In gesprek met: een traan en een lach op moederdag Conferentie Reisverslag Gaby
nr.35
Inleiding
Bestuursmutaties Na een periode van twee jaar nemen wij afscheid van Victor Viveen als penningmeester. Daarnaast was hij ook het “gezicht” van de stichting in Noord. Meerdere malen heeft hij in de kerk zijn verhaal gedaan om het werk van de stichting onder de aandacht te brengen.
Bij deze willen we hem alvast graag
bedanken voor zijn inzet.
Hij zal worden opgevolgd door Melle de Haas. Verderop in deze
uitgave van de Telegraaf vind u zijn (eerste) reisverslag.
Deze kersverse penningmeester stond binnen 2 maanden al gelijk
met zijn Hollandse klompen in de Roemeense aarde.
Dit brengt ons vervolgens direct op het volgende onderwerp; bestuursleden. Wij zijn nog steeds op zoek naar nieuwe bestuursleden. Omdat we op dit moment twee leden uit Zuid en hebben en een uit Noord gaat onze voorkeur in eerste instantie uit naar “noorderlingen”. Maar bent u erg geïnteresseerd in het roemeniewerk en wilt u graag uw steentje bijdrage, dan bent u van harte uitgenodigd om een vergadering bij te wonen. Wij vergaderen een keer in de maand bij een van de leden thuis. De vergaderingen starten om acht uur en duren ongeveer tot tien uur. Tijdens deze vergaderingen worden de meest uiteenlopende zaken besproken die te maken hebben met het werk van de stichting. U kunt hierbij denken aan de situatie rondom Gaby, maar ook diaconie, reizen en nog veel meer.
Telegraaf In deze telegraaf kunt u lezen over de voorjaarsreis van Jelle, Tina en Melle. Voorafgaand aan deze reis hebben Jelle en Zoltan een congres bezocht in Budapest. Hiervan wordt uitvoerig verslag gedaan. Natuurlijk kan de situatie rondom Gaby niet onbesproken blijven. Inmiddels woont hij in een tehuis niet ver van Santimreu waar hij het erg naar zijn zin heeft. Sinds enige maanden is er een jeugdwerker actief in het dorp. Jelle interviewde deze jongen en vroeg hem wat hem er toe brengt om op deze manier met zijn geloof en jeugd bezig te zijn. Website Binnenkort zal Gaby zijn eigen website krijgen met informatie over hem en zijn situatie. Ook kunt u hier alle nieuwsbrieven nog een keer teruglezen en kunt u foto’s en filmpjes van hem bekijken. Op het moment van schrijven wordt er nog hard gewerkt aan de realisatie van deze website. Wanneer de website is gelanceerd zult u door middel van de nieuwsbrief van Gaby hierover geïnformeerd worden. Ontvangt u deze nieuwsbrief nog niet? Ga dan naar www.amersfoort-santimreu.nl en registreer uzelf!
Gebedspunten 1. Dominee Kucharszki en zijn familie 2. Eenheid in de gemeente van Sântimreu 3. Gaby
Colofon Jelle de Vries, voorzitter Eric Beurskens, secretaris Melle de Haas, penningmeester Erik Hartma (Raad v. Toezicht) Koos van Aller (Raad v. Toezicht)
Sântimreu-financiële administratie: Rabobank 33.59.08.179 t.n.v. Stichting Amersfoort Sântimreu
Reisverslag
Sinds begin van dit jaar ben ik toegetreden als penningmeester van Stichting Amersfoort-Szentimre, in het afgelopen kerkbal had ik hier al iets over geschreven. Nu deed zich begin mei de gelegenheid voor om een bezoek te brengen aan de zustergemeente in Szentimre. Voor mij was dit de eerste keer dat ik naar Roemenië ging, dit keer samen met Jelle en Tina de Vries. Een belangrijk doel van de reis was een bezoek aan het tehuis in Roemenië, waar Gaby sinds begin april verblijft. Wij gingen samen met Zoltan en een 77-jarige tante van Gaby. Zo konden wij ervaren hoe de sfeer daar is en of Gaby daar op zijn plek is. Het tehuis van Gaby ligt zo’n 90 km van Szentimre verwijderd, in het gebied Transsylvanië ( = Hongaarstalig). Gelet op de kwaliteit van het Roemeense wegennet moet je voor een enkele reis zeker 2½ uur uittrekken! Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen. Ze hadden maar liefst een complete maaltijd met brood en (veel) vlees voor ons klaargezet! De in totaal 15 bewoners van deze kleinschalige particuliere voorziening worden volgens mij liefdevol verzorgd en begeleid door het directeursechtpaar en hun personeel. De bewoners delen met z’n tweeën een kamer, behalve Gaby, die (nog) een eenpersoonskamer heeft, omdat hij met zijn vrolijke gezang ’s ochtends anders zijn kamergenoot te vroeg wakker zou maken. Dat heeft ie toch maar weer mooi voor elkaar! Ik had ook nog even leuk contact met Gaby, die volgens mij wel houdt van een geintje en een beetje uitdaging, als je hem maar rustig benadert. Wat mij betreft is hij in dit tehuis goed op zijn plek! Ik sliep bij een gastgezin, een echtpaar met 2 jongens van 15 en 17 jaar. De oudste zoon sprak gelukkig goed Engels, wat het contact voor mij met het gezin wat gemakkelijker maakte, aangezien mijn Hongaars zich beperkte tot enkele worden als “ja”, “nee” en “dank u wel”. Uit de contacten met dit gastgezin en ook uit de gesprekken met Zoltan werd mij duidelijk dat de inwoners van Szentimre zich voluit
Hongaar voelen en dat ook tot uiting brengen in hun taal, muziek en hun sterke betrokkenheid op de eigen bevolkingsgroep. Ook het gebruik van de Hongaarse vlag (bijv. in de kerk) laat deze tegenstelling zien: ze beschouwen zich als Hongaren in een voor hen vreemd land. Ik denk dat dit verschil vooral opvalt al je (zoals ik nu) voor de eerste keer in Szentimre komt. Het middag- en avondeten gebruikten wij bij diverse gezinnen van de gemeente. Ik vond het eten prima – om niet te zeggen luxe. Kosten nog moeite werden gespaard om het ons als gasten naar de zin te maken. Ook wijn (“bor”) werd rijkelijk aangeboden, waarbij ik al snel enkele nuttige woorden bijleerde: “Nem, kössönem, élég” (= Nee, dank u, genoeg!). Zondagmiddag woonden wij de kerkdienst in Szentimre bij. Voor de jeugd was er dit keer een apart programma, geleid door de (nieuwe) jongerenwerker die vanuit Amersfoort financieel wordt ondersteund. Er werd veel gezongen en alle kinderen hadden ook nog een kleine voordracht met een persoonlijke tekst. De jongerenwerker Sándor doet dit werk in Szentimre samen met een collega (Melinda). Het contact met de jeugd is goed en ze proberen ook jongeren zelf te betrekken bij het jeugdwerk, bijv. door het begeleiden van de zang op gitaar. Zondagavond bezochten we nog een arm gezin met 6 kinderen, die via de diaconie van de kerk wordt ondersteund. Als je hun leefomstandigheden ziet, dan ervaar je aan den lijve hoe groot het welvaartsverschil ook binnen de kerkelijke gemeente van Szentimre kan zijn! Samengevat heeft mijn eerste reis naar de broeders en zusters in Roemenië mij geleerd om met nieuwe ogen te kijken naar een zelfbewuste en hard werkende groep mensen, die ook de moeite ervaren van het leven binnen een land met sterk uiteenlopende culturen en politieke achtergronden. Dit betekent voor hen ook een voortdurend zoeken naar mogelijkheden om de eigen –Hongaarse- identiteit tot uiting te brengen, binnen de context van een Roemeense overheid die daar vaak anders over denkt. Ik kan ieder gemeentelid die belangstelling heeft voor het Roemenië-werk van harte aanbevelen om eens een reis naar Szentimre mee te maken! Melle de Haas
Gaby
