HET WEEKBLAD?"" E MA

HET WEEKBLAD?"" E MA. 10 et. if^

list« Jaargang No. 14 - 26 APRIL 1941

v

Si

f

'-4-&

I l-^l. .f-*rlk *■■_■

»4 tP. MAZUREL _ DE MOLEN

;>^

^n^ '■>-,,w;#-

rm'i . .,

■^

■

v

f -

.

m f

■

'^m'*m**$ ^.? ■■, >

'v;. ^

■

DRIEVROOLIJKE FILMACTRICES 3 RD1THOSS, HELI RNKENZEIXER BN ANNELIES

A

4*

"'■"-Alt

8

»

SYBILLE SCHMITZ, GUSTAV FROEHLICH en GUSTAV DIESSL speien in „Clarissa", een Aco-film, welke in de Althoff-ateliers te Babelsberg wordt opgenomen.

EEN NIEUWE FOTO VAN| DE BEKENDE NEDERLANDSCHE VOORDRACHTSKUN-1 STEN ARES HANNES STELZER, HANSI KNOTECK en PAUL DAHLKE vervullen rollen in „Venus vor Gericht". Deze film wordt gedraaid in de Bavaria-ateliers te Geiselgasteig.

CHARLOTTE KÖHLER

{Foto Godfried de Groot ■ Amsterdam)

«>•■

"

DOOR O

R

R

D

KOIK H.

HEINING T A

KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE. In den Ratskeller te Bremen maakt Casca Föderreg. die violist in een .triikie i. en e.genL.k Jul.us Löpelmann heet, ken„is met Ada Ra^mu, en ha.' vriend Van UeZ 2 TK0m H0lk u ad' nkh, "" riiken r«d" " "«luwe. Voor» " zü verB l,! » f? "1. ' T ,0n9tn "heepabouwer. hetgeen haar echter een Khalf wordt nie het belet door a spraakjt jen VJo|ist te maken Den vol end Holk gebouwde »chip „Ber.hold R.amus" door Ada ,e water gelden Bij «n b heer pteólb^ *"'" T.ï0™] R"mU5 WOrd, "'>rok'»- ^ «" "°" »« dn P1 hÜwel^kt aan AH,V'n H' '^i" '." 'i'9bo0"- "»« beat kan worden uitgeS'^i"" v^thanTn"1.' H" b",k, dat Zii OV" «"'""»«'««"'-"e.d Mark be-

Direct voorhanden," herhaalde de ander geïnteresseerd het antwoord. „Het geheel is meer." i J ^aH] p.legghoom zond, terwyl hy zyn cognac met een Gorgelend gelu.d uitdronk, een stil gebed ten hemel opdat h« zich toch

^errvoege^

U e

den

^ "^

^ ^

JanSSen en

Pleggboom zoÜ

Met deze innerlyke hoop begaf h« zich naar het nevenvertrek, waar hy aan een buffet in den kring zyner dankbare toehoorders kapitein Bol aantrof, die hem binnen een half uur met diabolische borrels zoo absoluut ad absurdum voerde, dat hij zonder zyn firma ook nog maar den geringsten dienst te kunnen beween discreet door een bediende naar een slaapvertrek op de bovenste etage gebracht moest worden, zoodat hy voor het verdere gedeelte van den avond voor het gezelschap verloren was «eaeeite h Zeh ha el èi e,lI ke betrof 7,t £S f ?'u 8 y gezelschap van den avond betrof, dit groepeerde zich tot twee krachtvelden met twee sterk onderscheiden polen: Ada en, hoe merkwaardig dit ook klieken mag n verband met het feit dat deze zeeman eigenlyk in het geheel nfe* van'den^onsuL ^ ^^ *ezelschaP: ^""n Boll, S zwage^ ,i^far, BolL WaS een kè/el- Zün door weer en wind verweerd gezicht straalde wanneer hy met behulp van zeemanslatyn en spiritualiën zyn omgeving in de stemming bracht en hield. Hy haalde de vreemdste zeemonsters en vulkanen, het gevaarlijkste kanibalenvan^l Tn'Ä?^' f f0PwLnd5nd«te avonturen en hellemenschen Fn hinin ^ hUv-er ^StJ.n had om 0P ziJn manier gezellig te zyn. En hedenavond gebeurde dit weer met zeer groote nadrukkelijkheid ^nTnn^ St00tte ^ "^ eigenI"k aan' dat h« met stage volharding en zonder eemg besef voor geografische grenzen den gedécolletteerden rug van juffrouw Elfriede Jernlis betastte, en zelfs wavin P.. die gewoonlyk reeds veel geringere vergrypen tegen de goede vormen onmogelyk vond, voelde zich thans in den ban van een Z enkel 0 zicht wilde KpSn'ïfrfn?" Vich L" geen P te knipperenonttrekken. Kapitein Boll looverde zonder met zyn oogen aardrijkskundige feiten en goede manieren in den styl van zyn leutige opmerkingen in het tegendeel om, en het was dan ook in dergelyke omstandigheden geen wonder, dat de dames en beeren om hem heen met de geloovige vroomheid eener goegemeente in de netten van den hcksenmeester verstrikt raakten. By de vrouw van den consul echter, in het barokke speelzaaltie waren mevrouw von Estorff, de consul, drie dames van de mee; intieme kennissen en de jonge spruit van een ryke lintweversfamilie uit Barmen vereemgd, die zyn zinnen op de manier van zijn geboortestad meestal met een „wel" besloot en die juist nu, na een kwartier nieuwsgierig gezwegen te hebben, verstandig opmerkte: „Ik mag u wel even vragen my een oogenblik te willen verontschuldigen, wel?" Hy maakte een buiging en verdween. den3" llit ^ hal kl0nk het g]issando van violen, die een tango speel-

ze'Sräan AdiT "^ ov

niet?

"

Vr0eg de Vr0UW Van den COnsul en

..iri* .^tuiging viel de consul zyn vrouw by en pleitte hartstochtelyk: „Voor den duivel, hy is toch iemand! Waarom trouwt hii niet? Geacht, uit zyn positie niet meer weg te denken, verdient zonder risico enorm veel geld, ziet er goed uit " De argumenten van den consul amuseerden mevrouw von Estorff want ze was een tante met een helder verstand en ze liet aan Holk' haar neef, alle eventueele plannen voor een huwelyk zélf over als een absoluut persoonlijke aangelegenheid, die niemand ook maar een zier aangingen. Op het goedhartige gezicht van de verstandige vrouw, die by geschikte gelegenheden zélf graag een grapje verkocht, verscheen een boosaardig lachje: „Misschien houdt hij de haven van het huwelyk voorloopig nog voor een oorlogshaven of voor een droogdok! Wie weet?" "-vcu ui

v]?eJfr0UW Ayan den cPnsnl had er Seen erg in, dat mevrouw von OP dle man „HM K }er het gesprek handig op een ander onderwerp wint J,?"8?'K" hl,eld.voet b« stuk: ..dammer, werkelyk jammen want het is toch zoo'n keurige en voorname man. En om dan zoo platonisch door het leven te gaan " Madame zei inderdaad „platonisch" en bedoelde het ook in den gebruikelyken zin dien Plato, wat zyn liefde en leer betreft, in verband wenscht te brengen met een soort extatische onthouding. Het gesprek ging langs allerlei kronkelpaden zyns weegs. Mevrouw von Estorff wilde er juist toe overgaan den onwelkomen huwelijksmakelaars die een verloving tusschen Hoik en Ada wilden voorbereiden, het karakter van haar neef als absoluut eigenzinnig, koppig en volslagen oncontroleerbaar af te schilderen, toen het jongmensch M- lrmeV^er.binnenkwam en a,s een en'ant terrible opmerkte: „Mynheer Holk zit met mevrouw Ada op het terras wel'?" s eddeneedS ^"^ ^ de hal de muziek der violen' <*** een tango De consul haalde zyn zakdoek uit zyn zak en snoot met veel lawaai zyn neus. De vrouw van den consul keek naar boven en zei: „Atiesja e hum eur osiU rl g?f ZM daarop te kennen, dat zy zich nu J eindelyk eens aan de andere gasten moest gaan wyden. Ze stond op en terwyl mevrauw von Estorff, genietend van haar eigen uitstekende stemming, met de drie dames van de meer intieme kennissen een gezellig babbeltje begon, de consul snel maakte dat hy m l ^.^ e» kwam. en de jongeling uit Barmen zich met de verschrikkelykste^evolgen in het krachtveld van den kapitein inschakelde betrad de vrouw van den consul, innerlyk ten zeerste verheugd, de hal. Hier danste de jeugd. Ook de procuratiehouder van de reedery Sievers, wiens linkerwang een verdachte uitpuiling vertoonde, danste. Allemaal dansten ze. Zelfs de honderden kaarsvlammetjes aan de sierlyke wandluchters schenen door het rhythme der vroolyke bewegingen aangetast en dansten onrustig mede Alleen Ada en Holk dansten niet. Die zaten, zooals de jongeling uit Barmen het heel juist had gezegd, buiten op het terras. Het was een prachtige avond, want de hemel had zyn fraaiste sterren geëtaleerd en bood hun, voor zoo ver zy zelf lyrisch gestemd waren in ieder opzicht een stemmingsvolle aanleiding tot teederheid en romantiek. Beiden voelden ook de innerlyke spanning, zooals men die vaak ondergaat in gezelschappen, waarin men een verbond des harten verwacht, tr hing, zooals men dit noemt, een verloving in de lucht — een verloving of een ontgoocheling, een Ja of een Neen. Er liepen reeds allerlei geruchten, die misschien niet zonder een bepaald doel in de wereld waren gestuurd, en het feest werd daardoor nog feestelyker dan het begonnen was. Wat druk en nerveus liep de vrouw van den consul door de hal. En ze deed, alsof ze er slechts heel toevallig verscheen Kapitein Boll die zelf ook reeds ten offer gevallen was aan zijn eigen krachtveld, ging een luchtje scheppen op het terras en nam den jongeling uit Barmen met zich mee, die sterk onder den invloed was van hetgeen hy had gedronken, en half huilend vertelde, dat er een prinses verliefd op hem was, hetgeen heel droevig bleek, daar standsverschil maakte dat zy niet met elkaar konden trouwen! De jongeling probeerde, zooals half beschonken menschen dat gewoonlyk doen, krampachtig een correcte houding aan te nemen en betrok Ada in een gesprek over den ondergang der wereld. Ada deed uit medelyden alsof zy veel belang stelde in de verwarde orakeltaal van den nog maar nauwelyks volwassen knaap. Boll begeleidde den dialoog met toepasselijke opmerkingen, en toen nu ook mevrouw von Estorff nog verscheen, vond Holk het de beste gelegenheid die zich tot nu toe had voorgedaan om zich eemge minuten uit dit aangename gezelschap te verwijderen. — „Neemt u me met kwalyk ik ben direct terug...."" Gedurende de drie volgende minuten stond het gesprek aan dit tafeltje op het terras in het teeken der dwaasheid: De jongeling ui i?8^6". bezwo.eI b« het leven van de prinses, die van hem hield, dat de wereld aanstaanden Donderdag moest vergaan; Boll stak in dien tusschentyd den verwarden zwetser lucifertjes in zijn neus en beweerde, dat men dit in het Oosten deed indien men iemand byzonder wilde eeren, Ada werd het te veel en ze werd kwaad op de beide mannen, terwyl mevrouw van Estorff zoo ver-

