Even serieus… De geglobaliseerde wereld waarin we nu leven wordt gekenmerkt door de agressieve politiek van vele multinationals die vele arbeiders bij ons maar vooral in het zuiden uitbuiten. Wij worden geconfronteerd met massale delokalisaties van bedrijven met een hoge werkloosheid tot gevolg. Deze multinationals overspoelen het zuiden en maken grove schendingen tegen de mensenrechten. Nog steeds slagen de vakbonden er niet in om dergelijke wanpraktijken tegen te gaan. Maar we kunnen ons hiertegen wapenen. Hoe? Eenvoudig door ‘echte banden’ te smeden met vakbonden in het zuiden… Deze reis is mogelijk gemaakt door de samenwerking tussen ABVV-Scheldeland & het Fonds Voor Ontwikkelingssamenwerking (FOS). FOS is de Noord-Zuidorganisatie van de socialistische beweging in Vlaanderen met een Zuid –en Noordwerking. FOS steunt ruim 40 projecten in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Daarvoor werken ze samen met vakbonden, boerenorganisaties en enkele NGO’s in Cambodja, Palestina, ZuidAfrika, Zimbabwe, Namibië, Mozambique, Angola, Peru, Chili, Bolivia, Honduras, Nicaragua, El Salvador & Cuba. In België werkt FOS samen met ABVV, NVSM & SP.a aan een bewustmaking rond de Noord-Zuidproblematiek bij de achterban van de socialistische beweging. Zij vinden het belangrijk dat gelijkaardige organisaties uit Noord en Zuid mekaar leren kennen, ervaringen uitwisselen & mekaars strijd voor een rechtvaardiger wereld ondersteunen. (Dank je voor de info, Silvy)
Een nieuw avontuur van… De langharig onderdrukte in…
Honduras! Met in de hoofdrollen: Silvy, FOS Educatie & reisverantwoordelijke Hendrik, doelgroepenwerker ABVV Scheldeland Patrick, gewestelijk secretaris van ABVV-metaal & voorzitter van ABVV Scheldeland Antonio, 30 jaar ABVV-delegee, werkzaam bij Gates (Erebodegem) Gillis, gevangenisbewaker Deanne, gepensioneerd, vrouw van Gillis Elsie, kaderlid bij GB, lid van het gewestelijk comité van BBTK in Aalst Harrie, FOS landencoördinator Centraal-Amerika & Cuba Lieven, FOS Noord-Zuid medewerker …en ikke natuurlijk… als levensgenieter
Dit is het (gecensureerde) reisverhaal… Veel leesgenot! Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
1
Dag 1: 13 juni – ‘Vertrek & aankomst in San Pedro Sula’ Om half vier begint mijn dag, zonder dat de wekker moet aflopen. Eén van de Muizies ligt naast mij, de andere aan mijn voeten. Als ik me naar de badkamer begeef, bewegen ze nauwelijks. Ze denken dat ik me wel zal terug leggen, maar vergissen zich. Plasje, even wegen… ik vraag me af hoeveel het na de reis zal zijn. Dan terug de slaapkamer in. De Muizies liggen nog altijd levenloos. Pech voor hen, want ik ga nog vlug de lakens verversen. Noodgedwongen springen ze uit bed & staren me slaperig aan. Ik laat hen uit. De twee katers wachten hen al op. Eerst eens bellen. Kijken als mijn vervoerders naar de luchthaven al op zijn. Perfect! Nog vlug het bad in… Wat later gaat de bel. Hendrik, één van mijn reisgenoten, ziet er content uit. Vlug nog koffie maken… De bel gaat terug. Gerd & Geert zijn er ook. Nu kunnen we vertrekken… We zijn nog wat te vroeg in de luchthaven & besluiten nog een koffie te drinken. Ondertussen kijkt Hendrik voor de zevende keer na of hij zijn tickets mee heeft… Nog altijd dus! Hij heeft last van zenuwen. Dan gaan we ons vervoegen met de rest. Iedereen is er & we kunnen inchecken. Geert staat met tranen in de ogen… wellicht van moeite. De bagage, alsook de handbagage worden gewogen. Het laatste weegt 6,6 kg, d.w.z. dat er nog 3,4 kg souvenirs bij kunnen voor de terugreis. Dan boarden & vertrekken. Met een tussenlanding in Madrid, zijn we aangekomen in Miami, in het land waar je tegenwoordig veel geduld moet hebben om door de veiligheidscontroles te geraken. Tijdens het aanschuiven worden we door Antonio op de hoogte gebracht van de verkiezingsresultaten. Wat hebben jullie daar uitgestoken, zeg? De ABVVmilitanten zien het somber in… We nemen onze laatste vlucht & 2 uurtjes later landen we in San Pedro Sula (Honduras). De vochtige hitte komt ons tegemoet, alsook Lieven & Harrie, 2 FOS-medewerkers. Op weg naar ons hotel, is het duidelijk te zien dat de Amerikanen hier met geld over de brug komen. We passeren heel wat hamburgerketens, benzinestations & immens grote reclamepanelen, die de Hondurezen doen watertanden naar allerlei luxeproducten. Er is geen straat te bespeuren waar er geen reclame gemaakt wordt voor pepsi –of coca cola. In het charmante hotel ‘Terraza’, deel ik de kamer met Hendrik. Eerst nog eens verfrissen… Goed ingezeept sta ik in de douche & dan wachten en blijven wachten op water. Uit pure noodzaak de douche uitgestapt & met één handvol water de overtollige zeep trachten te verwijderen. Allé, ik ruik toch lekker… positief denken noem ik dat… En dan slapen. De airco doet zijn werk…
Dag 2: 14 juni - ‘Ontmoeting met de leiders van FITH-FESITRADEH’ De dag begon met een toertje in de stad. Mijn eerste indruk… warm! Op een toeristengangetje lopen we naar het centrale plein met zijn kathedraal. De stad leeft al van ’s morgens vroeg. De kraampjes & winkeltjes gaan open, schoenenpoetsers & geldwisselaars nemen hun plaatsen in. De kathedraal wordt door ons bezocht, alsook door talrijke Hondurezen… Vluchten ook zij voor de warmte? Op de terugweg staat iemand te bedelen. Hij heeft maar één hand… Wat ze hier niet allemaal doen om wat geld te kunnen vragen! (Quote Gillis). Onze eerste bekommernis: zo snel mogelijk dollars wisselen. Aan de ingang van de bank wordt iedereen door 2 bewakers gecontroleerd. Ik maak geen aanstalten om binnen te gaan, heb mijn Zwitsers zakmes op zak… Eén bewaker tracht een praatje met mij aan te knopen, niet gemakkelijk gezien we dezelfde taal niet spreken. Het eindigt met ‘mira’, kijken naar de meisjes die hier passeren… Mannen hé! ’s Middags worden we naar Choloma gereden. We hebben daar een ontmoeting met mensen van FITH-FESITRADEH (*1). Er is duidelijk een probleem bij de maquilas (*2), als je weet dat jonge en/of zwangere meisjes 14 uur/dag moeten werken, 5 dagen in de week & dat voor een schamel loon van US$ 150/maand. Interessante verhalen worden verteld over hoe de vakbonden hier simpelweg aan de kant geschoven worden & hoe men in mensonwaardige omstandigheden moet werken. Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
2
Na de groepsfoto’s gaan we een kijkje nemen naar de talrijke maquilas. We zien grote hangars omgeven met prikkeldraad & bewakers met geweren. Het is duidelijk dat ze hier geen pottenkijkers willen… We maken een praatje met wat arbeidsters die net hun zware dagtaak achter de rug hebben & die nu nog meer dan één uur naar huis moeten pendelen… (*1) FITH (Federación Independiente de Trabajadores de Honduras): Onafhankelijke Federatie van Hondurese werknemers. FESITRADEH (Federación Sindical Trabajadores de Honduras): Syndicale Federatie van Hondurese werknemers. FESITRADEH is traditioneel een federatie van vrouwenvakbonden. (*2) maquila: textielbedrijven in vrijhandelszones van Noord-Amerikanen en Koreanen, waar hoofdzakelijk jonge vrouwen tewerkgesteld zijn. Zij fabriceren kleren van stoffen die taxfree ingevoerd worden naar Honduras om dan het eindproduct (terug zonder taks) te verkopen in de U.S.A. De economische bijdrage van een maquila bestaat vooral uit het intensief gebruik van goedkope lokale werkkrachten.
Dag 3: 15 juni – ‘Bezoek woonwijk & gesprek met Vereniging van Maquiladores Honduras en met het Ministerie van Arbeid’ Ik neem plaats in de laadbak van een pick-up & word zo naar Vidanueva, een maquila-woonwijk, gebracht. Hier leven slachtoffers van de orkaan Mitch, die hier in 1998 geraasd heeft. Aanvankelijk werd het materiaal gesponsord door de regering, maar moesten ze zelf alles opbouwen. Nu moeten ze de regering € 6000 betalen per huisje. Wat ze natuurlijk niet kunnen & ook halsstarrig weigeren. Soms leven ze hier met 10 personen in een huisje van 20m². Krap hé! We passeren een schooltje. Een vergadering van vrouwen wordt door ons verstoord. Kinderen komen langs alle kanten op ons toegelopen. Ze willen allen op de foto, wat ook gebeurt. Wat verder kunnen we een huisje binnenkijken… Keukentje met gasfornuis, 2 bedjes langs de muur & een TV die de hele dag staat te spelen. De enige rijkdom die ze voor ons hebben is de tuin met bananenbomen. Ze moesten eens weten wat wij hiervoor moeten betalen… We moeten ons haasten. We hebben een afspraak met de Vereniging van Maquiladores Honduras (*3). Het contrast is groot. Met de modder aan de broek, staan we in een prachtig glazen appartementsgebouw. De voorzitter, Jesús Canahuati, verwelkomt ons & in de vergaderzaal stelt hij ons voor aan de directeur-generaal, H. Fransen Jr. & aan hun juridisch adviseur. We nemen foto’s, alsook de directeur… Is het om ons te laten signaleren bij de politie? We nemen plaats in de lederen zetels & de voorzitter begint zijn uiteenzetting. Blijkbaar heeft hij goede intenties om de problemen aan te pakken. De maquilas in Honduras zijn niet dezelfde als die in de buurlanden, zegt hij. Hier wordt er meer op de arbeidsomstandigheden gelet & wordt het volk niet uitgebuit… Praatjes dus! De economische problematiek van Honduras wordt voorgesteld en de onderhandelingen met de VS & met de rest van de wereld. Interessant! We werden er goed gesoigneerd. Daardoor moest iedereen nog vlug een sanitaire stop maken… Helaas… Hier zijn geen lederen zeteltjes aanwezig! Dan terug de laadbak in & rijden naar het regionaal kantoor van het Ministerie van Arbeid, waar we plaats nemen tegenover een vriendelijk en praatgraag baasje, Luis Enrique Alvarado. Eerst legt hij uit hoe goed het Ministerie bezig is met de hervormingen. Dan begint hij over de weinige middelen waar ze over beschikken & daarna begint hij over hoe alles fout loopt. Eigenlijk trekt hij geheel zijn dienst in het belachelijke We verdoen onze tijd hier… Grappige vent, maar erg dat zo iemand verantwoordelijk is voor de tewerkstelling! Dan krijg ik voor het eerst tijd om email te versturen. Pfff… Op de terugweg naar het hotel loop ik enkele straten verkeerd. Volledig bezweet kom ik 10 minuten te laat in het hotel aan… In een typisch Hondurees openluchtrestaurantje, wordt de avond afgesloten met een etentje samen met de plaatselijke vakbondsmedewerkers. Tijdens het eten, moeten we ons verplaatsen omwille van een hevige regenval. Ook de fles rum verhuist mee… Later op de kamer maak ik enkele foto’s van een rode muis… Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
3
(*3) Vereniging van Maquiladores Honduras (Asociación de Maquiladores de Honduras): Vereniging van de bazen van de maquillas in Honduras.
