Het laatste bericht Hallo allemaal, De missie is volbracht. We zijn weer thuis en gaan binnenkort weer aan het werk. Eerst alles opruimen en de post doornemen. Gelukkig is het aangenaam buiten en kunnen snel wennnen. Onze laatste rustdagen in Banjul bestonden nog uit niks doen. Het is elke dag ruim 40 graden en onder de parasol aan het zwembad zweet je nog. De drankjes en waterpolo wedstrijden tussen de toeristen en de mensen die daar werken geven je afleiding. Leon en ik doen dus ook niet zoveel. Met Ben van het Bakels team gaan we naar een internetcafe om onze berichten op het net te zetten. Het lukt niet zoals we willen en ik zie vandaag dat Ben's verhaal op onze log staat. Dat was niet de bedoeling maar jullie kunnen we zien wat hij schrijft. En dat is heel veel. Zijn accu gaat veel langer mee als die in mijn laptop........ Onze airco op de kamer heeft het begeven en we krijgen een ventilator. Dat werkt net zo goed en houdt de muggen op afstand. Maandag gaan we vertrekken en moeten eigenlijk om 12 uur onze kamer leegmaken maar we weten het te rekken tot 3 uur, dan is het geoeg volgens de bedrijfsleider. We kunnen onze spullen op de kamer van een Bakels team dumpen die tegen ruil van hun koelkast de kamer tot 9 uur mogen gebruiken. Tegen de avond gaan we nog allemaal in de douche en willen uit gaan eten. We komen de bedrijfsleider tegen en die wil de sleutel van de laatste kamer. Hij lacht geregeld en zegt dat hij van de mafia is, ja, mafia praktijken! Iedereen hier is corrupt. YaYa, de politieagent die we kennen, levert tegen 75 euro en 2 pasfoto's een vol rijbewijs. Extra bijverdiensten als je maar 50 euro per maand verdient....... We zetten alle koffers en tassen in de lobby en gaan uit eten. We halen het net. Binnen 5 minuten vreten we alles op en gaan snel terug naar het hotel om opgepikt te worden door de bus en gaan naar het vliegveld. Inchecken en paspoortcontrole. Ik mag er vlot door maar Leon moet alles uitladen, tandpasta en zonnecreme mag hij achterlaten. De 50 cm lange zaklamp mag ie meenemen als ie de piloot er niet mee in elkaar slaat. Hoezo corrupt. Net als je dan weer verder wilt moet een agent alles zien wat ik in m'n zakken heb en vind m'n shag wel interressant maar mag die wel meenemen. We kunnen buiten gaan zitten en de mannen uit Bakel komen even later ook. Het vliegtuig start op tijd en 5 en half uur
later landen we uitgeput in Amsterdam. We worden opgehaald door een taxibusje dat Bakel heeft geregeld. Onderweg wordt ik heel misselijk en kan net op tijd bij een tankstation naar de wc. Om 10 uur staan we in Bakel en worden begroet door de aanwezige mensen. Dan gaan we naar Leon's thuis. En ik naar de wc en nog eens......... Ik voel me beroerd. Maar vandaag is het weer allemaal goed en ga morgen weer aan het werk. Geplaatst op 14-3-07 om 12:16 | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0) | Reageer
In english Hello everybody, As promised a small story what we experianced during our challenge in the last 3 weeks. As you know we left Ferbruary 18 from Bakel Holland to drive 7000km to Dakar in senegal. Everything went as planned but after 300km driving we were in Belgium and when shifting gear from 4 to 5 something broke in the gearbox. It made a lot of noise and we lost the 5th gear. We had to stop end have a look what's wrong. It was very cold, about 5 degrees and we stopped at a parking near some factories. We opened the gearbox and from one gearwheel a big piece was broken off. The only solution was to take the gearwheel off and drive with 4 gears left. It tool till the next day to fix the problem. We borrowed tools from a company next to us and got some gearoil. The next day we left and went on to got to spain and teke the boat to cross over to Morocco. We were one day behind scedule so we had to push on. We drove till 3 in the night to arrive at the campingsite to join the other teams. From there we drove with five teams to the broder of Morocco and Mauretania. There we joined all the taems to cross the border and take on the dessert. We stayed for 4 days and it was a great experiance. It's very hot and hard to drive a 2 wheel van through the sand dunes. Froem there on it went good exept for bordercrossings that took a long time. After 18 days we arrived at Banjul Gambia where we rest with 4 other teams and will fly back on March 12th. As you can see a short impression and you can read al the stories in Dutch. Greetings,
Stef and Leon
Geplaatst op 11-3-07 om 20:55 | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0) | Reageer