standig was om op te staan — en toen kwam Holk terug, «stralend, uitgelaten, alsof hy een heel ander mensch geworden was door zyn vroolyke stemming: „Kinderen, ik heb een verrassing voor jullie.... Let op " Ada wendde zich verrast tot hem. „Wat is er dan, Holk?" „Ik heb een ontdekking gedaan." zei hy zachtjes. Mevrouw van Estorff en Boll zwegen van verbazing over'Holks dwaze vreugde en hielden het toen voor absoluut noodzakelijk den jongeling uit Barmen naar bed te laten brengen, want deze begon plotseling allerlei toespelingen op Holks geheim te maken, die zich eigenlyk niet leenden om gezegd te worden in het bijzijn van dames. Ada en Holk waren nu alleen, terwyl de adem van den nacht hen omving. „Kom je overmorgen thee by me drinken? Er zyn heel aardige menschen, dus een ongevaarlijk bezoek, bangerd!" Bangerd. dacht Holk. Ik ga! „Bangerd?" vroeg Holk. en hy HEEFT VAAK EEI>f VERBORGEIV GEBREK. zei: „Ik kóm " „Mooi.... laten wy dan nu naar Dikwijls is een gebit, dat volmaakt is kundige wetenschap het tandsteen bebinnen gaan, naar je geheim, beste om te zien. aan de achterzijde door strijdt en voorkomt, namelijk Solidox, Holk." Hy lachte. „Wel ja, laten we tandsteen aangetast. En dit is zeer gehet eenige Nederlandsche tandpasta, dat gaan!" vaarlijk! Want wetenschappelijke onder- Sulforicinoleaat bevat, een preparaat, De gasten, die kwamen kyken zoekingen hebben aangetoond, dat tandom de stralende Holk en Ada te dat tandsteenvorming tegengaat. Gebruik zien, geloofden nu stellig, dat de steen een der hoofdoorzaken is van Solidox tweemaal per dag en ga tweefeestelijke aankondiging van dé een vtoegtijdig verlies van het gebit. maal per jaar naar Uw tandarts; dan gebeurtenis onmiddellijk voor de deur stond. Zelfs de kaarsvlammeGebruik daarom het middel, dat volgens kunt U er zeker van zijn. dat Uw tantjes in de wandluchters dansten proefnemingen der moderne tandheelden prachtig wit en gezond zijn. als schalksche harlekyntjes. In een hoek van de hal, tegenover het podium waarop de muziek zat, stonden mevrouw von Estorff, de vrouw van den consul, de drie dames van de intieme kennissen en de procuratiehouder van de reedery Sievers. Ze praatten, maar •^ so sa o' geen van allen was met zyn gedachten by het onderwerp waarover zy het hadden. Ze keken stapel was geloopen, zich niet met de meter van het schip had vergespannen naar den overmoedigen Holk, die snel dwars door de loofd. hal liep. Wat niet is, kan echter nog komen, dacht de vrouw van den Nu! consul.... De muziek speelde zonder erg een liefelijke serenade. Het gezellige huis liep leeg. Holk bracht Ada in zyn auto naar „Dames en beeren!" Holks stem schetterde als een trompet door huis en was spoedig weer terug. de ruimte. De kaarsvlammetjes in de sierlijke wandluchters maakten buiteDe dikke violist schrok en speelde alleen maar door omdat het lingen van binnenpret. zyn plicht was om te spelen zoo lang hem niets werd gezegd.... Holk en Julius, de beide vrienden, bleven nog zitten tot de klok„Julius, stil even!" De zigeunerprimas liet zyn strijkstok zakken ken van Bremens torens brommend het zesde uur van den dag aanen staarde Holk aan. kondigden. „Thomas!" sjirpte het vette stemmetje van den dikken violist en hy riskeerde een vragend glimlachje. „Dames en beeren, ik stel u hierbij myn besten schoolmakker HOOFDSTUK IV. Julius Löpelmann voor, dien ik tien minuten geleden hier ontdekt heb en die als schadeloosstelling voor zyn muzikale excessen gaarne Turkschen honing in iedere hoeveelheid in ontvangst zal Het bezoek van Holk aan Ada verliep, van haar standpunt bezien, nemen...." geheel in de sfeer van den merkwaardigen heer von Cremona, De violist, die door zijn musici verbluft werd aangestaard, sprong die eenige minuten later dan Thomas „geheel onverwachts" arrivan het podium en stak Holk allebei zijn handen toe. „Thomas!" veerde, om de begeerenswaardige weduwe te vragen, of zy zin had Ada herkende den vertrouwenwekkenden heer uit den Batsom een wandeling met hem te maken. keller.... De „heel aardige De vrouw van den consul voelde zich bedrogen, want zij had menschen". waarOveral op de wereld waar aan voor heel veel geld den zigeunerprimas Casca Föderzeg geëngavan Ada listig gegeerd, en niet een boerschen Löpelmann uit Niendorf aan de sproken had, toen Rheumatische pijnen Pielitz. zy Holk inviteerde, geleden werd, heeft Kruschen zijn weldadige De echo van het heelemaal niet dramatische gebeuren, dat absowaren natuurlijk niet werking bewezen. — Neem toch óók luut geeïi sensatie bleek, en nog veel minder een verloving, was verschenen, eu wy, verstomd. Mevrouw von Estorff was de eenige, die toonde tegen die heel goed begrijde situatie opgewassen te zyn, want terwyl zy vergenoegd inaast Ïien wat haar bedoede twee vrienden stond, merkte ze op: „Was uw moeder geen Vroeding was, behoeven vrouw, mijnheer Löpelmann?" waarlijk niet te vra„Ze is het nóg," sjirpte de gelukkige muzikant, wiens blikken gen, waarom zy er Onder voortd ujuist Ada ontdekten, die zoo zeer op zyn gewezen Magda Lossin niet waren. rende controle leek, de vroegere celliste in P. G. Schleierf^ds Elite-Kapel, van scheikunEr heerschte niet dige-apothelt Wat de aanwezigen nu verder meemaakten, was niets anders dan veel harmonie tuseen koele, saaie finale. Het leek wel, alsof de meeste gasten het ge»et«6 voel hadden dat zy bekocht waren, en dat zij heelemaal geen pret (Zie vervolg elders in badden gehad, omdat Holk, wiens „Berthold Basmus" vandaag van orj «polh. «n drog. 1,47.. 0.76, 0.41 dit nummer).

vaimaakte aehd

t SOLIDOX tetfen tandsteen

KRUSCHEN

DE SOWDVLEK REGIE: JÜRGEN VON ALTEN

EEN DEKA-FILM DER UFA

ROLVERDEELING: n"9'^", L I Dr W..lph.l G.h.imral v. Deube.tr Prof. Fritz .. D.ub.rU Wolfgang Dr«.l.r DrnsUr Src mmerz., Sr , Imm.r..,l Jr . . V.ra, Ang.lika . vrl.ndln

Olga *

Tsehechowa eCh0Wa -

'.

.

.

.

OI 9' T.ch.chow. Albrecht Scho.nh.l, Frl.drlchKay.ilor Qtto Gr.f

Ja,p,r v Q.rte.n A|b,rt F|orath Otto Sto.ck«! Fl.,ni Seh.fh.Hlin Maly Delichafl

Angelika is de mooie en door velen vereerde echlgenoote van professor Fritz v. Deubertz. De ongeveer acht en dertigjarige professor heeft als kunstenaar een moeilijk leven gehad. Toch is hij er in geslaagd om zijn doel te bereiken. Angelika is vóór haar huwelijk een gevierde operazangeres geweest. Ter wille van haar man heeft zij dit beroep echter opgegeven en leeft nu voor haar huwelijk waaruit een dochter is geboren, Anneliese. Angelika heeft het voornemen om haar dochter, die m een pensionaat in Heidelberg vertoeft, te gaan bezoeken, en ontdekt, dat de zeventienjarige reeds een aanbidder heeft: den niet meer

r«rl.,r- J J • L0Tn m?ar uiterst vi*alen docen« Dr. Weslphal. Gedurende de afwezigheid van Angelika heeft Prof. v. Deubertz een ernstig onderhoud rf.et zijn vader, den ouden Geheimrat v. Deubertz. De professor heeft schulden en nu wenscht de kunsthandelaar Immerzeel, die t,rl M ben.ood'Od.e 9eld heeft geleend, zijn vijf en twintig duizend mark l\ngf •♦ t U G^elm1rj,t k»n ">" z°°" het geld "iet geven. De opvoeding Ir. / 1 "et VJeel 9eld 9ek0Sl' het huis is belast- Gedurende het onderf,.«M. U '" V iS Fritz uitermate "*"*"*■ Het lijkt er bijna op, alsof er 1 o.n irk.»" I^J Jen|1|0'lg*n lmmer«el '•«' bestaat, waardoor hij gedwongen is het geld dadelijk terug te geven. 1 di ! intussche1rl heerlijke dagen met haar dochter doorbrengt in Heidelberg, ontvangt tot haar ontzetting een telegram, waarin haar de dood

HJMT" "'

dadeliMcartran ne1..0n9celljk w°rdt ™wi**U- Zij reist met Anneliese g llSl A ^ ^erl,Jn- f6"'96 da9en later wordt haar het bezoek aangekondigd van den jongen Immerzeel. Hij wenscht haar alleen te spreken. Eenlge oogenblikken later weerklinkt er een schot. Als de oude Geheimrat en de bediende komen toesnellen, vinden zij den jongen Immerzeel dood op den grond. Naast hem staat Angelika, het pistool nog in de hand. De just tie grijpt in en Angelika wordt wegens moord tot drie jaren gevangenisstraf veroordeeld. Over de aanjeiding tot haar daad heeft Angelika hardnekkig gezwegen Men meent te moeten aannemen, dat zij een verhouding met den jongen Immerzeel heeft gehad. Voor de familie v. Deubertz is An ge .ka dood. De oude, strenge Geheimrat kent zijn schoondochter niet meer. intusschen heeft Anneliese een aardigen jongeman van haar eigen leeftijd leeren kennen en liefhebben. Wolfgang Dressler, den zoon van 'n bekende

Oertzen, :hechowa na von lar.

^V^^^ V

"T)|^^^B^H

^f^f^^Êk

r

bankier. Haar relatie lot Dr. Westphal is niet meer geweest dan een bakvisschenbevlieging. Ook Wolfgang Dressler mag natuurlijk niets weten van de daad en het vonnis van Angelika. Hij weet niet beter of Annelieses moeder is dood. Het is een moeilijke tijd voor Anneliese, die zeer veel van haar moeder houdt en haar tegen iedereen zou willen verdedigen. Zij is ook nog te jong om in deze moeilijke situatie haar houding te kunnen bepalen. Voor Dr. Westphal is de ontmoeting met Angelika echter van beslissenden invloed geweest op zijn leven. Toen hij haar in Heidelberg leerde kennen, heeft hij be-

• Olga Tschechowa en Otto Graf.

grepen, dat hij hier de vervulling zag van al hetgeen hij in Anneliese in den kiem aanwezig zag. Toen Angelika werd veroordeeld, wist hij zeker, dat achter de bekende feiten een of ander geheim verborgen was. Het wordt nu zijn levenstaak om dit geheim te ontsluieren. Hij geeft zijn betrekking als docent in Heidelberg op en vestigt zich in Berlijn als advocaat om het geval Angelika van nabij te kunnen bestudeeren. Als Angelika uit de gevangenis wordt ontslagen, gaat zij dadelijk naar het huis van haar schoonvader om met Anneliese te spreken. Maar de Geheimral wijst haar met barsche woorden de deur. Ontgoocheld en vertwijfeld, wil Angelika vergetelheid zoeken in haar werk en zij besluit haar oude beroep weer op te namen. Maar ook hier ondervindt zij teleurstellingen,, Het ergste komt echter nog. In een uiterst korten brief eischt Geheimrat v. Deubertz van haar, dat zij voor altijd uit Anneliese's leven zal verdwijnen. Anneliese zal in het huwelijk treden met den zoon van een te goeder naam en faam bekend staanden bankier. Door haar verschijnen zou zij de toekomst van haar dochter in gevaar brengen. En dan schrijft Angelika den brief, waarmee zij een streep zet onder haar vroegere leven. Van dat OlgaTschechowa en oogenblik af zal zij verdwijnen uit het leven van de menschen, die haar gekend hebben. Franz Schafheltlin. Maar Dr. Westphal heeft geen rust. Hij is vast besloten te bewijzen, dat Angelika moreel gesproken onschuldig is. Tot dit doel moet hij haar echter eerst zelf vinden. In een cabaret in Praag, waar zij optreedt onder een aangenomen naam, ontdekt hij haar eindelijk. Het gelukt hem, haar over te halen, met hem terug te gaan naar Berlijn. Ten slotte vertelt Angelika hem de voorgeschiedenis van den moord. Zij heeft Immerzeel doodgeschoten om den naam van haar man te kunnen beschermen. Immerzeel heeft hem namelijk in zijn macht gehad, vanwege een schilderijenvervalsching, die hij had begaan. Wel is waar met het doel, den ouden Immerzeel een proeve van bekwaamheid te geven, daarna echter bewust, onder den druk van zijn schulden. Na den dood van haar man heeft Immerzeel Angelika gedreigd, de heele geschiedenis publiek te maken en zoo Is zij tot den moord gekomen. • Het gelukt Dr. Westphal het vervalschte schilderij te bemachtigen, dat de grondslag is voor de bewijsvoering. Stralend van 'vreugde brengt hij het schilderij bij Angelika. Als hij den volgenden dag weer bij haar verschijnt, is het echter verdwenen. Angelika vertelt hem, dat intusschen de oude Geheimrat bij haar is geweest en haar om vergiffenis heeft gevraagd. Zijn houding is totaal veranderd en hij heeft haar weer in de familie opgenomen, nadat hij op de hoogte is gebracht van het zware vergrijp van zijn zoon. Ten slotte heeft hij haar gesmeekt hem het vervalschte doek te geven, aangezien hij de gedachte niet kan verdragen, dat er een tastbaar bewijs van de schande van zijn zoon ter terechtzitting verschijnen zou. Als Dr. Westphal oogenblikkelijk naar Geheimrat v. Deubertz rijdt, komt hij daar aan om juist het laatste restje van het schilderij te zien verkolen in 't vuur. Het voornaamste bewijsstuk is verdwenen. Maar de Geheimrat stelt Dr. Westphal gerust. Hij zal met zijn getuigenverklaring voor Angelika in de bres springen. Zijn leven is vernietigd geworden op het oogenblik, dat hij begreep, hoe hij zich 'n menschenleeftijd lang in zijn zoon had vergist. Nu zal hij er echter zijn taak van maken het leven van de zoo zwaar beproefde Angelika weer op te bouwen.

Jaspar von Oertzen en Marina von Ditmar. (foto's Deka-film)

.i,


E

^éen heerUjk partijtje tennis ontspant onze spieren en maakt ons weer fit. Natuurlijk hoort bij deze sport een luchtige tennisjurk met een kort fokjeen korte mouwen, maar als we warm gespeeld zijn en in een lekkeren luien stoel onder het genot van een verfrisschenden dronk wat uitrusten, trekken we een vest aan om ons tegen kouvatten te behoeden. Dit moet vanzelfsprekend een sportiet vest zijn en het op deze pagina afgebeelde model is hiervoor zeer geschikt. Er is 5oo gram vierdraadsche wol voor noodig en we breien met twee naalden no. 3. Het vest sluit aan den voorkant met 7 knoopen. AFKORTINGEN Steek = st., recht = r., averecht = a., meerderen = mrd.. minderen = mind. WERKWIJZE Bij dit model is een verkleind patroon afgebeeld, dat als leidraad kan dienen bij het maken van een knippatroon van het vest. De afme, tingen zijn er duidelijk op aangegeven, zoodat het wel geen moeite zal kosten het patroon zelf van papier te maken. Bij het breien heeft men dit nl. noodig. want het breiwerk moet telkens op het patroon gelegd worden om het hiermede te vergelijken en zoodoende te zien, waar meerderingen en minderingen moeten gemaakt worden Alle deelen worden aan (}en onderkant begonnen met het vereischte aantal st. Bij dit model werden voor de beide helften van het voorpand elk 56 st. opgezet, voor den rug 103 st. en voor de mouwen 51 st Wanneer men dunnere of dikkere wol wil gebruiken dan is aangegeven dan doet men het beste eerst een proeflapje te breien, waarop ' gemeten kan worden, hoeveel st. er op 1 cM. gaan. Hieruit berekent men dan, hoeveel st. er opgezet moeten worden. Aan den onderkant van het vest en van de mouwen wordt een boord gebreid in den randsteek 2/2 : ♦♦ 2 r., 2 a., herhaal vanaf ♦*.

