Hoofdstuk 4: Mededogen, compassie en intentie Mensen hebben dikwijls een verkeerd begrip van wat compassie en mededogen is. Vanuit dit verkeerde begrip gaan ze dan dingen doen die tegen hun ware goddelijke aard ingaan. In dit hoofdstuk wordt hier verder op ingegaan, zodat jij de kracht in anderen kan versterken terwijl je helemaal je eigen kracht en macht opneemt.
5
Mededogen Geschreven vanuit het grotere Zelf van An Vanuit het goddelijke plan is mededogen: Stilstaan bij wat iemand anders ervaart en op een vriendelijke manier kijken naar wat de ander ervaart. Zonder te oordelen, zonder hulp te willen bieden, zonder weerstand tegen wat er gebeurt bij de ander. Zonder ideeën die je erop na houdt van hoe de ander erop zou moeten reageren of zou kunnen op reageren. Laat al die gedachten los. Laat los hoe het zou moeten zijn voor de ander. Laat los hoe je het zou willen hebben voor de ander. Communiceer dat niet naar de ander. Ook niet iets zoals: ‘Ik zou willen hebben dat jij het goed hebt’. Of dit soort dingen. Wees gewoon aanwezig in mededogen met de ander. Je hoeft echt geen medelijden te hebben met anderen. Hiermee doe je eerder de ander kwaad dan dat je er goed mee doet. En je doet jezelf er ook kwaad mee. Je doet jezelf er kwaad mee omdat jij je focust op tekort, omdat jij je focust op jouw oordeel erover. Je misleidt jezelf en de ander door veroordelend naar de situatie te kijken. Op deze manier zorg je ervoor dat de ander nog veel meer veroordelend naar de situatie kijkt dan dat hij het voordien deed. En op deze manier creëer je nog meer van dit soort situaties en oordelen in je leven. Creëer je het harder, sterker, krachtiger en gaan er allerlei belletjes en triggers af in jezelf die te maken hebben met oude situaties. Waardoor je het nog eens erger maakt voor jezelf als voor de ander. Dus je brengt je eigen verhalen naar voren, waardoor je dit soort verhalen nog eens sterker maakt. Je maakt deze sterker in jouw leven, alsook in dit van de ander. Stop ermee! Stop met dit soort verhaaltjes! Stop met al de oordelen en overtuigingen daarover! Laten we een voorbeeld nemen: Stel dat er in je vriendenkring iemand is die verlaten wordt door haar partner. Die partner heeft een andere vrouw gevonden en je vriendin komt naar jou toe om wat steun en hulp te krijgen van jou. Als jij vol mededogen luistert naar haar verhaal, dan ben je gewoon aanwezig bij jezelf. Je zegt: ‘Ja, ik heb je gehoord, ik hoor je’ en in jezelf zeg je: Ik erken je. Ik erken de goddelijkheid in je. Ik zegen jou. Ik zie het goddelijke in jou. Jij bent God in actie die jouw leven creëert. Jij bent God in actie die jouw leven ten goede
6
creëert. Jij bent God in actie die jouw leven volledig bewust ervaart en de juiste acties neemt zodat jij meer en meer ervaart dat God in actie is door jou. Je zegt hardop: ‘Ik zie jou’. Of ‘Ik zie jou graag’ of ‘Ik mag je’ of je zegt ‘Je bent ok’. Je zegt positieve woorden tegen de ander, maar je koppelt deze niet aan de situatie waarin de ander verkeert. Hou die koppeling los. Want zodra je die koppeling maakt, hang je er een oordeel aan vast. Je hangt het oordeel eraan dat die situatie die die vriendin ervaart slecht is. En misschien is die situatie waarin haar man haar verlaten heeft, helemaal niet slecht. Misschien past deze situatie helemaal in het goddelijke plan. Misschien is dit de enige manier waarop zij dichter kan komen bij haar eigen goddelijkheid en het opnemen van haar eigen kracht. Doordat die relatie gestopt is. Zelfs al ervaart jouw vriendin zoveel verdriet, je kan er ook in mededogen naar kijken: Laat het verdriet er zijn, ga er niet in mee, zwelg niet mee in het verdriet. En natuurlijk, jij wordt ook getriggerd in het verdriet dat nog in jou zit. Als jij voelt dat jij verdriet hebt omdat zij verdriet heeft vanwege het stoppen van die relatie, wil dat eigenlijk zeggen dat er nog verdriet omwille van verlies in jou zit dat nu getriggerd wordt doordat je vriendin dat verdriet nu heeft. Dit gaat dus over JOUW VERDRIET dat hierdoor getriggerd wordt. Dit heeft totaal niets met haar te maken. Je hoeft haar dat dan ook niet al jouw ervaren verhalen te vertellen alsook niet alle lessen die jij eruit geleerd hebt. Want dan verlies jij je in allerlei verhalen en maak jij jouw verhalen krachtiger! Dit is niet de bedoeling. Hiermee duw je elkaar meer naar beneden dan dat je elkaar helpt. Hoe kun je dan in mededogen naar je vriendin zijn?
