Herman Van Rompuy en José Manuel Durão Barroso “Van oorlog naar vrede: het verhaal van Europa” Verkorte versie 9.12.2012, 12.15 uur; 1039 woorden Oorlog is zo oud als Europa. Ons continent draagt de littekens van speren en zwaarden, kanonnen en geweren, loopgraven en tanks, en niet alleen daarvan. Maar nadat de verschrikkingen van twee verschrikkelijke oorlogen ons continent en de hele wereld hadden overspoeld, kwam Europa tot duurzame vrede. In de grauwe dagen na de oorlog voelden velen hun hart beklemd door rouw en wrok. Het was dus een zeer gewaagde stap voor de initiatiefnemers van de Europese samenwerking om te zeggen: ja, wij kunnen deze eindeloze cyclus van geweld doorbreken, wij kunnen een einde maken aan de logica van vergelding en samen aan een betere toekomst bouwen. Natuurlijk zou vrede in Europa ook mogelijk zijn geweest zonder de Unie. Misschien, maar het zou zeker niet dezelfde vrede zijn geweest die we nu kennen: een duurzame vrede, geen kille wapenstilstand. Verzoening is wat deze vrede zo bijzonder maakt. Verzoening gaat verder dan alleen vergeten en vergeven, of simpelweg het omslaan van een bladzij. Adenauer en De Gaulle in de kathedraal van Reims: een van die ontroerende beelden die de wonden van het naoorlogse Europa hebben geheeld. Ook andere beelden dringen zich op. De leiders van de zes staten bijeen in Rome om een nieuwe toekomst in te luiden. Willy Brand die in Warschau neerknielt. De dokwerkers van Gdańsk die in protest bijeenkomen. Mitterrand en Kohl hand in hand. Rostropovitsj die Bach speelt bij de neergehaalde Berlijnse muur.
1
Symbolische gebaren alleen zijn echter niet voldoende om vrede te smeden. De Europese Unie beschikt daarvoor over een “geheim wapen”, een middel zonder weerga, waardoor onze belangen zozeer verweven raken,
dat
oorlog
feitelijk
onmogelijk
wordt.
Voortdurende
onderhandelingen over steeds meer onderwerpen, tussen steeds meer landen. Sommige aspecten daarvan lijken raadselachtig. Ministers uit landen waar geen zee te bekennen is, die hartstochtelijk debatteren over visserijquota. Scandinavische Europarlementariërs die meepraten over de prijs van olijfolie. De Unie heeft de kunst van het compromis vervolmaakt. Bij ons geen drama van overwinningen en nederlagen; alle landen komen als winnaars uit de besprekingen. Het heeft gewerkt. Vrede is nu vanzelfsprekend geworden. Oorlog is ondenkbaar. Maar “ondenkbaar” is niet hetzelfde als “onmogelijk”. En daarom zijn wij vandaag in Oslo. Europa moet haar vredesbelofte waarmaken. Maar deze belofte is niet genoeg meer om de burgers te inspireren. Vandaag is dat duidelijker dan ooit tevoren, nu de ergste economische crisis sinds twee generaties ons treft, waardoor mensen in grote problemen komen en de politieke banden van onze Unie op de proef worden gesteld. Ouders die slechts met moeite de eindjes aan elkaar kunnen knopen, werknemers die pas zijn ontslagen, studenten die vrezen dat ze nooit die eerste baan zullen kunnen vinden, hoe hard ze ook studeren: als zij aan Europa denken, is vrede niet het eerste wat hun te binnen schiet…
2
We werken er hard aan om de problemen op te lossen, om weer voor groei en banen te zorgen. Wij hebben er alle vertrouwen in dat wij zullen slagen. Het is de Europese Unie niet alleen om vrede tussen de volkeren te doen. Als politiek project geeft zij gestalte aan “een gemoedstoestand, een geneigdheid tot welwillendheid, vertrouwen, rechtvaardigheid” — Spinoza’s definitie van vrede.
