L HOMME QU ON AIMAIT TROP

DE FILMFREAK DISTRIBUTIE / REMAIN IN LIGHT PRESENTEERT

L’HOMME QU’ON AIMAIT TROP een film van André Techiné met Catherine Deneuve, Guillaume Canet, Adèle Haenel gebaseerd op de geruchtmakende zaak Le Roux

releasedatum: 8 augustus 2014 premièretheaters: Cinecenter, Het Ketelhuis (Amsterdam), Filmhuis Den Haag, Lantaarn Venster (Rotterdam), Filmhuis Hilversum, Chassé (Breda), Verkadefabriek (Den Bosch) (OV), Louis Hartlooper Complex (Utrecht) (OV), Lux (Nijmegen) (OV), Filmschuur (Haarlem) (OV), Cinema Oostereiland (Hoorn) (OV), Lieve Vrouw (Amersfoort) (OV)

PRAKTISCH RELEASEDATUM 8 augustus 2014

PERSVOORSTELLINGEN dinsdag 29 juli, 10.30, Het Ketelhuis (Amsterdam)

DISTRIBUTIE De Filmfreak Distributie i.s.m. Remain in Light Van Hallstraat 54 1051 HH Amsterdam 020 4864940

BOEKINGEN Joop Verdenius en Katrien Lamers [email protected] | [email protected] 020 4864940 | 06 41378138

PERS The Publicity Company i.s.m. Remain in Light Natasja Wielandt [email protected] 020 6127000

www.filmfreaks.nl www.remaininlight.nl www.remaininlight.be

 

2  

SYNOPSIS

Nice, 1976. Renée Le Roux staat aan het roer van een van de meest succesvolle casino's aan de Franse Rivièra, een familiebedrijf waar ook dochter Agnès aandelen in heeft. Agnès, net terug in Frankrijk na een mislukt huwelijk, zou haar aandelen het liefst verzilveren maar Renée wil daar niets van weten. In de strijd tegen Fratoni, de malafide eigenaar van een concurrerend casino, en een aantal kritische aandeelhouders, heeft Renée haar dochter aan haar kant nodig. Maar dan wordt Agnès verliefd op de gehaaide Maurice Agnelet, Renées voormalige adviseur. Onder zijn invloed komt Agnès in opstand tegen haar moeder, een beslissing waarvan de verregaande gevolgen het hele land schokken. Catherine Deneuve, Guillaume Canet en Adèle Haenel spelen de hoofdrollen in L'homme qu'on aimait trop, de twintigste speelfilm van André Techiné (Les voleurs, Les témoins). Het scenario werd gebaseerd op de ware geschiedenis rond de verdwijning van erfgename Agnès Le Roux, een zaak die Frankrijk tot de dag vandaag bezighoudt. De film ging tijdens het filmfestival van Cannes in première.

 

3  

SPECIFICATIES

LAND: Frankrijk JAAR: 2014 DUUR: 116 minuten BIOSCOOPFORMAAT: 2.35 : 1 GELUID: Frans ONDERTITELING: Nederlands

 

4  

CAST

CATHERINE DENEUVE GUILLAUME CANET ADÈLE HAENEL JEAN CORSO JUDITH CHEMLA MAURO CONTE

Renée Le Roux Maurice Agnelet Agnès Le Roux Fratoni Françoise Mario

 

5  

CREW

REGIE André Techiné SCENARIO André Techiné Jean-Charles Le Roux Cédric Anger gebaseerd op de roman Une femme face à la mafia van Renée Le Roux en Jean-Charles Le Roux PRODUCER Bruno Bernard Olivier Delbosc Marc Missonnier EXECUTIVE PRODUCER Christine de Jekel FOTOGRAFIE Julien Hirsch – AFC MONTAGE Hervé de Luze SCORE Benjamin Biolay ART DIRECTION Olivier Radot KLEDING Pascaline Chavanne CO-PRODUCTIE VIP Cinéma 1 Mars Films Caneo Films in samenwerking met La Banque Postale Image 7 Manon 4 Cinémage 8 SofiTVCiné met dank aan OCS Centre National du Cinéma L’Image Animée  

