Het Franse Leven van de RIO GRANDE. De zoveelste reis van ons in 2006 naar Frankrijk was er een met zeer veel kleine en grote hindernissen. Wij vertrokken op 11 mei uit Oosterhout. Deze dag liep alles op rolletjes totdat we boven
Helmond bij sluis 10 aankwamen. Deze was tijdelijk gestremd in verband met de werkzaamheden aldaar. In de tijd dat we daar lagen te dobberen kwam er zoveel beroepsvaart, dat het al snel duidelijk was dat we vandaag niet verder zouden komen. Dus terug naar Helmond en daar overnacht. De andere dag vroeg weg om de eerste schutting te halen, want als de werktijd zou aanbreken werd hij weer gesperd. En jawel, eerst een beroepsvaart daarna wij, en toen dubbel rood. Dus zijn we vroeg op weg en hebben de gang er goed in. Om ongeveer 11 uur varen we op het stuk tussen Nederhemert en Panheel toen de oliedruk opeens wegviel. Riet zeer langzaam varen, ik onder het luik gekeken en daar was het een grote smurrie bende van de olie. Maar op 1000 toeren hielden we 1 bar oliedruk en kwam er ook nergens olie uit, dus rustig naar Panheel. Daar vastgemaakt en eerst de boel maar eens grondig schoongemaakt. Daarna bleek dat er een piepklein gaatje in het oliefilter zat waar door ongeveer 80% van de olie er uit was gespoten. Achteraf bezien was dit wel mijn eigen schuld, en na enkele uren was alles opgelost en konden we weer verder. Dus kwamen we vrij laat aan in Maastricht waar we hebben overnacht aan de dam waar nog precies een plaatsje vrij was. Op zaterdagmorgen weer op tijd weg en deze dag haalden we de laatste schutting in Namen. Daar kreeg Riet een telefoontje van haar broer dat haar vader met zijn scootmobiel was aangereden door een auto en in het ziekenhuis lag, waar hij deze avond nog geopereerd zou worden aan een gebroken been. Ze zouden ons op de hoogte houden. Wij hadden zoiets van ja aan een gebroken been ga je niet dood dus hebben we besloten om gewoon door te gaan dit ook in overleg met Riet haar broers.
Op dinsdag kwamen we aan in Revin. Dit is al een eindje in Frankrijk, waar we in de nacht een telefoontje kregen dat haar vader was overleden, en een van haar broers zou ons op komen halen, en dus waren we om 3 uur op de haven om onze auto op te halen. Achteraf hoorden we dat het ongeval toch erger was geweest dan men ons verteld had. Op zondag zijn we weer terug gegaan naar Frankrijk. Daar hoorden we dat er in onze afwezigheid er een zeer hevig onweer was geweest en andere Hollanders nog op onze boot waren geweest om te kijken of alles goed vast lag e.d. Ik had voor we naar Nederland terug gingen alles afgekoppeld behalve de koelkast, want in Revin lig je 2minuten van de supermarkt af, dus daar rij je met het winkelwagentje zo je boot vol. Dus alles was bevoorraad ook de koelkast en het vriesvak. En ik had met de havenmeesteres afgesproken dat de boot onder 220 volt zou blijven liggen, dus alles o.k. dachten we. Op maandag vol goede moed verder, maar gaandeweg bleek dat de koelkast het niet meer zo erg goed deed. Dan werkte hij weer eens een beetje op gas dan weer op 12 volt of soms ook nog ietsje op 220. We zijn zo doorgegaan naar Parijs en toen we terug aan boord kwamen uit de stad, bleek dat 220 volt het kompleet begeven had. Gebeld met Electrolux Nederland en met de firma Kniest en met Gimeg en die kwamen allemaal eensluidend onafhankelijk van elkaar tot de conclusie dat er, gezien de symptomen, hoogstwaarschijnlijk bliksem inslag is geweest. En zij hadden in Parijs geen dealer meer, dus toen verder maar een beetje op gas en 12 volt. In Parijs begon ook mijn onder been