Rustdag 2 Hallo allemaal, Wederom een rustdag en het belooft weer heel warm te worden. Vandaag willen we onze vlucht bevestigen. In Banjul is een reisburo van Travelpoort en we huren een taxi. Het kost 400 Dilasi voor de rit en we rijden in een Suzuki jeepje. We komen na wat zoeken aan bij een buro wat later helemaal niks met Travelpoort te maken heeft. Er is alleen een bewaker die zegt dat het personeel pas na de middag aanwezig is. We rijden dan verder naar de markt in Banjul na onderweg nog iemand te hebben opgepikt. Eenmaal op de markt aagekomen blijkt die opgedeeld te zijn in 2 stukken, een voor groent,fruit en vis en een gedeelte voor de toeristen. Het stiknkt er als de ziekte en overal liggen stukken vis en anders spul. Het is heel druk en eigenlijk zijn we blij dat we 's morgens zijn gegaan, dan is het niet zo warm. Op het toeristengedeelte koopt Leon een vingerhoedje voor z'n moeder en een lap batik stof. We drinken nog wat en gaan weer terug, het is te warm. Bij het zwembad eten we wat en gaan naar het strand waar krabben zitten die vlug onder de grond kruipen als je er langs loopt. Onderweg kopen we nog wat souveniers en gaan weer terug naar de kamer voor een douche. Om 6 uur gaan we uit eten bij Amsterdam Dolfin's en het smaakt heel goed. We hebben nog een gast en die is politieman. Hij zegt dat je hier een vol rijbewijs kan kopen voor 75 euro. Zijn ze hier corrupt of helpt iedereen iedereen? Alles gaat hier op z'n gemak, het lijkt we Jamaica. De muziek ook. Na het eten gaan we naar de WOW-Bar en speel wat pool tegen de lokale bevolking. Ook hier, zoals in Zuid-Afrika, hebben ze van die tafels met kleine ballen. Lastig spelen en vooral bij een verlichting van 40 watt. Tegen 11 loopt die tent vol met animeermeisjes.............. en erger of beter, het is maar net hoe je dat inziet. Om half 2 ga ik met de taxi weer terug. Leon volgt een tijdje later, het is genoeg voor vandaag.
Geplaatst op 11-3-07 om 20:53 | Permanente link | Reacties (1) | TrackBack (0) | Reageer
Vrijdag 10 maart 2007 Dinsdag 6 maart 2007 Gisteren om 9:30 uur weer vertrokken vanuit Nouakchott richting St.Louis – Camping Zebrabar. Een afstand van ongeveer 300 km . Door de begeleiding van de gids Bomba gaat het iets soepeler bij de politiecontroles. Bomba had vooraf onze formulieren (3x) verzameld en had een bedrag geint om te kunnen betalen waar het nodig was. Nou dat is eigenlijk overal want ze zijn zo corrupt als de pest. Met geld is hier echt alles te koop. Wat mij vandaag opviel was dat in het kleinste gehucht zelfs een minaret staat met luidsprekers. Vanmorgen om 5:30 uur ook weer bij ons hotel, wat overigens super was, werden we gewekt, met dezelfde onverstaanbare klaagzangen ?? In Mauretanie zijn verkiezingen kennelijk want overal in ieder dorp staan grote tenten opgesteld met gigantische membraam speakers die constant keiharde muziek draaien op volume 100 niet normaal. We zien heel peel posters met de tekst “Vote Sidi”, kennelijk toch een grote man in de politiek. Overal waar we s’middags langs rijden staan bij de tenten drommen mensen en de vrouwen staan apart en maken rare geluiden, misschien is dit zingen bedoelt. Overal waar je langs een dorpje komt rennen de kinderen naar de straatkant en roepen om cadeau, cadeau, stillo of yam-yam wat eten betekent. We hebben vandaag ook veel zandstormen het zand waait met grote snelheid over de weg. Ook hier weer veel tenten langs de weg waar je de mensen in ziet liggen. Als je in zo,n tent binnengaat moet je eerst je schoenen uit doen binnenin liggen een soort rafia kleden die konstant met een kort bezempje schoon geveegd worden. Soms zie je ook een grote groep kinderen in die tenten zitten, dat zal dan een schooltje zijn denk ik. Om 13:00 uur stoppen we op een open plek langs de weg om te lunchen. We eten voor de afwisseling maar weer tomatensoep. Er is een oude M-B aan komen rijden en dat bleek een verzekeringsagent te zijn waar we een verzekering, voor in Senegal, kunnen kopen, 5 dagen 20 euro, voor onze auto’s. Onze teller B2 staat op 244694, we hebben 189 km