6  

OVER ANDRÉ TECHINÉ

André Techiné staat te boek als een van Frankrijks meest bekende en geëerde filmmakers, met een omvangrijk en veelgeprezen oeuvre op zijn naam. L’homme qu’on aimait trop is zijn twintigste speelfilm. Techiné brengt zijn jeugd door op het Franse platteland. Al vroeg wordt hij door de cinema gegrepen en op zijn negentiende trekt hij naar Parijs in de hoop ook zelf films te kunnen maken. Daar lukt het hem echter niet om toegelaten te worden tot de filmacademie en in plaats daarvan vindt hij werk bij het invloedrijke filmtijdschrift Cahiers du cinéma, waarvoor hij van 1964 tot 1967 recensies schrijft. Na regie-assistent geweest te zijn voor o.a. Marc’O en Jacques Rivette, waagt Techiné zich in 1969 aan zijn regiedebuut, Pauline s’en va, en de film wordt geselecteerd voor het filmfestival van Venetië. Na een omweg via televisie en theater, levert Techiné in 1974 zijn tweede film af, Souvenirs d’en France met Jeanne Moreau. In 1976 wint hij voor zijn Barocco maar liefst drie prijzen tijdens de uitreiking van de Césars: beste fotografie, beste muziek en beste actrice in een bijrol. In 1981 werkt hij voor Hôtel des Amériques voor het eerst samen met Catherine Deneuve. Met de actrice levert hij in de daaropvolgende decennia films af als Le lieu du crime (1986), Ma saison préféré (1993) en Les voleurs (1996). Prijzen zijn er ook voor Techinés films. Met Rendez-Vous (1985) wint de filmmaker de prijs voor beste regie tijdens het festival van Cannes. En na enkele jaren bescheiden winst tijdens de Césars, wordt Techinés Les roseaux sauvages in 1994 voor maar liefst acht Césars genomineerd. Hij mag er uiteindelijk vier mee naar huis nemen: die voor beste film, beste regie, beste scenario en meest veelbelovende actrice (Élodie Bouchez).

 

7  

In de afgelopen jaren valt Techiné op met de uitstekend ontvangen films Les temps qui changent (2004), Les témoins (2007) en La fille du RER (2009). Zijn nieuwste film L’homme qu’on aimait trop wordt in 2014 geselecteerd voor het programma van Cannes (buiten de competitie).

FILMOGRAFIE ANDRÉ TECHINÉ 2014 2011 2009 2007 2004 2003 2001 1998 1996 1994 1993 1991 1987 1986 1985 1981 1979 1976 1974 1969

L’HOMME QU’ON AIMAIT TROP IMPARDONNABLES LA FILLE DU RER LES TÉMOINS LES TEMPS QUI CHANGENT LES ÉGARÉS LOIN ALICE ET MARTIN LES VOLEURS LES ROSEAUX SAUVAGES MA SAISON PRÉFÉRÉE J’EMBRASSE PAS LES INNOCENTS LE LIEU DU CRIME RENDEZ-VOUS HÔTEL DES AMÉRIQUES LES SOEURS BRONTË BAROCCO SOUVENIRS D’EN FRANCE PAULINA S’EN VA

 

8  

OVER DE CAST

CATHERINE DENEUVE – Renée Le Roux Catherine Deneuve is pas dertien jaar oud wanneer ze bij toeval het acteursvak in rolt. Ze raakt met het vak bekend door haar jongere zusje Sylvie, die haar zinnen op een carrière als actrice heeft gezet. Maar het is Catherine die opvalt bij regisseur Jacques Demy, waarna hij haar in de hoofdrol van zijn musical Les parapluies de Cherbourg cast, een film die inmiddels als onvervalste klassieker te boek staat. De film maakt van Catherine van de ene op de andere dag een ster. In korte tijd speelt Deneuve vervolgens in een aantal gedenkwaardige films. Zo is ze in 1965 in de hoofdrol van Roman Polanski’s Repulsion te zien en speelt ze twee jaar later misschien wel de meest gedenkwaardige rol uit haar carrière in Belle du jour van Luis Buñuel. In 1970 werkt ze opnieuw met Buñuel als ze de hoofdrol speelt in Tristana. In de jaren die volgen, werkt Deneuve met de beste regisseurs en leading men. In 1972 staat Deneuve eerst tegenover Alain Delon in Un flic van Jean-Pierre Melville en daarna tegenover Marcello Mastroianni in Ca n’arribe qu’aux autres. In 1975 speelt ze met Yves Montand in Le sauvage en vervolgens met Burt Reynolds in Hustle, een van haar zeldzame optredens in een Hollywood-film. De César voor beste actrice wint ze in 1980 voor haar rol in Le dernier métro van François Truffaut. Een jaar later werkt te voor het eerst met André Techiné voor diens Hotel des Ameriques, een rol waarvoor ze opnieuw voor een César wordt genomineerd. In Tony Scotts cultfilm The Hunger speelt Deneuve een iconische rol als biseksuele vampier, in 1983. En in 1986 werkt ze opnieuw met Techiné. Hun Le lieu du crime wordt geselecteerd voor de competitie van Cannes. In de jaren 90 speelt Deneuve onder andere in Indochine (1992), waarvoor ze genomineerd wordt voor de Oscar voor beste actrice en haar tweede César mee naar huis mag nemen. Ook speelt ze in nog twee van André Techinés films: Ma saison préférée (1993) en Les voleurs (1996). In 1997 is ze te zien in Généalogies d’un crime van Raúl Ruiz en een jaar later speelt ze  

