Ingehaald door het verleden

Ingehaald door het verleden

Ingehaald door het verleden Syl

Uitgeverij: Handreiking.com

www.spiritueelenzo.nl


SYL schreef ook:

Zwervende Zielen Mijn Keerpunt Henry’s Visie - Oordeel Sleutel naar Thuis



HOOFDSTUK 1 Wat was dit toch?

De vraag ‘wat doé ik hier?’ werd dwingender naarmate het aantal consumpties om haar heen toenam. Ze kende eigenlijk alleen Alice en zelfs zíj leek nu een volslagen vreemde. Ze had zich laten ompraten. Eigenlijk had ze dit weekend gewoon naar huis willen gaan, maar dit etentje was gepresenteerd als een gezellig uitje met vrienden en ze vond het altijd leuk om nieuwe contacten te maken. Alleen bleken Alice en zij hele andere definities van ‘een etentje’ te hebben. Haar versie bestond uit het genieten van eten en gesprekken. En zo was het in eerste instantie ook begonnen. Nouja, als je het bespreken van het geschatte alcoholpercentage van de vorige avond, het vernederende verslag van geslaagde verleidingspraktijken en het vergelijken van de bonus van die maand een gesprek zou kunnen noemen. De vraag ‘wat doe ik hier?’ werd op één of andere manier steeds beantwoord door een peinzende blik uit twee bizar blauwe ogen. Waren ze eigenlijk wel blauw? Als hij naar iemand anders keek, leken ze meer grijs. Maar nu, intens naar haar kijkend, waren ze zonder twijfel blauw. Dit oogcontact duurde steeds maar even. Nu was geen uitzondering. Zijn ogen dreven bijna verveeld naar Matt, die hem – met een wazige blik en een scheefgezakte mond van een overvloed aan whisky – had aangesproken. “Tom! Volgens mij ben jij hier alleen maar aangeschoven om te kunnen scoren!” Ze dacht dat haar “Daar lijkt het iedereen om te gaan, hier” niet meer dan gemompel was geweest, maar de blauwe ogen rustten weer op haar en lieten niets te raden over. Hij had haar gehoord. En een opgetrokken wenkbrauw vroeg haar wat ZIJ hier dan deed. Alice’s versie van een etentje bleek te bestaan uit het demonstreren van een erotische lapdance en haar voorbeeld werd gretig gevolgd door een langbenige schoonheid naast Tom. Kimberley testte haar kans op slagen door hem intens te zoenen. Een actie die wederzijds goedkeuren leek weg te dragen, want Tom schoof zijn stoel een stukje naar achter en zijn hand gleed naar zijn rits. Alleen lag zijn aandacht niet bij Kimberley. Zijn blik was strak gericht op haar. ‘Wat doé ik hier?’ Dit keer kon ze echt niéts meer als antwoord verzinnen en dus stond ze op. Ze kon zich niet voorstellen dat ze ook maar door iemand gemist zou worden, dus nam ze niet de moeite om haar vertrek kenbaar te maken. Ze ging gewoon. Ze voelde zich opvallend kalm en krachtig toen ze haar jas uit de garderobe pakte en even daarna de frisse zuurstof door haar aderen zoog. Ze twijfelde. Ze zou een taxi moeten bellen, maar eigenlijk wilde ze gewoon even rondlopen. Ze voelde zich verward. Opgefokt. Ze wilde…


Ingehaald door het verleden Ze schrok van de zwarte jeep die met een abrupte beweging van de weg op de stoep kwam rijden en naast haar tot stilstand kwam. “Stap in. Het is hier niet veilig om alleen rond te lopen.” Niet begrijpend keek ze naar de chauffeur. Waar kwam HIJ nou opeens vandaan? En waarom… “Hoe kun je nu hier…” “Ik was van gedachten veranderd…” het klonk als een gegrom, maar ze kon geen spijt herkennen. “Dus schiet op met instappen, voordat ik weer van gedachten verander…” Ze slikte even zwaar. Ze wist honderden redenen te verzinnen waarom dit niet verstandig was, maar die ene reden om het wel te doen was sterker. Deze man had haar al de hele avond gefascineerd en ze wilde ontdekken waarom. Dus knikte ze kort, liep om de wagen heen en stapte in. Na het bevestigen van de autogordel, wachtte ze met gevouwen handen op het wegrijden van de auto, maar er gebeurde niets. Toen ze hem aankeek, glimlachte hij. Het viel haar op dat er van die starende, peinzende, peilende blik van die avond niet veel meer over was. Zijn ogen – ja, ze waren zelfs in het schemer van de auto duidelijk blauw! – keken eerder goedkeurend. Een beetje plagend, ook. “Ik wil met liefde gewoon met je rondrijden, Kelsey, maar als je wilt dat ik je ergens naar toe breng, zul je me toch echt moeten vertellen waar we heen gaan…” Het uitspreken van haar naam gaf haar een onbestendige trilling in haar buik. Wat wás dit toch? Okay, ze had een zwak voor mooie, lage stemmen en Tom’s stem wás laag en warm. Okay, ze had een zwak voor mooie ogen en Tom’s ogen waren prachtig. Sprekend, open en op één of andere manier kwetsbaar. Maar verder…nouja, verder wist ze eigenlijk niets van hem. Waarom voelde het dan zo bizar vertrouwd? Ze besefte opeens dat hij op haar reactie zat te wachten en ze voelde dat ze bloosde. “Zet me maar af bij een goed, maar betaalbaar hotel, als je wilt.” Hij startte de motor en vanuit haar ooghoeken zag ze dat zijn glimlach zich had uitgebreid tot een volle grijns. Met slechts vier woordjes – zet me maar af – had ze heel subtiel doch doeltreffend duidelijk gemaakt dat ze niet van plan was de plaats van Kimberley in te vullen. Als hij heel eerlijk was - en tegen zichzelf was hij dat altijd - vond hij dat jammer. Hij zou Kelsey niet weerhouden om op zijn schoot te klimmen, zoals hij dat bij Kimberley wel had gedaan. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Hij voelde zijn lichaam direct reageren en met een bijna abrupt gebaar liet hij het raam een stukje naar beneden glijden. Wat wás dit toch? Na een paar happen zuurstof was hij weer in staat tot enige communicatie. “Verblijf je in een hotel? Woon je hier niet?” Kelsey schudde haar hoofd. “Ik woon in Bowlburn en ik zou dit weekend bij Alice logeren, maar..” De peinzende blik was terug. “Alice was…” “Lapdancer nummer 1.” Ze had de bitterheid niet uit haar opmerking kunnen filteren en Tom nam haar even snel op. Om vervolgens kalm te reageren: “Je kende haar blijkbaar niet zo goed.” Dit keer was het haar beurt om te grijnzen. “Laten we zeggen dat ik haar dit op kantoor nog nooit heb zien doen.” “Ah, collega’s…” Tom knikte alsof dit alles verklaarde. Bij het zien van haar vragende blik, grinnikte hij even. “Ik heb ervaring met mensen die zich op het werk heel anders gedragen dan in hun vrije tijd…” Kelsey knikte even. Ze kon zich uiteraard wel voorstellen waarom Alice haar nooit had verteld over haar uitbundige hobby, maar toch voelde ze zich ongelooflijk stom. Ze beschikte duidelijk niet over al te veel mensenkennis om…o, maar wacht even…er was niets mis geweest met haar mensenkennis. Ze had duidelijk het gevoel gehad dat ze niet op Alice’s voorstel moest ingaan, maar ze had het tóch gedaan. Tegen beter weten in. En niet één keer, maar twéé keer op dezelfde avond, want nu zat ze in een besloten ruimte met een onbekende, die zijn schoot maar al te gewillig beschikbaar had gesteld aan… “Hoe goed ken JIJ deze groep eigenlijk?” Het was duidelijk dat Tom deze vraag niet had verwacht en ook niet prettig vond. Ze zag dat zijn vingers om het stuur zich even verstrakten. “Eigenlijk niet zo goed. Ze zitten iedere week aan dezelfde tafel in dit restaurant en ik ben er dan ook…” “Dus het zijn geen vrienden van je…” “Nee.” Tom keek even opzij. “Nee, dat zijn ze niet.” Toen Kelsey niet reageerde, keek hij haar even aan. Dit keer iets langer. www.spiritueelenzo.nl


“Opgelucht?” Ze lachte. Het was een prettig geluid. Het was hem die avond al eerder opgevallen, maar nu – in de stilte van de auto – voelde het als een prettige tinteling op zijn huid. “Op zich wel,” er zat nog steeds een lach in haar stem, “want mijn vader heeft me altijd geleerd dat je iemands karakter kunt herkennen aan de vrienden om hem heen…” Dit keer was haar grijns ronduit ondeugend: “maar als jij mijn karakter niet afrekent op mijn aanwezigheid in deze groep, zal ik het bij jou ook niet doen.” Zijn lach was laag en warm. “Dat lijkt me een goede deal.” Kelsey wees op een hotel dat zij net passeerden. “Over goede deal gesproken…zou jij me niet afzetten bij een hotel?” “Ik kan me niet herinneren dat ik dat heb beloofd…” Hij keek plagend en hoewel ze alle reden had om zich onveilig te voelen, deed ze dat niet. “Hmmm…” om hem niet aan te hoeven kijken, keek ze naar buiten. “Wat ben je dan van plan?” “Ik vind het geen prettige gedachte om je achter te laten…” hij had er nog ‘in een vreemd hotel’ aan toe willen voegen, maar die woorden leken niet door te willen komen. Toen hij haar blik zag, was hij er blij om. Ze keek lichtelijk verbijsterd, maar niet afstandelijk. Integendeel. Zijn eerlijkheid werd beantwoord met eerlijkheid. “Gelukkig.” Tom haalde even diep adem om zijn lichaam onder controle te brengen. Hij leek wel behekst. Wat wás dit toch? “Dus we kunnen twee dingen doen…” hij trommelde even nerveus op het stuur. “Ik kan je naar jouw thuis brengen…” hij aarzelde, “…of je gaat mee naar mijn thuis…” Wat hij al had verwacht, gebeurde. Ze verstrakte. En dus voegde hij er snel aan toe: “We beschikken over een logeerkamer…” “Wé?” Tom gaf zichzelf zwijgend een schouderklopje. “Mijn zus woont ook bij mij. En ze is thuis vanavond…” www.spiritueelenzo.nl


Toen Kelsey bleef zwijgen, nam Tom een risico. Hij raakte haar aan. Heel even, maar. Zijn hand op haar arm. Er zat zelfs een jas overheen. Waarom voelde hij dan haar huid branden? Of was het zijn eigen huid? Hij bedwong de neiging om zijn hand weg te trekken, bleef met zijn ogen op de weg en zei zacht: “Je weet dat ik je nog niet los wil laten. Vertel me wat jij wilt.” Kelsey haalde diep adem en hij voelde haar trillen. Hij trok zijn hand terug om hard in het stuur te kunnen knijpen. Alsof hij zich mentaal voorbereidde op een afwijzing. “Ik wil graag ontdekken waarom ik het gevoel heb dat de hele wereld ter plekke in elkaar zou storten als jij niet in mijn buurt zou zijn…” Het was een fluistering, maar hij had haar gehoord. “Dus jij voelt dat ook…” zijn hart bonsde zo hard dat het haar “Ja, ik voel dat ook” bijna overstemde. Eén moment keken ze elkaar recht aan. Het was de intense, onderzoekende blik die ze elkaar eerder die avond regelmatig hadden gegeven. Wat wás dat toch? “Dus…” ze aarzelde zichtbaar nog even en hakte toen de knoop door: “ik neem het aanbod van de logeerkamer graag aan…” Hij knikte en zou het liefst even heel hard willen schreeuwen van opluchting. Hij beperkte zich tot een kalm: “Fijn!” maar de boodschap kwam toch wel over: de opluchting was van zijn gezicht te lezen. Hij wist dat hij nog iets uit te leggen had, maar hij had niet verwacht dat het aanblik van zijn huis zo’n afstandelijkheid zou veroorzaken. Haar “Woon je HIER?” klonk zelfs bijna als een belediging en niet-begrijpend stopte Tom voor het hek en draaide zich half, zodat hij haar goed kon aankijken. “Wat is er mis, Kelsey?” “Dit…” ze wees naar zijn thuis en keek hem met een bijna paniekerige blik aan. “Je had het over één logeerkamer…je moet er minstens 20 hebben!” Ondanks haar duidelijke spanning, moest Tom lachen. “Ik had het over een logeerkamer en het zijn er 23.” Hij merkte dat zijn lach iets van de scherpe kantjes had afgehaald, hoewel hij nog steeds het probleem niet begreep. Ze sloeg hem even zachtjes op zijn been en schudde haar hoofd. “Voor jou is het misschien één grote grap, maar als ik had geweten…”


Ingehaald door het verleden “Dan ben ik blij dat je het niet wist…” onderbrak Tom haar. “Je laat je toch niet intimideren door een groot huis?” “Nee.” Kelsey vouwde haar handen in haar schoot en boog haar hoofd. Ze was niet geïntimideerd door het huis, maar wel door de rijkdom die er vanaf straalde. Tom was rijk. En voor haar was dat een probleem. Ze wíst dat het niet eerlijk was, ze wíst dat het een vooroordeel was, maar die wetenschap kon haar aangeleerde afkeer voor ‘rijke jongetjes’ niet beteugelen. Tom legde zijn arm over haar autostoel en hoewel hij haar niet aanraakte, voelde het beschermend. “Je hebt het recht om van gedachten te veranderen, Kelsey. Ik begrijp niet wat er mis is, maar je bent mij geen verantwoording schuldig. Als je liever toch naar een hotel gaat of als je wilt dat ik je thuis breng…” Ze had al heel wat afgeaarzeld deze avond, besefte ze. Ze keek naar Tom. Hij keek bezorgd. Geen spoor van ongeduld, geen spoor van irritatie. Hij was bezorgd. Misschien werd het tijd om de cirkel te doorbreken. Dat hij rijk was, maakte hem niet meteen slecht. “Mijn familie heeft slechte ervaringen met rijke mensen…” Het klonk als een fluistering en alleen de herinnering bracht al tranen naar haar ogen. Ze wilde er niet over praten. Niet nu. “…maar dat heeft niets met jou te maken. Niets met ons.” Ze legde even haar hand op zijn wang, glimlachte en wees toen weer naar het grote huis. “Mag ik uit die 23 logeerkamers zélf een kamer kiezen?” Opgelucht draaide Tom zich terug achter het stuur en startte de auto. “Dat mag. Alleen als je belooft dat je niet al te ver van mijn kamer gaat liggen…” Kelsey grijnsde. Dat was een makkelijke belofte. Ze wilde niets liever dan bij hem in de buurt blijven. En dat vertelde ze met één woord: “Beloofd.” “Tom! Wat ben je lekker vroeg…” de aanstormende vrouw ging vol in de remmen bij het zien van Kelsey, “thuis…Hállo.” “Lisa, dit is Kelsey. Ze komt één van onze logeerkamers uitproberen. Kelsey, dit is mijn zus Lisa.” “Welkom!” Lisa was, net als haar broer, een lange, indrukwekkende verschijning zonder mensenvrees. Ze sloeg haar arm om Kelsey en vroeg op een bijna samenzweerderige toon: “Vertel Kelsey, wáár heeft mijn broer jou al die tijd verstopt en waarom word je nu aan mij voorgesteld…is er nieuws dat je mij wilt…” “Lisa!”


Ingehaald door het verleden In de strenge toon klonk half een lach, maar helemaal gelukkig met de situatie was Tom duidelijk niet. “Zou je Kelsey niet meteen af willen schrikken? We hebben elkaar vanavond pas ontmoet en…” Verbijsterd keek Lisa van haar gast naar haar broer en weer terug. “Vanavond ontmoet? En je brengt haar thuis…?” Ze schudde even haar hoofd en keek Kelsey toen verontschuldigend aan. “Denk niet dat ik suggereer dat je niet welkom bent. Integendeel. Maar mijn broer heeft nog nooit een vrouw mee naar huis genomen…” Ze keek weer naar haar broer. “Vanávond ontmoet? Wáár?” “In het restaurant.” Tom had inmiddels Kelsey’s jas aangepakt en maakte met een handgebaar duidelijk dat ze kon gaan zitten waar ze wilde. Overdonderd door de reactie van de zus, koos Kelsey voor een stoel bij de open haard en de knetterende vlammetjes brachten haar een beetje tot rust. Toen Tom even later in de stoel naast haar ging zitten, was ze dan ook in staat om kalm naar hem te glimlachen. “Lisa scheen meteen te weten welk restaurant je bedoelde…is dat soms het enige restaurant waar je komt of…” bij het zien van Tom’s neergeslagen ogen, drong het opeens tot haar door. “…o wacht…dat restaurant is van jóu!” Tom glimlachte een beetje schaapachtig. “Ik ben er altijd erg trots op geweest, maar zoals jij het nu brengt zou ik me er bijna voor gaan schamen…” Dit keer was het Kelsey die schaapachtig keek. “Dat was niet mijn bedoeling…” “Dat weet ik. Ik zei ook bíjna…” Kelsey nam hem rustig in zich op, terwijl hij haar glimlachend aan bleef kijken. Ze kon zijn gedrag van die avond helemaal niet plaatsen met de man die nu naast haar zat. Waarom had hij vrijwillig gekozen voor een plek aan tafel van een luidruchtige…orgie, terwijl hij nu zo zichtbaar genoot van dit rustige samenzijn? “En, rechter Kelsey, wat is uw wijze eindoordeel?” Ze glimlachte en bracht haar eerdere gedachte onder woorden. Hij knikte begrijpend. “Ik kan me voorstellen dat je die link niet kunt leggen, waar daar sta je te dicht voor op.” Raadsels. Leuk, zo laat op de avond. Gelukkig bleek hij niet op een oplossing te wachten, want hij vervolgde meteen: “Die link ben je namelijk zélf. Vanaf het www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden moment dat je het restaurant kwam binnenlopen…” hij stopte even om te slikken. Moest hij zichzelf zo prijsgeven? Hij had echter altijd een hekel gehad aan het spelen van spelletjes. Zijn vader was een meester in het manipuleren geweest en hij had zichzelf altijd gezworen dat hij dat soort praktijken niet zou toepassen. Dus zei hij eerlijk: “…wilde ik alleen nog maar bij je in de buurt zijn. En dus ben ik gewoon aangeschoven…” Ongelovig staarde Kelsey hem aan. “En blijkbaar vond iedereen dat normaal?” “Dat betwijfel ik,” lachte Tom. “Ik denk eerder dat niemand iets durfde te zeggen. Ze zijn al uit menig restaurant verbannen en als ik geen aparte ruimte zou hebben gehad waar ik ze uit het zicht en gehoor van mijn andere gasten kon houden, zouden ze bij mij ook niet welkom zijn. Dus ze houden me graag te vriend…” Kelsey knikte zwijgend. De macht van het geld. De stem van haar vader klonk opeens helder in haar geest en ze beet op haar lip. Als haar vader zou weten waar ze nu zat… Ze was zo in gedachten dat ze schrok toen Tom opstond. Automatisch wilde ze ook opstaan, maar Tom duwde haar zachtjes op haar schouder. “Blijf lekker zitten. Ik ga even wat te drinken halen. Wat kan ik voor je meenemen? IJsthee?” Ze glimlachte. Hij had haar écht goed in de gaten gehouden, die avond. “Ja graag.” Ze luisterde naar zijn voetstappen en genoot van de warmte. Het was een prettige kamer. Niet te groot, niet te druk. Prettig. Ze zonk nog iets dieper weg in de grote zachte stoel en glimlachte. “Je ziet er tevreden uit.” Zijn stem klonk zacht en voelde als een liefkozing. Hij zette het glas ijsthee op het tafeltje tussen hen in, ging zitten en strekte zijn lange benen voor zich uit. Hij vouwde zijn handen voor zijn buik en keek haar toen op z’n gemak aan. Ze glimlachte. “Ik vóel me ook tevreden.” “Mooi. Ik ook.” “Ik kan het alleen nog niet bevatten, allemaal.” Tom knikte. “Ik snap wat je bedoelt. Ik kan niet eens goed onder woorden brengen wat ik voel, laat stáán dat ik het kan begrijpen.” “Exact.” www.spiritueelenzo.nl


“Nou, als ik me er mee mag bemoeien…” met de binnenkomst van Lisa leek de hele kamer opeens te borrelen van energie en Kelsey wist niet wat komischer was…het gekwelde gezicht van Tom of de ondeugende grijns van zijn zus. En omdat ze heel nieuwsgierig was naar de – zonder twijfel bijzondere – uitleg van Lisa, knikte Kelsey haar veelzeggend toe. Meer aanmoediging had Lisa duidelijk niet nodig, want ze liet zich op de bank tegenover hen vallen, hief haar handen theatraal naar de hemel en riep: “Jullie zijn elkaar in vorige levens ook steeds tegengekomen en nu is het weer gebeurd!” “O hellup,” Tom nam een grote slok van zijn drankje – hee! Het was haar al opgevallen dat hij in het restaurant geen alcohol had gedronken, maar nu thuis zat hij nog steeds aan de frisdrank! – en draaide met zijn ogen. “Ik heb m’n handen aardig vol aan dit leven…moet ik me nou ook nog gaan bezighouden met vorige levens?” “Nee joh!” Lisa was niet van haar stuk te brengen. “Je hoeft je helemaal nergens mee bezig te houden. Dat heeft het Universum al voor je gedaan. Die heeft jullie samengebracht en het enige dat jij hoeft te doen is te zorgen dat je het niet verknalt. In dit leven, dus.” Ze stak even haar tong naar hem uit en hij grijnsde. “Nou, ik ben blij dat er verder geen druk op me wordt uitgeoefend, ofzo…” hij knipoogde naar zijn zus en keek toen naar Kelsey. Om ter plekke te vergeten wat hij tegen haar wilde zeggen. Met de oranje gloed van de open haard achter haar, leek ze inderdaad uit een ander leven. Een sprookjeswereld. “Je bent prachtig.” “Pjoei, het is hier wel warm bij die open haard…” veelzeggend wapperde Kelsey met haar hand voor haar gezicht, maar Tom liet zich niet afleiden. “Problemen met het accepteren van complimentjes?” “Blijkbaar…” Kelsey probeerde zo nonchalant mogelijk te grijnzen, “vooral als ze zwaar overdreven zijn…” “Ho ho, ík vind je ook prachtig en ík probeer je niet in mijn bed te praten.” Met gespeelde schrik sloeg Lisa haar hand voor haar mond en voegde er een overduidelijk niet gemeend “sorry” aan toe. Terwijl Tom een beetje zuur glimlachte, liet Kelsey haar schaterlach de vrije loop. Waarop Tom nog zuurder keek en Kelsey nog harder moest lachen. “Twee vrouwen in huis is toch niet zo’n goed idee…” mompelde hij, maar de pretlichtjes in zijn ogen vertelden hun eigen verhaal. www.spiritueelenzo.nl


“Kom op, Tom…je laat je toch niet intimideren door twee vrouwen?” Het ontging hem niet dat Kelsey hem bestookte met bijna zijn eigen woorden, maar voordat hij kon reageren, klonk een vrolijk melodietje door de kamer. Wie kon haar op dit tijdstip bellen? Een blik op haar mobieltje deed haar verkillen. Als haar vader zo laat belde, was het niet goed… Verontschuldigend stond ze op. “Het is m’n vader. Ik moet ‘m even nemen.” Broer en zus knikten begrijpend. “Wil je dat we…” Snel schudde Kelsey haar hoofd. “Blijf lekker zitten…ik…hoi pap, met mij…” “Waar zít je?” Haar vader was duidelijk erg emotioneel én – en daar begreep ze niets van – woedend. “Ik zit bij een vriend…hoezo?” “Ik heb net een verontrustend telefoontje ontvangen van jouw vriendin…Alice…” Ze wist niet waarom, maar haar haren gingen onmiddellijk overeind staan. “Ten eerste is Alice een collega en geen vriendin en ten tweede…waarom belt ze jou? Ze heeft mijn mobiele nummer en…” “Die kon ze niet vinden en toen heeft ze op één of andere manier ons nummer achterhaald.” Kelsey fronste haar wenkbrauwen. Er klopte hier iets niet, maar ze kon haar vinger er niet precies opleggen. “En waarom besloot ze jullie lastig te vallen?” “Omdat ze bezorgd was! Ze zei dat je zomaar het restaurant bent uitgehold, zonder haar te laten weten waar je naar toe ging!” “Ik heb niet gehold. Ik ben gewoon weggelopen. Alice had het op dat moment te druk met…” “Die hele Alice boeit me niet,” onderbrak haar vader haar bars. “Ze vertelde dat de eigenaar van het restaurant ook opeens verdwenen was en dat die nogal een reputatie heeft…” Nu begon Kelsey boos te worden. Alice liep al jaren te zoeken naar een rijke echtgenoot en was waarschijnlijk boos dat haar collega er nu met één aan de haal was gegaan. Voordat ze de kans kreeg om iets te zeggen, vervolgde haar vader: “en toen ze zijn naam noemde, stortte mijn wereld in. Kelsey, hoe kun je ons zo verraden?” Okay. Nu was het officieel. Kelsey was nu écht kwaad. www.spiritueelenzo.nl