. Gereden. Vanaf deze plek gaat het via een sluiproute op weg naar Diama omdat Rosso niet zo’n goede keuze is . In Rosso schijnen ze erg moeilijk te doen om Senegal in te komen. Na een poos komen we op een punt bij een dorpje waar we Bomba praten met een dorpsinwoner, ook weer direct kinderen om onze auto’s, we zien wijzen en begrijpen dat we moeten omkeren omdat kennelijk de route die we rijden geblokkeerd is. Na moeilijk keren zijn we een eind terug gereden waar we rechtsaf konden een moerasgebied in. Dit is het begin van de malariamuggen. Ik heb me al goed ingesmeerd. Sjaak is van mening dat dit niet nodig is?? Dan begint een eindeloze rit langs en over een dijk wat de afscheiding tussen Mauretanie en Senegal blijkt te zijn. Links moeras met hoog riet rechts moeras met struiken. Dit blijkt achteraf een natuurgebied te zijn omdat we daarvoor op het eind bij de grensovergang 4,00 euro p/p moeten betalen. Zelfs hier waar eigenlijk niets meer is dan moeras en die dijk dan leven mensen in van papier en plastic opgetrokken verblijven. Waar leven ze van, misschien zit er vis maar vooral muggen. Na ongeveer 45 km . hobbelige dijk met grote gaten, hier is het waar team Fes Fes in November hun eend aan gort hebben gereden, arriveren we om 16:30 uur bij de grenspost Mauretanie uit. Eerst moesten we betalen voor het park wat ik eerder al vermelde, toen moesten we 15,00 euro betalen om over de grens temogen na eindeloos wachten reden we door een laan van bomen en kwamen bij een moderne brug uit. Daar moesten we 18,00 euro betalen om over de brug te rijden. Na de brug kregen we het grenskantoor van Senegal. J.H. had alle paspoorten nog dus we dachten dat is hier zo geflikt. We werden naar een parkeerterrein gedirigeerd en daar begon opnieuw het wachten. Na onderhandelingen van J.H. moesten we 50,00 euro voor elke auto betalen om de grens over te mogen. Het duurde weer in en uit totdat J.H. kwam en vertelde dat ze meer geld moesten hebben. Dit accepteerde J.H. niet en was boos weggelopen. Maarja je staat daar en kan niet verder. Toen kregen we onze paspoorten terug maar moesten alle kentekenbewijzen weer ingeleverd worden. Ondertussen dromde het van de kinderen rondom onze auto’s die om van alles schooide. Jonge moedertjes met hun baby’s die schooide voor de bebe en kinderen die, wat je ze ook gaf, bleven schooien dat je er echt misselijk van werd. Je kon niks anders want het wachten was nu weer op je kentekenbewijzen.
Uiteindelijk kwamen die en moesten we weer wachten op politiebegeleiding. Dat alles heeft geduurd tot 22:30 uur. Er kwam een personenwagen waar we achter moesten rijden en die zou ons begeleiden naar “Zebra bar” met een snelheid van +/- 40 km/uur hebben we zo 60 km afgelegd en zijn uiteindelijk terecht gekomen op de plaats van bestemming. Hier blijven we 2 nachten omdat in Dakar de groep van A-D nog op de camping zit dus moeten we ons vermaken hier in St.Louis. Vanmiddag om 14:00 uur varen we met een bootje terug naar St.Louis om deze stad te bezichtigen. We mogen hier niet met eigen auto’s, zonder politiebegeleiding, rijden. Het is maar een gammel gevalletje waar meer water door de zijwant binnen komt dan er rondomheen staat. De schipper heeft zijn zoon meegenomen om te lozen. Onder het varen worden we voorin konstant nat gespetterd mmaar we bereiken toch na 1:45 uur St.Louis. Zodra we uitgestapt zijn besluiten we, Maarten, adrie en Frans datr we met de taxi terug keren. We gaan op zoek naar het centrum van deze stad. Na de eerste hoek die we afslaan komen we bij een aantal straathandelaren die ons van alles proberen te verkopen. Ze hebben houtsnijwerk, sieraden, broeken, T-shirts en vele andere dingen. We zeggen dat we niets kunnen gebruiken maar ze blijvn maar aanhouden tot vervelends toe, we raken ze nieteens meer kwijt. Dan vraag ik aan een van de jongens, zijn naam is Thiam Idrissa Elimane, of hij onze gids wil zijn maar dan moet hij wel zorgen dat we niet lastig gevallen worden door de vele verkopers. Hij neemt deze baan aan en begeleid ons veilig door St.Louis. Hij verteld dat hij zijn brevet op school heeft gehaald en dat hij graag naar de universiteit zou willen maar dat kost hem 50,00 euro per maand en dat kan hij en zijn familie niet betalen. \we zijn blij dat we hem als gids aangesteld hebben want niemand valt ons nog lastig en hij weet precies de weg in de stad. Na een poos hebben we dorst gekregen en we vragen naar een bar waar we iets kunnen drinken. Hij neemt ons mee naar een vrij rustige buurt waar een vriend ven hem een bar heeft. Een erg nette tent met nette bediening we geven Thiam natuurlijk ook wat te drinken wat hij dankbaar aanvaard. Na gezellig wat gekletst te hebben vragen we hem naar een Internetcafe en of hij voor ons een taxi wil regelen. 2 deuren verder schijnt een Internetcafe te zijn maar daar krijgen we geen bericht verstuurd. Ze hebben alleen van mijn bericht een onleesbare tekst gemaakt op de USB stick. Gelukkig heb ik het origineel nog op de laptop staan. Dan verschijnt een nette jonge man die onze taxichauffeur blijkt te zijn. Hij
