Kernboodschap ouders #onderwijs2032 Stop met schrijven binnen de lijntjes Stop kinderen niet in een vast systeem, format en eenheidsworst. Ga uit van talentontwikkeling en sluit aan bij het leerproces. Regel het onderwijs op individueel niveau en niet op de doorsnee van de groep. Scheid kinderen niet op basis van cognitie of scores van elkaar. School is meer dan alleen leren. School is ook een groepsproces, vriendschappen en langdurige relaties. Prikkel de creativiteit en nieuwsgierigheid van kinderen. Stimuleer hun kritisch denken. De school heeft een kind te leen Betrek ouders en vorm samen de school. Ouders vertrouwen hun kind toe aan een school. Durf je als school kwetsbaar op te stellen. Besef dat je als school en leerkrachten een belangrijke passant in het leven van een kind bent en dat je je deskundigheid mag inzetten ten behoeve van ouders en het kind. De school is van het kind School is een prachtige ervaringsomgeving, waar kinderen hun eigen vaardigheden en die van anderen kunnen ontdekken. Het is ook een belangrijke leeromgeving, waarin ze kennis opdoen om hun vaardigheden toe te kunnen passen. Benut de tijd op school en geef ruimte aan de ontwikkeling waarin kinderen zich kennis en vaardigheden eigen maken. Spreek hun eigen motivatie aan. Haal niet het beste uit een kind maar ga met het beste van een kind aan de slag. Dan kan een kind het beste van zichzelf inzetten en uitbouwen. Stel de persoonlijke ontwikkeling van kinderen boven die van het kennisniveau.
School als opvoeder
Nederland heeft wat mij betreft een bijzonder onderwijssysteem. Als je heel klein bent, ga je, ongeacht welke geloofsovertuiging je hebt, gezellig met z’n allen naar dezelfde peuterklas. Als kleuter wordt voor je beslist of je naar een school met een bijbel of naar het openbaar onderwijs gaat. Op je twaalfde moet je ineens afscheid nemen van je vertrouwde vrienden en ga je of naar bijvoorbeeld een christelijke of naar een openbare middelbare school. Daarnaast wordt je ingedeeld op intelligentie, of liever gezegd op Cito-scores. Want beste mensen, ook het leerlingvolgsysteem is afkomstig van Cito. Je bent jaren getest op je cognitieve vaardigheden en als beloning worden jij en je vrienden op je 12e uit elkaar gerukt, omdat jullie vanaf nu op een ander intelligentieniveau onderwijs krijgen. Naast deze classificering op zogenaamde slimheid op basis van cognitie testen is het natuurlijk zaak dat je ook een beetje gezond blijft en gaat sporten. Dit doe je weer bij clubs na school en waar jouw leeftijdsgenoten (lees: al dan niet gelovigen met verscheidene intelligentieniveaus van meerdere scholen) bij elkaar komen om gezellig sportief te zijn met elkaar. Ik heb in de Verenigde Staten op school gezeten. Daar zit je tot je 18e bij dezelfde kinderen op school. Ieder kan vanaf een bepaalde leeftijd zijn eigen vakken kiezen en ieder krijgt les met een groep. De groep die je al vanaf de kleuters kent. Soms zit je bij die bij het ene vak wel en het andere vak niet bij elkaar. Sporten doe je na school, op school. Je kunt zelf de sport die jij leuk vindt, of waar jij goed in bent, kiezen. Muziekles wordt aangeboden in de school. Vervoer van en naar de school is geregeld en je krijgt er een warme hap tussen
de middag. Als je ouders niet genoeg verdienen, is die warme hap gratis. Er zijn natuurlijk scholen met verschillende uitvoeringen van de bijbel, maar jij en je vriendjes worden niet op je 4e en niet op je 12e uit elkaar gerukt, omdat de een beter is een test dan de ander. Je sport met elkaar en de school biedt de mogelijkheid om je in te zetten voor goede doelen (onder schooltijd) en om bijvoorbeeld de kunst van het debatteren onder de knie te krijgen. Als je wil kun je van 8 uur ‘s ochtends tot 7 uur ’s avonds op school verblijven. Veel scholen hebben namelijk een zwembad, atletiekbaan, tennisbanen en uiteraard de bekende football-velden tot hun beschikking. Er is ook altijd wel plek in de artroom om nog even creatief bezig te zijn. Wanneer ik aan docenten vertel hoe graag ik het zou willen dat school meer aandacht besteedt aan de minder cognitieve ontwikkeling van mijn kinderen, krijg ik al snel het argument: “maar waar begint en eindigt de verantwoordelijkheid van school als opvoeder. Die hoort bij de ouders en school moet die taak niet overnemen.” Is dat zo? Vraag ik mij dan af. Ik heb mijn ervaring vanuit de Verenigde Staten waar de scholen vele stappen verder gaan in hun opvoedkundige rol dan in Nederland. Ik ervaar nog dagelijks (via Facebook) de hechte band tussen mijn classmates van toen. En is het niet zo dat ik mijn kinderen vanaf een heel jonge leeftijd toevertrouw aan relatief vreemden die ze voor een groot deel van de dag dingen moeten leren? Laten we wel wezen dat gaat veel verder dan alleen aanleren van cognitieve vaardigheden. We hebben het hier over groepsprocessen, vriendschappen en lange termijn relaties. En iedereen weet dat langdurige relaties gebaseerd op alleen ratio op z’n zachtst gezegd best wel ‘leeg’ zijn. Er wordt over het algemeen van gedacht dat ze geen stand houden, omdat je een heel groot deel van jezelf tekort doet. Sterker nog: duurzame relaties bestaan meestal omdat ze verre van rationeel zijn.