9  

een indrukwekkende rol in Place Vendôme, waarvoor ze op het filmfestival van Venetië de felbegeerde Volpi Cup uitgereikt krijgt. In 1999 is ze te zien in Pola X van Leos Carax. Opvallend is Deneuve’s rol in muscial Dancer in the Dark van Lars von Trier, waarin ze samen met zangeres Björk te zien is. De film wordt geselecteerd voor de competitie van Cannes. Twee jaar later speelt ze opnieuw in een postmoderne musical, 8 Femmes van François Ozon. Er volgen twee films van regisseur Arnaud Desplechin: Rois et reine (2004) en Un conte de noël (2008), alsook een rol in Techinés La fille du RER (2009). In 2010 staat ze tegenover Gérard Depardieu in Ozons Potiche en in 2011 tegenover haar eigen dochter, Chiara Mastroianni, in Les bien-aimés van Christophe Honoré. Recent is ze te zien in roadmovie Elle s’en va en in 2014 speelt ze een van de hoofdrollen in L’homme qu’on aimait trop, wederom van André Techiné.

FILMOGRAFIE CATHERINE DENEUVE 2014 L’HOMME QU’ON AIMAIT TROP van André Téchiné TROIS COEURS van Benoît Jacquot DANS LA COUR van Pierre Salvadori 2013 ELLE S’EN VA van Emmanuelle Bercot 2012 ASTÉRIX ET OBÉLIX : AU SERVICE van SA MAJESTÉ van Laurent Tirard LES LIGNES van WELLINGTON van Valeria Sarmiento 2011 LES BIEN-AIMÉS van Christophe Honoré 2010 L’AMOUR FOU van Pierre Thoretton LES YEUX van SA MÈRE van Thierry Klifa L’HOMME QUI VOULAIT VIVRE SA VIE van Eric Lartigau POTICHE van François Ozon 2009 BANCS PUBLICS (VERSAILLES RIVE DROITE) van Bruno Podalydès 2008 LA FILLE DU RER van André Téchiné 2007 UN CONTE van NOËL van Arnaud Desplechin 2006 APRÈS LUI van Gaël Morel LE HÉROS van LA FAMILLE van Thierry Klifa 2005 PALAIS ROYAL ! van Valérie Lemercier 2004 LES TEMPS QUI CHANGENT van André Téchiné ROIS ET REINES van Arnaud Desplechin 2001 AU PLUS PRÈS DU PARADIS van Tonie Marshall HUIT FEMMES van François Ozon 1999 DANCER IN THE DARK van Lars Von Trier EST-OUEST van Régis Wargnier BELLE-MAMAN van Gabriel Aghion LE VENT van LA NUIT van Philippe Garrel 1998 POLA X van Léos Carax PLACE VENDÔME van Nicole Garcia 1996 GÉNÉALOGIES D’UN CRIME van Raul Ruiz 1995 LES VOLEURS van André Téchiné 1994 LE COUVENT van Manoel van Oliveira 1992 MA SAISON PRÉFÉRÉE van André Téchiné 1991 INDOCHINE van Régis Wargnier 1988 DRÔLE D’ENDROIT POUR UNE RENCONTRE van François Dupeyron 1987 AGENT TROUBLE van Jean-Pierre Mocky 1986 LE LIEU DU CRIME van André Téchiné 1984 PAROLES ET MUSIQUES van Elie Chouraqui 1983 FORT SAGANNE van Alain Corneau LE BON PLAISIR van Francis Girod 1982 LES PRÉDATEURS van Tony Scott L’AFRICAIN van Philippe van Broca 1981 LE CHOC van Robin Davis LE CHOIX DES ARMES van Alain Corneau HÔTEL DES AMÉRIQUES van André Téchiné  