Orde, reinheid en regelmaat. We hebben bijna twee uur in de auto gezeten wanneer we arriveren bij het tehuis waar Gaby woont. Het is zaterdag en er waait een koude wind over de vlakte waar het huis staat en ook al schijnt de zon, het is niet veel warmer dan 16 graden. We lopen dan ook snel voorbij aan de tuinkabouters die in de tuin staan, om de warmte van het huis op te zoeken. Wanneer we naar binnen gaan in het modern ogende gebouw komt de directeur ons meteen tegemoet. Voor hij ons begroet laat hij al weten dat we plastic overschoenen moet aantrekken. Alles ziet er inderdaad schoon, bijna steriel uit. Zo ook in de eetzaal waar we gelijk naartoe worden geloodst. Gaby wordt uit de zithoek in de woonkamer bij de televisie vandaan getrokken en bij ons in de eetzaal op een stoel gezet. Daar zitten we dan: Idi-neni (de tante van Gaby), Zoltán, Melle, Tina en Jelle. De directeur is al druk met het aansturen van het keukenpersoneel en zijn vrouw maakt de tafel gereed voor de maaltijd. De maaltijd is goed, ook Gaby laat het zich goed smaken. We hebben nu alle tijd om kennis te maken met de directeur die zes jaar geleden deze instelling heeft geopend. Het gebouw is met Nederlandse hulp neergezet maar de Nederlanders hebben zich teruggetrokken tijdens de bouw omdat het project in hun ogen een bodemloze put was. “Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald” moeten de Nederlanders gedacht hebben. De Roemeen die nu de directeur is van de instelling zag echter wel toekomst in het project. Hij heeft zijn huis verkocht om voldoende geld te hebben om dit tehuis af te maken voor gebruik. Samen met zijn Hongaarse vrouw bewoont hij een gedeelte van het huis zodat zij zich helemaal kunnen geven aan de instelling en haar bewoners. Samen met acht personeelsleden, die in twee diensten werken, dragen zij de zorg voor de 15 bewoner. Twee van deze bewoners hebben het syndroom van Down, verder wonen er vijf verstandelijk gehandicapten en acht mensen met een hoge leeftijd.
De bewoners delen met z’n tweeen één slaapkamer, m.u.v. Gaby . Hij slaapt op een eenpersoonskamer. “We hebben het wel geprobeerd om Gaby bij een andere bewoner op de kamer te laten slapen” zegt de directeur ”maar wanneer Gaby om 7 uur wakker wordt begint hij gelijk te zingen, te klappen en te dansen. De kamer is dan te klein voor twee bewoners…” Gaby slaapt dus in zijn eigen eenpersoonskamer, dat tussen de keuken en de woonkamer in ligt, waardoor niemand last heeft van zijn enthousiaste ontwaak rituelen. Na het eten krijgen we een rondleiding door het huis. We zien een keurige badkamer met de nodige zorghulpmiddelen als een takel om bewoners in bad te zetten. Maar ook een douche waar Gaby twee keer per week onder wordt geplaatst. Verder werpen we een blik in de woonkamer en diverse slaapkamers waar een enkele bewoner een middagdutje doet. Samen met Gaby maken we een ommetje over het buiten terrein. Hier kan Gaby vrij rondlopen zonder gevaar voor weglopen omdat het terrein is omgeven door een hek. Wat ons opvalt aan Gaby is dat hij zo’n rust uitstraalt en de liefde die men hier voor Gaby heeft. Thuis bij zijn ouders was hij regelmatig nerveus, nu komt hij heel rustig over. De verzorgers noemen hem dan ook een engel, Gaby is heel gemakkelijk in de omgang. Hij laat zich zonder morren overal heen leiden en geeft aan alles en iedereen liefde. Met een gerust gevoel laten wij Gaby achter. We hopen dat hij nog lang mag genieten van het wonen in dit tehuis. Ook al geven de artsen Gaby nog een levensverwachting van maximaal 5 jaar. Idi-neni liet horen dat ze het duidelijk niet eens is met deze zakelijke voorspelling “God alleen bepaald de dagen van ons leven” verklaart ze stellig en geëmotioneerd.
