HET GROTE ONGEDULD! 2009
PROGRAMMA HGO! GENT - FILM-PLATEAU BLOK 1 19u00 19u05 19u25 19u31 19u48 19u51 20u07 20u23
WELKOM Jérôme Guiot De Ridder Andreas /Rits Meikeminne Clinckspoor/ KASK Emilie Timmermas/ Rits Jef Vingerhoedt /Rits De Voeght Pieter/Rits Van Rooy Maarten/ Rits
20u27
Mc Goldrick Philip James/Rits
Retour simple (22’) Maurice Coffee and Tea(5’23”) “De wensboom”(16’30”) Billy got hungry (3’16”) Post Scriptum (15’5”) Niemands tandarts(16’) Cleaned Out(4’) Siemiany(18min)
PAUZE
Retour simple (22’) . LA DEUX-prijs voor de beste korte Franstalige fictiefilm Jérôme Guiot (Inraci) De jonge Marie is voor het eerst in een lange tijd weer thuis: haar vader is net overleden en wordt binnenkort begraven. Maries moeder is ontzettend blij dat ze er weer is, wat niet gezegd kan worden van haar broer Yvan. Hij negeert haar volledig maar doet wel luidop zijn beklag over haar gedrag tegen anderen : wie draagt er nu jeans op een begrafenis? Hoe kan je zo weinig respect tonen voor een dode? En wat voor mens laat haar vader, die altijd zo goed voor het gezin gezorgd heeft, zomaar in de steek? Marie begrijpt niet waar zijn enorme woede en agressie vandaan komen. Valt het rouwproces hem zo zwaar dat hij zich op haar afreageert? Vindt hij het not done dat Marie moeilijk op te sporen was? Is het Marie’s lesbische vriendin Joanna die op zijn zenuwen werkt? De twee vrouwen voelen dat er meer aan de hand is dan wat hen verteld wordt en trekken zelf op onderzoek uit. Maar wat ze ontdekken, was misschien beter een familiegeheim gebleven. “Retour Simple” is een sobere, realistische schets van een gekweld gezin. De locaties, de gebalde dialogen, de kleine handelingen in elke scène: alles blijft eenvoudig en staat in dienst van het verhaal. De personages zijn geloofwaardig en intens, met een speciale vermelding voor Gaël Maleux die de bittere Yvan angstaanjagend echt maakt. Een enkele rit richting rouw (S.R.).
Maurice Coffee and Tea (5’23”) (animatie) Andreas De Ridder (RITS) In Maurice Coffee and Tea maken we kennis met Maurice die een koffie-en theehuisje uitbaat op een afgelegen plek ergens in de woestijn. Uiterst geconcentreerd maakt hij alles in orde voor de eerste klanten maar op afgelegen plaatsen durven die nogal eens op zich laten wachten. Wanneer hij na een hele dag geduld uitoefenen eindelijk de eerste bezoeker over de vloer krijgt, is het alweer sluitingstijd. Wie fervent fan is van de stop-motion stijl, zal ogen tekort komen bij het kijken naar de kortfilm van Andreas De Ridder. Het decor is met zijn warme kleuren subliem gedetailleerd uitgewerkt en Maurice weet met al zijn kleine kantjes onmiddelijk onze harten te veroveren. De Ridder heeft dit personage heel subtiel vormgegeven en weet met herkenbaarheid, humor, kleine gebaren en geluiden van begin to eind een glimlach op onze gezichten te toveren en met het einde, dat we door de opbouw met graagte al hadden zien aankomen, zelfs een schaterlach. Maurice Coffee and Tea is zonder twijfel het meest gezellige koffiehuisje dat ooit op het witte doek is verschenen, moesten we onszelf in een stop motion popje kunnen omtoveren trokken we er meteen naartoe (CvC).