Anneke van der Schaaf is moeder van 2 tieners. Zelfstandig MARCOM professional met een passie voor onderwijs. Lid van de MR in het voortgezet onderwijs en afgevaardigde in de ondersteuningsplanraad Passend Onderwijs van Zuidoost Friesland.
Schrijven binnen lijntjes
Onderwijs 2032. Waar zal ik beginnen? Dat ik school nooit leuk heb gevonden, terwijl ik leren echt superleuk vind? Ik hou echt van leren. Volg nu veel MOOCS, maar school vond ik saaier dan saai. Het zitten in een benauwde of koude klas. Het nauwelijks mogen bewegen. Hoe lastig, want ik heb altijd liedjes in mijn hoofd en hou van dansen. Het lange zitten op keiharde houten stoeltjes, niet wippen, niet hangen op je stoel, niet met je hoofd op je armen leunen, rechtop zitten. Teveel bewegen betekende: voor straf met je handen over elkaar een uur stil zitten en niks zeggen. Het ordenen van de leerlingen van groot naar klein tijdens gym. Alles was gericht op ordenen, structureren en volgens een methode werken. Gek werd ik er van. Eindeloos die oninteressante sommen maken en maar weer herhalen. Ik vond het stom en saai. Ik deed wat nodig was en daar hield het mee op. En dat wat ik leuk vond, waar ik goed in was en in uitblonk? In de derde klas van de lagere school kreeg je nog tekenen, schilderen, wat handwerklesjes en toen hield het lekkere ‘kliederen’ waar ik blij van werd ineens op. Toen kwamen de breuken. Zelf verhalen bedenken? Hooguit eens per maand. Tekenen? Schilderen? De creatieve vakken kreeg je gewoon niet meer. Fotografie? Nooit van gehoord. Muziek bestond meestal uit liedjes zingen die de meester mooi vond. Dans? Echt niet. Het was taal, rekenen, geschiedenis en aardrijkskunde. Allemaal zittend op je kont feiten schrijven in een boekje. En als je buiten de lijntjes schreef, dan was je slordig. Dan kreeg je een dikke rode streep door de letters waarmee je zo had zitten worstelen, want het was je niet gelukt om
tussen de lijntjes te blijven. Tekenen in je reken-of schrijfschrift? Dat was een schande. Dan was je echt niet netjes! Iedereen wist dat ook, want je schrift dat liet de juf aan de hele klas zien. Als voorbeeld van hoe het vooral niet moest. Tot ik er op mijn 43e achter kwam dat ik een beelddenker ben en eindelijk snap, waarom ik niet binnen de lijntjes kan schrijven wanneer ik bijvoorbeeld aantekeningen maak. Ik hou van tekenen, symbolen en kris kras door elkaar schrijven. Sterker nog. Ik kan niet anders. Het lukt me gewoon niet. Ik heb geen lijntjesstructuur in mijn hoofd. Ik heb beelden en verhalen in mijn hoofd die tussen alle lijntjes door dansen. En bij mijn kinderen zie ik precies hetzelfde. Ze zijn van nature super creatief, maar ze kunnen er binnen het huidige systeem werkelijk geen kant mee op. Van energieke bouwers, probleemoplossende aanpakkers en tekenende verhalenbedenkers zie ik ze langzaam veranderen in worstelaars. Worstelaars die dag in dag uit verplicht worden het gevecht met hun hersenen aan te gaan om hun hele zijn zo netjes mogelijk tussen lijntjes te proppen. En waarvoor eigenlijk? Voor een goed cijfer. Want dat cijfer is de graadmeter waar ze hun zogenaamde zelfvertrouwen op baseren. Hoe slim en succesvol ze volgens de maatschappij zijn. Dat cijfer is volgens het huidige onderwijssysteem belangrijk, want het drukt uit hoe goed ze zijn geworden in het schrijven binnen de lijntjes. Anneke van der Schaaf is moeder van 2 tieners. Zelfstandig MARCOM professional met een passie voor onderwijs. Lid van de MR in het voortgezet onderwijs en afgevaardigde in de ondersteuningsplanraad Passend Onderwijs van Zuidoost Friesland.