zonder enige aanleiding eerst blauw te worden, maar tijdens de verdere vaart werd blauw zwart en daarna zeer dik. Ik kon in geen enkele schoen meer maar ik voelde geen pijn, dus zowat alleen Riet begon zich hevig ongerust te maken. Zo kwamen we op een donderdag aan bij de eerste sluis voorbij St. Mammes. Dit was rond het middaguur maar wat bleek, er was deze dag een staking en morgen zouden ze weer schutten dus zijn we terug gevaren naar St. Mammes. En pal voor de steiger was een huisarts, dus ik daar naartoe. Die heeft me onderzocht en tijdens dit onderzoek zat hij in zichzelf niks anders dan merde merde merde
Ik vond dit niet zo prettig want ondanks dat ik het tot dan toe licht op had gevat begon ik mij nu toch serieus zorgen te maken. Eind van het liedje was dat ik naar een specialist moest voor een doppler onderzoek, want hij vreesde voor een trombose been. Ik moest ook gelijk medicijnen hiervoor in gaan nemen. Maar toen hij van mij hoorde dat ik hart patiënt ben en hier de nodige medicijnen voor in neem moest ik eerst alle medicijnen laten zien voor hij iets voorschreef. Terug aan boord gebeld met de specialist in Nemours, die zei dat ik maandag om 13.00 uur kon komen en dat ik zeer voorzichtig moest zijn, want dit kon wel eens zeer gevaarlijk zijn. Op vrijdag zijn we naar Nemours gevaren, maar wat bleek, er is hier 1 ligplaats. Alles was verder gesloopt. Er was ook geen water en geen stroom. Ik durfde het niet aan om hier te gaan liggen want als ik in het ziekenhuis terecht zou komen lag Riet hier in haar uppie. Dus zijn we nog 18 km verder gevaren naar Souppes sur Loing. Daar was een prachtige ligplaats met water en elektra voor 5 euro per nacht. Toen in de avond de havenmeesteres geld kwam halen de zaak uitgelegd en haar antwoord was:” Ik woon daar, als er wat is bel maar aan ook al is het midden in de nacht, en als je vrouw alleen aan boord is houden wij wel een oogje in het zeil”. Dus zaterdag rustig aan, het was inmiddels ook al enkele dagen bloedheet totdat Riet
laat in de middag acuut een slijmbeurs ontsteking kreeg aan haar schouder. Na veel heen en weer gebel met Nederland zei men ons dat we de samu maar moesten bellen. Dit is de franse ambulance dienst. Maar na dit gedaan te hebben, zei men ons dat die voor zoiets niet kwamen en terecht. Na weer veel gebel werden wij om 20.00 uur gebeld door een dokter uit Parijs en die zei: ga op eigen gelegenheid, ik bel het ziekenhuis in Nemours zodat alles daar duidelijk is. Op dat moment kwam onze havenmeesteres aanlopen die inmiddels ook op de hoogte was om te vragen hoe het er voor stond. Ik heb toen de telefoon overgegeven zodat zij met die dokter kon praten. Het resultaat was dat zij en haar man ons met hun auto naar het ziekenhuis brachten.
