Er zijn geen woorden voor te vinden als je weet: ze redt het niet. Je streelt haar wang, je ziet haar ogen, je bent bevangen door verdriet. Toch ben je dankbaar voor haar einde, dat na zoveel moedig strijden kwam, omdat het niet alleen haar leven, maar ook haar lijden overnam. [vrij naar Toon Hermans]
Leontine van Langenhove ° 21 juni 1932 † 20 februari 2015 1
2
Begroeting Leontine, we zegenen de urne met je as en brengen die voor de laatste keer in het midden van deze kring, een kring van familie en vrienden. Mag God een Vader voor je zijn (+) Mag Jezus je bevrijden van zonde en dood. Mag de Geest je begeleiden naar een bevrijdend eeuwig leven. Amen. Mensenkind uit stof genomen, naar het beeld van God gemaakt. Stralend aan het licht gekomen, door Gods adem aangeraakt... Van de aarde zul je leven, in haar schoot weer ondergaan, Zij alleen is jou gegeven als de grond van jouw bestaan. Mensenkind, kort zijn de dagen, donker is zo vaak de nacht. Niemand kan de tijd verdragen, als niet iemand op hem wacht om het brood samen te delen en de vreugde van de wijn, om het samenspel te spelen, als een vriend nabij te zijn… (Bosman Jan / “al wie dolend in het duister”)
Verwelkoming Welkom iedereen in dit moeilijke uur waarin we afscheid nemen van Leontine van Langenhove, lieve echtgenote van Laurens, ons Moek en trotse oma van 5 prachtige kleinkinderen. Terwijl het jachtige leven om ons heen gewoon doorgaat, staat sinds vorige week vrijdag de tijd voor ons een beetje stil. Van het ene op het andere moment kantelde onze wereld. Terwijl we begin vorige week nog plannen maakten voor de dag van morgen, haalden vorige week donderdag en vrijdag alles ondersteboven. Niets is nog hetzelfde. De dagen zullen ook nooit meer worden als toen ons Moek nog leefde en bij ons was. En dat doet pijn. Er zijn dingen in het leven die een mens nooit geleerd krijgt. Afscheid nemen is zoiets: je leert het nooit. Ook al hébben we tijd gekregen om ons zogenaamd voor te bereiden, ook al wisten we met ons verstand wel dat de weg terug was afgesloten, dat we moesten aanvaarden wat onvermijdelijk komen zou, dan nog komt dit afscheid veel te vroeg, te bits, te onverwacht. En de pijnlijke leegte is met geen woorden te beschrijven. 3
Openingswoord Beste familie en goede vrienden allemaal, het verwachte, maar toch heel plotse heengaan van Leontine slaat ons met verbijstering en hulpeloosheid. Net zoals ze geleefd heeft, is Leontine ook van ons heengegaan, heel rustig, stil zelfs, zonder grote woorden hield haar grote hart vrijdagmiddag op met kloppen. Woorden kunnen op dit moment niet uitleggen wat we voelen. Wij zijn vandaag immers naar hier gekomen om dankbaar afscheid te nemen van ons aller Leontine, die voor ons zoveel betekende, als ‘Moeke’, ‘Oma’, zus, vriendin. Op dit ogenblik, nu de dood ons leven beheerst, zoeken wij naar zin en doel, zoeken wij naar troost en steun bij elkaar. Wij willen hier ook niet zomaar samenzijn, maar wel in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest. En wij geloven ook dat God vandaag dicht bij ons wil zijn. Daarom zullen we in deze viering ook woorden spreken van hoop en vertrouwen, van geloof in een God die ons draagt en nieuw leven schenkt. En of je nu sterk gelooft of heel erg twijfelt, je mag hier zijn zoals je bent. We plaatsten een foto van haar in ons midden, want zo zullen we ons haar steeds herinneren: een onderzoekende blik, een warme glimlach, sterke rots in de branding van ons leven. We beluisteren Yinthe, Marit en Floortje, haar kleindochtertjes, die de voorbije week neerschreven wat ze zo bewonderden in hun oma.
4
Lichtritus Hier vooraan brandt de paaskaars, symbool van de verrezen Christus en van ons geloof in eeuwig leven. Het licht is ook teken van onze hoop en geloof dat Leontine voorgoed geborgen is in de palm van Gods hand. Wij zullen dat licht bij Leontine brengen, opdat het haar op haar weg naar de overkant moge verlichten en verwarmen. Mag ik aan haar oudste kleinzoon Wout vragen om het licht bij de urne van oma te brengen. Brecht, haar tweede kleinzoon, legt nu ook een kruisje bij haar urne als getuige van haar zoekend christelijk geloof vol hoop op een leven bij God.
