IK WIL GRAAG ZO ZELFSTANDIG MOGELIJK ZIJN

ROWAN HAD EEN HERSENTUMOR

IK WEET VAN AANPAKKEN, HOE MOEILIJK OOK Rowan Csizmazia (23) uit Drunen was 14 jaar oud toen bij hem een hersentumor werd ontdekt. Er volgde een periode van operaties en revalidatie. Met ontzettend veel doorzettingsvermogen krabbelde hij op en leerde hij leven met zijn beperkingen. “Gewoon doen”, klinkt zijn credo. “Het is zo’n negen jaar geleden dat ik werd geopereerd. Op 26 oktober, om precies te zijn. In de maanden daarvoor kreeg ik last van hoofdpijn; later werd ik ook steeds meer vermoeid. In het begin nam ik steeds paracetamol, maar toen ik na een aantal weken naar het ziekenhuis ging voor onderzoek, bleek ik een hersentumor te hebben. Twee dagen later werd ik al geopereerd.” OPNIEUW LEREN “Van die hele periode herinner ik me weinig. Ik weet dat ik met de auto naar school werd gebracht en dat ik ging voetballen, maar meer dan momenten zijn dat niet. Na de operatie heb ik drie maanden in coma gelegen in het ziekenhuis. Toen ik na zes maanden werd ontslagen, ben ik naar een revalidatiecentrum gegaan. Daar ben ik een jaar geweest en ik heb er echt alles opnieuw moeten leren: van lopen en zitten tot praten, eten en drinken. Op dit moment gaat het best goed. Ik krijg nog steeds therapie en moet veel oefenen. Door de operatie is een deel van mijn gezicht verlamd geraakt. Daardoor heb ik soms moeite met praten en eten en drinken, maar als ik goed oefen gaat dat wel goed. Ook lopen gaat lastig. Thuis of op mijn werk gebruik ik meestal een

5

KRACHTENBUNDEL - GEMEENTE HEUSDEN

rollator. Buiten zit ik bijna altijd in een rolstoel. De trap op en af doe ik gewoon zelf. In het begin wilden mijn ouders een traplift installeren, maar dat wilde ik niet. Ik wilde immers leren lopen en dan helpt een traplift weinig.” ZELFSTANDIG “Ik wil graag zelfstandig zijn, maar ben tegelijkertijd nog hulpbehoevend. Mijn vader en moeder en mijn broertje helpen me ontzettend veel, maar het blijft frustrerend. Vóór mijn veertiende wilde ik sportleraar worden en voetbalde ik veel. Nu ben ik vaak van anderen afhankelijk. Iedereen komt steeds met adviezen en denkt het beter te weten. Maar hoe goedbedoeld ook, ik moet het uiteindelijk zelf doen. Ook baal ik ervan hoe mensen soms met me omgaan, alsof ik geen gelijke ben. Als ik in mijn rolstoel zit en met anderen in gesprek ben, praten ze al snel over me heen alsof ik er niet volwaardig bij hoor. Dat vind ik raar, want iedereen heeft zo zijn beperkingen en iedereen heeft wel iets waar hij goed in is. Wat dat betreft ben ik echt niet anders dan anderen. Toen ik enkele jaren geleden als administratief medewerker ging werken bij Van Delft Installatie in

Drunen, deden ze bij het UWV erg moeilijk. Ze vroegen zich af of die werkplek wel goed voor mij was en dat terwijl het voor mij een geweldige kans was op een zo normaal mogelijk leven. Dat is toch raar?” VAST CONTRACT “Gelukkig heeft het UWV ermee ingestemd en werk ik er alweer een hele poos. Sinds 1 oktober heb ik zelfs een vast contract. Ik ga nog wel één dag per week naar school. In mijn vrije tijd ben ik leider van een voetbalteam hier in Drunen. Ik heb leuke vrienden met wie ik regelmatig op stap ga. Een paar maanden geleden ben ik nog naar het Sziget Festival in Hongarije geweest. Met de rolstoel was dat best spannend. Van tevoren hadden ze me verteld dat de stations in Boedapest en het festivalterrein rolstoelvriendelijk waren, maar dat was niet overal het geval. Op een gegeven moment stonden we bovenaan een enorme roltrap waarmee we naar beneden moesten. Dat was een helse klus, maar het is wel gelukt, gewoon door te doen. Dat is de enige manier. Uiteindelijk hoop ik straks zelfstandig te kunnen wonen. Gewoon lekker huisje-boompje-beestje, dat is mijn droom. Alleen dan zonder dat beestje, want een hond uitlaten in een rolstoel gaat lastig.”