7
-
Liefdevolle dingen hardop tegen haar zeggen waarin je aangeeft dat zij ok is zoals zij is.
-
Dingen in stilte zeggen tegen haar.
-
Als jij emotie voelt door haar verhaal, benoem het dan. Zie dat dit oud verdriet is, of jouw ego dat opspeelt.
-
Als er allerlei gedachten in je opkomen over hoe jij je dient te gedragen naar je vriendin. Bv. Ik moet tonen dat ik meeleef, ik mag niet koel overkomen, ik moet tonen dat ik het zo erg vind voor haar. Zie deze gedachten, maar spreek ze niet uit! Je maakt het alleen erger voor haar. Zeg iedere keer opnieuw tegen haar: Ik zegen je. En naar jezelf: Ik zegen mezelf. Bevestig dat jij god in actie bent. Dat jij kracht bent. Dat jij goddelijke liefde bent. Dat jij waardevol bent. Dat jij eigenlijk
het meest van al waardevol bent door jezelf en de ander te bekrachtigen in elk van zijn of haar goddelijke zijn. Dit is het enige wat je kan doen om in mededogen te zijn bij iemand anders. Dit is echt mededogen. Al de rest is verhaal, emotie, ego, story, drama. Het gekke is dat jullie het normaal vinden om mee te gaan in het verhaal van de ander. Het niet hebben van medelijden met mensen die iets tegenkomen, vinden jullie eigenlijk bijna abnormaal. Of je vindt de ander emotieloos en harteloos als de ander niet toont dat ze al je emoties begrijpt. Hierop begin je dan de ander te veroordelen omdat deze zo reageert. Eigenlijk slaan al deze zaken gewoon op jezelf. Waarin ben jij harteloos? Ben jij harteloos naar jezelf omdat jij jezelf VERLOOCHENT omdat je je focust op het negatieve in plaats van het goddelijke in jou? Zo kun je harteloos tegenover jezelf zijn. Kijk daar eens naar!
Het belang van je hart Geschreven vanuit het bewustzijn van het hart van An Ik ben het bewustzijn van het hart van An. Ik bezit alle kennis en informatie opdat An werkelijk volledig overal liefde kan ervaren. In iedere situatie die zich zal voordoen. Dit is mogelijk. Als ze dit maar gebruikt. Dikwijls is An zo druk met haar verstand bezig dat ze mij niet waardig of belangrijk genoeg vindt om ook nog eens rekening mee te houden. Voor haar zijn situaties die zich aandienen en hoe ze erop kan reageren, nu reeds al complex. Te complex om daar bovenop nog eens rekening te houden met haar hart. Toch is het zo dat ik (An haar hart) alles in mij heb zodat de complexiteit van alles tot niets herleid wordt. Als ze maar naar mij durft te luisteren. Geschreven vanuit het grotere Zelf van An Het vorige klopt helemaal en is raak. An kijkt naar haar leven hoe situaties zich ontwikkelen vanuit een radartje in een systeem waarbij als An iets doet, het systeem begint te veranderen en ze andere resultaten krijgt. Op een bepaalde manier is dit wel zo en beseft An heel goed haar inbreng in het geheel. Nu zou ik het volgende willen stellen. Als An haar hart iedere keer opnieuw zou volgen, dan verandert haar situatie van een ‘radertje zijn binnen een netwerk van radertjes’ naar ‘ een bloem die zich ontvouwt’ of naar ‘een veld vol bloemen’. Van zodra An gehoor geeft aan wat haar hart haar zegt, plant ze een zaadje in de ‘gebeurtenissen des tijds’ en van zodra ze blijft voeding geven aan dat zaadje, komt daar een prachtige 8
bloem uit die ze zelf kan vormgeven en die een uitdrukking is van wie zij in essentie is. Hetzelfde geldt voor iedere mens. Dus lieve mens, wat wil jij zijn? Wil jij een leven zoals een veld vol met prachtige bloemen? Wil jij graag uitdragen wie jij bent? Wil je graag samenwerken om dan deel te nemen aan een creatie die jullie samen verwezenlijken terwijl jij door hiermee bezig te zijn, je hart blijft volgen en straalt als een bloem? In dat laatste geval ben jij zowel de zich ontvouwende bloem als het radertje in dat raderwerk waarin jij graag wenst deel te nemen. En dat is super! Van zodra jij ervoor kiest om je hart te volgen, begint je leven zich te ontvouwen als een bloeiende bloem. En wees gerust, ook hier is de veranderende stroom steeds aanwezig, de stroom die ook het duale aan de mensen toont. Zo ook zullen de bloemen verwelken en komt steeds de winter. Maar