zal ons voor 10 euro netjes naar Zebrabar terug brengen. Ook hij heeft een leuk verhaal over zijn land Senegal. Dan komen we bij een politiecontrole hij zegt nog tegen ons: No problem its my friend the police. Maar hij schijnt een meter te ver zijn doorgereden en moet uitstappen en zijn papieren geven. Andere gaan er zich ook nog mee moeien maar de agent houd de papieren en sommeert de chauffeur 10.000 ragi te betalen voor hij zijn papieren terug krijgt. Dat heeft hij natuurlijk niet dit is toch een bedrag van +/- 170,00 euro een gigantisch bedrag. Hij mag dan van de politie doorrijden maar moet later zijn papieren op komen halen. We beloven hem een telefoon en geven er ook een mee voor de politiebeambte en hopen dat deze darmee tevreden zal zijn. Corruptie ten top in dit land. Vanavond was een BBQ geregeld maar daar hebben we niet aan deelgenomen omdat we het niet helemaal vertrouwen met de salades en het vlees. We hebben maar weer ons eigen potje gekookt voor de afwisseling goulashsoep, met veel te veel peper, en daarna nassie met een hamburger. Nou ja het vult. Nu ga ik weer slapen want morgen gaan we om 7:00 uur weer vertrekken richting Dakar het eigenlijk eerste doel van onze reis en finaleplaats van Parijs – Dakar. Of Lissabon – Daker. Dakar een stad met meer dan 2 miljoen inwoners dat zal weer gekrioel zijn. Langzaam bereiken we het einde van onze missie. Dakar is hier 260 km vandaan maar daar gaan we waarschijnlijk 6 uur over doen en dan moeten we niet teveel van die lastige politiecontroles krijgen. Wordt vervolgt M.vr.gr. Ben
Donderdag 8 maart 2007
Ik heb me gisteren toch een beetje vergist we zijn niet helemaal tot Dakar gekomen maar zijn naar Lac Rose gegaan de laatste proef en finaleplaats van Lissabon –Dakar. Toch wel gaaf om ook daar te rijden waar de echte grote jongens zijn gefinisht. Een hele mooie plek trouwens langs het meer, wat ook rose kleurt, is een zandvlakte waar de hele club over de finisch is gegaan en ook wij, alleen waren wij nog niet op onze bestemming. Er was ook een leuke
accommodatie waar we konden eten en drinken. Er stonden diverse ronde hutten waar wij er 2 van hebben gehuurd. Het was de bedoeling dat er 4 personen in elke hut zouden slapen maar ik verkoos mijn tentje boven die hutten. Ik begin er aan te wennen aan het kamperen. Het enige nadeel was dat het buiten behoorlijk stonk naar een riolering, ik vroeg me trouwens af of het binnen in die hutten beter zou zijn? Leuk was dat er ook nog teams waren van A – D waarvan een team die reden met een citroen, hadden we eerder ook al getroffen in Marocco of mauretanie, die hadden de hele auto omgebouwd onderweg tot een vreemd uitziend vervoermiddel. \dit was die wagen die een compleet motorblok op de bijrijdersplaats had liggen. Nu was de ahteras vervangen door een starre as en de achterspatborden waren naar binnengevouwen en het geheel zag aan de achterzijde uit als een zeepkist. Toch knap dat ze deze auto nog aan het lopen hadden. Ook stond er een Jeep Cherokee die over de kop was gegaan. Het dak was helemaal gedeukt en de zijkanten vervormd. De voorruit was gesneuveld en ze hadden de achterruit voorin gezet helemaal met duk-tape vastgeplakt ook zij gingen verder met deze wagen. Alleen goed dat het niet geregend heeft want ruitenwissers waren niet meer aanwezig. Een grote volvo 640 geloof ik had de brui eraan gegeven. De motor was helemaal vastgelopen. Volgens de eigenaren was er niks meer van te maken. Een inlander had aangeboden om te proberen deze wagen weer aan het lopen te krijgen voor 40 euro. Dat vonden de eigenaren wel interessant dus gaven hem de gelegenheid deze klus te klaren. Het was aardig om te zien hoe zo’n zwarte jongen,met een aantal vrienden, probeerde deze klus te klaren. De motor draaide wel weer rond maar hij heeft hem helaas niet meer aan het draaien gekregen. Ik denk dat er toch een aantal vitale delen van het motorblok zijn gesneuveld. Deze auto moest dus verder meegesleept worden. Dit moet omdat er geen auto’s achter mogen blijven in Senegal. S’morgens om 7:00 uur zouden we weer vertrekken omdat we de A-D rijders voor wilde blijven. Het streven was goed maar de meereizende ambtenaar-gids was niet aanwezig. Later bleek dat hij een eind verder op al een tijdje stond te wachten, wat resulteerde in een vertrektijd van enkele uren later. We hadden ondertussen wel een ontbijt genuttigd. Nou het ging weer op weg. Na diverse stoppen onderweg, om iedereen weer bij te laten komen, hebben we door Senegal gereden waar we weer een heel andere levenswijze van de mensen daar hebben kunnen aanschouwen. Daar leven de mensen nog in echte rieten hutten zoals ze in boeken en verhalen over negertjes voorkomen. Er lagen heel veel dode kadavers langs de weg van koeien, ezels, geiten en schapen. Deze worden niet opgeruimd maar blijven gewoon liggen. Natuurlijk drogen die hier heel snel uit door de hitte maar het is een onprettig gezicht die dode beesten langs de weg. Een keer zagen we een aantal aasgieren neerstrijken op zo’n kadaver. Dat zijn echt hele grote vogels die meteen beginnen te trekken
