HET SCHEEP(S)JOURNAAL. Officieel orgaan van de werkgroep genealogie van de Familiestichting Scheepbouwer

‘HET SCHEEP(S)JOURNAAL’ Officieel orgaan van de werkgroep genealogie van de Familiestichting Scheepbouwer

Jaargang 15 - nummer 2

september 2013

 

2

‘HET SCHEEP(S)JOURNAAL’ Voorwoord Voor U ligt het nieuwste nummer van ons blad in een vol­ strekt nieuwe vorm: keurig gedrukt en vorm gegeven, in full-color, geseald en door de drukker aan U verzonden.   In het voorjaar maakten we via onze afdeling Familie Orga­ nisaties van de NVG kennis met het bedrijf EDITOO, dat is gespecialiseerd in het uitgeven van allerlei periodieke (sport)verenigingsbladen. Doordat de voorbereidende werkzaamheden, door middel van een slim computerpro­ gramma, voornamelijk door de redactie van "Het Scheep (s)journaal" zelf worden verricht, is het mogelijk een in full-color uitgevoerd blad aan te bieden tegen een concur­ rerende prijs.   In onze bestuursvergadering van 20 april 2013 hebben wij de offerte besproken en besloten voorlopig voor de periode van 1 jaar met het bedrijf in zee te gaan. De eerstkomende 4 nummers van 2013/2014 zullen derhalve volgens dit nieuwe procede worden uitgebracht.   Wij vertrouwen erop, dat U - net als wij - aangenaam getrof­ fen zult zijn door het nieuwe uiterlijk en wellicht ook de in­ houd van ons lijfblad. Wel vragen wij nog enige clementie m.b.t. het eindproduct: wij moeten nog veel leren!  

5 6 7/10 11  13/17 18 22

Geboortekaart en eerste foto's Jindy Huider Column Karen Span De cirkel is rond! door Tineke en Arnold Scheepbouwer Foto familie ScheepbouwerLouwman met toetichting Zomervakantie in Amerika door Bianca G. Scheepbouwer Aankondiging familiedag mei 2014 Verjaardagen

Colofon VOORZITTER: Otto Scheepbouwer PENNINGMEESTER: Tineke Scheepbouwer-van Velthuyzen PR&SPONSORING: Vacature WEBMASTER: Jan Maat/ Roy Scheepbouwer LEDEN: Trudie Scheepbhouwer Petra Scheepbouwer-Ophof REDACTIE: Otto Scheepbouwer DRUKKER: Editoo B.V. te Arnhem REDACTIEADRES: Crocusstraat 43 2241 VX Wassenaar

3

Van de redaktie Terugkijkend op de verstreken maanden na ons vori­ ge journaal, kan niet anders dan geconstateerd worden dan dat de zomer er deze keer wel heel lang over heeft gedaan om op gang te komen. Toen wij eind april voor onze vakantie op Curaçao op Schiphol stonden, raakte ik in gesprek met een medepassagier die, toen wij bijna uiteraard, over het weer spraken, tegen mij zei: "Hebt U zich wel gerealiseerd dat het nu al bijna een half jaar vrijwel onafgebroken heeft ge­ vroren?" En inderdaad toen, op 22 april,  toen wij 's morgens vroeg vertrokken, had het die nacht nog gevroren en de eerste vorst had zich al midden no­ vember gemeld. Inderdaad, een half jaar vorst en andere winterse narigheid.   Eindelijk, half juli, na een sterk verregende maand juni, kwam de zomer echt door. Voor ons, die ruim 7 weken in de tropen hadden doorgebracht, was het allemaal niet zo erg. Wij hadden ons portie zon en vitamine al gehad, maar voor de thuisblijvers moet het afzien zijn geweest. Maar dan wel weer een hittegolf na 6 jaar! Wat mij betreft mag het nog wel een tijdje zo door­ gaan en dan.....langzaam beter worden.   Tijdens ons verblijf op Curaçao heb ik, net als vorig jaar, het Natonaal Archief bezocht, op zoek naar gegevens over een familielid van moederszijde, die daar in 1878 was geboren. Het leverde geen verdere gegevens op over zijn moeder, maar wel ben ik er achtergekomen dat het kind maar 8 jaar is geworden en in 1886 is overleden. Zie daarover meer in dit nummer. Zoals ik in het voorwoord al vermeldde, is ons journaal uiterlijk nog al gewijzigd. Naar ik vurig hoop op een zodanige wijze dat U als lezer daar ook baat bij heeft. Doordat wij o.m. over wat meer ruimte beschikken, hebben wij een nieuwe rubriek geintroduceerd met als werktitel: 'Uit de oude doos'.   Daarmee bedoelen wij met name de fotodoos! Wij hebben inmiddels al een aardig foto-archief opge­ bouwd, maar het is leuk als de lezers daarvan ook kunnen profiteren. De bedoeling is dus elk nummer te voorzien van wat (oude) familiefoto's. Voor zover bij onze lezers zelf ook nog foto's aanwezig zijn, die zich lenen voor publicatie, zouden wij het op prijs stellen, die te ontvangen.   Deze keer heb ik o.m. een foto geplaatst van een familiefeest binnen de familie Scheepbouwer-Louw­ man. Niet alles rondom deze foto is bekend. Ik heb aangenomen, dat deze foto is genomen ten tijde van het 50-jarig huwelijksfeest, maar zeker ben ik daar niet van. Bovendien zijn niet alle namen van de personen op de foto bekend. Daarom wordt hulp gevraagd van de lezer. Doe Uw best!      

4

    Naast foto's zijn er ook nog andere documenten voor publicatie vatbaar. Zo beschikt ik ook over vele pagi­ na's met uit kranten geknipte overlijdensadvertenties en andere familieberichten uit het archief van het Centraal Bureau voor Genealogie. Ter illustratie heb er een aantal tussen de diverse artikelen geplaatst.   Mede namens onze mede-bestuursleden wens ik U veel lees plezier   Uw redacteur.    

