II u n II 3 41 WEEK- BLAD JE*; i\m :': ^ 41 h " ^V- ^E VON NAGYl 'tai LLY FRITSCHI De dochters van re Excellentie"

-.

„,„r

iTniïiiBfniiriinirgTTirai^irni'iMiiiiiii iMiiMi-iMiiiiiii'iÉiiMiiiiii «MH' I I ■•ui M Miin-•

i

■■ ■

'

'■''

«

ymscky

II u n II 3 41

WEEKBLAD JE*;

i\M :':■■

.

^ 41 h

L .

aitslaiiend

^ " ^V-

^E VON NAGYl 'tai

LLY FRITSCHI De dochters van| re Excellentie".

Virschüm wekelgks S^LL

Pr^js per kwartaal f. 1.95.

Red. en Adm. Galgewater 22, Leiden. Tel. 76«. Postrekening 4IÖÖ0

mwmw^^w^^^1' ^"^

^^i *f\:* ^YeW eU ' e5luv 6eV ve Yve\V l

*** XTè^f^ Adv xv

g

s M

*V ^

WéVpe- ^ Bij de tot nu toe gebruikelijke haarwaschmethode met zeephoudende middelen en shampoos kon de vorming van kalkzeep niet vermeden worden. Een grijs waas legde zich hierdoor op het haar en liet den natuurlijken glans van het haar niet tot uiting komen. Deze kalkzeep zat vast op het haar en liet zich door veelvuldig naspoelen niet verwijderen.

En Taky onthult. Waar haar en dons een zwarte schaduwwierpen, glanst na enkele minuten een huid te voorschijn als satijn. Een verrassing! Prachtig werkt Takyl En Eau Taky doet het nóg vlugger. In 2 a 3 minuten lelieblank1

Deze, voor het haar schadelijke kalkzeep nu overwonnen, doordat een zeepvrije ihampoon samengesteld werd: Zwartkop •hampodor. Dit nieuwe middel ontwik:elt zelfs in het hardste water geen vkalkzeep-neerslag. Het haar wordt dus volkomen schoon en glad en verkrijgt een prachtigen, natuurlijken glans, die het psel nog eens zoo mooi maakt

TAKY

Crème Taky f 1.-

Eau Taky f 1.25

Kuypers & Co., Amsterdam Directeur van de pevan&enis: „Het spyt mij, maar ik heb je hier een week te lan? gehouden.' De stampast: „Hindert niet, neem het er den volgenden keer maar af."

OVERTOLLIG HAAR verwijderd door ELECTROLIJSE komt nlel Urug. E«nlg afdoend «yiteem. Adviteer uw arts. Behandelina absoluut pijnloos. Laat geen lldteekens na. Gratis advies. Instlt. v. electr. ontharing E. Nooteboom. Goudtche Singel 83a - Rotterdam

Verdere voordeelen zijn sneller drogen van hef haar; de ondulatie en de watergolf houden langer en beter. Neemt eens een proef met

SHAMPODOR Ut goud'-Hiïlk vetpikkmf * J2ß^c/tf Voor WondiBei een WjronderesoorfBloBd-Speciaal'fai een groen-witte verpalddag, on het kuu1 weder de oortproakeÖJke Uoade Idew teraf te grrea ea te doea behoadeal

^

-\i,p\iif

met 'n heerlijke, samengestelde Pralinévulling.

\\\M,

tv v#» Julia: „Ik ga alleen naar deze cricket-wedstrijden, omdat Piet er zoo dol op js!

p den hoek van den Stationsweg ) hield hij haar staande — — een magere, armoedige, hongerig-uitziende man in een groezelig wit pak, een ouden tropenhelm op en met een paar afgetrapte linnen schoenen, die hier en daar bedenkelijke gapingen vertoonden. „Wilt u iets van mij ?" vroeg zij koel. Het havelooze heerschap knikte. „Ja, dat wil ik," klonk het bitter. „Alleen om je te spreken, ben ik heelemaal van Bombay hierheen gekomen." „En wat wilt u dan?" vroeg zij kennelijk verrast. De man lachte onaangenaam. „Wat ik wil? Neen maar, dat is me ook wat!" Zijn oogen dwaalden over haar zachtgroene japon, het collier in dezelfde kleur en de groen zijden parasol in haar hand. „Ik wil geld," viel hij toen abrupt uit. „Geld, m'n beste Sheila. Wat dacht jij anders?" Sheila's adem stokte. Uitvorschend keek ze hem aan. Het vervulde haar met angst, dat die man haar zoo onverwacht bij haar naam aansprak. „Je schijnt me niet te herkennen," ging de heesche stem voort. „Dan is mijn geheugen beter dan het jouwe, want ik herkende je direct, ondanks je dure kleerenl" Hij boog zijn ongeschoren gezicht tot vlak naar het hare over. „Kijk me eens goed aan, Sheila; ben je Jack Atkey vergeten?" De jonge vrouw wankelde achteruit, alsof zij een slag in het gezicht had gekregen. Met open mond en een uitdrukking van ontzetting in de oogen, staarde ze hem enkele seconden aan. „Jack... Atkey," kwam het ten laatste met moeite over haar lippen, „jij...!" „Om u te dienen," antwoordde hij spottend. „Ofschoon ik er ellendig aan toe ben, beroerd in één woord!" Sheila stond hem nog steeds aan te staren. Jong, elegant en door de functie van haar man behoorend tot de „upper ten" van de kleine garnizoensplaats, was ze een oogenblik geheel uit het veld geslagen. Jack Atkey! Het kon gewoon niet! Maar had ze iets te vreezen.? Hij wilde het haar lastig maken, dat zag ze aan zijn wreeden mond... .aan zijn gemecne oogen!

\oge^
vtoeg

ze. .^

&1%M

DORDT KREVSiLER, die de hoofdrol vertolkt in de Ufa-toonfilm ,,Schept vreugde In het leven"

to^

^

Tv ttv

^ntseW^ "èt «

vetvo^

tooO

be^

..5Uoude

a^^eV *'óet Watt ^

\«vi

""* V^

^e Xe vt^eï

■

Zomersproeten ver. dwijnen in korten tijd geheel door SpPUtol. Bij alle Drogisten.

,,Geen stuiver krijg je!" riep ze scherp. ,,0, tóch wel!" Een sinistere glimlach speelde om zijn mond. „Heusch wel! Of dacht je misschien, dat ik die heele reis hierheen heb gemaakt, alleen om me te laten afschepen ?" Hij deed een stap achteruit en nogmaals gleed zijn blik langs haar kostbaar toilet. ,,Herinner je je Singapore nog ?" stiet hij toen opeens uit. ,,En den brief, dien je me schreef?" De jonge vrouw onderdrukte een kreet. Haar vrees was dus niet ijdel! Hij wilde haar in moeilijkheden brengen .. . deze haveloozc kerel met zijn schampere manier van doen . ., .,Dus je bent hierheen gekomen, om me geld af te persen, daarop komt het neer, nietwaar?" ,,Je kunt het noemen, zooals je wilt," verklaarde hij met een bruusk schouderophalen, ,,hoewel ik het liever als „zakendoen" betitel. Luister. Laten we er niet omheen draaien. Sheila. Ik wil je geen leed doen, heusch niet, maar we moeten dit regelen. Ik moet en zal uit deze hel wegkomen en opnieuw beginnen, en daarvoor heb ik vijfduizend rupees noodig." ..Vijfduizend rupees! Je bent stapeldol!" Ze lachte schril, toen ze dit zei. ,,Xiet zoo dol, als jij schijnt te denken! Laat me eerst uitspreken." Hij wierp een haastigen blik om zich heen. ,,Vijfduizend rupees is voor jou niet meer dan een peuleschil, nu je met een kolonel getrouwd bent; voor mij is het een kwestie van er op of er onder. Kun je dat begrijpen?" .Jawel, maar je moet je niet verbeelden, dat ik me op zoo'n manier geld laat afpersen I" ,,() ja, dat zul je zeker wel!" Zijn besliste toon deed haar onrust nog toenemen. „Dat zul je zeker wel, want je hebt geen keus. Sheila. Als je mij dat geld niet bezorgt, dan zweer ik je, dat ik dien brief van je aan je man zal laten lezen! Ik zou het prettiger vinden, dat niet te doen, want ik wil je niet in moeilijkheden brengen, maar ik ben wanhopig en in een toestand als de mijne moet ik het eerst aan mezelf denken. Nu jij." ,,Mijn man zal je de deur uitgooien!" ,,0 neen, vast en zeker niet! Niet als hij dien brief gelezen heeft; als hij er achter komt, wat jij me drie jaar geleden geschreven hebt!" ,,Hij zal je vermoorden! Ik waarschuw je!" Jack Atkey's grauwe gezicht werd nog valer, maar er lag een vastbesloten trek om zijn mond. ,,Dat geloof ik niet. Maar, al deed hij het, jou zou dat toch niet helpen, wel ?" Hij klopte met een veelbcteckenendc beweging op zijn vestzak.

„Het is zoo'n aardig briefje, hè," ging hij sarrend voort; „ik heb het in den trein nog eens overgelezen. Eigenlijk is het dwaasheid om er geen tienduizend rupees voor te vragen, maar ik wil je het vel niet over de ooren halen. Sheila; met vijfduizend ben ik geholpen. Toch is het eigenaardig, dat je me dat allemaal geschreven hebt. Je moet in dien tijd wel veel van me hebben gehouden." „Van jou gehouden?" beet ze hem verontwaardigd toe. „Van jou gehouden! Ik haatte je... als je het weten wilt!" Ze hield plotseling op... ze was niet in staat te denken. Het was zóó onverwacht op haar neergekomen, dat ze zich als verlamd voelde. Ze was die vreeselijke maanden bijna vergeten geweest, den tijd, dat zij tot dat tweederangsch gezelschap had behoord. Die episode uit haar leven had ze voorgoed uit haar geest verbannen. Daar had ze mee afgedaan ... het was dood en begraven. Zij was nu mevrouw Murray — de memsahib — de vrouw van den kolonel en als zoodanig onaantastbaar. „Ik schreef dien brief, ';?en ik in even groote ellende was, als j'j zegt, dat je nu bent!" barstte ze eensklaps hartstochtelijk uit. „Ik had niemand op de heele wereld, tot wie ik me kon wenden, geen sterveling! En ik moest mijn hotelrekening betalen ... Ik bezat geen stuiver en ze dreigden me op straat te zetten. Op straat, en dat in een stad als Singapore!" Zij huiverde bij de afschuwelijke herinnering. „Toen dacht ik aan jou; je had mijn stem zoo bewonderd en we waren altijd goed met elkaar omtfegäan toen we samen op-

v/^^^pJ^SVuax^ Vraag tweehonderd acht en zeventig Waaruit hebben sommige geleerden gemeend te mogen afleiden, dat Mars bewoond is? Wij zullen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en vijf troostprijzen verdeden onder hen, die ons vóór 16 Juni (abonné's uit overzeesche gewesten vóór 16 Augustus) goede antwoorden op deze vraag zenden. Oplossingen adresseeren aan: Redactie ,.Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden en op briefkaart of envelop s.v.p. duidelijk vermelden: Vraag -78.

Vraag tweehonderd vier en zeventig De maand Mei ontleent haar naam aan de godin Maja, de moeder van Mercurius en godin van den groei en de vruchtbaarheid. Met de juiste beantwoording van deze vraag verwierf mejuffrouw T. Martens te 's-Hertogenbosch den hoofdprijs. De troostprijzen vielen ten deel aan den heer L. M. Schippers, Den Haag: mevrouw Gros, Zuidbroek; den heer W. J. Vogel, Den Haag; den heer J. Weyerman, Den Haag; den heer J. van Grienbergen, St. Micbicls Gestel. _ 4 __

""

!

VERSTOPPING.... en een goeden stooicpny worden geregeld en bevorderd door

iöffttS*

Dvz« pillen verdrijven overtollig gal en slijm. Alleen echt met den naam BOOM. Verkrijgbaar in Apotheken en Orogiatwinkela ä 31 en 57 cent per dooaje.