De Wensboom (16’30”) (animatie) Meikeminne Clinckspoor (KASK) Twee kinderen kruipen met een ladder in een boom om zich te verstoppen, maar als vervolgens de ladder valt, kunnen ze er niet meer uit. Algauw wordt de boom hun wensboom en is dit het begin van een speciale ontmoeting. In deze korte kinderfilm kies ik er bewust voor om binnen de wereld van het kind te blijven en dit een wereld op zich te laten zijn, ver van de wereld die wij kennen en tegelijkertijd heel erg dichtbij. Ik wil opnieuw ruimte maken voor de fantasie door het zintuiglijke in de beleving naar voor te brengen. Deze film moet van een eenvoud en speelsheid getuigen die ons de magie van de waarneming en de verbeelding doet proeven en ons terug leert ‘verwonderen’ door de ogen van een zesjarige. (Griet Teck)
Billy got hungry (3’16”) (animatie) Emilie Timmermas (Rits) In Billy got hungry zien we hoe een snoepparadijs verandert in een ware nachtmerrie. In dit sprookje komt de kleine Billy terecht in een wereld van verleidelijke kleuren en allerlei lekkers maar al snel blijkt dat de verkoopster een wel heel duistere kant heeft en een geheime kamer waar kindertjes hun trieste lot afwachten. Emilie Timmermans weet met haar heldere en vlotte tekenstijl een eigen wereld te creëren waarin de onschuld met het macabere, de twee basiselementen van het sprookje, geconfronteerd wordt. Ze creëert een volkslegende die doet verlangen naar een haardvuur en Kerstmis. De kleinsten onder ons zullen na het horen van dit verhaal waarschijnlijk twee keer nadenken voor ze zich te goed doen aan te veel snoepgoed. De dynamische opbouw en het zwierige tempo geven pit aan deze animatiekortfilm en laten je moeiteloos meeleven met het lot van de kleine Billy (CvC). Post Scriptum (15’5”) CANVAS-prijs voor de beste korte Vlaamse fictiefilm Jef Vingerhoedt (Rits) Een koekoeksklokkenmaker als hoofdpersonage? Dan krijg je natuurlijk beelden van artisanale techniek. Maar die zijn lang niet altijd zo mooi gemaakt als de detailopnames van raderwerk die worden geserveerd bij de start van Post Scriptum. Zo ook met het boy meets girl verhaal: geen tekort aan clichés, maar puik neergezet door Dimitri Leue en een vrolijke Marie Vinck. Puik werk -waren wij culinair recensent, we schreven ook lovend over oerdegelijke brasseriekeuken die met zin voor detail en fris van de lever wordt geprepareerd. “La nouvelle bitch est arrivée”, schalt de televisie dezer dagen telkens Marie Vinck in designerjurk over het scherm schrijdt in een trailer voor vtm-reeks ‘De Rodenburgs’. We lazen ergens (was het in De Standaard?) dat ze allicht gewoon zichzelf speelt, maar wie twijfelt aan het naturel van Hilde Van Mieghems oogappel moet dringend eens dit filmpje kijken. Haar leuke samenspel met Leue -grappig en geloofwaardig tegelijk- wordt bovendien opgewerkt met verrassingen in de montage en stijlvolle topshots, nog wat elementen die doen denken aan de stijl van Jean-Pierre Jeunet. Om dit sprookje helemaal te kunnen smaken moet je wel meewillen in het snel afgehaspelde basisideetje (iets met toverklokken en geheimzinnige brieven). Maar wedden dat de uitmuntende decors u daar een heel stuk bij helpen? In het bloemenmotief van het tafelkleed vermoeden we de hand van mentor Lieven Debrauwer, die nochtans nauwelijks valt te bespeuren in de leuke making of! (J.S.).
Niemand’s tandarts (16’) (fictie) Pieter De Voeght (RITS) Niemands tandarts, een fictiekortfilm van Pieter De Voeght, doet het relaas van een tandarts die een airco in zijn praktijk laat plaatsen. Dit zorgt niet alleen voor spanningen met zijn vrouw maar ook met de werkmannen Patrick en Fré. Niet alleen bemoeit hij zich constant met het werk van deze twee maar hij beticht zijn vrouw er ook nog eens van met hen te flirten. Pieter De Voeght schetst een vrij banale situatie maar weet de onhebbelijkheden van de tandarts accuraat weer te geven door de situatie luchtig en herkenbaar te houden. De humor schuilt voornamelijk in kleine handelingen en details waardoor het geheel realistisch en geloofwaardig blijft. Ook zijn beeldcomposities weet hij in balans te houden door zich enkel op de essentie te richten en de shots in functie van het verhaal te kiezen. Door deze no-nonsense aanpak, de goede acteerprestaties en de eenvoud van verhaal en beeld krijgen we een meer dan degelijk geheel te zien waarbinnen de inhoudelijke