Vervolgonderzoek in het Nationaal Archief van Curaçao.   Tijdens ons familiebezoek aan Curaçao in 2012 ben ik enkele malen in het Nationaal Archief aldaar ge­ weest. Aandachtige lezers zullen zich mijn rapportage daarover in het augustusnummer van het journaal uit 2012 wellicht nog kunnen herinneren. Het ging over de geboorte op Curaçao van Milton Roberto Moraal uit de ongehuwde Maria Albertina Moraal, op 4 september 1878. Het betrof in dit geval familie van mijn moeder, waarvan ik ook de stamboom in kaart tracht brengen.   Zoals in dit journaal uit de doeken werd gedaan, heb ik die geboorte inderdaad aan de hand van een copie van het geboortebewijs kunnen vaststellen. Nog niet duidelijk was, hoe het moeder en kind verder is vergaan en ook niet duidelijk was, hoe de onge­ huwde moeder destijds op Curaçao was terechtge­ komen. Onderwerp van nader onderzoek, zo sloot ik mijn rapportage af.   Dat nader onderzoek heb ik - voor wat betreft het Curaçaose gedeelte - in mei 2013 voortgezet in ge­ noemd archief. De archivaris die mij in 2012 terzijde stond - Mevrouw Goeloe -  was nog altijd in functie en graag bereid mij verder te helpen. Met haar hulp hebben we gevonden, dat Milton Roberto Moraal helaas niet oud is geworden. Op 2 augustus 1886 is aangifte gedaan van zijn overlijden op 1 augustus daaraan voorafgaand. Hij is dus nog niet eens 8 jaar geworden.   Onze andere vragen: wanneer en waarom kwam zijn moeder naar Curaçao, wie was mogelijk de verwek­ ker van haar kind  en wie waren haar ouders en waar en wanneer was zij in Nederland geboren, zijn voor alsnog nog niet beantwoord. Wij zoeken voort!        

Dit geboortekaartje met bijbehorende foto’s, kregen wij via onze trouwe donateur Bep van Wijk uit Heerenveen. Het betreft de geboorte van haar achterkleindochter, kind van haar kleindochter Ellen Scheepbouwer en Jordy Huider. (Excuses voor de leesbaarheid als gevolg van de kleur van het kaartje)

5

COLUMN

Huwelijksjubilea.

25 juli

 

Het is vakantie. De zon schijnt al sinds zeven uur vanmorgen. Buiten is het snikheet, binnen is het drukkend warm (of eigenlijk ook gewoon snikheet). Zo’n beetje iedereen is vrij. Uit de tuinen klinkt water­ pret en als ik tussen de middag een boodschapje haal, liggen er zowel voor en achter me nagenoeg alleen ijsjes en barbecuevlees op de band. Ook twee derde van Huize Smit is al een poosje in vakantiestem­ ming. Strandlakens, badpakken en zonnebrandcrè­ me verplaatsen zich van de auto (= strand) naar de achtertuin en weer terug.   En ik? Ik mag nog éven doorwerken tot m’n vakan­ tie…Bleh? Nee hoor. M’n laptop staat geïnstalleerd op tafel op de veranda. Koude drankjes bevinden zich binnen handbereik. In de pauze schuif ik m’n stoel op voor een paar minuten zon. Er zijn slechtere om­ standigheden om een paar uur flink door te werken (= tot in de middag de lamp in je werkkamer aan hebben staan omdat het amper licht wordt, met koude vingers proberen snel te typen en een kwartier voor je weg moet voor een interview je auto al starten in de vrieskou – zomaar een voorbeeld).   Bovendien ben ik heus niet de enige die deze tropi­ sche dagen gewoon aan het werk is. Het levende bewijs bevindt zich op dit moment tegenover me, want één van mijn zzp-collega’s (www.regelsammy. nl) is aangeschoven op de veranda. Verlengsnoer: check. Wifi: check. Goed excuus om lekkere lunch te halen: check. Ook werkend kun je tenslotte iets van gezelligheid opzoeken, is haar – en nu ook mijn – idee.   Da’s heus 20130723 niet voorbehouden aan vrije partners die hun net zo vrije vrienden bezoeken of aan kids die samen spetteren. Overigens zitten we hier inmiddels alweer een uur stilzwijgend te typen (nou ja, bijna stilzwijgend: “Thee?”. “Nee, water graag”. “­ Pak ik”. “Dank je”.), dat dan weer wel. Maar toch.   En vanmiddag? Dan halen we June op van het kinderdagverblijf en kunnen we nog lekker in het water spelen. Voordat we de barbe­ cue aansteken. En een ijsje toe nemen. Poeh, poeh…geen klagen hoor. Karen Span.        

6

HUWELIJKSJUBILEA.   Op 5 november zijn Wim van Reenen en Greta Scheepbouwer 50 jaar gehuwd.   Op 18 november zijn Gerrit de Graaf en Joyce Scheepbouwer 25 jaar gehuwd.   Op 24 november zijn Johannes Scheepbouwer en Yvonne Janny Boulonois 35 jaar gehuwd.   Op 12 december zijn Antonius Scheepbouwer en A.R. Jansen 40 jaar gehuwd.   Op 17 december zijn Arie van den Ende en Johanna Barbara A. Wiefkers 45 jaar gehuwd.   Op 27 december zijn Hans H. Vink en Annie de Jong 45 jaar gehuwd.   Alle jarigen en jubilarissen worden namens de gehele Scheepbouwerclan van harte geluk gewenst!   ALS JE OUDER WORDT, WORDT ALLES SLECHTER, BEHALVE HET VERGETEN, DAT WORDT STEEDS BETER.

De cirkel is rond! Eerst even een geheugensteuntje, al is het maar voor mijzelf, soms moet ik heel diep nadenken hoe het ook alweer in elkaar zit. In 1903 emigreerde Jacob Scheepbouwer, met zijn vrouw Dirkje Kroon, naar Amerika. Jacob was de broer van de grootvader van Otto (redacteur van dit blad en oprichter van de familie Stichting Scheepbouwer) en Jan Otto, waar ik inmiddels 49 jaar mee getrouwd ben.