BOö^

traden in het operettegezelschap, dat in Ceylon ontbonden werd. En omdat ik zoo wanhopig was en banjj, dat jij, mijn laatste toevlucht, hulp zou weigeren, zette ik in dien brief alles, wat ik maar bedenken kon, om jou te bewegen wat voor me te doen. Helaas, ik had toen al moeten weten, hoe jij was, ik had je lang genoeg meegemaakt om je waren aard te kennen. En jij was gek genoeg, om alles te gelooven. Het streelde je ijdelheid, je praatte jezelf in, dat ik het werkelijk meende!" „En je zoudt het ook gemeend hebben, als je niet toevallig juist ander werk had gevonden, voordat ik bij je kon zijn," bracht hij als protest, sarcastisch in het midden. „Het was puur geluk, kindlief, dat je het toen niet meer hoefde te meenen! Maar hoe dan ook " vervolgde hij na een korte pauze, „of je het meende of niet.... ik heb zwart op wit, dat je van mij hield!" „Maar je beweerde, dat je dien brief vernietigd had!" „Ja, dat weet ik," bevestigde hij. „Ik vertelde je, dat ik hem verbrand had. En ik was ook eerlijk overtuigd, dat ik dat had gedaan. Maar toen ik een maand geleden uit het hospitaal kwam en genoodzaakt was het laatste wat ik bezat, mijn koffer, te verkoopen, toen vond ik dien brief van jou in de voering. Een buitenkans, dat ik hem vond! En ook voor jou; stel je voor, dat iemand anders hem gevonden had!" „Gemeene afperser!" „Dank je," snerpte hij, met een stekenden, vijandigen blik. Sheila kromp ineen. Hoe ver zou hij gaan? Hoe ver zou hij durven gaan? Zij had wel eens gelezen, dat de eenige manier om een afperser ontzag In te boezemen was, om brutaal en gedecideerd tegen hem op te treden. Maar hoe kon ze hem zelfbewust en onbevreesd in de oogen zien bij de gedachte aan dien vreeselijken brief ? Als hij er toch mee naar Walther ging, Walther, die zoo jaloersch was...! Ze trachtte zich in den geestestoestand van haar man te verplaatsen. Natuurlijk, hij zou Atkey de deur uitgooien, maar daarna . . . ? Walther was er van op de hoogte, dat zij aan het tooneel geweest was; ze had het hem verteld. Maar hij had zich een idee van haar gevormd als van een soort heilige in een omgeving, waarvoor ze duizendmaal te goed was. Hij hield het voor den gril van een talentvol meisje, dat ze aan het tooneel was gegaan en had niet het flauwste besef er van, wat voor marteling het was geweest! Weer werden haar gedachten getrokken naar dien rampzaligen tijd, toen zij eenzaam en verlaten in dat kleine hotelletje had gezeten en den brief aan Jack Atkey schreef. Zóó duidelijk stond de brief haar voor den geest.

J.VtRriEER. MEI6JE5PORTRET

i

ZAKENMAN HET SLACHTOFFER VAN RHEUMATIEK Dacht zijn werk te moeten opgeven Nu is de pijn verdwenen „Het zag- er naar uit, alsof ik met mijn werk zou moeten ophouden," schrijft deze vertegenwoordiger. Maar dat was vóór dat hij Kruschen probeerde tegen zijn kwaadaardige rheumatiek. Lees eens wat hij nu te zeggen heeft: „Een paar weken geleden was ik er zoo slecht aan toe, door een zenuw-rheumatiek aan den achterkant van mijn been, dat ik nauwelijks kon loopen. De pijn was ondraaglijk. Ik ben handelsreiziger en het zag er naar uit, alsof ik met mijn werk zou moeten ophouden. Toen raadde een goede vriend mij aan om Kruschen Salts te nemen, omdat het hem ook weer in orde had gebracht. Dus nam ik eiken morgen regelmatig' een dosis Kruschen, tot een week geleden toen — het is me een vreugde dit te kunnen schrijven — de pijn volkomen verdwenen was. Daarna ben ik doorgegaan met eiken morgen precies de kleine dosis in mijn koffie te nemen. Ik heb Kruschen Salts al aan zoovele bekenden aanbevolen, dat enkelen dachten, dat ik het verkoopen moest. Ik ben al 37 jaar „bij den weg" en ik ken hier dan ook een massa menschen." W. A. D. Wat Kruschen Salts deed voor den Heer W. A. D. was: het kwaadaardige urinezuur verdrijven, dat de kwellende rheumatische pijn veroorzaakt. En Kruschen zal hem ook verder bewaren voor de verschrikkingen van rheumatiek. Want de „dagelijksche dosis" zal zijn organisme in een perfecte conditie houden, zoodat schadelijke stoffen als urinezuur zich nooit meer kunnen ophoopen. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten k ƒ 0.90 en ƒ L60, omzetbelasting inbegrepen. Let op dat op het etiket op de flesch zoowel als op de buitenverpakking de naam Rowntree Handels Mij., Amsterdam voorkomt.

dat het haar toescheen, alsof zij dien met letters van vuur geschreven had... Neen, schoot het door haar hersens het was onvergeeflijk dom geweest, om zoo te schrijven, schandelijk lichtzinnig was nog een juister woord. Zij had beter van honger kunnen omkomen ... Haar smeekende oogen zochten die van den maVi. „Het is de eenige manier, Sheila," was het onbarmhartige antwoord op haar onuitgesproken vraag. „Ik kan me de weelde niet veroorloven genade of ridderlijkheid te toonen. Geef mij het geld, dat ik noodig heb; dan krijg jij je brief. En ik zweer je, dat je me nooit terug zult zien. Ik heb gezegd, het is niet mijn bedoeling je geluk te vernietigen, maar ik vecht voor mijn leven, zooals jij toen in Singapore voor het jouwe gevochten hebt. Jij maakte gebruik van het eenige wapen, dat je had en ik doe nu precies hetzelfde. We zijn dus quitte. Dit is mijn eenige kans, en ik zal die aangrijpen, of je het afpersing noemt of niet." Hij zweeg even als om op adem te komen. Toen: „Nu, wat ben je van plan ? Wil je den brief koopen, of zal ik er mee naar den kolonel gaan?" „O, jij lafaard," stamelde ze. terwijl ze een gevoel kreeg, alsof de heele wereld om haar heen draaide. „Scheldwoorden zijn geen argumenten," merkte hij met tergende kalmte op. „Ik wacht je beslissing." Er kwam iemand den hoek om, een jonge man, gekleed in officiersuniform en er liep een rilling langs Sheila's rug. „Laat me gaan," hijgde ze, „daar

AO JoDsomi sümift op een nOeiuiwain sdhDaster. Laten wij hopen, dat hij er niet veel moeite mee zal hebben.

wumr Bm)

komt iemand aanl Ze mogen me niet met jou zien." „Waar moeten we dän praten ?" Ook Jack Atkey had den militair nu in 't oog gekregen. „Denk er om, je lot is bezegeld, als je probeert me te verraden," waarschuwde hij scherp. Sheila's hart klopte in haar keel. Het was Tom Collins, die daar aankwam, een van de officieren van het regiment, waarvan haar man commandant was. „Zeg hem, dat hij doorloopt," fluisterde de afperser, toen hij zag, dat de jongeman aanstalten maakte, om zich bij hen te voegen. „Vooruit," drong hij, toen Sheila aarzelde en tegelijkertijd gleed zijn hand naar zijn vestzak. De beweging liet 'niet na indruk te maken en zich dwingend tot luchtig spreken, verzocht de jonge vrouw: „Loop maar vast door, Tom. Ik kom zoo bij je." Maar zoodra de officier buiten gehoorsafstand was, vervolgde ze hijgend tot haar kwelgeest: „Ik kan hier niet langer blijven staan, de officieren gaan om dezen tijd naar de club om te lunchen. Ikzelf heb daar ook een afspraak." „Waar wil je me dan ontmoeten?" Sheila worstelde met haar tranen. Ze voelde zich hulpeloos bij de gedachte aan dien vreeselijken brief. Maar in elk geval moest ze nu van den vogelverschrikker, die ieders aandacht zou trekken, afkomen. „Ergens," zei ze dof. „Het kan me niet schelen waar." „Ergens is nergens," bracht hij kwaadaardig in het midden. „Noem alsjeblieft een bepaalde plaats." Half ziek van angst, trachtte ze een plaats te bedenken, waar ze met hem zou kunnen samenkomen, zonder gezien te worden. Plotseling flitste het haar door de gedachten — ze was er vaak genoeg geweest, te paard met haar man. „Neem den weg heelemaal aan het eind van dezen ... Dalhouseweg heet hij, en volg dien tot voorbij het kazerneterrein, waar hij in een smal pad uitloopt. In dat pad zul je een kleine houten brug vinden, wacht daar op me." „Hoe laat? En wanneer?" informeerde hij wantrouwend. Sheila had het wel kunnen uitschreeuwen. Een inlandsch rijtuigje was den hoek omgekomen en de eenige inzittende keek zich de oogen uit aan het ongewone tooneel; de „memsahib" in een tête-a-tête met een schunnig heerschap. „Wanneer kon ze Jack Atkey ontmoeten? pijnigde ze haar hersens. Wanneer kon ze haar huis verlaten, zonder dat Walther zou vragen, waar ze heen

ging ? Wanneer was Walther uit ? Wacht... opeens schoot het haar te binnen... hij had gezegd, dat hij vanavond niet thuis zou zijn — — een avondoefening. Ja, hij had gevraagd om vroeg te eten. „Laten we afspreken om halftien vanavond." „Prachtig!" Over het ongeschoren gezicht speelde een hatelijke glimlach van triomf. Toen greep hij haar arm en waarschuwde dreigend: „Denk er om, Sheila, probeer me niet voor den mal te houden, hoor! Ik zal om halftien bij die brug wachten met je brief in mijn zak. Jij hebt dus de keuze of je vannacht rustig slapen zult in het besef, dat je die heele geschiedenis met eigen handen begraven hebt... of dat de brief tegen dien tijd in handen zal zijn van kolonel Murray." Een oogenblik heerschte er een zwijgen tusschen hen. „Nu moet ik je nog iets vragen," begon hij toen weer. „Ik heb zelfs geen penny om een stuk brood te koopen. Geef me wat kleingeld — — maar pas op; daar komt weer iemand aan." Gejaagd zocht Sheila in haar tasch. Ze had maar één verlangen: hem kwijt te zijn. Voordat het avond was, zou er wel het een of ander gebeuren, dacht ze vaag. Ze zou wel iets weten te bedenken, om het probleem op te lossen... „Hier! Zorg alsjeblieft, dat niemand je naar de brug ziet gaan," drukte ze hem op het hart. „En denk er ook om, dat je zwijgt, als je ooit dat geld in handen wilt krijgen." „Je kunt me vertrouwen." Hij stak het biljet van tien rupees, dat ze hem gegeven had, in zijn zak. „Je kunt me vertrouwen, kindlief," herhaalde hij, terwijl hij links en rechts den weg afkeek, om te verkennen, welke richting hij het beste kiezen kon. Vervolgens nam hij met een zwierig gebaar zijn smerigen, gedeukten helmhoed af, glimlachte tegen haar en slenterde weg, den kant van den passar op. II. De stilte en de duisternis van een tropischen avond. Sheila Murray lag roerloos in een langen, rieten stoel. Walther was laat thuis gekomen, had haastig gegeten en was weer weggegaan. De laatste compagnie van het regiment was afgemarcheerd, de uitrusting van de soldaten rammelde en de uiteinden van htm sigaretten, in onregelmatige deining op en neer bewegend, leken in de verte ontelbare door elkaar wemelende vuurvlicgen. De tuinman had zijn laatsten emmer

DE DERDE MUZE UITSLAG HAAGSCHE WISSELBEKERWEDSTRIJD Seizoen 1933—1934 A.D.O.-D.V.S 164 punten V.l.V.A. . 161 „ Oud Haagsche Brandweer .156 „ O.D.I.A T38V2 „ A.D.RE.M 13172 „ Jong Tooneel IQQ'A „ N.O.V.E.N.A.S 103 Het eindrapport der jury verschijnt in een der volgende nummers.

SIGAREN 's Morgens, 's Middags, 's Avonds.

water uit den ouden put opgehaald. De bediende had de tafel afgeruimd en was onhoorbaar verdwenen. Sheila Murray was alleen. De zoete geur van de lelies, die zich om het houtwerk van de waranda slingerden, drong flauw tot haar door. Vóór haar lag de tuin, donker en in droomerige rust onder het licht der sterren. Een lamp van zilver-filigrain hing boven haar hoofd. Onrustig bewoog zij zich, toen een klok acht slagen deed hooren. Nog een uur, een uur, waarin ze een besluit zou moeten nemen. Den heelen dag, van af het oogenblik dat ze Jack Atkey had zien wegslungelen naar den passar, was het een wilde warreling in haar hersens geweest, tot ze zich machteloos en duizelig had gevoeld. Een oplossing had ze niet gevonden, honderd keer had zij dien gruwelijken dag in Singapore weer beleefd, voortdurend had ze zich elke bijzonderheid van haar eerste ontmoeting met Walther Murray voor den geest gebracht. In de verborgenste schuilhoeken van haar herinnering had ze gezocht naar hetgeen ze hem verteld had van haar vroeger leven en met knagend berouw had ze zichzelf verweten, dat ze hem dat ééne, dat hij vóór alles had dienen te weten, verzwegen had. Maar hoe had ze dit ook kunnen vermoeden ? Sheila hief het hoofd op het was dof en pijnlijk. Zou ze zich aan de afspraak houden of niet ?. .. Dät was de kwellende vraag. Het eene oogenbUk scheen haar besluit vast te staan: ze zou den sprong in het duister wagen en haar man de waarheid vertellen. Walther moest dan (Vervolg op pagina 12)

VERWIJDER DIE LEELIJKE PUISTJES Op een gemakkelijke wijze „Ik heb aan Radox veel te danken, omdat het mij bevrijd heeft van alle huid-ontsieringen, waar ieder meisje zoo het land aan heeft. Na een behandeling met Radox zag ik tot mijn verbazing, dat er niet het minste spoor meer van gebleven was. Voortaan zal ik voor mijn gezicht altijd „Radox" gebruiken". Mej. E. B. Vlugger en eenvoudiger dan met Radox kan het niet. Een theelepel Radox in een kop heet water mengen en daarmee de leelijke plekken betten. Dan goed afdrogen met zachten handdoek en wat goede coldcrème gebruiken. In hardnekkige gevallen de behandeling herhalen. Dus geen gevaarlijk en pijnlijk uitknijpen, geen roode vlekken naderhand. Indien U dan voortaan steeds wat Radox door het water mengt, wanneer U het gezicht wascht, zullen de puistjes niet terugkomen. Want Radox maakt in water verschillende b'estanddeelen vrij, welke de huid jong en frisch en elastisch houden. Radox is heerlijk geparfumeerd en verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten a ƒ 0.75 per pak, omzetbelasting inbegrepen. Een pak is toereikend voor verscheidene weken. Imp. N.V. Rowntree Handels-Maatschappij, Heerengracht 209, Amsterdam C.