gelaagdheid en spanningen goed tot hun recht komen. Niemands tandarts geeft ons een fijne inkijk in het dagelijkse leven van een modaal koppel met al hun kleine kantjes zonder dat de regisseur zich daarbij in een overbodige overdaad of onnodige zwaarte verliest. (CvC) Cleaned out (4’) (animatie) Maarten Van Rooy (RITS) Geen info Siemiany (18’) Philip James Mc Goldrick (RITS) Siemiany is een dorpje in Polen. De regisseur, een Belg van Pools-Ierse afkomst toont ons met deze film een tranche de vie van twee jongens die zich amuseren en vervelen op het platteland: ze vangen vis, zwemmen in een meer, dromen over Agnieszka, kijken op naar de plaatselijke bende en zetten hun eerste seksuele stappen. De personages die op hun pad komen, hebben de bevreemdende gewoonte om hun gemoedstoestand rechtstreeks in de camera te verwoorden. Hierdoor wordt de afstand tot het gebeuren vergroot wat de film meer interessant maakt. Het is alsof de figuren een abstractie worden van een maatschappelijk probleem. Maar wat dat maatschappelijk probleem precies is, wordt niet zo duidelijk. Het meest voor de hand liggende antwoord is het fout opgroeien van een nieuwe generatie. Dat het leven in Siemiany tragiek kent, wordt vooral duidelijk gemaakt door de muziek die te dwingend aanwezig is en leidt tot overdreven dramatisering. Het feit dat de twee jongens, samen met een meisje, sigaretten gaan stelen in de buurtwinkel (waar ze later waarschijnlijk nog wel eens heen moeten) is niet direct de kern van een trieste evolutie maar eerder een komische kwajongensstreek. Alleen de muziek geeft er zo’n zware betekenis aan. Het waarom hiervan is echter niet meteen duidelijk. Pluspunt: het geheel is opvallend goed in beeld gebracht. De geblondeerde haren van de jonge hoofdrolspelers steken daarbij af tegen de bleek bedwelmende, door Nicolas Karakatsanis op 35 mm gedraaide natuurbeelden (PG). pauze
BLOK 2 21u00 21u17 21u20 21u38 21u43 21u47 22u10
Caroline De Maeyer/ Rits Saelemaekers Koen/Rits Lennart Stuyck/ Rits Oskar De Rycker/Rits Jeroen De Ryck/ Rits
Helsinki (17’) Begel Les invisibles (18’) Walking the dog (5’20”) Valt weg!!!!!! Wij zijn broers (25’)
PAUZE
Helsinki (17’) (fictie) Caroline De Maeyer (Rits) Twee intrigerende vrouwen liggen en lopen in en rond hetzelfde appartementsblok. In straffe shots doorkruisen ze de overlopen en dwalen ze rond in de omliggende wijk. De jongste dame wil richting Noorderlicht, de oudste lijkt het noorden vooral kwijt. Wat een panache hebben beide madammen -Natali Broods blinkt uit in mooie melancholie (brooding, zouden Engelsen haar close-ups noemen) en de opgefokte tomboy van tegenspeelster Charlotte Vandermeersch is quasi even geloofwaardig als de antipode die ze neerzette in Dagen Zonder Lief. De vrolijk pompende muziek van ondermeer Madensuyu draagt bij tot de coole, hedendaagse charme: Helsinki is sterk in beeld gezet en heeft bakken sfeer, wat ook al blijkt uit de trailer. Wat universeler spankracht in het scenario, een wat weidser resonerende dialoog en dit afstudeerproject was veel meer dan een soulvol sfeerbeeld (J.S.).. Begel (4’29”) (animatie) Koen Saelemaekers (RITS) Een film over de beproevingen van de vriendschap tussen een beer en een egel... Les invisibles (18’) (documentaire) Lennart Stuyck (Rits) Het Noordstation in Brussel is een plek van drukte en haast. Elke dag vinden er duizenden mensen hun weg. Meestal zijn deze passanten druk in de weer met het halen van hun trein of het mentaal doornemen van een to do-lijst. Daardoor ontbreekt het aan tijd en aandacht voor de ander, voor wie voor ons staat in de rij of aan de zijkant van het station zit. Vandaag is het bijna een daad van moed om stil te staan en te luisteren naar verhalen van onbekenden. Deze film ontroert in zijn nederigheid, in de tijd die hij neemt om zelf door het station te passeren, op zijn dooie gemak, om af en toe stil te staan bij meer of minder opvallende figuren. Grappig is het oudere koppel dat niet alleen door het leven wil gaan. Regisseur Stuyck brengt ze in beeld als etende knaagdiertjes. Maar ‘Les invisibles’ registreert vooral, zonder commentaar -een fly on the wall die het leven laat zien zoals het is. Daarbij overstijgt de film het ‘Man Bijt Hond’ gehalte door de esthetiek. Zowel de cameravoering als het gebruik van geluid zijn op een consequente en beklijvende manier doorgevoerd (P.G.).