Verzoeningsmoment Pr.
Als een geliefd mens sterft, voelen we meer dan anders hoe de liefde ons leven zin geeft. Meer nog dan anders hebben we vandaag nood aan ontferming, aan een warme omhelzing, aan een gebaar dat onze tranen wegkust. Keren wij ons daarom tot de bron van alle liefde en vragen wij aan God dat hij zich over ons ontfermt.
Le
Voor de keren dat we het té vanzelfsprekend vonden dat Leontine er was en door haar inzet ervoor zorgde dat ons leven wat makkelijker werd, voor de keren dat we ook voor de inzet van andere mensen niet genoeg aandacht hebben gehad, vragen we: Heer, vergeef het ons. Wat ik gewild heb, wat ik gedaan heb wat mij gedaan werd, wat ik misdaan heb wat ongezegd bleef, wat onverzoend bleef wat niet gekend werd, wat ongebruikt bleef al het beschamende neem het van mij en dat ik dit was en geen ander dit overschot van stof van de aarde: dit was mijn liefde. Hier ben ik.
Le.
Om de trots die ons van elkaar heeft verwijderd, om het oordeel dat we hebben geveld, om de zelfzucht die ons van elkaar vervreemdt, om dit alles vragen wij: Christus, vergeef het ons.
5
Wat ik gewild heb, wat ik gedaan heb wat mij gedaan werd, wat ik misdaan heb wat ongezegd bleef, wat onverzoend bleef wat niet gekend werd, wat ongebruikt bleef al het beschamende neem het van mij en dat ik dit was en geen ander dit overschot van stof van de aarde: dit was mijn liefde. Hier ben ik. Le.
Wij hebben elkaar meer nodig dan we soms laten blijken, meer te bieden dan we gewoonlijk geven, en meer te zeggen dan we meestal uitspreken. We zouden elkaar meer kunnen bevestigen in het goede. Daarom vragen wij: Heer, vergeef het ons. Wat ik gewild heb, wat ik gedaan heb wat mij gedaan werd, wat ik misdaan heb wat ongezegd bleef, wat onverzoend bleef wat niet gekend werd, wat ongebruikt bleef al het beschamende neem het van mij en dat ik dit was en geen ander dit overschot van stof van de aarde: dit was mijn liefde. Hier ben ik.
Pr.
Onze God is een goede en betrouwbare God. Hij schrijft recht op kromme wegen en rekent ons het kwade niet aan. In Zijn barmhartigheid vergeeft Hij ons en zet ons op goede weg naar eeuwig leven.
Al.
Amen
Openingsgebed Levende God, in dankbaarheid en warme liefde heb Jij ons bijeengebracht rondom Leontine. Met allen die hier samen zijn, willen wij haar leven vieren, haar herinneren: haar stem, haar lach, haar gebaren, alles wat haar lief was. Het verhaal van ons leven met haar is beëindigd, maar we blijven haar meedragen. Wij vertrouwen haar toe aan Jouw herscheppende handen. Omring haar met Jouw genegenheid, opdat haar leven tot voltooiing komt in de eindeloosheid van de tijd, in de oceaan van Jouw liefde. Geef dat ook wij vandaag, door de mensen om ons heen, iets mogen ervaren van de warmte die Jij, God, 6
tussen ons, mensen, wil brengen. Wij vragen Je dat door Christus onze Heer. Amen.
Eerste lezing (uit het boek Spreuken) Een sterke vrouw, wie zal haar vinden? Zij is zoveel kostbaarder dan alle bezit. Voor het hart van haar man is zij de veilige haven. Zij geeft hem rust, geen onrust. Haar handen zijn een wonder van voortdurende zorg. Haar geest is wakker en gericht naar de toekomst. Zij verwerft rijkdom en kan delen met hen die in nood zijn. Zij vindt vreugde in het leven, maar mensen in verdriet weet zij te troosten. Waar zij verschijnt, herleeft het gezelschap. Haar kinderen zijn fier op hun moeder. Haar man is gelukkig om haar. Er zijn veel vrouwen in de wereld naar wie we opkijken, maar geen is zoals zij. Bevalligheid is nog niet alles en schoonheid is zo tijdelijk. Maar dat zij, diep in haar hart, God hartstochtelijk liefheeft, dat maakt haar zo enig. Daar ligt het geheim van de sterke vrouw.