GEREED VOOR DE TENNISPARTIJ. Phillips Holmes, een der beste spelers van Hollywood, wacht met zijn zuster tot het hun beurt zal zijn om op de baan te mogen verschijnen. Foto Metro Goldwyn M«y«r

XI t
■

\*

te

.

■

'

MJÄ

Air

SfZf

'Sä

•%>:

I

BENT EEN SCHAT JE, ROSMARIE) Ufa-film. — Regie: Hans von Wolzogen. Rolverdeeling: Thomas Loibner, de waard van ,A!inblick" Rosmarie, zijn nichtje ... Sepp, een houthakker.... Mirzl, waardin in de „Almblick" . Peperl, knechtje in de „Almblick" Mrs. Quick, eigenaresse van de Quick-automobielfabrieken Frank, haar kleinzoon Grimby, diens bediende Archibald Chester, directeur van de Chester-bandenfabriek Lilian, zyn dochter Tom, haar broer . Tim Walker, diens vriend . Loisl Huttenschwanderer . Refreinzanger ....

. Otto Sauter-Sarto .... Herta Worell Hans Adalbert von Schlettow . Trude Brionne GustI Stark-Gstettenbaue. Olga Engel Hans Stuwt; Max Gülstorff . Paul Otto . Ery Bos Kurt Vespermann . Robert Thiem Otto Kronburge' . .Robert Brak;

-,

excU«t ÄEk/n R!^ ZeKeUVn1(laalde ffevo>n cr van opmerkt, komt hij te voorsdutfn om zijn excuus te maken. Beiden bevallen elkaar en Rosmarie vertelt den jongeman haar jreschiedems De jongeman is echter Frank Quick, een schatrijke Amerikaan in^genaam van de beende hetZ ,fde do

e als hij

ook A?c

d

Sr de de vacantie vSrdoor n T ^r^ ? van een ^ groote ^T C^reen metfusie z^n dochter door. Deze, die eigenaar is bandenfabriek,^ zag craarne tusschen be,de bedryven tot stand komen door middel van een huwelijk tusschen zijn dbchter en FS d voortduTnd ** ^ ^^^InT toekomSi^schoonfamme oortdurend. Rosmari« Rosmarie bÄ bevalt 1°% hem zoo goed, dat hij haaroP«* niet ™*** verte t wie hij is, daar hij anders 8 Ze VO Z00 teri- ' ^ & "deftigen Amerikaan weg zal loopen. Hij maakt hiar dan ook maar wtfs dat hy gids was bij een Amerfkaansch gezelschap, doch nu ontslagen is. Rosmal voelt van fanscïier harte met hem mee, en ze besluiten hun "kennismaking vooT?e z^ren! he"geen op de mees aangename whze geschiedt. Ze keeren terug naar Rosmaries dorpje, waar juist de herbew Ver, C »± inÄf' ? n WA0rdt,,?e "Almb,ic1k" wordt gekocht door een XmerikaaVdie RosS rifn rÄi?rt/ertkDe Amerikaan was echter Grimby, Franks bediende, die in opdracht van !♦ K . A*- te***« kochr-1 Rosmarie vraagt hem, of hij haar vriend - dit is /rank - ook niet een betrekking vn\ geven. Als Grimby den vriend ziet, verraadt hij het meisje weinig tactisch 1 dll^rd u«" m««ster' ^ automagnaat Quick is. De verwikkelingen worden Frank dan té awewikkeld,enhijrace't op zijn motorfiets naar zijn hotel terug en galt zijn grootmoeder vrTgen )osmane, het bekoorlijke nichtje van den waard van de „Almblick", kan niet Verhinderer saak'LhTnJJT Tl d* ^Tê Wil 1?elpeniJ De, oude d^e «temt toe in IrengTSrdaaTde' ïOO ïoed m het reine, dat Rosmarie en Frank een gelukkig paar worden. Dit geschiedt tot ». dat door de verschrikkelijke drankzucht van haar oom «Je herberg te gronde gaat eu wegens schulden verkocht moet worden. Ze verlaat haar dorpje en „^T er8rTS ^ Archiba,d Chester, echter tot blijschap van zijn dochter, die nu ook de kans schoon ziet om met den man harer keuze in het huwelijksbootje te stappen gaat naar Weenen, waar ze een betrekking krjfgt als man'ecfnln WTZ^^^^S^Q Spoedig - echter wordt ze ontslagen. Verdrietig zit ze aan den oever van een 1 en 5. Hans Stüwe en Herta Worell. 2. Olga Engel en Paul Otto. 3. Kurt Vesperbeekje als ze plotselingr drijfnat , ann " r 4. Hans Stüwe. 6. Olga Engel en Herta Worell. 7 en 9. wordt gespat door een steen, Bos en Robert Thiem. " die in het water gegooid wordt. en Trude Brionne.

■

.

■

■

■

••■■: s f

TOONEELFIGUREN DIE IK DOOR EDUARD VETERMAN JO FELTEN-STEENBEROEN Toen ik haar voor het eerst zajr — dat was in September 1921 — viel ze mij met op door bizonder talent, maar door een gekke pompon, op een klein hoedje. Het was bij een „massa"repetitie van „Danton", en zij figureerde mee tusschen het volk. Daar waren bootwerkers, als eiken. Daar waren hun vrouwen... als Vrijheidsbeelden uit de New/orksche haven. De gansche groote tribune was gevuld met menschen, die min of meer intelligent de handeling volgden op het tooneel, waar de acteurs hun rollen murmelden. Tusschen dat volk — goedaardige Rotteidammers, waar langzamerhand een felle bende Sans-culottes uit moest worden opgekweekt - zaten twee kleine actricetjes, kersversch in hun engagementjes. Het eene was Elly van Stekelenburg (thans mevrouw Jan Mulder) en het andere Jopie Meenberg-en. Jopie Steenbergen, zonder meer. Ze kwam uit een echte tooneelfamilie waar alles en iedereen comedie speelde' Die de kermissen afreisde, en daar dan de indrukwekkende drama's vertoonde waar onze grootmoeders bij zaten te beven: Gaston van Frankrijk, De Twee Weezen, Ue Levende Brug Zulke reizende troepen worden in deftige acteurskringen smadelijk geho"ond. Men spreekt er van Schmiere, van saltimbanques, van cabotins. Maar heel dikwijls wordt in die „deftige" acteurskringen heel wat erger geschmierd.... terwijl men ver8 eet '. ',...dat "Saltimbanque" en „cabotin" eigenlijk een eeretitel moest wezen voor die kleinigheden, die van geen regisseur den kunstenaar, die alles in het leven loskunnen afkomen, maar op het moment zelf laat voor zijn kunst, zich zelfs buiten de ontstaan, en eiken avond anders zijn Het maatschappij stelt, en in zijn eigen, kleine slotwoord van het stuk: „Ik ben een meiswereldje bhjft toeven, dat ondanks herje , zei ze zóó aandoenlijk onschuldig, dat haalde ellende, een wereldje van illusie is er een golf van ontroering door de toe1 oen Jopie Steenbergen dat wereldje van schouwers schoot. Wie dit stuk zagen, beillusie had verlaten, voor de „groote toogrepen, dat er een nieuwe ster in opkomst neelwereld.... vol desillusie.... bezat ze was. uiteraard een groote routine. Ze had zooIntusschen behield ze de veroverde plaats vee jaren op de planken gestaan in al die met constant. Bij tooneelgezelschappen, draken, waar zoo oneindig veel meer van wier leiding niet in acteurshanden berust den acteur geëischt wordt, dan in het mozou men uiterst verheugd zijn geweest, en' derne society-drama,< dat ze zich achter nieuwe mogelijkheden hebben geschapen het voetlicht thuis voelde, en gespeend was om het talent verder op te bouwen. Maar van elke hnkschheid of houterigheid. Maar wel kreeg zij nu en dan nog eens een rol er stonden zooveel starren vóór haar, dat van grootere beteekenis, doch ze was niet t 8r er U ,men ti d du i , -, 1 . J J urde, eer die gemak„af van de dienstmeisjes met witte mutskelijkheid was opgemerkt, en benut. Dat jes en de juffrouwen, die thee komen gebeurde eerst in het voorjaar van 1923 drinken, en de winkelmeisjes, die „alstutoen zij Kiki" speelde, onder regie van blieft mevrouw" moeten zeggen. Vandaar Nico de Jong, en een heel opmerkelijke dat ze ook graag de gelegenheid aangreep, creatie van het armetierige meisje in toen haar een plaats werd aangeboden in Hauptmanns „Ratten". Dit meisje in fathet Gezelschap van het Theater Odeon, ten , met dat bleeke gezichtje en twee dat in 1925 het theater aan de Haagsche armzalige vlechtjes - echte ratten-staarHeerengracht bespelen ging. En in „Odeon" ten! — stak vèr boven een gewoon typebeleefde ze haar illusies in werkelijkheid. tje uit. Het was reeds gaaf karakterwerk. Men ging haar waardeeren als actrice van Met kon een vergelijking doorstaan met ongemeene gaven: een betooverende nadat felle karakterwerk,' dat we van de Rustuurlijkheid, eeh diep gevoel, en daarbij sische tooneelspelers kennen. Het was zóó een snel intellect, dat waakte voor altijd sterk gespeeld, dat het een symbool werd nieuwe nuances. Haar dochter-rol in „Govan ellende en ontbering. Het was een heel morrha" — waarin Gusta Chrispijn-Mulder klem rollet ie.... en het eenige wat mij die onvergetelijke hoofdrol speelde! — was Van ^.,^.heele voorstelling bijgebleven is. van een aangrijpende tragische grootheid, „Kiki was echter een gróóte rol een en het vrouwtje van den Minister-president échte kans voor een jonge actrice. En een in het stuk van dien naam, was één ketkans, die zij tot in uiterste mogelijkheid ting van charme en geest. ; heeft benut. „Kiki schoof 7r „»...««i haar nacu onmiddelunimuaeiZe was geen vrouwtje van verfijnde cul11 «0pJ n voor?rond; zij toonde een vertuur, maar ze bezat een verfijnd gemoed. bluttend gamma van charmes, in boeiende Ze bleef, in de oprechte en spontane reatwisselmg met temperament en stille ontacties een kind van het volk, maar had roering. Zij speelde deze rol zooals alleen de noblesse van een liefdevol hart. Vooral een gróóte actrice dat kan, met tal van toen ze trouwde en kinderen kreeg — een

ontmoette een bokser, die zich verbeeldde, dat niemand hem zou kunnen verslaan. „Als ik binnenkort in den ring verschijn om mij te meten met den wereldkampioen, zal het de wedstrijd van deze eeuw zijn." „Juist," antwoordde mijn neef, „want ik geloof ook niet, dat ge hem binnen de honderd jaar zult verslaan!"

:

1M

„Laat jij toe, dat je vrouw altijd het laatste woord heeft?" „Zij is er tot dusver nog niet aan toe." De jongeman beklom vroolijk bet bordes, en keek nog eens zorgzaam naar den bouquet in zijn eene hqnd en de doos chocolade in zijn andere. De deur werd geopend door haar kleine broertje. „Dag Jantje!" „Dag!" „Verwacht je zuster mij?" „Ja." „Hoe weet je dat?" „Zij is uitgegaan."

poppenhuis met poppenkinderen — was die nobele teederheid aandoenlijk. Ze had mets geraffineerds, niets van de mondaine, triomfantelijke vrouw, die geniet van de macht harer charmes. Ze was eenvoudig, een tikje treurig soms, maar droeg altijd om zich heen een atmosfeer van goedheid en zachtheid. Treurig soms.... Zou ze de kortheid van haar kunstenaarsreluk hebben voorvoeld? ? u triIe1st.e toekomst van haar kinderen, die hun kleine moeder zoo gauw moesten missen? Want na den glorietijd in „Odeon" speelde ze nog wel eenige jaren bij het Kotterdamsch-Hofstad-Tooneel, waar ze, in de volle waarde harer ontplooide talenten thans was teruggekeerd. Ze speelde er nog verscheidene mooie rollen. Maar plotseling, na een vrij korte ziekte, werd ze van ons weggenomen, en toen pas voelde men eerst recht de plaats, die ze in aller harten veroverd had. De mensch heeft de gave — en in ons leven een kostbare gavel — om de trieste en onaangename dingen te vergeten, en de goede, blijde dingen in de herinnering te vergrooten. Ik heb me wel eens afgevraagd, of we, in de herinnering aan Jo Felten-Steenbergen geen onbewuste verfraaiingen hebben aangebracht, of ze inderdaad toen reeds zoo'n buitengewone kunstenares was, als ze thans in onze herinnering blijft. Maar wanneer ik me eens scherp en critisch in het verleden verdiep, en mij de voorstellingen weer voor den geest haal, die ik zag en de toon weer hoor en de charme van haar bewegingen, en dien lieven, klaren blik uit haar ietwat melancholieke oogen weer zie, dan weet ik weer absoluut zeker, welk een zeldzame actrice wij in Jopie Feiten bezaten en wat een kostbaar talent het tooneel in ham verloren heeft!