aan zo’n lijk. Ja dat is Africa. Ook hier weer in al die dorpjes roepende kinderen langs de weg voor kado’s.We naderde de Senegalese – Gambiaanse grens. Dit keer was de grens midden in een dorpje dus stond je stil tussen honderden bedelende kinderen in de snikhete zon. Gerald hadden ze helemaal over de rooie. Hij gooide op een gegeven moment de deur open en schreeuwde: opgefl……..hier. De kinderen schrokken er wel van maar even later stonden ze weer monsigneur cadeau enz. De paspoorten werden opgehaald en een kopie van onze gegevens daarmee is JH weer naar het buro gegaan van de douane. Na een hele poos kwam hij terug met de paspoorten en wij dachten door te mogen rijden maar dat was niet meer dan 50 mtr. verder daar werden we weer tegengehouden en toen moesten weer alle autobezitters met hun autopapieren en verzekering komen. Een dikke forse neger, hij leek wel op Loemoemba, joeg ons weer allemaal weg omdat er enkele op zijn bankje voor het kantoortje waren gaan zitten. Toen bleek dat ze weer geld moesten hebben voor het invullen van een formulier waar onze meegenomen kopie’s ook dienst voor hadden kunnen doen maar er is toch een bepaald machtsvertoon waar je afhankelijk van bent. Dit duurde weer een hele poos wachten en wachten uiteindelijk na +/5,5
a
6 uur konden we weer op weg. Over zeer slechte wegen met weer diverse police controles die, omdat er een gids bij was, zonder problemen gepasseerd konden worden. Zo zijn we de hele dag doorgehobbeld tot we bij een weegstation kwamen waar de kaarten voor de oversteek gekocht werden. Eerst zouden alle auto’s gewogen moeten worden later was het weer niet nodig. De, oude Nederlandse veerboot zou ons wel kunnen dragen. We zijn doorgereden tot aan de veerboot waar we in een rij werden gezet in een met muren omringde ruimte. Daar hebben we weer opnieuw 2 uur moeten wachten voordat we op de veerboot konden. Ondertussen waren er kinderen op het terrein gekomen die bereid waren om alles voor je te doen als ze maar iets bij konden verdienen. Ze kwamen met allerlei verhalen over hun arme familie en dat ze graag willen studeren maar geen geld daarvoor hebben enz. enz. Op een gegeven moment noemde ze mij voortaan daddy, its my daddy zeiden ze tegen andere.. Het waren best intelligente kinderen want ze wisten veel van hun land en waren er trots op. Toen op de boot, een oude Nederlandse veerboot.De overtocht duurde ongeveer 20 minuten. De gids vertelde ons dat het 20 minuten rijden was naar het hotel. Daar kwamen we in het donker aan om 22:00 uur. We waren erg moe van de hele dag wachten een stukje rijden en
weer wachten maar we hebben de eindbestemming bereikt met de twee Volkswagen passat’s welliswaar de ene slepend maar we zijn er. We hebben het toch maar gepresteerd en dan met auto’s die voor een dergelijke reis eigenlijk niet geschikt zijn. Sommige hadden bij het begin van de reis ook hun bedenkingen maar we hebben het gefikst. De auto’s hebben wel erg veel te verduren gehad maar voor hier zijn het nog knappe auto’s als je tenminste kijkt hoe ze hier rond rijden. Nu moeten we vanavond nog naar ons project en naar de camping Kairoh Garden in Tanji. Ik weet nog niet hoe we dit allemaal gaan doen we wille vandaag eerst een echte rustdag, hier in het hotel genieten we hebben het verdiend vinden we zelf. Jammer dat ik niet overal de gelegenheid heb gehad om de berichten door te zenden deze keer is het een heel verhaal ineens maar ik heb het een beetje opgespaard en ga direct bekijken waar ik het kan versturen want ook in dit hotel is geen Internet maar schijnbaar in de buurt wel. Riny heeft ons constant op de hoogte gehouden via SMS en zoals ik begreep kon hij ons ook volgen via de GPS. Ook is het jammer dat ik zo weinig foto’s heb kunnen versturen maar als het vandaag ook niet lukt dan hebben jullie ze nog allemaal tegoed. M.vr.gr. Ben. Geplaatst op 10-3-07 om 0:01 | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0) | Reageer
Rustdag 1 Elke woonblok wordt dag en nacht bewaakt en iedereen is heel vriendelijk en maken veel kennissen. Het gaat heel makkelijk omdat iedereen Engels spreekt. 's morgens ontbijten we en gaan met z'n allen bij het zwembad zitten. Lekker niks doen en ouwehoeren, we zijn met 10 man. Elke avond is er entertainment bij het zwembad, nou ook terwijl ik dit aan het schrijven ben. Het eten is heel goed en het bier smaakt ook goed. Het is niet duur. Het hebben ze de Dalasi. Tegen de middag eten we wat en we gaan daarna met alle teams naar een technische school maar zijn net te laat. Iedereen is weg, ze gaan bidden in de moskee maar mogen toch een kijkje nemen in het klaslokaal van autotechnik. De Pasaats van Bakel worden aan die school gegeven. We gaan snel weer terug om af te koelen bij het zwembad. Vanavond om 6 uur is er