weet, dat er hierna steeds weer je volgende hartszaadjes uit zullen schieten waarbij je liefde, schoonheid en overvloed in misschien nog grotere overvloed zal zien. Dit is leven! Als je je verstand en je waanideeën volgt, kan je je leven vergelijken met dat van een radertje in een raderwerk waarin je liever niet zit. Je voelt je als radertje niet op een plaats die overeenkomt met wie je bent, maar neemt toch deel aan het creëren van zaken samen met anderen. Ik wil jullie er enkel op attent maken dat als je deel bent van een raderwerk, dat jij ervoor kiest om in dit raderwerk te horen. Met heel je hart. Zorg ervoor dat jij vrolijk wordt van dit raderwerk. Dat het je blij maakt om hierin samen te werken. Als je dit doet, ga jij floreren als een bloem of zelfs nog groter: Als een veld vol bloemen!
Waarom we zo bang zijn om ons hart te volgen Geschreven vanuit het grotere Zelf van An Als ik naar jullie kijk, dan merk ik dat velen onder jullie bang zijn om jullie hart te voelen en ook om jullie hart te voeden. Jullie zijn bijna allen, stuk voor stuk, klein gemaakt, bang gemaakt, voor de gek gehouden. Jullie hebben allen pijnlijke situaties meegemaakt waardoor jullie besloten hebben om je hart te sluiten. Om op deze manier de pijn van wat er was niet meer te hoeven voelen en om zo niet meer gekwetst te worden. Deze oude kwetsuren zorgen ervoor dat jullie bang zijn om opnieuw je hart te openen. Ze zorgen ervoor dat jullie het idee hebben dat de wereld gevaarlijk is en dat als je werkelijk toont wie jij bent, dat je verloren loopt in hevige pijnen en emoties
9
waardoor je denkt dat je deze niet aankan en je een beetje doodgaat. Daarom verzinnen jullie allerlei verhalen waarom jullie niet naar jullie hart luisteren. Zo zijn er mensen die heel graag willen schilderen, maar daar gewoon niet aan beginnen. Dit komt omdat er ooit een juffrouw gezegd heeft dat de tekening die ze maakten niet zo heel goed was. Het gebeurt dat deze mensen het verhaal dan verzinnen van: Ik zou wel graag willen schilderen, maar ik heb geen tijd. Mijn kinderen en mijn partner hebben hun aandacht nodig en ik heb hun deze te geven. Deze laatste is eigenlijk een drogreden. Het is wel zo dat je je aandacht echt wel wil geven aan je partner en je kinderen, maar het feit dat je geen actie neemt om te schilderen ligt niet zozeer in die aandacht die je wil geven aan de anderen, maar wel in het feit dat je denkt dat je het niet goed genoeg kan. Je bent bang om terug te gaan schilderen en opnieuw geconfronteerd te worden met het feit dat wat je maakt niet goed genoeg is. En dit laatste zal je dan ook meemaken als je begint met schilderen, omdat je focus op het mislukken al redelijk groot is vooraleer je eraan begint. Kun je zien hoe je je werkelijkheid creëert? Wat heeft dit alles dan te maken met de angst om je hart open te stellen? Wel, als jij je hart openstelt voor jezelf die heel graag wil schilderen, dan begint er iets te stromen. Dit kan je voelen als een sprankeling die je in je hart voelt als je denkt aan schilderen. Tegelijk met die sprankeling kan je elders in je lichaam of in je hart een soort angst voelen, de angst om afgewezen te worden in je creaties. Belangrijk is nu om liefdevol je angst die er is te verwelkomen. Dat deze er helemaal mag zijn en dat deze gewoon iets is dat nog in jou zit dat toen niet helemaal gezien en verwerkt is geweest. Als je dit doet, zorg je ervoor dat dit gekwetste deel niet meer afgescheiden is van jou en geef je jezelf de toestemming om terug je hart te kunnen volgen door terug te gaan schilderen, dus door terug te gaan doen wat je hart je ingeeft. Als je dit niet doet, als je dit gekwetste deel niet terug erkent, dan verstopt dit zich terug in jezelf en voel je het niet meer, maar het zal je blijven tegenhouden om te kunnen doen wat je hart je ingeeft. Je zal blijven allerlei excuses vinden om toch maar niet je hart te moeten volgen. Verwelkom dus iedere keer opnieuw dat gekwetste deel in jou, zodat jij je hart terug kan volgen, zonder bang te hoeven te zijn om dit te doen.