“Pap, het moet nu maar eens afgelopen zijn met die vooroordelen over mensen met geld! Ik…” “Kelsey…je gaat me toch niet vertellen dat je niet weet wie hij is? Heb je niet eens de moeite genomen om naar zijn naam te vragen?” De afkeuring en teleurstelling wogen nu nog zwaarder in haar vader’s stem dan zijn woede. “Hij heet Tom…” begon Kelsey enigszins verdedigend. “Ja. Tom Prior.” Op dat moment kon Kelsey de wereld tot stilstand horen komen. Dit was niet mogelijk! Zo wreed kon het Universum niet zijn. Dit moést een ándere Tom Prior zijn. Met haar hand voor haar mond draaide ze zich om naar de man in de stoel, die haar nu geschrokken aan keek. “Kelsey, wat is er mis?” “Heet jij Tom Prior?” Niet begrijpend knikte hij. “Ja, dat klopt.” Kelsey had het gevoel dat de vloer onder haar voeten oploste, maar ze moest de volgende vraag ook stellen. “Ben jij elf jaar geleden betrokken geweest bij de dodelijk ongeval?” Toen ze Tom wit zag wegtrekken, werd ze duizelig en kon nog net op tijd steun vinden bij een eettafelstoel. “Pap, ik kom naar huis.” Zonder zijn reactie af te wachten, klapte ze haar mobiel dicht en bleef aan de grond genageld naar Tom staren. Hoe kon ze deze gevoelens hebben…voor hém? Wat was dit voor idioot spel? “Kelsey? Wie…” “Het was mijn broertje, Tom. Elf jaar geleden heb je in een dronken bui mijn broertje doodgereden en dankzij de dure advocaten die je vader had opgetrommeld, ben je er zonder straf mee weg gekomen.” Ze lachte en huilde tegelijk. Verbitterd. Verbijsterd. “Ik neem aan dat dit dan je straf is. Alleen snap ik niet waarom ik ook gestraft moest worden…” “Kelsey…” het klonk als een smeekbede, maar ze kon er niet naar luisteren. Ze schudde haar hoofd in een poging te voorkomen dat zijn stemgeluid haar oren kon bereiken. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Ik moet naar huis.” “Laat mij je…” “NEE!” ze gilde het uit. “Snap je dan niet dat het mij teveel pijn doet om nog in jouw buurt te zijn?” “Ik WIL het niet snappen!” Huilde hij? Ze voelde opeens Lisa’s arm weer om haar heen, die haar langzaam uit de kamer naar de hal bracht, haar in haar jas hielp en met haar buiten liep. “Ik breng je thuis.” Al haar bruisende energie en grappenmakerij was weg en wat over bleef was een kalme jonge vrouw met de touwtjes in handen. “Kom, lieve Kelsey. Ik breng je thuis.”



HOOFDSTUK 2 “Volg je hart”

Na het noemen van haar woonplaats had Kelsey niet meer gesproken en Lisa had haar zwijgen gerespecteerd. Ze had sowieso haar handen vol aan haar eigen gedachten. Wat moest ze doen? In een reflex had ze besloten om Kelsey thuis te brengen, zodat ze in ieder geval haar adres zou weten. Het was ondenkbaar dat deze vrouw na een paar uur weer uit het leven van haar broer zou verdwijnen. Aan de andere kant vond ze het moeilijk te geloven dat zo’n enorm obstakel als dit zó weggeruimd zou kunnen worden, dat Kelsey en Tom op z’n minst een eerlijke kans zouden krijgen. Maar als zij op één of andere manier ook maar íets aan die eerlijke kans kon bijdragen, dan zou ze het niet nalaten. Bij die gedachte voelde ze de adrenaline toenemen en ze glimlachte. Heel langzaam begon zich een plan te vormen. Als Kelsey verbaasd was om Lisa ook uit te zien stappen, dan wist ze dat uitstekend te verbergen. Nadat ze Bowlburn hadden bereikt, had Kelsey op een bijna fluistertoon aangegeven hoe Lisa moest rijden en de uitdrukking op haar gezicht, nu ze voor haar ouderlijk huis stond, was duidelijk. Ze keek erg op tegen de confrontatie. Met een zacht kneepje in haar schouder liet Lisa zwijgend weten dat de hulptroepen nabij waren en voor het eerst sinds het achterlaten van Tom zag ze Kelsey vaag glimlachen. Terwijl ze de sleutel in het slot omdraaide, keek Kelsey haar aan. “Je bent erg moedig,” fluisterde ze. Lisa grijnsde. “Zo voel ik me niet.” Met een snelle knik liet Kelsey haar voorgaan en Lisa kon haar hart horen bonken toen ze over de drempel stapte. Ze voelde zich onmiddellijk elf jaar jonger toen ze oog in oog stond met de man die haar met zijn armen over elkaar stond op te nemen. Ze was inmiddels heel wat langer, maar de man leek nog steeds boven haar uit te torenen. “Pap, dit is…” “Ik weet wie dit is…” tot Lisa’s verbazing zag ze de gezichtsuitdrukking van de man iets verzachten. “Lisa…dat is een tijd geleden…” Het werd Lisa ook meteen duidelijk dat Kelsey nooit op de hoogte was gebracht van de ontmoetingen die Lisa met haar ouders had gehad. Ze voelde een diep medeleven voor deze vrouw, die bijna verwilderd van haar vader naar haar stond te kijken. Het was een wel héél verwarrende avond. www.spiritueelenzo.nl


Een uitleg over de herkenning bleef uit, omdat op dat moment Audrea Quint de hal in kwam lopen en met een schok bleef staan toen ze Lisa zag. Kelsey’s moeder was nog net zo’n liefdevolle verschijning als elf jaar geleden en het verbaasde haar niet dat de vrouw haar begroette met twee uitgestrekte handen. “Lisa…” “Nou, het is duidelijk dat ik Lisa niet meer hoef voor te stellen…zou iemand me nu ook kunnen uitleggen hoe dat komt?” Zwijgend wees haar vader naar de keuken en nadat ze alle vier rond de eettafel waren gaan zitten, was het haar moeder die als eerste sprak: “Na het ongeluk heeft Lisa ons een bezoek gebracht…” “En waarom hoor ik dat nu pas voor het eerst?” “Kelsey…je was pas 14 en…” “Ik was oud genoeg om volgepompt te worden met haat tegen rijke mensen in het algemeen en de familie Prior in het bijzonder…ik had het op prijs gesteld als ik ook het verhaal van een ándere kant had kunnen horen. Gezien jullie houding naar Lisa toe, was die familie Prior toch niet zo volledig verrot als jullie me hebben willen laten geloven.” De stilte was pijnlijk. Het gezicht van Jeff Quint stond strak en koppig en ook Audrea leek nog niet helemaal bereid om verantwoordelijkheid te nemen voor hun keuze destijds. “Maar je was toen zo boos…” “Mijn emoties waren het gevolg van de informatie die ik kreeg…” Kelsey klonk niet meer boos, nu. Eerder lamgeslagen. Ze richtte haar aandacht op de jonge vrouw naast haar. “Zou je, onder het motto ‘beter laat dan nooit’, alsjeblieft willen vertellen waar jullie gesprek over is gegaan?” “Gesprekken,” corrigeerde Lisa kalm. Ze was niet van plan om ook maar iets achter te houden. “Ik heb na het ongeluk met je ouders gesproken én na de rechtzaak.” Kelsey’s blik naar haar ouders was een mengeling van verbijstering en verdriet, maar ze zei niets en keek toen Lisa weer aan. Deze vervolgde: “Ik was 16 toen het gebeurde. Tom was 19. Hij…” Lisa schudde even haar hoofd toen ze het gezicht van haar broer weer voor zich zag, “was er helemaal kapot van. Hij at nauwelijks, hij sliep nauwelijks…hij was continu met het ongeluk bezig. Hij wilde niets liever dan met jouw ouders praten. Om zijn spijt te betuigen. Maar de advocaten van mijn vader hadden ieder contact ten strengste www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden verboden, omdat hij daarmee schuld zou bekennen. En Tom wílde dat ook. Hij nam alle verantwoordelijkheid op zich, zelfs toen getuigen…” Lisa zweeg even en vervolgde: “Tom wilde gestraft worden. Hij had die avond meer gedronken dan was toegestaan. Hij was niét dronken,” ze zei deze woorden met klem en de twee vrouwen keken elkaar even recht aan, “maar hij had niet achter het stuur moeten kruipen. Hij had zijn vriendin willen verrassen, maar was uiteindelijk zelf verrast. Hij vond haar namelijk in bed met een andere man. En alcohol was in ons gezin altijd het aangewezen medicijn geweest om pijn af te zwakken, dus had Tom het kleine flesje wijn, dat deel had uitgemaakt van zijn verrassing, in één keer leeggedronken en is, gék van woede én met alcohol op, weggereden…met het fatale ongeluk als gevolg…” Kelsey liet alle informatie even tot haar doordringen. Lisa’s verhaal schetste een ander beeld dan ze tot dusver had gehad, vooral van Tom’s reactie op het ongeluk, maar één opmerking bleef aan haar knagen. “Je praatte er zo handig overheen, maar wat bedoelde je met die opmerking over getuigen? Welke getuigen?” Kelsey zag dat haar moeder Lisa’s hand even vastpakte en in een zwijgend begrijpen antwoordde niet Lisa, maar Audrea. “We hebben je dit nooit verteld, omdat we zelf eigenlijk nooit hebben begrepen of die getuigen echt vertelden wat ze hadden gezien of dat ze waren omgekocht door…” Audrea slikte even en keek verontschuldigend naar haar gast, “Lisa’s vader. Maar die getuigen verklaarden onafhankelijk van elkaar dat Dennis en zijn vrienden heel luidruchtig aan het stunten waren op hun fiets en geen oog hadden voor ander verkeer…” “Een verhaal dat door die vrienden met klem is ontkend…” gromde Jeff en schoof toen met een hoop gepiep zijn stoel naar achteren. “Wil iemand wat drinken?” Het viel Kelsey op dat haar vader een direct oogcontact vermeed en haar stem klonk scherp toen ze antwoordde: “Ik heb behoefte aan koffie. Ik heb zo’n idee dat het belangrijk is om even goed wakker te blijven tijdens dit gesprek…” Dit keer was het Kelsey’s hand die door haar moeder werd vastgepakt, maar Kelsey wilde niet kalmeren. Ze was woedend. Ze wist alleen nog niet op wie. Nou ja, dat wist ze eigenlijk wel. In ieder geval op haar vader. Ze hoorde zijn woorden van vanavond nog scherp in haar achterhoofd: hoe kun je ons zo verraden? Verraden? Haar keuzes waren het gevolg geweest van onwetendheid. Haar ouders hadden er bewust voor gekozen om deze informatie niet met haar te delen, waardoor ze dus geen eerlijk afgewogen standpunt heeft kunnen innemen. Elf jaar lang had ze deze onbekende Tom Prior geháát voor het vernielen van hun gezin, het vernielen van haar zorgloze en liefdevolle jeugd. En nu begon ze opeens te beseffen dat Tom’s rol in al deze vernielingen veel kleiner was. Dat haar ouders zelf hadden gekozen voor het blijven vasthouden aan het beeld van een rijk jongetje dat dankzij zijn vader zonder straf hun kind had kunnen doodrijden. www.spiritueelenzo.nl


Ze trok haar hand onder die van haar moeder weg en richtte haar aandacht op Lisa. Op dit moment was dat de enige bron van informatie die ze volledig vertrouwde en er was zoveel dat ze wilde weten. “Weet jij of die getuigennissen klopten?” Lisa schudde haar hoofd. “Ik zou willen dat ik het je met zekerheid kon vertellen, Kelsey, maar ik weet het écht niet. Mijn vader was een enorme manipulator en ik weet zeker dat hij zich door niets liet weerhouden om zijn zoon uit de cel te houden. Dus ik zie hem er inderdaad toe in staat om getuigen om te kopen.” Ze glimlachte even en streek Kelsey zachtjes over haar hand. “Natuurlijk heb ik het Tom ook gevraagd, maar dat was eigenlijk ook geen eerlijke getuige. Hij wilde niets anders dan alle schuld op zich nemen en de optie dat jouw broertje wellicht zelf ook een rol in het ongeluk had gespeeld, was niet eens bespreekbaar. Toen ik er naar vroeg, zei hij: “wat maakt het uit? Feit is dat hij dood is en ik niet. Feit is dat MIJN auto een leven heeft beëindigd.” En dat was dat. We hebben het er daarna niet meer over gehad…” “Okay, het beeld van de roekeloze rijkeluiszoon die geen enkele verantwoordelijkheid wilde nemen voor zijn daden is bij deze wel tot de grond toe afgebrand,” zei Kelsey bijna bijtend. “Feit blijft dat hij nooit de moeite heeft genomen om contact met ons op te nemen,” met een klap zette Jeff de bestelde drankjes op tafel en zijn houding was veelzeggend. Wát er ook verteld zou worden, zijn mening over Tom zou niet veranderen. “Wat ik misschien vandaag beter kan uitleggen dan elf jaar geleden, meneer Quint, is de macht van mijn vader. Alles moest volgens zíjn plaatje en als je niet deed wat hij wilde, maakte hij je leven létterlijk een hel.” Lisa glimlachte even naar Kelsey en zei bijna ondeugend: “Mijn vader was geen vriendelijke man.” Toen werd ze weer serieus en keek Jeff Quint recht in de ogen aan. “Tom is enorm onder druk gezet. Het enige dat hem dierbaar was in ons huis was ik…” Lisa haalde even diep adem, “en mijn vader heeft die wetenschap gebruikt om Tom aan een korte riem te kunnen houden. Pas na het overlijden van mijn vader vertelde Tom dat mijn vader had gedreigd om mij ergens op een kostschool te plaatsen en er voor te zorgen dat we elkaar nooit meer zouden zien. En Tom wist, net als ik, dat hij daartoe is staat zou zijn geweest. Een dochter was voor mijn vader echt een verspilling van zuurstof, dus ik ben nog steeds verbaasd dat ik er uiteindelijk zonder kleerscheuren vanaf ben gekomen.” Ze nam weer een slok koffie en zweeg. Ze wist dat deze informatie even tijd nodig had om in te zinken. Ze zag bij Audrea en Kelsey een begrijpen. Jeff Quint keek haar, schijnbaar onaangedaan, afstandelijk aan. www.spiritueelenzo.nl


“En hoe lang is je vader nu dood?” Kelsey schrok van deze vraag, maar nog meer van de kille, onpersoonlijke manier waarop de vraag was gesteld. Wederom leek Lisa haar reactie zonder woorden op te pikken, want ze legde haar hand op Kelsey’s arm en schudde even haar hoofd. De boodschap was duidelijk. ‘Ik kan dit alleen af.’ En dat bewees ze ook. Met dezelfde vriendelijke glimlach, maar dit keer met een zichtbare strijdlust, beantwoordde ze zijn vraag met een kalm: “Twee jaar.” En zonder hem de kans te geven om die voor de hand liggende vraag te stellen, ging ze verder: “en twee jaar lang heeft mijn broer lopen afwegen of hij alsnog contact moest zoeken. Aan de ene kant wil hij jullie nog steeds zó graag in de ogen kijken en duidelijk maken hoe érg hij het vindt. Aan de andere kant wilde hij geen oude wonden openhalen. U mag mijn broer zo egoïstisch en harteloos afschilderen als u wilt, meneer Quint. Dat is misschien uw manier van overleven. Maar dat wil niet zeggen dat mijn broer ook egoïstisch en harteloos ís. Ik kan u zeggen: integendeel.” “De mannelijke equivalent van Moeder Theresa, ja…dat heb ik nou wel begrepen,” het sarcasme was onmiskenbaar. “Nee. Maar ook niet de duivel die u van hem maakt”, was Lisa’s kalme antwoord en terwijl ze een slok koffie nam, keek ze hem over het kopje aan. Ze herkende de angst in het gezicht. Ze begreep die angst ook heel goed. Elf jaar lang had hij het verdriet van zijn zoons overlijden aangekund door de veroorzaker te haten. Wat zou er gebeuren als hij die haat zou loslaten? Het was duidelijk dat hij het niet eens wilde proberen. Zélfs als het ten koste ging van het contact met zijn dochter. Want het was duidelijk dat zijn snerende “In ieder geval de nieuwe held van mijn dochter, als ik het goed begrijp…” alleen maar bedoeld was om te kwetsen. Zo hard mogelijk te kwetsen. Kelsey was nog bezig om het gesprek tussen Lisa en haar vader te verwerken en was niet voorbereid op haar vaders aanval. Ze reageerde daarom niet meteen, in een poging haar eigen pijn en woede niet het hoogste woord te geven. Die poging mislukte. “Na al die jaren omringd te zijn door slachtoffers, had ik een grote behoefte aan een held…” “Kelsey!” Haar moeder keek haar nu ronduit smekend aan, maar Kelsey schudde haar hoofd. “Nee mam, ik laat me niet langer meer een schuldgevoel aanpraten. Elf jaar lang heb ik júllie haat geleefd. Heb ik geprobeerd om de perfecte dochter te zijn, om het gemis van Dennis te compenseren. Heb ik braaf alle vooroordelen over mensen met geld overgenomen. Dat stopt NU. Ik luister vanaf nú naar mijn eigen gevoel, zonder me af te vragen of jullie dat wel of niet zouden goedkeuren.”


Ingehaald door het verleden Ze zag de tranen in haar moeder’s ogen en voelde haar hart voor haar breken, maar ze wist dat er geen terugweg meer was. Ze zag het ook in het gezicht van haar vader. “Als deze speech is bedoeld om ons duidelijk te maken dat je het contact met deze…” hij had nog wel het fatsoen om het woord dat hij in gedachten had – en dat zonder twijfel niet al te vriendelijk was – in te slikken, “…zult blijven voortzetten, dan ben je het niet waard om jezelf een zus van Dennis te noemen…en al helemaal niet onze dochter…” “Jeff!” Audrea stormde overeind. “je spreekt wel over ‘ons’, maar ik stem helemaal niet in met jouw conclusie! Ik…” Kelsey was echter al opgestaan en liep naar haar moeder om haar zacht op haar wang te kussen. “Het is goed, mam. Ik houd van jullie en ik denk niet dat dat ooit zal veranderen, maar ik heb even tijd en ruimte nodig om alle nieuwe informatie een plek te geven…” Met een klagende kreun trok Audrea haar dochter tegen zich aan. “Bel me snel,” fluisterde ze geëmotioneerd en veegde de tranen bij Kelsey weg, “en pas goed op jezelf…” Zonder woorden werden er tussen de drie vrouwen een aantal afspraken gemaakt. ‘Wil je goed op mijn dochter letten?’ ‘Dat doe ik.’ ‘Kan ik met jou mee?’ ‘Ja’ ‘Wil je dat we nu gaan?’ ‘Graag’ Voordat Jeff goed en wel besefte wat er gebeurde, liepen Kelsey en Lisa het huis uit, terwijl zijn vrouw met een hartverscheurende snik terug in haar stoel terugviel. “Ik…” Zonder hem aan te kijken, bracht Audrea hem tot zwijgen door haar hand op te steken. “Als je wilt voorkomen dat ik óók het huis uitwandel, moet je NU niets zeggen.” Dus klapte Jeff zijn lippen weer snel op elkaar. “Ik woon hier, boven de garage”, Kelsey liep voorop en zonder verder nog een woord te wisselen liep ze naar boven, pakte een koffer en gooide er - zonder echt iets te zien – kledingstukken in. Pas toen Lisa een dikke ijstrui omhoog hield, begon Kelsey zich bewust te worden van haar handelingen en Lisa’s droge “we hébben verwarming, hoor…zélfs in de logeerkamers” zorgde zelfs voor een kort lachje. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Vervolgens bracht Lisa het onderwerp op het andere uiterste: “Heb je iets van een bikini of badpak?” Automatisch gleden haar vingers in een la en trok ze een badpak tevoorschijn, maar bleef er mee in haar handen staan. “We hebben een geweldige fitness ruimte, met zwembad, sauna, bubbels…echt hemels. Een badpak kan ik je dus van harte aanbevelen.” Na slechts een knik gooide Kelsey het kledingstuk in de koffer en terwijl ze op zoek ging naar haar toilettas, schoten de gedachten als vallende sterren door haar hoofd. Was dit verstandig? Het was goed om weg te gaan, maar onder één dak met Tom? En weer lukte het Lisa om schijnbaar moeiteloos in te tappen in haar gedachtegang: “Wil je liever naar een hotel, Kelsey? Of een vriendin? Ik zet je af waar je maar wilt…” Kelsey ging even op haar bed zitten en keek Lisa recht aan. “Ik weet inmiddels dat ik van jou een eerlijk antwoord kan verwachten. Vind jij het verstandig om met jou mee naar huis te gaan?” Lisa dacht na en knikte toen. “Ik denk het wel en ik zal je ook uitleggen waarom. Ik heb jullie samen gezien en daar zít iets. Iets bijzonders, iets wat je niet vaak ziet tussen mensen. En ondanks álles wat er speelt, denk ik dat jullie elkaar nodig hebben om deze pijnlijke periode op één of andere manier een plek te geven.” Lisa plukte een onzichtbaar stofje van haar broek en zei toen: “Weet je, Kelsey…het ongeval, de dood van Dennis…het is voor mij de reden geweest om me te verdiepen in rouwverwerking en ik heb inmiddels ook een aantal diploma’s om te bewijzen hoeveel ik over dat onderwerp weet,” ze grijnsde even, duidelijk niet helemaal op haar gemak om dit over zichzelf te vertellen. “En hoé de relatie tussen jou en Tom zich ook ontwikkelt, ik denk dat die rouwverwerking bij jullie allebei prioriteit moet hebben. Als er een kans is op een ander soort relatie, dan komt dat vanzelf. Ik denk niet dat dat jullie uitgangspunt zou moeten zijn.” Kelsey knikte. Ze wist dat Lisa gelijk had en vertelde haar dat ook. “Ik hoop dat Tom jouw gelijk ook erkent.” “Ik zal niet rusten voordat hij dat doet” lachte Lisa. “Maar hij zal zó blij zijn om je weer te zien, dat hij volgens mij door brandende hoepels zou springen als jou dat gelukkig zou maken…” Glimlachend keek Kelsey haar appartement rond. “Volgens mij heeft hij geluk…ik kan m’n brandende hoepels even niet zo snel vinden.” Daarna klikte ze haar koffer dicht, trok ‘m van het bed en keek Lisa vastbesloten aan. “We kunnen.” “Dan gaan we.” www.spiritueelenzo.nl