^feen voor de knoopsgaten zijn jf het schema dJTr kruisjes aangegeven). Voor elk knoopsgat worden in de daarvoor in aanmerking komende toeren een aantal st. afgekant (dit aantal hangt af van de grootte van de te gebruiken knoopen) en in den daarop volgenden toer boven de afgekante st. weer eenzelfde aantal st. opgezet. Aan de zijnaden wordt om de 2J cM. x st. gemrd. Dit geschiedt ia maal. Voor de armsgaten a*i weerskanten 9 st. afkanten. dan 8 maal 1 st. in lederen 2en toer. Om de V-vormige halsuitsnijding van het voorpand te vormen 1 st mind, om den anderen cM. Dit in het geheel 20 maal. Voor de mouwen wordt aan weerskanten 1 st. gemrd. om de 2 cM.; dit in totaal 20 maal Voor de schouders en den kop van de mouw worden de toeren telkens korter gemaakt, waarbij het werk met het knippatroon vergeleken wordt. Als alle deelen op deze wijze gebreid zijn, worden ze door naden aan elkaar verbonden. De mouwen worden met ruimte in den kop ingezet; ten slotte worden de knoopen aangenaaid.

De rest wordt geheel in den kousensteek uitgevoerd, d.w.z. aan den goeden kant van het werk r. en aan den verkeerden kant a. In de rechterhelft van het voorpand worden op regelmatige afstanden 7 knoopsgaten gebreid (de n

xi

■

c 6

|

—* * i u : :.: tui ' mi

a

.

■■ ■ mm ■

' ■

■

. ^v>:

! \ ƒ
«''0

;

\

L

7%

j

L

ir

Foto Rotogravure

/Il VOORPAND /

i

IJ

28/i

II RU6PAMD

IEL MOUW

* i

,^

MOLEN IN DEN ALBL ASSERWAARD

EEN Willy Lens maakte het kleine leeren porteleuilletje open en staarde naar het portret van Dick Ton. Haar oogen waren vochtig. Nog één droppel van ingehouden aandoening en zij zou in tranen zijn uitgebarsten. „Ik houd zoo van je, Dick!" had ze gefluisterd. „Ik houd zoo van je!" Steeds hetzelfde. En toen dacht ze aan haar man. Aan Wim. Mannen waren zonderlinge wezens. Echtgenooten voorall Een kaartsysteem, agenda's met afspraken, vulpenhouders en cijfers. ,,Laat mijnheer Jansen er in!" - „Laat mijnheer Jansen er uit!" Scheren in drie minuten. Op het nippertje den trein halen. Schrijfmachines, sigaretten, aschbakjes, beursberichten. . . Zou Dick Ton ooit zóó kunnen worden? vroeg ze zich verwonderd af. Ze keek weer naar het portret. Een zonnig, lachend gezicht; krullend haar en een eerlijken] open oogopslag. Een gezicht, waar iedere vrouw van móést houden. . . Het kiekje was gemaakt op het strand van Wijkkappeüe. Op den achtergrond waren de duinen, die haar opeens weer het oogenblik te binnen brachten, toen de kiek gemaakt werdl Dick Ton op het strand van Wijkkappeüe. Hoe goed herinnerde zij het zich! Hij zou er wel wéér heen willenl Er was niets, dat wist ze heel goed, wat hij liever zou willenl Vandaag. Op ditzelfde oogenblik. . . Dick, met zijn lachend gezicht; zijn blauwe oogen en het kuiltje in zijn kin, dat zij zoo grappig vond. . . Zij zou nu haar koffers kunnen pakken en weggaan; met hém! Toch moesten mannen verdienen, ^ou het mogelijk zijn, dat er ook op Dick Tons gezicht een nadenkende, zorgelijke uitdrukking kwam? Zou het mogelijk zijn, dat hij ooit eens niet naar haar zou luisteren, als ze wat vroeg? Zou het mogelijk zijn, dat Dick Ton in de toekomst, die ten slotte in ieder geval iets van het mooie zou wegnemen, ook vermaak zou gaan scheppen in telefoons, schrijfmachines, kaartsystemen en stenogrammen?

EEN TEEDER

COMPLEET

VERHAAL

Zou dat óóit kunnen bij Dick Ton? Nóg keek hij niet op. Hij zei geen woord. Hij Dick Ton, die lééfde om te leven, zooals haar wenkte haar even met zijn hand om stil te zijn. man wérkte om te werken. Op zijn tafel stond een aschbakje, waarin een Ze deed het portefeuilletje dicht waarin Dicks sigaret lag verder te branden. . . kiekje zat en legde het voor zich neer. Andere Twee minuten bleef zij zoo wachten; zij herinneringen namen de plaats in van ontwachtend, hij rekenend. Toen was zijn bereketroonde herinneringen. Herinneringen aan Wim ning klaar en keek hij haar aan. Hij zei nog Lens uit de dagen, toen hij er nog geen kaartgeen woord; keek haar alleen maar met een systeem op nahield. Toen ieder telefoontje hem zakelijken blik aan. Zij was gekomen om hem een dubbeltje kostte en hij moest wachten tot iets te zeggen of te vragen. Het was dus aan een ander klaar was met telefoneeren. hèèr om er over te beginnen! Toen had hij nog geen grijze haren. Geen Zij bloosde. Per slot van rekening was ze rimpels in zijn voorhoofd. En niet die verstrooizijn vrouw, niet een zakelijk bezoeker. de manier van doen, die haar altijd deed den„Wim," zei ze, „laten we ergens heen gaan." ken, dat hij niet naar haar luisterde. Hij was „Ergens héén gaan?" herhaalde hij, op zijn een hartelijke, attente verloofde geweest, een gewone, afwezige manier. „Wèèrheen?" toekomstige echtgenoot, dienf duizenden vrouZe wilde zeggen waarheen; ze probeerde 't, wen haar hadden benijd. Ze waren maar korten maar ze zag hoe zijn hand naar een notitietijd geëngageerd geweest en spoedig getrouwd, boekje greep, dat op zijn lessenaar lag. Het omdat h ij het zoo wilde. Ze wist toen heel leek haar alsof haar hart ineenschrompelde. Ze goed, dat andere vrouwen afgunstig op haar liet zijn vraag onbeantwoord. waren. „Mevrouw Lens." Er was iets wonderHij maakte een aanteekening in het notitielijks-bekoorlijks in. Tóén. . . boekje en nam den hoorn van het telefoonEn nu was zij bang, dat andere vrouwen toestel. medelijden met haar zouden hebben, Zij was „Waarheen?" herhaalde hij nogeens, terwijl de vrouw van een zakenmanl zijn wijsvinger een nummer draaide. . . Zou Dick Ton ooit een zakenman kunnen „Het geeft niet waarheen," zei ze zwakjes. worden? Maar hij gaf geen antwoord. Hij hóórde haar . . .Willy Lens stond op en begon zenuwachniet. tig op en neer te loopen. Maar spoedig had zij Ze deed de deur open en bleef aarzelend haar besluit genomen. staan. Gedurende drie minuten sprak hij door Zachtjes ging zij naar beneden. Zij was alde telefoon; toen legde hij den hoorn neer en tijd eerlijk tegenov^f Wim geweest. En eerlijk keek haar aan. moest zij tegenover hem b I ij v e n; tot het „Het geeft niet waarheen," zei ze opnieuw. einde toe. „Ik had de Bruin aan de telefoon," zei hij. De deuf van Wims kamer was dicht. Was er „Hij is het er nu mee eens en zal teekenen. misschien weer een mijnheer Jansen achter? Het gaat om een zeer belangrijke aangelegenDie met woorden vocht tegen Wim en. . . verheid!" loor? „Bonjour!" zei Willy, en ze ging naar buiten Wat kwam het er op aan? Ze draaide den en sloot de deur. knop om en ging naar binnen. Een heele poos, zóó lang dat het hem wel Hij was alleen. Het was zijn Jansen-ioos uur. een uur toeleek, bleef hij naar de deur zitten Zij bleef staan en keek hem aan. Hij was bezig staren. Klaarblijkelijk was er iets niet in orde cijfers op te tellen op een stuk papier. Hij keek met haar. Misschien was ze ziek? Waarom had niet op. ze het hem niet verteld? Zij wilde ergens heen. „Wim," zei ze. Waarom niet? Nu de Bruin eindelijk een besluit had genomen. . . Hij stond op en ging naar de kamer van zijn vrouw. Ze zat op den rand van haar bed. Er waren tranen in haar oogen en ze legde juist het kiekje van Dick Ton in haar suitcase. „Wat doe je, Willy?" vroeg hij. „Pakken," antwoordde ze. „Waarom?" „Ik ga weg! Je moest begrijpen waarom! Als jij liever telefoneert dan naar mij. . ." „Waar ga je heen?" „Ik weet het nog niet! Naar Wijkkappeüe. Ik vond het daar altijd zoo heerlijk!" ,,Ga je. . . ga je alleen?" „Neen," zei ze, hem recht in de oogen kijkend. „Ik ga met Dick. . ." Hij streek door zijn haar en ging zitten. „Kunnen we. . . kunnen we er niet eens over praten, Willy?" vroeg hij. „ik had er geen idee van. . . Eerlijk niet!" „Waar zouden we over moeten praten, denk je?" wilde zij weten. • Plotseling stak hij zijn hand uit en greep de hare, als volgde hij een plotselinge opwelling. „Naar Wijkkappeüe," zei hij toen glimlachend. „Laten we er met ons drieën heen gaan." Hij drukte op het knopje van een electrischen schel aan den wand en direct verscheen de kinderjuffrouw. „Maak den jongen direct klaar," zei hij. „En pak je eigen koffers ook. We gaan vanmiddag naar Wijkkappeüe. .." „Ja mijnheer," zei de kinderjuffrouw. En zij ging terug naar de kinderkamer en tilde Dick Ton van den grond, waar hij zat te spelen. „Kom mee, lieveling," zei ze. „Ik moet je TÊTE-A-TÊTE (Foto Eigen At chief) gezicht wasschen, want we gaan, op reisl"

HtyflENC De teekenaar Mey Meng heeft de film „Een stem uit den aether" (Das Wunschkonzert) gezien en zijn indrukken met de teekenstift vastgelegd. Het resultaat ziet U op deze pagina.

Carl Raddatz als Herbert Koch.

Ilse Werner als nge Wagner. Joachim Brennecke als Helmut Winkler.

■da Wüst als Mevrouw Eichhorn.

Hedwig Bleibtreu als Mevrouw Wagner.

Heinz Goedecke als „Heinz Goedecke."

fwt

FLUITEES &n ROLLEES ZANGERS

VAN

WERELDREPUTATIE 1 Trotsch bekijkt de kweeker de vogels, die 1 reeds het „examen" hebben afgelegd en nu | als volleerde zangers de leermeesters worden van de beginnelingen.

Een paar kanariejongen, die pas uit het ei zijn gekropen.

rNfê*

De kunst van het kanaries kwecken gaat over van vader op zoon. Reeds jong worden de kinderen vertrouwd gemaakt met de zorg voor hun kleine beschermelingen.

imuiiiuM ffri^l

Eli! mm

fff Ij I

,

leder vogeltje zingt zooals het gebekt is, zegt het spreekwoord. Maar aan vele spreekwoorden ontbreekt wel een kieinigheidje en zoo is het ook h.ermee. Want. . . niet alle vogeltjes zingen zooals zij gebekt zijn. Er zijn er wel degelijk, die het eerst moeten lèèren, althans die moeten leeren zmgen, zooals hun leermeester hun graag wil hóóren zingen. Dat klinkt m.sschien allemaal een beetje onwaarschijnlijk, maar het is werkelijk een fert, dat bij voorbeeld kanarievogels, eer zij de prachtige trillers en tremolo's ten gehoore kunnen brengen, die het hart van den liefhebber verrukken, een leerschool moeten doorloopen. Die leerschool bevindt zich in St. Andreasberg in s maarzot van naam, ,want^ stL stel en.

I van

den

l^^^^

-

^^^^" Ook voor een behoorlijke nakomelingschap wordt gezorgd. Hier ziet U een stel kanarie-eieren in het nest.

Harz, een plaatsje dat klein van omvang J^ ^ Ju" a

T r " ^ ^^ kanarieV09e,S ko™ —'i* niet, zooals men zou veronderCanansche eilanden, maar uit St. Andreasberg. En van dft feit is men zich in St Ande

d eas erg zoo zeer bewust, da. iedere kanarie, die vandaar wordt verzonden naar elders, o der der vleugels een stempel krijgt, waardoor hij of zij eiken buitenlander zwart op wit (in dit gevll -art op geell) an bewijzen, een echte Duitsche, Harzer kanarie te ziK hetgeen w zegge zanger van wereldreputatiel zeggen,

een du een een

De „pronkkamer" van den kanariekweeker. Hier hangen geen kostbare schilderijen aan den muur, maar kooitjes, in iange rijen, die het „kapitaal" van den kanariekwecker bevatten.

*

Af en toe mogen de kanaries hun kooitjes verlaten en dan vliegen ze lustig door de kamer, waarbij zij geheel vertrouwd raken met het gezin. Vooral met de kinderen zijn zij de beste vriendjes! (Foto's Rtchi)

.j^,---- .,

-^ Ä-.-

verdraagt, geen gemoedelijk gemis aan

• •

reserve,

geen

anecdotische bijzonder-

heden, geen stoornis van al te veel op den

voorgrond

tredende

bijfiguren.