10
Compassie en je hartsverbinding Hoe kun je in compassie staan? Geschreven vanuit het grotere Zelf van An Compassie verschilt veel van mededogen. Mededogen is aanwezig zijn. Is God erkennen in de ander en niet meegaan in het verhaal van de ander. Compassie daarentegen heeft meer te maken met onze hartsverbinding. Het heeft te maken met het sturen van liefde en met het erkennen van de liefde die je voelt voor jezelf en voor de ander. Ik zal een voorbeeld geven: Stel je kind is gevallen en is gewond aan haar knieën. Ze komt naar jou toe. Hoe kan jij in compassie op haar reageren? Je ziet je kind naar je toekomen met al haar emoties van pijn, van verdriet, van boosheid op zichzelf of op een ander omdat die ander haar geduwd heeft of zo. Zet eerst je hart open. Zeg eerst tegen jezelf: Ik open mijn hart voor jou. Wat er meestal gebeurt is dat als een kind pijn heeft, we heel hard denken te voelen wat voor pijn het kind ervaart. Eigenlijk maken we in onze gedachten een trigger naar pijn die we vroeger als kind ervaren hebben en her-voelen we deze pijn zodra je kind naar je toekomt. Je voelt dan veel pijn en je denkt dat je de pijn van het kind voelt. Dit is niet fijn. En dit heeft dikwijls als gevolg, dat we ons hart sluiten om de pijn (onze eigen pijn dus) niet te hoeven voelen. Dus als zo’n kind naar ons toekomt met al die pijn, sluiten we ons hart omdat we al die pijn niet willen ervaren. Als je echter in compassie wil reageren, dan open je je hart terug. Je kan dit doen door expliciet in jezelf te zeggen: : Ik open mijn hart voor jou. Je hoeft je hart niet te openen voor die pijn, maar wel voor het gehele kind! Zet je hart open voor het kind. : Ik open mijn hart voor jou mijn kind. Doe dit. Dit is het eerste dat je kan doen. Als jij oude pijn voelt vanwege oude pijn triggers, zeg dan ook: : Ik open mijn hart voor mezelf. Besef dat die pijn die je ervaart iets ouds is en niets te maken heeft met deze situatie. Zo werkt je lichaam nu eenmaal. Ten slotte: Ontspan je. Als jij gespannen bent vanwege de gebeurtenis met je kind, hoe kan je dit kind dan echt helpen en compassie hebben? Het werkt niet als je heel gespannen bent. Adem rustig in en wees met je aandacht bij jezelf! Wees bij je eigen ervaring! En ERVAAR JE HART, niet je gedachten. En wees aanwezig bij de pijn, bij wat er gebeurt, met wat het kind te vertellen heeft en luister. Je hoeft echt niets te zeggen. Maak gewoon innerlijk deze bewegingen met je hart. Dit is alles. Meer is compassie niet. 11
Wat is geen compassie? Compassie wordt vaak gezien als het naar boven laten komen van oude triggers, meevoelen, meelijden. Weet echter: Je voelen is ALTIJD vanuit JEZELF. Je kan nooit voelen wat de ander voelt. Je denkt dat je dat voelt. Het is niet zo. Het is vanuit je gedachten en vanuit oude ervaringen dat jij denkt te voelen wat de ander voelt. Uit niets anders. Jij bent de enige die jouw leefwereld kan ervaren en je ervaart echt niet wat de ander ervaart, wees daar maar zeker van. Ieder heeft zijn eigen ervaring en doet dat op een totaal andere manier. Nu is deze verscheidenheid van hoe mensen de wereld ervaren veel groter dan vroeger. Nu zijn er veel kinderen die allerlei termen op zich geplakt krijgen zoals ADD, autisme, ADHD, enzovoorts. Zij ervaren de werkelijkheid op een heel andere manier dan ‘gewoon’. Dit is goed. Dit brengt rijkdom. Dit brengt inzicht op het gebied van: ‘Wat ik denk dat de ander ervaart is niet wat de ander ervaart.’ Wat compassie ook niet is: De vrijheid van de ander afnemen. We beseffen meestal niet dat we dit heel vaak doen. Bijvoorbeeld: Een kind valt en onmiddellijk voelen we de pijn van de ander en de grote nood om zo snel mogelijk te reageren. Er alle specialisten bij te halen, allerlei pilletjes te geven, en geven we precies aan wat er dient te gebeuren met die persoon. Dit doen we allemaal zonder te vragen of het kind dit wil of nodig heeft. Het kind voelt vanuit de onrust, de angst en de emotie die jij uitstraalt en wordt totaal beperkt in zijn vrijheid. Door de pijn die het zelf heeft en door de ander die de situatie helemaal op een controlerende en onrustige manier overneemt, wordt de situatie alleen maar erger. Het kind voelt zich overrompeld door wat er zich om hem heen gebeurt. De volwassene zegt: ‘Oh arme’. En het kind voelt zich nog slechter. De focus ligt dan volledig op de pijn. Als jij daar aanwezig bent in rust en warmte voor jezelf en je geeft het kind aandacht, dan ligt de focus al veel minder op de pijn en zal het kind zich snel weer beter voelen. Compassie is eerbied tonen voor de keuzes die de ander gemaakt heeft. Erken de keuzes. Een voorbeeld: Iemand wil scheiden van zijn partner. En jij bent één van zijn vrienden. Heb eerbied voor zijn keuze als hij je dat komt vertellen. Probeer hem niet op ander gedachten te brengen! Zelfs al heb jij de mening toegedaan dat wat hij doet een totaal verkeerde keuze is. Wie ben jij om te oordelen of zijn keuze goed of fout is? Heb eerbied voor zijn keuze en zeg dat ook: IK EERBIEDIG je KEUZE. Eigenlijk is dit iets heel belangrijks: Elkaar bevestigen in het feit dat we bewuste keuzes maken! Iedere bewuste keuze is o zo belangrijk!! Mensen maken dikwijls geen bewuste keuzes. 12
Het is heel belangrijk om elkaar te bevestigen als we bewuste keuzes maken. Dit om de volgende reden. Wat gebeurt er in jou als jij een bewuste keuze maakt en iedereen heeft daar zijn eigen ideeën en oordelen over? Dan begin je jezelf de vraag te stellen of je wel een bewuste keuze mag en kan maken. Dan wordt het maken van een bewuste keuze die niet overeenkomt met wat algemeen gangbaar is, heel moeilijk. Dan durf je misschien geen keuzes meer te maken vanuit het idee dat je niet kan omgaan met al die mensen die jouw keuze in vraag stellen. Als jij van de ander hoort dat het super is dat jij bewuste keuzes maakt, ga je de neiging hebben om veel meer van die bewuste keuzes te maken. Dus eerbiedig de keuzes die de ander maakt. En stel dat de ander vraagt: Wat denk je ervan? Dan is het is belangrijk dat je steeds zegt: Ik eerbiedig de keuze die jij maakt! Ik vind het fantastisch dat jij een bewuste keuze maakt. En dan kun je zeggen wat je ervan denkt. Maar zeg heel duidelijk dat jij niet kan oordelen in functie van de ander. Jij kan niet voelen wat de ander voelt! Jij weet niet wat zijn beleving is. Jij weet niet wat zijn doel is in zijn leven, wat zijn goddelijke plan is. Jij kan daar echt niets over zeggen. Je kan daar geen oordeel over vellen.