Dag 4: 16 juni – ‘Marktbezoek San Pedro Sula, manifestatie & maquila-bezoek’ Gelukt! De dames zijn in de ban van de rode muis. Ik toon hun de foto… Opgelucht halen ze adem als ze zien dat het een foto van een cartoon op televisie is… Vandaag gaan we op pad met SUVANH (*4). Met hen bezoeken we de grote markt van San Pedro Sula. Groenteverkopers, schoenmakers, vlees –en vishandelaars laten zich gewillig fotograferen. We krijgen een woordje uitleg & lopen op het gemakje verder. Enige tijd later botsen we op een manifestatie van het onderwijzend personeel op het centrale marktplein. Voor de hekkens van de kathedraal staan een tiental mensen gekruisigd (met touwen wel te verstaan!) We worden door de massa geloodst. Ik loop naar de overkant van het plein om een mooi beeld te krijgen van de menigte. Ineens zie ik onze bende op de trappen van de kathedraal staan. Patrick staat er met een microfoon onder de neus. Hij spreekt de menigte toe over onze Belgische solidariteit die we hen betuigen. De menigte vindt het geweldig. Ze steken hun vuist omhoog en scanderen enkele slogans. Ik sta ertussen, krijg kippenvel & heb tranen in de ogen. Een geweldig gevoel bekruipt mij… Nog wat foto’s genomen van de Hondurese vlag & van Patrick die ondertussen een interview aan het weggeven is voor de plaatselijke televisie… Een zeer speciale ervaring… In de namiddag hebben we terug een afspraak met H. Fransen Jr. Hij vergezelt ons naar een maquila (Golden National Group) net buiten de stad. Door hem krijgen we vrijgeleide. Hier komen geen toeristen hé… In de fabriekshal zien we honderden (hoofdzakelijk) jonge meisjes, die driftig aan het naaien zijn. We krijgen een rondleiding van Marisela Solís Córdoba, de bazin, haar titel waardig. We komen bij de stoffen die gesneden worden, om vervolgens genummerd & dan aan elkaar genaaid worden. Na de controle worden er labels opgestreken & verkoopsetiketten aangehangen. Terwijl Silvy haar vragen stelt, sta ik de werkende meisjes gade te slaan. Velen glimlachen, enkelen lonken & sommigen blijven me de gehele tijd met hun ogen volgen. Best grappig! Sommigen zien er best te pruimen uit. Heel wat anders dan de doorsnee vrouw met de dikke heupen & met een kont die elk moment de te spannende broek tot stukken wil scheuren. De avond wordt afgesloten in een karaoke-bar. Vandaag is het de wedstrijd ‘zo-vals-mogelijkzingen’, denk ik. De concurrentie was enorm. Op de dansvloer gaat Deanne wild tekeer. Zij steelt de show, terwijl ik aan de toog van mijn pintje geniet & de anderen cocktails drinken uit grote bloemenvazen… Op weg naar huis, passeren we niet ver van ons hotel een menigte. Ik zie het zitten om er later nog een pint te gaan drinken… Het blijkt echter dat het vluchtelingen zijn die hier verzamelen, om met de bus via Nicaragua & dan met de boot de USA trachten binnen te geraken… Geen fuifje dan maar… Later, boven op de kamer, ontdek ik dat ik mijn digitale camera niet mee heb. Een slapeloze nacht… (*4) SUVANH (Sindicato Unico de Vendedores Autenticos Nacionales de Honduras): een informele vakbond, opgericht voor de vrije beroepen (straatverkopers, schoenenpoetsers e.d.).
Dag 5: 17 juni – ‘Bezoek Chiquita-bananenplantage & radioprogramma COSIBAH’ Terug in de laadbak van een pick-up (záááálig, jong), worden we naar de bananenplantage in La Lima gebracht. De Chiquita-bananen worden rechtstreeks van de plantage het bedrijf ingebracht & worden gesorteerd volgens grootte. De mooie zullen later het Chiquita-label krijgen, de andere zijn voor lokaal gebruik. Dan worden ze in een bad met chemicaliën gelegd om de schil mooi te houden Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
4
& worden ze eventjes gedroogd om enkele minuten later in de voor ons bekende ‘stevige verhuisdozen’ gestoken te worden. Via een transportband gaan de dozen rechtstreeks de vrachtwagens op om zo snel mogelijk op de consumentenmarkt gebracht te worden. Foto’s nemen van het productieproces is niet toegestaan. Dat lappen we dus aan onze bottinen. Met sluitertijd op 1/60 sec & zonder flits, neem ik wat foto’s van op heuphoogte (alla Clint Eastwood). Daarna volgt een bezoek op de plantage zelf. Een directie afgevaardigde legt ons de ontwikkeling van een bananentros uit. Wat later zien we enkele werkmannen bezig met het afsnijden van de trossen. Zij zweten door het harde werk, wij zweten nog meer… Erg, hé! ’s Namiddags gaan we naar het lokaal van COSIBAH (*5).We krijgen een T-shirt aangeboden die daar door middel van een inktvisachtig toestel bedrukt wordt met het embleem van COSHIBA. Dan volgt een uiteenzetting van hun werking. Ter info: hier worden 500 miljoen dozen geproduceerd per jaar. 10% daarvan is voor de Europese markt bestemd, de rest voor de USA. In het hotel krijg ik te horen dat mijn digitale camera terecht is… Simpelweg uit mijn zak gevallen tijdens het uitstappen van de auto. Wat een fotograaf lijden kan… ’s Avonds zit ik terug in de laadbak, nu samen met Hendrik & Lieven. Ik word er gepromoveerd tot model. Hmmm… We vertrekken voor een deelname in het radioprogramma COSIBAH in El Progreso. Ik stel me op als fotograaf, Hendrik als cameraman. Patrick, Silvy & Lieven doen het woord. De 45 minuten, die we hebben, worden integraal volgepraat. Ze doen het terug voortreffelijk. Het programma is speciaal voor bananenarbeiders. Ze zijn verplicht om te luisteren, want op het eind van de uitzending worden hun namen afgeroepen met de sector waar ze ’s anderdaags moeten werken. Nu zijn ze verplicht om drie kwartier naar vakbondspraat te luisteren. Ocharme… Om de avond af te sluiten, besluiten we supergrote baleadas te eten. We hebben de grootste moeite om de bonensaus tussen het deeg te houden. Hendrik vindt het blijkbaar lekker. Hij bewaart nog wat saus in zijn baard… De restaurantuitbater komt ons elk een gratis T-shirt brengen ter promotie van zijn zaak. Ik kan goed geloven dat de meisjes in de maquilas 12 uur lang moeten werken. Straks moeten ze nog harder werken om aan de vraag te voldoen… Het is al de derde T-shirt die we hier krijgen. Als het zo door gaat zal mijn rugzak snel vol geraken… (*5) COSIBAH (Coordinadora de Sindicatos Bananeros de Honduras): Vakbondsorganisatie voor de bananenarbeiders
Dag 6: 18 juni – ‘Haven Cortez & bus naar Copan’ Hendrik heeft zich vandaag voor het eerst geschoren. De bonensaus is eindelijk van zijn gezicht verdwenen. Deanne vertelt over de kakkerlakken in haar vuilbak. Toeval? Vandaag zie ik ook de eerste kakkerlak in mijn kamer. Hij komt ook van de vuilbak… Hendriks’ bagage… We vertrekken naar de grootste haven van Latijns-Amerika, Puerto Cortez. Silvy vertelt over de gebruiken van het Hondurese volk. Hoe men de aandacht van de meisjes moeten trekken (sissen door de tanden), hoe ze de weg tonen met hun mond (toten trekken). Ik vraag Xenia eens te tonen hoe ‘rechtdoor en tweede straat rechts’ eruitziet. Ze schiet in de lach… Hier wordt toiletpapier in een emmer naast het toilet gegooid. En wat bij grote ongemakken? Gelieve elke dag te ledigen… Wat later wordt een onderscheid gemaakt tussen Belgische & Hondurese mannen (ja, ik zit daar met drie vrouwen in de auto, hé!). Hier geven de mannen de vrouwen heel wat complimenten. We maken Xenia duidelijk dat als ik, als man, dát doe in België, ik een slijmbal zou genoemd worden. Hoe versieren jullie dan vrouwen, vraagt ze? Ja, moest ik dat weten… De Belgische vrouwen zijn niet de gemakkelijkste, hé… Ik word uitgedaagd om wat complimenten te strooien. Ze stromen vanzelf uit mijn mouwloos Tshirt… Xenia lijkt verloren voor mijn charmes… In de haven krijgen we wat cijfermateriaal voorgeschoteld. Er werken 2125 dokwerkers. Jaarlijks worden 2290 schepen geladen & gelost, wat overeenkomt met 500000 containers. Het is de grootste Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
5
haven in Latijns-Amerika en de 87ste in de wereld & daar zijn ze heel fier op… 7 schepen per dag laden en lossen lijkt mij niet echt indrukwekkend… Dan krijgen we een rondrit aangeboden. Foto’s nemen mag niet… Spionagegevaar! In het restaurant maak ik een foto van Xenia met mezelf. Ze glundert… Wat later vraag ik om eens te stoppen aan het strand. Ik wil nog een foto met haar met een palmboom op de achtergrond. Silvy zegt dat ik nu wel goed op dreef ben om de dames gek te maken… Ze moeten mij maar niet uitdagen, hé! Op de terugweg begint het plots hevig te regenen. De vensters vooraan staan open & Elsie krijgt de volle laag. Met de regen op haar bril & met een natte broek, schiet ze prompt in de lach… Geestig autorijden met die drie… ’s Namiddags vertrekken we richting Copán met de bus. De airco doet zijn werk. Opeens worden we opgeschrikt: Deanne haar water is gebroken! Of regent het toch binnen in de bus? Hendrik mag de bewijzen voelen… Ondertussen glijdt het groene landschap voorbij. We vragen ons af of de ‘Groenen’ hier wel zouden willen wonen. Altijd dat gezanik over te weinig groen. Awel, stuur die klagers naar hier & bekijk of ze dit alles hier wel aankunnen… Geef mij maar liever een grijze vervuilde stad (Quote Gillis). Na het prachtige heuvellandschap komen we aan in de smalle straatjes van het pittoreske & toeristische Copán. De weg naar het hotel wordt in recordtempo afgelegd omwille de regen. Ons boeltje wordt afgezet in de kamer & direkt installeren we ons aan de bar. Lieven krijgt gelijk. Het barmeisje ziet er beeldig uit. ‘Mysterieuze Glimlach’ moet wellicht haar Indiaanse naam zijn… Men vertelt dat Silvy een verkeerde rugzak heeft… mannenkleren. In paniek gaat ze terug naar de bushalte om haar verhaal te doen. Ondertussen staat Gillis in zijn kamer beha-tjes & krappe onderbroeken te passen… ’s Avonds gaan we eten in het Via Via café, uitgebaat door Vlamingen. Met de kaarsjes & sfeerlampen zitten we in een aangename Westerse sfeer. Ik vraag Silvy of ik eens Hondurees mag doen. Ik zeg dat ik terug het vertrouwen gevonden heb in de vakbonden, dankzij de inleefreis & door de gedrevenheid van Patrick, Antonio en haarzelf (compliment 1). Dan vraag ik of ik nog eens Hondurees mag doen. Ik zeg haar dat ze er vanavond echt goed uitziet met haar bloem in het opgestoken haar (compliment 2)… Lekkere Chileense wijn overigens!