een traan en een lach op moederdag
Vandaag werden de moeders in het zonnetje gezet; het is moederdag. En dat kan je in Szentimre niet ontgaan. De kerkdienst stond zelfs in het teken van moederdag. Bij binnenkomst zagen we een 40-tal kinderen bij elkaar in de kerkbanken zitten. Een enkeling keek wat nerveus, anderen ‘spiekten’ nog even op hun briefje. De spanning hing in de lucht! Er ging wat gebeuren! Het geduld van de kids (en de zo mogelijk nog zenuwachtigere moeders) werd op de proef gesteld; hun bijdrage zou pas aan het eind van de kerkdienst zijn. Eerst hield Zoltán een preek over 1 Cor. 13 waarin hij vertelde hoe belangrijk de liefde is. Ook haalde hij de geschiedenis van moederdag aan. Eindelijk was het dan zover; wat zenuwachtig geschuifel in de kerkbanken een laatste blik op de ingestudeerde tekst en even diep ademhalen. Onder leiding van de twee zeer betrokken jongerenwerkers volgde een afwisseling van declamaties en liederen. De kids zongen vol enthousiasme hun liederen begeleid door twee gitaristen. Het was mooi om te merken hoe enthousiast ze zongen; van kleuter tot puber. De declamaties tussendoor zorgden voor de nodige tranen … je zult als kleuter je ingestudeerde tekst toch maar kwijt zijn! Papa, mama, broertje en gemeente … iedereen kreeg een brok in de keel. De bijdrage van de pubers was van een minder hoog schattigheidsgehalte, maar het was er absoluut niet minder om. Eén van de jongens begeleidde het ‘koortje’ bij het zingen op zijn gitaar en de ander hield een powerpointpresentatie. Na afloop van de dienst ontving elke moeder en elke oma van haar (klein)kind een zelfgemaakte bloem; die uiteraard dankbaar in ontvangst gebruik werd genomen. Oma Ana gaf, toen ze mij zag, spontaan haar bloem die ze van haar kleinkind had gekregen! En uiteraard ging dit gepaard met een dikke knuffel en twee (natte) zoenen. Wat een lief gebaar, het deed me erg goed!
In gesprek met:
In gesprek met ….. Na afloop van de kerkdienst zien wij gelegenheid om wat vragen te stellen aan de jongerenwerker die in de gemeente van Sântimreu de jongerenclubs heeft opgezet. Wil je jezelf even voorstellen aan de gemeente van Amersfoort? Hallo, mijn naam is Sándor; 26 jaar jong, geboren in Viisoara, ongeveer 40 kilometer ten oosten van Sântimreu. Momenteel woon ik in Oradea, de stad die op ongeveer 30 km. afstand van Sântimreu ligt. Wat doe je in het dagelijks leven? Veel. Ik heb een studiebeurs gekregen voor de opleiding Theologie en Pastoraat die ik in Cluj volg. Daarnaast werk ik in Oradea met straatkinderen en sleutelkinderen; o.a. via het kindertehuis. (het kindertehuis waar de Amersfoortse jongeren tijdens de jongerenreis een spelprogramma hebben verzorgd. red.) In de zomer ben ik actief als leiding van kinder/jeugdkampen. We doen dat o.a. in Hongarije, in Debrecen op de Dorcas camping. Hierin ondersteunen vaak ook Nederlandse jongeren, afgelopen jaar bijvoorbeeld was er een groep uit Genemuiden. Ook ben ik in Szentimre als jongerenwerker aan de slag gegaan. Ik geef ook nog gitaarles aan enkele jongeren. Theologie en Pastoraat, dat is geen alledaagse studie voor Roemeense begrippen! Nee, dat is het niet. Ik heb hiervoor economie gestudeerd en gewerkt in die sector, maar ik voelde een leegte. Het werk wat ik in die sector deed was zo kil, terwijl ik om me heen de ellende op straat zag. Vervolgens ben ik aan deze studie begonnen. Ik voel een verlangen om mensen bij te staan in de geestelijke nood die ze kunnen hebben.
Er kan, door diverse omstandigheden, zoveel kapot gemaakt zijn in mensen dat ze geestelijke nood hebben. Juist die mensen wil ik laten weten, laten ervaren dat God van hen houdt. Hen wil ik laten groeien in relatie met God. Waarom woon je in Oradea en studeer je in Cluj? Dat ligt zo’n 160 km. uit elkaar! De opleiding die ik volg wordt alleen maar in Cluj aan de Theologische faculteit verzorgd. In Cluj kon ik geen woonruimte vinden, de woningnood is daar erg hoog. Van de 450.000 inwoners zijn er 100.000 student. Zodoende ben ik blijven wonen in mijn studentenwoning in Oradea. Gelukkig heb ik door mijn studiebeurs geen studiekosten, de reiskosten zijn al hoog genoeg. Wat is de link met Szentimre? Als jongerenwerker verzorg ik iedere zondagmorgen voor 2 jeugdgroepen een bijbelstudieprogramma. Dit doe ik samen met mijn collega Melinda. De twee groepen zijn in leeftijdscategorieën opgedeeld: van 5-12 jaar en 12+. Iedere groep heeft z’n eigen programma en aanpak. Met de jongere jeugd is het veelal op een spelmatige manier, met de oudere jeugd hebben we hele gesprekken over hoe je christen bent in deze maatschappij. Zijn de jongeren gemotiveerd? Ja, de jongeren zijn erg enthousiast en komen graag. Ze houden van zingen, zelfs de oudere jeugd!! De 12+ groep vormt een hechte club, ze trekken veel met elkaar op. Door de tieners ook verantwoordelijkheid te geven, zien ze het belang van een goede jeugdgroep in. Zo is er een oudere tiener die op gitaar het samen zingen begeleidt. Samen met twee andere tieners wordt hij ‘opgeleid’ in het dragen van verantwoordelijkheid. Het is mijn verlangen dat deze jongeren op den duur mijn taak hier kunnen overnemen. Ik wil mezelf overbodig maken. Bij mijzelf is dit proces ook zo verlopen; eerst als kind naar de vakantiebijbelschool, en kinderclub en later als tiener meehelpen bij de jongere kids tot ik verantwoordelijkheid in mijn tienergroep kreeg. Je spreekt een beetje Nederlands!?! Een heel klein beetje maar hoor. Ik heb 6 maand in Nederland gewoond, in de buurt van Nijmegen.