Walking the dog (5’20”) (animatie) Oskar De Rycker (Rits) Een man laat zijn hond uit in de stad. Onderweg naar huis blijkt zijn hond verticaal op een gevel te kunnen wandelen. Samen lopen ze naar boven, de stads skyline tegemoet. Er ontspint zich een zwaartekracht tartend avontuur. Wij zijn broers (25’) LICHTPUNT-prijs voor de beste Belgische documentaire Jeroen De Ryck (Rits) De gebroeders Pallone staan diametraal tegenover elkaar. Anthony Pallone in het Belgische leger in Afghanistan. Steven Pallone heeft zich bekeerd tot de islam en woont in Temse. Anthony komt terug van zijn missie en wordt opnieuw geconfronteerd met zijn broer. Jeroen De Ryck speelt in op een actueel thema, maar vervalt al snel in een platte discussie over de verschillen tussen ‘wij’ en ‘zij’ en dat bovendien binnen een strikt persoonlijke levenssfeer. Door het grote contrast tussen de twee werelden, valt alle nuance weg. De regisseur toont dan ook enkel de situatie hoe ze is maar gaat niet dieper in op het waarom. Waarom heeft Steven ooit besloten zich tot moslim te bekeren? Waarom is Anthony bij het leger gegaan? De discussies die binnen de familie gehouden worden, vallen in herhaling en vervelen. Ze voegen bijna niets toe aan een aartsmoeilijk maatschappelijk en actueel debat. Daardoor kan de film niet echt boeien. Bovendien is het camerawerk van lage kwaliteit en worden bepaalde verhaallijnen (zoals Stevens plotse buitenlandse zoektocht naar een nieuwe vrouw) onderbelicht gelaten. In de laatste scène stelt Anthony aan zijn moeder voor om een vrouw uit Afghanistan mee te brengen waarop beiden in lachen uitbarsten. Op dat moment lijken we in een horrorfilm beland (P.G.)
pauze
BLOK 3 22u05 Vincent Langouche/ Rits 22u32 Bartel Bruneel /Rits 22u37 Griet Teck/ KASK 22u55 Julie Decarpentries /INSAS 23u15 Ceulemans Nick/Rits 23u33 EINDE
Kortfilm Nr. 1 (10’30’’) Walter St. George Esquire ((5’34”) Still/Here(18’) Le Barbier (19’) A Direct Hit(18’)
Kortfilm Nr. 1 (10’30’’) (fictie) Vincent Langouche (Rits) Een steriele kantooromgeving, zwijgende wachtrij of helverlicht keldertoilet. Willekeurige wreedheid en zinloze agressie. Kortfilm n°1 toont de mens als gevangene van zijn omgeving. Wezenlijk contact met een ander lijkt allerminst de bedoeling. Kansloze, mooi menselijke personages spartelen rond in brede, nauwkeurig vormgegeven tableaux: regisseur Langouche is duidelijk een fan van droogkomische beeldcomponisten als Roy Andersson. De specifieke, niet-conventionele aanpak van het narratief resulteert in een intrigerend universum, bevolkt door personages wiens lot mee wordt bepaald door wat er gebeurt buiten het kader. Soms botst de indrukwekkende scenografie plots met offscreen geluid, waardoor de situatie er heel anders gaat uitzien. Maar die subtiliteit is een tweesnijdend zwaard. Misschien maakte een explicieter, zelfs bloediger blik op sommige gebeurtenissen pas echt een mokerslag van deze prent. Niettemin is Kortfilm n°1 qua sfeer en zeker picturaal een parel. Uitkijken naar Langouches tweede! (J.S.). Walter St. George Esquire ((5’34”) (animatie) Bartel Bruneel (Rits) Walter St. George Esquire wordt afgeperst door zijn schuldeiser Billy en ziet zich genoodzaakt om zijn familie uit te moorden om zo de erfenis vroeger dan verwacht op te strijken. Op zich al tragische vertelstof genoeg om een kortfilm rond op te bouwen maar door een ironische slotwending en verfijnde humor weet de jonge regisseur Bartel Bruneel er nog net iets meer uit te halen. Inhoudelijk weet hij moeiteloos een klassiek verhaal te brengen dat evenwichtig ondersteund wordt door genuanceerde vormelijke keuzes -hij maakt zich niet alleen de typisch Engelse stijl eigen, maar weet ons ook te bekoren met zijn geraffineerde tekenstijl. Door dit trefzekere samenspel van vorm en inhoud en het esthetische surplus van het geheel is Walter St. George een plezier om naar te kijken. Met een zwierig tempo en een goed getimede opbouw loodst Bartel Bruneel ons door deze tragikomische familiegeschiedenis en toont hij zijn medium vakkundig onder de knie te hebben (CvC). Still/here (18’) (fictie)