Jacob Scheepbouwer

Dirkje Kroon

Jacob en Dirkje verhuisden van de V.S. naar 100 mile house in Canada en kregen 8 kinderen. Vijf dochters en drie zonen. Inmiddels is bijna iedereen overleden maar van twee zonen die trouwden zijn de echtgenotes nog in leven. Dat zijn Ann, getrouwd met ook een Jacob Scheepbouwer en Rose, getrouwd met William Scheepbouwer. William en Rose kregen vier kinderen. Twee zonen William Mitchel (Bill) en Gordon Brian en twee dochters Linda Marie en Catherine Marie. Helaas heeft Catherine niet lang in leven mogen blijven. Volgt u het nog? Voor de duidelijkheid zal ik aan het einde van dit schrijven een verkorte versie van de stamboom bijvoegen. Zo, nu ga ik aan het begin van de cirkel beginnen. Een tijd geleden kwamen we op een of andere manier een artikel tegen in een krant. In dit artikel stond een foto geplaatst en op deze foto was een man te zien die sprekend op de vader van mijn man leek. Werkelijk de gelijkenis was verbluffend. De man op de foto bleek John Clifford Scheepbouwer te zijn en in Canada te wonen. Op deze manier kwamen we erachter dat we familie leden in Canada hebben. Via Otto, de motor achter het stamboom en familie gebeuren, bleek dat er al eens contact gelegd was. In 2009 organiseerde Bill een Scheepbouwer reünie in Castlegar, Canada. Hoe wij nu precies aan een uitnodiging kwamen weet ik niet meer maar Otto vroeg aan zijn neef (mijn man Jan Otto) of hij er met hem naar toe wilde. Jan, niet zo heel reislustig, wilde niet maar ik wilde wel en zo kwam het dat ik met Otto naar Vancouver, Canada vloog om vanaf daar verder te reizen naar de reünie in Castlegar. Wij konden logeren bij Jackie die met haar moeder (Ann) in Surrey, B.C., woont. De 8 uur durende rit naar Castlegar, in een comfortabele auto met airco, zullen wij niet snel vergeten. In Castlegar werden wij ondergebracht in het Cozy Pines motel. De reünie met ongeveer 35 familieleden was ongelofelijk. Wij hebben er een heerlijke tijd gehad en ik denk er nog vaak aan terug. De tijd van 30 juli – 4 augustus was te kort, daar waren Otto en ik het over eens. Er zijn sindsdien hechte contacten ontstaan, met Ann en Jackie, Bill en Agi met Rose en Linda, maar ook met Cassandra, een dochter van Gordon die weer een zoon is van Rose.

7

Tegenwoordig, via facebook, heb ik contact met heel veel familieleden in Canada. Erg gezellig en leuk. Sinds 2009 is er alweer veel veranderd. Mensen overleden en baby’s geboren, stellen getrouwd en gescheiden. In 2010 is Jackie op tegenbezoek geweest, deels bij ons en deels bij Otto en Florry.

In 2011 werden Rose en Ann beide 80 jaar. Reden voor een feestje..... Omdat Jan, na alle enthousiaste verhalen van Otto en mij, achteraf toch wel een beetje spijt had dat hij niet naar de reünie was gegaan, vond hij het een goed plan om met vakantie naar Canada te gaan om ook zijn familie te ontmoeten.

Rose en Ann

Onze zoon Arnold was na het zien van de foto’s ook enthousiast geworden en ging ook mee. Naar achteraf bleek was er een foto in het speciaal die voor hem aanleiding was om een zeker familielid te ontmoeten. Dè foto

Wij werden weer uitgenodigd door Jackie om in haar huis te logeren. Jackie, haar moeder Ann en wij, zouden gezamenlijk naar Vernon rijden om daar de beide verjaardagen te vieren. Helaas lag broer/zoon Jake in Vancouver in het ziekenhuis voor een zware operatie. Zijn moeder en zus bleven begrijpelijk liever bij hem in de buurt dus wij hebben een auto gehuurd en zijn met ons drieën naar Vernon gereden. Rose vierde haar verjaardag bij haar dochter Linda. Heel veel familie van twee jaar geleden zagen wij weer, een hartverwarmend weerzien. Zo zagen wij ook Cassandra weer met haar drie kinderen. Uiteraard werd ook Arnold voorgesteld aan Cassandra, het meisje van de foto en het bleek dat ze het goed met elkaar konden vinden. ’s Avonds werd er voor de jongere mensen een apart feestje georganiseerd, daar waren wij niet bij dus wat er gebeurd is weet ik niet maar Arnold en Cass hebben elkaar daar nog beter leren kennen. Wij zagen het gebeuren..... telefoonnummers, emailadressen, skype accounts werden uitgewisseld. kortom.... ze zijn elkaar nooit meer uit het oog verloren. Er is heel veel ge-sms-t, gechat, gebeld en geskyped. Toen Arnold door een moeilijke fase in zijn leven ging was Cass aan de andere kant van de wereld er toch altijd voor hem. Rond Kerst ging Arnold voor een aantal weken naar Amerika om uit de sleur te komen en om bij Cass en haar familie te zijn. Ook om te kijken of het eventueel klikte tussen hun maar ook tussen Arnold en de kinderen van Cass. Alles verliep soepel en als vanzelf. Het duurde dan ook niet lang voordat Arnold de eretitel “daddy” kreeg. Aan al dit goede kwam echter een eind toen Arnold weer terug naar Nederland moest.

8

Text

van

document

Een langeafstandsrelatie is moeilijk dus zo kwam het dat Cass met haar kinderen, in de zomer van 2012, voor drie maanden bij Arnold kwamen wonen. Het land Nederland beviel hun goed en zo werden plannen gemaakt om Cass en de kinderen naar Nederland te laten emigreren. Begin Januari is Arnold weer voor een paar weken naar Amerika gegaan om het spul op te halen (inclusief de poezen) en voorgoed mee terug naar Nederland te nemen. Inmiddels zijn de verblijfsvergunningen en de verzekeringen allemaal rond. Cass is drukdoende Nederlands te leren. Alysia en Christian zitten op school en spreken al redelijk Nederlands, zij doen het heel goed. De jongste, Gracelyn, is een echte doerak en pikt het Nederlands al spelenderwijs op. Ook de poezen hebben het reuze naar hun zin. In Amerika waren het binnen katten omdat ze aan een drukke highway woonden. Hier in Nederland en in ons rustig dorpje kunnen ze lekker naar buiten. Met zijn vijfjes vormen zij een leuk gezin.