Met compassie kijken naar een kind dat niet goed studeert Geschreven vanuit het grotere Zelf van An Dit is hetzelfde met kinderen. Als je merkt dat één van je kinderen niet studeert, hoe kan je daar met compassie naar kijken? Begin eerst met je hart open te stellen naar je kind en voor jezelf. Stel je hart open voor het positieve van je kind. Voor alles wat er positief aan is. Bevestig al het positieve dat je ziet in je kind. Iedere keer opnieuw, iedere dag opnieuw. Niet één keer hé! Bevestig dat je veel prachtige dingen ziet in je kind. Bevestig het goddelijke zijn in je kind, de schoonheid, de vreugde dat het ervaart, zijn kracht, zijn macht. Dit is het eerste. De volgende stap is: Veroordeel het kind niet. Veroordeel niet dat het kind niet studeert. Zie dat het kind een eigen plan heeft. Een eigen goddelijk plan. En dat het niet studeren een keuze is die het kind maakt, een bewuste of een onbewuste keuze. Dikwijls gebeurt dit heel onbewust. En tenslotte: Kijk bij jezelf: Wat zit er in jou dat jij geen kennis of informatie binnenlaat? Waarom wil jij niet studeren? Waarom wil jij niet leren of je openstellen voor nieuwe informatie? Word je daarvan bewust en zorg dat dit bij jouzelf opgeruimd is. Dit is alles wat je kan doen. 13
Je hebt echt niets te zeggen over hoe jouw kind studeert. Jij hebt je kind niet te verplichten om naar zijn kamer te gaan. Jij hebt je kind niet met ellenlange uitleg en discussies te tonen hoe het kan studeren, op welke uren het moet studeren. Daar heb jij niets over te zeggen. Dit is de volledige vrije keuze van jouw kind. Jij wil toch ook vrijheid? Waarom laten jullie dan jullie kinderen eerst een heleboel onvrijheid ervaren om dan later, als ze volwassen zijn, te constateren dat ze niet weten wat echte vrijheid is en hoe ze ermee om kunnen gaan. Kinderen zijn zo hard getraind in luisteren en gehoorzamen, dat ze het niet meer beseffen wat het is om vrije keuzes te maken. Ze weten het echt niet. Jij kan wel zeggen dat je bewuste keuzes maakt en tonen hoe en waarom jij dingen doet. Maar toon dit niet omdat jij de ander wil veranderen, zodat je kind studeert. Wees neutraal ten opzichte van het feit of je kind studeert of niet studeert. Want zolang jij daar niet neutraal tegenover bent, heb je een oordeel en kan je niet in echte compassie staan ten opzichte van je kind. Dit is gewoon oordelend kijken. Dit is zelfs geen mededogen naar je kind. Overal in de wereld, worden de definities van compassie en mededogen anders bekeken, maar wat ik net uitgelegd heb, zijn de definities ervan, bekeken vanuit het goddelijke plan. Hoe het bedoeld is. Dit is werkelijke vrijheid. Dit is hoe mensen op aarde zouden kunnen leven, als jullie het willen leren en kunnen leren. Als jullie het niet doen, spelen jullie spelletjes: onmachtspelletjes, machtspelletjes, helperspelletjes en beperken jullie elkaar constant in vrijheid. Wat wil jij? Wil jij vrijheid? Of wil jij gevangen zijn in de regels en de afgrond ingaan met de aarde? Door te starten met je kinderen terug hun vrijheid te geven in hun leven, geef jij jezelf de vrijheid terug om jou leven te leiden zoals jij dit wil. Ongebonden, zonder moetens of verplichtingen. Je pad van zelfverantwoordelijkheid volgend. Je IK BEN volgend, vreugdevol op stap naar je zielendoel. Het is echt niet de bedoeling om steeds weer veel onvrijheid te moeten ervaren, om te leren wat vrijheid is en hoe je ermee kan omgaan. Zo ook hebben we als ouders niet de plicht om onze kinderen te dwingen om te studeren. We hebben als ouder dan wel weer de plicht om zelfverantwoordelijkheid te nemen rondom onszelf en onze eigen leefomgeving. Deze verantwoordelijkheid kan erin bestaan om ervoor te zorgen dat jullie als gezin samenwerken naar een vlot lopende huishouding. Deze kan er ook in bestaan om je kinderen liefde te sturen en om jezelf te erkennen in je kracht. Om die dingen te creëren waarbij jij jezelf goed voelt en dit soms samen met je kinderen. 14