een diner voor alle teams maar Leon en ik besluiten om niet te gaan. Wij blijven lekker hier. Er is hier ook een massagesalon waar Leon en ik ons lekker laten masseren. Het kost haast niks en is een heerlijke ervaring. Intussen zijn de andere teams vertrokken en wij gaan de olie afspoelen onder de douche. Daarna gaan we eten waar ik dus nu aan het schrijven ben. We zijn heel gelukkig en trots dat we het hebben gehaald. Ondanks de grote problemen op de eerste dag en dat het haast niet wilde lukken om de bus weer aan de gang te krijgen hebben we toch een grote uitdaging kunnen afmaken. Het scheelde weinig dat we wilden opgeven in het koude Belgie. Door geluk en wilskracht hebbe we het toch gehaald. Guus Geluk - Guus ongeluk - Guus Gelukt zou een mooie spreuk zijn. Geplaatst op 9-3-07 om 23:56 | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0) | Reageer
De laatste etappe Omdat ik niet meer weet hoeveel dagen we onderweg zijn en dit het laatste stuk van de reis is noemen we het maar de laatste etappe. Eerst wat nieuws...... M'n fotokamera doet niets meer, start niet meer op en we zijn aangewezen op Leon's toestel. In St. Louis zijn we naar een internetcafe geweest en heb m'n usbstick in de computer laten zitten, dom he? Ik probeer het nu via Ben iets te regelen of koop zo'n ding in de stad, Die kosten niet veel meer. Zoals gewoonlijk vertrokken we niet op tijd maar een half uur later, dus om 7 uur. Dit laatste stuk gaat van Dakar (Lac Rose) naar Banjul. Ongeveer 300km en zou in principe niet lang hoeven te duren. De eerste 250km ging heel vlot, goeie wegen en weinig oponthoud. Het werd al snel warm, het is hier veel warmer dan in Marokko. 40 Graden is hier best normaal maar niet voor mij, het duurt een tijd voordat je er een beetje aan gewend raakt. En 's middags moet je je gemak houden. Om 12 uur kwamen we bij de grens aan en om uit Senegal te komen ging vrij vlot. Maar om Gambia in te komen duurde ruim 2 uur. Dit omdat er problemen met de papieren waren. De auto's moeten elke keer in- en uitgevoerd worden en dat kost veel tijd, vooral op z'n Afrikaans. Hier moet alles met de hand worden gedaan. Elke keer formulieren invullen en alles nakijken of het wel klopt. In die tijd dat we
moesten wachten, de bezitters van de auto moesten geregeld de papieren regelen, stonden we bij een stel bandenreparatie mannen. Die waren net een binnenband aan het repareren en Naaiden met naald en garen een scheur dicht, daarna plakten ze er een stuk van een oude binnenband op. Omdat we niks hadden te doen en het een heel grappig stel was deelden we allemaal vanalles uit waaronder reservewielen, een schaar, poppen voor de kinderen, een bijl en ons Michelinmanneke dat op de bus zat. We hebben z'n best gelachen met z'n allen. En ik denk dat de bandenmannen heel gelukkig verder kunnen werken. Toen het papierwerk eindelijk klaar was konden we weer verder over een hele slechte weg naar de haven om over te steken naar Banjul. Er varen 2 boten en er kunnen 25 of 35 auto's op. Dit was ook de tijd om afscheid te nemen van onze bus. We hebben er alles uitgehaald wat we nog mee konden en wilen nemen. En Martijn uit Amsterdam rijdt de bus langs de noorkant van de rivier naar Soma in Gambia. Daar is een technische school die de bus heel goed kan gebruiken en wij zijn overtuigd dat dit de beste keus is. Anders zou de bus op een terrein landen en we niet weten wat er precies mee zou gebeuren. We hebben de kentekenplaten eraf gehaald en de papieren meegenomen. We lopen met onze spullen in een soort gang waar alle verkeer wacht op de boot en kunnen met het Bakels team meerijden. Ze bellen naar het hotel en wij kunnen daar ook terecht. Zo kunnen wij met hun meetrekken naar Deurne. We moeten heel lang wachten Een boot komt maar is meteen vol en wachten weer een uurje. Zo wordt het al gauw donker. Omdat de we geen auto meenemen kost de oversteek maar 1 euro de man. Eindelijk kunnen we aan boord en de oversteek kan beginnen. Het duurt ongeveer een uur en dan moeten we nog een uur rijden naar het hotel. We zitten bij een Bakels team achter in de auto. Eenmaal bij het Badala Park hotel aangekomen hebben we een kamer met airco, die verschrikkelijk veen kabaak maakt. Hier kunnen we relaxen bij het zwembad op het terras. Als we eenmal zijn ingehuisd eten we nog wat en om half 2 gaan we te bed.