Liefde gaf U duizend namen Groot en edel, schoon en zoet Maar geen een die 't hart der Vlamen Even hoog verblijden doet Als de naam, O, Moeder Maagd Die Gij in ons landje draagt Schooner klinkt hij dan al d'andren Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen
Blijf in 't Vlaamse harte tronen Als de hoogste Koningin Als de beste moeder wonen In elk Vlaamse huisgezin Sta ons bij in alle nood Nu en in het uur der dood Ons, uw kindren, maar ook d'anderen Liefste Lieve Vrouw van Vlaanderen [August Coppens / Lodewijk de Vocht]
7
Evangelie Beste mensen, wanneer wij als christenen samenkomen, openen wij altijd de heilige Schrift. Wij doen dat met eerbied,want het is de geschiedenis van God met ons. Wij openen de Schrift bij ieder sacrament, van de wieg tot aan het graf, bij lief en leed. Altijd heeft God ons iets te zeggen. Vandaag is het tot onze bemoediging, een woord van troost, een woord van leven. Laten wij met een ontvankelijk hart luisteren naar de evangelist Lucas. (Lc 24,13-32) Twee vrienden van Jezus waren op weg van Jeruzalem naar Emmaus. Hun illusie was de bodem ingeslagen. Jezus’ dood had hen ontmoedigd. Somber, moedeloos en zonder zin liepen zij verder, onder het leven gebukt. Toen kwam er plotseling een vreemdeling naast hen lopen. Het was Jezus zelf, maar hun ogen waren niet bij machte Hem te herkennen. Hij zei: “Waarom treuren jullie toch zo?” Eén van de vrienden antwoordde toen: “Ben jij dan de enige inwoner van Jeruzalem die niet weet wat daar de afgelopen dagen is gebeurd? De man op wie wij hadden gebouwd, is gestorven. Ze hebben hem zelfs gekruisigd. Al onze hoop is vervlogen.” “Domme, kortzichtige mensen”, zei de vreemdeling, “straalt er dan geen enkel lichtje in deze nacht? Zie je dan niet dat dit einde een nieuw begin is?” En hij begon uitvoerig te vertellen. In het dorp aangekomen, ging de vreemdeling met de twee een huis binnen want het was al donker. Eenmaal met hen aan tafel nam Hij het brood, sprak de zegen uit, brak het en gaf het hun. En pas dan gingen hun de ogen open en herkenden zij Hem, maar meteen was Hij uit hun gezicht verdwenen. Toen zeiden ze tegen elkaar: “Brandde ons hart niet zoals Hij onderweg met ons sprak en de Schriften voor ons opende?” Pr.
Woord van de levende Heer!
Al.
Wij danken God 8
Homilie
Voorbeden P. God staat ons bij in goede en kwade dagen, bij leven en dood. Ook vandaag mogen wij vertrouwvol tot Hem bidden om alles wat ons ter harte gaat. L. In dankbaarheid voor haar innige liefde voor Laurens, haar man, en voor haar kinderen en kleinkinderen bidden wij, Heer God, dat zij nu mag ervaren - voor eeuwig - dat de trouw die zij beleefd heeft hier niet eindigt, en dat Laurens en hun kinderen haar op een nieuwe, maar even intense manier bij zich mogen weten. Laten wij bidden. Draag mij, God in barmhartigheid. Til mij op uit al mijn kleinheid. Koester mij in barmhartigheid: Vader, Moeder, God met ons. L. Bidden we voor alle mensen die moeten leven met een lege plaats naast hen, dat ze in hun omgeving warme, liefdevolle mensen mogen ontmoeten die hen steunen in woord en daad. Draag mij, God in barmhartigheid. Til mij op uit al mijn kleinheid. Koester mij in barmhartigheid: Vader, Moeder, God met ons. 9
L. Bidden we voor alle mensen die zich professioneel of als vrijwilliger inzetten om mensen in moeilijke periodes van het leven te begeleiden, dat ze vol eerbied en respect geduldig luisteren naar de mens vol pijn en verdriet opdat deze zich er- en herkend zou weten. Draag mij, God in barmhartigheid. Til mij op uit al mijn kleinheid. Koester mij in barmhartigheid: Vader, Moeder, God met ons. P. God, laat niets uit het leven van Leontine verloren gaan. Mag haar leven bron worden van veel geloof, liefde en vertrouwen voor allen die hier samen bidden. A. Amen