Reacties op deze blog: Ype Akkerman Gezien deze ervaringen met onderwijs is het navrant dat de overheid desondanks alle kinderen verplicht in dit systeem te draaien. En tegelijk een mogelijk alternatief als thuisonderwijs categorisch verbiedt. Gelukkig beschikt de jeugd nog over een zee van vrije tijd die alleszins ontwikkelingsgericht en uitdagend kan worden aangewend: in de sport, door kunstbeoefening, lekker werken, een speeltuin, jeugdwelzijn of de scouting. Om maar eens een aantal motiverende en leerzame activiteiten te noemen.
20-06-2015, 11:12 Lex Hupe Anneke, je verhaal is maar al te bekend. Er zijn zo veel kinderen die met dit probleem geconfronteerd worden. Er is maar één smaak, that's it. En als er al gedacht wordt dat er buiten het vierkantje ook nog andere manieren van leren zijn dan worden die als afwijking bezien. Dit systeem is gedoemd te mislukken. Steeds meer ouders beseffen dat er iets grondig fout zit. Soms komen kinderen zelfs thuis te zitten hierdoor. Het zijn er naar onze schattingen 20.000. Stel je voor hoeveel ouders hun kind toch maar weer elke dag naar school proberen te dwingen. Het gaat hier om honderdduizenden kinderen. Op een gegeven moment barst de kruik en ga je voor je kind kiezen. Ik organiseer hier een zomerweek over, van 26 juli tot 1 augustus in de bossen in Drenthe. Gezinnen met een thuiszitter ontmoeten gezinnen zoals het jouwe. Lijkt het je leuk om mee te doen? Heel graag. Alle info is hier te vinden:http://www.hartverwarmendwijs.nl/coolxperience-2015-een-zomersleerfestijn/ 20-06-2015, 06:52 Doors Voor schrijven altijd een onvoldoende (met als dieptepunt het commentaar: "als jij niet netter gaat schrijven, kijk ik het niet meer na............"). Nu ben ik laatst door een collega gevraagd om een tekstje in mijn krullerige "geen lijnen te bekennen" handschrift te schrijven, want ze wil het op die manier op haar arm laten tatoeëren (of hoe je dat ook schrijft). Ha ha, weer een jeugdtrauma verwerkt. Beelddenkers hebben het inderdaad nog steeds zwaar, zie ik aan mijn eigen kids ook, maar... er is hoop! Ik ben er van overtuigd dat deze generatie het niet meer gaat pikken!!! Het roer moet om en dat gaat gebeuren! Hoe meer mensen dat gaan roepen (en vooral tegen de kinderen) hoe sneller veranderingen gaan: HET ROER MOET OM!!! En het gaat gebeuren!! 19-06-2015, 11:45
Ouders & onderwijs 2032
Toen ik op twitter voor het eerst #onderwijs2032 voorbij zag komen, vroeg ik me af waar die vier cijfers voor stonden. Nadat dát duidelijk werd, had ik een vrij onwezenlijk gevoel bij de gedachte aan onderwijs in het jaar 2032. Ik kom uit een onderwijsnest. Thuis hadden we meer docenten dan vrienden over de vloer. Of liever gezegd, de vrienden waren docenten. Mijn moeder was een gepassioneerd lerares. Ze leefde tot lang na haar pensioen mee met de veranderingen in het onderwijs en na de start van mijn kinderen op de basisschool en daarna middelbare school konden we er tijdloos over discussiëren. Met een dochter op het mbo en een zoon op het gymnasium merk ik dat het verschil in onderwijs zo enorm groot is, dat ik me bijna dwangmatig in het onderwijs van nu ben gaan interesseren. Hoe komt het dat het verschil zo groot is? Zijn er ouders die een soortgelijke ervaring hebben? En wat een voorrecht als een kind goed onderwijs krijgt. En wat een machteloosheid als een kind graag wil, maar vast dreigt te lopen. Uit nieuwsgierigheid en omdat het me goed leek dat ook ouders zich in de toekomst van het onderwijs verdiepen, was ik aanwezig bij een debat in de Balie over onderwijs 2032 en zo werd ik daarna gevraagd om een verhaal te schrijven. Als een van de belangrijkste aandachtpunten voor de toekomst van het onderwijs zie ik de betrokkenheid van ouders. Als ouders niet geïnteresseerd zijn en niet meeleven met wat hun kind doet op school, wat doet dat dan met een kind? School dient hier een brug in te slaan: betrek die ouders bij school en vertel ze hoe belangrijk onderwijs is voor de toekomst van hun kind. Begin hiermee in de eerste klas van de basisschool.