Pietje was een heel lastig jongetje. De juffrouw kon hem niet de baas worden. En ze schreef aan zijn moeder een briefje: „Piet is een lieve jongen, maar vreeselijk lastig. Kunt u mij niet helpen om hem wat volgzamer te maken?" Het antwoord van de moeder liet niet lang op zich wachten. Het luidde: „Beste juffrouw. Doe maar met Piet wat u het beste denkt. Ik heb genoeg te doen met zijn vader. ..." De verwaande kwast: „Bijna uit iedere plaats, waar ik ben geweest, krijg ik brieven van dames." De mededinger: „Heb je dan overal je kostjuf frouwen niet betaald?" Het meisje: „Ik begrijp niet, wat dien langen, knappen man tegenover mij mankeert. Nog geen minuut geleden was hij erg vriendelijk tegen mij en toen werd hij plotseling doodsbleek, wandelde weg en verwaardigde mij met geen blik meer." Het andere meisje: „Ik denk, dat hij mij zag binnenkomen. Het is mijn man, zie je!"

■**

U.t bovenstaande stukjes moet een portret de een Am ïuZ'r fwl 2de van . eril<««nscK filme en JLJlJi\PadV 8f '} ' naam die ons het Koed op16 do f^il PJ?" ' *..«"? " van den acteGr lenden, zullen wij tien fotos van hem verdeelen. Oplossingen voor« Juni (van abonnés uit overa«nSCnn,Ke.TSten o0^r ^ Wustus) inzenden aan ons adres: Redact e „Het Weekblad' S»KHW?JeU ,r-l2' Leiden - Op de enveloppe geHeve verm d 5vo?J4Ö"! ' «' e": -C. é K-Puzz/es .^!fenen' i.die het bl,,d liever nie« wil'«" beschadigen, kunnen volstaan met de stukies over te trekken op een doorzichtig pap Ä miHH»lCalqUeeren „Dif la<,ts,e ^schied? doJo; elle je ^nH-r ^ een ^ dat men pafr,na !le t"rbonpapier, Als

S«" 1""

»-

•"«" "" «"der

een A,l S! 0mt "I re"LV ^ukJe wit P'Pi" '««Tt en ^3,?.L . Lkken v'n de 0P deze paginS afgedrukte stukjes met potlood natrekt, zal het carbonpapier deze op het witte papier overn r) d P stüki« VIdUS *ev°™ urtgeknïpte stukjes -„« papier moeten ook1 ealsen een portret worden opgeplakt. purir«

Zü, die ook de Wekolöksche Vraag op wenschen te lossen, kunnen die desgewenscht tegelijk met deze puzzles inzenden, doch zif ^KVen/,d!? 0PlossinBen dan op een apart, doch vo/Jed,e van naam en adres voorzien velletje papier te schrijven. voorzien

KNIPPUZZLE

in

Onder degenen, die uit bovenstaande dooreengeworpen letters een zin weten te vormen, zullen wij een hoofdprijs vrfn f. 2.50 en drie troostprijzen verdeelen (filmfoto's)

M. Krijgsman, Bleiswijk; mejuffrouw G. Brien, Hillegersberg; mejuffrouw Ü. Koedam, Hillep^ersberg; de hoer J Klinkert, Amsterdam; m|juffrouw B. Lehmpfuhl, Scheveningen; de heer 1. Cremers, Breda; mejuffrouw M. v. d. Bossche Amsterdam; de heer R. Gerards, Rotterdam,: mevrouw M. de Ras, Den Haag.

VISITEKAARTJESRAADSEL Richard Barthelmess Paul Wegener

Dolores del Rio Tot onze groote spyt heeft er in de eerste opgave een „r te weinig gestaan. De prijzen zun echter verdeeld onder alle abonnés, die toch de puzzle hebben opgelost, met of zonder de opmerking van de vergissing. De hoofdprijs werd toegekend aan den heer J. f. Baumann te Rotterdam. De troostpriizen aan mevrouw M. Bart te Amsterdam, mejuffrouw J. B. Niemantsverdnet te Rotterdam en aan den heer A. J. de Groot te Oss.

Richard Barthelmess ien t0 v rdMl XZVJll « «n fotos van den acteur Kwamen iin aanmerking: de heor B. E. Buhr, Amsterdam; mejuffrouw

TO -

- Il *

En

OPLOSSINGEN C. & Th.-PUZZLES No. 537

,,U hebt mij een baantje beloofd, mijnheer." „Maar er is geen enkele betrekking open." „Nou ja, maar u hebt 't mij toch beloofd!" „Weet je wat je doet? Ik zal een commissie benoemen om te onderzoeken, waarom er zoo weinig betrekkingen zijn, en dan zal ik jou daarin opnemen." De jongedame was met haar auto door het stopsein gereden en parkeerde haar wagentje midden in het drukke verkeer, terwijl zij naar links zwenkte en den richtingswijzer naar rechts draaide. De verkeersagent rende op haar toe. „Mevrouw!" begon hij woedend. „Bent u misschien eenigszins bekend met de verkeersregels?" Met een liefelijk glimlachje keek zij naar hem op. ,,Wel zeker, agent," antwoordde zij vriendelijk. „Wat zoudt u graag willen weten?"

MONOORAMRAADSEL

INDISCHE PRIJSWINNAARS de heer L. Cooke, Batavia (foto van Hermann rhimig); de heer J. de Groot, Koetaradja (foto van Dolly Haas); de heer T. K. Gouw, éandfar (hoofdpos); de heer J. van der Hoogt«, Soekaboemi (troostprijs); mevrouw C. W. Splinter, Paramaribo (troostprijs)

-

■

(Uervolé van pag. 7) zelf maar weten, wat hij wilde. Maar het volgende moment, als ze dacht aan de mogelijke gevolgen van dien stap, rilde ze van ontzetting. Walther had immers geen idee van het bestaan van de rondreizende tooneelspelers, hier in het verre Oosten, hoe zou hij dan ooit de moeilijkheden, waarin een iongmeisje kon verzeüd raken juist wanneer ze bovenal den wensch had om op het rechte pad te blijven, kunnen begrijpen ? Als hij eens eenvoudig niet kón inzien, hoe de afschuwelijke omstandigheden haar genoopt hadden, om na een wanhopigen zelfstrijd, dien ongcluksbnef te schrijven ... dan . . . dan . ze durfde het zich niet te realiseeren — — dan lag hun beider geluk voor altijd in scherven. Dät was de verterende, krankzinnig makende angst, die haar vanmiddag met loodcn voeten naar de bank had doen gaan, die haar de vijf biljetten van duizend rupees onder haar japon deed verborgen houden. Maar nóg had zij de keus, nóg was de teerling niet geworpen . . . Zij sprong op; halfnegen sloeg de klok m de kamer. Als ze wilde gaan moest ze het gauw doen. Het zou haar bijna een uur kosten om de brug te bereiken, want om er heen te rijden was veel te gevaarlijk. Dat ze 's avonds een wandeling ging maken was niets buitengewoons, maar als ze om haar paard vroeg, zou dat den argwaan van do bedienden kunnen wekken. Zij liep rusteloos de veranda op en neer, tevergeefs trachtend haar verwarde gedachten te ordenen. Ze was eenvoudig niet in staat helder te denken, er was vandaag al te veel van haar hersens geëischt. Ze kon de feiten niet meer logisch groepceren, niet beslissen welke weg de beste was om te gaan

'

-

Alleen één ding wist ze; ze moest den goeden naam van haar man en haar eigen geluk beschermen. Maar hoe in vredesnaam... Walther vermoedde niets. Ja, zij was stil geweest aan tafel, maar hij had haast gehad en zich tevreden gesteld met het excuus, dat ze aanstonds bij de hand had. Ze voelde zich niet prettig leed aan hoofdpijn, had ze verteld' doordat ze te veel in de zon had geloopen. Ze had uitgerekend, dat ze minstens een uur voordat Walther van de avondoefening thuiskwam, terug zou zijn; dus van dien kant was er geen gevaar. Maar ze voelde het als een laaghartige lafheid, om hem te bedriegen, al poogde ze zichzelf in te praten, dat het ter wille van zijn eigen geluk geschiedde. Ze zou haar zwart-zijden mantel aandoen, als ze ging, zette de stroom van haar overpeinzingen zich voort. Dat zou haar zoo goed als onzichtbaar maken in de duisternis. Van den weg kende ze eiken centimeter en het bruggetje zou ze ook in het donker gemakkelijk genoeg vinden, meende ze. Wat 'n razend geluk, dat ze net vanavond zoo mooi kon wegwippen. Als het deze yeek met toevallig de tijd van de jaarlijksche, groote oefeningen was geweest ... Met een ruk bleef ze opeens staan. Ze het zich door haar gedachten te ver meevoeren. Hoe was het nu, ging ze naar de brug of ging ze niet ? Een blik op de klok binnen, maakte haar duidelijk, dat de beslissing zich niet langer het opschorten. En opeens wist ze, dat ze zou gaan. Eigenlijk had ze dat voortdurend geweten. Die vijf bankbiljetten van duizend rupees in haar japon hadden reeds des middags de beslissing beteekend, maar ze had er met al haar energie tegen gevochten, om dät zichzelf te

OFDëliiaiainisclh© steOleffsö©^. Ramon Novarro en Lupe Velez vervullen in een nieuwe Metro-Goldwyn-Mayer-film de noofdrollen.

'^ S%\

W

^

Vredig en gerust is hei leven van den man met een levensverzekeringspolis der HAV BANK te Schiedam.

bekennen. Doch nu ze zich bewust was van de onherroepelijkheid van haar besluit, voelde ze zich opeens kalmer worden. Ze liep naar binnen, om haar mantel te halen en toen ze uit een lade van haar toilettafel een kleine .revolver nam, trilden haar koele vingers niet. „Zoal" riep ze door de open deur „ik ga naar de club, wandelen; mijn hoofdpijn is zoowat over." Ze was verbaasd, dat haar stem zoo volmaakt evenwichtig klonk. „Goed, memsahib," was het slaperige wederwoord. „Hebt u me niet meer noodig?" „Vanavond niet, Zoa." Ze trok den mantel om zich heen en het de revolver in een der zakken ghjden.

Het volgende oogenblik had de duisternis Sheila Murray opgenomen. Omzichtig hep ze langs de gebouwen van het militaire kampement en bereikte ten laatste den Dalhouseweg op een punt, waar deze niet meer verlicht was Een goede mijl verder mondde de weg uit in het pad door de ruige met struikgewas begroeide velden, waarin zich de brug bevond. Het pad was moeilijk begaanbaar en ze kwam slechts langzaam vooruit. Een paar maal meende ze een geluid te hooren en ze bleef staan om te luisteren, maar er gebeurde niets en behoedzaam zette ze den tocht voort... Steeds verder worstelde ze over het oneffen pad, nu en dan struikelend in het duister. Haar voeten deden pijn en haar voorhoofd was vochtig van de inspanning ... Nu moest ze toch zoo ongeveer bij de brug zijn ... Plotseling stond ze stil; haar blik trachtte door het donker heen te dringen en ze spitste de ooren. Er woei nu een zachte wind en telkens als deze langs haar gezicht streek, nam ze iets waar iets, iets, dat er positief zeker was, maar dat ze niet kon thuisbrengen.. Het bloed gonsde in haar ooren nu. Een paar seconden stond ze onbeweeglijk, als aan den grond genageld, haar nart fel kloppend. Er bewoog iets [Vervolg op pagina Sy,

„Verkoop Uw auto en ga loopenl" adviseert een dokter in een medisch tijdschrift allen automobilisten, die aan corpulentie lijden. — Er zijn echter automobilisten bij de vleet, die daarvoor hun wagentje niet eens hoeven te verkóöpenl Een filmster vertrok uit Hollywood ais blondine, om na een reis door Italië terug te keeren als brunette. — Blijkbaar was haar devies: Napels zien en dan verven! Een meisje, dat den vorigen zomer in een badplaats een man, die niet zwemmen kon, het leven redde, is dezer dagen met hem in 't huwelijk getreden. — Een bewijs te meer hoe noodzakelijk het is om te leeren zwemmen I

S/e;n in de telefoon: „Spreek ik met den raduiwinkel? Ja? O, wilt U dan onmiddellijk iemand sturen om mijn toestel na te kijken? Ik kan er Boedapest maar niet op krijgenl"

„Durf jij aan vader te vragen of wij naar den dierentuin mog-en om naar den neushoorn te kijken?

Een bekend acteur beweert, dat hij zichzelf onherkenbaar kan maken door zich eenvoudig in te leven in een anderen persoon. — Tot geruststelling van beeren schuldeischers kunnen wij mededeelen, dat gelukkig maar zeer weinig lieden deze gave bezitten. Volgens een kapper moet men, wil men niet vroeg kaal worden, het haar dikwijls laten knippen. — Het is wel merkwaardig, dat hoe korter men het haar houdt, hoe langer men het houdtf

De man met ondervinding: „En heb je nou gedaan zooals ik je had aangeraden - heb je haar verteld, dat je door haar niet meer eet en slaapt en al dat soort dingen?" »Z^?i^(diie niet ï6?1 sVc<::es heeft): „In ieder geval iets in dien geest.ik heb gezegd, dat ik m'n eetlust bedierf als ik naar haar keek" 13 -

De motorduivel: „Wel verdraaid! Hij doet 't!"