Hoe was dat? Het was een goede tijd, alleen jammer dat ik geen tijdelijke baan kon krijgen. Ik heb hap-snap wat gewerkt onder andere in de glastuinbouw en als stukadoor bij een kleine aannemer. Wanneer mensen hoorden dat ik uit Roemenie kom, was er meteen een vooroordeel over stelende, niet werkende Roemenen. Ik heb geprobeerd dat beeld bij te stellen o.a. door uit te leggen dat ik Hongaar ben en een andere mentaliteit heb dan de meeste Roemenen. Zou je in het buitenland willen werken? Nee. Ik zie het als mijn roeping om mijn gaven en talenten voor de Hongaarse bevolking (in Roemenie) in te zetten. Ik vind het jammer dat zoveel goed opgeleide jong volwassenen naar het buitenland gaan. Graag wil ik me inzetten voor mijn volks-genoten. Op die manier hoop ik ook een positief signaal naar andere goed opgeleide jong volwassenen te geven, om te investeren in het land waar ze geboren en opgegroeid zijn.
Conferentie
Voorafgaand aan de voorjaarsreis heeft Zoltán Kucharszki samen met Jelle de Vries een conferentie gevolgd uitgaande van de “Karoli Cáspár universiteit” van de Hongaars Gereformeerde kerk van Hongarije. Deze conferentie werd gehouden in Budapest en geleid door Prof. Annemarie Kool. De deelnemers aan deze conferentie kwamen uit Oost en West, dus uit Nederland, Hongarije en het Hongaarstalige gebied van Roemenie. Leren en ontvangen van elkaar. Het doel van de conferentie was terugblikken op 20 jaar hulpverlening en kijken naar de veranderingen in de hulpverlening in de toekomst. Maar ook het nadenken over hoe je in een post communistische en seculiere wereld bezig kunt zijn met de bijbelse opdracht. Door de vele gesprekken onderling (mede mogelijk gemaakt door goede tolken die simultaan alles vertaalden) is het een leerzame ontmoeting geweest. Tijdens de conferentie kwam sterk naar voren dat de hulpverlening niet meer eenzijdig is van West naar Oost maar dat het belangrijk is toe te groeien naar een gemeenschappelijk wederzijds contact. Zo werd het de Nederlanders duidelijk waar momenteel de problemen liggen binnen de Hongaars Gereformeerde kerken. Iedereen kent iedereen. De Hongaren zijn niet alleen een minderheid in Roemenie maar ook onder de Hongaren zijn de christenen een minderheid. Zo zijn de Hongaarse christenen een dubbele minderheid. Vooral in de dorpen (zoals bijvoorbeeld Sântimreu) hebben de mensen nog erg te lijden onder de naweeën van het communisme. De meeste mensen zijn opgegroeid in een tijd dat het christendom niet was toegestaan en dus groot geworden onder een atheïstisch systeem. In de dorpen weet men heel veel van elkaar, niemand in het dorp is een vreemde. Zo weten de mensen ook nog wie er dertig jaar geleden bij de Securitate waren
aangesloten, wie er mensen hebben aangegeven. De grote vraag binnen deze gemeenschappen is: hoe ga je in de huidige kerk om met deze mensen? Er zijn veel mensen die om historische redenen geen contact willen hebben met de kerk.
