thuijs, die naar eigen zeggen over motorische- en bewegingsanalytische gaven beschikt, is van jongs af aan gefascineerd door sport. Zijn onafhankelijke houding brengt hem rond zijn twintigste bij de atletiek. Waarom hij besluit om trainer te worden? ‘Dat heb ik niet besloten, dat ben ik gemaakt door Bob Boverman die een keer naar me toe kwam en zei: ‘Weet je wat ik gedaan heb? Ik heb je trainer van ADA gemaakt.’ Als hij een oude piano in zijn auto had gezet was ik nu

Dennis Kaspori & Vivian Ruijters Kees Nouws

‘Als je in Nederland niet minimaal vijf of zes vrouwen hebt die onder de twee minuten lopen dan doe je iets structureel niet goed. Want het is namelijk redelijk eenvoudig om vrouwen onder de twee minuten te laten lopen. Talent is er altijd en overal.’ Al beseft Thuijs dat tijden veranderd zijn en dat de bewegingsarmoede onder de jeugd het er niet makkelijker op maakt. ‘Ik

“

ben van origine gymleraar. De bewegingsmotoriek van 0 tot 15 jaar is bedroevend. Laten we naar een willekeurige plek gaan en laat 15 jongeren een koprol maken. De helft overlijdt ter plekke. Ik heb 20 jaar geleden al gezegd dat het zeker is dat het vakonderwijs lichamelijke opvoeding vanaf de basisschool gaat terugkomen. Dat scheelt de schatkist jaarlijks miljarden. Helaas is de politiek niet bijster intelligent.’

beeld zeg 48 seconden en Ellen is niet helemaal top, ook al heeft ze dat niet helemaal in de gaten, dan kan het een waardeloze training worden. Ze kan dan geforceerd tien keer die 48 seconden lopen maar wat heb je dan getraind? In het gunstigste geval helemaal niks. Het gaat om de intentie van de training en daarvoor is het essentieel dat je dat snapt en daarbij je eigen lichaam kunt aanvoelen.’

Atleten hoeven voor hem niet over uitzonderlijk talent te beschikken. ‘Een topprestatie bestaat uit wel 25 parameters. De totaalscore daarvan is veel belangrijker. Als alles goed is hoef je voor de specifieke discipline slechts over een gemiddeld talent te beschikken. Een goede trainer, ambitie en discipline is vervolgens het enige wat je nodig hebt om de top te halen. Daarnaast is het in de topatletiek belangrijk dat je bovengemiddeld intelligent bent.’

Op diezelfde eenvoudige maar onconventionele manier heeft hij door de jaren heen de nodige lessen geleerd die hij voor zijn atleten in eenvoudige stelregels wist samen te vatten. Gedurende het gesprek komen deze stelregels bijna achteloos voorbij. Zonder volledig te zijn hebben we er een aantal weten te distilleren. Dit zijn de ‘basics’ en bieden een houvast voor lopers van elk niveau.

Thuijs vindt het namelijk van essentieel belang dat zijn atleten hun verstand gebruiken. Hij verwacht dat ze in staat zijn om in te schatten hoe hun lichaam er voor staat en reageert op bepaalde prikkels. Hij werkt daarom nooit wezenlijk met tijden in trainingsschema’s. ‘Mijn programma’s waren grosso modo programma’s. Het is een wereld van verschil als een trainer tegen je zegt je moet 300tjes doen in 48 seconden ten opzichte van als ik tegen Ellen zeg dat ze 300tjes in ‘T; Stevig’ (tempo stevig) moet doen. Als ik bijvoor-

Ik heb Ellen niet één keer een training opgegeven waarvan zij van tevoren dacht dat ze die niet aankon. Ellen zag nooit op tegen een training. Niet één keer. Nooit!

”

‘Rust is de limiterende factor’ Bovenaan zijn lijstje staat rust. Dat is volgens Thuijs namelijk nog steeds de grootste valkuil voor atleten. ‘Je hebt maar beperkt de tijd, waarbij rust de limiterende factor is. Je moet je dan heel goed afvragen: Wat train ik en waar ga ik straks het hardst van lopen?’ Het is daarom voor Thuijs onbegrijpelijk dat sommige middenlange afstandlopers duurlopen van anderhalf uur in hun schema opnemen. ‘Hoe imbeciel is dat?! Ellen van Langen trainde bij mij vaak niet meer dan 50 à 60 kilometer per week. In de winter misschien 80. Ze liep wel 1:55 op de 800m.’

002-1/3


Cover

Index

Cover

002-1/3 Frans Thuijs






020-1 Oerend hard

Die aanpak kan niet zonder een ander essentieel onderdeel dat in de ogen van Thuijs veel te gemakkelijk vergeten wordt. ‘Je moet wel krachttraining doen,’ is zijn stellige mening. ‘Wat is snelheid? Paslengte maal frequentie. Als jij die pas een paar centimeter langer kunt maken door krachttraining, met behoud van functionaliteit en techniek natuurlijk, dan wordt je dus sneller. Maar ik heb wel geleerd dat als je niks van krachttraining weet je beter kunt zeggen dat het niet nodig is.’

Daar komt nog bij dat de meeste trainers niet eens het onderscheid maken tussen de verschillende vormen van techniek. Loopstijl interesseert hem bijvoorbeeld niets. ‘Je hebt optische techniek (stijl) en functionele techniek. Het gaat erom dat het functioneel klopt. Dat het er dan ook nog eens ‘optisch’ mooi uitziet is leuk maar wel bijzaak.’


001-1 Het detail

‘De kern van hard lopen is de grondpak, het moment dat de voet de grond als het ware beetpakt, niet de afzet. Je loopt op je hamstrings. Hoe langzamer je gaat hoe groter het aspect strekactie weliswaar wordt maar de grondpak is het geheim van de loopbeweging.’

‘Dat wat je traint, verbetert’ Het feit dat Thuijs nooit veel met exacte tijden werkte in trainingsschema’s had ermee te maken dat een atleet ook op gevoel zijn training moest kunnen afwerken. Hij, of in de meeste gevallen zij, moest een goed gevoel aan de training overhouden. Een atleet moet vertrouwen in eigen kunnen kweken. ‘Je ontwikkelt een protocol waarbinnen atleten zelfvertrouwen opdoen. Mijn atleten waren nooit wezenlijk teleurgesteld. Ben je niet in vorm en je gaat wel iedere keer proberen om een persoonlijk record te lopen, dan doe je geen zelfvertrouwen op.’

Uit zijn visie op de looptechniek komt nog een wijze les voor geblesseerde atleten voort. Een les die is ontstaan doordat hij leerde van fouten die hij met zijn atleten maakten. ‘Je moet nooit je hoofdbeweging imiteren in een andere situatie. Nooit!’, zegt hij stellig als de onderwerpen aquajoggen en krachttraining ter sprake komen. ‘Je moet in het tennis ook geen apparaat maken waar je je service mee kan oefenen als je harder wilt serveren. Het heeft me bij Ellen wel eens vijf maanden gekost om haar op haar originele techniek terug te krijgen nadat ze erg lang heeft moeten aquajoggen. Looptechniek luistert zo ontzettend nauw. Actiemomenten liggen op milliseconde-niveau. In het water en bij krachttraining heb je hele andere actiemomenten.’

Hiervoor was het tijdens de training van belang dat atleten zich te allen tijde hielden aan twee voorwaarden. De eerste was dat een training altijd opbouwend moest zijn. Elk tempo moest sneller dan het vorige tempo. ‘De laatste mocht, als je je goed voelde, hard.’ Een duidelijke regel met een helder doel. ‘Iedereen maar zeggen dat die Frans Thuijs geluk heeft met al die atleten die een eindsprint hebben. Nee, dat wat je traint verbetert. Zo simpel is het gewoon. Dus als je worstelen traint dan ga je goed worstelen tijdens wedstrijden.’ En dat brengt ons meteen op de tweede voorwaarde. Ongeacht de snelheid die atleten liepen moest er technisch goed gelopen worden. ‘Ik wil geen geworstel zien.’

‘Daarnaast, talent is overal. Helaas herkennen de zogenaamde specialisten ‘talent’ pas als ze al toptijden lopen. De kunst is om aan kleine, niet duidelijk waarneembare, aspecten te zien of iemand in potentie hard zou kunnen lopen. Ik ken weinig mensen die deze vaardigheid bezitten. Ik noem dat het talent van de trainer. In het voetbal is het al helemaal droevig. Als een speler niet past in het beeld wat de trainer voor ogen heeft wordt meteen geroepen dat er een ander aangekocht moet worden.’

‘Je moet het leuk maken’ Ook de groepsdynamiek en de sfeer tijdens trainingen zijn zeer belangrijk voor Thuijs. ‘Als je het leuk aanpakt en je kunt mensen boeien dan heb je in een korte tijd een groep mensen bij je trainen.’ De resultaten volgen dan bijna vanzelf. ‘Je moet het leuk maken en je moet de goede dingen doen. Dan gaan mensen vanzelf harder en meer trainen en uiteindelijk voor de sport leven. Maar trainers denken vaak dat ze pech hebben met atleten die niet alles voor de sport over hebben. Maar dat ligt aan de trainer zelf.’

‘De kern van de looptechniek is de grondpak, niet de afzet’ Dat techniek belangrijk is, is inmiddels wel gemeengoed in de atletiek. Maar volgens Thuijs wordt daar vaak te simplistisch naar gekeken. ‘Je moet verschrikkelijk veel techniek hebben om te lopen. Iedereen accepteert dat je bij tennis veel techniek moet leren en trainen. Waarom zou techniek bij het tennis belangrijker zijn? Je komt bij tennis natuurlijk in meer verschillende situaties terwijl lopen juist cyclisch is. Maar dat maakt een minuscuul foutje des te remmender.’


Redactioneel

Het is slechts een kleine greep uit de wijze lessen van deze rebelse denker. Het zijn lessen die hij veel in zijn zakelijk leven maar zelden in het sportieve leven deelt. Niet omdat hij dat niet wil maar vooral omdat het hem nooit gevraagd wordt. Het deert Thuijs niet. In de tussentijd werkt hij al jaren gestaag aan zijn boek waarin hij zijn visie en werkwijze uit de doeken wil doen. Wanneer het klaar is weet hij niet. Net zoals hij zich ooit het trainersvak eigen maakte zo wil hij nu op diezelfde perfectionistische en minutieuze wijze zijn gedachten aan het papier toevertrouwen. Op de vraag of zijn levensreis hem nog een keer langs de atletiek zal voeren, kan hij geen zinnig antwoord geven. Eén ding is zeker na dit gesprek: het vuur is nog lang niet gedoofd en zal nooit doven. Het is meer de vraag of iemand de onafhankelijke geest van Thuijs op de juiste wijze weet uit te dagen en te prikkelen.

“

Ongeacht de snelheid die atleten liepen moest er technisch goed gelopen worden.

”

002-2/3

Index







020-1 Oerend hard

Frans Thuijs over het trainen van vrouwen: ‘Als ze naar de kapper waren geweest dan zei ik er wat van’ Een vraag die vaak gesteld wordt is of vrouwen anders getraind moeten worden dan mannen. Frans Thuijs staat bekend als trainer van voornamelijk vrouwelijke atleten. Ellen van Langen en Kristien Toonstra, of L+ en K10 zoals hij ze omschreef in zijn trainingsshema’s, zijn de bekendste onder hen. Maar ook Erika van den Bilt, Ineke Dieperink, Michaella Krajicek en Inge Pool trainden onder zijn hoede. Vindt Thuijs dat er een verschil is? Nee, is zijn eerste antwoord, om het daarna onmiddellijk te nuanceren. Er is volgens Thuijs geen wezenlijk verschil in de trainingstechnische aanpak tussen vrouwen en mannen. Maar vrouwen dienen in de ogen van Thuijs wel anders benaderd te worden. ‘Vrouwen zijn hele andere karakterwezens dan mannen.’ Hij geeft een paar voorbeelden. ‘Een man kan vergeten, een vrouw niet. Vrouwen zijn veel makkelijker te boeien. Vrouwen willen dat er harmonie heerst.’ Thuijs vindt het leuk om vrouwen te trainen en de verschillen die hij benoemt moeten niet gezien worden als waardeoordeel. ‘Het maakt mij niet uit, maar je moet je er wel bewust van zijn. Elk detail telt dus je moet dat meenemen als je resultaat wilt boeken. Zo zei ik er bijvoorbeeld wat van als één van mijn atletes naar de kapper was geweest. Bij mijn atleten ook, maar dan altijd cynisch, dat kan bij vrouwen niet!’


Redactioneel


Cover

Zo vroeg hij al vier maanden voor de Olympische Spelen van 1992 de nationale tenues op voor zijn atletes. ‘Ik vond dat ze die moesten kunnen passen. Het is voor een vrouw ontzettend belangrijk hoe zo’n pakje zit. Het moet lekker zitten en bovendien vindt de één het prettig als het wat hoger is uitgesneden terwijl de andere het liever iets bedekter heeft. De KNAU vond dat een belachelijk verzoek. Wat maakt het uit waar je in loopt. Haha, met die wereld heb ik moeten werken.’ •

002-3/3

Index

Cover Nummer Nul Zomer 2011

Redactioneel


004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers







020-1 Oerend hard

003-1

Index

001-1 Het detail 002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop

005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers 010-1 AYAMI foto III





020-1 Oerend hard

Van nul tot Marikenloop 1

Ryan Stel Dit jaar word ik veertig. Eerlijk gezegd zou ik al die levenservaring en alle vaardigheden die ik de afgelopen jaren heb opgedaan voor geen goud willen inwisselen voor een strakker huidje. Maar in een poging om dit confronterende cijfer te ontkennen, heb ik me ingeschreven voor de tien kilometer tijdens de Marikenloop. Lopen doe ik liefst alleen. Dan ben ik met de wind, zon en wolken. En met Anouk op mijn mp3. Mijn gedachten waaien achter me op de grond. Ze dwarrelen rond en blijven dan liggen, voordat ze met de volgende regenbui wegspoelen, stel ik me zo voor. Als druk werkende en studerende moeder is hardlopen een eerste levensbehoefte geworden. Er is geen beter middel om na een werkdag in de zorg mijn hoofd leeg te maken. Het voorkomt ruzies met mijn echtgenoot en kind. Tevens is het een medicijn tegen de kilo’s die er aan zouden komen door mijn dropverslaving..

heb, maar maak wel graag vorderingen, zo ben ik dan ook wel weer! Vijf jaar geleden had ik me niet voor kunnen stellen dat ik tien kilometer achter elkaar zou kunnen hardlopen. Nu kan ik mijn hardloopschoenen niet meer missen. Op naar de halve marathon, zeg ik overmoedig. Eerst maar eens de 10 kilometer lopen binnen het uur, heb ik mezelf voorgenomen.

wordt spannend en ineens twijfel ik of ik de tien kilometer binnen het uur wel red, zoals ik me had voorgenomen. Na de start neemt de twijfel nog meer toe. Iedereen loopt me als een speer voorbij en ik zie mezelf als laatste, net voor de bezemwagen uit, over de finish sloffen. Toch vertrouw ik op mijn eigen ritme… en op Anouk, mijn trouwe begeleidster op de MP3. Ik besluit te genieten van het bos waar we doorheen rennen en van het prachtige weer dat blijkbaar speciaal voor ons besteld is. Het werkt! Want na ongeveer drie kilometer haal ik ineens vrouwen in. Terwijl Anouk “Girl, girl, girl” zingt komt het tempo er lekker in. Als er geheel onverwacht, halverwege de route, een lieve oom en tante staan om me aan te moedigen, krijg ik vleugels.