•

-JW^ ,

ALS HET LEVEN EEN TRIOMF WORDT RAFAEL SANTI. - DE MEESTER DER RENAISSANCE Vl-M^n 't611 ^ wenSCl:en altijd wdlen hooren Van den jongen, schoonen schilder, die alle anderen overtrof. Die vroeg sterven moest. Wiens dood door geheel Rome werd betreurd. Wanneer de werken van Rafael eenmaal verloren zullen zijn gegaan, zal zijn naam nog steeds in de gedachtenis der menschen blijven voortleven..." Zóó vangt een der bekendste biografen van Rafael de levensbeschrijving van dezen grooten kunstenaar aan. En inderdaad: Rafael, wiens familienaam Santi was. behoort niet alleen tot de grootste, maar ook tot de meest geliefde schilders, die Italië ooit heeft voortgebracht. Hij werd in 1483 geboren te Urbino. als zoon van Giovanni Santi, die zelf óók schilder was, al waren zijn verdiensten niet onvergankelijk. Hij gaf zijn zoon het eerste onderricht, maar meer nog dan van hem. zal deze waarschijnlijk geleerd hebben van de kunstwerken, die in Urbino te vinden waren, en die hun ontstaan te danken hadden aan werkelijke grootmeesters der schilderkunst, zooals Laurana en Melozzo da Forli. 77

, Toen Rafael nauwelijks elf oud — jaren *—** X^MM was. stierf zijn vader reeds, en hij werd toevertronwH aa« ^» i i. toevertrouwd aan de hoede van een oom. Een tijdlang, tot zijn zestiende jaar. bleef hij nog in zijn geboortestad; toen vertrok hij naar Perugia, waar hij een leerling werd van Perugino, die zelf daarom gevraagd had. ..Laat hem mijn leerling worden." zoo had deze uitgeroepen, toen hij werk van den jeugdigen knaap had gezien. ..Laat hem mijn leerling worden — hij zal weldra mijn meester zijn..." Deze voorspelling van Perugino werd spoedig bewaarheid, want reeds vijf jaar later stichtte Rafael zijn eigen werkplaats in Florence, in die dagen het centrum van het kunstleven der geheele wereld. Met de stichting van zijn eigen atelier in deze stad begon de groote beteekenis van Rafaels schilderstalent en de ontwikkeling daarvan. Zijn kunst ondergaat hier den invloed van den Florentijnschen stijl, die een grootere vrijheid opeischte in de behandeling van het onderwerp. Al het schoolsche uit zijn werk verdwijnt; zijn geheele composities wijzigen zich; de groepen, die hij afbeeldt, worden geslotener, en hij leert de ruimte weer te geven op een wijze, die een werkelijk grootschen indruk maakt.

Het is 9ed^nde zijn 'verblijf te Florence, dat hij ook den invloed ondergaat van den geweldigen kunstenaar Leonardo da Vinci. Dit is vooral te zien aan de vrouwenportretten en Madonnafiguren, die Rafael in deze jaren maakt en waarmee hij, door de fijnheid der composities en de liefelijkheid der voor stellingen, tot het hart van allen weet te spreken. Het is begrijpelijk, dat Rafaels roem weldra tot ver buiten Florence doordringt, en zoo krijgt hij in 1508 het verzoek naar Rome te komen, ten einde aldaar de Stanzen van het Vaticaan met fresco's te versieren. De werken, die hij daar schiep, worden door de kenners tot het beste gerekend, dat de schilderkunst vóór of nè hem ooit heeft voortgebracht. Behalve als frescoschilder maakte hij in dien tijd en later ook als portretschilder zijn naam onsterfelijk.

Rafaels werkzaamheid was ongeloofelijk en het oeuvre, dat hij heeft nagelaten, is dan ook niet alleen ontzaowekkend wat schoonheid en verheel dingskracht betreft, maar ook wat den omvang aangaat. En dit laatste eischt des te meer bewondering, indien men »Mgwu».^ wov hij mj reeds iccus op zeven en der ücrnagaat, dat tigjarigen leeftijd stierf, ten gevolge van i___ , . . ' a1-*"'«<= van hooge koortsen, die. daar men hem verkeerd behandelde, weinig moeite hadden, zijn lichaam te sloopen. Hij werd met groote praal voor zijn laatste rust neergelegd in het Pantheon.

PORTRET VAN RAFAEL SANTI'S LEERMEESTER PIETRO PERUGINO.

- 14 -

V.

DE VLUCHT NAAR NICE //

FILMEX-FILM

Hugo Lehmann is een vooruitstrevend kappersbediende, die in zijn vrijen tijd voor amateur-detective studeert. Terwijl hij krult, knipt, scheert, masseert en onduleert, droomt hij van bandieten, van Sherlock Holmes en van Bill Parker. Hij zou liefst in het eerzame stadje Lemmersbach een filiaal van Scotland Yard oprichten. Bij Harnisch, een zijner beste klanten, vindt hij altijd ruimschoots stof tot gesprek, want deze heer heeft in zijn huis een aantal veiligheidsmaatregelen, luiken en schellen laten aanbrengen. Op zekeren avond zijn de interessante gesprekken over misdadigers in vollen gang, als in werkelijkheid een inbreker bij Harnisch is binnengeslopen. De barbier is niet alleen amateur- en fantasiedetective, doch weet door een list den inbreker te vangen en aan de justitie over te leveren. Hierover is Lemmersbach in rep en roer. de couranten zijn vol lof over den dapperen burger, den barbier-detective. Hugo Lehmann is de held van den dag en in de kapperszaak loopt het storm. De jonge Buttenschön, boekhouder op

ELSE ELSTER

FRITZ FISCHER EN ELSE ELSTER

ZELFPORTRET VAN RAFAEL SANTI.

n<. «t,.,* i... i. Sfid^'JT ^ ^{C^l™***' " ^ ^ ^ ^^ ^ hem maakte, en welke er neergezet werd door Carlo Maratta, een bekend Italiaansch schilder, die een groote vereering voor hem koesterde. Toen hij stierf, liet Rafael een paleis te Rome, grooten rijkdom en vele treurende vrienden na, maar geen familie. De kunst van Rafael kan in één adem genoemd worden met die van twee andere groote kunstenaars uit zijn tijd, namelijk Leonardo da Vinci, dien wij reeds hierboven noemden, de schepper van het Laatste Avondmaal, en Michel Angelo. die behalve schilder en beeldhouwer, ook dichter was. en wiens schilderingen in de Sixtijnsche kapel vooral beroemd zijn. Deze drie hebben de Renaissance-kunst in Italië gemaakt tot wat zij eeuwig blijven zal': de uiting van het hoogste en meestideëele. waartoe de beeldende kunst ooit in staat was geweest. Zonder hen zou de roem, dien Italië in hun tijd wist te verwerven, nauwelijks denkbaar zijn geweest. Wiè van hen de grootste is geweest, heeft langen tijd een onderwerp van meeningsverschil gevormd, en er zijn critici geweest, die aan Michel Angelo en Leonardo da Vinci de eerste en tweede plaats toekenden, en Rafael op de derde brachten. Thans is dit echter niet meer zoo, en in onze dagen overtreft hij aan roem niet alleen deze twee, maar ook alle andere Italiaanschc schilders, die ooit geleefd hebben.

BETTY BIRD EN GEORG ALEXANDER een tamelijk belangrijk kantoor, heeft zich haar bekoorlijke kopje. Als altijd verdiept in behalve aan zijn droge cijfers en journalen zijn muziek zit Buttenschön met haar voor aan de edele zangkunst gegeven. In zijn de piano en zingt een liedje met zijn geliefvrijen tijd studeert hij ijverig toonladders en de. Haar nieuwe schoonheid gaat spoorloos een volledig opera-repertoire. Thans zijn aan hem voorbij. Hoffmanns Erzählungen aan de beurt. Hij Vader Dippel. een ernstig zakenman, hoopt en vertrouwt, nog eens een eerste houdt van een glaasje wijn. Dien avond had rangs opera-ster te worden. Behalve voor hy zelfs wat te veel aan Bacchus geofferd. deze illusie, klopt zijn hart ook voor de Het geld wordt hem overhandigd, hij teekent bekoorlijke Irene Dippel. Irene is een blon- de kwitantie, doch legt het bankbiljet nondine met twee prachtige, gouden vlechten. chalant onder een der wijnglazen. ButtenDeze vlechten zijn echter ten doode opge- schon neemt de kwitantie in ontvangst en schreven, omdat Buttenschön een groote vcr- legt deze gedachtenloos in de partituur van eering voor Greta Garbo koestert. Irene wil Hoffmans Erzählungen. De oude heer is graag haar sierlijken haartooi opofferen, eenigermate beneveld en merkt in het geom eenigermate de romantische filmster nabij heel niet. dat de wind met het bankbiljet te komen. Hugo Lehmann helpt dit offer op den loop gaat. Den volgenden dag komt aan de liefde volbrengen en maakt van het de heer Dippel, die zich van het geheele eenvoudige blondje een moderne juffrouw. voorval van den vorigen avond niets meer Buttenschön brengt zijn dagelijksche be- herinnert, zijn duizend mark opeischen. zoek aan den barbier. Terwijl hij betaalt, Geld zoowel als kwitantie zijn spoorloos ontdekt Hugo in de gewoonlijk schamel ge- verdwenen. Geheel Lemmersbach is in rep vulde portefeuille van. den boekhouder een en roer, temeer daar Irene Dippel een prachbiljet van duizend mark. tigen ring met robijnen heeft gestuurd geDie aanzienlijke som moet de boekhou- kregen. Er was een briefje bij het geschenk, der voor zijn firma afdragen aan den heer geteekend B., dus de boekhouder zal de Dippel. Irene ontvangt hem. doet alle gever wel zijn. Buttenschön, onschuldig als mo^te om zijn aandacht te trekken door een pasgeboren kind. kan echter zijn on- 15 -

schuld niet bewijzen. Hij vertrekt naar zijn oom in Maisenbach. die hem het geld moet voorschieten. Onderweg trekt een aanlokkelijk plakkaat van Nice en de speelzalen zijn aandacht. Däär is een kansje om het geld terug te verdienen, onze muzikale boekhouder vertrekt naar de Riviera. In Nice krijgt hij moeilijkheden met zijn pas, daar hij door de politie gezocht wordt. Een gedienstige geest voorziet hem van een pas, zoodat hij een nieuw leven kan beginnen. Buttenschön heeft zich dus als 't ware van het leven beroofd en Irene Dippel ontvangt een telegram, dat haar trouwe aanbidder niet meer leeft, alles door den schuld van haar vader. De nieuwe pas staat op naam van Emmen en onder dien naam vindt hij een plaats als zanger in een orkest te Nice. Hugo Lehmann zit intusschen niet stil. Het duizend mark-biljet is en blijft weg, doch hij zoekt en vindt bij een groentenvrouw de noodlottige kwitantie uit het muziekboek. Hij vertrekt per vliegmachine naar Nice, daar hij niet gelooft aan Buttenschöns dood. Van Emmen is in aanraking gekomen met een beeldschoone Mexicaanschc, Ramona, die hem haar liefde betuigt. Hij blijft tamelijk onverschillig, doch Ramonas liefde stijgt tot hartstocht, als ze bemerkt, dat de man barer keuze één en dezelfde is als de beruchte vrouwenmoordenaar Bonnefoi. De verwarringen stapelen zich op als bergen. Hugo Lehmann, de amateur-detective-barbier, ontwart het kluwen van intriges en alles eindigt met een gelukkige verloving en een contract bij Scotland Yard.

MAX GÜLSDORF

■

• -'UW

lllipiiUUJM^

m*m^mm*>^-

'i DE PARTNER VAN MAURICE CHEVALIER BABY LEROY

QLflNK£VDOUUJ

'

.

^^..,...^..1^..^.)^^.

-

if heit lenen van Mary Steoens Medespelers: Mary Stevens Don Andrews Glenda Lois Rising Mrs. Simmons Walter Rising Mr. Simmons

Kay Francis Lyle Talbot Glenda Farrell Thelma Todd Una O'Connor Charles Wilson Hobart Cavanaugh Regie: Lloyd Bacon. Warner-Bros Film.

De twee ontmoeten elkaar en hun oude liefde ontbrandt weer. Don, die zich zeer verdrietig voelt, vindt troost door Mary's liefde. Hij belooft zijn leven te beteren en zich van Lois te laten scheiden. Ze keeren naar New York terug, als Don verneemt, dat zijn zaak weer in 't reine is gebracht. Hij tracht een scheiding

Zijn scheiding is uitgesproken en hij is een particuliere practijk begonnen. Met deze tijding is ze zeer gelukkig, totdat drie kinderen aan boord van het schip.

Geen angst

voor critische blikken!