www.heusden.nl

@Samenvoorjeugd

“Rowan zoekt ondanks zijn beperking steeds naar een manier waarop het wél kan, ook als dat riskant of eng is. Dat vind ik erg bijzonder aan hem.” MARGO MULDER wethouder gemeente Heusden

n Door Margo Mulder

©

REËLLE COMMUNICATIE

“IK WIL GRAAG ZO ZELFSTANDIG MOGELIJK ZIJN”

KRACHTENBUNDEL - GEMEENTE HEUSDEN

6

CHELSEY HEEFT EEN LICHTE VERSTANDELIJKE BEPERKING

IK DROOM VAN EEN EIGEN PLEK Chelsey (16) uit Udenhout heeft een lichte verstandelijke beperking, autisme, ADHD en PDD-NOS. Toen het thuis niet meer ging, belde haar moeder de crisisdienst en ging Chelsey naar een behandelgroep van Idris in Oisterwijk. “Ik heb moeite met sociale contacten en heb last van woedeaanvallen. Sinds ik word behandeld bij Idris, gaat het beter.” “Ik was vroeger een lief, vrolijk meisje,” vertelt Chelsey, “maar er was ook een andere kant aan mij: ik kreeg vaak woedeaanvallen. Dan ging ik schelden, schoppen en slaan. Ik deed alles wat ik niet wilde. Toch gebeurde het steeds weer. Ik had veel ruzie thuis met mijn broer, mijn vader en mijn moeder.” MOEILIJKE JEUGD Chelsey had vroeger weinig vriendjes en vriendinnetjes. “Ik was verlegen en wist niet wat ik moest zeggen. De basisschool was een vervelende tijd waarin ik veel werd gepest. Daar denk ik liever niet aan terug. Vrienden gebruikten mij: ze deden alleen maar aardig als ze daar zelf zin in hadden. Ik voelde me eenzaam en verdrietig. Meestal speelde ik alleen thuis, achter de computer. Of ik was aan het tekenen. Eigenlijk had ik een supersaai leven.” CRISISDIENST Thuis werden de woedeaanvallen steeds heftiger. Chelsey’s moeder moest noodgedwongen de crisisdienst bellen. “Ik bleef mijn moeder maar schoppen en slaan. We hielden het allebei niet meer vol. Ik wilde heel graag naar een behandelgroep

11

KRACHTENBUNDEL - IDRIS

om beter met mijzelf en anderen om te gaan. Mijn moeder wilde dat eerst niet. Ze houdt van mij en had het gevoel dat ze, als ik naar een groep zou gaan, had gefaald. Dat was helemaal niet zo; ik wilde immers zelf naar een groep. Via de crisisopvang ben ik daar terechtgekomen.” DE GROEP In die groep werd Chelsey gediagnosticeerd met een lichte verstandelijke beperking, PDD-NOS, autisme en ADHD. “Een hele waslijst”, erkent ze zelf. “De meeste moeite heb ik met sociale contacten. Sinds ik bij Idris ben, gaat dat beter. Ik leer hier omgaan met mijn huisgenoten en begeleiding. Ik weet nu wat ik moet doen als ik een woedeaanval voel aankomen. Dan ga ik naar mijn kamer om de woede te laten zakken. Ook leer ik hier zelf goede keuzes te maken. Eerst liep ik mee met anderen en deed ik verkeerde dingen.” Chelsey heeft al veel geleerd op de groep. “Het is een fijne plek met goede begeleiders. Ook het contact met thuis is goed. Daar ben ik heel blij mee. Toch kunnen er ook zaken beter. In het begin woonde ik in een ander huis en moest ik verhuizen. Daarna moest ik ook nog eens van kamer veranderen. Ik heb autisme,

dus daar kan ik niet tegen. Ook vind ik de leiding niet altijd even duidelijk. Dan begrijp ik niet wat ze bedoelen, maar durf ik dat niet te zeggen. Een keer waren ze vergeten door te geven dat mijn moeder niet kon komen – en ik zat maar te wachten. Als het anders loopt dan ik verwacht, vind ik dat heel lastig. Ik heb veel behoefte aan duidelijkheid.”