Heel even was Kelsey bang dat haar moeder naar buiten was gekomen om haar tegen te houden. Ze had de kracht niet meer om haar moeder te overtuigen van haar beslissing en zocht hulp bij haar nieuwe vriendin. Die hulp was echter niet nodig. Haar moeder sloeg haar armen om haar dochter, gaf haar een zoen en duwde toen een stapel geldbiljetten in haar handen. “Géén protest,” zei ze streng, toen Kelsey adem hapte om iets te zeggen, “dat is voor de telefoonrekening, want ik vertrouw er op dat je me veel belt.” Ze streek liefdevol over haar hoofd, gaf nog een zoen en stapte toen naar achteren. “Volg je hart, lieve schat. Volg je hart.” Met haar ogen nog prikkend van het vele huilen, zag Kelsey voor de tweede keer deze avond het enorme landhuis voor zich opdoemen. Dit keer voelde het gebouw echter al een stuk minder angstaanjagend aan. Ze was nu meer bevreesd over de reactie van zijn inwoner. *** Tom had geen idee hoe lang hij in het vuur had zitten staren, na het plotselinge vertrek van Lisa en Kelsey. Zonder aankondiging was ze in zijn leven verschenen, zonder afscheid was ze er weer uit verdwenen. Waar gíng dit over? Hij wilde er met iemand over praten, maar wie kon hij nog op dit tijdstip bellen? Wie kon hij… De keuze werd hem eenvoudig gemaakt, want op dat moment werd híj gebeld. In de war door deze synchroniciteit drong het even niet tot hem door wie tegen hem sprak, maar toen voelde hij de spanning in zijn lijf iets afnemen. Martin! Precies de man die hij nodig had. “Hee baas,” die opmerking maakte duidelijk dat Martin nog in het restaurant was en dat er nog personeel rondliep, “ik wilde even checken of alles okay is bij je.” “Je timing is perfect en het antwoord is nee.” Het was even stil. Toen hoorde hij Tim “tot maandag!” roepen en na weer een korte stilte, was Martin weer terug. “Ik was er al bang voor, Tom. Het voelde niet goed. Wil je dat ik naar je toe kom?” “Graag. Heb je je sleutel? Dan kun je jezelf binnenlaten…” “Is het zó erg met je? Je doet toch geen gekke dingen, hè?” Met een vage glimlach keek Tom naar het glas in zijn hand. “Ik zit aan het water, Martin.” “Gelukkig. Ik kom er aan.” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Met een zucht van opluchting sloot Tom zijn mobiel af. Hoewel hij nog geen enkele drang naar alcohol had gevoeld, vond hij het een veilig idee dat Martin straks bij hem was. Martin, die - als één van de weinige mensen om hem heen – volledig op de hoogte was van het zijn verleden. Ze waren elkaar tegengekomen op een bijeenkomst voor alcoholverslaafden. In eerste instantie leek Tom daar niet op zijn plek. Hij dronk nooit veel. Hij was zelfs nooit echt dronken geweest. Maar hij gebruikte alcohol wel als een soort medicatie en dat zette hem toch op de gevarenlijst. En dus was hij naar de bijeenkomsten blijven gaan en was er een vriendschappelijke band ontstaan met Martin. Een band die hij inmiddels, na elf jaar, niet meer kon missen. Martin was meer een broer, dan een vriend. En hij was er altijd. Net als nu. “Hee vriend,” na een zachte klapje op zijn schouder, liet Martin zich in de stoel naast Tom zakken en keek hem doordringend aan. “Vertel.” En dus vertelde Tom alles. Over zijn gevoelens bij het zien van Kelsey, de autorit, het gesprek bij de haard en het telefoongesprek met haar vader. En Martin luisterde. Zonder onderbreking, maar met een zichtbaar groeiende verbijstering. “Mán!” Hij leunde achteraf en staarde zijn vriend aan. “Als je daar een boek over zou schrijven, zou iedereen het een ongeloofwaardig verhaal vinden!” Ondanks alles moest Tom even lachen. Typisch Martin om zo’n conclusie te trekken. Typisch Martin om hem met één opmerking iets beter te kunnen laten voelen. “En waar is ze nu?” “Lisa is haar aan het thuisbrengen, dus ik denk dat ze daar…” Hij had Lisa niet horen binnenkomen, dus hij keek geschrokken op toen hij haar kalm hoorde zeggen: “Nee, ze is niet daar. Ze is hier…” Met één handbeweging wist ze haar broer in zijn stoel te houden. “Tom, blijf alsjeblieft zitten. Ik breng Kelsey naar haar kamer en wil graag nog even met je praten. Dus alsjeblieft…” ze klonk echter eerder dringend dan smekend, “blijf hier.” Tom kon niets anders dan knikken. Hoewel hij Kelsey niet kon zien, was het feit dat ze in zijn huis was, voldoende om hem vastgenageld in zijn stoel te houden. Zelfs al zou hij zich willen verplaatsen, hij wist zeker dat zijn benen hem op dit moment niet zouden dragen. Hij hoorde wat gefluister en voetstappen op de trap en keek toen verward naar Martin. “Ze is terug…”


Ingehaald door het verleden “Ik heb het begrepen”, knikte Martin kalm en wees toen naar het lege glas water. “Nog een watertje, mijn vriend? Dan neem ik er voor mezelf ook één…” “Ik ben een erbarmelijk slechte gastheer…” erkende Tom. “Dat klopt”, beaamde Martin grijzend, “maar dít keer heb je een redelijk excuus, dus je bent vergeven.” “Ik hoop dat Kelsey er ook zo over denkt…” Zijn gemompel vond echter geen gehoor, want Martin was al naar de keuken gelopen. Zijn weg terug werd gekruist door Lisa, die hem een vluchtige glimlach gaf. Ze voelde zich nog steeds ongemakkelijk in zijn buurt en Martin schudde even zijn hoofd. Waarom miste hij toch steeds de moed om die bewuste avond bespreekbaar te maken? Het was inmiddels twee jaar geleden! Met een zucht volgde hij Lisa naar de woonkamer, waar hij zwijgend het glas water aan zijn vriend gaf en zelf weer in de stoel bij de haard plaatsnam. Waar hij zich opeens teveel voelde. “Zal ik…” “Blijf lekker zitten. Ik vind het belangrijk dat je precies weet wat er speelt, Mart.” Na die bevestiging ging de aandacht van beide mannen vervolgens naar de vrouw op de bank vóór hen, die kalm en overzichtelijk de ontmoeting met Kelsey’s ouders in beeld bracht. Hoewel ze zag dat Jeff’s reactie pijnlijk voor Tom was, maakte ze het niet rooskleuriger dan het was. Ze gaf ook niet haar mening. Ze deed alleen verslag. Ook het advies dat ze Kelsey vlak voor vertrek had gegeven, deelde ze bijna zakelijk mee en ze zag Tom’s gezicht verstrakken. “Vertel je me dat ze in mijn huis woont, maar dat ik niet mag tonen hoe blij ik daar mee ben?” “Nee, dat vertel ik je niet. Ik vertel je dat IK denk dat je er verstandig aan doet om de relatie op dit moment te richten op rouwverwerking. Voor jou is het ook nog lang niet klaar en Kelsey heeft vanavond heel veel nieuwe informatie te verwerken gekregen. Geef elkaar de ruimte om al die gevoelens een plek te geven, voordat je vorm gaat geven aan andere intense gevoelens.” Tom wist dat zijn zus gelijk had, maar wilde het niet toegeven. Hij wilde zich niet meer richten op die pijn en dat schuldgevoel. Hij wilde zich richten op die prettige tinteling op zijn huid, als hij haar stem hoorde. Hij wilde zich richten op háár huid…hij wilde… “Je kunt emoties niet wegduwen, Tom.” Martin keek zijn vriend doordringend aan. “Dat wéét je. Ze vinden altijd een manier om naar de oppervlakte te komen en in je gezicht te bijten op de meest ongewenste momenten…” hij keek even heel snel naar Lisa, maar toen hij zag dat ze zijn blik had opgevangen, richtte hij zijn ogen weer op www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden de man voor hem. “Als je nu een intieme relatie zou aangaan, geef je haar eigenlijk maar een gedeelte van wie je bent. Want het andere gedeelte houd je voor haar verstopt. Houd je zelfs voor jezelf verstopt.” Voor de zoveelste keer in de afgelopen twee jaar concludeerde Lisa zwijgend dat Martin een wijze man was. Een goede vriend. In ieder geval voor Tom. Haar had hij afgewezen. Vriendelijk, maar resoluut. Waarom lukte het haar dan toch maar niet om hem los te laten? Ze wist het anderen allemaal zo goed te vertellen, maar zélf… Met een lichte zucht maakte ze zich los van de bank. “Ik ga slapen”, besloot ze, liep langs Tom om hem een zoen op de wang te geven en fluisterde: “Ze is hier, lieverd. Ze geeft je het voordeel van de twijfel. Misschien wordt het tijd dat jij jezelf dat ook eens gaat geven…” Haar fluistering was blijkbaar toch hard genoeg om ook door Martin opgepikt te worden, want toen ze de kamer verliet, hoorde ze hem zeggen: “Je hebt een wijze zus.” Wijs. Nou ja. Het was in ieder geval iets. Haar vermoeide benen hielpen haar de trap op en even keek ze naar de gesloten deur van de logeerkamer waar ze Kelsey in wist. Ze kon totaal niet inschatten hoe Kelsey’s verblijf zou gaan uitpakken en dat maakte haar onrustig. Ze had altijd een zwak voor een ‘happy end’ gehad, maar tot nu toe was daar in haar eigen leven nog weinig van terecht gekomen… Met een vaag gevoel van dreigend onheil gaf Lisa zich niet veel later over aan de droomwereld.



HOOFDSTUK 3

Een kwestie van leven en dood Met een geïrriteerde trap schopte Tom het dekbed van zich af. Dit werd echt helemaal niets. Zijn hersens weigerden om te kalmeren en als hij zijn ogen sloot, zag hij beelden die hem al elf jaar achtervolgden. Hij kon er maar beter gewoon aan toegeven. Slapen zat er gewoon niet in. Met een zachte grom ging hij op de rand van het bed zitten en keek naar buiten. De sterren leken hem te wenken, dus trok hij sokken, een T-shirt en een joggingbroek aan, opende zachtjes de balkondeur en stapte de koelte in. Ah, frisse lucht. Dát was lekker. Hoewel, zo fris was de lucht niet. Zijn neus prikkelde en een zacht “Hallo Tom” van het balkon naast hem bracht hem dichter bij de bron van de onbestendige geur. Wat raar. Hij had Kelsey de hele avond nog niet met een sigaret gezien. “Hallo Kelsey”, beantwoordde hij haar groet zachtjes, “ik wist niet dat je rookte…” “Roken? Dat doe ik ook niet…” er viel even een stilte en toen hoorde hij haar zachtjes lachen. “O wacht, ik weet het al. Je ruikt de wierook.” ‘Wierook?’ Hij had de vraag niet uitgesproken, maar toch leek ze hem gehoord te hebben. “Ik had wat van thuis meegenomen. Het heeft altijd een ontspannende uitwerking op me…heb je er last van?” “Nee. Zeker niet”, haastte hij te zeggen, “ik kon het alleen niet zo snel thuisbrengen. Nu mijn neus er aan gewend is, ruikt het eigenlijk wel erg prettig. En…werkt het…voel je je al meer ontspannen?” Tom had zich op de stoel op het balkon laten zakken en keek naar de sterren. Het was vreemd intiem om zo in de nacht een gesprek te voeren, zonder elkaar echt te kunnen zien. De balkonafscheiding was sierlijk en buitengewoon functioneel. Kelsey had volledige privacy. Hij kon haar silhouet enigszins onderscheiden dankzij een kaars die ze naast haar op tafel had staan, maar daar hield het wel mee op. “Ik voel me wel iets beter”, antwoordde Kelsey zachtjes. “Het was een krankzinnige avond”, Tom haalde even diep adem en snoof de wierook op. Hij kon ook wel wat ontspanning gebruiken. “Ja, dat was het zeker”, beaamde Kelsey kalm. “Vind je het niet vervelend om dit gesprek te hebben?” Tom beet op z’n lip en smeekte zwijgend ‘zeg nee, zeg nee, zeg nee.’ www.spiritueelenzo.nl


“Nee, ik vind het zelfs wel prettig, op deze manier” zei ze tot zijn opluchting. “Dat je me niet hoeft aan te kijken, bedoel je.” Hij wist niet goed of hij dat nou als een gunstig of ongunstig teken moest zien. “Ja, inderdaad. Dan word ik niet zo afgeleid.” Hij grijnsde. Gunstig, dus. “Als je nou ook nog jouw stem een paar octaven kunt verhogen…” Hij hoorde haar grinniken en zijn grijns werd breder. Dus ze vond zijn stem prettig, hè? Dat was goed om te weten. Op een zo laag mogelijke toon reageerde hij: “En als ik nou alleen maar een paar octaven láger kan?” “O hemel…” Kelsey verslikte zich er helemaal door en hoestte even. “Ik vrees dat ik dan helemaal geen oog meer dicht doe…” Die wierook was goed! Hij begon zich in ieder geval langzaam maar zeker ontspannen te voelen en hij lachte zacht. “Dat zal ik je dan maar niet aandoen dan” zei hij op normale toon. Het bleef even stil en toen hoorde hij haar zacht zeggen: “Nee, doe dat nog maar even niet.” Na een korte stilte trok Tom de stoute schoenen aan en vroeg zo kalm mogelijk: “Aangezien je deze vorm van communicatie wel prettig vind…zijn er nog dingen die je me wilt vragen?” “O jee, ik heb zóveel vragen.” Kelsey haalde hoorbaar adem. “Maar ik heb vanavond al zoveel nieuwe informatie gekregen…ik weet niet goed waar ik moet beginnen. ” “Wat was de éérste vraag die in je opkwam, toen ik vroeg of er nog dingen waren die je me wilde vragen?” hielp Tom. O, dat was een goede. “Ik wil graag van je weten hoe het nu met jóu gaat.” Die vraag verraste en ontroerde hem. Hij kuchte even om te voorkomen dat hij emotioneel zou worden. Eén kuch bleek niet voldoende. Dus zei hij eerlijk: “Die vraag had ik niet verwacht en raakt me.” Kelsey reageerde niet en heel even had Tom de drang om de balkonafscheiding met blote handen af te breken, zodat hij haar gezicht kon zien. Aangezien hij de afscheiding persoonlijk had uitgekozen, was hij zich zeer bewust van het materiaal en wist dat hij die strijd zou verliezen. En zijn beide handen waarschijnlijk ook. Dus bleef hij zitten en zocht naar een antwoord. www.spiritueelenzo.nl


“Hoe gaat het met mij…” hij snoof weer even diep in. “Nu, op dit moment, ben ik dankbaar dat we in gesprek zijn.” “Dat ben ik ook. Denk je nog regelmatig aan het ongeluk?” Okay, Kelsey ging recht op haar doel af. Dus antwoordde hij eerlijk: “Overdag heb ik vaak genoeg afleiding, maar ik heb nog maar weinig nachten gehad waarin ik het ongeluk niet heb herbeleefd.” “Zelfs nú nog?” Dacht ze nou echt dat zoiets te vergeten was? “Letterlijk zelfs nú nog. Net, toen ik probeerde te slapen, kwamen die beelden weer voor m’n geest. Daarom had ik behoefte aan frisse lucht.” “Maar dat kun je toch niet je hele leven volhouden, Tom?” Ze klonk bezorgd en dat vond hij prettig, maar niet terecht. “Waarom niet? Jij moet toch ook je hele leven jouw broertje missen?” “En denk je dat dat verlies minder wordt door de wetenschap dat jij er nog steeds slapenloze nachten van hebt?” “Dat weet ik niet”, Tom slikte even. “Vertel het me maar. Werkt het wel of niet troostend om te weten dat ik nog steeds lijd?” Kelsey kon niet meteen antwoorden. Ze realiseerde zich dat het een dubbel antwoord was. Dus vertelde ze hem dat ook. “Aan de ene kant was het voor mij een enorme opluchting om te horen dat je het weldegelijk moeilijk hebt gehad. Dat het je allemaal niet onverschillig heeft gelaten. Want dat heb ik al die tijd gedacht. Dat je een leven had verwoest en dat het je niets kon schelen. Dat vond ik vreselijk. Maar aan de andere kant vind ik het ook niet prettig om te horen dat je het er nog steeds zo moeilijk mee hebt. Er moet toch een punt zijn waarop je kunt zeggen: genoeg is genoeg?” “Dat punt zal er vast wel zijn, maar ik heb ‘m nog niet ervaren.” Tom’s stem klonk triest en heel even wenste Kelsey dat ze het scherm tussen hen kon laten zakken. “Dan is dat wellicht een punt waar we allebei naartoe kunnen werken…” stelde Kelsey zachtjes vast, zich de woorden van Lisa nog scherp herinnerend. “Ja, Lisa heeft me dat advies ook gegeven”, Tom grinnikte even, “Nou ja, het was meer door mijn strot duwen, want de gedachte…” hoe moest hij dat onder woorden brengen? Moest hij het wel onder woorden brengen? “Nou ja, je begrijpt me wel.” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Ja, ik begrijp je heel goed”, lachte Kelsey zachtjes. “En ik ben er ook nog niet helemaal zeker van dat het verstandig is om zo dicht bij elkaar te zitten…” “Dicht bij elkaar?” Tom probeerde zijn toon zo luchtig mogelijk te houden. “Er zit zelfs een scherm tussen ons!” Ze lachten samen zachtjes. “Je weet wat ik bedoel…” “Ja, dat weet ik. Het is zeker niet de gemakkelijkste weg.” “Precies. Maar volgens Lisa wel de meest effectieve weg. Volgens jouw zus hebben we elkaar nodig om dit allemaal op één of andere manier een plek te geven.” Tom knikte en zich opeens realiserend dat Kelsey zijn hoofdbeweging niet kon zien, zei hij: “Ja, dat heeft ze mij ook uitgelegd. En ik denk dat ze gelijk heeft. Ik heb alleen nog géén idee hoe we dat dan vorm moeten geven…Iedere dag een paar uur met elkaar praten op het balkon, met een scherm er tussen en elkaar verder niet zien?” Het was even stil en toen zeiden ze allebei resoluut: “Neeeeeee.” “Kelsey…?” “Hmmm?” “Denk je dat je me ooit kunt vergeven?” Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan toen hij haar hoorde snikken. “O lieverd, ik wilde je niet aan het huilen maken…het laatste wat ik wilde was je…” “Ik ben blij dat de tranen loskomen, Tom. Geen paniek.” Kelsey haalde even oncharmant haar neus op en vervolgde toen: “Ik heb de hele weg van huis naar hier in de auto zitten huilen en ik kan je zeggen…het is veel prettiger om te huilen dan om versteend te zijn door woede en haat.” “Maar toch…het is zo frustrerend…ik kan je niet eens troosten met dat…” hij mompelde een krachtterm, “schérm tussen ons in…” Hij hoorde dat ze opstond en niet veel later verscheen haar hand langs de buitenrand van het scherm. Hij sprong overeind en nam haar hand in een krachtige greep. Als van nature begonnen hun vingers een troostende dans over elkaars hand. Als hij nu over de reling zou gaan hangen, zou hij om het scherm kunnen kijken. Zou hij haar kunnen zien. Toen hij Kelsey’s stem weer hoorde, kon hij alleen maar blijven staan. “En om op je vraag terug te komen…ik weet het écht niet. Er zitten zoveel emoties, dat ik niet meer weet wát ik nou precies voel. Maar ik wil dat je weet dat die www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden vergeving hoog op mijn ‘to do’ lijstje staat. Ik wil niets liever dan een innerlijke rust vinden en bij voorkeur zonder jou daarvoor los te moeten laten.” “Je weet niet half hoe belangrijk het voor me is om je dit te horen zeggen.” Tom’s stem klonk schokkend en hij kneep even in haar hand om zijn woorden kracht bij te zetten. “Ik ben hier”, zei ze zacht, terwijl zij dit keer in zijn hand kneep. “Dat moet toch ook al wat zeggen.” “Ja. Ja, dat doet het ook. Het is…ik kan gewoon niet geloven dat je er bent. Ik verdien dit niet…” “Blijkbaar wel,” Kelsey lachte zacht, maakte haar hand los en drukte een zoen op zijn handpalm. “Probeer wat te slapen.” Zijn hand zocht haar gezicht en behulpzaam tilde ze zijn hand naar de juiste plek. Zijn vingers gleden over haar zachte huid, voelde de natte sporen van tranen en vonden haar lippen. “Welterusten.” Ze nam zijn hand even in beide handen, streek er zachtjes over en liet los. “Welterusten.” *** Ze had geen klok nodig om haar conclusie te bevestigen. Het maakte haar niet uit hoe laat het was, het was gewoon te vroeg. Ze had ook geen spiegel nodig om te weten hoe ze er uit zag. Ze voelde dat haar ogen opgezwollen waren van het huilen, ze wist dat het slaaptekort van haar gezicht af te lezen moest zijn. Het maakte haar allemaal niet uit. Ze wilde het dekbed over haar hoofd trekken en… “Kelsey?” een zachte klop op haar deur deed haar kreunen, maar ze kon niet zwijgen toen ze de vriendelijke stem hoorde vragen: “Kelsey, ben je wakker?” Ze wist niet of ze in staat was om op dit moment een wervelwind van energie in haar slaapkamer te overleven, maar antwoordde toch: “Ja, kom binnen Lisa.” De wervelwind bleef echter uit. Opvallend rustig werd de deur geopend en gesloten en Lisa kwam bijna op haar tenen verder de kamer in, om zich daarna op het bed te laten vallen. “Volgens mij slapen de mannen nog en ik vroeg me af of je zin hebt in een frisse duik…even lekker alles van je afspoelen…” Het tweede gedeelte van Lisa’s opmerking klonk heerlijk, maar het eerste gedeelte begreep ze niet. Haar vragende blik werd meteen begrepen. “O, je hebt Martin natuurlijk nog niet ontmoet!”