Men had hier spelers noodig van bijzondere kwaliteit

r%

en

voornamen

stijl,

die ten volle voor hun taak berekend zijn. En de aard van den dialoog, de stijl en manier van spreken moest zich richten naar de maatstaven, die Gründgens noodig oordeelde in verband met de

niet

te onderschatten onderneming

om origineele muziek van Bach te gebruiken. Zoo ontstonden hierdoor veranderingen

in

de handeling, verwisse-

ling van handelende personen, en wijzigingen

*--V-

Leny Marenbach en Gustav Gründgens.

D'

^e

voornaamste

aanwijzingen

Door

a.e,

van

tooneelschrijyer Gustaf

persool

van

het

Gründgens

Dr. von

het boek moest ve

te I

beanH^den beantW 00rden .

an ";

even m zVl T" A

^spirte onterpen

"

Naso heeh in «ndr-ch»

draaiboek bewerkt voor de L

ooor de tradit.e geheiligde theater en diens bijzondere werk »ige samenwerkina Hi» Kü k>M J . ,S

JOhann

OP

een

"^

h009e

karakters

der

verschil-

Regie-bespreking.

F Lelann ßLh

1

D

*"

'r 71 ' Ï^ ^ ""' ^^ ^ ^ ^^ "> ^ ^

L op hT^dtrl^^

de

M^f-'-

Pruisische Staatstheater

het

in

OPVattin9

:i

"•

Zoo ko., t,-. „ k J . J " he* Sebeuren, dat deze prach™ '—^ ^— «ok tot stand

rekenin9 ds ^ h0Uden "* ' ^"^ — -n °°3e "sehen, die GrOndgens juist in dit geval moest stellen Hij

. ^ T^h de Ul,ermate . ^ ^T" SebaSt,an

"

VerStOU,en

^

^^^ ^'^

0n9et

^ ^

ij,e,d

-

de

" "**—

ajr rond

de

^^ ™ ** »*"** "iscretie en plêtelt, een

Johannes Riemann. Want in werkelijkheid zal de muzikale achtergrond van dit filmwerk bestaan uit origineele composities grooten Thomas-zanger. Een enorm waagstuk, even vermetel

als

van

den

het

feit

dat men den grootmeester der Westersche muziek-cultuur zélf in de film laat optreden. Eugen Klopfer zal pogen deze figuur uit te beelden. De oorspronkelijke schrijvers moesten zich, evenals de bewerkers, onderwerpen aan de verplichtingen, die de beteekenis van maal oplegt.

het

gegeven nu een-

uiterst

lende tegenspelers. Hierdoor werd ook de ongewoon aande

begaafd

en beminnelijk mensch, die zelf schep-

filmgeheel vervaar-

dat

een filmbewer-

wil zeggen zonder dat het

' ^ 'T^ Van2e"' ^ ^ ^ geen k,einburgerlijke gezelligheid

het

doek,

als

Johannes

van

eenige

„verklaring", dan zou het alleen deze kunnen zijn: dat hij er naar gestreefd heeft de grootsche, historische figuren zooveel mogelijk recht te doen wedervaren.

•

king

geven

de titelrol vertolkt, en

aan dit draaiboek zou wenschen te voorzien

innerlijke motief leed onder de bewerLeny Marenbach. Gustav Knuth en Gustav Gründgens ö undgens.

Gründgens,

Indien hij, zoo besluit Dr. van Naso, zijn medewerking

digd worden, zonder concessies aan de king,

die

Behalve

men

gebeurte-

zelf, dat een dergelijke grootsche opgave de beste krachten van deze artisWh vergtl

ervaringen moest een werkelijk tragisch

van

nissen.

welke

dezer

Gustav Knuth en Wolfgang Liebeneiner. Het spreekt van-

het ware verplettert. Van deze levens-

noodzakelijkheden

maakt,

verfilmen

Riemann, Hermine Körner, Leny Marenbach, Camilla Horn,

van zijn vader, een naam die hem als

logisch

verwachtingen begrijpelijk

schijnen nog andere spelers op

gaan aan den geweldig grooten naam

streng

hooge

koestert ten aanzien van het

Klopfer, die de figuur van Johann Sebastian uitbeeldt, ver-

pend kunstenaar is, om ten gronde te

en

o zienlijke bezetting der rollen gewettigd, die alleen reeds

In het kort is de inhoud van de film eigenlijk als volgt: Het is het lot van Friedemann Bach, een

Leny Marenbach en Gustav Gründgens,

Leny Marenbach.

Gustav Gründgens, Leny Marenbach en Sabine Pete

JACHT OP EEN

B k OP LEVEN EN DOOD-^ ^ EN lf A f. 'UREN NAAR wwl

D

WAARHtlD VERfEiQ

BETOOVERDEN KROKODIL I George Raider, kort nadat de zon was lergegaan, op de veranda van zijn hui te lezen hoorde hij plotseling een zwak

Rl der

nc^^VZ

"

niet

J

a,,es

voetstoots aange-

over kop inklom. Hier zag hij, hoe de krokodil rechtsomkeert maakte om naar den stier terua

^ «r. k . T Jor"rin9e'1de duisternis. Hij Ie op het e.land Imp.lele. aan de samenr,V e ren Zam Hnr ''esi en Linyanti. en 1' . J begreep h.j de bedoeling van het

nep z.jn hu.sbediende, *n zei hem, dat naar een afgezant moesten zenden. Wantfnlan^r"35 Vï ^^ dat er ie™"d 'an feer ond.r^VerlC0Uden WaS' doch het was hun oud r^et l„n,9Mmlnieru0rn.een "keliik ondereen ZJ: A :'bianken heer «e verzoeken, op P

d

de e

ei9en,ijk

niet

was u u ru 'recht was, l doch hadf op rust z.ü!8

T'96

MfkheM

00

8enblil<'<en

Me90Ln

Zijn

,hart

te

de

afge-

sto

^"- De moei-

Er een xou n.et

moesten eenige goederen aan boord van nv.er-boot gebracht worden, die ze verder vervoeren het binnenland in. üLr d. boo d.cht genoeg bij den oever kon komen

e

r WiJl

o:êr Soor d

hij

hem

,,d

rivier boot

daardo^ •"

0 ee,t

verk,aar

J

stout

u

hS zelf/ dTk

'

de

f0°

de

afgezant

en

redifl 9—den, dat

om H- i U . an0 S der inhe^schen omwierp vaTlen M he,JWa,er 9era>k»e bemanning aan te vallen. Maar dit niet alleen. Hij verliet ook de ■vier en kroop dan over het land en in de Jung e rond, om er zelfs op klaarlichten dag valUn O mjnner' yr0UWen en kinde^n aan te deren w°r. de. P'"*5 r8ar de ^"wen of kinderen water gmgen scheppen, lag hij net even onder de oppervlakte op de^ lo'er 'zoodat zM met meer in de buurt durfdeh ko^en. En of schoon de visch-vallen vol zaten, waagden ook de mannen het niet meer, de vangst er uit te halen. Deze krokodil kende, dank zij de be oo venng waaronder hij stond, geen angst voor de menschen, integendeel, hij viel ze aan, waa M J er slechts de kans toe kreeg Ra.der wist natuurlijk wel, dat de inheemschen al,jd dre¥en - ofschoon hij ^^^ de waaUde'd^"/ WOOnJdeJ- maar -iTet h!' t u a,9e.vaardi9de zijn verhaal deed, Met hem toch begr.jpen, dat dit ondier werkelijk een ongewone verschijning was. Hij dacht even na en beloofde toen, dat hij een eind zou ma ken aan de wandaden van het monster iets' waartoe h.j als blanke wel vérplicht was, wilde hg n de oogen der inheemsohen niet gedegradeerd worden. En hiermede was het onderhoud atgeloopen.

Na een eerbiedig afscheid, vertrok de afgevaard.gde, en de inheemschen keerden met hem naar hun kraal terug. Ze spraken n21n woord voordat zij buiten gehforsÄ wa^n" tLT zeerJonbeLee'd geweest zijn over de

h7 bri?e:asv,an

den blanke {e discussiee

kaenomadn

0

'°

J !frde-

Hij

en 0eVer la0 te - geweer' lukkig tad had hh.j z.jn

verbaz.ng

sloeg

'"

""

en Stootte a

^^oilfstd.'6

kan0 hem

kreekaen,hnn

vonrL. J wek

6

door

1!

? * '1^

den koko^irr""' : r..^ W JJ . * ''?"■

'i Plotselfng ge

raad-kudde

°P «id om "'t de „voor-

d,e een s ier * gestolen had en het dier nu weg-

"nuin0^ % 'T"'6" keer Za9 hii he» ">'"• ekkëïiik r^H ' 'Ä'6" hoe duister het betrekkel.jk reeds was, hij kon toch vaststellen dat LfdZ Wherke,iik buitengewone afmetingen had Ra.der begreep, dat het onmogelijk was hem het dier veeT nel^h ^ ^^ «''" veel te te snel bewoog, maar t™ hij had toch abso0C a luu, n.et verond ^ krok o di| zC0h te|d dat met d.rect naar zijn natuurlijk element, het water, zou begeven toen hij verscheen. Hij vuurde

ToXr d0i M°Ph'hem VaarL0P ' u"^

ge eurd gesleurd

de

het dier de

achter

" «-

Een

'nHaemscïr j "

ZtA

f u6

af evaa

9

^digde

etha,^ ^Ï "" ^

immers

had

kraal een ba aa

- "af ^ te

verschalkt, ofschoon daar niet uit viel le.den, da, hij hem ook had opgegeten st-rHi0«0"'1. St'r. HIJ gr.jpt water

ver"

'*

,S

-een Wreed' echtelijk monz.jn prooi en trekt « o„J»

maar verslindt ze niet direct

Hreetzifn

6

d^m^t'he^isr' "^^ gewoonlijk ^ ^ ^^ C^ ^ 0

rlver,

waarin

hij

zijn

n

domicilie

(

a

heeft geLen'

^

buit

- ^nn^r K

^a^tn^d^n^MS^De laatste ,s een kuil, met scherpe palen op den mefgTasI; rd"'"9 Van d£n,9 m 'f bladren' *"

den een

^^ wordt^edekt fleit- die als prooi

naar den kuil ,okk DoordaT hier ook "JU,Paard L-oordat hier weer puntige palen in en. d« wanden van den kuil geslagen ziin kri ö» A! luipaard geen gelegenheid om er ui', te Li pen. Bovendien heeft men he,"^ ^Z

men biZr^' "^ hij .bij de 9eit ku""en komen, beslist over den kuil moet loopen De takken en het gras zakken d.n ^jl. t?'

wicht door en hij l.It .„"en Lriaartl t' en stak he d h

toch t'" zir r \^ '-t doi ; '^ 9eval onschadelijk is gemaakt

waar

oc= t ht^g-ie!;6 afmdatn.V0,3e"den

P°oten had meeMaar h.j liep nlèt weg! Integendeel -

tie veoorWpV,rn 9riel2eli9e «" gevaarlijke situat.e voor Ra.der, op korten afstand in de duisternis voor rich een dier als uit een nachtm« rie te weten, da, ui,s,ekend gepantserd was Tegen de kogels uit zijn geweer. Ofschoon men r , , ^ men men als ,, g

-

•

naar

s^ä^r^"6"6"^^

6 06 No9 bijna vo rda h7 T alJ^'V '- stond hij reeds ° ' n.j gehee geheel en wakker' was, erSCheen iuirt

brengt des avonds en des

?ouwPUd"at Tl S,eenen f" lestijd Een en da, in ui ^L OVer de 9lijbaan sPannen, en da, n he, donker onzich,baar is, maak, da de punhg. staak, zoodra het dier er mee in aanrak.ng komt, met kracht op den hippo yaï

b

bu.ten, en, terwijl hij in de richting van he ge u.d rende, stopte hij een kogel in'het magaz^n

" «en teevaNte

vtstiaen9H0nde|: •en J^«" bo<"" bevindt, be voozfen • ,nheemsch*n daar een s«rik aan ^e voorzien is van een scherpgepunten houten staak, waaraan, een centimeter of dertig boven

* hem echter aan het

d

aa

den

tee^ir6" 'r' •'«l,ib*-"««" Indien 'dit zkh

brach

Vi l

0P ZOek

w e er:a"ar

" - ^l^eM'

i

hij

| wee naar z.jn element terugkeert, glijd, hi langs den oever he, water in, en omdat hj d gewoonhjk op dezelfde plaats doet on staa

^Z*" T"6 *'" d'enzelfden dag and ermaal een waarschuwing. Even 1 naCh

hippopotamus

r0

^V»-™

RfdV*^ k"leJadem va" den ochtend vond Ra.de reeds op den oever der rivier, waar hn zjeh voor2,cht.g een weg béande door het in riet

De

9ewo d

9ebeUrte nis J

denken

beVal

Z ?,!9!rU"T tijd bulten het water door om da, h.j dan lang, di oevers der rivieren ^n

""de ë

Ra.der zette zich schrap in zijn schommelend= kano en schoot; klaarblijkelijk raakte de kogel he, monster, wan, dl, draaide om en dook onder. Hoewel Raider wist, dat hij dl Inheem

hiis'8«^.

aar0m

als U™ Len! WilLde' was een va|kuil, xooals somm.ge mheemschen deze graven óm er rhinocerossen in te vangen.

bij zich; lot'- Ge ziin krokodil echter geen acht

de

n

hen; so g^ ha|tten ^ ï ai.^k 7» WaT'Raiderrak66" ^ '" den 9r0"d »--en'

"d hij kon naar de

Pr0n9

%dwene"- Hij wiesch en verbond de

nlV ( 'nheemschen hem geh«L «,' manne" "^ bijlen te zenden. De^ geheelen middag werkte Raiderr samenn m«,

« «" "fl

om ^ fCh on1m:ddel,iik in Raid^ "ch ing om, zoo snel mogelijk naar hem toekomend als z.jn logge pooten het hem veroorloofden.