Daarnaast dienen scholen zich kwetsbaar op te durven stellen. Met regelmaat ervaren scholen ouders als last en worden deuren gesloten in plaats van een samenwerking aan te gaan. Dat gaat ten koste van het kind. Ook hierin dient school een brug te slaan: zie de toekomst van het kind als een gemeenschappelijk doel en beschouw ouders niet als tegenpartij. Ik merk dat er onvoldoende aandacht is voor de persoonlijke ontwikkeling van kinderen. De klassen zijn te groot en van docenten wordt veel meer gevraagd dan alleen lesgeven. De klassen zouden kleiner moeten zijn en de docenten zouden zich meer dienen te richten op het lesgeven. Leer daarnaast kinderen kritisch te kijken naar de digitale informatie die ze tot zich nemen, leer ze zelfstandig een mening te vormen, leer ze hoe ze zichzelf goed kunnen presenteren en leer ze de normen en waarden van onze maatschappij. Dit zou niet alleen vanuit school moeten komen maar een gemeenschappelijk doel met ouders dienen te zijn. Juist scholen en docenten lopen achter in de ontwikkeling van de digitale wereld. Het onderwijs zou zich hierin snel moeten ontwikkelen en daar een voorbeeldfunctie in dienen te nemen. Het zou goed zijn als scholen meer inzicht krijgen in de werkwijze van bedrijven waar de digitale wereld zich in een razendsnel tempo ontwikkelt. De scholen kunnen zich op die manier optrekken aan de ontwikkelingen van het bedrijfsleven. Renske Luca is werkzaam in de juridische dienstverlening, houdt van documentaires en is "vriend" van IDFA. Daarnaast is ze recreatief hardloper en fietser. Renske is vriendin van Mama Vita, lid van Ouderkracht voor 't Kind en volgt actief onderwijsdebatten waaronder debat excellent onderwijs en onderwijs2032.
Identi-tijd in het toekomstig onderwijs!
Alles wordt getoetst op de school van mijn kinderen. Van rekenen tot gym via taal. Zo kunnen ze met het leerlingvolgsysteem precies hun ontwikkeling volgen. Dat is heel waardevol, maar ik vraag me wel eens af: Waar vind ik het afnemende zelfvertrouwen van mijn jongste terug en hoe lees ik de passie van mijn oudste voor alles wat met koken te maken heeft af? Het ging toch om de weg ergens naar toe en niet zozeer om het te bereiken doel alleen? In deze tijd waarin ‘vaardigheden’ steeds bepalender worden voor onze kennis van de wereld is het vreemd dat we nog steeds zo extreem resultaatgericht zijn. Vaardigheden ontwikkel je niet door resultaatgericht te zijn, maar door ervaringen op te doen onderweg. Je ontdekt, onbedoeld soms, van alles en verkent nieuw terrein, in jezelf en daarbuiten. Daar heb je wel tijd voor nodig en ruimte. Een verkenningstocht via een vooraf bepaalde, strak afgebakende route is leuk als het de avond-vierdaagse betreft, maar verder niet. School is een prachtige ervaringsomgeving, waar kinderen hun eigen vaardigheden en die van anderen kunnen ontdekken. Het is ook een belangrijke leeromgeving, waarin ze kennis opdoen om hun vaardigheden toe te kunnen passen. Laten we de tijd die wij onze kinderen geven op school benutten en ruimte maken voor deze ontwikkeling, waarin ze zich kennis en vaardigheden eigen maken. Spreek hun eigen motivatie aan, daag ze uit, laat ze verdwalen, maar met een zaklamp en mobiel voor het geval dat, laat ze vallen en weer opstaan, geef ze de moed om fouten te maken! Dat betekent ook dat wij ze los moeten durven laten in de niet-toetsbare, vrije ruimte van hun ontwikkeling.
Hoe vertaal je dit naar het onderwijs? Ik pleit voor invoering van een doorlopende leerlijn ‘Identi-tijd: aandacht voor zelfbewustzijn, lichaamsbewustzijn en sociaal bewustzijn’. De leerlijn ‘Identi-tijd’ vormt de inbedding van deze ‘vrije ruimte’ in het curriculum. Het biedt bestaande vakken en lessen een krachtiger kader, waardoor ze winnen aan herkenbaarheid en samenhang. Nieuwe vakken kunnen bestaande vakken aanvullen en versterken. Zo kan de leerlijn ‘Identi-tijd’ o.a. maatschappijleer, burgerschapsvorming, muziek, drama, filosofie & techniek, anti-pest protocol, geschiedenis, beeldende vorming, lichamelijke oefening, schooltuintjes, digitaal sociaal, rots&water training, mindfulness, mediation op school, massage in de klas, natuur&milieu educatie, biologie, voorlichting gezonde voeding, etc. omvatten. Afhankelijk van de eigen cultuur binnen een school kan invulling worden gegeven aan deze leerlijn, zolang aandacht voor deze drie pijlers maar geborgd is. Evenwichtig onderwijs, waarin aandacht is voor ontwikkeling van kennis en vaardigheden met respect en aandacht voor de persoonsontwikkeling van kinderen. Dat is wat mij betreft reis en doel ineen. Dat gun ik mijn eigen kinderen en alle kinderen. Femke Krijger, moeder van twee zoons en van huis uit jurist. Als gevolg van een progressieve ziekte, die ernstige slechtziendheid en slechthorendheid veroorzaakt, moest zij stoppen met haar werk. Zij is mede-oprichtster van een belangenorganisatie voor mensen met een visueel-auditieve beperking en werkzaam als shiatsu-therapeute. Vanuit persoonlijke ervaring staat ze voor het belang van zelfbewustzijn, lichaamsbewustzijn en sociaal bewustzijn.