KAY FRANCIS

LYLE TALBOT

GLENDA FARRELL

M

ary Stevens en Don Andrew zijn van hun jeugd af vrienden, studeeren gezamenlijk medicijnen, loopen college aan dezelfde universiteit en beginnen hun praktijk onder hetzelfde dak, in twee aangrenzende kamers. Mary is verliefd op Don; ofschoon hun liefde wederkeerig is, maakt hij de dochter van een invloedrijken politicus het hof, omdat hij door haar vaders invloed denkt te worden geprotegeerd. Het komt tot een huwelijk tusschen Don en Lois, waarvoor hij wordt beloond met een politiek baantje. Lois heeft echter spoedig genoeg van Don. Hij begint te drinken en maakt zich schuldig aan zwendelpractijken. Een keer, dat hij dronken is, en een operatie moet verrichten,. was hij daartoe niet in staat, zoodat Mary deze taak van hem moet overnemen. Op zekeren dag wordt hij op zwendel en ambtsmisbruik betrapt en deswege vervolgd. Hij vlucht, terwijl zijn schoonvader de zaak tracht te sussen. Het toeval wil, dat Mary voor rust naar dezelfde plaats gaat, waarheen Don de wijk neemt. FRANZISKA GAAL zal weldra opnieuw triomfen vieren In twee harer nieuwste films: HET SCHANDAAL IN BOEDAPEST en POPJE Pilnaa - Amsterdam

te foreceren tusschen hem en zijn vrouw, doch zijn schoonvader wil daarvan niet hooren, verklarende dat dit achterdocht zal wekken in politieke kringen. Lois verlangt echter even hevig naar een scheiding als Don, doch de vader protesteert daartegen heftig, omdat hij zijn naam niet in opspraak wil zien gebracht. Mary, die met groot succes als kinderspecialiste werkzaam is, verwacht een kind. Zij vertrekt naar Parijs, waar het kind geboren wordt. Op haar terugkeer naar New York verneemt ze aan boord van het schip, dat Dons moeilijkheden zijn overwonnen.

met inbegrip van haar eigen kind, door een besmettelijke ziekte worden aangetast. Wegens gebrek aan serum, dat wel gerequireerd wordt, maar te laat komt, moet ze lijdelijk toezien, dat haar eigen kind niet meer te genezen is. De andere kinderen weet ze het leven te redden. Ze keert naar New York terug als een gebroken vrouw. Don tracht haar te helpen, doch ze is ontroostbaar. Ze wenscht aan haar leven een einde te maken op het moment, dat haar hulp wordt ingeroepen voor een spoedgeval, waarbij het leven van een kind in gevaar is. Zij weigert eerst te gaan, doch door den aandrang van haar assistente stemt ze er ten slotte in toe. mede te gaan. Het kind wordt door haar gered, waardoor zij uit haar lusteloozen toestand terugkeert en weer moed heeft om verder te leven. Don en Mary beginnen nu als man en vrouw een nieuw leven.

^Jee/te wascht Zi i>eilki%

Juist kleinigheden trekken meestal het eerst de aandoent der medemenschen. Daartoe behooren de overtollige, maar zeer opvcllende lichaamshaartjes op armen en beenen, in de oksels, het gelaat en den nek. Om zich vrij en ongedwongen te gevoelen, verwijdert men daarom deze haartjes snel en pijnloos met DU LM IN ontharingscrème. Deze crème is wit, zacht, gemakkelijk in het gebruik en onschadelijk.

PULM1N

UI

X-hJH

#1.11 X

ALLEEN ECWT IN DE BEKENDE BLAUWE VERPAKKING

Ontharingscrème

Generaalvertegenwoordiging : J. Winkel Jzn. Oen Hqag Merwedeitraat 47 Tel. 772595

„Hebt U een advocaat?" vroeg de rechter aan den beklaagde. „Neen Edelachtbare." „Vindt U het niet beter om er maar wèl een te nemen?" „Neen Edelachtbare, ik heb er geen noodig. Ik zeg de waarheid!"

NEDERLANDSCHE REISVEREENIGING :

OPGERICHT 24 MAART 1906

:

CENTRAAL BUREAU: 'S-GRAVENHAGE LAAN VAN MEERDERVOORT 53-d TELEFOON: 333966 - 333967 - 333968 - 333969

VACANTIEREIS NAAR NOORWEGEN GLENDA FARRELL EN KAY FRANCIS

VERWACHT DE GROOTE METROGOLD WYN-MAYER-FILM

MET HET DOOR DE N.R.V. GECHARTERDE S.S. „VEENDAM" VAN DE HOLLAND AMERIKA LIJN (16000 TON) - REISDUUR 11 TOT 20 AUG. 1934

ESKIIflO

ROUTE: Rotterdam, Bergen, Aandalsnes, Molde, Trondhjem, Aalesund, Stavanger, Rotterdam met diverse landuitstapjes in het fjordengebied, enz.

Opgenomen onder leiding van den regisseur W. S. van Dyke in het Hooge Noorden van Alaska

Nadere inlichtingen en prospectussen: CENTRAAL BUREAU DER N.R.V.

- 19 -

i

^^^

^^^F^^^pPiPP^ipilil^^^^""

BIJZONDERE PREMIE VOOR ONZE M LEZERESSEN -ä-ä

'••numanmo

Formaat 26 « 37 eM.

Fermaal 25 K 32 eM.

\A/ij zijn in de gelegenheid om onzen » " lezeressen een bijzondere premie aan te bieden, bestaande uit een serie Fransche modebladen en wel het album Saison, Zomer 1934, groot 40 pagina's folio-formaat; het album Tailleurs et Manteaux. Voorjaar en Zomer 1934, groot 24 pagina's folio-formaat. Deze albums bevatten een groot aantal der nieuwste Parijsche modellen, zoowel voor costuums, blouses, hoeden als voor

^•■maal

26

» 37

cM.

mantels in verschillend genre. Beide albums tezamen tegen den prijs van slechts 55 cent franco huis. Tevens hebben wij een premie voor onze lezeressen, die een keurig overzicht der nieuwe Icinder-modes willen bezitten. Het album draagt den naam Les Jolies Modes d'Enfants, Lente-Zomer 1934. De prijs van dit album is voor haar slechts 25 cent, franco per post.

Zij, die de drie albums bestellen, kunnen deze gezamenlijk voor 75 cent ontvangen.

BON

VOOR DE LEZERESSEN VAN HET WEEKBLAD CINEMA & THEATER.

De onriergeteokende vorlangt fp ontrangen: ex. Saisons ex. Tailleurs et Manteaux

ex. Les Jolies Modes d'Enfants tegen den prijs van 25 cent

(pgon den prijs van 55 cenl voor beide albums. Het bedrag is per postwissel aan u afgezonden '- Is gesto-t op bet gironummer 41880

Dezen bon in »e vullen en uit te knippen. In open enveloppe, geadresseerd aan de Adm van Hef Weekblad Cinema & Tbeater, Galgewater 22, Lelden, als drukwerk verzenden.

(Veruolé van paè-12) vóór haar, en wat meer naar links. Sluipende bewegingen, die zij meer voelde, dan hoorde het geluid deed denken aan een kudde, grazend op een uitgedroogde weide. Opeens wist zij het. Als een bliksemstraal schoot het door haar hersens en het maakte haar ademloos ... Ze was in het regiment terecht gekomen het regiment dat een nachtmanoeuvre hield ... Walther had deze eenzame plek voor de oefeningen uitgekozen ! Met die mogelijkheid had ze geen moment rekening gehouden! Ze moest terug, afperser of geen afperser; onder geen voorwaarde mocht ze de kans loopen hier te worden ontdekt. Ze tuurde ingespannen om zich heen. Als de tirailleurlinies haar eens hadden ingesloten en haar den terugweg afgesneden III. Toen gebeurde het. Zonder eenig voorafgaand teeken van wat er op handen was, werd de stilte opeens vaneengereten dooreen rumoer, dat de aarde scheen te doen trillen. De kogels floten en gonsden door de lucht kogels uit zevenhonderd geweren, die in een plotseling, scheurend geknetter losbarstten. Elke terreinverheffing, elk boschje stond, in de korte vuurstralen der schoten, als een duidelijk silhouet tegen den donkeren hemel. Een weemakende lucht van heete olie en brandend cordiet werd door den wind meegedragen ... Toen Sheila weer klaar besef had van hetgeen er zich om haar heen afspeelde, lag ze plat op den grond, haar mond vol gras. Ze kon zich niet herinneren, gevallen te zijn. Haar instinct van lijfsbehoud had haar in een ondeelbaar oogenblik onbewust deze houding moeten doen aannemen. Haar heele lichaam deed pijn, ze beefde over al haar leden. Het schieten had weer opgehouden, maar de stilte, die volgde, was een haast even groote marteling voor haar geschokte zenuwen. In de verte klonk een hoorn een onverstaanbare stem schreeuwde iets ... Moeilijk werkte ze zich overeind, nog steeds rillend. Nachtelijke oefening! Het regiment

MIRIAM JORDAN LEGT DE LAATSTE HAND AAN HAAR TOILET

had met scherp geschoten in het donker ... zooals steeds eenmaal per jaar op een eenzaam gelegen terrein geschiedde. Ze haalde diep adem... het leek een snik, wat over haar lippen kwam. En toen begon ze te lèópen, zoo snel als haar voeten haar over den ongelijken weg wilden dragen. Half verdoofd, doodeïijk beangst, trok ze met wilde rukken haar mantel om zich heen en vluchtte, alsof duizend spookachtige gedaanten haar op de hielen zaten. Een afgrijselijke gedachte deed haar hart ineenkrimpen. Ze had met Jack Atkey afgesproken, dat ze elkaar bij de brug zouden ontmoeten. Wat was er met hem gebeurd ? De lichten van de kazernes brachten haar eenigszins tot zichzelf... langzaam drong het tot haar door, dat ze de uiterste voorzichtigheid in acht moest - 21 -

fOTO FOX

nemen. Had iemand luiar bij liaar overhaasten aftocht gezien ? Ze wist het niet niets kon ze zich herinneren. Mechanisch, als een slaapwandelaar, deed ze het tuinhek open, vond haar weg naar de veranda en viel daar half bewusteloos op haar ligstoel neer. De zoete geur van de lelies, die zich om het houtwerk slingerden, drong flauw tot haar door. Vóór haar lag de tuin, donker en in droomerige rust onder het licht der sterren. Een lamp van zilver-filigrain hing boven haar hoofd... Alles nog net zoo, als toen zij straks was weggegaan. Alles, alles.... maar verder... IV. Toen kolonel Murray thuiskwam, lag ze nog in dezelfde houding. Op zijn gewone, spontane manier

wwmvmm.y^M

werd den 18en Mei te Berlijn geboren. Zl) detuteerde aan het Münchener Volkstheater. Met Gisela Werbezirk maakte zij een groot tournee door OostEuropa. Nadat zij met Alexander Moissi in Karlsbad had gespeeld, werd zij aan de ,,Komödie" te Dresden geëngageerd. Zij debuteerde in de sprekendefilm ,,Die lustigen Weiber von Wien". De Ufa engageerde haar voor ..Het Congres danst".

AL ST. JOHN werd te Chicago geboren. Zijn vader was een beroemd acteur en Al bezocht een tooncelschool. Na een gunstig eindexamen kreeg hij een contract bij een reizend 8"'l»chap. Hij ging tot de film over en speelde in verschillende film«. De United-Artists engageerde haar voor een groot» rol in ..She goes to war". De sprekendefilm heeft hem echter geheel uit de studios verdrongen.

MARTIN JOHNSON Is geen filmster, toch mag hij In dit A.B.C, niet ontbreken, want hij is productieleider, operateur en regisseur van de geweldige Fox-Film ,,Congorilla", een der machtigste cultuur-films, die ooit is vervaardigd. Het volgende seizoen kunnen wij weer een film van hem tegemoet zien.

L. G. te VOORBURG. Greéa Garbo U niet gehuwd mei Rouben Maraoulian. Haar adres is Meéro-Goldwyn-Mayer-»£udio», Culver-CUy, Californië. Niet vergeten een antwoord-coupon in te sluiten. P. A. L. te UTRECHT. Beide door U genoemde films zijn reeds in ons land vertoond. W. B. te ZEIST. Niet Hermann Thimig, maar Rudolf Forster. B. H. v. V. v. R. te LEEUWARDEN. Rol verdeeling vermelden wij in deze rubriek niet. Wendt U roet deze vraag tot de Metro-Goldwyn-Mayer, Damrak 49, Amsterdam. R. BR. te AMSTERDAM. Mariene Dietrich is gehuwd met Rudolf Sieber. Zij zal voorloopig niet naar Europa terugkeeren. K. v. W. te DORDRECHT. Trude Berliner, Max Ehrlich en Siegfried Arno filmen niet te Berliin. Hierbij de gevraagde adressen. Paul Hörbiger, Glockenstrasse la, Berlijn. Kurt Vespermann, Casper Theissstrasse 18, Berlijn. Brigitte Helm, Karolingerplatz 5, Berlijn.

ISABEL JEWELL werd te Kansas-City geboren. Zij studeerde in haar geboortestad voor danseres en trad op zestienjarigen leeftijd voor het eerst op. Daarna kreeg zij een engagement te New York en danste twee jaren in verschillende revues. Irving Thalberg gaf haar een contract voor de Metro-Goldwyn-Mayer. Men heeft haar veel gefotografeerd, maar nog ntet vaak voor de film laten optreden.

E. BRUCE JOHNSON is. hoewel geen filmster, een zeer gewichtig personage in de Amerikaansche filmwereld, n.l. vice-president van de groote filmmaatschappij de First-National. Jarenlang is hij leider van de Europeesche productie van deze onderneming geweest.