10  

1980 JE VOUS AIME van Claude Berri LE DERNIER MÉTRO van François Truffaut 1979 COURAGE FUYONS van Yves Robert 1977 L’ARGENT DES AUTRES van Christian van Challonge 1976 SI C’ÉTAIT À REFAIRE van Claude Lelouch ÂMES PERDUES van Dino Risi 1975 LE SAUVAGE van Jean-Paul Rappeneau 1972 UN FLIC van Jean-Pierre Melville 1971 LIZA van Marco Ferreri ÇA N’ARRIVE QU’AUX AUTRES van Nadine Trintignant 1970 PEAU D’ÂNE van Jacques Demy 1969 TRISTANA van Luis Buñuel LA SIRÈNE DU MISSISSIPI van François Truffaut 1968 LA CHAMADE van Alain Cavalier 1967 BENJAMIN van Michel Deville BELLE DE JOUR van Luis Buñuel 1966 LES DEMOISELLES van ROCHEFORT van Jacques Demy 1965 LA VIE van CHÂTEAU van Jean-Paul Rappeneau RÉPULSION van Roman Polanski 1963 LES PARAPLUIES van CHERBOURG van Jacques Demy

GUILLAUME CANET – Maurice Agnelet Guillaume Canet is niet alleen een van Frankrijks meest gewaardeerde acteurs, hij boekt inmiddels ook succes als regisseur. Recent maakte hij met misdaaddrama Blood Ties zelfs de overstap naar Hollywood. Zijn relatie met actrice Marion Cotillard bezorgde hem bovendien de sterrenstatus in zowel binnen- als buitenland. Na in zijn vroege jeugd dressuurrijder geweest te zijn, mikt Guillaume Canet na een val van zijn paard op een carrière als acteur. Hij studeert drama en wordt weldra gecast in het theater, op tv en in commercials. In 1997 is hij voor het eerst op het witte doek te zien, in Barracuda. Een jaar later wordt hij genomineerd voor de César voor beste acteur voor zijn rol in En plein coeur, van regisseur Pierre Jolivet. Canet, wiens carrière een vlucht neemt, krijgt zijn eerste rol in een internationale productie te pakken: in The Beach (2000) van Danny Boyle staat hij naast Leonardo DiCaprio. Er volgen vele interessante rollen, zoals in La fidélité van Andrzej Zulawski, The Day the Ponies Came Back van Jerry Schatzberg, historische actiefilm Vidocq en romantisch drama Jeux d’enfants (2003) van Yann Samuell, waarin hij tegenover toekomstig geliefde Marion Cotillard staat. Na enkele korte films gemaakt te hebben, levert Canet in 2002 bovendien zijn eerste speelfilm af, Mon idole, waarvoor hij tevens als scenarist en producer optreedt. Hij ontvangt een nominatie voor de César voor beste debuut. In 2005 is Canet vervolgens te zien in oorlogsdrama Joyeux Noël en L’enfer van Danis Tanovic. In 2006 speelt hij samen met Marie-Josée Croze, Marina Hands en Kristin Scott Thomas de hoofdrollen in Ne le dis à personne, een film die hij zelf regisseert. De film wint de prijs voor beste regie bij de uitreiking van de Césars en wordt daarnaast genomineerd voor de prijzen voor beste film en beste script (adaptatie). De film wordt een hit, zowel bij de filmcritici als het publiek en ook buiten Frankrijk. De daaropvolgende jaren is Canet te zien in films als Ensemble, c’est tout (2007) van Claude Berri, L’affaire Farewell (2009), waarin tegenover Emir Kusturica en Willem Dafoe staat, Le dernier vol (2010), wederom met Cotillard, en Une vie meilleure (2011) van Cédric Kahn. Ook regisseert hij in 2010 Les petits mouchoirs, een ensemblefilm met o.a. Cotillard, François Cluzet en Jean Dujardin. In 2013 volgt hij de film op met Blood Ties, zijn Hollywooddebuut. In de sterrencast zien we onder meer Clive Owen, Billy Cudrup en Mila Kunis. In 2014 is hij te zien in L’homme qu’on aimait trop van André Techiné.