www.idris.nl

TOEKOMST Chelsey is positief over de toekomst. Ze volgt een horecaopleiding bij BEUM in Dorst, een café-restaurant middenin het bos. “Dat vind ik echt leuk! Ik heb fijne mensen ontmoet, ik kan met iedereen goed omgaan. Ik volg een opleiding voor de keuken, de bediening, de afwas en schoonmaken. Binnenkort krijg ik advies over wat ik het beste kan gaan doen. Ik hoop de bediening of de keuken, want daarin wil ik verder.” Naast een leuke baan in de horeca droomt Chelsey van een eigen plek. “Ik wil graag doorstromen naar een Trainingshuis van Idris om te leren zelfstandig te wonen. Ik kijk ernaar uit om op eigen benen te staan. Ik ben trots dat ik zo ver ben gekomen, dat dit mij is gelukt. Ik ben blij dat ik twee jaar geleden de beslissing heb genomen om in een groep te gaan wonen. Soms maak ik best verstandige keuzes, toch?”

@Samenvoorjeugd

“Ik kijk terug op een mooie ontmoeting met Chelsey. Ze is een pittige en enthousiaste meid die niet zomaar opgeeft. Daar heb ik bewondering voor!” ANNELIES VAN KOOIJ communicatieadviseur Amarant Groep

n Door Annelies van Kooij

© REËLLE COMMUNICATIE

“IK HEB GELEERD OM TE GAAN MET MIJN EMOTIES EN MET ANDEREN”

KRACHTENBUNDEL - IDRIS

12

SHARON ZORGT STEEDS BETER VOOR ZICHZELF

IK HEB BAAT BIJ REGELMAAT EN STRUCTUUR Sharon (26) moest als kind van ouders met psychiatrische problemen al vroeg leren om zelfstandig te zijn. “Elke dag probeer ik een beter mens te zijn. De ene dag lukt dat beter dan de andere, maar gelukkig vergaat de wereld niet als het niet lukt.” “Mijn moeder heeft al sinds haar tienerjaren psychische klachten. Mijn vader was alcoholist en gedurende bijna mijn hele jeugd verslaafd. Mijn ouders trouwden toen ik vier was; twee jaar later scheidden ze. De scheiding was vijandig; ze konden elkaar meestal niet luchten of zien. Ik stond vaak tussen hen in.” HANDVATTEN “Mijn moeder is diverse malen langdurig opgenomen. Nadat mijn vader naar het buitenland was teruggegaan, woonde ik bij mijn oom en tante. Op mijn twaalfde ging ik weer bij mijn moeder wonen. Sindsdien was ik meestal de ‘ouder’ in huis. Ik zocht troost in eten en dat doe ik nog steeds. Ik heb de officiële diagnose Eetstoornis Niet Anderszins Omschreven (ES-NAO). Ik ben hiervoor verschillende keren behandeld, zowel op afstand als ambulant. Ik heb handvatten gekregen die me hebben geholpen, maar ik blijf overeten. Dat is ook hoe mijn problematiek het best zichtbaar is voor mijn omgeving: ernstig overgewicht. Momenteel gaat het redelijk met me. De ene dag is beter dan de andere. Als ik sombere gedachten heb, weet ik dat die ook weer weggaan. Regelmaat en structuur houden mij op de been. Ik mag even