Ingehaald door het verleden Bij het zien van Lisa’s gezichtsuitdrukking en lichte blos, werd Kelsey nog nieuwsgieriger en dus vroeg ze plagend: “En wie is deze mysterieuze Martin dan wel?” Alsof ze wist dat haar ogen haar zouden verraden, keek Lisa naar de grond toen ze bijna toonloos zei: “Martin in een goede vriend van Tom. Hij runt het restaurant en…nou ja, hij is er als Tom ‘m nodig heeft. En gisteravond had Tom hem duidelijk nodig…” “En jij?” verrast door de vraag keek Lisa haar recht aan en Kelsey keek geschrokken naar de pijn in de ogen van de jonge vrouw. Een pijn die haar dwong om de vraag die ze wilde stellen – ‘is hij er ook voor jou als jij hem nodig hebt?’ – te veranderen in een conclusie: “Zo te zien is hij er niet voor jou als je ‘m nodig hebt…” Lisa boog onmiddellijk haar hoofd weer en verontschuldigend legde Kelsey een hand op Lisa’s arm. “Het spijt me, ik…” “Nee, je hebt helemaal gelijk. Je slaat de spijker op z’n kop. Er was inderdaad een moment dat ik ‘m heel erg nodig had en…hij wees me af.” “Au.” Lisa glimlachte even om deze simpele, maar treffende reactie. “Au, ja. En al twee jaar au.” “Twéé jaar?” Kelsey duwde zachtjes tegen de vrouw. “Waarom laat je zoiets twee jaar doorsudderen? Ik heb je gisteren leren kennen als een wijze, doortastende, moedige vrouw die…” “Ja, als het om ánderen gaat, weet ik er wel raad mee…” onderbrak Lisa haar zachtjes. “Maar in dit geval…wat valt er nog tegen elkaar te zeggen? Hij heeft het recht om ‘nee’ te zeggen, toch? Dat ík dat geen plek kan geven, is toch niet zijn probleem…” Kelsey zweeg even. Lisa had natuurlijk gelijk. Het feit dat Lisa de situatie nog steeds pijnlijk vond, was niet deze Martin’s verantwoordelijkheid. Maar toch…ze voelde de behoefte om Lisa net zo te helpen als zij haar gisteren had gedaan. Alleen had zij er niet voor geleerd en…ah, maar dom was ze ook niet. “Okay, als het om anderen gaat, weet je er wel raad mee, zeg je net. Stel nou dat ik in deze situatie zou zitten. Stel dat Tom mij twee jaar geleden zou hebben afgewezen…” ze moest even lachen om het ‘alsof zoiets mogelijk zou zijn’-gezicht van Lisa, “…en ik daar nog steeds last van had. Wat zou je mij aanraden.” Lisa grinnikte even en sloeg zachtjes op het dekbed. “Jij slimme vos…” Kelsey lachte voluit. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Goed hè? Maar vertel eens…wat zou je me aanraden?” Lisa zuchtte even. “Ik zou je aanraden wat ik mezelf verstandelijk al een aantal keer heb opgedragen: om hem los te laten. Om je energie te stoppen in de situatie zoals hij IS, niet in de situatie zoals jij graag zou willen dat hij zou zijn.” “Dat klinkt inderdaad als goed advies,” knikte Kelsey en keek peinzend naar de vrouw op haar bed. “Maar ik begrijp dat het niet werkt?” Lisa glimlachte even. “Het werkt niet omdat ik hem niet los wil laten. Ik ben gewoon een koppig, eigenwijs…” “Of misschien heb je jezelf wel wijsgemaakt dat jij geen liefdevolle relatie verdient…” mompelde Kelsey en Lisa keek haar geschrokken aan. “Wat…?” “Nou ja…wat je gisteravond vertelde over je vader enzo…en over de manier waarop hij jou had gebruikt om Tom in zijn macht te kunnen houden…misschien voel je je daar wel schuldig om en vind je stiekem dat je geen liefde verdient…” Sprakeloos keek Lisa haar aan. “Ik heb daar nooit bij stilgestaan, maar nu jij het zo zegt…mijn hemel…je zou daar wel eens gelijk in kunnen hebben.” Ze pakte Kelsey’s hand en kneep er even in. “Dank je wel.” Kelsey kneep zachtjes terug. “Graag gedaan. Ik ben blij dat ik iets terug kon…” “Nee!” Lisa stond abrupt op en keek haar streng aan. “We gaan géén score bij zitten houden, Kelsey. Ik ben daar zwáár allergisch voor. Je bent mij niets verontschuldigd.” Kelsey knikte. “Dan ben ik gewoon blij dat ik je aan het denken heb kunnen zetten.” “Kijk!” Lisa wees vrolijk naar haar, “daar kan ik dan wél weer wat mee! En gaan we nu zwemmen?” Inmiddels helemaal wakker schoof Kelsey haar benen veelzeggend over de rand van haar bed. “Dan gaan we nu zwemmen…” Het werd al snel duidelijk dat ‘de mannen’ niet sliepen. Integendeel, zelfs. Met krachtige slagen werd de lengte van het zwembad in korte tijd overbrugd en Lisa keek even knipogend naar Kelsey. “Dát tempo was ik dus niét van plan.” “Gelukkig”, lachte Kelsey. “Ik ook niet.” www.spiritueelenzo.nl


“We hebben ook een bubbelbad waar we…” Het was duidelijk Lisa zich niet op haar gemak voelde in de directe aanwezigheid van de halfnaakte mannen in het water en ook Kelsey had moeite met deze onverwachte confrontatie. Ze waren echter al ontdekt. “Kelsey!” Na slechts enkele armbewegingen dook Tom vlak bij haar op uit het water en ging aan de rand hangen. “Wat een buitengewoon prettige verrassing…” De gretige blik die over haar lichaam gleed, maakte haar nog ongemakkelijker. En nu had ze er nog een T-shirt overheen! Hoe kon ze hier in haar badpak… De aandacht werd even afgeleid door het mannelijke hoofd dat naast Tom opdook. “Hoi Kelsey…we hebben elkaar nog niet ontmoet…nou ja, ik heb je wel in het restaurant gezien, maar…Ik ben Martin.” Kelsey zakte even door haar hurken om zijn hand te schudden, maar het viel haar op dat zijn aandacht bijna direct naar de vrouw naast haar ging. Er ging iets smekends van hem uit toen hij Lisa aansprak. “Goedemorgen Lisa…” Na een neutraal “goedemorgen, heren…” liep Lisa door naar de stoelen langs het zwembad en gooide haar handdoek over de leuning. Haar “Zijn jullie al klaar met zwemmen?” was een stuk minder neutraal en beide mannen schoten in de lach. “Lekker subtiel, zus.” Tom hees zich uit het water, maar maakte geen enkele aanstalten om op te staan. Kelsey begon die blik inmiddels te herkennen. Hij zat te provoceren. Alleen dit keer zat hij niet háár uit te dagen, maar waren zijn pijlen gericht op zijn zus. “Waarom wil je ons weg hebben?” Niet minder uitdagend keek Lisa haar broer aan. “Als jij er behoefte aan hebt om de kat op het spek te binden, dan moet je dat vooral doen…” ze keek even snel naar Kelsey en toen Tom haar blik volgde, moest hij met grote tegenzin toegeven dat ze er niet erg op haar gemak uit zag. “…maar volgens mij is dit niet de geschikte setting om bepaalde dingen rustig uit te werken…” Hoewel het tweede gedeelte van haar opmerking maar half tot Tom doordrong, knikte hij. Met een bijna verontschuldigende glimlach naar Kelsey stond hij nu wel op en liep bijna gehaast naar een stoel waar hij een badstof badjas vanaf pakte en aantrok. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Okay, hij was nu niet meer half naakt, maar nog steeds een indrukwekkende verschijning en Kelsey voelde haar benen trillen toen hij dicht bij haar stilstond en met een vinger zacht over haar wang streek. “Veel plezier.” Zijn fluistering gaf haar een tinteling in haar rug, maar voordat ze iets kon zeggen, had hij de ruimte al verlaten. Het drong niet eens tot haar door dat Martin zijn vriend kort daarop volgde en begon pas weer bewust te worden van haar omgeving, toen Lisa haar arm om haar heen sloeg. “Het is wel intens tussen jullie, hè?” Lisa klopte haar even op haar schouder. “Gaat het weer een beetje?” Kelsey knikte. Intens. Ja, dat was wel een goed woord. “Het is…” nee, ze had er nog steeds geen omschrijving voor gevonden en zei dus “…onbeschrijflijk. Zelfs met alles wat er speelt…” Kelsey schudde even haar hoofd, “…je zou toch denken dat er daardoor wel iets van afstand ontstaat ofzo. En die afstand zit er ook wel. In mijn hoofd. Maar op een heel ander niveau is er een aantrekkingskracht die gewoon niet verstandelijk te beredeneren is.” Lisa knikte, terwijl ze zich rustig in het water liet zakken. “Het is zelfs door buitenstaanders, zoals ik, te voelen. Wat ik gisteren ook al tegen je zei…er is iets tussen jullie…echt héél apart.” Kelsey had inmiddels haar T-shirt op haar handdoek gelegd en liet met een tevreden zucht haar lichaam aan het warme water wennen. Toen knikte ze. “Hoe zou jij het omschrijven?” vroeg ze Lisa nieuwsgierig en met langzame slagen gleden ze naast elkaar door het zwembed. “Hoe zou ik het omschrijven…” peinzend keek Lisa haar even aan, duidelijk haar best doend om het zo goed mogelijk onder woorden te brengen. “Ik weet niet of er een woord voor is, maar ik zie het als een connectie die op één of andere manier is voorbestemd.” Kelsey zwom even zwijgend verder. Voorbestemd. Aan de ene kant voelde dat juist, maar aan de andere kant gaf haar dat een gevoel dat ze er niets over te vertellen had. Dat ze zelf geen keuzevrijheid had. En daar geloofde ze niet in. Ze vond zelf altijd dat ‘het lot’ een makkelijk excuus was om zelf geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor wat er gebeurde. Toen ze Lisa dit vertelde, knikte de vrouw begrijpend. “Maar zo fatalistisch bedoel ik het ook niet, hoor. Natuurlijk heb je altijd een keuze en natuurlijk ben je daar zelf verantwoordelijk voor. Maar ik geloof persoonlijk wél dat we tijdens ons leven bepaalde situaties én bepaalde mensen op ons pad krijgen, die voorbestemd waren. Hoe we daar dan verder mee om gaan, is dan weer aan ons.” www.spiritueelenzo.nl


“Hmmm, zo bedoel je dat…” Kelsey pakte de zijkant van het bad vast en bleef even hangen, om rustig na te kunnen denken. Lisa volgde haar voorbeeld en begon zich schijnbaar rustig bezig te houden met beenoefeningen. “…weet je, ik zie op zich wel dat we bij elkaar gebracht zouden kunnen worden om elkaar te helpen het verlies van Dennis te verwerken…” peinsde Kelsey hardop. Lisa liet haar benen hangen en keek opzij. Het was duidelijk dat ze twijfelde, dus spoorde Kelsey haar aan: “Kom op…vertel me wat je denkt…” “Ik denk dat het veel verder gaat…” antwoordde Lisa zacht en haalde even diep adem. “Ik denk dat het ongeluk onder andere bedoeld was om jullie…” “Nee…” van schrik trok Kelsey zich op de kant en bleef zo zitten. “Wat een vreselijke gedachte…dat Dennis zijn leven heeft moeten opofferen, zodat Tom en ik…” Ook Lisa tilde haarzelf op het droge en schudde toen haar hoofd. “Zo zie ik dat ook niet. Ik denk dat we dat soort dingen allemaal afspreken, voordat we geboren worden…” Verbijsterd staarde Kelsey de vrouw aan en deze haastte zich om te zeggen: “daar hoef je het niet mee eens te zijn, natuurlijk. Maar je vroeg om mijn visie en dat is mijn visie.” “Dus dat zou betekenen dat Dennis zelf zou hebben aangegeven dat Tom hem mocht doodrijden, zodat Tom mij kon ontmoeten…” Kelsey schudde haar hoofd. “Het spijt me, dat wil er bij mij niet in.” Tot haar verbazing was Lisa het met haar eens. “Dat kan ik me voorstellen. Het heeft mij ook jaren gekost om die gedachte echt vorm te kunnen geven.” “Maar nu is het iets dat je gelooft?” “Het gaat zelfs verder”, Lisa glimlachte even, “het is nu iets dat ik bijna zeker weet.” “Bijna.” “Ik houd altijd wat ruimte om van gedachten te kunnen veranderen”, grinnikte Lisa en ondanks het zware onderwerp, moest Kelsey ook lachen. Toch was ze er nog niet klaar mee. “Dus als ik je goed begrijp, dan is het jouw visie dat Dennis vóór zijn geboorte heeft aangegeven dat Tom hem mocht doodrijden.” Geduldig glimlachte Lisa. “Nee, niet helemaal. Het is mijn visie dat Dennis zelf een aantal dingen wilde ervaren en dat hij daarvoor niet lang op aarde nodig had. En dat wat hij wilde ervaren naadloos aansloot bij wat jouw ouders wilden ervaren, wat jij www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden wilde ervaren, wat Tom wilde ervaren…iedereen die er door geraakt is. Allemaal puzzelstukjes die in dezelfde puzzel passen…” “Ho even”, Kelsey merkte dat ze boos begon te worden. “Dus nu hebben we er zelf om gevráágd? Is dát wat je zegt?” “Je gaat tegen die gedachte in verzet, omdat jij het ongeluk van Dennis ervaart als iets heel ergs…” “Hallo….newsflash….het ís ook heel erg en het wás nog veel erger.” onderbrak Kelsey haar fel. “…maar iedere situatie heeft altijd twee kanten. Dat houdt de boel in balans. Dus wat je als erg ervaart, kun je ook als leerzaam ervaren.” Kelsey schudde haar hoofd. “Ik heb dat vaker gehoord, Lisa, en het spijt me…ik kan daar gewoon niets mee. Alsof ik het dan niet meer erg mag vinden dat mijn broer is doodgereden…” “Dat hoor je mij niet zeggen”, Lisa was nog steeds het toonbeeld van geduld en keek haar zelfs vol genegenheid aan. “Wat ik zeg is dat je al die tijd bezig bent geweest met zijn dood. Met de onrechtvaardigheid ervan. Het is nu elf jaar geleden. Heb je het gevoel dat je je nu beter voelt?” Toen Kelsey zwijgend haar hoofd schudde, ging Lisa op zachte toon verder: “Dat werkt dus niet. Waarom probeer je dan niet een keer wat anders? Ga eens op een rijtje zetten wat je door de dood van Dennis over jezelf hebt geleerd, bijvoorbeeld. Ga eens op je gemak terugdenken aan de leuke momenten die jullie hadden. Richt je energie nu eens op het léven van Dennis en niet op zijn dood…” Met betraande ogen keek Kelsey haar gesprekspartner aan. “Het is zó gek…” snikte ze. “Ik voél dat je iets heel belangrijks zegt en een deel van mij juicht over dat plan. Ja! Zijn leven vieren. Ja! Maar een ander deel van mij is woedend. Die wíl helemaal niet vrolijk zijn als ik aan Dennis denk…” “Dat klopt…” Lisa wreef even zachtjes over haar arm. “Je bent bang dat je Dennis kwijt raakt als je die woede en haat loslaat. Je bent bang dat Dennis zal denken dat je minder van hem houdt, als je stopt met verdriet hebben. Het voelt als verraad als je niet langer furieus bent over het feit dat hij zo jong is verdergegaan.” Kelsey knikte. “Is dat dan niet zo?” Lisa keek haar aan. “Vertel jij het mij maar. Ik heb Dennis helaas nooit gekend. Wat zou hij belangrijker vinden…dat jij volop met het leven bezig zou zijn en de jaren dát jullie samen hadden herinnert, of dat jij jezelf begraaft in de onrecht van zijn dood wat uiteindelijk maar een fractie van zijn leven was?” “Pffff”, Kelsey keek Lisa hoofdschuddend aan. “Hoeveel diploma’s zei je dat je had? Je bent écht goéd.” www.spiritueelenzo.nl


Lisa grinnikte even. “Bedank Dennis maar. Door zijn overlijden raakte ik gemotiveerd om me te verdiepen in rouwverwerking. En zo heeft hij in zijn leven én met zijn dood heel veel mensen aangeraakt, lieve Kelsey. Het was niet zinloos.” Met een diep zucht trok ze Kelsey tegen zich aan, toen deze luid snikkend fluisterde: “maar het doet wel zeer…” “Ik weet het, lieverd. Ik weet het. Je zit al elf jaar aan die pijn vast te houden. Mag ik je helpen om het los te laten?” Kelsey maakte zich van haar los om Lisa aan te kunnen kijken. “Graag.” Ze veegde haar tranen met een beslist gebaar weg. “Genoeg is genoeg. En wie weet…misschien blijkt over een tijdje wel dat het helemaal niet om Tom en mij ging…maar dat jij op mijn pad gebracht moest worden…” Lachend schudde Lisa haar hoofd. “Laat mijn broer het maar niet horen! En trouwens…waarom kan het niet en/en zijn?” Kelsey glimlachte. Goede vraag. Waarom kon het niet en/en zijn? Ze keek naar het water en naar de vrouw naast haar. “Een intens gesprek voeren én zwemmen gingen in ieder geval niet samen…zullen we nog een paar baantjes trekken?”



HOOFDSTUK 4 Een web van pijn

Zoals afgesproken, stond Lisa in de hal op haar te wachten toen Kelsey haar kamer uitkwam. Net als zij met vochtig haar en een licht aroma van chloor om haar heen. Door hun zwempartij had Kelsey een behoorlijke eetlust opgebouwd en aan het wandeltempo van Lisa te merken, wilde ook zij zo snel mogelijk in de keuken zijn. Toch bleven ze allebei – na het openen van de keukendeur – op de drempel staan. Verrast en geboeid door het aanblik van twee mannen naast elkaar achter het gasfornuis. Het was niet duidelijk zichtbaar wat ze aan het doen waren, maar het rook hemels en het was blijkbaar nogal komisch, want zowel Tom als Martin liet af en toe een gegrinnik horen. In Tom’s geval betekende dat een lage zachte lach die achteruit z’n keel leek te komen en dit geluid had op beide dames een heel eigen effect. Lisa voelde zich emotioneel worden omdat ze zich niet kon herinneren dat ze haar broer ooit zó ontspannen, zó overduidelijk op z’n gemak had gezien. Kelsey voelde zich onrustig worden, omdat ze opeens besefte hoe prettig ze het vond om naar hem te kijken, om hem zo te horen lachen… Wederom werden ze ontdekt voordat ze hun aanwezigheid kenbaar hadden gemaakt. En de sfeer veranderde onmiddellijk. Zowel Tom als Martin leken opeens meer op hun hoede. “Jullie zijn precies op tijd…ontbijt is klaar…” Martin deed erg zijn best om ontspannen te glimlachen, maar hij kwam niet veel verder dan een ongemakkelijke grimas. “En als we dit keer mogen blijven, zullen we dat ontbijt zelfs voor jullie opdienen…” In Tom’s plagende opmerking zat een veelzeggende ondertoon. Hij liet zich niet meer wegjagen. Lisa glimlachte, knikte en ging aan de keukentafel zitten. “Klinkt als een goede deal…” “Dat dacht ik…” mompelde Tom. Hij ging achter haar staan en kuste haar zachtjes op haar wang. “Goedemorgen zus.” “Goedemorgen, broer.” Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, herhaalde hij deze begroeting bij Kelsey, alleen liet hij dit keer zijn mond iets langer tegen haar wang aan liggen, was zijn “Goedemorgen Kelsey” een intieme fluistering en wreven zijn handen even zachtjes over haar bovenarmen. Het viel niet mee, maar het lukte haar om er toch nog een redelijk normaal klinkend “Goedemorgen Tom” uit te persen.


Ingehaald door het verleden “We hadden het idee dat jullie na het zwemmen een stevig ontbijt wel zouden kunnen waarderen, dus we hebben van alles…vertel…wat kunnen we voor jullie opscheppen? Kelsey?” Terwijl Kelsey moedig antwoordde dat ze van alles wel een beetje wilde proberen, was het duidelijk de bedoeling dat Lisa haar bestelling aan Martin moest doorgeven. Het was minstens net zo duidelijk dat Lisa die directe confrontatie moeilijk vond. Zó duidelijk dat het zelfs Tom opviel, terwijl hij zijn gedachten toch met hele andere dingen bezig waren. Nadat hij een goed gevuld bord voor Kelsey’s neus had gezet, ging hij met zijn eigen – minstens net zo goed gevulde – bord zitten en keek vervolgens streng van zijn zus naar zijn vriend. “Wat is er toch tussen jullie aan de hand? Is er iets gebeurd waar ik niets van weet?” Nadat Martin Lisa en zichzelf van een ontbijt had voorzien, schoof hij zijn stoel aan en keek Tom vervolgens kalm in de ogen. “Je hoeft ook niet alles te weten…” Lisa knikte even. “Dit is iets tussen Martin en mij, Tom. Daar hoef jij je niet mee te bemoeien.” “Maar dit is nou al een tijdje aan de gang tussen jullie…wordt het niet eens tijd dat jullie wát er ook gebeurd is een keer goed uitpraten?” Toen zowel Martin als Lisa niet antwoordden, zocht Tom steun bij Kelsey. “Kelsey, wat vind jij er van?” “Ik vind dat je slecht luistert,” was haar kalme antwoord en verbaasd liet Tom zijn mes en vork ergens halverwege zijn mond en bord hangen om haar strak aan te kijken. “Hoe bedoel je dat?” “Zoals ik het zeg. Ik hoorde zowel Martin als Lisa duidelijk aangeven dat ze het niet prettig vinden dat jij je er mee bemoeit en toch ga je er mee door.” Er gingen zoveel gedachten door zijn hoofd dat hij een hap van zijn ontbijt nam om rustig na te denken over een reactie. Hij kwam niet veel verder dan het gevoel van gekwetst zijn. En boos. Had hij het verdiend om zo terecht gewezen te worden? Hij was alleen maar bezorgd. Kelsey schrok toen ze zijn ogen zag flitsen. Zijn ingehouden woede was bijna tastbaar en ze zag hem veranderen in de afstandelijke, bijna arrogante, man die ze de avond ervoor in het restaurant had leren kennen. Zijn blauwe ogen, die haar nog geen kwartier geleden warm en vriendelijk hadden toegelachen, waren veranderd in lichtblauwe ijsklontjes die haar uit de hoogte aankeken. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Prima”, hij haalde zijn schouders op en na nog één lange doordringende blik richtte hij al zijn aandacht op het eten vóór hem, “ik zal er niets meer over zeggen.” Wat was dit? Moest ze zich nu schuldig gaan voelen? Ze was niet weggelopen van haar manipulerende vader om nu een schuldcomplex aangepraat te krijgen door Tom! Ook Kelsey’s ogen hadden vlam gevat en haar “Als je er niet tegen kunt om een afwijkende mening te horen, had je mij niet moeten vragen wat ik er van vind” klonk kalm, maar koud. Heel even kruisten hun blikken elkaar als degens. Tom’s blik leek zich iets te verzachten, maar Kelsey sloot zich er voor af en begon met volledige overgave haar ontbijt te nuttigen. Want eerlijk is eerlijk, hij kon wel koken. In een verzoeningspoging richtte Tom zich op zijn zus. “Heb je al plannen voor vandaag, Lisa?” Gewillig nam ze het vredesaanbod aan en haalde glimlachend haar schouders op. “Ach, je weet het…op zondag houd ik het graag lekker rustig. Ik ben gisteravond aan een nieuw boek begonnen en ik kijk er wel naar uit om daar weer in te duiken.” Lisa zag Tom’s ogen voorzichtig naar Kelsey glijden, maar het was duidelijk dat hij die toenadering niet aandurfde en dus nam Lisa het van hem over. “En jij, Kelsey? Wat wil jij gaan doen?” Kelsey schrok duidelijk op uit haar gedachten en keek Lisa even nadenkend aan. “Ik wil sowieso eerst mijn moeder even bellen…” “Als je privacy zoekt…er staat een telefoon in jouw kamer, die je…” begon Tom en Kelsey keek hem even kort aan. “Ik heb m’n mobiel…” “Nou ja, de telefoon staat in ieder geval tot je beschikking en we hebben in de studeerkamer ook een computer staan, dus als je jouw email wilt checken ofzo…Communicatiemogelijkheden genoeg in dit huis…” Lisa knipoogde even veelzeggend naar Kelsey, verzamelde haar moed en keek toen naar Martin. “Misschien moeten wij ook maar eens over een aantal dingen communiceren…” Martin beantwoordde haar voorstel met een kalme glimlach. “Graag, Lisa.” Tom beet even op zijn lip en voelde zich een beetje verloren, maar vooral erg stom. Als hij niet direct in een ijskonijn was veranderd, had hij gewoon aan Kelsey kunnen www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden vragen of ze iets samen konden gaan doen, maar nu durfde hij haar niet eens áán te kijken. “En jij, Tom?” Lisa deed in ieder geval haar best om de mogelijkheden open te gooien. Hij glimlachte dan ook dankbaar naar haar. “Ik denk dat ik ga kijken of ik één van onze paarden zover kan krijgen om met me op pad te gaan…” Hoewel Kelsey zich geïrriteerd voelde door het vage slachtoffertoontje in zijn opmerking, kon ze zich door de inhoud van zijn reactie niet langer meer afstandelijk opstellen. “Hebben jullie paarden?” De gretigheid in haar vraag raakte hem op één of andere manier heel diep. Hij voelde dat achter die ene vraag een heel verhaal schuil ging. “Jazeker. Mag ik uit je reactie opmaken dat je ook een liefhebster bent?” Kelsey glimlachte. Het ontging haar niet dat hij door het gebruik van het woordje ‘ook’ de sfeer van gebondenheid tussen hen probeerde te herstellen en ze zuchtte even. Ze wilde niet blijven vasthouden aan woede. En dus keek ze hem recht aan. Niet toeschietelijk, maar ook niet onvriendelijk. “Ik heb vroeger veel gereden,” vertelde ze zacht en haar blik maakte duidelijk dat het fijne herinneringen waren. “Maar na het ongeluk…” ze slikte even. Wat was het toch vreemd om in dit gezelschap over Dennis te praten. “…mocht het niet meer van m’n vader. Hij was bang dat ik ook een ongeluk zou krijgen…” Alsof iemand hem met een enorme hamer in zijn nek had geslagen. Zo voelde het toen Tom zich opeens realiseerde hoe Kelsey’s jeugd was veranderd door het ongeluk. Door hém. En verstandelijk wist hij ook dat hij daar niet verantwoordelijk voor was, maar gevoelsmatig was het een heel ander verhaal. Hoe kon hij het ooit goedmaken? “Mocht je vandaag zin hebben….de stallen liggen achter het huis…” Tom durfde haar niet rechtstreeks voor te stellen om samen met hem te gaan rijden. Dus nam hij een omweg. “En als je wilt gaan rijden en hulp nodig hebt…” De ijsberg was duidelijk weer gesmolten en Kelsey keek hem even aan. “Ik wil eerst even mijn moeder bellen, dus ik weet niet wanneer jij…” “Als je wilt, wacht ik op je” zei hij snel en Kelsey knikte. “Graag.” www.spiritueelenzo.nl