Griet Teck (KASK) Still/here is een mysterieuze film. Michael (Tibo Vandenborre) en Hannah (Abke Haring) zijn een koppel. Op een avond heeft Michael een auto-ongeluk waarbij hij uit zijn lichaam treedt en zichzelf achter zijn stuur ziet liggen. Misschien duidt dit op een wedergeboorte waarbij een persoon zijn leven radicaal in vraag stelt. Voor Michael is dit het begin van het einde van zijn relatie. Hij raakt meer en meer in zichzelf gekeerd en vervreemdt van Hannah. Griet Teck gebruikt een minimum aan dialoog en heeft een sterke verbeeldingskracht. Af en toe duiken korte animatiebeelden op die Michaels gemoedstoestand kracht bijzetten. Ze versterken de lichte bevreemdende sfeer en de mooie fotografie. Op het einde verlang je als kijker wel naar iets meer. De langdurige verwarring waarin Michael zich lijkt te bevinden, verhoudt zich niet tot de ernst van het auto-ongeluk en vraagt naar een diepere reden. Waarom heeft dit ongeval Michael zo veranderd? Door het uitblijven van dit antwoord eindigt de film eerder in een sfeerschets. Een mooie sfeerschets, dat wel (PG). Le Barbier (19’) (documentaire) Julie Decarpentries (INSAS) De klanten van barbier Roger zijn daklozen, ex-gevangenen, alcoholisten. Ze laten zich gratis kappen in het centrum waar Roger hen zwierig met kam, schaar en tondeuse bewerkt. Hij heeft er zijn werk mee: “Ils ne payent pas ici mais, ils sont difficiles pareil. Ils aiment bien que ça soit à leur goût”. Niet abnormaal, het zijn mensen met eenzelfde trots als een ander. De film is daarvan doordrongen –deze schitterende documentaire is het absolute tegengestelde van een freakshow. De regisseur komt zelf nauwelijks in beeld –in een paar shots is waar een schijn van haar cameraman te zien in de kappersspiegel. Toch is ze sowieso expliciet present door haar offscreen vragen. Als was ze Agnès Varda (Les Glaneurs et la Glaneuse) weet ze hen moeiteloos de meest essentiële verhalen te ontlokken –de gedwongen rust van de kappersstoel doet wonderen. Ze brengen hun mensonterende sagen soms verrassend eloquent, tussen de rochels door. Eén minuut ver is deze film, en je weet al dat je kwaliteit aan het kijken bent: besneeuwde stadsbeelden worden opgevolgd door een frontaal shot van een tijdsaanduidende wandklok en, daaronder, een oude, zich opmakende kapper. Van dat moment af weert Decarpentries echter alle visuele spielereien à la Varda. Beeldend en inhoudelijk blijft de focus standvastig op de barbier-biechtvader en zijn klanten, die moeiteloos blijven intrigeren (J.S.). A direct Hit (18’) (fictie) Nick Ceulemans (RITS) Alec, een gemotiveerd werknemer van een paintball bedrijf, vindt een goedkope verfkogel uit. Het tonen van zijn creatie resulteert ongewild in een verfoorlog waaraan het hele bedrijf deelneemt. En daarbij grijpen de werknemers naar het meest voor de hand liggende wapen: het verfpistool.
Met dank aan Sofie Rycken, Carmen Van Cauwenbergh, Paul Govaerts en Jan Sulmont, recencenten van Kortfilm.be
Colofon het grote ongeduld is een realisatie van de Film-Plateau ploeg: Meikeminne Clinckspoor, selectie en projectie Hanne Delafaille en Marieke Roels, onthaal Tijdens de pauzes is er mogelijkheid om enkel in de inkom één en ander te nuttigen. Met dank aan Niklaas Van den Abeele, dienst Cultuur VUB http:www.hetgroteongeduld.be