Dag 7: 19 juni – ‘Bezoek Copán ruïnes’ Vandaag, bij het bezoek aan de Copán ruïnes, ben ik toch wel mijn reisgids vergeten zeker! Noodgedwongen moet ik nu luisteren naar de eentonige stem van de gids. Ik loop wat rond, met één oor luisterend naar de gids. Mooie omgeving! Maar ze mogen hier wel eens rondkomen met een hogedrukreiniger om de stenen schoon te spuiten (Quote Gillis). Indrukwekkend hoe die bomen een plaatsje gevonden hebben boven op de ruïnes. Minder mooi is wat er zich hier vroeger afgespeeld heeft: mensen & dieren werden hier geofferd… Er werd hier vroeger ook een balspel gespeeld. De spelers werden gedrogeerd met een soort paddestoelen (peyote). Begin van de XTC-parties (Quote Gillis) & de beste speler werd daarna geofferd aan de goden. Het is niet altijd van doen om de betere te zijn hé! Na de rondleiding, loop ik nog eventjes rond & ga me uiteindelijk boven op een tempel installeren. Ik zie de toeristen rondom mij & mijn gedachten gaan terug in de tijd… Dat is pas indrukwekkend & wreed (en zonder paddestoelen hé…) ’s Namiddags ga ik nog eens terug om het museum te bezoeken. De mooiste sculpturen staan hier tentoongesteld. Vlug loop ik erdoor, vandaag is het mijn dag om inkopen te doen. Wat stenen beelden verdwijnen in mijn rugzak. Pfff… ’s Avonds tijdens het eten installeren de mannen zich rond een TV-scherm. Straks speelt Honduras tegen de Nederlandse Antillen Groot is onze verbijstering als we te horen krijgen dat de restaurantuitbater zijn kabelaansluiting deze maand niet betaald heeft. Later wordt er nog iets gedronken in onze bar. Hendrik zit op zijn vaste stek: dicht bij ‘Mysterieuze Glimlach’… Vrouwen kosten geld hé! Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
6
Dag 8: 20 juni – ‘Naar La Ceiba’ Na wat heen en weer geloop op de bus naar San Pedro Sula, krijg ik vooraan een plaats aangewezen naast een meisje met baby. Als de baby huilt, moet hij aan de borst… Baby zijn heeft zo zijn voordelen hé. We proberen wat te praten, maar het lukt niet echt. Wel grappig eigenlijk! Bij het afstappen, komt ze nog eens bij mij & geeft me een kus op de wang. Blijkbaar heb ik terug een goede indruk nagelaten… Op de bus naar La Ceiba, zit deze keer geen schoonheid naast mij, echter wel Hendrik. Ik lees hem wat voor over de Maya-geschiedenis. Ons bezig houden hé… Daarna gaan we met de taxi naar Helen’s, ons paradijsje vlak aan het strand. Vlug de zwembroek aan & met een ‘margarita’ in de hand begeef ik me in het zwembad. Zááálig. Moet er nog iets meer zijn? Ja, een groter glas misschien… Na het eten slinkt de fles rum zienderogen. Waarschijnlijk zit er een klein gat in. De avond wordt zittend afgesloten op het strand, genietend van de heldere sterrenhemel… Hendrik wil zó graag een zandvliegje zijn. ‘k heb geen idee waar hij zich wil bevinden… Vannacht moet ik het king-size-bed delen. Eén groot nadeel: ’t is met Hendrik en Lieven, beiden met een ferme bieradem…
Dag 9: 21 juni – ‘Naar de Garifuna-gemeenschap’ Wat is er mooier dan een duik in het zeewater ’s morgens vroeg met de Pico Bonito (berg) op de achtergrond? Zelfs het ‘duiveltje’ gaat het water in, hé Antonio? Tegen 10h vertrekken we per minibus naar Rio Estebán, een Garifuna-gemeenschap (*6) iets verder gelegen dan het hol van Pluto. Met de bagage lopen we door de struiken tot we aankomen op het strand, waar enkele paalwoningen staan. In het dorp is er een project opgestart om wat ecotoeristen aan te trekken. (lees: genieten in primitieve omstandigheden). Een antropoloog uit Venezuela legt de geschiedenis van de Garifunas uit. Zeer raar dat er in deze streek een Afrikaanse gemeenschap leeft. Na een zwembeurt in de hoge golven, gaat een heus knap Garifuna-meisje met ons op stap door het dorp. Prachtig om die mensen te fotograferen. Enkele kinderen lopen de ganse weg met ons mee… Zo schattig, jong! Ondanks het bedampen van de lens wegens het vochtige klimaat, bleef mijn fototoestel maar doorgaan. Maar zo heet! Er zit niks anders op dan een nieuwe duik in het water. Zalig! Ondertussen komen enkele rondborstige Garifuna-mama’s met hun dikke konten in dansrokken gestoken, naar het strand afgezakt. Op de djembe-muziek beginnen ze te heupwiegen & als de muziek luider speelt, beginnen die imposante konten te dansen. Gelukkig heb ik mijn breedhoeklens mee… De kleine jongetjes dansen agressief & met het meeste gevoel. Indrukwekkend hoe die smalle zwarte beentjes op en neer gaan. Maar iedereen staat verbijsterd als Deanne haar danspassen tentoonstelt. Zij bracht er pas echt de sfeer in. Chapeau! Gelukkig worden we binnengeroepen voor een feestmaal (voor hen wel te verstaan). Enkelen van de groep hebben geluk dat ik honger heb. Jammer genoeg worden de stoelen terug opzij geschoven & worden we uitgenodigd om mee te dansen… Geen verder commentaar! Aja… Met grote ogen kijk ik naar de bewegingen van het knappe Garifuna-meisje… Hmm… De avond wordt terug afgesloten op het strand onder een prachtige sterrenhemel… (*6) Garifunas: etnische Afrikaanse gemeenschap, afkomstig van negerslaven. Het waren schipbreukelingen & ontsnapte slaven van plantages in de koloniale tijd. Leefden eerst op enkele eilanden in de Caraïben en kwamen later naar Honduras rond 1797. Zij hebben een eigen taal en houden hun Afrikaanse rituelen in stand. Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
7
Dag 10: 22 juni – ‘Naar de MCA/Guadelupe Carney’ Vannacht moeten opstaan. Het muskietennet was naar beneden gekomen. Hendrik heeft weer zijn best gedaan… Vroeg opgestaan… Elsie komt naar mij. Er is zonet in hun bungalow ingebroken. Wat geld, oorbellen & bril zijn verdwenen. Godver! De verslagenheid bij de mensen van het eco-project is groot. Sommige Garifuna-vrouwen beginnen te wenen. Erg voor hen, dat uitgerekend zij die net iets nieuws willen opstarten, door enkelingen worden tegengewerkt. Hopelijk leren ze er iets uit! Deze keer was het niet de stoelgang die het gespreksonderwerp was tijdens het ontbijt… Op weg naar Guadelupe Carney, stopten we eerst bij een politiepost. Eén agent heeft het druk met in zijn hangmat te liggen. Uiteindelijk krijgen we een met zorg geschreven verklaring mee, zonder officiële stempel weliswaar. Later in de auto zit Patrick de vreselijkste verhalen boven te halen om Hendrik voor te bereiden op een jungletocht… Zes uur later dan verwacht, komen we aan bij de MCA (*7). We krijgen een rondleiding door hun dorp. De financiële resultaten van de bank worden ons kenbaar gemaakt. Er is een winkeltje met landbouwmateriaal. We passeren een warmwaterbron (heet, zeg!). De geschiedenis van dit stuk land wordt ons verteld (bloedige veldslagen met het leger). Ondertussen wordt onze maag constant gespijsd. Voor wat buitenlandse toeristen bewegen ze hier hemel & aarde. Ongelofelijk! Met Hendrik krijg ik een kamer toegewezen in een winkeltje. Hendrik is terug in zijn element… Klungelig hangt hij zijn muskietennet op. Onder het licht van de sterren, gaan Silvy, Hendrik & ik op zoek naar de muzikanten van het dorp. Hendrik zet een stuik & Silvy trapt in een plas modder… Zaklamp meebrengen in het vervolg, hé klungelaars… (*7) MCA (Movimiento Campesino del Aguán): Bijna geheel het grondgebied van Honduras is in het bezit van enkele rijke families, daardoor is het onmogelijk om zelf grond te kopen. MCA is een gemeenschap van 45 bedrijfjes die land bezetten om in hun eigen levensonderhoud te voorzien. In 2000 opgestart. Nu 4 jaar later wonen hier 585 gezinnen, samen zo’n 4000 mensen. Alles draait hier rond solidariteit…