13

KRACHTENBUNDEL - ZORGBELANG BRABANT

somber zijn, maar ik weet dat ik beter kan doorgaan met activiteiten.” SOCIALE SITUATIES “Tijdens mijn tiener- en studentenjaren was het moeilijk om aansluiting te vinden bij mijn leeftijdsgenoten. Ik wil controle hebben en druk vaak onbedoeld mijn zin door. Dat ben ik gewend vanuit mijn thuissituatie. De laatste jaren is de kloof met leeftijdsgenoten kleiner geworden; ik heb meer leren loslaten en we worden ouder. Ik vind het nog steeds moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Ook heb ik moeite sociale situaties te lezen. Ik blijf praten omdat ik stiltes ongemakkelijk vind. Ik heb soms het gevoel dat mensen mij niet mogen en voel me vaak teveel. Bij mijn vader was nooit veel ruimte voor emoties. Waarschijnlijk neem ik daarom nu dikwijls teveel verantwoordelijkheid op me. Omdat mijn moeder ook veel aandacht opeiste, heb ik geleerd mezelf weg te cijferen en alles zelf op te lossen.” DE WEG OMHOOG “Sinds een paar maanden werk ik als administratief medewerker bij een overheidsinstelling. Ik was bijna twee jaar werkloos, dus hecht ik hieraan veel waarde. Ik vind het

belangrijk dat ik in mijn eigen levensonderhoud kan voorzien. Verder zijn bepaalde familieleden en een klein groepje vrienden voor mij erg waardevol. Elke zondag ga ik naar de kerk. Naast mijn baan doe ik vrijwilligerswerk bij Zorgbelang Brabant. Ik ben mantelzorger voor mijn moeder. Ik regel haar financiën. Voor huishoudelijke taken heeft mijn moeder professionele hulp. Ik ben trots dat ik mijn studie heb kunnen afronden. Ik heb een baan en woon op mezelf. Ook heb ik me, toen ik in het buitenland woonde, staande kunnen houden. Mijn persoonlijke ontwikkeling is mijn grootste prestatie: sociale verplichtingen ga ik niet meer zomaar uit de weg en mijn baalmomenten zijn geen baaldagen meer. Ik heb belangrijke levenslessen geleerd: je kunt het gedrag van een ander niet veranderen, maar wel jouw reactie daarop. Als jij je kwetsbaar opstelt tegenover anderen, doen anderen dat ook makkelijker tegenover jou. Daarnaast is er niets mis mee om je grenzen aan te geven, zelfs bij mensen die dat niet van jou gewend zijn. In de toekomst wil ik een gezin en een baan in de sociale/maatschappelijke sector. Mijn verhaal wil ik blijven delen om stigma weg te nemen over het hebben van psychische klachten en het kind zijn van ouders met psychische klachten.”

www.zorgbelang-brabant.nl

@Samenvoorjeugd

“Sharon is een echte doorzetter. Bewonderenswaardig hoe zij zich kwetsbaar opstelt en een enorme groei heeft doorgemaakt. Als ervaringsdeskundige geeft zij gastlessen aan studenten waar haar focus met name op gespreksvoering en bejegening ligt. Zo heeft ze een leerzame en waardevolle rol.” LIEKE HESEMANS projectleider programma Ervaringsdeskundigheid/ Burgerinitiatieven en informele zorg Zorgbelang Brabant

n Door Lieke Hesemans en Hanneke Griffioen

©

REËLLE COMMUNICATIE

“HET KOMT ALLEMAAL GOED. ZO NIET? DAN TOCH!”