Offergang en offerande P. Mag ik u dan nu uitnodigen om naar voor te komen en afscheid te nemen van Leontine. Neem daarvoor rustig de tijd: het kan door even stil te staan, misschien te buigen of haar in gedachten een goede reis te wensen, haar nog een laatste ‘adieu’ te zeggen: “A Dieu, tot weerziens bij God”. De dichtste familie zal ook een roos bij haar foto leggen. Indien u dat wil, maar voel u zeker niet verplicht, kan u ook uw hand op het kruis leggen dat wij u aanbieden: dat is een teken dat wij geloven in het eeuwige leven, waarin Christus ons door zijn kruisdood en verrijzenis is voorgegaan. We ontvangen een gedachtenisprentje ter herinnering aan de overledene. Na deze offergang wordt de tafel klaar gemaakt om eucharistie te vieren. Ondertussen spelen Willy, Annie en Hugo een liedje dat Leontine in een ver verleden geregeld voor haar kinderen zong…
10
Gebed over de gaven Heer en Vader, samen met dit brood en deze wijn leggen wij in Jouw handen elke herinnering die Leontine naliet: alles wat deugd deed, alles waarin zij zo groot was, alles wat haar blij of verdrietig maakte, alles wat ons met haar verbond. Maar ook datgene waarin zij niet slaagde, datgene wat onaf bleef, datgene waarin zij toch maar mens was. Aanvaard dat alles, God. Wij vragen het Jou door Jezus Christus, onze Heer. Amen.
Dank- en tafelgebed Pr.
Heer God, ondanks ons verdriet zoeken wij woorden om Jou te danken voor het leven van deze overledene. Veel goedheid is van haar uitgegaan.
Al.
Wij danken Jou om haar liefde en toewijding. Daardoor werd Jouw gelaat zichtbaar voor mensen.
Pr.
Wij danken Jou vooral om Jezus, Mens met de mensen. Ook Hem bleef lijden en pijn niet bespaard. Maar Zijn opstanding geeft zin aan het leven. Dankzij Hem durven wij geloven dat de dood niet het laatste woord heeft, ook niet voor deze dierbare overledene. Daarom danken en aanbidden wij Jou met deze woorden: Heilig, heilig, heilig, geheiligd zij de Heer De hemel en de aarde getuigen van Zijn eer. Heilig, heilig, heilig, de Naam van onze Heer U loven alle machten, hosanna voor de Heer.
Pr.
Heer God, waar Jouw Zoon in ons leven komt, verdwijnt de angst, en worden wij niet langer verlamd door droevige feiten. Laat Zijn bezieling in ons groeien, laat Zijn Geest op ons rusten, zodat wij nieuwe wegen gaan.
11
Al.
Zijn leven was getekend door barmhartigheid en vergeving, door een diepe bekommernis om het geluk van elke mens.
[WIJ STAAN RECHT]
Pr.
Vooral op de sterke momenten van Zijn leven werd dit duidelijk. Op de avond van Zijn afscheid heeft Hij ons voorgoed een teken gegeven van Zijn blijvende aanwezigheid midden onder ons. Want Hij heeft toen het brood genomen en Jou, God, dank gezegd, het brood gebroken en aan Zijn leerlingen doorgegeven met de woorden: “Neem en eet, dit is Mijn lichaam, voor jullie gebroken en gegeven.” Zo heeft Hij ook de beker genomen, Jou opnieuw gedankt en de beker aan Zijn leerlingen gegeven met de woorden: “Neem en drink, dit is de beker met Mijn bloed. Het wordt voor jullie vergoten tot vergeving van de zonden. Blijf dit doen tot Mijn gedachtenis.” God, wij danken Jou om dat teken van nabijheid en wij gedenken het lijden van Jouw Zoon, dat Hij gekruisigd en gestorven is, maar bovenal, dat Jij Hem uit de dood hebt doen verrijzen.
Al.
Wij bidden dat wij het verhaal van Jezus onder ons levend kunnen houden en zo de moed vinden om hoopvol verder te gaan, van deze ‘Goede Vrijdag’ naar het ‘Pasen’ van de verrijzenis.
Pr.
Wij bidden Jou, Heer onze God, zend in ons allen Jezus’ levenskracht, Jouw heilige Geest, opdat wij hoopvol verder mogen gaan op de wegen van het leven, om vrede te brengen en gelukkig te zijn.