Geplaatst op 9-3-07 om 23:56 | Permanente link | Reacties (1) | TrackBack (0) | Reageer
Dag 15
Vandaag hebben we dus een rustdag en doen lekker niks. We willen ontbijten in de zebrabar en krijgen 2 kaartjes met nummer 6 en 7. We wachten heel lang en zien dat mensen, die na ons zijn gekomen, wel ontbijt krijgen. Op een of andere nanier klopt er iets niet in hun systeem en ik ga eens vragen hoe het zit. Ze zeggen dat we moeten wachten maar dat vind ik niks omdat iedereen hetzelfde krijgt. Er is alleen keuze in koffie of thee. Na anderhalf uur wachten ben ik het beu en ga nog eens klagen. Er werk iemand die duits spreekt en iemand die engels spreekt, de rest zijn inheemse mensen. Ik wacht nog even en loop aan, zo hoeft dat niet voor mij. We hebben nog zat te doen en geen tijd om te verdoen. Als ik bij de bus ben hoor ik roepen dat het klaar is, ok dan toch maar ontbijten om 11 uur in plaats van 9 uur. Er schijnt een boot vanaf Zebrabar te gaan naar St. Louis en wij willen graag eens gaan kijken. Om 2 uur vertrekt de boot als het goed is en er kunnen 20 mensen mee. Dat is zo geregeld want veel mensen willen inkopen gaan doen en internetten. De boot ligt aan het strand en wij zijn de laatste die meegaan, gelukkig is er nog plaats. Als we wegvaren hoor ik dat het anderhalf uur gaat duren. Het is heel warm en het waait heel hard. Door de golfslag werd iedereen helemaal nat en zolang op geen houten plank zitten is geen pretje. De "kapitein" probeerde vanalles om zo weinig mogelijk te spatten maar het hielp niet veel en na anderhalf uur kwamen we in de stad aan. We gingen meteen op zoek naar een pinautomaat en vonden er uiteindelijk een die bewaakt worden door een soort politieagent. Alle banken waren toen al gesloten dus konden we geen geld wisselen. Met andere teams kochten we brood en bronwater. We vonden ook nog een internetcafe waar we onze verhalen kwijt konden op onze weblogs. Sommige teams wilden weer met de boot terug maar wij en 2 andere teams gokten op een taxi. We vonden er 2 omdat we met 6 man waren en die brachten ons terug naar de camping. Die taxies zien er niet uit, helemaal gestript en de helft werkt nog maar. De prijs spreek je eerst af en hoopt dat die op het eind ook nog hetzelfde is. Later op de avond was er nog een barbeque waar we heen zijn geweest. Het smaakte goed en hebben nog een wedstrijd palmboom klimmen gehouden. Morgen gaan we naar caming Lac Rose in Dakar, niet ver rijden, ongeveer 250km.
Voor ons is dat dus niks meer en zouden vroeg moeten aankomen als de douane ook vroeg aanwezig is.
Geplaatst op 9-3-07 om 23:55 | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0) | Reageer
Dag 14 Vandaag gan we de grens over naar St. Louis in Senegal. Daar is een camping die Zebrabar heet. Het is een heel stuk rijden over asfaltwegen en op een gegeven moment stoppen we langs de weg om te eten en sluiten we een autoverzekering af voor Senegal en Gambia. Omdat we via een andere grensovergang gaan dan dat iedereen doet rijden we ruim 3 uur over een heel slecht zandpad door een moerasgebied wat later een nationaal park moet voorstellen. Het lijkt ee eindeloze rit en het is heel heet. Grote open vlaktes zorgen ervoor dat de luchttemperatuur ruim, heel ruim, boven de 40 graden komt en het is net of een heteluchtkanon in de auto blaast. De weg zit vol wasborden en ik denk dat alle spullen nu op de gunstigste plaats zijn getrild. Als we het park inrijden moeten we betalen. Dan weer een uur rijden en ja hoor, daar is de grens. Iedereen moet z'n paspoort inleveren en we mogen een paar uur wachten en betalen voor de auto,stempel en allerhande onzin. Ze weten wel hoe ze aan hun geld moeten komen. Dit is de plaat waar je Mauretanie uitgaat en 100 meter verder, over een grote brug, gan je dan Senegal in waar je ook nog even moet betalen dat je over die brug rijdt. Jan heeft nog steeds alle paspoorten en kentekenbewijzen moeten ook worden ingeleverd. Oh, en we mogen ook nog even 50 euro betalen voor elke auto. Gelukkig is er op de parkeerplaats een tentje waar je frisdrank kan kopen. We wachten 3 uur in gezelschap van talloze kinderen die staan te bedelen om alles wat ze zien. Het zien echte Afrikanen, zwart als roet. Het lijkt eindeloos te duren en het is al pikkedonker als we mogen vertrekken onder begleiding van de douane. We sukkelen met een vaartje van 40 km/uur naar de stad. Midden in de stad krijgt iemand een lekke band. Na een half uurtje kunnen we weer verder. Naar St. Louis