KRACHTENBUNDEL - ZORGBELANG BRABANT

14

MEL IS OPGEGROEID IN EEN PLEEGGEZIN

MIJN FAMILIE IS ERG BELANGRIJK VOOR MIJ De moeder van Mel (23) uit Rotterdam ontvluchtte in de jaren ’70 Oeganda. In Nederland werd ze zwanger, maar ze kon niet voor haar dochter zorgen. Mel kwam in een pleeggezin terecht. “Mijn pleegouders hebben contact met mijn moeder altijd gestimuleerd. Daarvoor ben ik erg dankbaar.” “In de jaren ’70 vluchtte mijn moeder uit Oeganda naar Nederland. Daar was toen een dictator aan de macht gekomen die de welvarende Indiase bevolking uit Oeganda wilde verjagen. Aziaten in Oeganda kregen de schuld van de economische crisis. Mijn moeder is half Aziatisch, dus moest ze vluchten. In Nederland kreeg mijn moeder een relatie met mijn biologische vader. Ze raakte zwanger, maar ik heb hem nooit gekend.” PLEEGKIND “Mijn moeder houdt veel van mij en ik van haar, maar het was voor haar te moeilijk om voor mij te zorgen. Ze heeft altijd onder bewindvoering gestaan en nog steeds wordt ze begeleid door maatschappelijk werk. Ik was drie jaar toen ik bij mijn pleegouders Marjan en Theo werd geplaatst. Er werd een regeling met Jeugdzorg getroffen dat mijn moeder me elke week mocht bellen. Dat heeft ze vele jaren elke woensdagavond stipt om zeven uur gedaan. Verder heb ik haar heel die tijd om de week gezien. Nu kan dat even niet vanwege mijn stage in Israël, maar in december komt ze mij hier opzoeken! Ik heb goed contact met mijn pleegouders en kan altijd bij hen terecht. Hun zoon Guust is drie

15

KRACHTENBUNDEL - KOMPAAN EN DE BOCHT

jaar ouder dan ik. Onze relatie voelt echt als broer en zus. Marjan en Theo zijn mijn ouders en ik heb een tweede moeder erbij. Mijn moeder komt altijd op mijn verjaardagen. Ook nu ik in Israël ben, nodigt zij Marjan en Theo uit voor haar eigen verjaardag. Mijn pleegouders vinden het contact met haar heel belangrijk. Mijn moeder hoort gewoon in mijn leven. Als kind vond ik het soms lastig dat ik geen andere pleegkinderen kende. Gelukkig had ik een penvriendin die ook in een pleeggezin woonde. Toen ik ouder werd, wilde ik een tijdje niet bij mijn moeder op bezoek. Zij wilde over mij ‘moederen’, terwijl ik in een aantal opzichten verder was dan zij. Toch bleven Marjan en Theo het contact met mijn moeder stimuleren. Daar ben ik hen nu heel dankbaar voor.” STUDIE “Mijn schooltijd heeft lang geduurd. Na groep 5 ging ik naar het speciaal onderwijs, omdat ik dyscalculie heb. Daarna ging ik via het vmbo-tl naar het mbo, dat ik met hoge cijfers heb afgesloten. Op mijn zestiende deed ik een maatschappelijke stage bij Kompaan en De Bocht. Daar werkte ik mee aan trainingsavonden voor aspirant-pleegouders.

Ik vond het fijn om mijn ervaringen te kunnen delen. Nu studeer ik Social Work. Voor mijn studie heb ik in Oeganda stage gelopen. Daar heb ik met straatkinderen gewerkt. Daarnaast heb ik vrijwilligerswerk gedaan in Zuid-India en Kenia, waar ik ook met straatkinderen werkte. Nu loop ik stage bij een vluchtelingenorganisatie in Tel Aviv, Israël; daar doe ik onderzoek naar het asielbeleid en schrijf ik publicaties over vluchtelingen uit Eritrea en Zuid-Soedan in Israël. Dat is een kwetsbare groep die vaak wordt vergeten. Als ik terugkom uit Israël, ga ik als gezinscoach stagelopen in het wijkteam in Rotterdam-Zuid. Na mijn hbo-studie wil ik graag nog een master in Human Rights gaan volgen.”

www.kompaanendebocht.nl

@Samenvoorjeugd

AMBITIEUS “Ik wil de wereld een stukje beter maken. Mijn leven had heel anders kunnen lopen als ik niet bij Marjan en Theo terecht was gekomen. Met mijn moeder ben ik meermalen in Oeganda geweest en als ik daar ben, realiseer ik me hoeveel kansen ik in Nederland heb. Ik ben ambitieus en wil iets kunnen betekenen voor mensen die het minder goed hebben getroffen. Van Marjan, Theo en mijn moeder heb ik altijd geleerd om niet alleen aan mezelf te denken, maar juist ook aan anderen.”