Werkloosheid Momenteel is er veel werkloosheid in het land, zonder dat er een vangnet is voor de bevolking. Uit geldgebrek gaan veel mensen voor kortere of langere tijd in het buitenland werken. Vaak niet uit “luxe overwegingen” maar omdat men niet in staat is in de primaire levens-behoeften te kunnen voorzien. Ouders kunnen het schoolgeld voor hun kinderen niet meer betalen en in de winter moet er vaak een keuze worden gemaakt tussen een warme kachel of een warme maaltijd. Veel gezinnen worden dus uit elkaar getrokken omdat de man des huizes buiten de landsgrens werkt en tijden achtereen niet thuis komt. Doordat de vaders werk gaan zoeken in het buitenland en de moeders in de regio wat bijbaantjes zoeken zijn er ook veel kinderen die geen plaats hebben waar ze terecht kunnen als ze uit school komen. Veel kinderen zwerven na schooltijd over straat. Diegenen die in Roemenie aangesloten zijn bij de Orthodoxe kerk, kunnen in moei-lijke situaties meestal wel hulp verwachten. De Orthodoxe kerk is namelijk een
staatskerk en wordt gesteund door de overheid. Om die reden zijn er al veel mensen overgestapt van de Hongaars Gereformeerde kerk naar de Roemeens Orthodoxe kerk. Een andere zorg betreft de jongeren die na hun studie met diploma op zak naar het buitenland trekt. Zo’n 80% van deze jongeren verlaat het land in de hoop carrière te maken en geld te verdienen. Plaats van herbergzaamheid. Dit zijn zo een aantal problemen waar men momenteel in Roemenie tegen aanloopt. Hoe kun je mensen weer bij de kerk betrekken? Er zijn veel problemen die de “kerk” niet kan oplossen. Maar de Hongaarse kerk heeft momenteel wel een belangrijke taak en dat is om de gemeente te maken tot een plaats van herbergzaamheid. De kerk als de plaats waar men een relatie met God en met elkaar heeft. Maar waar men ook als gemeente naar buiten gericht is. Laten we bidden dat de gemeente een open en gastvrije plaats mag zijn Dat de kerk uitnodigt om mensen tot God te leiden en dat de kerk een plaats zal zijn waar men tot rust kan komen
Uw bijdrage ?
Een “Thuis” voor Gaby. Na maanden van zorg over de opvangmogelijkheden voor Gaby zijn wij erg blij met de plaats die er nu voor hem is. Het is erg goed om Gaby te zien in een omgeving met mensen die liefdevol voor hem zorgen. Om hem, samen met een medebewoner die ook het Down syndroom heeft, te zien wandelen over het buitenterrein. De kosten voor het wonen in deze zorginstelling zijn tot nu toe door familieleden van Gaby betaald. Vooral Idi-neni (tante Idi), de 77 jarige zus van Gaby’s moeder, is erg betrokken bij de zorg voor hem. Zo heeft zij de eerste betaling aan de zorginstelling voor haar rekening genomen. Vanwege haar kleine pensioen is zij verder niet in staat om meer bij te dragen. We zijn dan ook erg dankbaar voor de steun die we uit Amersfoort krijgen om deze vorm van zorg voor Gaby mogelijk te maken. De maandelijkse kosten voor de zorg bedragen € 360,00. Dit is het bedrag dat nog betaald moet worden na aftrek van het inkomen van Gaby (€ 70,00). Voor deze € 360,00 zijn alle kosten gedekt die er voor Gaby gemaakt moeten worden, ook de ziektekostenverzekering. De kleding wordt geregeld vanuit de diaconie in Sântimreu. We hebben momenteel een lijst van mensen die bereid zijn maandelijks een (vast) bedrag te doneren voor de zorg aan Gaby. Maar we zouden graag de kosten over een grotere groep gemeenteleden willen verdelen waardoor de maandelijkse bijdrage uitkomt op ongeveer € 10,00. Wanneer u besluit om ook een (vaste) financiële bijdrage te willen geven, dan houden we u regelmatig op de hoogte van Gaby’s wel en wee. Er zijn inmiddels al drie nieuwsbrieven “Vrienden van Gaby” verschenen. Wanneer u deze wilt nalezen dan kan dat op de website van onze stichting www.amersfoort-santimreu.nl