‘Staat je goed hoor’, zegt de vrouw tegenover mij als ik onwennig naar het nieuwe Marikenshirt kijk. Ik heb een kluisje bemachtigd en ben op de foto gezet voor Losse Veter. Ik worstel met kleine speldjes en mijn startnummer. Toch eens kijken hoe andere vrouwen het nummer op hun shirt vastspelden.

Ik krijg voor de tweede keer zoete drank aangereikt en verbaas me over al die bekertjes die op de grond liggen. Ik vraag me af of de 400 vrijwilligers dat allemaal moeten opruimen. Bij deze mijn dank! Dan komt het negen kilometerpunt in zicht en een spandoek met daarop de vraag voor de dames om door te lopen, want Ajax speelt. Gelukkig geldt dit niet voor mij, want ik ben geen dame. Ik denk aan het doel wat ik had gesteld en zet een tandje bij. Moe maar voldaan loop ik over de finish. De bezemwagen is nog een heel eind achter mij. Ik heb het gehaald! Als ik ben bijgekomen van de inspanning, krijg ik een SMS van de organisatie: 55min en 29 seconden. Ik heb mijn doel bereikt! De eindtijd is een stuk beter

Het is even wennen tussen al die sportieve vrouwen. Grote, kleine, oude, jonge, blonde en donkere vrouwen, alle soorten en maten zijn vertegenwoordigd. Het lijkt of iedereen in is voor een praatje: bij de kluisjes, omkleden, de sportkraampjes en zelfs in de rij voor de wc, overal wordt er met elkaar gesproken. Omdat ik altijd alleen hardloop wist ik niet dat het met zoveel hardloopsters zo gezellig kan zijn. Later hoor ik dat er meer dan achtduizend vrouwen van start zijn gegaan. De jongste was zeven jaar!

In mijn geval is ‘voorbereiden’ niet helemaal het juiste woord. Ik heb geprobeerd op een website van een fabrikant van hardloopschoenen en kleding een serieus schema te maken. Nadat ik het schema had gemaakt heb ik er nooit meer naar gekeken. Op dezelfde site houd ik mijn kilometers en tijden bij. Gemiddeld loop ik zo’n 25 kilometer per week. Verder maak ik me er niet druk om. Ik loop wanneer ik zin

Deelneemsters Marikenloop Kees Nouws & organisatie Marikenloop


Redactioneel

Voor de start spring, rek en strek ik op een groot veld tussen alle andere vrouwen van het oranje vak. Het

“

Elke vrouw stapt over haar eigen schaduw heen en is een winnares in de Marikenloop!


Cover

”

004-1/7

Index

weldig gezicht om iedereen mee te zien bewegen op opzwepende muziek onder aanvoering van Annemarie Thomas! En ineens…..ging het startvak open voor de 5 kilometer en begon de loop. Snel de oordopjes in met heerlijke tempomuziek! De eerste twee kilometer stond er veel publiek langs de kant en ik kwam in een lekker tempo. Vervolgens liepen we het bos in, het drinkpunt kwam voorbij, een beetje drinken en gauw verder. Dan is het alleen nog maar bos, zand en een héééééleboel vrouwen die hardlopen. ‘Je kunt het meid, nog 2,5km,’ moedigde ik een vrouw aan die begon te wandelen. Ik liep haar voorbij en hoopte dat ze weer ging hardlopen.

dan ik had verwacht. Ik heb mijn eigen wedstrijd gewonnen. Inmiddels ben ik alweer druk bezig met alle dagelijkse zaken: werk, studie, huishouden, met m’n zoontje naar de speeltuin en met vriendinnen telefoneren. De eerste kilometers heb ik er weer opzitten. Ik denk niet dat ik ooit van de hardloopverslaving afkom. Tussen de bedrijven door bekijk ik met plezier de filmpjes en de foto’s van de Marikenloop. Ik vond het een heerlijke dag en kijk er met plezier op terug. Enne...in een overmoedige bui heb ik me opgegeven voor de Zevenheuvelenloop. Wordt vervolgd!


005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden

2

Wendy Bleker De Marikenloop van Wendy Bleker Vanaf mijn 6e heb ik op hoog niveau geturnd. Op mijn 21e ben ik daarmee gestopt omdat ik leeftijdsgenootjes mistte die ook op dat niveau trainden. Helemaal gestopt ben ik nooit. Ik turn nog elke week een paar uurtjes en doe aan acrogym (acrobatiek). Vanaf mijn 2e jaar gingen mijn ouders op vakantie naar Ameland. Zes jaar geleden zag ik daar een aanplakbiljet hangen van een triatlon. Dit leek mij een super uitdaging: 500 meter in de Waddenzee zwemmen, 25 kilometer fietsen over het strand, duinen en door het bos en als afsluiting 6 kilometer hardlopen.. In september doe ik voor de 6e keer mee. Omdat ik toch graag wilde blijven bewegen deed ik af en toe mee aan hardloopwedstrijdjes, puur recreatief. Soms een crossloop, soms over de weg. Ik loop nagenoeg altijd alleen, af en toe lopen mijn vriend en ik samen. Ik houd mijn tijden en afstanden bij zodat ik kan zien of ik vooruit ga, dat is erg motiverend. Met mijn verjaardag heb ik dit jaar een hardloophorloge gekregen zodat ik alles nog beter kan terugzien en kan bewaren. Een kennis wees mij op de Marikenloop, een loop met alleen vrouwen die voor het goede doel hardlopen. Nijmegen ligt niet bepaald naast de deur maar toch hebben we ons opgegeven voor deze loop. Zondagmorgen 8.30 uur vertrok de trein vanuit Hardenberg. Bijna 2 ½ uur later stonden we in Nijmegen. Op de tussenstations zagen we steeds meer vrouwen in hardloopkleren instappen, we gingen dus de goede kant op.

007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers 010-1 AYAMI foto III





020-1 Oerend hard

Nog ruim een kilometer te gaan. We liepen weer op de weg, mensen stonden rijen dik langs de kant! Yes, ik zag op mijn horloge dat het nog een paar honderd meter was. Ja, de finish is in zicht en er liepen een paar vrouwen vlak voor mij. Het fanatisme in mij kwam weer naar boven. Ik zette de eindsprint in om nog een aantal vrouwen in te halen. Met een geweldig gevoel kwam ik over de finish. Yééháááá, ik had een persoonlijk record gelopen op de 5 kilometer! Ik werd helemaal blij toen ik mijn medaille om mijn nek kreeg en liep vervolgens met een flesje drinken weer richting het sportplein om de anderen op te wachten We kleedden ons dik aan en liepen richting het station. Om 18.00 uur precies stonden we in Hardenberg. Het was een lange reis maar ik heb een geweldige dag gehad!

3

Geertje de Man Blessures komen bij hardlopers veel voor, zo ook bij mij. Vanaf mijn 9e jaar zat ik op atletiek. Voordat ik me ging specialiseren op het hardlopen en verspringen deed ik aan de meerkamp. Toen mijn knie begon op te spelen ben ik gestopt met het verspringen. Vanaf het moment dat ik al last kreeg van mijn knie tijdens het inlopen ben ik helmaal met atletiek gestopt. Fysiotherapie, anti-pronatieblok en rust, het mocht allemaal niet baten. Softbal, basketbal, beachvolleybal, pilates en fitness, ik heb het allemaal gedaan. Maar hardlopen blijft mijn favoriete sport. Ik vind het heerlijk om lekker vrij rond te rennen. Je trekt, ongeacht het weer of tijdstip, je sportpakkie aan en loopt naar buiten. Met hardlopen ben je je eigen baas. Het is een groot verschil met trainen in een groep op vaste tijden. Sowieso ben ik niet zo goed in vrouwenteamsporten. De eindeloze discussies over de training zijn niet aan mij besteed. Ik train liever hard.

Eenmaal aangekomen heb ik even over het sportplein gelopen. Om 12 uur verzamelden we ons bij het kinderplein voor de groepsfoto. Erg gezellig! Om 12.45 uur was de grote warming-up. Wat een ge-

“

De 10e Marikenloop vindt plaats op zondag 20 mei 2012. Inschrijven kan vanaf 1 januari 2012.

”

Nu we inmiddels heel wat jaren verder zijn pak ik het lopen af en toe weer op. Graag zou ik willen blijven hardlopen maar helaas denkt mijn rechterknie er anders over. Toen ik de inschrijvingen voor de Marikenloop voorbij zag komen heb ik eerst wat vriendinnen gepolst of ze mee wilden doen. Uiteindelijk durfde één vriendin het aan, Mirjan. Vroeger zei ze tijdens de gymles dat ze niet kon hardlopen. Ze hield de 8 minuten loop niet vol zonder te wandelen. Dat is nu wel anders!. Het afgelopen jaar is ze met hardlopen begonnen en ze legt met gemak enkele kilometers hardlopend achter elkaar af. In eerste instantie hadden we ons ingeschreven voor de 10km. Door een blessure hebben we een paar weken geleden de 10km omgezet naar de 5km. Ik heb me op verschillende manieren voorbereid. Doordat ik vlakbij het Westerpark in Amsterdam woon heb ik praktisch een oefenbaan in mijn achtertuin. Soms ging ik voor mijn werk hardlopen en zag ondertussen de drukke stad ontwaken. Een andere keer rende ik samen met een vriend of stapten we op de fiets naar het Amsterdamse bos om daar een parcours af te leggen. De sfeer zat er onderweg in de trein al goed in. Vanaf Amsterdam moesten we heel wat stations afleggen voordat we in Nijmegen waren. Op elk station stapten meer vrouwen met een hardloopoutfit in. Er ontstonden spontane gesprekken. In Nijmegen stond Mirjan me iets wat zenuwachtig op te wachten. Ik vond het vooral ontzettend tof om deze loop samen te volbrengen. Het was voor haar de eerste wedstrijd. Vroeger was ik de enige hardloper uit onze vriendengroep en zo langzamerhand komen er steeds meer vriendinnen bij. Lopend vanaf Heyendaal kwamen we een ontzettend grappig bandje tegen dat de songtekst aanpaste op onze namen. Mirjan en ik hebben van start tot finish samen gelopen. We klokten precies dezelfde tijd: 28:28min. Het doel was om binnen de 30min te finishen, zonder blessures. De wedstrijd werd voor ons een dubbele score. We liepen erg lekker, zonder pijntjes, en de kilometers vlogen voorbij. De laatste kilometer gebaarde Mirjan dat ik er vandoor mocht. De finish was al bijna in zicht en ik moedigde haar aan om alles op alles te zetten, zodat we samen zouden finishen. Elkaar oppeppen tijdens de wedstrijd is het fijne aan samen lopen. Met de handen in de lucht zijn we daarna de finishlijn gepasseerd.

004-2/7


Redactioneel


Cover

Index







020-1 Oerend hard

Volgend jaar doe ik zeker weer mee! Ik vond het een ontzettend fijne loop, doordat je voor het grootste deel door de bossen loopt. Bij de Dam tot Damloop, waar je continu over het asfalt en door stad loopt, is dat wel anders.

4

Marieke Overbruggen Ik ben 30 jaar en moeder van twee kinderen. Belangrijk voor mij zijn de wil om te winnen en lopen om beter te worden. Ik ben een echte doorzetter en daarom wil ik ooit nog een halve marathon lopen. Met hardlopen maak ik mijn hoofd leeg, op ieder gewenst moment van de dag. Waarom de Marikenloop? Because i’m a girl! MARIKENLOOP 2011 Dit is de tweede keer dat ik aan deze wedstrijd meedoe. In 2009 liep ik hem voor het eerst samen met twee meiden uit Erp. Vorig jaar had ik me ook opgegeven maar helaas had ik in februari mijn enkelbanden gescheurd waardoor de wedstrijd in mei er niet in zat. Ongeveer 6 jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen. Mijn vader is verslaafd aan hardlopen. Hij heeft aan triatlons meegedaan en was echt verslaafd aan sporten. Nu hij wat ouder is, sport hij toch nog vijf keer per week. Ik dacht altijd: waarom is dat hardlopen zo leuk? Ik heb een keer de stoute schoenen aangetrokken en ben met mijn vriend in de bossen gaan rennen. In het begin kon ik nog geen 500 meter hardlopen. Het frustreerde me zo erg dat ik mijn hardloopschoenen zelfs heb weggegooid in het bos. Boos en teleurgesteld liep ik op mijn sokken terug naar de auto. Een korte tijd heb ik niets gedaan maar toch bleef het knagen. Een paar weken later ondernam ik een tweede poging en dit keer met meer succes. Mijn vader zei: ‘Als je over een paar maanden nog loopt dan krijg je van mij een hardlooptenue.’ Op 5 december was het zover: ik liep nog steeds! Mijn eerste echte tenue en hardloopschoenen waren een feit. Ik kreeg de smaak te pakken. Het ging steeds beter en ik kreeg er meer plezier in. Op een gegeven moment kwam ik al aan de 5 kilomter. Dit alles is gelukt door mijn vaders schema’s en mijn eigen doorzettingsvermogen. We gingen altijd samen lopen. Ik had moeite hem bij te houden maar ik wist dat het ooit omgekeerd zou zijn. Vijf jaar later was het zover! Inmiddels was ik voor de tweede moeder geworden. In de zwangerschappen en de tijd daarna heb ik het hardlopen op een laag pitje gezet. Na de bevalling ben ik weer lekker gaan trainen.