Dus, van Jacob die naar Amerika emigreerde tot Cassandra die weer naar Nederland emigreert, is de cirkel rond. 9 september 2013 – TS

9

10

Toelichting bij foto familie Scheepbouwer     Voor zover mij bekend, is dit een familefoto van de familie Scheepbouwer-Louwman. Hij moet ongetwijfeld zijn genomen ter gelegenheid van een heugelijk feit, waarschijnlijk een huwelijksjubileum van het echtpaar Arie Scheepbouwer (geb. Dordrecht 2-2-1857) en Helena Louwman (geb.Dordrecht 20-5-1858). Zij huwden in Dordrecht op 6 maart 1878 en kregen in totaal 12 kinderen.Gelet op de leeftijd van hun nageslacht en aanhang, zou het het 50 jarig huwelijk in 1928 kunnen zijn geweest, want de echtelieden overlijden resp. in 1933 en 1944.   De foto is destijds gekregen van Willy Fillekers, dochter van Jacobus (Koos) en Trijntje Scheepmaker. Volgens haar zit rechts naast de bruid hun zoon Arie en aan de andere zijde naast de bruidegom, hetzij Lena, hetzij Pietje en daarnaast Jan Vink. Direct daarboven zijn vrouw Anna Vink-Scheepbouwer. Naast haar  waarschijn­ lijk Jan en Christina Berrevoet-Scheepbouwer. Wie de man daarboven en tussen hen in is, is niet bekend. Naast en schuin boven Berrevoet, de vader en moeder van Willy, t.w. Jacobus (Koos) Scheepbouwer en Trijntje Scheepmaker. Naast Koos en boven de bruid, Dirk. Met de arm op de schouder van Arie, zijn huisge­ note, Dirkje en schuin achter Arie, resp. Adriana de Vos-Scheepbouwer en uiterst rechts haar man Jan Vos.   Tot zover reikt onze kennis tot dit moment. Graag krijg ik nadere informatie als die bij onze lezers (met name Willy) nog voorhanden is.  

11

 

12

Vliegen op een bezem, koeien opjagen op een westernpaard en rondscheuren in een muscle-car… Het is duidelijk dat er maar één land in de wereld is waar je al deze dingen tegelijk kunt doen: Amerika! Ik fantaseerde er al jaren over: als ik in 2013 50 jaar zou worden en onze Nomiki 16, zouden we een fabuleuze reis maken naar Amerika, en daar zoveel mogelijk avontuurlijke dingen doen. Nu is er in Amerika zoveel te beleven en te zien dat het al meteen duidelijk was dat we ons een beetje in moesten houden, anders bleven we drie jaar weg, op zich graag, maar zoals de meesten van ons werden wij ook enigszins geremd door een beperkte tijd en een beperkt budget. Dus: keuzes maken! Mik en ik waren er al snel over uit dat een deel van de tijd zeker besteed zou moeten worden aan een paardenvakantie. Wij zijn allebei paardenmensen, niet van het soort dat mooie rondjes rijdt, maar meer van keihard raggen door het bos. In Nederland stonden onze eigen lieve paarden, Marnix en Spooky, achter het huis, maar wegens het vertrek naar Curaçao hebben we daar afstand van moeten doen. Paardrijden werd dus ons uitgangspunt, maar zelfs dan zijn er in Amerika legio mogelijkheden om uit te kiezen. Mik en ik hebben samen al best veel tochten door de natuur gemaakt en we wilden toch eens wat anders, vandaar dat de keuze viel op een cattle drive. Voor degenen onder jullie die de film City Slickers hebben gezien: zoiets. Er wordt beweerd dat opa Dirkie Scheepbouwer zijn hele leven gefascineerd werd door het Wilde Westen. Misschien heeft hij me tijdens het logeren verhaaltjes verteld over Buffalo Bill en de laatste der Mohikanen, want ook ik heb de prairie en de rode rotsen van het westen van Amerika altijd met eigen ogen willen zien. Via internet vond ik diverse bedrijven waar je als buitenstaander kunt helpen met het te paard opdrijven van koeien, precies zoals dat vroeger ging. Er zijn twee soorten bedrijven. Een soort toeristenboerderijtjes met twintig koeien, die door dikke toeristen die steeds van hun paard afvallen iedere week naar een wei 2 km verderop worden gedreven en dan weer terug, waarna iedereen gauw teruggaat naar de comfortabele bungalow om televisie te kijken. Of echte boerenbedrijven uit de tijd van de eerste settlers, met enorme kuddes die voor echies twee keer per jaar van de winterweide in het dal naar de zomerweide hoog in de bergen gedreven worden. Cowboytje spelen, met honderden koeien, door ruig gebied, ver weg van alle comfort. Dat laatste moest het natuurlijk worden. Ik besloot dat ik naar Utah wilde, omdat we andere delen van de Rocky Mountains al een beetje verkend hadden. Het landschap van Utah is heel gevarieerd: Je komt er gebieden tegen die zo in een Marlboro reclame zouden passen, enorme groene weilanden met sparren en meertjes en bergbeekjes, omzoomd door grillige bergen met zelfs een beetje sneeuw. Maar een deel is ook droge woestijn, met de kenmerkende rode tafelbergen die eenzaam uit een soort maanlandschap oprijzen. Rondom de cattle drive zouden we dus de rest van onze vakantie plannen. Iedere tocht van Curacao naar Amerika begint met het sprongetje naar Florida. De cattle drive zou zeven dagen duren. Mik wilde heel graag naar het nieuw geopende Harry-Potterland in Orlando, dus eerst twee daagjes Universal Studio’s. Dan doorvliegen naar Las Vegas, de grootste luchthaven in de buurt van de door ons gekozen ranch. (Er was nog wel een klein vliegveldje dichterbij, maar toen we daar op weg naar de ranch langsreden waren we heeeel blij dat we niet gekozen hadden voor dat krakkemikkige twee-motorige vliegtuigje in die boerenschuur..) Tja, Las Vegas heeft mij nooit zo geboeid, ik houd niet van gokken en Mik mag met haar 16 jaar nergens in, maar als je er toch bent…We besluiten er één nachtje aan te wagen. Aan het eind van de cattle drive hebben we nog vier dagen over en ik ben vast van plan om die te vullen met een liefhebberij die ik op Curaçao helemaal niet en in Amerika helemaal wel kan botvieren: enorme lange stukken autorijden. Een prachtig plan, wij zijn er klaar voor.