Straks is alles beter
Toen ik in de zeventiger jaren naar school ging kon ik me vergapen aan mijn moeder die in haar vrijwilligerswerk voor de schoolkrant de stencilmachine bediende. Het was een draaiende beweging, er kwam zwart stof bij vrij en het was magisch. Het is nog maar relatief kort geleden, maar ik denk dat er nog maar weinig stencilmachines in het onderwijs aanwezig zijn. Toch weet ik bijna wel zeker dat zich destijds een werkgroep heeft gebogen over de vraag hoe de stencilmachine zich een plek kan verwerven in het curriculum van de negentiger jaren. Een soort “onsonderwijs1996” in 1980. Ik weet zeker dat daar flink over nagedacht is, dat er goede ideeën te berde kwamen en dat er vast ook ergens een mening zal zijn geweest dat de stencilmachine in de negentiger jaren een onzinmachine zou zijn geweest. Die laatste mening werd schamper weggelachen. Mijn kinderen zitten tegenover leerkrachten met in hun broekzak een klein, plat apparaat waarmee ze bijna direct toegang hebben tot zo’n beetje alle beschreven kennis van de wereld, in alle talen van de wereld. En het is hen niet toegestaan om dat kleine, platte apparaat te gebruiken. Ik schat in dat we daar over 15 jaar net zo om lachen als om de belachelijke adviezen van de werkgroep “onsonderwijs1996” over de inzet van de stencilmachine. De vraag hoe kennis te gebruiken wordt vele malen belangrijker dan het verwerven van die kennis. Hoe weeg je bronnen, hoe weeg je het waarheidsgehalte, hoe doorzie je belangen van iemand die kennis deelt?
Waar onderwijs nu nog veel gaat over kennisoverdracht is dat, met die platte apparaatjes in bijna iedere broekzak, een steeds belachelijker concept. Al ben ik dan misschien net als dat vervelende werkgroeplid van de werkgroep “onsonderwijs1996” die de stencilmachine kon wegdenken. Zou de stencilmachine van toen de leerkracht van nu zijn? Wat is de rol van een leerkracht? Wat zou die rol moeten zijn? Moet hij kennis overdragen? Waar haalt hij zijn kennis vandaan? Vanuit zijn broekzak misschien? Mark Weghorst is al jaren actief bezig met onderwijs. Hij is initiator van een platform voor ouders over onderwijs, beijvert zich voor een beter begrip tussen de partijen die deelnemen aan het onderwijs. Hij beziet met zijn ruimdenkendheid en zijn scherpe analytische vermogens het huidige onderwijs in het licht van wat straks nodig is, of gisteren eigenlijk al was.
Reactie op deze blog: Michiel Jongewaard Ik vind dit modieuze borrelpraat. Het overdreven toekennen van almacht aan nieuwe technologie ten koste van de leerkracht, de vakman, dat is in afdoende mate bewezen naïef en dus toekomstig voer voor de volgende commissie Dijsselbloem. 03-06-2015, 11:37
Pantarijn faciliteert de dialoog #onderwijs2032
Wat moet de huidige kleuter kennen/kunnen als die in 2032 op de arbeidsmarkt komt. Ja als we dat nou echt zouden weten dan zou het onderwijs daar makkelijk op aangepast kunnen worden. We weten dat vele huidige beroepen niet meer bestaan of verandert zijn. En is het onderwijs van nu dan het juiste onderwijs? Daar ging het op maandagavond over op de ouderavond onderwijs2032 bij zowel Amadeus College als OBS Pantarijn. Maar ook op zo’n ca. 25 andere scholen in Nederland. Deze week staat in de tekenen van onderwijs2032. Door heel Nederland worden avonden georganiseerd voor iedereen die wil meepraten. Dus niet alleen voor leerkrachten, ook ouders en leerlingen, het bedrijfsleven en studenten. Want tenslotte is onderwijs van ons allemaal en zorgt dat voor de toekomst van ons land. Ouderinitiatief Het ouderinitiatief van OBS Pantarijn faciliteerde dan ook een avond voor alle betrokkene van de openbare scholen in Vleuten, De Meern en Leidsche Rijn. De avond werd ingeleid door een filmpje van onderwijs2032 om vervolgens via een stille wand discussie ieders mening/visie te laten geven op drie thema’s. Thema´s De drie thema´s kennis van leren en werken, maatschappelijke uitrusting en persoons vorming zijn leidend in de dialoog die in heel Nederland wordt gehouden. De drie thema’s werden verder uitgewerkt in groepjes. Belangrijke items die naar voren kwamen waren:
regel het onderwijs op het individu
prikkel de creativiteit en nieuwsgierigheid
zorg dat men contexten leert en minder feiten ( die kunnen worden opgezocht)
respect voor jezelf( geest/lichaam), je omgeving( mensen maar ook natuur)
natuurlijk moet lezen en rekenen blijven.