Hier waren we dan om 21.00 uur. Het was er zo druk op de spoedeisende hulp dat Riet om 23.30 uur aan de beurt was, en voor een slijmbeurs ontsteking, waar men bij ons een spuit krijgt van de huisarts, moet men hier een etmaal opgenomen worden. Dat wilde ons Rietje niet. Het alternatief was dan een ruggenprik, maar die zou maar een paar uur helpen of medicijnen. Riet koos voor medicijnen. Dus eerst ziekenhuiskleding aan toen een E.C.G. En daarna een röntgenfoto. En toen werden er pas medicijnen voor geschreven, dus konden wij om 02.00 uur weer naar de boot. Inmiddels waren de mensen die ons gebracht hadden weer huiswaarts gekeerd maar de verzekering had het ziekenhuis opdracht gegeven dat die voor ons een taxi moesten bellen en zowaar die moest uit Souppes komen, omdat er in Nemours in de nacht geen taxi s rijden omdat het er te onveilig is. Dus gelijk met deze man, die tevens de eigenaar was, een afspraak gemaakt om de maandag met mij naar de specialist te gaan voor het doppler onderzoek. Dat was akkoord en waren we om 03.00 uur weer terug aan boord. Zondag ging ik naar de capitainerie om te vragen waar ik een apotheek kon vinden voor de medicijnen voor Riet, maar helaas in Souppes was alles dicht. Maar de mogelijkheid bestond om de
gendarmerie te bellen, die zouden dan met mij meegaan om dat dat normaal is in Frankrijk i.v.m. overvallen voor drugs. Maar de zeer vriendelijke havenmeesteres bood aan om samen met haar man en mij 35 km verder naar een grote plaats te rijden, waar een apotheek open was. Dus zogezegd zo gedaan. Bij terugkomst kon Riet haar medicijnen in gaan nemen, maar hier werd zij verschrikkelijk ziek van. Maag problemen overgeven misselijk etc. Dus op maandag maar alleen naar Nemours met de taxi. Het onderzoek wees uit dat het geen trombose was maar hoogstwaarschijnlijk een inwendige bloeduitstorting. I.v.m. met mijn medicijnen moest er eerst een cardioloog bijkomen om te bepalen welke medicijnen ik extra moest gaan slikken voor 3 weken, en mijn been moest helemaal ingezwachteld worden. Dan zou het met 2 weken over zijn. Zou ik dat niet doen dan zou het 3 weken duren, dus daar
terplaatse werd ik verbonden. Maar terug aan boord alles maar gelijk er afgedaan. Het was boven de 35 graden dus dat was geen pretje maar inderdaad na 3 weken was het over. Dinsdag zijn we weer gaan varen, ondanks dat Riet erg ziek was, maar die had het daar wel gezien en wou zelf verder. Inmiddels was de toestand van de koelkast zo erg geworden dat hij alleen op 12 volt in het vriesvakje nog iets deed, maar dit was minimaal dus het deurtje van het vriesvak open om de rest nog een klein beetje te laten koelen. De temperatuur was zo hoog als we 's morgens groene bananen kochten, en die op het vlak lagen waren ze ‘s avonds bruin. Omdat hij alleen op 12 volt nog wat deed hield dit wel in dat ik iedere avond moest zorgen dat we in een haven lagen met stroomvoorzienig. Na een aantal dagen ben ik 's morgens opgestaan en was vreselijk ziek. Zowel boven als onder liep ik helemaal leeg. Dit duurde 2 dagen. Ik was net weer aan het opknappen en toen was Riet aan de beurt. Wij denken dat we voedselvergiftiging op hebben gelopen ook mede door het feit de we niets konden koelen. Toen heb ik St. Jean de Losne gebeld met de vraag of zij voor mij een koelkast konden bestellen. De prijs bij George Kniest was € 545 maar hier moest ik € 775 betalen. Maar wat wil je. De levertijd zou 1 week zijn dus o.k. Wij moesten nog lang varen voor we daar waren dus no problem, maar in de dagen hierna werd het steeds maar warmer dus hebben we het besluit genomen om maar lange dagen te gaan maken om de koelkast zo snel mogelijk aan boord te krijgen. Bij aankomst op een woensdag middag stond hij dan ook al klaar voor ons. Gelijk aan boord gezet en donderdag morgen om 10.00 uur werkte de zaak weer perfect. Bij de capitainerie mijn verhaal gedaan dat wij daar normaal 1