ger leidde hem van de eene „uitkijkplaafs" naar de andere doch zij konden den krokodil ner gens ontdekken. Waarschijnlijk vegeteerde hj nog op z.jn buit van den vorigen avond, toen

f

9apende muilha PaX' KerWiJl eenhet '" L Ra.der begreep gevaar waarin Ve k

V

schot " ;0rden r*'^**"

een kree

h

weg"r"^"* kunnen sleepen. ^L'Z'r

Van het m HU kwam 1totr,tde rttin0en ".J kwam overtuiging, dat ™*' het oeval

r,

- —

oer Seerh9r0eiende

ooiir;*6'

. T ! » iP-. Ä fi : "'"door de kano omsloeg. Daa

lnheems che t

had

wat hii ?; l6" ^ 0nd^«1 '^h afvragend selten ZOU kun.nen doen om paal en perk te

kroko i,le zitn vanT ^ d " flewoonlijk bang rijn van beweg.ng in het water, dacht hij op J P dat oogenblik niet aan eenig gevaar.

volgde volgde... het bovendien van ongeloofeliike af Het stond onder de bescherming van

maar

a eeni de reikte" waltod . ?lag,ZOeken P,aats bereikte, waar de " st.er was de krokodil In

sehen er heen gebrach, worden. Terwijl dit aebeurde, liet een der inheemschen zi n riem vallen. Deze bleef juist binnen zijn be eik dr.T-

hiiT,0orin9- t *" u00rde ^

en was met,nge

n,

Ïchz e7 nog n oa z.chzelt

RZJ

verscheen

uit

'« preken

e

kan Lr! 'r^f ^ kan komen,

w« h i Z TnM l f

dat de krokodil

de

9evolgtrekking

nie, half zoo ae-

alS Raider OP dat -9enblik00da9ht, m e ni "0 »oen toch niet toegedaan L ? bekende hi [ «'^«•H nog eerlijk,' 1 e en Van de hachel

dat hnh * van ïl . 'Jks,e momen,en Li tVnO9a'ufV0ntuUrliJk leven had gevondenl h-S. u:9 echteLr Wist hi' z''i" k-l"rte en zelf beheerfh.ng ,e bewaren. Wetend, da, de krokodil z.ch op he, land nie, zoo snel kan voortbewegej,, en da, hij zich alleen maar in hè, water vlug wenden en k.eren kan, zette hij he in een z.gzagl.jn op een loopen ,ot hl) rfld.ch.stbijzijnden boom had bereT, w«r Ä hals

stein« ir.rÜftT

Paal

'

bezwaard

door

steenen Als lokmiddel diende ook nu een ge°. Des avonds werd Raider wederom door een lu.d lawaa. opgeschrikt Maar di, keer kwam U

r bdr

krokodi

'- Deze had de verleiding van

de blatende gei, nie, kunnen weerstaan en wa"

êrwürooük dn^'r^rsneide ^zz"

terwijl ook de heele kraal leeg liep. In he, lirh

vas", ï sllll St0r:,an!farn -a'betP nie, moei ifk loon h,H I"' dat ^ kr0k0dil *>" verdiende toon had gekregen. Zijn rug was bijna door

6 den Pünti9e Ä J^d " l**0"nen, " P-aren h0e nlT . L terwijl hij bovendien s

6

e

ön9d!P ke;,aken terecht 9ekome" ^«. die zch op den bodem van den kuil bevonden ind-üt ka" "'^.de vreugde der inheemschen indenken. 2e wilden het ondier direc, uit den

bevai .ek!i w:ehe,perJoh'ch i,Ra;der ^ ^ü: 9emeten had. He, bleek L!

n

a

tot

h J

me,er

hei

,an9

te Zijn ee" ufteond ' he,9e- *^»'S 9 WaS Zijn 0mvan9 was duTn iïd daT ' f" van a.en aard da, een volwassen man, die schrljlings opzijn rug za,, maar nauweli ks me, S voeten den grond kon raken I ' 5 «" "in

E

Toen mijnheer Alders, directeur van de wereldvermaarde firma Alders & Co., dien morgen op zijn kantoor kwam, zag hij hoe er naast de voor hem bestemde pos, een juweliersdoosje lag, keurig me, een breed lin, gesloten en voorzien van lakzegels. Hij ging zitten, sneed het lint door en maakte het doosje open. Op het licht-paarse fluweel lag een zwarte parel, die een geheimzinnigen gloed scheen te verspreiden. Mijnheer Alders keek er even naar, nam ze in zijn hand en drukte toen op een der schelknopjes, die op zijn bureau gemonteerd waren. Geen twee seconden later stond er een secretaresse voor hem. Ziende, wat hij in zijn hand hield, wachtte ze niet, tot hij haar zou vragen, maar zei onmiddellijk: „Dit is gebracht door een looper van Martens, den juwelierl Ik heb hem gezegd, dat hij niet hoefde te wachten; dat hot pakje hier veitig was, tot u zoudt komen - wat er ook in zat" „Hel is goed," antwoordde Alders kort en beduidde het meisje met een beweging van zijn hand, dat zij weer kon gaan. Even dacht hij na, toen de secretaresse verdwenen was; daarna strekte hij zijn hand naar den hoorn van de huistelefoon uit. Drie seconden later zei hij door de telefoon: „Vraag Marlens, den Juwelier, voor mij aan." Hij legde den hoorn weer neer en begon zijn post te lezen... Eenige oogenblikken later ging de telefoon.. Mijnheer Alders greep den hoorn en riep: „Hallo, met Alders..." „O, Juist, mijnheer," werd hem aan het andere einde van den draad geantwoord, „u belt mij zeker op over die zwarte parel?"

T

R

„Breng dit doosje en deze enveloppe naar mijnheer Martens, den juwelier," zei mijnheer Alders. „Geef het aan niemand anders dan aan hem persoonlijk over. Denk daar wèl aan: alléén aan hem persoonlijk afgevenl In de enveloppe zit l een cheque voor dertigduizend gulden, aan hem uit te betalen. Zeg hem, dat ik je heb bevolen, aan mij terug te brengen, wat hij niet wil houden. Indien hij de cheque aanneemt, breng Je dus het doosje hier terug; indien hij hel doosje houdt, breng je me de cheque terug. Is dat duidelijk?" De jongeman knikte. „Ja, mijnheer," zei hij. Men .leerde in dienst van mijnheer Alders wel spaarzaam zijn met woorden. Een uur later keerde de jongeman terug en legde het doosje op het bureau van zijn patroon. „Hij besloot de cheque te houden, mijnheer,"

zei' hij. „Dat zie ik," antwoordde mijnheer Alders en de jongeman verliet het vertrek, met hel onbehaaglijke gevoel eigenlijk té spraakzaam te zijn ' geweest. Zijn chef had immers wel gezien, dat Marlens de cheque had gehouden, want hij had het doosje teruggebrachtl Mijnheer Alders had al dien tijd brieven gedicteerd aan zijn secretaresse, die zonder een woord te zeggen vlug en intelligent had opge-

U

C

nomen. Zij was wel tien Jaar bij hem in betrekking en daar zij dagelijks verscheidene uren op zijn kantoor doorbracht, kende zij hem wellicht beter dan iemand anders ter wereld. En op het oogenblik, dat de jongeman het doosje had teruggebracht, had zij gezien, hoe een onmerkbaar glimlachje even zijn mondhoeken had doen trillen. Dat was voor haar het bewijs geweest, dat hij zijn oogmerk had bereikt. Zij kende hem te goed om te weten, dat hij nimmer op al te duidelijke wijze liet blijken wat er in hem omging, . . Mijnheer Alders strekte, onmiddellijk nadat 't jongmensch de kamer had verlaten, zijn hand naar he, doosje uit, da, op zijn bureau stond. Hij maakte het open en haalde er. . . 'n blaadje papier uit, dat heel klein was opgevouwen. Hel was een cheque van vijftigduizend gulden ten name van mijnheer Marlens. . . Hij vouwde haar open, gaf ze aan zijn secretaresse en zei: „U kunt die cheque wel vernietigen, want hij schijn, per slo, van rekening töch de kleinste te hebben geaccepteerd. . ." En een lade naast hem opentrekkend, haalde hij er de gehelmzinntg-glanzende zwarte parel uit, stak ze in zijn vestjeszak en ging voort brieven te dicteeren. . . Zóó was mijnheer Alders gewoon zaken te doen. . .

Jal" „Ik heb ze gisterenmiddag van iemand gekocht en daar ik wist, dat u op zwarte parels gesteld bent en er reeds een aantal bezit, dacht ik, dat u misschien. . ." „Wat moet zij kosten?" interrumpeerde mijnheer Alders den woordenstroom. ..Vijftigduizend gulden, mijnheer. Dè parel is nlel erg groot, maar zij heeft een bijzonderen, ongewonen glans en .. ." „Hel Is me te veel," viel de bankier den ander weer in de« rede. „Dertigduizend gulden vind ik voldoende. Ik wil u dit bedrag er dan ook voor geven, hoewel ik reeds een parel bezit, die er sprekend op lijkt. .." „Hel spijt mij, mijnheer Alders," was het antwoord, „maar ik kan ze u werkelijk niet voor minder dan vijftigduizend gulden laten, en. . ." „Goed... goed..." antwoordde mijnheer Alders ongeduldig, „ik ben niet gewoon om te marchandeeren... Als vijftigduizend gulden uw prijs is, koop ik ze nietl" Met deze woorden wierp hij den hoorn op het toestel, zonder den Juwelier meer de gelegenheid te geven een woord te zeggen. Tien minuten later, nadat hij zijn pos, vluchtig had doorgezien, belde hij om zijn secretaresse. „Ik heb iemand noodig," zei hij, „die voor mij naar Marlens kan gaan. Het geeft niet wie het Isl" De secretaresse maakte een lichte buiging en trok zich terug. Even later werd de deur weer geopend door een jongeman, die zich in afwachtende houding voor het bureau van mijnheer Alders posteerde. Deze overhandigde hem een enveloppe, die niet gesloten was en waarop het adres stond van Marlens, den Juwelier, benevens he, kleine doosje, waarin de parel was gezonden. Het doosje was op dezelfde manier gesloten als toen het werd afgeleverd aan hel kantoor van mijnheer Alders. De verbroken lakken zaten nog aan hel lint, dat nu met nieuwe lakken was dichtgemaakt.

STILLEVEN

[Foto Hester Carsten)

Mijnheer Hammers had zijn gasten juist verteld, hoe hij in het bezit van den Gioconda-diamant was gekomen. Thans leunde hij behaaglijk achterover, genietend van de sensatie, die hij bij zijn toehoorders had gewekt. Aan zijn tafel zaten twee bankiers van wereldberoemdheid, vier minstens even bekende mdustneelen en verscheidene vermaarde verzamelaars. Zij hadden allen gaarne zijn uitnoodiging om bij hem te komen dineeren en den Giocondadiamant te bezichtigen, aangenomen en nu verbeidden zij met nauw verholen ongeduld het oogenblik waarop hun gastheer den steen zou laten zien. Uit het verhaal, dat hij zooeven had gedaan, was hun gebleken dat een bende misdadigers reeds getracht had in het bezit van het kostbare kleinood te komen, toen dit nog in het bezit van den vorigen eigenaar was, en daarin . bijna was geslaagd. Hun nieuwsgierigheicf werd nog vergroot door de omstandigheid, dat de vorige eigenaar genoodzaakt was geweest, één van de boeven neer te schieten. Mijnheer Hammers nipte van zijn koHie: hel was een goede tactiek om zoo lang mogelijk te wachten, voordat hij hun den steen zou laten MÜa'i...VOnd..hij- Dat verho°9de de spanning. Uiterlijk volkomen kalm, al was hij minstens even opgewonden als zijn gasten, zette hij het »ijne porceleinen kopje neer en begon opnieuw aan zijn havana te trekken. Zooals gezegd, was hij minstens even ongeduldig als zijn vrienden. Niet om den steen zélf maar omdat hij hoopte, dat het bezit er van zijn naam als een der grootste juweelen-verzamelaars definitief zou vestigen. „Zullen we naar mijn studeerkamer gaan?" vroeg hij ten slotte. „Of hebben de beeren liever, dat ik den steen hier laat zien?" Turns, een van de andere verzamelaars, antwoordde voor allen toen hij zei: „Als het niet te lastig voor je Is, zullen we maar hier blijven. We zitten hier goed. Nietwaar, beeren?" De andere gasten gaven hun instemming met deze woorden te kennen. Toen stak mijnheer Hammers zijn vingers in zijn vestjeszak hn haalde er een prachtig ge-

slepen steen uit te voorschijn, zoo groot als een duivenei. „Dit is de Gioconda, mijnheer," zei hij, den diamant overhandigend aan een professor in de geologie, die aan de tafel de eereplaats innam. Gedurende het eerstvolgende halfuur werd mijnheer Hammers' trots meer gestreeld dan in zijn gansche tot dan toe toch inderdaad zeer succesvolle leven ooit het geval was geweestl Er was niemand onder de aanwezigen, die zijn ontroering geheel en al wist te verbergen zoodra hij den steen, die een kolossaal vermogen vertegenwoordigde, in zijn hand voelde liggen. En niemand was er, die zijn stem nog volkomen beheerschte, zoodra hij voor den eersten keer ?ijn bewondering uitte. Mijnheer Hammers was meer dan voldaan. Met geld, dat hij had moeten uitgeven om den steen in zijn bezit te krijgen, was wel besteed geweest. Hij was er met één slag door in de rijen der groole verzamelaars geplaatst. Nu de steen, nadat allen hem bekeken hadden, weer in de hand van den professor lag, leek hij wel 'n stuk vuur, dat vlammen en vonken uitstraalde in alle kleuren van den regenboog. „Ik wensch u van harte geluk, mijnheer," zei de geleerde hoffelijk. „Er zullen verschefdene menschen zijn, die hun ziel voor dezen steen zouden wilen verkoopenl" • Met een zucht nam mijnheer Hammers het juweel van den professor aan en stak het weer m zijn zak. „Er is altijd iets geheimzinnigs aan kostbare steenen, zei een van de industrieelen, verwoed aan zijn sigaar trekkend. „Deze heeft tot nu toe maar een korte geschiedenis; ik ben wel benieuwd, wat de toekomst voor hem verborgen houdt, mijnheer Hammers?" „Ik zou tien jaar van mijn leven willen geven om hem te bezitten," merkte een der verzamelaars op. „En toch. . ." voegde hij er aan toe, „ik weet niet, maar... ik zou misschien béng zijnl ^ „Toen ik hem eenmaal in mijn hüls had, was 'k niet bang meer," zei mijnheer Hammers