Persoonlijke ontwikkeling Gemeenschappelijk hadden de aanwezige in ieder geval dat Persoonlijke ontwikkeling de basis is van het onderwijs, daarmee kan je kinderen in de kracht zetten. Benader een kind naar zijn mogelijkheden en niet in zijn belemmeringen. Loslaten rendement denken En een belangrijke conclusie was ook durf het rendement denken los te laten. Het gaat om de ontwikkeling van het kind en niet om wat het in geld opbrengt. International denken, democratische denken (vreedzame school) en Engels blijken ook belangrijke items te zijn vonden de aanwezigen. Filmpje Van de drie onderwerpen werd een filmpje gemaakt. Deze wordt 22 mei eind van het onderwijsfestival in het Eye Film Institute met ca 60 andere filmpjes aangeboden aan het platform onderwijs2032 en aan staatsecretaris Dekker. Uw visie Was u niet in de gelegenheid om bij de avond aanwezig te zijn, maar vindt het wel belangrijk om uw visie te geven? Dat kan via de website van onsonderwijs2032. Artikel van OBS De Pantarijn - Evelyna de Beer Ouderavond op uw school? Geinspireerd door dit artikel? Organiseer dan ook op uw school een ouderavond met als thema #onsonderwijs2032. De discussiekaarten die hier te downloaden zijn, kunnen u hier goed bij helpen.
Kind te leen
Ouders en onderwijs zouden een partnerschap moeten aangaan. Dat zijn althans de ideeën rond ouders en onderwijs. Ik ben het daarmee eens. Een kind heeft recht op betrokken ouders en deskundige leerkrachten. Daar waar daar twijfel over is moeten die ouders en het onderwijs elkaar daarop bevragen. Logisch. Niet logisch, getuige de moeite die het kost om op een constructieve wijze in gesprek te gaan. Ouders en onderwijs verstaan elkaar niet altijd even goed. Dat daarbij wat aan ouders mankeert is duidelijk. Ouders zijn niet in staat om op een fatsoenlijke manier hun kroost op te voeden. Kinderen krijgen niet meer genoeg te eten en geld verdienen is belangrijker dan kinderen. Kinderen zijn voor het gros van de ouders niet meer dan een statussymbool dat keck staat op de achterbank van een grote Volvo. Maar daarover staat al genoeg op internet. Bijna alle zichzelf respecterende meningdragers (linkedin, twitter, etc) hebben wel ergens een lijstje wensen ten aanzien van ouders opgeschreven. Kern is steeds bovenstaande analyse. Wat ik daarom graag wil doen is de andere kant belichten. Ik zou erg graag, vanuit de ouderpositie, het onderwijsveld willen helpen. Eigenlijk heb ik maar één advies Benader ouders alsof je hun kind te leen hebt (gehad). En benader daarom de ouders vanuit dankbaarheid. Simpeler kan ik het niet maken. Naast dat onderwijs natuurlijk veel deskundigheid heeft ten aanzien van de didactische
ontwikkeling van kinderen heeft ze natuurlijk zelf geen kinderen. Die moeten ze lenen in het concept dat leerplicht heet. Ouders lenen hun kinderen uit. Waarom is dit nu zo belangrijk? Een leerkracht die snapt dat zij slechts een korte passant is in het leven van dit kind zal haar deskundigheid ten behoeve van ouders inzetten. Bovendien voelt deze leerkracht een verantwoordingsplicht ten opzichte van de ouders. En misschien is dat wel de relatie die er zou moeten zijn tussen ouders en onderwijs. Mark Weghorst is al jaren actief bezig met onderwijs. Hij is initiator van een platform voor ouders over onderwijs, beijvert zich voor een beter begrip tussen de partijen die deelnemen aan het onderwijs. Hij beziet met zijn ruimdenkendheid en zijn scherpe analytische vermogens het huidige onderwijs in het licht van wat straks nodig is, of gisteren eigenlijk al was.
De school is van het kind
Even voor de duidelijkheid: de school is van het kind. Het is hip en modern om in workshops, studiedagen, etc met de vraag “van wie is de school” bezig te gaan. Het levert stof tot discussie op, maar er is natuurlijk maar één echt antwoord: de school is van het kind. Wat betekent dit? Als de school van het kind is moet alles binnen die school waarde hebben voor het kind. Er mag best een stoffige conciërge (excuus voor het karikaturale beeld) rondlopen, als het maar ten dienste staat van de rijke leeromgeving. Scholen maken zich vooral druk om hun eigen imago. Ze onderscheiden zich van elkaar door om het hardst te roepen dat ze “het beste uit ieder kind halen”. Terwijl mijn kind natuurlijk geen sinaasappel is. Een ik er op geen enkele manier op zit te wachten dat ze het beste eruit halen. Ik heb liever dat ze er wat in stoppen. Kennis en zo, dingen die mijn kind nodig heeft, later als hij groot is. Dingen waarmee mijn kind zich kan redden. Ik weet van mijn kind dat hij het erg prettig vindt als een leerkracht zijn naam goed zegt. Hij had ooit een juf die hem steevast verwisselde met een klasgenoot. Niet eens een leuke klasgenoot. We hebben tijdens een tienminutenonderhoud wel eens minutenlang naar een verhaal zitten luisteren over die klasgenoot en wat de juf er allemaal uitgehaald had (namelijk het beste)voordat we erachter kwamen dat het niet over ons kind ging.