Sinds één jaar ben ik lid van G.A.C. (Gemertse Atletiekclub). Voor mij werkt het goed, ik doe daar intervaltrainingen en loop op schema’s. Ik train er iedere woensdagavond. Verder loop ik één keer in de week een korte afstand en in het weekend loop ik met een vriendin een duurloop van ongeveer een uur. Het is wel puzzelen met twee kinderen en een praktijk aan huis, waarin ik 3 dagen en 2 avonden werk, om tijd te vinden voor het hardlopen. Maar als je iets wil, lukt het altijd. Om tien uur ‘s avonds kun je ook nog gewoon gaan lopen. Schoenen aan, hesje aan en gaan! Mijn vriend loopt ongeveer twee keer per week en we lopen dan regelmatig samen. Hij loopt het liefst in de bossen, ik niet. Ik moet dan teveel naar beneden kijken om niet over boomstronken te struikelen. Ik loop graag op het asfalt tussen de grasvelden door. Soms heb ik zin in muziek, soms wil ik alleen de vogeltjes horen. De voorbereiding in de week voor de Marikenloop zag er als volgt uit: maandag een half uur hardlopen en woensdag 1,5 uur op de baan. Daarna heb ik tot aan de Marikenloop rust genomen. Op 14 mei 2011, de dag voor de Marikenloop, had ik een feestje in Nijmegen. Ik sloeg het gebak over en dronk de gehele avond thee. Ik bleef er slapen omdat de loop ook in Nijmegen was. Nadat ik lekker had uitgeslapen was het tijd voor het ontbijt. Voor een wedstrijd eet ik meestal iets 2,5 of 3 uur van te voren, anders krijg ik last tijdens het lopen. Deze keer eet ik twee geroosterde boterhammen met kaas en een eitje. Mijn vriendin komt me halen en we gaan rond 13:00 uur naar het terrein toe. Daar begint het te kriebelen. Gelukkig niet zo heel erg omdat ik vaker wedstrijdjes van 5 en van 10 km loop. Mijn vriendin en ik eten samen nog één banaan op. Nu moet het gaan gebeuren. Voor de wedstrijd hebben we de warming-up meegedaan met Annamarie Thomas. Wat een enthousiasme straalt ze uit! Na de warming-up gaan we klaar staan in ons gele startvak. Het startschot valt, we mogen beginnen. Horloge aan en gaan! In het begin wilde ik rustig beginnen maar dat dachten meer loopsters. Het werd inhalen en nog eens inhalen. Wat overigens later weer verandert in ingehaald worden. Ik had met mijn vriendin afgesproken dat we samen zouden lopen maar als één van ons harder kon en wilde zouden we geen rekening met elkaar houden. We gingen allebei voor een persoonlijk record.

004-3/7


Redactioneel


Cover

Index


Redactioneel


005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers







020-1 Oerend hard

004-4/7

Index

ken en de wind door mijn hoofd te laten waaien. Met Ramses klets ik gezellig bij tijdens het hardlopen en toch lopen we dan nog een snelle 10 km. Met Jacky loop ik relaxed een rondje door de Goffert of ik loop alleen een rondje Waalbruggen. Altijd zonder muziek. Ik overdenk de dag of ik tel van 1 tot en met 20 (of van 20 tot en met 99) om in een ritme te komen. Een tijdje terug heb ik mee getraind met loopgroep Cifla. Dat was echt fantastisch. Super fijn om training te krijgen en schema’s te lopen. Wie weet word ik een beetje sneller. Ik loop namelijk al jaren rond de 45 minuten op de 10 km. Dat moet best een beetje sneller kunnen, toch? Als ik in juni de zwarte slip van taekwondo haal, heb ik meer tijd en kan ik me aansluiten bij de loopgroep. Ze hebben trouwens snelle lopers in hun team merkte ik bij de Marikenloop (nummer 2 op de 5 km!).

Iedere kilometer stond op een bord aangegeven en keek ik op mijn horloge. Shit, dacht ik bij het 5 km punt, er waren al 26 minuten voorbij. Dit moest sneller! Mijn vader had me nieuwe hardloopschoenen beloofd wanneer ik onder de 50 minuten zou lopen. Ik liep door, haalde eruit wat erin zat. Het was prettig loopweer en het ging lekker, ik had geen pijntjes. Ik zette me over mijn vermoeidheid heen en dacht aan de nieuwe hardloopschoenen die ik goed kon gebruiken. Want die koop ik meestal één keer per jaar. Na de 9 km wilde ik nog even sprinten. Uiteindelijk finishte ik met een tijd van 53.12. Helaas geen nieuwe hardloopschoenen gewonnen. Maar wel een p.r en dat telt! Marikenloop, op naar volgend jaar!



5

007-1 AYAMI foto II

Eefje Melssen Van jongs af aan heb ik veel energie. Altijd en overal rennen: de trap op, door het huis, naar school en naar de buren. Gelukkig voor mijn moeder ontdekte ik eind groep 8 de atletiekclub AV Oss ‘78. Ik trainde al snel vier á vijf keer per week en niet alleen hardlopen, maar ook hoogspringen, hordelopen en estafette. Heerlijk om buiten te zijn en volgens schema rondjes te rennen, (weg)wedstrijden te winnen en vriendschappen te sluiten. Tijdens mijn studententijd heb ik een paar jaar weinig getraind om later de kilometers weer uit te bouwen. Deze keer zonder club of schema’s, maar gewoon kilometers maken samen met vrienden, familie of alleen. En best wel fanatiek. Allemaal hadden we jaren terug aan atletiek gedaan. We renden voor snelle tijden. Eigenlijk deden we maar één wedstrijd per jaar: de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. Een paar maanden goed trainen, het parcours verkennen, trainen in de bergen van Luxemburg (waardoor de Groesbeekse heuvels een eitje leken) en dan met z’n allen van start. Na afloop zat dan het hele huis vol met lopers en supporters. We vergeleken tijden, evalueerden de race en haalden Chinees. Omdat ik eigenlijk altijd met de jongens mee trainde, was de Marikenloop niet zo’n ‘belangrijke’ wedstrijd als de Zevenheuvelenloop.

008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers 010-1 AYAMI foto III





020-1 Oerend hard

Na een loop in Millingen was de Marikenloop mijn tweede wedstrijd van dit jaar. Ik was voor de verandering helemaal niet zenuwachtig. Ik had geen illusies een toptijd neer te zetten en winnen ging ik natuurlijk ook niet, dus geniet ik gewoon (net als de 4200 andere meiden) lekker van het lopen en van de race. Maar wel probeer ik 4.30 minuut per kilometer te lopen. En dat lukte me aardig, want na een vrij constante race kwam ik na 45.29 minuten over de finish. Tussen de 7e en de 8e kilometer had ik het even zwaar. Bij de 9e kilometer probeerde ik te begrijpen waarom hardlopen een leuke sport was, maar na de finish was ik voldaan en fietste ik tevreden naar huis om daar lekker te douchen en op de bank neer te ploffen. Op naar de Estafette Marathon in Oss, de Vestingloop in Den Bosch, de Zevenheuvelenloop in Nijmegen en natuurlijk volgend jaar weer de Marikenloop.

6

Nieke Oosterhout Maanden lang heb ik getraind en mezelf afgebeuld. Met grote overwinningen en kleine tegenslagen is het opeens zover: de Marikenloop! Even dacht ik: ‘heb ik genoeg getraind?’ Deze negatieve gedachte werd direct uit mijn hoofd gezet door vrolijke muziek en tal van enthousiaste dames om me heen.

Meestal liep ik alleen, maar sinds vorig jaar bleken er in mijn omgeving toch meer meiden die begonnen zijn met hardlopen. Ik vind het echt heel leuk en zeker omdat het accent bij hen niet ligt op een snelle tijd, maar op het lekker lopen en de finish halen. Voor mij is de eindtijd nog steeds belangrijk en ik train dan ook altijd met een stopwatch. Maar ik merk dat ik tegenwoordig vooral train om mijn energie kwijt te raken, na te den-

“

Deelneemsters geven grootste vrouwenloop van Nederland een 8,6. #ML11

Een leuke warming-up voorkomt blessures en zorgt voor vertier bij het wachten. Annamarie Thomas kreeg iedereen aan het zwaaien en hupsen. Na een kleine regenbui gingen ook de hekken van het laatste startvak open. Omdat ik helemaal achteraan was beland duurde het even voordat ik kon beginnen. Maar het

”

was wel lekker rustig op het parcours. Vriendelijke mensen langs de kant moedigden mij en de andere loopsters aan. Voor het laatste plukje hardloopsters was die boost zeker welkom! Het lukte me in het bos om een lekker ritme te vinden. Wat een mooie omgeving! Bewust had ik mijn snelheid laag en constant gehouden om ervoor te zorgen dat ik niet uitgeput raakte. En dat is me wonderwel gelukt! Met een iets langzamere tijd, maar wel met een lekker gevoel kwamen de kilometerbordjes voorbij. Verder dan acht kilometer was ik nooit gekomen, dus het voelde als een triomf toen ik dat bordje passeerde. De ware overwinning kwam natuurlijk aan de finish. Klappende mensen gaven me net een beetje meer energie. Ik kreeg van mijn vriend en schoonouders een mooie bos bloemen en die felbegeerde roze medaille! Na jarenlang getreuzel kan ik nu zeggen; ‘Ik loop hard!’

7

Flora Huberts Begin dit jaar ben ik begonnen met hardlopen. Zonder enige ervaring met alleen mijn vader als coach besloot ik mij op deze sportieve activiteit te storten. Het doel was om mijn conditie, zowel lichamelijk als psychisch, te verbeteren. En dat is zeker gelukt. Het heeft mij in veel opzichten sterker gemaakt.


Redactioneel


Cover

De eerste keer dat ik besloot te gaan rennen was van het huis van mijn vader naar dat van mijn moeder, een afstand van nog geen anderhalve kilometer. Ik liep veel te hard van stapel en begon met een sprinttempo, wat ik maximaal twee minuten kon volhouden. Lichamelijk had ik het misschien wel aangekund om aan één stuk door te lopen, maar mentaal lukte het me niet. Als ik begon te hijgen, gaf ik het meteen op en ging ik wandelen. Halverwege de route besloot ik dat het maar een ‘interval training’ moest worden met een stukje rennen en dan weer een stukje wandelen. Na drie maanden training heb ik inmiddels begrepen dat het zo niet werkt. Je kunt alleen maar stoppen als het écht niet meer gaat. Eerst probeer je een rustiger tempo en als het dan nog niet gaat mag je misschien overwegen om te wandelen.. De keren daarna liep ik vaak met mijn vader in een heel laag tempo om aan de duur te wennen. Eerst lukte het me niet om langzaam te blijven lopen en was ik snel buiten adem. Langzamerhand vond ik

004-5/7

Index


Redactioneel









020-1 Oerend hard

004-6/7

Index

Cover

002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop




het steeds prettiger om alleen hard te lopen en mijn grenzen te verleggen. Door middel van échte intervaltrainingen probeerde ik mijn snelheid te verbeteren. Zo kon ik een maand geleden 6 kilometer lopen in een tijd van mijn eerste 5 kilometer. Mijn snelheid is dus sterk verbeterd. Afgelopen maart kreeg ik een kledingset en speciale loopschoenen in de Flagship Store van ASICS in Amsterdam, deze maakten het hardlopen aangenamer en extra motiverend. Het loopt prettiger als je er sportief uit ziet, een echte aanrader om een mooie outfit aan te schaffen!


001-1 Het detail

Mijn doel bij de Marikenloop was om de 5 kilometer binnen de 35 minuten te lopen, 7 minuten per kilometer. Door de succesvolle intervaltrainingen ging mijn snelheid harder vooruit dan ik ooit had gedacht. Een maand voor de Marikenloop kon ik mijn doel al bereiken. Het was een extra grote verrassing wat ik op die dag zou lopen. Helaas raakte ik de week ervoor geblesseerd en ging het minder soepel. Toch heb ik mijn doel ruim gehaald met een tijd van 33.47. Dit is het bewijs dat ik een sterk lichaam heb en een groot doorzettingsvermogen. Een mooi begin van een sportiever en gelukkiger leven! •


Redactioneel

Uitslag Marikenloop 2011 1 Miranda Boonstra 00:16:17 2 Heleen Plaatzer 00:16:35 3 Marije te Raa 00:17:10 4 Nisrine Masrhalmi 00:17:32 5 Evelien Ruijters 00:17:37




020-1 Oerend hard

004-7/7

Index

Cover

001-1 Het detail 002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen

006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II

Een korte en onvolledige geschiedenis van de vrouwenlopen


Redactioneel

008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers





020-1 Oerend hard

M

et het immer groeiende aantal loopevenementen dat alleen voor vrouwen is bestemd lijkt het haast ondenkbaar dat hardlopen ooit gezien werd als een ongeschikte activiteit voor vrouwen. Toch ligt deze tijd nog niet zo heel ver achter ons.

vestigen op de ongelijke rechten van man en vrouw.

In 1928 mochten vrouwen voor het eerste deelnemen aan atletiekonderdelen tijdens de Olympische Spelen. Maar men kwam hier alweer snel op terug want de beslissing bleek het heersende vooroordeel alleen maar te bevestigen. Berichten over vrouwen die flauwvielen na de 800m deden de officials besluiten dit onderdeel te schrappen tot 1960. Op de lange afstand duurt het zelfs nog wat langer.

Maar even terug naar begin jaren ‘70. De grote stadsmarathons laten eind 1971 en begin 1972, onder de politieke druk die ontstond naar aanleiding van de actie van Kathrine Switzer, voor het eerst vrouwen toe in hun wedstrijd. Op datzelfde moment werkt Switzer alweer een aan een nieuwe stap in deze stille revolutie. Samen met Fred Lebow, de charismatische oprichter van de New York City Marathon, en Nina Kuscsik lanceren zijn in juni 1972 de ‘Crazylegs Mini Marathon,’ een wedstrijd uitsluitend voor vrouwen. Lebow wist de sponsoren er van te overtuigen dat de vrouwen die op dat moment een marathon konden lopen op een hand te tellen waren en dat het verstandiger was er een ronde van 6 Engelse mijlen van te maken. Het woord Mini in de titel verwijst echter niet naar de kortere afstand maar was vooral bedoeld als eerbetoon aan de heersende mode van dat moment: de minirok. De eerste editie kende uiteindelijk 78 deelneemsters.

Het duurt echter nog vier jaar voordat de marathons van New York en Boston officieel vrouwen toelaten om deel te nemen. En nog eens dertien jaar later wordt Joan Benoit de eerste vrouwelijke olympisch kampioen op de marathon.

Kathrine Switzer wordt in 1967 ongevraagd het icoon van de acceptatie van vrouwen op de marathon. Zij probeert anoniem deel te nemen aan de marathon van Boston maar zij wordt opgemerkt door official Jock Semple die haar vervolgens van het parcours probeert te trekken. Semple heeft de pech dat hij op een perswagen meereed op het moment dat hij Switzer opmerkt. De foto gaat de hele wereld over en leidt tot een hevige politieke discussie. Het is de periode dat de vrouwenbeweging in opmars komt. In Nederland is het de Dolle Mina beweging die begin jaren ’70 middels ludieke publieksacties de aandacht weet te

Dennis Kaspori & Vivian Ruijters, Theo Danes (gedicht) Kees Nouws

heeft verspreid. Zo werd de onlangs overleden Grete Waitz, en voormalig winnares van de ‘Mini’, zo enorm geïnspireerd door deze wedstrijd dat ze besloot een eigen vrouwenloop in Oslo te starten: De Grete Waitz Lopet. Deze wedstrijd over 5 kilometer trekt inmiddels jaarlijks meer dan 40.000 deelnemers.