';Sfarmfe

W

L LJM

Zeke r

.

ze99en

'

dat

i= «*"

no goede safe hebt?" merkte Turns op. , Maar vergeet niet, dat de safe, die niet geforceerd

kan worden, nog gemaakt moet worden," voegde hij er aan toe. „Nu gaat u dan eens mee om de mijne te rien, beeren I" noodigde de gastheer hem uit. De beeren, nog steeds onder den indruk van het fortuin, dat zij in zoo'n beknopten vorm in hun handen hadden gehad, volgden Hammers naar zijn studeervertrek, dat een langwerpige, karig gemeubelde kamer bleek te zijn. De eikenhouten betimmering langs de muren, waarin het electrische licht glanzend weerkaatste, gaf aan de kamer een kil, ongezellig uiterlijk! „De safe is hier," zei mijnheer Hammers lakomek. „Indien een van de beeren zou willen probeeren haar te ontdekken, heeft hij mijn toestemming I" voegde hij er' glimlachend aan toe, terwijl hij met zijn hand een uitnoodigend gebaar maakte. De gasten schudden echter hun hoofd. Geen der wanden vertoonde ook maar de geringste afwijking, waaruit men zou kunnen afleiden, dat de safe er achter verborgen was. Mijnheer Hammers lachte. Hij deed een paar stappen naar voren, drukte met een vinger op een der paneelen, schoof dit terzijde en een enorme safe werd zichtbaar. „De laatste technische vinding," verklaarde hij, tegen de stalen deur kloppend. „Uitmuntend staal, bestand tegen alle moderne inbrekerswerktuigen. Maar ik geloof niet, dat u aog erg overtuigd is dat mijn steen er veilig in is opgeborgen, is het wel, mijnheer Turns?" vroeg hij, zich tot den aangesprokene wendend. Ik moet u echter nog vertellen, beeren, dat de' safe een dubbel combinatie-slot heeft, een woord- én een nCimmerslot. Die moeten precies correspondeeren, anders is ze met geen mogelijkheid te openenl" Hij, boog zich voorover en plaatste de sloten in den juisten stand. De zware, massief-stalen deur zwaaide open en... de verbaasde beeren zagen nóg een stalen deur. De professor glimlachte. „Ik zie het al, mijnheer Hammers," zei hij, „u is een voorzichtig man!

De aangesprokene boog gestreeld. „Ik zal u met vervelen, door ook déze "deur weer te openen," zei hij, „die ook weer een dubbel combmatieslot heeft, dat wéér anders moet worden gesteld dan de twee .eerstel Maar achter deze deur is er dan nog een en dan nóg een, en dan komt men pas In de safe. . ." „Dus met het eikenhouten paneel mee een vijfdubbele deur?" vroeg er een lachend. „Juist," zei mijnheer Hammers. „Nu, dan is de Gioconda-diamant inderdaad vei ig genoeg opgeborgen," zei een der verzamelaars. „In ieder geval hóóp ik het." „De diamant zal mij van niet veel slaap berooven," beweerde mijnheer Hammers. „De meest geroutineerde inbreker ziet geen kans in eén nacht door vier zulke dikke stalen deu'ren te komen, gesteld dan al dat hij de safe wist ■ te ontdekken. . ."

Karin Hardts geboortedag is de 28ste April. (fnto Ufa)

De gasten waren vertrokken. Mijnheer Hammers maakte zich gereed naar bed te gaan. Hij ontkleedde zich langzaam, nog genietend van de sensatie, die hij met zijn kostbaar kleinood had verwekt. Bij zijn bed stond een tafeltje met een. glas water. Daarin legde hij des nachts zijn valsch gebit. Maar een goed opmerker zou hebben gezien, hoe hij er, behalve zijn gebit, ook nog iets anders in liet glijden: iets, dat schitterde en fonkelde als vuur. „Goeden nacht, Gioconda," zei hij er tegen, toen de steen in het water viel.

EEN OUD HOEKJE TE AMSTERDAM, aan de Baarsjes bij den Overtoom, dat niet lang meer in dezen toestand behouden zal blijven. (Foto Fax)

Dien nacht en alle toekomstige nachten sliep mijnheer Hammers zoo gerust als iemand die mets te verliezen heeftl Want welke inbreker zou een fortuin zoeken in een glas water als er ergens in huis een safe is-met een vijfdubbele stalen deur?

raul Hörbiger Is den 29sten April jarig. (foto Witn.plm)A

*■

I

0CTPICE5 U/ORPg KOOPGELE IP 'faewjcte *Zjcyyi

De danj der dwazen.

„Kersenbloesem", figuur uit 'n dans, de vier jaargetijden weergevend.

Gratie. Japansche actrices, „sneeuwvlokken" uitbeeldend.

o

Seen« uit aan één-.et.r. Hat actricatja op dan voorgrond i. opgahoman al« m.rlonatta, dii hanhaar da touwtjas hantaarda waaraan ill .at..?2ll varandarda zlchzalf achtar van pop in aan wazan van vlaa.ch «n bload. dat dan popp.nljïdür bavla" an zijn demon ward... Een bakoorlljk taferaal: figuren uit aan dam, dia da lanta voorttalt.

y an oudsher heeit de tooneelspeelkunst In Japan In hoog aanzien gestaan. En ook thans is dit nog zoo. Uit den aard der zaak Is het Japansche theater echter aeheel anders Ingesteld dan dat ten onzent. Zoo goed als de levens-sfeer van het Japansche volk in wezen verschilt van het onze, zoo goed bestaat er ook verschil tusschen de nitheeldinq er van op het tooneel. Het Japansche theater is echter van misschien nóg meer belang dan ons tooneel, omdat het vrijwel de eenige plaats is waar het leven van oud-Japan kan bestudeerd worden in moderne tijden. Het Japansche tooneelspeJ kan nagespoord worden tot 'n historischen oorsprong van verre oudheid, namelijk tot godsdienstige dansen, begeleid door koorzang. In de vijftiende eeuw werden aan deze dansen populaire verhalen verbonden, waarvan de onderwerpen gewoonlijk tot allerlei overgeleverde geschiedenissen en legenden waren terug te voeren. Gedurende de middeleeuwen was het ook gewoonte, dat minstreels deze verhalen opzegden, begeleid door het spel van hun luit. Geboren uit de kunstzinnige gegevens: dans, verhaal en muziek, ontstond het Japansche lyrische drama, dal thans nog als kunst van den eersten rang, waarbij zoowel gedanst en gezongen als geacteerd wordt, ten tooneele wordt gebracht. Tot voor eenige jaren vond men in* Japan echter nog geen vrouwelijke acteurs.' Voor een meisje gold het tooneel als verboden terrein, waarop ze. Indien zij zichzelf respecteerde, geen voet mocht zetten! Thans is ook dit anders geworden. In Takarazoeka — dat de naam zoo moeilijk Is uit te spreken. Is niet onze schuWl - een badplaats in de bergen tusschen Osaka'en Kobe, en tevens „het" vermaakscentrum van Japan, vindt men een zoogenaamde „Meisjes-Opera", die een tooneelschool is van zeer bijzonderen aard. Geschikte talenten worden hier, na een zorgvuldig afgenomen examen, dat tot motto „Reinheid, Waarheid en Schoonheid" heeft, volgens zeer strenge eischen voor het tooneel opgeleid. Zeven jaar duurt de studie, tijdens welke de meisjes de school nacht noch dag mogen verlaten. Dans, tooneel en muziek worden aan iedere leerlinge onderwezen, en wie den cursus met goed gevolg heeft doorloopen, beheerscht zoowel de kunst van het klassieke ballet, den gezelschapsdans en den modernen kunstdans als de Europeesche en Aziatische muziek. Met het tooneel te Takarazoeka is voor den eersten keer het vrouwelijke geslacht van Japan voor het voetlicht getreden, en men kan niet anders zeggen dan dat de Japanner dit experiment heeft ontvangen met de waardeering,, die het toekomtl Iets wat ook U stellig begrijpen zult bij het bekijken van de op deze pagina afgebeelde fotos, waarvoor eenige actrlcetjes van de Opera-school te Takarazoeka poseerden.

De

lente,

uitgedrukt

in

•en gracieuze houding en een even gracieus gebaar. (Foto's LP. A U.S. / Holland)

EEN ORKEST VAN BORDEN DOORGEHAALD 1

met

"Acht '^

VOl9ende reclame

^

B'

°P <•«

rahms h.eld met van het gezelschapsleven van zijn *jd. Een eerzuchtige dame, die dit wist, maar die

„De borden zijn hol en beginnen direc« geluid te oeven wanneer er een warme vloeistof in komt. En daar leder 13'

ben hebben,

.r^T'dt rj; df9estemd'kan - "-trdb red

beluisteren?^

he d" TL het,Ve"0ek d- — te willen doorhalen van hen, die Brahms liever niet ontmoeten wilde . . Per keerende kreeg zij de lijst terug.

aan

flenaamste muziek aan tafel

^

» A ^^ tÓ^ 9raa9 0nder haar gasten wilde stuurde hem de lijst der door haar uitgenoodigde

Er was slechts één naam op doorgehaald Die van Brahms zelf... *

WAAK UGT ZWIDEN!

D

DE WIEG BOVEN HET WATER. Pu ;raziliaansch1e kikvo^h legt haar eieren op fZ bladeren die boven het water hangen en kleeft d "e me kikkerdril vast. Zoodra de eieren zijn uitgekomen laat het dril geleidelijk los, waarop de jonge kikkertjes u.t hun wieg in het water vallen.

LASTDIEREN

RAAK. 6 -rndi AekV°geu,S zonder dat z.j het

ril« bericht Z7

MÜ

gaan

nernen

Vaak

weten

-

-

kleine

"trekken"- ^Oo wordt uit Arne-

een ï meebrengt. t™ "* een kleine Kieme sooi soort vink

Canada

0

P

haar

ru

9 dikwijls

Y

L

Ïllrl f ;

uitvinding

van

de

boekdrukkunst

waren

"i" .L9^0'6 "ld"amheid, en dus kostl-e'hebber der werken van Livius bood

met

fll

0mri

ITnZI .I ^ "8-de landerijen om slechts 1, een deel van dit werk te bezitten!

OOK EEN VERKLARING

D'

.«t zon en maan om de aarde „draaien", verklaren de mheemschen van het eiland Madoera op de

worden Hno ootrZnA klarina

de

reUZen

11/0"5"

*"

h*m . ^l einde der voors«elling kwam zij naar hem toe en zei: „Hebt u gemerkt, mijnheer von Bulow. hoe mijn stem de heele zaal vulde?" Inderdaad," antwoordde von Bulow, „ik heb zelfs gemerkt, dat een deel der toeschouwers wegging om plaats te maken."

EEN KASTEEL VOOR EEN BOEK Wóór de

Hen zangeres, die slechts matig begaafd was, werkte t. «n een concert mee, dat Hans von Bulow dirigeer-

^^""8mee of

vogels

beide

^'^ """'^ hemellichamen ^ de aarde 9edra9en' Ook voor een r*™*'0"'**'''"*

hebben

''>

-n

ver-

dwünt de « I T de reU2en een keer Struike,t' da" verdwijnt de zon of de maan natuurlijk en is zij.. . verduisterd!

DE SCHEPPINGSDRANG VAN HET GENIE. Mozart schiep zijn werken met een bijna ongeloofehjke vlugheid. Zijn prachtig Es-dur-Trio voor klavier, klarinet en alt componeerde hij op een vroolijken kegelavond, waarom men het ook wel „Kegelstatttno noemt. De ouverture voor „Don Juan" schreef hij op den laatsten ochtend vóór de opvoering, na een nacht, waarin echter v T'A ,7". V™** "* V*^** voorbeeld echter voor de snelle besluitvaardigheid van het genie is wel het ontstaan van den „Priestermarsch" uit de tweede acte der „Zauberflote". Oorspronkelijk zou deze acte met de rede van een!

Daareomnnen'

T'

Schikaneder

-a'

^ daar niet

Otto Gebühr speelt in de Tobisfilm „Der grosse König" de rol van Frederik II, deze rol heeft hij reeds herhaalde malen vervuld. Wij beelden hem op deze pagina in drie verschillende films af, die allen het leven van den grooten Pruisischen koning behandelen.

mee

P Se oarti^" u0":* te9en de orkes»led-= -Geef me jullie partijenl en schreef razend vlug, in de volgorde der instrumenten, den marsch op. . .

Dank zij hei feii. dai bei diepzeeonderzoek de laaisie jaren op veel intensiever wijze is aangevat, heefi men zich ook een veel beier idee kunnen vormen van de dikwijls vreemde wezens, die iieniallen meiers diep onder de oppervlakte der zeeën wonen, dèèr waar sieeds een ijzige koude en een ondoordringbare duisternis heerschen. Zooals men op de beide afbeeldingen ziet, die wij hier reproduceeren, leven daar wezens, die veel weg hebben van wanstaltige gedrochten uit 'n nachtmerrie. Toch zijn ook zij door de natuur volgens een vooropgezet plan geschapen. Hun bizarre vormen, vaak culmineerendin 'n uitzonderlijk grooien bek, zijn namelijk dikwijls noodig in hun strijd om 't besiaan, bij voorbeeld om hun prooi te kunnen bemachtigen. Sommige visschen zijn daartoe zelfs uitgerust met een of ander lichtgevend orgaan, dai hen óf in de duisternis der diepzee bijlicht, óf dient om de dieren ie lokken, waarmede zij zich moeten voeden. Hei is een wat griezelige wereld, daar in dezen eeuwigen nacht, en de natuur schijnt er soms werkelijk al haar faniasleën ie hebben boigevierdl (Foto's Eigen Archief)

.5*' i

• **

Otto Gebühr (foto Tobis-Bim)

r/Tnr ^m^ rs%

^J

-

in de Peter Ostermayrfilm „Das schone Fräulein Schragg" (.foto Ufa)

Sui>4

Oftf.

fakl Tfefe É^_

In de film „Fridericus Rex", opgenomen in 1921. (foto eigen archief)

„Herinnert u zich nog, vader, dat u me eens verteld hebt, dat u 'n keer op school bent blijven zitten?" „H'm... zeker. .."

i

I

haald

HARTSTOCHTELIJKE

HENGELAAR GEBROKEN.