De school is van het kind. Stop met workshoppen en ga zorgen dat de school, jouw school, de school van jouw kind, ook echt van jouw kind wordt. Mijn droomschool heet MijnSchool. Het lijkt me namelijk te gek als kinderen tegen ooms en tantes kunnen antwoorden op de vraag op welke school ze zitten: “Mijn school” om dan de verwarring te merken bij de ooms en tantes. Mark Weghorst is al jaren actief bezig met onderwijs. Hij is initiator van een platform voor ouders over onderwijs, beijvert zich voor een beter begrip tussen de partijen die deelnemen aan het onderwijs. Hij beziet met zijn ruimdenkendheid en zijn scherpe analytische vermogens het huidige onderwijs in het licht van wat straks nodig is, of gisteren eigenlijk al was.
Laat het “beste” met rust
De school van mijn dochter was na een intensief, extern ondersteund, zelfonderzoek tot de conclusie gekomen dat een koersverandering noodzakelijk was. Vanaf nu gingen ze “het beste uit ieder kind halen”. Ik kan gemakkelijk in beelden denken en schrok van de aanblik. Ik keek naar mijn dochter en schrok nog harder. Wat als ze op school het “beste” eruit gingen halen? Wat bleef er dan nog van mijn dochter over? Het deed me denken aan een fragment uit het beroemde filmpje van Ken Robinson. Het fragment waarin hij aangeeft dat kinderen op school komen met een hoge mate aan creativiteit en dat ze, na verloop van educatie, het meeste van die creativiteit zijn kwijtraken. Ik snap dat scholen iets moeten. Dat ze vast en zeker goede bedoelingen hebben. Ik heb alleen graag dat ze het “beste” toch vooral met rust laten. Het “beste” behoeft immers alleen bevestiging. Vooral bevestiging zou ik zeggen. Ik heb liever dat scholen met dat “beste” aan de slag gaan en mijn dochter leren dat ze haar “beste” voor zoveel meer kan inzetten. Dat ze leren hoe ze dat moet doen: dat overbrengen van de kwaliteit in het ene, naar een kwaliteit in het andere. Dat lijkt me namelijk echt van belang. Dat mijn dochter straks in staat is om haar “beste” voor veel dingen te kunnen gebruiken. We weten immers toch nog niet hoe het er straks uitziet. Dan kan ze maar beter leren hoe ze dingen kan
toepassen in nieuwe situaties, dan dat ze het “beste” kwijtraakt ten gunste van nutteloze ballast (Bonifatius bij Dokkum vermoord). Dus beste scholen: willen jullie nooit meer het beste uit mijn kinderen halen? Mark Weghorst is al jaren actief bezig met onderwijs. Hij is initiator van een platform voor ouders over onderwijs, beijvert zich voor een beter begrip tussen de partijen die deelnemen aan het onderwijs. Hij beziet met zijn ruimdenkendheid en zijn scherpe analytische vermogens het huidige onderwijs in het licht van wat straks nodig is, of gisteren eigenlijk al was.
Onderwijs op maat samen met leerling, school en ouder
- Peter Hulsen In Nederland vervangen we in rap tempo overheidsvoorzieningen gebaseerd op wettelijk gelijke aanspraken door stelsels waarbinnen maatwerk mogelijk is. In eerste instantie is het aan mensen zelf hoe ze hun leven willen leiden. Voorzieningenstelsels gaan ervan uit dat mensen zelf doen wat ze zelf kunnen, en dat ondersteuning beschikbaar is voor wat men niet zelf kan. Die ondersteuning krijgt vorm in samenspraak, 'aan de keukentafel'. Vraaggestuurde ondersteuning op maat is intussen het toverwoord op het vlak van de langdurige zorg, de jeugdhulp, en rond begeleiding naar werk. Op het vlak van het onderwijs sluit het 'passend onderwijs' - voor leerlingen die ondersteuning behoeven - aan bij het streven naar voorzieningen op basis van overeenstemming tussen de burger (een leerling en diens ouders) en onderwijsprofessionals. In de kern heeft de decentralisatiegedachte het onderwijs op dit moment nog niet bereikt. Dat moet in 2032 anders zijn.Waar we op elk ander aspect van het leven intussen afstappen van een uniform aanbod voor iedereen, is het onderwijs nog teveel een kwestie van bulkaanbod. Waar we in elk ander domein rekenen op de interactie tussen burger en professional voor de totstandkoming van een individueel arrangement dat zo goed mogelijk bij iemand past, is het onderwijs nog grotendeels aanbodgestuurd.