Al.
Wij vertrouwen ons aan Jou toe, Heer God, want Jij bent bij machte oneindig meer in ons te volbrengen dan wijzelf kunnen vermoeden. Blijf bij ons en bescherm ons, hier en nu en tot in eeuwigheid. Amen.
Pr.
Beste familie van Leontine, talloze keren hebben jullie thuis, zowel in haar jeugd in Moorsel als later met Laurens in Affligem, rond de tafel gezeten en voor elke maaltijd samen gebeden. 12
Daarom wil ik jullie uitnodigen om een laatste maal een kring te vormen rond jullie lieve echtgenote, moeke, oma, zus of tante om samen het Onze Vader te bidden. Alle anderen nodig ik uit om in verbondenheid eveneens mee te bidden. En laten we dan bidden om moed en hoop, met de woorden die Jezus ons zelf heeft gegeven: het Onze Vader.
[WIJ GAAN WEER ZITTEN]
Vredewens Toen Jezus aan zijn leerlingen verscheen, waren Zijn eerste woorden: "Vrede!" en "Vrees niet!". Die vrede wenst Hij ons ook vandaag toe. Vrede die moed geeft, die angst en vrees overwint. Vrede die ons nu de kracht geeft om de toekomst vertrouwvol tegemoet te gaan. In Jezus’ Naam zeg ik dan ook nadrukkelijk: die vrede van de Heer zij altijd met ieder van jullie. Laten we die vrede ook aan elkaar doorgeven. Laat ons maar van liefde zingen, laat ons maar de dood weerstaan, laat ons maar elkaar omringen met de moed om door te gaan.
Communie Wij beluisteren ondertussen Floortje en Marit die een stukje spelen op gitaar, en Yinthe die een muziekstukje heeft ingestudeerd op viool.
13
Ik heb haar nooit gezien toen zij nog was zestien maar ‘k weet dat z’ in Terhagen haar moe en vader moest behagen, haar schooltas aan de haak toen hing en hen zoveel zij kon verving in ’t schotelhuis en op het veld. Maar dat werd niet zo vaak vermeld … Ik heb haar ’t eerst ontmoet – die dag ik weet ’t nog goed – al is ’t ruim zestig jaar geleden, het is nog net als was het heden … We liepen samen school. De klank van een viool zong altijd vrolijk in ons oren, terwijl we deden ons devoren. Een leeuwenwimpel aan haar fiets. ’t Is waar maar ’t deed me méér dan iets en door haar lekke band ben ik bij haar beland! We stonden bij de notelaar, die weet het wel hoe wij elkaar daar gaven d’ eerste zoen … En hoe w’ ons voelden toen … Maar alles vliegt zo vlug voorbij … en kijk, zo werd je tachtig tachtig-twee. Wel en wee, een lange rij, schoof voortdurend met jou mee. Altijd zorgen, altijd stress, maar wij bleven zij aan zij, en we dichtten elke bres, dag na dag en kei na kei. Dialyse, ’t was niet fijn, maar je sloeg je er doorheen. Ja, jij kon zo dapper zijn. Zoals jij was, was, is er geen één …
Laurens 14
Lieve Vrouwke van de Kluis dicht bij jou voel ik mij thuis, in je stille, witte huis wil ik voor jou zingen. Lieve Vrouwke, ‘k schaam me zeer ik vergat je keer op keer… Lieve Vrouwke zoet en teer als een tuil seringen.
Lieve Vrouwke van de Kluis, neen, jouw stralend-witte huis viel gelukkig niet in gruis dank zij vriendenhanden. Lieve Vrouwke van de Kluis, ik duld niet dat jij verhuist want in Vlaandren hoor jij thuis, ’t liefste aller landen.