HEEFT

EEN

BEEN

„Emma, je weet dat Ik je niet graag zoo hard zie werken; kun je dat niet doen als ik niet thuis ben?"

1752—17. Allerliefst model van bedrukte stot. De japon Is gegarneerd met smalle ruches en een gedrapeerde ceintuur Van effen materiaal, welke om het nauwsluitende taillestukje gedragen wordt. Benood Igd : 3.50 M. stof van 90 cM. breedte.

1752—20 1752—21

„Als je bedenkt, dat het licht der sterren duizenden jaren noodlg heeft om de aarde te bereiken...'' „Nou ja, maar het zou natuurlijk veel gauwer gaan als ze niet alleen des nachts schenen."

VOORJAAR OP DE VENSTERBANK. „GOEDENMORGENI" ;:ErJ?.onr"n ,lier ze,t*r wel vee, menschen, die rust en vrede willen? „Neen, de meeste willen bier."

1752—18

1752—18. De ronde schouderpas van dit model loopt aan den Voorkant puntig uit. In het lijfje is ruimte verwerkt, terwijl twee klokkende banen In het voorpand van den rok dezen ruim laten uitvallen. Benoodigd : 3.60 M. stof van 90 cM. breedte.

1752—20. Allerliefste Japon, met korte, aangeknipte mouwtjes. Het model sluit op de schouders met ronde fantasieknoopjes. Benoodigd : 2.75 M. stof van 90 cM. breedte.

1752—19. Dit model heeft een glad, strak rokje. De fiatteerende casaque is gegarneerd met smalle plissé's van witte ^Ijde. Een smal ceintuurtje in een contrasteerende tint wordt om de taille gedragen. Benoodigd : 3 M. stof van 90 cM. breedte.

1752—21. Bij deze mouwlooze japon wordt een bolero met korte mouwen gedragen. De knoopen, waarmee het lijfje van. deze Japon sluit, zijn gekozen In dezelfde kleur als de ceintuur. Benoodigd : 3.50 M. stof van 90 cM. breedte.

TM
Van deze model/en zyn by de administratie van ons b/ad patronen verkrupbaar in de maten W tot en met 48 tegen den prijs van fO.SS per stuk.

Modellen Rotogravure

, ^^^^mmm

(

\

s

>

U

^ V'

L P N h 0

Een paar Finnen in bewondering voor de schoonheid van hun land.

"Ä1 ■?^'1'l^*''*t

'&* >f;

'S \ 5

Ï3»3t-.,

Een der ve marmeren bei den, die het pai sieren

Vacantiegasten wandelen in het fraai aangelegde park.

In het bosch en het park treft men vele bijzonder mooie berken aan, die met hun ranke, zilveren stammen en hun even weelderigen all fijnen bladertooi een prachtig effect opleveren.

r-\

Avondlijke ruil Een idylliscli| plekje op cchoone I goed.

*«* U

l *K>> --2

\k&

p?«.

... ... ■■

Een rustig uurtje op het ruime terras — met een heel bijzondere eigen lijfwacht!

"tui

Twee uur sporens benoorden Helsingfors ligt een oud landgoed, Aulanko-Karlberg, dat in heel Finland en ver daarbuiten bekend is door zjjn prachtige ligging in een krans van meertjes, die door bosschen worden omgeven. Aulanko-Karlberg is een slot, zooals men zich dat voorstelt in de dagen van Gösta Berling, en de sleer van het wereldberoemde boek der Zweedsche schrijfster Selma Lagerlöf schijnt hier dan ook nog over het huis en het park, over de bosschen en het meer te liggen. . . In den reusachtigen tuin roncfom het hoofdgebouw staan ook thans nog enkele zoogenaamde „cavalierhuisjes", U weet wel, de bekende cavaliers van Selma Lagerlöf! - die herinneren aan de vroolijke feesten, welke hier in lichte,warme zomernachten gevierd zijn! Dicht bij het slot staat een uitzichttoren van graniet, en wel op dezelfde plaats, waar eens, in lang vervlogen jaren, de steenen vesting van een heidensch volk heeft gestaan. Op het platform van dezen toren kan men genieten van een der schoonste en beroemdste panorama's, die het bosch- en merenrijke Finland biedt. Aulanko-Karlberg is thans eigendom van den Finschen Staat, die het op waarlijk grootscheepsche wijze heeft ingericht tot vacantie-oord voor toeristen. Opnieuw kan men op de terrassen van de cavalier-huisjes weer vroolijk gelach en gepraat hooren; opnieuw dalen vergenoegde en gelukkige menschen de prachtige trappen af om in het uitgestrekte park te toeven, en des avonds spiegelt de ondergaande zon zich in de stille blauwe meren, die rondom Aulanko liggen. Een bekende Finsche kunst-historicus heeft eens gezegd van deze oude, prachtige heerlijkheid, dat zij was als: „een schitterende edelsteen in den diadeem van parelen der natuur, die het voorhoofd van het oude en schoone Tavastland siert." En inderdaad, wanneer de Fin gedurende zijn vacantie in deze grootsche omgeving vertoeft, moet hij de waarheid dezer woorden wel beamen!

fer^l

■

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND 16 APRIL 1941 ■ OPLOSSINC ; "KRUISWOORDRAADSEL

rh T'

OEM

""TH" i | h

1 ÜL

6

E

6

A

/•i" 1^ IT _< rn^IVi« r r 1^r r L

o |o

M 1 E

ft A T

-■

h R

E

>

^ o e | n

0

n

L [E

En

E

A

A | M

r L E

E

n

ü.

M

»

T

0

AARDRIJKSKUNDIG RAADSEL GELDERLAND

M

h

n

A

I

0

t

n

W

5

K V

0

0

^

1

e

E

ft

£

c n

t

0

\

t

H

I

0

OM

S

^"^^

0

s

1

1

ti

OPLOSSING

tjT

A L

E

A

T^A R

D

0

t

Horixontaal: 1. wit glanzend 5. «1 wat sleept 10. naam voor het zandiie buitenst rand op Ameland

3s LL Wk.

n A L ■ t "TM n V 0 0 a 0 E n w A * R 0 t n

^ ^ SS ^ ^

'^.

OPLOSSING WOORDVERBINDINGSRAADSEL

r u t t mes oordeel u u r I r a m haar VERMOUTH

OPLOSSING INVULRAADSEL

OPLOSSING FILMSTERLADDERRAADSEL

R

R

E

s

T

(irï

K A

R

N £

n

A

T A

e

p

M

L

S 6

T A A R E

ß

A

T

A

O

8.

Van links boven naar rechts onder: 1. kuip, waarin boter gekarnd wordt 2. lidwoord 3. afkorting van den naam van een windstreek 4. violetkleurig 5. dun stuk hout 8. dier 9. vogel 10. meisjesnaam 11. rund 12. ten laatste (afkorting) Van links onder naar rechts boven; 6. voorzetsel 7. reeds 8. kuip om te baden 9. knaagdier 10. een »chip vastleggen 13. meisjesnaam 14. spil 15. meisjesnaam 16. punt van vertrek 17. visch

o|*li Ie

oplossingen gelijke

kansen

hebben

op

het

einde 8, Leiden. Op briefkaart of enveloppe vermelden: Amateur-Detective 7 Mei.

PAUL HARTMANN

.:■.■:

.

.

X

.

.

X

X

.

.

X

X

.

.

X

x

•

.

X

.

....'..

x

X

..

X

X

X

.

.

X

X

X

X

.

.

X

X

X

X

X

X

X

X

X

De oplossing van het voorlaatste foto-probleem WIJ plaatsen hierbij de foto in haar geheel, zoodat duidelijk te zien Is, wat zij voorstelt.

X

.

.

.

.

Da hoofdprijs van f. 2.50 werd deze week verworven door den heer

.

F. Edse, Alkmaar.

'

Da 'ia van onre «peurden kan ons leggen, waar da

De te gebruiketi woorden z«n: apenkooi, inlaten, zetten, sachet, telefoon, inevitabel, derde, tabyn, ontleden, erwten, erven, assimilatie, elkander, tellen.

teaatoAu^astt^a.

;

•

jongedame op bovenstaand* foto ma« bazig ii? Wij zullen weer aan prijs van f. 2.50

door:

van

Runt,

troostprijzen

de

„Filmpuzzle"

viel

ten

Heerenveen. werden

verworven

door:

loppc of briefkaart a.u.b. duidelijk vermelden: Filmpuzzle 7 Mei. Deze puzzle kan tegelijk met de andere ingezonden worden, doch liefst op een apart velletje papier.

goede

OPGAVE.

M

O

,-■-■-■

a, d, k. o, v.

geschiedt op een manier, waarbij alle inzenders van

X

verworven

mevrouw Bruens, Amsterdam; mejuffrouw I. Timmermans, Katwijk aan Zee; mejuffrouw J. Hagendijk, Rotterdam; mejuffrouw M. v. d. Tor, Rotterdam; mejuffrouw J. J. Herkum, Rotterdom; mejuffrouw M. J. Lussenburg, Rotterdam; den heer J. Hayes, 's-Gravenhage; den heer T. Reesink, 's-Gravenhage; den heer A. Oos, Rotterdam; den heer C. v. d. Steen, 's-Gravenhage.

DX AMAJZVK-DZTZCTIYT

fi

A R

De

Wij stellen een hoofdprijs van ƒ2.50 «n tien filmfoto s beschikbaar om te verdeden onder de goede oplossers. Antwoorden in te zenden vóór 7 Mei aan Dr. Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden. Op enve-

ünderslaande woorden moeten zoodanig onder elkaar geplaatst worden, dat de eerste en de vierde letter van elk woord een spreekwoord vormen.

werden

-

mevrouw Roodzant, Rotterdam; mejuffrouw F. J. Schiidt, Rotterdam; mejuffrouw G. Haverkamp, Amsterdam; mejuffrouw J. Purmer, Amsterdam; mejuffrouw R. Polak, Alkmaar; den heer J. Zeeman, Amsterdam; den heer P. Slootweg, 's-Gravenhage; den heer G. Rol, Leiden; den heer A. v. Gessel, Leidschendam; den heer M. v.'t Hof, Bolnes; den heer A. Droffelaar, 's-Gravenhage; den heer A. F. van Voorts, Amsterdam; den heer H. v. d. Hulst, Amsterdam; den heer A. Kamphues, Leiden; den heer G. Leon, Amsterdam; den heer H. Bartels, Enschede; den heer C. v. d. Broeke, Vlaardinger-Ambacht; den heer Th. v. Bragt, Edam; den heer T. Kempers, Eibergen; den heer J. H. Elskamp, Boekei.

den heer J.

HoriionUal: naam van een filmster

V«rUc«ali 1. verachten 2. trouweloosheid 3. metaal 4. korenproduct 5. voorbeeld 6. door rocken geconserveerd 7. door schakels verbinden De te gebruiken letters: a, a, a, a, a. a. a, a, c. c, d, d. e, e, e, e, e, e, e, jj, h, i, k. I. 1, 1, 1, m, m. n, n, n, o, o, r, r, r, r, r, r, t, s, s, t, t, v,

troostprijzen

De hoofdprijs deel aan:

in te zenden vóór 7 Alei aan Mr. Detective, Noord-

n *

A j » | D | E

Onderstaande letters, goed ingevuld, vormen horizontaal en verticaal dezelfde woorden van de volgende beteekenis: 1. iedereen 2. gelijk 3. slaan -4. vlinder 5. gedeelte van een oor De te gebruiken letters: a, e. e, e, e, g, k, k, k, k, 1, I, 1, I, 1, 1, n, P. P-

FILMSTER KAMRAADSEL

VERSCHUIFRAADSEL ft T

H

De

verkrijgen van een der prijzen. U gelieve Uw antwoord

51 B IE | »

U

E

fietsen — harde delfstof? steenbok — op zekere som te staan komen? korting — kleine keitjes? groet — insect? heerlijk — man? honger — vogel? hoofd — zonder glans? import — uitstapje? troebel — opstandeling?

^ \\ iä 5 ^

vee e i

S

16. persoonlijk voornaamwoord 17. naachrift (onder een brief) 19. grappenmaker 21. obligatie (afkorting)

mejuHrouw L. Visscher, Zwolle; den heer C. J. de Groot, Leiden; den heer J. Reizevoort, Meppel; den heer G. v. d. Wilk, Wateringen; den heer H. Heijke, Amsterdam.