Dag 11: 23 juni – ‘MCA/Guadelupe Carney & naar La Ceiba’ Vanmorgen word ik gewekt door kraaiende hanen. De vrouw des huize is al aan het koken. Het is 3h15’… De kip die aan het broeden is in onze kamer, heeft zich de gehele nacht stil gehouden. Silvy komt me halen. Vandaag moeten we ons in het riviertje wassen… het enigste stromende water in het dorp. Genieten hé! Ondertussen worden we door een kereltje in de gaten gehouden… Dan gaat de rondleiding van gisteren verder. Nu zien we hun groentetuintjes, met kennis van zaken aangelegd. Wat verder zijn ze grondwater aan het zoeken. We bezoeken nog een naaiatelier & het muziekschooltje. We zijn onder de indruk van hun handelswijze. Solidariteit! En dan per minibus naar La Ceiba. Luxe… we krijgen met 3 man de suite met 3 bedden toegewezen. Ik palm het extra-king-size bed in. Terug gedoucht zonder water… Grrr! Vandaag moesten we afscheid nemen van Patrick & Antonio, dat gaat natuurlijk gepaard met een afscheidsmaal. Silvy haar ogen (maar ’t zijn dan wel hele mooie) zijn terug groter dan haar maag & daar kan ik terug van profiteren! Het is ongelofelijk hoe een bende met zo verschillende persoonlijkheden, zo goed aan elkaar hangen. Ik kan niks verkeerd zeggen… Dus is alles toch goed verlopen. Soms wat chaotisch, maar soit… dit is Hondurees hé! In een gezellige tent komt terug een zware syndicale discussie op gang... Ik houd me afzijdig! In een andere dansgelegenheid krijg ik een vette knipoog van een local. Het is de dochter van de beenhouwer. Ze loopt met haar vlees te koop (Quote Gillis). Silvy beweegt sensueel op de muziek, maar aan de paringsdans van de locals kan ze niet tippen… Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
8
Dag 12: 24 juni – ‘Genieten van de natuur’ Hendrik heeft een kater van hier tot Tokyo. Hij heeft geluk, het wordt een rustige dag. Eerst nemen we afscheid van Patrick & Antonio en dan worden we aan een riviertje gedropt, waar we met wankele bootjes door de mangroeve worden geloodst. Indrukwekkend… Neen! Mooi… Ja… Plots hoor ik apengeluiden. Het is de chauffeur die brulapen wil lokken. Ik erger me wat… We worden gedropt op een strand. Lieven, Hendrik & Silvy storten neer op het strand… recupereren van een avondje stappen! Iemand komt aangewandeld met een zonet gevangen leguaan. Hij kan hem verkopen voor LPS 150 (€ 7). Lieven & Silvy overwegen hem dat geld te geven & het diertje vrij te laten… Een nobele gedachte. Tijdens het middagmaal komt een agressieve vogel ons aanvallen. Wat heeft die, zeg? Slecht gehumeurd? Dan maar terug de minibus in (wij, helden!) & we worden aan een riviertje afgezet. Nog eens genieten van een verfrissing! Het doet Hendrik deugd… hij kan terug spreken. Daarna stoppen we nog bij een opvang voor zieke dieren. De bewaker leidt ons rond: daar zat dit, daar dat… het enige wat we te zien krijgen zijn 3 konijnen & een jaguar met een mooi geplekte pels… ‘k zie het al thuis op mijn salontafel liggen… De avond wordt afgesloten in een kleine negerbar… een grappige kerel bestelt ons. Hij vervoegt Silvy tijdens het dansen. Daarna nog eventjes uitwaaien op het strand…
Dag 13: 25 juni – ‘Twee niet Spaanssprekenden in la Ceiba’ Vandaag wordt de groep gesplitst. Elsie, Gillis & Deanne gaan uitrusten in Roatán, Silvy & Lieven vertrekken naar Tegucigalpa en Hendrik & ik willen de jungle intrekken. Bij het afscheid begint Deanne spontaan te huilen. De mannelijke jongelingen nemen haar nog eens goed vast… nog meer traantjes. Logisch dat ze haar rugzak vergeet mee te nemen! En dan alles in een haast… Onze jungletocht wordt geboekt, vliegtuigtickets worden besteld & een nieuw hotel wordt gezocht. Dan vertrekken Lieven & Silvy. Jammer… Nu staan we er alleen voor. We hebben ook nog wat dingen te doen. Gelukkig krijgen we hulp van mijn Berlitz Spaanse taalgids! Een bus wordt gereserveerd. Dan met de taxi naar het winkelcentrum. 200 meter verder stopt de taxi. We zijn er! Muskietensprays worden gekocht & dan naar het postkantoor, kaartjes posten. Terug aan het hotel wandelen we op de pier. Een rukwind… ik zie Hendriks’ petje 5 meter diep in het water belanden. Een visser smijt zijn lijn uit. In 2 beurten wordt het opgehaald. Gelachen! Boven ons cirkelen grote voorhistorische vogels… akelig! Wat later zet ik me neer met de voeten in de roste mieren & bijten dat die doen. We lopen de stad in langs de spoorlijn. Op de sporen staan eetstalletjes opgesteld. We eten er baleades, terwijl auto’s & bussen ons op enkele centimeters passeren. Lekker! Enkel de pikante saus doet geen deugd in mijn ogen. We drinken de avond iets in een locale bar. Enkele figuren zouden goed passen in de film ‘Barfly’. Terug op de kamer zet ik de TV aan. Ik zie droevige Franse gezichten… Frankrijk - Griekenland 01…
Dag 14: 26 juni – ‘Jungletocht dag 1’ Iets na 7 worden we opgepikt aan het hotel. Twee Engelsen vergezellen ons op de tocht. Ik vertel Meno, de hoofdgids, dat ik wel eens wil afzien. Hij stelt de zwaarste tocht voor & we zullen het ondervinden ook… Meno spreekt een aardig mondje Engels, zijn broer niks. En inderdaad, de tocht is loodzwaar, al van bij het begin. De hitte is niet te harden. Af en toe komen we nog wat huisjes tegen. Wat die mensen hier komen zoeken is ons een groot raadsel. Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
9
En dan… stijgen & blijven stijgen in een hitte boven de 35°. Regelmatig wordt er gestopt om wat suikers & zouten binnen te nemen. Het water wordt bijgevuld uit riviertjes die we tegenkomen. Na het middageten zijn de weergoden ons wat minder gunstig gezind. Het begint te druppelen… Te weinig om mijn cape aan te doen, te veel om mijn rugzak te laten nat worden. Gulden middenweg: cape over de rugzak. En steil, jong! We moeten een berg over. Hellingsgraad 45°, op sommige stukken tot 60°. Afzien! Maar ja, ik heb het zo gewild hé. Voor mij gaat het nog, maar de anderen beginnen serieus af te zien. Alhoewel, als je 5 liter water drinkt zonder te moeten plassen, wil dit toch zeggen dat het niet gemakkelijk ging hé! Alles wordt uitgezweet, het lichaam gereinigd! Na 7 uur komen we aan op een open plek, de kampplaats. Een tentzeil wordt gespannen & wij gaan eronder. De gidsen maken het avondmaal klaar. Hier is er geen keuzemenu… maar de goed gevulde baleades zijn enorm lekker. ’s Avonds begint het hevig te regenen. We zitten in het regenwoud, het is zijn naam waardig… ’s Nachts heb ik heel wat kou geleden. Met onderbroek in een lakenzak kruipen is niet de ideaalste manier om hier de nacht door te brengen. En met roodkapje - Hendrik in ABVV-jas - naast me, al helemaal niet… Ter info: we zijn vandaag geklommen van 250 meter tot op een hoogte van 1077 meter!