Intentie Geschreven vanuit het grotere Zelf van An Toon jezelf, toon wie je werkelijk bent, je kracht en je macht. Toon jouw intentie! Enkel voor jezelf! Er bestaan geen intenties voor de ander. Je doet enkel dingen voor jezelf. Niet voor je kinderen, niet voor je partner, enkel voor jezelf. Je kan bijvoorbeeld welbepaalde intenties zetten in verband met jezelf goed-voelen: ‘Ik kies ervoor om gezond te eten zodat ik me goed voel. Daarom maak ik gezond eten klaar.’ Het gevolg van deze intentie is dat jij ervoor kiest om het eten klaar te maken, waardoor je gezin dezelfde voeding krijgt als jij voor jezelf kiest vanuit je intentie. Als jouw gezinsgenoten iets totaal anders willen eten en er niet mee akkoord gaan om dit soort voeding te eten, dan is het aan hen om deze intentie duidelijk uit te drukken en te kijken hoe dit opgelost kan worden. Stel dat iemand van je kinderen allergisch is voor melk, dan is het aan het kind om die verantwoordelijkheid op te nemen en de intentie te hebben: Ik kies ervoor om gezond te blijven en geen melk te drinken. Vanuit deze intentie stelt je kind dan de vraag aan haar mama: ‘Mama wil je geen melk in het eten doen zodat ik geen melk hoef te drinken?’ Het is niet aan jou als moeder om al op voorhand te denken aan de behoefte van jouw kind! Het is belangrijk dat je je kinderen leert om hun eigen intenties uit te drukken. Als jij het van hen overneemt, dan neem jij eigenlijk de macht over hen. Dan zeg jij eigenlijk: ‘Het moet zo’. Je kan enkel en alleen beslissen voor jezelf. Geef anderen het volledige recht om te doen en te laten wat zij willen. Door dit op die manier te doen, leer je je kinderen ook om hulp te vragen en om te vragen aan de ander of ze rekening willen houden met hen. Dit is iets wat zo hard nodig is om te leren. Veel volwassenen durven dikwijls die vraag niet te stellen, omdat ze zichzelf al op voorhand veroordelen om die vraag te stellen. Ze durven dikwijls niet aan te geven in een restaurant dat ze allergisch zijn voor bepaalde producten omdat ze dan tonen dat ze zogezegd ‘niet volmaakt zijn.’
15
Geschreven vanuit An Ik vind het soms moeilijk als mijn kinderen heel veel choco eten op hun boterhammen. En ze deze dan ook opschrokken. Mijn grotere Zelf gaf me hierover het volgende antwoord: Geschreven vanuit het grotere Zelf van An Jij hebt de intentie om te genieten van choco en jij bent degene die de choco koopt. Je zet de choco op tafel en er wordt choco gegeten. Stel dat je niet wil dat je kinderen veel choco eten, wat doe je dan? Het enige wat je kan doen is zelf de intentie zetten: Ik eet één boterham choco per maaltijd. Ik doe dit omdat ik goed voor mijn gezondheid zorg, omdat ik weet dat dit goed is voor mijn lichaam. Is dit alles wat je kan doen? Dit is het enige. Druk je intentie uit zodat deze zichtbaar is voor anderen. Als die pot op tafel staat hebben de anderen het volste recht om die pot choco ook te nemen. Ze hebben het recht om hun boterham vol, propvol choco te smeren, een hele dikke laag. Dit is hun recht! Maar doordat jij uitdrukt wat jij wilt vanuit jouw intentie, trigger jij de ander om zelf een keuze te maken. Heb geen oordeel of de ander een intentie zet of niet. Laat al die oordelen los. Stop daarmee. Geef enkel het eigen voorbeeld en blijf de ander bevestigen door in compassie en in mededogen te kijken naar de ander. Dan komt het wel goed. Dan gaan kinderen automatisch zich niet volproppen, echt niet. Dit volproppen gebeurt enkel en alleen als kinderen zichzelf willen kapotmaken. Dan zit er onbewust de intentie: Ik maak mezelf kapot. Ik overeet me daarvoor. Op het moment dat jij je intentie uitdrukt, geef je de ander de kans om stil te staan bij hun eigen intentie en dan hebben ze nog de vrije keuze om te doen wat zij willen. Dit is de enige manier opdat kinderen zelf hun keuzes gaan kunnen en gaan durven maken. Koppel er dus niet teveel regeltjes aan vast. Die regels geven kinderen wel een gevoel van veiligheid, maar zorgen ook voor een gevoel van beperking, van tekort en van onvrijheid. Als jij graag je kinderen wil leren wat vrijheid is, alsook jezelf wil ontlasten van het nemen van de verantwoordelijkheid voor je kinderen, dan is het nemen en UITDRUKKEN van je intenties heel belangrijk.