“Ik ben onder de indruk van de manier waarop Mels moeder en pleegouders hebben samengewerkt aan de vorming van Mel tot een mooie, krachtige vrouw die zich inzet voor kwetsbare mensen.” LINDY POPMA hoofdredacteur Pleegzorgtijdschrift Mobiel

n Door Lindy Popma

©

REËLLE COMMUNICATIE

“IK WIL IETS VOOR ANDEREN KUNNEN BETEKENEN”

KRACHTENBUNDEL - KOMPAAN EN DE BOCHT

16

BRANCO GEBRUIKTE EN DEALDE DRUGS

IK GELOOF IN MEZELF

Omdat Branco (19) uit Loon op Zand op de middelbare school werd gepest, besloot hij van school te veranderen. Hier liet hij niet meer over zich heen lopen. “Ik deed mee met de populaire kinderen en kwam in de drugswereld terecht. Uiteindelijk stond ik zelfs te dealen in de pauze.” “Ik groeide op in een warm gezin. We zijn met vier kinderen. Mijn moeder was meestal thuis en mijn vader aan het werk. Op de basisschool was ik de grappenmaker van de klas. Wel was ik meer op mezelf dan anderen. Op een gegeven moment werd vastgesteld dat ik ADD en Asperger had. Toch liep alles op rolletjes.” GEEN GOEDE KEUZES “Op de middelbare school viel het anderen steeds meer op dat ik anders was dan zij. Ik werd gepest en in elkaar geslagen. Daarom besloot ik van school te veranderen. Daar kwam ik wel voor mezelf op: als iemand iets verkeerds zei, viel ik diegene aan met woorden. Om erbij te horen, ging ik joints roken. Later ging ik zelf dealen in de pauze. Zo stelde ik iets voor en verdiende ik ook nog veel geld. Ik bleef zitten in de derde klas en kwam vervolgens bij vriendjes in de klas die het verkeerde pad waren ingeslagen. Elke dag dealde ik in die tijd: in de pauze op school, in het weekend in het dorp. Tot mijn eigen verbazing ben ik geslaagd. Ineens moest ik een vervolgopleiding kiezen, waar ik niet op was voorbereid. Ik koos voor de timmermansopleiding, maar dat bleek achteraf geen goede keuze. In

17

KRACHTENBUNDEL - ZORGCOLLECTIEF HART VAN BRABANT

mijn klas was veel sprake van criminaliteit en drugsgebruik. Ik deed mee, want ik wilde dat ze tegen me op zouden kijken. De hele klas kocht uiteindelijk drugs bij mij. Ik belandde zelfs in de harddrugswereld. Thuis was ik niet meer te houden: ik was agressief, loog en stal geld van mijn ouders. Op hun verzoek ben ik wel op een gegeven moment naar een afkickkliniek gegaan. Pas na acht weken ging ik meewerken; na tien weken zat het erop.” TERUG OP AARDE Soms blow ik nog, maar dat doe ik alleen nog maar om te relaxen. Nadat ik was gestopt met mijn studie en ging werken, is mijn leven tot rust gekomen. Ik moet goed plannen, anders wordt het een zooitje in mijn hoofd. Mijn beperking is niet zichtbaar voor de maatschappij. Je moet mij kennen om te weten dat ik in bepaalde opzichten anders ben dan anderen. Ik heb nu structuur, verdien geld en kan leuke dingen doen. Ik ben weer terug op aarde en weet wat belangrijk is voor mij. Ik straal rust uit, kom op voor mijn mening en durf over mijn gevoelens te praten. Ik kijk terug op een helse tijd met veel drugs. De ervaring in de kliniek heeft me gered. Je bent allemaal gelijk en dat was erg fijn.