— 24

MARY JOHNSON, de echtgenoote van Einar Röd. heeft zoowel in Duitschland als in Engeland veel gefilmd. Zij debuteerde bij de Defu te Berlijn en oogstte in de films ..Ramper" en ,.Manege" zeer veel succes. Korten tijd werkte zij bij de Nordisk in Kopenhagen. Toen werd zij in Engeland geëngageerd, waar zij bij de British International optreedt.

T. S. D. S. te HAARLEM. Trude Haefelln is den Isten Juli jarig. Haar adres is Kaiserdamm 21, Berlijn. Clark Gable moei U schrijven : Metro-Goldwyn-Mayerstudios, Culver-City, Californië. R. T. te AMSTERDAM. Wolf AlbachRetty filmt te Weenen. Deze film zal ook in ons land vertoond worden. Dat was niet Fritz Fischer maar Carl Brisson.

A. v. L. te AMERSFOORT. Liane Haid filmt op het oogenblik niet te Berlijn. Grit is een zuster van Liane. Rudolf Forster zal bij de Ufa filmen. U bedoelt waarschijnlijk Preston Foster. W. H. S. te ROTTERDAM. Hierbij de gevraagde adressen. Liane Haid, Würtfembergische Strasse 13, Berlijn.Paul Wegener, Am Karlsbad, Berlijn. Hans Söhnker, Kurfürstendamm 69, Berlijn. H. B. P. te 's-GRAVENH AGE. Adolphe Men jou moet U schrijven: Universalstudios, Universal-City, Californië. Camilla Horn woont Jagowstrasse 12, Berlijn. Een antwoord-coupon is aan ieder postkantoor verkrijgbaar. Th. H. te AMSTERDAM. Lilian Harvey beeft nog een langdurig contract met de Fox-Filmmaatschappij. Zij zal voorloopig nog niet naar Duitschland terugkeeren. C. W. D. te SCHIEDAM. Gustav Fröhlich woont Zietbenstrasse 3, Berlijn. Het adres van Joseph Schmidt is thans Grand Hotel, Weenen. Wij zullen aan Uw wensch voldoen, L. P. te MAASTRICHT. Fientje de la Mar moet U schrijven p.a. Hollandsche Schouwburg, Amsterdam. Franzisca Gaal, Pension Imperial, Kurfürstendamm 181, Berlijn. Zij is veel op reis. M. W. te HILLEGERSBERG. Maurice Chevalier en Clark Gable moet U schrijven : Metro - Goldwyn - Mayer - studios. Culver City, Californië. K. W. te GRONINGEN. Richard Tauber zal voorloopig niet in Duitschland filmen. Hij is gescheiden. - 25 -

T. v. M. te 's-GRAVENHAGE. Erich Ponto woont Wienerstrasse 31, Dresden. Miriam Hopkins moet U schrijven: 5451 Marathon Street, Hollywood. Indien U een foto wenscht te ontvangen, moet U drie antwoord-coupons insluiten. U. G. T. te ROTTERDAM. Onnoodig een postzegel in te sluiten, wij kunnen dergelijke vragen alleen in deze rubriek beantwoorden. Margot Wagner is den 26sten October geboren en woont Lindenallee 28, Berlijn. Iwan Mosjoukin spreekt zeer goed Fransch. Ramon Novarro is niet verloofd. D. H. te UTRECHT. Michael Bohnen is den 2en Mei jarig. Hij treedt op in de film „Goud". Inderdaad is hij een beroemd zanger. Betty Bird is met den regisseur Gustav Uclcky getrouwd. G. M. M. W. te DELFT. Maria Koppenhöfer heeft nadien geen belangrijke rol meer gespeeld. Greta Garbo moet U schrijven: Metro-Goldwyn-Mayer-studios, Culver-City, Californië. Lee Tracy, 5842 Sunset Boulevard, Hollywood, Californië. Gene Raymond, 1401 Western Avenue, Los Angelos. S. S. G. F. te 's-GRAVENHAGE. Gary Cooper is getrouwd. Charlotte Ander is gescheiden. Nils Asther moet U schrijven: 780 Gower Street, Hollywood. W. S. te AMSTERDAM. Het adres van Brigitte Helm is Karolingerplatz 5, Berlijn. Willy Castello moei U schrijven: Badhuisweg 22, Schevenlngen. Wat Uw andere vraag betreft, wij zouden het U niet aanraden.

.

-'-,■.

:■..•■■

':.■■.'•■

*w>w

■.■

^^

TRUDI SCHOOP EN DE DANSENDE „KOMIKERINNEN' FRITZ HIRSCH-OPERETTE

ZÜRICHER STADTTHEATER

„FÜR DICH. MARIE LOUISE"

spel ? Het* is allemaal even verbluffend goed en verrassend, en men mag dan ook niet verzuimen van de gelegrenheid haar te zien, gebruik te maken. Henri A. van Eijsden Jr. 1-3.

Trudi Schoop In .Frldotln". Op de middelste foto tarnen met Edith Carola.

Jong, tenger en blond, met diep-liggende oogen, eenvoudig en sympathiek in haar optreden en gracieus in haar bewegingen, doch eerder een somberen dan een vroolijken indruk makend, zóó is Trudi Schoop als vrouw, wanneer zij na een lange reis des avonds vóór ons staat. Op het tooneel echter tintelt dit sombere vrouwtje van leven en levendigheid, en bezit een mimiek en elegance en een wonderbaarlijken geest. De lange tournee door Zwitserland en Duitschland was oorzaak, dat haar optreden in ons land eerst thans geschiedde, doch haar roem was reeds tot ons doorgedrongen. Zw^tsersche van geboorte, doch van Hollandsche afstamming, danste zij veel ballet, trad op in de Katacombe te Berlijn, tot zij ten slotte een eigen troepje rond haar vormde, dat veel overeenkomst vormt met dat van Kurt Jooss. Ook zij propageert de moderne danskunst, die een eigen vorm heeft, en Rudolf Laban, de pionier der hedendaagsche dansvormen, is ook haar voorbeeld in dit opzicht. Trudi Schoops stijl is weer anders, doch de grondslag komt in groote trekken overeen. Zij biedt ons een tooneelvoorstelling zonder woorden; „gedanste blijspelen", want de komische zijde trok deze vrouw juist aan. Maar komisch in de beste beteekenis van het woord, want zij mijdt alle goedkoop-komische effecten. „Fridolin", een danscomédie van Trudi Schoop zelf met voortreffelijke muziek van haar broer Paul Schoop, is het hoofdnummer van het programma, waarmede zij naar Holland kwam en dat zij reeds 200 maal vertolkte. Het is de geschiedenis van een boerenjongetje, dat de wijde wereld intrekt en ons een levensles geeft. Het is een en al geest en geestigheid, verzorgd

De geschiedenis dezer operette, waarbij Emmerich Kólmén de muziek schreef, speelt zich af in Hongaarsche officierskringen, ten tijde van het Keizerrijk, en wel op het slot van Gravin Marie Louise, waar ter gelegenheid der herfstmanoeuvres talrijke officieren, onder leiding van maarschalk von Lohonay, zijn ingekwartierd. Hongaarsche soldaten- en zigeunermuziek, Hongaarsche kleedij en Hongaarsche uniformen. Dit alles biedt den regisseur Hirsch volop gelegenheid iets boeiends en kleurrijks te brengen; bovendien geeft het de operette-diva en filmster Maria Eisner, die wij reeds kennen uit de film „Das lockende Ziel" waarin zii met Richard Tauber de hoofdrol vervulde, de gelegenheid haar talent te toonen. Zit voldeed uitstekend, haar fraaie stem en beschaafde voordracht vielen bijzonder te waardeeren. Albert May maakte haar 't hof, en wij weten, dat dergelijke rollen bij hem in goede handen zijn; Ciaire Clairy in travesti als de vaandrig Marosi is onverbeterlijk en weet bijzonder te vermaken, evenals Paul Harden als de reservist Wallenstein, die met den roemrijken veldheer uit den dertigjarigen oorlog wel een zeer schrille tegenstelling vormt. Gerti van Elmpt, die met rassche schreden vorderingen maakt, is een temperamentvolle Treska, dochter van den bulderenden, maar inwendicf zeer vredelievenden maarschalk von Lonohay, waarvan Fritz Hirsch weer een levende figuur

Maria Eisner (Marie Louise) en Albert May (Veldmaarschalk v. Lörenty).

maakt. Het Hongaarsche danspaar voldeed goed, evenals de decors van Vroom en Ziegler. Leo Witsen ontwierp mooie costuums. H. A. v. E. Jr.

„BLEEKE BET" WORDT VERFILMD

tot in de kleinste details, met een pittig élan gebracht, rhythmisch en mimisch wonderbaarlijk knap. Wat moeten wij meer in Trudi Schoop bewonderen? Haar vindingrijkheid, haar uitvoering, het samen-

Scène uit .Fridolin'

1. Regisseur Benno.

I

u

Scène uit de tragi-eomedle .In de Advertentle-afdeeling' (De Krantenlezert), waarin prachtig iamen«pel wordt bereikt.

-v-

Alex

2. Louis Davids in gesprek met Herman Bouber enSylvainPoons. 3. Sylvain zin'gt en Hans May dirigeert.

4. Johan Elsensohn en Herman Bouber. 5. JopieKoopmans. 6. De figuratie amuseert zich in de opname-pauze.

— 27 ■

, -/'-rWtó,- _

Ze zeggen, dat ze in België en zeker in Frankrijk in alle „betere" restaurants je gaarne onthalen op een schoteltje, dat hier te lande nog maar heel weinig in trek is, een ,,plat" kikvorschenbilletjes. Je moet er van houden, 't Onbekend maakt onbemind speelt overal bij het eten een groote rol. Ik heb nog nooit kwakervleesch gegeten, dus ik kan uit eigen ervaring er geen oordeel over hebben, maar je moet je maar niet over mij ergeren, beste lezeressen en lezers, indien ik desniettegenstaande zoo'n lekkernij een „bvctje griezelig" vind. Geen visch en geen vleesch. Geef mij maar liever billetjes van de Nederlandsche Bank! Toch is het vraagstuk: wat doen we met al onze kikkers, in een waterlandje als het onze, niet onbelangrijk. Je kunt ze niet allemaal in een glas zetten om er een weervoorspeller van te maken. Ik heb 't eens met een gedaan. Met een allesbehalve pleizierig resultaat. We hadden het ding op het balcon van onze slaapkamer gezet. Nog geen dag na de installatie was de groene barometer d'r van door. En m'n vrouw was niet van het idee af te brengen, dat de vorsch zich in haar bed had verscholen. Wat een ellende ik daarvan beleefd heb, zal ik jullie maar niet vertellen. Ik spreek niet graag over m'n huiselijke zorgen. Natuurlijk zat hij er niet in. Geef hem ongelijk dat hij liever in het gras rond sprong dan in een glas of tusschen de dekens. Er schijnt intusschen een andere mogelijkheid te bestaan, om kikvorschen en gros te gebruiken. In Zuid-Amerika is een slimmerik (dat is de goed Hollandsche vertaling van het woord ingenieur) op het idee gekomen om er leer van te maken. Net als ze dat van hagedissen — en krokodillen — mitsgaders slangenhuiden doen. 't Lijkt mij nog niet zoo gek. Een kikvorschenbeurs, die er volumineus uit ziet, ook al zit er niks in. Dat geeft crediet. Ze zeggen, dat er zooveel oud-Delftenaars zonder baantjes loopen. Zou dat niks voor hen zijn? Mijn zegen hebben ze. Maak gerust leer van kikvorschen. Dat vermindert de kans, dat m'n vrouw, als gevolg van de slechte tijden, ze me nog 's middags op tafel vc»r zet. PETRUS PRUTTELAAR.