In 2032 komt het onderwijsarrangement voor een leerling - net als zorg of ondersteuning - tot stand in een regelmatig gesprek tussen school, leerling en ouders. Net zoals mensen in zorgvoorzieningen een persoonlijk zorgplan kennen, dat in overleg wordt opgesteld bij de intake en regelmatig gezamenlijk wordt geëvalueerd en bijgesteld. Natuurlijk gelden ook in 2032 nog wettelijke kaders, en moet iedereen kunnen staartdelen en een grammaticaal foutloze zin kunnen schrijven. Binnen die kaders is niettemin veel mogelijk. Innovatieve scholen laten dat nu al zien. De verdeling van de onderwijstijd over verschillende vakken kan een bespreekpunt zijn, evenals het tempo per vak en de invulling van een vak met individuele verdieping, werkstukken, etc. Binnen scholen zullen leerlingen eigen, individuele leerlijnen volgen. De ene leerling maakt zich een vak of een vaardigheid zelfstandig eigen. Leerlingen oefenen samen. En sommigen worden actiever begeleid dan anderen. Naar school gaan, is ook in 2032 een sociaal proces, meer nog dan nu. Dat het onderwijs maatwerk is, betekent niet dat het individualistisch wordt. Leerlingen werken in groepen. Samenwerken, empathie en motivatie worden steeds meer sleutelwoorden, in plaats van individuele oefening en feiten uit het hoofd leren. Onderwijs op maat is dus in alle opzichten ook de leerschool voor de samenleving van de toekomst. Peter Hulsen is directeur van Ouders & Onderwijs en vader van drie tienerdochters.
Uitkomsten van polls Belangrijkste thema voor toekomstige onderwijs is: 50% Burgerschap 30% Mediawijsheid 10% Duurzaamheid 10% Meertaligheid 0%
Wereldburgerschap
Thema maatschappelijke toerusting: Wat wilt u dat uw kind leert om een goed burger te worden? (meerdere antwoorden mogelijk) 76% Positief kritische houding ontwikkelen 72% Respectvol omgaan met elkaar 56% Een eigen mening vormen 28% In vrede leven met elkaar Anders: Luisteren naar jezelf, growth mindset, gezonde leefstijl, creatief denken. Welke talen zou uw kind moeten leren op school? (meerdere antwoorden mogelijk) 96% Engels 56% Spaans 40% Duits 24% Frans 24% Chinees Anders: in de eerste jaren één vreemde taal naar keuze of drie jaar lang elk jaar een andere taal om je te leren redden. 1 vreemde taal naar keuze of de eerste drie jaar elk jaar een andere taal voor de landen die naast ons liggen.
Waar zou de school zich ten opzichte van nieuwe media vooral op moeten richten? (meerdere antwoorden mogelijk) 72% Kritisch gebruikmaken van de digitale wereld 52% Kritisch omgaan met nieuwe media 40% Samen leren en samen werken 40% Digitale vaardigheden 24% Nieuwe mogelijkheden voor communicatie 8%
Uitwisselen van communicatie
Anders: Leren kennis te vergaren op de juiste/betrouwbare plekken. Aandacht voor basisvaardigheden: moreel besef, hoe iets leren, geduld, communiceren, doorzetten, volhouden, geduld. Op dat wat de nieuwe media niet leert: samen werken en leren communiceren met elkaar. Luisterhouding ontwikkelen.
Waar zou de focus van de school op moeten liggen? (5 puntschaal) Individuele ontplooiing en individuele rechten – 3,2 - Samen leven en respect voor rechten van anderen Waar zou de school de meeste aandacht aan moeten besteden? (5 puntschaal) Overbrengen van maatschappelijke waarden – 3,1 - Kritische meningsvorming Waar zou de school zich in kunnen profileren? (5 puntschaal) School als leerfabriek – 3,7 - School als oefenplaats
Thema persoonsvorming van kinderen Wat vindt u het belangrijkste? (5 puntschaal) Geluk en gezondheid van mijn kind, ook op school – 3 - Goede cijfers en goede (cito)scores Waar zou de focus van het onderwijs op moeten liggen? (5 puntschaal) Kennisoverdracht – 4,2 - Persoonlijke ontwikkeling Er moet op school meer aandacht zijn voor het talent van mijn kind. (5 puntschaal) Oneens- 4,2 - Eens
Waar ligt de verantwoordelijkheid om te zorgen dat een kind goed voor zichzelf kan zorgen? (5 puntschaal) School - 3,8 - Ouders Als het gaat over een gezonde leefstijl waar moet de school dan met name aandacht aan besteden? (meerdere antwoorden mogelijk) 100% Maken van de juiste keuzes 75% Gezond bewegen 50% Gezonde voeding 50% Psychisch welbevinden 25% Verslavingen en het voorkomen daarvan 25% Roken, drank, drugs en de gevaren daarvan Anders: De school moet aandacht besteden aan: (meerdere antwoorden mogelijk) 100% Stimuleren van nieuwsgierigheid 75% Kritisch denken 50% De juiste keuzes maken 50% Zelfstandig worden 50% Creativiteit Anders: Vrijheid