Ze vond het een goed moment om de tafel te verlaten en met een bedeesd “Het ontbijt was erg lekker. Dank jullie wel” liep ze snel de kamer uit. Om op de voet gevolgd te worden door Lisa. “Kelsey…heb je een geschikte broek bij je om te rijden? Ik heb anders wel een rijbroek voor je…” Dankbaar keek Kelsey de vrouw aan. Ze kenden elkaar nog geen 24 uur en Kelsey had nu al het gevoel dat ze nog nooit een betere vriendin had gehad en ook nooit meer zou krijgen. “Graag, Lisa…” Tot haar verbazing liep Lisa echter niet naar haar toe, maar draaide zich om en liep weer naar de keukendeur. Vanaf de drempel keek ze naar Martin. “Ik help Kelsey even aan een rijbroek en dan kom ik weer beneden…” Met een zachte klik sloot ze vervolgens de deur weer en kwam nu wel naar de trap. “Was dat geen bijzonder heldere communicatie van mijn kant?” Kelsey grinnikte. “Zeker. Houd vast, zou ik willen zeggen.” Met een veelzeggende grijns knikte Lisa en wenkte haar vervolgens om haar te volgen. Lisa’s kamer leek in grote lijnen op Kelsey’s kamer. Het was licht, ruim en heel sfeervol. Deze kamer bevatte echter een aantal persoonlijke details die in de logeerkamer ontbraken. Zoals een enorme verzameling foto’s op een kastje. Terwijl Lisa in een deuropening verdween, werd Kelsey als vanzelf naar de afbeeldingen getrokken en ze stond nog steeds te kijken toen Lisa weer tevoorschijn kwam met een zwarte rijbroek. “Mijn dierbaren…” Lisa keek even met Kelsey mee en glimlachte toen deze haar meest geliefde foto aanwees. “Ben jij dat?” “Nee, dat is m’n moeder. Ze zal hier een jaar of vier, vijf geweest zijn. Is het geen heerlijke foto? Zo onbezorgd, zo open, zo sprankelend…” Lisa zuchtte even. “Ik heb haar zo nooit gekend. Mijn moeder was altijd heel depressief en gesloten. Mijn vader…” ze haalde haar schouders op, “nou ja, dat weet je. Dat was geen aardige man.” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Ze pakte het lijstje op en ging op bed zitten. Kelsey volgde haar voorbeeld en keek zwijgend toe hoe Lisa liefkozend met haar vinger over de foto gleed. “Ik was erg blij dat je je niet liet afschrikken door Tom’s…uitbarsting.” Ze bleef met haar ogen op de foto gericht, toen ze vervolgde: “Mijn broer kan soms precies reageren zoals mijn vader dat deed. En dat is triest, want ik wéét hoe hij dat gedrag van mijn vader verafschuwde en hoe hij zijn best doet om het anders te doen. Maar mijn vader veranderde ook in een kille, hatelijke manipulator als je iets tegen hem zei dat hem niet beviel. Mijn moeder had echter niet jouw moed en koos er voor om de goede lieve vrede te waren. En dus won hij steeds. En werd steeds erger.” Nu keek ze Kelsey wel even aan. Glimlachend, maar verdrietig. “En ik besefte vanmorgen pas dat ik veel op mijn moeder lijk. Ik durf in principe wel tegen Tom in te gaan, maar als hij die ijskoude blik in z’n ogen krijgt, merk ik dat ik bang word dat het escaleert. Dan merk ik dat ik op dat moment niets liever wil dan alles weer in goede banen leiden. Om een confrontatie uit de weg te kunnen gaan. Dus het was een leerzaam ontbijt voor me.” Kelsey wreef even over Lisa’s arm. “Voor mij ook”, vertrouwde ze haar toe. “want ik realiseerde me opeens dat mijn vader óók een manipulator is. Als ik het ergens niet mee eens was, ging hij altijd op mijn schuldgevoel zitten werken. En omdat ik hem niet nog meer pijn wilde doen dan hij al had, gaf ik toe. Dus eigenlijk heeft hij de dood van Dennis misbruikt om zijn zin door te drijven.” “Ik weet wat je bedoelt te zeggen en ik zie waarom je een link legt tussen het gedrag van jouw vader en het gedrag van Tom van vanmorgen”, knikte Lisa, “maar in verdediging van zowel je vader als van Tom wil ik daar toch aan toevoegen dat ik het gevoel heb dat ze het niet bewust doen. Mijn vader deed het wel bewust. Die zat echt van te voren helemaal uit te vogelen wat hij moest doen om het gewenste resultaat te bereiken. Jouw vader en Tom reageren vanuit pijn. Misschien lijkt het hetzelfde, maar de intentie is anders. Ik kan me niet voorstellen dat jouw vader of Tom er op uit zijn om jou bewust te kwetsen.” Kelsey knikte even. Ze merkte dat die conclusie haar opluchtte. Ze had zich tijdens het ontbijt zitten afvragen waarom ze nu weer een man op haar pad had gekregen die haar onder controle leek te willen houden, maar door Lisa’s opmerking besefte ze opeens dat ze - dánkzij dat gedrag van haar vader en Tom – de gelegenheid kreeg om voor zichzelf op te komen. Om duidelijk een stelling in te nemen: ik accepteer het niet dat je zo met mij om gaat. Om duidelijk een grens aan te geven. En die ook te bewaken. Waardoor ze zich op één of andere manier heel krachtig voelde. Toen ze haar bevindingen met Lisa deelde, moest deze lachen. “Je bent een bijzondere inspiratiebron, lieve Kelsey, want nu ik je dit zo hoor vertellen, wil ik dat óók ervaren. Ik zal daar straks in mijn gesprek met Martin meteen mee beginnen.” “Arme Martin”, grinnikte Kelsey vrolijk en beide vrouwen stonden gelijktijdig van het bed op. www.spiritueelenzo.nl


“Hier. Volgens mij gaat deze wel passen.” Kelsey hield de aangereikte rijbroek voor haar benen en knikte. “Volgens mij ook. Bedankt.” “JIJ bedankt. Voor je luisterend oor en je goede voorbeeld.” Heel even stonden ze een beetje onwennig tegenover elkaar. Toen stapten ze allebei naar voren in een vriendschappelijke knuffel. “Succes met Martin.” Kelsey lachte veelzeggend. “Jij succes met Tom.” “Eerst mijn moeder bellen…” “Oja…daar ook succes mee. Doe haar de groeten van me.” Met een zachte klik sloot Kelsey haar kamerdeur en even bleef ze staan. Ze realiseerde zich opeens dat ze hier gisteravond pas voor de eerste keer was binnengestapt en deze ruimte voelde nu al zo vertrouwd dat ze het idee had dat ze thuis was. Apart. Ze had juist altijd moeite om van huis te zijn en nu had ze helemaal geen heimwee. Integendeel. Ze keek er tegenop om haar moeder te bellen. Maar ze wist dat ze op een telefoontje van Kelsey zat te wachten, dus stapte ze verder de kamer in en pakte haar mobiel van het nachtkastje. Het duurde even voordat ze besefte dat ze geen display had en waarom. Gefrustreerd zakte Kelsey op het bed. Ze was vergeten haar telefoon op te laden. Snel pakte ze de oplader uit haar koffer en plugde haar mobiel in, maar besloot niet te wachten op voldoende batterij om te kunnen bellen. Het was haar immers heel duidelijk gemaakt dat ze van de vaste telefoon in de kamer gebruik kon maken, dus deed ze dat. Ze koos bewust voor het mobiele nummer van haar moeder. Ze wilde haar vader nog even niet spreken. Haar moeder’s stem klonk onzeker toen ze opnam, maar toen ze Kelsey’s stem hoorde, was er alleen opluchting. “Wat fijn om je stem te horen, lieve schat.” “Dat vind ik ook” reageerde Kelsey zacht. “Je belt zeker van…het huis uit? Ik ken dit nummer niet.” “Ja, dat klopt. Ik was vergeten m’n mobiel op te laden.” “Is hij…” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Ik heb telefoon op m’n slaapkamer en ik ben alleen.” “O”, haar moeder zuchtte even. Het was duidelijk dat ze moeite had met de gedachte dat haar dochter onder één dak woonde met een – voor haar – vreemde man, maar ze zei er verder niets over. “Hoe voel je je?” “Eigenlijk best wel goed, mam.” Kelsey keek even om haar heen. “De logeerkamer is echt heel sfeervol en ik voel me hier erg prettig. Lisa is een bijzonder leerzame gesprekspartner en er is ook nog een goede vriend van Tom hier. Martin. Die ken ik nog niet zo goed, maar het lijkt me ook een hele fijne vent.” “Dus je bent niet alleen met…” “Nee.” Kelsey glimlachte even. “Nee, sinds vanmorgen ben ik nog niet alleen met hem geweest, zelfs.” Ze had haar moeder gerust willen stellen, maar haar woordkeuze had onmiddellijk voor nieuwe vragen gezorgd. “Sinds vanmorgen…” zei haar moeder zacht. “Wil je daarmee zeggen dat jullie vannacht…” “Mam!” Ze was nota bene 24! Ze hoefde toch geen verantwoording af te leggen…toen besefte ze dat het geen normale situatie was en besloot haar moeder tegemoet te komen. “Onze kamers liggen naast elkaar en we hebben allebei een balkon. Daar zit een enorme afscheiding tussen, trouwens, voor het geval je opeens beelden voor je ziet waarin Tom opeens voor m’n balkondeur opduikt…” Aan het zachte gegrinnik van haar moeder, kon Kelsey opmaken dat haar moeder die beelden inderdaad voor zich had gezien. “Vannacht bleken we allebei moeite met slapen te hebben en hebben we, allebei op ons eigen balkon met die enorme afscheiding er tussen dus, een tijdje zitten praten. Och mam…” Kelsey’s stem werd automatisch iets zachter toen ze het gesprek herinnerde, “als je hem had kunnen horen. Hij heeft nog steeds nachtmerries van het ongeluk. Hij neemt het zichzelf zó kwalijk…” Ze kon haar moeder bijna voélen worstelen. Het was immers ook voor Kelsey zelf een bekende worsteling. Aan de ene kant dat gevoel van “Hij hééft zich ook het één en ander kwalijk te nemen” en aan de andere kant dat gevoel van medeleven voor iemand die pijn heeft. “Het is moeilijk” zuchtte haar moeder. “Ook voor ons, Kelsey. Dat snap je toch wel, hé?” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Dat snap ik heel goed, mam. Maar als je hem zou leren kennen…” nou ja, niet zoals ik ‘m vanmorgen bij het ontbijt zag, dacht Kelsey er niet zonder leedvermaak zwijgend achteraan, “dan zou je begrijpen waarom ik wil uitzoeken of er nog iets te redden valt.” “Maar je hebt hem gisteren pas ontmoet, Kelsey. Ik snap niet hoe je zó snel partij kunt kiezen voor hem…” “Is dát hoe je het voelt, mam? Of hoor ik hier papa doorheen?” Kelsey klonk scherper dan ze had bedoeld en vervolgde daarom wat milder: “Want als ik al voor iemand partij kies, dan is het voor mezelf. Ik heb niet gekozen tégen jullie, maar ik zit nu al elf jaar gevangen in een web van pijn, woede, verdriet, haat en schuld. En daar wil ik uit, mam. Ik begin steeds meer te beseffen dat ik Dennis tekort schiet als ik in dat web blijf zitten. Dennis was zo levenslustig, zo bruisend van energie. Hij stond middenin het leven. En ik heb het gevoel dat ik al elf jaar aan de zijkant sta. En dat wil ik niet meer.” Toen ze haar moeder hoorde snikken, zei ze zachtjes maar vastbesloten: “Ik weet dat je het moeilijk vind om over Dennis te praten, mam. Ik heb dat altijd gerespecteerd. Maar ik ben gaan beseffen dat ik er wél behoefte aan heb om over hem te praten. En dan niet over het ongeluk, maar juist over de tien jaar dat hij bij ons was. Over wie Dennis was. Hoeveel ik van hem hield. Wat ik zo heerlijk aan hem vond. Dat zijn de dingen waarover ik hier wel kan praten en dat heb ik nodig, mam.” Het was even stil en toen antwoordde haar moeder opvallend kalm en krachtig: “Ik begrijp helemaal wat je bedoelt, lieve schat. Ik ben blij dat je de mogelijkheid krijgt om voor jezelf dingen op een rijtje te zetten. Ik…” ze slikte even. “Ik zou dat ook moeten gaan doen. Ja. Misschien moet ik dat ook maar eens gaan doen.” “Ik kan het je echt aanraden, mam. Ik ben hier nog maar net en heb nu al het gevoel dat ik heel veel over mezelf aan het begrijpen ben.” “Ik ben zó blij voor je”, Kelsey kon horen dat haar moeder ieder woord volledig meende. “Ik hoor je vader aankomen en ik wil niet…bel je snel?” Kelsey voelde tranen opwellen bij het horen van de eenzaamheid in haar moeder’s stem. “Ik bel je morgen, lieve mama.” “Dat is goed, kind. Pas goed op jezelf.” En voordat Kelsey kon reageren, was de verbinding verbroken. Een beetje beduusd zette ze de telefoon terug in de houder, pakte toen met hernieuwde energie de rijbroek van het bed en ging zich verkleden.



HOOFDSTUK 5 Duidelijkheid

Met een zware zucht trok Lisa haar kamerdeur dicht en liep de trap af. Dit was het dan. Het moment waar ze al twee jaar enerzijds naar had verlangd en anderzijds voor was gevlucht. Een gesprek met Martin. Samen. Ze schrok toen ze hem onder aan de trap zag zitten. “Was je bang dat ik er vandoor zou gaan?” Ze probeerde het zo luchtig mogelijk te laten klinken, maar de blik in z’n ogen vertelde haar dat hij haar ondertoon had opgepikt. Ze was bang. Zijn “Ik zou de behoefte om te vluchten helemaal kunnen begrijpen” maakte haar duidelijk dat ze niet alleen stond in die angst en even glimlachten ze naar elkaar. “Had je al een bepaalde plek in gedachten voor dit gesprek?” Lisa schudde haar hoofd. “Niet echt. Maar het lijkt me wel lekker om even de tuin in te gaan. Wat frisse lucht…” Martin knikte zwijgend, liep vooruit naar de garderobe, hield een jas van haar omhoog en toen ze knikte, hielp hij haar galant in de mantel. Lisa bedankte hem zachtjes en nam vervolgens de leiding over door om te draaien en naar de tuindeuren te lopen. Ze inhaleerde even diep de geur van deze aprilzondag op en leek toen pas weer oog te hebben voor de man naast haar. Ze zag dat hij glimlachend naar haar stond te kijken en hij beantwoordde haar vragende blik met een kalm: “Je had écht behoefte aan frisse lucht.” Lisa grinnikte even, haalde toen haar schouders op en zei dubbelzinnig: “Je kunt een hoop stof verzamelen in twee jaar.” “Nu maar hopen dat het om gespreksstof gaat, dan,” reageerde Martin ad rem en wees vervolgens naar de houten tuinstoelen. “Wil je liever lopen of zitten?” Ze wreef even over haar bovenbenen. “Doe maar zitten. M’n benen zijn nog moe van het zwemmen…” Zwijgend knikte Martin en nam plaats op het voorste gedeelte van de stoel. Voorover gebogen, zijn armen op zijn bovenbenen, zijn handen in elkaar gevouwen. Niet echt een ontspannen zithouding en Lisa voelde zich al iets kalmeren. Martin oogde weliswaar nonchalant, maar dit was duidelijk ook voor hem geen eenvoudig gesprek. Hij nam wel het initiatief. “Ik zou eigenlijk willen voorstellen dat we allebei vertellen hoe we die bewuste avond hebben ervaren. Zonder onderbrekingen, zonder reactie. Gewoon onze waarheid. En www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden zodra die op tafel ligt, kunnen we altijd nog kijken hoe…” hij keek haar peinzend aan, “we in één ruimte kunnen zijn en dan ook nog gewoon onszelf kunnen blijven.” Lisa knikte. “Dat klinkt als een goed plan”, zei ze naar waarheid. En ze wilde hem al zó lang vertellen hoe ze zich had gevoeld, die avond, dat ze bijna gretig vroeg: “Mag ik beginnen?” Martin knikte, schoof wat meer naar achteren in zijn stoel en keek haar zwijgend, maar niet onvriendelijk aan. Lisa sloot haar ogen en de gebeurtenissen van die nacht, nu ruim twee jaar geleden, stonden onmiddellijk weer helder in haar gedachten. Ze was die nacht ongebruikelijk laat thuisgekomen. Een vriendin had zichzelf wijsgemaakt dat het beëindigen van een relatie een volledig gegronde reden was om jezelf van het leven te beroven en het had Lisa al haar energie en geduld gekost om haar van dat plan af te brengen. Om te zeggen dat ze die nacht moe was, was dus een understatement. De buitenverlichting van het huis had gewoon gebrand, maar binnen was alles donker geweest. En meteen had Lisa gevoeld dat er iets niet klopte. Haar vader zou die avond gewoon thuis zijn en hij had de gewoonte om iedere kamer te laten baden in licht. Zodra ze het huis was binnengekomen, had ze hem gezien. Of het was meer een weten geweest dan echt visueel contact. En ze wist ook meteen dat hij niet meer leefde. Om hem niet te hoeven zien, had ze alleen in de hal een kleine schemerlamp aangedaan en vervolgens meteen naar het restaurant gebeld. Tom en Martin hadden haar niet veel later nog steeds op die plek gevonden. Bij de schemerlamp, met de telefoon in haar hand. “Ik wist écht niet meer wat ik voelde,” vertelde Lisa verder. “Zoals je weet had ik niet bepaald een warme relatie met mijn vader en aan de ene kant voelde ik me ongelooflijk bevrijd. Hij kon mij niet meer gebruiken als troef. Ik hoefde niet meer bang te zijn dat hij me zou laten verdwijnen,” ze voelde zich emotioneel worden en slikte even, “en een deel van mij was blij dat hij dood was. Maar een ander deel voelde zich weer schuldig over die blijdschap. Want het was wél mijn vader.” Martin knikte alleen even begrijpend, maar zei – zoals afgesproken – niets. “En ik was sowieso emotioneel uitgeput door mijn bezoek aan die vriendin, ik was moe…maar ik was zo goed afgericht, dat ik me verplicht voelde om gastvrouw te spelen. Mijn vader’s arts, de lijkschouwer, zijn advocaat…ik weet niet wie er allemaal die nacht opdoken, maar als de brave dochter zorgde ik voor versnaperingen. Terwijl ik dus niet meer bewust wist waar ik mee bezig was.” Ze liet even haar schouders hangen toen ze naar het volgende gedeelte van haar verhaal moest. Ze kon de vernedering nog steeds voelen en haalde even diep adem. Ze moest het zo duidelijk mogelijk uitleggen. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Ik kan me niet meer precies herinneren hoe we uiteindelijk samen in de woonkamer achterbleven. Ik weet nog wel dat Tom van alles aan het regelen was geweest en op een gegeven moment ook op instorten stond. Hij zal dus wel naar bed zijn gegaan, maar dat kan ik me niet meer voor de geest halen. Ik was me wel heel erg bewust van jou en…” ze keek hem heel even snel aan, “ik was zo dankbaar dat je er was. Op één of andere manier had ik het gevoel dat alles onder controle was, gewoon omdat jij zo rustig was. Ik voelde me verdrinken in een zee van emoties en jij was mijn reddingsboei”, Lisa grinnikte even vol zelfspot, “Ik weet dat dat vreselijk dramatisch klinkt, maar zo heb ik het wel ervaren, die nacht. Het voelde zo heerlijk om tegen je aan te kruipen, om die arm om me heen te voelen. Die steun…” Lisa stopte even om diep adem te halen. “Die zoen…ook die zoen voelde als de normaalste zaak van de wereld. Het paste op één of andere manier bij het hele proces om tot rust te kunnen komen. Om weer een beetje tot mezelf te komen. Het voelde zo vertrouwd, zo…goed” weer tijd om even adem te halen. En toen je me opeens van je afduwde…het was niet eens het wegduwen…het was de afschuw in je ogen. Ik voelde me zo vernederd. Verraden, ook” de laatste zinnen kwamen als een fluistering en als een soort zelfbescherming sloeg Lisa haar armen stijf om zich heen. Ze haalde weer diep adem, keek Martin bijna uitdagend aan en zei toen zo koel mogelijk: “En dat is dus zoals ik het heb ervaren.” Martin knikte en keek haar recht aan. Ze zag de triestheid in zijn ogen, maar had geen ruimte voor zijn pijn. Haar eigen pijn was nog te groot. Zonder enige reactie op haar verhaal, begon Martin aan het zijne. “Toen je Tom belde, stond ik naast hem,” vertelde hij kalm “en die dubbele gevoelens die jij beschreef, zag ik ook bij hem. Aan de ene kant die opluchting, aan de andere kant toch ook dat besef dat hij nu beide ouders kwijt was. Hij was van slag en wilde daarom niet zelf achter het stuur gaan zitten. Hij vroeg of ik hem thuis wilde brengen. En natuurlijk deed ik dat. Toen we eenmaal hier waren, vroeg Tom of ik mee naar binnen wilde komen. Ik vond dat moeilijk, want ik wilde me niet opdringen. Dit was jullie vader…” Martin ging weer op het puntje van de stoel zitten en wreef met zijn handen door zijn haar. Hij zuchtte diep. “Tom vertelde me toen dat hij me meer zag als een broer dan als een vriend en dat hij mij er graag bij wilde hebben. Dat hij mij nodig had om zijn hersens er bij te houden.” Hoewel Martin nog maar net was begonnen met zijn verhaal, begon Lisa nu al beter te begrijpen hoe Martin zich gevoeld moet hebben. De verantwoordelijkheid die hij gevoeld moest hebben. Toen hij verder ging, stopte ze echter haar eigen gedachten en luisterde. “Ik was daar erg door geraakt. Vooral ook omdat ik die band ook zo ervaar. Hij toonde een groot vertrouwen en ik wilde dat vertrouwen niet beschamen…” hij keek nu ronduit gepijnigd. “Ik had moeten voorkomen dat we samen op die bank achterbleven. Ik had al zó lang naar een moment als dit verlangd en had gewoon moeten wéten dat ik niet sterk genoeg was om de verleiding te weerstaan…” Martin balde zijn handen alsof hij de onmacht van die nacht weer voelde. “En als de www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden omstandigheden anders waren geweest…” Martin schudde even zijn hoofd. “…maar opeens herinnerde ik me het advies van een mentor van me. Om nooit een grote emotionele beslissing te nemen op een emotioneel moment. Daarom duwde ik je weg. Zoals je zelf al zei, wist je niet meer waar je mee bezig was. Dat merkte ik ook aan je. Dat je kapot was. Lichamelijk en emotioneel. En als ik je niét had weggeduwd, zouden we…” hij slikte even “…en ik wilde dat je zo’n beslissing zou nemen als je uitgerust was en tot jezelf was gekomen. Niet op een moment als dit. Ik wilde dat je bewust voor mij zou kiezen en niet vanuit een behoefte aan bescherming en afleiding…” hij keek haar – nog steeds gepijnigd – aan. “Ik had dus diverse redenen om afstand te nemen, maar voordat ik het kon uitleggen, was je de kamer al uitgerend en daarna…nou ja, op één of andere manier kon ik steeds wel een excuus verzinnen om het niet ter sprake te brengen. Het werd me sowieso steeds duidelijker dat mijn gevoelens niet wederzijds waren, dus ik had ook niet echt de behoefte om die confrontatie aan te gaan.” Martin was zó in gedachten na zijn eigen woorden, dat hij haar zachte en bijna snuivende “niet wederzijds…” bijna had gemist. Bijna. Onderzoekend keek hij haar aan. Ze ging hem toch niet vertellen… Nee, dat deed ze inderdaad niet. Ze zweeg, duidelijk in gedachten. Om vervolgens kalm te concluderen: “Ik ben blij dat ik nu jouw kant van het verhaal heb gehoord. Het voelt meteen heel anders. Zoals ik al eerder vertelde, voelde ik me verraden. Ik besef nu dat je me juist hebt willen beschermen.” Ze leek daarmee uitgesproken te zijn en Martin voelde een lichte paniek. Wat dit alles? Was het voor haar nu klaar? Toen ze tijdens het ontbijt had voorgesteld om het één en ander uit te praten, had hij voor het eerst sinds lange tijd weer een sprankje hoop gevoeld. Hij had zich heilig voorgenomen dat hij haar duidelijk zou maken dat hij haar destijds had weggeduwd uit liefde. En dat had hij toch duidelijk gemaakt? De conclusie die hij uit haar reactie moést trekken was nog pijnlijker dan het onder woorden brengen van zijn gevoelens van die nacht. Gevoelens die dus inderdaad niet wederzijds waren. Dat was nu wel duidelijk. Het geluid achter zijn keel verraste hem. Het had geklonken alsof iemand hem een schop in z’n maag had gegeven. Alsof hij moest overgeven van de pijn. Zo voelde het ook. Hij was misselijk. Toen hij aanstalten maakte om op te staan, voelde hij haar hand op zijn bovenbeen. “Ben jij nu degene die aan het rennen slaat voordat ik kan vertellen wat ik wil vertellen?” Zwijgend nam Martin weer plaats en keek tersluiks naar de vrouw naast hem. Wilde hij het wel aanhoren? Hij wist immers wat er zou volgen? “Ik moet even wennen aan het nieuwe beeld dat ik nu opeens van die avond begin te krijgen”, begon ze zachtjes uit te leggen. “Ik heb me twee jaar lang vernederd www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden gevoeld, dus het is nogal een overgang om nu te beseffen dat ik me juist beschermd mag voelen”, ze zuchtte even, “geliefd, zelfs.” Ze keken elkaar aan. Onderzoekend. Peilend. Vragend. “Jouw afwijzing kwam zo hard aan omdat ik al heel lang…” Lisa slikte even “diepe gevoelens voor je had. En geloof me,” ze was zelfs in staat om even te grinniken, “die waren allesbehalve zusterlijk…Maar ik had nooit enige aanwijzing gekregen dat jij ook zoiets voor mij voelde, dus liet ik niets merken. En na die nacht…nou ja, toen wist ik natuurlijk zeker dat je niets met me te maken wilde hebben.” “Dat meen je niet.” Ongelovig staarde Martin haar aan. “Ieder woord” reageerde ze kalm. “Maar zoals ik al zei, heb ik mezelf twee jaar lang van alles wijsgemaakt en dat kan ik niet zomaar van me afschudden.” Martin schoot in de lach. “Geloof me, ik weet preciés wat je bedoelt…ik krijg écht mijn hersens niet om de gedachte dat je voor mij…” hij sloeg zichzelf op z’n voorhoofd en liet zich achterover in de stoel vallen. “Waarom heb ik me toch steeds door angst laten weerhouden? Ik had gewoon moeten vertellen…” “Ik weet het”, onderbrak Lisa hem glimlachend, “maar destijds deden we allebei wat we op dat moment het beste vonden. Waar het om draait is…wat doen we nu…” “Zoenen.” Hij had het half als een grapje bedoeld, maar de serieuze helft van zijn opmerking zorgde voor een prettige tinteling in zijn lijf. Een tinteling die zich uitbreidde toen hij haar lach hoorde. Ontspannen. Vrolijk. Opgelucht. En dat in zijn bijzijn. Hij had het zo gemist. Wat? Zei ze nou echt “goed plan” ? Voordat hij van de schrik bekomen was, was ze van haar stoel gestapt en zat op zijn schoot. Met zijn rug tegen de stoelleuning en haar handen aan weerskanten van zijn hoofd, voelde hij zich op een prettige manier gevangen en toen hij zag hoe Lisa begon te twijfelen aan haar spontane actie, schoof hij zijn handen onder haar jas en begon zachtjes over haar rug te wrijven. Door de druk van zijn handen te verstevigen, maakte hij haar duidelijk waar hij haar wilde hebben en gehoorzaam boog ze naar voren. Het contact van hun lippen bezorgde haar kippenvel en als vanzelf begon de kus zich te verdiepen. Overweldigd door de emoties die ze voelde, maakte ze zich een beetje los om Martin aan te kunnen kijken. Die had duidelijk even tijd nodig om weer te kunnen focussen en toen glimlachte hij. Ze glimlachte terug. “Ik kan hier wel aan wennen, geloof ik.” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Er schemerde nog wat onzekerheid door haar woorden door en Martin haalde een hand van haar rug om haar over de wang te kunnen strelen. “Kun je ooit wennen aan een wonder? Je bent zó mooi. Ik kan niet geloven dat je…” Voordat hij de kans kreeg om rare dingen te zeggen, ontnam Lisa hem de adem met nog een zoen. Om daarna, bijna abrupt, van zijn schoot te stappen. Gealarmeerd kwam Martin overeind uit de stoel, maar werd gerustgesteld door de warme glimlach en de schittering in haar ogen. “Ik wil hier rustig van genieten”, zei ze zachtjes. “Gelukkig”, verzekerde hij haar, ging overeind staan en strekte zijn hand naar haar uit. “Hebben je benen genoeg rust gehad om een wandeling door de tuin te kunnen maken?” Met een knik nam Lisa zijn hand en aanbod aan. Nog steeds verwonderd keek ze niet veel later naar de man naast haar. Ze voelde diepe dankbaarheid. En tegelijkertijd sijpelde er ook iets anders binnen. Angst. Angst om het weer kwijt te raken. *** Tja, waar zou ze ‘m kunnen vinden? Aarzelend kwam Kelsey de trap af en keek om zich heen. Ze werd gered door de bel. De telefoon ging slechts één keer over en toen hoorde ze Tom’s lage stem zijn naam noemen. Hij was duidelijk dichtbij. Als ze zich niet vergiste, kwam zijn stemgeluid uit de studeerkamer, achter de trap. Om hem privacy te geven voor het gesprek, wilde ze weglopen, maar de naam die ze hem hoorde noemen, deed haar van looprichting veranderen. Had Tom haar vader aan de lijn? Op haar hoede keek Kelsey de kamer in – het bleek inderdaad de studeerkamer te zijn – en toen Tom haar zag, wenkte hij haar binnen. Aarzelend voldeed ze aan zijn verzoek, terwijl ze het gezicht van Tom steeds bleker zag worden. Wát haar vader ook te melden had, hij gaf Tom duidelijk geen gelegenheid om er iets tegenin te brengen. Veel verder dan een paar keer “maar…” en een bijna smekend “Meneer Quint…” kwam Tom niet en toen hij enigszins overdonderd naar de telefoon in zijn hand keek, begreep Kelsey dat haar vader de verbinding had verbroken. “Wat zei hij?” Op het moment daar haar vraag uit haar mond kwam, vroeg Kelsey zich af of ze het antwoord wel wilde horen. Aan Tom’s ogen te zien, was het behoorlijk kwetsend geweest. “Het kwam er in het kort op neer dat ik zijn gezin al had verwoest door Dennis…” hij slikte even, “…te vermoorden en dat ik zijn gezin nu de genadeslag had gegeven door mijn…connectie met jou en dat hij niet zou gaan zitten toekijken hoe hij jou ook kwijt zou raken…” www.spiritueelenzo.nl