Neem twee letters weg van elk woord uit de eerste ry hieronder en plaats daarna de overgebleven letters zóó, dat ze een nieuw woord vormen, dat het antwoord geeft op de vraag rechts. B.v.: brood — onvruchtbaar? (dor)

PUNTENRAADSEL

OPLOSSING HONINGRAATRAADSEL

IK

12. zwijn 13. gouverneur-generaal (afkorting) 14. naam van een Italiaanach dichter 15. deel van een maat

kort oogenblik •preken over een zaak onhei (aanbrengende godin (Gr. myth.) meisjesnaam door etsen verkregen plaat 30. meisjesnaam 32. vul in: S.N. 33. loco-president (afkorting) 35. hersens 36. muzieknoot 37. gem. in W.-ZeeuwtchVlaanderen 39. jongenanaam 41. punl van vertrek 42. klasse Verticaal: 1. bluffen 2. laag tchooven op den dorachvloer 3. voertuig 4. gemeente in Gelderland 6. •lim 7. eerstvolgende (afkorting) 8. achting 9. pronk 11. niet aanwezig zijn 16. meisjesnaam 18. harde delfstof 20. •hoofd van een klooster 21. bid voor on« (Lat. afk.) 22. deel van een oor 24. boomtak 26. zelfstandig hoofdtelwoord 29. uur 31. kellner 32. model 34, hoofddeksel 36. voegwoord 38. meisjesnaam 40. afkorting van vader

benevens

troostprij-

zen

vielen

ten

deel

aan:

dan

heer H. v.d. Lult,

ONZE PRIJZEN. Voor goede oplossingen van iedere puzzle, stellen wij een prijs van ƒ2.50 benevens vier troostprijzen beschikbaar. In totaal dus deze week 7 prijzen van /^.SO elk, 22 troostprijzen en 10 filmfoto's. DE OPLOSSINGEN op de in dit nummer voorkomende puzzles, enzoovoort, gelieve men vóór 7 Mei 1941 in te zenden aan Dr. Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden. Op enveloppe of briefkaart vermelde men duidelijk:

Leiden: den heer

twa* troostprijzen vardealan onder hen, dia ons aen

J.

goed antwoord zanden. Da vardaallng dar prijzen

megen.

. __^__^_^_

Kilkens,

Nij-

Oplossingen Zoek en Vind 7 Mei 1941

Vervolg van : De roman van Thomas Hoik sehen de drie menschen die dezen namiddag hij elkaar waren, en dit kwam in het gesprek dan ook tot uiting. Bovendien bleek in den loop van dit gesprek heel goed Ada's bedoeling om Holk jaloersch te maken met Cremona. En ze scheen er ook succes mee te hebben, want hy voelde en toonde zich geprikkeld, kort aangebonden en nerveus. Er heerschte een sfeer van onbehagen in de kamer. ... Holk stond bij het raam en keek naar het dreigende wolkenspel, dat na de drukkende hitte van den ochtend, een vroeg Mei-onweer scheen aan te kondigen. Weldra begonnen de eerste regendroppels kletterend tegen de ruiten te slaan. Ada's huis was fraai gelegen en bood een onbelemmerd uitzicht op de pracht der romantische natuur, die zich hier als een idyllisch eilandje in de steenen zee der bruisende stad scheen uit te strekken. Op korten afstand verhief zich de toren van een prachtige vroeg-gothische kerk, en daarvóór gleden witte, statige zwanen over den spiegel van een vyver, zonder in hun filosofische dierenrust ook maar in de geringste mate acht te slaan op het lawaai dat trams en auto's maakten. Het meisje Gesine bracht 'vruchten binnen, en het had er veel van weg, alsof mijnheer von Cremona het knappe buitenmeisje een paar knipoogjes gaf. Ada, die er dien middag alleraantrekkeljjkst uitzag, stond juist op om naar den zwijgenden Holk bij het raam te gaan, toen een bliksemstraal met een krakenden donderslag plotseling de onaangename sfeer, die zoowel de natuur als de stemming scheen te benauwen, scheen te verbreken. De regen sloeg, daarby door hagelsteenen begeleid, vlytig tegen de ramen. „Voor den duivel, dat zat in de lucht." Holk lachte en haalde verlicht adem. Het gezicht van mynheer von Cremona, die klaarblykelyk van den feilen bliksemslag geschrokken was, zag wat bleek, Hy wilde het echter niet laten merken en riep daarom overmoedig: „Dit weer is nu juist een weertje voor mannen.... Naar buiten! Naar buiten, de razende elementen tegemoet.... Kom aan!" Kom aan, dacht Ada. Kom aan, dacht Holk. Cremona zette verlegen een gramophoonplaat op. Een Italiaan-

sche bariton zong een aria van Verdi. De regen en de hagel trommelden vroolyk tegen de ruiten. Of het nu vrijwillig of na een heimelijk knipoogje van Ada was, of dat hy voelde dat de stemming ondanks het onweer in de kamer nog steeds even drukkend bleef: in ieder geval begon Cremona aanstalten te maken om te vertrekken. Hy ging. Zyn afscheid was een prachtige tirade over weer en wind.... Ada voelde zich schuldig. Ze wist dat ze verplicht was Holk een verklaring te geven omdat die aardige menschen niet aanwezig waren, maar zy durfde geen openlijke bekentenis te doen, want indien zy vertelde welke rol Cremona in haar plannen speelde, dan zou zy daarmede onomstootelijk haar liefde voor Holk hebben bekend.... Ze sprak daarom alleen maar van Cremona's goede familie en zijn uitstekende opvoeding, van zyn sportleven aanleg en zyn keurige omgangsvormen, van zyn goedhartig karakter en zyn liefde voor dieren, en terwyl zij op die manier zichzelf verontschuldigde omdat zij hem kende, merkte Holk dat hij zyn gouden sigarettenkoker miste. Hij zei echter niets, en tot zijn eigen verbazing glimlachte hy zelfs.... „Laten we nu maar eens over wat anders spreken, Ada! Ik vind hem, wat zal ik zeggen, minder geschikt om.. .." Zoo zachtzinnig wist Holk zyn lust om iets ergers van Cremona te zeggen, te verbergen. Ada genoot! Ze had gewonnen! Holk was jaloersch op Cremona! Ze hield Cremona werkelyk voor een eerlijk man, voor een amusant, af en toe zelfs onderhoudend gezelschap, en dom genoeg om haar nuttig werktuig te zyn. En dat was hij klaarblykelyk ook. Ze was hem heimelyk dankbaar. Ze had gewonnen, daar was zy stellig van overtuigd. Holk, de goede Holk zat naast haar in de beste stemming.... Ook het weer was in de beste stemming, want plotseling viel er een zonnestraal in de kamer en kaatste terug in het kristal der glazen, waaruit Ada en Holk dronken: Ada een zoet likeurtje, Holk een stevigen borrel, zooals by by voorkeur genoot. „Houd ge van my?" vroeg een sopraan op de gramophoonplaat. „Zullen wy een uurtje gaan ryden, ergens heen?" vroeg Holk. „Ja!" zei Ada gretig en ze riep: „Gezine!" Maar Gezine kwam niet, Gezine was er niet. Heerschte er zoo weinig orde in de huishouding van mevrouw Ada Rasmus? Gezine was weg! Zou ze misschien, wat de hemel verhoede, met mynheer von Cremona meegegaan zyn.... de razende elementen in.... ? „Waarheen?" vroeg Ada. „De lentelucht in! Kom, mevrouw Ada, je rijdt met me mee, en ik ryd je naar Niendorf. Over een uurtje zyn wy er...." HOOFDSTUK VI. De motor van Holks wagen zong zyn regelmatig lied. In Ada's ooren klonk het als een vroolyk deuntje. Het golvende duinlandschap, dat door zyn lijnen en uitgestrektheid aan de nabije zee deed denken, dampte. Meisjes met witte en gele boezelaars wenkten groetend van uit bloeiende tuinen. Dorpjes met vroolyk in de lucht priemende kerktorentjes gleden langs hen voorbij. Over weiden en bosschen welfde zich met onbevlekte klaarheid de koepel van den hemel, aan welks westelijken rand de zon reeds langzaam naar den horizon neeg. Holk zat vergenoegd aan het stuur. Omdat hij innerlyk zoo opgeruimd was, voelde hy zich eigenlijk wat boosaardig. „Om op die aardige menschen terug te komen...." Ada deed, alsof zij het verwyt niet hoorde, daar dit op het verleden sloeg en zij vol hoop en goeden moed aan de toekomst dacht. „Zullen wij over peper praten, of misschien liever over katoen of over de pryzen van de tabak?" vroeg Holk met schijnheilige ironie, omdat Ada zweeg. „Of zullen wij het, wat my het liefste zou zyn, heel eenvoudig over Niendorf hebben?" En als een tooneelspeler, die zich hoe langer hoe meer in zyn rol inleeft, begon Holk over Niendorf te praten, over zyn geboorteplaats en hy schilderde het stadje en zyn inwoners met zulke heldere en liefelijke kleuren, dat Ada uiterst verbaasd naar hem luisterde. Hy sprak over zyn oom, den superintendant Gmelin, die hem op loffelijke wijze in zyn jeugd leiding had gegeven, over zyn schoolmakker Julius Lothar Droste, wiens jeugdig waterhoofd later een uitstekende bergplaats voor wijsgeerige problemen bleek te zyn, over Hildegard Rasmus, waar hij met lyrischen ijver van had gehouden; hy vertelde van straatjes en steegjes, van zijn vegetarischen dashond Hugo, die als curiosum in zyn soort uitsluitend plantaardig voedsel had gegeten. En terwyl Holk Ma/ Kay, een jonge actrice, van dit alles vertelde zoowerd door de Tobis-filmmaatals het hem regelrecht uit schappij geëngageerd. het hart opwelde, vervloog C/oto Haenchen)

de tyd en vloog Niendorf hen als in een droom tegemoet.. . . Ada was onder den indruk. Zwygend luisterde zy naar Holks woorden, die van zoo'n groote verbondenheid met en zoo'n innige liefde voor zijn geboorteplaats vervuld waren. Werkelijk, Cremona wist decoratiever te praten, gewaagder en met stouter beeldspraak, maar in hetgeen Holk vertelde, ontdekte zij een hart, en met een soort smartelijk gevoel besefte zy het verschil tusschen de innerlijke leegte van haar wereld en deze warme, echt menschelyke genegenheid. Zou zy het nu wagen, de brug te slaan, die van uit haar eenzaamheid, die haar hart verteerde, naar den rykdom, van dit gemoedsleven leidde? Zou het haar lukken? Holk draaide naar links, waar achter een muur van groenblauwe boomen de geveltjes van het stadje nieuwsgierig te voorschijn kwamen. Hy genoot van het weerzien en begon dadelyk zyn schilderachtige beschrijving van zyn geboorteplaats in te stellen op de werkelijkheid. Daar, achter dien zoogenaamden renäissance-gevel, had vroeger de geniale ledigganger Christian Prumbagge gewoond, die steunend op den geldbuidel van zijn vroeg gestorven vader, zyn dagen in lust en ledigheid had doorgebracht, zijn bloemen begoot, trouwde, kegelde, forellen vischte en als de ergste bekroning van deze dagdievery zoo waarlyk ook nog was gaan dichten. Maar toen was hy gauw gestorven. Hier rechts, door deze eiken huisdeur, was vier en zeventig jaar lang Paul Freiherr von Barop in en uitgegaan, die het stadje, dat er zoo onsteedsch had uitgezien, een ijzerindustrie, wel is waar v.an geringen omvang, maar toch zeer rendeerend, had gegeven. Daar ginds weer had Hildegard Rasmus gewoond, de lyrisch geliefde, die nu reeds lang heel ergens anders als boerin en moeder van drie jongens leefde, heelemaal niet lyrisch wel is waar, maar toch ten volle genietend van den zegen en het geluk van haar werk. Ze hielden stil voor een cafétje, „Zu den sieben Faulen", en staken de straat over naar het pleintje vóór de kerk, dat door een kolossale linde werd versierd, waaronder eens, zooals de legende het wilde, Luther had gepreekt, toen men de kerk voor hem gesloten had! De Niendorfers hadden den eerwaardigen lindeboom tegen de gebreken van zyn ouderdom vol piëteit in bescherming genomen en krukken onder de zware takken geplaatst. „Thomas!" riep plotseling een hoog stemmetje. Uit een raam van het uit rooden zandsteen opgetrokken huisje, boven welks deur met duide'yke letters te lezen stond: „Elfriede Löpelmann, Vroedvrouw", wenkte de vrouw die hem eens geholpen had om in de wereld te komen. (Wordt vervolgu).

EEN LASTIGE SCHOONMAAK DIT JAAR?

iaat YIM tf /^ Schoonmaak en dan... zuinig te moeten zijn met zeepl Een moeilijk probleem voor de Nederlandsche huisvrouw. Velen weten het echter al: VIM brengt uitkomst, want VIM kan voor tallooze doeleinden zeep uitstekend vervangen. Hiernaast ziet U enkele voorbeelden, En U behoeft voor Uw huisraad niet bevreesd te zijn, want VIM reinigt zóó zacht, dat het nergens krassen veroorzaakt. Gelukkig, dat VIM nog zonder bon verkrijgbaar isl Deze schoonmaak wordt een VIMschoonmaak!

VIM helpt U b.v. snel en afdoende bij het reinigen van Uw

aquarium bakplaten bloemglazen bloempotten blanke haard celluloid deuren drempels droogrekken emaille elerrek fornuis gummiboorden

gordijnroeden graniet gascomfoor haarkammen inmaakgiazen kelderplanken keukenvloeren koperwerk koffiemolen raamkozijnen schoppen tuinmeubelen tegels enz.

Heeft U al eens geprobeerd, hoe Uitstekend Vim is voor het wasschen van vuile handen 7

RADION N.V. VLAARDINGEN-ROTTERDAM

HET ADVERTENTIEGEDEELTE VAN ONS NUMMER VAN

Dr. H. NANNING's

10 M E I

KINADRUPPELS

WORDT

AFGESLOTEN

OP

29 APRIL

Het aangewezen middel bij:

BLOEDARMOEDE . BLEEKZUCHT MALARIA - GEBREK AAN EETLUST, enz. Men lette op den naam ..«Dr. H. Wanning" buiten op de foode doos en op de flacon. — Prijs f 1.30.

,!-

| J^^nopreisgaa^^ reeds

zMel&ts Apothekers e

„ ■MW *\

meermalen perdag

CiEN J^..;■l,jr^h^ BIJ Di

fv :

;■, ,

m H

C DOOR W.STREEFLAND

^_

.