week zouden blijven omdat onze zoon daar aan boord zou komen maar door de problemen met de koelkast wij er extra de vaart in hadden gezet dus nu 3 en ½ week daar zouden vertoeven, en tegen 9 euro p/dag dat toch een aardig bedrag was. Ik moet er wel bij vermelden dat wij hier geen onbekenden zijn, want we komen hier ieder jaar voor een of twee weken. Daarbij vertelde ik hun ook dat deze zelfde koelkast in Nederland aanmerkelijk goedkoper
was. Het antwoord was o.k. we maken wel een deal, maar de stroom rekenen we dan apart af via de meter. Dus na bijna 4 weken zijn we daar vertrokken en moest ik in totaliteit € 102 betalen, wat neerkwam op nog geen 4euro per dag, incl. elektra en water, dus daar hadden wij geen klachten over. Voor dat we in St. Jean de Losne waren hadden wij ook nog flink omhoog gezeten op de keien bij het wachten bij een sluis. Dit was zodanig dat het roer omhoog was gekomen en klem was gaan zitten tussen de roer aanslag en een anode. Hier kwam ik achter na gedoken te hebben. Ik moest zeer snel reageren, want we waren op dat moment stuurloos en lagen pal voor een sluis die water in ging nemen. Wij zaten in de afvaart en in zo’n klein kanaal en een schut hoogte van 10 meter gaat het behoorlijk stromen, dus uit het water geklommen vliegensvlug het bed omhoog en na enkele zeer forse klappen op de roeras was ook dit leed weer geleden. Nadat we vertrokken waren uit St.Jean de Losne liep alles op rolletjes tot aan St Mihiel. Daar constateerde ik dat de drinkwaterpomp lek was. Dit was vorig jaar ook al gebeurd en toen had ik hem gerepareerd en bij thuiskomst een nieuwe besteld en aan boord gelegd, dus na een uurtje sleutelen was ook dit weer verholpen. Na vertrek uit Revin begon ‘s morgens het alarm signaal van de temperatuur te knipperen en af te gaan, maar de meter bleef goed staan. Dit gebeurde hierna elke dag. Eerst kwam de motor op temperatuur en daarna begon het alarm en dat duurde iedere dag ong. 15 minuten. Maar voldoende koelvloeistof en verder was alles goed zodat ik mijzelf daar niet zo druk om kon maken. Maar wel de boel goed in de gaten houden. Dus de laatste dag in België. We waren ‘s morgens vertrokken uit Dinant en het liep zo goed dat we gaandeweg de middag besloten om in een ruk door te gaan naar Maastricht. Maar ook op deze dag sloeg het noodlot weer toe. Op het Albertkanaal tussen Luik en de grens begonnen alle alarmen te knipperen en te toeteren zowel van het water als de olie. Op dat moment viel ook buiten de oliedruk meter uit, maar binnen niet, die bleef goed. Daar op dit kanaal stukken krijgen niet prettig is i.v.m. hevige golfslag van de beroepsvaart, de aanleg mogelijkheden voor de pleziervaart nihil is en het inmiddels donker was, toch maar door gegaan. Bij dit al kwam ook nog dat Riet tegen mij vertelde na terug komst van het toilet: we hebben volgens mij brand in de slaaphut. Na inspectie varende weg bleek dat de isolatie rondom de uitlaat niet voldoende bleek te zijn na 14 uur volgas te draaien, dus van de winter veranderen. De storing op het alarm en de meters bleek in Maastricht de volgende dag na lang zoeken een los contact te zijn. Dit was dus deze vakantie wel erg veel narigheid en ellende ondanks dat was de reis op zich een van onze mooiste reizen en als het mogelijk is willen we in 2007 deze zelfde reis weer maken maar dan terug komen via het kanaal Marne Rhin want nu zijn we via de Vogezen terug gevaren dus toch weer iets anders. Ik zal nog een kleine opsomming geven van allerlei dingen zoals u van mij gewend bent. Wij hadden in totaal deze vakantie. 367 draai uren. 2242 KM gevaren. 865 liter gasolie. Totale kosten van haven gelden, het franse vignet, en gasolie was €1557,70 Gemiddeld dus 2,35 liter p/uur en een snelheid van gemiddeld 6,11 KM per uur. Dus al met al een reis met grote en kleine hindernissen en ongemakken maar dat zal ons er niet van weerhouden om als alles goed gaat in 2007 weer te gaan. Groeten van Huub en Riet Visseren.