Voor de eerste vrouwenloop in Nederland moeten we dan nog de nodige jaren wachten. Het duurt tot de jaren ‘90 voordat in Hilversum voor het eerst een ‘lady’s run’ wordt georganiseerd. ‘Mannen zijn welkom, maar uitsluitend om de vele vrouwen aan te moedigen!,’ zo laat de organisatie weten. Deze loop maakt onderdeel uit van een groter loopevenement op die dag. De Hilversum City Run kent ook onderdelen waar mannen wel aan mee mogen doen. De Marikenloop in Nijmegen heeft uiteindelijk de primeur voor een evenement dat uitsluitend bedoeld is voor vrouwen. In 2003 besluit Henk Stevens, de drijvende kracht achter de Zevenheuvelenloop, dat ook in Nederland de tijd rijp is voor een vrouwenloop. De eerste Marikenloop trok bijna 1.500 deelneemsters.

Het werd het begin van een ontwikkeling die zich in de daaropvolgende decennia over de hele wereld

“

De tijd dat men dacht dat vrouwen niet geschikt zijn om hard te lopen ligt nog niet zo ver achter ons.

”

005-1/2

Index

Redactioneel

2012: 10 jaar Marikenloop Ton van Lieshout: ‘Als man kan ik stellen dat vrouwen socialer zijn’


Geschiedenis Ik zag de vrouwen voor de start Al werken met hun ellebogen Daarna werd het niet minder hard Ze streden zonder mededogen

Ton van Lieshout stond als bestuurslid van de Zevenheuvelenloop aan de wieg van de Marikenloop. Hij kan zich nog goed herinneren hoe het idee om een vrouwenloop te organiseren ontstond. ‘Het was heel duidelijk een idee van Henk Stevens [De voormalig directeur en oprichter van de Zevenheuvelenloop, red.]. Daarnaast hadden we als organisatie nauwe betrokkenheid bij Champion Chip en wisten we uit ervaring dat de vrouwenlopen in opkomst waren in het buitenland. Men vond het raar dat wij een vrouwenloop wilden organiseerden en men zei dat we niet terug moesten naar de jaren ’60. Maar als bestuur besloten we Henk zijn gang te laten gaan want zijn ideeën werkten meestal.’

003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen

006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman

Er werd gekrabd en zelfs gebeten Om de rivalen voor te zijn Er klonken ijselijke kreten Van woede, euforie en pijn Ik was als man Getuige van De allereerste vrouwenloop Het was een hel Maar logisch wel: De Bijenkorf had uitverkoop




De sfeer is héél anders Door de jaren heen heeft Van Lieshout kunnen constateren dat de Marikenloop wezenlijk verschilt van de Zevenheuvelenloop, waar hij ook zeer nauw bij betrokken is. ‘De sfeer is heel anders,’ stelt hij. Om zijn constatering te verduidelijken noemt hij een aantal zaken die hem zijn opgevallen:


• Bij de Marikenloop kunnen we werken met lage dranghekken. • Vrouwen mailen hoogstzelden om in een beter startvak te komen. Als ze ons al mailen dan willen ze graag bij een vriendin in het startvak en dan is het geen enkel probleem als dat vak verder naar achteren ligt. • De rijen vormen zich makkelijker. • Het aantal nieuwe deelnemers is ieder jaar zeer groot. Maar liefst 70% heeft nog nooit meegedaan. Het zal dan ook heel lastig zijn om volgend jaar vrouwen te vinden die tien keer hebben meegedaan. • Alleen bij de t-shirtverkoop merk je dat het lastiger is. Mannen nemen alles aan maar vrouwen ruilen drie keer. ‘2012: Dat belooft wat!’ Volgend jaar staat de tiende editie op de agenda. Een reden voor de organisatie om grootse plannen te maken. ‘Volgend jaar gaan we flink uitpakken. We mikken op minstens 15.000 loopsters. We willen anderhalf keer zo groot worden. Het gaat spectaculair worden.’ •




020-1 Oerend hard

“

Volgend jaar gaan we flink uitpakken. We mikken op minstens 15.000 loopsters.


Cover

”

005-2/2

Index

Cover



Column Erwin van Diemen

Redactioneel

Zonden

004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers

I

n de voorbereiding op de Marikenloop van dit jaar had Losse Veter een interview met Flora, een deelneemster aan de vijf kilometer. Ze had het onder andere over de naamgeving van de Marikenloop. Dat mens is psychotisch met haar verhaal over Mariken van Nimwegen en haar belevenissen met de duivel, God en kettingen, dacht ik.



Ik had een heel ander beeld van Marieke. Marieke stelde ik me voor als- hoe zal ik het vrouwvriendelijk zeggen- een knappe vrouw. Marieke gaat niet de deur uit zonder haar nagels te lakken, haar haar te stylen, mascara op te doen, rode lippenstift op te brengen en uren voor haar klerenkast te staan om uit een lange rij merkkleding een passend ensemble samen te stellen.




Marieke heeft een man met een goede baan in het zakenleven. Zij blijft thuis om voor hun twee kinderen te zorgen en ze op te voeden. Naast de zorg voor de kinderen doet Marieke vrijwilligerswerk op de basisschool van de kinderen. Drie keer in de week trekt ze de wijk in voor een duurloop van een paar kilometer. Ze loopt bewust langs de nieuwbouw om naast de vogels ook de bouwvakkers te horen fluiten, al moet ze verder niets van de ongelikte beren hebben. Nadat ze thuis heeft gedoucht pakt ze de Libelle uit de krantenbak en

020-1 Oerend hard

“

verlekkert ze zich aan de recepten. De Marikenloop bleek niet vernoemd naar een Libelle lezende vrouw, maar naar een zondige vrouw die gekwetst werd en in contact kwam met de duivel. Marieke en Mariken zijn twee totaal verschillende personen. Of toch niet? Het verhaal van Mariken speelde zich af rond het jaar 1500. De duivel en Mariken leden een zondig leven. Welke zondige activiteiten ze ondernemen is me niet duidelijk, vast niet zoiets als belastingontduiking. Mariken kreeg berouw en vroeg God om vergeving. De duivel ontaart in een ongelooflijke woede en gooit Mariken van een grote hoogte naar beneden, maar doordat haar oom tot God bad werd de duivel tijdelijk verdreven. Mariken komt via een geestelijke, de bisschop van Keulen, uiteindelijk uit bij de paus om vergiffenis te vragen. De paus- het waren vroeger al eikels- sprak een straf uit: ze kreeg ijzeren kettingen om haar hals en armen. Als de kettingen losraakten dan waren haar zonden vergeven. Na jaren komt de engel Gabriëlle om Mariken te verlossen en was ze weer een vrij vrouw. Ze leefde daarna nog kort (2 jaar) en gelukkig. In elke deelneemster schuilt een Mariken: een vrouw die zondige activiteiten onderneemt en uiteindelijk op zoek gaat naar verlossing. De duivel heeft een meer aardse verschijning gekregen in de vorm van allerlei verleidingen die

men niet kan weerstaan. De supermarkt is de slang uit Genesis, die je probeert over te halen om te eten van de verboden vruchten: chips en chocola. De ongezonde leefstijl moet uitgebannen worden door mee te doen aan een hardloopwedstrijd. Het liefst een zonder mannen, want dan is er ook geen verleiding om vreemd te gaan.



Er is net zoals in de bijbel en in het verhaal van Mariken verlossing mogelijk. Het halen van de finish staat gelijk aan het losraken van de kettingen. Maar het vlees is zwak want de kettingen zijn na de finish nog niet los en de vrouwen storten zich op de pastaparty. Volgend jaar begint alles weer van voren af aan, met nog meer zondaars aan de start. •

Een mens heeft de neiging te willen redden en in mijn dromen schreeuw ik: “Niet oversteken, blijf staan!!” Het meisje schrikt terug en blijft op het fietspad, het geluid van de claxon vervaagt langzaam. Maar helaas was ik voor de tweede keer niet op de juiste plaats op de juiste tijd.

”

006-1

Bezoek website

© 2011 Van Berkel Marketing

ABN AMRO ZEVENHEUVELENLOOP

Nijmegen Groesbeek 15 km 20-11-2011 www.abnamrozevenheuvelenloop.nl

Index


Redactioneel

001-1 Het detail 002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers







020-1 Oerend hard

007-1

Redactioneel

001-1 Het detail 002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers 010-1 AYAMI foto III





020-1 Oerend hard

Erwin van Diemen versus Melissa Boekelman W

at het meest opvalt aan topsport is dat het er altijd zo vanzelfsprekend uitziet. Het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Maar achter die vloeiende loopbeweging of die brute krachtexplosie gaat jaren van eindeloos oefenen en trainen vooraf.

Reactie Erwin van Diemen Kogelstoten is niet alleen kracht viel me op. Wat een snelheid heeft Melissa in de ring! Een aantal keren moest de fotograaf haar vragen om opnieuw aan te glijden omdat die beweging bijna niet te vangen was op de foto. Ik begrijp nu waarom goede kogelstoters snel zijn op de sprint.

Door die vanzelfsprekendheid kunnen we ons vaak nauwelijks meer verplaatsen in de betreffende prestatie. Het ziet er immers zo makkelijk uit. Pas als we een minder geoefend atleet of een recreant aan het werk zien wordt het duidelijk dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is om die kogel over de 20 meter te stoten of die snelheid van 20 kilometer per uur meer dan een uur vol te houden.

De techniek van het kogelstoten viel voor mij niet mee. Melissa gaf drie aanwijzingen na de eerste paar stoten, het hadden er honderd kunnen zijn. De aanwijzingen zorgden ervoor dat de kogel bijna een meter verder kwam. •


Cover


Index

Middels deze rubriek proberen we een beter inzicht in de prestaties van specifieke onderdelen te krijgen. Dit keer is het de beurt aan het kogelstoten. We hebben Erwin van Diemen bereid gevonden als uitdager van de professional. De geboren ultraloper neemt het op tegen Melissa Boekelman. Dat is niemand minder dan Melissa Boekelman. De kogelstootster werd in 2006 wereldkampioene bij de junioren en pakte onlangs nog een bronzen medaille bij het EK onder 23 jaar in Ostrava.

Erwin van Diemen Kees Nouws

“

Men mag de kogel niet werpen, maar de kogel moet vanuit de nek gestoten worden.

”

008-1/4

Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

“

Wat een snelheid heeft Melissa in de ring! Een aantal keren moest de fotograaf haar vragen om opnieuw aan te glijden omdat die beweging bijna niet te vangen was op de foto.

”

008-2/4

Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

008-3/4

Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

008-4/4

Cover Redactioneel


London Loy presents Robert Lathouwers


Index

007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman






020-1 Oerend hard

O

Met welk kledingstuk kun je eigenlijk niet meer mee voor de dag komen maar kun je geen afstand van doen? Ik heb zo’n lichte spijkerbroek met van die gaten bij de knieën en op nog wat plekken. Ik vind het een ontzettend vette broek, alleen die gaten waren 3 jaar geleden al te groot geworden. Haha, laat staan nu! Ik kan er gewoon geen afstand van doen dus draag ik hem nu alleen nog op héle warme dagen.

p zijn schouder prijken vijf olympische ringen met daaronder de tekst ‘Beijing 2008.’ Maar de tatoeage is nog niet compleet. Robert Lathouwers wil laten zien dat deelname aan de Olympische Spelen geen gelukstreffer was. De 800m-loper wil er volgend jaar in Londen opnieuw staan. Welke sporter is een echt stijlicoon of een voorbeeld voor jou op mode-gebied? Tsja, dat is dus het nadeel van sporters, je ziet ze nooit in hun normale kleding! Ik heb dus geen idee wie mijn stijlicoon is of zou moeten zijn, ik ken ze alleen in trainingspak.

Wat was de aankoop waar je de meeste spijt van hebt gehad op kledinggebied? Ik heb een keer nette schoenen voor onder mijn pakken gekocht (à 499,- euro) die gewoon veel te duur waren maar ik vond ze zo mooi dat ik het laatste paar, dat ook nog een maat te klein was, meteen heb gekocht. Uiteindelijk, na er een paar keer op te hebben gelopen, bleken ze toch echt te klein te zijn en heb ik ze nooit meer aangehad.

Hoeveel paar schoenen staan er bij jou in de kast? Ik schat dat ik 40 paar schoenen heb staan, van sportieve ASICS sneakers tot nette maatpaklaarsjes. Ben jij het type brief of boxer? Ik hou van brief boxers :-) Zo’n echte losse boxershort vind ik 3x niks, daar zit geen enkele houvast in. Daarentegen vind ik zo’n korte slip ook weer 3x niks omdat het alles afknelt. Het wordt dus gewoon een ‘strakke’ boxershort.

Robert Lathouwers, Theo Danes (gedicht) London Loy

Wat was jouw eerste auto? Mijn eerste auto was een zwarte Honda Civic uit 1992. Die had ik al gekocht toen ik 17 was omdat ik wist dat ik toch binnen een paar maanden mijn rijbewijs zou halen. Echt een jonge jongensauto: verlaagd, grote velgen, dikke geluidsinstallatie, enzovoort. Toen leuk, nu niet meer!

“

Een Ford Mustang Shelby Eleanor uit 1967. Lekker “oldschool” vol power!

”

Waar rijd je nu op? Ik rijd nu motor, het exemplaar dat je op de foto’s ziet. Een Suzuki GSXR600, echt een beest, een raket! En qua auto rijd ik in een MG-TF Cabrio, een echte Britse sportwagen met het stuur aan de rechterkant. Het schakelen gaat middels flippers, net als bij een F1 auto, heerlijk!! Welke motor zou je het liefst rijden? Mijn eigen motor! Ik vind het echt de mooiste motor die er is. Hij is helemaal ‘custom’ gespoten naar mijn eigen smaak. Compleet zwart met gouden velgen en logo’s. Van 0 tot 100 kilometer per uur in 2,8 seconden en een topsnelheid van 302 kilometer per uur. Een rush om mee te rijden.

Als je jezelf moet vergelijken met een auto, welke auto zou dat zijn? Een Ford Mustang Shelby Eleanor uit 1967. Lekker ‘oldschool’ vol power! Niet teveel moderne snufjes, gewoon lopen voor wat je waard bent. Waar krijg je een grotere kick van: een ritje op je motor op een circuit of van een 800m tijdens de Olympische Spelen? Haha, dan kies ik toch duidelijk voor de Olympische Spelen. Als je max op je motor gaat zit je hart ook zeker in je keel, daar is geen discussie over, maar als jij op één bepaald moment een 800 meter moet lopen met 90.000 mensen die in het stadion zitten en miljoenen voor de TV dan maakt je hart pas echt toeren (om het even in het onderwerp te houden) :-)

Ben je van het cruisen of meer van ‘need for speed’? Ik moet nu vooral aan mijn atletiekcarrière denken dus nu is het meer cruisen en waar het kan trek je hem weleens lekker open maar allemaal geheel onder controle. Ik kan me nu niet veroorloven om onderuit te gaan, al is het door iemand anders. Gebeurt er iets dan is het einde atletiekcarrière en daar is het mij veel te dierbaar voor. Ik doe het de komende tijd dus lekker rustig aan.