13

Universal studio’s is geweldig, we hebben de vorige keer alleen de Disney parken bezocht maar dit is eigenlijk veel leuker, meer voor volwassenen. Er is eigenlijk maar één probleem: ik word misselijk in wilde attracties. Bij andere vakanties gingen Mik en haar vader overal samen in en bleef ik lekker als een saaie muts beneden een boekje lezen. Maar hij is er nu niet bij en ik kan mijn kind niet overal alleen in laten gaan… tijd om uit mijn comfortzone te stappen. Gelukkig heeft de tijd niet stilgestaan en zijn er, in plaats van het ouderwetse rollercoaster gedoe, spectaculaire 3D attracties waarbij je weliswaar niet in een echte achtbaan zit, maar voor je gevoel wel duizelingwekkend snel in het rond suist en over de kop gaat. Het zweet staat in mijn handen wanneer we bij de Transformers aankomen, het ziet er vreselijk eng uit en het is ook nog eens een proefrit, de attractie is nog niet eens officieel geopend. Betekent dat dat er nog dingen fout kunnen gaan? Maar ja, de hoopvolle blik van mijn kind helpt me over de drempel. Het moedergevoel, he…. Wat blijkt? Ik vind het geweldig! Dit is leuk! Ik heb werkelijk het gevoel dat ik vlieg, van kilometers hoog neerstort en op het nippertje gered word. Mijn maag schiet alle kanten op en de zenuwen gieren me door de keel. Maar de ongelooflijk mooie 3-D beelden zorgen er voor dat ik geen tijd heb om bang te zijn. Na een paar van dit soort ervaringen word ik zo overmoedig dat ik zelfs een echte (indoor) rollercoaster durf te proberen, The Mummy. Deze is volgens mijn kind niet zo hoog. Het eerste stukje valt mee, maar wanneer we vervolgens tergend langzaam een heel eind steil de lucht in worden getakeld, het klassieke begin van een afschuwelijke afdaling, hoor ik haar fluisteren: sorry, mam… Nou ja, ik heb het overleefd. Het vliegen met de bezem in Harry Potterland is hierna een eitje. We hebben een strak reisschema, dus zijn we redelijk uitgeput wanneer we in Vegas aankomen. We hebben een hotel midden op de Strip, die verlichte straat die iedereen kent. En het is veel leuker dan ik gedacht had, echt net of je in een film rondloopt. Alles, letterlijk alles is voorzien van felgekleurde neonlichten. We lopen ’s nachts rond en bekijken de waanzinnige hotels waar de popsterren verblijven. Mik vergaapt zich aan de winkels van Gucci, Versace en Ralph Lauren. Een tas kost hier een maandsalaris. Maar we zien ook de mannen die reclame maken voor de tientallen bordelen. Midden tussen de toeristen zit een uitgemergeld meisje met holle ogen op een bankje voor zich uit te staren, terwijl haar pimp een deal sluit met een man die zeker op “zakenreis” is. Het is een fascinerende stad, maar wel één met twee gezichten. We hebben maar een fractie gezien, maar gaan toch maar niet te laat naar bed, want de koeien wachten op ons. In Utah worden we naar de ranch gebracht van de familie Alton, die daar al zo’n 100 jaar een kilometersgroot natuurgebied in eigendom heeft. Alle 30 mensen in het dorpje, dat – heel verrassend - Alton heet, zijn Altons, getrouwd met een Alton of werken voor de Altons. Het is een ontzettend aardige, vrolijke familie, gezond en robuust, precies zoals je je mensen uit het Wilde Westen voorstelt. Bij het invallen van de nacht zetten we zelf onze tentjes op aan de voet van de bergen waar zich op dik 2 km hoog de zomerweides bevinden. Onze groep bestaat uit tien mensen, paardenliefhebbers van overal in de wereld.

14

Er zitten twee piloten bij, een politieagent uit New York (get outta here!) een stewardess uit Canada, een verzekeringsagent, een masseuse uit Australie, een VN-vertegenwoordigster uit Polen en een dierenarts uit Argentinie. Wij komen van een tropisch eiland waar de meesten nog nooit van hebben gehoord, dus de verhalen aan het kampvuur zijn hilarisch. Mel, de pater familias van de Altons (75 en rijdt nog iedere dag) heeft heerlijk eten gekookt in de veldkeuken. Morgen vroeg op om de koeien bijeen te drijven die de hele lente vrij rond hebben gelopen en zich in allerlei valleitjes hebben verstopt met hun kalfjes. ’s Nachts horen we coyotes huilen. En we hebben het koud!! Het blijkt dan ook gevroren te hebben en de ijspegels hangen aan de water tank. Uuh, een kattenwasje maar, de rest komt wel een andere keer. We maken kennis met de paarden en er wordt gekeken wie bij wie past. Het blijkt dat Mik, ik en Agnieska, het Poolse meisje, het meest van hard rijden houden, dus we krijgen snelle paarden. Maar ze zijn allemaal fris en onrustig in de koude ochtend, dus het eerste stuk van de rit dondert er meteen al iemand af, gezicht open, flinke kneuzingen. Hoort erbij, opstijgen en doorgaan. Het is nog een heel werk om die koeien allemaal bijeen te drijven. Ik zweer je dat er een paar bij zijn die zich verstoppen. Er is ook een hele vervelende ouwe zwarte koe, die ik al snel leer kennen. Als je haar te veel opjaagt draait ze zich snel om en probeert je met haar horens te doorboren. Er is een schitterende jonge, witte stier, die af en toe probeert een groep koeiendames weg te lokken om een eigen harempje te beginnen en dan moeten we daar weer achteraan. Het is veel rondgalopperen en joelen, “heycow, heycow”, we hebben vette pret. De volgende dag moeten we om vier uur ’s ochtends opzadelen, want we moeten een hele hoge berg op en hoewel het ’s nachts vriest, wordt het overdag zo warm, dat we een vroege start moeten maken om de dieren niet uit te putten. Omdat dit het moeilijkste en het leukste deel van de tocht is zijn er flink wat dorpsbewoners gekomen om te helpen. We zien kindertjes van zes jaar, waarvan de beentjes amper halverwege het paard komen, onbevreesd grote koeien uit het struikgewas drijven. Ook oma rijdt mee, op het mooiste westernpaard dat ik ooit gezien heb. We gaan bijna verticaal omhoog en vlak naast het pad zijn diepe afgronden, dus we mogen de koeien niet laten schrikken. De paarden zijn fantastisch en vast ter been, ze balanceren over smalle richeltjes en glijden met het hoofd omlaag langs gruishellinkjes naar beneden of het niks is. Ik maak me heel even zorgen of Mik dit allemaal aankan, maar als ik haar langs de koeien zie rijden als een volleerd cowboy, maak ik me nergens meer zorgen over. Maar goed ook, want omdat de stoet koeien enorm is, verliezen we elkaar regelmatig een ochtend of een middag uit het oog. Als we na twee dagen trekken boven komen is het uitzicht spectaculair. Dit zijn de uitlopers van Bryce Canyon, een kleine versie van de Grand Canyon, met rozerode puntrotsen. We kunnen mijlenver kijken en er is geen huis, geen weg, geen teken van beschaving te zien. Tijdens de tocht over de bergrug zien we poemasporen, diverse herten en horen we wilde kalkoenen. Dit is de echte wildernis. De dagen vliegen voorbij. Iedere dag vroeg opstaan, een stevig ontbijt en zadeltassen vullen met eten voor onderweg.