Dag 15: 27 juni – ‘Jungletocht dag 2’ Om 8h30’ vertrekken we, terug bergopwaarts. Niet gewoon klimmen. Voor Hendrik & de Engelsen is het grotendeels klauteren & afzien. Ik geniet… Ik geniet van het regenwoud. Prachtige natuur, alles zo mooi groen. Tegen de middag bereiken we het hoogste punt, zo’n 1700 meter. Deze streek is het cloud forest. Het is net als wandelen in een reuze serre… Lekker warm, maar vochtig! Orchideeën groeien hier op de bomen. Eén enkele staat nog in bloei. Lianen hangen hier zomaar in de lucht & onze kamerplanten groeien hier op bomen. Varens & palmen woekeren hier weelderig. Een prachtige omgeving voor een picknick. Dan dalen we terug af. Onze kamplaats bevindt zich op 1200 meter hoogte. Het tentzeil wordt opgezet. Net op tijd… Het begint te gieten. Terug liggen we languit, terwijl de gidsen het eten klaar maken… Spaghetti. Toch wel een zalig leventje… Voor ons, toeristen, bedoel ik hé. De muskietenspray doet ook goed zijn werk. Het houdt al de muggen alsook de andere dieren op afstand. Jammer! Glimwormen trachten ons te verblinden, doch ze zijn met te weinig. Vraagje voor de professoren: hoeveel glimwormen heb je nodig om evenveel licht te hebben als een zaklamp gevuld met 4 x 1,5V Duracel-batterijen? ’s Nachts hoor ik geluiden van een zeldzaam zoogdier: een in pyjama gehulde Engelse knorbeer houdt me wakker…
Dag 16: 28 juni – ‘Jungletocht dag 3’ Vandaag staan we vroeg op. Het is 5h15’ De hemelsluizen worden volledig opengezet. Alles is nog steeds mooi groen. Geen wonder hé. Alles krijgt hier water genoeg. Ook wij… We schuilen eerst nog wat, maar we moeten erdoor. Eerst wat stijgen & daarna afdalen, in de gutsende regen dan maar. Tegen de middag komen we op een mooi uitkijkpunt. Ik klim in een boom om een foto van de omgeving te nemen. Eén boompje belemmert mijn zicht… voor enkele minuten maar… Met vakmanschap wordt het omgehakt. (Sorry, gasten!) Vanaf daar is het constant afdalen. Hendrik sliert constant weg. Hij begint zijn schoeisel te vervloeken… Volgens mij ligt het eerder aan zijn gebrekkige stapswijze. Hij sliert meer op zijn achterste naar beneden dan op zijn benen. Hij verbruikt hier heel wat krachten. En ik? Nog steeds genieten hé… nu ook van de tropische regen die op de grote blaren neerkomt. Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
10
’s Middags moeten de waterflessen terug bijgevuld worden. Ik moet mee van de gidsen. Ik heb al snel in de gaten dat ze me willen testen. Meno vertrekt in volle vaart. Ik schiet me erachter. Achter mij volgt de andere gids. Los laten komt in mijn gedachten niet op. Integendeel, tijdens de afdaling naar de rivier, moet ik wat inhouden. De flessen worden gevuld aan een klein kabbelend riviertje. En dan is het de andere gids die eerst vertrekt. Hij is heel wat sneller dan Meno, doch krijgt me niet los. Meno daarentegen, moet enkele 10-tallen meters prijsgeven. Terug bij de anderen gekomen knikken ze waarderend over mijn prestatie naar elkaar. Van squashen hebben ze hier nog niet gehoord… Wat verder moeten we door hoog gras. Amper enkele meters verder blijft Meno staan. Voor hem ligt een slang op ons pad. Iedereen doet een stap achteruit, behalve ik… ‘k Moet toch een goede foto hebben hé. Amper 1 meter lang, maar 1 armbreedte dik ligt ze op ons pad te slapen. Zorgvuldig, maar niet zonder problemen, wordt de slang naar een andere plaats verwezen. Amper 50 cm verder, maar uit het zicht van degenen na mij. Iedereen passeert & plotseling zijn we heel wat alerter bij het voortzetten van de tocht. En ondertussen blijft Hendrik maar afzien… met vallen & opstaan. Zijn enigste positief moment van de dag is een duik in het water voor een pracht van een waterval. Een ander pechmoment is als hij 5 minuten later uit het water komt & op zijn bril stapt… glas gebroken. Tijdens het eten zegt Meno dat hij met mij graag nieuwe paden wil kappen in de jungle… Een nieuwe toekomst? Vandaar is het nog steeds afdalen onder een stromende regen. Meno neemt zijn werk als gids professioneel & toont Hendrik waar hij zijn handen en voeten moet plaatsen. Ik geniet nog steeds van de natuurelementen & stap kalmpjes voort. Na twee uur zwoegen (voor Hendrik), komen we aan een laatste waterval. Vanaf daar gaat het helemaal niet meer. Fysisch zit hij er compleet onderdoor. Nog erger dan de lijdensweg van Christus… Ik probeer hem psychisch op te krikken, wat me lukt… Ik vertel over de frisse pinten & de chicas die we vanavond zullen ontmoeten… Hij glundert (eventjes toch). Dan komen we aan bij de rivier… Verrassing! Hier moeten we nog over… en nog vlug ook. Er is heel wat stroming. Doordat we hier uren later aankomen dan verwacht, moeten we ons nu haasten. De Engelsen zijn al ruim een half uur voordien overgestoken (niet zonder problemen overigens). Zonder aarzelen stap ik het water in. Mijn waterdichte gore-tex schoenen zijn niet bestemd om mee te zwemmen. Ik neem een duik & spartel zo hard ik kan. De sterke stroming sleurt me mee. Wat verder kom ik op een zandbank terecht. Even op adem komen & dan nog eens alles geven… Het is lastig zwemmen met alle kleren aan. Ik zie wel waar ik uitkom. Aan de overkant dus… Druipnat stap ik het water uit. Ik kijk achterom en zie Hendrik nog aan de overkant zitten… Te moe om te zwemmen… Met enkele gidsen vertrek ik, in volle vaart in de laadbak van een pick-up, om een rubberboot met reddingsvesten te halen. Drie kwartier later is het ‘rescue-team’ terug ter plaatse aan de rivier. Er wordt nog wat overlegd, maar uiteindelijk wordt de reddingsactie afgeblazen. Het is te donker & de stroming te sterk. Het mag niet zijn… ik had zo graag eens held gespeeld & het leven van mijn compagnon gered… Spontaan schiet ik in de lach… Hendrik moet nog een nacht in de jungle blijven. De gelukzak…! Die avond kan ik enkel maar genieten van een heerlijk maal & van enkele pinten in de stad… En smaken dat die deden…
Dag 17: 29 juni – ‘Naar Utila’ Om 6h00’ word ik terug opgepikt. We gaan Hendrik oppikken. Maar geen avontuur meer… Als we aankomen aan de rivier, komt een taxi met Hendrik & Meno erin, ons tegemoet gereden. Vanmorgen, bij het krieken van de dag, hebben ze de rivier zonder problemen kunnen oversteken. Ik heb een cadeautje voor Hendrik. Ik overhandig hem een fles Flor de Caña (rum) om zijn ontberingen te vergeten. Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
11
We worden aan het hotel afgezet. Onze rugzakken worden gepakt & met de taxi haasten we ons vliegensvlug naar de haven, waar we de boot nemen naar Utila, een eilandje in de Caraïben. Goed op tijd. We maken een praatje met enkele toeristen & besluiten hetzelfde hotelletje te nemen op Utila. Utila is een paradijsje voor backpackers. Er is niet veel te beleven, maar het is niet echt de bedoeling om ons hier uit te sloven. In het hotelletje worden de kleren snel uitgespeeld, de zwembroek aangetrokken & vanaf de steiger neem ik een duik in het zoute water. Tegen de middag nemen we ergens ontbijt, ondertussen genieten we van de heerlijke Westerse rockmuziek… Een mens kan toch niet constant met zijn kont staan draaien hé! Wat verder genieten we van een ander terrasje. We zien onze hotelgenoten passeren & nodigen hen uit. Contacten leggen hé… Terwijl ik later met de dames (jawel) een internetcafé opzoek, geef ik Hendrik de opdracht om rum, cola, limoen & ijs te kopen. Hij doet het voortreffelijk… Met een koelbox van de hoteluitbaters, installeren we ons aan het piertje van ons hotel & krijgen gezelschap van andere toeristen. ’s Avonds gaan we met de hele bende op restaurant. De avond wordt afgesloten in de Coco Loco, een bar op een steiger boven het water. We dansen. Mijn ketting breekt & valt in het water… Godver! Na middernacht trekt iedereen huiswaarts, de één wat zatter dan de ander (hé Hendrik?)…
Dag 18: 30 juni – ‘Genieten op Utila’ Om 6h30’ zit ik alweer in het water. Zo een zalig temperatuurtje dat het hier is! Ik neem plaats op een ligstoel & geniet van de opkomende zon. Een vogel (een kraai of zoiets) valt me aan. Hij wil mij steeds pikken. Niet normaal, jong, dat beest! Ik kan hem af en toe afschrikken door met mijn handdoek te zwaaien. Schoon zicht moet dat geweest zijn! Een Amerikaans koppel maakt ontbijt voor me klaar (je ziet, zo slecht zijn ze allemaal nog niet hé). Rond 10h30’ komt Hendrik buiten met een glas Flor de Caña van 12 jaar in zijn hand. Ik besluit ook maar te aperitieven… Na nog wat zoute duiken, begeven we ons rond 12h30’ met de andere toeristen naar een stampvolle bar. De voetbalwedstrijd Portugal – Nederland wordt hier op TV getoond. Anderhalf uur later druipen de Hollanders af. Ik geniet… ’s Namiddags lassen we een rustpauze in & ’s avonds genieten we in een lekker Italiaans restaurant. Ook de Cabernet Sauvignon smaakt heerlijk… We genieten terug van enkele bars op de steigers & sluiten af in de ‘Bar in the Bush’. Er is niet veel volk, maar de muziek staat hier luider dan in de andere bars (afgelegen hé). Terwijl Hendrik staat te dansen, installeer ik me bij de Noren. ‘k Heb daar een gesprek over mijn levensfilosofie… synoniem voor genieten! Terug in het hotel, kruipt Hendrik in bed. Ik blijf met nog wat anderen buiten praten. Ondertussen geniet de Noorse van de heerlijke Belgische chocolade die ik haar gegeven heb…
Dag 19: 1 juli – ‘Terug naar San Pedro Sula’ Na alweer een duik & een ontbijt, vertrekken we met de boot terug naar het vasteland. Gelukkig zijn we wat vroeger, want de boot vertrekt drie kwartier vroeger dan ons was gezegd. Met een taxi rijden we naar het winkelcentrum, eten wat & gaan dan te voet naar het busstation. Vandaag zit er geen leven in mijn reiscompagnon. Hoe zou dat komen? Bij het opstappen op de bus zijn er wat problemen. Eerst moet ik een trui aantrekken, dan mag mijn kleine rugzak niet op de bus. Later moet ik mijn reispas nog zoeken in mijn grote rugzak en krijg ik tickets toegestopt van de bagage. Wat een rompslomp! In San Pedro Sula vindt Hendrik zijn bagagetickets niet meer terug. Wachten tot de laatste dus… Hij kan zijn bagage krijgen als hij zegt wat erin zit. Niks speciaals, zegt hij. De vrouw opent zijn kleine tas en met opgetrokken neus overhandigt ze zijn tas. Geen verder commentaar! Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
12
We nemen onze intrek in hetzelfde hotel van de eerste week. Hendrik besluit wat te rusten, ik trek nog eens de stad in tot de winkels sluiten. Later besluiten we iets te eten in het Best Western Hotel, in de hoop Elsie, Deanne & Gillis tegen te komen. Helaas… Hendrik is kapot & wil zo snel mogelijk gaan slapen. In het restaurant van het hotel, bestel ik nog een pint bij de charmante oude dienster. Ze herkent me nog van 2 weken geleden. Natuurlijk, wat wil je?