009-1/6



Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

009-2/6

Index

Cover


Snelheidsduivel Die Robert is tot over beide oren Verliefd op snelle auto’s en motoren Dus Robert, die graag rent zoals hij toert Heeft zelfs zijn benenwagen opgevoerd


Redactioneel

003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers







020-1 Oerend hard

009-3/6

Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

009-4/6

Index


Redactioneel

001-1 Het detail 002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman



013-1 AYAMI foto IV

London Loy timmert de laatste jaren flink aan de weg als fotograaf. Voor Losse Veter combineert hij deze passie voor het ‘bevroren moment’ met zijn oude liefde, de atletiek. In de serie ‘London Loy presenten’ probeert hij een kant van atleten te laten zien die we normaal gesproken niet te zien krijgen.

014-1/3 Het andere hardlopen 015-1/2 Hoe zou het zijn met… 016-1/2 Lezersprofiel Hugo Kusters



020-1 Oerend hard

009-5/6



Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

009-6/6

Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

010-1

Index

Redactioneel


The Coach Formerly Known As Athlete: Grete Koens

De Deel 1: De atlete

E

G


Cover







020-1 Oerend hard

en van de eerste atletiekherinneringen van Grete Koens was het moment dat ze de Noorse atlete Grete Waitz wereldkampioene op de cross zag worden bij Studio Sport. Het was het moment waarop ze zich afvroeg of alle vrouwen met die voornaam hard zouden kunnen lopen. Ze besloot de proef op de som te nemen. Het succes kwam haar niet onmiddellijk aanwaaien. Koens bewandelde de weg van de geleidelijkheid en kwam pas na een aantal jaren bovendrijven. Maar ze maakte ieder jaar progessie en dat motiveerde haar om door te gaan. Met iedere stap die ze maakte werd het bewustzijn van haar mogelijkheden groter en de keuzes die ze bereid was om te maken rigoreuzer. Haar absolute wil om het maximale uit haarzelf te halen brachten haar uiteindelijk tot een twaalfde plek bij het WK Cross. Het is diezelfde vonk die ze nu zoekt bij de pupillen die ze begeleidt vanuit haar functie als bondscoach talentontwikkeling. Een portret in twee delen van een even bescheiden als gedreven persoonlijkheid.

Dennis Kaspori & Vivian Ruijters Kees Nouws

rete Koens kwam pas op haar achttiende in aanraken met hardlopen. Tot dat moment was volleybal haar passie. Maar de atlete droomde al lange tijd ervan eens deel te kunnen nemen aan een triatlon. Toen ze met haar krantenwijk een racefiets bij elkaar gespaard had werd het tijd om eens serieus te gaan trainen. ‘Als training liep ik toen een 10km-wedstrijd in de buurt van Velp. Ik ging van start en was tot mijn verbazing al weer vrij snel terug bij het sportpark en dacht nog: ‘Eitje, dat valt reuze mee.’ Totdat ik besefte dat ik nog een ronde moest. Vanaf dat moment ben ik gaan wandelen.’ Twee weken later liep ze tijdens haar eerste triatlon opnieuw een 10km, op precies hetzelfde parcours. ‘Het eerste onderdeel was zwemmen. Dat bleek niet zo’n succes te zijn, mijn drijfvermogen was niet echt geweldig. Het tweede onderdeel was het fietsen, dat ging ook niet top. Maar dat hardlopen ging al een stukje beter.’ Het daaropvolgende loopje waar ze aan meedeed won ze en werd aangesproken door een journalist. ‘Hij gaf aan dat er drie weken later een trimloop op Papendal werd georganiseerd en stelde mij een Parker-pen in het vooruitzicht als ik daar zou starten. Ik was overal wel voor te porren, dus dat deed ik. Bovendien lag de volleybalcompetitie op dat moment stil en het leek me een goede manier om mijn conditie op peil te houden.’ Na de finish werd ze aangesproken door iemand die

“

Ik heb heel sober geleefd om een topsportleven te kunnen leiden. Het lukte me om van minder dan 10 gulden per dag rond te komen.

”

haar uitnodigde om bij atletiekvereniging Ciko te komen trainen. Hij vroeg haar adres en een paar weken later kreeg ze een gratis lidmaatschap aangeboden. Het was Honoré Hoedt, de huidige bondscoach voor de middenlange afstand waarmee ze tegenwoordig nog steeds nauw samenwerkt. ‘Hij zag iets in mij. Honoré is altijd positief, die ziet overal talent in, nog steeds trouwens. Hij dacht dat het wel wat kon worden met me. Hij kreeg gelijk maar het duurde uiteindelijk nog tien jaar voordat ik doorbrak.’ Er was niet meteen een flitsende carrière weggelegd voor Koens in de atletiek. De eerste jaren waren haar tijden nog niet spectaculair te noemen. In de winters kampte ze regelmatig met shin-splints. ‘De combinatie met volleybal en al dat springen was verre van ideaal.’ Toch was ze al meteen bloedfanatiek. Maar het besef dat ze bij de Nederlandse top kon horen liet nog een paar jaar op zich wachten. ‘Ik ging elke keer een stukje vooruit. Dat vond ik gewoon ontzettend leuk. Ik zag dat ik elke keer een beetje beter was. Het heeft een paar jaar geduurd en toen ging ik ineens grote sprongen maken. Ik reageerde ontzettend goed op training. Ik ging al van 4:25 naar 4:15 op de 1.500 meter op het moment dat ik twee ochtendduurloopjes erbij ging doen. Toen Honoré pas begon met mij te trainen wist hij van toeten noch blazen. Hij was wel heel experimenteel. We waren ook één van de eersten die met hartslag-

011-1/4



Index

Cover

002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers

Als bondscoach heeft zij een aantal talenten onder haar hoede. Als trainer werkt ze nu in een groep. Een situatie die ze als atleet nooit echt gekend heeft. Koens ziet duidelijk de voordelen van het trainen in een groep maar is van mening dat dit geen gemis is geweest in haar eigen atletencarrière. Integendeel, ze werd er juist sterker van. ‘Ik moet zeggen dat ik wel een extreme Einselgänger ben wat dat betreft. Ik zie de meerwaarde ervan in dat atleten die ik nu train sparringpartners hebben om te trainen en dat ze zich aan elkaar kunnen optrekken. Maar ik zag het altijd als een voordeel. Ik dacht als ik die bikkelharde trainingen in mijn eentje kon, kon het in de wedstrijd nog harder. Een ander voordeel was dat ik altijd trainde op het niveau dat ik op dat moment had, niet op het niveau dat ik ambieerde. En dat kan van dag tot dag verschillen. Ik laat Arnoud Okken of een van de andere atleten ook wel eens bewust alleen trainen om ze echt te laten trainen op het niveau dat ze dan hebben.’

Koens koos niet voor de makkelijkste weg maar voor de weg, zo was haar overtuiging, die haar het verst kon brengen. Ze zegde haar bijbaantje en haar studie stop om zich volledig op de atletiek te kunnen richten. ‘Ik had geen enkele garantie, ik zat niet in een selectie en had geen sponsoring. Ik moest alles zelf bekostigen. En ik ging ervoor en zonder te weten waar het me zou brengen heb ik geprobeerd me te plaatsen voor een EK. En dat is het jaar daarna ook gelukt.’ Uiteindelijk wist Koens maar liefst zesmaal Nederlands kampioen te worden. Op de 3.000m, de 5.000m en de cross. Maar de mooiste herinneringen houdt ze over aan een aantal internationale optredens. ‘Twee prestaties zijn me wel dierbaar, alleen aan een hangt een beetje een negatieve bijsmaak. Het betreft een 5.000m in Helsinki. Ik liep daar 15:20 en zat slechts een paar tienden boven de olympische limiet. Ik had toen 15:50 staan en liep dus wel een persoonlijk record met 30 seconden. Misschien nog wel knapper was het toen ik terugkwam van een achillespeesoperatie en twaalfde werd op een WK cross. Ik denk dat dat op mondiaal niveau mijn beste prestatie was. Ik zat bovendien niet zover van de top 5 af. Ik heb toen grote namen achter me gelaten. Marta Dominguez zat achter me, Carla Sacrmento ook, en ook Irina Mikitenko.’






020-1 Oerend hard

Voor Koens ligt in deze zelfgekozen autonomie zelfs voor een deel de basis voor haar trainerschap. ‘Ook als er geen trainer was, wist ik wat ik moest doen. Ik ben door de jaren heen ontzettend zelfstandig geworden. Als er geen schema was, dan vulde ik dat zelf wel in omdat ik wist wat er nodig was op dat moment.’ Dat trainerschap dient zich uiteindelijk aan in 2004. Koens kreeg steeds meer te maken met blessures en begon zich af te vragen of ze nog in staat was om zichzelf te verbeteren. ‘Ik was van plan om te blijven lopen zolang ik het gevoel had dat ik nog progressie kon boeken. Op mijn 32e liep ik nog een persoonlijk record op de 1.500m en op mijn 34e nog een record op de 800m. Toen kwamen er iets teveel blessures en voelde ik dat ik niet meer het maximale uit mezelf kon halen. Dat was juist altijd een kracht geweest, dat ik altijd zag dat ik ergens beter in werd. Toen ben ik ook meteen gestopt en heb ik besloten iets anders te gaan doen wat ik leuk vond.’ Vanaf dat moment rolde ze bijna vanzelfsprekend het trainersvak in. •

Naast een zekere aanleg is het vooral haar mentale instelling die haar zover heeft gebracht, is haar stellige overtuiging. ‘Als je die absolute wil hebt om iets te bereiken dan is veel mogelijk. Ik wist precies wat ik wilde. Ik ben wel altijd realistisch geweest in mijn doelen. Ik heb nooit extreem hoge doelstellingen

“

Als je de absolute wil hebt om iets te bereiken dan is veel mogelijk.


gehad. Ik had wel een droomdoel natuurlijk maar ik was tegelijkertijd heel realistisch in de doelstelling. En ik vond het altijd heel erg mooi als ik verbetering zag. Het was die totale instelling: het mentale doorzettingsvermogen, de keuzes die ik maakte en ook altijd het positieve blijven zien. Ik denk dat dat mijn sterkste punten zijn. Ik heb natuurlijk wel aanleg gehad maar het is niet dat je kunt zeggen dat ik een wondertalent was. Er zijn eenvoudig een aantal anderen aan te wijzen die fysiek gezien meer aanleg hadden. Met mijn talent heb ik bijna het maximale eruit gehaald.’

meters werkten, maar we gebruikten de hartslagmeters om de ondergrens te bepalen in plaats van de bovengrens. Als mijn hartslag niet boven de 200 was geweest dan had ik niet goed getraind. We hebben samen een hele ontwikkeling hebben doorgemaakt. En op het moment dat hij dat rustigere trainen ontdekte ging ik van Nederlandse subtopper opeens naar topper. Ik denk dat ik een jaar of 25 was en voor het eerst een medaille won op een NK. Op dat moment kwam pas echt het besef dat er nog meer in zat.’ Met dat besef kwam ook de focus. Ze besloot rigoreus voor de sport te kiezen. ‘Ik had nog geen sponsor of niks. Bij een instuif liep ik een keer 9:00 op een 3.000m en besefte dat het Europees kampioenschap misschien wel haalbaar was. Op dat moment heb ik rigoreuze keuzes gemaakt. Ik heb heel sober geleefd om een topsportleven te kunnen leiden. Ik deed als een kruidenier mijn inkopen. Het lukte me om van minder dan 10 gulden per dag rond te komen.’

001-1 Het detail


Redactioneel

”

011-2/4

Index

Cover


Deel 2: De trainster


Redactioneel

003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers





020-1 Oerend hard

Wat is een voordeel dat je zelf hebt gelopen, wat is een nadeel? Een voordeel is dat ik uit eigen ervaring weet hoe alles voelt en gaat op het gebied van trainingen, wedstrijden en dergelijke. Echte nadelen kan ik niet bedenken. Hooguit voor de dames in mijn groep. Die hebben er een flinke kluif aan om hun coach uit de ranglijsten te lopen. Welke fouten heb je zelf gemaakt als atleet? Tijdens een wedstrijd denken: het kan niet hard gaan want er loopt een dikke Deense voor me (tijdens mijn 1500m pr-race van 4:09). Een NK cross willen winnen met een minuut voorsprong en die voorsprong dan al in de eerste kilometer proberen te realiseren. Mijn 90% koolhydratendieet (ik was goed bezig vond ik). Drie keer per dag trainen (en dan moe worden van al dat douchen en omkleden). En natuurlijk de bekende klassiekers met het woordje ‘té’: té vroeg beginnen met trainen na ziekte of blessures, té hard/ té veel trainen op de verkeerde momenten, té laat het trainingspak uittrekken vlak voor de start, té weinig kracht en snelheid trainen, té kleine loopschoenen/ spikes aantrekken omdat je contact met de baan wilt houden, té weinig eten voor een wedstrijd en dan een hongerklop krijgen tijdens de warming-up van zo’n Belgische wedstrijd die weer eens uitliep.

Ging jouw eigen trainer te werk volgens een filosofie die een bepaalde naam heeft? Zo niet, hoe kun je zijn methode het best omschrijven? Honoré heeft altijd sterk de nadruk gelegd op aeroob volume. Hij had vroeger een poster van Arthur Lydiard aan de muur hangen dus daar zal hij zeker door geïnspireerd zijn geweest. Ook was hij altijd bijzonder enthousiast over de Noorse aanpak, die was eveneens gestoeld op aeroob volume. Wat heb je aan opleiding/ervaring als trainer? Ik heb als opleiding de JAL en Topcoach 5 gedaan. Daarnaast ben ik van origine fysiotherapeut en die kennis komt me nog behoorlijk van pas. Qua ervaring heb ik veel opgestoken van de periode dat ik voor mezelf schema’s maakte. Ik heb toen veel geëxperimenteerd met verschillende trainingsvormen. Daarnaast was ik al tijdens mijn periode als atleet actief als trainer. Ik heb zo’n beetje alles gedaan (vanaf eind jaren 80, begin jaren 90): beginners, recreanten, pupillen, junioren, wedstrijdatleten. Op een gegeven moment ben ik daar ook weer mee gestopt omdat ik zelf een aardig stukje begon hard te lopen. In 2000 ben ik echter weer begonnen als clubtrainer bij Ciko’66 en vanaf 2004 (toen ik gestopt was als wedstrijdsporter) is het hek helemaal van de dam gegaan en ben ik gestart met dagelijks training geven. Toen is er pas echt een stroomversnelling in mijn ontwikkeling als trainer gekomen. Behalve trainer ben ik toen ook echt coach geworden.

Op welke wijze verdiep jij je in het trainerschap? Door er intens over na te denken. Verder ben ik ook niet bang om dingen uit te proberen en dan vervolgens de effecten te analyseren. Ik mag ook graag in de literatuur duiken of internet afstruinen om nieuwe inzichten op te doen.