(Foto Godfritd de Grnot)

DE BEKENDE HARMONICA-VIRTUOOS KORSAKOFF

^■^^^—

^^"^—

DOOR „Ik zal nooit naar de Yamen teruggaan — nooit!" hamerde het in haar hoofd. Het leven hield geen enkele belofte meer voor haar in. De man, waar ze van hield, was dood en te Pi-Chow wachtte haar onduldbare schande. Liever zou ze sterven, en met een haast lugubere kalmte begon zij te overleggen hoe zij uit het leven zou scheiden. Zij had geen wapen, geen enkel ander hulpmiddel, maar op weg naar PiChow waren afgronden, bruggen.... Een schreeuw door de duisternis stoorde haar droefgeestige gedachten. De kreet werd vermenigvuldigd — er kwam een geluid van worstelende mannen, alarmroepen, een schot knetterde en toen werd de stoel zoo plotseling neergezet, dat haar enkel ondraaglijke pijn deed. Het rumoer werd heviger; zij hoorde Ah Yeo's stem bevelen geven, die blijkbaar niet gehoorzaamd werden, want ze werden gevolgd door ruwe, onwillige vloeken. Toen stierf het lawaai even plotseling weg als het opgekomen was en aan den anderen kant van het gordijn hoorde zij een man lachen. Met een snelle hoop opwellend in haar hart, sloeg zij den lap zijde weg en toen zij dat deed, werd voor haar gezicht een lantaarn in de hoogte gehouden. Maar in het licht daarvan kon zij ook den man zien die haar bespiedde en met ontstelde verbazing ontdekte zij dat hij geen Chinees was, maar een man, die tot een anderen volksstam moest behooren. Hij droeg een soort tulband, zijn kleeren waren rood en blauw gestreept en de wijde mouwen van zijn los gewaad lieten zijn bloote armen grootendeels vrij. Een oogenblik bekeek de man haar met nieuwsgierige oogen, toen gaf hij een schreeuw en enkele anderen drongen om den stoel om haar ook te zien. Ze hadden hetzelfde type als de man met de lantaarn en waren allen gewapend. Ue mannen begonnen opgewonden met elkaar te redeneeren in een taal, waarvan Kathleen niets verstond, maar die in elk geval geen Chineesch was; nog meer mannen voegden zich bij de groep tot er ongeveer een dozijn bijeen waren, die allen deelnamen aan de levendige discussie. Na eenige minuten gingen zij een paar passen terug en Kathleen ontdekte 'n vastgebonden gestalte, die naast den stoel stond. Het was Ah /eo, en toen zij naar hem keek, begon hij te spreken. „Het schijnt, dat het ons niet gegeven is de reis naar Pi-Chow rechtstreeks te maken, edele dame." „Dat lijkt mij ook!'' antwoordde ze en vroeg toen: „Wie zijn die mannen?" „Ik weet het niet met zekerheid. Zij hebben veel van Wha Miaos, den beruchten rooverstam, maar ze zijn nog wilder en krijgszuchtiger. Een of ander soort bergvolk, vermoed ik, dat in verborgen uithoeken van de heuvels woont." „Wat zouden ze met ons doen?"

BRIGITTE HELM, DIE IN DE UFA-TOONFILM .GOUD" SPEELT

BEM

BOLX

„Dat staat nog te bezien," klonk het somber. „Ze kunnen ons direct dooden of ons vasthouden om een losprijs te verdienen. We zullen het laatste maar hopen en eerlijk gezegd, lijkt mij dat vooralsnog het waarschijnlijkste, want wat hebben ze aan onze lijken? En als mijn edele meester een hoog bedrag voor u moet betalen, zal hij u des te hooger waardeeren!" Het meisje negeerde dezen schimpscheut en terwijl ze den blik van hem afwendde en naar de roovers keek, kwam een van hen op Ah Yeo toe en sprak hem aan in een weinig beschaafd klinkend, met dialect doorspekt Chineesch. Kathleen probeerde er iets van op te Vangen, maar slaagde er niet in; de secretaris scheen evenwel den zin van 's mans woorden te begrijpen, want hij gaf bescheid op zachten, ernstigen, overredenden toon. Verscheidene keeren maakte de ander tegenwerpingen en eenmaal wees hij met de hand naar Kathleen. De stem en de gebaren van den secretaris werden dringender en de roover verliet hem om met zijn metgezellen te overleggen. Ah Yeo keerde het hoofd naar haar om. „We liggen nu op de weegschaal," deelde hij mee. „Ik heb duizend zilveren taels voor uw bevrijding beloofd."' „En hoe wilt u aan dat geld komen? " „Mijn achtenswaardige meester is onmetelijk rijk," gaf hij zoetsappig ten antwoord. „Het kan hem niets schelen om dien prijs te betalen voor zijn — speelgoed!"

Het meisje werd vuurrood en toen zij in haar stoel ineenkromp, was er weer die duivelsche glimlach op Ah Yeo's gezicht. Hij zweeg, maar een paar minuten later, toen de woordvoerder van de roovers den draagstoel opnieuw naderde, hernam hij: „Nu zullen we zien naar welken kant de balans doorslaat." De roover sprak enkele oogenblikken met hem, daarbij tweemaal op Kathleen wijzend, en toen riep Ah Yeo haar toe: „Voorloopig is ons laatste uur nog niet geslagen, deugdzame vrouwe. Deze beeren geven terecht de voorkeur aan duizend taels boven het voldoen aan hun slachtersinstincten. Wij worden in gijzeling gehouden. Boeddha zij met ons!" Een paar seconden later trok een der roovers aan de gordijnen van den stoel. Deze laatste werd ruw opgetild en de colonne zette zich in beweging. i Geruimen tijd later, naar het Kathleen toescheen, wekten een plotselinge schok van den draagstoel en een gegons van luidruchtige stemmen haar uit de trieste overpeinzingen, waaraan zij zich gedurende den tocht had overgegeven. Lichten flakkerden door de gordijnen, eenige malen bonsden menschen tegen den nu stilstaanden stoel op en door het algemeen geraas heen hoorde zij het scherpe gekef van honden. Ze lichtte het gordijn op en keek om zich heen. Een volksmenigte van hetzelfde type als

■KBW Op het jaariijktch film-banket te Hollywood, waar voor de beste prestaties van het afgeioopen jaar onderscheidingen worden verleend. Van links naar rechts: Herbert Marshall, Norma Shearer en Clark Gable.

— 29 -

■

-•

J«ugdv Clhiaiirnn« <mn dralblltt. (PotoPox) Clara Bow, die deze drie eigenschappen in zich vereenigi de mannen die hen g'evangfen genomen hadden, stond bijeengedromd; ook vrouwen waren er bij; vrouwen, die opvielen door haar wonderlijken haardos. Sommigen hadden het haar als een hoorn opzij gedraaid, anderen droegen het als een spitsen toren boven op het hoofd. Een paar dozijn lantaarns en toortsen verlichtten de gezichten om haar heen en gunden haar ook 'n blik op een collectie armzalige woningen en hutten, die tezamen een onaanzienlijk dorp vormden. Ah Yeo kon zij nergens ontdekken, en terwijl haar oogen hem zochten, baande de man, die straks met Li WengHo's secretaris gesproken had, en die blijkbaar een persoon van gewicht was, zich door de rumoerige toeschouwers een weg naar den draagstoel. Hij werd vergezeld door een vrouw, dik en forsch, maar met een vriendelijk gezicht. Hij zei iets tegen Kathleen, waarvan het meisje echter geen syllabe begreep. Toen probeerde hij het met gebaren en daaruit maakte zij op, dat ze uit den stoel moest komen. Zij gehoorzaamde, tegelijkertijd op haar verbonden voet wijzend. De man wendde zich naar de vrouw naast hem, voegde haar een paar woorden toe en onmiddellijk nam zij Kathleen in haar armen en droeg haar weg alsof zij een baby was. HOOFDSTUK XXVI AH /EO VERDWIJNT VAN HET TOONEEL. De woning, waar Kathleen door de forsche vrouw heengedragen werd, was wei-

nig meer dan een hut, een bouwsel van één vertrek zonder verdieping; de kamer was in tweeën gedeeld door een schot van ruwe matten. Er was geen .stookplaats, maar op den harden leemen vloer brandde een houtvuurtje, waarvan de rook een zoo goed mogelijk heenkomen zocht. Zachter dan iemand van deze vrouwelijke kolos zou hebben verwacht, zette de gastvrouw het meisje op een ruwen stoel neer. Een oogenblik nam zij haar gast met nieuwsgierige blikken op, toen, haar gewonden voet opmerkend, plaatste zij een krukje zoodanig, dat de voet daarop kon rusten. Kathleen dankte haar in het Chineesch, welke taal de vrouw blijkbaar verstond, want ze gaf onmiddellijk antwoord, echter in een dialect, dat voor het Engelsche meisje zoo goed als onverstaanbaar was. Daarop nam de gastvrouw een kroes van een ruwe plank en ging naar buiten. Toen ze enkele minuten later terugkeerde, was de kroes gevuld met geitenmelk. Zij reikte den drank aan Kathleen, die, omdat de vrouw zoo haar best deed'vriendelijk te zijn, de nog warme melk aannam en er langzaam van nipte. Maar het was een heele zelfoverwinning om die lafenis tot zich te nemen Direct daarop werd de deur geopend en traden twee mannen binnen: Ah Yeo en de rooverhoofdman; op het gezicht van den eersten lag een eenigszins bezorgde trek. De vrouw begroette den heuvelbewoner met een scherpe vraag. De man antwoordde op geruststellenden toon, maar de vrouw praatte rad en heftig door en daar

zij zag, dat Ah Yeo verstond -waar het over ging, ondervroeg Kathleen hem. „Wat zegt die vrouw?" „Zij vraagt waar haar man is, en dit heerschap beweert, dat hij het niet weet, maar ik heb zoon idee dat hij liegt!" „Waarom?" „Omdat er op weg hierheen een man gevallen is en zijn been gebroken heeft en ze hem hebben laten liggen waar hij gevallen is. Als nu de man van deze vrouw niet mee teruggekomen is, ligt de veronderstelling voor de hand, dat hij de gewonde is." „Hebben ze hem alleen in de duisternis gelaten met een gebroken been?" riep Kathleen ontzet uit. „Och ja," was het onbewogen wederwoord. „Zoo is het soort, dat in deze bergen rondzwerft! Maar wat zullen we ons druk maken om een roover, die zonder twijfel zijn verdiende loon krijgt? Ik heb belangrijk nieuws met u te bespreken. Die schurk daar heeft de prijs van uw losgeld verhoogd tot drieduizend zilveren taels." „En is dat meer dan uw achtenswaardige meester wenscht te betalen?" informeerde Kathleen smalend. „Neen," klonk het poeslief. „Het is nog niet een tiende van hetgeen het hem waard is om u in Pi-Chow terug te hebben, maar het is niet de bedoeling van dien schavuit, om u te laten gaan. Kijk hem aan! Ziet u wel hoe hij zijn oogen geen seconde van u afheeft?" Het was maar al te waar wat Ah Yeo zei. Al den tijd, dat hij met de vrouw des huizes had gepraat, had de rooverhoofdman gretige blikken op Kathleen geworpen, en zich realiseerend wat Ah Yeo bedoelde, kreeg het meisje een kleur als vuur, om direct daarna doodsbleek te worden. „Wat — wat " „Het is niet alleen mijn achtenswaardige meester, die gevoel voor schoonheid heeft," vervolgde Ah Yeo veelbeteekenend. Het meisje huiverde, toen zij den bergbewoner nog eens goed opnam en toen ging de secretaris van den mandarijn voort: „Over een half uur moet ik weggaan.." (Wordt vervolgd)

DE DICHTEM,

Woorden van Lou de Groot

Allegretto

i

■4-

i In

Muziek van Meyer Blazer

f r r r r 11' ' staarde somber peinzend

J-J

J In

Zat

i

i

§ ffi UT

i rJ J J11

rif

**

En

Wf

*=M

m

ê^ É

u èj=4

Bij 't strak, langdu-rig denken

JIJJ

m

ik ge - heel al - leen

^^

stll-te om mij heen.

J

PPP?

^=F

Sf J—s:

r ir r

£=a

't la - te schemer-uurtje

ÉÜ

mm

■

Zang

Voorspel

*

■

Werden mil d'oogen

i

m jf f f Fine

Laatste coup.

moe.

Om

be - ter nog te droomen sloot

Ik kreeg den drang tot dichten En greep de veder-pen. Doorleefde een idylle Die 'k nooit vergeten ben: De stormwind gierde buiten Het haardvuur zong zijn lied. Mijn liefste schikte ruikers Van rozen en margriet.

N KLEIN D005JE /^ET GROOTE GENEESKRACHT

ik ze bei-den toe.

Zij sprak: „Ach. peinst mijn droomer Weer over smart en dood? Je hebt toch mij. je alles. En kracht voor werk en brood". Glimlachend declameert zij Mijn onvoltooid gedicht, Ik sluit haar in mijn armen En streel haar lief gezicht.

Ik

ka-mer op-ge - zegd!

Nu is 't of heel mijn wezen Zweeft naar een paradijs Van zoet geluk en liefde, Tot plots... een schel gekrijsch Mij rillend doet ontwaken Want snood, maar heel terecht. Wordt mij, na weken, „poffen" De kamer opgezegd!

't Is nu Uw b^uvt! Lucienne Boyer hoorde haar stem in onze studio. Zij was enthousiast over onze prima opnamen I 't Is nu Uw beurt om Uw stem of muzikale begaafdheid op een plaat vast te leggen. Prijs f. 2.50, I. 3.50, f. 5.- en I. 10.- op dubbelzijdige, onbreekbare Gramophone platen I

"AKKERTJES" (Akker-Cachets) zijn thans ook verkriigbaar In handige metalen zakdoosjes met 3 Cachets. Dat is zoo gemakkelijk. Gij hebt ze dan, waar Ge U ook bevindt, altijd bij U ea zo komen telkens van pas bij: Hoofdpijn, Kiespijn, Zenuwpijn.

N.V. WILLEM SPRENGER'S STUDIO PASSAGE 46

Zakdooj Glazen buil met 12 stuks slechts 58 cent 20 cent Ge kunt hieruit 4x Uw zakdooije vullen.

Vooraf

30 -

dag

- 31 ■•

en

uur

DEN HAAG - TEL 113778 bepalen

wegens

«norm*

belangstelling

■Hji M

■J;

wP^

s

■-■i^^^^

M1 ■ 1 ■

uüslaiiend 11 11 Verschynt wekelijks — Prüs per kwartaal f. 1.95.

Red. en Adm. Galaewater 22, Leiden. Tel. 760. Postrekeninq 41Ö80.

r■

^K^'' ■"■■-- ■'■vitó-'- ■

'4^1