Kelsey wist niet wat ze moest zeggen. Dus keek ze toe hoe Tom’s gezicht verkrampte. “Ik heb niet eens de kans gehad om te zeggen hoe het me spijt…” Zonder er bij na te denken, liep Kelsey naar hem toe, sloeg haar armen om zijn middel en drukte zichzelf tegen hem aan. Ze wist geen troostende woorden te vinden, dus deed ze het maar zo. Als Tom verrast was door deze actie, liet hij het niet merken. Ze voelde zijn armen onmiddellijk strak om haar heen en zijn gezicht leunde op haar schouder. Steun zoekend. Steun vindend. Aan het lichte schokken van zijn bovenlichaam, besefte Kelsey dat hij huilde. Geluidloos. “Hij zou het toch niet kunnen horen, Tom.” Kelsey kroop nog iets dichter tegen hem aan. “Lisa heeft het gisteravond méér dan één keer verteld. Hij wil het gewoon niet horen.” “Dat neemt niet weg dat ik het hem wel wilde zeggen”, fluisterde Tom en ze kon voelen dat hij weer iets rustiger werd. “Dat begrijp ik. En wellicht gebeurt dat ook nog wel. Maar besef daarbij dan wél dat JIJ ons gezin niet verwoest hebt. Wij hebben onszelf verwoest door onze weigering om verder te gaan met léven.” De armen om haar heen verstevigden hun grip. “Dank je wel”. Ze genoot even zwijgend van dit contact. Wat als troost was begonnen, groeide echter langzaam uit tot iets anders en op hetzelfde moment lieten ze elkaar los. Zwaar ademend. Vechtend tegen die kracht die hen juist naar elkaar trok. Tom vergrootte de afstand door resoluut een paar stappen naar de deur te nemen. Hij schudde even zijn hoofd, alsof hij bepaalde gedachten van zich af wilde gooien en grijnsde toen. “Kom, lieve schat…laat we ons gaan afleiden, voordat we elkaar gaan verleiden…” Met een beverig lachje knikte Kelsey. Ze wist niet goed of ze zich nou teleurgesteld of opgelucht voelde. Bij het zien en ruiken van de paarden stond Kelsey weer volledig achter de keuze om op deze manier afleiding te zoeken. Met een zachte kreet van blijdschap liep ze naar het hek en keek bijna hunkerend naar de prachtige dieren die haar van een afstandje stonden op te nemen. Het waren er vier en haar oog viel onmiddellijk op een wat kleiner paard met grote bruine vlekken in diverse tinten. De connectie leek wederzijds, want het betreffende paard maakte zich los van de groep en kwam nieuwsgierig naar haar toe. “Dit is Spotless”, stelde Tom haar aan het paard voor en legde grinnikend uit: “En die naam slaat duidelijk meer op haar karakter dan op haar uiterlijk.” www.spiritueelenzo.nl


Kelsey glimlachte, maar luisterde maar half. De grote ogen van het paard stonden haar rustig op te nemen en toen ze het dier over de neus wilde aaien, leek ze het grote hoofd wat te buigen, zodat Kelsey er beter bij kon. “Nou, dat lijkt me liefde op het eerste gezicht” stelde Tom rustig vast en het paard bracht haar hoofd nu naar het gezicht van de man, die een zachte zoen tussen haar neusgaten gaf. Het was duidelijk dat het paard gewend was om zo geliefkoosd te worden en ontroerd keek Kelsey toe. Ontroering die overging naar puur plezier toen de andere drie paarden zich nu ook voor het hek begonnen te verdringen. Allemaal hunkerend naar een zoen van deze man. Ze begreep die hunkering volledig. De bijna goudkleurige ruin bleek Tom’s paard en het duurde niet lang voordat Kelsey enig overeenkomst zag. Uit de hoogte stapte het dier tussen de groep paarden door om de aandacht van zijn baas op te eisen. Waarom was Kelsey nou niet verbaasd dat de andere paarden gehoorzaam een stapje opzij deden? “Dit is Flaming Star,” introduceerde Tom het dier niet zonder trots. “Hij was bedoeld als renpaard, maar hij bleek er weliswaar de snelheid, maar niet het karakter voor te hebben. Dus toen heb ik hem gekocht. Na zijn castratie is hij iets rustiger geworden, maar het is nog steeds een portret en zeker geen paard om even een ritje mee te maken. Je hebt je handen er behoorlijk aan vol.” Kelsey glimlachte toen haar eerder ontdekte vergelijking tussen man en paard door dit verhaal werd onderstreept en wees toen naar Spotless. “Ik heb een tijd niet gereden…is Spotless…” “Geen lammetje, maar heel stabiel en betrouwbaar” knikte Tom. “Lijkt me een uitstekende keuze voor je.” Ze liepen langs het hek naar de stallen, die links van de paddock lagen. Aan de andere kant van het hek liepen de paarden rustig met hen mee en Kelsey genoot. En Tom dus ook. Hij voelde een diepe liefde voor zijn paarden en het was een bijzondere ervaring om die liefde nu weerspiegeld te zien in de vrouw naast hem. Het was een bijna spirituele ervaring om weer naast een paardenlijf te staan en enkele minuten deed Kelsey niets anders dan het dier aaien. En zo vond Tom haar, nadat hij zijn paard had opgezadeld. Met haar gezicht tegen de hals van Spotless. Zwijgend. Zichtbaar genietend. Hij lachte zacht. “Zullen we nog gaan rijden, of blijf je liever nog even zo staan?” Het was duidelijk dat Kelsey uit een soort roes moest komen, want even keek ze hem niet begrijpend aan. Toen drongen zijn woorden tot haar door en knikte ze. “Laten we gaan rijden.” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Behendig en snel zadelde Tom ook haar paard op en hoewel het opstijgen een beetje onwennig voelde, was het contact met het zadel de grootste verrassing. Ze had nog nooit op een westernzadel gezeten en besefte dat er ook eigenlijk geen sprake was van óp een zadel zitten. Ze zit meer ín het zadel. Het voelde prettig. Een iets hogere rugleuning en een grote knop voor haar. Vanuit haar ooghoek keek ze hoe Tom de teugels in één hand nam en met één beweging zijn paard stuurde en dus kopieerde ze dat gehoorzaam. Met het gewenste effect. Spotless volgde haar beweging feilloos. “Lekker?” Kelsey knikte met glinsterende ogen. “Geweldig! Dit is echt een heel ander gevoel!” Tom glimlachte tevreden. “Nou hè? Ik wist ook niet wat me gebeurde toen ik voor het eerst in een westernzadel terecht kwam. Ik wilde meteen niet meer anders.” “Kan ik me voorstellen” Kelsey voelde zich ontspannen. “Het zit echt heel relaxed.” “Maar als je lang niet hebt gereden, krijg je ook in dit zadel op een gegeven moment spierpijn, hoor. Ik stel voor om het vandaag daarom rustig aan te doen, zodat je het een beetje kunt opbouwen…” De dubbele boodschap was duidelijk. Als het aan Tom lag, ging ze voorlopig nog niet weg. Zijn volgende opmerking sloot daar naadloos op aan: “Moet je morgen eigenlijk gaan werken?” Kelsey had Spotless naast Flaming Star gestuurd en was nu in staat om Tom even aan te kijken, terwijl ze knikte. “Eigenlijk wel. Maar ik heb nog stapels vakantiedagen staan en ik denk er eigenlijk over om die met ingang van morgen op te nemen…” Haar aarzeling werd opgepikt en meteen zo goed mogelijk weggenomen: “Dat klinkt als een uitstekend idee. En laat ik er ten overvloede aan toevoegen dat je zéér welkom bent om hier te blijven zolang je dat wilt…” Ze glimlachte opgelucht. Het was fijn om het zo duidelijk uitgesproken te horen. En over uitgesproken gesproken…ze wees Tom op de twee mensen die in een kalm tempo – maar overduidelijk hand in hand – in de tuin liepen. En alsof ze het hadden afgesproken werden zij op dat moment ook gezien en staken ze alle vier groetend een hand omhoog. “Het ziet er naar uit dat die twee hun misverstand uit de weg hebben geruimd” zei Kelsey tevreden en dit leverde haar een peilende blik van Tom op. “Jij wéét wat er tussen die twee speelde?”


Ingehaald door het verleden “Niet tot in de details”, Kelsey haalde haar schouders op, “maar Lisa heeft wel iets laten vallen. In vertrouwen…” Na haar laatste toevoeging schoot Tom in de lach. “Ja ja, ik begrijp de hint. Ik vraag niet meer verder…” zijn blik werd nu ronduit plagend. “Zie je wel dat ik leer van mijn fouten?” “Je hebt mij nooit horen zeggen dat ik daar twijfels over had”, reageerde Kelsey kalm en klopte haar paard even op de hals. Tom voelde het als een schouderklopje voor hem en boog even zijn hoofd. “Dat is fijn.” Het pad langs de tuin was al prachtig, maar tot haar verbazing liep het over in een uitgestrekt bosgebied. Afgezien van verschillende zangpartijen van vogels, het zoemen van een paar vroege muggen en het gedempte geklik van de hoefijzers op het zand, was het volledig stil. Terwijl ze toch niet zo gek ver van de openbare weg moesten zitten, rekende Kelsey zwijgend uit. Alsof hij haar gedachten had gelezen, leunde Tom in zijn zadel achterover en snoof de frisse lucht op. “Wat een rust hier, hè?” “Ja, dat zat ik me net te bedenken. Er ligt hier toch een weg vlakbij? Ik hoor helemaal geen auto’s…” “Op zondag is het hier sowieso vrij rustig” legde Tom uit “maar het bos is omzoomd met een vrij dikke haag van dennenbomen. Die fungeren als een soort natuurlijke geluidswal. Eerlijk is eerlijk, in dát soort dingen was mijn vader dan wel weer een slimme man.” Haar vraag lag voor de hand. “In welke soort dingen dan niet?” Tom grijnsde. “Alles wat met mensen en menselijke emoties te maken had” zei hij cynisch. “En als je met zo’n man moet samenleven, heb je op z’n zachtst gezegd toch wel een probleem.” Kelsey knikte even. Zou ze Lisa’s vertrouwen beschamen als ze zou aangeven dat ze die indruk van zijn zus ook al had gekregen? Tom bracht zelf de oplossing aan door te vervolgen met: “Voor Lisa was het zo mogelijk nog zwaarder. Want van vroúwen begreep mijn vader al helemaal niets en na de dood van mijn moeder heeft Lisa het heel moeilijk gehad.” “Moet je jouw moeder al lang missen?” “Dit jaar is het 15 jaar geleden. Lisa was 12.” www.spiritueelenzo.nl


Vijftien jaar. “Ze heeft dus niet…” Kelsey beet op haar lip. “Nee, ze heeft gelukkig niet hoeven leven met het besef dat haar zoon iemand van het leven heeft beroofd.” Het was even stil. Kelsey kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. “Tom, het spijt me. Ik…” Geruststellend glimlachte hij haar toe. “Nee, ga je niet verontschuldigen…Is dat niet waarom we samen zijn? Om het een plaats te geven?” Hij grinnikte even. “En omdat ik gewoon graag samen met je ben, natuurlijk.” Zijn veelzeggende blik deed haar blozen, waardoor hij harder grinnikte. “Het is goed om te zien dat ik jou ook niet onverschillig laat…” Dit keer lachte Kelsey ontspannen met hem mee. “Die opmerking mag wat mij betreft genomineerd worden als understatement van het jaar” ze knipoogde even naar hem en zag dat het dit keer zijn beurt was om licht van kleur te verschieten. Bewust van waar de ander met z’n gedachten was, reden ze zwijgend verder. Ze hadden geen eenvoudig pad gekozen, maar boeiend was het wel.



HOOFDSTUK 6 Van de zijlijn

Op zijn plekje tussen de bomen had hij een goed zicht op de twee ruiters. Hij glimlachte. Hij had Kelsey nog nooit op een paard zien zitten, maar het leek alsof ze een natuurlijk onderdeel van het dier was. Haar lichaam bewoog ritmisch mee met de stappen van haar drager en hoewel ze zichtbaar in de ban was van de man naast haar, streek haar hand regelmatig over de gevlekte hals van het paard. Zijn glimlach werd groter toen het betreffende paard op dat moment een stoot lucht door z’n neusgaten blies en een beetje toeterend geluid maakte. Hij knikte even toen het dier oogcontact met hem maakte. Inmiddels was hij deze wisselwerking, deze verbondenheid, gewend, maar het was zeker niet vanzelfsprekend. Hij genoot er intens van. Zijn aandacht ging naar het andere paard en zijn ruiter. Het gezicht van Tom was meer ontspannen dan hij het ooit had gezien. Okay, hij had hem de afgelopen jaren niet vaak bezocht, maar hij was toch met een zekere regelmaat een kijkje gaan nemen. Gewoon om te zien hoe het met hem was. En hij voelde een diepe blijdschap. Deze ontmoeting tussen Kelsey en Tom speelde een grote rol in het proces en zou een hoop in beweging zetten. Hij keek er naar uit. Zijn rol aan de zijlijn was niet gemakkelijk geweest, maar dit stuk was in ieder geval erg leuk. En hij volgde het op de voet. *** Niet bewust van de aanwezigheid tussen de bomen, vertelde Tom over zijn leven vóór het ongeluk. En Kelsey moest toegeven dat het vooroordeel van haar vader niet helemaal uit het niets was gekomen, want Tom bleek vroeger weldegelijk het ‘rijkeluisjongetje’ die ze afgeschilderd had gekregen. En Tom wist dat zelf ook. “In dat opzicht is het ongeluk zelfs een zegen te noemen, want het zette me op een hele directe manier met m’n voeten op de grond,” knikte hij. “Tot die tijd had ik alles, inclusief mijn eigen leven, als vanzelfsprekend genomen en het ongeluk maakte daar in één klap een eind aan.” ‘Het is alleen triest dat daar een ander voor moest sterven’, dacht Kelsey bitter en Tom knikte, alsof hij haar gedachte had gehoord. “Maar dat maakt het overlijden van Dennis natuurlijk niet goed.” Kelsey zweeg even en zei toen kalm: “Ik kan me niet voorstellen dat er iets te vinden is wat het overlijden van Dennis goed maakt. Tenzij je in staat bent om er naar te kijken zoals Lisa en gelooft dat alles een goede reden heeft. Maar op dat punt ben ik nog niet.”


Ingehaald door het verleden “Soms kan ik dat voelen,” vertelde Tom, “maar niet als het om dit ongeluk gaat. Op één of andere manier weet ik dat ze gelijk heeft, maar ik voel het niet zo.” Kelsey knikte. Die ervaring had ze ook toen Lisa haar visie had gedeeld. “Misschien staan we er te dichtbij, waardoor we het grotere beeld niet kunnen zien.” “Of misschien wil ik het niet zien, omdat ik me dan niet meer schuldig zou voelen.” Tom beet op z’n lip. “En als ik me niet vasthoud aan die schuld…misschien glijd ik dan wel weer terug in die wereld waar ik alles vanzelfsprekend vind.” Kelsey kon zich dat niet voorstellen en vertelde hem dat ook. “Ik denk niet dat je ooit nog naar dat punt kunt terugkeren, Tom. Dat was een andere wereld.” “Dat is waar. De wereld vóór het ongeluk en de wereld ná het ongeluk.” Kelsey keek even opzij. Ze had zich nooit gerealiseerd dat hij ook op die manier naar zijn leven zou kijken. Want ook haar leven, het leven van haar gezin, was in tweeën gehakt. Het gelukkige gezin vóór het ongeluk en het gebroken gezin na het ongeluk. En deze man, die diep in gedachten en duidelijk nog steeds in een worsteling met zijn verleden binnen handbereik was, had die tweedeling veroorzaakt. Natuurlijk was het nooit zijn bewuste intentie geweest, dus ze sprak niet over schuld, maar er was wel een verantwoordelijkheid. En ze vond het lastig om die rol een plek te geven in haar verwerkingsproces. Ze begreep nu ook heel goed wat Lisa had bedoeld met ‘afstand houden’, want opeens werd zijn aanwezigheid teveel. “Kunnen we terug naar het huis gaan?” vroeg ze dan ook, vrij abrupt. Maar Tom leek het te begrijpen. Er schoof een trieste schaduw over zijn ogen toen hij knikte. “Ja, dat is een goed idee.” *** Hmmm, zijn plekje aan de zijlijn begon weer een beetje te jeuken. Wat zou hij graag zijn eigen ervaringen willen toevoegen aan het gesprek. Zou dat iets oplossen? Zou het deze twee mensen samen brengen? Of zou de kloof alleen maar groter worden? Hij zag hoe de paarden gekeerd werden en niet veel later stond hij dichter bij het gevlekte paard dan zijn bedoeling was geweest. Hij voelde hoe het dier meteen op hem reageerde en hij lachte zacht. Wat was dit toch een prachtige uitwisseling van energie. Het paard begon er zelfs een beetje van te huppelen en wist de aandacht van Kelsey te trekken. “Hee Spotless, ruik je de stal?” Ze hing liefkozend over de nek van het dier en wreef over de hals.