Wat is jouw grootste eye-opener geweest sinds dat je trainer bent? Dat ik wellicht vroeger zo nu en dan mijn goede vorm iets te veel gebruikt heb om heel hard te trainen. Als ik nu mijn eigen logboeken analyseer, dan doet het soms pijn aan mijn ogen. Atleten die in vorm zijn probeer ik daarvoor te behoeden. Gebruik die goede vorm maar op de wedstrijd. Wat is de boodschap die je wilt overdragen? Geduld, niet te snel willen oogsten. Bouw eerst aan een goede gedegen constructie. Zorg dat alle facetten (kracht, snelheid, uithoudingsvermogen, techniek, tactiek, mentale vaardigheden, life skills etc.) goed ontwikkeld zijn. Dan komen de resultaten op den duur vanzelf. Verder vind ik positief denken belangrijk. Wat ging/ gaat er juist wel goed? Waar kun je nu en voor de toekomst verder mee?

011-3/4

Index

Wat zijn je ambities met het trainerschap? Allereerst het werk dat ik nu doe zo goed mogelijk uitvoeren en atleten naar het internationale podium brengen. Voor de rest ben ik geen echte carrièreplanner. Ik zie wel wat de toekomst mij brengt en wat er op mijn pad komt. Wat is een essentieel onderdeel van training dat onderschat wordt? De impact van lifestyle op het herstel. Dat wordt vooral door de atleten zelf niet goed onderkend. Die focussen te veel op de trainingsopdrachten en sportieve randzaken maar realiseren zich niet dat die 22 uur per dag buiten de training om eigenlijk bepalend zijn voor het rendement van een training.

001-1 Het detail 002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II

Wat hoort volgens jou tot de taken van een trainer? Dat takenpakket is zo divers, ik kan het niet in een paar zinnen omschrijven. Ik vergeet dan allicht weer een aantal zaken te benoemen. Ik heb er in ieder geval een dagtaak aan en dan nog kan ik er ‘s nacht nog wakker van liggen. Als je het goed wilt doen dan is het in ieder geval meer dan een fulltime job.


011-1/4 The Coach Formerly Known As Athlete:

Zie je verandering in de mentaliteit bij atleten ten opzichte van toen jij zelf liep? Nee, ik denk niet dat er echt een grote verandering is qua mentaliteit. Het aantal dwazen dat er vol voor wil gaan is niet wezenlijk minder of meer dan in mijn actieve periode. Hooguit kun je stellen dat mensen nu meer keuzes en afleiding hebben. Maar daar staat tegenover dat er ook weer meer mogelijkheden zijn om topsport te bedrijven dan in mijn tijd. De luxe van bijvoorbeeld een fulltime trainer, dagelijkse (para-)medische begeleiding, een high tech sportaccommodatie en trainingsstages met een complete begeleidingsstaf heb ik nooit gekend.

012-1/3 Trainingsschema Xenia Luxem



018-1/2 Productinfo vrouwenschoenen

Wie vind je zelf een goede train(st)er, of goede train(st)ers? De eerste en enige trainer die ik ooit gehad heb is Honoré. En bij hem heb ik altijd het gevoel gehad dat ik als atleet bij de beste trainer van de wereld zat. Ik denk dat dat vertrouwen in je trainer erg belangrijk is. Voor de rest probeer ik toch echt mijn eigen weg te vinden in het trainersvak. Ik heb dus niet echt een Goeroe waar ik tegen op kijk. Ik vind het leuk om te horen hoe andere trainers hun werk doen. En ik heb ook via mijn werk en de topcoach 5 opleiding het voorrecht (gehad) om kennis te nemen van de visie van tal van topcoaches (ook uit andere sporten). Maar ik geloof niet in een bepaalde methode of systematiek. Ik zie iedere sporter als een uniek geval en probeer daar de beste trainingsaanpak voor te vinden. Daarnaast wil ik als trainer-coach graag authentiek blijven en spiegel mij dus niet aan anderen. Noem een atleet die je graag zou willen trainen en waarom? Ik zou heel graag een jonge (fanatieke) Grete trainen. Deze al wat eerder van het volleybalveld plukken en dus al vroeger met snelheid, kracht en techniek laten beginnen. Voor de rest wel veelzijdig laten trainen en de motor goed gedoseerd opvoeren. •


Redactioneel


Cover

Wie kan jou inspireren als trainer? Poeh, ik heb nu niet bepaald het idee dat ik echt geïnspireerd hoef te worden. De drive komt bij mij echt van binnenuit. Ik wil dit werk heel erg graag doen. En ik wil mezelf ook continu verbeteren. Ik heb ook altijd trainer willen worden. Honoré heeft mij in het verleden wel echt gemotiveerd en gestimuleerd om me in de trainingsleer te verdiepen door me te bestoken met tal van artikelen en kennis.

019-1 ASICS Running II

020-1 Oerend hard

“

Het aantal dwazen dat er vol voor wil gaan is niet wezenlijk minder of meer dan in mijn actieve periode.

”

011-4/4

Index

Cover


Een week uit het logboek van


Redactioneel

Xenia Luxem

007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman






020-1 Oerend hard

D

e mooiste, maar tevens ook zwaarste trainingsweek in aanloop naar de marathon van Rotterdam, was de week van 14 tot 20 februari. Hierin deed ik het meest aantal trainingen en het grootste volume aan kilometers. Reeds lange tijd op voorhand bereid ik me voor op deze week en ben ik bezig met het op punt stellen van de ideale trainingsmomenten rekening houdend met mijn job als ingenieur. Zo’n trainingsweek is dan ook niet alleen fysiek een hele inspanning, het vraagt ook een mentale alertheid en eigen organisatie. Een hele uitdaging dus. Maar dat vind ik juist fijn. De week start eigenlijk al op zondagavond met het uitzoeken en klaarleggen van de juiste trainingskledij per trainingsmoment en het maken van mijn schoofzakje voor de volgende dag. Mijn eerste training doe ik ’s ochtends op nuchtere maag. Een lange, maar trage duurloop langs het Alberkanaal. Het is nog donker en daar hoef ik geen rekening te houden met autoverkeer. Het is koud, maar met temperaturen net boven het vriespunt en geen sneeuw ben ik content. Omdat ik oostelijke richting uitloop, kan ik de zon zien opkomen. Het is helder; een mooi moment. Tijdens het lopen denk ik ook na over het werk dat ik die dag zal moeten doen. Alles op een rijtje zetten in mijn hoofd zodat ik onmiddellijk in gang kan schieten. Eens terug thuis is het even tijd maken om te stretchen, dan snel te douchen en hup de auto in richting

Xenia Luxem Kees Nouws

“

Hasselt (100km rijden). Daar wacht mijn eerste vergadering van de dag op het kantoor van VMM ter bespreking van een nieuw project in Lanaken. Het wordt een groot project; eigenlijk veel groter dan op voorhand geraamd. Het gaat over de afkoppeling van het regenwater van het vuilwater in Rekem, een deelgemeente van Lanaken. Over de middag rijd ik naar de golf in Hasselt waar ik mijn tweede training afrond. Hetzelfde rustige tempo als deze ochtend. Deze keer niet douchen wegens tijdsgebrek. Al een geluk is het koud en heb ik bijna niet gezweet. Boterhammetjes alweer in de auto opeten op weg naar de volgende vergadering. Er wachten er twee in die namiddag. Om 18:00 ben ik weer thuis, klaar om de derde training van de dag aan te vangen. Hetzelfde toertje als deze ochtend, alleen een heel stuk sneller. Ik loop dan ongeveer 15km/u. Dinsdag, donderdag en vrijdag zien er ongeveer gelijkaardig uit. Woensdag heb ik een dagje verlof genomen. Kwestie om de vorige twee drukke dagen te verteren en de volgende twee dagen voor te bereiden. Bovendien was mama jarig. Altijd fijn om dan thuis bij haar te zijn. De training van zaterdag dan. De laatste kers op de weektaart. Een lange duurloop met daarin stukken aan marathontempo. Had wat last van de achillespezen vorige dagen, waar ik me natuurlijk wel wat zorgen om maakte. Zou ik de lange training wel doen? Onzekerheid. We starten deze training rond het mara-

thonuur van Rotterdam. Samen met mijn tempomaker voor de marathon Koen hadden we afgesproken bij Dirk thuis in St Niklaas. Dirk fietst mee en houdt nauwkeurig de tijden en de snelheden bij. Tot op de seconde en de meter nauwkeurig. We lopen langs een oude spoorweg richting de Klinge. Een pad van 12km rechtdoor. Een ideaal marathon pad dus. Alles verliep vlot, Koen liep voor. Hij kan perfect het juiste tempo opleggen. Ook al al had ik vorig jaar een gelijkaardige training goed afgerond, voor deze training had ik toch nog wel wat angst dat het deze keer niet zou lukken. Maar eens het einde naderde, werd de voldoening eens zo groot en ging ik alsmaar sneller lopen. De runners high. ’s Avonds nog een restaurantje gedaan voor mama haar verjaardag. Een gezellige avond samen met de familie. Daar kan ik van genieten, zeker na een lange marathon training. De bediening en het eten was perfect. De laatste dag van de week staat in het teken van rust en recup. Ik werk nog wat die dag. Vooral de mails moet ik inhalen. Het is slecht weer geweest voorgaande weken en dat laat zich immers voelen aan de contentheid van de mensen. Een klacht is snel gemaakt. De mail doet daar geen goed toe. Ik voel me wel wat moe, maar al bij al valt het reuze mee en geniet ik vooral na van alles wat ik de voorbije week gedaan heb. •

Op aanraden van de buren schreven mama en papa me als 7-jarig meisje in bij Olse Merksem. Gekleed in een blauw maillotke stond ik ooit bedeesd, verlegen en ongekend aan ‘het viskot’ te wachten voor mijn eerste training.

Geboortedatum: Woonplaats: PR marathon: Trainer:

”

05-09-1982 Merksen (België) 2:35.45 Dirk de Maesschalck

012-1/3



Index

Redactioneel

Trainingsinformatie Xenia Luxem 2010 - 2011

001-1 Het detail

week nr:

003-1 AYAMI foto I

dag

van / tot : maandag

004-1/7 Van Nul tot Marikenloop

nachtrust


dinsdag

007-1 AYAMI foto II

nachtrust

008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman

gewicht


woensdag


nachtrust

14 - 20 febr 2011 km 14

donderdag

013-1 AYAMI foto IV

nachtrust

016-1/2 Lezersprofiel Hugo Kusters

nachtrust

temp.

omstandigheden

trainingsinformatie

HF

VO2

gev.

opmerkingen

9

Hasselt, golf

12:30

7°C

bewolkt

*8km herstel duurloop

130

37

EPOC 51 - TE 2.4 (foute registratie)

16

Schoten, kanaal

06:30

5°C

bewolkt


134

44

EPOC 27 - TE 2.0

17

Schoten, kanaal

18:00

5°C

bewolkt

*17km rustige duurloop

148

49

EPOC 109 - TE 3.2

(progressief binnen de RDL - zone)

160

55

14

Ekeren, straat

06:30

6°C

zonnig


130

38

EPOC 23 - TE 1.8

8

13

Merksem, fort

17:00

6°C

zonnig


132

42

EPOC 25 - TE 1.9

48.3 16

Tempo 4'25"/km 8

Deurne, Bourlapark

12:00

4°C

zonnig

*8km herstel duurloop + oef Leo

135

14

Merksem, fort

07:30

4°C

zonnig


130

43

17

Tempo 4'35"/km 16

Park van Brasschaat

17:00

4°C

zonnig

*16km rustige duurloop

165

58

EPOC 140 - TE 3.5

8

Merksem, straat

12:30

4°C

zonnig


130

43

EPOC 23 - TE 1.8

13

Ekeren, straat

07:00

4°C

zonnig


135

38

EPOC 73 - TE 2.8 (foute registratie)

8

18

EPOC 30 - TE 2.0 EPOC - TE (geen registratie)

8

vlot 16

vrijdag

uur

15

014-1/3 Het andere hardlopen 015-1/2 Hoe zou het zijn met…

plaats

7


Dirk De Maesschalck Coach

7

13

Schoten, kanaal

18:00

Wilrijk, fort

12:00

4°C 8°C

zonnig bewolkt

*16km rustige duurloop *12km herstel duurloop

150

53

160

56

130

EPOC 111 - TE 3.2 EPOC - TE vlot

6,5

12

Wilrijk, fort

17:00

8°C

bewolkt


125

EPOC - TE moeizaam



zaterdag


nachtrust

020-1 Oerend hard

gewicht

19

34

Sint-Niklaas

10:00

5°C

bewolkt

*16km rustige duurloop +

145

50

Tempo 4'00"/km

wind

3 x 5km Tempo 2mmol/l - R1km T-RDL

175

63

EPOC 280 - TE 4.8

8

177

64

Tempo 3'42"/km

44

179

68

De Klinge ochtendpols zondag

48.5 20

7

Merksem, park

11:00

5°C

wind


125

EPOC - TE lopen ok, niet vlot, maar ook niet slecht

nachtrust ochtendpols

7

RUST

toch wel wat moe overdag

42 210

“

EPOC geeft aan wat het effect van een training is en welke herstelperiode vereist is.

”

012-2/3


002-1/3 Frans Thuijs


Cover

Index

Cover Nummer Nul Nul Nummer Zomer2011 2011 Zomer

Redactioneel








020-1 Oerend hard

012-3/3

Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

013-1

Index

Redactioneel


Het andere hardlopen


Cover

007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers





020-1 Oerend hard

D

ertig jaar geleden zag het hardlopen er overzichtelijk uit. Je had baan- en wegwedstrijden en in de winter kon je door velden en bossen crossen. De atleten deden ze alle drie in verschillende seizoenen en zagen ze als aanvulling voor hun eigen specialiteit. Goede tijden lopen was wat telde! De opkomst van het joggen was een eerste waarschuwing voor een cultuuromslag binnen het hardlopen. Beleving, genieten en grenzen verleggen staan tegenwoordig centraal in het hardlopen. Uit deze waarden is het ‘andere hardlopen’ ontstaan met nieuwe stijlen zoals: Freerunning, cityrunning, figurerunning en trailrunning. De komende jaren zal het groene boekje naar alle waarschijnlijkheid nog meer loopvormen moeten opnemen is de verwachting. Belevingsgericht hardlopen Parkoersen van wedstrijden hoeven tegenwoordig niet snel te zijn. De landschapmarathons van Terschelling, De Zeeuwse Kustmarathon, Maasdijkmarathon en de marathon van Apeldoorn kunnen zich elk jaar op meer deelnemers verheugen, terwijl de atletiekbanen met instuifwedstrijden er steeds meer verlaten uit zien. Het beleven van wedstrijden dringt prestaties steeds

Erwin van Diemen

meer naar de achtergrond. De massa-evenementen zijn één grote kermis geworden met gezamenlijke warming-ups of zoals bij de Dam tot Dam met een spandoeken- en stratenversierwedstrijd, familielopen en kidsruns. Paulien Cornelisse, auteur van ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’, heeft er een woord voor: belevenementen.