 

11  

FILMOGRAFIE GUILLAUME CANET (acteur) 2014 L’HOMME QU’ON AIMAIT TROP van André Téchiné LA PROCHAINE FOIS JE VISERAI LE COEUR van Cédric Anger 2013 EN SOLITAIRE van Christophe Offenstein 2012 JAPPELOUP van Christian Duguay 2011 UNE VIE MEILLEURE van Cédric Kahn LES INFIDÈLES van Alexandre Courtès LA NOUVELLE GUERRE DES BOUTONS van Christophe Barratier 2009 LE DERNIER VOL van Karim Dridi 2008 LAST NIGHT de Massy Tadjedin L’AFFAIRE FAREWELL van Christian Carion 2007 ESPION(S) de Nicolas Saada LES LIENS DU SANG van Jacques Maillot 2006 LA CLEF de Guillaume Nicloux DARLING de Christine Carrière ENSEMBLE C’EST TOUT van Claude Berri NE LE DIS À PERSONNE van Guillaume Canet 2005 UN TICKET POUR L’ESPACE van Eric Lartigau 2004 NARCO van Tristan Aurouet & Gilles Lellouche L’ENFER van Danis Tanovic JOYEUX NOËL van Christian Carion 2003 JEUX D’ENFANTS van Yann Samuell 2002 MON IDOLE van Guillaume Canet 2001 LE FRÈRE DU GUERRIER van Pierre Jolivet VIDOCQ van Pitof MILLE MILLIÈME, FANTAISIE IMMOBILIÈRE van Rémi Waterhouse 2000 THE DAY THE PONIES COME BACK van Jerry Schatzberg LES MORSURES DE L’AUBE van Antoine de Caunes LA FIDÉLITÉ van Andrzej Zulawski 1999 LA PLAGE van Danny Boyle JE RÈGLE MON PAS SUR LE PAS DE MON PÈRE van Rémi Waterhouse 1998 EN PLEIN COEUR van Pierre Jolivet CEUX QUI M’AIMENT PRENDRONT LE TRAIN van Patrice Chéreau 1997 BARRACUDA van Philippe Haïm 1996 MADAME VERDOUX van Jean-Luc Raynaud 1994 FILS UNIQUE van Philippe Landouls

FILMOGRAFIE GUILLAUME CANET (regisseur) 2013 2009 2005 2002 2000 1999 1998 1995

BLOOD TIES LES PETITS MOUCHOIRS NE LE DIS À PERSONNE MON IDOLE AVALANCHE (korte film) J’PEUX PAS DORMIR (korte film) JE T’AIM (korte film) SANS REGRET (korte film)

ADÈLE HAENEL – Agnès Le Roux Op haar vijfentwintigste is Adèle Haenel al een van de meest veelbelovende actrices van Frankrijk. In 2002 heeft ze met de hoofdrol in drama Les diables haar eerste filmrol te pakken, maar het duurt vervolgens toch nog vijf jaar voordat ze weer op het witte doek te zien is. In  

12  

2007 speelt ze een van de hoofdrollen in Naissance des pieuvres, het debuut van de jonge filmmaker Céline Sciamma. Haenel wordt voor haar rol genomineerd voor de César voor meest veelbelovende actrice. Kleine rollen volgen, ook in verschillende korte films. In 2010 speelt Haenel samen met een indrukwekkende cast van jonge Franse actrices (waaronder Hafsia Herzi en Jasmine Trinca) in L’Appolonide: Souvenirs de la maison close, een kostuumdrama over een luxe bordeel in Parijs. De film van Bertrand Bonello wordt geselecteerd voor de competitie van Cannes. Haenel wint de Prix Lumières voor meest veelbelovende actrice en wordt daarnaast wederom genomineerd voor een César. In 2012 is Haenel te zien in een kleinere rol in Alyah en in datzelfde jaar speelt ze in Trois mondes van Catherine Corsini. In 2013 speelt ze de rol van Maria in Suzanne, een film van Katell Quillévéré, waarin Sara Forestier de hoofdrol heeft. Bij de Césars gaat Haenel ditmaal niet met lege handen naar huis: ze wint de prijs voor beste bijrol. In 2014 speelt Haenel de hoofdrol in Les combattants, die geselecteerd wordt voor het Quinzaine des Réalisateurs-programma van Cannes, waar de film verschillende prijzen wint. Ook speelt ze een van de hoofdrollen in L’homme qu’on aimait trop van André Techiné, die tevens tijdens Cannes in première gaat.