Ik heb veel spijt dat ik geld van mijn ouders heb gejat en dat ik tegen ze heb gelogen. Hun vertrouwen in mij was ver weg en het kost nu veel moeite om dit vertrouwen terug te winnen. Wel zijn ze er altijd voor mij geweest. Daarvoor ben ik ze dankbaar. Ik woon ook nog steeds bij hen op een kamer met eigen badkamer. Zo lijkt het alsof ik toch een beetje op mezelf woon.”

www.zorgcollectiefhartvanbrabant.nl

KRACHT “Mijn kracht is dat ik in mezelf geloof. Als iemand zegt dat ik iets niet kan, zal ik het tegendeel bewijzen. Mijn vechtersmentaliteit zet ik nu positief in. Dat heeft geresulteerd in een vaste baan als autopoetser. Door deze baan ben ik uit de schulden. In de toekomst wil ik een eigen bedrijf starten. Hiervoor is het belangrijk dat ik goed nee kan zeggen tegen harddrugs. Je moet nooit opgeven. Als je wil, is er altijd een manier om op het rechte pad te komen. Soms heb je hierbij hulp nodig; pak die met beide handen aan. Pluk de dag. Leef niet om te werken, maar werk voor een goed leven.”

@Samenvoorjeugd

“Terug naar jezelf’ is mijn motto. Branco is het levende voorbeeld van hoe dit uit kan pakken. Een voorbeeld voor velen!” MARCO VAN DEN BERG individueel begeleider PGB Zorgcollectief Hart van Brabant

n Door Marco van den Berg

© REËLLE COMMUNICATIE

“IK ZET MIJN VECHTERSMENTALITEIT NU POSITIEF IN”

KRACHTENBUNDEL - ZORGCOLLECTIEF HART VAN BRABANT

18

KEVIN HEEFT EEN PSYCHOTISCHE STOORNIS

IK BEN EEN MENS, NET ALS JIJ Kevin (23) uit Tilburg heeft al zijn leven lang waanideeën en hallucinaties. Op zijn 17e werd voor het eerst een diagnose gesteld. “Ik zwaai, praat en reageer regelmatig op personen, dieren en objecten die er niet zijn. Ik heb geleerd om mezelf te wapenen tegen vervelende opmerkingen van mensen.” “Ik ben opgegroeid in Tilburg en mijn jeugd was eigenlijk prima. Toen ik acht jaar was, gingen mijn ouders uit elkaar. Dat was niet leuk, maar ik heb er weinig last van gehad. Ik kan me altijd goed aanpassen aan de situatie. Op de basisschool was ik een drukke jongen. Daar had ik een leuke tijd. Van de middelbare school heb ik echter weinig onthouden. In die periode kreeg ik voor het eerst psychoses, waardoor ik niet echt meemaakte wat er gebeurde. Ik ben een realistisch persoon, maar wat doe je als ‘zij in mijn hoofd’ al die jaren doorgaan en nog koppiger zijn dan ikzelf? Wat moet je doen als je een psychose hebt en dwangmatige handelingen moet verrichten, zoals het voortdurend gebruiken van deodorant? Wat doe je als je een psychose hebt en wekenlang overstuur bent als iemand iets tegenstrijdigs zegt als ‘ronde hoeken’? Ik ben geen standaardpsychoot, al zou je dat misschien wel denken.” WAARDEVOL WERK “Door mijn psychotische stoornis NAO heb ik van alles een beetje, maar hoor ik eigenlijk nergens bij. Ik zie dat niet als een belemmering, want ik heb geleerd ermee om te

23

KRACHTENBUNDEL - REGIO HART VAN BRABANT

gaan. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om geen stemmen te horen of dingen te zien! Voor mij zijn mijn stemmen normaal; ik dacht dat iedereen stemmen in zijn hoofd had. Toen ik erachter kwam dat dit niet zo was, was ik vooral benieuwd hoe anderen dan kunnen functioneren, zo zonder stemmen. Ik kan me niet voorstellen hoe saai mijn leven dan zou zijn. Ik heb een tijdje medicatie gehad. Het was zo saai en stil in mijn hoofd! Ik miste de stemmen en voelde me niet meer mezelf. Het werk dat ik bij Zorgbelang doe, vind ik heel waardevol. Ik geef gastlessen en doe mee aan activiteiten om mensen meer te leren over jongeren met een stoornis. Ik ontmoet veel mensen en ik vind iedereen interessant. Door mijn werk heb ik het gevoel dat ik nuttig ben voor de maatschappij en iets kan bijdragen.” LOGICA “Ik houd van logica. Die helpt me bij het omgaan met mijn stoornis. Als ik een hoofd door een muur zie komen, kan ik tegen mezelf zeggen: ‘De kans dat dit kan, is klein, dus het is niet waar.’ Als ik bij een groep mensen ben, weet ik dat iets niet waar is als de anderen er niet op reageren. Ook heb ik bijvoorbeeld