Hoe kan het dat het NK 10.000 meter voor vrouwen op de baan amper 10 deelneemsters heeft en de Marikenloop binnen no-time 10.000 deelnemers hebben? Het heeft alles met plezier te maken. Beleving boven prestaties. Wedstrijden loop je tegenwoordig niet om een tijd, maar om ze ‘gedaan’ te hebben. Een snelle marathon zoals Rotterdam wordt vooral geprezen om de sfeer en al het publiek wat enthousiast iedere loper aanmoedigt en dat moet je ervaren hebben. Als je een collega vertelt over dat je marathons loopt, is de eerste vraag: heb je Rotterdam of New York gelopen? De ranglijsten wijzen dan ook uit: meer deelnemers, minder snelle tijden. Het geldt niet alleen voor de marathons, maar voor elke andere afstand. In onze samenleving zijn we aan het worstelen met het zoeken van evenwicht tussen prestaties en beleving. Vroeger was school vooral gericht op prestaties. Een vader in de jaren ‘60 vroeg tijdens het eten aan zijn

014-1/3

Index

zoon of dochter: “Heb je nog wat geleerd op school?” Als de kinderen anno 2011 na de bel het schoolplein opstormen om in de armen van hun ouders te vallen vragen de volwassenen: “Heb je het leuk gehad?” Maar ouders verwachten wel dat een school hoge CITO-score kan overleggen en de meeste leerlingen naar een Havo/VWO stuurt.


Door het opkomen van deze beleveniseconomie zijn nieuwe vormen van hardlopen ontstaan. Het andere hardlopen is een tegenhanger voor de stress die mensen voelen in een prestatie gerichte maatschappij. Bijvoorbeeld in de zorg wordt niet meer gezorgd maar gepresteerd, er moeten overal cijfers overlegd worden, zelfs in de non-profit sector.

005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II

Met het ‘andere hardlopen’ wil men vrijheid ervaren. De kenmerken van baan- en wegwedstrijden: persoonlijke records, competitie en afgeronde afstanden staan voor prestatiegerichtheid, waar je in je vrije tijd niet teveel mee wil geconfronteerd worden.


Trailrunning is daarop een uitzondering, daar zit wel een wedstrijdelement in, maar de afstanden zijn meestal geen gangbare afstanden, tevens maakt het grotendeels onverharde parcours en de hoogte verschillen een snelle tijd onmogelijk. De wedstrijden zijn in mooie natuurgebieden, zodat je uiteraard niet moet vergeten te ‘genieten’. Een essentieel ingrediënt van het andere hardlopen.



Grenzen verleggen is ook zo’n woord van deze tijd. Vrijheid betekent grenzen verleggen, want als je binnen de grenzen blijft ben je een gevangene, een gevangene van jezelf. Als je informatie zoekt over trailrunning, freerunning en running therapie wordt grenzen verleggen veelvuldig genoemd.



Hieronder worden een aantal nieuwe vormen van het ‘andere hardlopen’ kort uitgelegd. Het is geen complete lijst, want er zijn vast nog andere manieren om hardlopen te beleven.


Freerunning De hindernissen die op de baanatletiek opgetrokken zijn, zijn blijkbaar niet interessant genoeg voor de jongere generatie. De horden en steeplebalken spreken de groep freerunners niet aan. Freerunnen is een levensstijl waarin termen voorkomen zoals: grenzen verleggen, het creëren van bewegingsvrijheid, overwinnen van angst en respect voor de omgeving.

020-1 Oerend hard

“

De stad werpt hindernissen op die met sierlijke sprongen worden genomen: banken, hekken, muren, gebouwen, trapleuningen, elektriciteitkasten en wat al niet meer. Naast springen is freerunnen: balanceren, klimmen, zwaaien en hangen. De ervaren freerunners maken tricks die namen dragen als: catleap, palmspin en turnvault. Het doet denken aan turnen met allerlei sprongen vluchtelementen, alleen zijn het paard, rekstok, brug vervangen door obstakels in de stad. Trailrunning Deze vorm van hardlopen houdt eigenlijk niet meer in dan off-road rennen over smalle paden door bos en veld, door berg en dal en door kleine beekjes. Veel heuvels en bergen in Frankrijk, Zwitserland en België zijn het terrein van grote trailtochten. Je kunt je bijna niet voorstellen dat de Mont-Blanc trail over een afstand van 166km met 9400 hoogtemeters, 2300 deelnemers heeft. En dan hanteren ze nog een deelnemerslimiet en hebben ze strenge eisen om mee te mogen doen, want anders zou die trail groter zijn dan de Rotterdam marathon. Want in twee kortere versies van de Mont-Blanc trail (98km en 110km) doen nog eens 1800 en 1200 hardlopers mee en waar de organisatie, net als bij de lange afstand, veel hardlopers moeten teleurstellen De Veluwezoomtrail van 50 km is — raar gezegd — behoorlijk aan de weg aan het timmeren om de trail van Nederland te worden.


Redactioneel


Cover

Cityrunning Stel, je kunt als toerist niet zonder hardlopen, dan is city running een oplossing om je dagelijkse portie kilometers te rennen tijdens een stedentrip. Sightjogging wordt het door een Rotterdamse organisatie genoemd. In de grote Nederlandse steden als Rotterdam en Amsterdam hebben ze gidsen die hardlopende toeristen rondleiden langs bezienswaardigheden. Maar in een ‘kleine’ stad als Maastricht is het ook mogelijk om hardlopend de schoonheden van deze stad te ontdekken. Op de website www.globalrunningtours.com is te zien dat het vooral Europese en Noord- en Zuid Amerikaanse steden zijn die hardlopend onder leiding van een gids verkend kunnen worden.

Hoe kan het dat het NK 10.000m voor vrouwen op de baan amper 10 deelneemsters heeft en de Marikenloop binnen no-time 10.000 deelnemers heeft?

”

014-2/3

Index

Cover Redactioneel

002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop


Figurerunning De GPS is al bijna niet meer weg te denken uit het dagelijks leven. Waar en hoeveel we hebben hardgelopen is via het sporthorloge met GPS op de computer uit te lezen. Met figurerunning teken je al hardlopend een figuur, wat later op de computer zichtbaar wordt. Blijft het een melige variatie van hardlopen of is dit een blijvertje? Hoe lang blijft het lopen van een konijn, olifant of ander figuren interessant?

001-1 Het detail

Psychogeografisch lopen Ik wil zelf alvast een nieuwe looptrend aan het lijstje toevoegen: psychogeografisch lopen. Psychogeografie is de discipline die zich bezig houdt met het effect van de omgeving op onze emoties en gedrag. Het wordt ook wel omschreven als de wetenschap van het dwalen. En dat is nu precies een kwaliteit die we vaak in het hardlopen zoeken, even afschakelen en onze geest en lichaam af te laten dwalen van de hectiek van de dag.





Om dat dwalen te stimuleren heeft de psychogeografie door de jaren heen een aantal eenvoudige hulpmiddelen bedacht. Een bekend voorbeeld is de stadswandeling met een kaart van een andere stad. Je probeert bijvoorbeeld door Amsterdam te wandelen met de kaart van Venetië. Je zoekt op de kaart naar referenties en projecteert dit op de omgeving om je heen. Je zult je eigen stad op een heel andere manier leren kennen.


Dat is misschien wat omslachtig voor hardlopers maar een ander hulpmiddel is des te effectiever. Het is een simpel algoritme waarmee je de deur uit stapt. Een algoritme is niet meer dan een stel spelregels. Die spelregels kun je zelf bepalen. Je moet je er alleen aan houden als je de deur bent uitgestapt. Zo’n algortime kan er als volgt uitzien:




tweede straat rechts, derste straat links, eerste straat rechts, herhaal


Gegarandeerd dat je op plekken komt waar je nog nooit bent geweest. •

020-1 Oerend hard

“

Psychogeografie wordt ook wel omschreven als de wetenschap van het dwalen.

”

014-3/3

Index

Cover


Hoe zou het zijn met…


Redactioneel

Irma Heeren







020-1 Oerend hard

I

rma Heeren is een begrip in de Nederlandse wegatletiek. Ze werd maar liefst driemaal wereldkampioene op de duatlon en het parcoursrecord bij de halve marathon van Egmond staat met een tijd van 1:10.03 al ruim twaalf jaar op haar naam. ‘Ik ben heel trots en vind het soms onvoorstelbaar dat ik dat ooit heb gelopen. Ik heb daar toen nooit zo bij stilgestaan hoe hard dat was,’ blikt Heeren nu terug.

iedere misstap zat het weer fout en hing ik aan de lijn bij de fysiotherapeut om de rug recht te zetten.’ De situatie werd slechter en Heeren moest zich dagelijks laten behandelen. ‘Op een dag gaf hij aan: ‘Irma, als jij hiermee doorgaat zit je met je veertigste in een rolstoel.’ Dat was het moment dat ik, ook in overleg met Peter Vergouwen, besloot te stoppen. Ik had heel veel voor mijn sport over maar er was een grens.’

Maar een jaar of zeven geleden werd het plotsklaps stil rondom haar persoon. Heeren, die noodgedwongen moest stoppen, kwam in een diep zwart gat terecht en durfde niet eens de deur meer uit. ‘Ik ben tot het punt gekomen dat ik het leven niet meer zag zitten en heb overwogen om eruit te stappen. Diverse keren zelfs.’ Het is 2004 en Heeren staat op het punt om zich voor het eerst te kwalificeren voor de Olympische Spelen. De kleine sportvrouw heeft zich dan inmiddels volledig op het hardlopen gericht en hoopt op de marathon haar olympisch droom te kunnen verwezenlijken.

Haar leven als topsporter was abrupt beëindigd. Iets waar een leefstijl van 24 uur per dag bij hoorde was van de ene op de andere dag was het voorbij. ‘En daarna werd het stil. Ik heb van niemand iets gehoord. Geen Atletiekunie en geen nocnsf. Dat heeft me wel geraakt. Mijn eigen verdriet was groot en ik was boos. Ik heb meteen de deur dicht gedaan. Ik kon niet genieten van mijn eigen carrière. Vier weken later ben ik bij Shimano 40 uur per week gaan werken. Het waren radicale stappen.’ Ze probeerde gewoon te leven maar het werk kon haar onvoldoende houvast bieden. Heeren was haar identiteit als topsporter kwijt, de balans was weg en ze kreeg het niet voor elkaar om de boosheid en het verdriet een plek te geven.

Maar Heeren haalt Athene niet. Midden in haar voorbereiding wordt ze ermee geconfronteerd dat lichaam en geest op zijn. ‘Ik kreeg steeds meer signalen en met name het SI gewricht, dat altijd al het zwakke punt was geweest, sputterde tegen. Bij

Dennis Kaspori & Vivian Ruijters, Theo Danes (gedicht) Kees Nouws

Heeren sleepte zich nog enkele maanden voort maar gleed steeds verder af. ‘Eind 2005, rond de

“

kerst, stond ik op een dag onder de douche en werd plots duizelig. Ik voelde me raar en dacht in eerste instantie aan een griepje. Maar ik was aan het wegglippen en had mezelf verloren. Ik was de controle over mijn lijf kwijt, terwijl ik altijd zo’n controlfreak was.’ Heeren durfde niet meer naar buiten en kreeg allerlei lichamelijke klachten die ze niet kon plaatsen. Ze maakte een ronde langs hulpverleners en artsen maar de klachten bleken vooral mentaal te zijn. Uiteindelijk kwam ze terecht bij Bouke de Boer, de mental coach van het Nederlands hockeyteam en specialist in Neurolinguïstisch Programmeren (nlp). Zwaar onder de medicatie toog ze met haar levenspartner Chris naar het trainingscentrum van De Boer in Limmen. ‘Door de therapie ben ik er weer bovenop gekomen. Ik ben uit het zwarte gat geklommen door heel hard te knokken.’



Heeren is van mening dat ze van geluk mag spreken dat haar relatie met Chris niet op de klippen is gelopen, ze verwijst hierbij naar de breuk tussen Michael Boogaard en zijn vrouw. ‘Ook voor Chris, was het een moeilijke tijd. Chris begreep niet wat er met me aan de hand was. Er zat een compleet andere Irma thuis dan die zij had leren kennen. Chris en ik waren elkaar kwijtgeraakt.

Ze was haar identiteit als topsporter kwijt geraakt en had geen seconde de kans gehad om hierover na te denken.

”

015-1/2

Index

Redactioneel

Allebei zaten we op een eiland. Door samen in therapie te gaan hebben Chris en ik weer veel liefde, warmte en rust gevonden.’


Twee jaar geleden kwam de ommekeer en inmiddels loopt Irma Heeren weer. Niet meer vanuit de gedrevenheid van vroeger maar vooral vanuit het plezier. ‘Ik knok nu tijdens wedstrijden op een andere manier en op een ander niveau,’ vertelt Heeren. Toch moet ze nog altijd op haar tellen passen. ‘Ik deed altijd alles grenzeloos en dat kan niet meer. Eén van de grootste valkuilen is mijn gedrevenheid. Ik maakte regelmatig promotie in mijn werk maar ik moet telkens alert blijven dat ik niet teveel hooi op mijn vork neem.’

003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II

Na de sport Ik wilde niks, ik had geen zin Bevond me in het zwarte gat Slechts vijf minuten duurde dat Toen zag ik er geen gat meer in

009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers 010-1 AYAMI foto III


013-1 AYAMI foto IV


Het is opvallend hoe openhartig Heeren over haar eigen situatie durft te spreken. Ze doet dat dan vanuit een duidelijke missie. ‘Na je sportcarrière moet je een nieuwe identiteit vinden en je een andere rol in deze maatschappij toeëigenen.’ De bonden en nocnsf schieten volgens haar nog steeds tekort in de begeleiding. ´Ik ben van mening dat dit opgepakt moet worden door mensen die de juiste kwaliteiten hebben. Er lopen veel sporters tegenaan.’ Heeren vindt het belangrijk dat anderen kunnen leren van haar ervaringen. •

008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman

Dit artikel verscheen eerder, in een iets beknoptere versie, in de Telegraaf.

014-1/3 Het andere hardlopen 015-1/2 Hoe zou het zijn met… 016-1/2 Lezersprofiel Hugo Kusters



020-1 Oerend hard

“

Irma, als jij hiermee doorgaat zit je met je veertigste in een rolstoel.