FILMOGRAFIE ADÈLE HAENEL 2014 L’HOMME QU’ON AIMAIT TROP van André Téchiné 2013 SUZANNE van Katell Quillévéré 2011 TROIS MONDES van Catherine Corsini ALYAH van Elie Wajeman APRÈS LE SUD van Jean-Jacques Jauffret 2010 L’APOLLONIDE – SOUVENIRS DE LA MAISON CLOSE van Bertrand Bonello EN VILLE van Valérie Mréjen en Bertrand Schefer 2007 NAISSANCE DES PIEUVRES van Céline Sciamma 2002 LES DIABLES van Christophe Ruggia

 

13  

DE AFFAIRE LE ROUX

Artikel The Telegraph, 7 april 2014 French lawyer accused by son of 1977 casino heiress m urder The son of Maurice Agnelet, a French lawyer accused of killing Agnès Le Roux, heiress to a gam bling fortune, in 1977, tells a stunned court his father had confessed to m urdering his ex-lover The son of a French lawyer accused of murdering a young, glamorous heiress to a Riviera casino empire accused his father on Monday of committing the crime and dumping her body. In a shock twist in one of the Cote d'Azur's most notorious sagas, Guillaume Agnelet, the son of former playboy lawyer Jean-Maurice Agnelet, told a stunned court in Nice that his father had admitted to killing Agnès Le Roux in 1977. Her body has never been found. This is the third week of the third trial of Mr Agnelet, 76, who has previously been acquitted, sentenced to 20 years in prison and then last year saw the European Court of Human Rights rule there had been a violation of the "principle of a fair trial". In his retrial on Monday, his second son, who had supported his father in the first two trials, told the court in Rennes, Brittany: "My conscience is weighing on me. I am convinced my father is the killer." Guillaume Agnelet said that when he was 14, his father had told him: "At any rate, I have nothing to worry about unless they find the body, and I know where the body is." Related Articles Later, he said, his mother, long-separated from Mr Agnelet, had told him: "I'm going to tell you who your father is." "He killed Agnès Le Roux. They went off camping in Italy near Monte Cassino. He shot her in  

14  

the head. After he got out (of the car) and shouted 'help' to see if anyone had heard. "He threw the naked body into a river, left the car (a Range Rover) with the keys in the ignition and returned home to Nice by train." Guillaume Agnelet said he had previously kept the information secret to protect his family. His father told the court he was "totally stunned" by the allegations. "In my view, he's delirious. I knew Guillaume was going through depression. He doesn't realise what he's saying," he said. Mr Agnelet's youngest son, Thomas, who insists his father is innocent, had been ordered to leave the court during Guillaume's testimony. Afterwards, he told the judge: "I don't know what is going through my brother's mind." The murder case – a tale of passion, money and betrayal – has gripped the Riviera with its surprise twists and turns since Miss Le Roux, then 29, first went missing 36 years ago. Shortly before her disappearance, Miss Le Roux had fallen out with her mother, who had refused to hand over any inheritance to her unruly daughter.

Maurice Agnelet

Agnès le Roux

Renée Le Roux was then running the Palais de la Méditerraneé, a family-owned casino and France's second biggest on Nice's "promenade des Anglais", but had stubbornly refused to sell the business to Dominique Fratoni, the owner of rival casino, Le Ruhl. Mr Fratoni, a shadowy figure in Nice's so-called "green baize" casino wars, soon found a willing accomplice in his takeover plan – Agnès Le Roux.  

15  

She had recently fallen in love with Mr Agnelet, her mother's former lawyer in his late thirties, a serial womaniser with a taste for the high-life. It was he who convinced Agnès in June 1977 to betray her mother and vote against her at a board meeting, thus allowing the rival casino owner to buy out the Le Roux. In return, Mr Fratoni paid Agnès three million francs (then worth around £2 million) into a Swiss bank account, later transferred to a joint account and then to Mr Agnelet's private account. Shortly afterwards, Mr Agnelet broke off with Agnès and she apparently twice tried to commit suicide before going missing in October that year. Mr Agnelet was cleared in a first trial, but found guilty in a second in 2007 after an ex-girlfriend admitted to having lied about being with him the weekend Agnès disappeared. His retrial continues.

 

16