15

Dan weer die koeien bij elkaar drijven, waarvan ’s nachts een flinke groep weer aan de wandel is gegaan omdat ze geschrokken zijn van de coyotes of gewoon omdat het hele eigenwijze beesten zijn, en dan verder trekken door de bergen en canyons. We zitten gemiddeld een uur of 7 per dag in het zadel, maar er is ook een dag bij van 10 uur! Gelukkig zijn western zadels net een soort leunstoeltjes vergeleken bij wat wij gewend zijn. Behalve de politieagent, die de minste rijervaring heeft, heeft niemand last van spierpijn of zadelpijn. De sfeer in de groep is geweldig, er is niemand die het niet naar zijn zin heeft en er valt geen onvertogen woord. Mik is de jongste, maar ze past er uitstekend bij. Af en toe trek ik mij na het eten terug in mijn tentje, maar zij zit iedere avond tot diep in de nacht bij het kampvuur terwijl Houston, Mel en Cade, onze eigen cowboys, stoere verhalen vertellen, gedichten voordragen en op de mondharmonica spelen. Het einde van de trip komt veel te snel in zicht. We leveren onze koeien keurig af in het gebied waar ze de zomer zullen doorbrengen, een prachtige, koele, groene weide met een bergmeertje. Het is een geloei van jewelste terwijl de koeien en kalfjes die elkaar tijdens de tocht uit het oog hebben verloren, weer herenigd worden. Dat geluid zal ik nog dagen in gedachten horen, jeetje wat een herrie maakt een koe! Wij maken nog een lange tocht door het berggebied, dit keer zonder koeien, wat betekent dat we om het hardst galopperen en iedere boomstam of kreekje aangrijpen om een lekkere sprong te maken. Daarna afscheid nemen van de crew en met het busje terug naar St. George. Nog één afscheidsmaaltijd vóór we terug gaan naar de verschillende uithoeken van de wereld waar we wonen. Het is grappig om iedereen te zien na een goede schrobbeurt en met nette kleren aan, heel wat anders dan het stoffige groepje in stoere rijkleding van de afgelopen week. E-mails worden uitgewisseld en allerlei bezoekbeloften gedaan, maar de kans is klein dat we elkaar ooit nog zullen zien. Mik en ik denken alweer aan het volgende stukje van onze vakantie, want wij gaan nog door! St. George is een middelgroot stadje midden in de woestijn. Maar het heeft diverse grote malls, één van de vele dingen in Amerika waar ik gek op ben. Nee, niet voor de kleren, zoals de meeste dames. Ik ben verslaafd aan de enorme supermarkten, waar je van alles en nog wat kunt krijgen. Ik prop mijn koffer vol met zulke uiteenlopende zaken als supervitaminepillen, kant en klare glazuurvellen voor het bakken van taarten en een geniale zichzelf oprollende tuinslang. Ik heb bovendien een verrassing voor Mik. Ik lever haar af bij een Braziliaanse schoonheidssalon. Hier kunnen de sporen worden gewist die een week “living rough” op huid en haar hebben achtergelaten. Ondertussen ga ik een auto huren voor het laatste deel van onze vakantie. Ik heb een stevige, verstandige auto in gedachten, met een zuinig benzineverbruik…. Maar als ik het terrein op kom staat daar een schitterende, gitzwarte Dodge Challenger te glanzen. Een echte musclecar, zoals die dingen heten. Een benzine slurper, die erom vraagt om veel harder mee te rijden dan op de Amerikaanse wegen is toegestaan, maar mooi…! Hé, dit is onze verwenvakantie, ik doe het gewoon. Ik zal nooit het gezicht van Mik vergeten als ik aan kom rijden met een diep grommende motor, een geluid waar wij allebei gek op zijn. Fast en furious is er niks bij. US highways: here we come!