Ingehaald door het verleden “Kelsey…” hij had haar naam onbewust uitgesproken en schrok er zelf van. Vooral toen ze meteen rechtop ging zitten en voorzichtig om zich heen keek. Het zou wat zijn als ze hem had kunnen horen! “Is er wat?” Tom keek bezorgd en Kelsey haalde haar schouders op, nog steeds rondkijkend. “Ik dacht dat ik mijn naam hoorde…” Tussen de bomen deed hij een klein dansje. Ze had hem gehoord! Ze had hem gehoord! Hij had haar de afgelopen jaren al zo vaak geroepen en soms leek ze zijn aanwezigheid te voelen, maar ze had nog nooit zo duidelijk gereageerd als nu. Was het te vroeg om nog een poging te doen? Voordat hij er echt over na had gedacht, was de poging er al. “Kelsey, ik ben bij je.” Hij zag hoe ze rilde. “Heb je het koud?” Tom begon steeds bezorgder te kijken. “Ik heb kippenvel, maar volgens mij niet van de kou…” Kelsey wreef over de hals van het paard en de warmte van het dier gaf haar troost. “En het klinkt waarschijnlijk heel stom, maar volgens mij is Dennis in de buurt. Ik dacht zijn stem te horen.” Reden voor weer een vreugdedans! Ze had hem niet alleen gehoord, maar ook herkend! Wat een bijzondere dag was dit! “Dat klinkt zeker niet stom,” reageerde Tom kalm en glimlachte naar haar. “Martin heeft wel eens aangegeven dat hij de energie van Dennis in ons huis voelde.” “Martin?” Kelsey keek verbouwereerd naar de man naast haar. Die evenwichtige, rustige Martin? Die voelde de aanwezigheid van geesten? Tom schoot in de lach bij het zien van haar gezicht. “Ik weet het, je zou het niet zeggen als je ‘m zo meemaakt. Maar Martin is buitengewoon gevoelig. Zijn levensverhaal mag hij zelf vertellen, maar soms voelt hij dus dingen die wij niet voelen of zien. En ik weet via hem dus dat Dennis wel eens langskomt. Dus het zal me niet verbazen als hij nu zijn zus goed in de gaten houdt.” Zwijgend reden ze het pad af naar de stal. Kelsey wist niet goed hoe ze deze informatie precies moest verwerken. Aan de ene kant wilde ze niets liever dan aan Martin vragen of hij contact met Dennis kon leggen, maar aan de andere kant had ze altijd geleerd dat je de doden met rust moest laten. Maar wat moest je doen als de doden contact met jou gingen opzoeken? Want ze had Dennis gehoord. Ze wilde het eigenlijk niet geloven, maar ze wist dat het zo was. Ze had Dennis gehoord. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Nog steeds in gedachten gleed ze uit het zadel en schrok van de warme stem vlakbij. “Gaat het?” Tom moest een enorm beroep op zijn zelfbeheersing doen om haar niet in zijn armen te trekken, maar hij voelde duidelijk dat ze afstand wilde en hij respecteerde dat. Dus keek hij haar alleen maar bezorgd aan. Zijn blik werd niet beantwoord. Met gebogen hoofd stapte Kelsey van hem weg. “Laat ik zeggen dat ik blij ben dat ik momenteel mijn ouders niet onder ogen hoef te komen, want ik zou écht niet weten hoe ik me zou moeten gedragen. Als ik hen zou vertellen dat ik Dennis heb gehoord, gaan ze meteen op zoek naar een dwangbuis.” “Nou, je treft het. In dit huis hebben we geen dwangbuis beschikbaar. Dus ga in alle vrijheid maar bijkomen van deze ervaring.” Kelsey knikte na zijn woorden en liep zonder hem aan te kijken naar het huis. In een flits had ze Lisa en Martin in de tuin gezien, maar ze wilde nu echt even alleen zijn. Met grote stappen nam ze de trap en liet zich even later op haar buik op het grote bed vallen. Met haar gezicht in het kussen liet ze de tranen komen. Zou het echt mogelijk zijn om contact te hebben met Dennis? Of zat ze zichzelf in de maling te nemen, omdat ze gewoon niet wilde accepteren dat ze haar broertje nooit meer zou spreken? Was het suggestie dat ze nu een arm om haar schouders voelde? Ze bleef stil liggen, uit angst om de betovering te verbreken. Ze voelde het echt. Een druk op haar rug, alsof iemand een arm over haar heen had gelegd. En daar was ook weer die kippenvel en die stem. “Kelsey, ik ben bij je. Altijd.” De druk werd minder en het was akelig stil. Kelsey huilde. Opeens voelde ze zich vreselijk eenzaam. Het duurde even voordat ze het muziekje kon thuisbrengen, maar toen greep ze snel naar haar mobiel in haar zak en bekeek het display. Ze haalde diep adem en maakte de connectie. “Hallo mam.” “Dag schat.” Het was even stil. Kelsey was geschrokken van de doffe toon van haar moeders stem en zocht – net wakker – naar de juiste woorden. Ze besloot voor eerlijkheid te gaan. “Je klinkt heel down.” “Dat klopt, dat ben ik ook,” haar moeder zuchtte even diep. “Ik heb vanmorgen een afspraak gemaakt met een psycholoog en daar is jouw vader niet erg blij mee.” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Kelsey voelde zich boos worden. “Waarom niet? Hij hoeft toch niet mee? Wat kan hij er op tegen hebben dat je hulp voor jezelf zoekt?” Weer een diepe zucht. “Hij ziet het als verraad.” “Goh, waar heb ik dat meer gehoord,” reageerde Kelsey bitter en draaide op haar rug. De zon speelde met de boom voor het raam en tekende bijzondere schaduwen op het plafond. Wat een contrast. Dit rustige schouwspel en de emotionele strijd die zij als gezin aan het voeren waren. “Meisje,” de sussende reactie van haar moeder schoot in haar verkeerde keelgat. “Nee mam, dit keer niets afzwakken. Pa zit vast in zijn verdriet en geloof me, mijn hart breekt voor hem. Maar ik vind het onvergeeflijk dat hij ons in zijn gevangenis probeert te dwingen. En we hebben ons heel lang laten dwingen, mam. Dat is onze verantwoordelijkheid. Maar ik ben er nu uit en ik laat me niet meer terugstoppen en ik kan alleen maar hopen dat jij die gevangenis achter je kunt laten.” Het was even stil en toen hoorde Kelsey iets dat op een snik leek. “Weet je, lieve mam,” ging ze op zachtere toon verder, “net als jij begrijp ik heel goed waarom pa reageert zoals hij reageert. Echt waar, ik snap het helemaal. Maar dat begrip betekent niet dat ik niet meer mag voelen wat ik voel en ik ben er klaar mee, mam. Niet met papa, maar wel met zijn gevangenis en zijn gemanipuleer.” Na het uitspreken van die woorden, voelde ze opeens een hele krachtige golf door haar lichaam gaan. Jee, wat was dát? Ze haalde even haar schouders op en luisterde toen naar de reactie van haar moeder. “Zou jij met hem willen praten, Kel? Hij is zo verdrietig dat je weg bent.” “Is hij dan echt aanspreekbaar, mam? Of wil hij me alleen maar overtuigen van zijn gelijk? Want dat noem ik geen praten. Dat noem ik preken.” Tot haar grote verrassing hoorde Kelsey haar moeder grinniken. “Ik moet zeggen, lieve dochter…je weet het goed te vertellen. Als je dat nou eens tegen je vader deed? Ik heb echt geen idee of je hem kunt bereiken, maar is hij niet de moeite waard om het eens te proberen?” Kelsey zuchtte even. “Natuurlijk is hij die moeite waard,” gaf ze toe. Haar vader had niet gehandeld uit wreedheid, maar uit pijn. En het effect was misschien net zo wreed, maar uiteindelijk ging het toch om de intentie. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Okay. Zal ik vanavond even langs komen?” Haar moeder haalde hoorbaar opgelucht adem. “Dat zou heerlijk zijn! Eh…kom je dan alleen?” Kelsey lachte even. “Ik denk dat een gesprek sowieso is uitgesloten als ik Tom zou meenemen, hè?” Audrea Quint grinnikte weer even. “Ja, dat denk ik ook. Ik kijk er naar uit om je vanavond te zien, lieverd.” Na het verbreken van de verbinding met haar moeder, was Kelsey al niet meer zo zeker van de haalbaarheid van deze actie, maar nu ze voor de deur van haar ouderlijk huis stond, zonk de moed haar letterlijk in haar schoenen. Haar benen voelden loodzwaar en ze had het gevoel dat ze zichzelf naar de deurbel moest slepen. “Kelsey, ik ben bij je. Altijd.” Was het een stem in haar herinnering, of had ze de stem van haar broertje werkelijk weer gehoord? Ze besloot het verder niet te analyseren. Het gaf haar troost en ze vond het fijn om te denken dat hij er vanavond bij zou zijn. Dennis. Hoe zou hij zo’n gesprek aangepakt hebben? Ze drukte glimlachend op de bel. Dennis zou zijn vader de waarheid verteld hebben en dat was ze ook van plan. Was het suggestie of kreeg ze werkelijk een klopje op haar schouder? “Kel…”, de blik in haar moeders ogen was veelzeggend. Paniek. “Wat heerlijk om je te zien.” “Ha mam,” ze kuste de warme wang en stapte – opeens onbevreesd – de hal in. “Is papa ook thuis?” Op hetzelfde moment zag ze ‘m staan. En schrok. De bloeddoorlopen ogen, een donkere schaduw op zijn kaken en een kapsel waar geen model in te ontdekken was. Haar vader was de weg kwijt. Ze zag en voelde het in één oogopslag. Heel even wist ze niet wat ze moest doen. In gedachten riep ze de hulp van haar broer in en vervolgens leek het alsof ze naar voren werd geduwd. “Dag pap,” ze stapte naar voren en drukte een kus op de prikkelende wang. “Ik wil graag met je praten.” Deze directe benadering had Jeff duidelijk niet zien aankomen en hij keek haar met verbijstering aan. “Valt er nog iets te bespreken, dan? Ik dacht dat het allemaal wel duidelijk was.” Zijn stem klonk moe, hees en stug. www.spiritueelenzo.nl


“Nou, het is jou volgens mij sowieso niet duidelijk dat ik heel veel van je houd, dus daar ligt misschien nog wel een gespreksonderwerp.” Tot haar eigen verbazing klonk haar stem licht en kalm. “Als je echt van me zou houden zou je…” “Ho ho, pap. Ik ben nog geen 5 minuten binnen en je vertelt me nu al wat ik volgens jou zou moeten doen. Laten we die route dit keer eens NIET nemen.” Weer verbijstering. Maar voordat hij iets kon zeggen, ging Kelsey kalm verder: “Laten we nou eens gaan kijken of we een manier kunnen vinden waarbij we elkaar de ruimte geven om ons leven in te delen zoals we dat willen, zonder elkaars vijanden te worden.” Kelsey kon de snijdende reactie van haar vader al bijna horen, maar tot haar verbazing hief haar moeder een hand op en keek waarschuwend naar haar man. “Jeff, je weet wat ik heb gezegd. Er gaat hier in huis iets veranderen en jouw houding zal een belangrijke rol spelen in de vraag HOE het gaat veranderen…” Even leek haar vader te willen uitbarsten, maar hij deed het niet. Kelsey kon aan zijn lichaamstaal zien dat het hem moeite koste, maar ze bewonderde zijn zelfbeheersing. Dus glimlachte ze naar hem. Een glimlach die niet werd beantwoord. De koffie was lekker warm en rustgevend en haar moeder had zelfs speciale koekjes in huis gehaald. Voor het eerst van haar leven was Kelsey te gast bij haar eigen ouders. Het voelde vreemd, maar ook bevrijdend. Op eigen benen. “Woon je nog steeds bij…hem?” Over de koppen koffie keek haar vader haar met zijn gebruikelijke scherpte aan. Ze zuchtte even en zei toen kalm: “Ik ben hier niet gekomen om over…hem…te praten,” ze nam een slok koffie en vervolgde: “maar over ons.” “Maar onze situatie heeft alles te maken met…” “Dat zie ik dus anders,” onderbrak ze haar vader en realiseerde zich dat dit een primeur was. Hij had het ook duidelijk niet verwacht en snel ging ze verder: “Hij is het lijdend voorwerp, maar jij en ik zijn het onderwerp, pap. Het feit dat jij probeert af te dwingen dat ik doe wat jij vindt dat ik zou moeten doen. Het feit dat jij probeert af te dwingen dat ik voel wat jij voelt. Dáár is het fout gelopen. Mijn kennismaking met Tom is slechts de trigger. Tussen ons zat het al heel lang mis. Dit was de gebeurtenis die dat heel helder heeft gemaakt.” ***


Ingehaald door het verleden Hij stond op een afstandje mee te kijken en wenste dat zijn zus zijn opgestoken duim kon zien. Ze deed het goed. Eindelijk ging ze in haar eigen kracht staan. Ze begon nu weer te lijken op de Kelsey die hij tijdens zijn tijd op aarde had leren kennen. Een pittige meid die haar mening niet onder stoelen of banken had gestoken. Maar door zijn ongeluk had die Kelsey plaatsgemaakt voor een schim van haar echte karakter. Alles om het verlies zoveel mogelijk te verzachten. En helaas voor Kelsey was zijn vader niet in staat gebleken om dat verlies een plek te geven. Hij ging even achter hem staan en legde zijn hand op het kalende hoofd van de man die eens zijn vader was. Hij wist dat de man zijn aanraking niet kon voelen. Daar was hij veel te afgesloten voor. Maar het gaf hem zelf troost om toch die connectie te maken. Vervolgens bewoog hij naar de zitplaats van zijn moeder. Daar was hij graag. Ze liet het nooit echt merken, maar hij had het gevoel dat ze zijn aanwezigheid wel bemerkte. Nu ook. Hij ging bij haar staan en ze glimlachte even. *** “Hoe kun je nou zeggen dat het al heel lang mis tussen ons was? Heeft hij…” Wederom onderbrak Kelsey haar vader, dit keer door op te springen. “STOP nou eens met hem overal de schuld van te geven! Neem nou eens verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes! Je kunt je vinger wel blijven wijzen naar andere mensen, maar kijk dan maar eens goed naar die hand…” Automatisch stak haar vader zijn vinger uit en Kelsey wees naar zijn hand: “Zie je hoe er drie vingers nu weer naar jou wijzen? We hebben allemaal ons aandeel, pap. Jij, ik en ja, ook Tom. Maar ook ma en ook Dennis.” Ze slikte even. Ze vond het moeilijk om haar overleden broer op zijn verantwoordelijkheid te wijzen, maar het was gewoon een feit. Iedereen had een deel van de verantwoordelijkheid. “Oh, dus dát is het verhaal…nu is het opeens allemaal de schuld van Dennis zelf!” Ook haar vader was nu opgestaan en ze stonden dicht tegenover elkaar. Maar dit keer schoof Kelsey niet naar achteren. Ze bleef met opgeheven hoofd haar vader aankijken. “Nee, ik heb het niet over schuld. Er is alleen sprake van schuld als er een bewuste intentie is om een ander kwaad te doen. En dat was hier niet. Niet bij jou, niet bij mij, niet bij ma, maar ook niet bij Dennis en Tom. Het was een ongeluk, pa. Een onge-luk.” Het nadrukkelijk uitspreken van het woord, had een onverwachte uitwerking op haar vader. Hij zakte in zijn stoel en barstte in snikken uit.


Ingehaald door het verleden Verbouwereerd ging Kelsey weer zitten, vouwde haar handen in haar schoot en wachtte op wat komen ging. Ook haar moeder bleef roerloos zitten en bekeek haar man alsof ze hem voor het eerst zag. Kelsey zag haar blik en vroeg zich hardop af: “Is dit de eerste keer dat je huilt, papa?” Aangezien haar vader niet reageerde, keek ze naar haar moeder en deze knikte bijna onzichtbaar. Ze aarzelde. Eigenlijk wilde ze niets liever dan haar vader een knuffel geven, maar zou hij haar afwijzen? Ja, dat zou haar kwetsen. Maar haar vader zo te zien huilen zonder hem troost te geven, deed haar óók pijn. Dus ze besloot het risico te nemen, stond op, liep achter zijn stoel en sloeg haar armen om zijn nek. Tot haar opluchting schudde hij haar niet van zich af, maar hij deed ook verder geen toenadering. En toen hij weer iets kalmeerde, besloot Kelsey weer te gaan zitten. “Het is mijn schuld,” haar vader had zijn hoofd gebogen en sprak zo zacht dat Kelsey automatisch iets naar voren leunde. Ze deinsde dan ook naar achteren toen haar vader opeens weer rechtop ging zitten en haar bijna strijdlustig aankeek. “Je kunt wel roepen dat het niemands schuld is, maar het is MIJN schuld! Ik zou Dennis wegbrengen en ophalen, maar ik had het te druk met iets onbenulligs. Ik weet niet eens meer met wat. Maar ik zei dat hij maar op de fiets moest gaan. Dennis was boos op me, want er was die avond regen voorspeld…maar ik hield voet bij stuk.” Jeff kneep zijn ogen dicht en zag zijn zoon weer voor hem staan. “Pa, dit is echt niet eerlijk. Je had het belóófd. Deze afspraak staat al heel lang en dan opeens gooi je de boel om.” “Jongen, het hele leven is niet eerlijk,” had hij bars geantwoord. “Je krijgt het nou eenmaal niet allemaal zoals je graag zou willen.” “Dat blijkt,” had Dennis gemopperd. “Ik had graag een vader gewild die zich aan afspraken hield.” En na die woorden stapte hij op de fiets en was hij het pad afgereden. Zijn leven uit. Met lege ogen keek Jeff naar zijn dochter die hem zwijgend zat aan te staren. Dit verhaal kende ze niet, maar het maakte voor haar wel heel veel duidelijk. En dat vertelde ze hem ook. “Ik begrijp nu voor het eerst van mijn leven waarom je de dood van Dennis nooit hebt los kunnen laten,” Kelsey slikte even. “Je geeft jezelf de schuld.” “Het IS mijn schuld.” “Nee Jeff, dat is het niet”, Audrea was uit haar stoel gekomen en pakte zijn hand. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “We zijn allemaal hooguit een radertje in het geheel geweest, maar precies wat Kelsey ook al zei: het was een ongeluk. Dit had niemand kunnen voorspellen, dit had niemand kunnen voorkomen. En ja, het is verschrikkelijk en ja, ik mis mijn zoon iedere dag…maar ben je vergeten wat Dennis voor jongen was? Zijn lach? Zijn wijsheid? We hebben zoveel videobanden waar onze jongen op staat en we hebben ze elf jaar lang niet bekeken. En ik wil ze zien, Jeff. Ik wil de beelden zien van Dennis die lacht, die speelt, die blij is. We kunnen het nooit meer aan hem vragen, maar ik weet zeker dat Dennis heel boos zou zijn als hij zou weten dat we de laatste elf jaar alleen maar in haat en pijn hebben doorgebracht.” Audrea was nauwelijks uitgesproken toen met een harde knal een zilveren kandelaar van de kast op de grond viel. Geschrokken keek het trio naar de glimmende herrieschopper en Dennis keek grijzend met ze mee. Zo, dat was een mooie timing. Zijn boodschap kwam er misschien niet mee over, maar hij had in ieder geval van zich laten horen! Voordat Kelsey een grapje kon maken over spoken, hoorde ze haar moeder de naam van haar broer fluisteren, waarna haar vader weer zijn stugge en afstandelijke gezicht opzette. “Doe alsjeblieft normaal, Audrea. Je jaagt ons de stuipen op het lijf!” “Neem me niet kwalijk, maar zelfs met de beste wil van de wereld kon ik die kandelaar niet van het kastje laten vallen en Kelsey zit er ook te ver vandaan. Vond je de timing niet op z’n minst een béétje toevallig?” Jeff schudde een beetje meewarig zijn hoofd. “Die vriendinnen van jou pompen je hoofd vol met allemaal onzin waar we niets aan hebben. Wat heeft het voor nut om te geloven dat Dennis als geest in huis zweeft?” “Wat heeft het voor nut om elf jaar boos en verdrietig te zijn?” weerkaatste zijn vrouw, terwijl ze haar stoel weer opzocht. “We zoeken allemaal een manier om het verlies van Dennis een plekje te kunnen geven en mijn manier is misschien niet jouw manier, maar dat hoeft ook niet, want jouw manier is ook mijn manier niet meer. Dus ik zeg het maar alvast: ik ga morgenavond video’s van Dennis bekijken en je bent zeer welkom om er bij te komen zitten, maar als je er geen behoefte aan hebt, ga je iets anders doen. Maar ik ga kijken.” Met respect keek Kelsey naar haar moeder die met haar armen over elkaar uitdagend naar haar vader keek. Deze beantwoordde de strijd met een schouderophalen. “Je moet doen wat je niet laten kunt.”


Ingehaald door het verleden “Precies,” knikte zijn vrouw en keek toen naar haar dochter. “En jij Kel, wil jij ze ook zien?” Kelsey aarzelde geen moment. “Héél graag zelfs.” “Goed zo. Dan is dat een afspraak,” Audrea stond op en bleef voor haar man staan. “Wil je nog koffie, schat?”