Dag 20: 2 juli – ‘Vlucht huiswaarts’ Onze opdracht voor deze morgen: waar kunnen we hier Flor de Caña kopen? We lopen al vroeg rond. De winkels zijn nog dicht. Het is aangenaam de stad te zien ontwaken. We bekijken de mensen die hier rondlopen. Hendrik is verbaasd dat mensen naar mij glimlachen. Ja, als je daar zit zoals hem met de blik op oneindig, maak je weinig oogcontact natuurlijk. We drinken koffie… geen goede, maar ’t is warm en zwart… In een supermarkt vinden we ons gerief. Terug naar het hotel nu, mijn geld is op… Rugzak maken & met de taxi vertrekken we naar de luchthaven. Bij een politiecontrole moet ik mijn paspoort tonen. Voor de neus van de agent gris ik nog snel mijn geld weg dat ertussen steekt. Pech voor hem... Hendrik is terug zenuwachtig. We checken in & geven onze tickets af. Het mijne in goede staat, dat van Hendrik nog volledig doorweekt. Er moet een nieuw gemaakt worden (gelukkig zonder extra kosten). Na het betalen van de luchthaventaksen, komen we in de vertrekhal Elsie, Deanne & Gillis tegen. Ze zien er goed uit… Hebben ook een heerlijke laatste week achter de rug… Na een vlucht van 2 uur, komen we terug in Miami aan. Terug het lange wachten en hoe ik het doe, ik weet het niet, maar terug sta ik in de traagste rij. We moeten voortmaken. Het boarden is afgelopen… Ik zie Deanne & Gillis in de rij staan voor een vlucht naar Guatemala & roep hen. Uiteindelijk halen we nog onze vlucht op tijd. Op het vliegtuig neemt Hendrik zonder vragen mijn plaats in. Nu zit hij naast een Duitse. De profiteur… ’t Ziet er een geestige uit… Ze bezwijkt bijna als Hendrik zijn sandalen uittrekt (van de stank profiterend, trek ik ondertussen ook mijn Teva’s uit). Tijdens de vlucht opent Hendrik een fles rum & begint te mengen met cola. Ik deel ook in zijn vrijgevigheid…
Dag 21: 3 juli – ‘Thuiskomst’ … Een fles rum later, sta ik te zweten op de luchthaven van Madrid. Henriette (de Duitse) heeft heel wat plezier met Hendriks stunteligheid. Ze ziet hem ook steeds zatter worden. Valt het bij mij niet op? We nemen afscheid… Zij neemt de vlucht naar Berlijn, wij naar Brussel. In Zaventem gaat iedereen van ons naar het toilet… Dat doet nogal eens deugd, zeg, dat ik simpelweg het toiletpapier in de pot mag gooien! (Quote Gillis) EINDE
Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
13
Mails aan vrienden… Woensdag 9 juni 2004: Honduras (proloog) WARNING! : Deze mail kan jou blijvende psychische letsels toebrengen, dus ‘DELETE’ voor het te laat is. Te laat dus… Om mijn verkiezingsoverwinning te vieren, vertrek ik op 13 juni naar een onbekende bestemming in Honduras. Als reisgenoot van de FOS (Fonds van Ontwikkelingssamenwerking), ga ik eens een kijkje nemen hoe de levensomstandigheden van de Hondurezen zijn. Worden ze nog steeds (zoals ik) uitgebuit door hun werkgever? Zijn de werkomstandigheden draaglijk? Of wonen ze allen in een stukje paradijs? Is de ravage na de orkaan Mitch opgeruimd? Zullen de jongerenbendes opgewassen zijn voor mijn komst? Kortom, allemaal vragen waar ik na de reis een antwoord op zal gekregen hebben. Na 14 dagen in hun (FOS) gezelschap te vertoeven, ga ik nog een weekje op eigen houtje eropuit. Waar naartoe? I just don’t know! Daar verschieten jullie van, hé… Dus op 13 juni, om 8h15’, vlieg ik (al zwemmend zou het wat te lang duren) richting MiddenAmerika. Dus wie me nog een afscheidskus wil geven, moet het doen in de dagen en/of uren ervoor. (Voor de mannen: het liefst fris geschoren… of toch maar liever niet…).Wat ik daar ga doen, is ook voor mij nog een verrassing. Wat ik wel weet is dat ik me te goed zal doen aan de plaatselijke eet en drinkgewoontes. Het schijnt dat de rum er overheerlijk is… (Kan iemand mij zeggen wat dat is?) Waarschijnlijk ga ik ook wel eens wandelen in het grote bos & loop ik misschien wel roodkapje tegen het lijf. We zien wel… Ik tracht terug te komen op 3 juli (of misschien niet & heb ik daar de liefde van mijn leven ontdekt). Dus als jullie mij nog enkele gunstige tips kunnen geven, laat het me dan weten via deze weg. En indien ik er geen internetcafé vind, hou dan de rookpluimen in de gaten aan de verre horizon. Zo kunnen we toch nog communiceren met elkaar… Wie zin heeft mag gerust nog eens binnenspringen op zaterdag. ‘k Zou niet graag hebben dat mijn drank hier slecht wordt tijdens mijn afwezigheid… For those who doesn’t speak the Dutch language… I’ve got one good advice: LEARN IT, as soon as possible! It’s not that difficult. Even I can do it… if you don’t, you just don’t know what kind of stories you will miss the next few weeks. Stories about life, love, adventure & survival. P.S.: Especially for the girls: Maybe I can come over & tell my adventures as a bedtime story. All right? Would you like that? So, for everybody a big hug & a soft sweet kiss x Regards, Groetjes, St PS: Laat het avond uur (uh avontuur) maar komen… PS2: Enne... vergeet zondag niet op de goeie te stemmen hé!
Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
14
Woensdag 16 juni 2004: Honduras (deel 1) Hela, The boy is back on mail... (14 juni) Na een 20-urige omzwerving van Brussel - Madrid - Miami, ben ik dan toch aanbeland in San Pedro Sula (Honduras). De plaatselijke schonen stonden de pas aangekomen vedette op te wachten, alsook de vochtige strengende hitte. Met een natte onderbroek tussen de billen, werd ik in een hotelletje midden in de stad gedropt. Eerst maar eens goed verfrissen. Goed ingezeept stond ik onder de douche... maar wat doe je dan als er geen water uitkomt? Met een handvol water van de lavabo heb ik het meeste van mijn lijf gekregen. Hopelijk regent het straks niet of er loopt hier een zeepbelmannetje rond... Je kan zien dat de Amerikanen hier geld in pompen. Langs de grote wegen zie je de Burger Kings, Mc Donalds, Pizza hut e.d. Dus honger zal ik hier niet hebben. Gisteren nota bene, heb ik lekkere scampi’s gegeten in het restaurant van het hotel... Nog iets: De temperatuur is hier zóóóóóó goed (zo’n 35 graden). Aangezien ik geen egoïst ben, zou ik graag 5 graden doorsturen via het net. Dan is het bij jullie aangenaam & is het voor mij hier niet te dorstig... Gisteren, zijn we naar de bank geweest om dollars te wisselen. Er stond zeker 150 man binnen (volgens de plaatselijke politie maar 20)... enne ik mocht dan nog niet binnen... ‘k had wapens op zak (Zwitsers zakmes) Ps: Wat hebben jullie daar uitgestoken met de verkiezingen? Ai ai... je ziet het hé... als ik er niet bij ben, loopt de boel uit de hand hé. Bende prutsers... (15 juni) Gisteren, hebben we een bezoekje gebracht aan de plaatselijke vakbondsleden. Meisjes moeten hier 14 uur/dag werken, 5 dagen/week voor een loon van US$150/maand... dus stop ginder maar snel met zagen & klagen hé. Ik daarentegen, steek mijn dollars wat dieper in mijn zakken... je weet maar nooit! Dan zijn we eens een kijkje gaan nemen hoe die mensen moeten werken... We werden door de bewakers op afstand gehouden. Zo’n geweerloop tussen de ribben, brengt ons hier wel op andere gedachten... (zo erg was het niet, ze) De zwangere vrouwen komen 5' vroeger buiten. Ze krijgen het Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
15
voorrecht om wat minder te werken. Slechts 13h55´per dag. De profiteurs... Vanmorgen zijn we dan een dorp gaan bezoeken buiten de stad. De mensen die er wonen, waren in 1998 het slachtoffer van de orkaan Mitch. Nu wonen ze in stenen huizen (toch al een hele verbetering) die de regering hun geschonken heeft... Nou ja, geschonken... Nu moeten ze hun huis (20m2) afbetalen. Een huis kost hun 6000 euro, dus reken zelf maar uit hoelang ze moeten werken om dit te kunnen afbetalen. Ge ziet, zo slecht hebben we het nog niet hé... ik daarentegen moet me hier constant met water (ja ja ge leest het goed) volgieten om uitdroging te voorkomen... ‘k Ga nu stoppen, want ‘k moet om 17h terug in het hotel zijn. Vanavond gaan we eens van de plaatselijke rum proeven... Groetjes, ikke
San Pedro Sula
Vidanueva
Zondag 20 juni 2004: Honduras (deel 2) YIHAAAAAA, Hier zijn we weer... sorry, voor de lange rustpauze, maar ‘t is hier echt al (aangenaam) druk geweest... Waar starten we... Bij het begin van ‘t einde zeker... Toen ik vorige keer van het internetcafé naar het hotel begon te gaan, was ik een beetje teveel toerist en daarmee zat ik een beetje te ver van het hotel verwijderd. Alles lijkt zo op elkaar, maar allé, na een kwartierke zoeken en dmv het breintje hersenen heb ik het uiteindelijk toch nog gevonden... 10 minuten te laat weliswaar... De dag erna, zijn we op marktbezoek geweest. Ge kent dat hé... wat slenteren, een fotoke pakken, niets speciaals maar lastig jong... die hitte hier hé. Zijn jullie zeker dat jullie geen extra graden kunnen gebruiken? Plotseling kwamen we op een betoging uit. Mensen waren gekruisigd (figuurlijk hé, gewoon met touwen vastgebonden) Die menigte ging echt uit de bol met slogans roepen en toen Patrick het woord nam en zei dat we als Belgische bondgenoten solidair met hen waren, riepen ze Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
16