”


Cover

015-2/2

Index

Cover


Lezersprofiel


Redactioneel

Hugo Kusters

006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers





020-1 Oerend hard

Geboortedatum: Woonplaats: 30-12-1962 Beek (L) Leest Losse Veter sinds: 2 jaar, want toen pas schafte ik mijn eerste PC aan

Hoe lang doe je al aan atletiek? Toen ik in 1976 de Olympische Spelen van Montreal op tv zag was ik verkocht. Met name de Amerikaanse hoogspringer Dwight Stones, die als eerste mens over 2m30 sprong heeft mij geïnspireerd. Als 13-jarig mannetje kwam ik bij Unitas in Sittard terecht en probeerde zijn techniek te kopiëren. Hoewel ik constant bij de hoogspringmat te vinden was, ging mij ver springen, sprinten en ook hordelopen goed af. Toen ik op mijn zeventiende op enkele onderdelen aansluiting vond op nationaal niveau, zo zat ik onder andere bij de nationale verspringselectie van Jan-Willem van de Wal, kreeg ik te maken met een chronische knieblessure. Met deze zogenaamde ‘jumpersknee’ kon vanaf dat moment onderdelen die piekbelasting voor de knie opleverden op niveau vergeten. Na anderhalf jaar tal van artsen in heel Nederland bezocht te hebben, ben ik voorzichtig met lopen op het gras begonnen. Ik was in die blessureperiode met de, inmiddels overleden, looptrainer Jan van Uden in

Hugo Kusters

“

contact gekomen. Aanvankelijk kon ik mij niets voorstellen bij het idee om wedstrijden langer dan 400m te lopen. Maar door heel veel duurtraining te doen (Jan van Uden was een uitgesproken aanhanger van de trainingsmethoden van Arthur Lydiard) veranderden mijn inzichten. Jan had goed opgemerkt dat met mijn basis van 11.3 seconde op de 100m, gekoppeld aan een tijd op de 10 kilometer van ongeveer 31 minuten, die ik later door alle heuvel-, baan en duurtraining zou kunnen lopen, er mogelijkheden op de 800m zouden liggen. Doordat mijn belastbaarheid en wilskracht goed waren, kon ik door veel tempohardheidstraining in anderhalf jaar tijd mijn persoonlijk record van 1:53.9 naar 1:48.9 brengen. Als tip kan ik aan 800m-talenten meegeven dat als je onder 1:50 wilt lopen je jezelf veel ‘pijn’ moet kunnen doen, met name tijdens heuvel- en baantraining. Als je een echt trainingsbeest bent dan zullen de (herstel) duurlopen heel lekker aanvoelen. Hoe belangrijk is atletiek voor je? Toen ik na het baanseizoen van 1989 door een combinatie van werk, privé-omstandigheden en blessures besloot te stoppen en alleen nog enkele jaren zou gaan aftrainen, dacht ik het atletiekwereldje wel te kunnen missen. Naast een 60 tot 80-urige werkweek bleef ik de mondiale atletiek wel enigszins volgen. Door omstandigheden kreeg ik enkele jaren

geleden iets meer tijd en probeerde een comeback te maken bij de masters. Doordat ik de training té fors oppakte zit ik nu met een enkelblessure die slecht geneest. Onafhankelijk van hoe het nu verder gaat, is het bloed dus toch gekropen waar het niet gaan kan. Inmiddels volg ik de nationale en internationale atletiek weer en probeer zoveel mogelijk wedstrijden te bezoeken. Daarnaast is het ook ontzettend leuk om via Facebook (of Losse Veter) de oude generatie weer tegen te komen, maar ook om de nieuwe lichting te leren kennen. Heb je een atleet waar je bewondering voor hebt? Daar hoef ik niet lang over na te denken: Daley Thompson!! Sowieso vind ik de tienkamp het mooiste atletiekonderdeel. Als je bedenkt dat de Duitse tienkamper Jürgen Hingsen er niet alleen uitzag als een modelatleet, maar ook een van de beste meerkampers aller tijden was, dan moet je toch zeker een enorme bewondering hebben voor zo’n relatief kleine gedrongen kerel die Daley toch eigenlijk was. Hij had niet alleen een grote mond en een geheel eigen soort humor maar maakte ook keer op keer zijn hoge ambities waar, tot grote frustratie van zijn tegenstanders. Legendarisch is natuurlijk zijn derde poging bij het discuswerpen tijdens de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles. Na twee mislukte worpen loopt hij fluitend de ring in, terwijl zijn concurrenten ner-

Hugo Kusters is sinds een aantal maanden ook actief op Facebook. Hij publiceert daar regelmatig foto’s van vroeger. Het levert altijd veel en leuke reacties op.

”



016-1/2

Index

Cover

002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers 010-1 AYAMI foto III





020-1 Oerend hard

veus toekijken, gooit hij 46m56 waarmee hij zijn titel van Moskou weet te prolongeren. Tot nu toe wisten slechts twee tienkampers tweemaal olympisch goud te winnen. Op welke prestatie van jezelf ben je het meest trots? Hoewel ik outdoor een tijd van 1:48.3 op de 800m liep, ben ik ongetwijfeld het meest trots op de 1:49.3 die ik indoor liep in 1988 in Dortmund. Op 0.3 seconde miste ik de EK-indoorlimiet maar het was wel een Zuid-Nederlands record. Als in 1996 de atletiekdistricten niet opgeheven waren dan zou dit record nog steeds staan. Met deze tijd sta ik momenteel nog steeds rond de zestiende of zeventiende plek aller tijden in Nederland. Voor mij staan alleen maar de bekende namen die aan internationale toernooien hebben deelgenomen. Bij deze wil ik meteen de kans aangrijpen om enkele mensen te bedanken die belangrijk waren voor mijn prestaties: mijn ouders voor het meegaan naar wedstrijden, Klaas Pollema (al 45 jaar de motivator van Unitas) voor de steun op mindere momenten als junior, Bram Wassenaar voor het toesturen van trainingsschema’s, en ‘last but not least’ ASICS voor het jarenlang sponsoren van prachtige en functionele atletiekspullen. Wat vind je zo mooi aan deze sport? Atletiek, en dan voornamelijk baanatletiek, spreekt mij aan omdat het een eerlijke sport is als het gaat om objectiviteit. Seconden en centimeters spreken duidelijke taal. Het grote nadeel van teamsporten vind ik dat je vaak afhankelijk bent van het niveau van anderen voor je eigen prestatie. Bij atletiek verlies je gewoon als je slecht bent. Maar als je goed bent dan hoef je die eer ook met niemand te delen want daar heb je zelf hard genoeg voor gewerkt. Aan de andere kant heb je wel degelijk de teamgeest binnen de atletiek. Atletiekvereniging Unitas werd eind jaren ‘80 tweemaal derde op het hoogste clubniveau in Nederland. Het was leuk om hier aan bijgedragen te hebben. Ook die keer dat ik samen met Wim Cools, Kees van Pelt en Léon Donners met de Zuid-Nederlandse ploeg het districtsrecord op de 4x400m op 3:13.67 bracht. Dan ben je met een teamprestatie bezig binnen een individuele sport. Mensen die mijn foto’s op Facebook bekijken weten dat mijn liefde voor de sport niet verdwenen is. Het mooie van deze sport is ook dat ik straks de schoenen aan kan trekken voor een duurloop. Je voelt je binnen een mum van tijd weer lekker en kunt bovendien de dagelijkse sleur relativeren. Iedereen beleeft dat op zijn eigen manier. •


001-1 Het detail


Redactioneel

016-2/2

Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

017-1

Index

Cover


De genderspecifieke benadering van hardloopschoenen


Redactioneel

006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers





020-1 Oerend hard

D

at mannen en vrouwen anders gebouwd zijn moge evident zijn. Dit komt het meest duidelijk tot uitdrukking in de prestaties. Maar dat mannen en vrouwen ook op een andere manier bewegen is niet bij iedereen bekend. Dit verschil is van significant belang en het vormde voor ASICS de aanleiding om een aantal jaren geleden te kiezen voor een genderspecifieke benadering van hardloopschoenen. Men besloot de verschillen tussen mannen en vrouwen mee te nemen in het ontwerp van de schoen.

verklaren waarom loopsters andere blessures hebben.’ Bij de verdere ontwikkeling van deze genderspecifieke ontwerpaanpak besloot ASICS samen te werken met wetenschapper Simon Bartold. Hij maakt deel uit van een team dat onderzoek verricht naar sekseverschillen aan de Universiteit van Melbourne. Bartold won recentelijk de Schuster Award van de American Academy of Podiatric Sports Medicine als blijk van erkenning voor de bijzondere bijdrage die hij met zijn onderzoeken heeft geleverd aan de kennis van de biomechanica en sportgeneeskunde.

‘Tot 2006 was een vrouwenschoen vaak niets anders dan een kleine uitvoering van het mannelijke model en werd deze uitgevoerd in een andere kleurstelling en zo nu en dan een smallere leest,’ zo begint Martijn Vogelaar zijn verhaal. Vogelaar is Product Manager Performance Footwear en is zeer goed ingevoerd in de technische specificaties van de ASICS schoenen.

Op basis van deze kennis heeft de vrouwenschoen een aantal essentiële aanpassingen ondergaan ten opzichte van de mannelijke variant om zowel de prestaties alsook het comfort en de veiligheid te verbeteren. Vorm ‘Eén van die aanpassingen is de pasvorm. Vrouwenvoeten hebben een andere vorm. Ze hebben niet alleen een kleinere voet, de verhouding van de voet is ook anders. Vrouwen hebben een smallere hiel in verhouding tot hun voorvoet met het risico dat de hiel gaat schuiven in de schoen tijdens het lopen.’ ASICS besloot daarom niet simpelweg te kiezen voor een smallere leest voor de vrouwenschoen zoals gebruikelijk is. Een smallere schoen kan namelijk beklemming

Vogelaar vertelt hoe ASICS een aantal jaren geleden besloot een gedegen onderzoek te verrichten naar de structurele en hormonale verschillen tussen mannen en vrouwen. ‘Uit onderzoeken die in de laatste tien jaar zijn uitgevoerd is inmiddels gebleken dat vrouwen andere loop- en bewegingspatronen hebben en dat de anatomie van de onderbenen van mannen en vrouwen van elkaar verschilt. Vrouwen lopen op een andere manier hard en het onderzoek helpt bij het

Dennis Kaspori & Vivian Ruijters ASICS



“

Vrouwen lopen op een andere manier hard en het onderzoek helpt bij het verklaren waarom loopsters andere blessures hebben.

”

018-1/2

Index

Redactioneel

en pijn in de voorvoet veroorzaken. ‘De leest van een vrouwenschoen heeft een andere vorm dan bij een mannenschoen,’ stelt Vogelaar.

002-1/3 Frans Thuijs 003-1 AYAMI foto I 004-1/7 Van Nul tot Marikenloop 005-1/2 Geschiedenis van de vrouwenlopen 006-1 Column: Zonden 007-1 AYAMI foto II 008-1/4 Erwin van Diemen vs Melissa Boekelman 009-1/6 London Loy presents Robert Lathouwers 010-1 AYAMI foto III





020-1 Oerend hard

“

Feiten Vrouwen lopen ten opzichte van mannen - twee keer zo vaak kieschijfklachten op - twee keer zo vaak met laterale knieklachten (frictiesyndroom) - drie keer zo vaak met heupklachten - tien keer zo vaak met lage rugklachten

Gewicht Een tweede verschil is het gewicht. Omdat vrouwen over het algemeen lichter zijn dan mannen is de schokkracht bij de landing ook navenant kleiner. Bij de meeste schoenen wordt echter rekening gehouden met de demping die een mannenschoen nodig heeft. ‘Dat materiaal bleek vaak te stug voor vrouwen waardoor zij niet volledig konden profiteren van het veereffect van het dempingsmateriaal. ASICS werkt daarom bij vrouwenschoenen met een iets minder stugge demping.’ Hormoonhuishouding Niet alleen de lichaamsbouw is van invloed op het hardlopen, ook de hormoonhuishouding heeft effect. Zo is onlangs, door onderzoek van Bartold, gebleken dat het hormoon oestrogeen een invloed heeft op de rekbaarheid van zacht weefsel. ‘We hebben ons geconcentreerd op het effect van oestrogeen, het voornaamste vrouwelijke geslachtshormoon, op de buigzaamheid of rekbaarheid van weefsel,’ aldus Bartold. ‘De resultaten van dit onderzoek waren indrukwekkend en stelden ons in staat om te begrijpen hoe de belangrijkste zachte weefsels, met name de pezen, ligamenten, peesplaten en spieren zich aanpassen onder invloed van oestrogeen, tijdens een 28 dagen durende menstruatiecyclus.’


001-1 Het detail

Het onderzoek heeft uitgewezen dat de vorm van de vrouwenvoet verandert als gevolg van schommelingen in het oestrogeenniveau tijdens de cyclus. ‘Door het oestrogeen ontspant het weefsel met als gevolg dat onder andere de voetboog iets inzakt. Dat heeft weer invloed op de peesplaat onder de voet, de fascia plantaris. Deze bindweefselband loopt over de hele lengte van de voet en is van essentieel belang bij het stabiliseren van de voet bij elke beweging.’ ASICS werkt met het zogenaamde Space Trusstic Systeem om de beweging tussen de voorvoet en de hiel te reguleren. Naar aanleiding van bovenstaand onderzoek is de vorm van deze ‘brug’ en de ruimte tussen de brug en de zool aangepast. ‘Voor vrouwen werd het Space Trusstic aangepast aan een verlaagde booghoogte, zodat de peesplaat voldoende plaats heeft om spanning op te bouwen.’ •

Onderzoek heeft uitgewezen dat de vorm van de vrouwenvoet verandert als gevolg van schommelingen in het oestrogeenniveau tijdens de cyclus.


Cover

”

018-2/2

Index


Redactioneel








020-1 Oerend hard

019-1

Ter gelegenheid van Marti’s 50e verjaardag verscheen in 2008 het boek ´Oerend Hard´. In ‘Oerend Hard’ blikt Marti terug op zijn eigen loopcarriëre. Het 256 pagina´s tellende boek bevat bovendien tal van anekdotes, foto’s en statistieken uit Marti’s eigen plak boeken. Marti ten Kate hield niet van, zoals hij het zelf noemde, het grijze lopen. Hij trainde hard óf hij trainde rustig. Het grijze lopen daar tussenin bestond voor hem niet. En zo liep hij ook tijdens wedstrijden. Hij gaf kleur aan de wedstrijden en was een veelzijdig atleet die, zeker later in zijn carrière, trainingsweken van boven de 200 kilometer niet schuwde. Ten Kate’s passie voor het hardlopen begon in 1975. Marti zet, na een zeer pijnlijke voetbalnederlaag in Hardenberg, zijn eerste stappen op de atletiekbaan. De eerste jaren van zijn carrière lag de nadruk op de steeple. Later verlegt hij zijn aandacht naar de weg om uiteindelijk uit te komen bij de marathon. In ‘Oerend Hard’ blikt Marti terug op zijn eigen loopcarrière. Het 256 pagina’s tellende boek bevat bovendien tal van anekdotes, foto’s en statistieken uit Marti’s eigen plakboeken. •

020-1


Nog niet uitgelezen? Bestel nu!

Oerend hard - Marti ten Kate


Bezoek website

Losse Veter Nummer Nul

Recommend Documents