Andere historische momenten onderstrepen dit. De Portugezen, Spanjaarden en Grieken hebben hun democratische revoluties en hun vrijheid gevierd. Diezelfde vreugde hebben later de mensen in Middenen Oost-Europa en de Baltische staten ondervonden. Door de drang naar vrijheid en democratie is de hereniging van het continent
mogelijk
gemeenschappelijke
gemaakt. huis
De
Europese
geworden.
Het
Unie
“vaderland
is
ons
van
onze
vaderlanden” zoals Václav Havel het uitdrukte. De grondleggers hadden het begrepen: om in de twintigste eeuw de vrede te waarborgen, moeten naties verder denken dan de natiestaat. Het unieke van het Europese project is dat de legitimiteit van democratische staten wordt gecombineerd met de legitimiteit van supranationale
instellingen
die
het
algemeen
Europees
belang
beschermen. Ons streven naar Europese eenheid is geen doel op zich, maar een middel tot een hoger doel. Het getuigt van een streven naar een kosmopolitische
orde.
De
Europese
Unie
is,
ondanks
haar
onvolkomenheden, een krachtige inspiratiebron voor velen overal ter
3
wereld. Behalve tot ons volk, tot ons continent, horen we allemaal tot één mensheid. Het concrete optreden van de Europese Unie in de wereld is sterk beïnvloed door de tragische ervaringen van ons continent met extreem nationalisme, oorlog en het absolute kwaad van de Shoah. Het getuigt van onze wens om niet opnieuw dezelfde fouten te maken. Dit is het fundament van onze multilaterale aanpak en onze betrekkingen met internationale partners; de basis van ons standpunt tegen de doodstraf en onze steun voor internationale gerechtigheid; ons leiderschap in de strijd tegen klimaatverandering en voor voedsel- en energiezekerheid en ons beleid voor ontwapening en tegen de verspreiding van kernwapens. Ons continent heeft zich vanuit de puinhopen van de oorlog ontwikkeld tot een van de sterkste economieën ter wereld. We hebben daarom een bijzondere verantwoordelijkheid ten overstaan van miljoenen mensen in nood. Als gemeenschap van volkeren die totalitarisme hebben bevochten, zullen wij altijd achter degenen staan die naar vrede en gerechtigheid, democratie en menselijke waardigheid streven. Onze gedachten gaan uit naar de mensen die overal ter wereld de mensenrechten verdedigen, die met gevaar voor eigen leven de waarden verdedigen die wij allen koesteren. Geen gevangenismuur kan hun stem smoren. De Unie is gebouwd op de fundamentele waarde van gelijkheid van mannen en vrouwen. Wij zijn dan ook vastbesloten de rechten van vrouwen overal ter wereld te verdedigen. Wij koesteren de grondrechten van hen die het kwetsbaarst zijn: de kinderen van deze wereld.
4
Vrede in Europa behoorde tot het belangrijkste waar Alfred Nobel naar streefde. In een vroege versie van zijn testament stelde hij dit zelfs gelijk aan internationale vrede. De Europese Unie toont al zestig jaar aan dat het mogelijk is om landen en volkeren over de grenzen heen bijeen te brengen. Ons continent is na 1945 uit de as herrezen en in 1989 herenigd. Het heeft blijk gegeven van een sterk vermogen om zichzelf opnieuw uit te vinden. Het is de taak van de komende generaties om verder te gaan op dit gezamenlijke avontuur. Wij hopen dat zij deze taak met trots op zich zullen nemen. En dat zij kunnen zeggen, zoals wij dat vandaag in Oslo kunnen zeggen: Ik ben er trots op Europeaan te zijn.
Dit is een verkorte versie van de toespraak die Herman Van Rompuy, voorzitter van de Europese Raad, en José Manuel Durão
Barroso,
voorzitter van de Europese Commissie, in Oslo namens de Europese Unie hebben gehouden ter gelegenheid van de uitreiking van de Nobelprijs voor de vrede.
5