16

Het plan is om door te rijden naar Monument Valley, midden in een Navajo-reservaat, waar veel western films zijn opgenomen met de kenmerkende rode tafelbergen als achtergrond. Alle Tom-toms zijn verhuurd, dus we moeten het gewoon op de ouderwetse manier zien te vinden, met een wegenkaart. Mik ontpopt zich als een kundig bijrijder, die mij keurig op tijd waarschuwt voor afslagen en dergelijke. Ik heb al mijn aandacht nodig voor het besturen van het zwarte monster, omdat je bij heel lichtjes intrappen van het gaspedaal meteen 90 mph rijdt. We verlaten de snelweg bij Hurricane en rijden via plaatsjes met schilderachtige namen als Virgin, Mossy Cave en Calf Creek door Zion National Park, Bryce Canyon National Park en Petrified Forest. We vallen van de ene verbazing in de andere. Het landschap verandert doorlopend, van roze zandduinen, naar rode rotsen en groene bosgebieden. We rijden urenlang door onbewoonde natuur. Het record is drie uur zonder ook maar een enkele andere auto tegen te komen, een huis en nog belangrijker: een benzinepomp te zien! Gelukkig heb ik de auto vlak daarvoor volgetankt. We klimmen al slingerend steeds hoger, tot we het hoogste punt bereiken op 9640 ft, een bergrug met de inspirerende naam “The Devil’s Backbone”. Maar daarna begint de lol pas: met duizend haarspeldbochtjes weer naar beneden. Tot nu toe waren de wegen perfect in orde, zijdezacht asfalt waar het zwarte monster met gemak over heen zoeft. Maar de weg naar beneden is onverhard (!) en we worden niet van de afgrond gescheiden door een stevige vangrail, maar alleen maar door een tien centimeter hoog aarden walletje. Nou ja, netjes rustig rijden en hopen dat we niet één van die enorme vrachtwagencombinaties tegenkomen als we in de buitenbocht rijden. Dus wel! Het zwarte monster kleeft gelukkig aan de weg en we genieten volop. Spectaculaire vergezichten! Na 2 dagen en zo’n 800 mijl rijden komen we precies volgens planning aan in Monument Valley Navajo Tribal Park, op het mooiste moment van de dag, wanneer de zon ondergaat over de rode bergen. Er is maar één hotel (met de originele naam “The View”) dat speciaal gebouwd is om alle gasten een spectaculair uitzicht te gunnen vanaf het terras. Ik voel me een beetje klunzig met mijn kleine cameraatje tussen de Duitse, Italiaanse en Japanse telelens opstellingen, maar uiteindelijk maken we maar een paar foto’s, om daarna gewoon met onze eigen ogen te genieten van de woestijnstilte en de ondergaande zon. Dit is een heilige plek voor de Navajo-indianen en de bezoekers zijn ongebruikelijk rustig en ingetogen, alsof iedereen iets voelt van de spirituele sfeer. ’s Nachts nog even mijn bed uit om te genieten van de sterrenhemel, die boven de woestijn mooier is dan waar dan ook en ’s ochtends nog één keertje van de zonsopgang. Het is mooi geweest. Nog één dag ongeremd scheuren over de wegen van Amerika en dan terug naar ons kleine eilandje in de Caribische zee. We zijn heel dankbaar dat we deze onvergetelijke reis samen hebben mogen maken.

Amerika   Bovenstaand artikel is een weergave van een zeer sportieve vacantie, die onze oudste dochter, Bianca Scheepbouwer tesamen met haar 16-jarige dochter Nomiki Huijsmans, van de zomer in Amerika doorbracht.

17

Familiedag mei 2014   Beste donateurs en (eventuele) partners,   Rotterdam is de plaats waar de familiedag op  zondag 25 mei 2014 gaat plaatsvinden.   Trudie en ik hebben een dag ‘proefgedraaid’ en het beloofd een interessante familiedag te worden. Men kan in Rotterdam in menige parkeergarage parkeren, maar het is nogal prijzig. Je kan ook naar Rotterdam Centraal komen met de trein en verder gaan met de metro of tram.   Hieronder volgt het voorlopige programma: Om 12.00 uur verzamelen wij bij Spido, Willemsplein 85, 3016DR Rotterdam, bereikbaar met metrolijn D of E tot station Leuvehaven, of met tram lijn 7 tot halte Willemsplein.   12.30 uur maken wij een rondvaart van 75 min. door de havens. Aan boord drinken wij thee/koffie en eten wij een broodje.   Na de rondvaart gaan wij met de watertaxi naar de  ss ‘Rotterdam’. Hier gaan wij de ‘Compleet-tour’ doen. Dat is de ‘Uitwaaien & Zwaaien-tour’ plus een rondgang door de machinekamers.  Daarna gaan wij weer met de watertaxi van het  “3e Katendrechtsehoofd” naar hotel “New York” waar wij, voor diegenen die dat willen, hebben gereserveerd voor het diner (eigen rekening).   Diegenen die liever naar huis gaan kunnen de metro of de tram pakken naar het station, diege­ nen die met de auto zijn gekomen lopen de Erasmusbrugbrug over (een klein half uurtje) naar de parkeergarage bij Spido.   De geraamde kosten voor deze dag zijn  € 30,-- per persoon, kinde­ ren tot 12 jaar  € 20,-- p.p. en kin­ deren onder de vier gratis. Daar zit alles in, behalve het eventuele diner in hotel New York.   U kunt zich nu al opgeven bij:     Trudie Scheepbouwer   tel.: 010 226 3594 e-mail: [email protected] of:     Tineke Scheepbouwer Tel. 075 641 1208 e-mail: [email protected]      Wij verwachten een heleboel reacties.....                                                                              Met vriendelijke groet,  Tineke,  namens het organisatiecomité.      

18

        Tot slot in deze rubriek de geboorte van JINDY HUIDER

De oudste, de jongste en geboorten De oudste.  Al sinds geruime tijd, wordt deze plek ingenomen door:   ALEIDA SCHEEPBOUWER geboren te Rotterdam op 18 januari 1921  Inmiddels dus 92 jaar oud!   De jongste.   Sinds november 2012 hebben ons geen berichten bereikt over nieuwe geboorten van een Scheep­ bouwer bereikt, dus blijft   JAEVEY DEAN SCHEEPBOUWER geboren op 15 november 2012  tot nader order onze jongste loot aan de Scheep­ bouwer-stam.   Geboorten. Wel werd ons de geboorte gemeld van FABIAN MASSELINK

OP 2 AUGUSTUS 2013 IN ASSENDELFT  Zie voor de geboorteaankondiging en een tweetal foto's pag. 5 JINDY is de dochter van Jordy Huider en Ellen Scheepbouwer en achterkleindochter van onze trouwe donateur Bep van Wijk uit Heerenveen.   Wij wensen alle jonggeborenen en al hun familie heel veel geluk en voorspoed. Dat zij mogen opgroeien tot waardige leden van onze familieclan1  

OP 16 APRIL 2013 IN DEN HAAG.   FABIAN is de zoon van Wendy Luiten en Fokko Masselink, kleinzoon van Wilma en Hans Luiten-­ Scheepbouwer en achterkleinzoon van Diny Scheepbouwer-de Vries.           