was het 50km maar nu mogen we nog eens 16 km naar de camping en als we aankomen is het 12 uur. Iedereen is doodop en we zijn blij dat we morgen een rustdag krijgen. Dat hebben we verdiend. We eten de nassie op die we op de parkeerplaats wilden klaarmaken en we gaan te bed. De muggen blijven weg, misschien omdat we flink hebben gesmeerd met Deet. Vanmiddag gaan we met een boot de stad in om te kijken en te shoppen. Eens zien hoe die er uitziet in het daglicht. Nog een paar dagen en dan zijn we in Banjul en kunnen we eens genieten van het land. Geplaatst op 6-3-07 om 17:47 | Permanente link | Reacties (6) | TrackBack (0) | Reageer
Dag 13 Dus vanmorgen er heel vroeg uit om langs het strand te rijden naar Nouakchot. Het strand is goed te berijden als je dicht bij het water blijft. We passeren visserdorpjes en na 3 uur rijden komen we via een verschrikkelijke slechte weg op de asfaltweg. Gelukkig. Eindelijk weer een normale weg. We stoppen even om te ontbijten en rijden dan weer verder. Tegen de namiddag arriveren we bij auberge (camping) Sahara dat gerunt wordt door een Frans stel. Het ziet er goed uit maar we slapen toch in de bus. Van Jan horen we dat er verderop een Belgisch restaurant is en daar gaan we heen. Het heet restaurant Bruxeles en de eigenaar zonder voortanden en heel paniekerig runt die tent. We eten hamburger en friet, heerlijk na al die Wasa crackers in de woestijn. Hij zegt dat ie 's middags bier gaat halen. Dat kan er wel in. Later die avond gaan we weer terug om nog een keer te eten, we willen er wel van genieten want friet kennen ze hier eigenlijk niet. Het bier is ook binnen en kost welgeteld 4,50 euro! per blikje. Chinees bier bij een Belg in Mauretanie door Hollanders gedronken. Dat is nog eens een rare combinatie. Na een paar uur zit zowat het hele reisgezelschap in dat tentje en de eigenaar raakt snel overspannen en door zij bier heen. Om 11 uur gaan we met een ander team naar hun hotel waar we stiekem binnensluipen en lekker douchen op hun kamer. Dan weer terug naar de camping en slapen in het busje. Het is dan nog steeds zo'n 30 graden buiten en door het
zand in bed en het zweten en muggen kan ik niet slapen en gan op de stoel zitten in het busje tot 3 uur 's nachts. Ik ben al diverse keren gestoken en hoop dat de pillen hun werk doen. Ik kruip weer in bed en slaap dan toch in. Geplaatst op 6-3-07 om 17:45 | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0) | Reageer
Dag 12 Hallo allemaal, Het is nu, terwijl dit geschreven wordt, zaterdag 3 maart, en we zitten aan het strand in Mauretanie gezellig bij elkaar in een afgeschermd kampement. We hebben net gegeten en onze gids komt net vertellen dat we om 6 uur 's morgens weer gaan rijden. We gaan dan langs het strand rijden naar Nouakchot. Daar is een camping en die heet Zebrabar. Een paar dagen geleden zijn we de woestijn in gestrokken en in het begin hadden we heel slechte wegen en zaten een paar keer vast, te weinig lucht uit de banden gelaten. Onze gidsen, Bomba en ibrahim, sturen ons door de woestijn. Het is heel warm en de bus doet het toch nog goed ondanks dat ie wel warm loopt. De eerste nacht slepen we bij een grote zandduin waar de gidsen 2 geiten klaarmaken om te eten. Het duurt te lang en we eten met het Auditeam rijst en vlees. De tweede dag ging het al een stuk beter maar er was toch onenigheid omdat teams liever over de verharde weg willen rijden, wij ook om de auto te sparen. Maar we rijden toch door. Ook deze dag zitten we toch een keer vast en Bomba laat zien hoe je er dan uitkomt. Banden zowat leeg en gassen mat die auto. Als we rijden komt er veel zand achter in de auto en elke keer moeten we alles afwassen en schoonmaken. Vandaag of vanmorgen dus wilden een aantal team toch naar de verharde weg en na veel gepraat werd toch besloten om allemaal verder te rijden door de woestijn. Het gaat wel een stuk beter en op het laatst moeten we nog 3 duinen over maar de laatste nekt ons en we zitten weer vast. Gelukkig haalt Bomba ons er weer uit en rijden daarna een heel lang stuk langs het strand. Bij onze bus boog een beschermplaat krom maar die heeft Leon weer rechtgebogen. De luchthoorn heeft het ook begeven, het relais en de drukker op het stuur is in puin. De motor van de Polo uit bakel is vastgelopen en wordt gemaakt in het kamp. Verder gaat het goed en we hebben nog een week te gaan.