mijn kastdeuren op slot gedaan. Als ik denk dat iets of iemand uit de kast komt, weet ik dat de kans daarop nihil is. Soms kan die logica ook lastig en frustrerend zijn. Als ik voor een maaltijdpakket een bepaalde hoeveelheid van een ingrediënt nodig heb, stoort het mij als ik die specifieke hoeveelheid niet in dezelfde supermarkt kan vinden.”

www.regio-hartvanbrabant.nl

GEEN MACHINES “Tijdens mijn middelbareschooltijd werd ik veel gepest. In die tijd heb ik een hoge muur om mezelf heen gebouwd. Als je iets vaak hoort, ga je het vanzelf geloven. Dus besloot ik om vaak tegen mezelf te zeggen wat een leuke, knappe jongen ik ben. Dan zou ik dat ook gaan geloven! Daardoor ben ik een stuk sterker geworden. Het doet me nu een stuk minder als mensen vervelende opmerkingen maken. Wel zou ik willen dat mensen minder bevooroordeeld kijken naar stoornissen. Soms zijn vooroordelen waar, maar niet altijd. Twee mensen met dezelfde stoornis kunnen erg van elkaar verschillen; een stoornis is voor iedereen anders. Bovendien is de mens achter de stoornis er ook nog. Dat mogen mensen niet vergeten: mensen zijn gewoon mensen. Ik heb met machines gewerkt en die zijn vaak hetzelfde. Bij mensen is dat zeker niet het geval.”

@Samenvoorjeugd

“We zijn het met Kevin eens: vaak wordt alleen gekeken naar de stoornis en niet naar de persoon. Het is bijzonder om te zien hoe open hij over zijn stoornis praat. Dat is zeker een kracht! Hij staat sterk in zijn schoenen; daar kunnen anderen veel van leren.”

n Door Lieke Poppe en Eva van Harn

© REËLLE COMMUNICATIE

“NORMAAL OF MINDER NORMAAL, IK VIND IEDEREEN INTERESSANT”

LIEKE POPPE EVA VAN HARN 4e jaars studenten Pedagogiek Stagiaires Regio Hart van Brabant KRACHTENBUNDEL - REGIO HART VAN BRABANT

24

MEER VERhAlEn lEzEn? kRAchTEnBUnDEl D E kRAchT VAn kWETSBAARhEID

D

RH E

ID

D

N

KW

ET

SB AA

DE

VA

KR KR

AC

AC

HT

HT

VA

EN

NK

W

201 1 nAJAAR 2013 2013 2013 zO zOMER

ED TIL ITIE BU RG

HT KR AC

DDE

KR

A

CH

TE

NB

UN

DE

L

E EDITI RG lIMBU

ET

BU

SB

AA

ND

RH

EID

EL

DEEl DE VERhAlEn!

ZO M

ER

20 13

1

EDIT IE HELM

OND

nAJAA 20 13 R 201

nA

1

JA

AR

20 1

1

2NA0JA 13AR

20

1

1

Ga naar www.reelle.nl/eigenwijzer Selecteer alle verhalen die jij wilt lezen!

Alsjeblieft!

OnTDEk hET GEhEIM AchTER DE kRAchTEnBUnDEl® !

Een krachtig verhaal. Voor jou. Van Reëlle.

Reageren? Like ons op Facebook en ontvang een Krachtenbundel om cadeau te doen!

www.facebook.com/reellecommunicatie

zElf Op pAD VOOR DE kRAchTEnBUnDEl? Ontmoet mensen in hun eigen omgeving en haal hun verhaal op. Ervaar zelf hoe waardevol dit is en krijg op een bijzondere manier inzicht in Kracht! Bel Marieke

Ontvang alle weetjes! Download de wijzer: www.reelle.nl/vertelwijzer

KRACHTENBUNDEL

©

REËLLE COMMUNICATIE

KRACHTENBUNDEL