gelijk nog harder. ’k Kreeg er kippenvel van en de tranen stonden in mijn ogen... nogal een plezierreisje dat het hier is hé... We zijn ook op bedrijfsbezoek geweest bij een maquila. Een grote hangar waar honderden mensen aan evenveel naaimachines bezig waren met T-shirts te maken. De grote baas kwam me vertellen dat de dames hun ogen op de blonde Rambo (voelt ge hem komen?) gericht hielden. En ‘t was nog waar ook... Sommigen bleven me de hele tijd nastaren. Niet te doen! Waarschijnlijk zullen ze ‘s avonds hebben moeten overwerken om de verloren tijd in te halen... Maar ja, de meeste vrouwen (‘k zeg dus de meeste hé) zijn hier klein, hebben een dik hoofd, brede heupen en een kont die elk moment hun broek tot stukken kan scheuren. ’k Heb kritiek gekregen dat ik ook eens aan de vrouwen moet denken (hé Maya)... Awel, luister of lees goed... de mannen hier zijn echt niet te beschrijven, maar ik raad jullie vrouwen aan om toch maar iemand in eigen land te kiezen... (Ge ziet dat ik een beetje op de Belgische politiek inspeel hé) ‘t Zijn hier allemaal PAMPELAARS, dus als ge dat ok vindt? Op een avond zijn we ook eens een karaoke bar binnen geweest. Er was waarschijnlijk een wedstrijd aan de gang "om ter valst zingen". Aangezien ik niet weer met de hoofdprijs wil gaan lopen, heb ik maar een pintje aan de bar gedronken. ‘k Moet toch bescheiden blijven hé... De dag erna gingen we een bananenplantage bekijken. Chiquita, ja ja de echte! We mochten wel geen foto’s nemen, maar ja, ik ken geen Spaans hé... Met het fototoestel op heuphoogte (gelijk in de westerns) heb ik toch wat plaatjes geschoten. Nog wat dingen die het leven hier aangenaam maken... tijdens interviews, spel -of muziekprogramma’s op televisie, laten ze (vrouwelijke) schoonheidsidealen constant heupwiegen om de kijkcijfers de hoogte in te jagen, wat hun lukt ook... het is mijn favoriete programma! Net in het nieuws... lijken met afgehakte handen aan het vliegveld van San Pedro Sula. Ze kunnen hier gelijk beter truckeren dan in de Amerikaanse films. Of zou het toch echt zijn? Ik voel me hier in ieder geval veilig met mijn Zwitsers zakmes op zak. Nog een rare gewoonte... toiletpapier moet hier in een emmertje gegooid worden naast het toilet. ‘k Hoop dat mijn kamergenoot hier geen last van diaree begint te krijgen, ‘k zit er anders goed voor! ‘k Moet wel zeggen dat onze kamer serieus kan stinken. Maar dat heeft meer te maken met de sandalen van mijn kamergenoot. Dus ge ziet... alles goed en wel... Vanmorgen heb ik Copan bezocht, de Maya-site. Gewoon prachtig... Allé, sorry, maar ‘k moet me alweer haasten. Rap nog een douchke en dan gaan eten... Groetjes van de blonde Rambo met het peperkoeken hartje... St Ps Vanavond is het hier voetbal. Honduras moet spelen tegen de Nederlandse Antillen of zoiets... Voor wie zouden we supporteren denkt ge... Rap mijnen Italia-shirt gaan aandoen... Succes verzekerd!
Betoging San Pedro Sula
Reisverhaal Honduras 2004
Maquila
Stephan De Paepe
17
Donderdag 24 juni 2004: Honduras (deel 3) Hallo, Een tijdje geleden hé... Ja, waar ik nu gezeten heb hadden ze geen elektriciteit, dus dat gaat wat moeilijk hé... Allé, daar gaan we... 30 minuten heb ik de tijd. ‘k Heb hier meer stres dan thuis. Niet normaal hé... Enkele dagen geleden, hebben de verantwoordelijken van de vakbond en van de FOS, een interview gehad voor de lokale radio. Ik mocht ook mijn zegje doen, maar bedankte beleefd en hield het ondertussen bij het fotograferen van de hoofdpersonages. De mensen die werken op bananenplantages waren verplicht om te luisteren, want op het eind van het programma wordt hen verteld waar ze de volgende dag moeten werken. Dus waren ze nu genoodzaakt om 45 minuten naar vakbondswerking te luisteren. Och arme die mensen... Daarna gingen we ergens baleadas gaan eten... super grote en de beste van de stad. Hoe je die in je handen moet nemen zonder dat er wat van tussen valt, dat is ons nog steeds een raadsel. Veel gesmos later kregen we van de uitbater 6 T-shirts aangeboden, om reclame te maken. We betaalden ongeveer 12 euro voor ons eten en kregen er 6 shirts bovenop... geen slechte deal hé... De dag erna mochten we op bezoek naar de haven van Cortez, de grootste haven van LatijnsAmerika. Er worden 7 schepen/dag gelaad en gelost... Niet echt indrukwekkend hé. Maar allé, ik werd die dag uitgedaagd om goed over te komen bij de dames. Dus deed ik zoals anders... charmant doen hé enne het meisje die ons vervoerde zag het precies wel met mij zitten. Ahem... (Bedankt hé Koen voor de tips in Napels...) Dan ook nog de Copan ruïnes bezocht. Het indrukwekkendste Maya-site in Amerika. Wat geluisterd naar de monotone stem van de gids en dan genoten van de rust om er alleen te vertoeven. Ondertussen zag ik die Maya-indianen tot leven komen en het enne offer na het andere uitvoeren. Dat was pas indrukwekkend... ‘s Avonds werden we opgewacht door ‘Mysterieuze glimlach’ in de bar van het hotel. Mijn kamergenoot was meteen verloren voor haar charmes... en ik... ik ook hé. Ben ekik ook maar nen gezonde mens hé... In het stadje nog wat stenen beeldekes gekocht, niet teveel want ’k moet hier alles dragen hé. ‘k Had er mij beter een Hondureeske bij gehuurd (grapje hé)... Ze zeggen dat er in Europa veel milieuhinder is, maar ik denk dat ze hier content zullen zijn als wij hier weg zijn. Verschillende personen van de groep hebben Teva-sandalen aan en ik kan je verzekeren dat de stank hier niet te harden is... ‘s Morgens nog eens rondgelopen in het stadje, een marktje bezocht en later op weg met de bus naar La Ceiba. En daar hé... Genoten... Met een margerita in de hand genieten van het zwembadje... Vakantie mag toch wel eens genieten zijn hé. Een pluspunt: ik mocht het king-size bed delen met 2 andere personen, het minpunt: met 2 gasten met een bieradem... Bahhh! Van daaruit gingen we naar de Garifunas, een negergemeenschap die daar neer gestreken is na een schipbreuk van hun voorouders, negerslaven. Kan je nog een beetje volgen? Maar prachtige mensen! Allé, de jonge meisjes toch. ’k Bedoel die van 18 jaar hé! Met ons hutje op het strand, waarvan we met een grote sprong (zo'n 50 meter) in de zee belandden... Zaaaalig! Dus ge ziet dat ik me hier wel thuis voel hé... maar kijk ze komen me weer eens halen. Moet weg, gaan eten... Vanavond is het een speciale avond: 2 reisgenoten vertrekken morgen naar huis, dus dat moet gevierd worden... Voor mij mochten ze blijven hoor! Dus zal het hier vanavond een beetje party worden hé... hoop ik toch! Aja, vanavond slaap ik in een super-groot-king-size bed... alleen deze keer, allé ge weet nooit wie ik vanavond nog tegen kom... Allé, de leute ginder, ik probeer dat hier ook te doen en dat lukt me zonder moeite... St xxx
Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
18
Copan
Garifunas
Vrijdag 25 juni 2004: Honduras (deel 4) Goeie middag, goeie avond of goede nacht, ‘k weet het allemaal niet meer. Hier is het middag en ik maak van het internet gebruik om de warmte te ontlopen... Erg hé. Allé, ‘t is de laatste keer dat ik jullie op de hoogte houd, voor mijn gezondheid hier sterk zal afnemen. Morgen vertrek ik namelijk op jungle tocht (3 dagen/2 nachten) trachten te overleven. ‘t Zal wel zo lastig niet zijn, want ‘k heb hier serieus wat dollars moeten neerleggen om een gids en drager in te huren. ‘k Ben ekik niet zot ze, laat hen hier maar wat zweten... Voor mij is het nog altijd vakantie hé! ‘k Weet dus echt niet meer waar dat ik vorige keer zat, dus zal ik achterste voren beginnen... Kunde volgen? Vanmorgen is de groep uit elkaar gegaan. 2 personen waren al thuis en 3 personen die gaan nu genieten van een zon/zee/strand vakantie... Niets voor mij. Alhoewel, de laatste 2 dagen ga ik met mijne stoere body (hmm hmm) eens gaan paraderen op een of ander playa... De verantwoordelijken hangen nu ook ergens in de lucht richting andere kant van Honduras. Dus blijven alleen Hendrik en ik over. ‘t Zal hier voortreffelijk gaan met 2 gasten die geen woord Spaans spreken. Daarnet toch mijn boekje Spaans moeten boven halen. Busticket richting hoofdstad is al besteld en een musquito-stick hebben we ook al kunnen kopen... Een mens kan toch content zijn met de kleine dingen hé, allé, ik toch... Wat hebben we gisteren gedaan. Eerst een boottochtje in de mangroeve. Niks speciaals, was zeer rustig. We hadden de avond ervoor wat te lang afscheid gevierd van Antonio en Patrick. Daarmee dat we kalm waren hé... Wat weesten zwemmen in een riviertje. Eens goed afgekoeld en daarna zijn we naar een opvang geweest voor zieke dieren. Wat zat er daar allemaal: 3 konijnen en een jaguar. Spectaculair hé... Gisteren werd de avond afgesloten in een neger-barke. Goeie muziek (country en reggae), heel wat beter dan de "draai-maar-eens-goed-rond-met-de-kont-muziek". Er waren bijna geen vrouwen aanwezig, dus moesten we wel genieten van onze reisverantwoordelijke... Schoon ding om haar bezig te zien en ze kon er ook mee draaien hoor... De avond nog eens afgesloten met de kalmte van de zee. Genieten... Heb ik al verteld van die gemeenschap waar we overnacht hebben? ‘k Heb er echt geen flauw idee van... Die gemeenschap zijn landbezetters. Ze hebben wat bedrijfjes opgericht, hoofdzakelijk om hun eigen te kunnen onderhouden. Solidair dat die mensen zijn. Ze doen hier alles voor elkaar. Iemand die de beslissingen neemt wordt hier evenveel betaald als iemand die de hele dag in de grond staat te wroeten. Daar kunnen we nog iets van leren hé. Dus bazen... begin maar in te leveren... Ik moest daar slapen in een achterkamertje van een winkel. Was nog wat bezig met in mijn dagboek te schrijven toen de vrouw-des-huizes in haar slaapkleedje aan het rondlopen was. Volgens mij wou ze naar bed, maar durfde ze ons niet storen. Uiteindelijk gingen ook wij maar slapen rond 22h30’. ‘s Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
19
Morgens werden we gewekt door de hanen. Niet normaal die gasten en ondertussen was het vrouwtje al aan het koken. Die hebben hier alle dagen de ochtendploeg, kunt ge jou dat voorstellen? Wist ik veel dat ze hier rond 20h in hun bed kruipen. 1 nadeel ginder... we mochten er geen alcohol drinken... en dat op vakantie! Alcohol maakt meer kapot dan je lief hebt, zeggen ze hier... Daarna, via de varkenstal, het padje naar beneden en gaan wassen in het riviertje. ‘t Was gezellig... ‘k Stond er niet alleen hé... ‘k Denk dat jullie nu toch ongeveer alles weten en hetgeen je niet mag weten vertel ik niet hé... Dus zal ik nu maar afsluiten, moet nog een post proberen te vinden om de kaartjes op te sturen. Indien iemand van jullie een kaartje van mij zal krijgen (waarschijnlijk binnen 3 weken), wil dat zeggen dat ze hier goed gewerkt hebben. Indien jullie niks zullen krijgen, hebben ze me serieus in de zak gezet. ‘t Ligt zeker niet aan mij als jullie niks zullen krijgen... want ik vergeet jullie niet hé. Allé, De groetjes ginder, Enne tot achter mijn jungletocht hé. St Ps: Gelukkige verjaardag An (23/6), Happy birthday Tina (25/6) and have a nice stay in Sri Lanka, gelukkige verjaardag Bernadette (28/6) en veel beterschap en nog nen gelukkige verjaardag Elke (29/6). Toch schoon van mij hé.... Doooeeeei.