Eerlijkheid en waarheid Geschreven vanuit het grotere Zelf van An Als kind leer je heel snel dat je in alle omstandigheden eerlijk moet zijn. Dat als mensen je een vraag stellen, je eerlijk dient te antwoorden. Als ze opgroeien, leren ze uit ervaring dat eerlijkheid echt niet loont. Als ze eerlijk zeggen wat ze van iemand vinden, worden ze dikwijls gestraft of afgewezen. Langzamerhand leren mensen dat eerlijk zijn, 16
recht voor de raap zijn, de dingen onomwonden zeggen, gevaarlijk kan zijn. Dat dit dingen zijn die als ze gezegd worden in een omgeving die daar moeite mee heeft, op heel wat weerstand botsen waardoor je veel afkeuring oogst bij anderen. Die anderen beginnen jou niet meer leuk te vinden en je hoort niet meer bij de groep waarin verwacht wordt dat je allen op eenzelfde manier denkt en spreekt. Zo heb je groepen van gelovigen, Christenen, zelfstandigen, studenten, sportclubs, voetballiefhebbers, mensen bezig met spiritualiteit, new-age, mindfulness. Binnen deze groepen kunnen deze mensen hun passie kwijt en voelen ze zich gedragen binnen de context van deze passie. Het nadeel van deze groepen is dat deze mensen zoeken naar unanimiteit. Ook hier moet iedereen hetzelfde denken over iets. Zo neem je heel gemakkelijk allerlei overtuigingen over die leven binnen die groep, zelfs al zaten deze vroeger niet in jou. Dit is jammer. Het is jammer dat mensen moeite hebben om zichzelf eerlijk uit te drukken naar anderen die een andere mening zijn toegedaan. Zouden er meer mensen dit doen vanuit wie ze zijn, gewoon vanuit hun IK BEN, dan zouden er veel meer mensen veel breder beginnen kijken. Zouden deze zien dat er veel méér is dan wat ze voor mogelijk hadden gehouden. Maar omdat ze steeds maar in hetzelfde cirkeltje van mensen zitten die enkel eerlijk zijn in het vertellen over zaken waar iedereen het over eens is, worden de conversaties en de inzichten heel arm en beperkt. Zou het niet fantastisch zijn om meer mensen werkelijk over hun passie te horen vertellen, zonder voorbehoud, zonder angst om afgewezen te worden of anderen te kwetsen? Zou het niet fantastisch zijn om een EERLIJKE mening te horen van je vrienden of van je kennissen? Zou het niet fantastisch zijn als jij gewoon heel gemakkelijk met kritiek om zou kunnen gaan? Gewoon omdat je weet dat het een eerlijke mening is van die persoon vanuit wie hij is en dat die mening of die kritiek eigenlijk niets met jou te maken heeft. Dit is allemaal mogelijk als we in onze goddelijke kracht gaan staan. Als we vertrouwen in wie we zijn en als we beginnen te zien hoe prachtig en krachtig we zijn. Is het dan zo belangrijk om `eerlijk´ te zijn? Het enige dat ik hierop kan antwoorden is: Ja, het is van het allergrootste belang om helemaal eerlijk te zijn naar jezelf toe! Van zodra je begint met jezelf mooier te maken dan je je werkelijk voelt, met jezelf meer eigenschappen te geven dan dewelke je werkelijk voelt, met jezelf slimmer voor te doen dan je bent, heb je een groot probleem: Je verloochent jezelf volledig. Je staat jezelf niet toe te zijn wie je bent. Erger 17
nog, je creëert een imago naar buiten toe, waardoor je heel moeilijk terug nog naar de waarheid kan gaan. De waarheid van wie je wel bent. Van zodra je beslist om eerlijk te tonen wie je bent, moet je al die imago’s die je de buitenwereld opgehangen hebt eerst afbreken. Ook moet je alle gewoontes die je al zo lang hebt waarbij je jezelf zoveel beter toont dan wie je bent (dan hoe je jezelf voelt), veranderen. Dit vraagt werk en inspanning. Het is echter de enige weg naar het leven van je IK BEN. Zodra jij al in verschillende situaties eerlijk bent, kan je de volgende stap nemen: Je IK BEN leven, in je IK BEN KRACHT gaan staan. Het moment waarop je eerlijk bent over hoe je jezelf voelt en wie je denkt dat je bent is dikwijls een moment van rust (oef geen imago meer), maar ook van pijn (oei, eigenlijk ben ik maar klein). Dit is een goed vertrekpunt om te groeien naar je goddelijke IK BEN. Hoe meer je groeit, hoe meer je gaat merken dat je niet zo klein bent als dat je gedacht hebt. Je zal merken hoe mooi en prachtig je bent. Hoeveel overvloed en schoonheid er in je leven is. En hoeveel potentie en kracht je wel hebt.
18
19