Lieve Vrouwke, bij de bron stoeien kindren in de zon ‘k Wou dat ik het ook zo kon rustig, onbevangen. Lieve Vrouwke, ‘k weet het wel jij bent blijkbaar niet van tel, maar de wereld wordt een hel nu zij jou verbannen…
[Laurens van der Schueren / “Lieve Vrouwe van ons land”]
Bezinning Ik sta op de kade en kijk naar een wegzeilend schip. Het bolt zijn witte zeilen om de wind op te vangen die het naar de blauwe oceaan zal drijven. De boot is een toonbeeld van schoonheid en sierlijke kracht en ik blijf hem nastaren tot hij enkel nog een lint lijkt, een wit wolkje, daar waar de zee en de lucht onmerkbaar in elkaar overgaan. 'Kijk, hij is verdwenen', zegt iemand naast mij. Maar ik denk: Verdwenen? Hoezo, verdwenen? Uit mijn gezicht verdwenen, dat is al. Hij vaart nog altijd, met romp en masten en zeilen. Net zoals hij was toen wij hem hier van ons zagen wegvaren. En net zo in staat om zijn levende vracht naar de plaats van bestemming te brengen. Maar dat zie ik niet meer. Alleen maar omdat zijn beeld aan mijn ogen onttrokken is. Wanneer iemand naast mij zegt: 'Kijk, hij is weg', gaan er ginds aan de andere kant blije stemmen op die roepen: 'Kijk, daar komt hij!' God, help ons geloven dat Jij daar staat aan die overkant om het bootje van oma te begroeten en haar te ontvangen in Jouw land vol vrede. 15
Slotgebed Heer, onze God, het lichaam van Leontine moeten we nu teruggeven aan de aarde waar het leven begon en waarnaar het terugkeert. Zoals een mens, wanneer hij geboren wordt, kans en toekomst krijgt, bidden we dat dit ook nu mag geschieden. Laat Leontine door haar sterven herboren worden in Jou. Geef haar een nieuwe toekomst, daar op die andere oever, bevrijd van alles wat een mensenleven zo kortstondig maakt, opdat er leven zij voor haar en ook voor ons, vandaag en tot in eeuwigheid, Amen.
Afscheidsmoment In de kerk hebben wij eeuwenoude tekens om afscheid te nemen. Goede mensen, mag ik u vragen om bij deze veelzeggende tekenen met eerbied recht te staan. Getooid met licht en bloemen staat de urne met de as van Leontine hier dicht bij ons: licht van hoop, bloemen van dankbaarheid. Wij bidden, Leontine, dat je ogen nu helder licht mogen zien. Dat alles wat je met liefde deed, je nu mag tekenen met eeuwigheid. Jij was een mens om van te houden. Die gedachte, dat gevoel, willen we vasthouden, ons verdere leven. We eren en zegenen de urne met helend water, ten teken van hoop dat God aan Leontine en aan ons allen een nieuw en onsterfelijk leven zal geven en om te getuigen van ons geloof in de verrijzenis. We bewieroken ook de urne om alles wat heilig was voor Leontine, om het onuitwisbare van haar liefde. Wierook om te getuigen dat ze in alle eenvoud toch een groot mens was. Wierook om haar nog even mee te dragen naar het licht en haar voorzichtig los te laten. Leontine, wij zullen je missen maar tegelijkertijd spreken wij in geloof uit dat je bent thuisgekomen in het licht en de vrede van God.
16
Zending God zal Leontine zeker niet vergeten, want haar naam stond reeds lang gegrift in de palm van Zijn hand. Het kruisje, dat tijdens deze viering bij de urne lag, gaat met Laurens mee naar huis, als blijvende herinnering aan dit intense moment van afscheid. Ook de urne zelf gaat met de familie mee, om later in de besloten kring van het gezin uitgestrooid te worden op een betekenisvolle plek. Laten we nu gaan in vrede. Wij geven Leontine uit handen en leggen haar nu in de handen van de levende God, in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Lied van mijn land, ‘k zal u altijd horen uit alle dalen der herinnering, over de heuvlen van ruisend koren en de rivier in haar steigering.
Lied van mijn land, ‘k zal u altijd horen uit alle dorpen in de deemstering, en uit de warmte der huizen rond de toren onder de huif van de zomerwind.
Keervers: Liefelijk land, in de bruisende horen Hoor ik u Vlaanderen en zing en zing! (x2)
Lied van mijn land, ‘k zal u altijd horen. Lied van verlangen en vertedering, dat met de kinderen altijd herboren zacht met de doden tot zaad verzinkt. [Van Wilderode / De Sutter]
17
Hartelijk dank voor je aanwezigheid en meebidden op deze moeilijke dag voor ons. Heel bijzonder gaat onze dank uit naar Dominiek Deraeve, sdb, om voor te gaan in deze afscheidsviering Pastoor Frans Van Petegem, voor alle steun De muzikanten: Willy en Annie De Lombaert Hugo De Wolf De leden van het Sint Amanduskoor o.l.v. Peter Biesbrouck
18
19
20