 

   

19

 

20

Onbekende (jonge) Scheepbouwer in Zaandijk   Bovenstaande foto van een onbekend jong lid van de familie Scheepbouwer, werd gemaakt in de voorvo­ rige eeuw in Zaandijk en bevindt zich in het Zaans Archief.   Mocht  een lezer de persoon herkennen, dan hoort de redactie dat graag!

Van onze Buitenlandse familie.   Er zijn geen schokkende mededelingen uit Canada of Australië tot ons gekomen, maar wel enkele persona­ lia:   zo zijn op 6 juli 2013 Aaron Scheepbouwer en Tasha Sharon Marie Hubly met elkaar in het huwelijk getreden. Hun gezamenlijke dochter, die al op 1 oktober 2012 werd geboren, kreeg de naam Marissa Sharon Marie. Tasha had al 3 dochters, t.w.: Deanne, Brianne en Kayla (de jongste is geboren op 4 september 2003 en is dus al een teener!).   Cassandra Scheepbouwer van onze Canadese tak ( zie ook het artikel 'De cirkel is rond' van de hand van Tineke Scheepbouwer in coproductie met haar zoon Arnold), die zich in het begin van dit jaar met haar 3 kinderen metterwoon heeft gevestigd ten huize van Arnold Scheepbouwer in Markenbinnen en een aanvraag voor een verblijfsvergunning heeft ingediend, heeft onlangs voor een periode van 5 jaar een voorlopige toelating gekregen! Wij wensen haar en Arnold hiermee van harte geluk!   Tot slot is op 21 maart 2013 een ééneiige tweeling geboren van Heather Scheepbouwer (Peterson) en Jason Henschel.

21

VERJAARDAGEN OKTOBER 1 03

Johan B.J. de Boer Diego R. Rodrigues Capelo

10

Johannis J. v.d.Wulp Linda van Gelder Sven Diana E.F. de Koning Cornelis Johannes Johannes N. Spaans Kristy-Lee Pearce Franciscus J. Th. Dorothee N. Calvis Meredith A. Hoelen Adriaan Roxanne Daal

12 13 24 25 26 29 30 31

60 jaar 27 29 30

03 jaar 70 jaar 30 jaar 03 jaar 45 jaar 85 jaar 65 jaar 20 jaar 55 jaar 55 jaar 55 jaar 75 jaar 45 jaar

NOVEMBER 02 03 04 05 08 12 16 22 23 24 28 30

Johanna Alberta Elisabeth Julia M. Th. M. Max Buitenkant Stijn M. Harkink Helena Johanna B.A. Wiefkers Annie Analbers Niels Harkink Mina Miedema June Lisa Smit Inge Moraal Adriana Johanna Cohen Forest Woodall Marcha de Haan Marianne A.E. Lem Rene Kiele Daniëlle Maureen

85 jaar 55 jaar 15 jaar 15 jaar 05 jaar 85 jaar 70 jaar 90 jaar 40 jaar 90 jaar 02 jaar 70 jaar 65 jaar 04 jaar 35 jaar 65 jaar 50 jaar 15 jaar

DECEMBER 07 08 09 10 14 16

17 22 24 25

22

Don Corrada Daniël Erkelens Cindy Soraya G. Jong Nellij Bankersen Johanna van den Boogaart Evelyn Paulina Koelewijn Roy Gerard Koelewijn Catharina A. de Graaf Maria Anthonia Martinus H.W. van Ewijk Eric Grietje (Gerda) Glas Anna Antonia

04 jaar 20 jaar 20 jaar 35 jaar 85 jaar 70 jaar 50 jaar 50 jaar 20 jaar 90 jaar 60 jaar 45 jaar 65 jaar 55 jaar

 

Anna Johan Anna-Belle ten Cate Susanna Fransisca Thomas S. P. van den Berg

55 jaar 60 jaar 20 jaar 35 jaar 03 jaar

Nieuwe inwoner in ons dorp!   Jarenlang, sterker sinds mijn komst in ons dorp (Wassenaar), ruim 47 jaar geleden, was ik de enige manne­ lijke inwoner met de naam Scheepbouwer. Er was nog wel een ver verwijderde nicht, die inmiddels is overle­ den, maar haar getrouwde naam was Bakker.   Daardoor gebeurde het nog weleens dat, als mij gevraagd werd wat mijn naam was en men vroeg: uit de Crocusstraat ?, ik antwoordde: dat kan niet anders, want ik ben de enige met die naam!   Recent deed die stuatie zich ook voor en ik reageerde op dezelfde manier. Daarop kreeg ik als antwoord: nee hoor, daar en daar woont er nog iemand met die naam. Dat intrigeerde mij zodanig, dat ik kort daarna naar dat adres reed en ontdekte dat daar inderdaad een naamgenoot met zijn gezin woonde. Het ging in dit geval om de oudste zoon van onze donateur Ad Scheepbouwer, bekend van o.m. KPN, die zich onlangs in ons dorp had gevestigd en daarvoor in Barcelona had gewoond.   Omdat het gezin op het punt stond voor een vakantietrip te vertrekken, bleef de uitwisseling van gegevens daarbij, maar ik hoop binnenkort een tweede kennismaking van iets langere duur te hebben voor de aan­ vulling van de gegevens in mijn databank. Uiteraard hoop ik hem dan ook als donateur te mogen verwelko­ men.        

TENSLOTTE  

 

  Helemaal tot slot nog een keer de verschillende mogelijkheden om de ongetwijfeld vele inzendingen aan de redactie te doen toekomen! Om het Uw redacteur zo veel mogelijk naar de zin te maken, wordt toezending van te plaatsen bijdragen via e-mail of door middel van een CD resp. USB-stick (op erewoord retour) erg op prijs gesteld! Postadres   Crocusstraat 43, 2241VX Wassenaar Bellen (vast)   070-5112963 Bellen (mobiel) 0642388681 Email  [email protected] Giro 8535816 te Markenbinnen.

23

www.editoo.nl

Indien onbestelbaar: Crocusstraat 43 2241 VX Wassenaar