HOOFDSTUK 7 Contact

“…ga ik morgen wel even langs om…” Het gesprek stokte op het moment dat de buitendeur werd geopend en gesloten. Alsof hij was gestoken, sprong Tom uit zijn stoel en liep naar de hal, waar Kelsey haar jas aan het ophangen was. “Welkom terug.” Ze draaide zich om en liep gewillig in zijn armen, om vervolgens weer een stap terug te doen. Ze glimlachte verontschuldigend. “Het is fijn om weer terug te zijn,” zei ze zachtjes en wreef even peinzend over haar trui. “Het was fijn om de video’s te zien, maar ook heel emotioneel.” “Ja, dat kan ik me voorstellen.” Hij pakte haar hand en ze trok deze niet terug toen ze samen de kamer inliepen. “Ha Kel,” Lisa glimlachte begrijpend. “Was het moeilijk?” Kelsey knikte even. “Vinden jullie het heel vervelend om er nu even niet over te praten? Ik ga het jullie echt nog vertellen, maar nu liever even iets anders.” Martin knikte goedkeurend en maakte zich los van de bank. “Kan ik iets te drinken inschenken?” “Graag. Ik zou wel een kop thee lusten.” “Komt voor elkaar.” Na een knipoog naar Lisa liep Martin naar de keuken en toen hij merkte dat hij werd gevolgd, glimlachte hij zonder zich om te draaien. “Op de vlucht?” Zwijgend hield Tom de keukendeur open en liet Martin passeren en nam toen plaats aan de tafel. “Man, het valt niet mee,” zuchtte hij en liet zijn hoofd in z’n handen rusten. “Dat kan ik me voorstellen,” knikte zijn vriend die de waterkoker aanklikte en ook een stoel pakte. “Wil je er over praten?” Tom keek even op. Waar had hij toch zo’n goede vriend als Martin aan verdiend? www.spiritueelenzo.nl


“Er valt niet zoveel over te zeggen,” mompelde hij toen. “Het is echt een ongelooflijke speling van het lot dat uitgerekend Kelsey en ik op elkaars pad moeten komen. Ik ben er alleen nog niet uit of het ongelooflijk prachtig of ongelooflijk pijnlijk is.” “Misschien wel allebei,” opperde Martin kalm. “En de ongelooflijk prachtige stukken compenseren dan de ongelooflijk pijnlijke stukken.” “Hmmm.” Tom sloeg het aanbod van een kop thee af, liep naar de koelkast en schonk koud water in een glas. Na het glas even tegen z’n voorhoofd te hebben gehouden, nam hij een grote slok. “Maar waarom moet dat ongelooflijk pijnlijke stuk er dan bij? Dat snap ik niet. Waarom kan het niet alleen ongelooflijk prachtig zijn.” “Dat kan het ook zijn,” reageerde Martin, terwijl hij het inmiddels kokende water in een mok goot en een theezakje liet bungelen, “maar blijkbaar heb je dat ongelooflijk pijnlijk stuk nog nodig om dingen af te ronden.” Door de mok omhoog te houden, gaf hij zwijgend aan dat hij de thee naar Kelsey ging brengen en dat gaf Tom de gelegenheid om over de woorden van zijn vriend na te denken. Zou het echt zo werken? Of was dat ongelooflijk pijnlijke stuk een teken dat een relatie tussen hen gewoon niet verstandig was? Hij liet zijn hoofd weer zakken. Hij wist het echt niet meer. De afgelopen twee dagen waren niet eenvoudig geweest. Hij had keurig afstand bewaard en Kelsey had verder geen toenadering gezocht. Ze had hem verteld over haar gesprek met haar vader en hij had medeleven gevoeld en getoond. Ze had hem verteld over de afspraak om video’s te kijken en haar gevoelens hierbij en hij had geluisterd en steun gegeven. Maar hij had haar niet durven vertellen dat hij die video’s eigenlijk ook wel graag zou willen zien. Deels omdat hij zelf niet begreep waar die behoefte vandaan kwam. Had hij nog niet genoeg geleden? Wilde hij zichzelf nu ook nog confronteren met de levendigheid van een jongen die hij van dat leven beroofde? Maar deels omdat hij haar niet tussen twee vuren wilde zetten. Want natuurlijk begreep hij heel goed dat haar ouders deze momenten niet met hem wilden delen. Een zachte tik op zijn rug maakte duidelijk dat Martin weer terug in de keuken was, maar hij ging overeind zitten toen hij ook de stem van zijn zus herkende. “Als je het niet erg vindt, komen wij ook even hier zitten.” Als een zwijgende toestemming knikte Tom even en hij was aangenaam verrast toen Kelsey naast hem kwam zitten en heel even haar hand op zijn bovenbeen legde. Haar glimlach was veelzeggend. ‘Niet opgeven.’ www.spiritueelenzo.nl


Om te voorkomen dat het onderwerp toch op haar videoavond zou komen, besloot Kelsey het initiatief te nemen voor een hele andere wending. “Martin…Lisa…vertel…hoe gaat het met jullie?” De vier volwassenen schoten tegelijk in de lach van deze plagende vraag en Lisa keek even snel naar Martin toen ze antwoordde: “Nou, met ons gaat het eigenlijk heel erg goed.” Martin knikte. “Héél erg goed,” bevestigde hij, waar ze allemaal weer om moesten lachen. Kelsey wist dat Tom inmiddels ook op de hoogte was van het misverstand tussen vriend en zus, dus voelde Kelsey zich vrij om op dezelfde plagende toon door te vragen: “En…is er al nieuws dat jullie ons willen vertellen?” Lisa stak haar tong uit om aan te geven dat ze nog wist dat zij die vraag aan Kelsey had gesteld toen ze net was aangekomen. “Nou, dat het heel erg goed met ons gaat, vind ik eigenlijk al nieuws genoeg,” reageerde Martin kalm en legde zijn hand even over die van Lisa. “We kennen elkaar natuurlijk al heel goed, maar zijn elkaar nu op…eh…andere vlakken aan het ontdekken en dat is…eh…bijzonder prettig.” “Ja hoor,” lachte Tom met de rest mee, “maar het is nog steeds m’n kleine zusje waar je het over hebt, dus bespaar me de details.” “Die was ik ook helemaal niet van plan te delen,” diende Martin hem kalm van repliek en glimlachend keek Kelsey toe hoe Martin en Lisa elkaar intens aankeken. Was het voor haar en Tom ook maar zo simpel. Toen ze even opzij keek, zag ze dat hij ook naar haar keek en tegelijkertijd glimlachten ze naar elkaar. ‘Niet opgeven.’ Het geluid van de telefoon bracht bij hen alle vier een frons teweeg. Telefoon? Nu? De frons van Tom verdiepte zich toen hij het gesprek aanging en het verbleken van zijn gezicht was teken genoeg dat er iets goed mis was. “Ik kom er aan.” Na het verbreken van het contact keek de man wazig naar de keukentafel en pas toen Martin vroeg ‘’En?” kwam Tom in actie. “Het restaurant staat in brand,” hij opende de keukendeur en met Martin op z’n hielen grepen ze een jas en renden de deur uit. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden In een moment van totale verbijstering keken Kelsey en Lisa elkaar aan en zonder woorden werd de beslissing gemaakt. Ook zij hezen zich in een jas en terwijl ze de auto van Tom nog net de hoek om zagen rijden, stapten ze in Lisa’s auto. Het gebied rond het restaurant was al afgezet en de brandweer was al druk bezig met blussen toen Lisa haar auto parkeerde en de twee vrouwen in een drafje naar het gebouw renden. “Ho ho, dames,” een enorme brandweerman hield hen tegen bij het lint. “Hier blijven…” “Maar…” Lisa keek gespannen om zich heen en ademde opgelucht toen ze Martin een stuk verderop met een brandweerman zag praten. Maar waar was Tom? De koude band om haar hart werd strakker getrokken toen ze Martin op haar af zag komen lopen. Zijn gezicht strak en bezorgd. “Waar is Tom?” Het was Kelsey die de vraag stelde en ze schrok van haar eigen stemgeluid. Hoog en schril. “Er waren geruchten dat er nog iemand in het pand was en Tom is naar binnen gerend…” “Hij is binnen?” Kelsey werd misselijk toen ze naar de vlammenzee keek. “Waarom hebben ze ‘m niet tegengehouden?” “Hij was weg voordat iemand het in de gaten had. De ene minuut stond hij naast me en ik kijk weer en hij was al binnen…” Martin klonk net zo verbijsterd als de vrouwen zich voelden. Martin wisselde een paar woorden met de brandweerman bij het lint en wenkte hen toen. Terwijl Lisa steun zocht en vond bij Martin, liep Kelsey bijna in trance naar het restaurant. Het kon niet waar zijn. Niemand kon het overleven in die hitte… ze voelde water over haar gezicht lopen en het duurde even voordat ze besefte dat het haar eigen tranen waren. Om zichzelf af te leiden van de vuurzee keek Kelsey in het rond en haar ogen bleven hangen op iets bekend. Onder een lantaarnpaal, schijnbaar nonchalant leunend, stond een man en hoewel ze ‘m niet wilde herkennen, deed ze het meteen. Ze wreef in haar ogen om het mengsel van traanvocht en rook te verwijderen zodat ze een beter beeld had en zag nog net hoe de man zich omdraaide en wegliep. Hoewel er geen twijfel mogelijk was, weigerde Kelsey te geloven wat ze had gezien. Ze schudde haar hoofd en draaide zich weer terug naar het restaurant. Precies op dat moment klonk er een duister en roffelend geraas en in shock keek ze toe hoe een aantal brandweermannen naar buiten holden. Niet veel later begon het gebouw in te storten. Eén groot knetterend kaartenhuis. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Tom,” het was een fluistering op haar lippen, maar toen ze de arm om haar heen voelde, wist ze dat ze toch was gehoord. Lisa trok haar tegen zich aan. “Het kan niet waar zijn,” snikte de jonge vrouw, “het kan niet waar zijn…” “We weten nog niets,” Martin deed een dappere poging om de moed er in te houden, maar zijn blik vertelde een heel ander verhaal. Hij zag er verslagen uit. Inmiddels begon de brandweer terrein te winnen. Het vuur begon het gevecht tegen het water te verliezen en langzaam maar zeker nam de enorme hitte af en stond het restaurant letterlijk te sissen in zijn eigen as. Kelsey probeerde zich voor te stellen hoe Tom, zwart geblakerd maar verder ongedeerd, uit de restanten van de restaurantdeur zou stappen. Maar hoe ze haar best ook deed, niemand kwam het gebouw uit en heel langzaam begon de realiteit tot haar door te dringen. Ze sloeg een hand voor haar mond om te voorkomen dat ze zou gaan gillen, voelde zich draaierig worden en realiseerde zich nog net dat ze door twee sterke armen werd opgevangen. Ze hoorde op de achtergrond een aantal stemmen, maar kon niet horen wat er werd gezegd. Ze kon zelfs niet horen van wie de stemmen afkomstig waren. O wacht… dat was Lisa. Kelsey fronste haar wenkbrauwen. Haar vriendin klonk opvallend rustig voor iemand die net haar broer had verloren. Er kwam een kerm uit haar keel. Tom. Blijkbaar was het geluid hard genoeg geweest om de aandacht te trekken, want Lisa’s stem was nu heel dichtbij. “Kelsey?” “Hmmm,” ze hield haar ogen dicht geklemd. Misschien zou deze nachtmerrie verdwijnen als ze het lang genoeg zou negeren. “Kelsey, hij is okay. Tom is okay.” Kelsey’s ogen schoten open. “Wat?” “Hij wordt momenteel onderzocht. Hij heeft uiteraard veel rook binnengekregen. Maar hij is okay.” “Hoe kan iemand levend uit…” De gedachte was te bizar om onder woorden brengen. Ze kon het niet geloven. “Ik weet het, lieverd. Het is een wonder.” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Kelsey dwong zichzelf om overeind te gaan zitten en besefte nu pas dat ze in een ambulance was. “Waar is Tom?” “In een andere ambulance. We mogen er zo bij.” “Heeft Tom nog iemand kunnen vinden?” Lisa schudde haar hoofd. “Nee. Iemand had tegen de brandweer gezegd dat de kok nog binnen was, maar die was al een tijd geleden naar huis gegaan en wist niet eens dat er brand was. Martin heeft ‘m net aan de telefoon gehad.” “Gelukkig,” Kelsey schudde haar hoofd. “Dus geen slachtoffers? Alleen brandstichting?” Toen ze Lisa’s peinzende gezicht zag, beet Kelsey op haar lip. “Waarom denk je dat het brandstichting is?” Kelsey aarzelde, maar besloot de waarheid voor zichzelf te houden. “Een gevoel,” zei ze vaag, maar de manier waarop Lisa naar haar keek maakte duidelijk dat de jonge vrouw haar eigen vermoedens begon te krijgen. Ze ging er echter niet op door. ‘’Nou, dat vogelen de experts dan maar uit,” zei ze kalm en knikte naar buiten. “Voel jij je goed genoeg om te gaan kijken hoe het met m’n broer is?” Kelsey gaf haar een veelzeggende grijns en toen ze uit de wagen sprongen, kwam Martin meteen naar hen toe. Opluchting over zijn hele gezicht. “Hij is okay,” bevestigde hij nog eens, “Hij…” Zijn zin werd onderbroken door Lisa’s “Daar is hij!” en Kelsey durfde haar ogen niet te geloven. Daar stond hij. Zwartgeblakerd, maar ongedeerd. Nadat Martin en Lisa hem uitgebreid begroet hadden, ging zijn focus naar Kelsey en als vanzelf eindigde hun omhelzing in een intense zoen. “Ik kan niet geloven dat je er bent,” fluisterde Kelsey met haar hoofd in zijn nek en terwijl hij haar haren streelde, voelde ze hem knikken. “Ik ook niet. Ik heb bijzondere hulp gekregen, maar dat vertel ik thuis wel.” Thuis. Kelsey glimlachte. Ja, zo voelde het om in de armen van deze man te zijn. Thuis. En met een krachtige zekerheid wist ze ook dat ze dat niets en niemand de macht zou geven om dat gevoel te ondermijnen. www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Ze waren bij elkaar gebracht om oud zeer bij zichzelf en elkaar op te lossen, maar alle twijfels, alle vragen waren verdwenen op het moment dat ze dacht dat ze Tom voorgoed had verloren. En nu ze hem weer had, waren de twijfels en vragen nog steeds weg. Omgezet in vertrouwen. In hoop. In liefde. Moe, maar buitengewoon dankbaar, zat het viertal niet veel later in de woonkamer. De open haard was opgestookt en de vlammen knetterden. Kelsey voelde Tom’s spieren spannen en kroop dichter tegen ‘m aan. “Wil je liever ergens anders zitten?” Heel even leek Tom verrast door de vraag, toen glimlachte hij. “Lief, maar dat hoeft niet. Het is beter om er maar meteen doorheen te gaan.” “Hoe dicht bij het vuur was je?” Martin gaf hem een glas fris en nam plaats op de andere bank, met zijn arm om Lisa heen. “Te dicht,” Tom’s grijns had een scherp randje. “Eerlijk gezegd dat ik dat ik er niet levend uit zou komen.” “Wij ook,” mompelde Kelsey en Tom aaide zachtjes over haar haar. “Heeft de brandweer al enig vermoeden hoe de brand is ontstaan?” Martin’s vraag zorgde voor een opvallende stemmingswisseling in de kamer en de man keek in het rond. “Wat? Heb ik iets gemist?” Kelsey zuchtte diep en maakte zich los van het warme lichaam naast haar. Ze kon dit niet geheim houden. Maar hoe vertel je zoiets? “Ik heb het vermoeden dat mijn vader het heeft aangestoken.” Opvallend genoeg was Martin de enige die verrast op haar opmerking reageerde en dat viel hem zelf ook op. “Blijkbaar is die suggestie niet zo schokkend voor jullie?” Martin keek van Tom naar Lisa. Die laatste haalde haar schouders op. “Kelsey begon in de ambulance uit het nieuws over brandstichting en toen had ik al een vermoeden.”


Ingehaald door het verleden “Ik heb m’n vader aan de overkant van de straat gezien,” legde Kelsey uit. “Dat hoeft natuurlijk niets te betekenen, maar ik denk dat we allemaal wel beter weten.” “Het was jouw vader,” knikte Tom kalm. “Dennis heeft me dat verteld.” “Dennis?” Kelsey trok wit weg en automatisch pakte Tom haar hand. “Dennis heeft me gered, Kels. Hij liet me een vluchtroute zien waardoor ik uiteindelijk op de achterplaats van het gebouw terecht kwam. Ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit ben geweest. Maar ik was nog maar net buiten toen de boel begon in te storten…” Zijn ogen werden weer naar het vuur getrokken en met een zucht draaide hij zijn hoofd weg. “Toen ik buiten was, heb ik hem niet meer gezien, maar ik heb nog wel even zijn stem gehoord. En hij zei dus ‘het was m’n vader. Wees mild.’ En daarna heb ik ‘m niet meer gehoord.” “Dennis.” Kelsey voelde de tranen weer opzwellen en toen ze opkeek zag ze dat ook de anderen emotioneel waren. “Dat is wel een heel bijzonder verhaal,” Lisa haalde haar neus op, “En zo symbolisch ook. Het is duidelijk dat Dennis geen gevoelens van haat of schuld naar jou heeft.” Tom knikte. “Ja, het is een bijzonder gevoel dat uitgerekend hij me heeft geholpen… En natuurlijk zal ik zijn wens inwilligen, hoewel ik op dit moment eerlijk gezegd nog heel erg boos ben. Ik had wel dood kunnen zijn.” “Ik vraag me af of dat zijn intentie was,” probeerde Lisa te sussen. “Ik ook,” Tom zuchtte even diep. “Ik heb het gevoel dat hij degene is geweest die de brandweer heeft verteld over de kok die nog in het gebouw was, maar ik hoop dat ik daar fout zit.” “Ik hoop het ook,” Kelsey klonk niet erg overtuigd. “Hoe wil je dit verder aanpakken?” vroeg Martin hardop af en Tom haalde zijn schouders op. “Dat wilde ik graag met jullie en vooral met Kelsey overleggen. Want de brandweer gaat een onderzoek instellen, dat staat vast. Vraag is… gaan we ze daarbij helpen door naar Kelsey’s vader te wijzen of wachten we af tot het zelf uitvogelen en komen we dan in actie?” “Ik denk dat we eerlijk moeten vertellen wat we weten en vermoeden. Als jij geen klacht indient, zal er toch niet zoveel gebeuren?” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Ik ben het met Lisa eens,” knikte Martin. “Als we dit voor ons houden en het komt uit dat we het al wisten, kunnen we zelf in een hoop ellende terecht komen.” Het was even stil en opeens realiseerde Kelsey dat iedereen naar haar zat te kijken en ze haalde even haar schouders op. “Eerlijkheid is altijd de beste route,” zei ze zacht. “Zelfs als het om mijn eigen vader gaat. En om misverstanden te voorkomen…ik ben óók heel boos op hem. Maar nog meer bezorgd, eigenlijk. Als hij tot zoiets in staat is…” “Hmmm, daar heb je een punt,” Martin keek strak naar Tom. “Misschien is beveiliging geen slecht idee.” “Ach, kom op…” Tom wilde het wegwuiven, maar zijn gevoel vertelde een heel ander verhaal. “Het zal niet lang duren voordat hij beseft dat je nog leeft,” Martin had zijn telefoon al in zijn hand, “Wil je het risico nemen dat hij geen tweede poging gaat ondernemen?” Tom knikte even. “Bel maar.” Hij wist dat hij dit soort dingen aan Martin kon overlaten. “Ik ga m’n vader bellen,” besloot Kelsey opeens. “Ik wil hem laten weten dat we weten wat hij heeft gedaan. Misschien schrikt hij daar genoeg van om te stoppen.” “Het is het proberen waard,” Tom was niet erg hoopvol. Om afleiding te voorkomen ging Kelsey in de keuken zitten en ze was niet verbaasd toen haar vader opnam en niet slaperig klonk. “Nieuwsberichten aan het bijhouden?” haar vraag was snerend en ze kon horen hoe haar vader zijn adem inhield. “Ik kan je melden dat jouw plannetje mislukt is. Tom is er levend uitgekomen.” Haar stem was kil en toen haar vader iets mompelde dat leek op ‘ik weet niet waar je het over hebt’ sloeg haar kilte over naar vuur. “Ik heb je gezien, pap. En de brandweer heeft je gezien, toen je die nepmelding maakte over de kok in het gebouw. En die zullen heel snel alles bij elkaar gaan optellen.” “Ik kon niet nutteloos toe staan kijken hoe hij me alles afneemt wat me dierbaar is,” haar vader klonk strijdlustig nu. “Dat heeft hij niet gedaan, pap. Dat heb je zelf gedaan.” www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden “Natuurlijk, geef mij maar overal de schuld van, hoor.” De man klonk opeens moe en oud. “Er hadden doden kunnen vallen, vanavond. Had je dat op jouw geweten willen hebben?” Haar vader antwoordde niet. “Ik wilde je in ieder geval laten weten dat je als dader bent herkend.” “Dus je hebt je eigen vader verraden.” “Je hebt jezelf verraden,” ook Kelsey klonk nu heel moe. Ze wist opeens met grote zekerheid dat haar vader professionele hulp nodig had. En dat zei ze hem ook. “Ik houd van je pap. Ik hoop dat je de hulp gaat krijgen die je nodig hebt.” “Jij kunt niet bepalen wat ik nodig heb,” klonk het bokkig. “Klopt. Maar een rechter wel. En Tom speelde met het idee om geen aandacht in te dienen, maar ik weet nu dat dat niet de juiste route is. Heb je enig idee hoe ik me vanavond voelde? Het idee dat mijn eigen vader verantwoordelijk was voor de dood van de man waar ik van houd? Gelukkig bleek Tom nog te leven, maar ik wil niet het risico lopen dat ik dat gevoel nog een keer moet ervaren.” Weer was het even stil en toen klonk haar vader’s stem, bijna op een afstand. “Ik ben zo moe.” Voordat Kelsey iets kon zeggen, was de verbinding verbroken. Bezorgd en met haar gedachten bij haar vader stond ze op om weer naar de woonkamer te gaan, toen ze door een vreemde druk op haar schouder weer op haar stoel werd geplaatst. Heel even voelde ze angst, maar daarna vulde de keuken zich met een bekende en warme energie. ‘Dennis.’ Was dat echt zijn grinnik of begon alle spanning zijn tol te eisen en werd ze nu echt gek? ‘Je was altijd al een beetje gek,’ hoorde ze zacht fluisterend en ondanks alles moest ze lachen. ‘Da’s waar,’ gaf ze in gedachten toe. ‘Je moet naar pa toe. Bowlburn Bridge.’ www.spiritueelenzo.nl

Ingehaald door het verleden Het beeld van haar vader met de handen op de reling deed Kesley opspringen en naar de hal rennen. Het drong niet eens tot haar door dat ze niet alleen was, totdat Lisa voor haar ging staan. “Wat is er aan de hand?” “Ik moet naar Bowlburn Bridge. Ik denk dat m’n vader zichzelf iets wil aandoen.” Na het uitspreken van die woorden veranderde Kelsey’s leven in één grote film dat versneld werd afgedraaid en waar – gevoelsmatig – op een afstandje naar stond te kijken. Ze werd een auto ingeduwd – ze registreerde vaag dat ze haar gordel om deed – en de voorbij flitsende bomen vertelden haar dat ze op grote snelheid reden. Iemand had de politie al ingelicht, want toen ze op de brug kwamen, belandden ze in een zee van zwaailichten. Misselijk en op het ergste voorbereid was Kelsey naar de reling gerend en had naar beneden gekeken. De rivier lag er kalm bij. Toen keek ze naar rechts en herkende, tussen onbekende mannen in uniform, het bekende gezicht van haar vader en zonder zich iets aan te trekken van het verbaasde gesputter van de hulpverleners, drong ze zichzelf een weg tussen de mensen en viel haar vader om de nek. Ze had hem horen snikken, maar ze had niets gezegd. Ze had hem alleen maar vastgehouden. Het was half tot haar doorgedrongen dat een politieagent vragen aan haar stelde en ze hoorde Tom’s stem antwoorden. Het ging in een waas voorbij. Pas toen haar vader in een politieauto werd afgevoerd en zij met Tom alleen op de brug stonden, begon de film weer op een normale snelheid te lopen. “Ik moet je zeggen, Kelsey Quint… een leven met jou is in ieder geval niet saai.” “Je laat het als een compliment klinken,” Kelsey kreunde zacht. “Och, het is wat het is,” Tom trok haar nog iets dichter naar zich toe. Toen ze naar hem opkeek stokte haar adem in haar keel. Zijn hele gezicht straalde liefde uit. “Wat zou je er van zeggen als we naar jouw moeder rijden? Ze zal jouw steun hard nodig hebben momenteel.” Kelsey knikte. “Graag…als je het niet erg vindt…” “Allesbehalve. Ik kijk er naar uit om haar beter te leren kennen,” Tom tilde Kelsey’s kin op en zijn blik liet geen ruimte voor twijfel. “Ik hoop namelijk nog heel lang deel uit te gaan maken van haar gezin.”


Ingehaald door het verleden Kelsey’s gefluisterde “Dat hoop ik ook” was voldoende om hun lippen de weg naar elkaar te laten vinden en het duurde even voordat ze bereid waren los te laten. Met een veelzeggende glimlach naar elkaar liepen ze daarna naar de auto. Zonder echt te weten waarom keek Kelsey nog een keer om naar de reling van de brug en was niet eens verbaasd toen ze er een vage verschijning tegenaan zag leunen. ‘Dat hebben we goed gefikst, broertje,’ constateerde Kelsey in gedachten en ze hoorde het vertrouwde en geliefde gegrinnik in haar hoofd. ‘Het verhaal is eindelijk afgerond. Ik ben benieuwd naar het vervolg.’ Kelsey lachte hardop, keek naar Tom en wist het zeker. “Wordt vervolgd!”


Ingehaald door het verleden

Recommend Documents