MCA
Reisverhaal Honduras 2004
Mangroeve
Stephan De Paepe
20
Woensdag 30 juni 2004: Honduras (deel 5) KING OF THE JUNGLE, KING OF THE JUNGLE... Dat is hier mijn nieuwe naam. Ik heb avontuur gewild, awel, ik heb het gekregen ook... Maar nu van in het begin... Dus ik had verteld dat we maar met 2 meer overbleven van de groep, Hendrik & ik dus... Wij samen op pad... Eerst eens op de pier gelopen niet ver van ons hotel. Een hevige rukwind neemt Hendriks petje mee de dieperik in. Een neger probeert zijn vislijn er naartoe te werpen. Bij de 2de poging wordt het petje naar boven gehesen... Gelachen! Wat later heb ik wat minder gelachen. 'k Zet me neer met mijn voeten in de roste mieren. En bijten jong dat die kunnen... Niet normaal. 'k Mag mijn voeten afspoelen aan een lek in de hoofdwaterleiding. Maar dit is eigenlijk allemaal niet belangrijk. De jungletocht, dat is pas afzien en avontuur... Dag 1: We hebben een uur of 7 gewandeld. Valt nog mee hé, hoor ik jullie denken. Vergeet het jong! Afzien, dat was het! We moesten daar een berg over, hellingsgraad 45 graden, op sommige stukken tot 60 graden en dat bij een hevig zonnetje. Allé, zo'n graad of 35. Die dag heb ik 5 liter water gedronken en 'k heb niet moeten plassen. Dat wil zeggen dat het niet vanzelf ging hé. Alles uitgezweet, mijn lichaam was van de eerste dag al volledig gereinigd. A ja, het landschap viel wat tegen die dag. We kunnen niet alles hebben hé. 's Avonds begon het hevig te regenen... We zitten in het regenwoud hé, het is zijn naam waardig... Waar we gingen overnachten, werd enkel een tentzeil boven ons opgehangen. In onderbroek (jawel) en in lakenzak heb ik heel wat kou geleden... En niemand om mij te verwarmen... Enkel roodkapje lag naast mij (lees: Hendrik in ABVV-jas). Dag 2: De eerste uren moeten we terug naar boven. Ik geniet van de omgeving, de anderen zijn eerder aan het klauteren en aan het afzien. Wat later komen we in een mooi stuk regenwoud. We zien varens, palmen en andere kamerplanten tegen de bomen geplakt staan. Mooi om zien... In de namiddag komen we aan in het ‘cloud forest’... Goed geraden, maar het zijn wel regenwolken. We zetten het tentzeil op en het begint nu echt wel te gieten. Net op tijd binnen. Ondertussen doet de musquito-spray zijn dienst. Het houdt alle muggen op afstand, alsook alle andere dieren... 's Nachts zie ik glimwormen. 'k Vraag me af hoeveel ik er van nodig heb om evenveel licht te hebben als mijn lamp, gevuld met 4 x 1,5 V Duracel-batterijen... Dag 3: Terug hevige regenval... Vandaag grotendeels afdalen. Ik klim ergens in een boom om een foto te nemen. Een boompje wordt omgehakt... het stond in de weg voor de foto... En dan afdalen... Hendrik sliert constant uit (slecht schoeisel) & begint zijn krachten te verliezen. Hij daalt meer op zijn achterste dan op zijn voeten... En ik? Genieten hé... 's Middags moest er nog ergens water gehaald worden. Ik moet mee met de gidsen... Ze willen mij testen... Meno vertrekt in volle vaart, ik erachter en laat niet los. Bij de afdaling moet ik zelfs nog wat inhouden. De flessen worden gevuld en daarna is het de andere gids die voorop loopt. Hij is heel wat vlugger, doch krijgt me niet los. Meno volgt op enkele 10-talle meters. Terug bij de anderen gekomen knikken ze goedkeurend naar elkaar... Ik ben geslaagd. Wat later moeten we door hoog gras. Dit zijn we nog niet tegengekomen. Meno blijft staan... een slang! Amper 1 meter lang, maar een armbreedte dik, ligt ze op ons pad te slapen. Iedereen doet een stap achteruit, behalve ik zet 1tje vooruit... foto nemen hé... Ze wordt op een zorgvuldige manier weggeleid... De anderen blijken ineens wat meer hun ogen de kost te geven (ik ook hoor!) Tijdens het eten zegt Meno me dat hij me graag zou meenemen om nieuwe paden te maken in de jungle... Een nieuwe toekomst!? Ondertussen doet Hendrik krachten op in het water aan de waterval & stapt wat later op zijn bril... Glas gebroken... Van een pechdag gesproken. 2 uur later zijn we aan de laatste waterval... bijna aan het eindpunt. Nu geraakt hij echt niet meer vooruit. Uiteindelijk komen we aan bij de rivier... De pinten en het lekkere eten staan al in ons vooruitzicht... En dan... Avontuur... Het blijkt dat we de snelstromende rivier nog moeten oversteken al zwemmend. Door het geploeter van Hendrik zijn we heel wat later dan verwacht en is het water al heel wat gestegen. De Engelsen zijn al ruim 30 minuten over... Nu is het onze beurt... Ik begeef me in het water. Mijn waterdichte gore-tex schoenen lijken niet bestemd om er mee te zwemmen. Ik duik het water in en de sterke stroming sleurt me mee... Wat verder kan ik terug staan... Dan nogmaals... Ik zie wel waar ik uitkom... Gelukkig aan de overkant... Gelukt! Ik kijk achterom en zie Hendrik nog aan de overkant zitten... Te moe om te zwemmen... Ik vertrek met de Reisverhaal Honduras 2004
Stephan De Paepe
21
gidsen achter een rubberboot, maar bij terugkeer is de stroming te sterk en is het al te donker... Terug naar het hotel dan maar. Hendrik mag nog een avondje in de jungle blijven, de gelukzak. 's Avonds geniet ik van enkel Salva Vida's (bier) en van een lekker maal... De dag erna (vandaag dus) is Hendrik de rivier al stappend kunnen oversteken. Als geschenk voor zijn extra prestatie krijgt hij van mij een fles rum aangeboden... Die moet nu leeg hé... Ah, we zitten nu op Utila, een eilandje van de Caraïben 't Is hier genieten hé, zwemmen, pintje drinken en ja, wat zeveren hé... Dus laat ik jullie nu, heb nog veel te doen... Groetjes, St
Jungletocht – afzien!
Reisverhaal Honduras 2004
Cloud Forest
Stephan De Paepe
22
Vrijdag 2 juli 2004: Honduras (deel 6) 't Is weer van dat... 't Is hier mijn laatste avond op verwarmd grondgebied... Zou hier nog wel een tijdje kunnen blijven, alhoewel... de laatste dagen waren een beetje te zwaar... Ze hebben hier goede rum hé. Na de jungletocht, was het de bedoeling om wat te gaan snorkelen. 't Is er helaas niet van gekomen... te weinig tijd, teveel aan het zeveren geweest met andere toeristen en genoten van het lokale vocht. Erg hé... Kennis gemaakt met wat Noren, Amerikanen en wat Duitsers (ja die kom ik dus overal tegen hé). Goed gezeverd, tussen door eens een duik in het water vanaf de steiger van het hotel... Zaalig... En voor de rest niks gedaan. Een terrasje, nog een terrasje en nog een. Wel nog genoten van de voetbalwedstrijd Portugal - Nederland... En wat later de Hollanders zien afdruipen... Dat is genieten van de kleine dingen he... 's Avonds wat leuke bars afgeschuimd... heerlijke Westerse muziek... enne heb hier zelfs gedanst. Zal je mijn kunstjes eens laten zien op de Gentse Feesten... Vandaag dan de boot teruggenomen naar het vaste land en van La Ceiba met de bus naar San Pedro Sula. 'k Ga hier nog wat de straten afschuimen. Net een geldautomaat tegengekomen en het geld bleef er maar uitstromen. Dus nu moet dat op hé... Allé, 't beste ginder enne tot de volgende reis zeker? Groetjes, St
Utila (duiksteiger)
Reisverhaal Honduras 2004
Utila
Stephan De Paepe
23
